#drugs are bad | Explore Tumblr Posts and Blogs

nayialovecat · 1 year

Text

Sozo's worst day (1/3 of chapter)

The true face of mushroom subjects. Helob must be very surprised. But no more than mushroom subject. They both had a completely different picture of each other…

And also this chapter is about the fact that drugs are not good and Helob realizes it for the first time… Changes are coming.

................................

Sozo's worst day

(...) Suddenly he noticed someone standing in the entrance to the cave. A mushroom woman with a yellow-green hat and lilac-coloured skin. There was terror on her face. Helob thought to himself what he looked like - he had an unconscious king in his arms, moaning and cringing in pain. What will the mushrooms think? That he was the one who did something to him? No, they wouldn't think that... they must have already guessed that Helob loved their king, adored him... right?

But the woman didn't look at him with anger or mad, rather she glanced fearfully at the body held by the spider. "My king...," her shaky whisper reached him, she looked as if she wanted to take a step, but hesitated. Helob laid the king carefully on the ground. He nodded at her with his free hand.

"Helob needs help," he said, so she already ran to him without hesitation. "The king like this, since he came... He's vomiting, convulsing, unconscious... Helob doesn't know what to do...," he groaned. "He had seen the king before when he was on drugs, but then rather happy, and here... it's not nice, this sight he doesn't like... Helob senses pain, suffering, fear... His king is suffering... He doesn't want him to suffer like this... Help Helob!"

Mushroom subject looked at him puzzled. "You... are you really concerned about him?" she asked uncertainly.

He let out such a terrifying growl that for a moment she must have thought he was about to devour her, or at least kill her. However, he immediately mastered himself. "And they thought, why is Helob coming for what reason?" She didn't answer. She shrugged her shoulders uncertainly, while reaching out to touch the king's forehead. She touched it and hissed. For a moment she sniffed the king's face and fur. She trembled in terror. She hesitated before she lifted his eyelid and looked into his eyes - they were flipped white upward, but the part of the iris that could be seen was covered in full by a pupil.

"I don't know... Among... among us there is a belief that the big spider comes... well... to eat King Sozo," she noted uncertainly. She glanced at him fearfully.

He growled again, this time with faint disdain. "King Sozo right, mushroom subjects stupid," he snorted. And then he looked with concern at the king. "Will... Will he be ok? I know that the royal mycelium will not let him die, but... can't he be helped? So that he won't suffer? Without killing the good king Sozo?"

"It can and should be done...," whispered the woman, and then ran toward the table. Helob watched her as she tried to jump up to grasp the tabletop - the table was definitely too high for her. He sighed, walked over and grabbed her around the waist. She squealed in terror, but he lifted her onto the tabletop.

"What is she looking for? Helob will help..."

"King Sozo for every poison he takes, always keeps an antidote...," she explained in a whisper. "It's now necessary to find the ingredients and give it to him..." (...) Explaining this, she ran around the table, almost slipping on it, finding bottles, small for the king, but quite large for the mushroom subject. Helob took them over from her, she was grateful. He was terrified, but tried not to let it show. She, however, noticed it and was increasingly puzzled.

"The spider is here so often...," she remarked cautiously, seeing his pale face. She didn't want to offend him. She was aware that he was a murderer and had already devoured many of her species. "Had he really never seen the king in a bad phase?"

He shook his head. "Sometimes there was a headache, but as a rule, substances make happy...," he hesitated. "He often such..." He waved his hand. "In a bad phase?"

She sighed. "Usually when he experiments with something new...," she sighed. "But we try to stay vigilant, yes... And help whenever we see that it's bad... But today is the day of the spider's visit, most felt that the king was doing nothing... unreasonable. I came because I felt uneasy when the king did not check five times to see if the spider was already going..."

"The king is checking to see if Helob is coming?" amazed the spider, and then smiled slightly. She unexpectedly blushed.

"This is something I probably shouldn't have said. The king will be furious!" she groaned uncertainly, and then she was already silently searching for more ingredients. Helob stared ahead with a goofy grin until a groan behind his back reminded him that his beloved king was in pain. He growled urgently at mushroom subject, but she needed no encouragement. (...)

Sozo let out a painful cry that froze Helob's heart, and then turning on his side, vomited again. He didn't really have much left, so he vomited mostly saliva and blood. Helob trembled. The woman screamed and jumped off the table quickly. She ran up to the king and looked into his gaping eyelid again. Now the whites were slowly filling with the color of blood. She groaned.

"Oh no, no, no... We must stopped that..."

"Stop what?"

"The stroke in the brain... If we don't stop it, he will die, and before that he will suffer... Clotting substance... yes..."

"What is need?" asked the spider in a matter-of-fact manner. She described the specific to him, after a moment he ran to her with a flask. She sniffed it, nodded, and then pressed it to Sozo's lips.

"My king... please drink it...," she whispered.

"Noffing... murerer...," whimpered Sozo, almost knocking the flask out of her hands. She screamed as he barely missed her with his hand in another blow.

"My king, beautiful mister... please...," Helob leaned over him. He seized the flask from her hands and pressed it to his lips. "Drink, drink, your graceness, my love..."

The ant obediently took a sip. He croaked. "N-no... n-no...," he mumbled, but the spider firmly grasped his head, then pressed the flask to his lips. Sozo obediently took another two sips. The mushroom subject gave the sign that enough was enough. She lifted eyelid. She breathed a sigh of relief.

"Good. Now we have a little more time to make the antidote," she announced and looked appreciatively at the spider. "King Sozo... really trusts you," she noted after a moment.

"Helob doesn't know whether to feel resentment that the mushroom lady doubted..."

"No, the point is... King Sozo doesn't trust anyone. Not even those he calls friends. Not even Lamb - and that was his only friend for a very long time... And yet he trusts you. That's... very unusual," she bowed to him, and Helob felt strangely embarrassed.

"The mushroom will tell what Helob has to do to make an antidote for the king..."

She nodded. They worked in silence at the table, every now and then glancing at the king, who was twitching slightly and panting. Sometimes he would sob, and Helob's heart would tear up at the sound, he felt like running up to him immediately and hugging him close, starting to calm him down... but that wouldn't help much. The antidote - this one might have helped. Helob felt sad to see his king in such a bad state, and it occurred to him for the first time that perhaps he was doing a bad job bringing him all those poisonous mushrooms all the time. That's not what you do when you love someone. You don't let him be stuck in something that makes him feel bad, right?... (...) They were silent, waiting for the medicine to be ready. Helob glanced at her, she at him. Finally, the spider couldn't stand it.

"Helob slightly confused...," he noted. "King Sozo keeps saying that his subjects are murderers and traitors, and she wants to help him..."

She shrugged her shoulders. "He is my king. Each of us has loyalty to the king written into nature. It's like breathing for us. We know that the king has a different opinion on this - but the mushrooms that actually wanted him dead lived three hundred years ago."

"So Sozo's subjects are not traitors? They don't want to deprive him of rule?"

"Where did you get this idea?" she wondered. "What would we achieve with this? We want a king! We need him! And... and if only our king Sozo would stop hating us... everything would look different... Unfortunately...," she sighed deeply, without finishing her sentence. "Well, the medicine is ready. The spider must now take it. Cool it slightly, and then give it to king. I'll tell you right away how exactly to dose and..."

"Won't she stay?"

She shook her head. "I can't. The king will be furious when he sees me. Besides, I'm already facing death anyway...," she sighed with slight regret. Helob tilted his head slightly puzzled.

"Why?"

She looked at him intently. A strange pain shone in her big eyes, but at the same time there was resignation and acceptation to her fate. "I have broke a royal decree," she whispered. "The king forbade us under penalty of death to enter the throne room when he is in it with Helob unless we are specifically invited by him. I entered despite this prohibition. And that means I have to die. When I leave here, I will go at once to voluntarily submit to punishment... Or the other subjects are already waiting to punish me. Yes, they probably are. They are waiting. They saw me enter here after the spider came in. I broke a royal decree." She hesitated. "But before I go, let me tell you something... I have... now a deep respect for the spider, even if he eats us... But one thing puzzles me... If he doesn't come here to eat the king, why is the king often is missing a limb of some kind after meeting it?"

Helob blushed slightly. Holding the medicine in one hand, he hesitated for a moment. "King Sozo very tasty, yes...," he began at last. "But Helob wouldn't eat it again, no, no. He cares about the king. He wants to be his friend. But King Sozo insists... Helob has vowed to treat him like a king, he can't disobey an order. So even when he doesn't want to... But he rarely doesn't want to for too long... The king releases a lot of ant pheromones... Helob tries to resist them, but... he doesn't always manage. Then the king loses his hand."

She was amazed. "King Sozo himself wants to be eaten?"

"Helob doesn't understand it either, but if it gives pleasure to the king..." He licked his lips. "King Sozo tasty, Helob doesn't complain... Although he would rather not eat him, yes, yes..."

They were silent again. Then the mushroom subject remembered that she was supposed to tell him about the dosage. So she began to speak, patiently and calmly. Helob asked several times to repeat. His jaws twitched with slight anxiety, but this time not caused by the fate of the king. He had a good memory, he would remember the dosage. It was the woman's fate that worried him. Then finally she stood up.

"Well... In view of this... goodbye, Helob. I'm glad the king has someone like you. This... leaves hope that he stays in good hands..." She turned away. She was trembling slightly. Helob felt sorry for her. It was strange. It was the first time he really felt sorry for food.

"She will wait!" He said. "What if Helob makes a mistake? Let her stay... Let the king regain consciousness... Helob knows that the king is immortal, but he will not endure any more of his suffering..."

She hesitated, but in fact she was in no hurry to die. She knew that outside they were already practically waiting for her with an axe, with which they would cut off her hat, halfing her brain in the process. Instant death. No, she was in no hurry to do so.

So she remained with Helob, who gently dosed Sozo with successive portions of medicine. At first they were silent, and then Helob, looking at her, decided to break the silence. "Why don't the mushrooms leave Sozo?"

"We can't. He is our king. Besides... we wouldn't want to. I said: we need a king. We have that one. But it's not a problem, not for us. Maybe for the mushrooms of the past yes, but not for us. If only the king wouldn't oppress us..."

Helob was silent for a while. "Helob heard stories...," he began cautiously. "How Sozo became king. He told how he enjoyed being king at first. And he wanted to be a good king for the mushrooms. He told how the mushrooms helped him. Yes, he wanted to be a good king."

"Yes," she nodded. "That's what I heard too. And the first decrees clearly indicate this. Then... then it would broke down when he discovered what the ancestors wanted to do..."

"Why did they tell him about it?"

"They were impatient... They didn't think the royal mycelium had died... or rather, its spore stamens had died..."

"Is there no way to make it come to life?"

She shook her head. "The mycelium is strong. As long as it does not multiply, it is immortal. It is difficult to damage it. But once it is damaged... No, the royal mycelium never multiplies, which means it can't die. And since it is one with the king - king Sozo will never die either."

"That suits Helob fine...," muttered the spider. "Also immortal."

................................

Najgorszy dzień Sozo

(...) Nagle dostrzegł kogoś stojącego w wejściu do groty. Grzybowa kobieta o żółtozielonym kapeluszu i liliowym kolorze skóry. Na jej twarzy było przerażenie. Helob pomyślał sobie, jak wygląda - miał na rękach nieprzytomnego, jęczącego i charczącego z bólu króla. Co pomyślą grzyby? Że to on mu coś zrobił? Nie, nie pomyślałby tak... chyba musiały już się domyślać, że Helob kochał ich króla, wielbił go... prawda?

Ale kobieta nie spoglądała na niego z gniewem czy złością, raczej zerkała lękliwie na trzymane przez pająka ciało.

- Mój królu... - dobiegł go jej struchlały szept, wyglądała, jakby chciała zrobić krok, ale wahała się. Helob położył ostrożnie króla na ziemi. Skinął na nią wolną ręką.

- Helob potrzebuje pomocy - rzucił, więc już bez wahania podbiegła do niego. - Król taki, od kiedy przyszedł... Wymiotuje, drga, nie ma przytomności... Helob nie wie, co robić... - jęknął. - Widział już króla, gdy był pod wpływem, ale wtedy raczej szczęśliwy, a tutaj... to nie jest miłe, ten widok się nie podoba... Helob wyczuwa ból, cierpienie, strach... Jego król cierpi... Nie chce, żeby tak cierpiał... Pomóż Helobowi!

Grzybowa poddana patrzyła na niego zdziwiona.

- Ty... się naprawdę nim przejmujesz? - zapytała niepewnie.

Wydał z siebie tak przerażający warkot, że przez chwilę musiała myśleć, że zaraz ją pożre, a przynajmniej zabije. Zaraz jednak opanował się.

- A co? Myśleli, że Helob przychodzi z jakiego powodu?

Nie odpowiedziała. Niepewnie wzruszyła ramionami, jednocześnie sięgając do czoła króla. Dotknęła go i zasyczała. Przez chwilę wąchała twarz i futro króla. Zadrżała w przerażeniu. Zawahała się, nim uniosła powiekę i spojrzała w oczy - były przewrócone białkami do góry, ale ta część tęczówki, którą było widać w całości była zakryta źrenicą.

- Nie wiem... Wśród... wśród nas panuje przekonanie, że wielki pająk przychodzi... no... zjadać króla Sozo - zauważyła niepewnie. Zerknęła na niego z lękiem.

Znów warknął, tym razem z lekka pogardliwie.

- Król Sozo racja, grzybowi poddani głupi - prychnął. A potem spojrzał z zaniepokojeniem na króla. - Czy... czy nic nie będzie? Wiem, że królewska grzybnia nie pozwoli mu umrzeć, ale... czy nie da się pomóc? Żeby nie cierpiał? Bez zabijania dobrego króla Sozo?

- Da się i trzeba... - szepnęła kobieta, a potem odbiegła w stronę stołu. Helob obserwował ją, jak próbowała podskoczyć, żeby się uchwycić blatu - stół był stanowczo dla niej za wysoki. Westchnął, podszedł i złapał ją w pasie. Pisnęła przerażona, ale on podniósł ją na blat.

- Czego szuka? Helob pomoże...

- Król Sozo na każdą truciznę, którą bierze, zawsze trzyma odtrutkę... - wyjaśniła szeptem. - Trzeba teraz odnaleźć skłądniki i mu podać... (...)

Tłumacząc to, przebiegała po stole, niemal się na nim ślizgając, odnajdując niewielkie dla króla, ale dosyć spore dla grzybowej poddanej flakoniki. Helob przejmował je od niej, za co była mu wdzięczna. Był przerażony, ale starał się tego nie dawać po sobie poznać. Ona jednak dostrzegała to i była coraz bardziej zdziwiona.

- Pająk bywa tu tak często... - zauważyła ostrożnie, widząc jego bladą twarz. Nie chciała go urazić. Miała świadomość, że był mordercą i pożarł już wielu jej pobratymców. - Naprawdę nigdy nie widział króla w złej fazie?

Pokręcił głową.

- Czasem bolała głowa, ale z reguły substancje robią szczęście... - zawahał się. - On często taki... - zamachał dłonią. - W złej fazie?

Westchnęła.

- Zazwyczaj, gdy eksperymentuje z czymś nowym... - westchnęła. - Ale staramy się zachowywać czujność, tak... I pomagać, gdy tylko widzimy, że jest źle... Ale dzisiaj dzień odwiedzin pająka, większość uznała, że król nie robi nic... nierozsądnego. Ja przyszłam, bo odczułam niepokój, gdy król nie sprawdzał pięć razy, czy pająk już idzie...

- Król sprawdza, czy Helob nadchodzi? - zdumiał się pająk, a potem nieznacznie uśmiechnął się. Ona nieoczekiwanie zarumieniła się.

- Tego chyba nie powinnam była mówić. Król będzie wściekły! - jęknęła niepewnie, a potem już w milczeniu szukała kolejnych składników. Helob z głupkowatym uśmiechem patrzył przed siebie, dopóki jęk za jego plecami nie przypomniał mu, że jego ukochany król cierpiał. Warknął ponaglająco na grzybową poddaną, ale ona nie potrzebowała zachęty. (...)

Sozo wydał z siebie bolesny okrzyk, który zmroził serce Heloba, a potem obrócił się na bok, zwymiotował ponownie. Nie bardzo miał już czym, więc wymiotował głównie śliną i... krwią. Helob zadrżał. Kobieta krzyknęła i zeskoczyła prędko ze stołu. Podbiegła do króla i spojrzała mu znowu w rozchyloną powiekę. Teraz białka powoli zapełniały się kolorem krwi. Jęknęła.

- O nie, nie, nie... Trzeba to zatrzymać...

- Co zatrzymać?

- Wylew krwi do mózgu... jak tego nie zatrzymamy, umrze, a wcześniej będzie cierpiał... Substancja krzepnąca... tak...

- Co podać? - zapytał rzeczowo pająk. Opisała mu specyfik, po chwili podbiegł do niej z flakonem. Powąchała go, skinęła głową, a potem przytknęła do ust Sozo.

- Mój królu... proszę, wypij to... - szepnęła.

- Niszego... mordersy... - wybełkotał Sozo, niemal wytrącając jej z rąk flakon. Krzyknęła, gdy ledwie chybił ją ręką w kolejnym ciosie.

- Mój królu, piękny panie... proszę... - Helob pochylił się nad nim. Przejął flakon z jej rąk, a potem przytknął do jego ust. - Pij, pij, wasza łaskawość, moja miłości...

Mrówka posłusznie upiła łyk. Skrzywiła się.

- N-nie... nienienie... - bełkotała, ale pająk stanowczo chwycił jej głowę, a potem przytknął flakon do ust. Sozo posłusznie upił kolejne dwa łyki. Grzybowa poddana dała znak, że wystarczy. Podniosła powiekę. Odetchnęła z ulgą.

- Dobrze. Teraz mamy nieco więcej czasu zrobić odtrutkę - oznajmiła i spojrzała z uznaniem na pająka. - Król Sozo... naprawdę ci ufa - zauważyła po chwili.

- Helob nie wie, czy czuć urazę, że grzybia pani wątpiła...

- Nie, chodzi o to... Król Sozo nie ufa nikomu. Nawet tym, których nazywa przyjaciółmi. Nawet Jagnięciu - a to był jego jedyny przyjaciel od bardzo dawna... A jednak tobie ufa. To... bardzo niezwykłe - pokłoniła się przed nim, a Helob poczuł się dziwnie zakłopotany.

- Grzyb powie, co Helob ma robić, aby zrobić odtrutkę dla króla...

Skinęła głową. Pracowali w milczeniu przy stole, co jakiś czas zerkając na króla, który drgał lekko i dygotał. Co jakiś czas łkał, a serce Heloba rozdzierało się na ten dźwięk, miał ochotę natychmiast podbiec do niego i go przytulić do siebie, zacząć uspokajać... ale to niewiele by pomogło. Odtrutka - ta mogła pomóc. Helob czuł smutek, widząc swego króla w takim złym stanie i po raz pierwszy przyszło mu do głowy, że być może źle robił przynosząc mu ciągle te wszystkie trujące grzyby. Tak się nie robi, gdy się kogoś kocha. Nie pozwala mu się tkwić w czymś, co powoduje, że jest mu źle, prawda?... (...) Milczeli, czekając aż lekarstwo będzie gotowe. Helob zerkał na nią, ona na niego. W końcu pająk nie wytrzymał.

- Helob lekko skonfundowany... - zauważył. - Król Sozo ciągle powtarza, że jego poddani to mordercy i zdrajcy, a ona chce mu pomóc...

Wzruszyła ramionami.

- To mój król. Każdy z nas ma wpisaną w swoją naturę lojalność królowi. To dla nas jak oddychanie. Wiemy, że król ma na ten temat inne zdanie - ale grzyby, które pragnęły faktycznie jego śmierci, żyły trzysta lat temu.

- Więc poddani Sozo nie są zdrajcami? Nie chcą go pozbawić władzy?

- Skąd ten pomysł? - zdumiała się. - Co niby byśmy tym osiągnęli? Chcemy mieć króla! Potrzebujemy go! I... i gdyby tylko nasz król Sozo przestał nas nienawidzić... wszystko wyglądałoby inaczej... Niestety... - westchnęła głęboko, nie kończąc zdania. - Dobrze, lekarstwo gotowe. Pająk musi teraz je wziąć. Nieco przestudzić, a potem podawać. Zaraz powiem, jak dokładnie dawkować i...

- Nie zostanie?

Pokręciła głową.

- Nie mogę. Król będzie wściekły, gdy mnie zobaczy. Zresztą i tak już czeka mnie śmierć... - westchnęła z lekkim żalem. Helob przekrzywił głowę lekko zdumiony.

- Dlaczego?

Popatrzyła na niego z uwagą. W jej wielkich oczach błyszczał dziwny ból, ale równocześnie była w nich rezygnacja i pogodzenie ze swoim losem.

- Złamałam królewski dekret - szepnęła. - Król zabronił nam pod karą śmierci wchodzić do sali tronowej, gdy jest w niej z Helobem, chyba że zostaniemy wyraźnie zaproszeni przez niego. Ja weszłam mimo tego zakazu. A to znaczy, że muszę umrzeć. Gdy stąd wyjdę, udam się od razu, aby dobrowolnie poddać się karze... Lub też inni poddani już czekają, aby mnie ukarać. Tak, pewnie tak. Czekają. Widzieli, jak wchodzę tu po tym, jak wszedł pająk. Złamałam królewski dekret. - Zawahała się. - Ale zanim pójdę, proszę pozwolić mi coś powiedzieć... Mam... teraz głęboki szacunek do pająka, nawet, jeśli zjada nas... Ale zastanawia mnie jedna rzecz... Skoro nie przychodzi tu, aby zjadać króla, dlaczego po spotkaniu z nim król często nie ma jakiejś kończyny?

Helob lekko zarumienił się. Trzymając lekarstwo w jednym ręku, przez chwilę wahał się.

- Król Sozo bardzo smaczny, tak... - zaczął wreszcie. - Ale Helob nie chciałby już go więcej zjadać, nie, nie. Zależy mu na królu. Chce być jego przyjacielem. Ale król Sozo nalega... Helob przysiągł traktować go jak króla, nie może lekceważyć rozkazu. Więc nawet, gdy nie chce... ale rzadko nie chce zbyt długo... Król uwalnia dużo mrówczych feromonów... Helob stara się im opierać, ale... nie zawsze daje radę. Wtedy król traci rękę.

Zdumiała się.

- Król Sozo sam chce być zjadany?

- Helob też tego nie rozumie, ale jeśli to sprawia przyjemność królowi... - Oblizał usta. - Król Sozo smaczny, Helob nie narzeka... Choć wolałby go nie jeść, tak, tak...

Znów milczeli. Potem grzybia poddana przypomniała sobie, że miała mu podać dawkowanie. Zaczęła więc mówić, cierpliwie i ze spokojem. Helob kilka razy prosił o powtórzenie. Jego szczękoczułki drgały lekkim niepokojem, ale tym razem nie powodowanym losem króla. Miał dobrą pamięć, zapamięta dawkowanie. To los kobiety go niepokoił. Potem wreszcie ona wstała.

- No cóż... Wobec tego... żegnaj, Helobie. Cieszę się, że król ma kogoś takiego jak ty. To... pozostawia nadzieję, że zostaje w dobrych rękach...

Odwróciła się. Drżała lekko. Helob poczuł, że jest mu jej żal. To było dziwne. Pierwszy raz było mu naprawdę żal jedzenia.

- Poczeka! - rzucił. - A jak Helob pomyli? Niech zostanie... niech król odzyska przytomność... Helob wie, że król nieśmiertelny, ale nie zniesie więcej jego cierpienia...

Zawahała się, ale w gruncie rzeczy nie było jej śpieszno do śmierci. Wiedziała, że na zewnątrz już praktycznie czekają na nią z toporem, którym zetną jej kapelusz, rozpoławiając przy tym jej mózg. Natychmiastowa śmierć. Nie, nie było jej do tego śpieszno.

Pozostała więc z Helobem, który delikatnie dawkował kolejne porcje lekarstwa. Na początku milczeli, a potem Helob patrząc na nią, postanowił przerwać ciszę.

- Czemu grzyby nie zostawią Sozo?

- Nie możemy. Jest naszym królem. Zresztą... nie chcielibyśmy. Mówiłam: potrzebujemy króla. Mamy takiego. Ale to nie problem, nie dla nas. Może dla grzybów z przeszłości tak, ale nie dla nas. Gdyby tylko król nas nie gnębił...

Helob przez chwilę milczał.

- Helob słyszał historie... - zaczął ostrożnie. - Jak Sozo został królem. Opowiadał, że na początku cieszył z bycia królem. I chciał być dobrym królem dla grzybów. Opowiadał, jak grzyby mu pomogły. Tak, chciał być dobrym królem.

- Tak - skinęła głową. - Też tak słyszałam. I pierwsze dekrety wyraźnie na to wskazują. Potem... potem się zepsuło, gdy odkrył, co chcieli zrobić przodkowie...

- Czemu mu o tym powiedzieli?

- Niecierpliwili się... Nie sądzili, że królewska grzybnia obumarła... a raczej obumarły jej prądki zarodnikowe...

- Nie ma sposobu, aby ożyła?

Pokręciła głową.

- Grzybnia jest silna. Dopóki nie rozmnoży się, jest nieśmiertelna. Trudno ją uszkodzić. Ale gdy już zostanie uszkodzona... Nie, królewska grzybnia nigdy się nie rozmnożny, a to znaczy, że nie może umrzeć. A skoro jest jednością z królem - król Sozo także nigdy nie umrze.

- To Helobowi pasuje... - mruknął pająk. - Też nieśmiertelny.

#Cult of the Lamb #Cult of the Wrath #Helob the Spider #mushroom people #unnamed mushroom woman #King Sozo #Sozo the Ant #warning: vomiting #warning: drugs #warning: blood #drugs are bad #my novel

9 notes · View notes