Tumgik
#makogou
trivial-writing · 21 days
Text
I live in rare pair hell. I’m also a multishipper too. MakoSou, MakoGou, and SouGou my beloved. Why must LancexDiantha content be so sparse. @cheemken’s silkwing stuff is the only reason I haven’t jumped off. I need more lancexdiantha. At least I ship Felix with Anette from Fe3H. That’s a popular ship, and there’s plenty of fluff to go around.
2 notes · View notes
staree22-11 · 3 months
Text
I just made a #freedivetothefuture fan audio series about #goumatsuoka please sub and support it. The intro will be up this weekend and the other episodes will follow.
2 notes · View notes
confusedpandabear · 3 months
Note
Would you ever consider writing MakoGou?
I would! Maybe one day. I had this idea where Gou joins a sports centre after she decides to learn how to swim and Makoto being a coach there.
Whether or not things get steamy, I haven't decided yet lol.
2 notes · View notes
september-aster · 18 days
Link
Chapters: 4/4 Fandom: Free! Rating: Teen And Up Audiences Warnings: Creator Chose Not To Use Archive Warnings Relationships: Matsuoka Gou/Tachibana Makoto, Amakata Miho/Tachibana Makoto, Matsuoka Gou & Tachibana Makoto, Hazuki Nagisa & Tachibana Makoto, Nanase Haruka & Tachibana Makoto, Matsuoka Gou & Matsuoka Rin, Matsuoka Rin & Shigino Kisumi, Matsuoka Rin/Mikoshiba Isuzu, Shigino Hayato/Tachibana Ran, Nanase Haruka/Tachibana Ran, Matsuoka Gou/Mikoshiba Seijuurou Characters: Tachibana Makoto, Matsuoka Gou, Amakata Miho, Hazuki Nagisa, Nanase Haruka, Ryuugazaki Rei, Matsuoka Rin, Shigino Kisumi, Hanamura Chigusa, Mikoshiba Momotarou, Mikoshiba Seijuurou, Tachibana Ran, Shigino Hayato, Mikoshiba Isuzu Additional Tags: High School, Swim Club, Secrets, Secret Relationship, Fake/Pretend Relationship, Older Woman/Younger Man, Teacher-Student Relationship, Caught, Matsuoka Gou is a good friend, curious Nagisa Hazuki, Captain Tachibana Makoto, Gou helps Makoto, Tension, blurred lines, Sister Complex, Matsuoka Rin is horny, Matsuoka Rin's sister complex, Oblivious Tachibana Makoto, Moving On, Flash Forward Summary:
When Gou opens the door to the classroom she sees two people kissing, one of them is Makoto sitting down at his desk, and the other person leaning over him is Miss Ama-chan.
0 notes
sztivan · 6 months
Text
új kedvencem a magyar közbeszédből, ahogy emberek azon vitatkoznak, tartozik-e az országnak valaki, aki iszonyú gyorsan tud úszni
és most nem azt a részét akarom ennek kihozni, hogy kellenek-e ennek az országnak zseniális élsportolók, hogy mi az egészséges egyensúly a tömegsport és az elit támogatása között, vagy hogy egy korszakos zsenit nézve a tévében miért hisszük magunkat sportnemzetnek, amikor a magyar felnőttek majdnem kétharmada semmit nem sportol szabadidejében, és pláne nem azt, hogy mi az állami pénz szerepe mindebben, ezek most nagyon-nagyon messzire vinnének
hanem az a megdöbbentő számomra, hogy olyanok, akik benne vannak az élsport világában, most kővé dermednek, amiért valaki bemondja azt, hogy neki ehhez nincs kedve, mentálisan nem bírja, fejben nem tart ott, hogy csinálja
és úgy tesznek, mint ha annyit kellene mondani neki, hogy fiam, gyere csak vissza, és neked csak le kell úsznod azt a napi kétszer hat kilométert, és ettől meg is oldódik minden. úgy értem, nekik mégiscsak az a munkájuk, hogy találják ki, adott alaphelyzetből hogyan lehet kihozni a legtöbbet, és ebbe most totálisan belebuknak. ha bármelyik olimpikon úszó most eltörné a bokáját, egész biztosan már másnap ott lenne az edzője füzetében egy részletes edzésterv arról, hogy hogyan lehet visszahozni a csúcsszintre az olimpiáig, most meg valakinek a lelke-feje nincs jól, és akkor bénán makog az egész társaság, hogy hát de emberelje már meg magát
és én teljesen értem, hogy kommentelő átlagjóskának elképzelése sincsen arról, hogy szerencsétlen gyereket mivel lehetne rávenni arra, hogy húzzon le az uszodába reggel hatra kínozni magát, én sem tudom, de akik meg benne vannak a szakmában, azok meg most dolgozzanak meg a pénzükért, és találják ki, mit lehet máshogy csinálni. itt buknak meg ők, ha ezt a helyzetet ezzel a bénázással így hagyják - nem az úszó, hanem a közeg
jó, hogy hozzá nem teszik, hogy Rózsa Norbert is ki tudta várni az öngyilkossági kísérletével a visszavonulását
69 notes · View notes
sronti · 6 months
Text
New London Home Construction Starts Sink to Lowest Since 2009 - Bloomberg
Ilyenkor kellene az államnak és főleg az önkormányzatoknak lépnie és építkezésekbe kezdenie, amúgy is főleg szociális bérlakásra lenne szükség. Most lenne hozzá minden viszonylag olcsón. Ehelyett a szerencsétlen Sunak, meg Hunt makog összevissza a transz emberekről, meg a tőbbi képzeletbeli nünükéjéről.
5 notes · View notes
egy-lany-blogja · 2 months
Text
Mindaddig, amíg azt hisszük, a bántalmazás a pofonnál kezdődik, hajlamosak vagyunk leélni egy egész életet úgy, hogy szavakkal rúgnak belénk. Ma az emberi kapcsolatok hatalmas százalékában ott a bántalmazó és a bántalmazott.
És igen, bántalmaznak, ha azt hallod, hogy semmire nem vagy jó, ha dicséretet nem, de a vélt, vagy valós hibáidat folyamatosan hallod. Bántalmazás a kurvaanyád, a hagyj békén, a menj innen, a hülye picsa, a kövér disznó, a csoffadt gebe. Bántalmazás, a munkahelyen, a "szerelmi kapcsolatban", a "barátságban", az életben. Mert nem csupán a pofon tud csattani, sőt. A pofonnál dönthetsz úgy, egyetlen pillanat alatt, hogy öltözöl, és egy szál ruhában kilépsz az ajtón, és vissza soha többé. Ennél sokkal brutálisabb az, amikor szavakkal bántanak. Amikor csak a szar ömlik rád a kapcsolatban, és semmi más. És Te reménykedsz, hogy majd jobb lesz, és elkezdesz idióta magyarázatokat gyártani, hogy mentsd azt, amit nem lehet. És tudod miért? Mert rettegsz szembe nézni azzal, ami ott van előtted. Hogy bántanak. És elveszik közben az életed.
Mert majd jön a depresszió, a hajhullás, a menstruációs panaszok, a szorongás, a sírógörcs és a pánikroham. És Te azt gondolod, hogy pirulákkal majd helyrehozható. És mész az orvoshoz, szeded a gyógyszert, fekszel a kés alá, mert beteg vagy, miközben eszedbe sem jut, hogy beteggé tettek. És ott állsz majd csont soványan, vagy épp elhízva, kibelezve, testileg és lelkileg, és csak azt hajtogatod, a hormon, meg a gyulladás, a másik meg, aki okozta, a hormonnak és gyulladásnak, akinek neve is van bassza meg, egykedvűen bólogat, jobb esetben annyit makog, jaj szegény.
És odaadod az életed a semmiért. És magyarázatot keresel gyermekkori traumákban, meg elszenvedett szarságokon keresztül és nap, mint nap azon munkálkodsz, hogy felépítsd azt, ami minden nap összedől, és közben eltelik az élet.
Mert bántalmazott kapcsolatban élsz, ha azt éreztetik, semmire nem vagy jó, vagy megmutatják éppen mire. Bántalmazott kapcsolatban élsz, ha aláznak, ha megaláznak, ha a nőiességed, férfiasságod semmibe veszik. Bántalmazott kapcsolatban élsz, ha zsigerelnek, ha a képedbe hazudnak, ha semmibe vesznek, ha éreztetik azt a hazugságot, hogy mindenki szebb, és jobb, mint Te vagy. Bántalmaznak, ha nincs gyengédség, vagy csupán egy kérdés, hogy vagy, vagy mit segítsek, holott ugyanazt a szekeret toljátok. Bántalmazás, ha a bajban magadra hagynak, vagy tudomásuk sincs arról, hogy baj van. Bántalmazás, ha csak néznek téged, hibákkal tele, de nem látják, nap, mint nap mit teszel, hogy jobb legyen. Bántalmaznak, ha hűtlenségbe kényszerítenek, mert felébred benned az élni akarás, és bántalmaznak, ha ezek után Te leszel a rohadék. Bántalmaznak, ha ügyet sem vesznek rólad, ott, ahol éppen élsz, vagy dolgozol, és mindeközben azt beszélik beléd, hogy semmit nem érsz! Ne hagyd magad! Mert bántalmazni nem oké, és ezt hagyni, az életedbe kerülhet! (Todorovits Rea) #TheAcsakazértis
4 notes · View notes
thxnews · 4 months
Text
Maryland Man Jailed in COVID-19 Fraud
Tumblr media
A Collaborative Effort Against Economic Crime
In a remarkable display of investigative collaboration, the HSI Baltimore field office, alongside several other law enforcement agencies, successfully brought to justice a Maryland man for his role in a substantial COVID-19 fraud scheme. Dementrous Von Smith, a 36-year-old from Waldorf, Maryland, faced a hefty sentence of 53 months in federal prison following his involvement in an elaborate conspiracy that exploited the CARES Act unemployment insurance program, resulting in losses of over $1.5 million.   The CARES Act: A Beacon of Hope Exploited The Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security (CARES) Act, passed in March 2020, was a federal initiative designed to provide critical financial support to Americans impacted by the COVID-19 pandemic's economic fallout. Unfortunately, this well-intentioned program became a target for fraudsters like Smith, who saw an opportunity for personal gain amidst a global crisis.  
The Scheme: A Web of Deceit
From March 2020 to October 2021, Smith and his associates engaged in a sophisticated fraud operation. They impersonated victims to file fraudulent unemployment insurance claims across Maryland, California, and Arizona. Utilizing electronic communication, they traded the personal information of unsuspecting victims, crafting false email addresses and phone numbers to bolster their fraudulent applications.   Cashing In: The Unlawful Gain The group skillfully converted the fraudulent benefits into cash, using debit cards for withdrawals and various financial transactions. One notable incident involved Smith withdrawing $4,000 using a victim's UI profile. Further investigation revealed numerous instances where Smith personally manipulated victim profiles for monetary gain.   The Raid: A Turning Point On July 7, 2022, a critical operation led to the search and subsequent seizure of evidence from Smith's residence and vehicle. This operation not only unearthed a significant amount of cash but also revealed an alarming cache of firearms and ammunition, highlighting the severity of Smith's criminal endeavors.   A Co-Conspirator's Fate Michael Akame Ngwese Ay Makoge, a co-defendant in the scheme, also faces severe legal consequences. Pleading guilty, Makoge is set to receive his sentence in early 2024, which could amount to a substantial period in federal prison.  
The Bigger Picture: A United Front Against Pandemic Fraud
This case is part of a broader effort by the District of Maryland Strike Force to combat pandemic-related fraud. These strike forces, established across the United States, play a pivotal role in addressing large-scale, multi-state frauds, particularly those involving pandemic relief funds. Their success in this case underscores the importance and effectiveness of interagency cooperation in tackling complex financial crimes.   HSI's Role in Upholding Justice HSI, the principal investigative arm of the U.S. Department of Homeland Security, was instrumental in this operation. With a vast network of agents and international presence, HSI continues to be a key player in combating transnational crime and threats, exemplifying the power of collaboration in upholding justice.   Sources: THX News & US Immigration and Customs Enforcement. Read the full article
0 notes
trivial-writing · 4 months
Text
My multishipping brain is so weird. It’ll be like “ooh new ship,” then I’ll be hyper fixated on that ship until another ship with the same character is discovered. It’ll be like “ooh a good ship, time to put into the pile. Cycle repeat.
Also, I’ll ship one pairing with character A with B, but I ship character B with C. Character C is in another ship with Character D. Character D also fits with character B as well, but only Character A can be with Character B.
An example of this would be in Free! I ship SouRin, but I also ship MakoSou, MakoGou, and SouGou. I’ll never ship Gou with Rin because that’s an incest ship sooo…
Like, Free! Isn’t a good example, but it’s the only one I can think of.
2 notes · View notes
staree22-11 · 8 days
Text
late For Anime College
0 notes
confusedpandabear · 3 months
Note
Some makogou for you! twitter(.)com/brickerbeet/status/1049526656770011136
GOU IN A BIKINI ALERT.
Makoto is a lucky guy.
Tumblr media
2 notes · View notes
z-blues · 3 years
Text
Cerezos en diciembre.
RinHaru Week 2020.
Summary:  El destino es como el agua; una esencia viva que te impulsa al frente si se lo permites. Haruka Nanase nunca ha temido del agua, pero sí teme al destino, especialmente cuando éste lo ha guiado hasta Rin Matsuoka y todo lo que conocía sobre ser libre se desvanece tal como los cerezos en primavera.
ao3 here.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀Day 2: Family.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀AU: Fake dating.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
II. Romántico.
.
.
— ¿El 23?
— ¿Mh? —Gou enarca las cejas al mirar la expresión contrariada de su hermano— ¿Tienes algo que hacer esa fecha?
Rin hace una pequeña mueca, lo que es suficiente para que su hermana suelte una queja inmediata, recurriendo a la expresión que Rin conoce bien como aquella que siempre lo convenció de jugar juntos cuando eran niños y que le gustaría que no tuviera efecto sobre él, sin embargo, lo tiene.
— Quiero que conozcas a Makoto —insiste ella.
— Tengo una cita, Gou.
— Kou.
— Tengo una cita, Kou —corrige con el sobrenombre que su hermana ha insistido en tener desde la secundaria, y aunque eso logra pintarle una expresión satisfecha, no es suficiente para dejarlo ir.
— Lleva tu cita a la fiesta —Gou encoge los hombros.
— No es una cita que quiera presentar a mi hermana... todavía.
La reacción que espera de su hermana no tarda en llegar cuando los hombros de Gou caen ligeramente y lo que antes fue un puchero de convencimiento, se convierte en una expresión seria donde frunce el ceño recordándole a las veces que su madre lo regañó de niño (e incluso siendo adulto).
— No me digas que estás usando aplicaciones de citas, otra vez.
— ¡No es así! —se defiende al instante, pero la expresión severa de su hermana quiebra la mentira y Rin recurre a tomar el tenedor de su plato para pinchar en el pedazo de pastel que come esperando que sea suficiente para desviar la atención de Gou.
— Rin... ese tipo de citas-, mh, bueno... No te han funcionado —el tono de la chica Matsuoka se torna ligero, Rin casi quiere gruñir ante ello porque no le gusta sentir que las personas le tienen lástima, pero se contiene porque se trata de Gou, su hermana pequeña, así que suspira.
— Lo sé.
— Odio que no te tomen en serio —ella frunce el ceño; de pronto vuelve a estar molesta, pero esta vez él no es el centro de ese enojo— Tú mereces más que un tonto match con alguien que sólo quiere un momento.
— A veces yo también sólo quiero un momento —aporta en un tono burlón, pero el bufido de Gou corta la broma y Rin suspira, cediéndole el round a su hermana.
Bien, puede que a veces disfrute de los momentos, pero el caso es que es fácil acordar ese tipo de encuentros cuando se siente frustrado por el entrenamiento o su cuerpo simplemente decidió aumentar su temperatura. La tragedia aparece cuando Rin se siente solo. Esos instantes donde desea provocar una sonrisa o escuchar sobre el día de otro, sin importar quién sea. Es allí cuando cae en las palabras disfrazadas, cediendo a cumplidos aleatorios que cree especiales hasta que realmente no lo son; hasta que la persona crea excusas que rompen sus ilusiones o, en el peor de los casos, cortan la comunicación sin decir nada más.
Rin no cree que se haya enamorado nunca de ninguno de esos chicos, no verdaderamente, pero cada que un nuevo prospecto de relación falla, se siente un poco más solo.
— Esto es diferente —murmura.
Lo es y no lo es, piensa para sí mismo. Lleva tres días hablando con Haruka desde el match que tuvieron. El chico es callado, tiene un humor inusual y nunca utiliza emojis, todo apuntaría que no tiene interés en la plática, sin embargo, Rin presiente que Haru no tiene interés en la mayoría de pláticas que le suceden y el hecho de que responda es suficiente para demostrar que lo está intentando. Le intriga, pero también sabe que no hay futuro entre ellos.
Haru es honesto. Lo supo desde el momento en que el chico confesó que sólo buscaba una cita y Rin comprendió a lo que se refería cuando mencionó no querer ser la tercera rueda, una sensación que lo había acompañado en los últimos meses. Apreció eso, nunca antes se cruzó con alguien que tuviera tal franqueza y, como un plus, se dedicara a la natación; de entre muchas citas fallidas, aquel chico resultaba casi el mejor prospecto hasta ahora.
Aunque se ha convencido de que Haru no es el inicio de una historia de amor, basta con ser una buena distracción para las vacaciones de fin de año en su país natal. Ambos se cumplen un favor al otro y nadie sale herido.
— ¿Dónde lo conociste?
— Una competencia de nado —responde en automático.
— ¿Su nombre?
— Dejaré que él se presente.
— ¿Es inventado?
— ¡Gou!
— ¡Kou! —replica ella al instante, señalándolo con el tenedor. — Más vale que no estés mintiéndome porque lo averiguaré, ¿entiendes? Y sobre la reunión, asistan un par de horas, ¿sí? —la expresión de ruego vuelve a ella. — Después tendrán su cita, ¡por favor, Rin!
Rin suspira.
— Bien.
Cuando su comida con Gou finaliza y vuelven a casa, se desvía directo a su habitación para tener privacidad de abrir la bandeja de Haruka en su teléfono.
Rin: Haru, te estoy haciendo un favor, ¿cierto? Así que necesito que me hagas uno.
La respuesta no tarda en llegar, sopesa la idea de que Haru es débil ante la tentación de la curiosidad.
Haru: El favor de vuelta era nadar juntos.
Rin maldice al novio de su hermana. Si él no estuviera en sus vidas, no tendría por qué conocerlo y asistir a una reunión desperdiciando así su oportunidad de entrenar con alguien en Japón (a pesar de no saber aún el nivel de su contrincante). Si tan sólo Sousuke estuviera disponible tampoco estaría desesperado por un poco de entrenamiento, mas su mejor amigo aún sigue en rehabilitación y se ha prometido a sí mismo no presionarlo. Sin más remedio, chasquea la lengua al escribir una respuesta.
Rin: Surgió algo más. Mi hermana quiere presentarme a su novio el 23 de diciembre. ¿Podrías acompañarme sólo una hora y después vamos a tu reunión?
Haru: Okay.
Rin envía emojis agradecidos junto a un corazón escarlata, después se tira sobre la cama a descansar. No espera que Haru responda más, por ello es que se sorprende cuando su teléfono vibra de nuevo y lo desbloquea guiado por la curiosidad cuando observa el nombre del chico en su pantalla.
Haru:  ¿Aún vamos a nadar?
Rin suelta una carcajada.
— Este chico sí que parece amar el agua —comenta para sí mismo y no pasa por alto el tirón de emoción que siente en su estómago, el tipo de sensación que le acompaña al inicio de cada carrera y lo impulsa en el agua.
Rin:  Por supuesto, no te quitaría la oportunidad de perder.
Haru:  Eres gracioso.
Rin vuelve a reír.
.
.
.
Rin ha pasado los últimos días convenciéndose que la cita arreglada con Haruka es sólo eso, una cita arreglada en la que sólo fingirán estar juntos para evitar todos los espacios incómodos que surgen cuando hay más parejas en la misma habitación. Es un acuerdo justo, un buen respiro del drama que las citas reales suelen ser, se deshará de los regaños de Gou por al menos unas semanas y nadie tendrá ilusiones rotas al final del día.
No recuerda la última vez que sintió tal tranquilidad.
— ¿Tú eres Rin Matsuoka?
Una sonrisa surca sus labios por mero reflejo y levanta la mirada hacia la persona que se ha acercado. Reconoce el saco azul oscuro que Haruka dijo que llevaría, después se topa con una bufanda gris que cubre el cuello del chico, así como sus labios, y cuando finalmente lo mira a los ojos, el aire deja de existir.
— Abrigo vino, gorro invernal negro...—lee Haru en su teléfono, por fortuna no lo ha olvidado en el apartamento— Eres tú —afirma tras no haber recibido respuesta alguna. Rin aún está en silencio mientras lo mira, Haru comienza a sentir la incomodidad del silencio y desvía el rostro, frunciendo ligeramente el ceño— No estás arrepintiéndote ahora que me has visto, ¿cierto?
No está seguro de dónde ha venido eso, no es alguien que se preocupe por su imagen, pero tampoco es descuidado con ella. Sabe que es limpio, atlético e incluso, de acuerdo con la opinión de Kou, entra en la categoría de atractivo. Sin embargo es nuevo en el universo de las citas (aún si es una cita falsa) y se pregunta si debió poner más esfuerzo en su imagen para no provocar que Rin perdiera el interés, pero antes de siquiera tener la oportunidad de pensar en una despedida, el chico se incorpora de la barda donde ha estado esperando y mueve las manos.
— ¡No, no estoy arrepintiéndome! Me distraje por un instante —se explica, mientras pasa una mano tras su cuello de forma avergonzada— Tus ojos...—Haru recupera la curiosidad y espera, pero Rin carraspea y niega con la cabeza. — Olvídalo, no importa. Sí, soy Rin. Es bueno verte en persona, Haru.
Rin extiende su mano hacia él, mostrándole una sonrisa. Haru no quiere dejar ir el tema sobre la distracción de Rin, pero realmente no tiene la suficiente confianza de preguntar, así que sólo acepta la mano que le es extendida y da un apretón suave, asintiendo en acuerdo.
Es Rin quien retoma la plática caminando hacia la circulación de autos para llamar un taxi hasta ellos. Al igual que en los mensajes, Haru no siente la presión de decir más de lo que debe decir y agradece que sea Rin quien lleva las riendas de la conversación en el trayecto.
Escucha atentamente sobre Australia, el tipo de entrenamiento que Rin lleva y los sitios que más le gustan de vivir allí. Haru casi se siente sonreír por imaginar estar tan cerca del océano todo el tiempo, lo que le hace extrañar su vida en Iwatobi.
— Realmente extraño los cerezos...—dice Rin de pronto seguido de un suspiro, llevando la vista hacia el cristal de la ventana. Haru lo observa en su usual silencio y la curiosidad que se sembró en él desde que vio al chico en la aplicación, crece.
— ¿Siempre quisiste hacer esto? —pregunta, teniendo de vuelta la mirada de Rin sobre él. — Nadar.
Rin sonríe. Haru hace una nota mental de que parece ser un gesto que Rin usa demasiado, como si tuviera una travesura en mente todo el tiempo.
— Mi padre quería ser nadador olímpico —los labios de Rin titubean por un segundo, pero se recupera casi al instante. — Por un tiempo consideré la posibilidad de estar persiguiendo un sueño ajeno, uno que no podría cumplir, pero mientras más nadaba... más quería seguir —Rin lleva su mano hacia su pecho, posándola allí por encima del abrigo vino— Ahora es mi sueño.
Haru quiere apartar la mirada, aunque no lo hace. No está seguro si son las palabras de Rin o la forma en que su expresión cambia al hablar de su sueño, pero se encuentra atrapado en ese momento a pesar de lo íntimo que es. Una parte de él lo entiende. Nadar es todo lo que desea hacer, pero a veces... a veces se pregunta por cuánto tiempo más logrará hacerlo.
— ¿Qué hay de ti, Haru?
Finalmente es capaz de desviar la mirada.
— No tengo un sueño —murmura, por un momento cree que ha hablado tan bajo que sus palabras no llegaron a Rin (espera que no), pero entonces su hombro se encoge ante la calidez de la mano de Rin repentinamente apoyada en él.
— Está bien. Tener un sueño no es requisito para ser feliz —Haru entreabre los labios por la impresión que causan tales palabras en él.
Jamás le han dicho algo como eso. El último año de preparatoria fue terrible al enfrentarse a sinfín de propuestas sobre su futura; qué quería hacer, qué quería ser, cuál era su sueño; y a la falta de uno, se sintió incompleto. La presión fue tal que sintió su cuerpo rígido en el sitio que más libertad le dio: el agua. Su mente se había sumergido en un pozo vacío donde no halló ninguna motivación que fuera suficiente para seguir adelante. Casi había dejado de nadar.
— Nado —responde entonces, como si sólo eso bastara para decir: nadar me hace feliz— Mi mejor amigo me convenció de ingresar a Hidaka para seguir nadando mientras pienso qué hacer con mi futuro.
— ¿No has considerado dedicarte a la competencia? —Haru hace una mueca.
— Los tiempos no me importan. Sólo nado libre.
Rin ríe por lo bajo. No es una burla, al menos, Haru espera que no lo sea.
— El agua es el mejor sitio para ser libre, lo entiendo —responde Rin, reafirmando que no hay burla alguna en su risa o palabras, todo en él parece sincero e incluso un poco cursi. Haru sonríe apenas y desvía la vista hacia la ventana cuando el automóvil se detiene. — Gou siempre se queja de que el agua me ha apartado de ella, ojalá pudiera entenderlo...—Rin abre la puerta mientras dice eso.
La alarma en Haru se enciende al instante. ¿Gou?
— ¡Nii-saaaan! —cuando Haru sale del automóvil, Rin tiene a una chica colgada de su cuello que trata de controlar para que no lo avergüence en el medio del paso peatonal, pero ella sólo ríe.
Haru conoce esa risa. Conoce ese color de cabello. Conoce a esa chica.
— ¿Kou...?
— ¡Nanase-kun! —Gou se aparta del abrazo y sonríe a Haru, hasta que recuerda cuál es la situación. Su hermano traería al chico con quien salía a la reunión. Sus labios se separan al instante ante la sorpresa, mira de Haru hacia Rin; lo mismo hace éste último, mientras Haru sólo trata de entender cómo diablos puede suceder algo así en la vida real. — ¿Sales con Rin?
— ¿Se conocen? —interviene Rin, quien parece estar a un paso del pánico. — ¿Cómo se conocen?
— Wow. Siempre dije que te presentaría a mi hermano como broma, ¡pero esto es maravilloso! ¡Se encontraron mutuamente! —Gou junta ambas manos y las coloca sobre su pecho, liberando un suspiro— ¡Eso es tan rom-!
— ¡Gou! —interrumpe Rin. — ¿Cómo se conocen?
— Kou —corrige ella, a lo que Rin sólo gira los ojos con impaciencia— Haru es el mejor amigo de-
— ¡Haru-chan, llegaste! —Haru suspira de alivio en cuanto Makoto entra a la escena. Ni siquiera se percata del castaño que camina a la par de su mejor amigo, todo lo que importa es que Makoto salvará la incómoda situación del momento. — Oh, tú debes ser Rin-san. Es un gusto conocerte al fin —Makoto se detiene antes de saludar a Haru, inclinándose ante Rin.
El castaño atrás suelta a reír.
— Rin-san —repite como una burla, pero no hacia Makoto, pues sus ojos están fijos en Rin— No seas tan educado, Makoto. Rin podría ponerse a llorar.
— Sousuke —gruñe Rin— ¿Qué rayos haces tú aquí?
— Makoto me invitó —da una palmada a la espalda del mencionado una vez que ésta se ha enderezado. Gou sonríe ante el gesto, rodeando a su novio para ir hacia Sousuke y colgarse de su brazo izquierdo.
— Makoto-kun es asistente del entrenador que ayuda a Sousuke en su rehabilitación —explica ella— ¡Fue una grata casualidad! Como lo de ustedes —añade. Rin y Haru comparten una fugaz mirada, que se desvía después a lados contrarios— Sousuke, Makoto-kun, Rin y Haru son novios —anuncia con orgullo.
El color sube pronto al rostro de Rin, mientras Haru voltea con rapidez su vista hacia el chico.
— ¿Novios?
— ¡No es tan formal, Kou! —pelea al instante. — No-, yo-, él-, ¡ugh! —las palabras tropiezan unas con otras y tener la mirada de todos sobre él no ayuda a calmarlo. — Aún no lo llamamos noviazgo, sólo hemos... lo estamos intentando.
Haru separa los labios, pero en un movimiento rápido la mano de Rin está sobre la suya y sus dedos se entrelazan a los propios, cortándole las palabras al instante. Rin quiere que le siga la corriente.
— No me habías dicho de esto, Haru...—Makoto habla entonces, atrayendo su atención.
— Ha sido algo a distancia —responde con la primera mentira de su boca, pero el suspiro que logra escuchar en Rin le confirma que ha hecho lo correcto. Inconscientemente su mano se aprieta en el agarre que ambos mantienen, como si quisiera dar seguridad a Rin de que puede con esto. — No quería decir nada sin estar seguro...—añade en un tono más bajo, lo suficiente para expresar a Makoto que no está listo para un interrogatorio. Él lo entiende, así que no pregunta más (por ahora).
— Kou, creí que habías dicho antes que Rin te dijo que conoció a su cita en una competencia —Sousuke se une a la conversación y de pronto las miradas de Makoto y Gou vuelven a estar sobre ellos, esta vez con algo de sospecha.
Rin bufa algo parecido a una risa.
— Nos conocimos en una competencia —afirma con seguridad. Tal parece que actuar no es una debilidad en él y Haru se pregunta si es porque Rin parece ser un poco dramático— Me gustó su nado, así que le pedí su número.
— El nado de Haru suele tener gran impresión en quienes nadan con él —aporta Makoto dirigiéndose a Sousuke. Gou asiente enseguida.
— Así es. Le gané y no pudo resistirse —el comentario escapa de Haru sin siquiera pensarlo, pero la reacción que recibe de Rin es tan graciosa que vale la pena sumar una mentira más a su relación ficticia.
— ¡No me ganaste! —reclama.
— ¿Quieres otra competencia? —Rin suelta un bufido.
— Cuando quieras.
— Oh, mírense. Parecen rivales en lugar de novios —Gou se burla, aunque la mirada enternecida que les dedica es suficiente para que un nuevo sonrojo los ataque a la vez. — Vamos dentro. Nos congelaremos si seguimos aquí.
Makoto rodea a Gou por los hombros en un intento de transmitirle calor, Sousuke les sigue de cerca tras dar una última mirada de sospecha hacia Rin. Sólo hasta que han avanzado lo suficiente, Rin suelta un suspiro donde descarga toda la tensión.
— ¿Por qué rayos me pasan estas cosas a mí?
— No eres el único —murmura Haru.
— Es tu culpa —acusa Rin, girando a mirarlo— ¿Cómo no pudiste notar que soy hermano de Gou Matsouka? ¡Prácticamente somos dos gotas de agua!
Haru frunce el ceño.
— Debiste decir tu apellido. Es tu culpa.
— ¡Tu culpa!
— ¡Tu culpa! —repite Haru al instante, negándose a ceder.
— Ugh...—Rin se quita el gorro de la cabeza, revolviéndose el cabello con hastío— Olvidémoslo, ya estamos metidos en esto. Pasaremos esta noche y después de unas semanas diremos que la distancia fue demasiado y decidimos terminar.
— En buenos términos —aporta Haru, imaginándose el panorama que traería su "primera ruptura" y ciertamente no quiere lidiar con sus amigos preocupados por una relación falsa fallida.
— En buenos términos —repite Rin y hace el amago de avanzar, pero entonces una presión lo detiene y ambos bajan la mirada hacia sus manos que siguen unidas. Una vez más, Rin siente el calor en sus mejillas y suelta el agarre. — Vamos —gruñe, avanzando por su cuenta.
Haru le sigue en silencio, resistiéndose al impulso repentino de salir corriendo.
Nada es como lo planeó. Y nada lo es una vez que ingresan al espacio rentado para la reunión.
Todos sus conocidos están allí, incluso ha visto a Ikuya al fondo con aquel chico de anteojos que siempre está con él, cerca de ellos Asahi crea alboroto con sus compañeros mientras Kisumi lo anima. También reconoce a Rei y Nagisa en la barra, ambos saludando a su dirección. Tras dar un vistazo a Rin que acompaña a Gou en las presentaciones, se dirige hasta sus amigos para ponerlos al tanto de la situación.
Ha encontrado alguien para salir, Nagisa festeja; pero Haru aclara que acordó una cita no real, Nagisa se queja; explica entonces que Rin es el hermano de Gou Matsuoka, tanto Rei como Nagisa sueltan un exclamo de sorpresa; continúa diciendo que se han "conocido" en una carrera que él ganó y su relación es a distancia, por lo que nadie supo de ella hasta ahora, a lo que ambos asienten en acuerdo.
— No revelaremos nada, Haruka-senpai. Cuente con eso —Haru se siente aliviado por la seguridad en Rei, aun así, su vista se desvía con sospecha hacia el vaso que el chico sostiene. — ¡Es jugo de manzana! —aclara, ocasionando que Nagisa ría. Es de conocimiento público que Rei tiende a ser extremadamente sincero al beber.
— Yo cuidaré de su consumo, Haru-chan —interviene mientras apoya su mano sobre la de Rei para calmarlo; no obstante, su mirada sigue en Haru cuando vuelve a hablar. — Aunque, ¿no crees que es extraño que te toparas justo con el hermano de Gou-chan? —inclina la cabeza hacia un lado y sonríe. — Tarde o temprano iban a conocerse. Eso es casi romántico.
Haru desvía la vista.
— Confío en ustedes —da por terminada la conversación y se aleja en búsqueda de Rin.
Lo encuentra en compañía del chico llamado Sousuke. No sabe cuál es el problema que tiene, pero a Haru no le agrada la forma en que lo ve. Afortunadamente Gou interviene en ese momento y tira de la muñeca de Sousuke para llevarlo consigo, Rin parece querer seguirlos hasta que su mirada se topa con Haru. Aunque el estrés los había dominado antes de entrar al lugar, el semblante de Rin luce tranquilo e incluso le sonríe, lo que reafirma su confianza para llegar hasta él.
Rin lleva una cerveza que bebe en cortos sorbos. Le explica sobre su responsabilidad con lo que consume para no afectar su entrenamiento, así que cuando le ofrecen a Haru una botella de cerveza también, él imita el ritmo con el que Rin bebe.
El silencio no es incómodo. Matsuoka es una presencia distinta a lo que Haru acostumbra, casi podría sentirse intimidado por su personalidad, casi; en cambio, todo lo que siente en su silenciosa compañía es parecido a flotar en la alberca antes del entrenamiento, cuando no hay nadie y el agua le pertenece sólo a él.
— Deberíamos hacernos preguntas personales. Cosas que debemos saber si queremos que crean que estamos juntos —Rin lo extrae de sus pensamientos y asiente en acuerdo. — ¿Comida preferida?
— Caballa asada —Rin enarca una ceja y se gira a mirarlo. —... No sé qué preguntar.
— ¿Qué quieres saber?
Haru lo piensa. Nunca antes ha estado en esa situación. Todo lo que sabe de las personas que conoce es porque estuvo allí para saberlo, porque pasa tiempo a su lado y los escucha, pero fuera de ésas razones no ha hablado nunca con una persona en búsqueda de saber algo. Oprime los labios.
— ¿Animal... preferido? —intenta.
— Tiburón —Rin responde al instante, el orgullo marcado en su respuesta y expresión. — ¿Qué piensas del amor?
La pregunta es absurdamente inesperada. Haru lleva la botella a sus labios porque la sonrisa de Rin es demasiado juguetona como si estuviera disfrutando de verlo en aprietos, algo que no desea mostrar ante él, y da un trago un poco más largo que los anteriores.
Amor.
No conoce mucho sobre el amor. Sus padres solían decirle que lo amaban, pero entonces pasaban largos períodos lejos, así que el amor se volvió distante y solitario. Makoto es una mejor representación de ello, es su mejor amigo, pero sabe que el amor que siente por él y el amor por el que Rin ha preguntado son dos tipos distintos de emoción. Amor. ¿Qué significa para él? ¿Qué es? Acaso... ¿siquiera lo conoce?
— No lo sé —responde con sinceridad. Quiere agregar algo más, algo que haya leído y que quizá funcione como respuesta, pero antes de decir algo o de que Rin intervenga, Makoto los encuentra y los lleva consigo a la mesa donde Gou y Sousuke están reunidos. Nagisa y Rei también están allí.
— Quiero su historia —exige Gou apenas se sientan frente a ella, uno al lado del otro.
— Quizá quieren mantener su historia sólo para ellos, Kou-chan —media Rei, apoyado por repetidos asentimientos de Nagisa, aunque la mencionada niega con la cabeza en desacuerdo.
— Yo también quiero saber la historia. Estoy muy interesado —Haru mira hacia Sousuke. No entiende del todo su fijación para atraparlos, pero no le agrada, aún menos cuando los mira con burla como si supiera que están mintiendo.
— Una competencia —Haru se adelanta a Rin, su vista fija en Sousuke.
— Le ganaste —dice él, a lo que Nanase asiente— Curioso —continúa y Haru aprieta los puños teniendo la sensación de que algo va mal, en especial porque es capaz de sentir a Rin tensarse a su lado y chasquear la lengua. — Rin es competitivo y odia perder. No lo imagino pidiendo tu teléfono después de perder.
Esta vez, su seria mirada va hacia Rin e inclina la cabeza.
— Te conozco desde niños, Rin —añade, palabras envueltas en un tono de desafío que lo reta a desmentirlo.
— Mh, es cierto... Eres un mal perdedor —aporta Gou, mirando a su hermano también en espera de una respuesta.
Por un instante, sólo un instante, Haru considera tomar la mano de Rin bajo la mesa en señal de apoyo, pero deshecha la idea de inmediato. Eso sería extraño. Real. Y se recuerda que la cita de ese momento es arreglada. Falsa.
— Quise golpearlo al inicio —responde Rin finalmente y parte de la mesa ríe, a excepción de Sousuke y Makoto (éste último probablemente por la protección que siente sobre Haru). — Pero... cambié de opinión al verlo de frente —una discreta sonrisa aparece en sus labios, Haru se siente contrariado por la naturalidad con la que Rin es capaz de sonreír y por un momento casi parece que lo hace en serio—. Fueron sus ojos. Me distrajeron de mi plan.
Nagisa suelta un chillido de emoción, a pesar de ser consciente de que la cita no es real. Incluso Rei se encuentra interesado por el comentario y la expresión seria que Sousuke mantuvo, flaquea por un instante.
— ¿Mis ojos...? —la pregunta escapa de los labios de Haru sin siquiera preverla, mas la curiosidad trabaja por cuenta propia, así que continúa: — ¿Por qué?
Las mejillas de Rin se coloran con suavidad, es casi imperceptible y podría tratarse sólo de un efecto de la luz que los ilumina, pero la sonrisa sigue allí, tenue y avergonzada. Rin niega con la cabeza sin tener más remedio y alza la cabeza para mirarlo.
— No te lo dije, ¿cierto? Son del color del agua, —responde—, el color exacto de cuando me sumerjo en ella. —el calor nace en el pecho de Haru y se extiende hacia su estómago, le recorre los brazos como un escalofrío y obstruye su garganta como lava ardiendo. — Romántico, ¿no? —Rin sonríe.
Es justo como la sonrisa que vio en su primera fotografía. Sincera, amplia y provoca que sus ojos se cierren por un segundo.
El calor llega a las mejillas de Haru y aparta la mirada, sin saber qué más puede hacer en una situación que lo avergüenza.
No es real, piensa, está fingiendo, continúa para que sus pensamientos lleguen a su pulso acelerado y le recuerden que es una cita arreglada. Esto es falso.
— ¿Te avergoncé? —Rin se burla. Por supuesto que se burla, ¡es así de irritante!
— No estoy avergonzado —rebate Haru, cruzando los brazos.
— Lo que sucede es que Haru-chan siempre sonríe en su corazón —comenta Nagisa, ganándose las risas conjuntas de la mesa.
Haru mira a Rin de reojo, encontrándose con él mirándole de vuelta.
¿Romántico, no?, las palabras de Rin resuenan en su mente durante el resto de la noche.
21 notes · View notes
goutheswimqueen · 3 years
Note
Makogou
HELL YEAH HELL YEAH HELL YEAH!!! Honestly I don’t really think much about these two and I’ve never gone looking for content of them, BUT!! When they show up on my dash I’m just like mmm yes that is some good fucking food. Lmao I should think about them more often tbh. Like such a good captain x manager ship??? I’m sure they’ve spent more time together than we’ve seen, going over stats and notes together, planning club stuff, etc. Makes me wonder what the transition was like for Gou going from doing all that stuff with Makoto to doing it with Rei. Makoto probably made things less complicated for her haha. Rei is wonderful, but there’s no doubt in my mind that Gou definitely missed those moments working with Makoto for the club. She’s so used to the men in her life being distant and closed off from her (Rin and Sousuke *cough cough*) that I feel like Makoto would’ve been refreshing for her. During their meetings and stuff he probably checked up on her often to make sure that she was doing okay, especially with everything going on with Rin at the time. It would’ve taken some getting used to for her, but along the way she must’ve grown to really appreciate Makoto. Shit, I’m making myself emotional. Legit I just thought of all this just now and I’m dying over here AAAAAAAHH! This is what happens when you make me consider things I hadn’t thought of before!!! THESE TWO ARE GREAT OKAY BYE IMMA GO CRY IN THE CORNER
11 notes · View notes
monsieurmichaelis · 4 years
Text
What The Future Holds [MakoGou Fic]
Title: What The Future Holds Pairing: Tachibana Makoto / Matsuoka Gou (MakoGou) Chapters: 1/? (Ongoing) Rating: Teens and up (no explicit content so far) Summary: In which Gou is sad about Makoto leaving, only to cross paths with him again.
Read on AO3
Tumblr media
23 notes · View notes
egy-lany-blogja · 1 year
Text
Mindaddig, amíg azt hisszük, a bántalmazás a pofonnál kezdődik, hajlamosak vagyunk leélni egy egész életet úgy, hogy szavakkal rúgnak belénk. Ma az emberi kapcsolatok hatalmas százalékában ott a bántalmazó és a bántalmazott.
És igen, bántalmaznak, ha azt hallod, hogy semmire nem vagy jó, ha dicséretet nem, de a vélt, vagy valós hibáidat folyamatosan hallod. Bántalmazás a kurvaanyád, a hagyj békén, a menj innen, a hülye picsa, a kövér disznó, a csoffadt gebe. Bántalmazás, a munkahelyen, a "szerelmi kapcsolatban", a "barátságban", az életben. Mert nem csupán a pofon tud csattani, sőt. A pofonnál dönthetsz úgy, egyetlen pillanat alatt, hogy öltözöl, és egy szál ruhában kilépsz az ajtón, és vissza soha többé. Ennél sokkal brutálisabb az, amikor szavakkal bántanak. Amikor csak az agresszió zúdul rád a kapcsolatban, és semmi más. És Te reménykedsz, hogy majd jobb lesz, és elkezdesz idióta magyarázatokat gyártani, hogy mentsd azt, amit nem lehet. És tudod miért? Mert rettegsz szembe nézni azzal, ami ott van előtted. Hogy bántanak. És elveszik közben az életed.
Mert majd jön a depresszió, a hajhullás, a menstruációs panaszok, a szorongás, a sírógörcs és a pánikroham. És Te azt gondolod, hogy pirulákkal majd helyrehozható. És mész az orvoshoz, szeded a gyógyszert, fekszel a kés alá, mert beteg vagy, miközben eszedbe sem jut, hogy beteggé tettek. És ott állsz majd csont soványan, vagy épp elhízva, kibelezve, testileg és lelkileg, és csak azt hajtogatod, a hormon, meg a gyulladás, a másik meg, aki okozta, a hormonnak és gyulladásnak, akinek neve is van, egykedvűen bólogat, jobb esetben annyit makog, jaj szegény.
És odaadod az életed a semmiért. És magyarázatot keresel gyermekkori traumákban, rég elszenvedett tegnapokon keresztül és nap, mint nap azon munkálkodsz, hogy felépítsd azt, ami minden nap összedől, és közben eltelik az élet.
Mert bántalmazott kapcsolatban élsz, ha azt éreztetik, semmire nem vagy jó, vagy megmutatják éppen mire. Bántalmazott kapcsolatban élsz, ha aláznak, ha megaláznak, ha a nőiességed, férfiasságod semmibe veszik. Bántalmazott kapcsolatban élsz, ha zsigerelnek, ha a képedbe hazudnak, ha semmibe vesznek, ha éreztetik azt a hazugságot, hogy mindenki szebb, és jobb, mint Te vagy. Bántalmaznak, ha nincs gyengédség, vagy csupán egy kérdés, hogy vagy, vagy mit segítsek, holott ugyanazt a szekeret toljátok. Bántalmazás, ha a bajban magadra hagynak, vagy tudomásuk sincs arról, hogy baj van. Bántalmazás, ha csak néznek téged, hibákkal tele, de nem látják, nap, mint nap mit teszel, hogy jobb legyen. Bántalmaznak, ha hűtlenségbe kényszerítenek, mert felébred benned az élni akarás, és bántalmaznak, ha ezek után Te leszel a rohadék. Bántalmaznak, ha ügyet sem vesznek rólad, ott, ahol éppen élsz, vagy dolgozol, és mindeközben azt beszélik beléd, hogy semmit nem érsz! Ne hagyd magad! Mert bántalmazni nem oké, és ezt hagyni, az életedbe kerülhet! (Todorovits Rea) #TheAcsakazértis
6 notes · View notes
progarden · 2 years
Text
Tumblr media
Ti azt mondjátok, csak a munkátokat végzitek 👮
A betegek pedig azt mondják, ők csak gyógyulni akarnak 😷
A többiek pedig azt, hogy végre szeretnék jól érezni magukat ebben az elcseszett világban, ha már egyszer nap, mint nap kidolgozzák a belüket is 🧔👩‍🦰
Senkinek sincs joga megtiltani az orvosságot és a boldogságot! A természet nem lehet illegális!💚🌿
Stoner Daddy
Mi a Biden Liberty?!
Itt a Biden Amnesty!
Eközben az Államokban..
Átfordul a dolog, a Föld mégis lankadatlan forog . Billen a Biden mérleg! Vetődik el kocka, döntve dominót. Lavina lejő. Kikerül a palacsintából a feka 💩 feki.. Makog sok maki! Reszket a röfi! Repül a füves pofon, ki tudja hol áll meg!? Röffenetes, sértett sertéseket hogyan is talál meg?! Fuss röfi! Fuss!.. és Mint csüngőhasú malac a jégen, a NER nyakán szorul a hurok szépen 😂
Az USA-ban minden füvest, mint a füstöt, eresztenek szélnek éppen! 🤩
4 notes · View notes