arrabaldo

[arrabaldo]

Aniki-Bébé, Aniki-Bóbó, passarinho tótó...

#manoel de oliveira #aniki-bóbó

[arrabaldo]

Jean Rhys: ‘O vasto mar dos Sargazos’

[ ‘Ida’ (2013) de Pawel Pawlikowski: soidade, claroescuro, palabras ]

Este convento era o meu refuxio, un lugar de luz e de morte, no que o estralo dun sinal de madeira nos erguía moi cedo, xa de mañá, ás nove persoas que durmiamos no amplo dormitorio. Espertabamos coa visión de Sor Marie Augustine sentada, prácida e solemne, completamente recta nunha cadeira de madeira. A alongada habitación marrón estaba atestada dos refulxentes fíos do sol e das bambeantes sombras das árbores. Moi rápido, aprendín a dicir igual que todas as demais, «ofrezo as preces, os traballos e sufrimentos deste día». E que pasaba coa ledicia?—pensei ao comezo—Se cadra non existe a ledicia? Ten que existir.  Oh, a ledicia! Claro que si, a ledicia…

Pronto esquecín a felicidade, e baixaba as escaleiras a toda présa cara a enorme bañeira de rocha á que nos lanzabamos dun chimpo, vestidas cunhas longuísimas camisas cinsentas de algodón que nos chegaban ata os pés. O recendo a xabón co que te refregabas embaixo da camisa, un truco que había de aprender; vestir con humildade, outro truco. Lampos de luz mentres subiamos os chanzos de madeira do comedor. Café ben quente, panciños e manteiga derretida. Pero despois da comida, agora, e na hora da nosa morte, e ao mediodía, e ás seis da tarde, e agora, e na hora da nosa morte. Que a luz sempre as alumee. Isto é para miña nai, pensaba, aló por onde vague a súa alma, pois deixou baleiro o seu corpo. Lembrei entón canto aborrecía a intensidade da luz; amaba o frío e a sombra. Disque era unha luz diferente. Malia todo, non o diría. Nun chisco xa estabamos de volta na intermitente sombra de fóra, moitísimo máis fermosa do que podería ser calquera luz perpetua. Tardei pouco en aprender a orar sen pensar no que dicía, do mesmo xeito que as demais. Cambiarmos, agora e na hora da nosa morte, porque non temos máis nada.

Todo era claridade ou negrura. As paredes, a cegadora cor das flores no xardín, os hábitos iridescentes das monxas, pero os veos, o crucifixo pendurado das súas cinturas, as sombras das árbores, negros. Porque era así, luz e escuridade, sol e sombra, ceo e averno, xa que unha das monxas sabía todo sobre o inferno, e quen non? Mais outra era douta no ceo e nos atributos dos bieitos, para os que a beleza transcendental é a menor das súas preocupacións. Minúscula, de feito. Reloucaba eu por acadar o arroubo, e unha vez recei durante un extenso anaco, pedindo estar morta. Logo acordei que era pecado. Seica é unha presunción ou é desesperanza, non me lembro, pero é pecado mortal. Así que orei longamente para redimirme, ata que me asaltou un pensamento: por que son pecado unha morea de cousas? Só de pensalo xa é outro pecado. Porén, Sor Marie Augustine di que por fortuna os pensamentos non son pecados se desaparecen ao unísono. Alguén prega: «Señor, sálvame, vou fenecer». É reconfortante saber o que teño que facer. De tódolos xeitos, non recei tanto despois daquilo e, ao pouco, case deixei de orar. Sentinme máis forte, máis feliz, máis libre. Pero non segura.

/trad. Marina Pardavila/

#jean rhys #o vasto mar dos sargazos #tradución #literatura

[arrabaldo]

Jean Rhys: ‘Wide Sargasso Sea’

This convent was my refuge, a place of sunshine and of death where very early in the morning the clap of a wooden signal woke the nine of us who slept in the long dormitory. We woke to see Sister Marie Augustine sitting, serene and neat, bolt upright in a wooden chair. The long brown room was full of gold sunlight and shadows of trees moving quietly. I learnt to say very quickly as the others did, ‘offer up all the prayers, works and sufferings of this day’. But what about happiness, I thought at first, is there no happiness? There must be. Oh happiness of course, happiness, well.

But I soon forgot about happiness, running down the stairs to the big stone bath where we splashed about wearing long grey cotton chemises which reached to our ankles. The smell of soap as you cautiously soaped yourself under the chemise, a trick to be learned, dressing with modesty, another trick. Great splashes of sunlight as we ran up the wooden steps of the refectory. Hot coffee and rolls and melting butter. But after the meal, now and at the hour of our death, and at midday and at six in the evening, now and at the hour of our death. Let perpetual light shine on them. This is for my mother, I would think, wherever her soul is wandering, for it has left her body. Then I remembered how she hated a strong light and loved the cool and the shade. It is a different light they told me. Still, I would not say it. Soon we were back in the shifting shadows outside, more beautiful than any perpetual light could be, and soon I learnt to gabble without thinking as the others did. About changing now and the hour of our death for that is all we have.

Everything was brightness, or dark. The walls, the blazing colours of the flowers in the garden, the nuns’ habits were bright, but their veils, the Crucifix hanging from their waists, the shadow of the tress, were black. That was how it was, light and dark, sun and shadow, Heaven and Hell, for one of the nuns knew all about Hell and who does not? But another one knew about Heaven and the attributes of the blessed, of which the least is transcendent beauty. The very least, I could hardly wait for all this ecstasy and once I prayed for a long time to be dead. Then remembered that this was a sin. It’s presumption or despair, I forget which, but a mortal sin. So I prayed for a long time about that too, but the thought came, so many things are sins, why? Another sin, to think that. However, happily, Sister Marie Augustine says thoughts are not sins, if they are driven away at once. You say Lord save me, I perish, I find it very comforting to know exactly what must be done. All the same, I did not pray so often after that and soon, hardly at all. I felt bolder, happier, more free. But not so safe.

#jean rhys #wide sargasso sea #literature

[arrabaldo]

Sabrina Orah Mark: ‘Un feixe de mulleres barbazuis’

[foto da chave dun diario mercado nos chinos, aló polo 2005. o diario segue inacabado]

—Sabrina —di a primeira muller do meu home— casou co meu marido.

Escóitoo no programa The Grapevine, un sistema rizomático que se asemella aos corazóns plantados das dúas ex mulleres do meu esposo na mesma parcela de profunda e feraz terra. Videiras coma raíces de sangue, que medran robustas e reviradas. Unha amiga tráeme uns esgallos. Pégoos á orella e escoito.

Cóntolle ao meu marido que estou a escribir sobre Barba Azul.  «Arre demo!», espeta.

Mírome no espello. Torneime máis fea e máis forte. Enxergo pola fiestra unha cabana branca que refulxe no xardín. Vivo no «incerto país do matrimonio».

‘Barba Azul’ apareceu por vez primeira na obra do século XVII Contos de Mamá Ganso de Charles Perrault. Un home cunha barba azul, varias mulleres desaparecidas e unha inmensa cantidade de diñeiro dálle á súa nova muller as chaves para todas as portas da súa exquisita propiedade.

—Abre todo o que queiras —prégalle—. Vai onde gustes, agás a esa «pequena  habitación» —engadiu.

Pedinlle ao meu marido que limpase o garaxe; no canto, mentres estou fóra cos nosos fillos durante o verán, constrúe no xardín —no medio e medio— unha cabana branca. Cando as paredes xa están montadas, a segunda muller deixa á súa filla para que viva connosco, seica é para sempre. Tamén deixa moitas caixas. O contido, descoñecido. O garaxe está un chisco baleiro. A cabana está un chisco chea. Chamo á miña nai.

—Agora hai unha cabana no xardín —coméntolle.

—Pois claro —contesta—. Bótalle un ollo, a ver se non vén con esposas.

Hai portas que ningunha terceira muller debería abrir.

O meu marido, o home máis afable na terra, achegouse a min cun abrigo de antigos votos. Casei con el a sabendas de que carrexaba varias esposas. Ao mellor casei con el un pouco porque os votos lle afundiran os sucos da face. Como o tipo de letra que quería ler, pero que nunca puiden. Casei con el plenamente consciente, o que non sabía era que as esposas seguirían medrando nunha habitación pechada dentro do meu corazón. Ás veces bulen, enfurecidas, tristes. Esposas, como papel de pegar. Esposas enredantes. Esposas como a pel. Esposas que lle contan cousas ás súas fillas e que estas, as fillas do meu marido, non me contan. Ese silencio respira no meu interior.

—Que dixo ela? — sempre ando a preguntar.

—Quen dixo que? —contesta o meu home.

«Disque», escribe Angela Carter, «no comezo, había un gabinete de curiosidades, un coma este, asoballado de marabillas; agora, tanto a habitación como todo o que contén, están prohibidos para ti, a pesar de estaren feitos co teu nome, listos para ti desde o comezo dos tempos, e serás ti quen pase toda a súa vida tentando lembralos».

Non son unha persoa demasiado celosa, pero doe pensar no meu marido dicindo «si, quero; si, quero; si, quero».

Unha vez ao mes, durante todo un ano, dinme que a primeira muller do meu marido se vai mudar á nosa cidade en calquera intre, pero nunca o fai. É como cando os meus fillos colocaban unha culler de prata debaixo dos coxíns coa esperanza de que nevara en Georgia. Nin a neve nin a muller aparecen endexamais. Agás unha única vez. Pero non era neve senón sarabia.

—Esa é unha comparación moi mala —sinala miña nai—. Esposas? Neve? Quen está poñendo que debaixo do coxín? Quen quere que veñan as esposas? Ti?

O matrimonio é duro. Hai días nos que todas as esposas mortas son eu. A muller que nunca está triste. Morta. Guindada. A muller cun bo salario. Morta. A muller cun garaxe limpo e unha fiestra que dá cara fóra da súa cociña. Morta. A muller que baila. Morta. A muller célebre. A muller cuns dentes perfectos. A muller que organiza as festas nocturnas cheas de brillantes poetas. Morta, morta, morta.

Como denominas a máis dunha muller? Un feixe de mulleres barbazuis?  

Para que un matrimonio sobreviva hai que arredar dalgunhas partes da historia. Fago un buraquiño no conto para non quedar cega ao mirar o sol. Mensaxe eliminada. O vello arrepentimento. A derrota. O meu marido e máis eu levamos casados dez anos. Máis tempo do que estivo casado coas outras dúas mulleres, pero non en conxunto. Non quero aos meus fillos, nin por asomo, preto das súas esposas. É como se caeran e eu non puidese saltar para salvalos. «Buraco negro e cárcere non son palabras moi agradables para falar das mulleres», escribe Margaret Antwood na súa versión dos contos de fadas, «pero seguían moi agochadas nos miolos de Sally».

Poucas contos teñen unha vida posterior tan fecunda como ‘Barba Azul’. Ás veces é unha chave ensanguentada, unha flor estragada, un ovo, unha mazá ou unha marca en forma de corazón na fronte, proba da desobediencia da muller. Ás veces é unha nai coa «saia negra axustada á súa cintura» a que salva á última esposa da decapitación. «Unha atolada e magnífica amazona posta ata arriba de maría». Ás veces é un dragón e outras un mosqueteiro. Ás veces é a muller a que se salva por si mesma.

Do mesmo xeito que o matrimonio, a longa vida cultural de ‘Barba Azul’ é enigmática. Igual que as historias de fadas, o matrimonio pertence a unha círculo incesante de finais felices coa forma dun acantilado. Revolvo unha gran caixa con vestidos e barbas. Alguén as usou con anterioridade. É o meu marido quen leva agora a barba. Eu levo o vestido. «Si, quero». El tamén di que si. Todo forma parte da nosa pel.

Na ‘Cámara sanguenta’ de Angela Carter, a esposa sen nome está ao lado da cama matrimonial do marqués rodeada de tantos espellos que, cando o marqués a ispe, o que ve son centos de maridos espindo a centos de mulleres. Cando o marqués lle di que se prepare para morrer, «doce mulleres novas aloumiñan os interminables monllos de cabelo castaño a través dos espellos». No limbo entre o sexo e a morte, a muller multiplícase. Tórnase un exército de esposas que descende pola ladeira. Veñen a salvala ou a unirse a ela? Difícil sabelo.

Non debería estar a escribir nada disto. Non é unha boa idea. Este ensaio é a chave ensanguentada. O meu acto de desobediencia.

Na edición de 1812 de ‘Barba Azul’, publicada nas Fábulas dos irmáns Grimm, Wilhelm Grimm (nas notas ao pé de páxina) sinala que Barba Azul pensaba que o sangue das súas esposas podería curalo do azul da súa barba. Por iso recolle o sangue en cuncas; báñase nel. As mulleres mortas son a súa medicina. Unha enfermidade imaxinaria precisa dunha cura imaxinaria. «A maxia», escribe Maria Tatar, «ocorre no límite do prohibido».

Busco entre fotos antigas do meu marido. Nunha delas está coa súa segunda muller e a súa filla recén nacida, durmidiña encol dun coxín. A funda é gris e branca; decátome de que é a mesma funda suave sobre a que durmo, sobre a que levo durmindo moitos anos. Quéntaseme a cabeza. Unha vergoña que morde. Tiro a funda e colócoa coas alfombras. Deberíalla dar á miña fillastra, pero non o fago e non sei por que. Nunca o fago.

Estou casada cun home ao que quero moitísimo e que viviu outras vidas antes da que compartimos xuntos. En ocasións fedello para ver se me atopo nalgunha desas vidas. Debaixo da cama. Debaixo dunha árbore. Algún día aparecerei de súpeto susurrando bú.

As esposas seica poderían meterme nun barril cheo de unllas e lanzarme a rebolos costa abaixo ata caer no río.

A primeira vez que coñecín ao pai do meu marido foi no seu funeral. O ataúde estaba aberto. Ata o día de hoxe, o pai do meu home é o único morto no que teño posto a vista. O noso fillo, Noah, tería os seus ollos, a súa boca, pero eu aínda non o sabía. Trala homenaxe que lle fixo o meu marido ao seu pai —pero antes de regresarmos á igrexa—, achegouse a súa primeira muller onda el, coma un suave morcego branco. Un refacho que levaba pechado na cámara moitos anos. Veuse abaixo nos brazos del. Tremía, saloucaba e volvía en si, coma se estivese retornando da morte. Sentei no banco como unha nena pequena. Compartían a dor e ás súas fillas. Para cando cortaran, eu aínda era unha meniña.

Se as esposas de Barba Azul morresen por ter visto ás devanceiras mulleres, por que faleceu entón a primeira muller? Que vería?

No funeral saúdo á súa primeira muller. Queda aí. Non me saúda. Fítame. Non sei que facer, así que lle dou unha aperta. Aquí estamos; abrazadas; mecéndonos nunha igrexa. Éche vella dabondo como para ser a miña nai.

Esta é a maneira de facer unha cadea de esposas de papel: corta unha peza longa de papel; dóbraa en catro partes, coma un acordeón. Debuxa metade dunha muller na parte superior. Recorta a muller e dobra. Voila. Xa tes unha cadea de mulleres dándose a man!

Eu son a muller ao final da cadea. Miro cara a esquerda, ao final do corredor. Vexo a pequena habitación. A pequena habitación na que podo escribir de forma segura. Esta é a combinación: chave, flor, ovo, mazá, corazón. Abro a porta. Entro. Observo o lugar. Cheira a vida. Se puidese facelo de novo, volvería casar co meu marido nesta pequena habitación. Aquí nacerían os meus fillos. Morrería nesta habitación. Faríao. Fareino. Si, quero.

[trad. Marina Pardavila]

----------------------------------------

O texto completo está dispoñible na revista literaria The Paris Review. Botádelle un ollo!

#sabrina orah mark #contos de fadas #tradución

[arrabaldo]

Sabrina Orah Mark: ‘A Bluebeard of Wives’

Fragmento tomado da columna literaria mensual ‘Happily’ de Sabrina Orah Mark para a revista literaria Paris Review. O texto completo está dispoñible aquí; unha marabilla para os amantes dos contos de fadas e perversidades varias.

“Sabrina,” says my husband’s first wife, “is married to my husband.” I hear this through The Grapevine, a multibranched root system resembling the hearts of my husbands’ two ex-wives planted in the same plot of deep, fertile soil. Vines like earthy veins, growing tough and twisty. A friend brings me cuttings. I hold them to my ear and listen.

I tell my husband I am writing about Bluebeard. “Oh fuck,” he says.

I look in the mirror. I have become uglier and stronger. I look out the window. A white shed glows in my yard. I live in “the unguessable country of marriage.”

“Bluebeard” first appeared in Charles Perrault’s seventeenth-century Tales of Mother Goose. A man with a blue beard, several missing wives, and extraordinary wealth gives his newest wife all the keys to all the doors of his very fine house. “Open anything you want,” he says. “Go anywhere you wish.” Except for the “little room,” he says.

I ask my husband to clean out the garage, but instead, while I am gone for the summer with our sons, he builds in our backyard—dead center—a white shed. As the walls go up, his second wife drops their daughter off to live with us, possibly forever. She also drops off many boxes. Contents unknown. The garage is half empty now. The shed is half full. I call my mother. “Now there’s a shed in my yard,” I say. “Of course there’s a shed,” says my mother. “Better check it for wives.”

There are doors no third wife should ever open.

#sabrina orah mark #happily #fairy tales

[arrabaldo]

Chen Chen: ‘Trocarse nunha estrela do pop, é dicir, un poeta’ (2020)

[un debuxo de Anna Ajmátova feito por min, xullo de 2020]

1. Comecei a escribir poesía porque non me podía contar un segredo nin a min mesmo.

2. Seguín escribindo poesía porque en quinto grao a miña historia sobre unha meiga embarazada que vivía en Venecia foi obxecto da seguinte crítica:

—Un bebé tarda nove meses en medrar, que non dous, oíches?

Escribo poesía, pois gustaríame terlle contestado:

—Oín, éche o bebé dunha meiga, sabías?

3. Souben que nunca deixaría de ser poeta despois dun «adeus» case inaudible na porta dun décimo piso. Non había ascensor, estabamos a mediados do verán e tiña que baixar e baixar os chanzos da escaleira.

4. Érgome necesitando poesía porque Sawako Nakayasu dixo unha vez: «traballo sobre todo coa poesía, xa que afirma non ser nin ficción nin realidade, xa que recoñece o suco entre o que foi ou é verdade e o que se conta sobre aquilo».

5. Poesía porque a clase de francés, a clase de ruso; porque mandarín, inglés e hokkien na casa; porque inglés; porque aprendo e aprendo, esquezo o mandarín entón; porque perdín todo o meu hokkien cando tiña sete anos. Poesía porque a miña titora do primeiro ano de carreira, unha profesora de Estudos Rusos, preguntoume polo motivo para que todos os meus comentarios de tres páxinas sobre Tolstoy chegaran tarde.

—Non pares —espetou—, danos a túa historia.

Poemas porque adorei que a súa proposta de traballo xurdira dun comentario sobre o tipo de estrutura que esperaba da miña resposta. Poeta porque dixen:

—Administrar o tempo é díficil—cando o que quería dicir era que esperaba escribir sobre calquera cousa e que quería á personaxe de Takeshi Kaneshiro en Chungking Express e que quería a Takeshi Kaneshiro e que a estaba volvendo a ver e que estaba buscando fotogramas en Google.

6. En oitavo grao empecei a escribir poesía alén dos traballos para clase porque non podía seguir imitando a Robert Frost. Continuei escribíndoa porque parecía que ninguén cun segredo coma este se asemellaba a min.

7. Poeta, porque son un músico fallido; un pintor fallido; un científico fallido obsesionado coa lúa; ximnasta fallido, malia que durante unha época fun moi bo coas volteretas. Poesía porque as miñas escenas favoritas nos Power Rangers eran nas que todos facían un mortal para aparecer na escena de loita, en troques daquelas nas que corrían.

8. A violencia do goberno. O silencio do h nas palabras francesas, como en homme. Que impetuoso, cantos fogares¹. 

Preguntar:

—Onde está o fogar?—coma se fose unha pregunta sinxela.

Dicir:

—Teño un fogar—coma se fose unha afirmación sen máis.

Para indicar «teño» en ruso, empregas unha construción en xenitivo que se traduce dunha forma rara ao inglés, como «para min aquí estou». Os adultos preguntaban na casa «por que non sacaches un dez?» en tres linguas diferentes; non había preguntas sobre se me remataría odiando a saber por que ou sobre se me gustaba alguén.

9. Seguín escribindo poesía porque parece que cada poema ten un gran segredo no seu interior e sempre quero saber se é un segredo gay como a copa dun piñeiro. Xa que Anna Ajmátova escribiu: «Atardecer en las olas etéreas: / no puedo decir si el día / está terminando, o el mundo, o si / el secreto de los secretos está dentro de mí nuevamente», e iso é bastante gay para min. Porque Denise Levertov escribiu: «Dos chicas, en un verso / súbito, descubren / el secreto de la / vida», e iso si que soa moi gay.

Porque durante anos abondaba co subtexto e a proxección total.

Porque cando atopei Bite Hard de Justin Chin na libraría da facultade, mirei de esguello só un poema e deseguida o engadín á lista de libros para emprestar. Porque o movín cara o medio da balda, coma se o estivera a agochar do ceo e da terra. Porque estaba tan emocionado de atopar «Aninovo chinés» e «ex mozo» asemade nun mesmo poema. Porque, era agochar ou protexer?; sei agora a diferenza?

10. En inglés aínda acho dificultades entre lie e lay, o que sempre me avergoña admitir, pese a que sei que o inglés é unha lingua teimuda, arrevesada, que fai a un querer rendirse e ladear o corpo ata que as mentiras saian da cabeza e da barriga e que se esparexan como a sombra de corpo enteiro dun mentireiro sobre a herba.

/ trad. Marina Pardavila /

------------------------------------------------------

¹ Xogo de palabras entre o inglés home (fogar) e a palabra francesa homme (home).

Para ler o texto completo en inglés, premede aquí :)

#chen chen #poesía #tradución #literatura

[arrabaldo]

Chen Chen: ‘On Becomin a Pop Star, I Mean, a Poet’ (2020)

Retrieved from the Craft Capsule. Check it out, it’s terrific!

1. I started to write poetry because of a secret that I had trouble sharing even with myself.

2. I continue to write poetry because, in the fifth grade, my short story about a pregnant witch living in Venice received the following peer critique: “You do know it takes nine months for the baby to grow inside the mom, not two?” I write poetry because I wish I’d responded, “You do know this is a witch baby???” 

3. I knew I would always be a poet after a barely audible “goodbye” in the doorway of a tenth-floor apartment. How there was no elevator and it was the middle of summer and I had to walk down and down those stairs. 

4. I wake up craving poetry because Sawako Nakayasu once said, “I work mostly in poetry because it claims to be neither fiction nor nonfiction, because it acknowledges the gap between what really was or is, and what is said about it.”

5. Poetry because French class, Russian class. Because Mandarin and English and Hokkien at home. Because English. Because I learn and learn, then forget so much Mandarin. Because I forgot all my Hokkien by age seven. Poetry because my first-year advisor in college, a professor of Russian Studies, asked me why all my three-page Tolstoy responses were so late. “Go on,” she said, “give us your narrative.” Poems because I loved how her prompt was a comment on the expected form of my response. Poet because I said, “Time management’s an issue,” which really meant I wanted every paper to be about everything and I wanted Takeshi Kaneshiro’s character in Chungking Express and I wanted Takeshi Kaneshiro and was rewatching the film over and over and Googling stills. 

6. In eighth grade I began writing poetry outside of school assignments because I couldn’t keep imitating Robert Frost. I kept writing poetry because it seemed no one else with a secret like this looked like me.

7. Poet because I am a failed musician. Failed painter. Failed scientist obsessed with the moon. Failed gymnast, though once I was very, very good at cartwheeling. Poetry because my favorite scenes in Power Rangers were when, instead of running, they all backflipped and backflipped to where the fighting would take place.

8. The violence of the state. The silence of the h in French words, like homme. How violent, many homes. To ask, “Where is home?” as if it’s ever a simple question. To say, “I have a home” as if it’s an unremarkable statement. To say “I have” in Russian, you use a genitive construction that translates to the awkward English, “At me there is.” At home the adults asked, “Why did you get an A-?” in three different languages; there were no questions about whether I would ever start hating myself for what and whom I loved.   

9. I continue to read poetry because it seems every poem has a big secret at its core and I always want to know if it’s a big gay secret. Because Anna Akhmatova wrote, “Sunset in the ethereal waves: / I cannot tell if the day / is ending, or the world, or if / the secret of secrets is inside me again” and that seems pretty gay to me. Because Denise Levertov wrote, “Two girls discover / the secret of life / in a sudden line of / poetry” and that sounds definitely gay. 

Because for years I had to settle for subtext and total projection. 

Because when I found Justin Chin’s Bite Hard in a college library, I glanced at just one poem then added the book to my stack to check out. Because I moved it to the middle of the stack, as if hiding it from both the sky and the ground. Because I was so moved to see both “Chinese New Year” and “ex-boyfriends” in one poem. Because was it hide or protect, and do I know the difference now? 

10. In English, I still have trouble with lie versus lay, which I always feel ashamed to admit, though I know English is a troublesome, troubling language that makes one want to lay down, to lie one’s body on its side till all one’s lies have tumbled out from one’s head and belly, and are lain out like one single shadow-body of a liar on the grass. 

#chen chen #poetry #literature

[arrabaldo]

“Just that one line.”

#paterson #domesticity #jim jarmusch

[arrabaldo]

Kate Chopin: ‘O despertar’ (1899)

[un fotograma de ‘Bleu’ (1993) de Krzysztof Kieslowski]

Durante todo o verán Edna tentara aprender a nadar. Déranlle instrucións tanto homes coma mulleres, mesmo nenos ás veces. Robert decantárase por un sistema de clases case diario, e estaba a piques de abandonalo todo ao darse de conta da inutilidade dos seus esforzos. Pendía dela unha lene e incontrolable angustia cando entraba na auga, de non ser por unha man cercana que a puidese axudar e a acougara.  

Pero esa noite era como a cativa que cambalea, tropeza e se encolle, ata que de súpeto descobre os seus poderes, e camiña por primeira vez soa, decidida e con altivez. Tería berrado da ledicia. E berrou, ao mesmo tempo que con un ou dous impulsos elevaba o corpo cara a superficie da auga.

Posuíuna unha sensación candente, se cadra coma se un poder insondable lle outorgara o dominio do seu corpo e alma. Medrou irredenta e anárquica, sen entender o valor real da súa afouteza. Quería nadar mar a fóra, alén do que ningunha muller lograra.

A súa crecente ambición foi obxecto de asombro, aplauso e admiración. Cada un deles congratulouse porque o seu método de ensinanza lograra a tan prezada meta.

«É moi doado!», pensou. «Non é nada», verbalizou; «por que non descubrira antes que non era para tanto? A de tempo que perdín chapuzando coma un bebé». Non se unía aos equipos para as súas actividades e encontros; engaiolada coa súa recente conquista, deu en nadar soa.

Tornouse para enxergar o mar aberto e deixar gravada unha imaxe do espazo e da soidade, na que a inmensidade da auga, que se enchía e baixaba co ceo nocturno, alimentaba a súa ansiosa imaxinación. Canto máis nadaba, máis sentía que se achegaba ao precipicio da nada, no que se esvaecer por completo.

Cando volteou a cara e puxo a vista na costa, viu a xente que deixara alí. Non se adentrara demasiado, malia que un nadador con experiencia diría o contrario. Porén, para a súa vista desadestrada, o treito de mar detrás dela asemellábase a un paredón imposible de superar só coa forza.

Unha rápida ollada da morte bateu contra a súa alma e, por un intre, enmudeceu e afuscou os seus sentidos. Fixo un gran esforzo por tirar do pulo da vida, e foi así como conseguiu pisar terra.

Non fixo ningún comentario sobre o seu encontro coa morte ou do medo que a atravesara, só lle dixo ao seu marido: «estaba segura de que morrería alí soa».

«Non estabas tan lonxe, querida; estaba eu botándote un ollo», contestou.

/ Trad. Marina Pardavila /

#kate chopin #fin de século #literatura #tradución

[arrabaldo]

Kate Chopin: ‘The Awakening’ (1899)

Edna had attempted all summer to learn to swim. She had received instructions from both the men and women; in some instances from the children. Robert had pursued a system of lessons almost daily; and he was nearly at the point of discouragement in realizing the futility of his efforts. A certain ungovernable dread hung about her when in the water, unless there was a hand near by that might reach out and reassure her.

But that night she was like the little tottering, stumbling, clutching child, who of a sudden realizes its powers, and walks for the first time alone, boldly and with over-confidence. She could have shouted for joy. She did shout for joy, as with a sweeping stroke or two she lifted her body to the surface of the water. 

A feeling of exultation overtook her, as if some power of significant import had been given her to control the working of her body and her soul. She grew daring and reckless, overestimating her strength. She wanted to swim far out, where no woman had swum before. 

Her unlooked-for achievement was the subject of wonder, applause, and admiration. Each one congratulated himself that his special teachings had accomplished this desired end.

 “How easy it is!” she thought. “It is nothing,” she said aloud; “why did I not discover before that it was nothing. Think of the time I have lost splashing about like a baby!” She would not join the groups in their sports and bouts, but intoxicated with her newly conquered power, she swam out alone. 

She turned her face seaward to gather in an impression of space and solitude, which the vast expanse of water, meeting and melting with the moonlit sky, conveyed to her excited fancy. As she swam she seemed to be reaching out for the unlimited in which to lose herself. 

Once she turned and looked toward the shore, toward the people she had left there. She had not gone any great distance—that is, what would have been a great distance for an experienced swimmer. But to her unaccustomed vision the stretch of water behind her assumed the aspect of a barrier which her unaided strength would never be able to overcome. 

A quick vision of death smote her soul, and for a second of time appalled and enfeebled her senses. But by an effort she rallied her staggering faculties and managed to regain the land. 

She made no mention of her encounter with death and her flash of terror, except to say to her husband, “I thought I should have perished out there alone.”

 “You were not so very far, my dear; I was watching you,” he told her. 

#kate chopin #fin de siecle #literature

[arrabaldo]

«Tutto è santo. Ma la santità anzi è una maledizione».  

#pier paolo pasolini #medea

[arrabaldo]

Sharon Olds: ‘A morte e a moralidade’

[un fotograma do filme ‘Amour’ (2012) de Michael Haneke]

A única cousa que me gusta sobre a morte do meu pai

é que non é perversa. Non é boa

e non é mala, está completamente fóra de toda moralidade,

e unha vez que estou fóra de toda moralidade

podo vivir de xeito tan doado como calquera animal

afeito á vida do terreo que habita.

Véxoos baleirar a bolsa do catéter,

verter o macilento fluído ámbar

no gran vaso medidor do hospital, non está

nin ben nin mal, só é fermoso,

só é o corpo. Incluso a dor, cando se contrae

a súa cara, e a súa boca ao chuchar fai

un sonoro chasquido, cando a súa mandíbula se retrotrae

non está mal, non é cousa de ninguén,

non hai culpa, non hai vergoña,

só a dor e o pracer. Velaquí o

mundo onde vive o sexo, o mundo dos

nervios, o mundo sen Deus,

o mundo das estacións, a creación da terra,

aí o bicamos, peiteamos o seu cabelo

pegañento, a súa muller e máis eu

a ámbolos lados, limpamos o río

de cuspe, como lama marfileña, da comisura da súa boca,

fóra de toda moralidade, como se nos

deitaramos con el no bosque

e moi lonxe, no campo, escoitásemos

os himnos distantes do campamento,

máis pequechos que a gota de orballo verde afuscada

do bosque, enriba do seu corpo, mentres descendiamos

para acaricialo.

/trad. Marina Pardavila/

#sharon olds #tradución #poesía

[arrabaldo]

Sharon Olds: ‘Death and Morality’

The one thing I like about my father's dying 

is it is not evil. It is not good 

and it is not bad, it is out of the moral world altogether, 

and once I am out of the moral world

I can live as easily as any animal

made to live in the element it inhabits.

I can watch them empty his catheter bag,

pouring the pale ember fluid

into the big hospital measuring cup, it is

neither good nor bad, it is only beautiful,

it is just the body. Even his pain, when his

face contracts, and his mouth makes a thick

sucking snap when his jaws draw back

is not bad, no one is doing it to him,

there is no guilt, no shame,

there is only pleasure and pain. This is the

world where sex lives, the world of the

nerves, the world without God,

the world of seasons, the creation of the earth, 

we kiss him in it, we stroke back his gummed

gelatinous hair, his wife and I

on either side, we wipe the flow of

saliva like ivory clay from the side of his mouth,

his body feels us loving him

outside the world of the moral, as if we were

making love to him in the woods

and far away in the field we could hear the

distant hymns of the tent-meeting,

smaller than the smallest drop of green-black

woods dew on his body as we dip to touch him.

#sharon olds #poetry #literature

[arrabaldo]

Tess Gallagher: ‘Agora que non estou soa’

[en Santiago de Compostela, ducha de auga moi quente e un fondo branco]

Ergo a vista na ducha e vexo a velairiña marrón

cinguida coma un par de beizos impredicibles

á parede branca. Quento

a auga, todo o quente que a podo aturar.

Este peso encol do meu ombro —como cando

me espetou a cara contra o seu muslo e verteu

un regato polo meu pescozo coa auga máis fría do manancial

onde bebiamos. Fermosa perversidade

que conxela un momento para nunca retornar

a el. Só agora, límpido agora, e a auga xamais

quente dabondo como para que o arreguizo esvare.

Pero lembro a soidade—ningunha outra

presenza e cada cousa o que era. Non este cru

latido do que te revisto, porque fun o molde

do teu lume, da túa luz mortal.

/trad. Marina Pardavila/

#tess gallagher #tradución #poesía

[arrabaldo]

Tess Gallagher: ‘Now that I am Never Alone’

In the bath I look up and see the brown moth

pressed like a pair of unpredictable lips

against the white wall. I heat up

the water, running as much hot in as I can stand.

These handfuls over my shoulder—how once

he pulled my head against his thigh and dipped

a rivulet down my neck of coldest water from the spring

we were drinking from. Beautiful mischief

that stills a moment so I can never look

back. Only now, brightest now, and the water

never hot enough to drive that shiver out.

But I remember solitude—no other

presence and each thing what it was. Not this raw

fluttering I make of you as you have made of me

your watch-fire, your killing light.

#tess gallagher #poetry

[arrabaldo]

“I hope you, kids, never grow up” 

#a woman under the influence #gena rowlands #liberdade

[arrabaldo]

Raymond Carver: ‘Lumes’

[novembro en Santiago de Compostela, Marina Pardavila]

Como andaba a dicir, non teño moi claro onde estaban os meus fillos esa tarde. Seica había de recollelos de algures, pasaba o tempo, e iso empeoraba o meu humor. Do que si estaba seguro é de que aínda metendo a roupa na secadora, tardaría unha hora como mínimo ata que estivese enxoita, puidese empacala e levala de volta pra casa; un piso na zona residencial de estudantes casados. Rematou dunha vez unha das secadoras. Xusto estaba eu aí cando pasou. A roupa parou de xirar e ficou queda. En cousa de trinta segundos, se ninguén aparecía para reclamala, pensaba dar por finiquitado o tema lavandaría. Pero nese intre, unha muller achegouse á secadora e abriu a porta. Esperei alí. A muller meteu a man no tambor e agarrou un par de prendas. Decidiu que non estaban secas dabondo. Pechou a porta e introduciu dúas moedas máis na máquina. Nun chisco, alonxeime co meu carriño da compra e retomei a espera. Mais lembro estar pensando nese momento, en medio dunha enxurrada de frustración, a piques de romper a chorar, que nada —e, meu, é dicir nada— do que me ocorrera na vida se podería aproximar, mesmo importar ou deixar unha pegada tal, como o feito de ter dous fillos. E de que os tería para sempre e de que sempre me acharía nesta posición de responsabilidade civil e distracción permanente.

Estou a falar agora dunha pegada real. Falo da lúa e da marea. Bateume de ese xeito. Como unha brisa híspida cando se abre unha fiestra de par en par. Ata ese intre, pasara toda a miña vida pensando, o que, non o sei, pero que as cousas se solucionarían de algún modo —de que que todos os devezos que tivera ao longo da vida eran posibles. Pero nese momento, na lavandaría, dinme de conta que non era verdade. Dinme de conta —que pensara antes?— que a miña vida era un choio de pequenos cambios, a meirande parte, caóticos, e sen demasiada luz ó outro lado. Nese momento, sentín —souben— que a vida que estaba vivindo era diametralmente oposta ás vidas dos escritores que eu máis admiraba.

/trad. Marina Pardavila/

#raymond carver #tradución #ensaio #literatura