den-eimai-tipota-psagmeno

[den-eimai-tipota-psagmeno]

I got vodka drunk in italy 🤙

sad i’m not wine drunk in italy rn

[den-eimai-tipota-psagmeno]

sad i’m not wine drunk in italy rn

[den-eimai-tipota-psagmeno]

θα με κρίνω όπως μου αξίζει όταν πάψω να με μισώ

- @georvsd

[den-eimai-tipota-psagmeno]

[den-eimai-tipota-psagmeno]

“why do you sleep so much” bro i hate it here

[den-eimai-tipota-psagmeno]

Δεν σημαίνεις τίποτα για μένα πια

Αλλά...

χαίρομαι που υπήρξες η έμπνευση μου κάποτε

[den-eimai-tipota-psagmeno]

" ερωτευόμαστε για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι οντως ζούμε, οτι νιώθουμε, οτι έχουμε στην ψυχή μας μια μεγάλη καρδιά. Δίνουμε στον εαυτό μας χαρα, ένταση, ενθουσιασμό και ίσως αργότερα θλίψη και πονο. Όμως αξίζει να ζουμε σε αυτόν τον μίζερο κόσμο για τον έρωτα. Τα δάκρυα στα μάτια είτε από χαρα είτε από λύπη, είναι σημάδια ότι εμείς είμαστε ζωντανοί. Μικρά πράγματα, απλα. Να ερωτεύεστε, να ζείτε για να νιώθετε ζωντανοι οσο και η θάλασσα.."

- η καθηγήτρια μου στο μάθημα της λογοτεχνίας.

[den-eimai-tipota-psagmeno]

Update : ο @solmeister13 σίγουρα δν έχει ξεχάσει να κουνάει την κωλαρα του

Εγγύηση πηγής : λάιβ Θεσσαλονίκης 14/7/21

ΠΟΣΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;!

[den-eimai-tipota-psagmeno]

Η γαλήνη που νιώθεις όταν μπαίνεις στην θάλασσα για πρώτη φορά μετά από καιρό, η μυρωδιά της, η άμμος βρεγμένη από το νερό, το αλάτι π μένει στα μαλλιά σου και σε κάνει να μυρίζεις θάλασσα, τα ηλιοβασιλέματα και τα όνειρα που κάναμε όταν την κοιτούσαμε. Για πάντα η σανίδα σωτηρίας μου.

#poem #books #poetry #love #books and libraries #poems on tumblr #poet #greek posts #θαλασσα

[den-eimai-tipota-psagmeno]

OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMGOMGOMGOMGIMGOMGIMGI ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ SOLMEISTER× MARSEUX FT WNC AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA ELA STAMATA THA KLAPSW A KATSE KLEW HDH

@solmeister13 @georvsd @marseaux @sikonebrando @decipher1 @blz1phoenix

Αν δεν πάω σε συναυλία φέτος το καλοκαίρι θα πέσω να πεθάνω.

[den-eimai-tipota-psagmeno]

[den-eimai-tipota-psagmeno]

“…γιατί η ποίηση μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο αλλά τον κάνει να αντέχεται.”

— ο λυκειάρχης του σχολείου μου

[den-eimai-tipota-psagmeno]

Ίσως να είχαν δίκιο που έβαλαν την αγάπη στα βιβλία. Ίσως επειδή δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού.

Ουίλιαμ Φώκνερ

[den-eimai-tipota-psagmeno]

Αν δεν πάω σε συναυλία φέτος το καλοκαίρι θα πέσω να πεθάνω.

#αφηστεμεθελωναζησωμπορειναμηνειμαιεδωαυριο #συναυλίες #καλοκαιρι #γρεεκποστ #γκρεεκτυμπλρ #greek posts #αντεομως

[den-eimai-tipota-psagmeno]

Και κάποια βράδυα

Σε κάποια τραγούδια

Θα κλαίμε λίγο παραπάνω

Για όσους θέλαμε να είναι μαζί μας

Και έχουν φύγει...

[den-eimai-tipota-psagmeno]

[Η Οδυνηρή Μελαγχολία Εκείνου Του Βλέμματος]

3:13

Οι λέξεις που γράφω διαδέχονται η μία την άλλη με ευκολία, με μια ασυνήθιστη ροή. Αρκούν μονάχα λίγα δευτερόλεπτα για να φέρω στο μυαλό μου το βράδυ εκείνο. Το μοιραίο βράδυ εκείνο που όσα ζήτησε έγιναν πραγματικότητα κάτω από μια βροχή κρυστάλλων. Μα εκείνα τα κρύσταλλα δεν ανταμωναν στην ανάμνηση μιας ξεχασμένης αγάπης, μα στην κηδεία μιας αγάπης νεκρής. Τα κρύσταλλα αυτά δεν είχαν την λάμψη ενός ακατέργαστου διαμαντιού που επάνω του αντανακλά το φως του ήλιου, μα ήταν βαμμένα στο σκοτάδι και θύμιζαν το κενό που είδα στο αχανές της βλέμμα. Τα μάτια της μου θυμίζουν τις ρίμες που έγραψα κάποτε μα δεν ξεστόμισα ποτέ. Τις ρίμες που σκοπό είχαν να προφυλάξουν μια κομμένη καρωτίδα και δύο φλέβες κομμένες.

Τα αγόρια εδώ δεν κερνάνε σφηνάκια με μια ιδέα πεσιμισμό. Κείτονται στο έδαφος, όπως κι εγώ στο πλάι τους, τυλιγμένος στην αγκαλιά υπολειμμάτων από θειάφι και χώμα ανάμεσα στα νύχια από το σκάψιμο. Θυμίζει κόλαση εδώ, όπου ακριβώς και το κορίτσι που αγάπησα μου εκμυστηρεύτηκε μια νύχτα πως θέλει να πάει, καθώς από το χείλος της κρεμόταν μια στάλα από αίμα. Μου ψιθύρισε στο αυτί πως ο πόνος για εκείνη θα ήταν η ύστατη λύτρωση από το βασανιστήριο το οποίο της επέβαλλαν οι σκέψεις της, καθώς ενέδιδε στο κακο που προκαλούσε στον εαυτό της. Της φώναζα απελπισμένα να αφήσει κάτω την λεπίδα και να συλλογιστει τι κακο προκαλεί όχι μονάχα στον εαυτό της, μα και σε εμένα κάθε φορά που πιάνει τον διάολο στα χέρια της και ανοίγει επανειλημμένα τις πληγές της.

Τι αξία να έχει αυτός ο κόσμος άμα δεν σε έχω στο πλάι μου, έπιανα τον εαυτό μου να φωνάζει στον ύπνο μου και να ξυπνάω μέσα στα άγρια χαράματα, στον κρύο ιδρώτα λουσμένος, κοιτάζοντας το ταβάνι, παλεύοντας κάθε φορά με τους δαίμονες που έστηναν χορό μέσα στα πέρατα του μυαλού μου. Εκείνοι δεν δείχνουν το ελάχιστο έλεός σε μια βασανισμένη ψυχή και ζωγραφίζουν με αίμα στις σκέψεις μου το βράδυ εκείνο και το πάτωμα του σπιτιού βαμμένο με ένα βαθύ κόκκινο χρώμα να ρέει από το σώμα της, όπως και η ροή που έχουν οι λέξεις κάθε φορά που γράφω και εκείνες μεταφράζονται σε περίεργα και ασυνήθιστα ακόρντα. Κλείνομαι στον εαυτό μου τα βράδια αυτά και μαύροι κύκλοι συνοδεύουν την μοναξιά που κρύβεται στα μάτια μου.

Μα τα δικά της μάτια κρύβουν ένα μυστήριο και συχνά με τρομάζουν, με κάνουν σε αυτά εθίζομαι, να μπερδεύω τα λόγια μου μπροστά στην μαύρη μαγεία τους και να χάνομαι στο αχανές βάθος του βλέμματος αυτού. Και τελευταία φορά που το βλέμμα αυτό χτύπησε το δικό μου, εκείνη έραβε μονάχη τις πληγές της που το λάθος έκανε να ανοίξει ξανά, μα εκείνη την τελευταία φορά γνώριζε πως δεν θα ξημέρωνε μέρα για εκείνη. Ήταν το βράδυ που ξέφυγε από κάθε όριο λογικής. Ήταν το βράδυ εκείνο που ξέφυγε από κάθε όριο που της επέβαλλε η κόλαση στην οποία ζούσε και όλες της οι αμαρτίες που βάραιναν την πλάτη της. Ήταν εκείνο το τελευταίο βράδυ που ξέφυγε. Και το τελευταίο βλέμμα της που αντίκρισα.

4:44

Κανένας δαίμονας και καμιά ερινυα παρόλα αυτά δεν μπορεί να νικήσει την οδυνηρή μελαγχολία εκείνου του στερνού, αιματοβαμμένου βλέμματος.

@solmeister13

[den-eimai-tipota-psagmeno]

Elpizw na hpiate arketo nero shmera kai na kanate to daily angry react sta post tou Mhtsotakh<3