mulhollanddrive2020

[mulhollanddrive2020]

Κάθομαι στον καναπέ στην άκρη του σαλονιού. Αγκαλιάζω με τα χέρια μου την σκιά σου. Η μέρα έχει μεγαλώσει. Ο ήλιος με φοβίζει τον τελευταίο καιρό. Μεταφέρομαι νοερά στο Μίσιγκαν. Γνωριστήκαμε μέσα από ένα παλιό κινητό. Κυλιέμαι στα γρασίδια στο προαύλιο του σχολείου. Μοναξιά. Ο ήχος διακόπτεται από μία ανοιχτή οθόνη που παίζει μία παλιά ταινία. Χαμογελάω ενώ νιώθω μία μελαγχολία μεγαλύτερη από τις προηγούμενες μέρες. Άνοιξα το κουτί με τις ζωγραφιές που έκανα στο νηπιαγωγείο. Σήμερα είχα γιατρό. Θυμάμαι μία ταινία με τον Λουί Γκαρέλ. Προσπαθώ να μην ξεχάσω. Καλοκαίρι στις Κανάριες Νήσους. Κοιτάζω μέσα από τον φακό. Θα βγω στο μπαλκόνι. Προτού νυχτώσει θέλω να δω τα πουλιά που ήρθαν απ’ τον Ατλαντικό Ωκεανό ή από κάπου αλλού εξίσου μακριά. Χαμογελάω ξανά. Δεν ξέρω τι γνώμη έχω για την ανία. Μου φαίνεται ουδέτερη και άρα μη προσδιοριστική. Πιο πολύ απ’ όλα σκέφτομαι ότι θέλω να σταματήσω να πονάω. Δεν ξέρω τι γνώμη έχω για την θυσία. Η αναζήτηση μιας υλικής διεξόδου είναι κομβική, αλλά δεν παύει να αναπαριστά το ίδιο κενό που βρίσκεται στο σαλόνι, ακριβώς εκεί που παλιά βρισκόταν η μορφή σου.

Σωτήρης Κ.

image from The Virgin Suicides by Sofia Coppola

#the virgin suicides #sofia coppola #angst

[mulhollanddrive2020]

alienation*

έσπασα στα δύο το μεσαίο φάρμακο. θα το πάρω τρεις φορές. τα άλιενς είναι μία εξωτική, ας την πούμε έτσι, μορφή ζωής, κάπου έξω μακριά από μας. άλλωστε, σε ποιον πλανήτη φορούν πλέον γούνες. η μοναξιά συνηθίζεται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, αφού πήγα μία εβδομάδα σε μία παραλία γυμνιστών στην Σύρο, εκεί δεν ενοχλεί κανείς κανέναν, απλά υπάρχει, στην πλάτη, ένα τυφλό σημείο, εκεί όπου δεν μπορεί κανείς να σου βάλει αντηλιακό, εκεί όπου δεν μπορεί να το αγγίξει ο ήλιος, εκεί όπου είναι προστατευμένο, για πάντα. η κατσαρόλα βράζει. το φαγητό είναι έτοιμο. πιο πολύ, μου λείπεις, γιατί μου φαίνεσαι μακριά. τόσο, σαν να τραβούσα φωτογραφία από το διάστημα με μία παλιά Asahi Pentax του θείου μου, που είναι πια δική μου.

Σωτήρης Κ

*image from Under the skin, the film

#under the skin #jonathan glazer #scarlett johansson #alienation

[mulhollanddrive2020]

Black Mirror - Loch Henry / Sell it to the World*

Προϊούσης της τηλεοπτικής σειράς του Charlie Brooker, παρατηρείται μία σχετική αμφιθυμία σε κοινό και κριτικούς. Άλλωστε, ο αντίκτυπος της βρετανικής σειράς υπήρξε ανάλογος της έντασης και των πτυχών των θεμάτων τα οποία αντιμετώπισε. Δίχως να εκφράσουμε κάποια συγκριτική άποψη για την εξέλιξη της σειράς, θα ήθελα να γράψω δύο λόγια για το δεύτερο επεισόδιο της πιο πρόσφατης έκτης σεζόν (Netflix, 2023), Loch Henry.

Εδώ δεν υπάρχουν διακριτές ή μη, τεχνοφουτουριστικές ή ρετροφουτουριστικές αναφορές. Περισσότερο υπάρχει μία διάθεση για κριτική, με ρευστό πεδίο, τόσο ώστε να φτάνει στα όρια της αυτοϋπονόμευσης του ίδιου του έργου. Ας πούμε ότι μέσα στο επεισόδιο αυτό, υπάρχουν δύο μέτα-έργα. Ένα αναλογικής και ένα ψηφιακής υφής. Τα απώτατα όρια του σαδισμού και των δολοφονικών πράξεων, είναι καταγεγραμμένα σε μια σειρά από μασκαρεμένες ως δημοφιλές tv swow, βιντεοκασέτες της εποχής. “Απλός, ατόφιος, αναλογικός τρόμος” οπως λέει για την χρήση του μέσου, προοικονομώντας το περιεχόμενό τους, η συμπρωταγωνίστρια. Το υλικό των κασετών, πέφτει σε γνώση μίας νεαρής δημιουργού ταινιών, το πάθος της οποίας για τα ντοκυμαντέρ αληθινών εγκλημάτων, παρασύρει τον μάλλον πιο ιδεαλιστή συνδημιουργό της ταινίας, οι ιδέες του οποίου για την καθαρότητα της τέχνης συμπίπτουν μάλλον, σκόπιμα, με μια αφελή βεβαιότητα.

Πως όμως, η δημιουργός και έπειτα ο δημιουργός, απέκτησαν το μισανθρωπικό χρονικό των βασανιστηρίων και των δολοφονιών από την δεκαετία του ‘90; Η απάντηση είναι, μάλλον, γιατί εξ αρχής προοριζόταν το βιντεοσκοπημένο υλικό, να κληροδοτηθεί στο μέλλον και να αποτελέσει εικόνα μέσα σε μια άλλη εικόνα. Εδώ, γίνεται σαφές από τον δημιουργό της σειράς, ότι εξ’ ολοκλήρου, μας αφορά η ερμηνεία των κριτηρίων της τέχνης και όχι των ψυχολογικών κινήτρων.

Η ενσωμάτωση ενός δικαστικού υλικού, όπως αποτελούν αυτά τα τεκμήρια, σε ένα παράγωγο σύγχρονης τέχνης (το δεύτερο μετά-έργο, αυτό των δύο νεαρών πρωταγωνιστών) καταργεί το ερώτημα της ηθικότητας της, σαν πράξη. Άλλωστε, η δικαίωση των θυμάτων, ελάχιστες φορές παρατηρείται σε αντίστοιχου είδους ντοκυμαντέρ της πραγματικής ζωής - αν υποθέσουμε ότι η πραγματική ζωή είναι διαφορετική από την επινοημένη ζωή της μυθοπλασίας. Αντίθετα, η επινοημένη στο συγκεκριμένο επεισόδιο ζωή, το σενάριο του, φτιάχνει ένα μικρό σύμπαν όπου οι προσωπικές ιστορίες καταξιώνονται σαν τέχνη, και εδώ έρχεται η κατά πλειοψηφία απαισιόδοξη αποστροφή του δημιουργού της σειράς για το μέλλον της κοινωνίας και την πυξίδα ηθικής των ατόμων, αν δεχτούμε ότι αυτό δεν είναι παρά ένα σχετικοποιημένο εργαλείο.

Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κριτική στην κριτική της τέχνης φτάχνει στα σοκαριστικά βάθη του πρώτου-πρώτου επεισοδίου του 2011, παραμένει ωστόσο μία επείγουσα υπενθύμιση ότι σε κάθε αναβοσβήνουσα οθόνη, ευθύνη φέρει τόσο αυτός που βρίσκεται πίσω της, όσο και αυτός που βρίσκεται μπροστά της.

Το τραγούδι του τίτλου λέει άλλωστε, “Sell it to myself, Then sell it to the world”

Ορίστε.

Σωτήρης Κουτσούκος

image © The Telegraph

*ο τίτλος αναφέρεται στο ομώνυμο τραγούδι του βρετανικού συγκροτήματος (lyrics ©) Paradise Lost

#black mirror #loch henry #charlie brooker #samuel blenkin #myha'la herrold

[mulhollanddrive2020]

*

HOW TO GET RID OF THIS MOST WICKED BODY. δεν θυμάμαι αν έχει ερωτηματικό. είναι μία γραμμή από το Κουαρτέτο. γιατί την θυμάμαι αυτή την γραμμή. γιατί όχι μία άλλη όπως το τίγρης ή καμποτίνος; τις τελευταίες ημέρες κοιμάμαι στον καναπέ του σαλονιού. δεν έχουμε ξεστολίσει ακόμα και όταν ξυπνάω μου αρέσει να πατάω στην λεπτή πράσινη γούνα που έχουμε τυλίξει γύρω από το πόδι του τραπεζιού. φόρεσα το φλις φούτερ που μου έδωσες χθες για να πάω στον γιατρό. δεν γινόταν αλλιώς. είχε πολύ κρύο. επιστρέφω στο Κουαρτέτο. δεν ξέρω γιατί. ίσως γιατί μου θυμίζει πόσο διαφορετική είσαι από όλους τους άλλους ανθρώπους. δεν ξέρω τι γνώμη έχω για την λέξη ανία μου. φαίνεται ουδέτερη άρα μη προσδιοριστική. ο έρωτας δεν είναι. σίγουρα δεν είναι ουδέτερος και μη προσδιοριστικός. δεν ξέρω τι είναι ο έρωτας. έβαλες καινούριο κάλυμμα στον καναπέ. πήραν την ταινία μας στο φεστιβάλ του Τάμπερε. σε ένα προηγούμενο ποστ σου είχα πει ότι θα συναντηθούμε στον 61ο παράλληλο. ίσως το Τάμπερε να βρίσκεται στον 64ο παράλληλο. εκεί θα έχει κρύο και ίσως οβάλ κτήρια. το φλις φούτερ δεν θα φτάσει και για τους δυο μας αλλά θα σου χαμογελάω μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία.

*my god, help me to survive this deadly love

Σωτήρης Κ.

#heiner müller #quartett #dmitri vrubel #my god help me to survive this deadly love #20th century art #metamodernism #clinical depression

[mulhollanddrive2020]

εντροπία*

προσπαθώ να θυμηθώ τον όρο εντροπία. μου έμαθες τι σημαίνει και προσπαθώ με δύναμη να το θυμηθώ, αλλά δυσκολεύομαι. ο ήλιος κάνει ένα ψηφιακό λακάκι στο πρόσωπό μου, ή μάλλον είναι το φως που πέφτει στην κάμερα της οθόνης; η απόσταση μοιράζεται. δεν είναι τόσο μεγάλη. μου λείπεις. σου έστειλα αυτή την φωτογραφία για να θυμηθείς το πρόσωπό μου. η θάλασσα εδώ είναι ήρεμη. όχι τόσο όσο το πρωί. τι θα συνέβαινε αν η ζωή ήταν μια ατελείωτη λούπα. ο όρος εντροπία έπαψε να μου είναι άγνωστος από τότε που μου τον έμαθες εσύ, ανεξάρτητα από το εάν θα τον θυμηθώ ή όχι. η καρακάξα δεν ήρθε σήμερα. δεν θα ένιωθε μοναξιά; άνοιξα ένα βιβλίο. κάπως πρέπει να περάσουν αυτές οι ώρες. η διάρκεια της λούπας είναι ασαφής, αν και εμένα μάλλον μου αρέσει ο γκαίτε. κάθε ον κάνει ό,τι μπορεί για να νιώθει χαρούμενο. έτσι κι εγώ. προσπαθώ. υπάρχουν πολλές ταινίες με την λέξη εραστές μέσα. εμένα αυτή μου αρέσει περισσότερο. φυσικά. ντιτρόιτ-μαρόκο. ένα μικρό αεροπλάνο. φόρεσες τελικά την ροζ γούνα. αυτή που αγαπώ. θα συναντηθούμε στον 61ο παράλληλο. εκεί θα μας συναντήσει η καρακάξα, θα είναι ωραία και εκεί δεν θα νιώθουμε μόνοι.

*ένα κείμενο για την επέτειο 70 χρόνων από την γέννηση του Jim Jarmusch

image © Sandro Kopp

Σωτήρης Κ.

#only lovers left alive #jim jarmusch #tilda swinton #tom hiddleston #mia wasikowska

[mulhollanddrive2020]

“Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς” του Βασίλη Κεκάτου (2019)

-Τι; Φεύγεις;

-Α-χα.

22,50 ευρώ. Το αντίτιμο της διαδρομής είναι η αναγκαία απόσταση ανάμεσα στον ουρανό και τον κινητήρα. Δύο άνθρωποι, ντυμένοι, αλλά γυμνοί, παλεύουν με τον φόβο αυτής της απόστασης και της ατελείωτης διαδρομής. Φαινομενικά, είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Όπως πάντα στον έρωτα, ο ένας προσέρχεται από την θέση αιτούντος. Το ποιος είναι αυτός, αιωρείται σαν αυτοσχέδιο οριγκάμι που παλεύει να πετάξει μακριά από την καταστροφή της φωτιάς. Αυτός που θα βάλει την φωτιά είναι αυτός που καίγεται. Ο άλλος, είναι αυτός που καίγεται περισσότερο. Να παραδοθεί. Λίγα πράγματα έχουν σημασία στον έρωτα εν τέλει. Να μπορείς να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια, να αντέχεις τον καπνό, κυρίως να αντέχεις, και να μην φοβάσαι να μοιραστείς ένα τσιγάρο, ακόμα κι αν ματαιώσει για πάντα το ταξίδι στον ουρανό. 

1000 κυβικά. Το αναγκαίο μέσο. Εάν υπάρχει αυτή η μηχανή και το ως που μπορεί να σε πάει δεν είναι βέβαιο, λίγα πράγματα είναι άλλωστε βέβαια, σε κάθε περίπτωση όμως μοιράζει την απόσταση ανάμεσα στον ουρανό και την γη, όπως μοιράζεται η σέλα. Δεν έχει σημασία τι υπονοείται ή το ποιος θα καθίσει μπροστά. Άλλωστε, τον ουρανό μόνο κουλουριασμένοι μπορεί να τον δούμε.

Τα φώτα στο βάθος και η λωρίδα στον δρόμο θα είναι πάντα εκεί, για να θυμίζουν το ατέλειωτο ταξίδι και το ότι η γη έχει ένα κουκούλι, έχει το κουκούλι της, που μας κρύβει τον ουρανό.

Σωτήρης Κουτσούκος

photo: IMDB

https://cinobo.com/distance-between-us-and-the-sky

#the distance between us and the sky #vasilis kekatos #cinobo #big shorts

[mulhollanddrive2020]

“Σελήνη, 66 Ερωτήσεις” της Ζακλίν Λέντζου / “Μια ταινία για την αγάπη, την κίνηση, τη ροή (και την έλλειψη αυτών)”

Έχοντας έρθει κανείς σε επαφή με το σινεμά της Ζακλίν Λέντζου μέσα από την μικρού μήκους δημιουργία της “Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς”, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι, όπως και εκεί, έτσι και στην “Σελήνη, 66 Ερωτήσεις” η ιστορία ξεκινά με ένα ντοκουμέντο, ένα αρχείο αντλημένο από την VHS “ταινιοθήκη” των παιδικών μας χρόνων. Αυτό που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με άντληση από το ίδιο υλικό, δεν είναι ωστόσο παρά μία πλάνη, μία ψευδαίσθηση για την εικόνα, τον λόγο και την ανάμνηση αυτή καθ’ αυτή.

Είσοδος στην εικόνα, της πρωταγωνίστριας. Και μετά από λίγο του πατέρα της, και ενός οικογενειακού φίλου, στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Η Άρτεμη, ενσαρκωμένη με ολοκληρωτική αφοσίωση από την Σοφία Κόκκαλη, είναι πίσω στην Ελλάδα, μετά από ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που δέχτηκε και την ενημέρωνε ότι η υγεία του αποξενωμένου πατέρα της επιδεινώθηκε ραγδαία, επηρεάζοντας την κινητική του ικανότητα καθώς και πλήθος δραστηριοτήτων που είχε συνηθίσει να κάνει.

Η κίνηση, η ροή και η έλλειψη αυτών, όπως ήδη από τον υπότιτλο της ταινίας δηλώνεται. Καθημερινές συνήθειες μοιάζουν πια δύσκολες και σε έναν βαθμό αδύνατες χωρίς την βοήθεια κάποιου. Εδώ, κάποιας, της Άρτεμης, που μοιάζει να είναι ο μόνος άνθρωπος του συγγενικού περιβάλλοντος και η μία από τους δύο συνολικά ανθρώπους που δείχνουν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Η κινησιολογία του Πάρη, επηρεασμένη από την φύση της ασθένειας, μετατρέπεται σε μία ενσώματη εμπειρία των δυνατοτήτων, των βιωμάτων, των πραγμάτων που συνέβησαν ή που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Στο σημείο αυτό φαίνεται και η αποκρυστάλλωση της ιδέας του “Έκτορα Μαλό” με την μεταφορά του κέντρου βάρους από το υπαρξιακό Angst προς το περισσότερο υλικό, σε μία ευθυγράμμιση των δύο πόλων, φαντασιακού και υλικού, προς το ίδιο σημείο, αυτό της επίγνωσης του φθαρτού.

Θαρρείς και η ενσώματη εμπειρία του Πάρη μεταφέρεται νοητά στο σώμα της Άρτεμης. Αυτή η νοητή μετάβαση δεν είναι αποτέλεσμα μιας μεταφυσικής δύναμης όμως, αλλά το αποτέλεσμα της ενσώματης καταγραφής των οικογενειακών δεσμών, ειδικά εδώ αυτού του πατέρα με την κόρη του. Σε μία σταδιακή μεταμόρφωση στα όρια του σλάπστικ και της σωματική περφόρμανς, ο χορός και η ακροβασία της Άρτεμης πάνω στα καταβρεγμένα πλακάκια του γκαράζ, μοιάζουν να έχουν το ίδιο βάρος και την ίδια διακινδύνευση με τις σωματικές εκφράσεις του πατέρα της.

Εν τέλει, το υλικό του βίντεο, του επινοημένου (;) αρχείου του Πάρη, κρύβει την απάντηση στην φθαρτότητα του είναι, το παραλυτικό άγχος που νιώθει κανείς μπροστά στον φόβο της απώλειας και της μη επαναπραγμάτωσης. Η κίνηση και η ροή, όπως και ο έρωτας και η αγάπη, θαρρείς όπως στις κάρτες Ταρώ, χρειάζονται ειλικρίνεια, την μόνη δύναμη που απαλύνει τόσο τον μεταφυσικό, όσο και τον υλικό τρόμο.

Σωτήρης Κουτσούκος

Τα ονόματα των κεντρικών ηρώων, Άρτεμις και Πάρις, έχουν μεταφερθεί στην νέα ελληνική για λόγους ορθογραφίας.

Οι ταινίες της Ζακλίν Λέντζου “Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς” και “Σελήνη, 66 Ερωτήσεις”, είναι διαθέσιμες μέσα από την ψηφιακή πλατφόρμα του Cinobo.

Photo: IMDB

#jacqueline lentzou #sofia kokkali #moon 66 questions

[mulhollanddrive2020]

Πράγματα για τα οποία συζητάμε / Η Γυναίκα που Έφυγε, του Hong Sang-soo (2020)

Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Berlinale 2020

Μία γυναίκα περιπλανι��ται στα περίχωρα της Σεούλ. Η πρώτη ημέρα μοναξιάς έπειτα από πέντε χρόνια. Ένα αυτοκίνητο. Τρεις διαφορετικές γειτονιές. Τρεις διαφορετικές συναντήσεις. Έξω από την ασιατική μητρόπολη, οι ρυθμοί επιβραδύνουν και οι συζητήσεις ορίζουν τον τόνο του πως θα κυλήσει η μέρα. Έπειτα, ένα ζουμάρισμα στους πρωταγωνιστές, ή την φύση. Μέσα από παράθυρα και οθόνες, τόσο όσο χρειαστεί για να σμικρύνουν την ένταση ή την απώλεια του ανθρώπινου συναισθήματος. Αυτή η αντιφατική διάσταση της μεγέθυνσης της εικόνας και της σμίκρυνσης του συναισθήματος διαμεσολαβείται τόσο από τα “παράθυρα”, όσο και από τους διαλόγους. Η ελλειπτική τους διάσταση, φαινομενικά προδίδει την έλλειψη κέντρου βάρους και την τυχαία ταλάντευση του εκκρεμούς, ουσιαστικά όμως αναδεικνύει τα θέματα˙ πράγματα για τα οποία συζητάμε. Η ηρωίδα μόνη, τόσο όσο θα χρειαστεί για να επιπλεύσει στην επιφάνεια των αθώων συζητήσεων, συζητήσεων τόσο αθώων ώστε να προκαλούν αναταράξεις, που γίνονται ιδωμένες μέσα από μικρά τετράγωνα οριοθέτησης της ψυχής. Το θυροτηλέφωνο, το καθιστικό, το βουνό. Το ανεξάντλητο βουνό της θλίψης, για αυτό που έφυγε, για αυτό που χάθηκε ή θα χαθεί ή για αυτό που δεν δύναται να συμβεί στο μέλλον.

Εν τέλει, όλοι είμαστε μόνοι, και όσο πιο κοντά πλησιάζει ο φακός τόσο πιο αστείοι, απελπισμένοι και αθεράπευτα πρωτόλειοι μοιάζουμε.

Σωτήρης Κ.

Η ταινία “Η Γυναίκα που Έφυγε”, σε διανομή της Amafilms, είναι διαθέσιμη στα κανάλια της Cosmote TV.

photo: nytimes.com

[mulhollanddrive2020]

Teardrop / Cortázar των Αργύρη Γερμανίδη και Katerina Strauch

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Παραλίγο να το σκουπίσω. Δεν το σκούπισα. Το άφησα να πέσει. Το άφησα να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία του προς το υδρευτικό σύστημα˙ μάλλον είναι ένα σύστημα για το οποίο εμείς οι κάτοικοί του νησιού ή της ενδοχώρας ή του βορειότερου σημείου του πλανήτη, ή ίσως του νοτιότερου, πρέπει να νιώθουμε περήφανοι. Παρ’ όλα αυτά, δεν ξέρω που θα φτάσει. Μάλλον φαντάζομαι, ή θέλω να φαντάζομαι το που θα φτάσει, αλλά δεν μπορώ να το σκεφτώ, εκεί το μπλε είναι απόλυτο μπλε και η μοναξιά είναι απόλυτη μοναξιά˙ και τι δεν θα ‘δινα να μπορούσα να δω αυτό το μπλε, αλλά σηκώνομαι στα πόδια, στις μύτες των ποδιών μου και το μόνο που βλέπω είναι είναι ένα άσπρο αυτοκόλλητο, που μπορεί να είναι τοίχος, μπορεί να είναι φυλακή, ή το παιδικό μου δωμάτιο ή ίσως να είναι μόνο στο μυαλό μου. Το νερό ρέει. Πηγαίνει προς τα κει που θέλω να πάω κι εγώ. Του στέλνω όλη μου την δύναμη, σκύβω σαν κι αυτό και λέω τρέξε προς τα κει, τρέξε. Αγαπώ τα άγρια ζώα. Τα άγρια ζώα δεν ζουν πια στην φύση˙ άλλα είναι φυλακισμένα, άλλα φεύγουν από τον τόπο τους στην προσπάθεια να βρουν νερό, ή έστω κάτι που θα καλύψει τις βιοτικές τους ανάγκες. Α�� και ο Κορτάσαρ δεν μου αρέσει τόσο, μάλλον, (δεν έχω εντρυφήσει και τόσο), αυτή η επινοημένη ζωή του μου άρεσε πολύ, γιατί μου θύμησε κι εμένα το τι θα ήθελα να είχα πει ή μάλλον το τι είχα πει την τελευταία στιγμή της ζωής μου, ανάμεσα σε δάκρυα, χαρά και μία βρύση που τρέχει.

Σωτήρης Κ.

[mulhollanddrive2020]

Anita της Sushma Khadepaun, 2021, 18’ “Μήπως έχουμε κανένα καλό νέο;”

 Γράφει η Νάντια Μάντεση,

Αυτή είναι από τις πρωτες ερωτησεις που κάνουν στην Ανίτα όταν επιστρέφει από τις ΗΠΑ στο χωριό της στην επαρχία Gujarat της Ινδίας, συνοδευόμενη από τον άντρα της Βίκραμ για τον γάμο της μικρής της αδερφής. Η ταινία μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα της παραδοσιακής και με σαφώς ορισμένους εμφυλους ρόλους οικογένειας της Ανίτα, η οποία είναι ήδη δυόμιση χρόνια παντρεμένη και δεν έχει τεκνοποιήσει. Φαινομενικά οι δύο τους είναι ένα πολύ αγαπημένο και προοδευτικό ζευγάρι, καθώς ο Βίκραμ φροντίζει την Ανίτα και την υποστηρίζει στην απόφαση της να εργαστεί στις ΗΠΑ. Η Ανίτα, μέσω του Βίκραμ καθώς αυτός είναι που θα κάνει την ανακοίνωση στον πατέρα της ως άντρας προς άντρα, έρχεται αντιμέτωπη με τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειάς της. Σύμφωνα με  αυτές τις αντιλήψεις ο έμφυλος ρόλος της Ανίτα δεν είναι να εργαστεί αλλά να είναι σωστή σύζυγος και μητέρα. Ο πατέρας της ανησυχεί ότι ο Βίκραμ έχει οικονομικά προβλήματα γι’ αυτό ωθεί την Ανίτα να δουλέψει, ενώ η μητέρα της ανησυχεί ότι δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της ως σύζυγος γιατί δεν θα έχει χρόνο να μαγειρεύει.

Η ανησυχία του πατέρα της Ανίτα για την οικονομική κατάσταση του Βίκραμ καθώς και η επαφή με την παραδοσιακή πατριαρχική οικογένεια πιέζουν τον Βίκραμ και τον μεταστρέφουν σε αυτό που “πραγματικά”  θα έπρεπε να είναι και τον κάνουν να συμπεριφέρεται σα να έχει ξεχάσει στη ζωή του στην Αμερική. Μειώνει την δουλειά της Ανίτα λέγοντας της ότι απλά θα φτιάχνει καφέδες, αλλά η Ανίτα του αντιμιλά και υπερασπίζεται το όνειρό της για εργασια που θεωρεί ότι θα οδηγήσει και στην ανεξαρτησία της. Ο Βίκραμ όμως πειθαρχεί τελικά τη γυναίκα του κάνοντας σεξ μαζί της χωρίς προφυλακτικό, ενάντια στην θέληση της Ανίτα να μείνει έγκυος. Η σκηνοθέτις μέσα από ένα 6 λεπτο σοκαριστικό μονόπλανο μας δείχνει τη μεταστροφή του Βίκραμ που ουσιαστικά καταλήγει να βιάζει τη γυναίκα του, η οποία έχει τα χέρια της “δεμένα” από την παράδοση και την πατριαρχία που τη συνοδεύει. Πολύ όμορφος και πετυχημένος συμβολισμός είναι τα τατουάζ με χένα που έχει στα χέρια της η Ανίτα για τον επικείμενο γάμο τα οποία την εμποδίζουν να πιάσει  ο,τιδήποτε,  ακριβώς όπως την περιορίζουν η παράδοση και η καταγωγή της που θα τις κουβαλά παντού μέσα της στην προσπάθεια της να πάει αντίθετα στους έμφυλους ρόλους που προσπαθούν να της επιβάλλουν. Η σκηνή αυτή σπάει την στατική κινηματογράφηση καθώς η κάμερα κινείται για να καταλήξει στο σοκαρισμένο πρόσωπο της Ανίτα η οποία δεν μπορεί να αντιδράσει ενάντια στην πράξη του άντρα της. Στο τέλος της ταινίας, η Ανίτα αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι τόσο εύκολο να είσαι ανεξάρτητη και ότι μπορεί να αφήσεις τον παραδοσιακό τρόπο ζωής του τόπου σου φεύγοντας, αλλά την πατριαρχία θα την βρίσκεις μπροστά σου διαρκώς.

*Η ταινία της Sushma Khadepaun συμμετείχε στο διεθνές διαγνωστικό του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (12.09-18.09 2021)

#imdb: https://www.imdb.com/title/tt11724304/

[mulhollanddrive2020]

Είδαμε την Madonna f64.0, του Σταύρου Μαρκουλάκη

Και ήταν μία γλυκιά ιστορία, αμιγώς ανθρωποκεντρική, για την επιθυμία του υποκειμένου να ζήσει στο κορμί που θέλει και έχει επιλέξει, ανεξάρτητα από όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν, είτε έχουν εσωτερική, είτε εξωτερική προέλευση. Η υπέροχα φωτογραφημένη αυτή ιστορία, ξεκινά με την χορήγηση αναισθησίας στην ηρωΐδα, σε ένα χειρουργικό δωμάτιο, και καταλήγει σε ένα θρησκευτικών διαστάσεων τελικό πλάνο. Θαρρείς όλο το ενδιάμεσο εκτυλίσσεται στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα από την χορήγηση αναισθησίας μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου, ίσα να φανταστείς και να περάσουν από μπροστά σου όλες οι δυσκολίες, οι άνθρωποι και τα περιβάλλοντα που θα συναντήσεις στην πορεία σου να ζήσεις ελεύθερη. Το βάρος της ανάμνησης, κάποια δηλωτικά αντικείμενα που λειτουργούν ως ειδικά σημεία, το τυφλό σημείο της συνύπαρξης και η οικογένεια αυτή καθ’ αυτή, δεν είναι πάρα διαφορετικά κομμάτια ζωής που συναντάς σε αυτή την πορεία. Οι εξαιρετικές ερμηνείες με τον νατουραλιστικό τόνο, προσδίδουν ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στην τελευταία σκηνή, κάνοντας την να μοιάζει πως ίπταται πάνω από την ταινία.

Σωτήρης Κ.

[mulhollanddrive2020]

Blue

για την Θέμιδα

Δεν υπάρχουν γραμμές, μονάχα όγκοι υπάρχουν έλεγε ο Rodin. Υπό αυτή την έννοια όταν ο Dean του Ryan Gosling, σε μία από τις πρώτες σκηνές του έργου βάφει έναν τοίχο με το χρώμα του μπλε, αυτό που το προσδίδει είναι την τρίτη, και έπειτα από λίγο την τέταρτη διάσταση, αυτή του χρόνου. Πιάνοντας το νήμα από την μονοχρωματική ακολουθία του Yves Klein και την ελλειπτική αυτοδιάθεση του Derek Jarman, εδώ το μπλε αποκτά μία μονοθεματική διάσταση, αυτήν της περιγραφής μίας διάχυτης, αρκετά αποπροσωποποιημένης διάθεσης. Ο καμβάς δίνει εδώ τον τόνο και δεν είναι άλλος από μία περιγραφική χρονολογική δυστοπία και τους εντός αυτής χρόνους. 

Το χρώμα μπλε είναι σύμφυτο με τον ρομαντισμό. Ή είναι σύμφυτο με τον ρομαντισμό στους καταθλιπτικούς ανθρώπους. Θεωρώ λάθος να ψάξει κανείς για την ασυνέχεια σε αυτό το συνεχές μπρος-πίσω. Άλλωστε, το δωμάτιο στο οποίο η Cindy και ο Dean θα προσπαθήσουν να καταφύγουν, χρωματίζεται με τον ίδιο κατατονικό φωτισμό. 

Πως μπορείς; Πως μπορεί η κάθε μία και ο καθένας; 

Η νατουραλιστική διάσταση του πλαισίου διαρρηγνύεται από μία καταστασιακή φόρμα, που μοιάζει με αφασία, αλλά πολύ περισσότερο μοιάζει με διερεύνηση των ορίων της φόρμας καθ’ αυτής. Η εξέλιξη, ωστόσο, δεν μπορεί να απορροφηθεί ούτε από τα στεγανά της φόρμας, ούτε από τον γραμμικό χρόνο. Αφήνεται με θέληση, στο υλικό της σύμπτωσης˙ μονόχρωμή, κατατονική, κατά λάθος προδιαγεγραμμένη, για τον καθένα και την κάθε μία ξεχωριστά.

Blue Valentine by Derek Cianfrance (2010)

Σωτήρης Κ.

#blue valentine #derek cianfrance #michelle williams #ryan gosling

[mulhollanddrive2020]

Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles

Βρυξέλλες, 1975. Στο επίκεντρο μία γυναίκα, ένα πρόσωπο το οποίο προοικονομεί όλα τα βασικά άγχη του σύγχρονου ανθρώπου. Single mother, sex worker, μόνη ανάμεσα στους άλλους η Jeanne Dielman, προσπαθεί με όλη της την δύναμη να κάμψει την προδιαγεγραμμένη φύση της ταυτοτικής της προέλευσης. Το όλον συνοψίζεται εδώ στο εξής: Η καθημερινότητα είναι βία. Ως εκ τούτου η επιτελεστική διάσταση του ρόλου της ηρωϊδας υπόκειται στους εσωτερικούς κανόνες του τριημέρου. Ο χρόνος είναι δεδομένος, ο τόπος επίσης, συνεπώς το υποκείμενο ακινητοποιείται από την φθοροποιό διάσταση της ρουτίνας. Η ρουτίνα ως φάση, δεν περιγράφεται εγκυκλοπαιδικά, αλλά ενσωματώνεται πλήρως στα έμφυλα χαρακτηριστικά της ηρωίδας και άρα η κλιμάκωση μοιάζει να προϋποτίθεται, δεδομένης της συστημικής ασφυξίας. Πιο μόνη από ποτέ, η Jeanne Dielman, νιώθει την ανάγκη να προσθέσει δίπλα από το όνομά της, έναν ταχυδρομικό κωδικό, ομολογώντας πλήρως το βάρος που της ασκεί η Ευρώπη ως μέγεθος και η θέση της ως κανόνας.

Εν τέλει, δεν κατάφερε να ποτέ να ξεφύγει από αυτή την ασφυξία, δεδομένου ότι η εκδήλωση δεν συνιστά δομικό χαρακτηριστικό του υποκειμένου˙ κατάφερε όμως κάτι το ασύγκριτο. Να σπάσει την ξύλινη επένδυση στον τοίχο. Να σπάσει το καθημερινό ξυπνητήρι, να ακυρώσει την όψη του γιου, να καταστρέψει το κρεβάτι, τους άντρες, την εγχρήματη συναλλαγή, το παναρισμένο φιλέτο, την διαρκή αγωνία να ζήσεις, που πάντα αποτυγχάνει.

Μονάχα το δέος και ο σεβασμός συμπληρώνουν την εικόνα.

Σωτήρης Κ.

#chantal akerman #delphine seyrig

[mulhollanddrive2020]

Στην 4η Εκπομπή του Β' Κύκλου της Οδού Μαλχόλαντ η Αλίκη Κοσυφολόγου και ο Σωτήρης Κουτσούκος συνομίλησαν με τη σκηνοθέτρια Θέλγια Πετράκη για την πολυβραβευμένη "Bella" της, τη δημιουργική της διαδρομή στον κινηματογράφο, για τις ανθρωποκέντρικες φόρμες και για τα όνειρα της για το μέλλον.

[mulhollanddrive2020]

Αφιέρωμα στο έργο της Θέλγιας Πετράκη

Δεν μπορώ να ξεχάσω την γλυκιά αίσθηση που αποκόμισα τον περασμένο Σεπτέμβρη, βγαίνοντας από τον θερινό κινηματογράφο, όπου είδα την βραβευμένη με Χρυσό Διόνυσο ταινία της Θέλγιας Πετράκη, Bella. Ήταν μια γλυκιά αίσθηση επαναβίωσης συναισθημάτων και καταστάσεων, που μόνο η ανάμνηση, το φιλμ και ο κινηματογράφος μπορούν να προκαλέσουν. Η χαρά μας, με την Αλίκη, ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν γνωρίσαμε προσωπικά την δημιουργό με την οποία είχαμε την ευτυχία να πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας συνέντευξη ως Οδός Μαλχόλαντ και με την ευκαιρία της οποίας ανατρέξαμε στις τρεις μικρού μήκους μυθοπλασίας δημιουργίες της.

 Πρώτη χρονολογικά, η ταινία μικρού μήκους Pray, του 2012, μία ταινία για την επίγνωση του υποκειμένου πως ο κόσμος απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί τέλειος. Ως εκ τούτου, σε μία κοινωνία, αποτελούμενη από βαθιά αποξενωμένα υποκείμενα, η απόφαση ενός δικαστηρίου που καταδικάζει μία νεαρή κοπέλα να ταφεί ζωντανή, δεν μοιάζει τόσο παράλογη, όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Το υπαρξιακό άγχος ορίζεται εδώ από την εξής συνθήκη: το υποκείμενο δεν διερευν�� τα λογικά όρια της απόφασης ενός τέτοιου δικαστηρίου, η φαινομενική κανονικότητα του οποίου εντείνει την αίσθηση παραλόγου˙ αντιθέτως, η ηρωίδα του φιλμ επιδίδεται σε μία αγωνιώδη προσπάθεια εξεύρεσης λίγο παραπάνω οξυγόνου, λίγο παραπάνω ζωής, μέχρι κάποιος να αποφασίσει να αποκαταστήσει αυτή την αδικία, αν τελικά πάρει κάποιος αυτή την απόφαση, που φαίνεται να απαιτεί περισσότερο θάρρος από όσο θα νόμιζε κανείς.

 Εάν στο Pray ο μη-τόπος είναι ο Παράδεισος, στην δεύτερη δημιουργία της σκηνοθέτιδας, Helga is in Lund (2017), ο μη-τόπος είναι η σουηδική πόλη του Lund, όπως αυτή προκύπτει αφηγηματικά μέσα από μία σειρά παράδοξων ερωταπαντήσεων στον πυρήνα των οποίων βρίσκεται το άγχος της ύπαρξης. Το άγχος της ύπαρξης όπως αυτό διαφαίνεται μέσα από την δυαδική σχέση ψυχαναλυτή-ψυχαναλυόμενης, η εργονομική διάταξη της οποίας εντείνει το αίσθημα αποξένωσης του υποκειμένου. Ως εκ τούτου η ιστορία της ηρωίδας (η υπέροχη Έλενα Τοπαλίδου) τίθεται στο επίκεντρο μιας διαφορετικής, μπεκετικών διαστάσεων ιστορίας -με συνειδητή επιλογή της σκηνοθέτιδας να τονίσει την θεατρικότητα της- στην καρδιά της οποίας βρίσκεται ένα υπέροχο πλάνο το οποίο καθρεφτίζει απόλυτα το πνεύμα του έργου: Μία άγνωστη γυναίκα, σε ένα απρόσωπο ξενοδοχείο, προσεγγίζει την ηρωίδα και την ρωτά αν της επιτρέπει να την αγκαλιάσει, λέγοντας της πως της θυμίζει, ένα εξ ίσου άγνωστο σε εμάς, οικείο πρόσωπο. Η αγκαλιά των δύο γυναικών τονίζει απόλυτα την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου από το κοινωνικό του περιβάλλον, όταν με την κάμερα έξω από το τζάμι του παραθύρου, η μικρή αυτή στιγμή ανθρώπινου συναισθήματος χάνεται μέσα στον αντικατοπτρισμό στο γυαλί, των αυτοκινήτων της λεωφόρου, σε ένα υπέροχο χοπερικών διαστάσεων πλάνο. Ως εκ τούτου, το ψυχαναλυτικό ξέσπασμα του ψυχοθεραπευτή, η κραυγή Η Χέλγκα είναι στο Λουντ, δεν προκαλεί εν τέλει την παραμικρή απορία, δεδομένου ότι το Λουντ είναι ο κάθε τόπος.

Στην εξαιρετική Bella, με την Έλενα Τοπαλίδου, και πάλι, στον ρόλο της Άνθης, και τον επίσης υπέροχο Νίκο Κουρή στον ρόλο του Χρήστου, εκτυλίσσεται μία ερωτική ιστορία υπό το βάρος των αποστάσεων που δημιουργούν οι διαφορετικοί χρόνοι, οι διαφορετικές κοινωνίες, η πολιτική ιστορία, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη κατάσταση. Η Αθήνα του 1987 ήταν μία πόλη που άλλαζε, σε μία χώρα που άλλαζε˙ η δε μοσχοβίτικη κοινωνία, μία κοινωνία που έμελλε να αλλάξει την παγκόσμια ιστορία συνολικά, αλλά και να μετατοπίσει τα συναισθήματα των ηρώων μας προς το αδρανές. Η Florentina Andreescu στην μελέτη της για το έργο του Cristian Mungiu, 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Ημέρες, χρησιμοποιεί ένα φουκωϊκό όρο, αυτόν της ετεροτοπίας, για να περιγράψει το περιβάλλον του ξενοδοχείου. Θαρρείς, σαν έναν χώρο έξω από την πολιτική, την ιστορία και την γραμμική αφήγηση του χρόνου. Εδώ, η υπέροχη στιγμή των δύο εραστών, στο δωμάτιο 1717, δοσμένη σε αντίστροφη αφήγηση, τονίζει αυτήν την μοναδικότητα της στιγμής, μιας στιγμής με εσωτερικό σύστημα κανόνων και λογικής και λειτουργεί ως υπόδειγμα για την ανάγνωση της πολιτικής ιστορίας. Συν τοις άλλοις, η σύνθεση του αρχειακού υλικού με το πρωτότυπο, η εισαγωγή ντοκουμέντων και στις σκηνές μυθοπλασίας, το μικρό μετα-φιλμ μέσα της (η βιντεοσκόπηση της οικογένειας από τον γιο) εντείνουν την γλυκύτητα της ανάμνησης, σε κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, αλλά και την γλυκύτητα που έχει η ανάμνηση αυτή καθ’ αυτή.

 Ευχόμαστε από καρδιάς, καλή συνέχεια στην Θέλγια Πετράκη, την οποία είχαμε την μεγάλη χαρά να γνωρίσουμε, καλή επιτυχία στο ταξίδι της Bella στα φεστιβάλ ανά τον κόσμο, και ανυπομονούμε για τα επόμενα έργα της!

Σωτήρης Κ.

#thelyia petraki

[mulhollanddrive2020]

Είδαμε το What Did Jack Do? του David Lynch (Netflix, 2017)

Κάποια στιγμή, ίσως όχι την προφανή, η ανθρώπινη Ιστορία υπέστη ένα λογικό ρήγμα, μέσα στο οποίο γεννήθηκε η ανάγκη για τον ανακόλουθο λόγο. Όχι απαραίτητα παράλογος, μα με την ανάγκη να γίνει πιστευτός, εδώ ο λόγος αναπληρώνει τον φόβο, υπενθυμίζοντας μας γλυκά ότι το σινεμά γεννήθηκε για να σαμποτάρει το αληθινό της ύπαρξης και ότι η ομολογία του όντος ισοδυναμεί με καταδίκη.

Σωτήρης Κ.

#david lynch #what did jack do? #netflix

[mulhollanddrive2020]

Κινηματογράφος και Έρωτας

Από τις πρώτες εικόνες που έχουμε για την ανθρωπότητα, καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να αναπαριστά˙ τους κινδύνους, τους φόβους, τις εμπειρίες, τα οράματα και τον πόθο. Απέναντι στον βαθύ μισογυνισμό και τον ηθικό πανικό που αναπαράγεται ως βασικό ένστικτο, θα ασχοληθούμε με τρεις δημιουργίες που διερεύνησαν τα όρια του πόθου, έξω από το mainstream πεδίο του συστημικά σεξιστικού ερωτικού θρίλερ.

Στο Happy Together του 1997, θαρρείς ο Wong Kar-wai χρησιμοποιεί τα σημεία του χάρτη ως αντίστιξη στην κυρίαρχη δυτικότροπη μορφή αφήγησης των ερωτικών ιστοριών στην μεγάλη οθόνη. Ανατολική Ασία και Λατινική Αμερική, δύο ήπειροι και οι μεταξύ τους αποστάσεις, αφηγούνται η μία την ιστορία της άλλης, ή μάλλον δημιουργεί η καθεμία μία σμίκρυνση του εαυτού της στο εσωτερικό της άλλης. Τα χαρακτηριστικά του φωτός επικαθορίζουν το φόντο της ιστορίας˙ τα μπαρ της Αργεντινής, η νυχτερινή αγορά της Ταϊβάν, το υπνοδωμάτιο των δύο εραστών φωτίζονται ανάλογα με τις αποστάσεις που απεικονίζουν. Οι αποστάσεις των σωμάτων, είτε όταν βρίσκονται μαζί, είτε όταν είναι μακριά, είναι αυτές που διερευνώνται σε αυτή την σπουδαία δημιουργία, μαζί με τα ειδικά σημεία, τα οποία δημιουργούν τον κοινό τόπο των υποκειμένων, είτε αυτός είναι ένα τραγούδι, είτε οι καταρράκτες μίας μακρινής ηπείρου. Υπό αυτή την έννοια, η απόσταση διερευνάται διαρκώς και οι γεωγραφικοί τόποι, αναπαριστούν διαρκώς διαθέσεις.

Το 2004, ο Christophe Honoré, με την Ma Mère του, μεταφέρει κάτω από ήλιο των Κανάριων Νήσων το ομώνυμο μυθιστόρημα του Georges Bataille (1966). Μία από τις πιο προσωπικές, ευαίσθητες και πυρηνικά ερωτικές, αυτή η δημιουργία, την οποία κοινό και κριτικοί βιάστηκαν να ταξινομήσουν στο τότε υπό ανάπτυξη είδος του Νέου Ακραίου Γαλλικού Σινεμά, στέκεται με απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον έρωτα μεταξύ μητέρας και γιου˙ απλώς, όπως απέναντι στον ήλιο κλείνεις καμιά φορά τα μάτια, έτσι και σε αυτή την σχέση φέρεις το βάρος της «δολοφονίας» του πατέρα, της αδυναμίας κατανόησης της μητέρας και του αδιεξόδου του ανεκπλήρωτου έρωτα. Isabelle Huppert και Louis Garrel κοιτάζονται συνέχεια, μέχρις εξαντλήσεως, μέχρι πλήρους αδυναμίας κατανόησης του γιατί ο ένας τον άλλο και εν τέλει μέχρι την υλική διέξοδο μέσω της θυσίας.

Η τρίτη δημιουργία του αφιερώματος προέρχεται και πάλι από την ηπειρωτική Ευρώπη, και πάλι από την Γαλλία, και πιο συγκεκριμένα από τον Alain Guiraudie. Με το Stranger by the Lake του (L'Inconnu du lac, 2013), ο Γάλλος δημιουργός διερευνά τα όρια του πόθου σε περιοχές επικαθορισμένες από την φύση του κινδύνου. Το περιβάλλον μίας λίμνης δημιουργεί την συνθήκη μίας μικρής ετεροτοπίας, όπου η σωματική έλξη, το ενδιαφέρον και ο πρωτόλειος έρωτας, θα πρέπει να περάσουν μέσα από τον καθησυχασμό, τις ψευδαισθήσεις, την αποσιώπηση και εν τέλει το να σταθείς αντίκρυ στον κίνδυνο, αυτόν καθ’ εαυτό. Πριν και πέρα από οτιδήποτε άλλο, ο Franck έλκεται από τον Michel. Σε ένα δεύτερο στάδιο ο Franck στέκει ως παρατηρητής της βίαιης φύσης του Michel, τρομαγμένος και ταυτόχρονα ερωτευμένος, παρασυρμένος από την θελκτική όψη του κινδύνου. Ίσως γιατί, εδώ, ο Michel μοιάζει ξένος σε αυτό το περιβάλλον, ολότελα ξένος, και ως εκ τούτου η έλξη προέρχεται από την πρωτόλεια φύση του ανθρώπινου συναισθήματος.

Το σινεμά, όπως όλες οι τέχνες, έχει το δικό του σύστημα απεικονίσεων και αναπαραστάσεων. Αν μη τι άλλο, απολαμβάνουμε όταν βλέπουμε μία ταινία όπου αναπαρίσταται ο πόθος, να είναι ειλικρινής και άμεση, ικανή να μας κάνει να θέλουμε να ερωτευτούμε.

Σωτήρης Κ.

#ma mere #happy together #stranger by the lake #christophe honoré #wong kar wai #alain guiraudie