Tumgik
pametaratsa · 6 months
Text
in another universe, my mother is still with me,
the world is not on fire, I'm no longer full of rage
and I've become someone who i always wanted to be.
32 notes · View notes
pametaratsa · 1 year
Text
Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες. Σαν αιώνας μου φαίνεται. Σαν ένα κακό όνειρο στο οποίο δεν λέω να ξυπνήσω. Γιατί όμως να εθιστω σε έναν εφιάλτη, σε μια καταστροφή;
Έχω μέρες να κλάψω. Έχουν στερέψει πλέον τα δάκρυα. Όμως κάθε φορά που επαναφέρω μνήμες από εκείνη την καταραμένη μέρα πονάω ξανά απ' την αρχή. Με πιάνει ένας κόμπος στο στήθος. Νιώθω λες και κάποιος μου μπήγει όλο και πιο βαθιά το μαχαίρι στην καρδιά.
Για αυτό έχω μέρες να σου γράψω. Μην νομίζεις πως δεν σε σκέφτομαι, σε σκέφτομαι συνέχεια. Όμως δεν μου αρέσει όταν πονάω...
18 notes · View notes
pametaratsa · 2 years
Text
30 Αυγούστου 9:30 π.μ
Η μαμά μου πέθανε, πριν καν κλείσω τα 18.
Θανατηφόρος και ύπουλος ο καρκίνος..
Ήμουν σίγουρη ότι θα γινόταν καλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως και να πέθαινε, ακόμη και τις τελευταίες της μέρες είχα την πίστη αυτή, ήμουν τόσο σίγουρη με την ιδέα ότι απλά χρειαζόταν λίγο καιρό και θα επιστρέφαμε ξανά πίσω στην απλή και καθημερινή μας ρουτίνα.
Τις τελευταίες βδομάδες δεν μπορούσα καν να την αναγνωρίσω, την έβλεπα μέρα με τη μέρα να χάνει τον εαυτό της, κάθε φορά που κοιτούσες τα μάτια της έβλεπες ένα κενό μα ακόμη και τότε κατάφερνε να μας κοιτάξει με τόση αγάπη.
Είχε χάσει την φωνή της, μόνο κάτι αχνές και σκόρπιες λέξεις μπορούσε να ξεστομίσει..
Ήταν τόσο δυνατή και παρόλο που πονούσε δεν έχασε στιγμή το χαζό της χιούμορ, το πονεμένο της χαμόγελο, ποτέ της δεν παραπονέθηκε και πότε της δεν έδειξε ότι είχε στιγμές απαισιοδοξίας.
Το προηγούμενο βράδυ είχε πέσει σε κόμμα, την φροντίζαμε όλοι μαζί στο σπίτι σαν οικογένεια. Πάσχιζε τόσο πολύ να μείνει ξύπνια, να πάρει τα χάπια που έπρεπε μα δεν μπορούσε όσο κι αν πάλευε.. Έπεφτε συνεχώς σε λήθαργο. Το ένα δευτερόλεπτο άνοιγε τα μάτια της όπου και τότε βρίσκαμε την ελπίδα έστω να της δώσουμε μια γουλια νερό και το άλλο χανόταν πάλι και κοιμόταν βαθιά.
Είχαμε όλοι μαζευτεί γύρω της και την κοιτούσαμε ελπιζοντας να ξυπνήσει.
Άνοιξε τα μάτια της, ασυγκράτητα βγάλαμε κάτι επιφωνήματα θαυμασμού και ευτυχίας.
Μας κοίταξε τόσο γλυκά με ένα τρυφερό βλέμμα "Σας αγαπάω πάρα πολύ" είπε, μας κοίταξε λίγα δεύτερα ακόμα, και ξανά έπεσε σε λήθαργο. Αν και είχε χάσει την φωνή της τα τελευταία αυτά της λόγια ακούστηκαν τόσο καθαρά και δυνατά.
Δεν ήξερα ότι αυτά ήταν η τελευταία φορά που θα μας μιλούσε, δεν ήξερα ότι ήταν τα τελευταία της λόγια, ακόμη και τότε δεν μου περασε από το μυαλό ότι θα πέθαινε.
Εκείνη το ήξερε, μα δεν μας είπε τίποτα, τώρα βγάζουν όλα νόημα.
Δακρύζω και νευριάζω όσο θυμάμαι όλα τα σημάδια που είχε δείξει και δεν το είχα καταλάβει. Ίσως να μην ήθελα να το καταλάβω.
"Σας αγαπάω πάρα πολύ", "Σας αγαπάω πάρα πολύ", "Σας αγαπάω πάρα πολύ"...
Αυτά τα λόγια με κρατάνε ξύπνια και τριγυρνάνε στο μυαλό μου.
Τα βάζω με τον Θεό.
Κάποιες φορές εύχομαι να πίστευα σε οποιαδήποτε θρησκεία, ίσως τότε ο θρήνος μου να ήταν έστω και λίγο πιο εύκολος.
Να πιστεύω ότι βρισκεται κάπου όμορφα και με προσέχει και είναι πάντα δίπλα μου.
Πονάει ακόμη περισσότερο το ότι δεν πιστεύω, δεν πιστεύω πως είναι κάπου ευχάριστα, δεν πιστεύω ούτε ότι με προσέχει ούτε ότι με βλέπει. Με γεμίζει ένα αίσθημα οργής.
Υπάρχουν 5 στάδια θρήνου, εγώ πιστεύω πως έχω κολλήσει στον θυμό και στην άρνηση. Θέλω επιτέλους να προχωρήσω από αυτά μα δεν μπορώ.
Κάπου το ξημέρωμα αποφάσισα να πάω να κοιμηθώ ή να προσπαθήσω βασικά..
Ήμασταν όλοι μας άυπνοι βδομάδες..
Κοιμήθηκα ανήσυχη για την μαμά μου αλλά μετά ηρέμησα λέγοντας στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν θα πρόκειται να της συμβεί, είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να της συμβεί το οτιδήποτε.
Το πρωί. Η αδερφή μου με ξύπνησε με ένα γλυκό χαιδεμα. Δεν αναρωτήθηκα γιατί.
Μου είπε κάτι πράγματα ως πρόλογο τα οποία δεν τα θυμάμαι.. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι να καταλήγει με δακρυσμένα μάτια να μου λέει "έλα να χαιρετήσεις την μαμά μία τελευταία φορά".
Ένιωσα τόσα συναισθήματα ταυτόχρονα, όλα ήταν τόσο έντονα και μπέρδεμενα μα κυρίαρχη ήταν η άρνηση.
Πήγα μέσα, είχαν έρθει κάποιοι κοντινοί συγγενείς.. Είδα τον μπαμπά μου να κλαιει για πρώτη φορά στη ζωή μου.. η καρδιά μου ράγισε.
Ζήτησα να μείνω λίγο μόνη μαζί της αν και εξακολουθούσε να βρίσκεται σε λήθαργο, μα ξέρω πως με άκουγε.
Δεν μπορούσε να αντιδρασει, να μιλήσει, να με αγγίξει ούτε καν να ανοίξει τα μάτια της να με δει και να την δω.
Της είπα πόσο την αγαπάω, ότι θα έχω μια χαρούμενη ζωή και θα περιτριγυριζομαι πάντα από άτομα που με αγαπάνε. Της ζήτησα να με συγχωρέσει που ίσως κάποιες φορές να ήμουν δύσκολο παιδί αν και είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε θα αρνιόταν ότι την δυσκόλεψα έστω και λίγο.
Της κρατούσα το χέρι όλη την ώρα, και μόλις τελειωσα να της λέω αυτά που θα ήθελε να ακούσει για να ησυχάσει πιστεύοντας ότι θα έχω μια καλή ζωή και θα είμαι χαρούμενη τότε ήταν που σταμάτησε να αναπνέει.
Ακόμη σε άρνηση βρισκόμουν οποτε είχα μια τρομαχτική ψυχραιμία και ηρεμία..
Πήγα έξω όπου κάθονταν οι συγγενείς.
"Η μαμά έφυγε" είπα..
Έτρεξαν μέσα φωνάζοντας και κλαίγοντας.
Όλα από αυτό το σημείο και μετά είναι θολά.
Είμαι σίγουρη πως η μαμά μου με περίμενε και πάλεψε μέχρι να της μιλήσω κι εγώ για τελευταία φορά.
Η αδερφή μου και ο πατέρας μου της μίλησαν το βράδυ όσο εγώ ανηξερη κοιμόμουν. Και όταν πήγα εγώ το πρωί και της μίλησα αμέσως μετά μας άφησε.
Η μαμά μου με άφησε..
Η μαμά μου πέθανε στα χέρια μου..
Από εκεί και πέρα απλά θυμάμαι διασκορπες εικόνες.
Ο πατέρας μου να κλείνει το μηχάνημα του οξυγόνου και η αδερφή μου να τρελαινεται εξαιτίας αυτού, η μαμά μου ξαπλωμένη στον καναπέ στον οποίο πριν ένα χρόνο καθόταν υγιής και χαρούμενη. Τους συγγενείς μου να κλαίνε, την γιαγιά μου να κλαιει το παιδί της.... Τα ξαδέρφια μου να αγκαλιάζουν τις δικές τους μαμάδες κάτι για το οποίο τους ζηλευα και τους μισούσα εκείνη τη στιγμή.
Είχα ακόμη αυτή την ηρεμία ενώ παράλληλα έκλαιγα με όλη μου την δύναμη ενώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου, υπνοβατουσα και έβλεπα πράγματα μέσα στα σκοτάδια που με τρόμαζαν τα οποία δεν υπήρχαν, από την κούραση και την ταραχή.
Ήταν το βράδυ πριν την κηδεία.
Το πρωί ετοιμάστηκα από πολύ νωρις, ήθελα απλά να τελειώνει όλο αυτό το μαρτύριο.
Όταν συνειδητοποίησα ότι όντως θα πήγαινα σε κάτι λεπτά στην εκκλησία, στην κηδεία της μαμάς μου, τότε ήταν που με "χτύπησε"..
Κρίση πανικού με έπιασε ενώ με κρατούσε μια καλή μου φίλη.
Καθόμασταν στα σκαλιά του σπιτιού ενώ πάλευα να πάρω ανάσα.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε.
Φτάσαμε στην εκκλησία και δεν μπορούσα καν κρατηθώ όρθια, τα πόδια μου έτρεμαν ανεξέλεγκτα.
Οι φίλες μου έκατσαν έξω ενώ με πήγαν μέσα να δω τη μαμά μου πρώτου αρχίσει η κηδεία.
Με το που την είδα ήταν εντελώς αγνώριστη.
"δεν είναι αυτή η μαμά μου" σκέφτηκα και ετρεξα έξω.
Έπεσα κλαίγοντας στα σκαλιά καθώς μου έβγαιναν ανεξέλεγκτοι λυγμοι.
Ήρθαν δίπλα μου οι φίλες μου και με κρατούσαν, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτές.
Είμαι αρκετά δυνατός άνθρωπος και μπόρεσα να ελέγξω τα συναισθήματα μου, οι φίλες μου πρώτη φορά με έβλεπαν έτσι διότι ποτέ δεν ήμουν εκδηλωτικός ανθρώπος, ποτέ δεν ήθελα να ξέρει ο οποιοσδήποτε ότι πονάω, ποτέ δεν ζητούσα για βοηθεια, πάντα χαμογελούσα, πάντα τις έκανα να γελάνε και τώρα με έβλεπαν σε τέτοια κατάσταση;!
Καταλάβαινα ότι της τρόμαζα και ότι πάνω απ' όλα πονούσαν μαζί μου.
Έβλεπα τον πόνο στα μάτια τους κάτι το οποίο μου έδωσε παρηγοριά ενώ πρώτη φορά ένιωθα ότι κάποιος νοιάζεται τόσο για εμένα και πονάει όταν πονάω και πονάει όσο πονάω πέρα από την οικογένεια μου.
Το δύσκολο κομμάτι πέρα από την κηδεία ήταν το τι θα γινόταν μετά από αυτήν.
Όταν θα έπρεπε να επιστρέψουμε στις ζωές μας και στην καθημερινότητά μας χωρίς την μαμά.
Όταν θα έπρεπε να συνηθίσουμε την απουσία της και να μάθουμε να ζούμε με τον πένθος και τον πόνο.
Μέχρι και σήμερα έχω αυτή την υποσυνείδητη άρνηση, ενώ ξέρω πολύ καλά τι έχει γίνει απλά δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω.
Υπάρχουν φορές που θα συμβεί το οτιδήποτε και θα σκέφτομαι ασυναίσθητα "πρέπει να το πω στη μαμά αυτό", "να πω στη μαμά να το κάνουμε αυτό", "αν το μάθει η μαμά θα γελάσει πολύ" μα αμέσ��ς νευριασμένα με διορθώνω λέγοντας "ΠΟΙΑ ΜΑΜΑ;", "ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ"..
Είχα συνηθίσει που έλειπε που και που γιατί πήγαινε να κάνει τις χημειοθεραπείες της σε άλλη πόλη, ίσως και για αυτό να μπερδεύομαι.
Δεν θα επιστρέψει η μαμά μου.... ;!;;;!!!
Αδύνατον μου φαίνεται και εντελώς απίστευτο.
Δεν μπορώ να θρηνήσω γιατί δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω.
Θέλω επιτέλους να την κλάψω την μαμά μου αλλά δεν μπορώ άμα συνεχώς πιστεύω ότι θα επιστρέψει, άμα συνεχώς έχω μια χαζή ανυπομονησία να την πάρω αγκαλιά ή να της πω κάτι που συνέβη ή έμαθα το οποίο θα ήταν διασκεδαστικό για εκείνη.
Θέλω τη μαμά μου.
Θέλω τη μαμά μου.
Θέλω τη μαμά μου.
Θέλω τη μαμά μου.
Θέλω τη μαμά μου.
Χρειάζομαι τη μαμά μου.
Πίστευα πως εγώ θα ήμουν αυτή που θα πέθαινε πριν καν κλείσω τα 18.
Source: @pametaratsa
13 notes · View notes
pametaratsa · 2 years
Text
Μισώ τις γιορτές είναι η αλήθεια, σίγουρα δεν είναι το ίδιο όπως ήταν όταν ήμουν παιδί.
Όλη η οικογένεια μαζεύεται, το οικογενειακό τραπέζι μεγαλώνει ενώ κοιτάς γύρω σου και βλέπεις τα ξαδέρφια σου, τους θείους, τις θείες, τα αδέρφια σου, τους γονείς σου..
Μισώ τις γιορτές γιατί πάντα υπάρχει κάποιος καυγάς μεταξύ των μελών της οικογένειας.
Ποτέ δεν είναι σοβαροί οι καυγάδες, μετά από λίγο το ξεχνάνε και κάθονται όλοι μαζεμένοι στο σαλόνι.
Μισώ τις γιορτές γιατί κάθε χρόνο και κάθε φορά ακούγεται η ερώτηση "έχεις κάποιο αγόρι;"
Η ερώτηση αυτή ποτέ δεν με πείραζε πιο παλιά, απλά γελούσα κάθε φορά που την άκουγα, δεν με πείραζε επειδή αυτή ήταν η πραγματικότητα μου κάποια χρόνια πριν.
Τώρα έχουν αλλάξει πολλά όμως, έχω αλλάξει εγώ η ίδια.
"έχεις κάποιο αγόρι;"
Η φράση αυτή με πονάει,
Κρίση πανικού με πιάνει,
Θέλω να εξαφανιστώ στο άκουσμα της ερώτησης αυτής.
Πάντα απαντάω λέγοντας "δεν θέλω αγόρι",
Με τρόμο με κοιτάνε στα μάτια και με αηδία απαντάνε, "ε τι θες; Κορίτσι;"
Πάντα θα το πουν γελώντας πιστεύοντας πως κάτι τέτοιο θα ήταν απίστευτο μα βλέπω στο βλέμμα τους μια δόση αβεβαιότητας, βλέπω στα μάτια τους τον φόβο της απάντησης "Ναι, θέλω κορίτσι".
Φοβούνται μήπως η απάντηση μου να μην είναι αυτή που περιμένουν.
Μήπως η απάντηση μου να μην είναι αυτή που θεωρούν "σωστή"..
Ποιος ορίζει το σωστό; Θα ήταν περήφανοι οι δικοί μου άμα τους έλεγα "ναι έχω αγόρι τον λένε Γιώργο/Δημήτρη/Χρήστο/Μάριο...."
Σιχαίνομαι τις γιορτές γιατί βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο με άτομα τα οποία προτιμούν το στερεοτυπικό σωστό από την ευτυχία μου.
Προτιμούν να ευχαριστήσουν τον εαυτό τους,
Μα εγώ είμαι αυτή που θα περάσω την υπόλοιπη την ζωή μου με τον εαυτό μου, όχι εκείνοι.. !!
Δική μου είναι ζωή και δικός μου ο άνθρωπος που θα αγαπήσω, οπότε τις τους δίνει το δικαίωμα να πιστεύουν ότι έχουν κάποιον λόγο πάνω σε αυτό (;;)
Τι τους δίνει το δικαίωμα να πιστεύουν ότι η γνώμη τους έχει ζητηθεί (;;)
Πώς γίνεται να αναγκάσω τον εαυτό μου να είμαι με κάποιο αγόρι από την στιγμή που δεν θα με κάνει ευτυχισμένη κάτι τέτοιο;..
Μισώ τις γιορτές γιατί μισώ το να υποκρίνομαι.
Αγαπάω τις γυναίκες, μου αρέσει το ίδιο μου το φύλο.
Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου όσο το γράφω αυτό.
Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε η μάνα μου.
Μαμά θα με αγαπάς το ίδιο; Είσαι εντάξει με αυτό; Ή απλά λες πως δέχεσαι τους ομοφυλόφιλους μέχρι να μάθεις ότι το παιδί σου είναι ένας από αυτούς;
Μπαμπά μου, θα είναι όλα το ίδιο μεταξύ μας; Θα με κοιτάς με αηδία στο οικογενειακό τραπέζι; Θα σκέφτεσαι το τι πήγε λάθος με εμένα; Θα κάνεις άραγε την καρδιά σου πέτρα επειδή είμαι παιδί σου και με αγαπάς;
Αδερφή μου θα σταματήσεις να πετάς υπονοούμενα στους συγγενείς μας για αυτό; Είσαι το μόνο άτομο το οποίο το ξέρει, μην με κάνεις να μετανιώσω που σε επέλεξα να φυλάς το άκακο μου μυστικό.
Ακριβώς.. άκακο
Επειδή είμαι άνθρωπος που αγαπάει, σίγουρα όχι τα άτομα που μου προορίζει κοινωνία.. αλλά.. Η αγάπη είναι αγάπη έτσι δεν είναι;
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να είναι μυστικό, τι το λάθος έχει; Τι λάθος μπορεί να έχει η αγάπη;
Μα υπάρχει άλλωστε το σωστό και το λάθος στην αγάπη εξαρχής;
Υπάρχουν κανόνες για την αγάπη;
Γιατί να είναι λάθος να αγαπήσω κάποια γυναίκα κι όχι κάποιον άντρα; Γιατί να δέχομαι επικριτικά βλέμματα όσο αθώα της κρατάω το χέρι;
Γιατί να την θεωρούν φίλη μου ή κολλητή μου ενώ ξέρουν ότι δεν ισχύει.
Γιατί πρέπει να καταλήξω με άντρα; Θα με κάνει πιο ευτυχισμένη;Θα είμαι πιο ευτυχισμένη έτσι;
Χρόνια άργησα να καταλάβω ότι με ελκύουν οι γυναίκες και όχι οι άντρες.
Κάθε φορά που φιλούσα κάποιο αγόρι ένιωθα ένα κενό, ένιωθα πως κάτι λείπει. Κανένας τους δεν μου άρεσε και μονίμως μπέρδευα το πλατωνικό δέσιμο που δημιουργούσα μαζί τους με τον έρωτα.
Νόμιζα ήμουν ερωτευμένη αλλά έκανα λάθος.
Δεν ήταν έρωτας αυτό, ήταν απλά εμμονή ήταν η θέληση μου να βρω κάποιο στήριγμα.
Ένιωθα πως φιλούσα έναν τοίχο.
Ένιωθα πως κοιτούσα έναν τοίχο.
Ένιωθα πως αγαπούσα έναν τοίχο.
Ένιωθα πως ο τοίχος αυτός με αγαπούσε και ίσως αυτό να με κρατούσε τόσα χρόνια στη ουτοπία που είχα μεγαλώσει.
Χρόνια ένιωθα πως έκανα κάτι λάθος ή πως εγώ η ίδια ήμουν το λάθος.
Μα γιατί δεν μπορούσα να νιώσω έτσι όπως έβλεπα στις ταινίες;
Γιατί να μην το βίωνα το ίδιο όπως και τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου;
Δεν ξέρω πότε ήταν όταν κατάλαβα ότι μου αρέσουν τα κορίτσια, απλά ήρθε ξαφνικά.. Ήρθε με τον καιρό τόσο αβιαστα..
αλλά και τρομαχτικά.
Source:@pametaratsa
7 notes · View notes
pametaratsa · 2 years
Text
Έχω την ανάγκη να πολεμήσω για εμάς αλλά δεν ξέρω εάν πρέπει γιατί ίσως αυτό το τέλος είναι που αρμόζει σε εμάς.
Το μαζί δεν μας κάνει καλό και με μισώ που δεν κατάφερα ποτέ μου να σου ανοιχτώ, μα με πνίγει ένας μόνιμος κόμπος στο λαιμό κάθε φορά που αρχίζω να μιλώ.
Είπες πως για λίγο θες να φύγεις πως δεν θα αργήσεις, μα άργησες τόσο που την φωνή σου έχω πια ξεχάσει.
Μα περιμένω ακόμα να φανείς γιατί ένιωσα πως με αγαπάς μα το αφήνω κάπου εδώ, γιατί σίγουρα θα το έγραφες καλύτερα για το τι ένιωσες εσύ για εμένα.
Και για πες μου, σε ποιον να πω για τις ουλές μου; Και αν δεν με καταλάβει όπως εσύ; Τι κάνω τότε πες μου;
Για μια στιγμή με είχες σώσει από την απάθεια μου.
Source:@pametaratsa
11 notes · View notes
pametaratsa · 2 years
Text
Ο άνθρωπος που αντίκριζα τότε το δεκαέξι μηδέν δύο με έκανε να μισώ την ζωή, το σχήμα όμως είναι οξύμωρο καθώς ήταν ο λόγος που ξυπνούσα το πρωί.
Δεν ξέρει που είμαι δεν ξέρω που είναι, μα τον αισθάνομαι μονίμως κοντά κι ετσι νιώθω να σφίγγει περισσότερο στον λαιμό μου η θηλιά.
Source: @pametaratsa
3 notes · View notes
pametaratsa · 2 years
Text
Οι δικοί σου αναρωτιούνται πώς γίνεται να κουβαλάς κατάθλιψη μαζί σου λες και δεν σε τάιζαν φόλες όλη την ζωή σου.
Όλα είναι καλά έλεγαν είσαι εντάξει στο μυαλό σου είναι όλα κάνε προσευχές να σου περάσει.
Αναγκάστηκες να μεγαλώσεις νωρίς όταν από παιδί αντίκρισες την μάνα σου να παθαίνει κρίσεις.
Ήσουν περίπου 10 όταν χρειάστηκε να είσαι πλάι της σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο και να την παρακαλάς να μην αφαιρέσει την ζωή της και ένιωθες τόσο ενοχή που δεν είχες την δύναμη να βοηθήσεις.
Η αδερφή σου επιφανειακά επιτυχημένη κάπου στην Αθήνα χαμένη κατάφερε να ξεφύγει, μα έχει στήσει μια "βιτρίνα" ενώ επισκέπτεται του παιδιού της το μνήμα. Δεν περνάει ένα βράδυ δίχως να έχει κλάψει.
Μην με ρωτάς πώς πάει ενώ έχω μια μάνα που την έχει πλακώσει η ασθένεια της στο κρεβάτι, ενώ τα χει πλέον παρατήσει και ο πατέρας ξαγρυπνάει με τον φόβο μήπως ένα βράδυ ξεψυχήσει.
Έχουν ήδη πρόβληματα αρκετά δεν θες να είσαι κι εσύ ένα από αυτά.
Προσπαθείς να κρύψεις ότι καταστρέφεσαι πώς άλλωστε να τους πεις πως επέστρεψες πίσω σε αυτα που κατάφερες και ξεπέρασες ένα χρόνο πριν..
Εθιστική η αυτοκαταστροφή μέχρι που βρήκες στήριγμα σε εκείνον.
Στην κωλοπολη αυτή δεν μπορώ να πάρω αέρα και δεν με παίρνουν στα σοβαρά όταν τους λέω ότι τα 'χω χαμένα.
Κατάφερα με ζόρι να βγάλω τον χειμώνα χωρίς εσένα.
Και ανησυχώ τόσο συχνά για το αν ΣΕ προσέχΕΙΣ
Γιατί ποτέ δεν ΣΕ νοιάστηκΕΣ περισσότερο από εμένα !!! Ποτέ δεν σε νοιάστηκες περισσότερο από όσο ��οιάστηκες για εμενα
Source:@pametaratsa
14 notes · View notes
pametaratsa · 2 years
Text
Τον έβλεπα να πίνει, στρίβει, να στρίβει πίνει και εξήγηση για τον πόνο του να μην μου δίνει γιατί είχε τον φόβο μήπως και αλλάξει το τι νιώθω εγώ για αυτόν.
Ακόμη ένα τσιγάρο, ακόμη μια μυτιά, ακόμη ένα μπουκάλι ήταν ένα βήμα πριν να φουντάρει.
Θυμάμαι που του 'λεγα "τα ναρκωτικά ή την ζωή σου;" "Πόσοι σε εγκατέλειψαν επειδή δεν άντεχαν να βλέπουν την καταστροφή σου;"
Ποτέ όμως απάντηση δεν είχα λάβει.
"Σαν πεθαμένος ζεις και δεν το έχεις καταλάβει" δεν με κοιτούσε ποτέ στα μάτια όταν έλεγα αυτή την φράση γιατί ήξερε πως είχα δίκιο ενώ σα τον κρατούσα ηρεμούσε λες και ήμουν καταφύγιο.
Ψυχαναγκασμοί, εθισμοί και ανησυχίες
τα κόψε εφόσον έλεγε πως στο βλέμμα μου έβρισκε παρόμοιες εθιστικές ουσίες.
Source:@pametaratsa
82 notes · View notes
pametaratsa · 2 years
Text
Τον εγωισμό σου πάντα πάνω από εμένα έβαζες, μα και όλο έπινες κι έπινες και σε έβλεπα που ξέρναγες.
Μου έδωσες την ευχή να μην ξανά ξυπνήσω πράγμα που είναι αστείο γιατί εσύ ήσουν ο λόγος που τα μάτια μου συνέχιζα κάθε πρωί να ανοίγω.
Είναι αυτά λόγια που μετάνιωσες επάνω στον θυμό;
Αμφιβάλλω.
Όταν με κοίταγες το βλέμμα σου ήταν γεμάτο μίσος.
Μα τότε ήτανε που τρόμαξα, τότε που είχα μπροστά μου ένα τέρας και όχι τον άνθρωπο που γνώρισα.
Μου προκαλούσες κρίσεις πανικού κι εγώ το ονόμαζα αγάπη
Source:@pametaratsa
21 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
Ποτέ μου δεν ήθελα να τον "φτιάξω" όπως οι άλλες, ήταν τόσο όμορφα "διαλυμένος".
Τον δέχτηκα έτσι όπως ήταν καθώς ήξερα για το αμαυρωμένο και διαβρωμένο του παρελθόν, δεν με ένοιαζε άλλωστε και φαινόταν να τον παραξενεί αυτό.
"Δεν σε νοιάζει δηλαδή;" "Δεν θα προσπαθήσεις να με αλλάξεις;" Με ρωτούσε ξανά και ξανά..
Το μόνο που έκανα ήταν να του δώσω την επιλογή να θέλει να βοηθηθεί.
Ήταν εθισμένος με ουσίες, ήταν εθισμένος με την αυτοκαταστροφή του.
Μπορεί να μην πρόσεχε τον εαυτό του αλλά αντιθέτως εμένα μου φερόταν σαν να ήμουν ότι πιο πολύτιμο.. Σαν να ήμουν από γυαλί και φοβόταν μήπως σπάσω.
Τα μάτια του τα καταγάλανα πάντα θλιβεροφανή μα ορκίζομαι πως κάθε φορά που με κοιτούσαν δεν τα είχα ξαναδεί αυτά τα μάτια πιο χαρούμενα.
Γαμώ τα ναρκωτικά που νιώθω πως σε παίρνουν μακριά σιγά σιγά. Έκατσες ένα βράδυ στο πλάι μου στα σκαλάκια και μου τα είπες όλα.
Μου ανοίχτηκες και τα είπες όλα. Κάθε φορά που σε ένιωθα να πονάς όσο μιλούσες, σταματούσες για λίγο και με κρατούσες στην αγκαλιά σου σαν να έπαιρνες δυνάμεις έτσι.
Με κοιτούσες στα μάτια οσο έλεγες πως χίλιες φορές προτιμάς να με κρατάς στην αγκαλιά σου παρά να κάνεις όλα τα ναρκωτικά του κόσμου.
Άλλωστε πάντα με σύγκρινες με τα ναρκωτικά, τον ίδιο εθισμό σου προκαλούσα όπως εκείνα και σου έφερνα την ίδια ηρεμία έλεγες.
" Ή από ναρκωτικά θα πάω ή από εσένα " είπες και γέλασες.
Νομίζεις πως όπως με κοιτούσες εγώ δεν σε κοίταγα μα πίστεψε με όταν άλλου κοίταζες αφηρημένα, πρόσεχα κάθε σου τέλεια ατέλεια. Όταν καπνός έβγαινε απ' τα χείλη σου ενώ πονηρά χαμογελούσες..
Αλλά τι να πω έχεις κι εσύ τα δίκια σου, σε πονάει το να με αγαπάς το βλέπω στα μάτια σου.
Ξέρω ότι γράφεις κι εσύ και ξέρω ότι έχεις δυνατή πένα, οπότε κάνε μου την χάρη και γράψε μου κάτι λυπητερό να μου ρομαντικοποιήσεις κάπως έτσι την απουσία σου.
Μίλα μου στο επόμενο σου τραγούδι για το πώς σε έκανα να νιώθεις.
Source: @pametaratsa
35 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
"Έχει δύο μάτια που τις περισσότερες φορές είναι θλιμμένα. Όταν με κοιτάει όμως δεν έχω δει αυτά τα μάτια πιο χαρούμενα. Με κοιτάει σαν να είμαι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει δει. Κάποιες φορές με κάνει να νιώθω τόσο αμήχανα και του κρύβω τα μάτια με τα χέρια μου."
7 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
Απ' ότι φαίνεται το εννοούσες το "τα λέμε μετά".
Ευχαριστώ για το τηλεφώνημα που με πήρες τα χαράματα επειδή ξέρεις πολύ καλά πως εχω θέματα με τον ύπνο μου.
ενώ ξέρεις πως το να ακούω την φωνή σου με βοηθάει να κοιμηθώ και να ξεχαστώ.
Δεν ξέρω τι σε έπιασε μετά από τόσο καιρό, αλλά εφόσον έχω την δυνατότητα να ακούω την φωνή σου για ακόμα μια φορά, δεν με ενδιαφέρει να μάθω.
Όμως δεν σου είπα πως ξέρω όλα αυτά που έχεις κάνει καθώς εσύ νομίζεις πως βρίσκομαι στην άγνοια.
Δεν σου είπα τίποτα γιατί ήθελα να σε έχω όπως σε είχα εκείνα τα καλοκαιρινά βράδυα που συνήθιζες να με παίρνεις τηλέφωνο απλά για να ακούσεις με λεπτομέρειες το πώς πήγε η μέρα μου.
Δεν σου είπα τίποτα γιατί ήθελα να νιώσω όπως ένιωθα τότε.
Να μπορώ να σε απολαύσω .
"Τα λέμε μετά"
Ήταν το τελευταίο μήνυμα που μου είχες στείλει.
Ξέρω πως δεν το εννοούσες,ακόμα κι εκείνη την στιγμή ήμουν σίγουρη δεν το εννοούσες.
"Τα λέμε μετά", 8 μήνες και ακόμα να τα πούμε.
Source:@pametaratsa
10 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
Η αλήθεια είναι πως δεν σε αγαπώ, δεν είμαι καν σίγουρη αν μπορώ να αγαπήσω τον οποιονδήποτε.
Είσαι το μόνο κομμάτι που έχει απομείνει από το παρελθόν μου, οι αλλαγές και οι καινούριες αρχές δεν μου αρέσουν καθόλου, τις απεχθάνομαι. Ίσως γι αυτό να είμαι τόσο βασισμένη σε εσένα επειδή μου θυμίζεις τις τότε παλιές μέρες που ήμουν καλά, τότε που είχα ακόμα κάποια άτομα στην ζωή μου.
Δεν αγαπώ εσένα αλλά αυτό που μου θυμίζεις, μου θυμίζεις τον παλιό και αδαή εαυτό που ήμουν τότε.
Είσαι το μόνο κομμάτι από το παρελθόν μου που μπορεί και υπάρχει και στο παρόν μου. Γυρνάω κάθε φορά πίσω σε εσένα για να μου υπενθυμίζεις το καλοκαίρι εκείνο και να ξαναζώ τα συναισθήματα που ένιωθα τότε για την ζωή.
Η ζωή ήταν πολύ πιο εύκολη εκείνο το καλοκαίρι.
Μου λείπει πολύ η ζωή που είχα εκείνο το καλοκαίρι.
Source:@pametaratsa
6 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
Η πεντάμορφη και το τέρας .
Νευριάζω, γιατί πιστεύει πως είμαι καλός άνθρωπος, δεν είμαι αυτός ο καλός άνθρωπος που νομίζει αυτή ότι είμαι καθώς δεν χάνει στιγμή να μου υπενθυμίζει ότι κάποια σαν εμένα δεν αξίζει όλον αυτό τον πόνο που βιώνει.
Ξέρει τι έχω κάνει αλλά δεν φαίνεται να την νοιάζει συνεχίζει να με κρατάει στην αγκαλιά της σαν να είμαι αναμάρτητη σαν να είμαι αγαθή.
Όταν όλοι αρχίζουν να με βλέπουν με τον τρόπο που βλέπω εγώ τον εαυτό μου εκείνη δεν σταματάει να μου χαμογελάει, θα έκανα τα πάντα για να μην χάσει το χαμόγελο της.
Δεν της αρέσει να την αποκαλώ όμορφη, δεν με πιστεύει λέει, "ψεμματα μου λες" λέει.
Πως θα μπορούσα να πω ψεμματα; Είναι αλήθεια πανέμορφη, στον τρόπο που γελάει, το βλέμμα της όταν μιλάει για κάτι που αγαπάει, η δυναμικότητα της όταν κάτι την παθιάζει.Ο τρόπος που φέρεται και δείχνει όταν πιστεύει πως δεν την κοιτάζει κανείς όσο εγώ την παρατηρώ με τις ώρες.
Δεν με βλέπει σαν το τέρας που είμαι, μαζί της νιώθω άνθρωπος νιώθω πως υπάρχει ευκαιρία σωτηρίας για εμένα.
Μου φίλησε τις χαρακιές.. και έπειτα τις περιποιήθηκε.Ακολουθούσε τα σημάδια μου με το δάχτυλο της όπως κάνει και ένας τυφλός όταν διαβάζει, ενώ συγχρόνως χαμογελούσε.
Γιατί χαμογελούσε άραγε; Ποιος ξέρει τι μπορεί να της είπαν τα σημάδια μου..Δεν θα μάθω ποτέ.
Ξέρω πως δεν θα με κρίνει ό,τι κι αν κάνω, ίσα ίσα θα με ακολουθήσει κι αυτή μαζί μέχρι τέλους.
Όταν είμαι μαζί της δεν νιώθω πως είμαι η καταθλιψη μου αλλά ότι ειναι απλά ένα κομμάτι μου, πως δεν είμαι εγώ τα σημάδια μου αλλά είναι ένα μέρος του σώματος μου. Νιώθω άνθρωπος μαζί της και όχι ένα πρόβλημα.
Δεν της αξίζω.. Ξεσπάω πάνω της κάθε φορά που έχω νεύρα ενώ αυτή προσπαθεί να με βοηθήσει, σε κάθε μου ξέσπασμα απλά χαμογελάει και με κρατάει αγκαλιά. Ο,τι κι αν κάνω θα χαμογελάει... Όσο κι αν την διώχνω αυτή θα μένει δίπλα μου γιατί ξέρει πως δεν το εννοώ πως την θέλω κοντά μου ο,τι κι αν πω.
Αγαπάει εμένα το τέρας.
Όσο κι αν προσπαθεί να μου δείξει τις ομορφιές της ψυχής μου εγώ θα με βλέπω σαν ένα τέρας.
Ένα τέρας που ξεσπάει κάθε φορά που έχει νεύρα, και σκίζει το δέρμα του στα δύο. Τις απαίσιες σκέψεις που κάνει το σάπιο του κεφάλι και την αδυναμία του να καταλάβει πως νιώθουν οι άλλοι. Την ανάγκη για εκδίκηση και την απάθεια που νιώθει για τους γύρω του για όλους εκτός από εκείνη.
Ένα τέρας, αλλά δεν δείχνει να την νοιάζει αυτό που είμαι, βλέπει μόνο τα καλά του εαυτού μου. Τον εαυτό που ήμουν κάποτε.
Source:@pametaratsa
25 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
Ήσουν εθισμένος με το κάπνισμα αλλά όσο ήσουν δικός μου είχα καταφέρει να στο κόψω.Οταν όμως αποφάσισες να φύγεις το ξανά άρχισες αλλά αυτή την φορά ήσουν χειρότερα..Έκανες πολλά περισσότερα τσιγάρα απ' ότι πριν..Στεναχωριομουν που σε έβλεπα να καταστρέφεις έτσι τον εαυτό σου,όμως δεν μπορούσα να σε βοηθήσω γιατί δεν ήθελες να έχεις πλέον σχέσεις μαζί μου.Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι απλά να σε κοιτάω και να διακρίνω τον πόνο στα μάτια σου.Η απουσία σου ήταν αφόρητη και ο μόνος τρόπος να σε νιώσω και πάλι κοντά μου είναι το τσιγάρο.Καθε φορά που το ανάβω η μυρωδιά του μου θυμίζει αυτή που είχαν τα ρούχα σου μαζί με λίγη αντρική κολωνία.Αυτο το κάψιμο που νιώθω στα πνευμόνια μου δεν διαφέρει καθόλου από τον πόνο που μου δημιούργησες.Το τσιγάρο είναι ο μόνος τρόπος να νιώσω πως είσαι πάλι εδώ..Ίσως μέχρι να τελειώσω το πακέτο μου να έχεις ήδη γυρίσει.
Source:@pametaratsa
5 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
Η μεγαλύτερη ειρωνία..
Να ειμαι στην αγκαλιά κάποιου άλλου,κάποιου καινούριου μετά από τόσο καιρό και να φοράει την ίδια κολόνια με εσένα.
Source:@pametaratsa
17 notes · View notes
pametaratsa · 3 years
Text
Σε αγαπάω,
Αλλά ούτε ερωτικά αλλά ούτε και φιλικά.
Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω,
Αλλά σαγαπαω όπως μπορεί κανείς να αγαπήσει ένα τραγούδι, το τραγούδι δεν το αγαπάς ούτε ερωτικά ούτε φιλικά απλά το αγαπάς.
Αγαπάς το συναίσθημα που σου δημιουργεί και την ασφάλεια που νιώθεις.Αγαπάς τον εαυτό σου την στιγμή εκείνη που το ακούς.
Οπότε άμα ποτέ κανείς ρωτήσει Σε αγαπάω όπως μπορώ να αγαπάω ένα τραγουδι.
Source:@pametaratsa
146 notes · View notes