Babamızın gaddarlığından kaçarken annemize de değil, gidip sanatın görkemine sığındık seninle. Bundan dolayıdır halen aldığımız her nefeste yeniden çocuk olup bahçelerde koştuğumuzu hissediyor oluşumuz.
Ve biliyorsun, ben de unutamayacağım,
Eskimeyecek içimde sana ait ne varsa
Şöhretmiş, servetmiş her şey geçiyor, inan
Dostluklar ve sevgiler kalıyor, kalırsa.
Sen benim gökyüzümdün, denizim, toprağımdın,
Şimdi bir hatıra olamazsın belirsiz, uzak
Biliyorsun bazı şeyler vardır elimizde olmayan
İşte öyle imkansız bir şey seni unutmak.
Zannetme ki her şey bitti sevdiğim;
Bir gün yeşerecek şu sararmış yapraklar.
Ve bundan sonra kim severse dünyada;
Seni ve beni hatırlayacaklar.
Bir adam saçları tarumar, dağınık düşünceleri eline attığı herşeyi dağıtır gibi.
Öfkesini, isyanını haykırsa bilir nafile sesi kendine yankı. En son annesi bakmıştır şefkatle gözlerine.
Çökmüş omuzlarına hayatın yükü, ertelemiş hayallerini. Yüzünde solgun bir bakış, gülüşünün ucunda sızı, hoyrat bakışları gözyaşlarına gölge. Geçip gidiyor sessizce başı önde…
Gülten Alp