#Αλυσίδα

[thenewsmag]

Μνημόνιο Συνεργασίας των υπουργείων Μετανάστευσης Ασύλου και Υγείας για τα ασυνόδευτα ανήλικα

Μνημόνιο Συνεργασίας των υπουργείων Μετανάστευσης Ασύλου και Υγείας για τα ασυνόδευτα ανήλικα

Ένα κρίσιμο βήμα στην μακριά αλυσίδα της προστασίας των ασυνόδευτων ανηλίκων πραγματοποίησαν σήμερα Δευτέρα, οι υφυπουργοί Μετανάστευσης και Ασύλου και Υγείας Σοφία Βούλτεψη, αρμόδια για την Ένταξη και τα Ασυνόδευτα Ανήλικα, και Ζωή Ράπτη, αρμόδια για την Ψυχική Υγεία. Το σημαντικό αυτό βήμα, αφορά στην υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας μεταξύ των Υπουργείων Μετανάστευσης και Ασύλου και Υγείας,…

View On WordPress

# Ένα # Στην # των #Tις #αλυσίδα #ασυνόδευτων #ΒΗΜΑ #κρίσιμο #μακριά #προστασίας

[astratv]

Pepco: Η πολωνική αλυσίδα των 4,1 δισ. ευρώ και επίσημα στην Ελλάδα

Pepco: Η πολωνική αλυσίδα των 4,1 δισ. ευρώ και επίσημα στην Ελλάδα

Ανοίγοντας ένα μαγαζί την ημέρα – κάποιες φορές και περισσότερα από ένα – η «Jumbo» της Πολωνίας, ήτοι η λιανεμπορική εκπτωτική αλυσίδα, Pepco, διαθέτει σήμερα 2.922 καταστήματα σε 16 ευρωπαϊκές χώρες, ενώ από τον Οκτώβριο θα προσθέσει στο χαρτοφυλάκιό της και την ελληνική αγορά. Τηρώντας το χρονοδιάγραμμα που είχε προαναγγείλει η πολωνική αλυσίδα πέρσι τον Νοέμβριο, το πρώτο κατάστημα Pepco, μια…

View On WordPress

#Pepco #αλυσίδα #δισ #Ελλάδα #επίσημα #ευρώ #και #πολωνική #στην #τον

[mikrofwno]

IANOS: Παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του The Trivialist «Από τον βασιλιά θάνατο στον βασιλιά ήλιο» - Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα

Την Δευτέρα 4 Μαρτίου, στις 20:30 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις Διόπτρα, διοργανώνουν παρουσίαση του βιβλίου του The Trivialist, με τίτλο : «Από τον βασιλιά θάνατο στον βασιλιά ήλιο». Μια εντελώς διαφορετική και φρέσκια ματιά στην ιστορία της Ευρώπης μέσα από 11+1 ιστορίες. Με καυστικό χιούμορ και κατανοητή γλώσσα, η μελέτη της ευρωπαϊκής ιστορίας ποτέ πριν δεν υπήρξε τόσο…

View On WordPress

#The Trivialist #Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS #Εκδόσεις Διόπτρα

[mple-selhnhh]

Αυτό είναι σπάνιο για αυτό δε θα το αντάλλαζα,

έσπασα την αλυσίδα βγήκα από τη θάλασσα

και πάω να απολαύσω τις ανάσες που σπατάλησα.

Novel 729 - Ανάσανα

#greek quotes #writers on tumblr #greek aesthetic #artists on tumblr #aesthetic #ελληνικά στιχάκια #blue aesthetic #ποίηση #θαλασσα #θάλασσα #νοβελ729 #νοβελ 729 #αναπνοή

[gemsofgreece]

Με τον τρόπο του Γ.Σ. (english below)

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει. Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού. Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης. Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης του Μενελάου»· χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της. Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες. Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά; O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας» «Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος «βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό». Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια· περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά· αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO. Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει· παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες… Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.

Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει. Καλοκαίρι 1936

��. Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος

Very famous poem by Greek nobelist George Seferis. Clumsy English translation by me under the cut.

In the way of G. S.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Amid the chestnut trees in Pelion, the centaur's shirt slipped through the leaves to wrap around my body, as I was ascending the slope and the sea followed me, ascending too like mercury in the thermometer, till we found the waters of the mountain.

In Santorini, while touching sinking islands, listening to a fipple flute playing from somewhere in the pumice rocks, my hand was nailed on the wale by a paper plane darted suddenly from the farthest reaches of a withering youth.

I lifted the great stones and the treasures of the Atreides at Mycenae and I slept with them in the hotel "Helen of Menelaus" - they disappeared at dawn only when Cassandra crowed with a rooster dangling from her black throat.

In Spetses, in Poros and Mykonos I was tormented by the barcarolles. Why do all these people say they are coming from Athens or Piraeus? One comes from Salamina and asks the other whether he comes from Amity square, "No I come from the Consitution square", the other replies contently. "I met John and he treated me with an ice cream"

Meanwhile, Greece is travelling. We know nothing, we do not know we are all deserted, we do not know the bitterness of the port when all the ships have sailed, we mock those who can feel it.

Strange people who claim to be in Attica, though they are nowhere - they buy sugared almonds for their weddings, they hold drugs for hairloss, they take pictures of themselves - the man I saw today sitting in a background of doves and flowers was tolerating the hand of the old photographer pressing on his wrinkles, caused by all the birds in these skies. Meanwhile Greece is travelling more and more, and we see dead bodies flowering in the Aegean, it's those who wished to catch the great ship by swimming, those who grew weary of waiting for ships they can not move; ELSA, SAMOTHRACE, the AMBRACIAN.

The ships are whistling now that the sun falls in Piraeus, still whistling some more but no winch is moving, no anchor rode shone washed in the last evening light, the captain stands like stone in his white and gold.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Curtains made of mountains, archipelagos, bare granite. The ship sailing is called AG ONY 937.

S/S Aulis, waiting for it to start Summer 1936

G. Seferis, Poems, Icarus

#greece #europe #poetry #poems #greek #greek language #poets #george seferis #greeks #greek people #nobel #greek culture

[orgismenh]

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου

δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του

με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του

και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του.

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα

σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα

που έβγαζε και άφηνε στην άκρια

καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

Τι με ρωτάς;

Τι να σου λέω;

Εδώ τα βλέπεις...

Θες με κρατάς,

κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις...

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο.

Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε,

και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη

και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε

τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζω με ένα σώμα,

δεν έχω κλείσει τις παρτίδες μου ακόμα.

Κι όσο στο στήθος η καρδιά σου θα χτυπάει,

θα σε κρατάει αυτή η ζωή,

κι ας μην σου πάει.

#greek posts #greek tumblr #greek status #σκατοποσταρω #greek quotes #orgismenh #spotify #greek lyrics #greek music #ελληνικα στιχακια #νατασσα μποφιλιου #η νατασσά έχει τραγουδήσει τη μισή μου ζωή #αυτή που ζω #αυτή που δεν έζησα #και θα τραγουδησει και όση ακομη ζησω #δεμενη #λύκος #belle reve #το soundtrack της ζωής μου #αν η ζωή μου ήταν ταινία #Spotify

[psychotiko-epeisodio]

Ξέρεις τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πως ένας τρόπος να εξελιχθω και να μετακινηθω από πράγματα που δεν μου αρέσουν στην ζωή μου σήμερα,θα ήταν το να σκέφτομαι τι θα έκανε στην θέση μου ο ιδανικός μου εαυτός.

Έχω κάποια όνειρα για εμένα.Που ναι μεν μοιάζουν εξωπραγματικά,αλλά πεθαίνω να καταφέρω.Και όχι τόσο στα πρακτικά,το να βγάλω χρήματα,να κάνω την δουλειά τον ονείρων μου κλπ,όσο στο να καταφέρω να τα βρω εξολοκλήρου με την πάρτι μου.

Να ξεφορτωθω από πάνω μου όλες μου τις ανασφάλειες,που όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι δεν είναι και τόσο δικές μου τελικά,να γίνω ανεξάρτητη συναισθηματικά,να μην έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα.Στην ουσία θέλω να ελευθερωθω,γιατί νιώθω ότι έχω μια αλυσίδα στα πόδια μου μόνιμα.

Και καταλαβαίνω ότι ο μόνος που με εμποδίζει και με σαμποτάρει πλέον είμαι εγώ.Αρα εμένα πρέπει να αλλάξω.Προσπαθησα πολύ να ρίξω το φταίξιμο στους γύρω μου, να τους φέρω στα μέτρα μου,να τους αλλάξω και δεν δούλεψε.

Έτσι ο ιδανικός μου εαυτός σε αυτό το σημείο απλά θα προσπαθούσε να μου επουλώσει τις πληγές και μετά θα έδιωχνε από κοντά του όποιον προσπαθεί να του ανοίξει καινούργιες.

Με βοηθάει να το σκέφτομαι .Όπως και το ότι έχω χιλιάδες επιλογές στα χέρια μου και όμως επιλέγω να μένω ακίνητη.

#greek quotes #greek posts #greek texts #greek tumblr #aesthetic #γρεεκ ποστς #γρεεκ ταμπλρ #γρεεκ τεξτ #greek rap #greek rp

[justforbooks]

Νίκος Μπακουνάκης

Το βιβλίο «Γκούτλαντ, ο Γουσταύος Κλάους και η χώρα του κρασιού» του Νίκου Μπακουνάκη είναι μια θαυμάσια μυθιστορηματική αφήγηση της ιστορίας του Βαυαρού εμπόρου που ήρθε στην Πάτρα στα μέσα του 19ου αιώνα και δημιούργησε την Οινοποιία Achaia Clauss.

Το βιβλίο Γκούτλαντ, ο Γουσταύος Κλάους και η χώρα του κρασιού του Νίκου Μπακουνάκη είναι μια θαυμάσια μυθιστορηματική αφήγηση της ιστορίας του Βαυαρού εμπόρου που ήρθε στην Πάτρα στα μέσα του 19ου αιώνα και δημιούργησε την Οινοποιία Αχαΐα, έναν εντυπωσιακό μικρόκοσμο ανθρώπων που συνέβαλε με τον δικό του τρόπο στη δημιουργία των κρασιών της Γκούτλαντ, γνωστών σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα γεγονότα και τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτό το γοητευτικό ιστορικό ταξίδι που καλύπτει περισσότερο από έναν αιώνα, έως το 1949, και έχει επίκεντρο την Πάτρα συνθέτουν την ιστορία της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης σε μια εποχή που ακόμα διαμορφωνόταν το ελληνικό κράτος.

«Στο εξώφυλλο του βιβλίου, στη φωτογραφία του 1900 που τραβήχτηκε για το τέλος του αιώνα, είναι όσοι εργαζόμενοι βρίσκονταν στην οινοποιία εκείνη τη στιγμή», εξηγεί ο Νίκος. «Από τα ρούχα, τα κοσμήματα αλλά και από τη στάση του σώματος καταλαβαίνουμε ότι εκπροσωπούνται όλες οι κατηγορίες των εργαζομένων, υπάλληλοι, στελέχη, χωριάτισσες που φοράνε λινατσένια ρούχα, παιδάκια με τις ντρίλινες ποδιές, ο φουστανελοφόρος, Γερμανίδες με τα πλαστρόν.

Επίσης, έχει ενδιαφέρον το ότι ανάλογα με το τι είναι κρατούν και διαφορετικό ποτήρι. Υπάρχει και ένας μουσικός Βαυαρός ο οποίος κρατάει το τσίτερ, το παραδοσιακό έγχορδο όργανο της Κεντρικής Ευρώπης, που το είχαν πάρα πολύ στα πανηγύρια. Στο κέντρο είναι ο οινολόγος της εταιρείας, ο Ιάκωβος Κλίπφελ, δίπλα του είναι η γυναίκα του Αδελαΐδα και πίσω του ο γιος του Χέρμαν με τρουά πιες κοστούμι, παπιγιόν και ρολόι με αλυσίδα. Μπορείς να φτιάξεις μια ιστορία με αυτήν τη φωτογραφία».

— Γιατί σε ενδιέφερε ο Γουσταύος Κλάους; Γιατί είναι κατά κάποιον τρόπο παιδικό βίωμα. Μεγάλωσα στην Πάτρα και η οινοποιία του Γουσταύου, η Αχάια Κλάους, ήταν εκεί, παρούσα. Ήταν ένας χώρος όπου πηγαίναμε εκδρομές, αλλά ήταν και η Μαυροδάφνη, ένα παραδοσιακό ποτό την περίοδο του καρναβαλιού – παραμένει, ιδιαίτερα αυτή που έχει την ιστορική ετικέτα και τον κωδικό 601, που ήταν η μυστική συνταγή στο βιβλίο συνταγών του Γουσταύου. Το βιβλίο το αφιερώνω στον παππού μου, ο οποίος είχε γεννηθεί το 1888 και είχε κι αυτός αμπέλια.

Μεγάλωσα μέσα στα αμπέλια, δηλαδή έχω τη μνήμη του αμπελιού, της ζωής στο όριο μεταξύ της πόλης και των κτημάτων, των αγροκτημάτων, του αγροτικού χώρου, της ελιάς, του σταριού, οπότε με ενδιέφερε πολύ ο Γουσταύος. Επιπλέον, όταν άρχισα λίγο να τον ψάχνω, είδα ότι είναι μυθιστορηματικός ήρωας, η ζωή του είναι σαν ένα μυθιστόρημα, οπότε σκέφτηκα να κάνω αυτή την έρευνα, η οποία πραγματικά με οδήγησε σε περιοχές που ούτε καν φανταζόμουν ότι υπήρχαν.

— Οι λεπτομέρειες που περιγράφεις είναι εκπληκτικές. Πού βρήκες τις πηγές για να γράψεις το βιβλίο; Τα περισσότερα στοιχεία σε αυτό το βιβλίο προέρχονται από τα αρχεία της Αχάια Κλάους. Ο Γουσταύος, ως Γερμανός, ήταν πάρα πολύ συστηματικός. Βέβαια, δεν ήταν ο τυπικός Γερμανός, ήταν Πρώσος, Βαυαρός, πιο ανάλαφρος, μολονότι ήταν προτεστάντης και όχι καθολικός, όπως οι περισσότεροι Βαυαροί. Επομένως υπάρχει ένα συστηματικό αρχείο όπου είναι καταγεγραμμένο το παραμικρό. Υπάρχει το μετοχολόγιο, που είναι πάρα πολύ σημαντικό, το πώς οι μετοχές περνάνε από τον έναν μέτοχο στον άλλον, υπάρχουν τα βιβλία εισερχόμενης-εξερχόμενης αλληλογραφίας που περιέχουν τεράστιες πληροφορίες, υπάρχει το βιβλίο επισκεπτών που τηρείται απ’ το 1885 μέχρι και σήμερα, με κείμενα γραμμένα στα γερμανικά και στα ελληνικά της εποχής του Κλάους, δηλαδή περίπου μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το μεγαλύτερο μέρος των εγγραφών είναι στα γερμανικά, στα ελληνικά αρχίζουν να γράφονται από το 1920 και μετά. Αλλά το αρχείο δεν είναι μόνο έγχαρτο, το βλέπεις και στο τοπίο, δηλαδή στον τρόπο που είχε διαμορφωθεί με τα κτίσματα. Υπάρχει, επίσης, το αρχείο των μηχανημάτων με τα οχήματα που χρησιμοποιούσαν, τα πυροσβεστικά για να σβήνουν τις φωτιές και τα κάρα που μετέφεραν το κρασί και ήταν ειδικά διαμορφωμένα, κοίλα κατά κάποιον τρόπο, για να τοποθετούν και να σφηνώνουν τα βαρέλια – υπάρχουν και τα εργαλεία με τα οποία έφτιαχναν τα βαρέλια.

Υπάρχει πάρα πολύ φωτογραφικό υλικό, π.χ. με τους ναΐσκους που είχε δημιουργήσει για τους ορθόδοξους και για τους καθολικούς εργαζόμενους. Είναι πολλά τα στοιχεία που μπορείς να πάρεις από τον τόπο που λειτουργεί συνολικά ως αρχείο, και μπορούν να σε βοηθήσει να τον ανασυστήσεις. Ουσιαστικά ήθελα να ανασυστήσω και το τοπίο, και την καθημερινή ζωή, μέσα από τους γάμους και τις κηδείες κ.λπ.

— Το βιβλίο ξεκινάει από την Τεργέστη. Πώς ήταν εκείνη την εποχή; Η Τεργέστη είναι ουσιαστικά το λιμάνι της Κεντρικής Ευρώπης, το λιμάνι της Αυστροουγγαρίας, απ’ όπου ξεκινούσαν όλες οι μεγάλες γραμμές για το Λεβάντε και την Ανατολή, και αργότερα για την Αμερική. Από κει έφευγαν όλα τα πλοία που έπαιρναν τους μετανάστες Σλάβους, Αλβανούς, Έλληνες και Τούρκους και τους πήγαιναν στην Αμερική όταν έγινε η μεγάλη μετανάστευση στα τέλη του 19ου αιώνα. Ταυτόχρονα από εκεί ξεκινούσαν και οι μεγάλες επιβατικές γραμμές, οι οποίες κατέβαιναν την Αδριατική Θάλασσα, έπιαναν δεξιά και αριστερά, δηλαδή στα λιμάνια της Δαλματίας και της Ιταλίας, μετά στην Κέρκυρα, στην Πάτρα, και μετά διακλαδίζονταν. Η μία πήγαινε πήγαιναν προς Αλεξάνδρεια και Άγιους Τόπους, και αργότερα, όταν άνοιξε και η Διώρυγα του Σουέζ, έφταναν μέχρι την Ινδία – ξεκινάω το βιβλίο με ένα πλοίο που έρχεται από την Ινδία, του Αυστριακού Λόυδ, και δύο ναύτες του έχουν πανώλη και πεθαίνουν, αλλά η πόλη δεν ταράζεται απ’ αυτό και συνεχίζει τη ζωή της.

Η άλλη γραμμή πήγαινε προς Κωνσταντινούπολη και Μαύρη Θάλασσα. Επομένως, δεν ήταν μόνο μια πύλη εξόδου της Αυστροουγγαρίας και της Κεντρικής Ευρώπης, όπου έφταναν και σιδηροδρομικές γραμμές κλπ., ήταν ταυτόχρονα και ένα κέντρο αναφοράς όλου του κόσμου των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Ήταν μια πόλη κοσμοπολίτικη, γιατί το ορθόδοξο νεκροταφείο της Τεργέστης –σήμερα ένα μνημείο όπου μπορείς να δεις όλα τα ονόματα των εμπόρων που έμεναν εκεί– είχε Αυστριακούς, Ούγγρους, Σλοβένους, Εβραίους, Έλληνες, είχε καταπληκτικά ξενοδοχεία, είχε θέατρα, είχε καταστήματα… Ο ήρωάς μου, ο Γουσταύος Κλάους, παίρνει το πλοίο του Λόυδ που προανέφερα, μιας μεγάλης ατμοπλοϊκής εταιρείας που μετέφερε επιβάτες, εμπορεύματα, ζώα, άλογα κυρίως που προορίζονταν για τους διάφορους τοπικούς πολέμους.

— Για ποιον λόγο είχε έρθει ο Γουσταύος στην Ελλάδα; Πώς βρέθηκε στην Πάτρα; Τον 19ο αιώνα έχουμε την αποικιακή εξάπλωση των μεγάλων βιομηχανικών χωρών – κεντρική θέση κατείχαν τα προϊόντα υφαντουργίας της αγγλικής βιομηχανίας. Έτσι ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής και του εμπορίου του βάμβακος ήταν στην Κεντρική Ευρώπη, κυρίως γύρω απ’ τη λίμνη Κωνσταντία, και από τις βαυαρικές της ακτές, και από τις ελβετικές. Αυτοί οι έμποροι και οι επιχειρηματίες κατέβηκαν προς τον Νότο, είτε στη νότια Ιταλία, στην περιοχή της Καμπανίας, της Νάπολης, είτε στην Ελλάδα, στα Ιόνια Νησιά και στο νέο κράτος τότε, για να επεκτείνουν το εμπόριο των προϊόντων υφαντουργίας.

Έτσι, λοιπόν, ο Κλάους ήρθε ως διευθυντής μιας τέτοιας εταιρείας ενός Ελβετού που λεγόταν Φεντερίκο Γκρούμπερ, η οποία γρήγορα αυτονομήθηκε από το κέντρο της στη Γένοβα και, εκτός από εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, άρχισε να κάνει και εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, δηλαδή λάδια, σταφίδες, βελανίδια, που τα χρησιμοποιούσαν σε βυρσοδεψεία για την κατεργασία του δέρματος, μετάξι, σύκα – όλα αυτά τα προϊόντα παρήγε η αγροτική Ελλάδα τότε. Έτσι, το 1852 και στις αρχές του 1860, παράλληλα με το εμπόριο, δημιούργησε την οινοποιία.

— Ήταν 27 χρονών όταν ήρθε. Σε τι συνθήκες βρήκε την Πάτρα; Η Πάτρα ήταν ένα χωριό. Υπάρχει μια περιγραφή του Φλομπέρ, ο οποίος τελειώνει εκεί το μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή, που την αναφέρει ως μια πόλη άθλια, και υποτίθεται ότι έμεινε στο καλύτερο ξενοδοχείο της. Στις επιστολές που στέλνει στη μητέρα του της λέει ότι «μένουμε σε ένα ξενοδοχείο που ο θεός να το κάνει, καταγώγιο, η τουαλέτα είναι έξω, σε ένα δωμάτιο που είναι και κοτέτσι, είναι μια τρύπα, και είμαι σίγουρος ότι ο μάγειρας μαρινάρει τα κοτόπουλα και όλα αυτά που μαγειρεύει με τα σκατά. Το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκω σε αυτό το ξενοδοχείο είναι ένας νεαρός στον οποίο μόλις αχνοφαίνεται το μουστάκι». Μετά την Επανάσταση του ’21, δηλαδή μετά τη δημιουργία του κράτους, η Πάτρα είναι μία από τις πρώτες πόλεις που σχεδιάζεται από τον Σταμάτιο Βούλγαρη που ήταν μηχανικός της γαλλικής στρατιάς.

Ο Βούλγαρης σ��εδιάζει μια πόλη μοντέρνα, κατά μήκος της θάλασσας –γιατί η Πάτρα ως τότε δεν έφτανε στη θάλασσα, ήταν γύρω από το κάστρο, η λεγόμενη Παλιά Πόλη–, η οποία γίνεται πλέον το εμπορικό λιμάνι της δυτικής Ελλάδας και γενικά το κέντρο του εμπορίου σταφίδας, το οποίο άφηνε τεράστιο κέρδος. Χάρη σε αυτό το εμπόριο συγκεντρώθηκαν στην Πάτρα πάρα πολλοί έμποροι, και ξένοι, κυρίως Εγγλέζοι και Γερμανοί, αλλά και Έλληνες που ήταν είτε της διασποράς, δηλαδή από το Λιβόρνο, την Τεργέστη, είτε Έλληνες απ’ τις οθωμανικές επαρχίες, απ’ την Ήπειρο, απ’ τη Σμύρνη.

Επομένως ήταν μια πόλη που είχε δυναμική, έτσι αναπτύχθηκε πάρα πολύ σύντομα, ο πληθυσμός της αυξήθηκε πάρα πολύ. Προς το τέλος του 19ου αιώνα και μέχρι τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήταν μια πολύ κομψή νεοκλασική πόλη. Μετά, με την αντιπαροχή κ.λπ., ιδιαίτερα την περίοδο της χούντας, άρχισε να καταστρέφεται αυτό το απόθεμα των νεοκλασικών κτιρίων, μερικά από τα οποία ήταν μέγαρα, ήταν πολύ μεγάλα κτίρια.

— Ο Γουσταύος τι ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση της εικόνας της πόλης; Αναφέρεις ότι βοήθησε να χτιστεί το Δημοτικό Θέατρο. Ο Γουσταύος ανήκε στο μεικτό μεγαλοαστικό στρώμα που αποτελούνταν από Έλληνες, Γερμανούς και Άγγλους, οι οποίοι χρηματοδότησαν την ανέγερση σημαντικών κτιρίων στην πόλη όπως το Δημοτικό Θέατρο και το Δημοτικό Νοσοκομείο –που υπάρχει ακόμα και έχει μετατραπεί σε ένα είδος πολιτιστικού κέντρου–, εκκλησίες, και τα ιδιωτικά τους μέγαρα βέβαια. Έφτιαχναν ένα είδος μετοχικών εταιρειών και με τα χρήματα αυτά χρηματοδοτούσαν τις κατασκευές. Δεν υπήρχε η έννοια του κράτους, υπήρχε μία τοπική αυτονομία θα λέγαμε.

— Το οινοποιείο πότε το φτιάχνει; Το οινοποιείο αρχίζει να το δημιουργεί απ’ το 1861, με την αγορά των αμπελώνων και με την ανέγερση των πρώτων κτιρίων. Μέσα σε μία δεκαετία, 1871-72, όταν κάνει πλέον ανώνυμη εταιρεία την οινοποιία αυτή με μετόχους απ’ όλη την Ευρώπη, κυρίως μεγάλους εμπορικούς οίκους, παίρνει μορφή όλο αυτό το τοπίο, γίνεται όπως το βλέπουμε σήμερα.

— Μίλησέ μου για το τοπίο που διαμόρφωσε. Πρώτα απ’ όλα, αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει ακόμα και σήμερα είναι ένα skyline από πέτρινους πύργους, οι οποίοι είναι ψηλότεροι απ’ όλα τα άλλα κτίρια. Αυτοί οι πέτρινοι πύργοι σχετίζονταν με την προστασία και την άμυνα του οινοποιείου, γιατί ο Κλάους το δημιουργεί στο διάστημα της μεσοβασιλείας, δηλαδή από την έξωση του Όθωνα μέχρι τον ερχομό του Γεωργίου Α’, μια εποχή έξαρσης των ληστειών – άλλωστε και ο ίδιος έπεσε θύμα ληστείας του περίφημου Τάσου Λύγκου του αρχιληστή. Δημιουργεί, λοιπόν, αυτούς τους πύργους, οι οποίοι, εκτός του ότι δημιουργούν μια επιβλητική εικόνα κατά τα πρότυπα των γαλλικών σατό, των οινοποιείων ιδιαίτερα της περιοχής του Μπορντό, είχαν και την πρακτική λειτουργία της προστασίας και της οχύρωσης των εργαζομένων σε περίπτωση που γίνονταν επιθέσεις από ληστές.

Γι’ αυτό υπήρχε σκοπευτήριο μέσα στην οινοποιία και εκπαιδεύονταν οι εργαζόμενοι στη χρήση των όπλων. Περισσότερο θυμίζει Τοσκάνη το τοπίο εκεί, δεν είναι το τοπίο της Βουργουνδίας. Κάποιοι γερμανικοί οδηγοί της εποχής το συνέκριναν με ένα οινοποιείο στη Νότια Αφρική, που είχαν δημιουργήσει Ολλανδοί. Έχει τρεις πύργους, τη βίλα του Γουσταύου, την Γκούτλαντ, η οποία όταν η εταιρεία πέρασε στους Έλληνες ιδιοκτήτες της ονομάστηκε βίλα Κωστάντζα, από το όνομα της γυναίκας του νέου ιδιοκτήτη (είναι μουσείο τώρα), έχει κελάρια – μάλιστα ένα από τα πρώτα ονομάστηκε Μπασίλικα, γιατί είχε τον ρυθμό της βασιλικής.

Το τοπίο συμπληρωνόταν από τα αμπέλια, που ήταν ακριβώς έξω απ’ την οινοποιία –υπάρχει και σήμερα ένα μέρος τους–, τις μεγάλες δεξαμενές που είχε για νερό και γενικότερα από τα βαρέλια. Δηλαδή υπάρχει το χτισμένο κομμάτι, το τοπίο των εξαρτημάτων και των οχημάτων, και το φυσικό τοπίο, κυρίως τα κυπαρίσσια που ορίζουν τους δρόμους, όπως στην Τοσκάνη. Τα κυπαρίσσια τα χρησιμοποιούσαν και για την ξυλεία.

— Τι ήταν το Γκούτλαντ που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο σου; Γκούτλαντ είναι μια γερμανική λέξη, η οποία όμως δεν υπάρχει στα γερμανικά, είναι το ανάποδο της εύφορης γης. Ήταν η βίλα του, το σπίτι όπου έμενε στην οινοποιία, και υπάρχει αυτούσια σήμερα. Παντού στο υλικό της εποχής και στις διαφημίσεις αναφέρεται ως Γκούτλαντ, μέχρι και στις καρτ-ποστάλ. Μου άρεσε ως τίτλος όχι μόνο γιατί έτσι ονομάστηκε η εταιρεία αλλά γιατί ουσιαστικά παραπέμπει σε μια «χώρα» που κατοικείται, δεν είναι απλώς ένας επιχειρηματικός χώρος. Ζουν σε αυτήν άνθρωποι που παντρεύονται και τα παιδιά τους μεγαλώνουν και πάνε σχολείο εκεί, πεθαίνουν και θάβονται εκεί.

— Και ο ίδιος ζήτησε να ταφεί εκεί, ήταν η πατρίδα του αυτή. Ναι, ακριβώς. Έφτιαξε τον τάφο του εκεί.

— Τι άνθρωπος ήταν ο Γουσταύος; Ήταν αγαπητός στην Πάτρα; Γιατί αναφέρεις ότι στην κηδεία του τα στεφάνια ήταν λιγότερα από άλλων Γερμανών που είχαν πεθάνει νωρίτερα. Ίσως δεν είχε τόσο ενεργή παρουσία στη δημόσια ζωή, ήταν διακριτική. Ξέρουμε ότι αλληλογραφούσε με τον Χαρίλαο Τρικούπη στα γαλλικά· ο Τρικούπης προφανώς τον θεωρούσε πολύ σοβαρό και ρωτάει τη γνώμη του για φορολογίες, δημόσια έργα κ.λπ. Δεν έχω βρει, όμως, έντονη παρουσία του στα σωματεία της εποχής, γι’ αυτό ίσως τα στεφάνια ήταν λιγότερα. Από τις καταγραφές που έχουμε από εργαζομένους στους οποίους πέρασε η μνήμη του Γουσταύου Κλάους από τους πατεράδες τους, τους πρώτους κατοίκους της «κολονί» –έτσι ονόμαζε την Γκούτλαντ– φαίνεται ότι ήταν ένας άνθρωπος πολύ αγαπητός, πολύ ήπιος.

— Η Πάτρα απέκτησε γερμανική παροικία τον 19ο αιώνα. Πώς είχαν έρθει τόσοι Γερμανοί; Οι Γερμανοί είναι μια πολύ σημαντική ιστορία της Πάτρας, που τελειώνει με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ασχολούνται με το εμπόριο, την εισαγωγή βιομηχανικών προϊόντων και την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων. Υπάρχουν οι βασικοί έμποροι και επιχειρηματίες όπως ο Γουσταύος Κλάους, ο Θεόδωρος Άμβουργερ, και αυτοί φέρνουν μαζί τους προσωπικό, πολλούς Γερμανούς που γίνονται διευθυντές εταιρείας, υπάλληλοι στα λογιστήρια ή μεσίτες κλπ.

Έτσι δημιουργείται ένας κρίσιμος πληθυσμός Γερμανών. Επηρέασαν πάρα πολύ την κοινωνία, γι’ αυτό στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη διάρκειά του έχουμε αναφορές από τις μυστικές υπηρεσίες και την αντικατασκοπεία της Βρετανίας, της Γαλλίας κλπ. για το κατά πόσο η Πάτρα είναι έρμα της προπαγάνδας των Γερμανών ακριβώς λόγω του κύρους και της παρουσίας της γερμανικής παροικίας στην πόλη.

— Οι Βαυαροί την εποχή που ήρθε ο Γουσταύος έφευγαν μαζικά από τη χώρα. Η Βαυαρία ήταν σε οικονομική κρίση την εποχή εκείνη, όπως όλα τα νοτιοδυτικά κρατίδια της Γερμανίας. Ο ίδιος ο βασιλιάς, το κράτος, παρότρυνε τους Βαυαρούς να φύγουν, μάλιστα δημιούργησε σειρά νόμων κατά των ανέργων, κατά φτωχών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ένας που απαγόρευε τους γάμους. Δηλαδή, αν ήσουν φτωχός, δεν είχες στον ήλιο μοίρα, δεν μπορούσες να παντρευτείς, είχες το δικαίωμα να παντρευτείς μόνο αν αποφάσιζες να φύγεις ή εάν κατατασσόσουν στα εθελοντικά σώματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε αυτά που έρχονταν στην Ελλάδα για να αντικαταστήσουν τον τακτικό βαυαρικό στρατό που είχε έρθει με την αντιβασιλεία.

Οι Βαυαροί ήρθαν στην Ελλάδα ως εθελοντές, οι παντρεμένοι με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους. Αλλά ενώ τους παρότρυνε ο βασιλιάς Λουδοβίκος και τους υποσχόταν ότι εδώ θα εύρισκαν μια γη της επαγγελίας, λέγοντάς του ότι γι’ αυτό έστειλε εδώ τον γιο του, έρχονταν κι έβρισκαν φτώχεια, αρρώστιες, ζέστη το καλοκαίρι που δεν μπορούσαν να τις αντέξουν. Πολλοί πέθαναν, άλλοι επέστρεψαν. Οι μόνοι που μείνανε ήταν δύο παροικίες αυτών των φτωχών Βαυαρών: η μία αποτελούνταν από αγρότες που εγκαταστάθηκαν στο Νέο Ηράκλειο, στην Αθήνα, και οι άλλοι από ανθρακωρύχους που πήγαν στα ορυχεία της Κύμης για την εξόρυξη κάρβουνου. Οι Βαυαροί της Πάτρας ήταν επιχειρηματίες.

— Και πώς έμειναν στην Ελλάδα κατά τις διώξεις που έγιναν στους δύο πολέμους; Όσοι είχαν διατηρήσει τη γερμανική υπηκοότητα απελάθηκαν ως εχθρικοί υπήκοοι και οι επιχειρήσεις τους πέρασαν σε καθεστώς μεσεγγύησης του ελληνικού δημοσίου. Όσοι όμως είχαν πάρει την ελληνική υπηκοότητα δεν απελάθηκαν, ήταν Έλληνες πια.

— Αναφέρεις ότι οι Τριεστίνοι έπιναν με νερό το Terrano και το Istriano. Οι Έλληνες έβαζαν σόδα… Αυτό το αναφέρει ο οδηγός Μπέντεκερ, ο οποίος περιγράφει καφενείο στην Αθήνα όπου πίνουν Δεμέστιχα με σόδα.

— Τι κρασιά έφτιαχνε το Γουσταύος; Έφτιαχνε τα κρασιά που τότε ζήταγε η Ευρώπη και ο κόσμος. Ενισχυμένα, με υψηλό αλκοολικό βαθμό, και γλυκά στον τύπο του Πόρτο, της Μάλαγας, του Μαρσάλα. Αυτός βρήκε την πρώτη ύλη στην ποικιλία Μαυροδάφνη, την οποία έκανε γλυκό κρασί. Αυτό ήταν το πρώτο κρασί του Γουσταύου. Επίσης, έκανε κρασιά που τα έλεγε «σαν», «σαν Μάλαγα», «σαν Πόρτο», «σαν σέρι», όλα όσα κατανάλωναν στην Ευρώπη, στην Ινδία και στη βόρεια Αφρική. Η Μαυροδάφνη ήταν ένα μαύρο μικρόρωγο σταφύλι που σήμερα είναι πολύ της μόδας γιατί από αυτό γίνεται ξηρό κρασί, το χρησιμοποιούν πάρα πολύ ιδιαίτερα σε οινοποιεία της Πελοποννήσου, της Κεφαλονιάς κ.λπ. γιατί είναι ένα σταφύλι που ευδοκιμεί σ’ αυτές τις περιοχές. Μετά ο Γουσταύος αρχίζει να ανακαλύπτει τοπικές ποικιλίες, τις οποίες έχουμε καταγραμμένες στο βιβλίο των συνταγών του.

Είναι περίπου 1.000 σελίδες, μακρόστενο και στο τέλος βρίσκουμε κωδικοποιημένες τις ποικιλίες. Π.χ. έχει ως AD το Αλεπού Δεμέστιχα, την ποικιλία ροδίτης αλεπού, χρησιμοποιεί επίσης το Φιλέρι, την ποικιλία Τριπολιτσά που είναι το μοσχοφίλερο της περιοχής της Αρκαδίας που έχει φλούδα γκρι χρώματος και κάνουν τώρα τα κρασιά blanc de gris κ.λπ. Χρησιμοποιεί, επίσης, τη βολίτσα, που είναι ένα σταφύλι της ορεινής Αχαΐας, το μαύρο Καλαβρυτινό, το Σάντα Μάουρα, μια ποικιλία της Λευκάδας. Ουσιαστικά αρχίζει να φτιάχνει ξηρά κρασιά και από ξηρή Μαυροδάφνη. Το πρώτο του ξηρό κρασί είναι η Δεμέστιχα, το οποίο είναι και το πρώτο που εμφιαλώνει το 1899, γιατί μέχρι τότε τα κρασιά δεν εμφιαλώνονταν, εξάγονταν σε βαρέλια και τα εμφιάλωναν κατά τόπους.

— Πώς ήταν οι συνθήκες εργασίας στο οινοποιείο και στα αμπέλια; Πάρα πολύ σκληρές. Η δουλειά ξεκινούσε πριν από την ανατολή του ηλίου και τελείωνε περίπου μία ώρα μετά τη δύση του, δηλαδή το καλοκαίρι μπορεί να δούλευαν και 14 ώρες. Ακόμα και όταν εισήχθησαν τα ρολόγια στην εταιρεία, η έναρξη και η λήξη της εργασίας γινόταν με μια καμπάνα, η οποία εγκαταστάθηκε στην κορυφή ενός πύργου το 1872 και υπάρχει ακόμα και σήμερα. Χτυπούσε πριν από την ανατολή, οπότε οι άντρες ξεκινούσαν να πάνε στα αμπέλια, στα βαρελάδικα, στις διάφορες δουλειές που έχει μια οινοποιία όλο τον χρόνο.

— Ξέρουμε πόσο ήταν το προσωπικό; Υπήρχε το μόνιμο προσωπικό που έμενε μέσα στην οινοποιία, στα διαμερίσματα των πύργων που ήταν ενός δωματίου ουσιαστικά – μια οικογένεια μπορεί να μοιραζόταν ένα δωμάτιο ή δύο, με κοινή κουζίνα. Μπάνια δεν υπήρχαν, ήταν έξω, αργότερα μπήκαν μέσα στους πύργους. Αυτοί που έμεναν μέσα ήταν γύρω στους 130, αλλά υπήρχαν και πολλοί εποχικοί εργάτες, οι οποίοι έρχονταν από τα γύρω χωριά· αυτή η οινοποιία έδινε δουλειά και στα γύρω χωριά και οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν δεν ήταν μόνο σχέσεις εργασίας, πολλά κορίτσια από τα χωριά αυτά παντρεύονταν μέλη της κοινότητας. Π.χ. πολλοί Μαλτέζοι παντρεύτηκαν Ελληνίδες από τα γύρω χωριά.

— Και ο Γουσταύος πήρε γυναίκα Ελληνίδα. Παντρεύτηκε τη Θωμαΐδα Καρπούνη.

— Η οποία πέθανε και τάφηκε στο Μόναχο. Σε ένα νεκροταφείο που είναι τώρα στο κέντρο του Μονάχου, το οποίο δεν λειτουργεί πια ως νεκροταφείο αλλά είναι σικ περιοχή για βόλτα, ένα πάρκο. Δεν ξέρω γιατί δεν τάφηκε στην Ελλάδα, υποθέτω ότι την ήθελε εκεί η κόρη της – έμεναν και οι αδελφές της εκεί. Ήταν πέντε, μόνο μία έμεινε στην Ελλάδα, η Κατίγκω, που παντρεύτηκε τον γραμματέα της βασίλισσας Όλγας, τον Διονύσιο Μεσσαλά. Αυτή ήταν η μόνη συγγενής που παρέλαβε τον νεκρό Γουσταύο όταν έφτασε στην Πάτρα. Στην Ελλάδα έμεναν και οι αδελφοί της Θωμαΐδας, ο Αιμίλιος Καρπούνης, αξιωματικός του Ιππικού που έμενε στην οδό Μηλιώνη στο Κολωνάκι, και ο άλλος που ήταν ο υπασπιστής του πρίγκιπα Γεωργίου, ο αρμοστής στην Κρήτη και είχε πολύ περιπετειώδη ζωή.

Η Θωμαΐδα ήταν κόρη καλής οικογενείας, ο πατέρας της ήταν αξιωματικός. Ανήκε στην πρώτη γενιά παιδιών των αγωνιστών του ’21, που όταν ήταν μικρά τα πήρε ο Λουδοβίκος στη Γερμανία για να τα εκπαιδεύσει, ώστε μετά να γυρίσουν και να στελεχώσουν το κράτος. Σπούδασε στο Μόναχο, στη στρατιωτική σχολή Ευελπίδων, ήρθε στην Ελλάδα με τον Όθωνα στο Ναύπλιο, που ήταν η πρωτεύουσα, και το 1837 στην Αθήνα. Στο Ναύπλιο παντρεύτηκε την κόρη του Βαυαρού διοικητή του Ναυπλίου, την Αμαλία φονς Τρουνς κι εκεί γεννήθηκε η Θωμαΐδα και η δεύτερη κόρη τους, η Ασπασία, που στη συνέχεια έγινε κυρία επί των τιμών. Στην Αθήνα, επειδή αυτός ήταν στον κύκλο του Όθωνα, ανέλαβε διευθυντής του Εθνικού Τυπογραφείου και του Σφραγιδοποιείου που ήταν το κτίριο της οδού Σταδίου.

Ο πρώτος όροφος έγινε η κατοικία τους, όπου έμειναν μέχρι το 1854 που έπιασε φωτιά. Τον κατηγόρησαν ότι δεν είχε φροντίσει για την πυροπροστασία –ήταν σε διακοπές εκείνο το καλοκαίρι στον Πόρο–, αλλά δεν έχει καμία συνέπεια. Ήταν μια οικογένεια πολυμελής, με πολλές σχέσεις με το παλάτι και κυρίως με τη βαρόνη φον Πλίσκο, που είναι η κυρία των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας. Έτσι οι κόρες βρίσκουν γαμπρούς στους χορούς που γίνονταν στο παλάτι, στο πλαίσιο της νέας κοινωνικότητας που δημιουργείται στην Αθήνα. Η Θωμαΐδα, όμως, βρήκε έναν τύπο που δεν ήταν απ’ αυτούς, δεν ήταν ούτε διπλωμάτης ούτε αξιωματικός, όπως συνηθιζόταν, αλλά επιχειρηματίας.

— Κα�� παντρεύονται με προξενιό. Ναι, κι αυτό έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ο Αθανάσιος Ρουσόπουλος, που έκανε το προξενιό, είχε σπουδάσει στη Γερμανία, όπου και είχε παντρευτεί μια Γερμανίδα σκωτσέζικης καταγωγής. Ήρθε ως φιλόλογος στην Πάτρα, έμεινε δύο χρόνια στο Γυμνάσιο της πόλης, που ήταν από τα πρώτα του κράτους, κι εκεί μπήκε στον κύκλο των Γερμανών, όπου γνώρισε και τον Κλάους. Όταν ήρθε στην Αθήνα και έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετά καθηγητής Αρχαιολογίας τού προξένεψε τη Θωμαΐδα Καρπούνη. Ο Ρουσόπουλος, εκτός από αρχαιολόγος που έκανε ανασκαφές, ήταν και ένας από τους μεγαλύτερους art dealers της εποχής. Μολονότι υπήρχε αρχαιολογικός νόμος, ο οποίος έλεγε «αν βρεις, κάτι πρέπει να το καταγράψεις και να ενημερώσεις τις Αρχές», οι έλεγχοι ήταν μηδαμινοί.

Σήμερα είμαστε πολύ ευαίσθητοι στα θέματα της αρχαιοκαπηλίας, αλλά τότε δεν υπήρχε ακόμη αυτή η ευαισθησία. Στην Αθήνα υπήρχε το κατάστημα Μινέρβα, το οποίο πουλούσε αυθεντικές αρχαιότητες και στην Αθήνα, όπου κι αν έσκαβες, έβρισκες αρχαία κομμάτια – ο Ρουσόπουλος, όταν έφτιαξε το σπίτι του στην οδό Λυκαβηττού, βρήκε στο οικόπεδο ένα νεκροταφείο με εκατοντάδες τάφους. Το πάρτι του γάμου του Κλάους με τη Θωμαΐδα έγινε σε αυτό το σπίτι του, όπου από ένα ημερολόγιο μαθαίνουμε ότι χόρεψαν και χορούς βαυαρικούς και επειδή ήταν Γενάρης σερβιρίστηκαν στρείδια που είχαν έρθει απ’ τα Δαρδανέλια και θεωρούνταν μεγάλη νοστιμιά. Ο γάμος έγινε στο παλάτι, γιατί ο Γουσταύος ήταν ευαγγελικός και εκεί ήταν και η μόνη ευαγγελική εκκλησία.

— Είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, την ποίηση και το διάβασμα ο Γουσταύος. Είχε και μια σχέση με τον Βάγκνερ, την οποία απέκτησε μέσω του πεθερού της κόρης του, του Φον Πέρφαλ, ο οποίος είχε προβάλλει πάρα πολύ τον Βάγκνερ. Είχε διοργανώσει το πρώτο μεγάλο Φεστιβάλ Βάγκνερ στο Μόναχο. Μέσω του Πέρφαλ πήγε στο Μπαϊρόιτ όπου ενθουσιάστηκε και ζήτησε από τον αντιπρόσωπό του στη Βαυαρία να στείλει κρασιά στο σπίτι του Βάγκνερ. Εκεί γνώρισε τα κρασιά του Κλάους ο Λιστ, που ήταν πεθερός του Βάγκνερ. Μάλιστα ενθουσιάστηκε και έστειλε μια επιστολή στον Βαυαρό αντιπρόσωπο, ζητώντας να του στείλει κρασιά μαζί με άλλα πράγματα. Ο Γουσταύος διάβαζε –έχει πολλά βιβλία στη βιβλιοθήκη– γαλλικά και γερμανικά.

Ελληνικά ήξερε, γιατί υπέγραφε στα ελληνικά, αλλά και σε πολλά συμβόλαια αναφέρεται ότι η μετάφραση του πρωτοτύπου έγινε από τον χερ Κλάους. Τα βιβλία έχουν τη σφραγίδα του κι έχουν επίσης αρίθμηση με ένα χοντρό μπλε μολύβι, που είναι τεκμήριο της εποχής του. Έχουμε και βιβλία με αφιερώσεις. Επίσης, έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι διάλεξε για να μπει στον τάφο του ένα ποίημα του Ferdinand Freiligrath, ενός Ρομαντικού ποιητή που ήταν επαναστάτης, ταυτισμένος με τις εξεγέρσεις του 1848 και με επαναστατικά κινήματα. Ίσως είχε κι ο ίδιος τις σοσιαλιστικές ιδέες που είχαν πολλοί φιλελεύθεροι αστοί εκείνης της εποχής, έμποροι, βιομήχανοι.

— Τι σήμαινε «μεθοδικώς κατασκευασμένα κρασιά»; Ήταν τα κρασιά που κυρίως δεν είχαν ρετσίνα και δεν είχαν και γύψο – τον χρησιμοποιούσαν τότε για το κολλάρισμα του κρασιού, για τη διαύγειά του, κι αυτό επιβάρυνε το κρασί. Στα μεθοδικώς κατασκευασμένα μπορούμε να δούμε δύο πλευρές: από τη μία ήταν οι προσθήκες, κυρίως ρετσίνι και γύψος, και από την άλλη τα κακά βαρέλια που κρατούσαν οινολάσπες και δεν ευνοούσαν την καλή οινοποίηση. Τον 19ο αιώνα γινόταν και μεταφορά του κρασιού με ασκούς οι οποίοι ήταν από τομάρια κατσίκας, που το έκαναν να βρομάει.

— Μίλησέ μου για τον πρώτο οινικό οδηγό του Μέντσερ του 1878. Είναι ένας οδηγός πάρα πολύ πρωτότυπος. Ο Μέντσερ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ήταν γιος εμπόρου κρασιών, ο ίδιος είχε κάνει την πρακτική του σε έναν μεγάλο έμπορο στο Ντάρμστατ κι αργότερα έγινε και βουλευτής. Αυτός, λοιπόν, κληρονόμησε από τον πατέρα του το εμπόριο κρασιών, αλλά ήταν και ο πρώτος που άνοιξε ελληνική ταβέρνα στη Γερμανία, την «Πόλη των Αθηνών» στην Νεκάργκεμυντ, στις όχθες του ποταμού Νέκαρ, λίγο πριν φτάσει στη Χαϊδελβέργη, αλλά και στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο. Εκεί λειτουργούσε μέχρι το 2012 και ήταν ένα μνημείο της περιοχής. Ο Μέντσερ εισήγαγε ελληνικά κρασιά στη Γερμανία σε βαρέλια και είχε κάνει και μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία με καρτ ποστάλ, κόμικς, γραμματόσημα που έγραφαν «ελληνικά κρασιά» και με διαφημίσεις στις εφημερίδες της εποχής.

Το 1878 αποφασίζει να έρθει στην Ελλάδα να γνωρίσει επί τόπου τα κρασιά, τους αμπελώνες, τους παραγωγούς κ.λπ., και κάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Κατεβαίνει με τρένο μέχρι το Μπρίντεζι και από κει παίρνει το πλοίο του Αυστριακού Λόυδ και πρώτος του σταθμός είναι η Κεφαλονιά, όπου εκστασιάζεται με το Μοσχάτο, του αρέσει πάρα πολύ. Συναντάει εκεί έναν Εγγλέζο οινοποιό, τον Ερνέστο Τουλ, ο οποίος είχε αγοράσει μια χρεοκοπημένη οινοποιία, του Πινιατόρου, η οποία στη συνέχεια έγινε γνωστή ως Βινάρια Τουλ κοντά στο Αργοστόλι. Ο Μέντσερ περιγράφει το τοπίο, το πώς ταξιδεύει, το τι τρώει, είναι καταπληκτική η περιγραφή που κάνει. Ταξιδεύει μαζί με έναν Έλληνα ζωγράφο που δεν ξέρουμε ποιος είναι. Μένουν σε ένα πανδοχείο –πάνω τα δωμάτια, κάτω το μπακάλικο– που πουλάει από παστά μέχρι πετρέλαιο και βρομάει. Εκεί τρώνε. Το πρώτο φαγητό που τρώει είναι μαρουλοσαλάτα και αρνί, πάρα πολύ λιπαρό που μυρίζει έντονα. Τον δυσαρεστεί πάρα πολύ ως γεύση, αλλά λέει «ευτυχώς που εδώ υπάρχουν άφθονα πορτοκάλια, λεμόνια και καλό κρασί».

Μετά από κει πάει στην Πάτρα, βλέπει την Οινοποιία Αχαΐα, του αρέσουν τα κρασιά, τα βρίσκει όμως πολύ ακριβά και κάνει μια συμφωνία πολυετή ώστε να μην ανέβουν οι τιμές. Μετά πηγαίνει στο Οινοποιείο Τρίπου στην Κόρινθο, που δεν είναι τόσο γνωστό –κι αυτή η οικογένεια έχει παντρευτεί Γερμανούς–, και τον πάνε σε ένα πανηγύρι στη Νεμέα. Δεν λέει ποιες ποικιλίες δοκιμάζει, αλλά κάνει γευστικές παρατηρήσεις, γευσιγνωστικές, λέει ότι τα κρασιά έχουν γεύση ψίχας ψωμιού, αμυγδάλου, γράφει ένα πολύ προωθημένο κείμενο για την εποχή, εντελώς γευσιγνωστικό. Μετά έρχεται στην Αθήνα όπου δεν του αρέσουν τα κρασιά, βρίσκει ένα ενδιαφέρον κρασί σε μαγαζί στην αγορά, αλλά πρέπει πρώτα να περάσει από τη βρόμα και τη δυσωδία των ψαράδικων και των χασάπικων. Μετά πηγαίνει στη Σαντορίνη όπου κάνει παρατηρήσεις σημαντικές. Λέει ότι εκεί υπάρχει μια πρώτη ύλη, τα σταφύλια, τα οποία μπορούν να δώσουν καταπληκτικά πράγματα.

Η Σαντορίνη ήταν γνωστή για το περίφημο βινσάντο, αλλά δοκιμάζει ένα γλυκό κρασί, το Καλλίστη του 1829, ένα πάρα πολύ παλιό κρασί – τα γλυκά κρασιά, επειδή έχουν υψηλό αλκοολικό βαθμό, μπορούν να διατηρηθούν. Γενικά, κάνει περιγραφές του τοπίου, των φαγητών, των ταξιδιών που έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Για να πάει από την Αθήνα στη Σύρο κάνει εννιά ώρες με το πλοίο και όταν επιστρέφει τυπώνει τις εντυπώσεις του. Αυτός έγινε ένας δημοφιλέστατος οδηγός, μέχρι το 1896, οπότε οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες δημιούργησαν ένα μεγάλο κύμα ενδιαφέροντος για την Ελλάδα, είχε κάνει έντεκα εκδόσεις. Είναι ο πρώτος εξειδικευμένος οινικός οδηγός που περιέχει οινοποιούς, γευσιγνωσία, φαγητό, ποικιλίες, τις συνθήκες υπό τις οποίες φυλάσσεται το κρασί, πού πίνεται κ.λπ.

— Μετά τον θάνατο του Γουσταύου τι έγινε το οινοποιείο; Ο Γουσταύος πέθανε το 1908. Το 1914 γίνεται ο πόλεμος και το 1916 φεύγουν οι Βαυαροί από την Πάτρα. Όσοι ήταν Γερμανοί υπήκοοι απελάθηκαν και μετά τον πόλεμο οι περιουσίες τους πέρασαν σε καθεστώς μεσεγγύησης, θεωρήθηκαν, δηλαδή, εχθρικές. Το ίδιο έγινε και με την Αχάια Κλάους, οι μετοχές της βγήκαν σε δημοπρασία και στην περίπτωση αυτή μεσεγγυούχοι ήταν ένας Ελβετός κι ένας Έλληνας απ’ την Πάτρα. Βγήκαν 200 μετοχές κι αυτός που συγκέντρωσε τις περισσότερες –που ανήκαν στη μοναδική κληρονόμο του Κλάους, την Αμαλία, την κόρη του, αλλά και στις αδελφές της γυναίκας του και σε ευρωπαϊκές εταιρείες– ήταν ο Βλάσιος Αντωνόπουλος, έμπορος σταφίδας που καταγόταν από την περιοχή της Βλασίας των Καλαβρύτων.

Εκεί ο Γουσταύος είχε βρει τη Δεμέστιχα σε υψόμετρο 700-900 μέτρων. Έτσι η οινοποιία στον 20ό αιώνα ανήκε στον Βλάση Αντωνόπουλο και μετά στα παιδιά του, Κωνσταντίνο, Ανδρέα και Αλέκο. Είχε κι έναν τέταρτο γιο, τον Βασίλη ή Λαλάκη, ο οποίος διαφώνησε με την οικογένειά του και έφυγε, δημιούργησε τη δική του οινοποιία στη Θήβα, τον Κάβειρο. Ο Βασίλης παντρεύτηκε την κόρη της Κατίνας Παξινού και ήταν ο μπαμπάς του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου, του ηθοποιού, και του Φαίδωνα. Ενδιαφέρον, επίσης, έχει και η πολυεθνική κοινότητα που δημιουργήθηκε εκεί και διατηρήθηκε μέχρι το 1980, με τους Ιταλούς, τους Μαλτέζους, τους Έλληνες και τους Γερμανούς που έμεναν μέσα στην οινοποιία.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Νίκος Μπακουνάκης #Portrait #Γκούτλαντ #Οινοποιία Αχαΐα #Achaia Clauss #book review

[deminius]

Παγωμένη, οργισμένη, μα ζωντανή είμαι

Την ώρα που οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 50 και ακόμα το δράμα δεν έχει τελειώσει.

Δύο μέρες μετά το προμελετημένο έγκλημα.

Κουβάρι οι σκέψεις, ανθρώπινα, διασωστικά.

Οι εικόνες των επιζώντων, των οικείων που αναζητούν τους δικούς τους σε κομμάτια ανθρώπινης σάρκας, ο πόνος τους, στο μυαλό μου συνέχεια. Να βλέπω, να ακούω ή να τα κλείσω όλα μήπως αλλάξει αυτό που βλέπουν τα μάτια μου;

Πώς να τα κλείσω, πώς να αδιαφορήσω, πώς να σκεφτώ κάτι άλλο, πώς;

Πώς να αφήσω το επιτελικό κράτος να αλωνίζει και να βρίσκει εύκολο στόχο κι ένοχο ένα. Ένας είναι, ναι αλλά όχι ο μόνος. Ποιος τον διόρισε, ποιος έλεγξε τα τυπικά και ουσιαστικά του προσόντα δίνοντάς του την ευθύνη εκατοντάδων ανθρώπινων ζωών, ποιος υπέγραψε για την αρτιότητά του στα 60 χωρίς σχετική προϋπηρεσία, τι είδους εξετάσεις πέρασε, ιατρικές εξετάσεις πέρασε; Έβλεπε τον πίνακα μπροστά του, άκουγε, καταλάβαινε τι έβλεπε; Γιατί ήταν μόνος του, αν χρειαζόταν να πάει προς νερού του, αν ζαλιζόταν, αν πάθαινε έμφραγμα, ποιος θα διασφάλιζε τη μεταφορά τόσων ανθρώπων;

Ποιος ελέγχει το "αξιόπλοο" των τραίνων, υπάρχει ανεξάρτητος και αυστηρός οργανισμός, υπάρχουν κριτήρια, υπάρχει εσωτερικός έλεγχος, ποιος ηγείται και υπογράφει; Οι συρμοί, το δίκτυο, τα καλώδια, τα υλικά, οι υποδομές, ελέγχονται όπως ελέγχεται η ημερομηνία ληξης στις τυρόπιτες που πούλαγε το εστιατόριο του τραίνου; Υπάρχουν διαδικασίες, χρονοδιαγράμματα, χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσουν πριν πάνε για υποχρεωτικά για συντήρηση, όπως πάμε για τακάκια και υγρά φρένων στο αυτοκίνητο; Ποιος αποφασίζει και με ποια κριτήρια τι υλικά, βαγόνια και μηχανές που αγοράζονται και χρησιμοποιούνται, ο υπουργός, ο γενικός γραμματέας, η επιτροπή προμηθειών; Ποιοι είναι αυτοί και τι σχέση έχουν με το αντικείμενο υπουργοί δικηγόροι και οδοντίατροι που αποφασίζουν και υπογράφουν και νομοθετούν; Ποιος ορίζει τις προσλήψεις προσωπικού και τα κριτήρια πρόσληψης, ποιος; Ποιος έχει τις λίστες επιβατών με τις θέσεις τους, 2 μέρες μετά και ακόμα υπάρχουν αγνοούμενοι...

Ποιοι είναι οι κανόνες ασφαλείας του ταξιδιού, ποια τα μέτρα προστασίας των επιβατών στο ταξίδι; Πώς και πότε ειδοποιούνται οι γιατροί, διασώστες, τραυματιοφορείς, τα νοσοκομεία, η πυροσβεστική, η αστυνομία σε περίπτωση ατυχήματος, περιμένουν τηλεφώνημα τραυματία στα κανάλια; Πώς κινητοποιούνται, τι διασωστικά μέσα διαθέτουν, πώς λειτουργεί η διασωστική αλυσίδα; Ποιος έχει την ευθύνη μια γαμημένης μπαλαντέζας για να βλέπουν τη νύχτα, πόσοι άνθρωποι πέθαναν επειδή δεν τους είδαν εγκαίρως;

50 νεκροί ήδη, 36000 νεκροί από την πανδημία, 123 στο Μάτι. Και μας ψέγουν για την ατομική μας ευθύνη και το ανθρώπινο λάθος. Εκεί που δεν θα έπρεπε καν να υπεισέρχεται ανθρώπινος παράγοντας γιατί όλα θα έπρεπε να είναι σωστά δομημένα και οργανωμένα από το Κράτος και την Κυβέρνηση. Αποδεκατιζόμαστε και φταίμε εμείς, λένε και κατηγορούν. Αυτοί που απολαμβάνουν το ακαταδίωκτο ψηφισμένο στη Βουλή, αυτοί που έχουν βουλευτική ασυλία και επανεκλέγονται επειδή διόρισαν έναν πρώην αχθοφόρο, σταθμάρχη γιατί τους έφερνε κουκιά εκλογικά. Αυτοί που συγκινούνται δήθεν μπροστά στις κάμερες πριν πάνε για το ουισκάκι τους στη μπερζέρα, και που αύριο θα καλέσουν στο Μαξίμου και το Προεδρικό τα δύο παλικάρια που έσωσαν συνεπιβάτες τους για φωτογράφηση και συγχαρητήρια. Αυτοί που θα συγκρίνουν αριθμό νεκρών για να θριαμβολογήσουν λέγοντας "είχαμε λιγότερους απ'ο, τι στο Μάτι" και θα ζητήσουν ξανά την ψήφο μας. Αυτήν που εσύ θα τσουγκρίζεις στο ποτήρι με το τσίπουρο και τους κολλητούς στην παραλία την Κυριακή των εκλογών. Διότι δεν έχεις ψυχή, συνείδηση, εγκέφαλο. Μαύρο Ρόδο, Survivor και γκομενάκια έχεις στην κούτρα σου. Και γελάς, αφού ο Χάρος δεν χτύπησε τη δική σου πόρτα.

Από κωλοφαρδία ζούμε στην Ελλάδα, όχι από τύχη, όχι επειδή μας αγαπάει ο Θεος. Επειδή ακόμα δεν ήρθε η σειρά μας, αναλώσιμοι και ανεύθυνοι συνάμα. Εγκληματίες κι εμείς, δολοφόνοι εκείνοι.

Παγωμένη, οργισμένη. Με μένα, με σένα, με κείνους. Κι ας είμαι ακόμα ζωντανή. Πονάω.

#Τεμπη #greece #tragedy

[thenewsmag]

Σε σφοδρό κλοιό απεργιών η Βρετανία: Μετά το μεγαλύτερο λιμάνι, «μπλακ-άουτ» και στη δικαιοσύνη

Σε σφοδρό κλοιό απεργιών η Βρετανία: Μετά το μεγαλύτερο λιμάνι, «μπλακ-άουτ» και στη δικαιοσύνη

«Σοβαρές διαταραχές» αναμένεται να επιφέρει στην εφοδιαστική αλυσίδα στο Ηνωμένο Βασίλειο η πολυήμερη απεργία στην οποία κατέβηκαν από χθες, Κυριακή, οι εργαζόμενοι  στο μεγαλύτερο λιμάνι εμπορευμάτων της χώρας με μισθολογικά αιτήματα, καθώς η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση του πληθωρισμού αλλά και της πολιτικής αβεβαιότητας.  Η οκταήμερη κινητοποίηση, που άρχισε χθες, Κυριακή, στο…

View On WordPress

# Στην #«Σοβαρές #αλυσίδα #αναμένεται #διαταραχές» #επιφέρει #εφοδιαστική #Ηνωμένο #να #στο

[astratv]

Μεγαλουργεί στην Αθήνα η λαρισαϊκή αλυσίδα των ζαχαροπλαστείων «Κωνσταντινίδης»

Ένα ακόμη ολοκαίνουργιο κατάστημα ετοίμασε η επιτυχημένη πολλές δεκαετίες τώρα λαρισαϊκή αλυσίδα των ζαχαροπλαστείων «Κωνσταντινίδης. Πρόκειται για ένα πραγματικό στολίδι, το νέο κατάστημα πέντε ορόφων βρίσκεται στην πρωτεύουσα και ειδικότερα στο Μαρούσι. Οι Λαρισαίοι επιχειρηματίες της γνωστής αλυσίδας της Λάρισας είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι με το νέο τους απόκτημα εξού και η ανάρτηση του…

View On WordPress

#Αθήνα #αλυσίδα #ζαχαροπλαστείων #Κωνσταντινίδης #Λαρισαϊκή #Μεγαλουργεί #στην #τον

[mikrofwno]

IANOS: Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Χατζηβασιλείου «Φιλοσοφία της Τεχνητής ΝοημοσύνηςΜια διεισδυτική ματιά στο μέλλον»

Την Τετάρτη 6 Μαρτίου, στις 20:30 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις Διόπτρα, διοργανώνουν παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Χατζηβασιλείου με τίτλο «Φιλοσοφία της Τεχνητής Νοημοσύνης: Μια διεισδυτική ματιά στο μέλλον».   Η Φιλοσοφία της Τεχνητής Νοημοσύνης– Ένα ταξίδι στο μέλλον του Δρ. Γιώργου Χατζηβασιλείου είναι ένα διεπιστημονικό έργο που ερευνά τη νέα Τεχνολογία με αιχμή την…

View On WordPress

#Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS #Γιώργος Χατζηβασιλείου #Εκδόσεις Διόπτρα

[babiskavvadias]

Omnia Vincit Amor - Ο Έρως Νικά τα Πάντα

Το καλοκαίρι του 1602 ο Βιτσέντζο Τζουστινιάνι, τραπεζίτης και μανιακός συλλέκτης έργων τέχνης παραγγέλνει στον Καραβάτζο έναν πίνακα με ασυνήθιστο γι'αυτόν θέμα (1): Έναν Έρωτα. Ο Καραβάτζο μαζεύει τα props του στον πάνω όροφο του σπιτιού που νοίκιαζε στο Vicolo dei Santa Cecilia e Biagio, στο σημείο που έστηνε τα μοντέλα του (2).

Τραβάει μέχρι εκεί το κρεβάτι του και του ρίχνει ένα άσπρο σεντόνι από πάνω, σουφρώνοντάς το με τρόπο που να παραπέμπει σε αιδοίο, και γύρω αραδιάζει αντικείμενα - σύμβολα εξουσίας, τέχνης, επιστημών, με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν αλλεπάλληλα "v" -τυπικό φαλλικό συμβολισμό στην αναγεννησιακή εικονολογία. Τελευταίο ρίχνει μπροστά στο κρεβάτι και το θώρακα που είχε βάλει να φοράει ένας "στρατιώτης" στον πίνακα που είχε φτιάξει με τη Σύλληψη του Χριστού και το φιλί του Ιούδα.

Στη συνέχεια δίνει στον νεαρό βοηθό και εραστή του Τσέκο να φορέσει ένα ζευγάρι φτερά που είχε δανειστεί από τον κολλητό του ζωγράφο Οράτσιο Τζεντιλέσκι (3), και τον βάζει να κάτσει στην άκρη του κρεβατιού και να πάρει μια στάση που o Καραβάτζο την είχε δει σ' ένα απ'τα ignudi του Μικελάντζελο Μπουοναρότι στην Καπέλα Σιστίνα (4).

Στον τελικό πίνακα έδωσε τον τίτλο "Omnia vincit amor" ένα στίχο απ'τα Βουκολικά ή Εκλογές του Βιργίλιου.

Ο Τζουστινιάνι παίρνει τον πίνακα και τον βάζει σε περίοπτη θέση στη συλλογή του, αλλά τον καλύπτει μ' ένα πράσινο μεταξωτό ύφασμα. Όταν δεχόταν επισκέψεις και τους ξεναγούσε στην αχανή συλλογή του, αφού τους έδειχνε τα πάντα, στο τέλος τους αποκάλυπτε με έναν θεατρικό τρόπο και τον πίνακα του Καραβάτζο, το πολυτιμότερο και σπουδαιότερο απόκτημά του.

Ο ζωγράφος Τζιοβάνι Μπαλιόνε, επιφανές στέλεχος της Ακαδημίας του Αγίου Λουκά και αντίζηλος του Καραβάτζο, τρελαμένος με τη φήμη που είχε αποκτήσει ο Καραβάτζο στη Ρώμη και με την μανία των νεαρότερων ζωγράφων να μιμηθούν το στυλ του, στις 29 Αυγούστου σε μια ετήσια έκθεση που γινόταν στο προαύλιο του ναού του San Giovanni Decollato, εκθέτει έναν πίνακα που προκάλεσε πολλές συζητήσεις: "Η Θεία Αγάπη κυριαρχεί επί του επίγειου Έρωτα, της Κοσμιότητας, της Σάρκας και του Διαβόλου" ή πιο σύντομα, "Amor sacro e Amor profano". Μ'ένα σκοτεινό στυλ που δεν το συνήθιζε και που έκανε μπαμ ότι ήταν αντιγραφή του Καραβατζικού κιαροσκούρο, παρουσιάζει έναν πάνοπλο Άγγελο Κυρίου με μαύρα φτερά, να θριαμβεύει επί του Διαβόλου κι ενός Έρωτα. Ο πίνακας έκανε μπαμ ότι ήταν επίθεση στον Καραβάτζο: ο Διάβολος μας έχει γυρισμένη την πλάτη, η μορφή του Έρωτα θύμιζε έντονα τη μορφή του Τσέκο, ενώ ο Άγγελος φορούσε τον θώρακα που είχε περιφρονητικά πεταμένο στα πόδια του ο Έρωτας του Καραβάτζο. Ο Μπαλιόνε σε μια κίνηση θράσους, προσεγγίζει τον αδερφό του Βιτζέντζο Τζουστινιάνι, Καρδινάλιο Μπενεντέτο Τζουστινιάνι, και του προτείνει να αγοράσει τον πίνακα, και αυτός το κάνει και δίνει και σαν δώρο στον Μπαλιόνε μια τιμητική χρυσή αλυσίδα.

Ο Μπαλιόνε δεν έμεινε εκεί. Σε αντίδραση των σχολίων που άκουγε από τους ζωγράφους του κύκλου του Καραβάτζο, όπως του Οράτσο Τζεντιλέσκι, επαναλαμβάνει τον πίνακα με μια πολύ σημαντική προσθήκη: Αν δούμε την τρομοκρατημένη απ'την θεία οργή και γεμάτη ενοχές μορφή του διαβόλου που τον καταπατά ο τιμωρός Άγγελος Κυρίου, βλέπουμε μια καρικατούρα του Καραβάτζο! Ήταν ολοφάνερο ότι ο Άγγελος διέκοψε την αισχρότερη των πράξεων: ο νέος πίνακας του Μπαλιόνε ήταν μια ευθεία κατηγορία κατά του Καραβάτζο και του Τσέκο για σοδομία, έγκλημα που επέσυρε τη θανατική ποινή στην Παπική Πρωτεύουσα -μια καταγγελία για κάτι που αν και το ήξεραν ήδη σχεδόν όλοι στη Ρώμη χωρίς να τους απασχολεί ιδιαίτερα, θα μπορούσε να κοστίσει στον Καραβάτζο αν όχι τη ζωή του, σίγουρα την εύνοια από αξιωματούχους της Εκκλησίας.

Η απάντηση του Καραβάτζο και της παρέας του ήρθε μερικούς μήνες μετά, με τη μορφή ανώνυμων βωμολοχικών ενδεκασύλλαβων στίχων που γελοιοποιούσαν τον Μπαλιόνε χωρίς να τον κατονομάζουν ευθέως, αλλά εκμεταλλευόμενοι την ομοιότητα του ονόματός του -Baglione- με τις λέξεις για τα μπαγκάζια -baggaglia- και τα αρχίδια -coglione. Ο Μπαλιόνε προσπάθησε να στραφεί δικαστικά κατά του Καραβάτζο και της παρέας του για τους σκωπτικούς αυτούς στίχους, που εκμηδένιζαν την καλλιτεχνική του αξία, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τους δώσει βήμα να αναπτύξουν τους λόγους που εκτιμούσαν ότι δεν ήταν καλός ζωγράφος και έτσι να τους αποθανατίσουν στην ιστορία, μέσα από τα διασωθέντα πρακτικά εκείνης της δίκης.

(Οι δυο "Πασκουινάδες" του Καραβάτζο και της παρέας του εναντίον του Μπαλιόνε. Ο Μπαλιόνε είχε στείλει ένα ρουφιάνο να προσεγγίσει άτομο της παρέας του Καραβάτζο και να τις καταγράψει, και τις κατέθεσε στα πρακτικά της δίκης)

Η νίκη του Μπαλιόνε ήρθε ίσως μέσω του Δήμου της Ρώμης, που αιώνες αργότερα μετονόμασε το δρομάκι που έμενε τότε ο Καραβάτζο από Vicolo dei Santa Cecilia e Biagio σε Vicolo del Divino Amore…

(1) Ο Τζουστ��νιάνι, απόγονος εκείνου του Ιουστινιάνη που είχε πολεμήσει στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1453, ήταν γείτονας και κολλητός του προστάτη του Καραβάτζο Καρδινάλιου Ντελ Μόντε, και μέχρι τότε του παράγγελνε θρησκευτικούς πίνακες, ενώ τον βοηθούσε να παίρνει και παραγγελίες από εκκλησίες. Ενδεχομένως παράγγειλε τον Έρωτα με αφορμή κάποιο γάμο στην οικογένεια. (2) Παρά τις αντιδράσεις της σπιτονοικοκυράς του, είχε ξηλώσει το ταβάνι πάνω απ'εκείνο το σημείο, για να μπαίνει ο ήλιος και να φωτίζει δραματικά τα μοντέλα του. (3) Πατέρας της Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι. (4) Γυμνές διακοσμητικές φιγούρες ανάμεσα στις διάφορες σκηνές. Ο ίδιος ο Μπουοναρότι αυτή τη στάση την είχε ξαναχρησιμοποιήσει σε ένα παλιότερο άγαλμα Νίκης, στη Φλωρεντία.

[hlektras-world]

Μη δενεσαι.

Ό,τι είναι δεμένο δεν είναι ελεύθερο.

Μπορεί να πάει μόνο μέχρι εκεί που φτάνει η αλυσίδα του.

#ποίηση #ποιητικό #Κώστας Ντίνος #Ελληνική ποίηση #ποιηση #γκρεεκ ταμπλρ

[submissive-sl0th2]

ευχαριστω ρε, μου 'δωσες εμπνευση, παω φρανκφουρτη για πλακα (θα πηγαινα βερολινο αλλα το τρενο ειναι πανακριβο λολ)

Τα τρένα είναι ασύμφορα χαχα, να πας και να περάσεις τέλεια. Αν πας κιτ κατ πάρε και την ξεχασμένη μου αλυσίδα 🫠🥰

[alatismeni-theitsa]

Η Αστυπαλίτικη φορεσιά είναι από τις πιο ιδιόρρυθμες φορεσιές της Δωδεκανήσου. Είναι φορτωμένη με κεντήματα, ακριβά πετράδια και πολύτιμα υφάσματα. Παρουσιάζει Βυζαντινό γούστο και διαιρείται σε τέσσερις μορφές: "το Χρυσομάντηλο", "τα Σκλέτα", "το Ιερό", και "το Μισό".

Το Χρυσομάντηλο (εικ 2) θεωρείται η πλουσιότερη γι'αυτό και φοριέται κυρίως από κοπέλες που προέρχονται από πλούσιες οικογένειες, ενώ οι υπόλοιπες ως απλούστερες φοριούνται από κοπέλες κατώτερης κοινωνικής τάξης. Το Χρυσομάντηλο που το λένε και "Σκολοπεντράτο" αποτελείται από τα εξής κομμάτια: 1. Το "τσουποκάμισο" (εσωτερικό πουκάμισο) το πιο σημαντικό κομμάτι με τα φαρδιά κεντητά "σκολοπεντράτα" μανίκια (εικ 3).

Η ονομασία τους προέρχεται από το σχέδιο του κεντήματος, που μοιάζει με σκολόπεντρα (σαρανταποδαρούσα) και γενικά το λένε "ξόμπλι". Στο μανίκι επίσης βλέπουμε κεντημένους δύο μεγάλους "δίξους". Το "τσοπουκάμισο" τώρα χωρίζεται σε δύο μέρη: το πάνω όπου είναι εφαρμοσμένες οι φαρδιές σκολοπεντράτες μανίκες, (εικ 4) και το κάτω που έχει στο γύρω του κεντημένα διάφορα σχέδια, καραβάκια, πουλιά, καμηλάκια με ανθρώπους, δέντρα, πέρδικες που όλα είναι κεντημένα με χοντρή σταυροβελονιά.

Το "Μανικωτό" είναι το πάνω ρούχο συνήθως βελουδένιο ή μεταξωτό σε χρώμα βυσσινί ή πράσινο με δύο φαρδιά βολάν στη φούστα. Ακολουθεί η κεντητή τραχηλιά (εικ 5 εικ 6) φορεμένη με τα φλουριά, πεντόλιρα, κωνσταντινάτα που δένεται πίσω στο λαιμό. Χαρακτηριστικό κόσμημα της σκολοπεντράτης φορεσιάς είναι η "τσούλα" τρίγωνη σκαλιστή πλάκα από ασήμι με πολλά αλυσιδάκια που κρατούν διάφορα μικρά μπελόκ με κουδουνάκια. Η "τσούλα" κρεμιέται στην πλάτη και στολίζει μαζί με άλλα κοσμήματα το πίσω μέρος της φορεσιάς (εικ 7).

Έρχεται τώρα το "ασημένιο ζωνάρι" και μια αλυσίδα ασημένια  η λεγόμενη "αρματωσιά" που στο τελείωμα της υπάρχει μια αρωματοθήκη και ένα ασημένιο ψαράκι που περιέχει βελόνα κλωστή και ψαλιδάκι.

Έπειτα έχουμε την περίφημη χρυσοκέντητη σκούφια με τον δικέφαλο αετό με τα περιστεράκια (εικ 8).

Άλλη Αστυπαλίτικη φορεσιά είναι η λεγόμενη "Τα Σκλέτα" ή η "Καλιαράτη" (εικ 10) που πήρε το όνομα της από το διαφορετικό κέντημα που έχει στα μανίκια από την "σκολοπεντράτη".Τα ξόμπλια των μανικιών της λέγονται "Καλιαράτα" γιατί στα μανίκια κεντιούνται οι "καλιάρες" (κατσαριδάκια). Έχει και αυτή τσουποκάμισο που στο κάτω μέρος του παρατηρούνται τρία διαφορετικά σχέδια κεντήματος, το "καμηλάτο" (εικ 11) με καμηλάκια με ανθρώπους, το "ελαφάτο" με ελάφια ή το "καραβάτο" με καράβια.Το πανωφούστανο γίνεται από πράσινο,κόκκινο ή κίτρινο μεταξωτό, σκέτο ή κλαδωτό ύφασμα.

Είναι το λεγόμενο "κουτσομάνικο" επειδή δεν έχει μανίκια αλλά τιράντες τις λεγόμενες "αμπιέτες". Ακολουθεί η χρυσοκέντητη τραχηλιά με τα στολίδια του στήθους, για να φορεθεί από πάνω η "γούνα" βελουδένιο ή μεταξωτό ζακετάκι πολυ κοντό χωρίς μανίκια,γαρνιρισμένο με λουρίδες από άσπρη γούνα (εικ 12).

(Πηγή)

#paradosiaki foresia #astypalaia #historical fashion #traditional clothing #hellenismos