#Ελληνικη πανκ | Explore Tumblr Posts and Blogs

solmeister13 · 7 years

Note

Μανωλη,ειμαι εδω απο αρκετα παλια (lives κρητη σκεψου) και προβληματιστικα οταν σταματησες να ραππαρεις..αλλα πλεον σε γουσταρω και ας μη μαρεσει η μουσικη τοσο πολυ,ειλικρινα. Πιστευεις οτι υπαρχει καποιος εμσι ωστοσο που μπορει να παει ψηλα στην ελληνικη σκηνη του ΡΑΠ τωρα που ολοι αλλαζουν πορεια; (πανκ,τραπ,ποπ,rnb)

Είσαι λίγο υπερβολικός γιατί, ενώ μεν άλλαξα στυλ, δε σταμάτησα να ραπάρω και για να το δούμε αυτό πρέπει να αναλύσουμε τι εστί ραπ.

Ραπ είναι ένας τρόπος τραγουδίσματος, όπως είναι τα screams ή το φαλτσέτο, είναι ένας τρόπος να περιγράψουμε τη φωνητική τοποθέτηση που κάνει κάποιος όταν ερμηνεύει στίχο πάνω σε μουσική. Το ραπ, αναφέρεται στη ρυθμική απαγγελία πιο πυκνού συλλαβικά στίχου, χωρίς ιδιαίτερη μελωδικότητα ή τραβηγμένες συλλαβές. Ως εκ τούτου, είτε το beat από κάτω είναι trap, είτε είναι μια μπάντα που παίζει punk, είτε είναι ένα σκέτο τουμπερλέκι, το να μιλάς ρυθμικά και γρήγορα πάνω, λέγεται ραπ.

Από ‘κει και πέρα, το ραπ σαν τρόπος εκφοράς, προέκυψε στα πλαίσια της hip-hop κουλτούρας και αυτό το οποίο ρωτάς, έχει να κάνει με την κουλτούρα αυτή.

Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, η κουλτούρα αυτή έχει αλλάξει. Στην Αμερική δεν υπάρχει “trap”, υπάρχει hip-hop και ο ήχος του hip-hop στο σήμερα, για τον μέσο Αμερικάνο, είναι αυτό που εμείς εδώ στην Ελλάδα λέμε trap.

Επίσης, η πιτσιρικαρία σήμερα, χέστηκε για τα κομμάτια που ακούγαμε εμείς, με τα οποία μεγαλώσαμε, γιατί όπως και να το κάνουμε, οι ΖΝ, οι TXC, οι FFC και όλα τα συγκροτήματα που αγαπήσαμε, μετράνε πλέον είκοσι χρόνια και βάλε, άρα ανήκουν στην προηγούμενη γενιά και οι νέοι πάντα ψάχνουν να ακούσουν τη δική τους μουσική, για τον ίδιο λόγο που εμείς δε βάζαμε να ακούσουμε disco, όταν την ψάχναμε μουσικά ως έφηβοι.

Για να καταλήξω στην ερώτηση σου παρ’ όλα αυτά, εάν κάποιος έχει λέγειν και καλλιτεχνική ταυτότητα και νιώθει πως του ταιριάζει το ιδίωμα του παλιού hip-hop για να εκφραστεί, πιστεύω πως ναι, μπορεί να πάει ψηλά μέσω αυτού, αλλά ίσως σε μια πενταετία από τώρα που θα έχει ξεκουραστεί το αυτί του ακροατή. Γιατί καλώς ή κακώς μέχρι και το 2012, η τεχνοτροπία στον ήχο ήταν ολόιδια με το 1990, που σημαίνει πως το ίδιο ηχόχρωμα επιβίωσε αναλλοίωτο είκοσι χρόνια, άρα ο κόσμος δεν εντυπωσιάζεται το ίδιο πια απ’ τον ήχο αυτό και όπως και να το κάνουμε, η μουσική είναι το 50% του κομματιού, όσο και να γαμάει ο στίχος, αλλιώς θα τα βγάζαμε σε ποιήματα, όχι σε τραγούδια.

Απλά, δεν υπάρχει πλέον hip-hop κουλτούρα, αυτό πρέπει να αποδεχτεί ο οποιοσδήποτε πάει να επιχειρήσει κάτι τέτοιο. Δεν υφίστανται πια τα τέσσερα στοιχεία, που μας μάγευαν κάποτε. Ζουν στις καρδιές κάποιον νοσταλγών, αλλά η νέα γενιά που ακούει τώρα δεν ξέρει αυτόν τον κώδικα, δεν επικοινωνεί έτσι, άρα δε μπορείς να βγάλεις έναν δίσκο που μέσα θα μιλάει για την κουλτούρα του graffiti ή για b-boyz και να πάει μπροστά, γιατί πλέον αυτά ανήκουν στη νοσταλγία.

73 notes · View notes