#Μάρτιο | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 5 days

Text

Τον Μάρτιο του 1972, επί δικτατορίας δηλαδή, ο Günter Grass καλείται στην Αθήνα για να δώσει μια διάλεξη στην «Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων». Η Εταιρεία είχε ιδρυθεί τον Μάρτιο της προηγούμενης χρονιάς (1971) με στόχο, όπως αναφερόταν στο καταστατικό της… «την μελέτην των σύγχρονων ελληνικών προβλημάτων και την ανακοίνωση των σχετικών πορισμάτων». Ο δε σκοπός της θα μπορούσε… «να επιδιωχθή δια παντός νομίμου και, κατά την κρίσιν του Διοικητικού Συμβουλίου, προσφόρου μέσου» (βλ. Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας).

Μέλη της ΕΜΕΠ ήταν οι Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Ρόδης Ρούφος, Γεώργιος Κουμάντος, Νίκος Κυριαζίδης, Δημήτρης Ζάννας, Αναστάσης Πεπονής, Βιργινία Τσουδερού κ.ά. Η Εταιρεία διαλύεται τον Μάιο του 1972 με απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, με μέλη της να συλλαμβάνονται και να εκτοπίζονται.

Για την ιστορία της Εταιρείας είχε αρθρογραφήσει ο καθηγητής Γεώργιος Κουμάντος (1925-2007) στην «Καθημερινή» τής 3/9/2006, με αφορμή την κριτική που είχε τότε δεχθεί ο Γερμανός νομπελίστας συγγραφέας, όταν είχε αποκαλύψει (το 2006) πως 17χρονος, το 1944, είχε συμμετάσχει για μικρό χρονικό διάστημα στα Waffen-SS.

Πολλοί, τότε, από το χώρο της Τέχνης και της κουλτούρας, είχαν σπεύσει να κατηγορήσουν τον Grass, ενώ άλλοι βγήκαν να τον υπερασπιστούν (όχι βεβαίως λόγω της συμμετοχής του στην ναζιστική οργάνωση, αλλά λόγω της παρρησίας του να το δηλώσει, αποκαλύπτοντας ο ίδιος μια σκοτεινή πτυχή του παρελθόντος του). Ο καθηγητής Κουμάντος θυμήθηκε τη συμβολή του Grass στον αντιδικτατορικό αγώνα σημειώνοντας:

«Ο Γκίντερ Γκρας δικαιούται την υπεράσπισή μας, από την κατοπινή αγωνιστική του παρουσία υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμα περισσότερο τη δικαιούται από εμάς τους Έλληνες, γιατί στάθηκε ολόψυχα στο πλευρό μας στον αγώνα κατά της χούντας. Είχαμε τότε ιδρύσει μια Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (το όνομα ��πίτηδες ουδέτερο και άγευστο), με σκοπό να ακουστεί ένας λόγος ελευθερίας με εκμετάλλευση των περιθωρίων που ήταν αναγκασμένη να αφήσει η χούντα για να δημιουργεί καλές εντυπώσεις στο εξωτερικό –ώσπου κάποτε φαίνεται πως ξεπεράσαμε αυτά τα όρια και η εταιρεία διαλύθηκε, ενώ πολλοί βρεθήκαμε εκτοπισμένοι– ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου στη Δεσκάτη, ο Σάκης Πεπονής κι εγώ πρώτα στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας και ύστερα στο Θέρμο Τριχωνίδας. Σ’ αυτήν την προσπάθεια η συμπαράσταση του Γκίντερ Γκρας ήταν αποφασιστική, αφού ήρθε στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα για μια ομιλία που ήταν αληθινό μνημείο. Όσοι συμπράξαμε στην προσπάθεια εκείνη του το χρωστάμε. Του το χρωστάει, νομίζω, και ο ελληνικός λαός…».

Η παρουσία του Günter Grass δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τα μέσα και τον Τύπο, στην Αθήνα του ’72. Έγινε μεγάλος ντόρος και πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, με τη χούντα να επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το γεγονός, προβάλλοντας ένα ψεύτικο, χαλαρό προσωπείο (εξαπολύοντας, ταυτοχρόνως, δηλητηριώδη και συκοφαντικά βέλη προς εκείνους που τον είχαν προσκαλέσει).

Κατά δήλωση του χουντικού υφυπουργού (παρά τω πρωθυπουργώ) Β. Σταματόπουλου (πρωτοσέλιδο «Μακεδονίας» από την 24/3/1972):

«Είμεθα και πάλιν ευγνώμονες προς τον κ. Γκρας διότι με τους κατ’ επανάληψιν λόγους και τας ενέργειάς του, ανεμποδίστους από πάσης απόψεως, ο ίδιος αποδεικνύει ότι η Ελλάς είναι δυτική, ευρωπαϊκή και δημοκρατική. Αξιοσημείωτον πάντως είναι ότι εκείνοι οι οποίοι τον προσεκάλεσαν δια να τον παγιδεύσουν και να τον καπηλευθούν, τον εγκατέλειψαν κατά την σημερινήν συγκέντρωσιν τύπου, ως βυθιζόμενον σκάφος, προφανώς για να μην αναλάβουν ενώπιον των Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων τας ηθικάς και πολιτικάς ευθύνας ασυστόλων ανακριβειών και ανεντίμων συκοφαντιών κατά της Ελλάδος».

Όλοι, μπορούμε να αντιληφθούμε τι είχε παιχτεί. Τα είχε πει, εξάλλου, και ο ίδιος ο Grass στη διάλεξή του, όταν σημείωνε πως… «Θα ήθελα ν’ αφήσω να εννοηθεί περί τίνος θα επιθυμούσα να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ, και του τι πρέπει να παραλείψω, αποσιωπώντας το με τη συγκατάθεσή σας»… ενώ ακόμη περισσότερα είχε δηλώσει, όταν έφθασε στη Βόννη («Μακεδονία» της 25/3/1972), ερωτώμενος, ανάμεσα σε άλλα, και σε σχέση με την μη εμφάνισή του στην ελληνική τηλεόραση:

«Όταν θα δώσουν την ευκαιρία στην ελληνική δημοκρατική αντιπολίτευσι να μιλάη από την τηλεόρασι και το ραδιόφωνο στον ελληνικό λαό, για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, τότε είμαι πρόθυμος να ξαναπάω στην Αθήνα και να μετάσχω κι εγώ σε ανάλογη εμφάνισι».

Η ομιλία του Günter Grass στην Αθήνα, την 20 Μαρτίου 1972 στο Θέατρο Άλφα, είχε τυπωθεί σ’ ένα δίγλωσσο (ελληνικά-γερμανικά) 24σέλιδο βιβλιαράκι υπό τον τίτλο «Λόγος εναντίον της συνήθειας/ Rede gegen dieGewöhnung» [Attika Press Verlag, Frankfurt/M 1972] και από ’κει μεταφέρω χαρακτηριστικά αποσπάσματα… Το έντυπο αυτό δεν είχε εκδοθεί στην Ελλάδα, ασχέτως αν εγώ το βρήκα πριν μερικά χρόνια κάπου στο Παγκράτι…

Όπως θα διαπιστώστε η αγάπη και ο σεβασμός του Grass προς την Ελλάδα υπήρξε διαχρονικός (και δεν άρχισε με το ποίημά του «Europas Schande», την «Ντροπή της Ευρώπης», το 2012)…

Κυρίες και κύριοι,

Η εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων με προσκάλεσε να σας μιλήσω σαν συγγραφέας και σαν σοσιαλδημοκράτης.

Ευχαριστώ για την πρόσκληση αυτή. Θα ήθελα κατ’ αρχάς ν’ αφήσω να εννοηθεί περί τίνος θα επιθυμούσα να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ, και τέλος περί του τι πρέπει να παραλείψω, αποσιωπώντας το με τη συγκατάθεσή σας…

Όταν μιλώ εδώ για Δημοκρατία, κάθε Έλληνας δημοκράτης γνωρίζει ποια Δημοκρατία εννοώ, το πώς χάθηκε, ποιος, πριν απολεσθεί, την είχε διακωμωδήσει και τι πράγματι σημαίνει απώλεια των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Σεις γνωρίζετε την ιστορία της χώρας σας. Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσει ένας ξένος το πώς έγινε μπορετό να αναβιώσει η δικτατορία του Αυγούστου του 1936, ποιοι από τους κρατούντες είναι ικανοί να παίξουν σήμερα το ρόλο του Μεταξά και γιατί η ιστορία επαναλαμβανόμενη στήνει τις τραγωδίες της σαν φάρσες.

Εδώ, φυσικά, δεν είναι αναγκαίο να αναφέρει κανείς τα οικονομικά αίτια, μια και σας είναι γνωστές οι ομάδες συμφερόντων, που στην Ελλάδα του μεσοπολέμου και στη δεκαετία του ’60 αντιτάχθηκαν στη Δημοκρατία. Και δεν επιτρέπεται να αποτελέσει δικό μου έργο να κρίνω και να επικρίνω τα δημοκρατικά εκείνα κόμματα, που ο οπορτουνισμός ή η ιδεολογική τους τύφλωση κατέστησαν τη Δημοκρατία αναξιόπιστη και που είναι συνυπεύθυνα για τη χρεωκοπία της.(…)

Επίσης δεν επιθυμώ να καταφύγω σε παραβολές ή, ακόμα χειρότερα, σε ιστορικές μεταμφιέσεις. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θα πω λέξη περί Χέλντερλιν και περί νεανικού φιλελληνικού ενθουσιασμού, ούτε για τον Λόρδο Βύρωνα, ούτε θα επιχειρήσω την «αναζήτηση της χώρας των Ελλήνων, με οδηγό τα μάτια της ψυχής»… θα πω μόνο τούτα τα λίγα:

Οι Έλληνες και οι Γερμανοί έχουν μια οδυνηρή, θα ’λεγα κακότυχη, σχέση με τη Δημοκρατία, μια σχέση που κάθε τόσο ανακοπτόταν και δεν είχε μια ευθύγραμμη εξέλιξη, όπως στην Αγγλία. Γι’ αυτό και δεν θα ταίριαζε σ’ έναν Γερμανό να θελήσει να σας δώσει μαθήματα δημοκρατικότητας, μια και η Δημοκρατία, η ίσαμε σήμερα άσβεστη αυτή ιδέα, έχει λίκνο της την Ελλάδα. Εδώ κατέρρευσε και αναστηλώθηκε πάλι. Εδώ αποδείχτηκε ποια δύναμη πηγάζει από τη λαϊκή κυριαρχία. Και εδώ φάνηκε ανάγλυφα η διθυραμβική αυτοπροβολή της ολοκληρωτικής εξουσίας, μετά την κατάργηση του λαού και των δημοκρατικών του δικαιωμάτων.

Η Ελλάδα είναι η έκφραση της Ευρώπης. Μόλις μαραζώσει η Ελευθερία στην Ελλάδα, η Ευρώπη φτωχαίνει. Επειδή ακριβώς σας αφαίρεσαν τα δημοκρατικά σας δικαιώματα, απειλούνται τα δικά μας. Η Δημοκρατία δίδαξε άλλους λαούς κι’ όχι το λαό της χώρας που την γέννησε. Τώρα έρχεται εδώ ο ευγνώμων μαθητής της με άδεια χέρια, ενώ του λείπουν κι οι κατάλληλες λέξεις…

Αφού προσπάθησα να κάνω αντιληπτά εκείνα που δεν μπορούν να λεχθούν, επιθυμώ να σας αυτοσυστηθώ:

Γεννήθηκα το 1927, στο Ντάντσιχ της Βαλτικής. Το 1933 ήμουν έξι χρονών, το 1939 δώδεκα και τον Μάιο του 1945 δεκαεπτά, δηλαδή πολύ νέος για να έχω μετάσχει στα εγκλήματα του εθνικοσοσιαλισμού, εντούτοις όμως αρκετά ώριμος για να δεχθώ τις επιδράσεις και τις επιπτώσεις του. Άθελά μου μη βεβαρημένος, ίσως συμπτωματικά μόνο αθώος, μολαταύτα δεν πιστεύω σε όψιμες αντιφασιστικές καυχησιολογίες. Τιμώ όμως την αντίσταση που έχει επίγνωση του κινδύνου και εκτίθεται σ’ αυτόν.(…)

Σχετικά νωρίς έδωσα την ψήφο μου στους σοσιαλδημοκράτες. Τάχθηκα δηλαδή υπέρ της μεταρρυθμιστικής πολιτικής έκφρασης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, χωρίς να γίνω και τυπικά μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.(…)

Έτσι ίσως να είχα βγάλει, σαν συγγραφέας, τα αναγκαία συμπεράσματα από την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Μιας Δημοκρατίας που καταβαραθρώθηκε όχι μόνο από τη δίψα της εξουσίας των εθνικοσοσιαλιστών, τον οπορτουνισμό των Γερμανών συντηρητικών, την ακαμψία των κομμουνιστών και την ανημπο��ιά των δημοκρατικών κομμάτων, αλλά και από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των συγγραφέων της εποχής δεν στάθηκαν θεματοφύλακές της, ενώ όχι λίγοι απ’ αυτούς έκαναν ό,τι μπορούσαν, βέβαια με χιούμορ και πνεύμα, για να την μεταβάλουν σε γελοιογραφία.

Αυτό το πάθημα έπρεπε να γίνει μάθημα. Το δε συμπέρασμα ήταν σαφές: Μόνο το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπορούσε να επιδείξει, ακόμα και κει όπου είχε αντιδράσει ασθενικά και ανήμπορα, δημοκρατική συνέπεια και συνέχεια. Το κόμμα αυτό με βοήθησε να αποκτήσω μια προσγειωμένη άποψη περί Δημοκρατίας, που με την νηφαλιότητά της προφυλάσσει από κάθε είδους ενθουσιασμούς. Για να το πω με δυο λόγια: Μια Δημοκρατία χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, παραμένει μόνο «τύποις» Δημοκρατία.(…)

Ο πανικός και η φοβία του κομμουνισμού οδήγησε τις δυτικές δημοκρατίες στο να χάσουν τη συνείδηση της δύναμής τους. Αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης τις παρέσυρε σε άνευ όρων συμμαχίες με δεξιές δικτατορίες εναντίον του κομμουνισμού. Ο αρχικός σκοπός του ΝΑΤΟ να προστατεύσει σαν στρατιωτική συμμαχία τις δυτικές δημοκρατίες, αντιπαρατασσόμενο στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, κατάντησε καταγέλαστος λίγο αργότερα, από την ίδια την πολιτική πραγματικότητα. Η Πορτογαλία κυβερνάται δικτατορικά, και δεν παρέμεινε ο μόνος σύμμαχος του ΝΑΤΟ που αρνείται στους πολίτες του να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Ολοένα και πιο αναξιόπιστη η δημοκρατική φρασεολογία των πρώτων χρόνων του ΝΑΤΟ, άρχισε να ενθυλακώνεται στη φρασεολογία περί «στρατιωτικής ασφαλείας» και τελικά θάφτηκε ολότελα. Και μολαταύτα: Ακόμα και οι ίδιοι οι εμπειρογνώμονες της στρατηγικής θεωρούν τους εταίρους του ΝΑΤΟ, Πορτογαλία, Ελλάδα και Τουρκία, σαν παράγοντες ασφαλείας πολύ αμφισβητήσιμης αξίας. Κάπως έτσι ο ιδεολογικός αντικομμουνισμός αποδείχθηκε η αδυναμία της Δημοκρατίας.(…)

Στα τέλη της περασμένης δεκαετίας σημειώθηκαν και στα δύο μπλοκ συγκρίσιμα γεγονότα. Η Ελλάδα μέλος του ΝΑΤΟ, έπαψε από την 21η Απριλίου 1967 να αποτελεί δημοκρατικό κράτος. Η Τσεχοσλοβακία, σαν κράτος-μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, κατελήφθη την 21η Αυγούστου 1968 από τις στρατιές πέντε άλλων κρατών-μελών του ίδιου Συμφώνου.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι πρωταγωνιστές των δυο μπλοκ ήταν εκείνοι που έφεραν και την κύρια ευθύνη. Χωρίς την συγκατάθεση, ή μάλλον χωρίς την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν θα ήταν δυνατό να καταργηθούν στην Ελλάδα. Χωρίς την ιμπεριαλιστική θέληση της Σοβιετικής Ένωσης, το τσεχοσλοβακικό εγχείρημα, δηλαδή η πραγμάτωση ενός ανθρώπινου –που θα πει δημοκρατικού– σοσιαλισμού, δεν εύρισκε το προσωρινό τέλος που βρήκε. Συγκρίσιμες είναι και οι προφάσεις που χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτήν τη διπλή αυθαιρεσία, προκειμένου να θεσμοποιηθεί και στις δύο περιπτώσεις η τρομοκρατία. Στην Ελλάδα, έτσι είπαν, έπρεπε να αποτραπεί η κατάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές. Στην Τσεχοσλοβακία, έτσι είπαν, έπρεπε να αποτραπεί ένα πραξικόπημα καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η επίκληση του εσωτερικού εχθρού στη γλώσσα των τεχνοκρατών εξυπονοούσε: Τα ζωτικά μας συμφέροντα απειλούνται.(...)

Όπως πριν από αιώνες, έτσι και σήμερα: Η ομιχλώδης γλώσσα συντελεί στο να παρουσιάζονται σιγά-σιγά τα πολιτικά εγκλήματα σαν κάτι το συνηθισμένο. Ένας υπολογισμός που αποδείχνεται κάθε φορά σωστός.(…)

Ένα πρόχειρο παράδειγμα: Τρία χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ, Βασιλιάδες και Πρωθυπουργοί, άψογοι δημοκράτες, άσπιλοι και εντιμότατοι άνθρωποι, συναθροίσθηκαν στο Βερολίνο. Μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιόρταζαν, θέλοντας και μη, την πλήρη αναγνώριση του Χίτλερ και της εθνικοσοσιαλιστικής του δικτατορίας. Παράλληλα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κυριολεχτικά δίπλα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανέχονταν απαθείς τους βασανισμούς και τους φόνους. Ο ενθουσιασμός για τα ολυμπιακά ρεκόρ και για το θέαμα της αθλούμενης νεολαίας, εκάλυπτε τους ενοχλητικούς θορύβους. Αφού είχε κανείς συνηθίσει πια την καθημερινότητα της τρομοκρατίας, άρχιζε να έχει μαζί της και σχέσεις καλής γειτονίας.(…)

Πριν λίγο καιρό είδα ένα όνειρο: Είδα την εξουσία να προβάλει κορδωμένη στο προσκήνιο, εδώ όπως κι εκεί. Κι είδα τον αποστερημένο από τα δημοκρατικά του δικαιώματα λαό να παρακολουθεί το θέαμα. Κι είδα την κρατική εξουσία πώς πάσχιζε να παριστάνει την καθώς-πρέπει, κι είδα πώς στην προσπάθειά της αυτή γινόταν όλο και πιο γελοία. Κι επειδή η ολοκληρωτική εξουσία ένοιωσε ότι, πασχίζοντας να εμφανισθεί ευπρεπής και έντιμη, γινόταν όλο και πιο γελοία, θύμωσε κι’ έχασε το χρώμα της… Κι’ αυτό το παραπανήσιο ζόρισμα την έκανε ακόμα πιο γελοία. Κι επειδή ο λαός, στην ανελεύθερη κατάσταση που βρισκόταν, έβλεπε την γελοιοποίηση αυτή να μεγαλώνει συνεχώς κι επειδή δεν του έμενε τίποτε άλλο για να προστατευθεί απ’ αυτή τη γελοιότητα, ξέσπασε, εδώ όπως κι εκεί, ξέσπασε παντού όπου η εξουσία ισχυρίζεται ότι είναι ευπρεπής και άκακη, σ’ ένα τρανταχτό, σ’ ένα πάνδημο, σ’ ένα ομηρικό γέλιο…

Σε λίγο θα επιστρέψω σε μια χώρα όπου οι πολίτες της συχνά δεν συνειδητοποιούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, κι’ όπου η ελευθερία τούς φέρνει έναν κορεσμό. Θα τους μιλήσω για το θάρρος σας, για την επίμονη αντοχή σας, για την αλύγιστη αντίστασή σας – όμως και για την μοναξιά σας.

Πριν όμως χωρισθούμε, θα ’θελα απ’ αυτή τη θέση να σας χαιρετίσω(…). Ο χαιρετισμός μου, όμως, είναι και μια υπόσχεση: Δεν πρόκειται να ξεχάσω και δεν πρόκειται να συνηθίσω…

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Günter Grass #book review

3 notes · View notes

eucanthos · 10 months

Text

Yannis Behrakis (GR, 1960 - 2019)

Γιάννης Μπεχράκης

Lapusnik, Kosovo, 1998. Yannis Behrakis/Reuters

Idomeni, Greece, 2015. Behrakis/Reuters

Belgrade, Serbia, 1996. Behrakis/Reuters

"Η προσφυγική κρίση μού δημιούργησε βέβαια και ενοχές, γιατί συχνά με στοιχειώνουν τα ερωτήματα, μήπως μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, μήπως δεν κάνω αρκετά; Μέσα από τις φωτογραφίες μου, βοήθησα, από τον Μάρτιο του 2015 που ξεκίνησα, να μπει το προσφυγικό ζήτημα στον χάρτη. Δέκα μήνες μετά όμως άρχισα να βλέπω εφιάλτες. Εβλεπα την κόρη μου να πνίγεται, τη γυναίκα μου να κινδυνεύει. Αισθάνθηκα συναισθηματικά πολύ επιβαρυμένος… Σίγουρα είδα την ελπίδα μέσα σε αυτή την κρίση. Είδα την άνευ όρων αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους. Είδα την αλληλεγγύη. Μέσα στη μιζέρια και στο δράμα, τα μηνύματα ελπίδας έχουν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Ενα φιλί, μια αγκαλιά, η αυτοθυσία είναι το μήνυμα του κόσμου ότι υπάρχει η ελπίδα και υπάρχει το αύριο"

Εκείνος που βοήθησε να μπει το προσφυγικό ζήτημα στον χάρτη

Eyewitness 2023 Thessaloniki MOMus exhibition

#Yannis Behrakis #photography #war #war correspondent #awards #documentary #refugees #gr #danger

9 notes · View notes

me8usmenhh · 11 months

Text

Έχω ανάγκη τόσο πολύ να τελειώσει όλο αυτό,να δώσω και τα άλλα τρία μαθήματα και να μπορώ να πάρω μια ανάσα χωρίς να νιώθω άγχος.Θελω να βγω έξω και να περάσω καλά,έχω να δω την κολλητή μου από τον Μάρτιο και μου λείπει🥲

7 notes · View notes

kaliarda · 1 year

Text

#guys sorry for the amount of colouryouthposting these days aplws arxisa na pigainw and it’s a cool place #alla sigoura there are things to criticize & it’s not for everyone #an thelete na promotarw alles queer omades/ syllogikotites pou kserete lmk

7 notes · View notes

elliepantazilove · 1 year

Text

Η ιστορία αγάπης των πελαργών Κλεπετάν και Μαλένα, θα σας λιώσει την καρδιά. Ο Κλεπετάν είναι ένας αρσενικός πελαργός που ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα για 16η χρονιά, ώστε να επιστρέψει στην ανάπηρη σύντροφό του που δεν μπορεί να πετάξει.

Όλα ξεκίνησαν πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, όταν ο ευγενικός κύριος Στιέπαν Βόκις βρήκε τη Μαλένα τραυματισμένη από κάποιους κυνηγούς. Ο Βόκις αποφάσισε να της δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, υιοθετώντας και φροντίζοντας την. Στην ταράτσα του σπιτιού του, άνθισε η αγάπη του Κλεπετάν και της Μαλένα.

Αρχικά η σχέση τους έμοιαζε καταδικασμένη, επειδή η Μαλένα δεν μπορούσε να μεταναστεύσει με το σύντροφό της στο τέλος του καλοκαιριού. Ωστόσο, η αγάπη τους κράτησε και κάθε χρόνο, ο Κλεπετάν αφήνει τη σύντροφό του στον άνδρα και μεταναστεύει στη Νότια Αφρική, επιστρέφοντας πάλι κάθε Μάρτιο.

Via newsone.gr

🌹

14 notes · View notes

grexitdrachmaendebt · 1 year

Text

Παραιτήθηκε ο γιατρός που λάτρεψαν στη Σέριφο | Το Κουτί της Πανδώρας

Παραιτήθηκε ο γιατρός που λάτρεψαν στη Σέριφο

Την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη δημόσια Υγεία και ειδικότερα στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου επί κυβέρνησης Μητσοτάκη επιβεβαιώνει η παραίτηση του γιατρού Αθανάσιου Κοντάρη

19/04/2023 | 23:39

Με μία ανάρτηση-κόλαφο ο γενικός οικογενειακός γιατρός και επιμελητής Α’ στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου Αθανάσιος Κοντάρης παραιτήθηκε αφήνοντας αιχμές για την κατάσταση που έχει περιέλθει το το ΕΣΥ, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο οποίος μεταξύ άλλων σε σχετικό υπόμνημα το οποίο απηύθυνε και στον υπουργό Υγείας Θάνο Πλεύρη και στο οποίο παραπέμπει με ανάρτησή του στο Facebook.

Ο Α. Κονταρής σημειώνει μεταξύ άλλων, ότι οι υπηρεσίες Υγείας που παρέχονται στα νησιά είναι επισφαλείς για τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Μάλιστα τονίζει ότι ήταν αδύνατο να οργανώσει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα λόγω της υποστελέχωσης και του γεγονότος ότι εκτελεί χρέη επειγοντολόγου, ενώ αφήνει αιχμές στην επιστολή του στον Υπουργό Υγείας , όπου δηλώνει την παραίτηση του «με βαριά την καρδιά, σχεδόν αναγκασμένος (αγανακτισμένος), αλλά παράλληλα και με ένα αίσθημα ανακούφισης…». Ο κ. Κοντάρης αφήνει πίσω του τεράστιο έργο στο νησί, καθώς αναδιαμόρφωσε πλήρως το Περιφερειακό Ιατρείο μέσα σε πλείστες αντιξοότητες, ενώ μεταξύ άλλων ήταν εκείνος που έστησε το πρώτο εμβολιαστικό κέντρο στην Ελλάδα που εμβολίασε υγιή πληθυσμό ηλικίας 18 έως 59, τον Μάρτιο του 2021 μέσα στην πανδημία. Ο ίδιος μαζί με τους συνεργάτες του στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου, είχαν κάνει και μια έρευνα πριν λίγους μήνες, σε μια προσπάθεια να καταγράψουν ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και τα άλλα νησιά. Η ερευνητική ομάδα επικοινώνησε τηλεφωνικά με συναδέλφους τους σε 26 από τα 28 νησιά όπου η μόνη υγειονομική δομή τους είναι ένα Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο – ΠΠΙ.

Αναλυτικά το κείμενο της παραίτησης του:

«ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Με βαριά την καρδιά ,σχεδόν αναγκασμένος (αγανακτισμένος), αλλά παράλληλα και με ένα αίσθημα ανακούφισης, κλείνει ένας κύκλος.

Παραθέτω το υπόμνημα -συνοδευτικό της παραίτησης μου από το ΕΣΥ- που παράλαβε ο Υπουργός Υγείας.

Ευχαριστώ όλους όσους βρέθηκαν δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι!

Εις το επανιδείν.

«Αξιότιμε κύριε υπουργέ, θα ήθελα να σας ενημερώσω για τα εξής:

– Επέστρεψα από την Σουηδία το 2018 με σκοπό να υπηρετήσω το Ε.Σ.Υ, κάτι που έκανα με αγάπη, αφοσίωση και θυσίες μέχρι και σήμερα.

– Οι κάτοικοι της Σερίφου αλλά και άλλων μικρών νησιών αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας.

– Οι υπηρεσίες υγείας που παρέχονται από το ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ είναι επισφαλείς για τους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες του νησίου, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Οι λόγοι είναι ο φόρτος εργασίας, η αυξημένη επισκεψιμότητα στο νησί καθώς και η υποστελέχωση.

– Είμαι διορισμένος ως ΓΕΝΙΚΟΣ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ, 4.5 χρόνια επιμελητής Β΄και 3 μήνες επιμελητής Α’ και δεν κατάφερα πότε να οργανώσω την ΠΦΥ. Αιτία οι προαναφερόμενοι λόγοι καθώς και το γεγονός πως εκτελώ χρέη επειγοντολόγου και όχι ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ.

– Ορίστηκα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ δίχως να ερωτηθώ για αυτό. Κάτι που αδυνατώ να υπηρετήσω, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Το γεγονός αυτό όχι μόνο προκάλεσε σύγχυση στους κατοίκους του νησιού αλλά και προσέθεσε επιπλέον δυσκολία στο ήδη δύσκολο έργο μου.

– Ύστερα από εμπειρία 10 ετών στο εθνικό σύστημα υγείας της Σουηδίας οφείλω να σας ενημερώσω πως οι προσπάθειες -από όλες τις κυβερνήσεις – για την οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι αποτυχημένες από τη γέννηση τους.

– Το Υπουργείο Υγείας δεν έλαβε ποτέ σοβαρά υπόψη του, τη νησιωτικότητα και την σημαντικότητα των Κυκλάδων σε καμία νομοθεσία και σε καμία προκήρυξη. Στην τελευταία προκήρυξη, τον Αύγουστο του 2022, οι περισσότερες θέσεις ιατρών που αφορούσαν τις Κυκλάδες έμειναν αζήτητες.

– Η υποστελέχωση σε συνδυασμό με την πανδημία καθώς και την όλο αυξανόμενη ζήτηση υπηρεσιών υγείας έχει εξουθενώσει ψυχικά και σωματικά ιατρούς, νοσηλευτές και όσους εργάζονται στον χώρο της υγείας.

– Ενώ υπάρχει σαφής και αποδεδειγμένη αύξηση της επισκεψιμότητας στο νησί της Σερίφου τα τελευταία 4 χρόνια (τα στοιχεία είναι στη διάθεσή σας), και κατά συνέπεια αυξημένη ζήτηση υπηρεσιών υγείας, δεν υπήρξε αντίστοιχη ανταπόκριση στην αύξηση του προσωπικού του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ, παρά τις εκκλήσεις μου.

– Η διαμονή σε ένα τόσο μικρό νησί των Κυκλάδων αποτελεί τεράστια πρόκληση για έναν ιατρό. Εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις δυσκολίες στην λήψη ιατρικών αποφάσεων (καιρός, δρομολόγια), περιλαμβάνει κοινωνική απομόνωση, ερημοποίηση, ακρίβεια, δυσκολία μετακίνησης και επιστημονικό αποκλεισμό.

– Ζω με την οικογένειά μου και εργάζομαι σε ένα μικρό νησί που δεν διαθέτει: πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», κοινοτική νοσηλεύτρια, ιδιώτη ιατρό, παιδίατρο, (στοιχεία που θα μπορούσαν να αποσυμφορήσουν τη λειτουργεία του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ) και παιδικό σταθμό.

– Ο Δήμος Σερίφου αδυνατεί, λόγω νομοθεσίας, να παρέχει κάποιο κίνητρο στο μοναδικό ειδικευμένο ιατρό. Το ίδιο και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου η οποία χορηγεί επίδομα μονάχα σε αγροτικούς και επικουρικούς ιατρούς.

– Τους θερινούς μήνες εργαζόμαστε υπερωριακά, παράνομα και με εξουθενωτικά ωράρια, σε τετοίο σημείο που είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των ασθενών, ενώ η πληρωμή μας, αφορά κυρίως (μας αποζημιώνονται ) 7 εφημερίες.

– Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό, οικονομικό και επιστημονικό κίνητρο για ιατρούς-επιστήμονες που θέλουν να εργαστούν σε δυσπρόσιτες και προβληματικές περιοχές όπως οι Κυκλάδες.

– Μιλώντας για brain drain, το Ε.Σ.Υ. επ’ ουδενί δεν αποτελέι πόλο έλξης των Ελλήνων ιατρών που έφυγαν για το εξωτερικό.

– Όσο και να προσπαθήσαμε να βρούμε λύση με την προϊσταμένη αρχή μου, 2η ΔΥΠΕ, η υπάρχουσα νομοθεσία μας οδηγεί σε αδιέξοδο.

Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για άλλα τόσα, σας ενημερώνω πως κατέθεσα αίτηση παραίτησής μου, από τη θέση του ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ επιμ. Α΄ του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ.

Με εκτίμηση,

Αθανάσιος Κοντάρης

ΓΕΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ

Επιμελητής Α’, ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ»

4 notes · View notes

mareseis-alla · 1 year

Note

Ειμαι ο έρωτας της ζωης σου αλλα δεν το ξερεις

Και το έλεγε φέτος στα ζώδια ο παρθένος θα βρει τον ερωτα της ζωής του μέχρι τον Μάρτιο

2 notes · View notes

thenewsmag · 2 years

Text

Η Samsung πρωταγωνιστεί στην εγχώρια αγορά tablet

Επιπλέον, τον Μάρτιο του 2022 η εταιρεία κέρδισε την εμπιστοσύνη του ελληνικού αγοραστικού κοινού και στην premium κατηγορία των tablet. Η δημοτικότητα της σειράς Samsung Galaxy Tab S8 που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους και της πιο πρόσφατης σειράς, Samsung Galaxy Tab A8 επέτρεψε στη Samsung Electronics Hellas να ενισχύσει περαιτέρω τη θέση της στην ελληνική αγορά των tablet, σημειώνοντας…

View On WordPress

# Την #2022 #εμπιστοσύνη #επιπλέον #εταιρεία #κέρδισε #Μάρτιο #τον #του

0 notes

crisismonitor · 11 hours

Text

Μείωση στις πωλήσεις αυτοκινήτων - βουτιά στα ηλεκτρικά τον Μάρτιο

Απρόσμενη πτώση σημείωσαν οι πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ευρώπη τον Μάρτιο, ένδειξη ότι τα υψηλά επιτόκια περιορίζουν την κατανάλωση, αν και δεν είναι σαφές αν η ανάσχεση αυτή είναι περιστασιακή, καθώς οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να παρέχουν κίνητρα για εξηλεκτρισμό. Continue reading Μείωση στις πωλήσεις αυτοκινήτων – βουτιά στα ηλεκτρικά τον Μάρτιο

View On WordPress

#αυτοκίνητα #γεωοικονομία #Ευρωπαϊκή Ένωση

0 notes

justforbooks · 1 month

Text

ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ από τέσσερα χρόνια, τον Μάρτιο του επίσης δίσεκτου 2020, ο πλανήτης κατέβαζε ρολά και ταμπουρωνόταν στο καβούκι του, εμβρόντητος από την ραγδαία και φονική επέλαση του κορωνοϊού.

Τα ξημερώματα της 12ης Μαρτίου κατέληγε το πρώτο θύμα της νόσου στη χώρα (ήταν μόλις το ένατο επίσημο κρούσμα) ενώ λίγες μέρες αργότερα ξεκινούσε η καθημερινή απογευματινή τηλεοπτική ενημέρωση για την εξέλιξη της πανδημίας με τον Σωτήρη Τσιόρδα, από τα χείλη του οποίου κρεμόμασταν όλοι αναζητώντας νόημα και παρηγοριά.

Το πρώτο λοκντάουν σε εθνικό επίπεδο ξεκίνησε στις 23 Μαρτίου και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, που όμως ακόμα δεν ξέρουμε πώς να την αξιολογήσουμε. Χρειάζονταν τόσα μέτρα και τόσοι περιορισμοί στην εξέλιξη της πανδημίας; Είχε νόημα και πόσο τελικά όλη αυτή η παντομίμα με τις μάσκες;

Ήταν μέρες δυστοπικού τρόμου ή απόκοσμης και πολύτιμης ηρεμίας εκείνες που ζήσαμε (τουλάχιστον όσοι και όσες δεν βρεθήκαμε ξαφνικά με τα παιδιά μας πάνω από το κεφάλι μας επί 24ωρου βάσεως), ειδικά τον πρώτο καιρό; Και τι μας έμεινε από όλο αυτό; Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι ή τα ίδια και χειρότερα; Άλλαξαν όλα ή δεν άλλαξε απολύτως τίποτα; Ή μήπως άλλαξαν μ’ ένα τρόπο ασυνείδητο σχεδόν, σα να υπέστη ο κόσμος πλύση εγκεφάλου ή σα να συμμετείχε σε μια διαδικασία μαζικής ύπνωσης την οποία όμως κανείς δεν θυμάται;

Τέσσερα χρόνια μετά, εκείνες οι μέρες μοιάζουν μακρινές και αχνές σαν μισοξεχασμένο όνειρο και μόνο κάτι «επετειακές» αφίσες στα Εξάρχεια μοιάζουν να ανακαλούν εκείνη την περίοδο ως αφετηρία ενός προγράμματος καταναγκαστικού εγκλεισμού, αποκλεισμού και κοινωνικού ελέγχου.

Πού και πού βλέπεις ανθρώπους να κυκλοφορούν με την υγειονομική μάσκα αλλά η χρήση τους δεν έγινε μαζική συνήθεια, όπως πολλοί προέβλεπαν, παρότι βεβαίως ο ιός εξακολουθεί να περιφέρεται, να μεταλλάσσεται και να εξαπλώνεται. Από εξωγήινο τέρας όμως – από Γκοτζίλα – έχει γίνει κάτι σαν κατοικίδιο ζώο.

Ο συγχρωτισμός μοιάζει πιο έντονος, οι ουρές πιο μεγάλες, τα καταστήματα εστίασης και αναψυχής πιο γεμάτα, η προκατάληψη, η παράνοια και η ασυνεννοησία που ήδη τότε χαρακτήριζαν την επικοινωνία των ανθρώπων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολύ περισσότερο εκτός ελέγχου, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς ακόμα χαμηλότερη.

Όσο για το αν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, το μόνο κατάλοιπο που μοιάζει να άφησε η πανδημία είναι (σε συνδυασμό και με την περιβαλλοντική απειλή) μια αίσθηση ότι το αύριο είναι εξαιρετικά αμφίβολο και επισφαλές, οπότε μπορούμε να είμαστε όσο άπληστοι και εγωιστές θέλουμε, αδιαφορώντας για τους άλλους.

Τα πλήθη επέστρεψαν αλλά περιέργως ο κόσμος μοιάζει μικρότερος. Και επίσης πιο ανήσυχος και πιο κουρασμένος, αλλά αυτό ίσως και να οφείλεται εν μέρει στην επίδραση που έχει αφήσει σε εκατομμύρια ανθρώπους ο λεγόμενος «μακροπρόθεσμος» (long) Covid, που τέσσερα χρόνια μετά, ακόμα δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς σημαίνει❓🤔

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #covid-19 #lockdown

2 notes · View notes