#επ

[apopsyxhs]

Μου πες να μην φύγω ποτέ και ότι με αγάπησες

#ραπ #ελληνικο ραπ #greek rap #rap #greek lyrics #ελληνικό ραπ #greek rap lyrics #greek rap quotes #ραπ στιχοι #Επ

[astratv]

Μαθητές του 4ου ΕΠΑΛ παρουσίασαν τις εργασίες τους επ’ αφορμή της ολοκλήρωσης των μαθημάτων

Μαθητές του 4ου ΕΠΑΛ παρουσίασαν τις εργασίες τους επ’ αφορμή της ολοκλήρωσης των μαθημάτων

Στα πλαίσια ολοκλήρωσης των μαθημάτων στο χώρο του Αμφιθεάτρου του 4ου ΕΠΑΛ την Πέμπτη 19/5/2022 συντελέστηκε μια άκρως ενδιαφέρουσα Σχολική Δραστηριότητα στην οποία συμμετείχαν οι μαθητές της Α’ τάξης και στην οποία παρουσιάστηκαν οι εργασίες των μαθητών που εκπονήθηκαν στη διάρκεια του Σχολικού Έτους στο μάθημα «ΖΩΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ». Επιπροσθέτως, το σχολείο, αγκαλιάζοντας για μια…

View On WordPress

#4ου #αφορμή #επ #ΕΠΑΛ #Εργασίες #μαθημάτων #μαθητές #ολοκλήρωσης #παρουσίασαν #της #τον #του #τους

[parapentelove]

Αστυνόμος τζουμανης: Την προηγούμενη φορά που ήρθε ο κύριος στο τμήμα μου είπε πως είστε διαταραγμένες προσωπικότητες και πως ζείτε σε φανταστικές καταστάσεις

Ντάλια: Κακοήθειες μην τα πιστεύετε αυτά ο κόσμος λέει πολλά

Σπύρος: Δηλαδή τι θέλετε να πείτε;

Αστυνόμος τζουμανης: Μπορεί όλα αυτά να είναι ένα ψέμα,μπορεί η κοπέλα να νομίζει πως είναι η καταζητούμενη και να μεταμφιέζεται για να της μοιάσει

Ντάλια: τι λέτε καλε έχουμε ντυθεί εμείς αρκούδα, πειρατής, λαγός, Σάκης ,Boney.m και θα κατά δεχτούμε τώρα να ντυθούμε Αγγελική Ιωακειμίδου?Σιγά την στολή!

Αγγελα: που στην τελική και αυτο το εχουμε ντυθεί

Ζουμπούλια: Στον ύπνο σου ήταν αυτο μαρη ηλίθια

Αγγελα: Α ναι

Αστυνόμος τζουμανης:Μεταξύ σας πως συνεννοείστε;

Και οι πέντε: ΔΥΣΚΟΛΑ

Ορκιζομαι μου πήρε ένα δεκαπεντάλεπτο για να καταλάβω πως εννοεί τότε που είχαν τσακωθεί και ονειρευοντουσαν ότι είναι και οι πέντε ίδιοι

#αρα το συζήτησαν μετά #και τι φάση #Και πως αντέδρασαν που είδαν και οι πέντε το ίδιο όνειρο #περίεργα πράγματα #το επ νομίζω είναι το 14 απο δεύτερη σεζόν #στο παρά πέντε

[pisquareseven]

#επ' αυτοφώρω #shredded #purged

[tonousassremalia]

Επ

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

οκ αν πάω όντως να πάρω τα dvd του παρά πέντε....

#τα παραμιλητά της Αλεξάνδρας #Al's ramblings #polls #στο παρά πέντε #dont vote if u dont speak greek this is a very important matter #εντιτ: ενταξει πηρα την κοκκινη κασετινα με τα πρωτα επεισοδια 😭 δεν ξερω αν θα παρω ποτε και την δευτερη. θα δουμε.

[xaoskaiepanastash]

Επ

[kaliarda]

Αγκίστρι: Έρευνα, (Επ)ανάσταση και Γυμνισμός - μια παραγωγή από το ΒΡΑΚΙ (Βήμα για τη Ρήξη και την Ανατροπή της Κυρίαρχης Ιδεολογίας)

#ΒΡΑΚΙ #αγκίστρι #athens #events #queer greece

[gemsofgreece]

A verse from Homer’s Odyssey welcomes people in Frankfurt, Germany 🇩🇪.

ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ’ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Transliteration:

Pléon epí inópa pónton ep’ alóthroous anthrópus.

Translation:

Sailing on wine coloured sea over to people of different sounds (languages).

#languages #greek #ancient greek #germany #frankfurt #langblr #greek facts #odyssey

[apopsyxhs]

δεν έχουμε κάτι να πούμε μου χαλάς την ώρα

#επ #ραπ #ελληνικο ραπ

[theklaapologist-gaitanosversion]

ΤΟΠ 5 ΕΠ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΙ ΕΛΕΝΗΣ 🥰

1)Φόνος στο Βυζάντιο

2) Του πατήρ και του υιού μέρος Α

3) αυτό με το ΒΥΖΑΝ

4) Της μεταμορφώσεως

5) ΕΛΕΝΕΘ ΒΛΑΧΑΚΟΟΥ

Είμαι ανοιχτή σε ντισκουρς και δραμα

#ο θεός μίλησε

[parapentelove]

ξανα εβλεπα επαναλήψεις δεν μπορώ να περιμένω μέχρι την επόμενη μέρα που θα δείξει το μεγκα το επόμενο επ γτ είμαι ανυπόμονη να δω τι θα γίνει στο επόμενο λες και δεν τα εχω δει όλα 527892862628 φορές με αποτέλεσμα να τελειώνω όλη την σειρά το πολύ σε δυο εβδομάδες και μόλις ξαναείδα το επ που ο Φώτης εξηγεί στην αγγελα γτ δεν πρέπει να τα παρατήσουν και γενικά της έλεγε πως δεν είναι πιόνια σε αυτη την ιστορία αλλά παίχτες συνειδητοποιώ γιατί το ιντρο είναι σε ένα επιτραπέζιο

#ναι το ξέρω ότι δεν είπα κατι ουαου αλλά και πάλι #άσχετο αλλά το ποσό χοτ είναι ο Φώτης σε αυτο το επ> #στο παρά πέντε #ελληνικές σειρές #παρά 5 #παρα πεντε #στο παρα πέντε #sto para pente #στο παρα πεντε #φώτης βουλινος #αγγελα ιωακειμίδου #για όποιον ενδιαφέρεται το επ ειναι το 13

[justforbooks]

Την επόμενη εβδομάδα, στη Φλωρεντία, ο Σαντιάγο Καλατράβα θα λάβει το βραβείο Leonardo da Vinci Lifetime Achievement. Η μπιενάλε της Φλωρεντίας του αποδίδει αυτό το βραβείο αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του «έναν από τους πλέον επιδραστικούς αρχιτέκτονες της εποχής μας», όμως στην πραγματικότητα ο Καλατράβα, όπως και ο ντα Βίντσι, είναι μια χαρισματική προσωπικότητα της εποχής μας που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από μια ιδιότητα μόνο.

Αρχιτέκτονας, μηχανικός, καλλιτέχνης, γλύπτης, ζωγράφος, φυσιολάτρης, νεοτεριστής, είναι μερικές μόνο από τις ιδιότητές του.

Ιππότης της τέχνης και της αρχιτεκτονικής. Αυτό είναι ο Καλατράβα το όνομα του οποίου, άλλωστε, δείχνει καταγωγή από το φημισμένο, ομώνυμο τάγμα Ισπανών ιπποτών. Και ως... ιππότη, έχει πολλούς φίλους, αλλά και πολλούς εχθρούς.

Μεγάλα έργα, μεγάλες φουρτούνες

Ο 72χρονος Καλατράβα είναι γνωστός για τον τρόπο με τον οποίο συνδέει τη μηχανική με την τέχνη, όπως έχει κάνει στις αναρίθμητες κατασκευές του σε όλο τον κόσμο, όπως σε γέφυρες και κτίρια. Είναι όμως γνωστός και για τις «γκρίνιες» που προκαλεί, για τρεις, συνήθως, λόγους: Το, συχνά γιγαντιαίο, κόστος των έργων του, τον τρόπο με τον οποίο «συμπεριφέρεται» στα υλικά και δη τα μη ευρέως χρησιμοποιούμενα και το γεγονός ότι στις κατασκευές του δοκιμάζει τα όρια της τεχνολογίας. Αυτό το τελευταίο μπορεί να οδηγεί σε τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά και καταλήγει σε έργα τα οποία είναι ευάλωτα σε αστοχίες. Και τον βάζουν στο στόχαστρο. Ακόμα και συναδέλφων του, που αποδεικνύουν πως έχουν πολύ… δηλητήριο διαθέσιμο να χύσουν για τον Ισπανό. Το αν έχουν δίκιο ή άδικο, πολλές φορές το κρίνουν τα δικαστήρια στα οποία προσφεύγουν οι τοπικές αρχές των πόλεων που παραδίδονται τα έργα του Καλατράβα. Και είναι αρκετές αυτές οι περιπτώσεις.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ίσως, αυτό της πατρίδας του, της Βαλένθια. «Ουδείς προφήτης στον τόπο του» θα πει κανείς, αλλά, από την άλλη, η πόλη του έδωσε τα «κλειδιά» για να δημιουργήσει την όπερα ώστε να αποκτήσει ένα παγκόσμιο τοπόσημο. Και ο Καλατράβα τη σχεδίασε με τον γνωστό του τρόπο, τις φουτουριστικές γραμμές και το λευκό χρώμα, για να παραδοθεί το 2005.

Ολα θα ήταν καλά εάν δύο χρόνια αργότερα το Palau De Les Arts, όπως ονομάστηκε η όπερα, δεν… πλημμύριζε. Από μια -δυνατή, είναι η αλήθεια- βροχή, το κτίριο της όπερας έμπασε νερά. Και αυτό δεν θα ήταν (μεγάλο) πρόβλημα εάν τα νερά δεν προκαλούσαν μεγάλες ζημιές στις ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις και στα συστήματα θέρμανσης και ψύξης της βασικής αίθουσας και δεν κατέστρεφαν ολοσχερώς ένα βοηθητικό θέατρο του κτιρίου το οποίο καλύφθηκε με λασπόνερα.

Οι εκπρόσωποι της Βαλένθια, οι οποίοι είχαν εγκρίνει την κατασκευή του City of Art and Sciences (ένα συγκρότημα επτά κτιρίων, μέρος του οποίου είναι το Palau De Les Arts) με κόστος περίπου 300 εκατ. ευρώ, είχαν γίνει έξαλλοι. Και έγιναν πιο έξαλλοι όταν ο Καλατράβα -μέσω της ομάδας του- κατηγόρησε τον περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου για την πλημμύρα «επειδή ουσιαστικά κατηύθυνε όλα τα νερά στην όπερα», αλλά και όταν, λίγο αργότερα, έδειξε τους ίδιους ως υπεύθυνους. Οι αξιωματούχοι της Βαλένθια, είπε ο εκπρόσωπος του Καλατράβα, αγνόησαν το αρχικό σχέδιο του αρχιτέκτονα για έναν «αδιάβροχο μανδύα» ο οποίος θα προστάτευε το κτίριο.

Το ποτήρι ξεχείλισε πάντως, αρκετά αργότερα. Το 2014, το δημοτικό συμβούλιο της Βαλένθια προσέφυγε δικαστικά εναντίον του Καλατράβα. Αυτή τη φορά αιτία ήταν τα κομμάτια της κεραμικής οροφής της όπερας που έπεφταν, ενώ η υπόλοιπη οροφή είχε ρωγμές - οδηγώντας στο επ’ αόριστον κλείσιμο της όπερας. Στην υπόθεση παρενέβη και ο τότε πρωθυπουργός και οι υπουργοί Οικονομικών της Ισπανίας, οι οποίοι απαίτησαν από τον Καλατράβα να καταβάλλει αποζημιώσεις που θα καλύψουν τουλάχιστον τις εργασίες επισκευής. Οταν ο αρχιτέκτονας απάντησε ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό για έργα που έχουν επαναστατικό σχεδιασμό, όπως τα δικά του, η κυβέρνηση της χώρας απάντησε κατηγορώντας τον ότι δεν επέβλεπε τα έργα στην εξέλιξή τους και ότι η μελέτη που παρέδωσε είχε λάθη τεχνικής φύσης.

Αυτό, βέβαια, δεν ήταν το μόνο μπλέξιμο που είχε ο Καλατράβα για έργο του. Και πάλι στην πατρίδα του, αλλά στο Μπιλμπάο, αυτή τη φορά, ο Καλατράβα σχεδίασε (το 1990) την πιο… αμφιλεγόμενη γέφυρα του κόσμου. Πρόκειται για τη γέφυρα Zubizuri (στα βασκικά σημαίνει Λευκή Γέφυρα), γνωστότερη ως Γέφυρα Καλατράβα. Για το πρότζεκτ που παραδόθηκε το 1997, ο Καλατράβα χρησιμοποίησε μια πλαστική κατασκευή μήκους 75 μέτρων η οποία πλαισιώθηκε από ένα μεταλλικό τόξο, το οποίο συνδέεται με το γυάλινο πάτωμα της γέφυρας με 39 μεταλλικά καλώδια.

Η αμφιλεγόμενη επιλογή του Καλατράβα να χρησιμοποιήσει τζάμι στο πάτωμα της γέφυρας έγινε για να είναι πιο ορατή τη νύχτα από μακριά. Το ίδιο ορατοί όμως ήταν και οι διερχόμενοι της γέφυρας, οι οποίοι βίωναν μεγαλοπρεπείς… τούμπες, γλιστρώντας στη γυάλινη επιφάνεια. Και ενώ αυτό άρχισε να συζητείται στην πόλη, διαπιστώθηκε ότι κάποια μεταλλικά καλώδια της γέφυρας είχαν κοπεί λόγω κατασκευαστικού λάθους.

Έτσι, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης αποφάσισε να αναθέσει στον Ιάπωνα αρχιτέκτονα Ισοζάκι Ατέα να πραγματοποιήσει μετατροπές στη γέφυρα ώστε να μη γλιστρούν οι διαβάτες της. Ο Ιάπωνας έκοψε μια μεταλλική μπάρα της γέφυρας ώστε να τοποθετήσει έναν διάδρομο ο οποίος συνδεόταν με τους Πύργους Ισοζάκι. Ο Καλατράβα έγινε έξαλλος, προσέφυγε στα δικαστήρια το 2006, επικαλούμενος το ηθικό δικαίωμα της αρτιότητας της δημιουργίας του, και κέρδισε. Κάπως έτσι, οι κάτοικοι του Μπιλμπάο… ξαναπλήρωσαν τη γέφυρα. Και προφανώς κανείς δεν τόλμησε να προσφύγει εναντίον του Καλατράβα για το γεγονός ότι το (πανέμορφο, κατά κοινή παραδοχή) αεροδρόμιο του Loiu που κατασκεύασε είναι τέλειο, αν εξαιρέσει κανείς ότι δεν διαθέτει χώρο αναμονής για τους επιβάτες.

Αυτή πάντως, δεν ήταν η μόνη… ολισθηρή γέφυρα που δημιούργησε ο Καλατράβα. Η Ponte della Constituzione, η τέταρτη γέφυρα του Μεγάλου Καναλιού της Βενετίας την οποία σχεδίασε ο Καλατράβα, μετατράπηκε σε… γέφυρα των στεναγμών. Το έργο από μέταλλο και γυαλί κόστισε 11 εκατ. ευρώ και παραδόθηκε το 2008. Σχεδόν αμέσως, οι ντόπιοι άρχισαν να την αποκαλούν «La Trappola», δηλαδή «Η Παγίδα». Ο λόγος είναι ότι η γυάλινη επιφάνειά της ήταν ολισθηρή. Οι ντόπιοι έπεσαν και έμαθαν γρήγορα ότι έπρεπε να περπατούν μόνο στο κέντρο της κυρτής γέφυρας, παρακολουθώντας τους τουρίστες να γλιστρούν και να υπόκεινται κατάγματα.

Μετά από αρκετά χρόνια και αρκετές αποζημιώσεις που κατέβαλε σε πολίτες και τουρίστες που τραυματίστηκαν περπατώντας στη γέφυρα, ο δήμος της Βενετίας δοκίμασε να την επιστρώσει με ρητίνη, αλλά και να της βάλει αντιολισθητικά αυτοκόλλητα. Τίποτα δεν λειτούργησε. Η υπεύθυνη δημοσίων έργων της Βενετίας, Φραντσέσκα Ζακαριότο, με μια λιτή της δήλωση έδειξε τι θα συνέβαινε: «Οι άνθρωποι τραυματίζονται και μηνύουν τη διοίκηση της πόλης. Πρέπει να παρέμβουμε». Ετσι, ο δήμος αποφάσισε να επενδύσει άλλες 500.000 ευρώ για να τοποθετήσει ένα μαύρο πέτρινο κάλυμμα πάνω από το γυάλινο πάτωμα της γέφυρας, το 2022. Επιπρόσθετα, ο Καλατράβα είχε προτείνει να τοποθετηθεί στο πλάι της γέφυρας ένα μικρό τελεφερίκ για τους ανθρώπους με μειωμένη κινητικότητα, το οποίο κόστισε 1,5 εκατ. ευρώ, ήταν πολύ αργό και το καλοκαίρι προκαλούσε… θερμοπληξίες, γεγονός που ανάγκασε τους υπευθύνους να το αφαιρέσουν οριστικά το 2019.

Αυτή τη φορά ο Καλατράβα δεν κινήθηκε δικαστικά εναντίον της πόλης. Προφανώς επειδή το 2019 είχε καταδικαστεί με πρόστιμο 78.000 ευρώ από ιταλικό δικαστήριο για βαριά αμέλεια και υπερκοστολόγηση του έργου. Οι Ιταλοί δικαστές έκριναν ότι με δεδομένο ότι ο Καλατράβα είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος και έμπειρος αρχιτέκτονας και μηχανικός που έχει δημιουργήσει περισσότερες από 40 γέφυρες στην καριέρα του, τα λάθη της Βενετίας «είναι ακόμα σοβαρότερα».

Αρκετά μεγαλύτερες αποζημιώσεις αναγκάστηκε να καταβάλει ο Ισπανός αρχιτέκτονας στην πατρίδα του. Το 2018, στο Οβιέδο της Β. Ισπανίας, το συνεδριακό κέντρο El Palacio de Exposiciones y Congresos (μέρος του, κόστους 79 εκατ. ευρώ, Συγκρότημα του Οβιέδο) που σχεδίασε ο Καλατράβα υπέστη δομική κατάρρευση.

Ο Καλατράβα, το στούντιο της Βαλένθια, Hoc Signo Vinces, ο εργολάβος Fiaga και η υπεργολαβική εταιρεία Esdehor καταδικάστηκαν να αποζημιώσουν με 3,5 εκατ. ευρώ την ασφαλιστική εταιρεία Allianz μετά την κατάρρευση τμήματος του κτιρίου τον Αύγουστο του 2006 κατά τη διάρκεια εργασιών κατασκευής. Από την κατάρρευση, τρεις εργαζόμενοι στο εργοτάξιο τραυματίστηκαν, ευτυχώς ελαφρά.

Ο εργολάβος και ο κατασκευαστής απέδωσαν την ευθύνη για το ατύχημα σε «πρόβλημα σχεδιασμού, διεύθυνσης και εκτέλεσης» αποδίδοντάς το στον Ισπανό αρχιτέκτονα. Η απάντηση της ομάδας Καλατράβα -η οποία εισέπραξε 7 εκατ. ευρώ για να επιβλέπει την κατασκευή- ήταν ότι φταίει ο κατασκευαστής. Στη δίκη, ο Καλατράβα κλήθηκε να καταθέσει, όμως επικαλέστηκε ιατρικούς λόγους για να μην παραβρεθεί, κάτι που δεν έγινε δεκτό από το δικαστήριο. Αλλά το σκάνδαλο δεν είχε τελειώσει εκεί.

Ο υπεργολάβος εξαπέλυσε νέες κατηγορίες εναντίον του Καλατράβα, καταγγέλλοντας ότι το κόστους 4 εκατ. ευρώ γείσο του συνεδριακού κέντρου, είχε σχεδιαστεί να ανασηκώνεται, όμως το υδραυλικό του σύστημα ήταν τόσο πολύπλοκο που παρουσίαζε διαρκώς βλάβες με αποτέλεσμα να μη λειτουργήσει ποτέ.

Δύο εκατομμύρια ευρώ είναι η αποζημίωση που ζητούν οι ιδιοκτήτες του οινοποιείου Ysios στην Ισπανία από τον Καλατράβα. Το κτίριο που σχεδίασε και δημιούργησε ο διάσημος συμπατριώτης τους βάζει νερά. Οι ιδιοκτήτες απευθύνθηκαν πολλές φορές στην ομάδα του Καλατράβα για να λύσει το πρόβλημα των διαρροών, αυτοί παρενέβησαν επανειλημμένως, όμως δεν κατάφεραν να λύσουν το πρόβλημα. Ετσι, τώρα, ζητούν να διορίσουν μια νέα ομάδα αρχιτεκτόνων και μηχανικών για να επιδιορθώσουν τη ζημιά.

Πρόβλημα έχει και η οροφή του World Trade Center Transportation Hub στη Νέα Υόρκη, η οποία παρουσίασε ζητήματα στεγανότητας το 2015, επισκευάστηκε και… ξανάμπασε νερά το 2017.

Ακριβέ μου Καλατράβα

«Ο Καλατράβα σε ξεζουμίζει». Αυτός ήταν ο τίτλος της προσωπογραφίας που έκαναν οι «New York Τimes» για τον Ισπανό αρχιτέκτονα με αφορμή την κατασκευή του συγκροτήματος που τοποθετήθηκε στη θέση των Δίδυμων Πύργων, στη Νέα Υόρκη. Και αναφερόταν, φυσικά, στο… βασικότερο πρόβλημα που έχουν οι πόλεις που του αναθέτουν έργα. Το κόστος.

«Ο,τι πληρώνει κανείς, παίρνει», θα μπορούσε να είναι ο αντίλογος. Ομως είναι πολλοί αυτοί που κατηγορούν τον ταλαντούχο αρχιτέκτονα ότι φουσκώνει το κόστος των έργων ή ότι εισπράττει παχυλές αμοιβές για έργα που δεν πραγματοποιούνται ποτέ.

Το πιο διάσημο έργο του σε ό,τι αφορά (και) την υπερκοστολόγηση, είναι η Πόλη των Τεχνών και Επιστημών, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Βαλένθια. Το αρχικό πρότζεκτ προϋπολόγιζε το κόστος στα 150 εκατ. ευρώ. Η τότε κυβέρνηση της Ισπανίας τροποποίησε το έργο και το κόστος ανέβηκε στα 308 εκατομμύρια. Περισσότερα από δέκα χρόνια αργότερα, το κόστος του ίδιου έργου εκτοξεύθηκε στο… εξωπραγματικό ποσό των 1,3 δισ. ευρώ.

Στο Οβιέδο, το συγκρότημα του Καλατράβα κόστισε 79 εκατομμύρια (το πιο ακριβό ιδιωτικό πρότζεκτ στην περιοχή), ενώ ο αρχιτέκτονας κατηγορήθηκε ότι πληρώθηκε από τον τοπικό δήμο επιπλέον 1,5 εκατ. ευρώ για τρία ακόμα πρότζεκτ που απλά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.

Στη Βαλένθια, ο τοπικός εισαγγελέας κλήθηκε να εξετάσει καταγγελίες για «έργα-φαντάσματα», τα οποία πληρώθηκε αλλά δεν κατασκεύασε ο Καλατράβα. Οπως τα 2,7 εκατ. ευρώ που εισέπραξε με απευθείας ανάθεση από την κυβέρνηση της Βαλένθια για ένα συνεδριακό κέντρο κόστους 60 εκατ. ευρώ στο Καστεγιόν, αλλά και 5,8 εκατ. ευρώ για πολυκατοικίες στην Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών και έργο στο λιμάνι της Τορεβιέχα. Για είσπραξη 1,2 εκατ. ευρώ από την κυβέρνηση των Βαλεαρίδων Νήσων για τον σχεδιασμό μιας όπερας που δεν κατασκευάστηκε ποτέ, ερεύνησε επίσης τον Καλατράβα η ισπανική Δικαιοσύνη.

Στις ΗΠΑ, το One World Trade Center είχε προϋπολογιστεί μεταξύ 1 και 1,3 δισ. δολαρίων, όμως το τελικό κόστος ήταν σχεδόν τριπλάσιο, στα 3,8 δισεκατομμύρια. Ετσι απέκτησε το παρατσούκλι «Ο ακριβότερος ουρανοξύστης του κόσμου», αν και δεν ήταν το μόνο… αλμυρό τίμημα για τους Νεοϋορκέζους. Εκεί, το όνομα του Καλατράβα έχει συνδεθεί με το WTC Transportation Hub που είχε αρχικά προϋπολογιστεί (το 2004) σε 2 δισ. δολάρια, αλλά τελικά κόστισε περισσότερο από 4 δισεκατομμύρια.

Στο Ντάλας, η γέφυρα Margaret Hunt Hill Bridge είχε αρχικό προϋπολογισμό 65 εκατ. δολαρίων, αλλά τελικά κόστισε 117 εκατομμύρια. Το υπερβολικό κόστος είχε να κάνει με τον σχεδιασμό και την κατασκευή ραμπών πρόσβασης και τις απαλλοτριώσεις. Η αμοιβή του Καλατράβα, -στα 6,3 εκατ. δολάρια- θεωρήθηκε υπερβολική και καλύφθηκε από ιδιωτικές δωρεές.

Ο επίσης διάσημος αρχιτέκτονας, θεμελιωτής του μεταμοντερνισμού, Μάικλ Γκρέιβς, θεωρεί τα έργα του Καλατράβα άδικη σπατάλη. Μάλιστα μιμείται τον Ισπανό αρχιτέκτονα να λέει: «Θα σας φτιάξω φτερά στον σταθμό του μετρό και αυτό θα σας κοστίσει 4 δισ. δολάρια».

Είναι όμως όντως μεγάλο το κόστος για τον μόνο αρχιτέκτονα του πλανήτη που χαρακτηρίζεται σούπερ σταρ; Για τον άνθρωπο που χαρακτηρίζεται ως ο διάδοχος του Γκαουντί και του Ρικάρντο Μποφίλ και που τα έργα του γίνονται τοπόσημα και οι φωτογραφίες τους κάνουν τον γύρο του κόσμου;

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books

[anthodesmia]

Λιωμένος Αύγουστος

Φέτος

οι γραμμές των τρένων έλιωσαν απ’ τον Αύγουστο

κι απλώθηκαν να στεγνώσουν

στις μικροσκοπικές βεράντες της πόλης

με τις χρωματιστές γλάστρες και τα παλιά σκουπόξυλα

Ορισμένως

τις πλένει τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι με φως

κι ομοιάζουν με την γραμμή που σχηματίζουν τα αστέρια

όταν πέφτουν

ασημοκαπνισμένη

Τίποτε δεν είναι ίδιο πια -

τ’ αστέρια

τα τρένα

κι η σκονισμένη διαδρομή τους στα καλύτερα μέρη

που μου ‘χε τάξει κάποιος ή κάτι

στα εφηβικά μου χρόνια

Ανεξάρτητα

τα βράδια ανεβαίνω στην ταράτσα

και κοιτάζω την πόλη

ως την μακρυνή θάλασσα

Οι νότες φτηνιάρικων τραγουδιών

αιωρούνται πάνω απ’ τα μπαρ

και εκρήγνυνται στο κενό

μαζί με ανώφελες συζητήσεις

και κακόγουστα αγγίγματα αγνώστων

συνοδευόμενες από ήχους κλιματιστικών

που ανοίγουν και κλείνουν νευρικά

στην μέση της νύχτας

«Κάτι θα κάνουμε, όχι, όχι, κάτι θα γίνουμε

σ’ αυτήν την ζωή μας που δεν ήρθε μ’ οδηγίες χρήσεως»

υποσχέσεις που χάνονται

στους ακάλυπτους πολυκατοικιών

με τα γατιά σε οίστρο

και τα γκράφιτι

Ο ρευστός χρόνος

σαν καύσωνας του μεσημεριού

με συνθλίβει καθώς ο ιδρώτας γλιστρά στις πρώτες μου ρυτίδες

κοντοστέκεται

ενώ αποσυντίθεται η πολιτεία

και με ρωτά γιατί δεν τρέχω πια να τον προφθάσω

στα μάτια μου η απάντηση

πλημμυρισμένα από την θέα μιας πόλης

και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

δεν έρχεται ποτέ κανείς

«περιμένω»

σηκώνω τους ώμους

θριαμβεύοντας σαρκαστικά επ’ αυτού

στα πόδια μου λιωμένες αλυσίδες. 

#γρεεκ κουοτς #αγαπη #ποιηση #γρεεκ ποστς #χωρισμος #ανασταση #γρεεκ τυμβλρ #greek posts #greek tumblr #greek blog #greek quotes #greek texts #γρεεκ ταμπλρ #γρεεκ μπλογκ #γρεεκζ #γρεεκ τεχτ

[phantasma-12]

Απροσδοκίες (Aprosdhokíes)

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

 

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Βρέχει χωρίς να βρέχει

όπως όταν σκιά

μας επιστρέφει σώμα.

 

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου

και πιο μακριά

η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.

Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί

κάθε που μας μετράει το άδειο.

 

Φυσάει άδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου

που έχω να σαρώνομαι.

 

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Κοιτάζεις σαν ερχόμενος

χαμογελάς σαν όχι.

Άνθη αποξηραμένα στο πλάι

σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα

το άκρατο όνομα τους semprevives

semprevives –αιώνιες, αιώνιες

μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

 

Με ρωτάει ο καιρός

από πού θέλω να περάσει

πού ακριβώς τονίζομαι

στο γέρνω ή στο γερνώ.

Αστειότητες.

Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

 

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

 

Όπως σκιά μου επιστρέφει σώμα.

Κι όπως θα συναντηθούμε μια μέρα

εκεί πάνω.

 

Σε κάποιαν αραιότητα κατάφυτη

με σκιερές απροσδοκίες

και αειθαλείς περιστροφές.

Τον διερμηνέα της σφοδρής

σιωπής που θα αισθανθούμε–μορφή εξελιγμένη της σφοδρής

μέθης που προκαλεί μια συνάντηση

εδώ κάτω– θα ’ρθει να κάνει ένα κενό.

Και θα μας συνεπάρει τότε

μια αγνωρισιά παράφορη–μορφή εξελιγμένη του αγκαλιάσματος

που εφαρμόζει η συνάντηση εδώ κάτω.

Ναι θα συναντηθούμε. Ευανάπνευστα, κρυφά

από την έλξη. Κάτω από δυνατή βροχή

ραγδαίας έλλειψης βαρύτητας. Σε κάποιαν

ίσως εκδρομή τού απείρου στο επ’ άπειρον∙

στην τελετή απονομής απωλειών στο γνωστό,

για τη μεγάλη προσφορά του στο άγνωστο∙

καλεσμένοι σε αστροφεγγιά προορισμού,

σε διασκεδάσεις παύσεων για φιλευδιάλυτους

σκοπούς και αποχαιρετιστήριες ουρανών

πρώην μεγάλες σημασίες.

Μόνο που ετούτη η συντροφιά των αποστάσεων

θα είναι κάπως άκεφη, ανεύθυμη

κι ας ευθυμεί εκ του μηδενός η ανυπαρξία.

Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή τής παρέας.

Η σάρκα.

Φωνάζω τη στάχτη

να με ξαρματώσει.

Καλώ τη στάχτη

με το συνθηματικό της όνομα: Όλα.

 

Θα συναντιέστ�� υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου.

Το στερνοπαίδι όνειρο.

 

Απ’ όσα είχα το πιο φρόνιμο.

Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό.

Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο

αλλά ούτε και φτηνά χαμηλωμένο,

όχι σουδάριο κάθε γης.

Πολύ οικονόμο όνειρο,

σε ένταση και λάθη.

Από τα όνειρα που ανάθρεψα

το πιο πονετικό μου: να μη

γερνάω μόνη.

 

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατός του.

Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να ’ρθει

κι αυτό μαζί εξάπαντος όταν συναντηθούμε

εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών.

 

Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.

Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.

Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ’ αυτό.

Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.

Διότι νέα σου δεν έχω.

Κι αλίμονο αν δε δώσει

σημεία ζωής το παράλογο

 

Unexpectations

Lord what’s still not in store for us.

I’m sitting here and sitting.

It’s raining without raining

just as when a shadow

returns to us a body.

I’m sitting here and sitting.

Me here, my heart opposite

and still further away

my weary relationship with it.

So we might seem many

whenever emptiness counts us.

Empty room blowing.

I hold tight to the way

I have of being swept off.

I’ve no news of you.

Your photo stationary.

You stare as if coming

you smile as if not.

Dried flowers at one side

incessantly repeating for you

their unadulterated name semprevives

semprevives—eternal, eternal

in case you forget what you’re not.

I’m asked by time

how I want it to pass

exactly how I pronounce myself

as edging or ageing.

Foolishness.

No end is ever articulate.

I’ve no news of you.

Your photo stationary.

Just as it rains without raining.

Just as a shadow returns to me a body.

And just as we’ll meet one day

up there.

In some lush sparseness

with shady unexpectations

and evergreen rotations.

As interpreter of the intense

silence that we’ll feel

—developed form of the intense

intoxication caused by a meeting

down here—will come a void.

And we’ll be enraptured then

by a passionate unrecognition

—developed form of the embrace

employed by a meeting down here.

Yes we’ll meet. Breathing fine, concealed

form attraction. In a downpour

of heavy lack of gravity. Perhaps on one

of infinity’s trips to ad infinitum;

at the ceremony for loss awards to the known

for its great contribution to the unknown;

guests at destination’s starlight,

at cessation’s galas on behalf of dissolving

causes and the skies’ farewell

importances once great.

Expect that this company of distances

will be somewhat downcast, cheerless

even if non-existence finds cheer from nothing.

Perhaps because the soul of the party will be absent.

The flesh.

I call to the ash

to disarm me.

I call upon the ash

by its code name: Everything.

You’ll meet regularly I imagine

you and the death of that dream.

The last-born dream.

Of all I had the best-behaved.

Clear-headed, gentle, understanding.

Not of course so dreamy

but neither worthless or mean,

no toady to all and sundry.

A very thrifty dream,

in intensity and errors.

Of the dreams I raised

my most loving: so I’d not

grow old alone.

You’ll meet regularly I imagine

you and its death.

Give it my regards, tell it to come

too without fail when we meet

there, at the loss awards ceremony.

Love me as long as you don’t live.

Yes yes the impossible’s enough for me.

Once I was loved by that.

Love me as long as you don’t live.

For I’ve no news of you.

And heaven forbid that the absurd

should show no signs of life.

#Κικη Δημουλα #kiki dimoula #απροσδοκιες