#ζωγράφοι

[amorphous-materia]

016 Painting Oil colours / Mixed media on wood - Ζωγραφική Χρώματα Λαδιού / Mεικτή τεχνική σε ξύλο - Glaufx Garland / Γλαύκωψ Στέφανος 2022 - 40χ60 cm

#ζωγραφική #πίνακας #ζωγράφοι #τέχνη #art #painting

[antonakic]

[justforbooks]

ΟΤΑΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ πρώτο του βιβλίο «Σκηνικά εγκλήματος στο Λούβρο» («Scènes de crime au Louvre») ο γαλλικός Τύπος έγραψε «όπως στην κλεμμένη επιστολή του Πόε, το θέμα βρισκόταν μπρος στα μάτια μας και δεν το βλέπαμε», αποδίδοντάς του τα εύσημα για την έμπνευσή του σε ό,τι είχε να κάνει με το έγκλημα στην τέχνη. Αλλά ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης δεν έμεινε σε αυτό, σκαρφίστηκε τον όρο Criminart, έγραψε και ένα βιβλίο για το Ορσέ και εν τέλει μεταπήδησε στη συγγραφή νουάρ μυθιστορημάτων για να γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους των Γάλλων αναγνωστών.

Εγκαταστημένος εδώ και αρκετά χρόνια στο Παρίσι, έχοντας εγκαταλείψει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα δικηγόρου στο Ηράκλειο Κρήτης, πλάθει εγκλήματα και δολοφονίες με φόντο μια Ελλάδα όχι απαραίτητα αναγνωρίσιμη. Κι αν τα αστυνομικά του μυθιστορήματα τα γράφει στα ελληνικά, το γαλλικό κοινό είναι το πρώτο που τα διαβάζει από μετάφραση. Έχοντας κερδίσει το Prix Méditerranée du polar 2023 (βραβείο Méditerranée αστυνομικού μυθιστορήματος 2023) θεωρείται πλέον από τους σύγχρονους μετρ του είδους διεθνώς.

Το τελευταίο του βιβλίο όμως με τον τίτλο «Omero», με την Κάλλας και τον Ωνάση στο εξώφυλλο, μάς έκανε να αναρωτηθούμε πού τον οδήγησε η φαντασία του αυτήν τη φορά. Η συνέντευξη που ακολουθεί φωτίζει πλευρές του εγκλήματος στη ζωή και στη λογοτεχνία αλλά και την αμφιλεγόμενη θεωρία πίσω από τον «Όμηρο» που κυκλοφορεί αποκλειστικά στα γαλλικά.

— Πώς προέκυψε ο όρος Criminart; Είναι ένας συνδυασμός των δύο θεμάτων με τα οποία μου αρέσει να ασχολούμαι. Το έγκλημα, που με ενδιαφέρει επαγγελματικά αλλά και λόγω σπουδών, και την τέχνη. Η αφορμή μού δόθηκε το 2010 όταν επισκέφθηκα την έκθεση του Μουσείου Ορσέ στο Παρίσι «Έγκλημα και τιμωρία». Είχε από πίνακες με αναπαραστάσεις εγκλημάτων μέχρι μία γκιλοτίνα του 18ου αιώνα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι μπορούσα να αναμείξω τα δύο μου ενδιαφέροντα συνδυάζοντας τη σκοτεινή, καταστροφική πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, το έγκλημα, με τη φωτεινή και δημιουργική που είναι η τέχνη. Κι έτσι επινόησα τον όρο Criminart, με τον οποίο δεν εννοώ μόνο το έγκλημα στην τέχνη αλλά και το έγκλημα ως μία εκ των καλών τεχνών.

Αυτό δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, το δανείστηκα από τον Τόμας ντε Κουίνσι, τον Βρετανό φιλόσοφο και δοκιμιογράφο του 19ου αιώνα, ο οποίος μας ωθεί να θεωρήσουμε τη δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών. Εξηγεί ότι φυσικά πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε την πράξη και να συλλάβουμε τον δολοφόνο, αλλά εφόσον έχει ήδη τελεστεί, μπορούμε να τη δούμε από καθαρά και αποκλειστικά αισθητική σκοπιά.

— Παραβλέποντας τελείως την ουμανιστική σκοπιά; Αυτή την πλευρά την παραβλέπει τελείως. Όπως άλλωστε και την ηθική και νομική σκοπιά, αφήνοντας τες στους ιερείς και τους δικαστές.

— Στον 21ο αιώνα δεν γίνεται να την παραβλέψεις. Εκείνος όμως έζησε τον 19ο αιώνα, με το έγκλημα τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γαλλία να αποτελεί αντικείμενο μελέτης και καλλιτεχνικής έμπνευσης. Στη Γαλλία, μετά την επανάσταση, οι δίκες γίνονται προσβάσιμες σε όλους, και πλέον γίνεται αντιληπτό πως αυτοί που σκοτώνουν δεν είναι κάποια τερατόμορφα όντα ή μυθικοί ήρωες αλλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Το πάθος για το έγκλημα εκδηλώνεται παντού. Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι από διαφορετικές σχολές ασχολούνται με το θέμα, από τον Ανγκρ και τον Ντελακρουά ως τον Σεζάν, καθώς και μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Ουγκό και ο Ζολά.

Παράλληλα, έχουμε τη γέννηση της Εγκληματολογίας στην Ιταλία από τον Τσεζάρε Λομπρόζο, ενώ στη Γαλλία γεννάται αυτό που θα εξελιχθεί αργότερα στο σημερινό CSI, με τη νέα μέθοδο λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων, την ανθρωπομετρία και τη φωτογραφία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είδα κι εγώ το έγκλημα ως αντικείμενο αισθητικής και ανέπτυξα αυτήν τη θεωρία του Ντε Κουίνσι που μας λέει ότι ο μόνος που μπορεί να απολαύσει το έγκλημα από αισθητικής πλευράς είναι ο μάρτυρας. Δεν θα μπορούσε να είναι ούτε το θύμα ούτε ο δράστης, επάνω από το κεφάλι του οποίου κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της τιμωρίας. Ο μάρτυρας είναι ηθικά και σωματικά ασφαλής ώστε να ευχαριστηθεί το «ωραίο σόου ενός μακάβριου θέματος».

— Αν υπάρχει μάρτυρας. Στα βιβλία μου υπάρχει. Παίρνω τους αναγνώστες από το χέρι στα δύο μεγάλα γαλλικά μουσεία, το Λούβρο και το Ορσέ, τους χρίζω μάρτυρες μπροστά σε πίνακες, γλυπτά και αμφορείς που αναπαριστούν μυθικές, βιβλικές και ιστορικές δολοφονίες και αναλύω μαζί τους αυτό που βλέπουμε.

— Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου πίνακες; Θα έλεγα η «Η Μήδεια εν εξάλλω» του Ευγένιου Ντελακρουά στο Λούβρο που αναπαριστά το χρονικό σημείο όπου ο αρχικός μύθος συναντάει τον Ευριπίδη. Στην αρχική εκδοχή του μύθου, ή σε μία από αυτές σε κάθε περίπτωση, επειδή η Μήδεια σκότωσε τη Γλαύκη και τον βασιλιά πατέρα της στέλνοντας το δηλητηριασμένο φόρεμα και την κορόνα, οι Κορίνθιοι παίρνουν εκδίκηση δολοφονώντας τα παιδιά της. Ο Ευριπίδης όχι μόνο άλλαξε την κατάληξη του μύθου το 431 π.Χ., με τη μάνα να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά στο τέλος βάζει την Αθήνα να υποδέχεται μια «βάρβαρη» παιδοκτόνο, κάτι που σόκαρε τους Αθηναίους. Για τον Ευριπίδη όμως η Μήδεια δεν δρα ως ζηλόφθονη εκδικητική σύζυγος αλλά ως όργανο της Νέμεσης, της τιμωρίας των θεών, στους οποίους ο Ιάσονας είχε δώσει όρκο ότι θα την αγαπάει για πάντα, όρκο τον οποίο καταπάτησε.

Ένα άλλο αγαπημένο μου έργο στο Λούβρο, το οποίο αποτελεί τον ορισμό ενός σκηνικού εγκλήματος, είναι «Ο θάνατος του Μαρά» του Ζακ Λουί Νταβίντ. Στο μουσείο αυτό βρίσκουμε και αρχαίους ελληνικούς αμφορείς με μυθολογικούς φόνους, ενώ αντίστοιχα στο Ορσέ υπάρχουν αγαπημένα έργα από τα μέσα του 19ου αι. μέχρι τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, του Καρπό, του Μορό, του Σεζάν. Με τον αναγνώστη, λοιπόν, αναζητούμε τον δολοφόνο, το θύμα, το κίνητρο και εν τέλει την αλήθεια μέσα σε κάθε έργο τέχνης, εντός του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου του δημιουργού αλλά και της πράξης. Αυτό ονόμασα Criminart.

— Πέρα από τη ζωγραφική αναπαράσταση, πότε ξεκινάει το αστυνομικό διήγημα; Η επίσημη αρχή του, σύμφωνα με πολλούς, είναι οι «Δολοφονίες της οδού Μοργκ» του Έντγκαρ Άλαν Πόε στα μέσα του 19ου αιώνα. Κατ’ εμέ αυτό που αποκαλούμε σήμερα «whodunit» ξεκινάει πολύ νωρίτερα, αν και οι Γάλλοι με λένε σοβινιστή όταν το αναφέρω, με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, όπου βρίσκουμε όλα τα στοιχεία ενός whodunit. Μια δολοφονία που δεν έχει εξιχνιαστεί, κάποιον που δρα ως ντετέκτιβ και ψάχνει να βρει τον δολοφόνο, έναν κλειστό κύκλο υπόπτων και μια σειρά από στοιχεία που οδηγούν στη λύση. Στο τέλος έχουμε την ανατροπή καθώς ο δολοφόνος, πατροκτόνος, βασιλοκτόνος και αιμομίκτης είναι αυτός που έψαχνε την αλήθεια. Η ρίζα λοιπόν του whodunit στη δυτική λογοτεχνία είναι το έργο αυτό του Σοφοκλή.

— Με αυτή την έννοια, όλη η μεγάλη λογοτεχνία έχει στοιχεία ανάλογα. Το 90% της λογοτεχνίας έχει εγκλήματα. Γι’ αυτό κι εδώ, στην τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος», κάνω τον διαχωρισμό με το whodunit, που έχει συγκεκριμένους κανόνες.

— Στον 20ό αιώνα ωρίμασε και εν τέλει άνθισε; Ναι, αυτό, δε, που λέμε «χρυσή εποχή» της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων. Φυσικά έχει εξελιχθεί έκτοτε, το αστυνομικό έχει γίνει πολύ πιο κοινωνικό και πολιτικό.

— Πάντως στον Μεσοπόλεμο έγραψε τα διασημότερά της μυθιστορήματα η Άγκαθα Κρίστι. Η οποία δικαίως αναφέρεται ως η «Βασίλισσα του Εγκλήματος».

— Είναι πολλές οι διάσημες γυναίκες συγγραφείς του είδους, έχει ενδιαφέρον αυτό. Οι γυναίκες έχουν μια πιο διεισδυτική ματιά στην ανθρώπινη ψυχολογία και για μένα το θεμελιώδες στοιχείο σε ένα αστυνομικό είναι η ψυχολογία του εγκλήματος. Όλα αλλάζουν και εξελίσσονται μέσα στον χρόνο, οι κοινωνίες, οι μέθοδοι της αστυνομίας κ.ο.κ., αλλά το γιατί κάποιος σκοτώνει παραμένει πάντα το ίδιο. Από την αρχαιότητα έως σήμερα, σκοτώνουμε για τους ίδιους λόγους.

— Ποιοι είναι αυτοί; Σε γενικές κατηγορίες είναι εκδίκηση, ζήλεια, χρήματα και δύναμη.

— Ποιος ή ποια συγγραφέας αποτελεί τομή στην ψυχολογική διείσδυση στο έγκλημα; Κάποιοι θα αναφέρονταν σε εκπροσώπους της σύγχρονης σκανδιναβικής σχολής, αλλά για μένα είναι η Τζόζεφιν Τέι. Όπως και μία συγγραφέας που δεν είναι πια τόσο γνωστή, αλλά ήταν πολύ δημοφιλής τις δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60, η Καναδή Μάργκαρετ Μίλαρ, η οποία έχει έναν ψυχίατρο στον ρόλο αυτού που προσπαθεί να επιλύσει τα εγκλήματα.

— Για εσένα όλα ξεκίνησαν με μεταπτυχιακές σπουδές στην Εγκληματολογία. Σπούδασα Νομική, αλλά η στεγνά νομική σκοπιά του εγκλήματος δεν μου ήταν αρκετή. Έκανα λοιπόν ένα μεταπτυχιακό Εγκληματολογίας στο Πάντειο για να μελετήσω την κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική πλευρά του φαινομένου.

— Σε επηρέασε ο τόπος καταγωγής σου, η Κρήτη; Κάθε τόπος έχει τις ιδιαιτερότητές του. Επειδή ο πατέρας μου είναι δικηγόρος ποινικολόγος στο Ηράκλειο, είχα από νωρίς τριβή με το έγκλημα. Ασχολήθηκα κι εγώ με ανθρωποκτονίες, έχοντας υπερασπιστεί κατά καιρούς και τις δύο πλευρές. Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, από μικρός, δεν ξέρω πώς, τα πρώτα μου αναγνώσματα ήταν Άγκαθα Κρίστι. Τα δικά μου μυθιστορήματα τώρα αποτίνουν φόρο τιμής στη βασίλισσα του whodunit.

— Γιατί εγκατέλειψες τη δικηγορία για να γίνεις συγγραφέας; Γύρω στα 30 ήρθα στο Παρίσι για την έρευνα του διδακτορικού μου πάνω στην αναπαράσταση της ανθρωποκτονίας στη γαλλική ζωγραφική. Η πολυετής αυτή έρευνα δεν ολοκληρώθηκε με διατριβή, αλλά έγινε η βάση για τα πρώτα μου δοκίμια, τα δύο βιβλία με τα «Σκηνικά εγκλήματος» στο Λούβρο και στο Ορσέ, με έργα απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα, με τον πίνακα «Μάστιγα» του Ντανζέ, μέχρι πίσω στην αρχαιότητα και τη δολοφονία, π.χ., του Αιγίσθου από τον Ορέστη και τον Πυλάδη σε οινοχόη του 300 π.Χ.

— Να ένας φόνος που αποτελούσε ιερό καθήκον ενός γιου και δεν εμπίπτει στις σύγχρονες κατηγοριοποιήσεις. Αυτό που έχει ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η υπεράσπιση από τον Απόλλωνα του Ορέστη στον Άρειο Πάγο για τον φόνο της Κλυταιμνήστρας. Ισχυρίστηκε πως η μητροκτονία δεν είναι γονεοκτονία γιατί, είπε, μόνο ο πατέρας είναι γονιός. Η μητέρα είναι απλά το έδαφος. Τελείως αντιφατικό, φυσικά, αφού ο ίδιος ο Απόλλων τέλεσε μαζικές δολοφονίες στο όνομα της Λητώς, της δικής του μητέρας...

— Για να επιστρέψουμε στη συγγραφή, τα δύο βιβλία στα μουσεία ήταν η αφορμή να αφοσιωθείς στη συγγραφή; Ναι, η επιτυχία τους αποτέλεσε την αφετηρία της καριέρας μου, επιτρέποντάς μου να αφιερώσω όλο μου τον χρόνο και τις δυνάμεις στη συγγραφή και την προώθηση των βιβλίων μου.

— Ωστόσο στην Ελλάδα η αστυνομική λογοτεχνία δεν έχει μεγάλη παράδοση. Βέβαια, στον Μαρή και στον Μάρκαρη έχουν προστεθεί πρόσφατα πολλοί συγγραφείς και ανάμεσά τους πολλές γυναίκες. Ο Μαρής είναι ο πατέρας της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, αν και χρονικά πρώτος ήταν ο Νιρβάνας με το «Έγκλημα στο Ψυχικό». Αν και πριν από αυτό δημοσιεύονταν διηγήματα σε συνέχειες στις εφημερίδες. Ο Μαρής ήταν και είναι δημοφιλής, αλλά είναι χάρη στον Μάρκαρη, ο οποίος έχει μεταφραστεί σε τόσες γλώσσες, που άνοιξαν οι πόρτες στο εξωτερικό για την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια γράφουν αστυνομικό πολλοί Έλληνες, κάποιοι, δε, είναι καλύτεροι από πολλούς σύγχρονους Γάλλους ευπώλητους. Κάποιοι έχουν μεταφραστεί και στα γαλλικά, τους συναντώ σε φεστιβάλ βιβλίου στη Γαλλία συχνά. Στην Ελλάδα, όπως και παγκοσμίως, το αστυνομικό μυθιστόρημα περνάει μια περίοδο άνθισης.

— Όπως και οι φόνοι… Δολοφονίες υπήρχαν πάντα και παντού. Σήμερα είναι πιο ορατές και «προσβάσιμες» λόγω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

— Έχει να κάνει με την ευμάρεια ή αντιθέτως με την ανέχεια; Έχει σημασία η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου; Δεν έχει να κάνει ούτε με το οικονομικό επίπεδο ούτε με τη μόρφωση. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε δολοφονίες μόνο από συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. Το λεγόμενο «πέρασμα στην πράξη» μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Ευτυχώς οι περισσότεροι έχουμε μέσα μας έναν μηχανισμό που μας συγκρατεί. Με την εμπειρία μου απ’ τη μαχόμενη δικηγορία και τις σπουδές εγκληματολογίας, έχω καταλήξει ότι υπό τις «κατάλληλες συνθήκες» ο καθένας από εμάς μπορεί να διαπράξει έγκλημα.

— Υπάρχουν και αρκετά «τέλεια εγκλήματα» που δεν έχουν εξιχνιαστεί. Τα τέλεια εγκλήματα, κατ’ εμέ, είναι αυτά που δεν ξέρουμε καν ότι έχουν διαπραχθεί. Μια γερμανική έρευνα πριν από μερικά χρόνια έδειξε πως αν πραγματοποιείτο νεκροτομή σε όλους όσους πέθαιναν, θα βλέπαμε πως ένα ποσοστό από 1% μέχρι 5% των θανάτων που είναι καταγεγραμμένοι ως από φυσικά αίτια ή ατυχήματα είναι εγκληματικές ενέργειες. Για να καταλάβεις τα μεγέθη, στη Γαλλία πριν τον Covid είχαμε ετησίως 100.000 θανάτους. Το 1% είναι χίλιοι άνθρωποι και το 5% είναι πέντε χιλιάδες. Είναι τρομακτικά τα νούμερα. Το τέλειο έγκλημα, λοιπόν, είναι αυτό δεν ξέρουμε ότι είναι έγκλημα, επομένως δεν θα ψάξουμε για τον δράστη.

— Ποιο βιβλίο νουάρ λογοτεχνίας αποτελεί το πρότυπό σου; Είναι τρία τα αγαπημένα μου: «Η δολοφονία του Ρότζερ Ακρόιντ» όπου η Άγκαθα Κρίστι ανέτρεψε τον κανόνα που λέει –ελπίζω να μην είναι spoiler– ότι ο αφηγητής δεν πρέπει να είναι ο δολοφόνος, το «The Beast In View» της Μάργκαρετ Μίλαρ γιατί μπαίνει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και παρόλο που είναι κάπως ξεπερασμένο παραμένει ένα καταπληκτικό βιβλίο, και τέλος το ιστορικής υφής αστυνομικό μυθιστόρημα «Η κόρη του χρόνου» της Τζόζεφιν Τέι, που εξετάζει την ενοχή του Ριχάρδου ΙΙΙ της Αγγλίας, αν δηλαδή ήταν όντως αυτός που έδωσε την εντολή να δολοφονηθούν τα δύο του ανίψια στον Πύργο του Λονδίνου.

— Όπως όλοι οι συγγραφείς αστυνομικών, έτσι κι εσύ έχεις τον δικό σου ντετέκτιβ, τον Χριστόφορο Μάρκου. Γιατί υπάρχει πάντα η ανάγκη ενός καταλύτη; Γιατί οι αναγνώστες δένονται με έναν χαρακτήρα τον οποίο και ακολουθούν. Ο Μάρκου είναι ένας καθημερινός, απλός άνθρωπος, αγαπάει την αστυνομική λογοτεχνία και την όπερα, όπως κι εγώ, κι εξελίσσεται με κάθε νέα του περιπέτεια ως άνθρωπος και φυσικά στη δουλειά του, μαθαίνει από όλα αυτά με τα οποία έρχεται σε επαφή. Τον συμπαθώ τον Μάρκου. Ακόμα τουλάχιστον. Η Κρίστι από ένα σημείο και μετά είχε κουραστεί με τον Πουαρό, όπως και ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με τον Χολμς, τον οποίο σκότωσε αλλά αναγκάστηκε να αναστήσει μετά από τις διαμαρτυρίες αναγνωστών. Εγώ απέχω μακράν αυτού…

— Για πάρα πολλά χρόνια η αστυνομική λογοτεχνία θεωρούνταν παραλογοτεχνία. Έχει γίνει πρόοδος σε αυτό το θέμα; Τα στεγανά πέφτουν, ευτυχώς. Ένα βιβλίο είναι ή δεν είναι καλογραμμένο, ανεξαρτήτως από το σε ποιο είδος λογοτεχνίας κατατάσσεται. Σημείο αυτής της προόδου είναι ότι πριν από λίγα χρόνια το βραβείο Γκονκούρ απονεμήθηκε στον συγγραφέα αστυνομικών, κατά κύριο λόγο, μυθιστορημάτων, Πιερ Λεμέτρ, αν και όχι για αστυνομικό βιβλίο, ενώ και η πιο πρόσφατη «Ανωμαλία» του Λε Τελιέ, που έλαβε το Γκονκούρ 2020, έχει στοιχεία νουάρ και φανταστικού.

— Σε έλκουν οι θεωρίες συνομωσίας; Δεν με αφορούν προσωπικά, αλλά με ενδιαφέρει πολύ η ψυχολογία πίσω από αυτές, το γιατί πιστεύουν κάποιοι πράγματα που λογικά και επιστημονικά δεν στέκουν. Κατά καιρούς, λοιπόν, έχω πάρει στοιχεία από τέτοιου είδους θεωρίες και τα έχω εντάξει σε βιβλία μου, όπως στο τελευταίο, που δεν είναι αστυνομικό.

— Ίσως είναι ο φθόνος απέναντι σε κάθε εξουσία το γιατί πιστεύουν κάποιοι σε αυτές. Η αμφισβήτηση κάθε αρχής είναι μια εξήγηση. Είμαστε σε μια εποχή που όλα αμφισβητούνται, ακόμα και η επιστήμη, ακόμα και το ότι η Γη είναι σφαιρική...

— Το εξώφυλλο του τελευταίου σου γαλλικού βιβλίου και ο τίτλος με το όνομα που θρυλείται ότι ήταν ενός παιδιού που γεννήθηκε και πέθανε προδίδουν μια στροφή στα θέματά σου.  Το εξώφυλλο είναι επιλογή του εκδότη, το οποίο ωστόσο βρίσκω εξαιρετικό, μιας και εγώ στο κείμενο δεν αναφέρω τα ονόματα των πρωταγωνιστών, πλην του Ομήρου, του παιδιού και στη συνέχεια ενηλίκου που μας διηγείται την ιστορία του. Σύμφωνα με τον Νίκολας Γκέιτζ και το βιβλίο του «Greek Fire», η Κάλλας και ο Ωνάσης απέκτησαν ένα παιδί το οποίο γεννήθηκε πρόωρα στις 30 Μαρτίου του 1960 και πέθανε λίγες ώρες μετά. Στο βιβλίο δημοσιεύει και πιστοποιητικά γέννησης και θανάτου, που έκτοτε κάποιοι έχουν θεωρήσει πλαστογραφημένα. Σε κάθε περίπτωση αυτό το θρυλούμενο παιδί ήταν η έμπνευσή μου για να γράψω μυθοπλασία, κάτι μεταξύ ελληνικής τραγωδίας και νουάρ.

Θέλησα να του δώσω ζωή. Πρόκειται για μια φανταστική αυτοβιογραφία όπου ο Όμηρος αφηγείται σε έναν φίλο του τη ζωή του, όπως ξεκινάει σε ένα πλούσιο αλλά τελείως αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο σπίτι στη βόρεια Ιταλία, όπου μεγαλώνει με δύο Ιταλούς γονείς, υπό τη σκιά ενός αόρατου νονού που επιβάλλει τα πάντα ως προς τη ζωή και τη διαπαιδαγώγησή του. Αργότερα μαθαίνει ότι ο νονός του είναι ο βιολογικός του πατέρας, ο οποίος, φοβούμενος τις αντιδράσεις της οικογένειάς του αλλά και τις συνέπειες για την «αυτοκρατορία του», αποφασίζει να κρατήσει κρυφό αυτό το παιδί που γεννήθηκε εκτός γάμου, σε εποχές με νοοτροπίες πολύ διαφορετικές από τις σημερινές, στις οποίες ανάλογα δράματα υπήρξαν πραγματικά.

Αντίστοιχα, μαθαίνει πως η βιολογική του μητέρα πίστεψε πως το παιδί της πέθανε. Μετά από μια εκστρατεία για να ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα, μετά από δεκαετίες κυνηγώντας τα φαντάσματα των γονιών του και τη φαντασίωση της τέλειας μητέρας, αφού αποπειράται να τιμωρήσει όσους έπαιξαν με το πεπρωμένο του και του στέρησαν το όνομά του, ο Όμηρος τελικά συνθηκολογεί με τη ζωή του. Είναι όμως πολύ αργά.

— Γιατί κυκλοφορεί μόνο στα γαλλικά; Καταρχάς οι Γάλλοι εκδότες είναι δεκτικοί σε καλογραμμένα κείμενα, ακόμα κι αν είναι πέραν και πάνω από τις ετικέτες με τις οποίες σε έχει ταυτίσει το αναγνωστικό κοινό. Ένας πρόσθετος λόγος είναι γιατί η ίδια η Κάλλας, ενώ έλεγε ότι στις φλέβες της κυκλοφορεί 100% ελληνικό αίμα, ενώ είχε ζήσει και ταξιδέψει παντού, επέλεξε να εγκατασταθεί στη Γαλλία, επειδή οι Γάλλοι αγαπούν και υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες όσους αναζητούν καταφύγιο απ’ το κυνή��ι της έμπνευσης. Είναι παράλληλα και ένα προσωπικό ευχαριστώ στη χώρα που με δέχτηκε, με εμπιστεύτηκε, με αξίωσε να έχω μια καριέρα και που μου επιτρέπει να είμαι αυτός που είμαι, ως άνθρωπος και ��υγγραφέας. Είναι ένα δείγμα ευγνωμοσύνης για την απόλυτη δημιουργική ελευθερία που μου παρέχει, την οποία δεν έχω προς το παρόν στην Ελλάδα.

— Τελικά ο Όμηρος συναντάει την Κάλλας; Φτάνει στο Παρίσι, ανυπομονεί να τη γνωρίσει και να της αποκαλύψει τα πάντα από κοντά. Το ραντεβού του μαζί της, ωστόσο, είναι στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, στις 18:00 το απόγευμα...

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #book review

[untilifoundpeace]

Έχεις το σώμα για το οποίο μιλάνε όλοι οι ποιητές και ζωγράφοι

Σε αντιπροσωπεύουν αγάλματα και πίνακες από την εποχή της αναγέννησης

Με την δύναμη που έχεις μπορείς να καταστρέψεις τον κόσμο και να τον ξανά χτίσεις από την αρχή

Γιατί δεν είσαι μόνο μια γυναίκα που κουβαλάει στις πλάτες της μια κοινωνία

Είσαι ένας πολεμιστής της επιβιωσης και κανένας δεν μπορεί να σε νικήσει

Πάντα θα υπάρχεις

Πάντα θα διεκδικείς

Πάντα θα αγωνίζεσαι

Ελπίζοντας μόνο για το τίποτα

Όλα για το τίποτα

Έχεις την ανάγκη να δίνεις

Δεν έχεις την ανάγκη να παίρνεις

Η λέξη μητέρα είναι πολύ λίγη για εσένα

Θα έπρεπε να σε έχουν δίπλα με τον θεό

Γιατί άμα ο θεός έδωσε την αρχή εσύ δημιούργησες την συνέχεια

#γυναικα #greek tumblr #greek posts #ellhnika #γκρικ ταμπλερ #γκρικ στιχακια

[xeimarras]

Αισθήσεις, πέντε στον αριθμό στον άνθρωπο.

Όσφρηση, όραση, γεύση, αφή και ακοή, με συγκεκριμένη σειρά, βιώσιμα απαραίτητες. Μπορείς να αντιληφθείς την γεύση χρησιμοποιώντας μόνο την όσφρηση, μα δεν μπορείς να γευτείς κάτι αν τα μόρια του δεν ενοχλήσουν τα ερεθίσματα που λαμβάνεις από τη μυρωδιά του.

Mπορείς να καταλάβεις αν ένα αντικείμενο είναι λείο ή τραχύ και την υφή του, μόνο και μόνο που θα το κοιτάξεις, αλλά δεν μπορείς να σχηματίσεις εύκολα το είδωλό του με την αφή.

Υπάρχει και άλλη μια αίσθηση που δεν την προσδιόρισε η επιστημονική κοινότητα και η ανθρωπολογία. Την περιέγραψαν οι ποιητές, οι μουσικοί, οι συγγραφείς, οι «απροσάρμοστοι» και οι τρελοί… Ο καθένας τους της έδωσε από ένα όνομα και συνεχίζει να ακούει σε όλα. Έρωτας, απόρριψη, εμπιστοσύνη προδοσία, γαλήνη, άγχος, θάρρος, ενοχή, υπερηφάνεια, πανικός, νοσταλγία, θυμός, πάθος, οργή.

Είναι το σφίξιμο που σε πιάνει στο στήθος όταν ακούς, βλέπεις, γεύεσαι, οσφραίνεσαι και αγγίζεις. Είναι το αίσθημα που έχεις όταν χαίρεσαι ή λυπάσαι.

Είναι αυτό που νιώθεις μέσα σου και σε κρατάει ξύπνιο το βράδυ όταν υπερσκέφτεσαι και τα σενάρια σου διακλαδώνονται μέχρι το ταβάνι του δωματίου. Για καλό ή για κακό είναι εκεί τελικά;

«Συναισθήματα» κατέληξαν οι ειδικοί, με κοινό παρονομαστή το ίδιο σφίξιμο στο στήθος σου να σου πιέζει το στέρνο από μέσα, παρέα με το ρύγχος στη ραχοκοκαλιά και την ελαφριά ζαλάδα που κρατάει δευτερόλεπτα. Σύνθετες και διακριτές καταστάσεις ψυχικής και σωματικής αντίδρασης που παράγονται ως απάντηση σε συγκεκριμένες ερεθίσεις ή συνθήκες, απάντησε η επιστημονική κοινότητα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την άγνοια της, μα είναι κάτι πιο βαθύ.

Μια αόρατη και πολυσχιδής γλώσσα της ψυχής, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, με χρώματα που χορεύουν και σχήματα που σμίγουν, απάντησαν οι ζωγράφοι.

Μελωδίες που συνθέτουν τις αισθήσεις και νότες που περιγράφουν την ανθρώπινη ψυχή, έτρεξαν να πάρουν θέση οι μουσικοί.

Πηγή έμπνευσης τα ονόμασαν οι γλύπτες, καθώς τα σμίλευαν πάνω σε κομμάτια μαρμάρου με απόλυτη λεπτομέρεια στις εκφράσεις των προσώπων που δημιουργούσαν.

Με ρώτησαν και εμένα, μα δεν είμαι ζωγράφος, μουσικός ή γλύπτης και τι να τους απαντήσω; Τους μίλησα για τα μάτια σου και πως αυτά με κοιτούν, γεμάτα έρωτα, εμπιστοσύνη, γαλήνη, θάρρος, υπερηφάνεια, νοσταλγία και πάθος. Πως με κοιτούσαν γεμάτα απόρριψη, προδοσία, άγχος, ενοχή, πανικό, θυμό και οργή.

Μα πως μεταμορφώθηκαν τα συναισθήματα σου; Τι απέγινε τελικά ο ζωγράφος, ο μουσικός και ο γλύπτης μέσα σου; Τι απέγιναν τα συναισθήματα σου και έχω καταλήξει…Σε κέρδισε μάτια μου η επιστημονική κοινότητα. Ακόμα ζωγραφίζω,  ακόμα παίζω μουσική, ακόμα δίνω μορφή σε μάρμαρα και βράχους και ας μην ήμουν ποτέ μου  καλλιτέχνης.

Γράφω για τα μάτια «της», όταν με κοιτάζει, όταν με ξυπνάει, όταν μου φτιάχνει καφέ, όταν μου φτιάχνει όλη μου την ημέρα με ένα χαμόγελο καρφωμένο μόνιμα στα χείλη και με πιάνει ξανά το σφίξιμο στο στήθος, ο έρωτας, η εμπιστοσύνη, η γαλήνη, η υπερηφάνεια και το πάθος!

Τι μάτια είναι αυτά ρε μάτια μου;

Ανείκονα συναισθήματα και αλεξιθυμίες…!

                                                                                                          NoS

#greek #greek quotes #nos #overthinking #feelings #eyes

[clevernews]

«Broken Mirror»

Δέκα σύγχρονοι καλλιτέχνες, εννέα ζωγράφοι και ένας γλύπτης, εμπνέονται από το υπερβατολογικό σύμβολο του καθρέφτη, με τρόπο αφαιρετικό και εντελώς προσωπικό ο καθένας, στη νέα έκθεση που έχει τον εύγλωττο τίτλο “Broken Mirror” και εγκαινιάζεται στις 29 Φεβρουαρίου στην γκαλερί Αργώ. Στέκονται απέναντι στον καθρέφτη, και μάλιστα τον σπασμένο, αναμετρούνται με το είδωλο τους, κάνοντας το έργο τους…

View On WordPress

#Home

[stmol]

Παραδέχτηκα ότι το πιο ακατάλληλο μέρος να μείνεις είναι κείνο όπου κάποτε έμεναν άνθρωποι ευτυχισμένοι. | Cesare Pavese

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο “Στην παραλία” του Cesare Pavese – «Ποιος ζωγραφίζει;! Το κέφι του κάνει.» Το άσχημο ήταν ότι όπως όλοι οι καλλιτέχνες, κι ό Ντόρο δεν ικανοποιούσε τη γυναίκα του. πώς το γνωρίζετε;». Το γνώριζε, γιατί η πνευματική ένταση και το τέντωμα των νεύρων εξασθενούν την ανδρική ικανότητα — απόδειξη το γεγονός ότι όλοι οι ζωγράφοι περνούν περιόδους τρομακτικής απώθησης. “Κι οι…

View On WordPress

#books #excerpts #σκέψεις #Αξιοσημείωτα #αποσπάσματα #αποφθέγματα #γνωμικά #λόγια #maxims #Philosophy #Quotations #sayings

[eclecticstarlightblogger]

Σαν σημερα γεννήθηκε ο μεγάλος Φώτης Κόντογλου

Σαν σήμερα 8 Νοεμβρίου 1895 γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες)ο Φώτης Κόντογλου, Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος, από τα επίλεκτα μέλη της γενιάς του ’30, που αναζήτησε την ελληνικότητά της μέσα από την επιστροφή στις ρίζες. Μαθητές του υπήρξαν οι διακεκριμένοι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.  Ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλη […] Σαν…

View On WordPress

[thoughtfullyblogger]

Σαν σημερα γεννήθηκε ο μεγάλος Φώτης Κόντογλου

Σαν σήμερα 8 Νοεμβρίου 1895 γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες)ο Φώτης Κόντογλου, Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος, από τα επίλεκτα μέλη της γενιάς του ’30, που αναζήτησε την ελληνικότητά της μέσα από την επιστροφή στις ρίζες. Μαθητές του υπήρξαν οι διακεκριμένοι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.  Ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλη […] Σαν…

View On WordPress

[greekblogs]

Σαν σημερα γεννήθηκε ο μεγάλος Φώτης Κόντογλου

Σαν σήμερα 8 Νοεμβρίου 1895 γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες)ο Φώτης Κόντογλου, Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος, από τα επίλεκτα μέλη της γενιάς του ’30, που αναζήτησε την ελληνικότητά της μέσα από την επιστροφή στις ρίζες. Μαθητές του υπήρξαν οι διακεκριμένοι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.  Ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλη […] Σαν…

View On WordPress

[skandaladiaplokidiafthora]

Σαν σημερα γεννήθηκε ο μεγάλος Φώτης Κόντογλου

Σαν σήμερα 8 Νοεμβρίου 1895 γεννήθηκε στο Αϊβαλί (τις αρχαίες Κυδωνίες)ο Φώτης Κόντογλου, Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος, από τα επίλεκτα μέλη της γενιάς του ’30, που αναζήτησε την ελληνικότητά της μέσα από την επιστροφή στις ρίζες. Μαθητές του υπήρξαν οι διακεκριμένοι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.  Ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλη […] Σαν…

View On WordPress

[eimaiskulos]

«Έμπειρος Ερασιτέχνης» 2/2

Αλλά ας μην ξεχνάμε την αληθινή ομορφιά του όρου «έμπειρος ερασιτέχνης». Δεν είναι μόνο να είσαι άπειρος αλλά και έμπειρος στο να είσαι άπειρος. Είναι σαν ένα παράδοξο τυλιγμένο σε ένα αίνιγμα, όλα δεμένα με ένα τόξο ειρωνείας. Όσο πιο έμπειρος είσαι στο να είσαι ερασιτέχνης, τόσο πιο αξιοθαύμαστος γίνεσαι. Το αποκορύφωμα του επιτεύγματος είναι να έχεις χρόνια πρακτικής και να διατηρείς ένα επίπεδο ανικανότητας που μόνο ένας αληθινός ερασιτέχνης μπορεί να επιτύχει. Φανταστείτε έναν χειρουργό να δηλώνει περήφανα: "Είμαι έμπειρος ερασιτέχνης! Έχω κάνει αμέτρητες επεμβάσεις χωρίς επίσημη εκπαίδευση και πρέπει να πω ότι έχω μια μοναδική προσέγγιση στην αφαίρεση οργάνων." Ή ένας πιλότος που ανακοινώνει, "Είμαι ένας έμπειρος ερασιτέχνης! Έχω πετάξει πολλά αεροπλάνα, συχνά με απροσδόκητες αναταράξεις, αλλά να είστε σίγουροι ότι πάντα βρίσκω τον δρόμο μου πίσω στον διάδρομο με κάποιο τρόπο." Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους αμέτρητους «έμπειρους ερασιτέχνες» και στις δημιουργικές τέχνες. Ζωγράφοι που πιτσιλίζουν επιδέξια, ζωγραφίζουν σε έναν καμβά και τον αποκαλούν αφηρημένο εξπρεσιονισμό, μουσικοί που χτυπούν αβίαστα τυχαία πλήκτρα σε ένα πιάνο και το χαρακτηρίζουν avant-garde και συγγραφείς που ρίχνουν με πάθος τις σκέψεις τους στο χαρτί με την ευγλωττία ενός μεθυσμένου ποιητή. Α, ο όρος «έμπειρος ερασιτέχνης» είναι ένα δώρο που συνεχίζει να δίνει. Μας επιτρέπει να αγκαλιάσουμε την έλλειψη τεχνογνωσίας μας, διατηρώντας παράλληλα μια πρόσοψη γνώσης. Είναι ο τέλειος συνδυασμός αυταπάτης και αυτοεξευτελισμού. Λοιπόν, ας απολαύσουμε όλοι τη δόξα του να είμαστε «έμπειροι ερασιτέχνες» και ας συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους πιστεύοντας ότι είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είμαστε. Έτσι, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον που ισχυρίζεται ότι είναι «έμπειρος ερασιτέχνης», φροντίστε να του πείτε τα θερμά σας συγχαρητήρια. Άλλωστε, χρειάζεται ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου για να πετύχεις μια τόσο αξιοσημείωτη αντίφαση. Αγκαλιάστε την ειρωνεία, φίλοι μου, και γιορτάστε τον υπέροχο κόσμο του «έμπειρου ερασιτέχνη».

[timeofgreecenews]

Λεονάρντο Ντα Βίντσι: Ποιο είναι το μυστικό συ στατικό που χρησιμοποι ούσε στους πίνακες του

Λεονάρντο Ντα Βίντσι: Ποιο είναι το μυστικό συστατικό που χρησιμοποιούσε στους πίνακες του Πώς πειραματίζονταν οι μεγάλοι ζωγράφοι της Αναγέννησης για να πετύχουν αυτά τα μοναδικά χρώματα https://www.news.gr/kosmos/article/3232825/leonarnto-nta-vintsi-pio-ine-to-mistiko-sistatiko-pou-chrisimopiouse-stous-pinakes-tou.html Κόσμος unsubscribe from this feed

View On WordPress

[justforbooks]

O μεγαλύτερος μύθος της Επανάστασης θα έλεγα ότι είναι αυτός με τη δήθεν ύψωση του λάβαρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Μονή της Αγίας Λαύρας την 25η Μαρτίου του 1821, όπου τάχα ορκίστηκαν οι αγωνιστές. Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε καν την ημερομηνία εκείνη, αλλά λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Γερμανός, άλλωστε, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη βρισκόταν σε άλλο χωριό. Ο θρύλος της Λαύρας εντασσόταν στις μεταγενέστερες προσπάθειες να συνδεθεί η θρησκευτική με τη νεοαναδυόμενη εθνική ταυτότητα.

Είχε, τελικά, ταξικό χαρακτήρα το ‘21, όπως πρότειναν κάποιοι ιστορικοί; ― Με την έννοια ενός προλεταριάτου που εξεγείρεται, σίγουρα όχι. Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ήταν μυθεύματα του ΚΚΕ και συγγραφέων όπως ο Γιάννης Κορδάτος. Τον πιστέψαμε πολύ τον Κορδάτο στα νιάτα μας, τραφήκαμε με αυτόν, αλλά δεν ήταν καν ιστορικός ο άνθρωπος, δεν είχε κάνει καμία σοβαρή έρευνα. Μέχρι ανύπαρκτες κοινωνικές τάξεις εφηύρε για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Δεν ξέρω ποιανού άλλου λαού η ανεξαρτησία εξακολουθεί, δύο αιώνες σχεδόν αφότου επιτεύχθηκε, να προκαλεί τόσες εντάσεις όποτε κάποιος αμφισβητήσει τον «εθνικό μύθο» που είθισται να τη συνοδεύει. Και που, στην περίπτωσή μας, είναι από τους πιο «φουσκωμένους» καθώς η δημιουργία ενός καινούργιου έθνους-κράτους, ανύπαρκτου ως τότε με την σύγχρονη έννοια, έπρεπε να συνδυαστεί με την ανάδειξή του ως αδιαμφισβήτητου κληρονόμου και θεματοφύλακα της ένδοξης ελληνικής αρχαιότητας αφενός, της Ορθόδοξης πίστης αφετέρου.

Η ελληνική επανάσταση είχε, αναμφίβολα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν την καλοβλέπουν οι Μικρασιάτες Έλληνες, οι Φαναριώτες, ούτε βέβαια το Πατριαρχείο. Δεν ξεκινά στις 25 Μαρτίου στα Καλάβρυτα, όπως ορίστηκε σκόπιμα ώστε να συμπέσει με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού, μήτε ξεσπά κάπου στον «εθνικό κορμό» αλλά εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στη Μολδοβλαχία. Δεν είναι καν πόλεμος κανονικός όπως αυτός που διεξήγαγαν τα ευρωπαϊκά έθνη την ίδια εποχή αλλά, στο μεγαλύτερο διάστημά του, ο πρώτος σύγχρονος ανταρτοπόλεμος - που παραλίγο κιόλα να χαθεί όχι από αδυναμία ή ανικανότητα μα από τους εμφύλιους, τη φαγωμάρα και τη διχόνοια. Από την άλλη, υπήρξε η πρώτη επιτυχημένη εθνική εξέγερση με φιλελεύθερο χαρακτήρα - όσο το επέτρεπαν οι παπάδες, δηλαδή -, που μάλιστα πλαισίωσε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά Συντάγματα παγκοσμίως για εκείνη την εποχή (Επίδαυρος, 1822). Υπήρξε επίσης, τρόπον τινά, το «Βιετνάμ» της εποχής, προκαλώντας κύματα αλληλεγγύης σε Ευρώπη κι Αμερική – μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Φον Ες κι ο Ντελακρουά έδωσαν έναν υπερβατικό, μεταφυσικό σχεδόν χαρακτήρα στον αγώνα και πλήθος Φιλέλληνες έσπευσαν συνεπαρμένοι να βοηθήσουν προσωπικά, για να χαθούν άδοξα οι περισσότεροι ή να απογοητευθούν, άλλοτε από τις συνθήκες που συνάντησαν κι άλλοτε επειδή είχαν οι ίδιοι λανθασμένες περί Ελλάδας και Ελλήνων ιδεοληψίες.

Τι θα κρατούσα σήμερα ως ώριμος ενήλικας από την επέτειο της 25ης; Ούτε βέβαια τις παρελάσεις, ούτε τα γαλανόλευκα σημαιάκια, ούτε τις φουστανέλες (που και γι΄αυτές ακόμα ερίζουμε αν ήταν παραδοσιακή ελληνική φορεσιά ή αρβανίτικη), ούτε τα τουρκοφαγικά αισθήματα, ούτε τους ηρωικούς και πένθιμους λόγους και τα ποιήματα, ούτε φυσικά τα τόσα ιστορικά παραμύθια που μας φλόμωναν  προκειμένου να σφυρηλατηθεί μια αμφίβολη εθνική συνείδηση. Το «όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά» από τον Θούριο του Ρήγα. Το διαχρονικά συγκινητικό σύνθημα των επαναστατημένων «ελευθερία ή θάνατος», που έρχεται ακριβώς να δικαιώσει το παραπάνω ρητό. Τα Απομνημονεύματα  του Μακρυγιάννη αλλά και του Κολοκοτρώνη, μέσα από τις σελίδες των οποίων «διαβάζεις» κανονικά τους σημερινούς Έλληνες, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Μορφές όπως του Καραϊσκάκη γιατί ήταν αλητεία μεγάλη, της Μπουμπουλίνας γιατί υπήρξε αρχετυπική “Femen”, του λόρδου Βύρωνα, του κορυφαίου των Ρομαντικών που παράτησε μια άνετη, κοσμοπολίτικη ζωή προκειμένου να κυνηγήσει μέχρι τέλους μια χίμαιρα. Κάποια χρήσιμα ιστορικά διδάγματα.

Α, και τον βακαλάο σκορδαλιά – εξαιρετικό πιάτο, μα την πίστη μου!

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #message from the editor

[allyouknowisalie]

As I was walking from the Peiraios beset By troubles and despair, philosophy came over me. And all the painters now seem to me to be ignorant About love, and, to put it simply, so is everyone else Who fashions images of him as a god. For he is neither female nor male, and again, He is not a god or mortal; nor is he foolish Or wise, but he is drawn together from everywhere And carries many shapes in one form. For he has a man’s boldness with a woman’s restraint; he has the senselessness of madness But the reason of a thinker; he has a beast’s ferocity, The toil of the unbreakable, and the avarice of a god. Indeed, by Athena and the gods, I do not understand What love is, but still it is the type of thing I have said only without this name. πορευομένῳ δ᾽ ἐκ Πειραιῶς ὑπὸ τῶν κακῶν καὶ τῆς ἀπορίας φιλοσοφεῖν ἐπῆλθέ μοι. καί μοι δοκοῦσιν ἀγνοεῖν οἱ ζωγράφοι τὸν Ἔρωτα, συντομώτατον δ᾽ εἰπεῖν, ὅσοι τοῦ δαίμονος τούτου ποιοῦσιν εἰκόνας. ἐστὶν γὰρ οὔτε θῆλυς οὔτ᾽ ἄρσην, πάλιν οὔτε θεὸς οὔτ᾽ ἄνθρωπος, οὔτ᾽ ἀβέλτερος οὔτ᾽ αὖθις ἔμφρων, ἀλλὰ συνενηνεγμένος πανταχόθεν ἑνὶ τύπῳ πόλλ᾽ εἴδη φέρων. ἡ τόλμα μὲν γὰρ ἀνδρός, ἡ δειλία γυναικός, ἡ δ᾽ ἄνοια μανίας, ὁ δὲ λόγος φρονοῦντος, ἡ σφοδρότης δὲ θηρός, ὁ δὲ πόνος ἀδάμαντος, ἡ φιλοτιμία δὲ δαίμονος. καὶ ταῦτ᾽ ἐγώ, μὰ τὴν Ἀθηνᾶν καὶ θεούς, οὐκ οἶδ᾽ ὅ τι ἐστίν, ἀλλ᾽ ὅμως ἔχει γέ τι τοιοῦτον, ἐγγύς τ᾽ εἰμὶ τοὐνόματος.

Alexis (fr.386k from his Phaedrus; found at Athenaeus 13.13)

#txt #Alexis #Phaedrus #Athenaeus

[thryallidasyllogos]

💠ΗΡΩΕΣ ✒️Ποίημα και κολάζ της @despinamelenti Όταν πήρα το φανάρι και τους αναζητούσα αλαφιασμένη τις νύχτες πάνω στα βουνά πού πας; μου ‘λεγαν. Τρελή, τίποτα δεν θα 'βρεις Τα πήρε όλα ο θάνατος κι ο χρόνος Σάρκες, οστά, χαμόγελα Όλα χαθήκαν Εγώ όμως τους ένιωθα μέσα μου ολοζώντανους έκλεινα τα μάτια μου και τους έβλεπα να πολεμούν με φοβέρες κι ιαχές και τη χλαίνη τους ν’ ανεμίζει στον βοριά Άλλοτε σήκωναν ψηλά την σημαία, άλλοτε φώναζαν όλοι μαζί Αγρότες, ποιητές, ζωγράφοι, θεατρίνοι, χωρικοί όλοι μαζί: Αέραααα. Κι άλλοτε πάλι φορώντας τα κράνη τους πετούσαν πάνω από τα νησιά τράνταζαν τη γη από τα τζι τους Έφτανε η αδρεναλίνη τους Να γεμίσει και τα δικά μας στήθια Υπερηφάνεια Πάνω τους παλικάρια μας Φωνάζαν οι γεροντότεροι και οι γυναίκες κουνούσαν τα κεφαλομάντηλα και τα παιδιά γελούσαν και χαίρονταν χωρίς παιχνίδια Μόνο οι μάνες και τα ορφανά έκλαιγαν που ‘χάσαν την χαρά τους πνιγμένη στα Ίμια Αυτοί κι άλλοι πολλοί είναι οι ήρωες οι δικοί μας. #ποίηση #ΛογοτεχνικοΠεριοδικοΘρυαλλιδα #thryallida #thryallidagram https://www.instagram.com/p/CoS6DI4NxDM/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#ποίηση #λογοτεχνικοπεριοδικοθρυαλλιδα #thryallida #thryallidagram