Και εγώ επιθυμώ εκείνη, με τα γέλια της, με τα δάκρυα της, με την τρέλα της, με το πάθος της και τις μοναξιές της. Οι παλιοί ίσως να την αποκαλούν «αγάπη», άλλοι «απόγνωση» κι άλλοι «ευτυχία». Εγώ πάλι θα πω ότι μοιάζει με «ποίηση» και κάθε της κομμάτι αντιπροσωπεύει την «ζωή», αφού με ένα της χαμόγελο μπορεί να σε συνεπάρει στα κύματα της και με ένα της βλέμμα να σε καθηλώσει όπως εκείνη ξέρει.
Ας πάμε λίγο πισω κ μετά μπροστα.
Πριν 6 μηνες είχαμε έκλειψη ηλίου στις 30 Απριλίου, με την έκλειψη στο ζώδιο του Ταύρου. Η έκλειψη όρισε την πορεία μπροστα με υπόδειξη «χτίσιμο καλών δομών κ σταθερής βάσης κ καινοτόμων υποδομών αναφορικά με το σπιτι μας κ τη γη» ωστε να μπορεσουμε να σταθούμε όρθιοι μπροστα στον χρονο που θα ακολουθούσε.
6 μηνες μετά, 25 Οκτωβρίου, αυριο, εχουμε έκλειψη ηλίου…
Ολα καλα λεω στον εαυτο μου,ξαπλωμενος στο κρεβατι μου μπλεγμενος στα λευκα μου τα σεντονια.
Αιμορραγώ απο τις πληγες μου,οχι μεταφορικα,τελειως κυριολεκτικα.Σταζει το αιμα στο σεντονι.Ποσο πολυ ταιριαζει το ασπρο με το κοκκινο,εγω και ναι ,εμεις
Εξω βρεχει και μεσα στο δωματιο βρεχει.Πανω απο το κεφαλι μου βρεχει. μερες τωρα μουσκεμα.
Κινουμαι μεσα στα πληθη χαμενος μεσα σε ανθρωπους που φαινεται να ξερουν παντα καλυτερα απο μενα που πανε.Κινουμαι,τους μιμουμαι και γω.
Γυρναω στο κρεβατι μου πεφτω μεσα στα λευκα και στα κοκκινα.
Ακροβατω στο παρον κοιταω πισω,βλεπω εσενα να μου γελας.Σε αγκαλιαζω με αγκαλιαζεις,και υστερα ερχεται η ζωη μας παιρνει απο το χερι και μας παει τον καθενα παρακατω ,σε νεα ματια.Φαινεται να ξερεις που πας … Ειλικρινα ευχομαι να με λησμονησεις μεσα στις ομορφιες.
Σε αφηνω εδω.
Και μενα απο την αλλη με περιμενει ο Ολυμπος να τον ανεβω και τα αλλα διακοσια πενηντα εφτά ονειρα μου.
Γδυνομαι απο τους εγωισμους μου,ντυνομαι στα μελαγχολικα.Τα κοκκινα διασχιζουν το κορμι μου του αλλαζουν σχημα και γω μεσα στη ζαλη μου γυρναω πλευρό και κοιτω το αυριο.
Το αυριο..Που με φωναζει να τρεξω ,χωρις να μου λεει προς τα που να παω.Το ξυπνητηρι δεν εχει καν χτυπησει αλλα εγω νιωθω ηδη αργοπορ��μένος.
Κανει κρυο,μου φτιαχνει τσαι μου λεει οτι ολα θα πανε καλα,πιανω την κουπα πιανει τα χερια μου.Το εννοω μου λεει,ολα θα πανε καλα.Εχουν κατι τα ματια της που δεν μπορω να μην τα πιστεψω.
Τα σεντονια πιο κοκκινα απο χθες.
Με βλεπεις να πονω,σε βλεπω να πονας μαζι μου.Με αγαπας πολυ,το αισθανομαι.Σε αγαπω πολυ,και αυτο το αισθανομαι.
Σε αυτο το τρελο πραγμα που λεμε ζωη αν για κατι ειμαι ευγνωμων ειναι τ��υς ανθρωπους της ζωης μου.Τους ανθρωπους του χθες,του σημερα,του αυριο και λιγο παραπανω για τους ανθρωπους του παντα και παντου.
Τα σεντονια μου μονο κοκκινο πια.
Ανησυχω
Το μυαλο μου καιει , το κορμι μου καιγεται.
Η καρδια μου ακομα χτυπα.
Καθε χτυπος που περνα και αυτος ο χρονος μεχρι να τον διαδεχτει ο επομενος,εκει νιωθω πως τα ρισκαρω ολα….
ακούω τριπ μουσικη βλεπω τον νυχτερινο ουρανο πιο φωτεινο , εχει σταματησει η πραξη και κανω μονο ονειρα και εμβρίθειες σκεψεις , ο καπνος του τσιγαρου για λιγο σταματησε να ανεβαινει και εχω εγω σειρα να ανεβω , θελω να ανεβω σε εκεινο το παρτυ στο βουνο, ακυρώθηκε τελικά και ΔΕΝ πήγα ... τον αγαπαω σημερα πιο πολυ, θα τν πεισω να μην κανει μουτρα λογω δουλειας και κουρασης οταν γυρισει σπιτι, θα τον βαλω στον δικο μου εσωτερικο κοσμο να δει ποσο χρωματιστα ειναι ολα και ποσο συναισθηματικα ειναι..... εκεινος εχει ζησει τριπαρισματα εντονα με φιλους, εμεις θελω να τα ζησουμε ερωτικά χωρις σ υ μ φ ε ρ ο ν , μονο με συναισθημα , απορω πως καποιοι ανθρωποι προσφερουν χωρις συναισθημα απλα και μονο για να προσφερουν και για να εχουν κατι να κατακρινουν , η γραφη μου πλεον ειναι κατι αφηρημένο αλλά δεν θελω να κατατασσεται πουθενα δεν θελω να βαζω ραντομ ταμπελες........... σημερα περναω ομορφα, το ανασοποιητικό μου ακομα αγκομαχάει και παλευει για μια καλυτερη ανασα αλλα δεν ξερει που να την βρει, μαλλον δεν πιανει καλο σημα αλλα προσπαθω να κανω το καλυτερο γι αυτο , ποτέ δεν ειναι αργα..... δεν θα αποκαλυψω το τριπ κομματι που ακουω αλλά ειναι μία τρελη απογείωση προς τα αστερια , μενει διπλα ενας φοιτητης και μου τα χει μαθει, κανουμε φουλ καλη παρεα, εκεινος το γυρναει καμια φορα αλλα εγω εχω πει οχι προς το παρον κι ας εχω κανει δύο φορές, την επομενη φορα που θα κανω ,θα βαλω τριπ τρελαμένη δεν εχω ακουσει ποτέ ούσα μπαφιασμένη , ποτό και άλλα τετοια μου φερνουν εμπνευση και δεν ξερω αν ειναι καλό αυτό ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ αλλά το κάνω , με κανουν να δημιουργω ακομα και φανταστικές νουβέλες
獨行道/ Dokkōdoō/The path of walking alone/The path of aloneness/ Το μονοπατι της αυτοδυναμιας
Μερος ενος βιβλιου που διαβασα πρωτη φορα οταν ημουν 16, το οποιο πλεον εχω διαβασει τρεις φορες και το οποιο αποτελεσε σημαντικο θεμελιο σε σχεση με την διαμορφωση της ηθικης μου πυξιδας.
Γραμμενο απο τον Miyamoto Musashi, ισως τον πιο γνωστο ronin της ιαπωνικης ιστοριας, του οποιου η ζωη, ως περιγραφεται τωρα, χαρακτηριζεται απο συγχυση μεταξυ μυθοπλασιας κι αληθινων γεγονοτων.
Ο ιδιος εκτος απο γνωστης πολεμικων τεχνων, ηταν φιλοσοφος, ποιητης, ζωγραφος καθως και συγγραφεας ενος απο τα πιο συμπαγη εγχειριδια τακτικης, εξασκησης πολεμικων τεχνων και φιλοσοφιας.
Αποτελεσε τον λογο για τον οποιο ξεκινησα να προπονουμαι και με bokken, εκτος των αλλων πολεμικων τεχνων που εξασκω, τον λογο για τον οποιο εκανα σημαντικη ενδοσκοπηση και τοσο το βιβλιο του, οσο κι οι διαφορες απεικονισεις του -η πιο γνωστη ειναι ομολογουμενως στο manga Vagabond του Takehiko Inoue- συνεστησαν αφορμη να γινω καλυτερος απεναντι στον εαυτο μου κατανοωντας πως μπορω να χρησιμοποιησω αυτα που ξερω κι εκεινα που θα μαθω, πολυ καλυτερα απο την απλη εκτονωση του θυμου μου. Ειναι ενα μηνυμα για εσωτερικη γαληνη, μια αποπειρα εναυσματος για επαναξιολογηση του υλικου τροπου ζωης, ενα εγχειρημα αφορμης τροφης για σκεψη, μια προσπαθεια για αυτοβελτιωση και προσωπικη, πνευματικη ενδυναμωση.
Το παρον ποστ ανεβηκε πολυ περισσοτερο για μενα, παρα για εσας, για προσωπικους λογους. Εμφανως επιδεχεται κριτικης και φυσικα δεν ειναι για ολα τα ατομα αυτου του ειδους το σκεπτικο. Για μενα ηταν και συνεχιζει να ειναι.
Κάνω πράγματα που με γεμίζουν και μετά αδειάζω πάλι αμέσως.
Ίσως να μου λείπεις.
Βασικά σίγουρα μου λείπεις.
Ίσως να με πειράζει που έχω απομακρυνθεί από τις φίλες μου αλλά δεν το ελέγχω.
Δεν ξέρω, δεν μου βγαίνει.
Κάτι έσπασε και δεν μπορώ να είμαι ήρεμη δίπλα τους.
Έρχομαι πάνω.
Ελπίζω να πάνε όλα καλά...
Αλλιώς αντίο, πάω για κάτι άλλο, που θα με γεμίζει παραπάνω, δεν θα με θλίβει τόσο, που θα ναι παρον στις στιγμές όπως αυτή που δεν συγκρατώ τα δάκρυα μου και θέλω να μιλήσω, απλώς δε έχω κανέναν.