Στείλε όταν φτάσεις
Το μοιραίο αυτό το βράδυ στις 28 Φλεβάρη,
πολλοί νέοι φοιτητές υπέγραψαν το συμβόλαιο θανάτου τους.
Πού να ΄ξεραν τι θα τους συμβεί
Πού να ΄ξεραν ότι εκείνη θα είναι η τελευταία τους πνοή.
Στείλε όταν φτάσεις είπε η μάνα στο παιδί
όμως πού να ΄ξερε τι επρόκειτο να συμβεί.
Μπορεί να ήθελαν τόσα πολλά να πουν, να γελάσουν, να χαρούν
όμως τα γέλια αυτά έγιναν λυγμοί, πόνος ίσως και οργή.
Ιστορίες, δικαιολογίες.
Πάμε κι όπου βγει,
πάμε κι όπου βγει,
ενώ τόσοι άνθρωποι έχουν τώρα πλέον χαθεί.
Η ανευθυνότητα και η απραγία,
ο χειρισμός και τα συμφέροντα είναι η σημερινή μας κοινωνία.
Δεν γίνεται εν έτη 23 να μιλούμε ακόμη για ασφάλεια και προστασία.
Δεν είναι ούτε το μέρος ούτε η κακιά στιγμή,
είναι στη χώρα που πρέπει να γίνει αλλαγή.
Είναι ο νους του ανθρώπου και ο τρόπος σκέψης και αν δεν αλλάξει αυτό είμαστε καταδικασμένοι.
Καταδικασμένοι στη δουλεία και στον ύπνο
μη μπορώντας να σηκώσουμε ανάστημα.
Να πούμε την αλήθεια μας, την φωνή μας,
τον τρόπο σκέψης μας και τη βούληση μας.
Έπρεπε να χαθούν ανθρώπινες ψυχές, για να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε νάρκη,
αφήνοντας κάποιους να μας οδηγούν σε αποτρόπαια λάθη.
Ακούω επανειλημμένα ότι η νέα γενιά είναι το μέλλον.
Ότι θα είναι διαφορετικά.
Γιατί λοιπόν να σκοτώνουμε το μέλλον μας;
Γιατί να καταδικαζόμαστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε;
Ποιος θα μας σώσει όταν καιγόμαστε;
Ποιος θα μας καθοδηγήσει όταν πνιγόμαστε;
Πολλά γιατί και απορίες,
πολλά τα θα και ακόμα περισσότερες οι υποσχέσεις.
Υποσχέσεις χωρίς πράξεις
και πράξεις χωρίς αντίκτυπο.
-Μαθήτρια Β’ Γυμνασίου
28.02 /Ένας χρόνος πριν σαν σήμερα/
184 notes
·
View notes
Ο χειρότερος εφιάλτης είπε φαντάσου, είπε, να μάθεις ξαφνικά εκεί που κάθεσαι,
να μάθεις να σου πουν δηλαδή αυτοί οι καριόληδες
ότι οι πιο πολύτιμες στιγμές σου
τα μέρη και οι άνθρωποι
δεν έχουν φύγει
ούτε πεθάνει
αλλά, χειρότερα,
δεν έχουν υπάρξει ποτέ
κόλαση, είπε
αυτό είναι κόλαση·
- Μαρία Λαϊνά, Πράματα Ανύπαρκτα, Συλλογή «Ό,τι έγινε - άνθρωποι και φαντάσματα»
32 notes
·
View notes
Και εν τοιαύτη περιπτώση
εγώ επικαλούμαι το εφικτό.
Αφήνω το ανέφικτο στους ποιητάδες
στους έχοντας ονειρώξεις πραγματικότητας
στους που καβαλούν νεφέλες
και το άλογον
εγώ λογίζω
τόσο τα μέτρα μας στον ουρανό
τόσα στο χώμα
κάνε την πρόσθεση
ποια η περιουσία μου
ποιο το δεδικασμένο
τι μου κοστίζει
-αυτό το ακέραιο καθόλου-
η παγανιά της ζήσης.
Επικαλούμαι
τον χρόνο φυλαγμένο στις τρύπιες τσέπες μου
τον έρωτα ραμμένο στην ετικέτα
που κόβω σύριζα μη γρατσουνάει το κρανίο μου
Και εν τοιαύτη περιπτώση
δε μένουνε πολλά
για μέτρημα
τι μου χρωστάς
τι σου χρωστώ.
Πατσίσαμε στο τίποτα.
23 notes
·
View notes
Η ηλικία της γλαυκής θύμησης
Η θητεία τοῦ καλοκαιριοῦ
Στὰ πεῦκα καὶ στὰ κύματα
Μὲ γυμνές ὧρες
Ποὺ κρατᾶν στὰ δάχτυλα τὴν ὕπαρξη
Κυματιστή
Ξεφυλλισμένη
Ἐλεύθερη
Σὰν φῶς
Ὤ! λυγισμένη εὐωδιά
Ἀγαθό μονοπάτι
Ὀδυσσέας Ἐλύτης
«Προσανατολισμοί»
35 notes
·
View notes
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Τάσος Λειβαδίτης
117 notes
·
View notes
Την ώρα που σιδέρωνε
της ήρθε πως ξημέρωνε
και σφύριζε καράβι.
Σαν τότε που διαλέγαμε
με ποιον μπορεί να φεύγαμε
στην πρώτη αγάπη σκλάβοι
Κι είχε ένα σίδερο μ' ατμό
και λίγο ιδρώτα στο λαιμό
Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας.
Γυρνάει ραντίζει ένα γιακά
και λέει στον άντρα ξαφνικά
πως πάει κι αυτός ο μήνας.
23 notes
·
View notes