#Bessa R2 Leica III | Explore Tumblr Posts and Blogs

wpowiekszeniu · 5 years

Text

Najlepszy klasyczny aparat do streeta – DALMIERZ!!!

Oczywiście, na wielu forach i grupach przeczytamy, że najlepszym aparatem do streeta jest aparat dalmierzowy. Bo, zalet ma wiele, jest mały, jest cichy, łatwo i szybko ustawia się ostrość, ma duży wizjer, którym widać więcej niż widzi obiektyw!

I najlepsze jest to, że to wszystko prawda. Prawda, ale nie do końca, a przynajmniej nie we wszystkich wypadkach. Zacznijmy od tego, że aparaty dalmierzowe to aparaty drogie. Oczywiście mamy dostęp również do aparatów tanich – kompaktów z dalmierzem, ale to chyba nie są te same najlepsze, tak polecane do streeta aparaty.

Gabaryty, to czy aparat dla nas jest akceptowalnie głośny to kwestia gustu. Trzeba przyznać kompakty dalmierzowe z centralną migawką są ciche. Nie mają ani lustra, które klapie, ani głośnej szczelinowej migawki. Z gabarytami nie jest już tak pięknie. Popularny Canonet QL17 III nie jest wiele mniejszy niż Pentax Me Super z obiektywem Pentax SMC M 40/2.8. Pamiętajmy, że w lustrzankach zawsze będziemy mieli wymienne obiektywy, a gabaryty niewiele większe, a czasami nawet mniejsze niż niektóre bardziej rozbudowane dalmierzowe kompakty. Kolejnym aspektem jest możliwość manualnej kontroli nad parametrami ekspozycji. Dają nam to właściwie wszystkie sensowne lustrzanki, a w przypadku budżetowych dalmierzy nie jest to takie oczywiste. Natomiast te dalmierze, które taką możliwość posiadają często nie są już takie małe i lekkie jak ich automatyczne odpowiedniki – coś za coś, tylko czy nie był to jeden z ważniejszych argumentów za dalmierzem, ten że są małe? Łatwo i szybko ustawia się ostrość. Prawda, pod warunkiem, że plamka dalmierza jest jasna, duża i kontrastowa, dzięki czemu dobrze widać ten fragment obrazu który ma się nałożyć na ten widziany w wizjerze. W przypadku tanich dalmierzy czy to kompaktowych czy takich jak zorka, plamka dalmierza nie jest ani jasna, ani duża, ani kontrastowa. Co powoduje, że ustawianie ostrości wcale nie jest bardzo komfortowe, a w przypadku zorki jaką miałem było o tyle trudne że w plamce znajdował się obraz podwójny, a do tego jeszcze ten widoczny w wizjerze. Urok radzieckiego sprzętu, dość częste awarie, ale z drugiej strony pod tym względem zorka, zenita biła na głowę. W przypadku dalmierzy z dobrym wizjerem ustawianie ostrości jest rzeczywiście bardzo wygodne, ale aparaty te nie są ani tanie, ani małe. Należy tu wspomnieć jeszcze o precyzji samego dalmierza. Małe aparaty tego typu zazwyczaj mają małą bazę dalmierza, przez co sam układ nie jest zbyt precyzyjny, a dodając do tego małą i słabo widoczną plamkę, otrzymujemy narzędzie obarczone dość dużą skalą błędu. Dużym plusem takich aparatów jest to, że zazwyczaj w wizjerze rzeczywiście widać więcej niż to co rejestruje obiektyw i nie tracimy z oczu fotografowanej sceny w czasie naświetlania. Pytanie tylko, czy warte jest to zachodu?

Oczywiście w streecie, dokumencie czy reportażu wielu fotografów, ba, mistrzów w tych dziedzinach korzystało z dalmierzy. Wysunąłbym jednak tezę, że nie korzystali z dalmierzy tylko ze względu na mechanizm ustawiania ostrości czy ze względu na wizjer w którym sporo widać. Myślę, że korzystali z tych aparatów ze względu na dostępność doskonałej optyki, a pozostałe kwestie były dodatkowymi plusami. Nie były to przypadkowe kompaktowe konstrukcje, ale aparaty dalmierzowe z bagnetem M. Jak wszyscy pasjonaci fotografii wiedzą, bagnet ten występuje w aparatach marek takich jak Leica, Voigtlander, Zeiss, Konica czy Minolta. Jedyny problem polega na tym, iż te aparaty i ich optyka jest droga, o ile nie bardzo droga. Jeśli kogoś stać na modele takie jak Leica M4 czy legendarna M6, Voigtlander Bessa R2 lub R3, Konica RF, Minolta CLE czy Zeiss Ikon Zm to z pewnością nie zawiedzie się i będzie ich używał z powodzeniem. Jednak mimo wszystko dla początkującego fotografa analogowego taki aparat to wydatek często nie do przeskoczenia. I dlatego właśnie uważam, że na początek najlepszym aparatem do streeta jest ten który możemy mieć przy sobie zawsze, taki którego nie będzie nam szkoda wyciągać z torby w tłumie czy zabierać z domu nawet w przypadku niekorzystnych warunków pogodowych. Z pewnością nie będzie to aparat za 4 studenckie pensie.

#streetphoto #sprzęt #analogi #gadu gadu

1 note · View note

ericlwoods · 5 years

Text

Stopped by SE Camera recently and they had a Leica digital body (M Type 262). They also had a film Leica body as well (M6).

At first I was intrigued. The digital body was a bit rough around the edges but seemed in perfect working mechanical order. Had rough flashbacks to the M3 I owned some time ago. Felt that pull. Looked through the viewfinder and that huge, bright focus patch. Drawn in further. Attached a lens focused went to take a shot and… no card. Dug into my camera bag and grabbed a backup SD card. Opened the bottom, put in the card, focused, and took the test shot wide open. Nice. First I tried it with my 7Artisans 50mm f/1.1 at every aperture from brightest to most closed down. Held as steady as I could for the smaller apertures.

This slideshow requires JavaScript.

While I was at it I tried it with a Zeiss 50mm f/1.5 they were selling with the body. Shot the same way as above.

This slideshow requires JavaScript.

Fine and dandy. Leica buzz on deck as per usual. But here is the thing. Turn the camera upside down reveals the price of $3,000. While still tempted the buzz starts to clear at that revelation. And $3,000 is a good price for a used Type 262. What you get with a Leica, objectively and subjectively, is well documented. But then I looked at the Sony A7 III w/ the TECHART LM-EA7 in my camera bag.

Ran the same test shots. Used the same Lightroom settings as above.

7Artisans 50mm f/1.1.

This slideshow requires JavaScript.

Zeiss 50mm f/1.5.

This slideshow requires JavaScript.

After this, I was left with a question. What matters most with photography?

The experience of getting the shot.

The ease of getting the shot

The resulting shot.

The Leica nails bullet one.

Experience:

I have a soft spot for rangefinder focusing. Love seeing those two images overlap. I would likely still own the M3 or Bessa R2 if I did not have other serviceable fixed lens rangefinders (Exhibits A, B, and C). The Leica is superior in every way, but not $3,000 better in my universe.

But in the real world, the Sony/TECHART takes the lead with bullets two and three.

Ease:

I will be the first to admit that I much prefer rangefinder focusing to focus peaking no matter how effective that tool may be. But AF is a game-changer. Preferable to rangefinder and peaking for me. Also facilitates moving targets. Either can zone focus with old-timey lenses.

IBIS is another game-changer. Along with the Sony’s stellar low light capabilities this greatly simplifies the photo taking process.

While Leica’s are known for their silent photo taking the Sony counters with a low ket mechanical shutter and electronic shutter for complete silence.

Image:

There is an argument to be made for Leica JPEG color science, but I shoot RAW. To my eyes, there is no discernible difference between the Leica and Sony images once they are hit lightly with the Lightroom bat.

And here is the last thing that shook me out of my Leica haze. While $3,000 is a more than fair price for a second-hand Type 262 (more for new) I can but a brand new A7II and TECHART LM-EA7 for less than $2,400 combined. And not only can I shoot Leica glass new and old, but I also have access to the deepest mirrorless lens bench and Canon glass via an MC-11 adapter.

Despite everything listed above would I buy a Leica if I had endless resources? Yes. But in my reality, no.

My draw to Leica will continue. But I am much less likely to buy.

-ELW

Photography heresy alert: Might be cured of my Leica body obsession. Stopped by SE Camera recently and they had a Leica digital body (M Type 262…

0 notes

ericlwoods · 6 years

Text

Normally when you want a wide lens, you shop for, compare, choose and buy a wide lens. In photography, it behooves one to slow down a bit and consider all things. What things? Glad you asked.

First off super wide lenses, with their deep depth of field, do not necessarily need AF. At anything f/8 and beyond most everything is going to be in focus.

Bullet above opens things up for adapting film lenses on a mirrorless body. With current full frame systems, which now number 3 and perhaps soon 4, you can preserve that 35mm field of view.

I adapt most all of my film lenses regardless of system. With perks like focus peaking and IBIS (sorry Canon) this makes this a simple way to expand your digital lens lineup. My personal preference is to adapt mirrorless (rangefinder) film camera lenses like Leica M and Contax G. Why? Glad you asked.

Flange focal distance. With no mirror box to contend with, like digital mirrorless cameras, film mirrorless/rangefinder cameras have much shorter flange focal distances. This means much thinner adapters. Combine this with many film rangefinder lenses being smaller than SLR lenses this makes for a smaller lens dealie.

Two things I highly recommend if you plan to shoot native film mount and adapted digital:

Digital side: Close focus adapters. Functionally this could be done for any mount I suppose, but adapters like this are available from a few brands for M mounts. Brings macro performance to near any lens. Like a demi extension tube. You can spend as much as or more than some lenses for one. I chose this one for $39 and so far it has done just fine.

http://www.ericlwoods.com

Works well on my 50mm and even better here. Here is the close focus distance without the adapter extended first and with it extended fully in the second shot.

http://www.ericlwoods.com

Film side: I have winged it with a less wide lens on a rangefinder with decent results before. But at 15mm I highly recommend a viewfinder. Other than framing it is also the only way I am able to keep my hands, feet, shadow, person and things next to me out of shots.

http://www.ericlwoods.com

So what have I to say for this lens? It is great. Super wide lenses can seem very limiting, but this lens does not seem to limit at all.

Pluses:

Sharp wide open in the center.

No distortion I can find.

Unlike earlier Voigtlander 15mm variants this lens performs just fine on digital. No magenta or smeared corners. Sharp across the lens when stopped down a bit.

http://www.ericlwoods.com

While not as compact as the earlier variants it is very small compared to similarly spec’d lenses. Much smaller than the Laowa 15mm I sold when purchasing this.

Versatile. Unlike the Laowa I can use this on my Bessa R2 also. Unlike the Sony E Mount variant of this same lens I can add macro capabilities with the close focus adapter. WIll gladly trade the chip focus assists for the added functionality.

Build quality and aesthetics. While the Laowa’s build is every bit as sturdy it’s look is decidedly industrial compared to the Voigtlander.

http://www.ericlwoods.com

Value.

Film: There is no better super wide M mount lens available at any price. And this one costs far less than any of the closest options.

Digital: I prefer this to any of the super wide digital options. Most AF lenses in this range are eye-watering price wise. There is a similarly priced Rokinon AF lens, but this is more compact. A $100 less expensive than the Sony E mount variant of this same lens.

Great colors.

Odd for a wide angle, but great bokeh when employing the close focus adapter on digital.

Will stop myself here.

Minuses:

Eh. I’ve got nothing.

Film sample set below. Here is an ongoing gallery that will include both film and digital.

Happy shooting.

-ELW

Voigtlander Heliar 15mm f/4.5 III: Friend of film and digital. Normally when you want a wide lens, you shop for, compare, choose and buy a wide lens.

0 notes