#Casey Clapp | Explore Tumblr Posts and Blogs

pcfuckyou · 6 years

Photo

Eric Clapton ( Eric Patrick Clapton, Slowhand ) to brytyjski muzyk rockowy i bluesowy, gitarzysta, kompozytor, wokalista. Członek wielu zespołów rockowych i jeden z najbardziej znanych symboli muzyki rockowej. W 2003 pojawił się na 4. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu "Rolling Stone", zaś w 2011 na miejscu 2. W 2000 został wprowadzony jako artysta solowy do Rock and Roll Hall of Fame. Eric Clapton urodził się w Ripley, w hrabstwie Surrey, w Anglii, jako nieślubne dziecko 16-letniej Patricii Molly Clapton i Edwarda Waltera Fryera, 25-letniego kanadyjskiego żołnierza. Fryer jeszcze przed narodzinami syna wyruszył na wojnę, a później wrócił do Kanady. Erica wychowywała babka ze swoim drugim mężem. Chłopiec wierzył, że są oni jego rodzicami, a jego matka – starszą siostrą. Dziadkowie nosili nazwisko Clapp, co było przyczyną pojawiających się sugestii, jakoby to było prawdziwe nazwisko Erica. Później jego matka poślubiła innego kanadyjskiego żołnierza, przeniosła się do Kanady i zostawiła syna dziadkom. Eric odkrył rodzinny sekret w wieku 9 lat i był to w jego życiu moment przełomowy. Eric wyrastał jako zdeklarowany „urwis". Uczęszczał do szkoły średniej Hollyfield w Surbiton. Jego pierwszym zawodem był listonosz. Od najwcześniejszych lat miał kontakt z bluesem i w wieku lat 13 dostał na urodziny gitarę z metalowymi strunami. Nauka gry była jednak dla niego tak trudna, że mało brakowało, a dałby za wygraną. Po ukończeniu szkoły Eric ukończył jednoroczny kurs w roku 1962 w Kingston College of Art. Mniej więcej w tamtym okresie zaczął grywać na ulicy w okolicach Kingston upon Thames, Richmond upon Thames oraz londyńskiego West Endu. Eric wstąpił do swojego pierwszego zespołu kiedy miał 17 lat, a był to zespół grający muzykę R&B – The Roosters – grał w nim od stycznia do sierpnia roku 1963. We wrześniu tego roku wziął udział w siedmiu występach grupy Casey Jones and the Engineers. Od 1963 do marca 1965 roku Clapton występował w rock and rollowym zespole o bluesowych korzeniach – The Yardbirds. W jego grze spotkały się wpływy bluesa chicagowskiego i największych bluesowych gitarzystów tamtych lat – takich jak Buddy Guy, Freddie King i B.B. King. Clapton wypracował charakterystyczny styl i szybko stał się jednym z najpopularniejszych gitarzystów brytyjskiej sceny muzycznej. Na początku zespół The Yardbirds grał bluesowe kawałki i stał się kultowy po tym jak muzycy przejęli rezydencję Rolling Stonesów w Crawdaddy Club w Richmond upon Thames. W trasie koncertowej po Anglii towarzyszył im amerykański bluesman – Sonny Boy Williamson II; nagrany wspólnie w grudniu 1963 longplay został wydany w roku 1965. W marcu tego roku, tuż po tym jak Clapton opuścił zespół, sukces zdobył pierwszy wielki hit zespołu, na którym Clapton grał na gitarze – "For Your Love." Clapton był ciągle uparcie przywiązany do bluesa i poczuł się urażony nowym popowym nastawieniem grupy, po części z tego powodu, że utwór "For Your Love" został napisany przez Grahama Gouldmana, który tworzył piosenki na zamówienie, a który zajmował się również pisaniem przebojów dla młodzieżowego zespołu popowego Herman's Hermits oraz dla The Hollies. Na swoje miejsce Clapton polecił innego gitarzystę – Jimmy'ego Page'a, lecz w tamtym czasie Page nie chciał rezygnować z lukratywnej kariery niezależnego muzyka studyjnego. Page polecił więc kolejnego kandydata – Jeffa Becka (później Page dołączył jednak do zespołu). Po opuszczeniu the Yardbirds w marcu 1965 roku, w kwietniu Clapton dołączył do John Mayall & the Bluesbreakers. Namiętna gra Claptona w nocnych klubach oraz na albumie "Blues Breakers" ustaliła jego pozycję gitarzysty bluesowego znanego na całym świecie. W tamtym czasie grał na gitarze 1960 Gibson Les Paul Standard i na wzmacniaczu Marshalla. Jego gra pobudziła szaleństwo graffiti – pojawiały się napisy "Clapton is God" ("Clapton jest Bogiem"). Po raz pierwszy hasło to umieścił wielbiciel na ścianie stacji metra Islington w połowie lat 60. Clapton opuścił the Bluesbreakers w połowie roku 1966 (został zastąpiony przez Petera Greena) i stworzył zespół Cream, jedną z pierwszych supergrup na świecie określanych mianem 'power trio'. W jego skład weszli także Jack Bruce (z Manfred Mann, the Bluesbreakers oraz Graham Bond Organisation) oraz Ginger Baker (z Graham Bond Organisation). Clapton rozwijał się jako gitarzysta, piosenkarz i twórca tekstów, jednak to Bruce był głównym wokalistą i napisał większość tekstów wraz z Pete'em Brownem. Pierwszy występ Cream odbył się 29 lipca 1966 w kameralnej atmosferze lokalu Twisted Wheel w Manchesterze, natomiast pierwszy ważny koncert zagrali na Windsor Jazz and Blues Festival. Swój status legendy Cream zawdzięcza hałaśliwym bluesowym jamom i rozbudowanym koncertowym solówkom, natomiast ich dzieła studyjne charakteryzują się dużym wyrafinowaniem. Na początku roku 1967 status Claptona jako największego bluesowego gitarzysty został zagrożony przez pojawienie się Jimiego Hendriksa. Hendrix był obecny na występie Cream, który odbył się 1 października 1966 w Central London Polytechnic – podczas którego zagrał utwór "Killing Floor". Repertuar grupy Cream obejmował muzykę pop, soul ("I Feel Free"), jak również długie bluesowe jamy instrumentalne ("Spoonful"). Charakterystyka ich stylu to zjadliwa linia gitarowa Claptona, wysoki głos Bruce'a oraz jego wydatna, płynna gra na basie, a także mocne, polirytmiczne brzmienie bębnów Bakera, na które wpływ miał jazz. W ciągu zaledwie trzech lat zespół osiągnął ogromny sukces komercyjny sprzedając 15 milionów płyt i występując dla tłumów w całych Stanach Zjednoczonych i Europie. Clapton, Baker i Bruce ponownie zdefiniowali pozycję instrumentalistów w muzyce rockowej, a także jako jedni z pierwszych ukazali istotę muzycznej wirtuozerii. Cream był uznawany za jeden z najlepszych zespołów swoich czasów, a status Claptona jako gitarowego herosa osiągał coraz to nowy wymiar. Nie uchroniło to jednak zespołu przed rozpadem – doprowadził do niego legendarny już konflikt pomiędzy Bruce'em a Bakerem oraz rosnące napięcia pomiędzy wszystkimi trzema muzykami. Innym istotnym czynnikiem była krytyczna recenzja koncertu z drugiej amerykańskiej trasy koncertowej grupy, która pojawiła się w magazynie Rolling Stone, a która szczerze dotknęła Claptona. W tamtym czasie był on już zauroczony muzyką zespołu The Band, który wydał album Music from Big Pink. Clapton zaczął wierzyć, że muzyka rockowa zmierza teraz w nowym kierunku, a jego zauroczenie osiągnęło takie natężenie, że nawet spytał członków zespołu, czy nie chcieliby go przyjąć, ale The Band odmówili. Pożegnalny album grupy Cream, wydany w 1968 roku tuż po rozwiązaniu zespołu – Goodbye – zawierał utwory nagrane na żywo 19 października 1968 roku w The Forum w Los Angeles oraz studyjną wersję singla "Badge", napisanego wspólnie przez Claptona i George'a Harrisona. Ci dwaj poznali się w London Palladium, jeszcze za czasów pobytu Claptona w the Yardbirds i stali się bliskimi przyjaciółmi. Rezultatem tej znajomości był np. udział Claptona w utworze Harrisona "While My Guitar Gently Weeps" z Białego Albumu Beatlesów. Niezależnie od tego jaka była prawda, obecność osoby z zewnątrz takiej jak Clapton pomogła w zaprowadzeniu harmonii w skłóconym zespole. W 1969 roku podczas tworzenia materiału na album "Let It Be", Harrison opuścił studio po ostrej kłótni. W roku wydania Białego Albumu Harrison zadebiutował jako solista albumem Wonderwall Music, na którym Clapton zagrał na gitarze, jednak jego nazwisko nie zostało wymienione z powodu ograniczeń kontraktowych. Obaj muzycy często grywali razem na żywo aż do śmierci Harrisona w roku 2001. Po tym wydarzeniu zorganizowano koncert ku jego czci, którego Clapton był dyrektorem muzycznym. Od czasu rozpadu grupy Cream w 1968 roku, muzycy ponownie zagrali razem dopiero w roku 1993, podczas ceremonii wstąpienia do Rock and Roll Hall of Fame. Prawdziwy comeback miał jednak miejsce dopiero w maju roku 2005. Wtedy to Clapton, Bruce i Baker zagrali 4 koncerty w londyńskiej Royal Albert Hall (tam grali swe pożegnalne koncerty w roku 1968) oraz 3 występy w nowojorskiej sali Madison Square Garden w październiku tegoż roku. Nagrania z Londynu zostały wydane na CD i DVD we wrześniu 2005. Kolejnym projektem Claptona był zespół Blind Faith, który powstał w 1969, a w którego skład weszli creamowy perkusista Ginger Baker, Steve Winwood z Traffic i Ric Grech z grupy Family. Kwartet nagrał tylko jeden album i odbył jedną trasę koncertową. Pierwszy występ grupy miał miejsce 7 czerwca 1969 w Hyde Parku w Londynie przy obecności 100.000 fanów. Później nastąpiła wyprzedana trasa koncertowa po Ameryce, po czym powstał ich jedyny album pt Blind Faith. Został on nagrany z takim pośpiechem, że jego druga strona zawierała zaledwie dwa nagrania, z czego jedno to 15-minutowy jam pt. "Do What You Like". Jednakże na tym albumie pojawiły również się dwa klasyczne już utwory: "Can't Find My Way Home" Winwooda i "Presence of the Lord" Claptona. Na kopercie albumu pojawiło się zdjęcie nagiej młodej dziewczyny i okładka ta uznana została za zbyt kontrowersyjną jak na Stany Zjednoczone – w amerykańskiej edycji zamiast dziewczyny pojawiło się zdjęcie zespołu. Blind Faith zakończyło działalność po zaledwie jednym roku. Winwood wrócił do zespołu Traffic, natomiast Clapton był już zmęczony przebywaniem w centrum uwagi i szumem jaki powstał wokół obu jego zespołów. Chciał teraz tworzyć muzykę, która bardziej przypominałaby styl The Band. Clapton odsunął się w cień na pewien czas i towarzyszył w tournée amerykańskiej grupie Delaney and Bonnie and Friends. W 1969 przeprowadził się do Nowego Jorku i współpracował z tym zespołem aż do początku roku 1970. W tamtym okresie zaprzyjaźnił się z Delaneyem Bramlettem, który zachęcał Claptona do śpiewania i pisania piosenek. W roku 1970 wydał swój pierwszy album solo pod tytułem Eric Clapton. Wspomagali go akompaniatorzy Bramletta oraz gwiazdorska obsada muzyków takich jak Leon Russell i Stephen Stills (Clapton zagrał również na ich albumach solowych). Na płycie znalazły się m.in. kompozycja Bramletta – "Bottle of Red Wine", utwór Claptona – "Let It Rain", a także "After Midnight" autorstwa J.J. Cale'a, który to utwór wspiął się na 18 miejsce w rankingach popularności w USA. W okresie "pomiędzy zespołami" (1969-1970) Clapton brał udział w nagraniach u innych artystów – grał np. na All Things Must Pass George'a Harrisona, na Sometime in New York City grupy The Plastic Ono Band oraz na Sun Moon and Herbs, którego twórcą był Dr John. Clapton chciał stworzyć nowy zespół, który miał zneutralizować jego kultowy status gwiazdy – artysta chciał stać się po prostu jednym z członków zespołu. Do tego celu przejął sekcję rytmiczną z Delaney & Bonnie's (tj. Bobby Whitlock (klawisze, śpiew), Carl Radle (bas) i Jim Gordon (perkusja)). Tony Ashton z The Remo Four i Ashton, Gardner, Dyke, Paice Ashton i Lord zawsze zwracali się do Erica "Derek", więc zespół został nazwany Derek and The Dominos. Przyjaźń z Harrisonem doprowadziła do tego, że Clapton poznał jego żonę – Pattie Boyd, w której mocno się zakochał, ta jednak odrzuciła jego zaloty. To nieodwzajemnione uczucie stało się natchnieniem dla dużej części materiału, który pojawił się na płycie the Dominos – Layla and Other Assorted Love Songs. Hitem okazał się utwór „Layla”, zainspirowany dziełem klasycznego perskiego poety Nizami – „The Story of Layla and Manjun”, które Clapton otrzymał od przyjaciela. Clapton odkrył duże podobieństwo pomiędzy sytuacjami Layli i Manjuna a swoją i Boyd-Harrison. Zespół pracował w Criteria Studios w Miami, a producentem albumu był legendarny Tom Dowd. Ten błyskotliwy, podwójny album uważany jest za jedno z arcydzieł Claptona. Dwie części utworu „Layla” zostały nagrane podczas różnych sesji: najpierw otwierająca partia gitary, natomiast do części drugiej, nagranej w kilka miesięcy później, perkusista Jim Gordon skomponował i zagrał na pianinie.Longplay Layla został tak naprawdę nagrany przez pięciu muzyków, dzięki niespodziewanemu pojawieniu się Duane'a Allmana z The Allman Brothers Band. Kilka dni później Dowd, który był również producentem Allmanów, zaprosił Claptona na koncert zespołu w Miami. Obaj gitarzyści, którzy przedtem znali się jedynie ze słyszenia, spotkali się po koncercie za sceną, po czym oba zespoły udały się do studio żeby pojamować (ta improwizowana sesja została nagrana na kasecie). Clapton i Allman byli nawzajem zauroczeni swoją grą i natychmiast stali się przyjaciółmi – a Duane Allman został zaproszony do The Dominos. Studyjne jamowanie zostało ostatecznie wydane jako część trzypłytowej wersji albumu Layla, wydanej w dwudziestą rocznicę jego ukazania.Zanim Clapton spotkał się z Allmanem, The Dominos nagrali już trzy kawałki – "I Looked Away", "Bell Bottom Blues" i "Keep On Growing"; Allman zadebiutował na czwartym – "Nobody Knows You When You're Down And Out" i już do końca albumu dostarczał wspaniałej gry. Na brzmienie tego albumu wpłynął w dużej mierze blues i to właśnie tutaj wylansował się najmocniejszy materiał nagrany do tej pory przez Claptona oraz jedne z najlepszych przykładów jego gry na gitarze. Whitlock również dostarczył kilka świetnych numerów i swój mocny, soulujący głos.Zespół, pomimo jego krótkiej kariery, dotykały wielkie tragedie. Claptonem wstrząsnęła wiadomość o śmierci Hendriksa. Zaledwie osiem dni wcześniej zespół nagrał ostrą wersję "Little Wing" w hołdzie właśnie dla Hendriksa; została ona ostatecznie dodana do albumu. W rok później, w przededniu pierwszej amerykańskiej trasy zespołu, Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Niedolę Claptona powiększyło jeszcze cierpkie początkowe przyjęcie albumu, co go zdenerwowało i rozwiało jego złudzenia. Wcześniej (zapewne w swojej naiwności) spodziewał się, że płyta będzie oceniana za swoją wartość artystyczną, a nie za jego udział. Wstrząśnięty zespół rozpoczął jednak trasę po Stanach. Clapton przyznawał później, że wszystko działo się wtedy z pomocą narkotyków i alkoholu. Mimo to z tego materiału powstał podwójny album na żywo – In Concert. Derek and the Dominos rozpadli się w Londynie, tuż po rozpoczęciu nagrywania materiału na drugą płytę; Radle pozostał głównym basistą Claptona aż do lata 1979; w maju 1980 zmarł z powodu alkoholu i narkotyków. Natomiast rozstanie Claptona z Whitlockiem było najwyraźniej bardziej osobiste i artyści wrócili do współpracy dopiero w roku 2003 – Clapton wystąpił gościnnie podczas występu Witlocka w programie Later with Jools Holland, gdzie zagrał i zaśpiewał "Bell Bottom Blues", który to kawałek pojawił się później na DVD Later with Jools. Kolejnym tragicznym przypisem do historii Dominosów był los perkusisty Jima Gordona, który okazał się niezdiagnozowanym schizofrenikiem; parę lat później w psychotycznym ataku zamordował matkę przy pomocy młotka i został skazany na 14 lat więzienia. Po kilku latach odbywania wyroku został przeniesiony do zakładu dla umysłowo chorych, gdzie pozostaje do dzisiaj. Pomimo sukcesu zawodowego, życie osobiste Claptona pod koniec roku 1971 było w rozsypce. Po pierwsze, Clapton darzył nieodwzajemnionym i intensywnym uczuciem Pattie Boyd-Harrison. Przestał też nagrywać i dawać koncerty i odizolował się w swojej rezydencji w hrabstwie Surrey w Anglii. Tam pogłębił się jego nałóg heroinowy, a jedynym występem w tamtym czasie był Concert for Bangladesh w sierpniu 1971, podczas którego stracił przytomność, został ocucony i grał dalej. W styczniu 1973, członek grupy The Who, Pete Townshend zorganizował Claptonowi koncert powrotny w Rainbow Theatre w Londynie (Rainbow Concert), aby pomóc Claptonowi w pokonaniu uzależnienia. Clapton odwzajemnił się później grając utwór "The Preacher" w filmowej wersji Tommy'ego autorstwa Kena Russella w roku 1975.Drogi Claptona i Boyd-Harrison w końcu się spotkały (acz ślub wzięli dopiero w 1979) i artysta był wolny od heroiny, choć zaczął dużo pić. Zebrał nowy zespół koncertowy, w którego skład weszli: Radle, gitarzysta z Miami George Terry, perkusista Jamie Oldaker i wokalistki Yvonne Elliman i Marcy Levy (później lepiej znana jako Marcella Detroit z zespołu Shakespears Sister). Z tą ekipą Clapton nagrał w 1974 roku 461 Ocean Boulevard. Album ten przedstawiał raczej przyjemne piosenki niż wyjątkowe zdolności muzyków. Cover utworu "I Shot The Sheriff" stał się wielkim hitem i miał ważny wkład w popularyzacji muzyki reggae i osoby Boba Marleya. Zespół grał koncerty na całym świecie, a materiał z nich pojawił się w 1975 roku na płycie E.C. Was Here.Album wydany w 1975 roku, There's One in Every Crowd podążał trendem wyznaczonym na 461. Pierwsza wersja tytułu płyty brzmiała "The World's Greatest Guitar Player (There's One In Every Crowd)", lecz obawiano się, że jej ironiczny wydźwięk może nie zostać zauważony. Odrzucono również pierwszy projekt szaty graficznej, którą stworzył Clapton, a która przedstawiała ponurego człowieka ze szklanką w ręku. Zastąpiono ją zdjęciem psa artysty, o imieniu Jeep.Clapton sporadycznie nagrywał i regularnie koncertował. Dużą część jego występów z tego okresu cechowała celowa powściągliwość – nie były więc równie popularne jak jego wcześniejsze dokonania. Najważniejsze albumy tego okresu to No Reason to Cry, w którym swój wkład mieli Bob Dylan i Robbie Robertson oraz Slowhand, na którym pojawił się "Wonderful Tonight", utwór zainspirowany Patti Boyd-Harrison; a także drugi cover J.J. Cale, "Cocaine", który od tamtej pory stał się rockowym hymnem. Pod koniec lat 70. Clapton próbował pogodzić się z nowymi trendami w muzyce. Również w tym okresie pogrążył się w nałogu alkoholowym, którego skutkiem była hospitalizacja i rekonwalescencja na wyspie Antigua, gdzie później pomógł w założeniu ośrodka rehabilitacyjnego 'The Crossroads Centre', który pomaga ludziom walczącym z nałogami narkotykowym i alkoholowym.W roku 1981 został zaproszony przez Martina Lewisa na imprezę dobroczynną organizowaną przez Amnesty International, pt. 'The Secret Policeman's Other Ball'. Clapton przyjął zaproszenie i razem z Jeffem Beckiem wykonali kilka numerów – był to podobno ich pierwszy oficjalny wspólny występ na scenie. Trzy z utworów zostały później wydane na płycie, a jeden pojawił się w filmie dokumentującym to wydarzenie; występ zwiastował powrót artysty do wysokiej formy i sławy w nowym dziesięcioleciu.W roku 1984 Clapton zagrał na solowym albumie Rogera Watersa pt. The Pros and Cons of Hitch Hiking i udał się wraz z nim na trasę koncertową promującą płytę. Od tego czasu obu muzyków łączy bliska przyjaźń. W 2005 wystąpili razem na koncercie charytatywnym, podczas którego zbierano fundusze dla ofiar tsunami, a 20 maja 2006 w Highlere Castle panowie wykonali razem utwory "Wish You Were Here" i "Comfortably Numb". Po uwolnieniu się od uzależnienia, lata 80. przyniosły dwa albumy nagrane razem z Philem Collinsem – Behind the Sun (z którego pochodzą przeboje "Forever Man" i "She's Waiting") oraz August.W roku 1989 kariera Erica Claptona zatoczyła pełne koło – nagrał album Journeyman, na którym pojawiły się utwory z różnych muzycznych półek – blues, jazz, soul i pop. Powstały one przy współpracy z takimi artystami jak George Harrison, Phil Collins, Daryl Hall, Chaka Khan, Mick Jones, David Sanborn i Robert Cray. W roku 1985 Eric, wtedy mąż Pattie Clapton, miał romans z Yvonne Khan Kelly i w tym samym roku urodziła im się córka. Artysta przez kilka lat nie przyznawał się publicznie do jej istnienia; wiele lat później jej głos pojawił się na albumie Pilgrim, a w roku 2001 jej zdjęcie ukazało się w książeczce do albumu Reptile. Eric rozwiódł się z Pattie w 1989 roku, po aferze z włoską modelką Lory Del Santo, która urodziła ich syna Conora w sierpniu 1986 (ang. August, co posłużyło za tytuł albumu wydanego w tym samym roku). 27 sierpnia 1990 gitarzysta Stevie Ray Vaughan, który brał udział w tournée Claptona oraz dwóch członków ekipy technicznej zginęło w katastrofie helikoptera. 20 marca 1991, czteroletni Conor wypadł z okna z 53. piętra nowojorskiego apartamentu swojej matki. Wyraz smutku Claptona znajduje się w utworze "Tears in Heaven", który posłużył za ścieżkę dźwiękową do filmu Rush, za który otrzymał nagrodę Grammy. Za album z serii MTV Unplugged, na którym artysta zagrał na gitarze akustycznej, Clapton otrzymał drugą nagrodę Grammy, natomiast na albumie From the Cradle, na którym pojawiły się nowe wersje standardów bluesowych, muzyk powrócił już do gitary elektrycznej.Pod koniec wieku XX nagrał świetnie przyjęte albumy z Carlosem Santaną i B.B. Kingiem. W 1996 roku nagrał utwór "Change the World" (autorstwa Wayne'ego Kirkpatricka, Gordona Kennedy'ego i Tommy'ego Simsa), który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu Phenomenon. Clapton zdobył za niego nagrodę Grammy za najlepszy utwór roku 1997. W tym samym roku nagrał (pod pseudonimem TDF) wraz z Simonem Climie'em album z muzyką elektroniczną pt. Retail Therapy. Rok później pojawił się album Pilgrim – pierwszy z nowym materiałem od prawie dziesięciu lat.W 1998 Clapton był w związku z piosenkarką Sheryl Crow. Spotykali się krótko, jednak krążą pogłoski, że jej utwór "My Favorite Mistake" opowiada właśnie o jej związku z Claptonem. Obecnie są przyjaciółmi.W 1999 roku 54-letni Clapton poznał 25-letnią graficzkę Melię McEnery w Los Angeles podczas pracy nad albumem nagrywanym wspólnie z B.B. Kingiem. Pobrali się w roku 2002 w kościele St Mary Magdalen w Ripley w hrabstwie Surrey. W roku 2005 mieli już trzy córki o imionach Julie Rose, Ella May i Sophie. Na albumie wydanym w 2006 The Road to Escondido pojawił się utwór "Three Little Girls" ("Trzy dziewczynki"), w którym opowiada o swoim zadowoleniu z życia rodzinnego z żoną i córkami.W 2001 roku nagrał album Reptile, a w 2002 poprowadził koncert w Royal Albert Hall poświęcony George'owi Harrisonowi, który rok wcześniej zmarł na raka. W koncercie wzięli również udział m.in. Paul McCartney, Ringo Starr, Jeff Lynne, Tom Petty oraz Ravi Shankar.W roku 2004 wydał dwupłytowy album, na którym znalazły się covery legendy bluesa, Roberta Johnsona. W sierpniu tego roku wydał natomiast pierwszy album z nowymi nagraniami od pięciu lat – Reprise Records.20 maja 2006 roku Clapton wystąpił z byłym perkusistą Queen Rogerem Taylorem i byłym frontmanem Pink Floyd Rogerem Watersem w Highclere Castle. W sierpniu pojawił się na koncercie Boba Dylana w Ohio. Również w 2006 roku wydał płytę The Road to Escondido, nagraną wspólnie z J.J. Cale'em; muzyka to m.in. blues, rock, country i folk. Artyści zadedykowali ten album wspólnemu zmarłemu przyjacielowi – Brianowi Roylance'owi. W 2008 roku nagrał z Steve Winwoodem album Live from Madison Square Garden, który ukazał się w następnym roku. W roku 2010 ukazał się album studyjny Clapton, a trzy lata później Old Sock. 20 maja 2016 roku ukazał się 23. w kolejności studyjny album artysty zatytułowany "I Still Do". Płyta zadebiutowała na 12. miejscu Oficjalnej Listy Sprzedaży w Polsce. Dziadkowie Claptona ostatecznie ujawnili przed nim prawdę o jego rodzicach – o tym, że był nieślubnym dzieckiem kanadyjskiego żołnierza, jednak tożsamość ojca pozostawała zagadką przez wiele lat. Clapton wiedział jedynie, że nazywał się Edward Fryer. Kanadyjski dziennikarz – Michael Woloshuk – postanowił, że rozwiąże zagadkę – przeszukał archiwa kanadyjskich sił zbrojnych i dowiedział się, że ojciec Claptona urodził się 21 marca 1920 w Montrealu, a zmarł 15 maja 1985 w North York w Ontario. Grał na pianinie i na saksofonie. Był żonaty kilka razy i miał kilkoro dzieci, lecz najwyraźniej nigdy się nie dowiedział, że był ojcem Erica Claptona. Eric Clapton wywarł wielki wpływ na popularyzację niektórych modeli gitary elektrycznej. Na początku swojej kariery korzystał zarówno z Gibsonów jak i Fenderów – aż do połowy roku 1965, kiedy to zakupił używaną gitarę modelu Gibson Les Paul Standard.W czasie pobytu w zespole Cream grał na Gibsonach, w tym na modelach Gibson Les Paul, Gibson Firebird oraz Gibson ES-335, lecz najsłynniejszą gitarą z tamtego okresu był Gibson SG 1964, którą wyróżniał m.in. psychodeliczny wygląd. Na początku roku 1967 instrument ten wraz z Fenderem VI Bruce'a i bębnami Bakera zostały pomalowane w krzykliwe wzory przez grupę artystyczną znaną jako The Fool.W okresie, w którym w jego życiu ważne miejsce odgrywała heroina (1969-1974) Clapton sprzedał część ze swojej kolekcji gitar, aby uzbierać pieniądze na narkotyki. Z pomocą przyszedł mu wtedy Pete Townshend z zespołu The Who. Widząc jak Clapton sprzedaje jedne ze swoich najukochańszych gitar, zaczął skutecznie pomagać mu w walce z nałogiem.W późniejszym okresie, pod wpływem Steve'a Winwooda oraz Buddy'ego Guya, Clapton zaczął używać gitar modelu Fender Stratocaster – pierwszą była Brownie, której użył do nagrania albumu Layla and Other Assorted Love Songs i na której grał tak długo, aż nie rozpadła się na kawałki w roku 1985. W roku 1999 Clapton sprzedał na aukcji niektóre gitary ze swojej kolekcji – uzbierał dzięki temu 5 milionów dolarów na dalszą działalność ośrodka Crossroads Centre w Antigua, założonego w 1997 roku. Jest to centrum, gdzie leczeni są ludzie uzależnieni od narkotyków i alkoholu. Inna z aukcji gitar Claptona, przeprowadzona w 2004 roku przez dom aukcyjny Christie's, przyniosła prawie 7,5 miliona dolarów zysku.

0 notes

ericfruits · 6 years

Text

Suspension For Sex Crime Conviction

The Michigan Attorney Discipline Board has suspended the license of an attorney convicted of criminal sexual conduct -third degree.

The Farmington Press reported on the criminal charges

A Farmington Hills attorney is on the other side of the justice system as he faces accusations of sexual assault from an alleged incident in October.

Daniel Carlson, 33, of Farmington Hills, was arrested March 8 on two felony charges: criminal sexual conduct, third degree, and obstruction of justice. The criminal sexual conduct charge is a 15-year felony; the obstruction charge is a five-year felony.

Carlson posted a $15,000 bond for the first charge and a $2,500 bond for the second charge.

Carlson was arraigned March 9 in the 77th District Court in Mecosta County — near Big Rapids — on the felony charges, according to an email statement from Mecosta County Sheriff Sgt. Casey Nemeth.

Nemeth said in the email statement that Carlson was arrested as a “result of an investigation into Carlson being accused of sexually assaulting an incapacitated female” last fall.

He was also arrested for “failing to comply with (a) court-ordered search warrant for evidence.”

According to Nemeth’s email statement, the Mecosta County Sheriff’s Office was helped by the Farmington Hills Police Department and the Michigan State Police Crime Lab.

Amy C. Clapp, chief assistant prosecuting attorney for the Mecosta County Prosecutor’s Office, said during a recent phone interview that the victim in the case was reportedly penetrated by the suspect’s finger.

Clapp said Carlson was charged in Morton Township in Mecosta County, and the criminal sexual conduct, third degree, charge factors in a victim who was impaired.

“Specifically, the criminal sexual conduct in the third degree is … an incapacitated victim,” Clapp said.

She added that the suspect might have had reason to believe that the reported victim was “physically helpless” at the time of the alleged incident.

Clapp declined to comment on where Carlson and the victim were at the time of the incident.

A 9 a.m. March 21 probable cause hearing was scheduled before 77th District Court Judge Scott Hill-Kennedy.

“Our initial pretrial essentially is to see what is the next step,” Clapp said. “Just an opportunity for the defense attorney and our office to talk about the case.”

Roger Wotile, Carlson’s Cadillac-based defense attorney, said during a recent phone interview that his client is “certainly upset with the accusation.”

“The accusation is that something happened at the end of October of last year,” Wotile said, adding that Carlson pleaded not guilty.

“The woman making this complaint admits she was highly intoxicated,” Wotile said, adding that the woman allegedly could not remember what happened to her the next day after the reported event.

Wotile also said that the victim made a statement a couple of weeks later saying she believed that Carlson improperly touched her when she was intoxicated.

“Now, five months later, the matter has come up again and will be vigorously defended,” Wotile said. “At the end of the day, Dan has pleaded not guilty, and (I) hope it can be reasonably and amicably ended,” Wotile said.

Pioneer Group also reported on the motions in the criminal case.

The interim suspension is in place pending final discipline. (Mike Frisch)

http://lawprofessors.typepad.com/legal_profession/2018/06/the-michigan-the-farmington-press-reported-on-the-criminal-charges-a-farmington-hills-attorney-is-on-the-other-side-of-the.html

#IFTTT #Feedly

0 notes

kennethherrerablog · 5 years

Text

The Benefits of Volunteering at Major Sports Events – Facebook LIVE Replay #7

Every Thursday at 7:30 pm EST, Brian Clapp, host of the Work in Sports podcast, goes live from the Work in Sports facebook page for an hour long session covering important topics that will make a difference for your sports career. This week, Brian had a special guest on the show, Casey Dehart, who recently [...] The Benefits of Volunteering at Major Sports Events – Facebook LIVE Replay #7 published first on https://justinbetreviews.tumblr.com/

0 notes

investmart007 · 6 years

Text

Rodgers active for Green Bay's clash with Vikings

New Post has been published on https://www.stl.news/rodgers-active-for-green-bays-clash-with-vikings/170858/

Rodgers active for Green Bay's clash with Vikings

Aaron Rodgers is active for Green Bay’s game against the Minnesota Vikings on Sunday.

The Packers’ star was questionable coming in with a left knee injury.

Rodgers was held out from practice at midweek, but went through the team’s light practice on Saturday . Green Bay has two backup quarterbacks active too with DeShone Kizer and Tim Boyle.

Receiver Davante Adams is active as well for the Packers after he was listed as questionable with a shoulder injury.

Ben Roethlisberger and his aching right elbow will give it a shot for Pittsburgh against the Kansas City Chiefs. Roethlisberger skipped two days of practice this week after having his throwing arm hit late in overtime of the Steelers’ season-opening tie with Cleveland.

Roethlisberger will make his 202nd appearance for the Steelers, second most in franchise history. He needs 76 yards passing to move past Hall of Famer John Elway and into seventh place on the NFL’s career list.

The Steelers will be without All-Pro guard David DeCastro (fractured right hand) and cornerback Joe Haden (hamstring).

Kansas City safety Eric Berry will sit out once again while nursing a sore heel.

The Cleveland Browns listed receiver Josh Gordon as inactive for their game against the New Orleans Saints. That decision signals that the Browns may be waiting to see if there are any trade opportunities for Gordon before following through on an initial announcement Saturday evening that they intended to release him.

Cameron Meredith is inactive for the Saints, who continue to be patient with the receiver who is widely viewed as one of the top additions to the offense in free agency. He is trying to come back from torn knee ligaments that wiped out his entire 2017 season.

The Tennessee Titans are without their top three tackles against J.J. Watt and the Houston Texas. The Titans already knew left tackle Taylor Lewan would be out because of a concussion, and right tackle Jack Conklin is out as he works his way back from a torn left ACL.

But Tennessee also declared tackle Dennis Kelly out with a virus.

Kelly has been filling in for Conklin.

Los Angeles Chargers receiver Travis Benjamin will not play against the Buffalo Bills because of a foot injury. Defensive end Joey Bosa was also listed as inactive and will miss his second game with a foot injury. Benjamin had one catch for 1 yard in the Chargers’ season-opening loss to Kansas City last weekend.

Inactives for Sunday’s early games:

INDIANAPOLIS-WASHINGTON Colts: T Anthony Castonzo, OL Denzelle Good, DL Denico Autry, CB Chris Milton, RB Christine Michael, DE Tarell Basham, CB Lenzy Pipkins.

Redskins: WR Maurice Harris, S Troy Apke, RB Samaje Perine, OL Geron Christian, OL Casey Dunn, DL Caleb Brantley, CB Adonis Alexander.

CAROLINA-ATLANTA Panthers: WR Curtis Samuel, WR Damiere Byrd, LB Andre Smith, G Trai Turner, TE Greg Olsen, DE Bryan Cox Jr., DE Efe Obada.

Falcons: CB Isaiah Oliver, RB Devonta Freeman, DE Steven Means, G Ben Garland, T Matt Gono, WR Russell Gage, DL Justin Zimmer.

KANSAS CITY-PITTSBURGH Chiefs: S Eric Berry, RB Darrel Williams, CB Charvarius Ward, LB Ben Niemann, OL Austin Reiter, OL Kahlil McKenzie, DL Justin Hamilton.

Steelers: QB Mason Rudolph, WR Justin Hunter, CB Joe Haden, S Brian Allen, OG David DeCastro, T Zach Banner, DE Tyson Alualu.

HOUSTON-TENNESSEE Texans: DE/LB Jadeveon Clowney, WR Keke Coutee, WR Sammie Coates Jr., CB Kayvon Webster, T Roderick Johnson, DE Carlos Watkins, DE Christian Covington.

Titans: WR Cameron Batson, S Kendrick Lewis, LB Aaron Wallace, T Dennis Kelly, T Taylor Lewan, T Jack Conklin, DE Matt Dickerson.

LOS ANGELES CHARGERS-BUFFALO Chargers: WR Travis Benjamin, DE Joey Bosa, LB Emmanuel Ellerbee, C Cole Toner, T Joe Barksdale, G Forrest Lamp, DT T.Y. McGill.

Bills: DE Shaw Lawson, WR Ray-Ray McCloud, CB Taron Johnson, G Ike Boettger, G Wyatt Teller, T Conor McDermott, TE Khari Lee.

MINNESOTA-GREEN BAY Vikings: QB Kyle Sloter, RB Roc Thomas, RB Mike Boone, C Pat Elflein, G Bryan Weitzmann, DE Tashawn Bower, DT Jalyn Holmes.

Packers: WR Equanimieous St. Brown, S Josh Jones, S Raven Greene, CB Deante Burton, LB Oren Burks, OL Alex Light, WR J’Mon Moore.

MIAMI-NEW YORK JETS Dolphins: WR DeVante Parker, QB Luke Falk, QB David Fales, CB Cordrea Tankersley, RB Kalen Ballage, T Zach Sterup.

Jets: S Marcus Maye, CB Derrick Jones, CB Juston Burris, G Dakota Dozier, TE Jordan Leggett, DL Foley Fatukasi, LB Josh Martin.

PHILADELPHIA-TAMPA BAY Eagles: QB Carson Wentz, WR Alshon Jeffery, RB Darren Sproles, G Chance Warmack, T Jordan Mailata; G/T Matt Pryor, DE Josh Sweat.

Buccaneers: WR Justin Watson, CB Brent Grimes, RB Ronald Jones II, DT Vita Vea, DE Noah Spence, OL Alex Cappa, OL Mike Liedtke.

CLEVELAND-NEW ORLEANS Browns: WR Josh Gordon, LB Christian Kirksey, TE Seth DeValve, DT Emmanuel Ogban, DL Ifeadi Odenigbo, DT Devaroe Lawrence, QB Drew Stanton.

Saints: WR Cameron Meredith, CB Arthur Maulet, OL Cameron Tom, OL Will Clapp, TE Dan Arnold, DE Trey Hendrickson, DT Tyeler Davison.

By Associated Press

#Aaron Rodgers #clash Vikings #DeShone Kizer #Green Bay #knee injury #light practice #Minnesota Vikings #Rodgers active #TodayNews

0 notes

auburnfamilynews · 7 years

Link

Can the Auburn defense slow down Derrius Guice?

War Eagle, everybody! It’s time now for another Auburn football preview! On October 14th Auburn will travel to Baton Rouge, to take on the LSU Tigers. It is a venue where Auburn has not won since 1999. In the past decade, the game here has not usually even been close. Auburn did win the SEC West 4 years ago without beating LSU in Baton Rouge, but it’s a difficult road if Auburn loses this one.

The Auburn Tigers will have opened the season with Georgia Southern, then traveled to Clemson. Auburn will then enjoy an early homecoming game against Mercer, before traveling to Missouri, prior to a home clash with Mississippi State. The Rebels follow at Jordan-Hare Stadium, the following week, before the trip to Louisiana. LSU opens in Houston, Texas with BYU. Chattanooga in Baton Rouge follows, then a tricky trip to Starkville follows, to play Mississippi State. LSU then hosts Syracuse, followed by Troy. LSU then travels to Gainesville, Florida, to play the Gators, before hosting Auburn. It’s a tricky schedule, for LSU. If the offense sputters out of the gate, a loss to the Cougars is certainly possible. Mississippi State and Florida won’t be easy, either.

On offense, LSU hopes to break out of their accustomed conservative mindset. New offensive coordinator Matt Canada ran about 20 plays in LSU’s spring game, before we ever saw a fullback in the game. What we did see was lots of jet sweep motions, and misdirection. LSU charged down the field to the 1 yard line in that game, then with no fullback and shotgun snaps, had to settle for a field goal. Yes, Auburn fans have become quite familiar with that scenario, over the past few years.

LSU lost quite a bit of skill talent to graduation, at the end of last year. However, LSU is always loaded with replacements. The main issue will be experience, not talent. Three starting offensive linemen return, along with star running back Derrius Guice. Quarterback Danny Etling returns as well, although the competition is declared still open. Etling was 4 of 11 for 53 yards in the spring game, hardly daunting numbers. A receiving corps will have to be rebuilt, along with depth in the backfield.

Defensively, LSU lost their top 6 tacklers, including leaders like Jamal Adams, Kendall Beckwith and Duke Riley. Monster defensive end Arden Key returns, maybe. He took the dreaded “leave of absence for personal reasons,” this past spring. LSU also retains big body Christian LaCouture on the line, and star cornerback Donte’ Jackson. Most importantly, I don’t think I’ve ever seen LSU defensive coordinator Dave Aranda field less than at least a decent defense.

On special teams, place kicker Colby Delahoussaye will have to be replaced, but punter Josh Growden returns, after doing a decent job as a freshman last season. LSU has some decisions to make as to return men, also. They showed none of those units during the spring game. Derrius Guice was the leading kick returner last season, but can LSU afford to use him there, if he’s now the feature back? Based on what I’ve seen, cornerback Donte’ Jackson may take over on both punt returns and kick returns. Jackson certainly has track star speed. LSU was good at both kick and punt coverage, and figures to be again this year.

Auburn defensive line vs. LSU offensive line: Auburn brings a big, athletic defensive line back this season. Likely starters at tackle are junior Dontavius Russell and sophomore Derrick Brown. Sophomore strong-side end Marlon Davidson was a beast on A-Day. The buck side will likely be manned by a combination of junior Jeffery Holland and senior transfer Paul James III. Auburn has a good bit of depth behind the starters, as well. From left to right, LSU will likely start senior K. J. Malone, junior Garrett Brumfield, junior William Clapp, junior Maea Teuhema, and junior Toby Weathersby. Clapp and Weathersby are all-SEC caliber players, and the rest of these guys should be pretty good. Advantage: Even.

Auburn linebackers vs. LSU backs: The Auburn Tigers have a good cross-trained quartet of upper echelon SEC-caliber linebackers. Junior Deshaun Davis, senior Tre’ Williams, junior Darrell Williams and junior Montravious Atkinson can play all three positions, and we might see any combination of these players out on the field at a given time. LSU will counter with junior running back Derrius Guice, and behind him will be some combination of senior Darrel Williams, junior Nick Brosette and sophomore Lanard Fournette (Leonard Fournette’s little brother!). LSU has a good pair of behemoth fullbacks on the roster too, in senior John David Moore and junior Bry’Kiethon Mouton. It remains to be seen if fullbacks will see much playing time, this year. Auburn’s linebackers did a good job slowing the elder Fournette down, but Guice was a dagger to the Auburn defense, averaging over 20 yards a carry. We were lucky that head coach Les Miles had Guice on the bench, most of the game. Advantage: Even.

Auburn corners vs. LSU receivers: Auburn has a fairly good combination of starting corners, in junior Carlton Davis and sophomore Javaris Davis. The Tigers are hoping that Jamel Dean will be healthy this fall, as he is one of the fastest players on the team. Sophomore Jeremiah Dinson could move over from nickelback, if needed. For LSU, senior D. J. Chark has the most returning experience. Chark caught 26 balls last season, with a gaudy 17.9 yard average per catch. Other candidates have less experience, but there is talent there. I saw enough mixing and matching in LSU’s spring game that I can’t put a definitive label on who’s an inside, or outside receiver. The younger guys include senior Russell Gage, and sophomores Drake Davis, Stephen Sullivan, Dee Anderson, and Derrick Dillon. Advantage: Auburn.

Auburn safeties vs. LSU secondary receivers and quarterback: Auburn’s starting unit features seniors Tray Matthews and Stephen Roberts at safety, and sophomore Jeremiah Dinson at nickel back. There’s not much depth here, beyond senior Nick Ruffin, who’ll probably see as much playing time as the starters. The Tigers are solid here, as long as no one gets hurt. LSU secondary receivers start with junior tight end Foster Moreau, who only caught 6 balls last season. We’ll also likely see some of the receivers from the previous section in the slot. Canada’s offense also likes to use backs out of the backfield in the passing game. Last season, LSU quarterback Etling was efficient, but not flashy. As a senior, he’ll be a veteran presence on the field, if he’s not overtaken by one of the younger guys. None of the younger guys made a move in the spring, and I think it’s a safe bet that Etling will be the man, this season. Advantage: Auburn.

Punting: Sophomore Ian Shannon will likely get the nod as Auburn’s starting punter, after a couple of years of waiting in the wings. Shannon has looked good on A-Day a year ago, in warmups. The Tigers gave up only 19 punt return yards last season, on 6 punts, for a stifling 3.2 yards per return. The Tigers are still auditioning for the punt returner job. It’s thought that senior Stephen Roberts has the inside track, after returning 6 punts last season for 100 yards. Sophomore Josh Growden will punt for LSU, after averaging 41.4 yards per punt, last season. LSU gave up only 3.5 yards per return, last season. Like Auburn, LSU is auditioning for a new punt return man. Advantage: Even.

Kickoffs: Daniel Carlson was very good kicking off last season, notching 57 touchbacks on 72 kickoffs. When Auburn did allow returns, opponents averaged only 18.0 yards per return. Junior Kerryon Johnson is Auburn’s most experienced return man returning, and he averaged 22.2 yards per return last season. Senior Cameron Gamble was LSU’s kickoff man last season, and figures to be again. Gamble posted 14 touchbacks on 63 kickoffs. LSU gave up only 18.8 yards per kick return last season, as their primary strategy seemed to be to try to coffin-kick the ball down inside the 5 towards the sideline. LSU averaged just 19.1 yards per kick return last season. Advantage: Auburn.

Place kicking: Auburn sophomore Daniel Carlson is the man for Auburn. Carlson was 28 of 32 on field goals, and perfect on extra points. One of Carlson’s misses was a block by Vanderbilt. Word from LSU is that this year’s placekicker is still an ongoing battle, between sophomore Jack Gonsoulin and redshirt freshman Connor Culp. Advantage: Auburn.

Auburn offensive line vs. LSU defensive line: It’s still not settled who’ll start for Auburn on the line, although the starters looked pretty good on A-Day. It seems the tackle spots are set, with seniors Darius James and Braden Smith. Senior Austin Golson will likely start at center, although Auburn is bringing in senior transfer center Casey Dunn from Jax State. If Dunn starts, Golson could move to guard. Also transferring in this fall is former Florida State starting guard Wilson Bell. Bell is expected to start at one of the guard spots. If Dunn does not beat Golson out, the other likely starting guard would be sophomore Mike Horton. For LSU, senior Greg Gilmore will anchor the middle, along with senior Christian LaCouture and sophomore Rashard Lawrence on a traditional 3 man front. Buck end/LB will be junior Arden Key, if he’s back this fall. LSU has plenty of depth here, as well. Both Auburn and LSU lines will be good, if not great. I think Auburn’s upside is higher, if everything gells. Advantage: Even.

Auburn backs vs. LSU linebackers: Auburn features junior H-back Chandler Cox blowing open holes. Running behind the big H-back will be massive junior Kamryn Pettway, and the shifty junior Kerryon Johnson in reserve. LSU’s linebackers are a question, this season. Right now, it looks like senior Donnie Alexander will be in a traditional strong side position, with sophomore Devin White in the middle. Senior Corey Thompson leads at the weakside position, which often in LSU’s scheme amounts to a nickel-sort of spot. These guys aren’t completely green, but there isn’t a huge amount of starting experience in there, either. Advantage: Auburn.

Auburn receivers vs. LSU corners: At the end of spring, it looked like Auburn’s two starting outside guys were sophomore Nate Craig-Myers and sophomore Darius Slayton. Both guys can fly, have good height, and great hands. Redshirt freshman Marquis McClain had a great A-Day, and is someone to watch out for on the outside, as well. Junior corner Donte’ Jackson is good enough to probably neutralize one Auburn receiver outside. On the other side, it’s still a battle between sophomore Saivion Smith and junior Kevin Tolliver II. Advantage: Even.

Auburn secondary receivers and quarterback vs. LSU safeties: Auburn has potential threats here, starting with wickedly fast junior slot receiver Will Hastings. Sophomore Eli Stove can also fly. Tight ends Jalen Harris and Sal Cannella are expected to be a big part of the passing game as well. Auburn quarterback Jarrett Stidham is likely the starter in the opener. In 6 games as a freshman at Baylor, Stidham was electric. That trend continued during A-Day this spring, as Stidham was deadly accurate, and showed great mobility. LSU has a couple of veteran senior safeties that have worked their way up through the ranks, John Battle and Ed Paris. However, freshman Grant Delpit is a future star, and might take one of those starting spots. Advantage: Auburn.

Last season, Auburn had one of the best defenses in the conference for dealing with those pesky sideline sweeps and screen passes. LSU’s new shift to that sort of philosophy plays right into Auburn’s hands, on paper. LSU will have to have some inside success, and a willingness to throw downfield on first down, to back the Auburn defense off.

Auburn must not be intimidated by the venue. Not since 2007 has Auburn really come in, and hit LSU in the mouth early in Baton Rouge. Teams in 2009, 2011, and 2015 played timid, and were out of the game early. The 2013 unit also had a rough start, but battled back. This time, Auburn has to come in and serve notice that it will be a long evening for LSU, or this game could also get out of hand quickly.

Prediction: Neither team lets the other one run the ball consistently. Big plays will decide this one. It’s my belief that Auburn’s Stidham will make more plays that Etling, and Auburn will get their first win in Baton Rouge, this millenium. Auburn eeks it out, 20-19.

The post A Daunting Trip to Baton Rouge. (Previewing Auburn at LSU.) appeared first on Track 'Em Tigers, Auburn's oldest and most read independent blog.

from Track 'Em Tigers, Auburn's oldest and most read independent blog http://bit.ly/2s76rnH via IFTTT

#IFTTT #Blogger

0 notes