#Koe naar me toe | Explore Tumblr Posts and Blogs

lesleyschrijft · 10 months

Text

BALLEN IN ALLE SOORTEN EN MATEN

Filosofie is echt mijn ding.

Ik spit graag alles uit en filosofeer graag uren over 1 onderwerp.

Toen ik mijn jong had geworpen en er bewust voor had gekozen om ze niet naar de creché te brengen of naschoolse opvang,

maar te stoppen met werken en er zelf voor te zorgen,

had ik na het huishouden tijd over voor andere dingen zoals breien, punniken en suikerzakjes scoren voor mijn verzameling.

Ja, je bent ooit een keer klaar met stoffen stofzuigen de was en afwas en dan heb je tijd over.

En als je tijd over hebt tja wat ga je dan doen.

Meestal ga ik toch elke dag al is het maar even een half uurtje naar mijn moesje,

die het eigenlijk na een half uur wel weer gezien heeft met mij omdat ze dan doodmoe is en mij de deur uitzet om een tukkie te doen.

Met haar kan ik nooit zo goed filosoferen omdat ze er niks van begrijpt wat ik bedoel en het nut er niet van inziet de onderwerpen waar ik het over heb.

Gelukkig kan mijn hond wel uren naar mij luisteren en zit dan ook altijd geduldig naast mij op de bank, kopje koffie erbij althans ik dan, de hond lust geen koffie

Geduldig legt hij dan zijn kop op mijn schoot en kijkt me liefdevol aan met zijn ogen omhoog gerold mij strak en begrijpend aankijkend.

Natuurlijk heb ik ook vriendinnen waar ik mee kan filosoferen over allerlei dingen die ons bezig houden.

En niet te vergeten mijn man, met hem kan ik ook uren over 1 onderwerp lullen.

Zo hadden we het van de week over het onderwerp "ballen"

Als je erover nadenkt hoeveel soorten ballen er bestaan, oneindig veel zelfs.

Terwijl je eigenlijk maar 1 koe hebt, of 1 geit, of 1 dakpan of 1 keuken.

Maar over ballen raak je niet uitgepraat.

Er bestaan zoveel soorten ballen, je staat er gewoon versteld van.

Ook kun je bepaalde ballen voor verschillende doeleinden gebruiken.

Denk maar eens aan de mottenballen, niet alleen voor in de kast om je kleding tegen de motten te beschermen,

maar het is ook een zeer decoratief versiersel om je zelfgebakken taart mee te versieren, en dan moet u denken aan vooral de zijkant van de taart waar u de mottenballen zo feestelijk langs kan plakken maar ook bovenop tussen de slagroom toefjes.

Maar goed, nu dus even alle soorten ballen op een rijtje.

Je hebt kerstballen, discoballen, skippyballen, tennisballen, pingpongballen, kaatseballen, bitterballen, voetballen, volleyballen, basketballen, stuiterballen, kaugomballen, uileballen, haarballen, teelballen, kantoorballen, kakballen, langharigeballen, kerkballen, makelaarsballen, gooische ballen, snotteballen, biljartballen, etterballen, Beurseballen, gehaktballen, samengeknepenballen, vacuumgetrokkenballen, vacuum verpakteballen, stierenballen, oudejaarsballen, galaballen, rugbyballen, golfballen, oogballen, ballen aan een elastiekje voor in je haar ballen, nasiballen, bamiballen, sateballen, getroffenballen, vuurballen, levertraanballen, ballentent, chocolade ballen, sneeuwballen, soepballen, paintballballen, bowlingballen, toverballen, mottenballen, ballenbakballen, sambaballen, opblaasbare strandballen, jeu de boules ballen, eco wasgoedballen, pepermuntballen, ying yang ballen

Dus je ziet het er is genoeg gespreksstof over, en zit je een keer een avondje met visite en je weet op den duur niet meer waar je het over moet hebben dan is dit een leuk onderwerp bijvoorbeeld tijdens verplichte familie bezoekjes of van die saaie kerstdagen

Of je zit met je schoonmoeder vast in de lift, en het werk van de monteur zit een beetje tegen dus roept hij door de liftschacht omhoog dat het nog wel een paar uur kan duren.

Nou in zo'n situatie slaat de verveling snel toe, dan kan je bijvoorbeeld vragen zoiets van...goh hoe gaat het met uw kerstballen? heeft u ze allemaal heel kunnen houden tijdens het aftuigen van de kerstboom?

Je kan natuurlijk ook vertellen dat je gisteren nog een enorme haarbal hebt uitgebraakt, maar de kans bestaat dat er dan gevraagd wordt hoe dat dan komt, en dat je dan met een rooie kop verlegen met je bek vol tanden staat.

Hierbij wil ik nu de filosofie over het aantal ballen soorten beeindigen.

Want mijn man en ik gaan het nu uitgebreid hebben over het feit waarom schiphol schiphol heet en niet schipreet of schipkont.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortberhaal

0 notes

dickvanas · 1 year

Text

Dit is mijn 1000ste artikel voor mijn website. Vieren jullie mee?

Dit is het 1000ste artikel voor mijn website dickvanas.nl. Dus ik kreeg het idee om mij wat nader voor te stellen aan jullie. En ik heb daarvoor niet alleen een biografie gemaakt, maar ook veel belevenissen over mijn ervaringen met de Epileptische Aanvallen. Daardoor ben ik ruim 2 jaar geleden helemaal afgekeurd voor mijn werkzaamheden, de dagen leken lang te worden, maar ik kreeg het idee van deze website. En die slaat enorm aan: in twee jaar tijd heb ik ruim 100 positieve reacties van lezers gehad, het aantal volgers stijgt en ik heb dagelijks vaste lezers!

Mijn naam is Dick van As (63 jaar). Ik ben mijn arbeidsverleden begonnen als kok in verpleeghuis Prinsenhof in Leidschendam. Voor 350 mensen dagelijks de warme maaltijd klaarmaken. Ik was vrijwilliger bij de ziekenomroep Radio Phoenix (inderdaad dat betekende: uit de As herrezen!) en daar ben ik geïnteresseerd geraakt in lokaal nieuws en een paar jaar correspondent geweest voor Radio West voor de gemeentes Leidschendam-Voorburg. Toen nog aparte gemeenten. Toen maakte ik berichten voor het regionale nieuws. Dat kon politiek nieuws zijn, maar ook verslagen over en interviews met de mensen van het nieuws.

Ingewikkelde teksten bewerken

Er kwam een functie vrij bij Het Leidschendamse Krantje (erg populair toen het nog op A4 formaat werd gedrukt) van redacteur. Ik besloot een poging te wagen en te solliciteren. Tientallen jaren schreef ik artikelen over de lokale politiek en heb ik verslagen gemaakt en interviews geschreven. En mijn inzet was altijd: van ingewikkelde naar heldere en voor iedereen begrijpelijke teksten bewerken.

Ik werd echter regelmatig geplaagd door de Epileptische aanvallen. Dit gebeurde zo om de 5 á 6 weken. Ik raak dan (volgens ooggetuigen) bewusteloos, kom na een minuut of tien enigszins verward bij en ben dan 2 dagen totaal uitgeput. Ik heb alle onderzoeken, alle hersenscans (MRI, EEG en CT) gehad, maar er is nooit een echte oorzaak gevonden. De artsen zeggen dat mijn vorm te maken heeft met een ‘Teveel aan Prikkels en spanning’. Ja, ik vond het ook erg vaag toen ik er voor het eerst van hoorde. Wat zijn nou Prikkels? Is dit nou een televisieprogramma? Is dit een vogel die je ziet vliegen of een gesprek dat ik met iemand voer?

Teveel aan Prikkels

De aanvallen beperken mij enorm in m'n mogelijkheden. Het kostte me dan ook m'n baan bij Het Krantje. Er was dan ook wel eens een artikel niet op tijd klaar door een aanval! Daarna kwam ik terecht in het callcenterwerk. Ik had de mazzel dat ik altijd bedrijven mocht bellen en geen particulieren en was ook best wel goed in de gesprekken en het maken van afspraken. Ik kan me nog één bijzonder gesprek herinneren: de potentiële klant gaf aan: ‘laat uw accountmanager maar komen. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt!’ Maar dat wist ik wel: ‘die koe gaat achter een struik boerenkool zitten, roept heel hard Boe, daar schrikt de haas van, die blijft verschrikt zitten en dan slaat de koe toe!’ Ik weet niet of dit bedrijf nog een klant is geworden.

Maar ik werd steeds verder afgekeurd (procentueel) en kon op een gegeven moment alleen nog maar thuis werken. En ik werd nog steeds te vaak geplaagd door de aanvallen en werd dus helemaal afgekeurd.

Het probleem is dat neurologen nog nooit een oorzaak hebben gevonden voor mijn aanvallen. Ik kreeg de uitslag dat het door ‘Teveel aan Prikkels en spanning’ zou komen. Maar ik heb nog nooit een duidelijke uitleg gekregen wat nou ‘Teveel aan Prikkels’ zijn. Dat kan door televisie komen, gesprekken voeren met anderen of zelfs buiten vogels zien vliegen. Jullie begrijpen dat ik dit niet serieus neem.

Zendmasten zijn oorzaak

Volgens mij komt mijn Epilepsie door 4G en 5G. Vorig jaar juni was begonnen met de installatie van zendmasten voor de 5G. Toen kreeg steeds meer en zwaardere aanvallen. Maar ik heb al Epilepsie sinds de jaren 80, ruim 40 jaar lang dus. In 1980 werden al de 4G zendmasten in gebruik genomen. Natuurlijk moet je gevoelig zijn voor microgolven en radiostralen, maar ik denk dat ik dat ook wel ben. Ik woonde in die jaren naast het voormalige politiebureau en de brandweerkazerne in Leidschendam. En ik ben daar vaak op de stoep gevonden in een aanval en mensen hebben vaak de ambulance gebeld om mij naar het ziekenhuis te brengen.

Ik heb nog steeds het idee dat artsen en neurologen nog steeds geen onderzoek hebben gedaan naar de mogelijke invloed van zendmasten op de mens en het menselijk brein. Ze worden gebruikt voor de moderne smartphones en wifi. Ik vond het wel een heel opvallend krantenbericht waarin moeders werd aangeraden om hun kleine kinderen wat meer van de smartphones weg te houden. Die radiogolven konden best wel gevaarlijk zijn voor het brein. Zou dit toch de start zijn van grotere onderzoeken? Die zijn hard nodig!

Eigen boeken

En sinds ruim 2 jaar heb ik als hobby dus een eigen website: www.dickvanas.nl. Hier kunt u persoonlijke verhalen lezen, maar ook interviews met artiesten, verslagen van activiteiten en natuurlijk De Wereld Op Zijn Kop. Regelmatig schrijf ik een recensie over een televisieprogramma of een boek. Als ik denk dat een onderwerp interessant voor u is dan ga ik ermee aan de slag. En die keuze is meestal correct, zo merk ik gezien de vele reacties die ik krijg. Ik wens u veel leesplezier met de website en de boeken en Dick’s Magazine!

P.S. Ik zie deze website vooral als een mooie hobby en een goeie uitlaatklep en als u ideeën heeft voor interviews of onderwerpen laat het mij weten en stuur een mail naar: [email protected]!

Inmiddels heb ik een boek uitgebracht onder de titel: ‘Dicks Prikkels, mijn agenda met terugwerkende kracht’. Hierin zijn de eerste 200 verhalen van de website verzameld. Onlangs heb ik mijn tweede boek uitgebracht met de titel: ‘Dicks Prikkels, mijn ervaring met Epileptische aanvallen’. Beide boeken zijn bij de bibliotheek van Leidschendam, Voorburg en aan De Vliet te leen en te koop bij Boekenbestellen.nl.

Een greep uit de vele reacties:

Prachtig allemaal zeg hierzo. Mijn welgemeende complimenten!! Hans Keppel.

Decembermaand is voor mij ook moeilijk! Geen zak aan al die geforceerde gezelligheid en veel kersstress bij de familie enz.. . Liesbeth

Hallo Dick, Ik heb ook epilepsie en denk net als jij dat 't door 4g en 5g komt en nu zelfs 6g. Hoe ver gaat 't nog, tot 20g???? Ik hoop dat t een keer bewezen wordt en dat er dan wat aan wordt gedaan. Is dat boek van jou over 5g en epilepsie ook te koop? Groet, Ron

Wat een goede artikelen schrijft u. Ik heb mijn werkstuk over duurzaam leven gehouden en heel veel van uw informatie daarvoor gebruikt. Bedankt, Gisella

Elvis is the best!!!! Doeg Frank

Gaaf zeg, eigen tijdschrift. Ik lees je al online maar m'n zus niet dus zal het aan haar doorgeven. Succes verder met je schrijverij! Groetjes, Kees Duijndam.

Mooi hè dat je je eigen boeken hebt. Gefeliciteerd met jou mooie site. Groetjes, Loes

Dank u wel voor alle info over 5G enzo. Ik heet Marloes. Ik geloof ook dat ik er gevoelig voor ben eigenlijk maar niemand gelooft dat. Mss moet ik ze maar naar jouw website sturen ofzo???

Met jouw website is de lockdown niet zo erg! Gr. Nathalie

Nou dank jullie wel hoor voor al deze mooie reacties. Zoals gezegd: het was maar een bescheiden selectie!

(Door Dick van As)

0 notes

autopoetsen · 3 years

Photo

Is het beschamend als je in je auto stapt? Laat je Japanse vriend door ons mooi poetsen. De weersbeïnvloedingen doen je renault geen geen goed, het wordt tijd om deze door ons een wasbeurt te geven. Na vaak buiten op de parkeerplaats te zijn geweest is dat ook best onbetwistbaar, maar geen probleem, wij brengen die prachtige glans naar boven. De bovenste laag wordt weer tot leven gewekt voor het mooiste uitslag. Ons team is altijd voldaan als de klus is geklaard, en dat mag ook wel, want ze gebruiken de betere autowax en geven hun ziel en zaligheid. Wil je wat afbeeldingen zien van auto's voor en na het auto poetsen? Deze kan je vinden op onze site. Met een grote glimlach komen bekende op je af met de vraag of je een nieuwe heilige koe hebt gekocht zo mooi als dat ie is geworden.

Op de meest vreemde momenten kan het gebeuren, grind dat omhoog springt of net even te snel met je sleutels en er zit een kras in je lak. Spijtig, er valt treurig genoeg niks tegen te beginnen maar wel wat tegen te doen. Al die schadeplekken maken de kleur eveneens futloos, het ziet er niet uit. Om nogmaals in een prachtige auto te rijden is de oplossing om deze door ons te laten polijsten, zelfs als de steenaanslag dieper zijn, maar daar hebben we een andere methode voor. Zodra de professionele polijstbehandeling achter de rug is, zijn krasjes die gekomen zijn van je sleutels, een paar struiken of steentjes weer volstrekt verdwenen. En vanzelf sprekend die kleur, compleet opgebloeid.

Kan je ook niet je ogen afhouden van die sprankelende kleuren van een bolide? Dat je de hond aan het uitlaten bent en zoiets hebt van ik mogen hopen dat die bij mij voor de deur stond? Dat wordt gedaan met glas-coating en ook dit bieden wij aan, dus jouw voertuig kan er net zo gelikt uit gaan zien. Wat moet ik me bij glascoating inbeelden? Nou het is een toegevoegde beveiligde laag over je momentele autolak heen welke vele jaren blijft bestaan. Het is van belang is dat de auto eerst door en door gewassen moet zijn wilt de behandeling effectief zijn. Na deze glas-coating valt het vuil en nattigheid er probleemloos van af, je vierwieler blijft helemaal droog.

Wil je het interieur van je auto laten reinigen zodat deze aanlokkelijk is om in te zitten? Wij maken werk van het gehele auto interieur, de autostoelen en dashboard tot de grond aan toe. Na zoveel tijd in de Bmw te hebben doorgebracht is deze minder netjes als dat de bedoeling is. En wie wilt er nu gezien worden met een vies auto interieur. Alle mogelijke plekjes worden door ons onder handen genomen zodat er geen vuiltje meer aanwezig is. Bijna iedereen vindt een nieuw aangeschafte Mercedes prettig geuren, alleen duurt die geur niet voor eeuwig. Alle andere geuren die het interieur rijk is pakken we aan zodat je neus ook weer blij van elk autoritje wordt.

Ook een compleet pakket kopen kan, dan maken we je bestelbus overal schoon. Neem eens bij ons Het ‘Basis detailing’ pakket af. Uiteraard kan je ook pakketten combineren, wat jij wilt doen wij. Heb je een bedrijfswagen of een particuliere? Voor ons is er geen verschil, we helpen alle mensen aan een fonkelend schoon voertuig. Nadat je jouw auto brandschoon hebt terug gekregen stellen wij het zeer op prijs als je ons bijvoorbeeld bij je neefje wilt aanbevelen. We hebben momenteel 6 autopoetsbedrijven door heel Nederland. Er is er altijd wel 1 bij jou in de buurt.

Kom maar langs, we stellen je niet te leur.

2 notes · View notes

zielsvlucht · 4 years

Text

Dagboek van G. de Graaf (5/11)

18 mei 1991

Halflam heeft veel bijzondere dingen verwerkelijkt en de wetenschappers van Cel 23 houden zich met veel bijzondere projecten bezig. Het is werkelijk moeilijk om te beslissen welk project het ongelooflijkste en het absurdste is, want in deze laboratoria kom je het ene onmogelijke ding na het andere tegen.

De splitsers zijn altijd top kandidaat natuurlijk. Hoopjes levend slijm die zich bijzonder snel kunnen voortplanten en een mensachtige gedaante kunnen aannemen. Het begint nu duidelijk te worden wat we exact aan het doen zijn in Project Amoebe. De splitsers zijn al prima organismen maar er zijn een paar ontwerpfouten die wij er uit proberen te halen. Zo is het eigenlijk niet de bedoeling dat de splitsers te pas en te onpas hun menselijke gedaante verliezen en degraderen tot slijmballen. Wanneer ze dat doen worden ze onbewust en verliezen ze hun herinneringen. Dat is niet hoe Halflam het wil. Halflam wil dat deze wezens slimme wezens zijn die hun bijna-menselijke intelligentie behouden in al hun mogelijke stages, of anders dat ze in hun vaste gedaantes blijven.

De veranderingen uit onze laatste CRISPR sessies zijn al duidelijk zichtbaar. De splitsers gedragen zich steeds menselijker. Eergisteren was er zelfs eentje ontsnapt, wat dus eigenlijk wou zeggen dat er vier splitsers ontsnapt waren. Als we ze niet snel genoeg vingen of vernietigden werden het er acht en dan zestien tegen de volgende dag. Heel Cel 23 werd hermetisch afgesloten en iedereen hielp mee met de splitsers terug in hun cellen te krijgen. Of met ze te doden. Ferrechi gaf me een revolver waarmee ik zelf twee splitsers heb neergeschoten. Ze zijn redelijk kwetsbaar zolang ze niet hun slijmvorm aannemen en de kogels schadeloos door zich heen laten glijden. Op het einde van de dag moest iedereen wachten aan de centrale ingang terwijl de uiterste kamers van Cel 23 volgepompt werden met neurotoxiden - dodelijke gassen - voor het geval er zich daar nog ergens een splitser verstopte. Die dingen mochten nooit de buitenwereld bereiken. Eenmaal dat het laboratorium gezuiverd was en ook de neurotoxiden weggeblazen waren, mochten we naar buiten. Wat een dag.

De allereerste keer dat ik binnenkwam in Cel 23 zag ik een varken achter tralies zitten. Het beest keek me blij aan. Ik lachte er om tegen Ferrechi maar hij zei me dat dat geen varken was. Dit is wat ik bedoel wanneer ik schrijf dat het moeilijk is om te beslissen welk project hier het onmogelijkst is. Dieren in Cel 23 is op zich niet zo vreemd. We hebben ze vaker nodig bij ons onderzoek dan je zou denken. Maar dat varken was inderdaad speciaal. De volgende dag zat er een ezel in dat hok. De dag er na een hond. Later ook een schaap, een aap, een koe,... Elke dag een ander dier dat me elke ochtend blij aanstaarde toen ik binnen kwam. Sommige dagen waren het twee of drie verschillende dieren in één dag. Dit was Project Nekker.

Ooit was het een mens, een testpersoon, maar nu was het volledig omgevormd tot een gedaantewisselend wezen. Het gebruikte gelijkaardige mechanismen als de splitsers. Bij elke transformatie brak Project Nekker zijn lichaam helemaal af, tot een soep van vloeibare organen en dan bouwde het zichzelf een compleet ander lichaam. Het werd een compleet ander dier. Net als de splitsers was Project Nekker eigenlijk al klaar toen ik hier voor het eerst kwam werken. Maar er moeten nog steeds correcties gebeuren omdat het af en toe een vervormd dier wordt. Dan ziet het er een beetje uit als een slecht opgezet huisdier. Soms komen er ook per ongeluk menselijke kenmerken weer in de dieren naar boven. Dan krijg je varkens die kunnen glimlachen.

Hoewel hij Project Nekker heet, noemde wij hem vaak gewoon “Kludde”. Ik weet niet waar dat vandaan komt. Volgens mij betekent het niets. Het gebeurde wel vaker, dat men koosnaampjes voor de projecten verzon. Zo waren we Project Antigoon ondertussen “Zichtoog” beginnen noemen, maar dat is een heel andere historie.

vervolg | vorige | eerste deel

#schrijfsel #schrijven #nederlands #vlaams #fictie #fantasie #horror #Halflam

2 notes · View notes

stefselfslagh · 5 years

Text

Sien Eggers: “Ik vind het wel moeilijk, volwassen worden.”

Dit interview verscheen op zaterdag 26 januari in De Morgen Magazine, de weekendbijlage van De Morgen.

Ze wordt de Dora van der Groen van deze eeuw genoemd en heeft sinds In De Gloria en Eigen Kweek een plaats in ons collectief geheugen veroverd. Toch huppelt Sien Eggers (67) niet blozend van contentement door het leven. "Als mensen mij vragen hoe mijn weekend was, antwoord ik vaak: dat wil je niet weten."

Wel tien redenen had Sien Eggers om dit interview aan zich voorbij te laten gaan. Dat ze de neiging heeft om zichzelf in het bijzijn van journalisten in de vernieling te praten, bijvoorbeeld. "Ik vertel er maar op los en achteraf maak ik mij dagenlang zorgen over wat ik allemaal gezegd heb." Dat gedrukte woorden zo onbeweeglijk zijn. "Op papier lijken mijn uitspraken altijd veel gewichtiger dan in een gesprek." Dat journalisten soms met haar aan de haal gaan. "Ze doen mij volks klinken, maar zo ben ik helemaal niet." Dat interviews geven alles goed en wel beschouwd niet nodig is. "Het is mijn job niet om over vanalles en nog wat een mening te hebben." Dat ze haar privéleven graag privé houdt. "Waarom zou je mij vragen komen stellen als ik voortdurend antwoord: daar wil ik niet over praten?"

En toch zegt ze na een nachtje bedenktijd: 'Ik waag het er op.' Omdat het theaterstuk waaraan ze momenteel haar ziel en zaligheid schenkt - Den Beer Heeft Mij Gezien, een productie van Arsenaal/Lazarus - wel een paar grammetjes media-aandacht verdient. Omdat ze mijn inmiddels vergeelde Zeno-interview met Sam Dillemans mooi vond. En omdat ze er ondanks alles ook wel naar uitkijkt "om het allemaal eens te kunnen vertellen."

Alleen tegen de fotoshoot blijft ze opzien. "De laatste keer dat ik gefotografeerd werd, heette de fotograaf van dienst Stefan Vanfleteren. Een topkerel, maar hij stond erop dat ik een grauwe, grijze muts over mijn hoofd trok. Volgens hem was dat fotogeniek. Volgens mij wat minder: ik vond dat ik op een oorlogsvluchteling leek. Moraal van het verhaal: actrices willen gewoon gephotoshopt worden." (lacht)

Tere acteurszieltjes

Een kleine week na de telefonische prelude op onze ontmoeting sta ik in de living van haar Brusselse pied-à-terre: een warm nest dat al dertig jaar zowel haar uitvalsbasis als haar schuilplaats is. Van hieruit is het zeven kilometer wandelen naar Den Daringman, het café waar ze vroeger hele nachten wegkeuvelde met Jan Decorte. "Ik ben een tijdlang bang geweest van Jan. Tot ik eens naar een voorstelling van hem ging kijken. Hij zag mij vanop het podium in de zaal zitten en zei - nota bene terwijl hij nog aan het spelen was -: 'Dag Sien!' Sindsdien vind ik hem een schat van een vent."

Op haar boekenkast prijkt de Vlaamse Televisiester Voor Beste Actrice die ze in 2014 won. Ik vraag of niemand haar ooit verteld heeft dat je zo'n prijs onverschillig op je zolder hoort te dumpen. "Ik moffel die ster niet weg, ik ben er blij mee", zegt ze. "Ik wou dat iederéén nu en dan een prijs kreeg. Aangemoedigd worden, geeft een mens vleugels. Toen ik nog dictielerares was, gaf ik mijn leerlingen altijd teveel punten. Ik dacht: als ik ze een acht geef in plaats van een zes, krijgen ze meer zelfvertrouwen en verdienen ze die acht volgend jaar écht. En zo ging het ook."

Behalve een Televisiester won ze ook de Vlaamse Cultuurprijs voor het Theater en de liefde van het grote publiek. Is publieke erkenning een afdoende remedie tegen zelftwijfel? Ze schudt het hoofd. "Een acteur die stopt met twijfelen, stopt met acteren. Dé vraag die je als acteur altijd zal blijven kwellen, is: gaan de mensen je wel begríjpen? Gaan ze wel zién dat je reddeloos bent? Sommige mensen denken dat ik mijn rollen thuis voor de spiegel oefen. Maar dat heeft geen enkele zin: als ik in de spiegel controleer of ik er wel voldoende wanhopig uitzie, valt mijn gezicht altijd weer in een vriendelijke plooi. Alsof het wil vermijden dat ik schrik van mezelf."(lacht)

Ze looft de manier waarop Jan Eelen met broze acteurszieltjes omgaat. "Tijdens een opname voor Het Eiland ben ik eens volledig stilgevallen. Ik kon geen woord meer uitbrengen, ik dacht alleen maar: 'Ik ben niemand, ik kan niks, ik ga wenen, ik wil hier weg.' Jan is toen stilletjes naast mij komen staan. Hij heeft mijn tekst bekeken en me zin voor zin ingefluisterd wat ik moest doen. Comme un ange qui passe. Niemand had in de gaten wat er gebeurde. Het is één van de liefste dingen die een regisseur ooit voor mij heeft gedaan."

Op haar 67ste ontsnapt ze niet aan routine: ze schat dat ze elke rol ondertussen al drie keer gespeeld heeft. En toch heeft ze nog plannen. "Ik zou graag nog eens op een trottinette het podium opkomen. Of op rolschaatsen. Voor ik van de wereld val, wil ik nog zoveel mogelijk zotte dingen doen. Ik denk dat dat geen kwaad kan. Een totale mislukking kan mijn carrière toch al niet meer worden."

Lieve Gilberte

Sien Eggers groeide op in Herent, als jongste dochter van een diamantslijper en een huisvrouw. Ze heeft drie zussen en één broer. "Twéé broers, eigenlijk", zegt ze. "Maar één van hen is gestorven nog voor ik geboren was. Mijn vader zei tegen mijn moeder: 'Gij krijgt van mij een nieuw zoneke.' Helaas voor hem werden het drie dochters op een rij, waarvan ik de laatste was. Na mijn geboorte zei mijn vader tegen mijn moeder: 'En nu krijgt ge niks meer.' Maar dat laatste moet je maar niet schrijven. Het klinkt zo hard. Terwijl mijn vader net lief was: hij heeft echt zijn best gedaan om mijn moeder nog een zoontje te schenken."

Wanneer ik vraag of ze met plezier dan wel met tegenzin aan haar jeugd terugdenkt, antwoordt ze dat haar kinderjaren enkel toegankelijk zijn voor bevoegden. "Tijdens interviews over familie praten, ligt altijd gevoelig. Ik heb een journalist ooit verteld dat ik een nieuwe poes had die ik Gilberte genoemd had, naar mijn oudste zus. Na het verschijnen van dat interview belde Gilberte - mijn zus dan - me half in paniek op: 'Zeg Sien, die Gilberte, is dat een lieve poes?' 'De liefste ter wereld', antwoordde ik. Toen was het goed." (lacht)

Haar ouders hadden liever niet dat ze ging acteren. In het Herent van de vroege jaren zeventig werd een aspirant-actrice nog zonder pardon gecatalogeerd als een verwaand nest. Maar Sien - toen nog Francine - Eggers kon niet loochenen dat haar hart tijdens schoolvoordrachten en bonte Chiro-avonden altijd twee keer zo snel klopte. En dus trok ze na haar middelbareschooltijd met een zorgvuldigbij elkaar gespaard kapitaaltje naar het Conservatorium in Antwerpen. Elke drie maanden werden de minst goeie studenten naar huis gestuurd. 'De volgende keer is het aan mij', dacht ze telkens. Maar er werd hardnekkig in haar geloofd. Tot ze dat zelf ook maar is beginnen doen.

Na twee jaar aan het Conservatorium wilde ze haar opleiding verderzetten aan de wildere Studio Herman Teirlinck. Maar daar zeiden ze: 'Je moet je eerste jaar opnieuw doen. En de kans bestaat dat we je voor Kerstmis al dumpen.' Omdat ze geen zin had om terug naar start te gaan en een tweede keer voor haar studies te betalen, bleef ze in het Conservatorium. Maar nog altijd denkt ze dat ze in de Studio een nóg betere actrice had kunnen worden. "In het conservatorium leerde ik: 'Bewegen is de kunst van het stilstaan'. In de Studio was theater veel lijfelijker en beweeglijker. Ik ben er zeker van dat ik me daar veel sneller had kunnen bevrijden van mijn onwennigheid ten opzichte van mijn eigen lichaam."

Madammeke Modaal

Drieënveertig jaar later kan ze terugblikken op een palmares waar veel actrices een arm, een been en desgewenst ook nog een niet onmisbaar orgaan voor over zouden hebben. Ze schitterde in producties van de KVS, hetPaleis, Compagnie De Koe en Het Toneelhuis. Ze speelde Irina in Tsjechovs Drie Zusters en Claudia Capuletti in Shakespeares Romeo & Julia. Maar écht bekend werd ze met haar tv-rollen: Ria Goudezeune in Eigen Kweek, moeder Porrez in Safety First, de slagersvrouw in Van Vlees en Bloed, mevrouw 'In mijn poep' in In De Gloria.

Het valt op, zeg ik, dat ze meer Madammekes Modaal heeft vertolkt dan Joe Pesci Italiaanse maffiatypes. Zou het kunnen dat ze wat te gretig is geweest met het spelen van volkse vrouwen die een irrationele angst hebben voor alles wat niet op voorhand in het parochieblad wordt aangekondigd? Ze verdedigt zich. "Die Madammekes Modaal verschillen allemaal van elkaar. Ze hebben in hun leven totaal andere dingen meegemaakt. En dat verwerk ik ook in de manier waarop ik hen speel."

Maar ze geeft toe dat ik een teer punt raak. "Ik zou inderdaad nog eens iemand willen spelen die het tegenovergestelde is van een gewone vrouw. De hoofdredactrice van een modeblad, bijvoorbeeld. Of een wufte kasteeleigenares. Het probleem is alleen dat de budgetten in Vlaanderen zo klein zijn. Er is nauwelijks geld voor accessoires. En als je geen dure designerkleren krijgt, is het moeilijk om een chique madam te spelen."

"Omdat er voor Vlaamse producties zo weinig geld is, is het aantal draaidagen vaak beperkt. En wil niemand het risico nemen om acteurs een rol te geven die ze misschien niet aankunnen. Dat verklaart waarom wij soms gelijkaardige personages spelen: we worden gevraagd om bewezen talenten te demonstreren, niet om onontgonnen terrein in onszelf te ontdekken. En als acteur is het moeilijk om kieskeurig te zijn. Je moet je brood verdienen. Bewijzen dat je je artiestenstatuut waard bent."

Ze leunt achterover, denkt na, en nuanceert. "En toch wordt er hier fantastisch theater en geweldige fictie gemaakt. Een gebrek aan middelen heeft namelijk ook een voordeel: het stimuleert je verbeelding. Als je in een kartonnen doos zit en je wil de mensen wijsmaken dat ze naar een kasteel zitten te kijken, moét je wel creatief uit de hoek komen."

Een lach en een traan

Toen ik vrienden, familieleden en toevallige voorbijgangers vertelde dat ik Sien Eggers ging interviewen, luidden de reactie vaak: 'Dát wordt lachen, jongen. Volgens mij is die Sien Eggers precies zoals de personages die ze speelt.' Dat mensen denken dat je niet eens acteert: is dat voor een actrice de ultieme belediging? Of het ultieme compliment?

"Het is vooral de ultieme zever", lacht Sien Eggers. "Mensen weten toch niet wie ik ben? Waar halen ze het dan vandaan om te zeggen: 'Sien Eggers speelt zichzelf?' Wat wél klopt, is dat ik als actrice praat zoals ik denk. In dat theatrale (spreekt plots overdreven mooi) héél erg beschaafde Nederlands dat we vroeger hoorden te praten, kon ik mijn gevoelens niet kwijt. En dus heb ik mezelf toegestaan om mijn eigen stem te gebruiken. Maar zelfs los daarvan: het is onvermijdelijk dat je jezelf in je rollen legt. Ik kan mijn instrument - mezelf dus - niet aan de kant zetten zoals een viool."

Is acteren dan niet: je telkens opnieuw in de huid van iemand anders katapulteren? "Nee. Wat je doet, is steeds andere facetten van jezelf gebruiken. Wanneer je een wrokkige kunstenares speelt, gebruik je andere stukjes van je karakter dan wanneer je een gezellig omaatje vertolkt. Maar uiteindelijk leg je in al je rollen - hoezeer ze ook van elkaar verschillen - iets van je eigen persoonlijkheid."

"Vergeet niet: de meeste moordenaars zijn heel vriendelijke mensen, bij wie je je perfect op je gemakt voelt voor ze een mes in je hals ploffen. Moet je dan 'iemand anders worden' als je een moordenaar speelt? Nee, je moet de moordenaar in jezelf vinden. Alles wat je als acteur nodig hebt, zit in jezelf. Je moet het alleen naar boven halen."

In Humo zei ze streng: 'Voorstellingen zonder enige vorm van humor wil ik niet maken'. Ik vraag waarom theater per se mensen aan het lachen moet brengen. "De meeste theaterstukken gaan over ernstige, ellendige gebeurtenissen. Die zwaarte moet je counteren met humor, anders is je stuk niet te verteren. Maar voor alle duidelijkheid: het is niet omdat ik vind dat mensen in het theater moeten kunnen lachen, dat ik ook vind dat een theaterstuk om te lachen moet zijn. Als je te uitdrukkelijk plezant wil zijn, ben je zoals de zelfverklaarde grapjas aan de toog: alles behálve grappig. Humor werkt beter als het niet de bedoeling is dat er gelachen wordt."

"Onlangs was ik op een begrafenis. Op een gegeven moment wilde een vrouw een plaat draaien. Alleen: de platenspeler stond nogal hoog, ze kon niet zien waar ze de naald zou laten neerkomen. Je zag haar denken: hoe moet ik dat hier nu oplossen? Ze aarzelde even en besloot vervolgens te gokken: ze legde de naald neer op de plaats waar volgens haar het juiste nummer zou beginnen. Jammer genoeg gokte ze verkeerd: plots weergalmde door de kerk een feestelijk nummer in plaats van een ingetogen liedje. Ik kwam niet meer bij. (lacht)Een goed theaterstuk bevindt zich precies op die fragiele scheidslijn tussen ernst en humor. Thoots Thielemans zei ooit: 'Ik voel me het best in de kleine ruimte tussen een lach en een traan.' Dat geldt ook voor mij."

Rampzalig leven

We lopen naar de keuken om verse koffie te maken en nog wat speculooskoeken te zoeken. Op haar eettafel liggen tientallen onbeschreven kerstkaartjes. "Voor januari voorbij is, moeten ze geschreven en verstuurd zijn", commandeert ze zichzelf.

Ze noemt vriendschap een onderschatte vorm van liefde die regelmatig gefêteerd moet worden met baldadige biefstuk-friet-avonden. Maar ze hoeft niet zeven dagen op zeven door buddies omringd te worden. "Ik kan ook heel goed alleen zijn. Behalve op vakantie. En dus blijf ik thuis."

Wanneer ik vraag of haar vrijgezellenstatus vrijwillig of onbedoeld is, kijkt ze me bezorgd aan. "Moet ik nu uitleggen waarom ik geen man en kinderen heb? An Petersen heeft dat toch ook nooit gedaan? Ik vind het vreemd dat mij gevraagd wordt waarom ik nog altijd vrijgezel ben, maar dat getrouwde vrouwen nooit gevraagd wordt waarom ze nog altijd getrouwd zijn."

(Na een korte stilte:) "Laat ik het hierop houden: als ik iemand graag zie, dan gebeurt er iets met mij. Dan word ik zó blij dat ik mezelf moet toespreken: 'Stillekes, Sien. Niet te hard van stapel lopen. Stap voor stap verliefd worden.' Alleen lukt het me niet altijd om die woorden ook in de praktijk te brengen."

Ze zegt dat ze vaak een overtreffende trap van emoties voelt. "Ik kan heel blij zijn, maar ook heel kwaad. Heel enthousiast, maar ook heel droevig. Vroeger ging ik op kerstavond weleens soep uitdelen aan daklozen. Maar daar ben ik mee gestopt: ik trok mij het lot van de daklozen zo hard aan dat ik die avond nauwelijks overleefde."

"Ik heb het ook een hele tijd moeilijk gehad om na een productie afscheid te nemen van de mensen met wie ik had samengewerkt. Ik viel dan echt in een zwart gat. Maar sinds ik ben beginnen freelancen, ben ik daar toch wat rationeler in geworden. Ik moet wel. Ik kan toch niet om de drie weken in de put zitten?"

Ze vermoedt dat ze over het hoofd gezien is toen de gebruiksaanwijzingen van het leven werden uitgedeeld. En dat ze misschien wel daarom actrice is geworden. "Het leven spélen, gaat mij beter af dan het leiden. Mijn echte leven heb ik niet onder controle. Wat er op het podium gebeurt wel. Over een theaterstuk kan ik zeggen: het is niet echt. Maar in mijn eigen leven hebben mijn daden reële gevolgen."

"Het moeilijkste vind ik: begrepen worden. Ik denk vaak in andere vakjes dan de mensen om me heen. Daarom ben ik altijd bang dat mijn naasten mij niet gaan begrijpen. En heb ik de neiging om mezelf heel fel en nadrukkelijk te verklaren. 'Maar enfin, verstaat dat nu toch!', roep ik soms. Mensen denken dan dat ik kwaad op hen ben. Of dat ik hen wil domineren. Maar dat is niet zo. Ik probeer mezelf alleen maar toe te lichten. Weliswaar met een zekere wanhoop in mijn ogen." (glimlacht)

"Maar zijn niet alle levens tot op zekere hoogte rampzalig? We knoeien er toch allemaal maar op los, nee? En al bij al valt het bij mij nog mee, vind ik. Ik overleef dit leven nu al 67 jaar. Ik heb nog nooit gedacht: ik kan niet meer, laat ik er maar een eind aan maken. Maar ik vind het wel moeilijk, volwassen worden. Mijn leven is vaak zo ... intens. Ik prijs mij gelukkig dat ik dit huis heb. In de buitenwereld ben ik vaak onrustig. Hier kan ik bedaren."

Ze duikt even in haar gedachten en zegt dan: "Er zit niks anders op dan er het beste van te maken. Deze week bezocht ik een vriendin die op sterven ligt. Na een tijdje zag ik dat ze moe was en besloot ik haar te laten rusten. Aan de manier waarop ze haar ogen dicht deed, zag ik: ze is aan het wegzakken in het heelal. 's Namiddags, op de repetitie, heb ik gezegd: 'Mannekes, we moeten het leven vieren.'"

Kankermythe

In oktober vertelde ze in Van Gils & Gasten wat ze nog niet eerder in de media had geventileerd: dat ze de voorbije twee jaar tegen borstkanker heeft gevochten. Althans: dat waren de woorden die na haar verhaal in de pers gebruikt werden. Zelf vindt ze dat het woord 'vechten' niet thuishoort in het kankervocabularium. "Als je kanker hebt, kán je niet vechten. Je doet gewoon wat van jou gevraagd wordt. Je laat in je vel prikken, gaat aan de baxter hangen, keert terug naar huis en lijdt in stilte. Kanker onderga je."

Ook toen ze de diagnose kreeg, voelde ze geen onvermoede heroïek in zich opwellen. "Het was alsof mijn lichaam de woorden van de oncoloog terugkaatste nog voor ze mijn geest konden bereiken. Dat is 'in shock zijn', denk ik: je lichaam probeert je geest te vrijwaren van slecht nieuws."

"Nu, twee jaar later, besef ik heel goed dat ik nooit meer zal zijn wie ik was vóór ik borstkanker kreeg. Als ik vroeger een verkoudheid had, dacht ik: och, een vallingske. Vandaag denk ik: oeioei, snel de oncoloog bellen."

"Sinds ik kanker heb gehad, heb ik trouwens een nieuwe hobby: de woorden van de dokters onder de microscoop leggen. Deze namiddag ben ik nog bij hen op controle gegaan. Ze zeiden niet: er is niks aan de hand. Ze zeiden: we hebben niks gezien. Het verschil tussen die twee zinnen is me niet ontgaan. Ik zit qua genezing goed op schema, maar het kan nog altijd foutgaan."

"Ik moet me dus vooral goed blijven verzorgen. Want willen of niet: ik ben sneller moe dan vroeger. In de namiddag begint mijn energiepeil al serieus te zakken. Gelukkig mag ik van Jessa en Sofie (Wildemeersch en Palmers, de actrices waarmee ze Den Beer Heeft Mij Gezien maakt, red.) naar huis gaan als ik te moe ben. Een duidelijker bewijs van het feit dat ik het gemaakt heb, is er niet." (lacht)

Op een zucht van middernacht besluiten we dat alles gezegd is wat gezegd kon worden. Ze is blij dat mijn bandopnemer - die haar op subliminale wijze voortdurend 'Verklaar u nader, Eggers!' heeft toegeroepen - eindelijk uit haar gezichtsveld verdwijnt. Al dat praten, fluisteren, roepen, lachen, nadenken, door haar living stuiteren, weer gaan zitten, stil worden en opnieuw opveren, heeft haar duidelijk vermoeid. Maar Sien Eggers is een menselijke fopkaars: net wanneer je denkt dat ze uitdooft, flikkert ze in alle hevigheid weer op.

"Wil je me een groot plezier doen en mijn huidige theaterpartners in crime een liefdevolle vermelding geven?", vraagt ze plots. "Jessa en Sofie natuurlijk, maar ook Saskia Louwaard, die het decor maakt? Abel Bos, onze assistent-stagiair? Joëlle Meerbergen, onze costumière? Dieter Lambrechts, de technieker? Jan Eelen, onze coach? Ze verdienen het allemaal zo hard om bewierookt te worden. Eigenlijk had je hen moeten interviewen in plaats van mij, dat meen ik."

Ik beloof dat ik van het einde van mijn stuk voor één keer een dankwoord zal maken, geef haar een welgemeende kus en stap de druilerige nacht in. Voor ik in mijn auto kruip, kijk ik nog even achterom. Het licht ten huize Eggers gaat uit. Het is tijd om te bedaren.

1 note · View note

emmacoolenplaymedia · 3 years

Text

Toelichting/Reflectie

Voetbalconcept

Toen ik begon met het uitwerken van Play Media, had ik het idee ‘iets binnen het voetballen’ te doen. Ik had verschillende concepten in mijn hoofd, onder andere ‘stadionbezoek in coronatijd’. Hierbij leek het me interessant om de opdracht op de huidige tijd te betrekken, en een interactie te ontwerpen die mensen de ‘stadionervaring’ vanuit huis zou kunnen bieden. Ik had dit al redelijk ver uitgewerkt, en was ook al begonnen met het bouwen van assets, toen ik na een discussie met Tim inzag dat mijn plan misschien toch niet zo heel goed binnen de opdracht zou passen.

Allereerst wilde ik een interactie maken die je op elke willekeurige locatie zou kunnen gebruiken, terwijl het hele punt van Play Media nou net is dat je een interactie bouwt die specifiek op één locatie werkt.

Daarnaast twijfelde ik er ook erg aan of voetbalsupporters, vanuit elk stereotype beeld dat ik van ze had, als groep heel erg open zouden staan voor een interactie geleid door een geanimeerd guide character.

Na lang wikken en wegen besloot ik uiteindelijk, vrij ver in het proces, mijn concept volledig om te gooien en helemaal opnieuw te beginnen, met alle risico’s van dien.

2. Nieuw concept

In mijn nieuwe concept besloot ik wat meer ‘back to basics’ te gaan en een van de suggesties uit de modulebeschrijving te volgen: de interactie op een basisschool.

Hierbij heb ik de volgende uitgangspunten genomen:

Het onderwijs wordt steeds meer digitaal, ook op de lagere school;

Kinderen worden op steeds jongere leeftijd vaardig in digitale interacties;

Digitale technologie brengt voor kinderen in de basisschoolleeftijd niet enkel gevaren en nadelen met zich mee, maar kan ook erg behulpzaam zijn.

Vanuit deze uitgangspunten heb ik een playful interaction ontworpen die kinderen op de basisschool helpt bij hun schoolwerk. De interactie zit als touchscreen ‘in’ het tafelblad, en kan naar wens aan en uit worden gezet, door de leerling zelf of extern door de docent.

De interactie, ‘Back to School’, wordt gekenmerkt door het rugtasicoontje in het logo. Hiervoor is gekozen omdat het inpakken van hun tas voor veel basisschoolleerlingen een leuk en spannend moment is, en het in toenemende mate zelfstandig uitvoeren van deze taak een belangrijk moment in het ontwikkelingsproces is.

In de interactie wordt het schoolwerk voorgesteld als het beklimmen van een berg, en Robin, de guide character, is een ervaren klimmer die de leerlingen hierbij helpt. Dit stelt kinderen in staat hun lesweek op te delen in kleine, overzichtelijke doelen, die in een avontuurlijke context behaald moeten worden.

3. Verdere uitwerking

Omdat ik besloot om op het laatste moment mijn concept om te gooien, had ik helaas niet meer de tijd om alle gewenste ‘interactiepunten’ toe te passen in het ontwerp. Zo zit er nu wel een ‘wind’-geluid onder sommige transities, om het gevoel van een spannende bergbeklimming te benadrukken, maar ik kreeg het niet meer voor elkaar om bijvoorbeeld ‘succesgeluidjes’ in de app te stoppen (met name omdat ik, wat ik ook probeerde, het niet voor elkaar kreeg om in Adobe XD zowel een transitie als een ‘audio playback’ op basis van een ‘delay’ tegelijkertijd plaats te laten vinden. Bij een verdere uitwerking van de app zou ik onder andere deze geluiden toe willen voegen:

- ‘Succesgeluiden’ op het moment dat de vakken ‘uitgelicht’ worden tijdens de uitleg van Robin;

- Meer geluiden die het effect van het ‘bergbeklimmen’ versterken.

Daarnaast had ik ook een aantal animaties willen toevoegen, die ik zowel door de tijdsdruk als door mijn (ondanks uitvoerige Google-pogingen) gebrekkige kennis van Adobe XD) helaas niet meer heb kunnen laten werken. De animaties die ik voor ogen zie bij een verdere uitwerking van de app zouden onder andere zijn:

- Als de gebruiker op het scherm ‘Lezen’ klikt ‘veegt’ het scherm omhoog, alsof we verder de lucht in gaan. Hier komen wolken zachtjes voorbij drijven, en zien we af en toe een vogel. Geluiden van vogels klinken;

- Bij ‘Aardrijkskunde’ duiken we juist naar beneden, onder de grond. Hier zien we een mol een tunnel graven. Ook hierbij hoort het geluid van gegraaf;

- Bij ‘Rekenen’ ‘glijden’ we als het ware een stukje van de berg af, de groene weide in. Hier loop een koe voorbij;

- Bij ‘Bergbeklimming’ ’zoomen we uit’, en zien we hoe ver de leerling is in het aantal behaalde taken ten opzichte van het totaal te halen aantal deze week. Hierbij zou een kleine avatar met een vlag een mooie visuele indicatie kunnen zijn van hoe ver de leerling nog moet. Bij het voltooien van de 100% kan hier een kleine animatie aan worden gehangen van de avatar die zijn/haar vlag op de top plant, met daarbij een overwinningsgeluid.

4. Conclusie

Al met al ben ik achteraf gezien blij dat ik mijn concept omgegooid heb. Ik baal natuurlijk dat ik pas zo laat tot het inzicht kwam dat waar ik mee bezig was niet ging werken, omdat ik daardoor lang niet alles wat ik had willen uitwerken in de app kon stoppen.

Van de andere kant ben ik van mening dat mijn huidige concept veel beter aansluit bij de opdracht. Ondanks dat ik niet alles wat ik wilde doen voor elkaar kreeg in Adobe XD, heb ik toch weer een hele hoop ervaring op kunnen doen met het programma en begin ik me mede door deze opdracht steeds zekerder te voelen in het gebruik ervan.

Ook vond ik het een erg leuke ervaring om, volgens mij voor het eerst in mijn 4,5 jaar op CMD, eens voor een jonge doelgroep te ontwerpen. Ik kies normaal vanuit pure gemakzucht eigenlijk altijd een volwassen doelgroep, en dit concept gaf me zeker een nieuwe blik op ontwerpen voor kinderen en de unieke uitdagingen die daarbij komen kijken!

0 notes

gewoonries · 4 years

Text

De rechter koplamp van mijn auto begon steeds doffer te worden. Ik had 1 jaar geleden zo een polijst setje gekocht maar dan blijf je aan de gang. Maandelijks nano spay aanbrengen. Nu maar besloten om de koplamp opnieuw te lakken met 2 k lak. Een setje gekocht met 1 k grondverf en 2 k blanke lak voor de koplamp. Schuurpapier had ik nog waterproef tot p 3000. De lak kan ook drogen en uitharden bij 20 graden. Duurd wel ruim 14 uur. Dus helaas de koplamp weer gemonteerd en toen ging het een paar uur later hard regenen. Van de week is kijken of ik druppels eruit gepoetst krijg anders ligt opschuren en nog een 3de laag. Schuren is vaak het belangrijkste om de lak mooi glad te krijgen. Ik heb vroeger bij een bedrijf gewerkt die maakte alles wat met auto spuiterijen te maken had. Daar werkte ik 2 dagen in de werkplaats waar de machines werden gebouwd 1 dag in de spuiterij en 2 dagen op de assemblage afdeling om de boel in mekaar te zetten.

Morgen de laatste dag boven de 30 graden. Tussen 16:00 en 19:30 voel ik mezelf echt heel naar de laatste dagen. De warmte zit overal goed in. Medicatie werkt veel minder. Heb iedere dag een dosis extra genomen. De honden liggen voor de ventilator voor Pampus. Af en toe een natte doek om op te liggen. Net ff klein stukje gewandeld ze hadden het echt gemist. De kleine is gewend om alles in de tuin te doen. Sjanneke niet die moet gras onder de pruim.

Zitten nu best veel mensen op internet. Toch valt het me op op sommige datingsites dat er toch gezocht wordt naar de koe met gouden horens. Ik zat ook gewoon te kletsen met iemand maar ineens werd het minder. Iemand gevonden die dichterbij woont was de reden. Was hier ruim 50 minuten vandaan. Ik wil zelf graag in Nijmegen blijven en zal toch eerst latten worden. Maar ja je weet nooit hoe een bal gaat rollen. Nijmegen schijnt toch aardig wat alleenstaande te hebben. Een kennis van mijn is behoorlijk spiritueel. Ik vind zelf deze hobby heel interessant. Ze heeft in het verleden wel eens dingen gezegd die klopte behoorlijk. Ik dacht er ook pas aan toen het al gebeurd was. Ze zegt wel altijd ga nooit met een voorspelling leven want dan gaat het toch anders. Nu heeft ze gezegd iemand is dichterbij als je denkt. En ik zou haar al kennen. Nou ik ben benieuwd de deur staat open.................

0 notes

klaascows · 1 year

Photo

Boop.

Love is the best scent #50.

#Animals #Photographers on Tumblr #Cow #Nature #Boop #Highland Cow #Calf #Koe naar me toe #Nose #Snout #Love #Smell #Scent #Animal Portrait #G80 #2022

1K notes · View notes

klaasfoto · 3 months

Text

(something slightly looking like a) Boop.

Love is the best scent #60.

#animals #photographers on tumblr #cow #nature #highland cow #animal portrait #love #koe naar me toe #scent #smell #nose #boop #G80 #2022

269 notes · View notes

goldn-curls · 4 years

Text

forever predictable

Ik wandel voorbij de garage, geen zin om nog gedag te zeggen. Te moe, ik zie u sewes toch wel. “Tot morgen!” Ik wuif nog snel en loop verder naar binnen. Cue inner dialogue: “pf she doesn’t even say i love you, what if she hates me” “oh god get a grip on yourself man” Effe blijf ik staan. Vastberaden draai ik mij om en ga terug. Opeens komt haar hoofd terug het hoekje om. Ik moet lachen. - “oke effe om te weten: dacht ge net iets in de lijnen van oh nee ze zegt nie i love you wa nu” - “nee” - “en direct daarna hebt ge ook nie gehoord “oh god get a grip on yourself man?” - “nope” - “damn, ik kan nog altijd geen telepathie…” Ze gooit haar hoofd een beetje naar achter en ze draait snel met haar ogen. Ze moet het giechelen onderdrukken. Daar komt het, de bloos op haar wangen. Fuck, het is zo … argh…. Moeilijk om te beschrijven.

Verlegen ga ik terug naar binnen. Het is moeilijk om nie op wolkjes te lopen als ik die gekke kronkels kan loslaten/zegevieren, zonder commentaar. Geen koe die naar een trein staart, maar licht in zijn ogen en een glimlach. Als dit is hoe verdrinken voelt, damn, dan heb ik sewes mond op mond nodig. Ik ga terug buiten om nog een laatste sigarettetje te roken. Hij moet weten, begrijpen, voelen… that I do really love him.

55, 56, 58, 59 “Hey, pfoeh, toch nog effe eentje roken.” Lachend komt ze binnen en ze vlijt zich neer op mijn schoot. Door mijn binnenpretje kan ik het niet helpen dan een kleine chuckle te laten klinken. Ze draait naar mij toe en haar ogen blijven rusten in de mijne. - “Waarom moest ge lachen?” - “Ik was aan het tellen hoe lang het zou duren voor ge zou terugkomen.” Ze kijkt snel naar de grond en weer terug. - “Gij kent mij te goed, hoe kan ik zo nog onvoorspelbaar zijn?!” Elke keer als ze dit doet, flirten bedoel ik dan, dan wordt ze altijd een heel klein beetje rood, ze bijt op haar lip en ze kijkt altijd effe weg. - “haha, cute, nee nee, het was gewoon puur geluk denk ik. Gij blijft voor altijd onvoorspelbaar.” Cue inner thoughts: “and now she shines like gold”

Kent ge da gevoel? In het midden van uw borstkast. Alsof uw hart letterlijk groeit? Elke keer als gij zegt da ik schattig ben, dan voel ik da, right there. Nochtans haat ik het. Da weet iedereen, inclusief gij. Ma voor u maak ik altijd een uitzondering op de regels. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en geef een kusje in zijn nek. - “wilt gij asjeblieft grinden, ik zal rollen?”, fluister ik in zijn oor. Kusje op zijn wang. - “als gij rolt, mag ik aansteken?” Fluistert hij op zijn beurt. - “gij? altijd.” Ik kus hem en hij kust mij terug. Cue inner thoughts: “i hope you know you’re my inspiration”

Zij kust mij en ik kus haar terug. cue inner thoughts: “i hope you know you’re my muse”

0 notes

dickvanas · 4 years

Text

Dick’s Prikkels (3)

Wat is nou eigenlijk epilepsie? Dat is toch als er iemand zomaar ergens neervalt en gaat liggen schudden? Nou, bijna goed beste lezers! Wist u dat er ongeveer 200 verschillende soorten van aanvallen zijn en dat die ook nog eens in hevigheid kunnen schelen?

In deze aflevering van Dick’s Prikkels ga ik in op de oorzaken van epileptische aanvallen, wat ze betekenen voor een mensenleven en onderzoeken. Ik zou zeggen: schenk een lekker bakkie koffie (of thee) in voor uzelf, lees dit verhaal en aan het eind ervan weet u iéts meer over mijn vorm van epilepsie.

Veel bewoners in De Mantel vragen zich nog steeds af van wat nou zo'n jonkie in het woon- en zorgcentrum doet. En dan loopt ie ook nog eens achter een rollator! Mijn aanvallen ontstaan door ‘een teveel aan prikkels’. Dat zijn de belevenissen en ervaringen die de mens dagelijks ervaart en in zich opneemt. Dit gebeurt dus al vanaf de geboorte. Maar daarover straks meer.

Je hebt de zogeheten foscale gegeneraliseerde aanvallen. Die hebben meestal een onbekend begin en ontstaan meestal in 1 hersenhelft, soms in 2 hersenhelften. De patiënt ervaart bewustzijnsdaling, gaat onwillekeurige handelingen verrichten en is zich daarbij niet bewust van zichzelf of zijn omgeving (bewusteloosheid dus). Dan heb je de Tonisch-Clonische aanvallen. De term Tonisch staat voor verkramping en Clonisch betekent: ritmisch schokken. Dat hebben we ook allemaal wel eens zien gebeuren.

Veel minder bekend zijn de zogenaamde Absence, een korte onderbreking van de hersenen. Het lijkt ook wel of de persoon 'even in gedachten verzonken zit’. Het is mij vroeger ook wel eens overkomen dat ik in de tram zat en de juiste halte voorbijreed. Ik ga dus voor geen goud meer in de tram. Dan voel je je toch weer knap lullig en in de war.

De sportinstructeur van de sportschool in Leidschendam was het ook opgevallen dat ik wel eens zo'n absence had. Maar hij wist ook dat ik wel raad wist met dumbells van 10 of 20 kg voor de armen en dat een setje bankdrukken met 100 kg ook geen probleem was. Ik had daar ook veel op de hometrainer gezeten en buikspieroefeningen gedaan. Sporten was gewoon een lekkere uitlaatklep voor mij en een goede ontspanning. Ik heb het nu over 40 jaar geleden. Toen waren we allemaal nog jong en onbedorven!

‘Ik kan mij nog herinneren dat ik een keer boos tegen een ambulancebroeder heb geroepen: 'Als je nou al die kolere apparatuur eens uitdoet, ik heb maar een gewone epileptische aanval!'’

Hoe kom je nou aan Epileptische Aanvallen? Dat kan gebeuren door een beschadiging van de hersenen bij de geboorte, een auto ongeluk, een ontsteking in de hersenen, een hersentumor, herseninfarct of hersenbloeding. Dan terug naar mijn verhaal. Ik hoop dat uw koffie nog niet koud is! Als ik een 'teveel aan prikkels’ krijg dan val ik bewusteloos neer.

Deze aflevering van Dick’s Prikkels is niet bedoeld om met terugwerkende kracht over mijn leven te mopperen of mijn aanvallen. Ik ben ook zeker geen arts. Ik wil u gewoon een indruk geven wat de mens kan overkomen. Ik ben vaak genoeg op de stoep gevonden door een voorbijganger die dan bezorgd de 112 belde. Dan kwam de ambulance weer aanrijden en dan kwam ik net bij. Ik stoorde me hevig aan die knipperlichtjes aan de apparatuur in een ambulance. Daarmee wordt de hartslag vastgesteld en de bloeddruk gemeten. Ik kan mij nog herinneren dat ik een keer boos tegen een ambulancebroeder heb geroepen: 'Als je nou al die kolere apparatuur eens uitdoet, ik heb maar een gewone epileptische aanval!’

Volgens omstanders lig ik gewoon rustig op de grond. Na een minuut of 10 kom ik weer bij en dan ben ik 1 of 2 dagen totaal uitgeput. Ik heb de neuroloog nog een beetje verbaasd aangekeken toen hij die diagnose bekendmaakte: teveel aan Prikkels. Maar dat zijn alle indrukken en belevenissen die een mens in zich opneemt. En gelukkig kunnen de meeste mensen die prikkels weer goed verwerken.

Mijn aanvallen kunnen ook ’s nachts plaatsvinden. Dan wordt ik badend in het zweet of omdat ik mijn bed heb onder geplast wakker. Dat kwam vooral in mijn jeugd meer voor. Ik heb jarenlang als redacteur voor Het Krantje gewerkt. Dat was in de periode dat Leidschendam en Voorburg nog zelfstandige gemeentes waren. Maar Het Krantje werd altijd op dinsdag gedrukt en de artikelen moesten op maandag worden ingeleverd. En het gebeurde weleens dat een artikel niet op tijd klaar was door mijn aanvallen. Dat ging de directie (familie Meester) op een gegeven moment toch te ver en ze konden daar niet meer mee leven. Dus ik werd ontslagen. En ik raakte in een heel diep dal.

Maar toen zag in een advertentie voor 'Callcentermedewerker’. M'n moeder zei nog: 'Oh jongen, dat kun jij wel. Gesprekken voeren met mensen en luisteren naar wat de andere zegt’. Ik verklaarde haar voor gek, maar besloot toch eens te gaan kijken bij callcenter Responcis in Den Haag. Ik had eigenlijk een hekel aan commercie, maar ik hoefde gelukkig geen mensen thuis lastig te vallen en alleen maar afspraken te maken met bedrijven. Zodat de accountmanager weer het contract rond kon maken.

Ik kan me nog één gesprek uit die tijd nog goed herinneren. De verantwoordelijk persoon wilde wel een afspraak met onze accountmanager. 'Laat hem maar komen, je weet tenslotte nooit hoe een koe een haas vangt’. Nou, ik wist dag natuurlijk wel. 'Dan gaat de koe achter een struik boerenkool zitten, roept héél hard boe, dan schrikt de haas zich te pletter en slaat de koe toe’. Ik weet niet of het consult van onze accountmanager nog een contract heeft opgeleverd, maar ik denk dat de verantwoordelijke man nog steeds om deze flauwekul staat te lachen.

Op een gegeven moment kwam ik een advertentie tegen van BMW Bedrijfswagens. Zelfs daar werd ik vanwege mijn verkoopkwaliteiten aangenomen. Ik was al voor de helft afgekeurd maar wist iedere dag toch wel een handvol afspraken te maken. En ik werd ontdekt door Rob Jansen, eigenaar/ directeur van Uniglobe Alliance Travel. Zij organiseren zakenreizen voor bedrijven en ik wist afspraken te maken met bedrijven die 10.000, 20.000, of zelf 100.000 euro aan zakenreizen op jaarbasis maakten.

Rob was ook een zeer attente werkgever. Als ie in de gaten kreeg dat ik weer eens een aanval had gehad dan stond er de volgende dag een grote bos bloemen op tafel. Zo'n kleine prikkel die enorme energie geeft! Op een gegeven moment had ie een probleem. Vanwege mijn vele succesvolle afspraken wilde hij mij eigenlijk wel eens een vakantie cadeau doen als een soort bonus. Dat had ik wel verdiend vond hij, maar hij was bang dat dat niet kon in verband met mijn UWV-uitkering. U begrijpt dat ik af en toe wel eens 'een beetje naast m'n schoenen’ ging lopen van trots. Ik weet nog dat ik hem in zijn oor fluisterde: 'maar als we daar nou eens niemand wat over vertellen, in de politiek vertellen ze toch ook niet altijd alles?'

Maar er waren ook steeds die aanvallen. Ik had de vakanties van het Epilepsiefonds juist een tiental jaren geleden ontdekt. Het zijn altijd goed verzorgde vakanties. Een busreis met 17 epilepsiepatiënten en 17 vrijwilligers naar verschillende internationale bestemming. Deze vrijwilligers worden zodanig getraind zodat ze precies weten wat te doen als er iemand aanval krijgt. En dan gaat er ook een arts mee zodat die even kan controleren of de patiënt gewond is geraakt of gewoon weer verder kan. Het Epilepsiefonds zoekt altijd de mooiste hotels uit en bereidt altijd leuke excursies voor. Dit jaar gingen we naar het fraaie Nieuwpoort in België.

Voor al deze vakanties verdient het Epilepsiefonds bij deze een hele grote pluim voor. We konden dit jaar zelfs het oranje elftal zien voetballen in een zaaltje, want ze hadden een groot scherm geregeld. We hebben een kaasfabriek en een koekjesfabriek gezien. We hadden in die week ook nog een vrije middag, we zaten toch eigenlijk dichtbij de Franse grens en de chauffeur om toch even Franse grens over te steken. Schitterend idee.

Je ziet best wel wat aanvallen gebeuren in zo'n week of de gevolgen ervan. Dan liep je met een groepje naar het restaurant van het hotel en viel die meneer naast je ineens weer neer. En dan was er die jongen die iedere dag een helm droeg en bescherming om zijn armen. Ik heb het een paar keer zien gebeuren dat ie met z'n neus in de soep viel (jawel, letterlijk). Maar het was wel een bijzonder idee dat m'n werkgever zo'n vakantie wilde betalen. En dan voelde ik me toch weer wat gelukkiger dat ik door de jaren heen toch zoveel minder aanvallen heb gehad als zoveel andere mensen!

Ik heb jarenlang zelfstandig gewoond in een mooie flat aan de Kapelland. Op een gegeven moment kwam daar wel de Thuiszorg bij. En die vonden mij natuurlijk wel eens tijdens of net na een aanval. Toen ben ik (vanwege de liefde, ja ja) naar Capelle verhuisd naar een mooi huis aan het Fidelio. Maar wel met hulp van de Thuiszorg. Ze kwamen drie keer per dag de medicijnen klaarzetten en kijken of alles goed was met mij. Maar ze vonden toch dat ik te vaak gevallen was en dat ik mij steeds moeilijker kon bewegen. Ik kon niet meer zelfstandig wonen. Dus ik werd naar het Revalidatiecentrum in Rotterdam gestuurd om weer soepel te worden en bij te komen.

Na een half jaar kwamen ze vragen of ik misschien in 'Blijdorp’ zou willen wonen. Ik schoot in de lach want ik dacht aan die mooie dierentuin in Rotterdam, tussen de apen! Nee, ze bedoelde 'Huize Blijdorp’, het woon- en zorgcentrum. Nou, oké. Vooruit dan maar. Maar die Rotterdammers, die grote schreeuwers met hun grote bek, daar kon ik niet tegen. Toen herinnerde ik mij De Mantel. Ik had er altijd in de buurt gewoond in Leidschendam. Ik dacht: laat ik eens bellen voor een leuke flat? Nou mijnheer van As, we hebben wel een wachtlijst van een half jaar hoor! Ik liet mij toch alvast inschrijven, je wist maar nooit.

Wat schetst mijn verbazing; na 2 weken werd ik gebeld door De Mantel met de vraag of ik zin had in een rondleiding. Ik had een klein beetje mazzel: er was een flat met mooi uitzicht op de Hofzichtlaan en IJsselstein, die was eigenlijk helemaal net opgeknapt. Er was een mevrouw geweest die had er 1 week gewoond en ging dood, toen kwam er een nieuwe bewoonster en die overleed na 2 weken.

Dus ik kon op de Koningsdag van 2,5 jaar geleden in De Mantel terecht. Dus dat is de reden dat ik nu 2,5 jaar in De Mantel woon! En nu is De Mantel met deze mooie site begonnen. Ik kan m'n oude vak van schrijver/ redacteur weer oppakken met m'n interesse in de andere mens. Maar wat ik belangrijker vind: ik zie Dick’s Prikkels vooral als een soort therapie voor mezelf en het verwerken van 60 jaar leven. En als andere lezers mijn verhalen dan ook nog kunnen waarderen dan maakt mij dit extra gelukkig! Dick van As

#Dick's Prikkels

0 notes

overwijs · 5 years

Text

We nemen geen afscheid

De mens gaat over het algemeen niet al te best om met verandering, met name die van het onverwachtse soort. Veel mensen ontkennen dit consequent, maar diep van binnen (h)erkennen we het meestal wel. Één van mijn bekende uitspraken is: “ieder mens heeft íets autistisch in zich”, niet dat ik daarmee autisme wil bagatelliseren, maar omdat ik er van overtuigd ben dat elk mens gewend raakt aan bepaalde herhalingen, routines, gewoontes, voorspelbaarheden. Maar wel voor een ieder op een ander vlak en verschillend in hoeveelheid.

Ook ik hou van een zekere mate van voorspelbaarheid, wat haaks staat op mijn liefde voor sommige onvoorspelbaarheden, op een bepaalde manier verrast worden, innovatie, nieuwe dingen, treden buiten de gebaande paden. Ik werk sinds 2009 bij mijn huidige werkgever, ben van nature een trouwe hond en honkvast (voorspelbaarheid), echter is nog geen enkel jaar, mijn baan het hele schooljaar hetzelfde geweest. Elk jaar denk ik dat het dit jaar niet zou gebeuren en elk jaar verandert er tijdens het jaar tóch iets aan de grootte en/of invulling van mijn baan (onvoorspelbaarheid).

In de eerste jaren was dat meestal een uitbreiding, van de hoeveelheid uren die ik lesgaf als wel het aantal vakken dat ik gaf. Lessen Frans, lessen Duits, lessen Projectklas, ik heb ze allemaal tijdelijk opgevangen. Één of meerdere keren in de afgelopen negen jaar. De laatste jaren gebeurde het steeds vaker dat het omgekeerde gebeurde, andere taken vroegen om meer tijd en mijn lessen moesten opgevangen worden.

Zo schreef ik vorig jaar vlak na de kerstvakantie dat ik niet wist of het mij tot de zomer ging lukken om elke dag iets te plaatsen zoals ik met mezelf heb afgesproken en zodoende jou als de lezer heb beloofd (voorspelbaarheid). Ik ging interim vervanging doen in verband met een zwangerschapsverlof van de persoon die mij aanstuurde voor het werk dat ik doe waarbij ik niet voor de klas sta maar scholen ondersteun bij innovatie. Na de zomer kwam ze terug en op 1 december nam ze ontslag. En zo werd ik, via ondoorgrondelijke zijwegen, wederom gevraagd om een deel van mijn schoolse taken los te laten om tot de zomer te vervangen.

Zo vroeg ik mijn schoolleider wederom of het dit jaar mogelijk was om een deel van mijn lesgevende taken over te dragen. Spannend, want ik laat werk wat ik door en door ken (voorspelbaarheid) weer voor een deel los om werk te gaan doen waar ik elke dag nog nieuwe dingen tegenkom , waar ik zelf in een mega leercurve zit en daardoor nooit precies weet hoe het gaat lopen (onvoorspelbaarheid). Toch twijfelde ik geen seconde, want ik geloof in “outside your comfort zone is where te magic happens” (onvoorspelbaarheid). Groeien doe je buiten je comfort zone, met een gezonde dosis houdbare voorspelbaarheid.

Zo stond ik afgelopen woensdag voor de klas, te wikken, wegen en twijfelen. Niets voor mij. Ik besloot de klas nog niets te vertellen, ik wilde onvoorspelbaarheid voorkomen. Dat ouders nog niet op de hoogte zijn en leerlingen met de wildste verhalen over mijn “vertrek” thuiskomen.

Zo stond ik vanmorgen te balen dat ik toen niets gezegd heb. In de tussentijd waren de ouders op de hoogte en overvielen de leerlingen mij bij binnenkomst. Netjes en rustig binnenkomen was er niet bij. Ze gingen niet rustig naar hun plek om hun spullen te pakken. Meer dan driekwart van de klas kwam om mij heen staan, verhaal halen. Hun ouders hadden een mail gehad dat ik ze vanaf 1 februari geen les meer geef en zij weigerden het te accepteren.

Zo begon één van de meeste ongemakkelijke lessen van mijn carrière. “Waarom gaat u weg?” “Komt u ooit nog terug?” “Wij gaan protesteren.” “Nee, we gaan niet luisteren, tot u belooft terug te komen.” Ik moest alle gereedschappen uit mijn gereedschapskist halen om de klas rustig te krijgen zodat ik mijn kant van het verhaal kon vertellen. Wat ik ging doen, wat dit voor mij betekende en dat ik volle vertrouwen heb in de vervanging. Een praatje waarvan ik dacht dat het genoeg zou zijn, woensdag zei ik nog tegen mijn vervanger: “ze mogen je toch meteen, je hoeft alleen maar te zeggen dat je sneller nakijkt en je bent binnen.” Daar ontstond mijn ongemak, naar mijn collega toe, mijn collega die ik de klas 100% toe vertrouw, die ik een makkelijker begin had gegund.

Het was niet genoeg. Deze klas houdt duidelijk níet van verandering, maar van voorspelbaarheid. “Met u is wiskunde tenminste leuk.” “Als u het uitlegt snap ik het tenminste.”. Ik vertel ze over het nakijken en opeens vergeven ze elke toets waar ze klaagden dat ik te traag was met nakijken. Ze weten niet wat er gaat komen en het bevalt ze niet. Ik heb de keuze gemaakt om dit te doen en zij niet. Ze balen dat er geen inspraak was, wat ik begrijp (onvoorspelbaarheid). Ik leg uit dat ík niet gekozen heb welke klas ik zou opgeven (waar, want ondanks dat je diep van binnen een bepaalde uitkomst prettiger zou vinden, kiezen kan ik niet maken) en dat ik het dus ook jammer vind.

“We gaan protesteren!” “Het is uw schuld dat ik straks drie keer per week moet nablijven.” “Ik ga nu gewoon hier op de grond zitten en doe niets meer.” “Ik ga nu wiskunde laten vallen.” “Nee, ik pak mijn iPad niet.” “Blijft u wel bij de schoolkrant?” “Komt u ooit nog terug?” “In de tweede klas is te laat!”

Ze hebben ‘gewoon’ de les gedaan, we hebben het gewoon over breuken gehad. Ik besef mij dat deze hele les, deze hele discussie, één groot compliment naar mij toe is. Maar zoals wel vaker met grootse complimenten, gaf het mij voornamelijk een ongemakkelijk gevoel. Tijdens de afsluiting van de les proberen ze mij weer op andere gedachten te brengen, ik leg uit dat dit geen zin heeft. De bel gaat en de leerlingen stromen ‘gewoon’ het lokaal uit, maar ze keken anders, ze deden anders.

Een paar dames komen naar mijn bureau. Ze willen weten wat ze kunnen doen om me te laten blijven. Ze leggen zich nog niet neer bij de komende verandering.

“Oké mevrouw, maar mag ik dan wel een knuffel.”

Ik, die daar toch niet bepaald van is, open mijn armen.

“Nee! Je geeft haar geen knuffel. We nemen geen afscheid!”

Een waarheid als een koe, maar niet op de manier die ze bedoelde. We nemen geen afscheid. Ik blijf gewoon. Zo ook mij blog. Maar het wordt moeilijk om mijn ritme (voorspelbaarheid) vol te houden. Minder les = minder kans op leuke verhalen uit mijn lokaal. Ik zal mijn best blijven doen maar ik kan het gewoon niet beloven (onvoorspelbaarheid).

Één ding is zeker en voorspelbaar, we nemen geen afscheid.

#lvnslssn #blog #docent #leerling #onderwijs #verandering #klas #voorspelbaarheid #onvoorspelbaarheid #afscheid #comfort zone #groei #magic

0 notes

ilearndutch · 7 years

Text

Boek: Pannenkoekentaart

-de akker(s) = stuk grond waarop gewassen worden verbouwd

-de weide(n/s) = stuk land met gras waarop vee kan grazen

-beweren = zeggen dat iets zo is, wat niet altijd waar hoeft te zijn

-roddelen = (meestal ongunstig) praten over een niet aanwezige persoon

-vergeetachtig (b.n.) = veel vergetend

-hij rondliep in zijn eentje.

->rondlopen = verschillende kanten op lopen, de tijd doorbrengen met ergens lopen

->in zijn eentje = alleen, zonder gezelschap

-hij had een gordijn aan de staart van de poes gebonden.

->aanbinden = met touwen, riemen e.d. bevestigen

-zoals gewoonlijk had opa die ochtend een hele maand eieren geraapt in het kippenhok.

->gewoonlijk (b.n.) = meestal, zoals de gewoonte is

->rapen = van de grond opnemen

-opa klutste de eieren in een schaal.

->klutsen = door elkaar kloppen

-het meel = poeder van gemalen graan

-beledigd (b.n.) = aangetast in zijn eer

-nadenkend (b.n.) = peinzend, bedachtzaam

-doorzoeken = nauwkeurig zoeken in / verder zoeken

-de kachel(s) = (meestal metalen) toestel om een ruimte mee te verwarmen

-de kleerkast(en) = kast om kleren in op te bergen

-ik ben vlug terug.

->vlug (b.n.) = snel, gauw

-er zat een gaatje in zijn achterband.

->de achterband(en) = band van het achterwiel

-dan plak ik het gaatje.

->plakken = met lijm aan iets vastmaken / pleisteren, bepleisteren

-de deur was op slot.

->het slot (de sloten) = voorwerp of onderdeel waarmee men iets afsluit op zo’n manier dat anderen het niet open kunnen maken

-wat heeft dat te betekenen?

-wat een ellende! = uitroep bij het ervaren van (veel) narigheid

-Pettson mopperde in gedachten verzonken.

->in gedachten verzonken = waarbij iemand nadenkt en de wereld om zich heen vergeet

-hij peuterde aan zijn oog.

->peuteren = iets met de vingers of met een voorwerp proberen los te krijgen

-de waterput(ten) = put waaruit water wordt opgehaald

-Pettson haastte zich erheen.

->haasten (wederkerend) = dingen snel doen omdat men weinig tijd heeft, snel voortmaken

-hij pulkte aan zijn onderlip en piekerde een hele tijd.

->pulken = ergens met de vingers in of aan zitten, bijv. om het los te krijgen

->de onderlip(pen) = benedenste lip

->piekeren = nadenken over iets waar men zich zorgen over maakt

-opspringen = in de hoogte springen / plotseling opstaan

-er schoot hem iets te binnen.

->te binnen schieten = plotseling in de herinnering komen

-ik maak een haakje vast aan een lange stok.

->de haak (de haken) = gebogen voorwerp, vaak van metaal en met een puntig uiteinde, om iets aan op te hangen enz.

->vastmaken = bevestigen, zorgen dat iets ergens aan vastzit

-opvissen = als een vis ophalen uit het water of de modder

-wacht hier eventjes.

->eventjes (bijwoord) = een heel kort ogenblik

-hij liep voorop.

->voorop (bijwoord) = aan de voorkant van of op iets

-de hengel(s) = stok met vissnoer en haak

-het dakvenster (de dakvensters) = dakraam

-de woeste stier van Andersson staat te slapen.

->woest (b.n.) = wild, ongetemd

->de stier(en) = mannelijk rund

-het hoofdkussen (de hoofdkussens) = kussen waarop men ligt met zijn hoofd

-lokken = naar zich toe laten komen door iets lekkers of iets prettigs in het vooruitzicht te stellen

-de stierenvechter(s) = deelnemer aan een stierengevecht, torero

-het stierengevecht (de stierengevechten) = een stier in een arena met rode lappen en banderilla’s woest maken en daarna proberen te doden als volksvermaak, met name in Spanje

-Findus zat een tijdje stil voor zich uit te kijken.

-ik heb ooit een keer een koe de stuipen op het lijf gejaagd.

->iemand de stuipen op het lijf jagen = iemand erg doen schrikken

-als het erop aankomt, kan ik misschien ook wel een stier opjagen.

->het komt er(niet)op aan = het doet er (niet) toe

->opjagen = voor zich uit jagen

-hij knipoogde naar de poes.

->knipogen = snel één oog dicht en weer open doen, als teken van verstandhouding

-de/het salon (de salons) = ontvangkamer, mooie grote kamer

-de grammofoon(s / grammofonen) = apparaat waarop geluid dat op een plaat is opgenomen, zoals muziek, kan worden afgedraaid

-de grammofoonplaat (de grammofoonplaten) = schijf met geluid, vooral muziek, dat in groeven is opgenomen

-hij zette de grammofoon naast de afsluiting van de wei.

->de afsluiting = het afsluiten / dat wat afsluit

-daar moet iedereen van wakker worden - gniffelde Pettson.

->gniffelen = heimelijk lachen

-toen het geluid uit de hoorn de wei in dreunde,

->dreunen = door trillen een dof geluid voortbrengen

-want de man op de plaat zong in het begin nog zachtjes.

->zachtjes (bijwoord) = stil, langzaam

-maar toen hij uit volle borst begon, kwam er leven in de stier.

->uit volle borst zingen/joelen = heel luid, onbelemmerd

-hij werd met een sprong wakker en keek verschrikt alle kanten uit.

->de sprong(en) = het springen, springbeweging

->verschrikken = schrikken / doen schrikken

->uitkijken = opletten, goed om zich heen kijken

-nijdig (b.n.) = boos, geërgerd, bits

-de hommel(s) = mannetje van de bij

-voorbijvliegen = langs iemand of iets vliegen / snel voorbijgaan

-hij draaide rond en kreeg Pettson in het oog.

->in het oog krijgen = (na enig rondkijken) zien

-brullen = een dof dreigend geluid laten horen

-hij spande al zijn spieren, nam een aanloop en donderde met een ruk recht op Pettson af.

->spannen = straktrekken

->de aanloop (de aanlopen) = het lopen vóór iemand springt

->donderen = lawaai maken dat daarop lijkt

->de ruk(ken) = het hard, wild trekken aan iets

-Findus schoot weg als een raket met het bloemetjesgordijn fladderend aan zijn staart.

->wegschieten = snel weggaan of opzij gaan, zich snel verbergen

->fladderen = wapperen

-omdraaien (wederkerend) = zichzelf geheel of gedeeltelijk in een andere richting draaien

-afgrijselijk (b.n.) = vreselijk, verschrikkelijk

-halverwege (bijwoord) = op de helft van de tijd of de weg

-de/het prikkeldraad = ijzerdraad met prikkels

-net op dat moment kwam de poes in volle vaart aangerend.

->in volle vaart = met grote snelheid

->komen aanrennen = rennend naderen

-de stier, totaal uitgeput van de jacht, stond helemaal achteraan in de wei.

->uitgeput (b.n.) = heel erg moe

->de jacht = het jagen op dieren

->achteraan (bijwoord) = aan de achterkant of het achtereinde

-maar Findus was zo op dreef dat hij gewoon doorrende.

->hij is goed op dreef = hij is goed op gang, het lukt goed

-het gordijn bleef aan de mand haken en trok ze omver.

->haken = blijven vastzitten aan iets dat uitsteekt

->omver (bijwoord) = omgevallen, op zijn kant, ondersteboven

-alle eieren vielen in een plas.

->de plas(sen) = klein meer

-Pettson raakte verstrikt in het gordijn, struikelde en viel midden in de eierkoek.

->verstrikken = in een strik vangen / verward doen raken, vast doen raken

->struikelen = vallen over iets wat in de weg ligt

->de eierkoek(en) = zachte koek, gemaakt met beslag waar eieren door geroerd zijn

-Pettson vloekte dat het kraakte, kroop overeind en keek woedend naar de kleverige plas.

->vloeken = een of meer vloeken zeggen

->kraken = stukmaken door te breken

->kleverig (b.n.) = vettig-vochtig

-kijk nu hoe het er nu uitziet - raasde hij.

->razen = woedend schreeuwen, veel lawaai maken

-sissen = een scherp blazend geluid maken

-wat een troep.

->de troep(en) = rotzooi, bende, wanordelijke boel

-ik zou me eens een nieuwe broek moeten aanschaffen.

->zich aanschaffen = kopen, met de nadruk op voor zichzelf

-deze is geloof ik al meer dan zestig jaar oud.

-Gustavsson staarde naar de slijkerige brij in de vuilnisemmer.

->slijkerig (b.n.) = met slijk, modderig

->de brij(en) = dikke pap

-hij loerde naar Pettson.

->loeren = scherp kijken

-hij probeerde een beetje opgewekt te klinken.

->opgewekt (b.n.) = vrolijk, blijmoedig

-hij klauterde erop en verdween aan de andere kant van het dak.

->klauteren = met handen en voeten klimmen

-de poes liep ongeduldig te ijsberen.

->ijsberen = de hele tijd heen en weer lopen

-de grammofoon bleef haperen.

->haperen = niet goed meer functioneren / mankeren

-hij zei stilletjes.

->stilletjes (bijwoord) = zachtjes, in stilte

-vanaf die dag dacht iedereen in het dorp dat Pettson een halve gare was.

->een halvegare = iemand die gek, niet goed wijs is

-hij bond een haakje van ijzerdraad rond het uiteinde van de hengel.

->het uiteinde (de uiteinden/s) = uiterste eind van iets

-ze speelden Weense walsen op de grammofoon, zoals altijd wanneer Findus jarig was.

->de wals(en) = dans in 3/4-maat, ontstaan in het midden van de 19de eeuw

->Weense wals = snelle variant van deze dans

#findus #ilearndutch #self-study #self-learning #read #nederlands

2 notes · View notes