#baba jędza

[springsteens]

BABA YAGA

🧙🏻‍♀️ In Slavic folklore, Baba Yaga, also spelled Baba Jaga (from Polish), is a supernatural being (or one of a trio of sisters of the same name) who appears as a deformed and/or ferocious-looking woman. In fairy tales Baba Yaga flies around in a mortar, wields a pestle, and dwells deep in the forest in a hut usually described as standing on chicken legs. Baba Yaga may help or hinder those that encounter or seek her out and may play a maternal role; she has associations with forest wildlife. According to Vladimir Propp's folktale morphology, Baba Yaga commonly appears as either a donor or a villain, or may be altogether ambiguous.

🧙🏻‍♀️ Andreas Johns identifies Baba Yaga as "one of the most memorable and distinctive figures in eastern European folklore", and observes that she is "enigmatic" and often exhibits "striking ambiguity". Johns summarizes Baba Yaga as "a many-faceted figure, capable of inspiring researchers to see her as a Cloud, Moon, Death, Winter, Snake, Bird, Pelican or Earth Goddess, totemic matriarchal ancestress, female initiator, phallic mother, or archetypal image".

🧙🏻‍♀️ Variations of the name Baba Yaga are found in many East Slavic languages. The first element is a babble word which gives the word бабушка (babushka or 'grandmother') in modern Russian, and babcia ('grandmother') in Polish. In Serbo-Croatian, Bosnian, Macedonian, Bulgarian and Romanian baba means 'grandmother' or 'old woman'. In contemporary Polish and Russian, baba is the pejorative synonym for 'woman', especially one that is old, dirty or foolish.

🧙🏻‍♀️ Yaga is more etymologically problematic and there is no clear consensus among scholars about its meaning. In the 19th century, Alexander Afanasyev proposed the derivation of Proto-Slavic *ož and Sanskrit ahi ('serpent'). This etymology has been explored by 20th century scholars. Related terms appear in Serbo-Croatian jeza ('horror', 'shudder', 'chill'), Slovene jeza ('anger'), Old Czech jězě ('witch', 'legendary evil female being'), modern Czech jezinka ('wicked wood nymph', 'dryad'), and Polish jędza ('witch', 'evil woman', 'fury'). The term appears in Old Church Slavonic as jęza/jędza ('disease'). In other Indo-European languages the element iaga has been linked to Lithuanian engti ('to abuse (continuously)', 'to belittle', 'to exploit'), Old English inca ('doubt', 'worry", 'pain'), and Old Norse ekki ('pain', 'worry').

#Baba Yaga #Baba Jaga #slavic culture #slavic #pagan #slavic folklore #poland #russia #serbia #croatia #bosnia #macedonia #bulgaria #romania #slovakia #czech republic #lithuania #slavic mythology #posted by me #🔮

[adarkrainbow]

The Yaga journal: Witches and demons of Eastern Europe

The next article I’ll translate from the issue (I won’t translate all of them since some are not very relevant for this blog) is “Baba Yaga, witches, and the ambiguous demons of oriental Europe” by Stamatis Zochios.

The article opens by praising the 1863′s “Reasoned dictionary of the living russian language”. by scholar, lexicograph and folklorist Vladimir Dahl, which is one of the first “systematic essays” that collects the linguistic treasures of Russia. By collecting more than thirty thousand proverbs and sayings, insisting on the popular and oral language, the Dictionary notably talked about various terms of Russian folklore; domovoi, rusalka, leshii... And when it reaches Baba Yaga, the Dictionary calls her : сказочное страшилищ (skazochnoe strashilishh) , that is to say “monster of fairytales”.But the article wonders about this denomination... Indeed, for many people (such as Bogatyrev) Baba Yaga, like other characters of Russian fairytales (Kochtcheï or Zmey Gorynych) do not exist in popular demonology, and is thus exclusively a character of fairy tales, in which she fulfills very specific functions (aggressor, donator if we take back Propp’s system). But the author of this article wonder if Baba Yaga can’t actually be found in “other folkloric genres” - maybe she is present in legends, in popular beliefs, in superstitions and incantations. 

Baba Yaga, as depicted in the roleplaying game “Vampire: The Masquerade”

For example, in a 19th century book by Piotr Efimenko called “Material for ethnography of the Russian population of the Arkhangelsk province”, there is an incantation recorded about a man who wante to seduce/make a woman fall in love with him. During this incantation the man invokes the “demons that served Herod”, Sava, Koldun and Asaul and then - the incantation continues by talking about “three times nine girls” under an oak tree”, to which Baba Yaga brings light. The ritual is about burning wood with the light brought by Baba Yaga, so that the girl may “burn with love” in return. Efimenko also mentions another “old spell for love” that goes like this: “In the middle of the field there are 77 pans of red copper, and on each of them there are 77 Egi-Babas. Each 77 Egi-Babas have 77 daughters with each 77 staffs and 77 brooms. Me, servant of God (insert the man’s name here) beg the daughters of the Egi-Babas. I salute you, daughters of Egi-Babas, and make the servant of God (insert name of the girl here) fall inlove, and bring her to the servant of God (insert name of the man here).” The fact Baba Yaga appears in magical incantations proves that she doesn’t exist merely in fairytales, but was also part of the folk-religion alongside the leshii, rusalka, kikimora and domovoi. However two details have to be insisted upon.

One: the variation of the name Baba Yaga, as the plural “Egi-Babas”. The name Baba Yaga appears in numerous different languages. In Russian and Ukrainian we find Баба-Язя, Язя, Язі-баба, Гадра ; in Polish jędza, babojędza ; in Czech  jezinka, Ježibaba meaning “witch, woman of the forest”, in Serbian  баба jега ; in Slovanian jaga baba, ježi baba ...  Baba is not a problem in itself. Baba, comes from the old Slavic  баба and is a diminutive of  бабушка (babyshka), “grand-mother” - which means all at the same time a “peasant woman”, “a midwife”, a (school mistress? the article is a bit unclear here), a “stone statue of a pagan deity”, and in general a woman, young or old. Of course, while the alternate meanings cannot be ignored, the main meaning for Baba Yaga’s name is “old woman”. Then comes “Yaga” and its variations, “Egi”, “Jedzi”, “Jedza”, which is more problematic. In Fasmer’s etymology dictionary, he thinks it comes from the proto-Slagic (j)ega, meaning “wrath” or “horror”. Most dictionaries take back this etymology, and consider it a mix of the term baba,  старуха (staruha), “old woman”, and of  яга, злая (zlaia), “evil, pain, torment, problem”. So it would mean  злая женщина (zlaja zhenshhina), “the woman of evil”, “the tormenting woman”. However this interpretation of Yaga as “pain” is deemed restrictive by the author of this article.

Aleksandr Afanassiev, in his “Poetic concepts of the Slavs on nature”, proposed a different etymology coming from the anskrit “ahi”, meaning “snake”. Thus, Baba Yaga would be originally a snake-woman similar to the lamia and drangua of the Neo-hellenistic fairytales and Albanian beliefs. Slavic folklore seems to push towards this direction since sometimes Baba Yaga is the mother of three demon-like daughters (who sometimes can be princesses, with one marrying the hero), and of a son-snake that will be killed by the hero. Slovakian fairytales tale back the link with snakes, as they call the sons of Jezi-Baba “demon snakes”. On top of that, an incantation from the 18th century to banish snakes talks about Yaga Zmeia Bura (Yaga the brown snake): “I will send Yaga the brown snake after you. Yaga the brown snake will cover your wound with wool.” According to Polivka, “jaza” is a countryside term to talk about a mythical snake that humans never see, and that turns every seven years into a winged seven-headed serpent. With all that being said, it becomes clear (at least to the author of this article) that one of the versions of Yaga is the drakaina, the female dragon with human characteristics. These entities are usually depicted with the head and torso of women, but the lower body of a snake. They are a big feature of the mythologies of the Eurasian lands - in France the most famous example is Mélusine, the half-snake half-woman queen, whose story was recorded between the end of the 14th century and the beginning of the 15th by Jean d’Arras (in his prose novel La Noble Histoire de Lusignan) and by Couldrette (in the poetic work Roman de Mélusine). For some scholars, these hybrid womans are derived from the Mother Goddess figure, and by their physical duality manifest their double nature of benevolence-malevolence, aggressor-donator. 

If we come back to the incantation of Efimenko, we notice that the 77 daughters of Baba Yaga each have a “metly”, a “broom”. This object isn’t just the broom Baba Yaga uses alongside her mortar and pestle to travel around - it is also the main attribute of the witches, and the witch with her broom is a motif prevalent in numerous textes of Western Europe between the 15th and 16th centuries. Already in medieval literature examples of this topic could be found: in the French works “Perceforest” and “Champion des dames”, the old witches are described flyng on staffs or brooms, turning into birds, to either eat little children or go to witches’ sabbaths. Baba Yaga travels similarly: Afanassiev noted that she goes to gathering of witches while riding a mortar, with a pestle in one hand and a broom in the other. Federowsky noted that Baba Yaga was supposed to be either the “aunt” or the “mistress” of all witches. Baba Yaga herself in often called an old witch, numerous dictionaries explaining her name as meaning старуха-колдунья (staruha-koldun’ja), which literaly means old witch. Even more precisely, she is an old witch who kidnaps children in order to devour their flesh and drink their blood. We find back in other countries of Europe this myth of the “bogeywoman cannibal-witch”, especially dangerous towards newborns and mothers, as the “strix” or “strige”. According to Polivka, in his 1922 article about the supernatural in Slovakian fairytales, the  ježibaba is the same being as the striga/strige. And he also ties these two beings to the bosorka, a creature found in Slovakia, in eastern Moravia, and in Wallachia, and which means originally a witch or a sorceress, but that in folklore took a role similar to the striga or  ježibaba. 

Vinogradova, in a study of the figure of the bosorka, described this Carpathian-Ukrainian witch as a being that attacked people in different ways. For example she stole the milk from the cows - a recurring theme of witches tales in Western Europe (mentionned by Luther in his texts as to one of the reasons witches had to be put to death), but that also corresponds to a tale of the Baba Yaga where she is depicted as sucking the milk out of the breast of a young woman (an AT 519 tale, “The Strong Woman as Bride”). In conclusion, the striga-bosorka is clearly related to the Slovakian version of Baba Yaga, the  Ježibaba. The  Ježibaba, a figure of Western Slavic folklore, also appears as numerous local variations. She is Jenzibaba, Jendzibaba, Endzibaba, Jazibaba, and in Poland she is either “jedza-baba” (the very wicked woman) or “jedzona, jedza-baba, jagababa” (witch). However this Slovakian witch isn’t always evil: in three fairytales,  Ježibaba is a helper bringing gifts, appearing as a trio of sisters (with a clear nod to the three fatae, the three moirae or the three fairies of traditional fairytales) who help the hero escape an ogre who hunts him. They help him by gifting him with food, and then lending him their magical dogs. And in other farytale, the three sisters help a lazy girl spin threads. 

In this last case,  Ježibaba is tied to the action of spinning. It isn’t a surprise as Baba Yaga herself is often depicted spinning wool or owning a loom ; and several times she asks the young girls who arrive at her home to spin for her (AT 480, The Spinning-Woman by the Spring) - AND in some variations, her isba doesn’t stand on chicken legs, but rather on a spindle. This relationship between the female supernatural figure (fairy or witch) and the action of spinning is very typical of European folkore. In several Eastern Slavic traditions, the figure of Paraskeva-Piatnitsa (or Pyatnitsa-Prascovia, who is often related to Baba Yaga), is an important saint, personification of Friday and protectress of crops - and she punishes women who dare spin on the fifth day of the week. Sometimes it is a strong punishment: she will deform the fingers of the woman who dares spin the friday, which relates her to the naroua (or naroue, narova, narove) a nocturnal fairy of Isère and Savoie in France, who manifests during the Twelve Days of Christmas and enters home to punish those that work at midnight or during holidays - especially spinners and lacemakers. In a Savoie folktales she is said to beat up lacemakers until almost killing them, hits them on the fingers with her wand, beats them up with a beef’s leg or a beef’s nerves, and attacks children with both a cow’s leg in one hand and a beef’s leg in another. These bans are also found in the Greek version of Piatnitsa: Agia Paraskevi, Saint Paraskevi, who punishes the spinners that work on Thursday’s nights, during Friday, or during the feast-day of the Saint (26 of July). But her punishment is to force them to eat the flesh of a corpse. Finally, we find the link between spinning and the demonic woman/witch/fairy through the Romanian cousin of Baba Yaga - Baba Cloanta, who says that she is ugly because she spinned too much during her life. And it all ties back to the “Perceforest” tale mentionned above - in the text, the witches, described as old matrons disheveled and bearded, not only fly around on staffs and little wooden chairs, but also by riding on spindles and reels/spools.  

Another typical example of “demonic woman” often compared and related to Baba Yaga is the character known as “Perchta” in her Alpine-Germanic form, Baba Pehtra in Slovenia, or Pechtrababajaga according to a Russian neologism. The name Perchta, Berchta, Percht, Bercht comes from the old high German “beraht”, of the Old German “behrt” and of the root “berhto-”, which is tied to the French “brillant” and the English “brilliant”. So Berchta, or Perchta, would mean “the brilliant one”, “the bringer of light”. Why such a positive name for a malevolent character?

In 1468, the Thesaurus pauperum, written by John XXI, compares two fairies with a cult in medieval France, “Satia” and “dame Abonde”, with another mythological woman: Perchta. The Thesaurus pauperum describes “another type of superstition and idolatry” which consists in leaving at night recipients with food and drinks, destined to ladies that are supposed to visit the house - dame Abonde or Satia, that is also known as “dame Percht” or “Perchtum”, who comes with her whole “troop”. In exchange of finding these open recipients, the ladies will thenfill them regularly, bringing with them riches and abundance. “Many believed that it is during the holy nights, between the birth of Jesus and the night of the Epiphany, that these ladies, led by Perchta, visit homes”, and thus during these nights, people leave on the table bread, chesse, milk, meat, eggs, wine and water, alongside spoons, plates, cups, knives, so that when lady Perchta and her group visit the house, they find everything prepared for them, and bless the house in return with prosperity. So the text cannot be more explict: peasants prepared meals at night for the visit of lady Perchta, it is the custom of the “mensas ornare”, to prepare the table in honor of a lady visiting houses at night. If she finds offerings - cuttlery, drinks, food, especially sugary food - she rewards the house with riches. Else, she punishes the inhabitants of the home.

But Perchta doesn’t just punish for this missing meal. Several stories also describe Perchta looking everywhere in the house she visits, checking every corner to spot any “irregularity”. The most serious of those sins is tied to spinning: the woman of the house is forced to stop her work before midnight, or to not work on a holiday - especially an important holiday of the Twelve Days, such as Christmas or the Epiphany. If the woman is spotted working ; or if Perchta doesn’t found the house cleaned up and tidied up ; or if the flax is not spinned, the goddess (Perchta) will punish the woman. This is why she was called “Spinnstubenfrau”, “the woman of the spinning room”. It is also a nickname of a German spirit known as Berchta - as Spinnstubenfrau, she takes the shape of an old witch who appears in people’s houses during the winter months. She is the guardian spirit of barns and of the spinning-room, who always check work is properly and correctly done. And her punishment was quite brutal: she split open the belly of her victim, and replaces the entrails with garbage. Thomas Hill in his article “Perchta the Belly Slitther” sees in this punishment the remnants of old chamanic-initiation rite ; which would tie to it an analysis done by Andrey Toporkov concerning the “cooking of the child” by Baba Yaga in the storyes of the type AT 327 C or F. In these tales a boy (it might be Ivashka, Zhikharko, Filyushka...) arrives at Baba Yag’s isba, and the witch asks her daughter to cook the boy. The boy makes sure he can’t be pushed in the oven by taking a wrong body posture, and convinces the girl to show him how he should enter the oven. Baba Yaga shows him to do so, enters the oven, and the boy finds the door behind her, trapping Baba Yaga in the fire. According to Toporkov, we can find behind this story an old ritual according to which a baby was placed three times in an oven to give it strength. (The article reminds that Vladimir Propp did highlight the function of Baba Yaga as an “initiation rite” in fairytales - and how Propp considered that Baba Yaga is a caricature of the leader of the rite of passage in primitive societies). And finally, in a tale of Yakutia, the Ega-Baba is described as a chaman, invoked to resurrect a killed person. The author of the article concludes that the first link between Yaga and Perchta is that they are witches/goddesses that can be protectress, but have a demonic/punishment-aspect that can be balanced by a benevolent/initiation-aspect. But it doesn’t stop here.

The Twelve Days are celebrations in honor of Perchta, practiced in Germany, Austria and Switzerland. Still today, “Percht” is a term used to call masked person who haunt at night the villages of High-Styria or the land of Salzbourg: they visit houses while wearing masks, clothed in tatters and holding brooms. During these celebrations, young people either dress up as beautiful girls in traditional costumes (the schöne Perchten), either as ugly old woman (die schiache Perchten). These last ones are inspired by the numerous depictions of Perchta as an old woman, or sometimes a human-animal hybrid, with revolting trait - most prominent of them being the feet of a goose. This could explain in Serbia the existence of a Baba Jaga/Baba Jega with a chicken feet, or even the chicken feet carrying the isba of Baba Yaga. This deformation also recalls a figure of the French region of Franche-Comté, Tante Arie (Aunt Arie), another supernatural woman of the Twelve Days tied to spinning. The second most prominent trait of the “old Perchta” is an iron nose - already in the 14th century, Martin of Amberg wrote about “Percht mit der eisnen nasen”, “Percht with an iron nose”. Yaga also sometimes hag an iron nose, and this is why she was associated with other figures of Carpathian or Western Ukraine folklores - such as Zalizna baba or Zaliznonosa baba, the “old woman of iron”, who lives in a palace standing on duck legs ; there is also Vasorru Baba, the iron-nosed woman of Hungaria. Or Huld - another Spinsstubenfrau, often related to Perchta, but who has more sinister connotations. Huld has an enormous nose according to Luther, and Grimm notes that sometimes she appears as a witch with one very long tooth. This last characteristic if also recurring in Eastern Europe’s mythologies: in Serbia Gvozdenzuba (Iron Teeth) is said to burn the bad spinners ; and Baba Yaga is sometimes described with one or several long teeth, often in iron. But it is another aspect of the myths of Huld, also known as Holda or Frau Holle, that led the scholar Potebnja to relate her to Perchta and Baba Yaga.

According to German folk-belief, Huld (or often Perchta) shakes her pillowcases filled with feathers, which causes the snow or the frost ; and thunder rumbles when she moves her linen spool. It is also said that the Milky Way was spinned with her spinning wheel - and thus she controls the weather. In a very similar function, the Baba Jaudocha of Western Ukraine (also called Baba Dochia, Odochia, Eudochia, Dochita, Baba Odotia, a name coming from the Greek Eudokia) is often associated with Baba Yaga, and she also creates snow by moving either her twelve pillows, or her fur coat. According to Afanassiev, the Bielorussians believed that behind the thunderclouds, you could find Baba Yaga with her broom, her mortar, her magic carpet, her flying horses or her seven-league boots. For the Slovakians, Yaga could create bad or beautiful weather. In Russia, she is sometimes called ярою, бурою, дикою , “jaroju, buroju, dikoju”, a name connected to thunderstorms. Sometimes Yaga and her daughters appear as flying snakes - and the  полет змея, the “polet smeja”, the “flight of the snake” was believed to cause storms, thunder and earthquakes. In a popular folk-song, Yaga is called the witch of winter: “Sun, you saw the old Yaga, Baba Yaga, the winter witch, this ferocious woman, she escaped spring, she fled away from the just, she brought cold in a bag, she shook cold on earth, she tripped and rolled down the hill.” Finally, for Potebnia, the duality and ambiguity of Baba Yaga, who steals away and yet gives, can be related to the duality of the cloud, who fertilizes the land in summer, and brings rain in winter. Baba Yaga is a solar goddess as much as a chthonian goddess - she conjointly protects births, and yet is a psychopomp causing death. 

It seems, through these examples, that Baba Yaga is a goddess - or to be precise, a spirit of nature. Sometimes she is a leshachikha, the wife of the “leshii”, the spirit of the forest, and she herself is a spirit of the woods, living alone in an isolated isba deep in the thick forests. She is thus often paralleled with Muma Padurii, the Mother of the Forest of Romanian folklore, who lives in a hut above rooster’s legs, surrounded by a fence covered in skulls, and who steals children away (in tales of the type AT 327 A, Hansel and Gretel). This aspect of Baba Yaga as a spirit of the forest, and more generally as a “genius loci” (spirit of the place) also makes her similar to another very important figure of Slavic folklore: Полудница  (Poludnica), the “woman of noon”. She is an old woman with long thick hair, wearing rags, and who lives in reeds and nettles ; or she can rather be a very beautiful maiden dressed in white, who punishes those that work at noon. She especially appears in rye fields, and protects the harvest. In other tales, she rather sucks away the life-force of the fields - which would relate her to some stories where Baba Yaga runs through rye fields (either with a scarf of her head, or with her hair flowing behind her). Poludnica can also look like Baya Yaga: Roger Caillois, in his article “Spectres de midi dans la démonologie slave” (Noon wraiths in the Slavic demonology), mentionned that Poludnica was a liminal deity of fields, to which one chanted  полудница во ржи, покажи рубежи, куда хошь побѣжи !, “Poludnicaa in the rye - show the limits - and go where you want.” This liminal aspects reminds of an aspect of Baba Yaga as a genius loci, tied to a specific place that she defends. It is an aspect found as Baba Yaga, Baba Gorbata, Polydnitsa and Pozhinalka: Baba Yaga is either a benevolent spirit that protects the place and the harvest ; either she is a malevolent sprit that absorbs the life-force of the harvest and destroys it. This is why she must be chased away, and thus it explains a Slovanian song that people sing during the holiday of Jurij (the feast day of Saint George), the 23rd of April, an agrarian holiday for the resurrection of nature: Zelenga Jurja (Green George), we guide, butter and eggs we ask, the Baba Yaga we banish, the Spring we spread!”. This chant was tied with a ritual sacrifice: the mannequin of an old woman had to be burned. As such, Baba Yaga and her avatars, was a spirt that had to be hunted down or banned - which is a custom found all over Europe, but especially in Slavic Europe. At the end of the harvest, several magical formulas were used to push away or cut into pieces the “old woman” ; and we can think back of Frazer’s work on the figure of the “Hag” (which in the English languages means as much an old woman as a malevolent spirit), who is herself a dual figure. In a village of Styria, the Mother of wheat, is said to be dressed in white and to be born from the last wheat bundle. She can be seen at midnight in wheat fields, that she crosses to fertilize ; but if she is angry against a farmer, she will dry up all of his wheat. But then the old woman must be sacrificed - just like in the feast of Jurij.

The author concludes that the “folkloric” aspect of Baba Yaga stays relatively unknown in the Western world and the non-russophone lands. The most detailed and complete work the author could find about it is Andreas Johns’ book “Baba Yaga: The Ambiguous Mother and Witch of the Russian Folktale”. The author of the article tried to prove that, as Johns said, the Baba Yaga is fundamentaly ambiguous - at the same time a kidnaping witch, a psychopomp, a cannibal, a protectress of birth, a guardian of places, a spirit of nature and harvests... And that she is part of an entire web and system of demon-feminine figures that create a mythology ensemble with common characteristic - very present in Eastern Europe, but still existing on the continent as a whole. 

#the yaga journal #baba yaga #slavic folklore #eastern europe folklore #european folklore #perchta #fairies #fairy folklore #demonology #demons #witches

[crescentaureola]

Babacore

What is it? Well first some history and linguistics, "baba" in babacore means comes from Slavic languages, and ultimately from Proto-Slavic *bàba (a noun grammatically feminine), which means:

old woman

grandma

midwife

(old) witch

Plus in some old and modern Slavic languages it developed the meaning of:

fortune teller

hag

etc.

Anglophones/westerners may know this word from a being called "Baba Yaga".

Baba Jaga/Baba Jędza/Baba Yaga is from the Slavic folktales and folklore. Obviously the concept of an "old witch that lives alone" is not exclusive to the Slavic folklore, but the Baba Jaga itself, is.

The name Baba Jaga/Baba Jędza/Baba Yaga, naturally it too comes from Slavic languages, and ultimately from Proto-Slavic *baba ęga/*baba ędza, where the *baba part means as I said earlier, and the *ęga/*ędza part means "disease, terror", so *baba ęga/*baba ędza means something like "old witch, hag of terror/disease".

So, babacore is an aesthetic related to the character of Baba Jaga/Baba Jędza/Baba Yaga, an old wise witch, that lives alone, outside of the norm, somewhere in the woods or the swamps, in her hut that stands on a chicken leg. Baba Jędza is known to be very chaotic entity, sometimes she's a being of destruction, sometimes she helps the main hero in their quests.

Babacore could also be said it's like if you combine Slavic aesthetic (which generally is very colourful) with deep dark and dank woods/swamp.

If you're a queer Slav/Eastern European that feels like an outsider in your own country, or someone who's(queer,) respecful and very intrested in the Slavic folklore/tales, go for it and use it as your aesthetic, babacore is not tied to the colour of someone's skin/religion/etc.

So, main things that I think that could be babacore

an alone hut standing in the middle of a swamp/deep forest

being this "weird" out of the norm but wise person

witchcraft

visible worn out clothes with Slavic embroidery patterns on it

wildness

snakes/żmij

the moon

death imagery

winter

Mother Earth

night

and so on!

And for the all the terfs and other queer-hating people and racists and other white supremacists, I hope that Baba Jędza will curse you, the snakes will bite you and the Holy Earth will devour you.

#babacore #slavic #slavic pagan #slavic mythology #slavic aesthetic #core aesthetic #aesthetic #baba jaga #baba jędza #baba yaga #slavic folklore #slavic folktales #slavic langblr #folktales #folklore #linguistics

[magickpunk]

Slavic Forest Spirits

(Encouraged by posts of slavicafire and darkkres about our deities and folklore in general I decided to add few bits to Slavic part of Tumblr. Thanks also for akwasteland-9092 for keeping up with me during progress :))

I hear her voice/Calling my name

The sound is deep/In the dark

I hear her voice/And start to run

Into the trees

Into the trees

The Cure, ‘A Forest’

For our ancestors, a forest* had ambivalent character: on the one hand it provided food and wood for winter on the other - it was a place where dangerous animals lured and the village rouges (pol. zbójcy) hid in their shelters. Treacherous especially after sunset no wonder the forest became a perfect habitat for ‘personas’ like Blueberry Woman (pol. jagodowa baba) who captured children and strangled them, Forest Rusalkas (pol. leśne rusałki), lurking young men and tickling them to death, cannibalistic Wild Folks (pol. dzicy ludzie) or many others.

Blueberry Woman (illustration by P. Zych)

Although forest spirits might have been helpful for people, it was better not to mess with them. One of the most well-known demons who dwelt in the woods was Leshy (pl. Lesz, Leszy, Leszyj, rus. Ле́ший). Half-man, half-goat he could change his height adjusting to the grass or trees. Collin de Plancy in his Infernal Dictionary depicted him as a Russian version of Greek satyr - at least, only visually. Making mocking and threatening sounds he misguided travelers or led them to his cave (where they never came back from, of course). According to The Great Book of Polish Demons, the Polish version of this demon had a positive character: it was believed that Leszy was one of the departed souls who came back to watch over alive kinsmen.

Another Polish demon was He-of-the-forest (pol. borowy, borowiec, gajowy, lasowy, leśnik, leśny dziad). For W. Vargas and P. Zych in The Slavic Bestiary he is equal to Leshy. He was a tall, elderly man with a face covered with branches, while in other source his appearance didn’t very often vary from a typical looking man (mostly he wore a forest ranger uniform and carried a gun or thick staff). Records say that his approach towards people was rather malicious (leading travelers astray, abducting young women and forcing them to become his wives, playing pranks on children), but not everytime: if he was in a benevolent mood he appreciated and helped them who took care of the forest, could guide lost children home and - as a demon who reigned a forest fauna - protected villagers and hunters from wolves or bears.  

As good as water spirits in shape shifting, forest demons could be seen in the guise of woodland animal; in most cases it was deer or hind. There are legends about Lejin (in the Land of Wieluń it’s a local name for a stag) who led travelers to the moors or tried to pull them into mud (if it was a hind, after she had led man off path, she metamorphosed into beautiful girl). He also attacked children who were picking blueberries or mushrooms up with his antlers.

Those who were wandering through the forest during night had to be vigilant not to cross the path with Forest Rider (pol. leśny jeździec) who galloped surrounded by the pack of dogs. It was a repenting soul of a severe feudal lord. Ethnologists assume that that was Polish version of German popular folklore motif, Die Wilde Jagd, The Wild Hunt (pol. dziki gon). Against this idea is the fact that this legend had been repeating in places where a German influences were very weak.  

Demonic being, inextricably linked with forest, was Baba Yaga* (pol. Baba Jaga, Jędza). She lived at the heart of the woods in the hut standing on chicken leg. Folk believers pictured her as one of the most sinister demons. Insatiable to human blood, she could devour not only children (firstly she tempted them with sweets then kidnapped and fattened) but adults too (her ‘favourite preys’ were young boys and girls). It was said that Baba Yaga had horribly ugly look and forest animals were obedient to her. In many areas of Poland (and other Slavic countries) she and the witch - the Christian image of a witch as a Devil’s conspirator, a picture imported from the West - later became a one in common consciousness.

Talking about Polish forest spirits, one cannot forget to mention Boruta Devil (pol. Diabeł Boruta - there were a loads of variants of this demon, such as Boruta the Fire-Glimmer, Boruta Ognik, Boruta the Strongman, Boruta Siłacz, Castle Boruta, Boruta Zamkowy etc.). This one is quite interesting example, because - due to the local nineteenth-century literature - he became ‘glamorized’, rose his status in native demonic society from forest, country spirit to noble, upper class demon. His name was derived from Berut who was a popular woodland being in marshy areas of Łęczyca in pre-Christian times. In villagers’ eyes he could look like a dog, an owl, cat, horse, ram, a typical man, a nobleman, a devil with horns; a man dressed ‘like a German’. After christianization he was a ghost of a wealthy, vain and proud cruel feudal lord who had no mercy for peasants, disobeyed the king and who still worshiped pagan gods in secret; they believed that he became governor of the minor devils in hell and a great lord of all Polish devils. Legend said that he guarded treasures hid in dungeons of Castle in Łęczyca. It could be said that presence of Boruta in Polish folklore created a specific group of demons, which is called Noble Demons (pol. diabły szlacheckie, diabły kontuszowe - ‘kontusz’ was a garment wore by noblemen in Poland in the past). Although quite unique, B. Baranowski in his book In the circle of ghouls and werewolves regretted that Berut had been stylized into Boruta, because in this way he lost his primeval, demonic features.

* In one book I found an information that Slavs linked forest with otherworld  - but because I couldn’t find any confirmation in other literature - they mentioned Wyraj and Niwa, paradise and underworld, situated behind a great river or deep into earth - my approach was rather skeptical. But if you guys find any more reliable info about woods and theirs connection with  dead, feel freely to add some explanation :)

* Being a very complex figure, Baba Yaga deserves an individual post. But here I tried to show only how she was portrayed in folklore tales - digging into her primeval image as a Goddess, Mother Nature was not my intention.

Sources: B. Baranowski, W kręgu upiorów i wilkołaków, B. i A. Podgórscy Wielka Księga Demonów Polskich. Leksykon i antologia demonologii ludowej, C. de Plancy, Infernal Dictionary (but you know, guys...be careful with this one - whatever information you found in it, check it twice in more ‘academic’ source. Under no circumstances do not take this book as a reliable source of information), P. Zych i W. Vargas Bestiariusz słowiański, J. Głosik W kręgu Światowita.

Illustrations: Forest Rusalka - mine, Blueberry Woman - P. Zych; Leshy (from the clockwise) - mine, F. Giraud, M. L. Breton, unknown; He-of-the-forest - P. Zych, Baba Yaga - W. Vargas; Boruta Devil - mine, M. Andriolli.

#slavic folklore #slavic mythology #slavic demons #slavic spirits #forest demons #forest spirits #my spells #mytholopics #leshy #baba yaga #boruta

[multiverseforger07]

In Slavic folklore, Baba Yaga, (Russian: Ба́ба-яга́) also spelled Baba Jaga (from Polish) is a supernatural being (or one of a trio of sisters of the same name) who appears as a deformed and/or ferocious-looking woman. In Russian fairytales Baba Yaga flies around in a mortar, wields a pestle, and dwells deep in the forest in a hut usually described as standing on chicken legs. Baba Yaga may help or hinder those that encounter or seek her out and may play a maternal role; she has associations with forest wildlife. According to Vladimir Propp's folktale morphology, Baba Yaga commonly appears as either a donor or a villain, or may be altogether ambiguous.



Baba Yaga depicted in Tales of the Russian People (published by V. A. Gatsuk in Moscow in 1894)

Look up Baba Yaga in Wiktionary, the free dictionary.

Andreas Johns identifies Baba Yaga as "one of the most memorable and distinctive figures in eastern European folklore", and observes that she is "enigmatic" and often exhibits "striking ambiguity".[1] Johns summarizes Baba Yaga as "a many-faceted figure, capable of inspiring researchers to see her as a Cloud, Moon, Death, Winter, Snake, Bird, Pelican or Earth Goddess, totemic matriarchal ancestress, female initiator, phallic mother, or archetypal image".[2]

EtymologyEdit

Variations of the name Baba Yaga are found in many East Slavic languages. The first element is a babble word. In Old East Slavic, baba ('midwife', 'sorceress', or 'fortune teller) gives the word бабушка (babushka or 'grandmother') in modern Russian, and babcia ('grandmother') in Polish. In Serbo-Croatian, Macedonian and Bulgarian, baba means 'grandmother' or 'old woman'. In contemporary Polish and Russian, baba is the pejorative synonym for 'woman', especially one that is old, dirty or foolish. Baba may also have a pejorative connotation in modern Russian, both for women as well as for an effeminate, timid, or characterless man. As with other kinship terms in Slavic languages, baba may be used in other ways, potentially as a result of taboo; it may be applied to various animals, natural phenomena, and objects, such as types of mushrooms, cake or pears. In the Polesia region of Ukraine, the plural baby may refer to an autumn funeral feast. The element may appear as a means of glossing the second element, iaga, with a familiar component, or may have also been applied as a means of distinguishing Baba Yaga from a male counterpart.[2]

Yaga is more etymologically problematic and there is no clear consensus among scholars about its meaning. In the 19th century, Alexander Afanasyev proposed the derivation of Proto-Slavic *ož and Sanskrit ahi ('serpent'). This etymology has been explored by 20th century scholars. Related terms appear in Serbo-Croatian jeza ('horror', 'shudder', 'chill'), Slovene jeza ('anger'), Old Czech jězě ('witch', 'legendary evil female being'), modern Czech jezinka ('wicked wood nymph', 'dryad'), and Polish jędza ('witch', 'evil woman', 'fury'). The term appears in Old Church Slavonic as jęza/jędza ('disease'). In other Indo-European languages the element iaga has been linked to Lithuanian engti ('to abuse (continuously)', 'to belittle', 'to exploit'), Old English inca ('doubt', 'worry", 'pain'), and Old Norse 'ekki ('pain', 'worry').[3

[kollektaneenbuch]

Interesting etymologies: Part 1

Two creatures used in the Czech folkolre: Baba Jaga (left) and Jezinka (right)

Although it is not obvious at first glance, these two words are etymologically related. Both originate from the Old Slavic jędza < Proto-Slavic *ędza, *ęga meaning ‘disease’.

The latter name, jezinka, is derived by a suffix from the Old Czech jězě. The connection with jaga is obscured by the fact it underwent the third Slavic palatalization process in which velar consonants [k], [g], [x] became [ts], [(d)z], [s/ ʃ ] after front vowels. Thus, jězě has a [z] where jaga has a [g].

(Source: Jiří Rejzek – Český etymologický slovník)

#etymology #language #czech

[czarownicaesmeralda]

Demony Słowiańskie - Baba Jaga

Baba Jaga – postać występująca w słowiańskich wierzeniach i folklorze.

Charakterystyka

Postać Baby Jagi, pierwotnie prawdopodobnie ważna w słowiańskiej mitologii, przetrwała jedynie w zdegradowanej formie jako element folkloru. Występuje tam jako stara, odrażająca wiedźma (obwisłe piersi, jedna kościana noga, ślepa lub niedowidząca), mieszkająca w chatce na kurzej stopce w głębi lasu. Babie Jadze często towarzyszyły czarny kot, kruk, sowa lub wąż. Porywała błąkających się po lesie ludzi (zwłaszcza dzieci), a następnie ich mordowała i zjadała. Przypisywano jej też zsyłanie chorób i innych dolegliwości. Na końcu opowieści zazwyczaj staczała walkę z bohaterem pozytywnym i ginęła. Sporadycznie występuje w folklorze motyw łaskawej Baby Jagi, pomagającej ludziom.

Etymologia

Etymologię słowa jaga wywodzi się od prasłowiańskiego *(j)ęga (por. pol. jędza), oznaczającego „męka”, „męczarnia”, „groza”, „niebezpieczny”.

Baba Jaga w innych wierzeniach

Postać Baby Jagi ma liczne odpowiedniki w wierzeniach ludów europejskich i ich bliskich sąsiadów, jak np. niemiecka Frau Holle, rumuńska Vîjbaba, węgierska wiedźma Bogorkań, mongolska Ałmas, włoska Befana lub Betunia, u Adygów Naszguszidza czy Naguczica (Нашгушидза, Нагучица), u Ketów Chosedem (Хосэдэм), kirgisko-kazachska Żałmauyz Kempir (Жалмауыз Кемпир; w wierzeniach Kirgizów jej odmianą jest demon – mite o wyglądzie staruchy ubranej w łachmany, żyjącej w górach, w lesie, z dala od ludzkich siedzib, która porywa dziewczynki do swego szałasu, wysysa z nich krew a na końcu zjada) ; bliski tej postaci jest demon żałmauyz u Tatarów kazańskich, podobne istoty znaleźć można też u Ujgurów, Baszkirów, Uzbeków i Nogajców) czy Albańczyków, gdzie jej odpowiednikiem była Syqenëza. Wskazuje się także na podobieństwo do greckiej Kirke.

Interpretacja naukowa

Badacze próbują rekonstruować pierwotną funkcję Baby Jagi jako władczyni zwierząt leśnych i postać związaną ze światem zmarłych, być może zdegradowane bóstwo żeńskie lub demona. Możliwa jest także pierwotna funkcja Baby Jagi jako kapłanki odpowiedzialnej za obrzędową inicjację młodzieży (stąd motyw pożerania dzieci). Według profesora Zygmunta Krzaka z Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk chodzi tu o zohydzoną postać dawnej bogini, charakterystykę stworzoną przez męskie elity religijne i świeckie, zwalczające religię matriarchalną.

                                 Kultura Masowa

Postać w literaturze i filmie:

W rosyjskiej baśni Wasylisa “Pięknolica“ (lub “Dzielna Wasylisa i Baba Jaga”) Baba Jaga jest przedstawiana jako bogini.

W dziele “Szlachcic Zawalnia czyli Białoruś w fantastycznych opowiadaniach”, wydanym w języku polskim w latach 1844-1846, autor – Jan Barszczewski – opisuje jezioro w okolicach Połocka (Białoruś), nad którym „...przed wprowadzeniem Chrystusowej wiary nad tem jeziorem stały świątynie Pioruna i Baby-Yahi”.

Baba Jaga występuje w powieści fantasy “Oczarowanie” Orsona Scotta Carda.

W filmie “John Wick” tytułowy bohater (Keanu Reeves) jest nazywany w kręgu rosyjskiej mafii Babą Jagą, ze względu na strach, który wywołuje wśród mafiozów i płatnych zabójców.

Baba Jaga występuje jako postać w serii komiksowej “Baśnie”.

Postać Baby Jagi pojawia się kilkakrotnie w serii komiksowej “Hellboy”.

Postać Baby Jagi została wykorzystana w fabularnym dodatku do gry “Rise of the Tomb Raider”.

Postać Baby Jagi pojawia się w polskim filmie krótkometrażowym z serii „Legendy Polskie” pod tytułem „Jaga”, który ukazał się w 2016 roku. W filmie Jaga to piękna młoda kobieta, która uciekła z piekła i sieje spustoszenie.

W horrorze „Baba Jaga” („Don't Knock Twice”) produkcji brytyjskiej z 2016 roku, pojawia się postać Baby Jagi, przedstawionej jako „wschodni demon”.

W grze komputerowej “Smite” jest jedną z grywalnych postaci.

Postać w muzyce:

W muzyce najbardziej znanym przedstawieniem postaci Baby Jagi jest “Chatka na Kurzej Stopce z Obrazków z wystawy Modesta Musorgskiego”. Popularna jest również miniatura orkiestrowa Anatolija Ladowa pt. “Baba Jaga”.

“Baba Jaga”, Iwan Bilibin, 1902

“Chata śmierci / Изба смерти“, 1905, Mikołaj Roerich

#DemonySłowiańskie #BabaJaga #KulturaMasowa #PostaćWMuzyce #PostaćWLiteraturze #PostaćWFilmie #Charakterystyka #Etymologia #InterpretacjaNaukowa #InneWierzenia #DemonologiaSłowiańska #Wiedźma #Czarownica #SamoZło

[historyjkimaire]

A w tym ciemnym, ciemnym lesie - część 2

Bolało. Nie bardziej niż wtedy, kiedy Baba Jagodowa przywlekła Margy do chaty, siłą napoiła naparem z tojadu i pięciornika, przywiązała do byle jak zbitej ławy pod oknem (malowniczo obrośniętej pachnącymi miodem, żółtymi kwiatkami nostrzyka, co jednak było marną pociechą) i zabrała się za zszywanie jej ust grubą, ciemną dratwą. Niemniej – bolało.

Wtedy czuła się otumaniona, nic nie rozumiejąca i przerażona jak jeszcze nigdy w życiu. Szarpiąc się, usiłowała uciec przed zakrzywioną igłą, raz po raz nadziewającą ją niczym rybę na haczyk. Czuła każde ukłucie i każdą drzazgę nieoheblowanej ławy, wbijającą się w odsłoniętą skórę jej nóg i pleców, ale zamiast rozpaczać nad sobą, wciąż widziała Yohanena leżącego bez życia na brzegu strumienia z krwawą dziurą w miejscu serca (z której to dziury obscenicznie wystawały strzępy żył, mięśni i tkanki). Nie wiedziała, że z czasem zobaczy znacznie koszmarniejsze widoki. Babę tańczącą nago w świetle księżyca. Babę ukręcającą łebki leśnym gołębiom i wysysającą ich, jeszcze ciepłą krew. Babę oprawiającą Cohena jak wieprzka w rzeźni i karmiącą nim ulubioną ropuchę wielkości małego psa – ohydne, ociekające śluzem monstrum z wyłupiastymi oczyma i lepkim językiem strzelającym na odległość kilku metrów. Babę mieszającą w garnku i głośno zastanawiającą się, jakie zioła bardziej nadadzą się do poprawienia smaku łykowatego mięsa – lubczyk czy rozmaryn? Babę usiłującą zmusić ją do zjedzenia tejże potrawki i bardzo niezadowolonej, kiedy zwymiotowała na świeżo zamiecioną podłogę (a zjedzenie czegokolwiek i zwymiotowanie tegoż przez zaszyte usta było nie lada wyczynem). Wiele widoków, które wryły jej się w pamięć i których nigdy nie zapomni, choćby bardzo się starała. Choćby wydłubała sobie oczy. Teraz Margy siedziała na tej samej ławie pod oknem chaty, na której Baba zszywała jej usta, trzęsąc się za strachu i bólu, ale starając się nie poruszyć i pozwalając mężczyźnie o najzieleńszych oczach, jakie dotąd widziała (nie licząc własnych) i ponurym wyrazie poobijanej, choć nadal przystojnej twarzy, by dotykał jej poharatanych warg. Może byłoby lepiej, gdyby ją związał, ale z drugiej strony, była mu wdzięczna, że zawierzył jej odwadze. Jak na postawnego, ciut wychudzonego faceta, który wydawał się jedną, spiętą sprężynką, tylko czekającą na gwałtowne rozwinięcie, miał bardzo pewne i niespodziewanie delikatne ręce. Jedną dłonią przytrzymywał jej głowę (ach, te potargane włosy – żałowała, że są takie brudne, sztywne i poplątane), by drugą - ostrożnie, małym, złotym sierpem przecinać grube nici pieczętujące usta. Samo przecinanie zbytnio nie bolało, ale rozplątywanie supełków i wyciąganie dratwy – Boże, żeby to się już skończyło! Zastygła z mocno zaciśniętymi powiekami, jakby to cokolwiek pomagało, a po policzkach spływały jej niechciane łzy, mieszając się z kroplami krwi ściekającymi z pokaleczonych warg. Nie śmiała wydać z siebie głośniejszego dźwięku ani oddechu, więc napinała się w sobie, aż bolało ją w żołądku i zaciskała pięści, wbijając paznokcie w skórę (kilka ranek więcej już jej nie zaszkodzi). W końcu mężczyzna skończył ją torturować i przyłożył do rozkrwawionych ust szmatkę zamoczoną w naparze z mięty i rumianku. Jakby mimochodem, wierzchem dłoni otarł jej łzy z policzka i pocieszająco klepnął w brudne ramię (marzyła o tym, by się nieco obmyć i rozczesać splątane włosy, choć bała się, że to ostatnie okaże się niemożliwe i będzie musiała ściąć je na krótko jak dawne ofiary tyfusu). - Posiedź chwilę, dojdź do siebie – mruknął niemal przepraszająco. – Ja muszę wracać do brata. Brata? Margy szeroko otworzyła zalane łzami - babka Francesca mówiła na takowe – matyjaśne, oczy i mimo własnego, na nowo rozbudzonego bólu, zapatrzyła się na niego z głębokim współczuciem. Trucizna Baby Jagodowej nie zabijała szybko, co nie znaczyło, że nie zabijała. Owszem, uśmiercała, tyle, że długo i boleśnie, wywołując straszliwą gorączkę, wymioty, paraliż układu oddechowego i obrzęk płuc. Dziewczyna widziała jak skończył nieszczęsny strażnik parku stanowego – poprzedni zapas mięsa w spiżarni, który żył jeszcze, gdy Baba przywlekła ją do chaty, a do teraz został z niego jedynie szkielet obgryziony przez mrówki i wylizany przez wielką ropuchę. Chwyciła zielonookiego mężczyznę za rękę, usiłując powiedzieć mu, że trucizna Baby to mieszanka wilczomlecza i ropuszego jadu, pełna toksyn i zabójczej rycyny, więc dla jego brata nie ma ratunku, ale słowa nie chciały przejść przez rozszyte usta. Mimo to musiał co nieco wyczytać z jej oczu, bo gwałtownie wyrwał rękę i pospiesznie wrócił do chaty, by sprawdzić, co się dzieje z zostawionym samemu sobie Samem. * Samuel spał. Pierś unosiła się w całkiem równym rytmie, czoło, z którego zsunął się mokry okład, było znacznie chłodniejsze, rysy twarzy złagodniały i wygładziły się – we śnie wyglądał na wiele młodszego i zupełnie bezbronnego. Jak niegdyś, gdy mały odchorowywał szkarlatynę, a on siedział przy nim pod zwyczajową nieobecność ojca, usiłując wmusić picie, leki i coś do jedzenia. Stare czasy… Zerknął na szeroką szramę po pazurach Baby na przedramieniu brata – zbladła. Purpurowe nitki żyłek, rozchodzące się niczym korzenie, chociaż wciąż widoczne, pochowały się głębiej pod skórę. Puls był miarowy. Sam oddychał spokojnie i bez wysiłku. Ba, nawet lekko pochrapywał. Dean odetchnął i potrząsnął głową, jakby strząsał z siebie złe przeczucia. Musiał źle zrozumieć spojrzenie tamtej biednej, przestraszonej dziewczyny – nie dziwił się, że była przerażona, ale niepotrzebnie przekazała to przerażenie i jemu. Samowi wyraźnie się polepszało, jego organizm z pomocą kilku pospolitych ziółek zwalczał jad Baby (wszystko jedno - Jagi, czy nie). Swoją drogą, szkoda, że w Czyśćcu nie znalazł podobnych, pożytecznych roślinek, toteż każde ugryzienie i zadrapanie odchorowywał, jakby miało być ostatnim. Cóż, jakoś przetrwał i bez medycyny ludowej. Wolał nie pamiętać o skórzastych, przeżutych na papkę liściach, jakimi obłożył go Benny po starciu z dwoma widmami – piekło jak diabli. Potoczył wzrokiem po tonącej w zielonym półmroku chacie i westchnął raz jeszcze. Sam spał, dziewczyna dochodziła do siebie po krwawej operacji bez znieczulenia, a jego czekały kolejne zadania bojowe – należało spalić truchło wiedźmy i pochować tego nieszczęśnika (lub to, co z niego zostało) ze spiżarni. Przecież nie będzie tam wisiał po wiek wieków. I garnek z potrawką… też pochowa. Z cichym jęknięciem (wciąż odczuwał skutki pobicia przez anielskiego przyjaciela, który wyraźnie zwariował – choć go nie zabił, co mu się chwaliło) podniósł się od posłania, na którym leżał uśpiony Sam i ruszył na poszukiwanie łopaty. Szpadla. Motyki. Czegokolwiek, co nadawałoby się do kopania grobu. * Znosząc naręcza suchych gałęzi na stos pogrzebowy Baby, a nie było o nie łatwo w podszytym wilgocią, mchem i paprocią lesie otaczającym chatę, Margy nie mogła się powstrzymać, by nie zerkać na mężczyznę (Dean, miał na imię Dean), który kopał grób dla Yohanena na skraju polany - tam, gdzie rosły trzy smukłe brzozy i krzewił się kolczasty berberys. Jako, że w lesie nadal było parno i duszno - mimo że po śmierci Baby Jagodowej ptaki poczęły się nieśmiało odzywać, a wiatr odzyskał wolę wiana – minimalistyczną, ale zawsze, Dean zrzucił flanelową koszulę i zielonkawy t-shirt, w których było mu niewygodnie i za gorąco, pracując w samych dżinsach, spadających z odrobinę zbyt szczupłych bioder (rok w Czyśćcu odchudził go lepiej niż najlepszy dietetyk). Margy miała słabość do męskich ramion i pleców, zwłaszcza tak dobrze umięśnionych i miłych dla oka. Wiedziała, że w obliczu koszmarnego absurdu spotkania w ciemnym, ciemnym lesie bajkowej Baby Jagi, tragicznej śmierci Yohanena (któremu właśnie szykowano pochówek), ponad miesiąca własnego bólu i strachu, jak i złych przeczuć związanych z tym drugim dryblasem draśniętym przez wiedźmę, powinna się opanować, ale nie potrafiła. Zerkała co chwila, jak przyciągana magnesem, dostrzegając liczne blizny i sińce, jeszcze liczniejsze piegi, nadmierną chudość (kierowana instynktem wielu pokoleń włoskich kobiet natychmiast miała ochotę go odkarmić) i mięśnie płynnie przesuwające się pod skórą. Kiedy Dean przyłapał ją na wpatrywaniu się, zarumieniła się jak wiśnia i czym prędzej zniknęła w lesie w poszukiwaniu kolejnych, co suchszych gałązek. Postanowiła też, że choćby nie wiadomo co, musi jakoś rozczesać skołtunione włosy i przemyć brudną twarz – na pewno wyglądała okropnie. O krwawych rankach znaczących usta niczym ślad po dziurkaczu szczęśliwie zapomniała. * „Płoń, wiedźmo, płoń” niemalże zanucił pod nosem Dean, nie bez pewnej satysfakcji patrząc na niewielki, dopalający się stos pogrzebowy. W ciężkim, parnym powietrzu wczesnego wieczoru dym snuł się nisko, szczypiąc w oczy i wciskając się w gardło, ale drobny, pomarszczony trup Baby Jagodowej palił się nadspodziewanie intensywnie i szybko, jakby polano go benzyną. I dobrze. Im szybciej się spali, tym będzie spokojniejszy, że pozbyli się jej na dobre, tym bardziej, że dziewczyna – Margy (przynajmniej tak zrozumiał z jej nieporadnych prób wymówienia własnego imienia), wciąż wydawała się niespokojna i mruczała coś o wielkiej ropusze i jajku. Z tego co wiedział, ropuchy, nawet wielkie, nie znosiły jajek. Odsunęła się jak najdalej od stosu całopalnego, jak gdyby spodziewała się, że jędza znienacka powstanie i potoczy się na nich, cała w płomieniach, sypiąc iskrami z pęku ziół na czubku okrągłej głowy. A więc nie, nie powstanie, ani się nie potoczy, bo została z niej kupka dopalających się liści i poczerniałych kostek. Nawet nie śmierdziało tak tragicznie, bardziej palonymi, słodko-gorzkimi ziołami niż krematorium. - Podwójmy trudy, a śmiało dalej! Niech kipi kocioł, ogień się pali! – wyrecytował, nie zważając na to, że cytuje warzące przepowiednię wiedźmy z „Makbeta”, a nie ich smutny koniec na stosie. Wszystkie mięśnie bolały go od wysiłku, ale czuł się w miarę usatysfakcjonowany. Biedak ze spiżarni został pochowany, Baba Jagodowa spalona na skwarkę w ziołach, krasawica (Margy naprawdę była ładniutka - ciemnowłosa, zielonooka i zgrabna, choć miejscami nieco pokancerowana) uratowana, a Sam, do którego poczuł nowy napływ uczuć braterskich, postanawiając wybaczyć mu, że… w każdym razie wybaczyć, do rana z pewnością odzyska siły i będą mogli ruszyć w drogę powrotną. Mniej więcej w stronę Impali samotnie pozostawionej przy kiepsko utwardzonej 289-tce, kończącej się ślepym zaułkiem w leśnej głuszy (kto to widział, by drogi się kończyły?). Nie uśmiechało mu się nocowanie w chacie wiedźmy i to na głodniaka, nie licząc batoników zbożowych zachomikowanych w torbie Sama, ale zrobiło się późno, a brnięcie po ciemku przez przepaściste, upstrzone parowami i strumieniami lasy parku stanowego Mammoth Spring z wciąż przestraszoną Margy i osłabionym bratem u boku, uśmiechało mu się jeszcze mniej. Trudno, przenocują na miejscu. W gorszych miejscach już się nocowało (w Czyśćcu marzył o jakimkolwiek dachu nad głową, choćby dziurawym). Usłyszawszy skrzypnięcie drzwi, Dean odwrócił się w stronę chaty, kpiąco unosząc brwi. Ha, czyli Sam doszedł do siebie szybciej, niż się spodziewał, oczywiście, przedtem zostawiwszy mu na głowie całe to kopanie i palenie, leniwiec jeden. Spojrzał na brata i wszelka kpina przeszła mu jak ręką odjął. Sam stał na progu blady jak śmierć na chorągwi, od stóp do głowy zlany potem (lśnił niczym naoliwiony), z włosami przyklejonymi do policzków i karku jakby właśnie wyszedł spod prysznica, dysząc jak ryba wyjęta z wody i tak rozpaczliwie przytrzymując się framugi, że zbielały mu kłykcie. Popatrzył na Deana, chcąc coś powiedzieć, ale tylko kilka razy otworzył i zamknął usta, co wyglądałoby zabawnie, gdyby nie było takie przerażające. Widząc, jak brat osuwa się w progu, Dean rzucił się w jego stronę niemalże sprintem, dopadając go w ostatniej chwili i podtrzymując bezwładne ciało. Jakimś cudem Sam był rozpalony, mimo trupiej bladości i ciężki jak gdyby był złym wilkiem, któremu zaszyto w brzuchu stos stupudowych kamieni. - Niedobrze mi – wyznał, zwieszając się w objęciach Deana. Odwrócił głowę i gwałtownie zwymiotował krwią i żółcią, obryzgując próg chaty i trapery brata. Ale nam się dziś obu trafiło, przemknęło przez myśl Deanowi, podtrzymującemu skręcanego torsjami, rozgorączkowanego Sama. Po kolejnym paroksyzmie, pozbawionym czegokolwiek prócz śliny, bo nic już w żołądku młodszego Winchestera nie zostało, z trudem postawił go na nogi i wraz z nim zatoczył się do wnętrza chaty. Kładąc brata z powrotem na liściastym posłaniu, pod palcami poczuł mięśnie naprężone i zaciśnięte jak pięści boksera wagi ciężkiej. Rozpalony Sam niepanowanie szczękał zębami i dygotał jak liść na wietrze, więc zaczął go przykrywać wszystkim, co znalazł pod ręką (przede wszystkim jego własną flanelową koszulą), jednocześnie sięgając po ręcznik, którym uprzednio chłodził braterskie czoło, by zanurzyć go w źródlanej wodzie, otrzeć mu twarz i ponownie położyć kojący okład. Ręcznik wysechł w mgnieniu oka. Czy jest na sali lekarz, pomyślał z idiotycznym przypływem czarnego humoru. - Więcej tych twoich ziółek na gorączkę? – spytał zamiast tego, spoglądając z nadzieją na Margy, choć ledwie ją widział. Nie, nie przez łzy (nie zamierzał płakać ani teraz, ani nigdy). Kontury dziewczyny, tak jak zarysy wszystkich (niewielu) sprzętów w chacie zaczynały się zacierać. Nad, do tej pory nie takim ciemnym, ciemnym lasem, zapadał wieczór, zaglądając w zarośnięte ziołami okna przygaszonym grafitem, cyjanem i pomarańczą zachodzącego słońca i mroczniejąc w kątach izby. W zapadającym półmroku złowrogo polśniewał żar padający od kuchennego pieca, na którym szczęśliwie już nie gotowano ludziny. - Mało – odpowiedziała ze smutkiem Margy, ale posłusznie zaczęła szukać specyfików na uśmierzenie gorączki, komponując je z ziół i suszonych owoców zwieszających się z okapu nad kuchnią. Zapalenie dwóch turystycznych latarni zdecydowanie w tym pomogło (mimo zamiłowania do tradycji, a nade wszystko – roślin wszelakich, Baba Jagodowa doceniała drobne wygody cywilizacyjne). W chacie zrobiło się jaśniej, co tylko uwypukliło niezdrową bladość skóry Sama, na której pojawiły się krwawe wybroczyny. - Mało w sensie, że jest ich za mało, czy niewiele pomogą? – dopytywał się Dean, pochylony nad bratem jak matka kwoka nad pisklęciem (wyrośniętym). Sam dygotał jak w febrze, zaciskając zęby i usiłując zrzucić z siebie przykrycie. Miał rozszerzone źrenice i całkowicie nieprzytomne wejrzenie. – Gorączka znowu wróci? - Mało pomogą – rozwinęła wypowiedź Margy, ucierająca w moździerzu lipę, wiązówkę, maliny i czarny bez, zawahała się i dodała niechętnie. – To ropuszy jad i wilczomlecz. - I? – nie zrozumiał Dean, mimo że przeczuwał, że to nie wróży nic dobrego. - Rycyna – wyjaśniła z jeszcze mniejszą chęcią Margy. Mówienie bolało, ale chciała, by tamten zrozumiał, co się dzieje z jego bratem. - Trucizna. Śmiertelna. - Antidotum? – spytał krótko Dean, bo udzieliła mu się jej lakoniczność. Spojrzał na nią zmrużonymi, pociemniałymi oczyma znad rozpalonego, rzucającego się na posłaniu Sama, całym sobą domagając się potwierdzenia, że dziewczyna, jakby nie było – studentka farmacji, natychmiast znajdzie odpowiednie zioła i przygotuje z nich odtrutkę. - Nie ma – wyszeptała Margy, bezradnie rozkładając ręce. – Rycyna. Dean zwarł zęby, aż zgrzytnęło. - Nie ma? – powtórzył chrapliwie, do bólu zaciskając szczęki. – Jak to – nie ma? Musiał się przesłyszeć. Przesłyszał się. Przecież na wszystkie trucizny istniała jakaś odtrutka. Na jad węży i meduz, arszenik, oleander, cyjanek - na każde cholerstwo, którym ludzie truli się od stuleci. Na rycynę na pewno także. Moment, kiedyś czytał o agencie KGB (nie przyznawał się do tego, ale lubił historie szpiegowskie), który postrzelił kogoś pociskiem z rycyną i… tamten nie przeżył, bo nie było na to lekarstwa. Nie było lekarstwa na… Zamknął oczy i policzył o trzech. Dziesięciu. Dwudziestu. Sam przestał rzucać się na posłaniu i znieruchomiał pod jego dotykiem. Oddychał płytko, krótkimi, urywanymi oddechami, z wysileniem wciągając powietrze do obolałych płuc. Przestał się trząść, ale pocił się niemożebnie, a gorączka rosła powoli i po cichu – za chwilę usmaży mu mózg na twardo. Przytrzymując go, czuł pod palcami wilgotną bawełnę koszulki i zlaną potem skórę, na której wybroczyny rysowały zawiły, krwisty wzór. - Przepraszam – wyjąkał nieprzytomnie Sam, nie otwierając oczu. – Przepraszam, bracie. Dean poczuł się tak, jakby ktoś trafił go prosto w serce. Kulą dum dum, która rozrywa wszystko na swojej drodze. Już raz stracił serce w Piekle (Alaistair wyrwał mu je na żywca i pożarł bez przyprawiania). W Czyśćcu stwardniało, a teraz, gdy zaczęło tajać, tracił je po raz kolejny. O nie, po jego trupie! „Nie, po trupie Sama” dopowiedział wredny głosik w jego umyśle „Czy nie tego pragnąłeś – w końcu uwolnić się od odpowiedzialności?”. - Musi być jakiś sposób – warknął przez zaciśnięte zęby. – Musi… Rozejrzał się gorączkowo po chacie, szukając czegokolwiek, co mogłoby pomóc (czy naprawdę nie przydadzą się te wszystkie kości, wywary, maści, suszone zioła kwiaty, owoce, grzyby i korzonki?), po czym jego wzrok padł na okno, za którym gasły ostatnie promienie zachodzącego słońca. Za szybą siedziała wielka, jadowicie zielona ropucha, przyciskając do szkła brzydką, pokrytą brodawkami głowę i rozpłaszczając się jak glonojad w akwarium. Za nią tłoczyły się mniejsze żaby, jaszczurki i węże – oślizgli pomocnicy Baby, służący jej nawet po śmierci. Dean zamrugał, ale obraz nie zniknął. Za to pod naporem ropuszego cielska szyba pokryła się siateczką drobnych pęknięć i pękła z suchym trzaskiem. Starszy z Winchesterów zdążył się poderwać, nim ropucha wpadła do chaty, odbiła się od podłogi i rozdziawiając pysk, skoczyła wprost na niego. A więc o tym ropuchu mówiła Margy, pomyślał z dziwnym spokojem, zanim długi, lepki jęzor trafił go w szyję i przyssał do niego żarłocznie jak pijawka. * Brnął przez gęstą, białą jak mleko mgłę, z której wynurzały się niewyraźne kształty. Był sam. Znowu. Nienawidził być samemu. Nie potrafił. Nie chciał. Dlaczego Dean go zostawił? Samego w tej czarnej breji. Nie, w tej białej mgle. Nie, w tym ciemnym, ciemnym lesie. Samego. Gorąco tutaj. Duszno. Boli. Może to tylko kolejna sztuczka Lucyfera? Nie, przecież wydostał się z Klatki. Przecież Lucyfer… Nie pamiętał. Mgła wpychała mu się do ust i zalewała gardło. Nie mógł złapać oddechu. Nie da się oddychać mgłą. Boli. Niepokojące kształty wychylają się z mgły jak znaki zapytania. Dlaczego Dean go zostawił? Szli przez mgłę, przez czarną breję, przez ciemny, ciemny las… A może to on zostawił Deana? Przepraszam, bracie. Nie chciałem. Zgubiłem się. Mgła. To wina tej przeklętej mgły. Nic nie widać. Biało. Gorąco. Boli. Nie mogę oddychać… * W chacie zaroiło się od większych i mniejszych żab, jaszczurek i węży, które przedostały się przez roztrzaskane okno w ślad za ogromną ropuchą, skacząc, wijąc i plącząc pod nogami. Margy pisnęła, odskakując pod piec kuchenny. Najchętniej wskoczyłaby na niego, nie bacząc na możliwość poparzenia się wciąż rozgrzanymi, żelaznymi fajerkami, ale opanowała się i sięgnęła po stojącą obok miotłę z brzozowych witek, tłukąc nią o podłogę, gdzie popadło. - Nie dotykaj ropuchy! – wrzasnęła do Deana, zupełnie bez sensu, zważywszy na to, że ogromna żaba siedziała mu na piersiach i drapała tylnymi łapami jak oszalała, rozdzierając t-shirt (i ciało) mnóstwem głębokich zadrapań. – Trująca! Dean zatoczył się w tył, usiłując nie przewrócić się na Sama, a jednocześnie zrzucić z siebie zielone paskudztwo i zerwać z szyi lepki jęzor (niemal słyszał, jak przebija mu się przez skórę i chłepcze krew prosto z tętnicy). Zacisnął palce na oślizgłym ciele, wpijając je w pokrytą śluzem skórę i miażdżąc brodawki, z których wyciekł oleisty jad. Czyli umrą z Samem od tej samej trucizny. Jak romantycznie. A nie, w przypadku brata Margy wspominała jeszcze o wilczomleczu. Niech to wszystko szlag trafi. Warknął jak wściekły pies, mocno zaciskając dłoń na rozlazłym jęzorze ropuchy i oderwał go od szyi z mokrym plaśnięciem (własna krew momentalnie splamiła mu ręce i koszulkę), kilkakrotnie zawijając wokół ręki niczym sznurek w kłębku. Oczy stwora – jeśli to w ogóle możliwe – wybałuszyły się jeszcze mocniej. Skrzeknął, szarpnął głową i drapnął go tylnymi łapami z taką siłą, jakby chciał przekopać się do żołądka. Niedoczekanie. Winchester obrócił się w stronę kuchennego pieca, ominął Margy tłukącą miotłą tałatajstwo rojące się na podłodze, stratował kilka żab i posadził wielkiego ropucha na metalowych krążkach fajerek, podpiekając oślizgły, zielony zad. Wrzuciłby cholerstwo do paleniska, ryzykując poparzenie przy otwieraniu rozgrzanych drzwiczek, ale było zdecydowanie za duże, więc w zamian przycisnął je do fajerek, napierając całym ciałem, mimo że trapery ślizgały mu się po śliskim (pokrytym płazimi bebechami) podłożu. Ścisnął obiema rękoma, wkładając w to całą swoją wściekłość i rozpacz, aż z mściwą satysfakcją poczuł jak ropucha pęka z obrzydliwym mlaśnięciem, rozpadając się pod zaciśniętymi palcami w galaretowatą breję. Żabie wnętrzności rozlały się po piecu, skwiercząc i przepiekając się na żelaznych krążkach. Stwór beknął basowym głosem i zapadł się w sobie, a z jego pyska wytoczyło się małe, chropowate jajko, w którym wił się niewyraźny, dymny kształt. - Trzymaj – krzyknęła Margy, więc odruchowo, w ostatniej chwili złapał je, nim się rozbiło i obejrzał się na dziewczynę, zastygłą z uniesioną miotłą. Z brzozowych witek skapywał śluz zmieszany z krwią, ale żaby, jaszczurki i węże (te, które przeżyły) pospiesznie czmychały w stronę rozbitego okna, zapewne zastanawiając się, co właściwie robią w człowieczej chacie, kiedy w lesie czeka na nich noc, swoboda i żer. - Co to? – spytał niezbyt mądrze. Kręciło mu się w głowie, a nogi zdawały się jak z waty. Nie był pewien, czy to upływ krwi z punktowej rany na szyi (przecież jęzor stwora nie przebił aorty, inaczej krew tryskałaby jak szalona), czy ropuszy jad, oblepiający go od stóp do głowy, ale wiedział, że za chwilę upadnie. Ostatkiem sił spojrzał na leżącego na posłaniu Sama, na którego zdążyło wskoczyć kilka małych żabek, teraz uciekających w popłochu ile sił w zielonych łapkach. Brat wciąż żył, ale oddychał z coraz większą trudnością, a krwawe wybroczyny na poszarzałej skórze przypominały maoryskie tatuaże. Umierał i Dean nic nie mógł na to poradzić. Trudno. Za chwilę do niego dołączy. - Jej dusza – odpowiedziała Margy, rzucając miotłę i podbiegając po jajko, które wysuwało mu się z dłoni Deana. – Może dzięki niemu was uratuję. - Oby szybko – wymamrotał i osunął się do stóp dziewczyny, nie przejmując się lepkością podłogi przy kuchennym piecu, zbryzganej wszystkim, co oślizgłe, brudne i cuchnące. A w tej ciemnej, ciemnej chacie robiło się coraz ciemniej i ciemniej. Tracił przytomność. Na ratunek było już chyba za późno. * Owe dziewięć ziół mają zatem moc Przeciw dziewięciu złym duchom Przeciw dziewięciu zaraźliwym chorobom Przeciw śmierdzącej truciźnie Przeciw wściekłej truciźnie Przeciw żółtej truciźnie Przeciw zielonej truciźnie Przeciw ciemnej truciźnie Przeciw brązowej truciźnie Przeciw purpurowej truciźnie Przeciw robaczywej truciźnie Przeciw trującej truciźnie Kiedy jakaś trucizna nadleci ze wschodu Albo jakaś przybędzie z północy Albo jakaś z zachodu nawiedzi ludzkość Atharwaweda Dean ocknął się o świcie. Za oknem chaty śpiewały ptaki, wydzierając się za głośno i zdecydowanie za wcześnie. Pospałby jeszcze… Niechętnie otworzył oczy. Chłodne światło porannego słońca, przefiltrowane przez liście i zioła przesłaniające okna (jedno nietknięte, a drugie roztrzaskane) padało mu na twarz szachownicą cieni i blasków. Zamrugał, odrzucając resztki snu i nagle wspomnienia poprzedniego dnia napłynęły przeraźliwą, wszechpotężną falą. Sam! Margy! Ropucha! Uniósł się na łokciach, dziko rozglądając po chacie i ku swojemu zdumieniu dostrzegł, że czysta, wysprzątana, nie pokryta krwią i śluzem czy żabim truchłem przypiekającym się na piecu wyglądała całkiem chędogo. Sam? Brat siedział oparty o ścianę w nogach jego posłania i spał oparty o pobieloną ścianę. Żywy. Był blady, wymizerowany i chudszy o kilka kilogramów, jakby przez jedną noc zmniejszył się o dwa rozmiary, ale krwawe wybroczyny zniknęły, podobnie jak spalająca go gorączka, a on nie dusił i nie rzęził jak astmatyk. Spał snem sprawiedliwego, wyczerpany czuwaniem nad chorym bratem. Chorym? Dean zerknął na własną rękę, pokrytą sińcami i blednącą siateczką żyłek i uśmiechnął się krzywo. Czyżby ostatecznie to on był tym, nad którym czuwano? Poruszył się niespokojnie, czując opatrunek uwierający go w szyję, tam, gdzie przyssał się ropuch i zapatrzył na Margy w jej odwiecznych szortach i bokserce ze szkicem człowieka doskonałego, o brzasku krzątającą się przy piecu kuchennym. W pierwszej chwili wydało mu się to niewłaściwe (wspomniał garnek z potrawką z Yohanena), ale upojny zapach naleśników smażonych na żeliwnej patelni poderwałby na nogi umarłego. - Jak? – wychrypiał. - Woda ze źródła, jajka w proszku, mleko w proszku i mąka… w proszku – uśmiechnęła się Margy, zerkając na niego spod świeżo umytej, puszystej grzywki. Ranki powyżej i poniżej warg goiły się i blakły. Zielone oczy dziewczyny lśniły radością i satysfakcją z dobrze wykonanej pracy. Nie pozwoliła umrzeć łowcom, wysprzątała chatę do połysku i przygotowała wyśmienite śniadanie – a wszystko to jeszcze przed świtem.– Za to konfitura własnej roboty, z łodyg i ogonków liści arcydzięgla litwora. - Jak? – powtórzył Dean, nieznacznym ruchem ręki wskazując na siebie i zwolna budzącego się Sama. – A śmiertelna trucizna? - Mówiłam, że dzięki jajku z duszą Baby was uratuję - beztrosko oświadczyła Margy, z wdziękiem przerzucając smażony naleśnik na drugą stronę. – Poznałam jej najskrytszy sekret dziewięciu magicznych ziół: bluszczyku, skrzypu, gwiazdnicy, mniszku, podagrycznika, pokrzywy, babki, stokrotki i bylicy. Żadna trucizna nie oprze się tej mieszance. - Dobrze wiedzieć – wymamrotał Sam, prostują na całą, nie tak małą wysokość i rozkosznie się przeciągając. Rozczochrane, splątane włosy otaczały jego pobladłą twarz niczym aureola. Niepewnie zapatrzył się na Deana, zapatrzonego na Margy oraz smażone przez nią naleśniki i obolałe serce zalała mu fala spokoju. Dean go nie zostawił. On nie zostawił Deana. Mgła się rozwiała, a obaj Winchesterowie mogli ruszyć ku świetlistej przyszłości, która, jak zwykle, zastawi na nich podstępne, zębate pułapki, ale wspólnie… wspólnie dadzą im radę. Margy uśmiechnęła się, zsuwając usmażony naleśnik na wyszczerbiony, porcelanowy talerz i wlała kolejną porcję ciasta na skwierczącą patelnię. Musi podkarmić tych biedaków, żeby mieli siłę na wydostanie się z lasów parku stanowego Mammoth Spring. Zwłaszcza ten zielonooki, piegowaty przystojniak, który skradł jej serce. Chwilowo. Połknięte jajo z duszą Baby wygodniej usadowiło się w jej wnętrzu, zapadając w głębszy sen. Dzięki niemu uratowała braci Winchesterów. Dzięki niemu poznała każdą roślinę, zioło i kwiat wymienione w Atharwawedzie. Dogłębniej od dr Hendricksa z Katedry Botaniki Farmaceutycznej, którego po powrocie na uczelnię zapewne zadziwi swoją wiedzą. Dzięki niemu odnalazła drogę zielarki i uzdrowicielki, niekoniecznie szacownej farmaceutki. Czy dzięki niemu kiedyś stanie się Babą? Odepchnęła myśl tak szybko, jak się pojawiła. Niczym Scarlett O’Hara z „Przeminęło z wiatrem” – pomyśli o tym później.

#spnfanfiction #a w tym ciemnym lesie

[srakasrakasrakasrakra]

Z konta Ayaline

    (♠)*~ ──    k i e dy ś..

    ▬ Milejdi, Marsiela, Neytiri, Verisame Maituś,     Mirabelle, Roselena, Maria del Rosario,     Necesse i teraz Ayaline.     ♧ może pamiętasz którąś z tych pań?

▬ I prσmιse tσ lσve yσu every mσment fσrever.

 ▬ ─────────── ~ * .♧. * ~ ─────────── ▬

      — Hobbysticznie: Grafik, Informatyk, Kierowca. ♥              I love the sims! ♥ Ford, Samsung, Acer! ♥

            ❛❛♧  social media.              ──────────

  ■ stare konto: https://nk.pl/#profile/47107411   ■ zamówienia: https://nk.pl/#profile/52332684   ■ ask: https://ask.fm/Melania101095   ■ instagram: www.instagram.com/ayalline   ■ snapchat: ligamorderców

Nienawidzę gdy ktoś z kimś mnie myli. Nie mam na imię Klaudia, ani Hania ani jakaś Kamila. To, że każdy ma podobny profil bo istnieje jakaś chora moda na fikcji naśladowania innych to nie oznacza, że od razu muszę być jedną z wymienionych. Nie ukrywam niczego jakbyście byli na tyle inteligentni i przed odpisaniem lub napisaniem do mnie wiadomości przeczytali informacje w profilu to byście wiedzieli czy jestem tą osobą czy nie. Tym bardziej, że nie raz podawałam linki do social mediów. A jak komuś to nie wystarcza to niech mi nie odpisuje, niech nie przyjmuje mojego zaproszenia i niech go kurwa nie wysyła aby nie podnosić mi ciśnienia. Zwłaszcza przed okresem przyznaję nie panuję nad emocjami i mogę być przy tym w huj nie miła dla takiej osoby mimo, że zbyt wiele nie zrobiła, amen.

I huj mnie to obchodzi czy to baba czy facet.  Traktuję wszystkich jednakowo. U mnie nie ma podziału na płeć. Na związkach mi nie zależy ani na tym aby przypodobać się jakiemuś frajerowi.

                  ~ * .♖. * ~

            Shє’s α lιαr αnd α   murdєrєr.             Shє  mαnιpulαtєs. Shє bєtrαys.             Shє ωιll dσ αnythιng tσ survιvє.                          ■ f#cking wild.

  ■ Tak. Kiedyś moja postać nazywała się Mirabelle,   ale zrezygnowałam z tego imienia bo za dużo suk   przywłaszczało sobie te imię. Tak. Wymyśliłam je   tak samo jak Ayallinee, tylko z tą różnicą, że z   Mirabelle przerobiłam owoc 'Mirabelke' dodałam   dwa razy ll i na końcu e. Stąd to imię się wzięło.   Natomiast z Ayallinee historia wygląda zupełnie   inaczej. To imię stworzyłam z literek, które lubię   czyli 'y, l, i, e' reszta sama jakoś tak spasowała,   że wyszło jakieś sensowne, ale oryginalne imię   dla mojej postaci. I prosiłabym o uszanowanie   mojej t w ó r c z o ś c i, niekreatywne szmaty.

 ▪ https://www.youtube.com/watch?v=eEKfWVvADiQ

                       ♠ *~ [ … ] ~* ♠

         • pewna siebie • uparta • twarda          • wulgarna • kapryśna • pieprzona egoistka          • kłótliwa • jędza • samolub... (♠)

 ♠ tak, to ja ─ choć pod tą zimną skorupą skrywa się też..          • wrażliwa, ciepła, zagubiona dziewczyna.          ▬ Sprzeczne z tym co wcześniej wymieniłam?          Kobiety są jedną wielką zagadką. Nasze nastroje          zmieniają się jak pogoda za oknem. Rano deszcz          po południu słońce, a wieczorem śnieg.          Nie próbuj nas zrozumieć bo zwariujesz.          — autorstwa Manueli K. B.

                       ♠ *~ [ … ] ~* ♠

      Hej! To znowu ja. Wasza znienawidzona Manuela. Nie bez powodu przedstawiłam się swoim realnym imieniem bo głównie to po nim dużo duszyczek mnie tutaj kojarzy. Opuściłam stare konto z prostego powodu. Zagościł na nim nowy wygląd, który mi działał na nerwy, ale z powodu sentymentu do masy wiadomości oraz zdjęć, które przez te ostatnie 3-4 lata wstawiałam tam poświęcając na to ogrom czasu stwierdziłam, że sobie je opuszczę i zachowam na pamiątkę. Miałam zamiar na nie wrócić, ale na dobre rozgościłam się chyba już tutaj z nową historią, postacią, że jakoś szkoda mi to wszystko zostawiać. Dla osób, z którymi kiedyś w przeszłości miałam zatargi ── jeśli wy mi nie będziecie wchodzić w drogę ja wam też. Jeśli jednak ktoś z tych osób chciałby schować stare koty za płoty i zacząć od zera pokazując skruchę, cóż.. Nie jestem osobą, która chowa urazę. Każdemu daję szansę jednak jeśli zbyt wiele razy ten przywilej nagnie to moja cierpliwość może się kiedyś skończyć i tej kolejnej szansy może już nie być. Jestem też otwarta na nowe znajomości choć uprzedzam. Nie siedzę tu 24h na dobę. Mam życie realne. Pracuję w trybie trzyzmianowym. Często rypię od poniedziałku do niedzieli i nie mam dość często sił aby tu komuś odpisać choć pali się zielona lampka świadcząca o mojej dostępności. Jeśli komuś to przeszkadza to proszę uprzejmie niech mnie nie zaprasza aby później rościć do mnie pretensje lub za przeproszeniem wypierdolić. Bo szkoda twojego i mojego czasu. Spokojnie. Odpiszę ci nawet po tygodniu. Ty nie będziesz pamiętać, ale ja tak. Mam cholernie dobrą pamięć w porównaniu do innych. I przyznam się bez bicia, że czasami udaję, że czegoś nie wiem choć wiem. Jebany ze mnie detektyw. Lubię sprawdzać ludzi.. ▬ tyle z mojej strony. Chcesz więcej się dowiedzieć? Napisz. Nie podam ci wszystkiego na tacy.

                       ♠ *~ [ … ] ~* ♠           ▹ autorsko ▹ kreatywnie ▹ luźnie.

▬▬▬▬▬▬▬▬ ▬▬▬▬ ▬ ▬ ▬ Dane osobowe.

  [ .♠. ] Ayallinee — zastanawiasz się pewnie skąd wytrzasnęłam takie imię. Od razu na wstępie chciałabym uprzejmie poinformować pierdolone kopiary, że tym razem nie przerobiłam owocu jak w postaci Mirabelki, z której stworzyłam kiedyś Mirabelle 'a teraz bezwstydnie' jakieś suki kopiują wytwór mojej wyobraźni. W przypadku Ayaline, którą prosiłabym odczytywać jako 'Ajlin' wyglądało to zupełnie inaczej. Nie jest to imię stworzone na bazie owocu czy jakiegoś innego przedmiotu, urządzenia itd. To tylko kwestia dobrania słów. Dopasowania ich. I tym razem żadna kurwa pierdolona za przeproszeniem nie powie mi, że ktoś miał to imię przede mną. W 100% wymyśliłam je sama i prosiłabym o uszanowanie mojej twórczości. Za długo myślałam nad imieniem nim przeniosłam konto bo nie wiedziałam jak nazwać swoją postać tak abym w jakiś sposób była rozpoznawalna. Dziękuję za uwagę tym co to szanują, wystawiam środkowy palec wszystkim kurestwom, które to skopiują.  —— Pokażecie jak zajebiście jesteście kreatywne. I nie mam zamiaru się ukrywać z tym, że stare konto opuściłam, a przeniosłam się tutaj ze względu na to, że na tym koncie mam stary wygląd. Ps. To, że moja postać jest singielką to nie oznacza, że szuka pierwszego lepszego, z którym się zwiąże. Nie boję się samotności. Wiele osób wie, że często z własnej woli utrzymuję status singla nawet przez kilkanaście miesięcy, lat. Średnio mi zależy na takich relacjach jednak jeśli na coś takiego się piszę to tylko jeśli coś pyknie i naprawdę będę czuła słabość do drugiej osoby.. Na razie nie ma takiego osobnika kabum i lepiej aby się nie pojawił. ;)

|♠| Tak roszczę sobie prawa autorskie do tego imienia.                         amen. ✞

                      ♠ *~ [ … ] ~* ♠

                  ''K a ż d y    j e s t    w r a ż l i w y                na swój sposób — tylko nie każdy tą...              wrażliwość okazuje. N i e k t ó r z y lubią              mas­ko­wać te swo­je najlepsze cechy, które              być  może  przy­ciągnęłyby do  tej  oso­by              większą ilość ludzi.  Ro­bią tak tyl­ko dla­tego,              że chcą uchro­nić się przed cier­pieniem, ale              to nie jest gwa­ran­cją ucie­czki przed tym co

                     N I E U N I K N I O N E.

                      ♠ *~ [ … ] ~* ♠

▬▬ {♠} ~  Imiona — Ayalline  ''Ayli'' Manuelle 'Maniuś' ▬▬ {♠} ~  Nazwisko Rodowe — Volturi Mondragón Visconti. ▬▬ {♠} ~  Stan cywilny — Panna, wolna... nie szuka. ▬▬ {♠} ~  Dzieci.

            ♠*~ ── żywe ── ~*♠      ◈ — Salvador "Chava" Martinez Mondragón.           ojciec: Sebastian Martinez.

            ♠*~ ── martwe ── ~*♠      ◈ — Nadine Alicia Salvatore Mondragón. ✞           ojciec: Rafael Salvatore.      ◈ — Maria Antonieta Martinez Mondragón.✞           ojciec: Sebastian Martinez. ▬▬ {♠} ~  Rasa — Wampir, Nieśmiertelna. ▬▬ {♠} ~  Przemiona przez — Arona Volturi. ▬▬ {♠} ~  Płeć — Kobieta. ▬▬ {♠} ~  Wiek — 23 lata. ▬▬ {♠} ~  Urodzona — 10.10.1995 ▬▬ {♠} ~  Zawód — Informatyk, Spedytor. ▬▬ {♠} ~  Praca. ⇨ Przedsiębiorca, Bizneswomen.

     ◈ — Hobbistycznie pracuje jako Dj. na imprezach.      ◈ — Stale pełni rolę 'szefa szefow' w jednej najbardziej prosperujących firm produkcyjnych w Meksyku. ⇨ TNV ''Technology National Vram''. Firma jest innowacyjnym producentem laptopów oraz płyt 'PCBA  (Printed Circuit Board)'. TNV posiada obecnie 15 fabryk rozlokowanych na całym świecie. Pięć z nich znajduje się w państwie Meksyk, który jest siedzibą grupy 'TNV' pozostałe centra produkcyjne ulokowane są w Niemczech, Hiszpanii, Rosji, Polsce a także Brazylii.      ◈ — Kiedyś Ayaline zajmowała się też firmą transportową, ale szybko sprzedała akcje jednej z rozwijającej się firm by zmniejszyć ciężar odpowiedzialności jaka na niej ciążyła od nadmiaru obowiązków. ▬▬ {♠} ~  Miejsce zamieszkania — Meksyk, Jalisco. ▬▬ {♠} ~  Adres — Puerto Vallarta, Mar Caribe 48350. ▬▬ {♠} ~  Stan zdrowia — Okej. ▬▬ {♠} ~  Rodzice — Meredith i Artur. ▬▬ {♠} ~  Nazwisko panieńskie matki — Visconti. ▬▬ {♠} ~  Rodzeństwo:

     ◈ — Ariadna Paulina Marveaux Penverne.           ● przyrodnia siostra.         ■ Paulina | nr profilu: 52345176 ▬▬ {♠} ~  Dziadkowie.      ◈ — Alejandro i Marina Visconti Morales      ◈ — Victoria i Santiago Mondragón Alcalde. ▬▬ {♠} ~  Przyjaciele, najlepsi..

     ◈ — Jeffrey Weiss de McCourt Dorsey. ♥         ■ Daniel | nr profilu: 48529140      ◈ — Xavier Tanatos Çelaigh. ♥         ■ Maciej | nr profilu: 44719465      ◈ — Hatice Sultan.  ♥         ■ Ola | nr profilu: 39935563      ◈ — Ávo M. Skarsgård ♥         ■ Maciek | nr profilu: 52426974

▬▬ {♠} ~  Przyjaciele.

     ◈ — Rosalie Anabell Scarlett Deveraux.         ■ Natalia | nr profilu: 47135437      ◈ — Máriana Maria D. Estévez Desamparada.         ■ Asia | nr profilu: 46168480      ◈ — Lexi Reina Dżuli Ortiz Sanchez.         ■ Natalia | nr profilu: 52313062      ◈ — Marcos Johny Jameson.         ■ Rafał | nr profilu: 50664896      ◈ —  Alejandro Lombardo.         ■ ..| nr profilu: 50221414      ◈ —  Viktoria Perroni. ♥         ■ ..| nr profilu: 46402925

▬▬ {♠} ~ Hobby — fotografia, kolarstwo, malarstwo. ▬▬ {♠} ~ Zwierzęta — Posiada psa Bobika rasy Doberman oraz perskiego spasionego kota, który wabi się Lasuch. ▬▬ {♠} ~ Wizerunek postaci użyczyła — Jacqueline Bracamontes, Ana Brenda Contreras oraz Maite Perroni. Nawet jeśli będę miała kogoś innego na avatarze wolałabym abyście z jedną z wyżej wymienionych kojarzyli moją postać. Dlaczego te trzy aktorki? Pewnie się zastanawiacie, ale akurat to je ostatnim czasem najbardziej lubię i nie mogłam się zdecydować przy której zostać więc postawiłam na trzy.. Taki mix.

                      ♠ *~ [ … ] ~* ♠

[♠] Chciałabym uprzedzić, że nie jestem kontem wieloosobowym mimo, że w galerii mam różne aktorki. Jako kobieta nie potrafię się zdecydować i lubię czasami małe zmiany niemniej jednak wolałabym aby moja postać była kojarzona z śliczną Maite Perrroni lub Aną Brendą Contreras.

                      ♠ *~ [ … ] ~* ♠

     ♠*~ ── déjαme que  yσ te αyudσ... ♠*~ ──

─── Nie będę tutaj już nic więcej tworzyć. Ci którzy         z d o ł a l i      d o b r n ą ć       d o                        końca...        ♠ przeczytali wszystko gratuluję wytrwałości        i chciałabym w podzięce podarować wam całusa.        Jeśli ktoś jest chętny proszę zgłosić się w        w i a d o m o ś c i a c h    p r y w a t n y c h. ───  nie będę już przedłużać, pozdrawiam wasza M.

                       ♠ *~ [ … ] ~* ♠

        S e r i a l e       k t  ó r e      o g l ą d a m.           ─ zarówno telenowele jak i sezonowce.                             o r a z           F i l m y    k t  ó r e    o b e j r z a ł a m.

                [♣] Oglądane na bieżąco. [♣]

            ▬▬ telenowele ▬▬

  • Lo imperdonable cap. 18   • El fantasma de Elena cap. 79   • RBD cap 102  • Cuando me enamoro cap. 33   • Teresa cap 15 • La que no podia amar cap 7.   • Lo que la vida me robó cap. 65   • Abismo de pasión cap. 57  • Mi Pecado cap 17.   • Un camino hacia el destino cap 43.   • Tres veces de Ana cap. 24  • Sortilegio cap 24.   • Las tontas no van al cielo cap 25.

            ▬▬ sezonowce ▬▬   • Arrow 3x08 • Sleepy Hollow 3x08   • The originals 2x10   • Reign 4x01   • Once upon a time season 6  • GOT 3x06     • PLL 1x09 • Da Vinci’s Demons 1x06   • Eye Candy 1x07 • Supernatural 5x03   • Jane the Virgin 1x06   • Anne season 2.   • Hannibal 1x05   • Once upon a time 6x09   • Lucifer 2x01

    ▬▬ Zakończone telenowele i seriale ▬▬

  • Dexter   • Amor Bravio   • Corazón Indomable.   • La Gata  • The secret circle  • Corazón Salvaje.   • Reina de corazónes • De que te quiero, te quiero.   • Mi corazón en Lola Volcan • Gecenin Kraliçesi   • Corazón salvaje   • Triunfo del amor   • La tempestad  • The vampire diaries.

    ▬▬ Obejrzane filmy - bajki | wybiórczo. ▬▬

  • Titanic  • Zwierzogród  • Angry Birds  • Pixele   • Królewna śnieżka i łowca • Królowa lodu i łowca   • Seria Niezgodna: Niezgodna, Zbuntowana, Wierna   • Saga Zmierzch • Akademia wampirów   • Seria Harry Potter • Ice Age 1-5 • Sausage Party   • Sąsiedzi 1-2   • Chloe   • Sausage Party   • Podwójne życie zwierzaków domowych.   • Seria Lilo y Stich   • Seria Shrek   • Pitbull. Niebezpieczne kobiety.   • Pitbull 2005   • Pitbull nowe porządki.   • Z całego serca  •  Osobliwy dom Pani Peregrine   • Był sobie pies ♥   • Dobre Małżeństwo   • Fast and Furious 1-8 • Let's Be Cops   • The Final Girls • Crash Pad • Flatliners   • The Perks of Being a Wallflower • The Poet

         ♠ *~ [ … ] ~* ♠

       N a p r a w d ę    w i e r z y s z,     ż e   n i e            m a m    p l a n u    B,    a    j e ś l i             s i ę    n i e   u d a   p l a n u   C,               p l a n u    D…    w i e s z    j a k           a l f a b e t    d z i a ł a,    p r a w d a?         ▬▬           preferuję wiadomości prywatne.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ▬ ▬ ▬ Zasady.

     ♠*~ ── déjαme que  yσ te αyudσ... ♠*~ ──      ♠*~ ──  unexplαιned ♠ dιsαppeαrαnces. ♠*~ ──

     ♠ rl: Manuela l. 23: Lubuskie, Zachodniopomorskie.

                       ─ ~ * .♧. * ~ ─ 

     [♠] Wstępnie: Nie będę pisać litanii zasad bo wiem z doświadczenia, że nikt tego kurestwa nie czyta. Mogłabym powiedzieć, że tracę czas poświęcając godziny na pisanie czegoś czego i tak nikt nie przestrzega, ale szczerze? Te informacje piszę do osób, którym naprawdę zależy na znajomości z moją osobą. Piszę też je aby nikt później nie miał pretensji jak wyskoczę z pretensjami, że coś podjebał, że coś nie tak zrobił itd. Bo przyznaję, jestem kłótliwą jędzą, ale tylko gdy ktoś naprawdę mnie sprowokuje. Ostatnio nie mam sił ani czasu na niepotrzebne sprzeczki. Wyślę wiadomość, zwrócę uwagę, ale na tym się skończy. Chcesz blokuj, wyjebane mam w to. I tak może za jakiś czas odejdę z tego portalu na zawsze ku uciesze niektórych osób.

                       ─ ~ * .♧. * ~ ─ 

     [1] Zaproszenia: Po liście 50 znajomych pewnie stwierdzasz, że przyjmuję wszystkich, ale tutaj chciałabym pewną kwestię podkreślić. Część kont, które mam w znajomych to zamówienia. Pomimo tego, że przerabiam większość zdjęć sobie sama to zdarza mi się u kogoś z czystego lenistwa u kogoś zamówić i może też dlatego, że sama mam ograniczony limit czasu. Niemniej jednak może trudno wam w to uwierzyć, ale przyjmuję wedle mojego widzi mi się. Nie przyjmuję kont wieloosobowych z tego otóż powodu, że nie szukam związku na siłę ani sama nie prowadzę konta wieloosobowego więc takiego nie chcę mieć w znajomych. Sama też wysyłam zaproszenia. Lubię poznawać nowych ludzi nie będę ukrywała.      [2] Znajomi & Selekcje: Nie ma określonego limitu osób znajdujących się w moich znajomych, ale wolałabym nie przekraczać setki. Na pewno ciężej by było mi odpisywać stu osobom, a do tego też byłam zdolna tylko moje odpisywanie działało na zasadzie, że odzywałam się do każdego raz w miesiącu. Taaa. Dlatego selekcje na pewno obowiązkowo będę przeprowadzać. Kasuję wszystkie konta opuszczone, z zawieszonymi się zastanowię. Wyjątek z opuszczonymi zrobię gdy osoba naprawdę będzie dla mnie ważna i będę miała tą jebaną nadzieję, że jeszcze wejdzie lub dlatego aby owe konto zostało na pamiątkę w moich znajomych, że kogoś takiego znałam. Jestem jebanym sentymentalistą tak.      [3] Zdjęcia: Większość przerabiam  sama. Nie tylko przerabiam bo robię rzuty ekranu, dopiero potem dodaję efekt, czasami ozdobną ramkę i napis. Mnóstwo pracy nie? Ale zdarza mi się też od kogoś zamówić. Nie kopiuję od nikogo bo sama nienawidzę jak ktoś ode mnie coś kopiuje. I prosiłabym o uszanowanie mojej i czyjejś pracy.      [4] Kopiary: Nie mają tutaj wstępu. Nie chcę mieć w znajomych ludzi, którzy coś zrzynają od innych czy ode mnie. Nienawidzę plagiatów. Może teraz mniej najeżdżam na drugie osoby, ale mam kilka punktów przy których przymykam swoje oko niemniej jednak wyrażę zdanie i na pewno takiej osobie nie pomogę ani się z nią nie zaprzyjaźnię z wiadomo jakiego powodu. Nie toleruję takich ludzi i nie będę tego tolerowała. Dla kopiowanie to nie szanowanie czyjegoś zaangażowania i pracy. Więc zanim coś podpierdolicie zastanówcie się trzy razy czy warto. U mnie nie ma drugiej szansy. Kiedyś dawałam teraz koło dupy mi lata z kim będę się kolegowała z kim nie. Komu pomogę, komu nie. Mi nikt nie pomagał. Wszystkiego uczyłam się sama, a że jesteście ograniczeni umysłowo i wszystko zrzynacie od innych to chyba więcej nie mam do powiedzenia i mogę być jebanym 'pępkiem świata' wiele razy słyszałam to w tłumaczeniach niejednej delikwetnki. Amen      [5] Związki - Byłam w kilku. Aktualnie moja postać jest sama i chyba tak jest najlepiej. Nie szukam, ale nie mówię też nie. Bo różnie to może być, ale na razie nie jestem gotowa. Niestety należę do tych osób, które długo leczą się z wcześniejszych rozczarowań, nieudanych związków. Nie winię za to moich byłych partnerów, ale siebie za to jak ich wcześniej traktowałam. Mówią, że karma w końcu do człowieka wraca. Coś w tym jest.. Bawiłam się jak Katherine Pierce i w końcu skończyłam tak samo jak ona - sama, ale nie jest mi z tym źle. Czasami lepiej być singlem niż być z kimś kogo tak naprawdę nie ma, z kimś z kim wiecznie się kłócisz bo nie potrafi zamknąć przeszłości, z kimś przy kim próbujesz zapomnieć o kimś innym. Najpierw zapomnij, dopiero potem zrób krok do przodu. Zbyt wiele razy to przerabiałam. Nie tylko skrzywdzisz drugą osobę, ale i siebie bo przez takie chore zwodzenie w końcu ta osoba odpuści, a tobie zacznie wtedy zależeć. Ironia losu? Karma. Może wtedy zrozumiesz dlaczego teraz postępuje znowu tak, a nie inaczej nie szukając związku.      [6] Wiadomości - Piszę w każdej możliwej formie od rozmów autorskich po luźne i kreatywne.

     [7] Osoby, których szukam. Których mi cholernie brakuje:

♠  Maksa Salvatore, który nie wchodzi od x czasu. Wiem Maks to moja wina bo wybrałam innego, ale nie poradzę nic na to, że serce nie sługa jednak chcę abyś wiedział, że bardzo mi brakuje twoich rozmów, naszych wspólnych chwil.. Brakuje mi przyjaciela, którego w tobie miałam. Jeśli gdzieś tu jesteś, proszę odezwij się. - Mirabelle, Manuela. Na pewno po tym mnie skojarzysz pomimo przeniesienia konta.

♠  Sebastian Martinez - Wiem, że kolejny raz nam się nie udało. Może głupio się łudzę, że zapomniałeś znowu te jebane hasło i może kolejny raz nie wytrwałam w oczekiwaniu, ale nawet nie masz pojęcia jak mi ciebie brakuje. Nie oczekuję od ciebie tego, że do mnie wrócisz, że znowu będziemy razem. Wystarczyłaby mi twoja obecność, przyjaźń, cokolwiek bo jeśli człowiek kocha drugą osobę to zadowoli się nawet maleńkim okruszkiem byleby przy tej osobie być. Mam nadzieję, że jeśli gdzieś tu jesteś i właśnie zatrzymałeś się na tym momencie i to czytasz, proszę odezwij się. Daj jakiś znak. Twoja Mirabelle.

♠  Doktorek, Damian, Juan Miguel - tak.. teraz piszę w końcu o tobie, nawet nie wiem czy w ogóle gdzieś tutaj jesteś. Tak dużo czasu minęło od ostatniej naszej rozmowy. Twoje ostatnie konto też gdzieś tutaj jest. Bodajże pod nazwą Juan Miguel. Nie mam pojęcia czy mnie pamiętasz. Czy pamiętasz Milejduśkę albo Mariselę czy Marię del Rosario? Ile to już by było? Chyba z 7 lat odkąd urwał się nasz kontakt. Jakoś chyba w 2011 a może na początku 2012 tak wszystko się sypło bo byłam głupia, a do tej pory mi tego wszystkiego brakuje. Naszych akcji. Twoich, moich, Rubiśki i Judyty. Tak, tej ostatniej też mi brakuje więc jeśli jedno z was to czyta niezmiernie mi miło by było odświeżyć starą znajomość.

♠  Rusek i Maribel - Bynajmniej tak was zapamiętałam. Kojarzycie może Milejdi, Neytiri albo Kamilę? Za wami także tęsknię, ale z biegiem czasu zaczynam wątpić czy na, którekolwiek z was wpadnę. Tak cholernie brakuje mi tamtego czasu, tamtych ludzi, was. Wiem, że mam nowych cudownych znajomych, ale jednak sam sentyment sprawia, że człowiek chciałby na chwilę cofnąć się w czasie i wrócić do tamtych dni..

 ▬ ─────────── ~ * .♧. * ~ ─────────── ▬

     ♠*~ ── copyright by 'prezes rozpierdolu' Ⓒ 2017.                                   ─ rl. Mαnuelα, Mαniuś! ♥