#deborah keer | Explore Tumblr Posts and Blogs

museumvanloon · 7 years

Text

Turkish Tulips

Op uitnodiging van Philippa van Loon en ondersteund door het Amsterdams Fonds voor de Kunst heeft de Engelse beeldend kunstenaar Gavin Turk (1967) de tentoonstelling Turkish Tulips in Museum Van Loon mogen cureren. De tentoonstelling presenteert een transhistorische dialoog tussen hedendaagse kunstwerken en de historie van de familie Van Loon en is nog tot en met 29 mei te zien. Kunstadviseur Nina van Heuveln schreef hierover een tekst op de blog van Museum Van Loon.

Gavin Turk & Nina van Heuveln voor ‘Tulip Box’ tijdens de opening van Turkish Tulips

Gavin Turk is al op jonge leeftijd bekend geworden door zijn eindexamententoonstelling in The Royal College of Art in Londen. Daar had hij op de wit geschilderde muren van zijn atelier een rond blauw keramieken bordje geplaatst. Dit bordje lijkt een kopie van het Engelse erfgoed bordje dat in Engeland te zien is bij belangrijke historische huizen. Turks’ bord meldde: ‘Gavin Turk worked here 1989-91’. Een editie van dit werk wordt aan het begin van de Turkish Tulips tentoonstelling getoond, vlak na het bordje op de buitenmuur van Museum van Loon, waarop staat dat Ferdinand Bol in het huis heeft gewoond (zie foto). De eindexamenopdracht - de unieke keramieken plaat van Turk - werd afgekeurd, maar hij kreeg wel veel aandacht van de pers én van de grote collectioneur Charles Saatchi. Saatchi organiseerde in 1992 de groepstentoonstelling Young British Artists (YBAs) waarbij Turk ook betrokken was. Door deze tentoonstelling hebben de YBAs veel internationale bekendheid verworven. Turk heeft inmiddels in vele landen en grote musea geëxposeerd, zoals in de Tate Britain in Londen, de Biënnale in Venetië en het GEM in Den Haag. Met Turkish Tulips presenteert Turk zijn werk voor de eerste keer in Amsterdam. De originaliteit van de tentoonstelling is een vernieuwde bijdrage aan het Amsterdamse kunstaanbod.

Historische plakkaat buiten Huis Van Loon & ‘Cave’ (editie) van Gavin Turk

Turks oeuvre pakt thema’s als authenticiteit en identiteit aan. Hij is nauw betrokken bij modernistische en avant-gardistische debatten rond de mythe van het kunstenaarschap en het auteurschap van een kunstwerk. Hij heeft een groot aantal werken geproduceerd die de waarde en integriteit van de hermetische kunstenaarsidentiteit betwisten. Het meest bekend zijn de levensgrote wassen beelden van zichzelf en de beschilderde bronzen beelden van alledaagse objecten als vuilniszakken en kartonnen dozen, zoals ook in Museum Van Loon te zien is. Turk staat bekend om zijn impertinente blik op alledaagse beelden of situaties en speelt met de betekenis daarvan. Tijdens de tentoonstelling toont hij een aantal iconische werken die met de tulp en de overzeese handel daarvan te maken hebben. Een voorbeeld is het portret van zeeman Gentleman Jim dat is afgeleid van het portret van Joseph Roullin van Vincent van Gogh (zie foto).

‘Portret van Sailorman Gentleman Jim’, Gavin Turk, 2009 (links) & ‘Portret van Joseph Roulin’, Vincent van Gogh, 1888 (rechts)

De familie Van Loon speelde een belangrijke rol in de vroege handel met overzeese gebieden zoals Constantinopel. Vandaar dat het thema van de Turkse tulp mooi aansluit op het museum. In het Liber Amicorum (vriendenboek) van het echtpaar Van Loon-Ruchaver uit 1597 staan de namen van vrienden, bekenden en zakenrelaties geschreven. De keuze om bevriende kunstenaars van Turk bij Turkish Tulips te betrekken sluit goed aan bij de gedachte van zo’n gastenboek: Turk presenteert met de tentoonstelling zijn persoonlijke Liber Amicorum. Turk heeft in totaal 25 kunstenaars gevraagd nieuw werken te maken of iconische werken te lenen. Bekende kunstenaars als Fiona Banner, Rob & Nick Carter, Damien Hirst en Wim T Schippers worden getoond op de eerste verdieping van het museum. Hiermee wordt in de Drakensteyn kamer als eerste een video gepresenteerd over de tentoonstelling en is daarnaast het zilveren vriendenboekje en de gedoopte tulp van Philippa van Loon te zien. In de Schaapjeskamer zien we tulpenwerken gebonden aan economische thema’s, als de waarde en de tulpengekte uit de zeventiende-eeuw. De iconische, bestaande tulpenwerken worden in de rode slaapkamer getoond, de nieuwe werken in editie zijn tenslotte te zien in de Vogelkamer.

Liber Amicorum van de familie Van Loon uit 1597

Het is met Turkish Tulips de eerste keer dat Philippa van Loon kunst heeft gemaakt voor Museum Van Loon. Philippa maakte ‘Coiffin’ (een glazen dodenkistje met gedroogde tulpen) en ‘Gilt and Wilted’ (een vergulde tulp - zie foto). Philippa van Loon ging samen met Gavin Turk naar de kunstacademie (Chelsea College of Art) in Londen en zijn toen bevriend geraakt. Sinds Philippa voorzitter is van de Stichting Van Loon combineert zij haar inzet voor het beheer en het behoud van het huis en de collectie met haar passie voor hedendaagse kunst. Ze nodigt kunstenaars uit werk te maken en te tonen in de historische interieurs van het huis. Ze wil hiermee vooral ook de continuïteit benadrukken. Sinds 1996 organiseert Museum Van loon met regelmaat tentoonstellingen met hedendaagse kunst. Dit is voor de bezoekers van het museum in eerste instantie geen voor de hand liggende keuze. Veel bezoekers zijn immers vooral op zoek naar een authentiek grachtenpand dat laat zien hoe de familie Van Loon vroeger woonde aan de gracht. Door een link te leggen met het heden krijgen de bezoekers echter een vernieuwde blik op oude thema’s.

‘Gilt and Wilted’ van Philippa van Loon op een mooie chinoiserie tafel van het museum

De titel van de tentoonstelling slaat uiteraard op de tulp en de overzeese routes die voor de handel daarvan werden afgelegd, maar tegelijkertijd ook op de achternaam van de kunstenaar en curator: Gavin Turk. Turk heeft samen met zijn partner Deborah Curtis een stichting – genaamd House of Fairytales – opgericht die zich inzet voor de educatie van kunst aan kinderen. Hun werk is gebaseerd op het idee dat kinderen een kunstwerk of tentoonstelling beter begrijpen als het op een spannende of speelse manier verteld of uitgelegd wordt. Dit geeft kinderen de kans om hun eigen ervaringen en persoonlijke ontwikkelingen te vergroten en om complexe wereld thema’s te helpen begrijpen. De stichting heeft samen met het museum een mooi tentoonstellingskrantje gemaakt waarin op een kind vriendelijke manier alles over de tentoonstelling wordt uitgelegd. Daarnaast is er aan een aantal klassen van internationale scholen in Amsterdam langs geweest, die rondleidingen hebben gekregen door enthousiastelingen van het museum. Nadat de kinderen een rondleiding hebben gekregen langs de bestaande werken van Gavin op de begane grond en op de eerste verdieping de tulpen werken van bevriende kunstenaars op de eerste verdieping, kunnen ze zelf een mooie tulptekening maken van de prachtige tulpen die te zien waren in de tuin van het museum.

Turkish Tulips is tot en met 29 mei te zien in Museum Van Loon en reist hierna door naar het Bowes Museum in Durham, Engeland.

De tuin was tot voor kort ook helemaal in thema!

Nina van Heuveln

Met dank aan:

Gavin Turk (kunst, curator)

The House of Fairytales (kunst, krant)

Amsterdamse Fonds voor de Kunst (presentatie)

2 notes · View notes

ilovetheater-nl · 6 years

Text

The Best Of Musicals - FotoReportage

The Best Of Musicals – FotoReportage

Het was een show waarin de ene musical hit na de andere werd gebracht door een top cast die hun strepen meer dan verdiend hebben in de musical wereld. Het was puur genieten van oa: ‘Bring him home’ (Les Misérables), ‘Music of the Night’ (Phantom of the Opera), ‘Memory’ (Cats), ‘Greased Lightning’ (Grease), ‘Dancing Queen (Mamma Mia), ‘Welcome to the sixties (Hairspray), Why god why (Miss Saigon),…

View On WordPress

#Charlotte Campion #Christophe Coenegrachts #Deborah De Ridder #Elke Buyle #Fleur Brusselmans #Hans Peter Janssens #Jervin Weckx #Lauren De Ruyck #Marleen van der Loo #musichall #Reuben de Boel #Ruben van Keer #Sven Tummeleer #The Best of Musicals

0 notes

stefselfslagh · 4 years

Text

Deborah Campert: “Als Remco minder dan twee glazen wijn drinkt, ben ik ongerust.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 2 mei in Zeno.

Ja, Deborah Campert (81) is de vrouw die al 50 jaar Remco Campert (90) bemint. Maar de galerist en kunstadviseur schreef ook drie boeken, waaronder de zopas verschenen dagboeknotities Wij Knippen De Wind. "Als Remco gedichten voorleest, word ik nog altijd helemaal week.”

We schrijven 5 maart 2020, een dag die ondertussen de geschiedenis is ingetuimeld als één van de laatste etmalen in het pre-quarantaine-tijdperk.

Ik sta in de erker op de eerste verdieping van het Amsterdamse herenhuis van Remco en Deborah Campert en vraag mijn gastvrouw: "Hing hier vroeger geen kunstwerk van Emma Kay?" "Hoe wéét jij dat?", reageert ze. "Gezien op een foto op het internet." "Oh. Ik vergeet altijd dat mensen dankzij dat internet al alles over ons weten."

Dit had het internet me nog niét verteld: in het echt is Deborah Campert nog mooier dan op foto's. Haar haren mogen dan wel grijs zijn, ze verdienen nog altijd het predikaat weelderig. En haar ogen mogen dan wel omsingeld worden door rimpels, ze doen nog altijd mannenharten zuchten. Vraag maar aan fotograaf Thomas Sweertvaegher. Of aan mij.

We nestelen ons in de woonkamer, drinken koffie en beginnen aan de opdracht die we onszelf gegeven hebben: het luidop bij elkaar keuvelen van een paar noemenswaardige gedachten over Wij Knippen De Wind, haar zopas verschenen boek. 'Notities van een overgrootmoeder' liet de uitgeverij bij wijze van ondertitel op de cover drukken. Is het overgrootmoederschap dan een marketingtroef?

"Ik wilde eigenlijk eerst een boek maken waarin ik mezelf interviewde", vertelt Deborah Campert. "Maar omdat zo'n interviewboek toch wat te particulier werd, ben ik overgeschakeld op dagboeknotities. 'Laten we ze 'notities van een overgrootmoeder' noemen', zeiden ze bij De Bezige Bij. 'Dan heb je alvast een publiek.' (lacht) Ik vond het prima. Ik heb het volste vertrouwen in het oordeel van mijn uitgeverij. "

"Los daarvan bén ik natuurlijk ook een overgrootmoeder. En nog een trotse ook: ik vind mijn achterkleindochter heel bijzonder. Ik heb de titel van mijn nieuwe boek aan haar te danken, wist je dat? Toen ze twee was, waren we op een middag in de tuin met lange dunne staafjes aan het zwaaien. Ik vroeg: 'Vera, wat zijn we aan het doen?' Ze antwoordde: 'Wij knippen de wind.' Heerlijk, toch?"

Schrijfschaamte

Toen ik Deborah Campert gemaild had dat ik Wij Knippen De Wind nog voor onze ontmoeting zou lezen, had ze geantwoord: 'Maar misschien valt mijn boekje u wel tegen en wilt u niks meer met mij te maken hebben!' Het deed me denken aan wat Remco Campert in een interview ooit over haar zei: 'Deborah heeft last van schrijfschaamte.' Is ze bang dat de onvermijdelijke vergelijkingen tussen haar eigen boeken en die van haar echtgenoot in haar nadeel gaan uitvallen?

"Nee, dat is het niet. Ik zou mezelf nooit met Remco durven vergelijken. Ik ben gewoon oprecht bang dat wat ik schrijf niet goed genoeg is. Ik ben geen échte schrijfster, weet je. Ik kan een verhaal vertellen. Een paar mooie zinnen formuleren. Maar het schrijftalent van Remco, dat ontbeer ik. Echte schrijvers kunnen een geschiedenis verzinnen die ze niet zelf hebben meegemaakt. Ik kan alleen maar biografische dingen schrijven. Dat zegt genoeg."

"Denk nu niet dat ik bescheidenheid aan het veinzen ben. Ik bén helemaal niet bescheiden, ik ben een opschepper. Maar de waarheid heeft haar rechten. Ik betwijfel of mijn boekjes het daglicht hadden gezien als ik niet de vrouw van Remco Campert was geweest."

Ze zwijgt even. Dan: "Remco verzekert me nochtans dat ik heel goed kan schrijven. Dat de uitgeverij mijn boeken nooit zou publiceren als ze niet goed waren. Misschien is het nuttig dat ik dat toch óók even vermeld. Misschien moet ik mezelf tijdens dit interview niet helemáál afkammen. Schrijf dus maar dat Wij Knippen De Wind een ontzettend leuk cadeauboek is." (lacht)

Ik tast in mijn parate recensentenwoordenschat en noem haar boek een ontroerende bundel observaties van een auteur die uit de soep van het alledaagse feilloos de balletjes weet te vissen. Ik voeg er zelfs nog aan toe dat er wat van de soepele schrijfstijl van haar man in haar boek is geslopen. "Wij Knippen De Wind is even lichtvoetig als de boeken van Remco, dat klopt. Het is geen filosofisch of diepgaand werkje. Dat is ook niet mijn literaire specialiteit."

In één van haar dagboeknotities suggereert ze dat haar gevoelsleven zich niet laat beknotten door haar status van getrouwde vrouw. 'Ik ben verliefd, al een half jaar. Dat had ik al eerder willen schrijven, maar ik was bang dat het de magie zou verbreken.' Ik vraag of haar verliefdheid de verschijningsdatum van haar boek overleefd heeft en wat de heer Campert daar zoal van denkt.

"Dat ik verliefd ben, wil nog niet zeggen dat ik een verhouding heb", antwoordt ze. "Ik vind het gewoon heerlijk dat ik op mijn 81ste nog kan ervaren hoe verliefdheid voélt. Iemand leuk vinden, via e-mail een beetje flirten ... Meer hoeft dat voor mij niet te zijn. Vroeger was ik altijd op meerdere mannen tegelijk verliefd. Die gewoonte hou ik in stand: ik ben momenteel verliefd op twee mannen. Maar de ene weet het niet en de andere is homoseksueel. Remco hoeft zich dus nergens zorgen over te maken." (lacht)

Zuchten en kreunen

Het is vier uur. Ze staat op, neemt de scheepstoeter die op het dressoir ligt en zegt: "Ik roep Remco er even bij." In de gang blaast ze twee keer hard op de toeter. Wanneer ze opnieuw de woonkamer binnenkomt, zegt ze: "Hij komt dadelijk."

Twee minuten later maakt de negentigjarige Campert schuifelend zijn entree. Hij schudt fotograaf Thomas Sweertvaegher en mij de hand en zegt: "Even mijn sigaretten pakken."

Op de Scrabble-tafel van de Camperts - ze spelen elke dag om klokslag vier uur een partijtje Scrabble - ligt een rantsoen van drie sigaretten. Remco Campert steekt er eentje op en produceert een glimlach die de ex-roker in mij herkent als de post-deprivatie-glimlach. "Remco mag van mij pas vanaf vier uur roken", zegt Deborah. "Anders zou hij de hele dag hoesten. En daar zou ik verdrietig van worden."

Wanneer de fotograaf haar verzoekt om haar hoofd op de schouder van Remco te leggen, vraagt ze: "Is dat niet wat aanstellerig?" Remco: "Ouderwets, misschien. De vrouw in aanbidding voor de man, dat is niet meer van deze tijd."

Na tien minuten fotograferen vraagt Remco Campert of we hem uit zijn functie van geportretteerde willen ontheffen. Hij steekt een tweede sigaret op en trekt zich terug achter zijn rookgordijn.

Dichter J.C. Bloem zei ooit: 'Remco heeft niemand nodig. Niemand en niets. Hij is een dromer in zijn eigen wereld.' Ik vraag Deborah Campert of ze die observatie kan onderschrijven.

"Remco is heel autonoom", knikt ze. "Tegenwoordig zit hij de hele dag in zijn eentje op een stoel. Hij leest niet, hij schrijft niet, hij luistert enkel naar de radio. Ik zou daar gek van worden. Maar Remco niet. Laatst begon de brandmelder in zijn kamer te piepen. Ik was benieuwd hoe hij dat zou oplossen. Maar hij bleef rustig op zijn stoel zitten. Ik vroeg: 'Hoe kun je je nu concentreren met dat gepiep?' 'Ik heb er geen last van', antwoordde hij. 'Ik doe alsof het een vogeltje is.'" (lacht)

Dat er ten huize Campert stijlvol gerelativeerd wordt, blijkt ook uit een heerlijke passage uit Wij Knippen De Wind: 'Als wij elkaar om vier uur ontmoeten voor het Scrabble-spel moeten wij tegenwoordig lachen om onszelf. Wij zijn net een toneelstuk. Wij spelen oude mensen, zuchtend, kreunend, op stokken, en bijna doof. Het maakt het leven wat draaglijker en lichter.'

Een tachtiger en een negentiger die doen alsof ze oud zijn: een betere demonstratie van de eeuwige jeugd bestaat niet, zeg ik.

"Het heeft iets liefs, ja. Maar we zijn niet altíjd jolig, hoor. Remco wordt steeds zwakker, stiller en vermoeider. Hij kan haast niks meer, ik moet full time voor hem zorgen. Mijn leven is min of meer overgenomen door praktische beslommeringen."

"Ik maak me ook zorgen om Remco's gezondheid. Als hij minder wijn drinkt dan gebruikelijk, bijvoorbeeld. Remco mag van mij twee glazen wijn per dag drinken. Meestal wil hij er na die twee nóg één en moet ik zeggen: 'Nee, Remco, je hébt er al twee gehad.' Maar gisteren heeft hij het bij één glas wijn gehouden. Nou, dan ben ik meteen ongerust. Dan denk ik: Hij is toch niet aan het stilvallen?'"

"Wat mezelf betreft, is mijn grootste angst dat ik ooit dement word. Dat klinkt een beetje aanmatigend, maar ik heb het steeds moeilijker om op namen te komen. De regisseur Frans Weisz, een goeie vriend van ons, heeft er ook last van: hij kan geen zin meer afmaken. Als we samen zijn, gaat het voortdurend van: 'Wacht even ... euh ... laat me denken ... euh ... tja ... euh ... nou ...' Bloednerveus word ik er van. Maar ik begin net zoals Frans te worden." (lacht)

Relationele woeligheden

Deborah Campert wordt in 1938 geboren in Kansas City, Missouri en verhuist op haar negende naar Cincinnati, Ohio. Ze groeit op in wat biografen 'een intellectueel milieu' noemen: haar vader had een diploma geschiedenis en architectuur, haar moeder een diploma Engelse literatuur en Frans.

"Mijn ouders waren voortdurend aan het lezen. Elke avond leerden ze mij, mijn broer en mijn zussen een nieuw woord. Daarmee hebben ze mijn zin in taal enorm aangescherpt. Het nadeel van onze taalexpedities was dat ik me na verloop van tijd enorm begon aan te stellen op school. (met zwaar Amerikaans accent:) 'Hey kid! Do you know what serendipity means?'" (lacht)

"We waren een rommelig, maar gezellig gezin. Er werd behoorlijk wat af gekletst. We hebben later van het vertellen van verhalen allemaal ons beroep gemaakt. Mijn jongste zus schrijft kinderverhalen, mijn oudste zus publiceert filosofische boeken en mijn broer is een professioneel storyteller: hij huurt in heel Amerika theaters af, stapt het podium op en vertelt verhalen. Mensen willen onderhouden, is bij ons een familietrekje."

Wanneer ze twintig is, emigreert Campert naar Amsterdam om er een nieuw leven op te bouwen met Eelco Wolf, de Nederlandse student toneelkunst die ze in Cincinnati heeft leren kennen. Twee kinderen en één echtscheiding later - het is inmiddels 1966 - leert ze op de vernissage van een tentoonstelling Remco Campert kennen. Ze wordt meteen verliefd op zijn woorden.

"Remco las het gedicht Brieven voor. Daarin staat deze regel: ‘En zij op de bank lag te slapen onder de blauwe deken...' Ik dacht meteen: 'Ik wil die vrouw onder de blauwe deken zijn.' Nog dezelfde avond heb ik Remco mee naar huis genomen."

"Ik had Remco vóór die bewuste avond al één keer gezien: in het gezelschap van Lucia, zijn derde vrouw. Ik weet nog dat ik toen dacht: 'Hoe kan zo'n lelijke man zo'n mooie vrouw hebben?' (lacht) Later ben ik Remco fysiek wél aantrekkelijk gaan vinden, natuurlijk. Al blijven vooral zijn woorden een magisch effect op me hebben. Als hij gedichten voorleest, word ik nog altijd helemaal week."

Begin jaren tachtig gaan Remco en Deborah na een periode van relationele woeligheden - "te veel alcohol, te veel overspel" - uit elkaar. Afscheid nemen doen ze met de woorden: "Als we oud zijn, gaan we opnieuw samenwonen."

Een decennium lang proeven ze op serieel monogame wijze van andere geliefden. Tot ze in 1996 simultaan single zijn en besluiten dat ze inmiddels oud genoeg zijn om elkaar voor de tweede keer te leren kennen. Ze kopen een huis, trekken bij elkaar in en trouwen in aanwezigheid van al hun kinderen en kleinkinderen.

Vierentwintig jaar houdt het huwelijk van de Camperts ondertussen stand. Een succes dat ze in een interview met Vrij Nederland als volgt verklaren: "Als je ouder wordt, moet je ieder je eigen vertrekken hebben. Je eigen werkkamer, maar ook je eigen badkamer. Wij hebben in ons huis elk onze eigen verdieping. We hebben fysiek en geestelijk de ruimte om onszelf te zijn en om bij elkaar te zijn als we daar zin in hebben. Het is de ideale situatie."

Deborah Campert heeft twee kinderen uit haar eerste huwelijk, Remco Campert twee kinderen uit zijn derde huwelijk. Over de opvoeding van hun samengestelde kroost zeiden ze ooit: 'Zoals zoveel mensen waren wij in de jaren zeventig vooral met onszelf bezig.' Wanneer ik die uitspraak onbeschermd op de interviewtafel leg, reageert Deborah Campert een beetje kregelig. "Ja hoor, wij waren echt héél slechte ouders."

Ik zeg dat ik haar niet wil bekritiseren. Dat ik hooguit wil polsen of ze terugblikkend nooit gedacht heeft: 'Ik had toch graag wat méér tijd met mijn kinderen doorgebracht.' Ze haalt haar schouders op en zegt, inmiddels weer wat zachter: "Ik lijd niet aan schuldgevoelens. En Remco al helemaal niet. Wij hebben als ouders slordige levens geleid. Daar ben ik niet trots op. Maar we hebben toch hele leuke kinderen. Dus zo erg zullen we nu ook niet geweest zijn."

Ontspullen

Ze verdwijnt naar de keuken om een glas wijn in te schenken, ik maak van het gespreksvacuüm gebruik om de kunstwerken van de Camperts te bewonderen. Ik zie een schilderij van Ed Gebski, een zeefdruk van Louise Bourgeois, een werk van Mariëtte Linders en vijf ingelijste tekeningen van de man des huizes. "Die heeft Remco gemaakt in 1951", zegt Deborah wanneer ze weer terug is. "Op een dag zullen ze veel geld waard zijn."

In de jaren zeventig richtte Deborah Campert Galerie Balans op, een kunstgalerij aan de Leidsegracht waar zelfs The Rolling Stones ooit zijn binnengedwarreld. Daarna beheerde ze ruim twintig jaar de kunstcollectie van ABN Amro en adviseerde ze door kunstkoorts gevelde privé-verzamelaars.

"Eenentwintig jaar lang bezocht ik elke zaterdag met een kunstminnend echtpaar de Amsterdamse galerijen. 'Kunst kijken', noemden we het. Ik kende alle artiesten en galerijen, ik wist perfect waar ik naartoe moest. Nu ik minder mobiel ben, ben ik mijn overzicht op de kunstwereld weer kwijt. Maar dat vind ik niet zo erg. Ik heb zoveel om aan terug te denken."

Het kunstwerk van Emma Kay dat vroeger in de erker op de eerste verdieping hing, is nog niet zo lang geleden verkocht, zo blijkt. Mevrouw Campert is op haar eenentachtigste zowaar aan het ontspullen geslagen. "Vorig jaar dacht ik steeds vaker: 'Wat als ik straks te oud ben om hier nog te kunnen wonen? Wat moét ik dan met al die voorwerpen die we in de loop der jaren verzameld hebben?' Sindsdien heb ik onze vleugelpiano en een paar grote kunstwerken verkocht. Met het ouder worden, hecht ik steeds minder waarde aan objecten."

Zelfs de vele brieven die haar ouders de voorbije decennia vanuit Amerika naar haar stuurden, zijn inmiddels in een container beland. "Ik werd er treurig van. Mijn ouders werden door die brieven weer tot leven gewekt, terwijl ze er al een hele tijd niet meer zijn. Ik vond dat een ontwrichtend contrast."

"Ik ben destijds veel te vroeg uit het nest gevlogen, en veel te ver weg. De heimwee naar mijn ouders heeft me nooit los gelaten. Maar het is - zeker vandaag - zinloze heimwee. Ik kan de klok niet terugdraaien, ik kan mijn ouders niet terugtoveren."

Zitten er na 61 jaar Nederland nog restjes Amerika in Deborah Campert? "Nauwelijks. Ik heb een tijdje geleden zelfs mijn Amerikaanse paspoort ingeleverd. Sinds Trump aan de macht is, zijn Amerikanen die in het buitenland wonen namelijk een lucratieve hobby van de Amerikaanse belastingdienst. Maar ik mis mijn voormalige nationaliteit niet, hoor. Ik voel me noch een Amerikaanse, noch een Nederlandse. Ik voel me gewoon Deborah."

Graf met uitzicht

In Wij Knippen De Wind laat ze er weinig twijfel over bestaan: oud worden is geen feest. Ze vergeet steeds vaker of ze haar pillen al genomen heeft, wordt door haar achterkleindochter niet langer op de wangen gekust omdat die te rimpelig zijn en wordt langzaam maar zeker ingehaald door haar eigen verleden.'Gesprekken gaan steeds vaker over hoe leuk het vroeger was en niet over hoe leuk het tegenwoordig is.'

Wanneer ik vraag of er aan het verglijden van de jaren ook voordelen verbonden zijn, antwoordt ze: "Enkel praktische. Als je met een stok rondloopt, mag je ook vóóraan in de tram uitstappen, bijvoorbeeld. Maar voor de rest is er niks aan, aan dat hele oud worden. 'Het verleden houdt ons op de been', schrijf ik in mijn boek. En zo is het ook."

Met boezemvrienden Kees en Barbara van Kooten spraken de Camperts af dat ze, eenmaal dood, naast elkaar op het kerkhof gaan liggen. De percelen op begraafplaats Zorgvlied in Amsterdam zijn al tien jaar gereserveerd. "We waren er vroeg bij", zegt Deborah. "Dat moést ook, want anders waren de beste plekken weg. En we wilden toch graag een graf met een mooi uitzicht. (lacht)"

In 1979 schreef Remco Campert een gedicht met de titel Voor Deborah: 'Als ik doodga / hoop ik dat je erbij bent / dat ik je aankijk / dat je mij aankijkt / dat ik je hand nog voelen kan. / Dan zal ik rustig doodgaan / Dan hoeft niemand verdrietig te zijn / Dan ben ik gelukkig.'

Ik vraag Deborah Campert of ze die woorden al éénenveertig jaar in de mooiste kamer van haar hart bewaart. Maar ze maakt korte metten met mijn geromantiseer. "Ik vind Voor Deborah een lelijk gedicht. Dat weet Remco ook. Het is natuurlijk liefdevol bedoeld, maar het is gemakzuchtig. Sentimenteel. Het is echt een niksgedicht."

"Voor alle duidelijkheid: op dat ene gedicht na, ben ik uiteraard een fan van de poëzie van Remco. Wist je dat ik zijn gedichten nog gebruikt heb om Nederlands te leren? Toen ik in 1959 in Nederland aankwam, zei Eelco, mijn eerste man: 'Lees de dichtbundels van Remco Campert. Die zijn én goed én gemakkelijk.' Dat heb ik dan maar gedaan. Hoewel ik toen nauwelijks Nederlands sprak, voelde ik meteen dat de poëzie van Remco bijzonder was."

En dan vindt ze dat het welletjes is geweest. "Lieve jongen, zo'n lang interview is toch véél te veel eer voor iemand die nog maar drie dunne boekjes heeft geschreven? Ik vind het leuk dat je er bent, hoor, maar misschien moet ik me stilaan weer in zwijgzaamheid hullen."

Aan de Scrabble-tafel neem ik afscheid van Remco Campert. Wanneer Deborah bij vergissing zegt dat ik nog helemaal terug naar Gent moet (het is fotograaf Sweertvaegher die in Gent woont, niet ik), worden er kortstondig herinneringen opgehaald aan wijlen Hugo Claus, bij wie de Camperts in Gent vaak op bezoek gingen. "Ik word nog altijd emotioneel als ik aan Hugo denk", zegt Remco Campert. Zijn vochtige ogen spreken hem niet tegen.

Wanneer ik opnieuw in de Jan Luijkenstraat sta, werp ik nog een laatste blik op de residentie van de Camperts. Ze zullen nu wel aan het Scrabblen zijn, zeg ik in mezelf. Daarna zullen ze biefstuk eten en tv kijken. Voor het slapengaan zullen ze nog even doen alsof ze oud zijn. En misschien, heel misschien, zullen ze opnieuw het gesprek voeren dat Deborah Campert in Wij Knippen De Wind optekende:

Remco: "Jammer, hé, dat we dood moeten."

Deborah: "Ja. En het was net zo leuk."

0 notes

yllphets-blog · 7 years

Text

Zo krijg je een overzichtelijke computer of smartphone

Hoe hou jij je computer, smartphone of tablet overzichtelijk? Maak jij overal mappen voor in je mailprogramma, groepeer je apps of hou je je bureaublad op je computer lekker schoon? Hoe categoriseer je foto's? We geven tips!

Je start je computer op en ziet een enorm vol bureaublad met foto's, video's, documenten en snelkoppelingen waar je al een hele tijd niets mee gedaan hebt. Wat een digitale bende! Tijd voor de schoonmaak. Een netjes opgeruimd bureaublad werkt veel prettiger namelijk, net als een opgeruimde computer, fris ogende tablet, overzichtelijke postbus voor je mailtjes en lege smartphone.

'Moet ik er iets mee?'

Karen Visser is 'professional organizer' en runt New Broom dat mensen helpt om productiever te zijn en slimmer te werken. Ze schreef ook het boek 'Final.def.versie3' dat helpt om digitaal op te ruimen. Ze tipt dat je goed moet kijken wat je wel en niet wil bewaren. 'Digitale nieuwsbrieven kan je weggooien, documenten van de verzekering niet. Foto's die mislukt zijn hoef je ook niet te bewaren.' Ze raadt mensen aan om na te gaan of je nog 'iets moet' met een mailtje of een bestand. Schroom niet om eens wat weg te gooien. 'Veel mensen hebben weggooiangst. De oplossing kan zijn om een tijdelijke wachtruimte te maken met al die dingen waar je over twijfelt. Maak een tijdelijk mapje. Als je daar een tijdje niet in gekeken hebt kan het dus weg.'

Maak mappen

Visser zegt dat je niet meer dan tien hoofdmappen moet maken. Daarin zet je maximaal tien submappen, twee niveaus dus. 'Je hebt een hoofdmap 'verzekering' en daarin maak je submappen voor je autoverzekering, reisverzekering, zorgverzekering etc.' Het helpt ook niet als je documenten een hele vage naam geeft. Zo kan je niks terugvinden. 'Maak het zo concreet mogelijk door middel van de vuistregel jaar/maand/dag/onderwerp.' Gaat de brief naar de verzekeraar en claim je schade via je reisverzekering? Geef je bestand dan een zo duidelijk mogelijke naam zoals '20170610 Brief [verzekeraar] schade huurauto Portugal'.

Orden je foto's

Visser zegt dat je foto's het best per jaar kan ordenen. Er zijn allerlei programma's die dubbele foto's verwijderen. Je hoeft niet tien keer dezelfde foto te hebben. Als eentje is gelukt kunnen de overige negen weg. Je kan er voor kiezen om je vakantiefoto's te sorteren per vakantie en vervolgens per dag. Ook kan je een locatie in de mapnaam zetten als je in meerdere plaatsen bent geweest op vakantie.

Hoe krijg je je smartphone netjes?

Ook op onze telefoon puilt het uit van de bestanden. Met name foto's en filmpjes bewaren we massaal. Handig als je eens een filmpje aan je vriend of vriendin wil laten zien, maar als daardoor je smartphone volloopt, dan wordt het tijd voor een schoonmaakbeurt. Dat is vooral als je bij het installeren van een nieuwe app de melding krijgt dat er geen opslagruimte meer is. Om opslagruimte vrij te maken kan je bijvoorbeeld je foto's en video's synchroniseren met de cloud, een voorbeeld van zo'n dienst is Dropbox. Je beeldmateriaal wordt dan online opgeslagen. Bekijk je apps ook nog eens goed. Welke gebruik je wel en welke niet? Alles dat je niet gebruikt kan weg. Heb je de app weer eens nodig? Dan kan je hem zo downloaden. Visser tipt dat je je apps ook moet clusteren. 'Dat is veel overzichtelijker.' Zet je nieuwsapps in een mapje, net als je apps voor sociale media en apps voor je financiële zaken. Dat doe je op je iPhone door je vinger op bijvoorbeeld de Facebookapp ingedrukt te houden en vervolgens te slepen naar de Twitterapp. Zo kan je de apps samenvoegen in een mapje en die een naam geven.

Hoeveel nieuwsbrieven krijg je?

Veel consumenten zijn verzot op nieuwsbrieven, maar hoe vaak lees je die nu eigenlijk? Misschien tijd om er een paar die je nooit leest op te zeggen. Dat kan meestal via een afmeldknop onder- of bovenaan de nieuwsbrief zelf, of via een website als Unroll.Me.

Grootste fout?

'Hyperarchiveren, daardoor moet je veel te diep nadenken en graven als je een bestand zoekt. Komt door teveel lagen in je mappenstructuur. Als mensen tegelijkertijd slordig zijn met de naamgeving, dan helpen die mappen ook niet echt. Ook hebben we moeite met weggooien. Bedenk: alle rommel is een uitgesteld besluit.'

Tips van onze WhatsAppers

Natuurlijk hebben we ook onze achterban op WhatsApp geraadpleegd hoe zij hun laptop, computer, smartphone of tablet opschonen. Daar kregen we enkele tientallen reacties op.

De tip om je bestanden te ordenen in mappen is het meest genoemd. Onder andere Monica, Deborah en johanjopy doen dit. Hans ook, maar wel naar vermogen en tijd. Het kost inderdaad ook wat tijd om overal mappen voor te maken en die een goede naam te geven zodat je je bestanden makkelijk kan terugvinden.

Tineke en Aad gebruiken een externe harde schijf. Daardoor blijven hun computer en laptop schoon. Aad: 'Ik zet alle data op een externe schijf, gegroepeerd in mappen per categorie'. Tineke doet exact hetzelfde. 'De foto's heb ik gecategoriseerd in mappen op familie, vrienden en bezichtiging. Deze staan tevens op mijn externe harde schijf. Zo wil ik er voor zorgen dat mijn bestanden altijd bereikbaar zijn en bij een cyberaanval veiliggesteld zijn. De schijf gebruik ik alleen als het nodig is.'

Luuk maakt gebruik van OneDrive van Microsoft. Dat is een cloudopslagdienst en hij maakt er gebruik van voor de opslag van foto's die hij met z'n mobiel heeft gemaakt. 'Onderwijsinstanties bieden vaak gratis 1000GB ruimte aan. Hier laat ik al mijn bestanden mee synchroniseren.' Luuk tipt dat je je mailprogramma volledig online moet houden. 'Dan sla je zo min mogelijk op op je computer.'

Marcel kijkt heel bewust hoe hij z'n inbox van z'n e-mail zo leeg mogelijk kan houden. 'Mijn e-mails gaan niet eerder uit de inbox (naar een specifieke bewaarmap) voordat ik ze heb behandeld.'

Charlotte haalt maandelijks haar telefoon, camera en filmcamera leeg om het zo bij te houden. De foto's die ze tijdens haar vakantie en van haar kinderen maakt verwerkt ze direct in een album. Digitaal opruimcoach Karen Visser vindt het een goede tip om op vaste momenten alles op te ruimen. 'Maak met jezelf die afspraak.'

Kenneth maakt gebruik van een tip die Karen Visser eerder al gaf, namelijk die van het clusteren van je apps op je smartphone. Kenneth heeft bijvoorbeeld een mapje 'sociale media' waar hij apps in zet als WhatsApp, Facebook, Snapchat en Tinder.

Nick is IT'er en hij gaat heel gestructureerd te werk. 'Ik maak een compleet plan. Op mijn privéserver maak ik een gedeelte aan voor alleen administratieve (onder andere financiële) administratie. Die versleutel ik, beperk de toegangsrechten en ik zorg voor een goede back-up. Voor andere documenten, (familie)afbeeldingen, (home)videos en muziek heb ik ook een eigen gedeelte gegeven op de server. Je kan er niet rechtstreeks op. Het gaat via een beveiligd synchronisatieprogramma met autorisatie. Zo voorkom ik dat ik slachtoffer word van ransomware.'

Microsoft BV-T5E Batterij 3000mAh/11.6wh 3.85V

Motorola FX30 Batterij 2810mAh 3.8V

DELL H6T9R RV8MP Batterij 44wh 11.1V

Acer AC13C34 Batterij 2640mAh 11.4V

LG BLP571 Batterij 3100mAh 3.8V

Acer AP13G3N Batterij 6800mah/25WH 3.7V

#computer of smartphone #tablet #news

0 notes