#dialoog

[overwijs]

“𝙐 𝙗𝙚𝙣𝙩 𝙬𝙚𝙡 𝙖𝙖𝙧𝙙𝙞𝙜 𝙢𝙚𝙫𝙧𝙤𝙪𝙬.”

Werken in het onderwijs heeft veel leuke kanten en andere voordelen. Ja, het is intensief, maar ook dat heeft voordelen. Als er dingen spelen in je leven, minder leuke zaken die je flink kunnen afleiden, dan is een baan waar je door de vele prikkels en beslissingen per minuut aan niets anders kan denken heel prettig zijn. Je even verliezen in je werk, vluchten uit jouw andere bestaan zou je kunnen zeggen, kan dan stiekem best lekker zijn. Zorgen uit mijn privé-leven kunnen dan even een paar uur verdwenen lijken, zodat ik met volle focus mijn werk kan doen.

Dat werkt. Mits. Ja, zoals zo vaak is er een voorwaarde, een maar. Als je lessen goed (genoeg) lopen, kan dat heerlijke afleiding zijn. Heb je lessen die minder goed gegaan dan je gewend bent, wat niet gek is als je zelf minder goed in je vel zit, dan komt dit extra hard aan. En dan hoor je jezelf opeens feller reageren dan misschien echt past bij de situatie, voel je die vervelende les dieper in je lichaam en geest. Terwijl als je terugkijkt op de les het vaak niet eens zó erg was.

Nou… Zo’n dag had ik dus. Andere frustraties drongen mij en mijn les binnen. Alle kleine verstoringen en uitdagingen gingen van mug naar olifantstatus. De les haalde niet het beste in mij naar boven zullen we maar zeggen. Dus sloot ik mijn les af met excuses aan de klas, dat ik misschien buiten proportie had gereageerd en bleef ik met mijn hoofd in mijn handen achter aan mijn bureau.

****, is dan het enige wat ik denk terwijl ik me suf reflecteer. Wat ging er mis en wat gebeurde er nou eigenlijk dat zo erg was. De conclusie was: zo erg was het allemaal niet. En toch voelde het niet zo. Als ik het lokaal uitloop zegt een leerling uit een andere klas: “ik hoorde dat u een zware les had mevrouw.” Ik interpreteer het als medeleven en bevestig dankbaar. Een ander, de grapjas, vraagt: hoe zwaar, 190 kilo?”. En de luchtigheid is terug, ook een beetje bij mij.

Die middag zie ik een leerling uit m’n klas een straf uitzitten en knoop een geïnteresseerd praatje aan. Hij vertelt wat er gebeurd was, wat hij er van vond, hoe het gesprek ging met die docent en sluit af met: “die docent vind ik gewoon niet aardig.”

Met de gebeurtenis van de ochtend nog vers op mijn netvlies flap ik er uit: “ik ben ook niet altijd aardig.” Waarop hij zonder twijfel reageert dat ik wél aardig ben. “Maar vandaag was ik toch niet bepaald aardig…”.

Hij kijkt mij even aan, terwijl hij verder gaat met het uitvoeren van z’n straf en zegt resoluut: “dat kan een keertje gebeuren mevrouw, dat maakt u niet onaardig.” En deze jongen laat in een gesprek van minder dan een minuut zien waarom werken in het onderwijs nou écht leuk is, pubers met hun kleine hartjes en grote monden.

#docent #leerling #onderwijs #dialoog #gesprek #afbeelding #blog #OverWijs #straf #emoties

[twafordizzy]

Mario Vargas Llosa huldigt Jorge Amado

Jorge Amado; bron beeld: blogspot.com Wie zoekt zal vinden en ik vond wat ik zocht. Mijn Latijns Amerika is het woordenboek dat schrijver Mario Vargas Llosa schreef over zijn Latijns Amerika. Een verzameling teksten die gaan over de vele personen en perspectieven die Zuid-Amerika biedt. Daarin vond ik een ode aan de Braziliaanse schrijver Jorge Amado (1912-2001). Vargas Llosa zocht de Braziliaan…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #beproeving #bewonderend #Brazilië #dialoog #geluk #het werk #hoop #inwoners #kleine dingen #Latijns Amerika #levensvreugde #liefde voor het leven #Lot #moed #moraal #naam en toenaam #ode #optimisme #personage #persoon #perspectief #Peru #plezier #plotwending #populariteit #positieve kant #schrijver #tegenslag #vaardigheid

[unsignedbooks]

Een Man Genaamd Ted 

Alledaagse Dialogen – For English Click Here. In dagen van weleer was het gebruikelijk voor de hardwerkende kantoorlui om, als er een medewerker met pensioen ging, een praatje te houden alsof deze collega al was overleden. Met pensioen gaan betekende dat je stopte met werken om te wachten tot de dood je kwam halen. Men geloofde dat deze, in de volksmond genoemde, speeches een goede oefening…

View On WordPress

#afscheid #comedy #dialogue #dialoog #family #funny #humor #mystery #oud #pensioen #prompt #story #toespraak

[haarlemupdates]

Gelovigen in het bisdom Haarlem-Amsterdam voelen zich onvoldoende gehoord door het bisdom. Besluiten over samenwerkingsverbanden, fusies en kerksluitingen worden van bovenaf opgelegd. Daarom kwamen ze op zondag 29 oktober naar Haarlem om bij bisschop Hendriks aan te dringen op een echte dialoog. Tien bussen met verontruste en strijdbare rooms-katholieken uit West-Friesland en de Kop van Noord-Holland kwamen rond half twee in de middag aan bij de Kathedrale Basiliek Sint Bavo aan de Leidsevaart in Haarlem. Actiecomité ’Houd de kerken open!’ heeft volgens voorzitter Jaap Braakman uit Hoogkarspel 550 aanmeldingen ontvangen van parochianen die hun stem willen laten horen bij het bisdom Haarlem-Amsterdam. Vooral uit dorpen als Hoogkarspel, Grootebroek, Zwaagdijk-Oost, Tuitjenhorn en Heerhugowaard De Noord en ’t Kruis vertrokken volle bussen. Onrust De aankondiging van bisschop Jan Hendriks vorig jaar dat van de 164 kerken in Noord-Holland er uiteindelijk 136 moeten sluiten heeft bij veel gelovigen voor grote onrust gezorgd. In de Bavokathedraal was een toespraak van Jaap Braakman en bisschop Hendriks. Daarna was het moment van de overhandiging van de petitie die meer dan vijftienhonderd keer werd ondertekend ’Houd de kerken open!’ aan de bisschop. Als afsluiting was er een optreden van gospelzangeres Berget Lewis. 7-Ronden-loop Parochianen konden bij aankomst in Haarlem meedoen aan de zogeheten ’7-Ronden-loop’ om de kathedraal. Deze refereert aan de belegering van Jericho, de eerste stad in het Beloofde Land die de Israëlieten veroverden na hun uittocht uit Egypte. De belegeraars liepen zevenmaal om de stad waarna de verdedigingsmuren instortten. Nu hoeven de muren hier niet in te storten, maar het beleid moet volgens het actiecomité wel gaan veranderen. Parochies in vooral West-Friesland en de Noordkop willen dat het bisdom gelovigen nauw betrekt bij de toekomst van de geloofsbeleving en besluiten om kerken eventueel op te heffen. Hun verzoek wordt door diverse parochies elders in het bisdom ondersteund. Onvermijdelijk Volgens bisschop Jan Hendriks is sluiting van kerken onvermijdelijk. "Dat ligt aan drie dingen: een gebrek aan gelovigen, gebrek aan vrijwilligers en een gebrek aan financiën. Als mensen weer naar de kerk komen dan hoeven we geen enkele kerk te sluiten." Regio Haarlem Het proces van sluiting van katholieke kerken is overigens al enkele jaren volop gaande. Ook in de regio Haarlem sluiten kerken. In Bloemendaal, de Pieterkerk in IJmuiden, de Naaldkerk in Santpoort-Noord en de Mariakerk aan de Rijkstraatweg en onlangs ook de Groenmarktkerk in het centrum van Haarlem. Van De Moeder van de Verlosserkerk in Schalkwijk wordt binnen enkele jaren afscheid genomen en in Aerdenhout zijn de zondagvieringen gestopt. Een reportage van Foto Ad Schaap.        

#BergetLewis #BisschopHendriks #dialoog #gelovigen #Haarlem #kerken #kerksluitingen #manifestatie

[berenschotstrategie]

Hoe onderscheidt u zich van de concurrent: van straatsteen tot snoeptomaat

In veel Aziatische steden zie je hetzelfde fenomeen: straten vol kraampjes die allemaal hetzelfde product verkopen. Overal dezelfde souvenirs, dezelfde zonnebrillen en dezelfde tassen. Het enige verschil lijkt de prijs. Maar zelfs die blijkt na even onderhandelen nagenoeg gelijk te zijn. Ook in het Nederlandse bedrijfsleven zien we dat producten steeds meer op elkaar gaan lijken. Van computers…

View On WordPress

#added value #anticyclisch groeien #commoditisering #Commodity Trap #concurrentie #dialoog #kostendruk #kostenleider #negatieve prijsspiraal #Onderscheidend vermogen #prijsconcurrentie #prijsdruk #tegen de markt in groeien

[mijnniemandsland]

Afwijzing.

In de hedendaagse samenleving is er een groeiende noodzaak om op constructieve wijze om te gaan met afwijzing en tegenslag. Terwijl onze wereld steeds complexer en onderling verbonden wordt, kan het vermogen om ‘nee’ te horen en te accepteren een belangrijke rol spelen in het bevorderen van persoonlijke groei en sociale harmonie. Dit artikel verkent het concept van ‘Nee’-Vrijwilligers: individuen…

View On WordPress

#coaching #dialoog #onderwijs

[toosvanholstein]

Geen Salade Niçoise maar wel Niçoise Inspiration + Hoe te SCHRIJDEN, een ReisKunst-verhaal

De creatieve geest voeden met rust middenin de bruisende stad Nice en dan daar ReisKunst uit voort laten komen. Hoe dat gaat? Deze blogaflevering van TOOS&ART is er goed voor. #kunst #art #Nice

De beroemde Russische schrijver Anton Tsjechov liep er ooit rond. Net zoals toekomstig Russisch dictator Lenin. Duitsers Thomas Mann, bekend van zijn romans, en Bertol Brecht, denk aan zijn toneelstukken, frequenteerden er voor de Tweede Wereldoorlog de café’s. Place Masséna met nog de niet overdekte rivier Paillon ervoor en zicht naar het binnenland En laat ik me nou zo  gelukkig kunnen…

View On WordPress

#Bertol Brecht #Bijenkorf #Côte d&039;Azur #conversation à Nice #dialoog #Egypte #Galleries Lafayette #India #inspiratie #Jacques Peyrat #Jaume Plensa #Jemen #Jordanië #Leeuwarden #Lenin #les sept continents #Mediterranée #Mexico #Nice #Place Masséna #Thomas Mann #Toos hermans #Tsjechov

[lrtmv2022]

Navigatie

Gebruik de onderstaande tags als je op zoek bent naar specifieke onderdelen van mijn blog.  

#Mediaknipsels Nederlands 1 #Boeken Nederlands 1 #Cultuurevenementen Nederlands 1 #Artikel Vaktijdschrift Nederlands 1 #Reality Check #Dialoog Nederlands 1

[kagamineriri]

I found a other dialoog form the game

What happend to my narinder he went form 0 C

Compliments to al around me lamb

Im not complaining i like to think he lossen up

I chance a little bit the dialoog to fit the art~♡♡♡

(Screenshot spoiler)

#art #mine art #digital art #mine artwork #artwork #cult of the lamb #game cult of the lamb #lamb #lamb cotl #cotl lamb #cotl au #cotl oc #cotl fanart #cotl narinder #narinder x lamb #narinder cotl #cult of the lamb narinder #narinder #narilamb #bishop narinder #cotl the one who waits #the one who waits #cotl marry #cult of the marrylamb

[saulsplace]

Hoog tijd voor een nieuw economisch paradigma!

Ware rijkdom ligt niet in consumptie, maar in de vervulling die werk kan bieden, betoogde uw auteur in 2015 in een artikel. Tien jaar later kan dit idee misschien vreemd klinken, nu zoveel mensen worstelen met geldzorgen. Naast financiële problemen is er echter nog een ander prangend probleem dat velen kwelt: bij veel banen ontbreekt een zinvolle impact op de wereld. Dit probleem wordt nog urgenter doordat mensen vastzitten in dit soort werk om financiële problemen te vermijden.

In zijn boek Bullshit Jobs (2018) beschreef antropoloog David Graeber (1961–2020) het probleem van het gebrek aan arbeidsvreugde in relatie tot de vervreemding tussen de echte wereld en het arbeidsproces. Onlangs keerde mijn aandacht terug naar dit onderwerp door informatie die ik kreeg van een bevriende ondernemer. Hij is gespecialiseerd in de zorgsector en in wetgeving op en rond de arbeidsmarkt. Hij vertelde me over de situatie in Spanje, waar veel medisch personeel enkel kansen krijgt om deeltijds te werken in de zorg. Daarnaast moeten zij administratieve taken uitvoeren om voldoende inkomen te verdienen. Ondanks hun uitstekende opleiding is het voor velen niet mogelijk om hun roeping uit te voeren, namelijk zorgen voor anderen.

Om de sfeer te proeven beginnen we maar gewoon even met een dialoog tussen de ondernemer en een niet nader te noemen persoon van de vakbond. We zouden verwachten dat de vakbond hoofdzakelijk bezig is om de sfeer op de werkvloer te verbeteren en te zorgen voor bestaanszekerheid voor werknemers. De prioriteiten blijken echter anders te liggen. De ondernemer woonde vele bijeenkomsten bij van de werkgeversbranche en hij zag veranderingen in de ideologische koers. Er werd steeds meer gepreekt over diversiteit, inclusie en intersectionaliteit: steeds was het de vraag of alle ondernemers dat oprecht meenden. Wellicht niet, maar mijn goede vriend zag het en onderging het.

Na lange onderhandelingen tussen werkgevers en vakbonden waren er weliswaar ideologische woke geurvlaggen gevestigd, maar in de kern – wat betreft geldzaken en de balans tussen economische zekerheid en flexibiliteit – zat de zaak nog steeds muurvast. Toen hij zag dat de andere werkgevers begrepen dat zij ondanks hun ideologische kleurverandering niet verder zouden komen, greep hij zijn kans om de waarheid te spreken.

“Nee – ik wil mij niet specifiek richten op transgenders. Hier lig ik niet wakker van. Iedereen die de functie goed kan uitoefenen is welkom. Verder ben ik er simpelweg niet mee bezig.” “Jij wil gewoon geld verdienen!”, snauwde de vakbondspersoon hem toe. “Dat klopt.” antwoordde hij rustig. “Daarom ben ik ondernemer. Ik blijf in mijn rol. Daar ben jij blij mee ook.” “Huh?” “De laatste vijf jaar zaten we in een situatie waarin de werkgevers jullie van de vakbond voortdurend naar de mond praatten. Zogenaamd zouden mijn collega’s zo wakker liggen over inclusiviteit op de werkvloer. Grotendeels onoprecht. Dat voelde je al aan. Jij geloofde ons niet en daar heb je gelijk in. Het ging ten koste van ons onderlinge vertrouwen. Wij als werkgevers willen deugen en zijn bezig de samenleving om te buigen naar jullie utopie. In de hoop jullie vertrouwen te winnen. Vergeefs natuurlijk. Dat werkgevers zo hard meedoen met het bevestigen van jullie ideologie, zou je angst moeten inboezemen. Daarmee stevenen wij af op een communistische heilstaat met bijbehorende planeconomie. Jij verliest daarin uiteindelijk jouw bestaanszekerheid en transgenders idem dito.”

De persoon van de vakbond was met stomheid geslagen en zei nog even niets. De ondernemer ging verder. “Daarom is het heel goed dat ik, als ondernemer, nu naar voren stap en weer hardop zeg: JA, IK WIL GELD VERDIENEN. Dat is een trein die ik aan het rijden breng. Een kapitalistische trein. En het is jouw rol om aan de laatste wagon te hangen en te zeggen: ‘Ondernemer, jij gaat zo snel. Hou rekening met de achterblijvers!’ Dan gaan we daarover een potje armdrukken. Resultaat is een iets minder hard rijdende trein waarin ook de achterblijvers in de wagon deelnemen aan de reis. Zo bouwen we een verdienmodel rond het goede en verbetert het onderlinge vertrouwen. Met al dat deugpronken, al dat ‘woke’, doen werkgevers alsof inkomsten genereren onderaan de ladder staat van prioriteiten. Daarmee liegen we tegen onszelf en tegen de wereld. Logisch dat jullie ons niet vertrouwen.”

De vervreemdende ervaring die doorklinkt in dit gesprek, is een uitmuntende aanleiding om het probleem met de arbeidsmarkt dieper aan te snijden. Bullshit jobs zijn er misschien altijd geweest, maar nu komt het fenomeen steeds meer naar de voorgrond en het raakt steeds meer mensen in hun dagelijks leven. Het hervormen van sectoren die op zich best efficiënt waren, leidt ertoe dat de financiële plussen die dat oplevert, worden omgebogen naar nóg meer bullshit jobs.

Graeber betoogt dat de toename van bullshit jobs samenhangt met de groeiende impact van de financiële sector. Dit verklaart ook waarom essentiële banen steeds meer onnodige taken bevatten. Om dit te begrijpen, gaan we terug naar de opkomst van het industriële kapitalisme. Ondernemers richtten zich toen vooral op de productie van specifieke producten, zoals landbouwmachines of ontbijtgranen. De bedrijfsleiders hadden in cultureel opzicht méér gemeen met de werknemers aan de lopende band dan met professionele investeerders en beursspeculanten. Hoewel ze financiële diensten gebruikten, stonden bedrijfsleiders toch wantrouwend tegenover de financiële sector, wat merkbaar was in de interne organisaties van bedrijven.

Rond 1970 trad er een verandering in, omdat de elites van de financiële sector en die van de managers, overheid en de bureaucratische toplaag, in feite fuseerden. CEO’s begonnen nu heen en weer te springen tussen bedrijven in totaal verschillende branches. De band tussen werkgevers en werknemers werd flexibeler en werknemers voelden zich minder loyaal naar hun bedrijf en werkgever. Om het gedrag van werknemers te monitoren en hun loyaliteit af te dwingen, werden bureaucratische pressiemiddelen ingevoerd.

Een belangrijke gevolgtrekking, die ook aansluit bij de praktijkervaring van de geciteerde ondernemer, is dat menselijke arbeid nu plaatsvindt binnen een systeem dat in theorie kapitalistisch is, maar in de praktijk heel anders functioneert dan wat begrepen en verklaard kan worden vanuit klassieke economische theorieën zoals die van Adam Smith, Karl Marx, Von Hayek en Keynes.

Wellicht vinden we een belangrijke aanwijzing bij de Franse theoreticus Guy Debord. Hij stelde in De spektakelmaatschappij (1967) dat de economie is overgegaan van ‘zijn tot bezit’ op ‘zijn tot schijnen’. Het geproduceerde product, wordt binnen het kapitalistische proces losgelaten en vervangen door representatie van dat product. Oftewel, niet het verwerven van bezit is nu de belangrijkste drijfveer van het kapitalisme, maar de handel in impressies, in sfeerbeelden, in ervaringen en status qua wat anderen van ons vinden. Dit verklaart de extreme aandacht voor marketing en PR, voor ideologische geurvlaggen op het werk. Het verklaart de groteske geldsommen die opgaan aan sociale media en aan CEO’s die net als feodale vorsten willen pronken met hun hofhouding, met hoeveel personeel zij onder zich hebben, los van hoe efficiënt het bedrijf opereert.  

Kortom, Marx dacht dat het internationale handelsimperialisme de hoogste en laatste fase van het kapitalisme was, voorafgaand aan de uiteindelijke implosie. Maar er was nog een fase daarná, namelijk de productie en marketing van gebakken lucht. Graeber schiet dus tekort in zijn analyse van ‘bullshit jobs’; we moeten eerder spreken van een ‘bullshit economie’ die de voedingsbodem vormt voor dergelijke banen. In deze economie moeten ondernemers die iets tastbaars willen produceren en een positief resultaat willen bereiken, door bureaucratische en ideologische hoepels springen. Zéker de kleine zelfstandige wordt tot wanhoop gedreven.

Deze vernietigende situatie geldt helaas niet alleen voor multinationals, de overheid en mensen in loondienst. Neem nu een lunchroom-ijssalon in een dorp als Velp. Het is halverwege april en de zomer moet nog beginnen. Toch zit de zaak al vol met vliegen. De eigenaar kan hiertegen weinig doen: het ophangen van plakstrips om de vliegen te vangen is verboden onder het mom van ‘dierenmishandeling’. Als hij toch plakstrips ophangt, kunnen inspecties hem boetes opleggen van honderden euro’s. Dit is totaal ontmoedigend voor de motivatie om iets moois te creëren. Als ondernemer moet je dus ondernemen onder een regime dat eigenlijk niet wil dat jij onderneemt. Je zou dan een akkoordje moeten sluiten met de lokale burgemeester, om dit absurde beleid niet te handhaven in het belang van de gemeenschap die van de lunchroom gebruik wil maken. Helaas zijn er in Nederland geen gekozen burgemeesters en zijn de huidige burgemeesters afhankelijk van het partijkartel en de baantjesmolen. Wat kun je hier nog aan doen?

Jonge kinderen zijn meestal opgewekt wanneer zij ontdekken dat ze voorspelbare resultaten in de wereld kunnen bewerkstelligen. In dat stadium maakt het nog niet uit of wat ze bewerkstelligen ook nuttig is of een gunstig gevolg heeft voor henzelf. Simpelweg iets in gang kunnen zetten, biedt vreugde. Dit ‘plezier van het zijn van de oorzaak’ laat zien hoe essentieel het is, voor het zijn van een volwaardig mens, om een causale impact op de wereld te hebben. Experimenten laten ook zien dat, als het kind eerst plezier heeft in oorzaak-gevolg relaties in gang zetten, en als daarna die gevolgen worden weggelaten, het kind boos en verdrietig wordt en zich volledig van de wereld afsluit.

Hieruit volgt dat het geestelijk zeer schadelijk en ontwrichtend is voor mensen om een baan te hebben waarin iedereen doet alsof je invloed hebt, en alsof die invloed een relevante impact maakt, terwijl dit in werkelijkheid niet zo is. Als bedrijven werknemers gaan betalen voor hun tijd en aanwezigheid, in plaats van voor eenheden zinvol verrichte arbeid, zien we hoe de economie ten prooi valt aan perverse wisselwerkingen. De bullshit economie maakt de werknemer tot een pion in het machtsspel van een ander. Een pion die een verbeelding in stand houdt, een illusie van meer controle, efficiency en merkbekendheid. De arbeidsproductiviteit stijgt al jaren niet meer!

Doordat werk steeds meer onder protocollen wordt gebracht en wordt opgedeeld in compartimenten onder het mom van ‘efficiency’, is de oorspronkelijke betekenis van het begrip ‘zorg’ in dienstverlening aan het vervagen. In een zorgdienst is het normaal zo dat één persoon betaalt voor zorg. Daarbij gaat de ontvanger van het geldbedrag een overeenkomst aan, om ‘aan te voelen’ wat de betaler precies verlangt en verwacht, wat diens wensen zijn. De zorger raakt dus bedreven in het ‘aflezen’ van de emoties en intenties van de ander, terwijl hij die betaalt, dit omgekeerd niet hoeft te doen. Dit fingerspitzengefühl biedt sociale meerwaarde. Het maakt dat mensen die werken in een praktische zorgomgeving, vaak fijn zijn om mee te werken en mee om te gaan. Helaas verdwijnt dit emotionele kapitaal als een gevolg van bureaucratisering en digitalisering.

Voor een bondige samenvatting van wat er de laatste vijftig jaar met het kapitalisme is gebeurd, kijken we naar de Elephant Tea Factory aan de rand van Marseille. Dit was oorspronkelijk een zelfstandig bedrijf, maar werd overgenomen door Unilever, de eigenaar van Lipton, de grootste theeproducent ter wereld. Initieel werd de fabriek met rust gelaten en hadden de werknemers de gewoonte om aan de machines te sleutelen. Dit leidde in de jaren negentig tot verbeteringen die de productiesnelheid met vijftig procent verhoogden en daarmee ook de winsten.

In de jaren vijftig, zestig en zeventig was de consensus in de industriële wereld dat bij verbetering van het productieproces een deel van de hogere winsten terugvloeit naar de werknemers. Echter, vanaf de jaren tachtig gebeurde dit niet meer, doordat bedrijven werden overgenomen door managers die behoren tot een globale elite van beroepsbestuurders. Een medewerker van de theefabriek legde dit uit aan Graeber:

“Kregen wij wat van dat geld? Nee. Werd het teruggeïnvesteerd in de fabriek, voor meer arbeiders en meer machines? Ook niet. In plaats daarvan werden er meer kantoorklerken aangenomen. Toen ik hier begon te werken waren er slechts twee: de baas en zijn personeelschef. Nu zijn er zeven kantoormedewerkers die rondlopen en notities maken terwijl wij werken. Ze praten erover in vergaderingen en schrijven verslagen. Eigenlijk proberen ze hun eigen baan te rechtvaardigen en dat lukt maar niet.”

Doorgaans dient administratief personeel om de efficiëntie te verhogen. Hier had dit geen zin, omdat de arbeiders de efficiëntie van de fabriek eigenstandig al maximaal hadden verhoogd. Toch werden er kantoorklerken neergezet. Dit heeft dus niets met efficiëntie of productiviteit te maken maar alles met de veranderde rolopvatting van corporaties. Nu er geen gangbare praktijk meer is dat verhogingen van arbeidsproductiviteit zich vertalen in meer voordeel voor werknemers, is het hoogst haalbare dat je net genoeg doet om niet ontslagen te worden. Dit is dodelijk voor de arbeidsmoraal en heeft ook tot gevolg dat die taskmasters en box-checkers worden aangenomen om personeel te controleren. Helaas zijn de opbrengsten van de verhoogde productiviteit omgezet in peperdure gebakken lucht.

Wij concluderen dat deelnemen aan het arbeidsproces een vervreemdende ervaring is geworden. Is hier een praktisch advies aan te verbinden? Eigenlijk niet. Het individu kan er geen impact op maken en zal steeds meer worden blootgesteld aan geraffineerde vormen van gaslighting en manipulatieve nudging. Het meest zinvolle is om je zoveel mogelijk aan het arbeidsproces te ontrekken, totdat het weer een aantrekkelijke optie wordt. Dit laatste is evident niet uitsluitend financieel bedoeld.

Steun Sid Lukkassen via BackMe om dit werk mogelijk te blijven maken: https://sidlukkassen.backme.org/  Absoluut aan te raden is het om zijn werk te volgen via Telegram!

#Economie #paradigma #david graeber #zorgsector #vakbond #woke #diversiteit #inclusie #intersectionaliteit #transgenders #regenboogvlaggen #ondernemerschap #ideologie #karl marx #arbeidsproductiviteit #efficiëntie #kapitalisme #productiviteit #kantoorklerk #column #sid lukkassen

[krizzmas]

Bommetje voor de geest

Ken je het gevoel dat je een film hebt gekeken, je de televisie uitzet en enkele uren daarna pas tot je doordringt wat je eigenlijk gezien hebt? Aftersun is zo’n film. Voor de oppervlakkige kijker stelt deze prent niet zoveel voor, want de film is traag en laat heel vaak na een expliciete uitleg te geven bij uitspraken en gebeurtenissen. Veel interpretatie wordt aan de kijker zelf overgelaten; iets wat echter spreekt voor de kracht die de film behelst.

Kort verteld gaat de film over een 11-jarig kind en haar bijna 31-jarige vader samen op vakantie in een resort in Turkije. Gedurende hun trip gaan ze naar het zwembad, spelen ze een potje pool, eten ze een hapje, gaan ze duiken, etc. etc. Niet de meest spannende activiteiten en de dialoog blijft vrij summier.

Maar ondertussen... Ondertussen is er sprake van een grote onderstroom aan opkruipend gevoel wat zich bij de kijker opdringt. Een gevoel van ongemak om de pijn te zien die beide karakters fysiek en mentaal doormaken. Terwijl het besef indaalt dat er op termijn iets onvermijdelijks staat te gebeuren.

Met deze paar alinea’s heb ik waarschijnlijk al te veel over de film weggegeven. Dat ik pas later de impact van de film voelde, komt doordat de situatie van een zoekende alleenstaande man op vakantie met zijn enige kind mij waarschijnlijk iets te bekend voorkwam en daardoor misschien in eerste aanblik iets te confronterend was. Maar toch, als je achteraf leest wat je allemaal had kunnen zien en opmerken, ga je ongelooflijk veel respect voor het genie van de filmmakers opbrengen.

Voor mij is dit misschien wel de film van het jaar. In allerlei opzichten blijkt Aftersun briljant en is over elke seconde nagedacht. Grandioos acteerwerk en een naadloos aansluitende soundtrack maken dat iedereen dit meesterwerkje zou moeten kijken.

#aftersun #movie #film #review #Youtube

[overwijs]

“Zijn jullie leuk genoeg?”

Mijn leerlingen weten dat ik filmpjes maak en vinden dat best interessant. Ze weten alleen nooit wanneer de camera aan staat, en dat is vaker niet dan wel. Zo houden we samen de filmpjes wel spontaan.

#OverWijs #docent #leerling #onderwijs #dialoog #gesprek #vlog #video #spontaan

[twafordizzy]

Kapuscinski: 'wat ons met de Ander verbindt'

bron beeld: diariovivo.com Ryszard Kapuscinski (1932-2007) was reisjournalist en schreef een aantal reisboeken die monumentaal mogen worden genoemd. Aan het einde van zijn leven verzamelde hij een zestal lezingen die gaan over de ontmoeting met de Ander, de vreemdeling. De Pool beschouwde de ontmoeting met de Ander als een universele en fundamentele ervaring. Conflict, oorlog en geweld zijn…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #communiceren #culturen #de ander #dialoog #ervaring #falen #fundamenteel #gemeenschappelijkheid #globalisering #Joseph Conrad #journalist #levenseinde #lezing #luisteren #mededogen #migratie #monumentaal #ontmoeting #Pinsk #Planeet van de Grote Kans #Polen #reizen #schrijver #solidariteit #universeel #verbondenheid #vluchtelingenstroom #welwillende houding #wereldvolkeren

[unsignedbooks]

Het Spijt Me 

Alledaagse Dialogen – For English click here. De klant liep naar binnen en werd hartelijk welkom geheten door een tekst op een bord bij de ingang. In grote, vriendelijke letters stond er ‘Welkom’ op. Hij voelde zich meteen gewaardeerd en gezien als mens. Zo’n statig en onbetaalbaar kartonnen plakkaat dat hem begroet op een zeer persoonlijke wijze wist zeker en vast elke bezoeker te raken. Deze…

View On WordPress

#comedy #dialogue #dialoog #funny #humor #info #klacht #klachtformulier #mystery #story #winkel

[medewerkers]

PRI-003 Privacy Anonieme vragen toestaan… of niet?

Het toestaan van anonieme vragen is geen beslissing die lichtvaardig moet worden genomen. Deze optie is dan ook standaard uitgeschakeld en er is een handmatige actie nodig om ze toe te laten. Maar voordat je een beslissing neemt, raden we je aan de voor- en nadelen ervan te overwegen.

Voordelen:

Gebruikers zullen waarschijnlijk minder terughoudend zijn om contact met je op te nemen waardoor je meer berichten zal ontvangen.

Aardige anonieme gebruikers bestaan. Echt waar!

Na een paar uitwisselingen kan een anoniem persoon een wederkerige volger worden waarmee je regelmatig ‘praat’.

Gebruikers die geen Tumblr-account hebben kunnen met je communiceren.

Nadelen:

Anonimiteit maakt het veel gemakkelijker voor gebruikers om negatieve opmerkingen sturen.

Het is een eenrichtingsgesprek: je zal geen dialoog met de persoon kunnen aangaan tenzij deze besluit je terug te schrijven.

Anonimiteit is favoriet onder spammers die niet zullen aarzelen je ongewenste berichten te sturen.

Anonieme vragen kunnen leiden tot ongewenste gesprekken, maar je beschikt over een krachtig middel om dit tegen te gaan: je kan anonieme gebruikers blokkeren. Om een anonieme gebruiker te blokkeren, klik of tik je op het ●●●-menu bovenaan hun bericht en klik/tik je op ‘Blokkeren’.

Desktop

Mobiel

Het blokkeren van een anonieme gebruiker leidt alleen tot het blokkeren van zijn IP-adres. Hij zal niet langer je blog kunnen bekijken of je berichten kunnen sturen. Als deze persoon bovendien hetzelfde wifi-netwerk blijft gebruiken, zal hij of zij deze blokkering niet kunnen omzeilen door bijvoorbeeld andere blogs aan te maken of van apparaat te veranderen.

Aan de andere kant, als de internetprovider van die persoon een systeem met wisselende IP-adressen gebruikt, dan zullen ze je nog steeds met hun berichten kunnen lastigvallen. Als je bovendien iemand blokkeert die via een openbaar netwerk (zoals een café of bibliotheek) toegang tot het internet heeft, blokkeer je ook alle andere potentiële gebruikers van dat netwerk.

🔒

(Bron: tips)

#pri-003 #privacy #tips #lang bericht #anonieme vragen wel of niet

[micmacatelier]

Villa Empain: FLAGS

Met Flags verkent de Boghossianstichting de kwestie van territorium, meervoudige identiteiten en interculturele dialoog.

Vlaggen zijn een vaste waarde in de kunst. Van grote historische schilderijen tot hedendaagse installaties.

Door de naast elkaar geplaatste stroken gekleurde stof boden vlaggen schilders een aanzet om abstract te werken, nog voordat de abstracte kunst chromatische velden hanteerde, eerder dan de werkelijkheid weer te geven. Driekleurig of monochroom: elke kleur of mix van kleuren roept onmiddellijk referenties op aan artistieke creaties.

De vlag was bovenal een voorwendsel voor een politieke en symbolische weerklank in kunstwerken. De vlag kan een natie vertegenwoordigen of dienen om een overwinning of de verovering van een gebied te vieren, maar ook om een zaak te symboliseren en te verdedigen.  La Liberté guidant le peuple of de geplaveide straten van impressionistische en fauvistische schilders zijn daar treffende voorbeelden van. Dichter bij huis vinden we deze symboliek terug in de werken van Gérard Fromanger of Mounir Fatmi.

De vlag kan tegenstrijdige betekenissen hebben: zij roept impliciete kritiek op dominante regimes of dictaturen op, maar kan ook de gehechtheid van een natie aan haar identiteit verheerlijken, bijvoorbeeld als reactie op een terreurdaad, zoals we zagen na de aanslagen op Charlie Hebdo. Een ander voorbeeld is het veelvuldig gebruik van de Amerikaanse vlag in de iconografie.

In haar hoedanigheid van heilig voorwerp is de opzettelijke vernieling van een vlag een sterke subversieve daad die door de wet wordt veroordeeld, en de kleuren ervan zijn in de grondwet van landen vastgelegd.

Maar een vlag is ook een object, een icoon voor Jasper Johns, een manier om de ruimte over te nemen in de installaties van Daniel Buren, een beeld met meerdere betekenissen voor Marcel Broodthaers, enz.

Het zijn deze en vele andere toepassingen van de vlag in de moderne en hedendaagse kunst die deze tentoonstelling wil samenbrengen in een internationale reis van uitwisseling en confrontatie.