Aklım hep bir karış havadadır benim,canım sıkılır gökyüzünü izlerim,insanlara her zaman doğruyu söylerim aldığım cevapsa her zaman doğruyu istemelerine karşın her doğru her yerde söylenmez olur,insanlar doğruyu istedikçe o orantıda doğrudan kaçar bende gerçekleri yüzlerine vurunca ortada bir ben kalır birde ele avuca sığmayan yalnızlıklarım,bunun üzerine bir kahve içerim çünkü bilirimki doğrular insanı hep yalnızlaştırır beni rahatlatacak şeyse kahve ve kitap kokusudur