İnsan yalnız hisseder. Hayatının her neresinde olursa olsun hisseder. 10 yaşında da, 20 yaşında da hatta 80 yaşında bile. Bazı duygular vardır ki peşimizi bırakmaz hiçbir zaman. Bıraksın isteriz, kaçmak isteriz ama imkansızdır. Tozlanmış bir kitaplık gibi duygu, kitaplar ise hisler. Hisler duyguyu oluşturur. Mutluyken üzülür ve yalnız hissederse bir insan, mutluluğu rafa kaldırır tıpkı kitap gibi. Bazen bu kitap o rafta yıllarca bekler, ve bir daha alınmaz.
Kitabı aldı ve okumaya başladı. Gözleri dolu dolu… Bu kor gibi yakan tarifsiz, yitik duyguda neydi? Aradığını bulduğu an kaybetmiş, kaybettiğini ansızın karşısında bulmuş gibi. Artık içinde taşıyamadığı, ağırlığından altında ezildiği lakin üstünden kaldırıp atamadığı bir duygu. Acizliklerini ve boşluklarını bir bir hatırlatıyordu.