“Artık yapmam gereken tek bir şey olduğunu anladım: Hiçbir şey. Ne mal mülk, ne hatıralar, ne arkadaşlık, ne aşk ne de bir bağ istiyorum. Bunların hepsi birer tuzak.”
Benim fazla uğraşmak istemediğim bu hayatta, benden daha fazla yaşama ihtiyacı olan insanlarda olması gerekirken, beni ayakta tutmasından nefret ediyorum artık..
Saat 20:55 hava kapalı yıldızlar gözükmüyor yerler ıslak ve aklımda sadece şu soru var "Neden herşey böyle olmak zorundaydı?" Neden hayatı değiştirmek bizim elimizde değildi?Neden herşey para?Neden birisine sevgi vermek yetmiyor?Neden insanlar artık zorlukla gülüyor?Biz neden birbirimizi kullanıyoruz?Tonlarca soru var zihnimin içinde.Yasamak sadece nefes almak mıydı sanki nefes alınca yaşıyor muyduk ki? Yaşam dediğimiz kavram güzel birşeyse eğer neden mutlu değiliz?Neden gittikçe dibe batıyoruz?Çünkü sanırım kendimize inanmıyoruz "Bıraktım, artık pes ediyorum." Dedikçe daha da dibe batıyoruz her geçen gün nefes almak zorlaşıyor.Neden ışığı başkalarında arıyoruz ki neden kendimize yetemiyoruz bugün bunu çok düşündüm bırakın siz hayatınızın "Yaşam" dediğimiz kavramın ışığı olun bırakın diğer insanlar karanlıkta kalsın ışığı görmek isteyen yanınıza gelmeye çalışsın.Siz ulaşılmaz olun belki yaşamı değil ama ışığı yani kendinizi sevebilirsiniz aklınızda olan o küçük yapboz parçalarını bugün toplamaya başlayın ve ilk adım olarak çerçeveyi yani kendi ışığınız olduğunu kabul edin..