#ik hou zo veel van het park mensen | Explore Tumblr Posts and Blogs

toffekids · 3 years

Text

Beekse bergen

Een plek waar we al jaaaren heen wilden. Al toen Junayda een baby was. Zij wordt binnenkort 10. Moet je nagaan hoe lang het al op ons lijstje stond. Op een of andere manier kwam het er steeds niet van.

Nu was het eindelijk zo ver, we zijn naar de Beekse bergen geweest van 28 sept tot 2 oktober. Nu inmiddels een maandje geleden. We zaten in een safaritent. Vooraf vond ik het wel spannend, want is het niet te koud in zo een tent?! Maar wat een geweldige ervaring was het!

Tijdens het boeken kun je extra betalen (€25,-) als je een voorkeur voor gebied hebt en nog wat extra (€40,-) als je zelf een tent of huisje wilt kiezen. Wij hadden gekozen voor tent 205. Dicht bij de savanne. Volgens de plattegrond niet direct aan de savanne, maar we hadden prima uitzicht en zagen de dieren vanuit de tent wel lopen.

Zie hier het uitzicht vanuit de tent.

Vooraf had ik geen idee hoe het zou zijn, want we waren er dus nooit eerder geweest. Ook niet voor alleen de autosafari bijv. Ik had vooraf wel even gebeld met alle vragen die ik had. Op de website staat wel veel informatie en je krijgt van te voren ook wel informatie toegestuurd via de mail, maar ik wil altijd alles wel duidelijk hebben. Ik wist bijvoorbeeld dat we er konden koken, maar niet of er dan ook een oven zou zijn. Helaas is die er niet in de tenten, wel in de huisjes. Ik heb van te voren een soort weekmenu gemaakt, de kinderen mochten alle 3 een gerecht kiezen. Voor het ontbijt en de lunch kocht ik ook boodschappen en tussendoortjes voor als we op pad zijn. Ik ben met dit soort dingen heel erg last minute, dus ik vergat natuurlijk wel het een en ander. Gelukkig kon ik het daar ook kopen.

Ik heb van te voren ook de beekse bergen app gedownload zodat ik alvast een beetje kon kijken wat er te doen is. Zo kwam ik erachter dat er ook een zwembad is en een bowlingbaan.

Maandag 28 september vertrokken we pas aan het eind van de middag van huis. Voor ons is het maar een uurtje rijden, dus dat was ook wel prima, want we konden vanaf 16.00 uur terecht in de tent. De kinderen waren super enthousiast dus konden niet wachten tot we er waren.

Met de auto mag je alleen naar de tent om in of uit te laden, maar daarna moet je de auto parkeren. De parkeerplaats is wel dichtbij de tent. Bij aankomst vonden we 3 safari hoedjes voor de kinderen en een servicepakketje met daarin een vaatwastabletje (waar je niks mee kan want in de tent is geen vaatwasser aanwezig) een vaatdoek, sponsje, kaarsje en lucifers.

De verrekijker kregen we eerder via de post en ging natuurlijk ook mee.

Ik was verbaasd hoe de tent was ingericht. Ik had niet gedacht dat het zo groot zou zijn. Er was een zithoek aanwezig, eettafel met 6 stoelen en een kinderstoel, keuken en koelkast. Ook was er natuurlijk een doucheruimte, met daarin ook de wc en wastafel. Er waren 2 slaapkamers en een grote bedstee (groot genoeg voor 2 personen). De ene slaapkamer is ingericht met een 2 persoonsbed en een kast waar je ook kleding in kunt hangen. Daar bevind zich ook een kluisje. De andere slaapkamer is ingericht met 2 losse bedden en 2 kastjes. Het was meteen al duidelijk wie waar zou slapen. Zoals dat thuis ook is, de meiden samen, kin'an in de bedstee. Ze hebben daar ook geen gedoe over gehad. Overdag hebben ze ook wel eens in de bedstee gespeeld. Onder de bedstee zat een soort lage berghok waar zich een stofzuiger bevond, een grote plastic bak die je kunt gebruiken om het een en ander op te bergen en beddengoed, handdoeken en toiletpapier. In dat hok hadden de kinderen een klein matrasje neergezet en konden ze daar spelen. Er was ook een campingbedje in de tent. Het enige wat ik miste is een kapstok.

Ik dacht dus dat het best koud zou zijn, maar er is verwarming in de "woonkamer" en in de doucheruimte. Ik had wel extra dekentjes mee voor de kids en warme oncies, maar uiteindelijk was dat niet nodig. Het was warm genoeg. Alles binnen is van hout, dat vond ik wel echt gaaf! Ik voelde me al meteen helemaal thuis haha. Die maandag toen we daar kwamen was het heel hard aan het regenen, dus we zijn het park niet in geweest. We hadden fietsen gehuurd en die zijn we natuurlijk wel gaan ophalen. Fietsen kun je tijdens het boeken bij boeken. Voor een volwassen fiets betaal je €37.50 en voor een kinderfiets €22.50. Een kinderzitje kost €7,- deze kosten zijn per verblijf. Ik vond zelf een fiets wel echt handig. Dan ben je binnen 2 minuten bij karibu town. Dat is het "centrum" van het safari resort. Het resort is vrij groot dus je bent overal zo. Lopend kost dat toch veel meer tijd.

Karibu town is zoals ik al zei het centrum van het resort. Je hebt er de service/winkel, zwembad, restaurant, bowlingbaan, een binnenspeelruimte voor kinderen en terras.

Op dinsdagochtend gingen mijn man en de kinderen samen zwemmen. Ikzelf niet, had ik mooi eventjes tijd voor mezelf. Door de corona maatregelen mochten er minder mensen het zwembad in. Het was dus lekker rustig voor ze. Ze hebben er enorm van genoten. Nadat ik ze ging ophalen zijn we naar de leeuwenvlakte op het resort gegaan. Wat was dat gebrul indrukwekkend! We hoorden dat al vanuit de tent, maar als je er zo naar kijkt op maar een paar meter afstand is het toch wel een heel bijzondere ervaring.

Daarna gingen we dan eindelijk beginnen aan de autosafari. Daar hebben we zó naaruit gekeken. We hebben halverwege de auto safari geparkeerd en zijn toen verder gegaan met de wandelsafari. We hebben tot aan Safariplein gelopen om vervolgens met de bootsafari terug te gaan naar Kongoplein, dat is ook het plein waar de auto stond. Op het Kongoplein hebben we gegeten en genoten van de nijlpaarden.

Vanuit daar hebben we de autosafari afgemaakt en zijn we weer terug gegaan naar de tent. Na het avondeten hebben we nog door het resort gefietst. Het was op deze dag heerlijk weer en we hebben enorm genoten van de dieren.

De bootsafari vond ik eerlijk gezegd het minst leuk. Je ziet niet zo heel veel dieren, je krijgt wel informatie en als iedereen super stil is kun je dat ook goed volgen, maar met meerdere (kleine) kinderen op een boot kun je je voorstellen dat je niet alles goed kunt volgen. De dieren die we zagen hadden we daarvoor met de autosafari ook gezien dus ik was vooral benieuwd naar welke dieren er nog meer zijn. Voor ons persoonlijk was de bootsafari na 1 keer genoeg.

Woensdag gingen we met de struisvogelexpress naar speelland. Speelland is in de herfst/winter doordeweeks alleen op woensdag open. Alles was buiten en het was best fris die dag. Af en toe regende het heel eventjes, dus het was maar even afwachten hoe het zou lopen. Uiteindelijk hebben we er 2.5 uur besteedt en dat was ook wel prima. In de zomer zou speelland wel heel leuk zijn, want dan kun je ook meer genieten van de wateractiviteiten. Nu was het ook prima, maar niet iets om een hele middag te besteden. De kinderen hebben wel heel erg genoten en dat is uiteindelijk ook het belangrijkste. Terug konden we weer met de struisvogelexpress en ook dat is een leuke ervaring.

Eenmaal terug gingen we naar kongoplein om daar te eten dus hebben we weer de autosafari gedaan om er te komen. Het blijft zo bijzonder om de dieren van zo dichtbij te zien.

'S avonds hebben we pizza besteld, man wat zijn die pizza's lekker! Ik heb heel wat pizza gegeten in mijn leven en deze waren wel echt mega lekker. We hadden pizza's met zalm en pizza margherita (fave van de kids). Ik ben ook echt een pasta mens, dus was benieuwd naar de pasta. Omdat ik niet wist hoe het zou smaken heb ik er een kinderpasta bij gedaan. Dat was echt niet lekker! Het is zebrapasta met roosmsaus en groente. De groente waren vooral heel groot, daar hou ik niet altijd van en de roomsaus was waterig. Niet lekker! Gelukkig hadden we genoeg pizza. De pizza's kun je bestellen via de beekse bergen app en worden bij je tent bezorgd. Prima service!

Na het eten gingen we in het pikkedonker fietsen. De kinderen vonden dat vooral heel spannend. Voor hun was het alsof we midden in de nacht naar buiten gingen, terwijl het rond 8 uur was. We hadden lampjes mee, alles was stil en donker dus dat was wel een bijzondere ervaring voor de kinderen.

Donderdag gingen de kinderen weer zwemmen. Die dag heeft het veel geregend. Ons plan was o 's avonds te bowlen en uit eten te gaan, maar helaas door de coronamaatregelen die weer veranderd waren kon dat niet. Er was maar beperkt plek dus dat zat al vol en 's avonds bowlen was ook geen mogelijkheid meer.

We gingen overdag bowlen. We hebben dit als gezin niet eerder gedaan. We hebben enorm gelachen, want Kin'an de kleinste van allemaal, totaal geen ervaring met bowlen had gewonnen!! Daarna zijn we gaan lunchen op het Kongoplein en hebben we in de souvenirwinkel daar wat spulletjes gekocht. 's Avonds hebben we alvast alles opgeruimd en ingepakt, want de volgende dag moesten we om 10 uur uit de tent.

Nadat we alles vrijdag weer hebben ingeladen hebben we op het resort nog gefietst. Even een afscheidsrondje gedaan. Daarna hebben we de fietsen ingeleverd en zijn we de auto- en wandelsafari gaan doen. Gelukkig zat het weer mee. We hebben heel veel gewandeld en ook weer andere dieren gezien. Ik blijf het zeggen, het is zó bijzonder om de dieren van zo dichtbij te zien. Helaas is de roofvogelshow anders vanwege corona. Ze trainen wel met de dieren en dat kun je dan zien, maar wij moesten dan uren wachten. Dat hadden we er niet voor over. We hebben de laatste dag ook echt nog heel erg genoten en vonden het heel jammer weg te moten. Maar aan alles komt een eind, helaas ook aan de leuke dingen in het leven.

Ik vond het echt een heel bijzondere ervaring. Er is rust, maar ook genoeg activiteit. De dieren hebben veel leefruimte en worden goed verzorgd. Ook de wandelroute is prachtig. We hebben zoveel moois gezien. Zowel de dieren als de natuur. Om in een tent te zitten terwijl het keihard regent was ook heel bijzonder. De service is goed. Wij willen zeker terug en dan zouden we wel een huisje aan de leeuwenvlakte willen. Een tent is een heel bijzondere ervaring, maar waardevolle spullen moest ik wel constant meenemen. Niet dat dat zoveel was, maar het moet toch mee, want in de tent kan in principe iedereen in en uit.

Ook in deze gekke corona tijd is beekse bergen een prima vakantie. Alles is goed geregeld en in principe kun je op het resort makkelijk "mensen vermijden". Er zijn overal looproutes dus ook tijdens de wandelsafari is het prima te doen.

Ik raad de beekse bergen iedereen aan. Zeker als je er even tussenuit wilt, maar niet te ver weg wilt gaan. Het is voor ons de perfecte vakantie in eigen land en zeker voor herhaling vatbaar.

Helaas kan ik maar 10 foto's per bericht uploaden dus in een andere post zal ik nog wat foto's toevoegen. Ga die zeker even bekijken als je het interessant vind.

Wil je ook eens boeken, kijk dan ook naar de lastminute deals op www.beeksebergen.nl

#kids #toffekids #homeschool #safari #safariinnederland #beeksebergen #nederland #holland #vakantie #vacay #staycation

1 note · View note

offtoljubljana · 4 years

Text

124. BTC is zo lelijk

29/06/2020

Het is 18:40 en ik luister nog steeds naar Ultimate glee playlist en ik eet instant Kimchi noodles als avondeten, want ik heb echt geen zin om te koken.

Ten eerste, kijk eens hoe goed dit staat:

Ik wilde ook een screenshot van de 10 van GLINT, maar ik kan niet inloggen op VIS (het online platform van Faculty of Arts, FDV is die van Social Sciences). Geen idee waarom dat niet kan. Ik heb het wel op mijn Transcript of Records staan, maar aangezien dat zo’n “officieel” document is, ga ik daar geen screenshot van maken.

Hmmmm, als ik Sociologie nu ook nog met een 10 zou halen, dan kom ik naar de RU met alleen maar 10′en. Dat is een goed gevoel. Helemaal zen.

Alle villagers zijn geweldig in yoga.

Gisteren ben ik dus enigszins begonnen met Sense8. Zoals ik zei, ik heb de serie nooit echt gekeken, want er is te veel geweld en te veel seks (heel veel seks), maar Netflix laat thumbs zien tijdens het scrubben, dus ik probeer gewoon die scène’s over te slaan. Het is tot nu toe grotendeels gelukt. Ik kijk deze serie wel in een rare volgorde. Ik ben namelijk begonnen bij seizoen 2 aflevering 12 (de laatste aflevering) en toen seizoen 2 aflevering 9, 10, 1, 6 en als laatste 11. Ja. Logica. Ik denk dat ik vandaag 2, 3, 4, 5 en 7 ga doornemen en misschien seizoen 1 morgen.

Deze serie was onverwachts geannuleerd, dus niet alle storylines hebben een einde gekregen. De enige reden dat we toch nog aflevering 12 hebben gekregen, is wegens wereldwijd digitaal protest. Fuck you Netflix.

Oh en er zijn ook weer 2 quarantaine/stay-at-home musicals bijgekomen: Kinky Boots en Everybody’s Talking About Jamie. Hamilton heeft nog een video gedaan. Inmiddels heb ik een playlist. Enjoy.

Nu naar vandaag.

Zoals de titel al zegt: vandaag ging ik naar BTC. Ik nam de bus en het duurde maar 30 minuten, want ik had nu een andere overstap. Voor de lockdown duurde het namelijk ong. 50 minuten wegens een shitty overstap. Was deze manier altijd al mogelijk? Waarom wist ik dit niet?

(Oof. Cough Syrup speelt nu af.)

BTC klonk als een goed idee wegens de hitte. BTC is namelijk overdekt, dus er is airco. Ik nam de kleine (!) bus en toen ik op BTC aankwam, herinnerde ik hoe lelijk deze plaats is.

Ook herinnerde ik me dat het grotendeels bestaat uit kledingwinkels. Gebouw A staat nog steeds vol met goedkope gala kleding, maar er lijkt nu nog meer leegstand. Misschien zie ik dingen.

Ik was dus opzoek naar iets kleins voor vrienden in Nederland en ik zeg het meteen: die missie is mislukt.

Bij de Mueller had ik even overwogen om een steen met “beste zus” in het Sloveens te kopen, want ik wilde ook iets voor Lu, maar ik vond het toch iets te tacky. In de Mueller werd ook met me geflirt, dus dat is de 3e keer in mijn leven. Hij zei dat ik een mooi lichaam had, maar toen ik zei dat ik 17 was (lmao), was hij respectvol genoeg om te stoppen. Hoera, geen creep! Hopelijk heeft hij een leuke dag gehad.

Er hingen ook Nintendo Switch Joy-Cons bij de Mueller, maar alleen lelijke kleuren. Het was wel maar €75 euro, maar neon-paars en neon-oranje? Nope. Gelukkig geen impulsieve koop. Deze impulsiviteit zou tenminste meer logica hebben dan mijn vorige gedacht: Zwitsers zakmes. Ja, ik zag een paar dagen geleden een paar coole zakmessen. Do not judge.

Ik heb wel een lelijke hoed bij de TEDi gekocht, want ik ben dus geen fan van de zon. Mijn zwarte haar is er ook geen fan van.

Uiteindelijk hoopte ik om meer succes te vinden in City Park, het overdekte winkelcentrum (en ja, het was dus geen succes). Ik heb een bikini bij Primark gekocht aangezien ik die van mij ben vergeten in Heerlen en ik ga misschien weer naar het strand.

In real life. Niet in Animal Crossing:

Normaal ben ik niet de grootste fan van de Primark (en hilarisch genoeg heb ik net een enquête van de uni ingevuld voor een onderzoek over duurzaamheid en mijn mode koopgedrag), maar ik had dus laatst al een bikini gekocht. Ik ben gewoon een idioot. Het is ook duur. Bij de “goedkope” H&M ben je zo €30 kwijt. Nu ben ik dus €5 kwijt.

Ik was dus net op tijd, want toen ik de Primark uit liep, stond er een hele rij. Bewaking was het aantal bezoekers aan het reguleren wegens social distancing.

Ander enigszins ongerelateerd iets: sanitaire handgel stinkt zo erg. Tot nu toe heb ik alleen alcohol-gebaseerde vloeibare spul gebruikt en die gel is zo vies. Ach ja.

De kunstwinkel had hier ook een filiaal en ze hebben hier wel Van Gogh waterverf! Dat kwam goed uit, want mijn payne’s grey is bijna op en dat is de enige kleur van mijn originele twaalfdelig palet dat ik niet dubbel heb. Niet alleen dat, maar series 2 Van Gogh is hier de helft van de prijs? De metallics en de iridescent verf is normaal meer dan €4, maar hier was het €2,40 of zoiets. Dus uh, ik heb brons gekocht en nu heb ik de set compleet: brons, zilver, goud.

Ik ben naar nog wat winkels geweest in de hoop voor iets leuks, maar er zijn dus grotendeels kledingwinkels. Er is ook Swarovski en ik weet dat Lulu dat zou waarderen, maar mijn portemonnee zou dat niet waarderen.

Uiteindelijk kocht ik was eten bij de Spar, want het was 16:00, maar oké: maskerplicht. Er is dus maskerplicht in openbare overdekte plekken. Iedereen heeft dus ook maskers op, ook al zijn er veel idioten die het niet over hun neus doen. Die maskerplicht geldt dus overal behalve bij eetgelegenheden???

Dit winkelcentrum kan je vergelijken met zo’n winkelcentrum in Italië: mega groot, dus ook veel restaurants. Blijkbaar heeft City Park de enige Burger King in het hele land. Maar al die restaurants bevinden zich in City Park en het is logisch dat mensen geen masker op hebben tijdens het eten.

Zo krijg je dus dat je in een plek zoals de Burger King geen masker op hoeft, maar als ik een meter verderop sta, buiten het Burger King deel, moet ik het wel dragen. Dit is niet mijn foto, maar de foto van de City Park site, maar zo ziet het er dus uit:

Je snapt wel wat ik bedoel.

Dit is geen shade naar maskerplicht of zo, want ik vind het juist goed en ik vind het raar dat Nederland nog steeds zo chill is qua maskers, maar het is shade naar deze rare regels. Ik vond het toch een beetje raar, dus ik besloot om buiten mijn wrap op te eten.

BTC heeft geen enkele zitgelegenheid buiten, tenzij het een deel van een terras is.

Ah. Uiteindelijk stonden er een paar betonnen blokken om auto’s die in de winkel willen rijden tegen te gaan, dus daar ging ik maar zitten. De foto die ik boven gepost heb, is vanaf dat punt. Het is een lelijk uitzicht. Ik had ook dit gekocht:

Ja, wazige foto. Ik had het door, maar ik kreeg het maar niet scherp. Ik zag dit eerst in de Maxi Mercator toen ik die smoothie ging zoeken. Ik wilde het wel proberen en drinken kopen is goedkoop hier. Het was lekker.

Inmiddels begon het te regenen. Dit was verspeld en ik keek er naar uit, want dan zou de temperatuur ook dalen. Ik besloot om even door Big Bang te lopen terwijl het regende. Ze hebben coole Joy-Cons, maar voor €89!!!! Dat is €10 boven de standaard verkoopprijs (Mueller had €4 korting). Pfffffff Big Bang.

Toen ben ik ook even naar de Asia shop gegaan in hoop voor een cadeau, maar nee, ze hadden alleen servies. Dus toen kocht ik instant noodles Kimchi smaak. Dat is nu mijn avondeten.

Het is lekker. Ik hou van Kimchi.

Er lag ook een video game winkel tegenover de Asia shop en daar hebben ze ook de goede Joy-Cons. Hoe kan dat. Die dingen zijn nergens te vinden in Nederland.

Ik besloot om maar naar huis te gaan en ik nam de bus. Inmiddels was de regen weg en het was lekker weer, maar ik had geen zin om te fietsen met tassen. BTC heeft namelijk ook city bikes en het is ong. 3 km naar huis. De bus neemt gewoon een omweg.

Maar ik was lui.

Er is dus ook maskerplicht op de bus en op een moment stapte een jongeman in zonder masker. De buschauffeur sprak hem erop aan en hij zei dat hij zijn masker ging opdoen, maar hij vond het niet snel en hij liep door. De chauffeur reed niet door en hij stapte zelf weg van het stuur om die man alsnog aan te spreken. Uiteindelijk vond die dude zijn masker, maar ik dacht al: “Oh, dadelijk mis ik mijn mega korte overstap bij Bavarski dvor!”

En ja hoor. Toen de bus de hoek om ging, reed lijn 14 weg. Bedankt maskerloze dude. Gelukkig rijdt lijn 8 weer en die kon ik ook nemen. Ik moest gewoon 10 minuutjes wachten, maar alsnog: een grote fuck you naar maskerloze dude. Het gebeurt vaker dat mensen hier pas de maskers op doen als ze in de bus zijn. Waarom? Je kan het ook opdoen voordat je instapt.

Maar ja, ik ben uiteindelijk thuis gekomen en het was zelfs koud buiten, want de wind was heftig. Om eerlijk te zijn was het wel fijn na een week rond de 30 graden. Nu ga ik Sense8 kijken.

Have a cat.

#124 #june #blog post

3 notes · View notes

confessionsofarunaholic · 4 years

Text

Alweer op avontuur

Een week IJsland? 1304 kilometer rondgecruised, 1063 foto’s, 18u carpoolkaraoke, 6 watervallen, twee vulkanen, een krater, twee warmwaterbronnen, een nationaal park, twee geisers en oneindig veel andere mooie plekken bezocht, iedere dag 5 truien boven elkaar gedragen, de magie van thermische kleren ontdekt, een keer of 12 bijna weggewaaid, een paar keer voor ons leven gevreesd maar ook oneindig veel de slappe lach gehad en uren door het raam zitten staren op zoek naar het Noorderlicht. Maar vooral: een week lang intens genoten!

In april vorig jaar besloten we impulsief op vijf minuten tijd om vliegtickets te boeken naar IJsland, met het idee dat we nog tijd genoeg hadden om alle praktische zaken te regelen. In werkelijkheid betekende dit dat we eind augustus een verblijf boekten voor een deel van de reis, begin december boekten we onze overige verblijven, reserveerden we een auto en kwamen we tot het besef dat we daar misschien wel wat warme kleren konden gebruiken en een week voor we vertrokken werd de ‘reisgids’ opgemaakt (lees: een overzichtje van wat we wilden zien en een kaartje waarop de verschillende locaties werden aangeduid).

Gelukkig hadden we ook wel wat gegoogled, zodat we niet helemaal hulpeloos aankwamen in deze witte woestijn. Ook zin in een tripje naar het prachtige IJsland? Hou dan zeker hier rekening mee:

IJslanders zijn van de vriendelijkste mensen die je kan tegenkomen. Vooraf had ik gelezen dat ze blijkbaar nogal negatief staan tegenover toeristen, maar hier hebben wij zeker niks van ondervonden;

IJsland duur? Klopt niet. IJsland is zo duur als je het zelf maakt. Wij verbleven in een huisje met keuken en kozen ervoor om ’s avonds telkens zelf te koken (het dichtste dorpje lag ook wel op 20 minuten rijden). We deden onze boodschappen in de lokale supermarkt (Kronan of Bonus) en daar zijn de prijzen te vergelijken met onze supermarkten. Kijk hier natuurlijk ook voor de lokale producten (lamsvlees is er bijvoorbeeld stukken goedkoper dan kip) en groenten en fruit koop je best diepgevroren (niets leuker dan in IJsland broccoli eten afkomstig uit Poperinge);

Alcohol is een ander verhaal en hier betaal je wel veel voor. Dit is ook enkel te verkrijgen in de ‘Vínbúðin’, een soort drankencentrale uitgebaat door de staat. Tip: ben je in Reykjavik? Bijna alle cafés hebben hier happy hour acties! Of je kan natuurlijk ook een alcoholvrije week inlassen 😉 ;

Huur je een auto? Neem zeker een extra verzekering! Je mag nog zo voorzichtig rijden als je wil, het weer in IJsland heb je niet in de hand. Het kan er enorm waaien en stenen kunnen snel voor putten in de auto en glasbreuk zorgen. Zo hebben wij gelukkig €700 kunnen uitsparen. Wil je meer offroad gaan? Kijk dan zeker voor een 4x4, want bepaalde wegen zijn niet toegankelijk met een ‘gewone’ wagen;

Hou het verkeer en het weer in de gaten: Safe Travel is de site bij uitstek als je in IJsland bent. Hier ontvang je constant up-to-date informatie over het wegennet;

Thermisch ondergoed for the win! Niks heerlijker dan warme billen tijdens een wandeling bij -10. Je moet hiervoor geen gekke kosten doen, bij Decathlon heb je thermische/winterkledij in alle soorten en prijzen, afhankelijk natuurlijk als je echt constant buiten bent of net als wij er voor kiest om comfortabel te reizen;

Kijk voor vluchten vanaf Schiphol, hiermee kan je toch al flink wat voordeel doen;

Hou er rekening mee dat er in de winter slechts een vijftal lichturen zijn in IJsland (van 11u-16u). Door de goede staat van het wegennet is het geen enkel probleem om rond te rijden in het donker, maar bezienswaardigheden bezoeken in het donker zijn niet echt een aanrader. Planning is key hierbij;

Onze must visits?

Laat Reykjavik niet links liggen. Je kan er perfect je reis beginnen of eindigen, zoals wij deden. Zorgen om je terugvlucht te halen? Niet nodig, want op een halfuurtje sta je in Keflavík;

Ga zwemmen tussen de bergen! Sejavallalaug pool ligt aan de voet van de Eyjafjallajökull (ik denk dat dit al genoeg zegt). Je moet er een stukje voor van de Ringweg afwijken en na het parkeren moet je de padvinder in jezelf naar boven laten komen, maar het is meer dan de moeite waard! (De kleedruimte wordt af en toe onderhouden door de lokale bevolking, maar eens je er bent, trek je je niks aan van het gebrekkige comfort);

Ga wandelen op het zwarte strand Reynisfjara! Zo’n strandwandeling heb je nog nooit gemaakt. In de zomer kan je er zelf papegaaiduikers spotten;

Bezoek Thingvellir National Park. Dit is één van de vier nationale parken van IJsland. Zeker niet het grootste, maar ideaal om een namiddag rond te wandelen. Het is een park met een belangrijke betekenis in de geschiedenis van IJsland, en dus meer dan gewoon wat bomen, struiken en riviertjes. Wij hadden deze uitstap gepland op een dag met iets beter weer (lees: minder wind en sneeuw), en dat is toch wel een must;

Laat je verrassen! Langs de weg worden alle bezienswaardigheden aangeduid met een specifieke pictogram. Vaak waren we ergens naar onderweg en kwamen we zo’n pictogram tegen. Door hier naartoe te rijden kwamen we vaak op prachtige plekken die we niet voorzien hadden om te bezoeken.

Ik zou hier nog drie pagina’s kunnen schrijven vol tips, mooie plekjes en ervaringen, maar je moet ergens stoppen natuurlijk. Ik kan enkel iedereen aanraden om zelf de pracht van IJsland te ontdekken. Één ding staat vast: dit was een van de mooiste en fantastische reizen die ik al maakte en dit smaakte zeker naar meer.

#ijsland #iceland #travel #wanderlust #winter

2 notes · View notes

alexhisworld · 4 years

Conversation

Zelfgemaakte versie van het boek: Gewoon 'anders' Geniet ervan :)

Gewoon ‘anders’

Ik ben Samuel, 17 jaar en ben zwaar autistisch… Dat maakt het leven voor mij en de mensen rondom mij niet gemakkelijk. Ik weet niet hoe het is begonnen maar wat ik wel weet is dat veel mensen hier niet mee kunnen leven… Zoals mijn vader bijvoorbeeld, voor hem ben ik precies niets minder dan een plant. Het is namelijk zo dat ik elke dag mijn zelfde routine heb, dat doet me goed.

Mijn leven ziet er anders uit dan dat van jou, dat weet ik. Je moet weten dat hier een reden voor is. Ik zit in mijn eigen wereld, waar het veilig is en waar niemand in kan. Als ik toelaat dat iemand binnen komt, stel ik mezelf bloot aan de buitenwereld en die is gevaarlijk. Ik blijf daarom veilig achter mijn 4 muren. Zelf mam laat ik niet binnen, ook al doet ze hier veel moeite voor. Niemand weet namelijk wat er echt in mijn hoofd omgaat, soms ik zelf ook niet. Ik praat niet, dat is teveel moeite voor me.

Het is zomer, dit doet goed aan mijn dagelijkse routine: op de drempel zitten en staren naar de bomen, naar de wind die langs mijn haar zweeft. Doordat het zomer is kan ik elke dag uren buiten zitten, het is er rustig en ik zit veilig. Ik sorteer binnen altijd mijn lucifers, ik vind het rustgevend hoe ze altijd perfect terug in het doosje passen. Dus is dit wat ik dagelijks doe. Ik hou nogal van een vast ritme anders voel ik me niet meer veilig.

Mam en papa maken weer ruzie, het is alsof ze er nooit mee ophouden. Hij zorgt ook voor een spanning, daarom laat ik hem ook nooit binnen. Hij dramt ook altijd op de deur, natuurlijk zit ik dan veilig en dromerig achter mijn 4 muren. Het is alsof er niemand bestaat als ik even de deur stevig dicht doe. Hij roept vaak tegen me omdat ik voor hem niets meer ben dan een plant. Het zou beter zijn moest hij ons met rust laten… Hij doet mama alleen maar pijn. Zij gelooft in mij, hij niet meer. Zo duren de dagen kort. Ik ben lang bezig met het sorteren van lucifers en het staren naar de straat dat het veilig en kort duurt. In je eigen wereld leven is net alsof je uren zit te dromen wanneer je slaapt. Als je zo weg bent gaat de tijd verder, maar voor jou stopt die even met verdergaan.

Ik zie haar, het nieuwe meisje, blijkbaar zijn het onze nieuwe buren. Haar naam is Rani. Mam nodigt de buurvrouw al snel uit voor koffie. Ze zegt hallo tegen me maar ik zeg niets. Net zoals bij Rani, ze komt hallo zeggen maar ik zeg niets. Ik had het zelf niet door dat ze er zelf stond. Dat gebeurt als je in je eigen wereld zit.

De volgende dagen sta ik al snel buiten, te luisteren naar haar prachtige stem. Ik kan er niets aan doen, de klanken… ze openen zelf de deur. Een paar dagen later sta ik voor haar, ze gaat elke dag ergens naar toe en ik ben te nieuwsgierig. “Dag Samuel, wil je meekomen?”: vraagt ze. Al snel komt mam ook kijken, ze staat versteld. Het is nog nooit gebeurt dat ik zelf naar mensen toega. “Ik denk dat Samuel met me mee naar da bakker wilt.”, hoor ik haar zeggen. Mam staat met open mond te staren. “Uh, ja… als hij dat wilt is dat geen probleem.”: zegt mam. Ik glunder en pak haar hand stevig vast. Ze geeft veiligheid, de klanken blijven van haar afstromen en komen naar mij toe. Ze is veilig. Al snel wordt dit onze dagelijkse routine, om hetzelfde uur komt ze me halen en lopen we hand in hand naar de bakker. Maar daar komt ook al snel verandering in.

“Sorry Samuel, vandaag kan ik niet mee. Ik heb afgesproken met iemand anders… Ik heb een vriendje en we hebben vandaag een afspraak.” Al snel ziet ze de teleurstelling in mijn ogen. Het was fout om haar binnen te laten… Vanaf dat moment ging de deur terug extra stevig op slot. De volgende dag stond ze er, maar ik zat gewoon op de drempel, niet aan het hek dus komt ze naar mij toe. “Het spijt me Samuel dat ik gisteren niet ben meegekomen, maar vandaag beloof ik je dat we ons terug aan onze vaste routine houden.” Ik had niet door dat ze tegen me sprak, ik was even van de aardbodem verdwenen. Ze steekt haar hand uit, ik twijfel niet, de klanken zijn er weer en die brengen veiligheid. Ik neem haar hand en we gaan naar de bakker. Al snel vliegen de dagen weer voorbij en komt ze met een nieuw voorstel. Ze vraagt het aan mam, ze wil met me naar het park. Ik luister niet, ik stap gewoon mee maar al snel heb ik door dat we een andere richting uitgaan. Het geeft wat stress maar ze is bij me dus ben ik veilig.

De eenden maken me bang, ze staan daar als schreeuwende dieren te pikken in mijn zak met brood. Rani voelt mijn verstijving, ze neemt mijn hand en toont hoe het moet. Ook wordt hier al snel een gewoonte van gemaakt wat goed aanvoelt. Tot haar vriendje en zijn vrienden ineens in het park verschijnen. Blijkbaar hadden ze ruzie en is het uit, niet dat ik dat onthoud want ik luister meestal niet maar dit lijkt wel duidelijk. Hij doet haar pijn ik voel het. Hij zit dingen te zeggen maar ik verstijf en laat de zak met brood vallen. Hij grijpt haar, ze schreeuwt en ligt op de grond, ik kon haar niet laten liggen. Ik grijp hem bij zijn nek en duw hem achterover zodat hij met een harde smak op de grond valt. Ze lopen weg, maar waarschijnlijk komen ze terug. Had ik al niet te gezegd dat de buitenwereld gevaarlijk was? Ik ben buiten de 4 muren geweest… het moest gewoon, maar ik wil nooit nog de deur uitgaan. De weg naar huis was het stil in mijn hoofd, zelf zij sprak niet, wat ik fijn vind. Stilte is rustig. De dagen erna zijn ze niet meer komen opdagen, gelukkig.

Mam ziet de verandering, mijn ogen schitteren als zij in de buurt is. Papa ziet het niet, hij wilt het ook gewoon niet geloven… Geloof ik het zelf eigenlijk wel? Zij klopt met ongewone rustgevende klanken op de deur, ik laat de klanken binnen, dus zij ook. Ik voel me echt veilig bij haar.

De vrienden zijn weer komen opdagen, niet in het park maar in een bar waar we zaten. Geen routine is angstig voor me en natuurlijk moest hij komen opdagen. Ik begreep er niets van want ik luisterde niet. Erna zijn ze weggegaan, ik weet niet wat er gebeurd was, want mijn gedachten waren ergens anders. De dagen erna was het rustig.

School is terug begonnen, daardoor zie ik Rani veel minder. De klanken verdwijnen soms, daardoor is het onrustig in mijn hoofd. Blijkbaar kwam Rani met een idee om mij mee te nemen naar haar muziekschool. Ook al stelt ze zoiets voor, ik luister nooit. Het is alsof ik gewoon soms niet stil sta dat er ook andere mensen willen gehoord worden. Al snel wordt ik meegetrokken in de prachtige muziek wereld, de klanken die uit haar mond komen zijn geweldig. Ze brengen vrede met zich mee. Elke dag op hetzelfde tijdstip ga ik mee naar de muziekschool. Ook elke dag zingt ze hetzelfde liedje. De klanken blijven maar naspelen in mijn hoofd, alsof ik ze al jaren ken.

Papa vind het vreselijk dat mam me laat gaan met een ‘vreemde’. Rani is geen vreemde! Ze is een vriendin… Hij schreeuwt elke dag op mama en op mij. Hij zou is zijn spullen moeten pakken en verdwijnen. Hij zorgt voor problemen, ik mag zelf van hem de piano niet aanraken. Dat zorgt ervoor dat ik het in de muziekschool ook niet durf. Rani is even iets gaan halen en ik zit hier alleen op de bank. Ik neem mijn moed bij elkaar en ga aan de piano zitten. De klanken zweven uit mijn vingers, mijn handen vliegen over de toetsen. Ik kan de melodie voelen, ik kan ze bijna aanraken. Het is rustgevend.

Vandaag mag ik Rani begeleiden aan de piano, iedereen, zelf mama vindt het prachtig. De klanken openen de deur, ze stromen binnen en blijven ronddraaien. De melodie speelt door mijn hoofd. Het is een wonder, want ik heb nog nooit in heel mijn leven piano gespeeld, alleen dit lied heeft macht over mijn vingers. De dagen erna verlopen normaal, ik speel elke dag en ik voel mezelf ook beter. Ondanks ik toch niet praat, ontroer ik veel mensen door de muziek die ik speel terwijl ze naar Rani komen luisteren in het lokaal. Niet dat ik er eigenlijk echt voor 100% op let. Mama kwam een paar keer kijken, ze was heel blij met de verandering en kon het haast niet geloven. Papa niet, hij gelooft en luistert niet… Hij dramde weer op de deur, verwacht hij dan echt dat ik nu opeens wel iets ga spelen voor hem? Na al die jaren heb ik onze piano niet mogen aanraken, zelf niet op ademen. Als ik er nog maar te dicht bij kwam, schreeuwde hij al. Gewoon omdat ik autistisch ben en hij denkt dat ik daarom geen piano kan spelen… aardig is het niet.

Ik zit in een grote zaal vol mensen, ik voel dat Rani gestresseerd is. Ik mag haar begeleiden op haar zangoptreden, zoveel mensen… ze stresseren mij. Rani voelt het, ze zit te wachten tot ik ga spelen, maar ik kan me niet bewegen. Ik zit stokstijf op de stoel voor de piano. De klanken, ze komen niet. Ik voel het niet…totdat Rani naar me toekomt. Ze zegt iets maar ik hoor haar niet. Ze fluistert iets, ik voel het weer. De klanken, ze zijn terug. Ze zong de eerste noten in mijn oor, nu voel ik de klanken weer, ze zijn terug en hebben nu de macht overgenomen. De stress verdwijnt en nu bestaat alleen de melodie en ik. Mijn handen vliegen over de toetsen en ik hoor Rani’s stem. Ze brengt echt zoveel vrede met zich mee, haar stem is zuiver en schitterend. Ze komt binnen, echt helemaal binnen. Iedereen juicht en is ontroerd, Rani is gelukkig dat kan ik voelen.

Mama komt me feliciteren, als we thuis zijn hoor ik dat papa er ook was… Voor 1 keer dramt hij niet op de deur, hij klopt zacht. “Zou je voor ons een stukje willen spelen?”: vroeg hij zacht. Hij was trots, iets wat hij al heel lang niet meer was. Mama en papa waren gelukkig, Rani ook. Ze heeft voor mij een andere wereld geopend, hiervoor kan ik haar erg dankbaar zijn. Ik praat nog steeds niet, maar de muziek kan meer uitleggen dan woorden. Ik blijf spelen, de klanken kan niemand me ooit nog afnemen.

EINDE

#book lezen fantasie

2 notes · View notes

jarmoblog · 4 years

Text

Dag 6 - Cu Chi tunnels & Saigon

Het is niet zo dat er uitgeslapen kan worden tijdens deze reis. Middagdutjes - als de tijd het toelaat met de airco aan om te ontsnappen van de hitte, of tijdens het reizen - zijn indien mogelijk toegestaan.

Ik was al vroeg wakker en ben als eerste gaan douchen. Zodra ik aangekleed ben ga ik naar de “receptie” (eigenlijk kassa van de Durian winkel) en vraag aan “de stille” hoe het zit met ons inbegrepen ontbijt. Aangezien hij geen engels verstaat, typ ik het op mijn telefoon en vertaal het naar het Vietnamees. Stil kijkt hij op mijn telefoon en pakt zijn eigen telefoon. Hij typt dat ontbijt niet inbegrepen is en er ontstaat een discussie. Met handen en voeten hou ik een screenshot met de boeking voor “de stille” waar in staat ‘ontbijt inbegrepen’ typ deze tekst in translate op mijn eigen telefoon en laat hem zien wat hier uit komt. Vol verbazing staart hij naar mijn telefoon en hij begint met bellen, pakt geld uit zijn kassa en loopt weg. Blijkbaar was het ontbijt toch inbegrepen.

Een bus stopt voor de Durian winkel (ons hostel) en ik hoor mijn naam onder geroepen. Ik loop de trap af en zie daar iemand met een t-shirt van onze tours staan. Het is onze gids voor vandaag “Lam”. Ik vraag hem om mij te helpen en door te geven aan “de stille” dat we geen gebruik meer gaan maken van het ontbijt aangezien we nu weg moeten. Lam helpt mij en geeft aan dat we onderweg even stoppen bij een supermarkt. Zodra we aangekomen zijn bij het bureautje waar we geboekt hebben, krijgen we de ruimt om wat eten te halen waarna we vertrekken. Lam begint uit het niks te zingen. Het oogt een beetje ongemakkelijk “hello, good morning, how are you”. Na zijn zangkunsten verteld hij In de bus diverse wetenswaardigheden over de stad:

- Waarom de stad Saigon wordt genoemd: dit was originele naam;

- Dat Saigon bestaat uit een select aantal districten;

- De inwoners Ho Chi Minh het nog steeds Saigon noemen;

- Over de scheiding op basis van huidskleur. Hij geeft aan dat hij nog vrijgezel is omdat hij meer getint is;

- En over zijn opa die begraven is bij en gevochten heeft rondom de Cu Chi tunnel.

De bus maakt een tussenstop bij een fabriek waar met de hand - door mensen met een beperking - prachtige schilderijen op hout worden gemaakt. Het hout wordt eerst bewerkt met een soort zwarte lak, dit dient als ondergrond. Met eierschalen en schelpen wordt verder gewerkt en hier wordt weer overheen gelakt. Het geheel wordt uiteindelijk gepolijst tot de eierschalen en of schelpen weer aan de oppervlakte. De inmiddels diep zwarte houten planken worden met felle kleuren afgewerkt. Echt gave schilderijen ontstaan. Na de rondleiding door de werkplaats, moeten we uiteraard via een winkeltje naar de uitgang. Hoewel de vrouw van de korte rondleiding opdringerig naast ons blijft staan m, lukt het ons toch de uitgang te bereiken. Daar nemen Rona en ik een warme Vietnamese koffie en het is fantastisch. De gecondenseerde melk (het heeft de structuur van een soort siroop) geeft de koffie een melk/karamelachtige achtige smaak. Tijdens de busrit drinken we de heerlijke koffie op.

We komen aan bij het Cu Chi complex en hebben gekozen voor de meest noordelijke (minst toeristische) tunnels. Op het complex staat een oude bommenwerper, overblijfselen van diverse tanks, kanonnen en een welbekende helikopter uit de Amerikaanse - Vietnamese oorlog. De oorlog - welke het hele land gebruikte als slagveld - duurde maar liefst twintig jaar. De tunnels gebruikt in deze oorlog zijn uitbreidingen van tunnels die gebruikt zijn in de Frans - Vietnamese oorlog. Het is gaaf om het verhaal te horen van Vietnamese kant en de slimmigheden die de Vietnamese strijders gebruikte om zich aan te passen aan de vreemde agressor in hun land.

In de tunnels, waarvan sommige ingangen groter zijn gemaakt voor de toeristen, moet de situatie erbarmelijk geweest zijn gedurende deze twintig jaar. De tunnels zijn aanwezig door heel Vietnam en hier bij Ho Chi Minh zijn de uitgangen vanwaar de Vietcong de Amerikanen weerstand bood. We bezoeken enkele tunnels, onze gids vertelt de verhalen over hoe de oorlog verliep. In het begin hadden de Amerikanen geen notie van deze tunnels maar naar verloop van tijd kregen ze het door. Omdat het gebied vlak bij een grote Amerikaanse legerbasis lag, kon hier geen Agent Orange gedropt worden. Het volledige gebied is hierom ook diverse malen plat gebombardeerd. Meer kilo’s en bommen (maar liefst vier bommen per km2 van Vietnam) dan tijdens de tweede wereldoorlog. Naarmate de oorlog vorderde kregen de Amerikanen notie van de oorlog. Met een troepenmacht van vierduizend Duitse herders spoorde ze de Vietnamese tunnels op. De Vietnamese soldaten hebben daaropvolgend:

- de luchtuitgangen ingesmeerd met pepers zodat de honden die hieraan roken last kregen van hun neus en niet verder konden;

- Vallen gemaakt in de tunnels zodat de honden sneuvelden bij het zoeken;

- Zich ingesmeerd met gestolen Amerikaanse zeep en nog veel meer slimme acties.

We mogen door enkele gangenstelsels lopen en erin klimmen via verborgen ingangen. Het is zo smal en warm in deze tunnels dat ik het mij nauwelijks kan voorstellen hoe de Vietcong hier overdag kon overleven om ‘s avonds ten strijde te trekken. De grond is er ontzettend hard en lijkt wel beton hierdoor zijn ook de tunnels ontzettend stevig. We lopen via de tunnels langs; de ziekenboeg, strategiekamer, werkkamer en keuken. Koken zonder dat de Amerikanen zagen dat er rook was en zo de Vietnamese strijders kon vinden deden ze door de rook op te vangen in twee gegraven kamers en uiteindelijk via een filter van bladeren de restanten te laten ontsnappen. Gekookt werd er alleen vroeg in de ochtend. We hebben daar zo veel geleerd over deze gewelddadige oorlog en de manier van oorlogsvoering dat het te veel is om te vertellen, ik kan je dus ook zeker een bezoekje aan de tunnels aanraden.

Na het bezoekje aan de tunnels hebben Rona, Melanie en ik geschoten met een AK47. Werelds meest bekende wapen. Dit was ook wel een bijzondere unieke ervaring. Ik heb overigens een flesje geraakt, hij viel alleen niet helemaal om. Ik sta ervan te kijken dat het mij gelukt is. Vanuit de schietbaan vervolgen wij onze weg naar de bus terug naar Ho Chi Minh.

De rit terug verloopt soepel. We eten wat bij een tentje in de zijstraat van de Bui Vien Street (waar een notificatie hangt voor Chinese touristen... ze zijn niet welkom in hotel vanwege een of ander virus). Eenmaal aangekomen bij ons - naar Durian ruikende - hostel gaat Melanie even slapen, ik ga “even” ergens een pinautomaat zoeken om de overige nachten te betalen. Ik had gevraagd aan “de stille” of ik kon pinnen (staat immers aangegeven dat het kan) maar het kon niet. Ik typ op mijn telefoon of hij dan aan kon geven waar eentje is en hij loopt met mij mee naar buiten. “De stille” wijst naar links en knikt. Ik denk dat hij bedoelt dat daar een pinautomaat

is. Helaas blijkt na twintig minuten lopen in de zinderende hitte geen pinautomaat in de buurt te zijn. De automaat die ik inmiddels ben tegengekomen accepteert nu mijn kaart niet waardoor ik naar het centrum moet. Afgrijselijk dit weer.... vervelende stille.... gelukkig lukt het bij pinautomaat nummer vier en kan ik terug naar de Durians.

Rona en ik gaan gezamenlijk de stad in omdat het nog daglicht is, kan ik toch nog zien wat ik gister achterwegen moest laten. We lopen langs het park en komen uiteindelijk bij herenigingspaleis maken een foto en vervolgen onze weg naar het Postkantoor en de Notre Dame (die laatste hebben de Fransen hier gemaakt). Helaas staat de Notre Dame in de steigers, binnen in het postkantoor hangt een grote poster van Ho Chi Minh. Buiten het postkantoor staan twee grote communistisch ogende standbeelden die ik ook nog op de foto zet. Rona en ik willen graag eenzelfde koffie drinken als vanochtend en lopen daarom terug. Ik kijk nog eenmaal achterom en zie een groot communistisch bord waar ik eigenlijk voor we koffie gaan drinken nog een foto van wil maken. Ik loop het drukke kruispunt op en het wil niet lukken.. dan toch maar de koffie. Onderweg terug naar ons Durian hostel en “de stille” komen we nog langs een chinees tempeltje waar enorm veel wierook wordt afgestoken. Het tempeltje is van dermate veel goud gemaakt dat het bijna vanzelf oplicht.

Na een korte pauze in het hostel spreken we af om samen met Noëlle ons excursiebureautje te bezoeken zodat ze morgen met ons mee kan naar onze tocht naar de Mekong delta. We gaan wat eten in de straat waar we ook gelunched hebben en lopen na het nuttigen van onze maaltijden naar de Bui Vien Street. In eerste instantie waren we bij een club gaan zitten maar het leek ons leuker om te gaan zitten waar we gisteren waren. Dezelfde heren als gister waren weer bezig om hun muzikale klanken te laten galmen door de straat. We pakken nog een drankje in club Yolo waar twee danseressen heftig en niet synchroon staan te dansen.

1 note · View note

van-b-naar-b · 6 years

Text

Mijn eerste week

Maandag 27 augustus 2018

Ik ben nu ondertussen al bijna een week in Bhutan!

Ik ben al enkele dagen naar school geweest en heb al mijn vier vakken al gevolgd. Ik vind de vakken heel erg leuk en leerrijk (soms wel ietwat langdradig, want ja, echt àlles hier gaat trager).

Belangrijke ideeën die ik tot nu toe heb opgeslagen in mijn geheugen (die ook wel deels overeenkomen met het onderwijssysteem van België) zijn:

- Wanneer een kind zich verveelt in de klas of de motivatie verliest, beschuldig dan niet het kind maar kijk naar jezelf. Wat kan jij als leerkracht anders doen om ook dit kind mee te krijgen in de les?

- Om een kind oprecht te laten leren, moet je jezelf altijd testen op 5 dingen: Bouw ik mijn lesinhoud verder op wat kinderen al kennen? Verduidelijk ik waarom kinderen iets fout deden (ZONDER het kind zijn waarde aan te tasten)? Gebruik ik reëel materiaal? Help ik mijn kinderen TIJDENS het leren en niet enkel VOOR het leren? Leren mijn kinderen door onderlinge interactie?

- Kinderen hebben nood aan intrinsieke motivatie, niet excentriek. Wat bedoelen we hiermee? Een kind moet leren omdat het wílt leren, omdat het zichzelf wilt uitdagen. Een kind moet niet willen leren om beloningen te krijgen, want dan leren ze zonder ze willen leren. We willen LLL (lifelong learning).

- Een goede leerkracht doet aan action research. Wat is dat? Je moet nadenken over jouw handelen als leerkracht, in het belang van jouw leren en van het leren van je leerlingen. Eerst is er planning, dan is er acting, dan observing en dan reflecting.

- Kinderen moeten bezig zijn. Ze moeten kunnen spelen, kunnen samenwerken, kunnen ondervinden om echt te leren! No parking and barking (als leerkracht hoor je dus niet stil te staan vooraan in de klas en constant aan het afratelen te zijn).

- Een tekst lezen is zoooo veel meer dan woorden lezen. Ik leer hier in Bhutan om bij een tekst aan critical reading te doen, dat bestaat uit 12 onderdelen (previewing, contextualizing, requestioning,…). Enkel zo kan je de echte achterliggende betekenis vinden van een tekst.

- If you change the knowledge of children, their attitude and practice will follow.

- ALLE kinderen zijn slim. Ja, echt. Kinderen hebben allemaal zoooo veel ervaringen die hen slim maakt. Daarbij heb ik ook multiple intelligences geleerd. Dit zijn de vlakken waarop kinderen slim kunnen zijn (bv. people smart: kinderen die goed omkunnen met anderen, nature smart: kinderen die veel weten over de natuur, body smart: kinderen met een goede kennis en controle over hun lichaam, word smart: kinderen die talig sterk zijn,…)

Ik heb op een week al heel veel sterke, deels boeddhistische ideeën ontdekt. Maar naast studeren heb ik ook nog een paar andere dingen gedaan.

Een minder leuk deel is dat ik op mijn 4e dag in Bhutan naar het ziekenhuis moest. Ik was doodziek geworden, moest overgeven (ja, sorry, maar hey), had koud zweet en al wat je je maar kan bedenken erbij. Ik zal wel geen tekening moeten maken. In het ziekenhuis werd ik heel snel geholpen en kreeg ik medicatie. En dat… volledig gratis. Het is een van de dingen die ik geweldig vind aan Bhutan. Men geeft écht oprecht om het volk en doet er ook veel aan om het volk blij te maken.

Uiteindelijk bleek ik het eten hier niet goed te verdragen (drie keer per dag at ik rijst met hele hete chili) dus hiervan ben ik al moeten afstappen.

Verder heb ik mijn eerste weekend eigenlijk vooral binnen doorgebracht. Ik voelde me niet zo goed maar erg vond ik het niet. Ik heb goed kunnen wennen aan de omgeving. Ik heb veel gelachen met meisjes die mij nooit in de steek laten, heb leuke films gekeken, heb gelezen, huiswerk gemaakt (primeur!!!) en ben echt tot mezelf gekomen. Heb in het weekend heel veel kunnen nadenken over mijn gewoonlijke levensstijl.

Op zaterdagavond was er een welcoming show voor de nieuwe studenten (inclusief ik hahaha) waar heel veel leuke dansen werden naar voren gebracht. Echt een tof moment samen met mijn nieuwe vrienden.

En daar wil ik ook het een en het ander over kwijt. Ik denk, uit het diepste van mijn hart, dat wij in België niet beseffen wat voor een luxepaarden wij zijn. Hier in Bhutan heb ik geen normale toilet, heb ik een douche die bestaat uit een emmer warm water en een emmer koud water en heel veel insecten, ik heb geen Wi-Fi. Ik kan hier eten wat ik kan verdragen (en dat ik dan bedenk dat ik ooit zo kloeg over de boterhammen die mijn mama wel eens maakte… dat zijn de boterhammen die ik nu mis). Ik heb hier geen auto dus ik moet een steile berg elke dag op en elke dag af (besef, ik zit in het midden van het Himalayagebergte, ’t is wel echt steil), geen zacht bed, niet veel privacy,… Ik kan zo echt nog even doorgaan.

Ik zou van mezelf verwachten dat ik hieraan nooit zou kunnen wennen. Dat ik hier in zulke omstandigheden nooit gelukkig zou kunnen zijn. Ik ben normaal heel erg gesteld op mijn douche, mijn make-up, mijn bedje,… Maar het tegendeel is mé��r dan waar.

Nu pas besef ik hoe gelukkig wij wel niet horen te zijn. En ik heb al die luxe zaken hier niet, maar toch ben ik zo gelukkig, omdat het hier heel simpel is. Warmte en liefde, da’s echt waar alles om draait.

Ik ben zo blij dat deze mensen hier mij zo veel wijsheid kunnen bij brengen, door gewoon zichzelf te zijn. Ik zou hier echt wel kunnen wennen.

Nu, do not be afraid, ik keer zeker terug naar België. Ik besef nu hoe veel ik eigenlijk van de kleine dingen hou. Ik besef stilaan wat ik echt wil in het leven. Ik besef nu heel erg veel dingen… En die ideeën neem ik binnen een paar maand graag mee terug naar België.

Die liefde en vriendschap die ik in de eerste week heb gevoeld, heeft mijn ogen echt geopend. En ik hoop, écht, dat ik sommige van die ideeën ook op jullie zal kunnen overbrengen, want voor het eerst in een laaange tijd, voel ik echt innerlijke rust in mij.

Goed, om niet melodramatisch af te sluiten heb ik nog enkele fun facts ontdekt over Bhutan!!

- Leerlingen horen recht te staan wanneer ze aan het woord zijn in de klas.

- Wil je water opwarmen? Geen probleem! Neem een warmte-element en steek hem in het stopcontact. Het warmte-element zelf leg je in het water. Ja, inclusief elektrische stroom. Ja, is best gevaarlijk. Nee, ik zou het water niet aanraken.

- Men gelooft in Bhutan dat wanneer er een regenboog is, en er vlak onder die regenboog zich huizen bevinden, dat deze mensen dan ongeluk zullen vinden in hun leven.

- Men gelooft ook dat een maaneclips eigenlijk voorkomt wanneer een reus probeert de maan op te eten.

- Ook een aardbeving zou te wijten zijn aan een reus die onder de bergen leeft hier. Wanneer deze beweegt, voelen wij een aardbeving.

Ik neem nu weer afscheid van jullie. Vanaf nu zal er wekelijks één post volgen. Bedankt voor het lezen en ik mis jullie XOXO

2 notes · View notes

avondurenvanroos · 3 years

Text

VOOR DE VERANDERING

Een maand later sliep hij iedere nacht in mijn bed. Eindelijk had ik gevonden wat ik zocht. Iemand die me nam zoals ik was, me zelfs leek te aanbidden, met al mijn chaos, al mijn stomme ideeën, al mijn gebreken.

Ik mag van hem huilen, onredelijk doen, schreeuwen, ruzie zoeken, zo dronken worden dat ik niet meer kan lopen (ook omdat ik van mijn fiets ben gevallen), roken wanneer ik het eigenlijk niet zou moeten doen, blowen als ik gezegd heb dat ik zou stoppen, afspraken vergeten of hem niet appen. Hij houdt toch wel van me. Hij loopt langs me en houdt mijn hand stevig vast.

De verjaardag van mijn vader: samen. Hem voorstellen aan mijn familie. Hem zien strugglen met zich mengen in de gesprekken omdat er weinig mensen goed engels spraken. Genieten.

Personeelsfeest: alleen. Ladderzat worden. Zwart gat. Wakker worden in zijn bed met een verstuikte voet en een heftige kater. Stopt me toe met al zijn dekens en kussens, koestert me. Vertelt me alle stomme dingen die ik heb gedaan en dat hij naast me op de grond is gaan liggen omdat ik niet meer wilde lopen. Zien in zijn ogen dat het alles behalve makkelijk was om voor de te zorgen maar dat hij toch nog steeds verliefd is.

Sinterklaas: samen. Hem naar me zien kijken, hij die me vastpakt in de keuken. Me geborgen voelen ondanks dat ik me ver verwijderd voel van die kant van de familie.

Kerst: samen. Een kleine kerstboom op de vensterbank. We namen allebei de naalden op de grond voor lief. Me volwassen voelen terwijl we aan de eettafel zitten bij mijn ouders. Ze hebben voor hem een cadeau onder de boom gelegd omdat hij het niet thuis kan vieren. Smelten.

Carnaval: samen. Zondag naar een bandje met mijn ouders en mijn vrienden van thuis. Na vijf minuten binnen hem naar buiten escorteren om te voorkomen dat hij op andere feestgangers projectiel-overgeeft. Vier biertjes en een halve gram MDMA de avond daarvoor te veel. Ruzie.

Pasen: samen. Met zijn international vrienden grof veel eten. Zijn hand op mijn knie. Bij hem horen en daar trots op zijn.

Toelating voor HKU: alleen. Hij moedigt me iedere dag weer aan, sust mijn twijfels aan mezelf. Zegt dat ze me echt wel zullen willen. Klaagt niet over dat de hele kamer vol ligt met alle tekeningen die ik ooit gemaakt heb, ook al zeur ik vaak genoeg over zijn rommel. Geeft me ruimte, alle ruimte die ik wil. Gaat pas slapen als ik dat doe.

Zijn Roemeense vrienden vliegen over: samen. Amsterdam, veel chaos. Ik speel gids, soms. Houdt mijn hand was. Laat niet los. Ook niet als ik een toeristische attractie niet in wil die hij wel wil zien. Loopt met me doelloos rond voor een jas, neemt me in zijn armen als ik gefrustreerd huil omdat ik het koud heb, ongesteld ben en het idee heb dat ik zijn dag verpest. Geduldig.

Bij mijn lesbische vrienden wonen die ons oplichten: samen. In een kleinere kamer dan waar we waren, de andere vol met spullen. Op de dag dat we verhuisden en mijn ouders zich voor wilden stellen zaten ze aan de ket in de woonkamer. Geen plek voor ons, letterlijk en figuurlijk.

Borstverkleining: samen. Ook al durft hij de eerste nacht niet naast me te slapen. Knallende ruzie als hij zijn werk weer eens skipt, waarna hij het park in gaat en ik met bus en lopend naar vriendinnen ga om mijn eerste pakje sigaretten in twee maanden weer te kopen. Ik kan mijn armen niet omhoog doen maar hij pakt dingen van de hoogste plank. Een halve week samen voor hij naar huis gaat in Boekarest voor de rest van de zomer.

Begin school: alleen en samen. Hij werkt. Ik studeer weer. Een vreemde gewaarwording terwijl we nog bij de lesbische oplichters wonen. We maken op iedere verhuursites twee accounts aan en verversen Facebook om de vijf minuten.

Zolderstudio: samen. In één dag verhuizen. Vanaf het moment dat we de sleutels hebben voelt het van ons. Eindelijk een thuis waar we beiden thuis kunnen zijn.

Corona: samen. Samen er iets van maken. Hij moet dealen met mijn neurotische stemmingswisselingen. De Uitvlucht dicht, online les, opdrachten afronden terwijl niets echt voelt maar wel het jaar halen. Hij werkt.

Mijn moeders verjaardag: alleen. Hij zou meegaan, zei toch geen zin te hebben. We voelden beiden het einde. We voelden het einde al maanden. Toen ik thuis kwam bleek dat hij met vrienden een weekend naar België was gegaan.

Drie dagen later: samen op de bank. Samen huilen. Beiden alleen, ik in mijn gevoel, hij in zijn gevoel. ‘Ik houd nog steeds zoveel van je,’ zei hij. ‘Ik ook van jou, maar ik ben niet meer verliefd,’ zei ik. ‘Ik zie geen toekomst meer.’

Geschreven in augustus 2020. Twee jaar later.

Hey. Ben ik weer.

Altijd weer terug op keerpunten in mijn leven. Altijd wanneer ik wel kan schrijven: als ik iets van me af wil schrijven. Als ik niet gelukkig ben, als mijn hoofd zo vol zit dat ik me wil verdrinken in iets, wat ik vroeger deed met wiet, wat ik nu doe met alcohol. Ik heb een vorm van vergif nodig soms om mijn hoofd voor de gek te houden.

Wat doe je als je van iemand houdt maar weet dat het niet genoeg is? Wat doe je als je ziet dat de dingen die je zegt iemand langzaam breken? Iedere keer als we ruzie hadden probeerde hij ineens alles op te lossen, blinde paniek in zijn bruine puppy-ogen. Op een gegeven moment haalde die blik alleen nog maar irritatie in me naar boven, tot ik me realiseerde waarom: ik veroorzaakte die blik. Het ergste was dat ik het me te laat besefte, dat ik er niets meer aan kon doen. Dat patroon zat zo diep geworteld in onze relatie dat wat ik ook probeerde, wat ik ook zei, ik kon het niet meer lospeuteren uit de barsten in de betonnen fundering. Er kon geen paars schilmesje van de IKEA meer tegenop.

Wat doe je als je in je eentje in de tuin zit op de verjaardag van je moeder, omdat hij niet mee wilde? Wat doe je als je zusje tegenover je zit met haar vriend, ziet hoe ze naar elkaar kijken, ziet hoe je ouders naar elkaar kijken, altijd met die zachte blik. Ik voelde me zo eenzaam, ook al wist ik waarom hij niet mee gegaan was, ook al snapte ik dat. Terwijl ik de leegte vulde met droge witte wijn, realiseerde ik me dat het ook kwam doordat we niet hetzelfde hadden als mijn ouders, als mijn zusje. Dat ook al was het fijn en veilig en sliep ik het beste in zijn armen, het was niet meer genoeg. Dat ook al hadden we in twee jaar tijd een leven opgebouwd, van elkaar gehouden, zag ik mezelf geen kinderen met hem krijgen, zag ik geen toekomst.

En dat breekt mijn hart, weet je dat? Want hij wil mij wel voor altijd bij zich houden. Het was een pijnlijke gedachte, dat ik hem voor de gek zou houden als ik het langer door zou laten gaan, dat ik moest luisteren naar mijn hart in plaats van naar mijn hoofd, naar de kopzorgen die bij eindes komen kijken. Ik hou van hem, maar ik ben niet wat hij nodig heeft en hij is dat helaas ook niet voor mij. Ook al zou ik het wel willen, dat het zou werken, dat we het leven wat we samen hebben door kunnen leven. Maar dat is eigenlijk geen liefde, dat is afhankelijkheid. Dat is veiligheid en het is verdomme eng om los te laten.

Maar ik heb het wel gedaan.

1 note · View note

dwaallichtje-blog · 4 years

Text

Hoor je mij

youtube

Snelle jongen zat tegenover haar. Weinig tijd voor een onnozel sollicitatiegesprek. Ongeduld. Friemelen met een pen. Drie keer op zijn horloge kijken. Wilde hier helemaal niet zijn. Roos kende ze wel. Fascinerend. Ze hadden ook bij de studies rondgelopen die zij had gevolgd. Onbereikbaar, onmogelijk. Ze had het wel geprobeerd maar ze was zelf gewoon niet snel genoeg. In haar hoofd wel maar het kwam niet als zodanig uit haar mond. ‘Waarom solliciteert u op deze functie?’ Snelle jongen was opgehouden in haar cv te turen en keek haar nu aan. Snelle blik over de rand van zijn veel te dure bril. Mooie jongen ook. Bijzondere kleur, donkerroodbruin haar, met niet de bijbehorende bleke huid maar goudbruin van het buiten zijn. Kastanjebruine ogen. ‘Ik begrijp eigenlijk niet wat u hier doet, met uw opleidingen?’ Antwoorden duurde even, altijd… ‘U hoort… mij toch.’ Weer stilte. ‘Wilt u het soms typen?’ Hij schoof een tablet naar haar toe. Ze schrok ervan, bonzend hart en al. Kans om gehoord te worden! Ze knikte, heel graag! Luister, over het paard getilde eikel, ik wil gewoon mijn huur kunnen betalen en eten. Daarom wil ik je administratieve puinhoop wel voor je opruimen. ‘U heeft mijn handicap opgemerkt, het is nutteloos gebleken om te solliciteren op banen die meer geschikt lijken. Er is nooit een tweede uitnodiging.’ ‘Snel,’ constateerde hij. ‘Super.’ Wat bedoelde hij? Ze keek hem vragend aan. ‘Je typt snel…’ verklaarde hij zichzelf nader. ‘Ik moet wel.’ Haar nagels tikten op het scherm van haar snelheid. Ze keek hem weer aan, glimlachte, strooide hem zand in de ogen. Zou hij het echt gemaakt hebben of zou het schijn zijn? Doorprikbare bubbel stinkende lucht. Ze kon niet wachten om het uit te vinden. Geef me een kans dan prik ik door je heen. ‘Ik hou helemaal niet van dat geklets van al die wijven,’ concludeerde hij. Ze glimlachte weer. Ook nog vrouwonvriendelijk, jongen? Wat een leuke baas zou dit zijn, dacht ze ironisch. ‘Ik kan niet kletsen,’ typte ze. ‘Je bent aangenomen,’ zei snelle jongen, zo snel dat ze er even ademloos van was. Maakte niet uit, de tablet deed het gewoon. ‘Bedankt.’ ‘Ik verwacht je morgen om half negen.’ Hij knikte kort als afsluiting, verwachtte dat ze nu opstond. Ze voldeed aan dat verzoek, kon erg volgzaam zijn als ze daar zin in had. Het had nut nu.

Avond. De wereld waarin niemand wist hoe moeizaam communiceren eigenlijk was ging open, via het scherm van haar veel te dure telefoon. De berichten stroomden binnen. Het ene piepje na het andere. Vrienden? Nee, het waren geen vrienden. Bronnen, waren het, onnozele welwillende informatiebronnen. Ze zoog ze leeg, de honger naar informatie stopte nooit. Ze kon er nauwelijks van slapen, van die honger, met gedachten die bijna nooit stopten en zich opstapelden. Tot in het oneindige. Want er was niemand om ze mee te delen, niemand luisterde lang genoeg. Het maakte niet uit. Al die kennis gaf haar een voorsprong, een enorme kracht, een gevoel van superioriteit ten opzichte van iedereen om haar heen. Ze observeerde ze, lachte om hun domheid in stilte, en bleef ze leegzuigen. Nieuwe kandidaat: haar baas vanaf morgen. Waarom was hij zo succesvol. Het concept was zo simpel. De nieuwe uitgeverij, interactieve e-books. Waarom was niemand daar eerder zo grondig ingedoken? De mogelijkheden waren er al zo lang. Waren de andere uitgeverijen zo log of hij zo snel? Nieuwsbericht: vooral rijke intelligente vrouwen lezen e-books. Leuke doelgroep! Verwend, wil nadenken, uitdaging! Simon de Winter: Google was genadeloos duidelijk. Verder zoeken hoefde niet. Whizzkid met de juist opleiding. Genoeg lef om de markt open te breken. Het leek erop dat hij echt zo goed was. Mooie ogen. Haar vingertoppen gleden een moment langs zijn beeltenis. Ze zou ze nu elke dag in levende lijve gaan zien. Ze kon niet wachten.

‘Als ik half negen zeg, dan is dat ook half negen, mevrouw Terhorst.’ Snelle kritische blik langs haar besneeuwde kleding. Druipend op de mat staan. Jezelf compleet naakt voelen. Leuk! Ik heb geen auto eikel, en ik ben met mijn fiets gevallen. Er ligt een halve meter sneeuw. ‘Heb je je pijn gedaan?’ Verrassend, medeleven. Ze knikte, de pijn vlamde nog steeds door haar schouder. ‘Kom eens hier.’ Hij trok haar jas uit, schudde de sneeuw er vanaf. ‘Ga maar zitten, dan haal ik koffie voor je, kun je even bijkomen.’ Hij wilde haar bij haar schouders pakken maar ze kromp al ineen bij het idee. ‘Gaat het wel?’ Fuck! Wat was dit nu weer?! Nog meer medeleven? Nog even en ze verdronk erin. Laat me ademhalen lul. Ze ging op de stoel zitten die hij voor haar neer had gezet. Het duizelde. ‘Hier,’ zei hij, hij stond al weer voor haar met een dampende kop koffie. Ze pakte de koffie van hem aan, moest haar ogen sluiten om het bedankje eruit te persen. Het ging niet lukken vandaag. Hij glimlachte. ‘Graag gedaan.’ Vreemd. Tegenstrijdig. Paste niet bij het beeld. Snelle jongens hebben geen tijd om koffie te halen voor een loser, en doen dat al helemaal niet graag. Beeld moest nodig aangepast worden.

Het inwerken ging snel. Snelle jongens hebben geen tijd te verliezen. Het was ook niet zo’n puinhoop als ze verwacht had. Er was een keurig administratiesysteem, en het was ook nog redelijk up to date. ‘Je voorganger heeft ons ineens laten zitten.’ Hij had blijkbaar behoefte om iets uit te leggen. Waarom? Denk je nu echt dat het mij een moer interesseert? Heb je haar uit je bed gejaagd? Wat is er? Was de nieuwigheid eraf? Moest ze daarom weg? En ga je nu zitten janken dat je met de troep bent blijven zitten? Dat had je maar eerder moeten bedenken… ‘Als je nog vragen hebt hoor ik het wel.’ Ik ben niet achterlijk eikel! ‘…Maar het lukt wel denk ik hè?’ Ze knikte glimlachend.

Simon hield de kruk van de deur nog een moment vast, gebruikte het ding om zijn spanning te ontladen, besefte hij. Hij keek naar zijn nieuwe werknemer door het raam van het kantoor, de veroorzaker van al die spanning. Fascinerend, wat een energie had deze vrouw om zich heen hangen. Was het frustratie? Waarschijnlijk wel. Haar ogen schoten constant vuur en ze had geen idee hoe duidelijk die woede te zien was. Triest. Zo intelligent, zo’n prachtige vrouw, zo’n rotbaantje. Dat moest anders. Hij zette die ochtend direct weer een nieuwe personeelsadvertentie, die administratieve troep moest iemand anders maar gaan opknappen. Rozemarijn Terhorst was daar te goed voor. Waarom had hij haar eigenlijk aangenomen voor dit baantje? Omdat hij zwaar onder de indruk van haar was? Het enige juiste antwoord. Hij was onder de indruk van die woede en die intelligentie, en van haar uiterlijk. De meest intens blauwe ogen die hij ooit had gezien, prachtige roze mond, een bos gitzwarte krullen. Sneeuwwitje weggelopen uit de Efteling. Zou ze zelf wel weten hoeveel indruk ze maakte? Waarschijnlijk niet. Ze leek zich permanent terug te trekken in die enorme cocon die ze door die woede om zich heen had. Maar hij voelde, wist gewoon zeker dat er meer was, peilloze intelligentie, opgekropt. Als die eruit zou kunnen wat zou er dan gebeuren? Hij glimlachte. Een project. Het eerste wat hij deed was haar naam door alle zoekmachines halen. Zo dan Rozemarijn, of Roosje, indrukwekkende staat van dienst op het internet. 5.244 volgers op Twitter. Hij werd nummer 5245. Meesteres van de messcherpe commentaren. Haar intelligentie was bevestigd. Roos op LinkedIn: kort, zakelijk, indrukwekkend cv qua opleiding, maar dat wist hij al. De meer kwetsbare Roosje zat op Facebook. Mooie zwart wit foto’s, hij vroeg zich af of ze ze zelf gemaakt had. Soms waren ze heel technisch, het vak uitproberend. Soms ook waren het adembenemende composities maar altijd met simpele onderwerpen. De stad, het park, de gracht, de mensen. Roosje had talent. Op de bekende Facebookvragen als: ‘hoe voel je je vandaag Roosje’ kwamen regelmatig antwoorden terug als: ‘nou kut hoezo, ik wil graag mijn huur betalen?!’ Haar huur zou betaald worden. Zijn nieuwe social media expert was gekomen, dat wist hij nu al. Echt onder de indruk was hij van Roosje op You Tube. Filmpje gemaakt van foto’s, muziek eronder, alles weer zwart wit en zo af en toe groot het woord PAPPA in beeld. Deze foto’s waren anders, gedateerd, leken ook wel gemaakt door een ander alhoewel ze ook gelijkenis vertoonden met het werk wat hij al van Roos had gezien. Hij werd er weemoedig van, alle filmpjes straalden een soort van triestheid uit. ‘Roosje Roosje,’ zei hij. ‘Welkom bij de club.’

De avond van de eerste dag. Ze had daadwerkelijk gewerkt, geld verdiend, eindelijk. Anderhalf jaar werkeloosheid ten einde. Het stemde haar milder dan anders. Trots, was dat het? Ze merkte het al bij de eerste tweet die ze die avond neerzette. Was dit Roos? ‘Wat is dit nu?’ Logisch antwoord. Roos werd soft en 5.245 volgers wilden dat helemaal niet. Volgden haar alleen maar vanwege die messcherpe opmerkingen. ‘Ik heb een baan lul,’ tweette ze terug. ‘Mag ik ook een keer blij zijn!’ ‘Go for it girl!’ las ze. Dan maar Facebook, geen getwitter vanavond. Geen opbeurende teksten alsjeblieft. Twitter was voor zwartgalligheid, voor het spuien van onrust en agressie. Zeven berichten. Zes bekenden, maar who the hell was Firefox? Had ze die als vriend in de contacten? Geen idee maar dat moest wel want het stond zwart op wit voor haar neus. Was ze nu eindelijk het overzicht aan het kwijtraken? Random contacten, waren het er te veel geworden? Kon ze het niet meer structureren? Een vriend van een vriend van een vriend, zoiets. Wat maakte het eigenlijk uit? Kijken wat hij te zeggen had. ‘Mooie foto’s Roosje :)’ ‘Dank, maar wie ben je?’ ‘Vriend van een vriend van een vriend, ik zag je foto’s en wilde je laten weten dat ze goed zijn.’ ‘2x dank :)’ ‘Doe je ook opdrachten?’ ‘Nee.’ ‘Waarom niet?’ Ja waarom niet eigenlijk? Omdat haar foto’s van haar waren, en alleen de beste op het internet kwamen. ‘Ik ben niet te koop Firefox.’ ‘Jammer.’ ‘Hoezo?’ ‘Ik denk dat je ermee kunt verdienen.’ Kwetsbaar voelde ze zich ineens, bekeken. Ze scrolde langs haar tijdlijn. Te veel info. Ze begon te deleten. ‘Roosje?’ ‘Hou je kop lul!’ Eerst die foto’s weg. ‘Roosje waarom haal je ze weg?’ ‘Ik wil niet dat je ze ziet. Hou je nu op?!’ ‘Sorry…!’ Offline, niet meer praten…

‘Mevrouw Terhorst? Wilt u even komen?’ Roos was nog niet binnen of ze werd meteen al op het matje geroepen. Snelle jongen wilde haar spreken. Ze opende Whats app alvast op haar telefoon, voorbereid. ‘Ik heb nog eens nagedacht…’ Hij viel al meteen met de deur in huis, wachtte niet eens tot ze ging zitten. ‘…Die baan is eigenlijk niets voor u, je, mag ik jij zeggen? Ga zitten trouwens.’ Haar adem stokte er van. Niet weer! Ging het nu weer mis?! ‘Doe ik het niet goed?’ typte ze. Hij keek wat verward op zijn telefoon, moest nog wennen aan deze vreemde manier van communiceren. ‘Doe ik het niet goed,’ herhaalde hij wazig. Het was overduidelijk nog vroeg. ‘Nee… nee daar gaat het helemaal niet om, oh jee sorry.’ Hij realiseerde zich wat hij veroorzaakt had. ‘Ga nou zitten alsjeblieft.’ Ze deed wat hij vroeg, dat was ook wel verstandig met bibberende knieën. ‘Ik zie dat ik beter met de deur in huis kan vallen: ik wil je eigenlijk een andere baan aanbieden.’ Sprakeloos. Hoe kon dat nu? Snelle jongens deden dat niet. Die lachten uit, trapten na, maar boden geen banen aan aan losers. ‘Roos, hoor je wel wat ik zeg?’ Kastanjebruine ogen keken haar doordringend aan. Vast geen tijd voor zoveel sprakeloosheid. ‘Ik ben niet doof.’ Het sarcastische antwoord was er al uit voordat ze het wist, zwart op wit op zijn telefoon. Tweede natuur. Twittersarcasme. Hij glimlachte. ‘Nee je bent gelukkig niet doof. Ik krijg het steeds drukker. De zaken gaan goed en ik moet dingen af gaan stoten die ik tot nu toe allemaal zelf deed. Het wordt te veel. Ik ben op zoek naar iemand die het hele social media gebeuren van me over kan nemen. Publicaties promoten, Facebookpagina en site onderhouden, Twitter, dat soort dingen… denk je dat dat wat voor jou is?’ Kastanjebruine ogen bleven doordringen, verwachtten nu echt een antwoord. Verbijsterend. Emoties. Veel te veel. Ze knikte. Ja natuurlijk. Hoe mooi kon het zijn?

Nog meer inwerken. Dit keer leuk. Uitdagend. Dank je wel snelle jongen. Wat een hoop tijd moet je aan mij besteden! Haha. Social Media. Dit is wat ik het beste kan. Hoe weet je dat? Gegokt? Gegoogeld? Hoeveel weet je eigenlijk van mij? Hoe ver ga je door met graven? Haal je de onderste steen boven of hou je respectvol afstand? Ik denk dat je diep graaft. Dieper dan ik gedaan heb. Daar ben je zakenman voor. Niets aan het toeval overlaten toch? Als jij het doet doe ik het ook. Graven kan ik ook. Wie ben je eigenlijk? Behalve snelle jongen dan. Ben je altijd zo snel geweest? Of was er een tijd dat je net zo’n loser was als ik? Heb je van iemand gehouden? Hou je nu van iemand? Andere zoekmachines vereist. Taak voor vanavond.

Whow, wat een snelheid. Simon was onder de indruk, en dat was hij bijna nooit. Een schot in de roos voor Roos, dacht hij. Hij grinnikte onbewust. Ze keek hem aan, werd door zijn gegrinnik gestoord, geïrriteerd zelfs. Wat een concentratie. Sorry dat ik je stoor! Het zou mooi zijn als al zijn personeelsleden zo geconcentreerd en zo hard konden werken. ‘Wil je niet weten wat je gaat verdienen?’ ‘Stuur me maar een voorstel, dan laat ik je wel weten of ik het er mee eens ben,’ las hij op zijn telefoon. Hij grinnikte weer: Roos werd veeleisend, goed! Ze keek hem vernietigend aan: je stoort! Het stond nu in grote letters op haar gezicht te lezen. ‘Sorry, ik ga al!’

Avond na een lange dag werken. Moe, voldaan, voor het eerst geen zin meer om op alle uitnodigende telefoonpiepjes in te gaan. Roos heeft gewerkt, echt gewerkt. Nu eens kijken wie hij is. Laat alle zoekmachines hun werk maar doen. Goed afgeschermd, whizz kid! Niets te vinden behalve dan wat ik al weet. Alleen maar dingen die nu ter zake doen, die goed zijn voor je bedrijf. Ben jij even grondig! Iemand die jou kent zijn mond voorbij gekletst misschien? Facebook, altijd Facebook, daar zitten de meeste kletsers. Domme nietsvermoedende leuteraars die hun hele leven zo in de openbaarheid gooien. Eens kijken hoe lang het dit keer duurt voordat ik beet heb…? Tien minuten! Sophie: ‘Hallo Sophie, wat met Simon de Winter gehad?’ ‘Niet aan beginnen die klootzak!’ Ha, got you! ‘…Waarom niet?’ ‘Omdat hij je laat zitten.’ ‘???’ ‘Ik ben toch duidelijk: Het gaat hem alleen maar om de thrill, snel veroveren en dan wegwezen.’ ‘Dank Sophie! Een gewaarschuwd mens… ;-).’ ‘:)’ Goed van jou Roos! Ze gaf zichzelf een compliment. Arme Simon, je bent definitief en helemaal prototype. Haha. De berichten stroomden weer binnen op Facebook. Toch even kijken… Heee, daar had je ‘m weer, haar vriend van gisterenavond. Meneer ‘steek je neus overal in’ Firefox was online. ‘Roosje?’ ‘Wat wil je nu weer?’ ‘Excuses aanbieden voor gisterenavond.’ ‘Had je al gedaan.’ ‘Maar je bleef boos…’ Ja ze bleef boos… waarom eigenlijk? Ze had ze zelf op haar tijdlijn gezet, die foto’s. Net zo dom gekletst als Sophie en al die andere gebruikers. Ze kon hem in alle redelijkheid niets verwijten… ‘Firefox? Het spijt me dat ik boos werd… ga je nog wat doen vanavond?’ ‘Nee, hard gewerkt en moe, zit lekker op de bank.’ Ze glimlachte, een medeslachtoffer. ‘Hier ook.’ ‘Ben je alleen?’ Veel te persoonlijk Firefox…! ‘Ja. Altijd.’ Belachelijk antwoord! Boos, opnieuw! Offline.

Roos deed haar werk grondig, was goed in wat ze nu deed. Simon was tevreden met zijn beslissing, wist al na een paar dagen zeker dat hij die kant van zijn werk definitief aan haar kon afstoten. Dat gaf ruimte, vrije avonden zelfs, ongekend sinds jaren. Roos mee laten vergaderen met redactievergaderingen was echter moeizaam. Geen directe communicatiemogelijkheid voor haar gaf onnodige vertraging in de vergaderingen, en dat frustreerde haar enorm. Want ze had wel degelijk nuttige bijdragen, dacht mee, had zelfs innoverende voorstellen, maar alles liep via de schermen van hun telefoons. Een vreemde situatie waar iedereen aan moest wennen. Niemand klaagde, maar Simon zag de onvrede onder zijn personeel en zag de frustratie bij Roos. Het maakte haar onzeker. Hij voelde zich verantwoordelijk: hij had haar aangenomen, hij vond ook dat hij met een oplossing voor dit probleem moest komen. Om de werksfeer te verbeteren maar ook voor Roos. Hij wilde gewoon niet dat ze zich zo onzeker bleef voelen. Het zou haar werk aantasten maar vooral ook haarzelf. En hij had veel meer aan Roos als ze lekker in haar vel zat.

Stilte. Avond was eenzaam als je geen energie had voor Twitter. Hard werken was vermoeiend. Maar niet goed kunnen praten was nog nooit zo frustrerend geweest. Energie stroomde weg. Overduidelijk waarom niemand haar aan had genomen tot nu toe. Hopeloze situatie. Geen idee hoe het verder moest. Telefoonpiep. Eerste Facebookbericht van die avond. ‘Roosje ben je er?’ Daar was hij weer, Facebookvriend. Vasthoudend, dat wel. ‘Dat zie je toch!’ ‘:) ik wou je ff laten weten dat ik ook alleen ben Roosje.’ Jezus! Gaan we nu zielig doen?! ‘Wat heb ik daarmee te maken?’ ‘Niks, maar je bent gewoon niet de enige op de wereld met dat probleem.’ ‘Fuck you, daar heb ik geen energie voor!’ ‘Alles wat ik zeg maakt je boos?! Waarom?’ Weer gelijk. Weer de waaromvraag… Geen idee eigenlijk waarom. Firefox zette haar aan het denken. Bizar, zulke simpele vragen en geen echte antwoorden. ‘Sorry.’ ‘Ben je moe?’ Ze zuchtte. ‘Ja, doodmoe.’ ‘Gaat het niet goed op je werk?’ ‘Nee, niet echt… Ik heb namelijk een handicap en dat werkt niet goed in dat bedrijf.’ Het was er uit. Dagboekachtig eruit. Het luchtte zelfs op. ‘Kan er niets op gevonden worden?’ Was het maar zo simpel. ‘Ben je homo?’ Haha, afleidingsmanoeuvre. ‘Wat is dat nu weer voor een opmerking?’ ‘Homo’s leven mee, hetero’s trappen liever na.’ ‘Misschien ken je alleen verkeerde hetero’s?’ Zou het? Misschien. ‘Prove me wrong dear.’ ‘Die uitdaging wil ik wel aannemen :).’ ‘Wat is jouw winst in dit verhaal?’ Er was altijd een reden, niets was voor niets. ‘Iemand helpen…?’ Whow, wereldverbeteraar! ‘Indrukwekkend. Oké Firefox, ik praat slecht, vind een oplossing!’ ‘Hoe komt dat?’ Weer zo’n vraag, hij wist ze wel te stellen… ‘Gewoon nooit op gang gekomen, ben helemaal door de molen gehaald maar nee, niets te vinden hoor. Ik praat gewoon niet goed… Maar je zou een oplossing vinden!’ ‘Oké… Vind je het goed als ik daar over nadenk, ik heb je mijn hulp aangeboden en dan wil ik het wel goed doen.’ ‘Ook nog plichtsgetrouw, ben onder de indruk!’ ‘:)’ Hij was offline. Jammer… Voor het eerst echt jammer.

Whow Roosje, hard to get! Simon legde zijn telefoon opzij, wreef door zijn haren van vermoeidheid. Eindelijk doorgedrongen in haar wereld. Het had hem drie avonden gekost. Ongelofelijk. Gek, hij had er geen triomfantelijk gevoel aan overgehouden, het was geen overwinning. Het gaf hem meer de triestheid die hij al had gevoeld bij het zien van haar filmpjes op You Tube. Het was een kijkje in de hele eenzame wereld van Roosje. De stille wereld. Hij kende die stille wereld als geen ander, had als kind al van dichtbij de frustratie meegemaakt die die stilte met zich meebracht. Niet gehoord worden, te laat gehoord worden, verkeerd gehoord worden. Jort had het hem allemaal laten meemaken. Jort zijn oudere broer, zijn dove broer. Wat een toeval eigenlijk, Roos was niet doof maar had verder zo opvallend veel overeenkomsten met Jort… misschien lag daar ook wel de oplossing. Hij moest daar eens met zijn broer over praten…

‘Mooie Roosje, ik wil dat je met me meegaat. Ik wil dat je iemand ontmoet, iemand die heel belangrijk voor me is.’ Waarom? ‘Alsjeblieft?’ Gedachtelezer… bijzonder. ‘Oké.’ Korte antwoorden gingen wel goed vandaag, handig. Maar waarom zei hij dat ze mooi was? Waarom moest ze iemand ontmoeten die hij belangrijk vond? Hij pakte haar hand. Wat een gevoel, wat een schrik! Elektrisch, zacht maar krachtig. Kon je zo iemand aanraken? ‘Kom maar, het is goed,’ zei hij, een kinderlijke geruststelling. Zachte ogen. Het werkte, ze kon niet meer weigeren. Zijn auto, ze sloot haar ogen toen ze er in zat. Zij in zijn auto. Het ding was net zo als zijn eigenaar: mooi, snel, gevaarlijk. Waarom had ze hier in toegestemd? Ze kon niet meer terug nu. Was een prooi geworden van een mooie snelle gevaarlijke auto en een nog veel mooiere snelle gevaarlijke man. Voor het eerst in haar leven voelde ze zich zo ontzettend dom, ze kreeg er tranen van in haar ogen. Kwetsbaarheid. Weerloosheid. Wat beklemmend. De zachte, krachtige hand was er weer, hield haar hand vast. Zou hij die kwetsbaarheid zien net zoals hij haar gedachten kon lezen? Ze schrok er niet meer van, er was een soort gelatenheid over haar gekomen. De auto sneed stil en snel door het landschap en nam haar onverbiddelijk mee naar een andere stad. De eerste huizen van de bebouwde kom joegen die hand weer weg van de hare, er moest geschakeld worden, gas teruggenomen worden. Bizar. Ze miste zijn hand. Was het toch geen gelatenheid geweest maar veiligheid? Voelde ze zich echt veilig als hij haar aanraakte? ‘We zijn er,’ zei hij, doorbrak haar gedachten. Een willekeurig grachtenpand. Hij liep om de auto heen en deed de deur voor haar open, pakte haar hand om haar te helpen met uistappen. Waarom waren verkeerde mannen zo verdomd galant? Hij bleef haar hand vasthouden, belde aan. Toen de deur van het huis openzwaaide wist ze waarom ze hier stond: de man voor haar was overduidelijk familie van Simon. Zelfde bos rood haar, zelfde kastanjebruine ogen, zelfde glimlach, ietsje ouder misschien. Maar geen geluid. Geen woorden maar snelle routinematige handgebaren, bij zowel Simon als zijn broer. Verbijstering. Doof. ‘Roos mag ik je mijn grote broer Jort voorstellen?’ Jort stak zijn hand naar haar uit. ‘He Roos, al veel gehoord over je, leuk.’ Dovenstem. Maar wel een stem, knap. Ze schudde zijn hand automatisch. En Jort was al door Simon ingelicht over haar handicap. Ze zou zich opgelaten moeten voelen. Maar dat gebeurde niet. Wel ontspanning. Hier was begrip, zomaar. ‘Simon heeft me gevraagd om je iets te laten zien Roos.’ Zijn handen vormden de woorden samen met zijn stem. Een logische volgorde van gebaren, begrijpelijk voor wie het wilde zien. ‘Heeft iemand al eens bedacht dat gebarentaal voor jou ook heel handig zou kunnen zijn?’ Simon keek haar aan, kastanjebruine ogen wilden dat het tot haar doordrong. ‘Je ouders, je broers of zussen, iedereen om je heen kan het heel makkelijk leren en dan ben je niet meer zo afhankelijk van een apparaat,’ ging hij verder. Ha, haar moeder. Dat zou wat zijn, moeite doen voor haar dochter. En haar broers? Hoe lang had ze die al niet gezien? Ze wist geen eens waar ze woonden. Ze schudde haar hoofd, nee, daar had nog nooit iemand aan gedacht. ‘Zou je het willen leren?’ vroeg Jort. Weer die handen. Ze keek naar ze, slanke krachtige vingers, haar ogen bleven er als vanzelf aan hangen. Meer mogelijkheden om gehoord te worden, doventaal. Praten met Simon zonder telefoon. Waarom niet eigenlijk? ‘Je staat er versteld van hoeveel mensen gebarentaal kennen Roos, toch Jort?’ Jort knikte, grijnsde. ‘Er gaat een wereld voor je open.’ Ze pakte haar telefoon. ‘Nou laat de wereld dan maar open gaan,’ las Simon. Hij glimlachte. Vreemde blijheid. Waarom ben je zo blij, snelle jongen met je snelle auto? Waarom wil je zo graag met mij praten?

‘Roosje?’ Daar was hij weer. Facebookvriend. ‘Je hoeft niet meer voor me na te denken.’ ‘Oké?’ ‘Mijn baas heeft zich ermee bemoeid.’ ‘Goeie baas!’ Ze glimlachte. ‘Geweldige baas!’ ‘En nu?’ ‘Ik ga gebarentaal leren.’ ‘Doventaal?’ ‘Yes.’ ‘Maar dan moeten ze het wel allemaal leren op je werk, anders heeft het nog geen zin, dan begrijpen ze je nog niet.’ Punt van aandacht! ‘Briljant, maar ik weet niet of ze dat willen.’ ‘Waarom zouden ze dat niet willen?’ Stilte… waaromvraag… ‘Roosje? Gaat het goed?’ ‘Ja.’ ‘Ik denk dat jouw collega’s dat best voor jou over zullen hebben Roos, je bent namelijk echt de moeite waard om mee te praten. Ik doe het elke avond, dus ik kan het weten!’ Weer stilte… tranen. ‘Alles nog oké Roosje?’ ‘Nee, ik ben aan het huilen.’ ‘Waarom?’ Tweede waaromvraag van de avond. ‘Omdat nog nooit iemand zoiets liefs tegen me gezegd heeft.’ Nu maar snel offline. Bonzend hart. Tranen weghalen.

Shit! Offline. Arme Roos. Hij begon zo langzamerhand echt medelijden met haar te krijgen. Wat een eenzaamheid. Simon was eigenlijk van plan geweest om zichzelf vanavond bekend te maken aan haar, wilde graag eerlijk zijn. Maar op het laatste moment had hij het niet gedaan, zich plotseling realiserend dat dit online chatten nog wel eens de enige manier zou kunnen zijn waarop ze zich durfde te uiten. Ze wist niet beter, nog niet. En hij wilde heel graag met haar blijven praten.

Ze deed haar best. Binnen een paar dagen had ze de basis van gebarentaal onder de knie. Het was verrassend grappig, leuk, ontspannen om het met haar te oefenen. En de hele redactie oefende met ze mee. Hij had niet eens de kans gekregen het aan ze te vragen, zijn voltallige personeel was al direct zelf met het idee gekomen. Ze hadden een heuse campagne opgezet inclusief flyers en mailbombardement: Geef Roos een stem! Roos had tranen in haar ogen gehad de eerste keer dat ze dat zelf allemaal had opgemerkt, en vol ongeloof naar haar collega’s gestaard. Maar de realiteit had haar zekerheid gegeven: elke dag tijdens de lunchpauze zaten ze met zijn allen bij elkaar in zijn kantoor en leerden samen met Roos alles wat Simon kende. Het deed Roos zo goed, die steun van haar collega’s. Het was logisch maar toch ook bijzonder om te zien. Ze veranderde. Roos had humor. Lachte om zichzelf, maakte expres verkeerde woorden, soms schunnige maar vaak ook gewoon grappige versprekingen. Roos werd eindelijk een deel van het team, een deel van zijn wereld. Simon keek ernaar uit, elke dag oefenen met Roos was elke dag een stapje verder naar een gewoon leven. Gewoon kunnen praten zonder elektronische tussenkomst. Wat een opluchting zou dat zijn. ‘s Avonds bleef hij met haar via Facebook praten. Ze was altijd online en reageerde direct, alsof ze op hem wachtte, alsof ze er naar uitkeek. Hij ging ermee door ondanks vele voornemens om eerlijk te zijn en zichzelf bekend te maken, zelfs om er gewoon mee op te houden, van de ene op de andere dag die account te wissen. Maar elke keer als hij het groene stipje achter haar naam zag staan gingen die goede voornemens direct weer de mist in. Ze liet op deze manier meer van zichzelf zien dan hij ooit als haar baas te weten zou komen, en het was om de een of andere reden verslavend om haar zo te zien. Kwetsbaarder dan ze eigenlijk wilde zijn, open. ‘…Ben je echt geen homo? Ik praat zo makkelijk met je, ik geloof het gewoon niet dat je hetero bent.’ Roos kon zelf blijkbaar ook niet helemaal volgen waarom ze zo doorkletste tegen hem. Hij moest grinniken van die opmerking. ‘Heel erg hetero ;-)!’ ‘Je bent toch niet getrouwde hé!? OMG JE BENT GETROUWD! Je bent zo’n uitgezakte dikke 40er die in z’n midlifecrisis zit en je secretaresse wil je niet of heeft zelf een dikke reet!’ ‘Haha! Ik ben 34 en loop halve marathons. You crack me up Roos!’ ‘Waarom ben je dan alleen?’ ‘Dat vraag ik toch ook niet aan jou!’ ‘Ja duh, bij mij is het duidelijk, I freak them out :). Nu jij…’ ‘Ehh, gewoon nooit de goeie persoon ontmoet, geen tijd gehad, hard gewerkt weet ik veel!’ Jeetje Roos, confronterend, en bedankt!

De eerste dag dat Simon een lunchafspraak buiten de deur had en hij dus niet met haar gebarentaal kon oefenen was ze teleurgesteld. En daar waren geen gebaren voor nodig om dat duidelijk te maken, haar expressieve gezicht zei genoeg. Hier was een oplossing nodig. Roos mocht niet teleurgesteld worden. ‘Weet je wat? Ik heb vanavond tijd. Als jij nu voor wat eten zorgt, dan kom ik bij je langs om te oefenen. Is dat goed?’ Hij maakte tijd, voor Roos altijd. En wat een geweldig excuus om bij haar langs te komen! Hij was benieuwd naar nog meer Roos, de echte Roos, Roos thuis op haar eigen bank. ‘Ik ben een kok van niks hoor,’ las hij. Gebrek aan routine in gebaren deed haar nog steeds terugvallen op die telefoon als er een snel antwoord nodig was. Hij grinnikte. ‘Maakt niet uit joh, ik ben grootaandeelhouder bij de afhaalchinees en de pizzabezorgdienst op dit moment, alles is een vooruitgang, echt.’ ‘Oké,’ zei ze, ze glimlachte ook. Haar stem weer eens, wat lief om te horen, dacht hij.

Hij was er stipt op de afgesproken tijd. Hij kon ook niet langer wegblijven ook al zou dit misschien een te gretige indruk geven. Hij voelde het op het moment dat hij voor haar deur stond en aanbelde. Zenuwen, bizar, dat was lang geleden! Hij wilde gewoon bij haar zijn, zo lang mogelijk. Want Roosje was betoverend. Haar blauwe ogen, haar expressie, haar manier van communiceren, hij kon er geen genoeg van krijgen. Hij had nooit verwacht dat het zo ver zou komen, dat hij elke minuut van de dag aan een vrouw zou denken, alleen maar in haar buurt wilde zijn. Het was hem nog nooit overkomen. Hij had er inderdaad nooit tijd voor gehad, tijd voor gemaakt ook, gefocust als hij was geweest op zijn doelen. En nu was hij alleen nog maar gefocust op een ding: op haar, Roosje. Ze deed de deur open met die prachtige glimlach en hij wist meteen waar die fascinatie vandaan kwam. Mooie bijzondere vrouw, ik wil weten wat er in jouw hoofd zit. ‘Ha,’ zei hij, ‘ben ik nog op tijd of is het eten al aangebrand?’ ‘… Zwartgeblakerd,’ ze zei het zelf, hij hoorde haar grinniken. Ze was ook blij dat hij er was. Geruststellend. Haar woonkamer was adembenemend. Grote zwart wit foto’s overal aan de muren. Hij bleef staan in het midden van de kamer, had even tijd nodig om het op zich in te laten werken. Wat overweldigend. ‘Ga je niet zitten?’ Haar telefoonbericht bracht hem terug. ‘Ja… ja, ik ga zitten Roos, wat een bijzondere foto’s.’ Gedateerd waren deze ook, net zoals haar You Tube foto’s. Sommige waren oorlogstaferelen, harde rauwe werkelijkheid van lang geleden. Wat vreemd om die aan een muur te hangen in een ruimte waar je elke dag was, waar je er elke dag opnieuw mee geconfronteerd werd. ‘… Mijn vader,’ zei ze. Het klonk zacht, aarzelend. ‘Mijn vader heeft ze gemaakt, het was zijn beroep, hij was persfotograaf,’ las hij op zijn telefoon. ‘Hij is dood,’ ze zei het weer zelf, geen aarzeling meer te horen. Jezus! Was dat het? Hij schrok er van. Ze ging door, wilde shockeren dat was duidelijk: ‘Doodgeschoten in Nicaragua toen ik 4 was, pieuw, nekschot,’ ze ratelde het er in een keer uit, zoveel woorden had ze nog nooit achter elkaar gezegd. ‘Oh Roos, ik weet even niet wat ik moet zeggen.’ Hij moest zichzelf gewoon dwingen te reageren, was er stil van eigenlijk. Ze glimlachte, verrassend genoeg. ‘Nee, dat heb ik mijn hele leven al niet geweten haha, kom, het eten brandt nu echt aan,’ zei zijn telefoon.

Het was te beladen. Jammer. Ze had zich er onbewust toch weer op verheugd. Eindelijk weer een snelle jongen in haar huis. Ze had ze eerder geprobeerd. Mooi genoeg was ze wel, dat wist ze. Ze kwamen wel, aangetrokken als vliegen op de stroop, maar ze konden niet tegen de stilte, geen van allen. Ze waren allemaal weer gegaan. Freakshow van een dode vader en een zwijgende dochter. Ze nam het ze niet kwalijk. En hier was er weer een. Hij zat voor haar en at zwijgend zijn avondeten op, wist zich eigenlijk geen houding te geven. Nogmaals jammer. Ze had toch gehoopt dat hij anders zou zijn… ‘Roos ik heb echt bewondering voor je,’ hij doorbrak ineens de stilte. Shock. Dat hoorde niet in het patroon! Het patroon zou nu zijn: rotsmoezen verzinnen en zo snel mogelijk zorgen dat je wegkomt. Lul, waarom hou je je niet aan het patroon?! Verwarrend. Boosheid. ‘Waarom word je boos als ik dat zeg?’ ‘Ik word niet boos,’ las hij haar bericht. ‘Ik zie het aan je Roos.’ Oww, die had ze niet verwacht. ‘Ik vroeg me af wanneer je weg zou gaan.’ Zijn telefoon was onverbiddelijk in de weergave van haar vragen. ‘Wil je dat ik wegga?’ Zijn vraag ook. Ze schudde haar hoofd, nee, dat wilde ze helemaal niet. ‘Wat wil je dan wel Roos?’ Vragen vragen. ‘Weet ik veel… dat de wereld opengaat?’ Hij glimlachte om dat antwoord. ‘De wereld gaat open, dat beloof ik je.’ Hoe kun jij dat nu beloven eikel? ‘Waarom vind je mij een eikel?’ Ze schrok, dat had ze niet gezegd, alleen gedacht. Ze keek op haar telefoon, nee niet gezegd. Hoe kon hij dat weten? Het leek wel of hij echt haar gedachten kon lezen. ‘Vind je me dom?’ ging hij verder. ‘Of vind je mannen überhaupt dom?’ ‘Wie heeft gezegd dat ik je dom vind?’ Hij glimlachte om die vraag. ‘Jij, met je ogen, vaak genoeg. Jij wil denk ik niet weten hoe uit de hoogte jij op mensen neer kunt kijken. En dat mag ook. Ik denk namelijk dat je gelijk hebt, dat ik een stuk dommer ben dan jij, dat heel veel mensen een stuk dommer zijn dan jij.’ Verbazend. Hij begreep het. Zomaar. Ze moest er van lachen, wat een onverwachte zelfspot. ‘Maak je zelf ook foto’s Roos?’ Die vraag was nog meer onverwacht. Waarom wilde hij dat weten? Kastanjebruine ogen waren zacht, als fluweel. Aaibaar. Ze wilde het hem ineens laten zien. Dat wat ze met niemand deelde. Alleen enkelen werden gedeeld maar niet alles. Niet met iedereen. ‘Kom.’ Ze nam hem mee naar haar donkere kamer.

Een donkere kamer. Simon voelde weer iets van de betovering die hij als kind had gevoeld, de spanning als een foto langzaam zijn ware gedaante begon te vertonen. De hoop dat datgene wat je gezien had ook daadwerkelijk weergegeven zou worden. Of juist de verrassing: iets was vele malen mooier en beter als je verwacht had. Ze hadden thuis ook een donkere kamer gehad, zijn vaders grote hobby. Hij had er uren in doorgebracht, exclusieve tijd met zijn vader. Jort was zijn broer en hij hield van hem, maar Jort met zijn handicap was altijd degene geweest die veel tijd van zijn ouders had gevraagd. De donkere kamer had alles goedgemaakt voor Simon, was van hem en zijn vader samen geweest. Hij keek om zich heen in de schemer, zag overal bekende foto’s, facebookfoto’s en meer, veel meer. Een lawine aan beelden tegen de wanden en drogend aan de lijn, de een nog beter dan de ander. Adembenemend. ‘Roos dit is geweldig, je hebt echt talent, wat mooi!’ Niets, geen reactie. Hij voelde ineens haar hand. ‘Kom.’ Hij werd weer naar buiten getrokken mee terug de woonkamer in. Ze opende een kast, haalde er een camera uit. Ouderwetse professionele spiegelreflexcamera. ‘Van mijn… vader.’ ‘Maak je hier al die foto’s mee, met je vaders camera?’ Ze knikte, keek hem aan. Breekbaar, vond hij haar, weerloos, geen woede meer om zichzelf te verdedigen. Ze liet hem zichzelf zien, wat ontzettend bijzonder. Wat een breekbaar moment ook. Hij moest nu niets verkeerds zeggen, dat besefte hij. ‘Dan is het net alsof je met je vaders ogen naar de wereld kijkt,’ zei hij. Die was raak. Misschien zelfs te veel. Ze hield haar vrije hand voor haar mond, hij zag de tranen plotseling over haar wangen stromen. ‘Oh Roosje,’ zei hij zacht, hij had zo’n medelijden met haar. Hij pakte voorzichtig de camera van haar over, legde hem terug op zijn plek, sloeg zijn armen om haar heen en liet haar huilen.

Huilen huilen huilen, wat veel allemaal. Wat bizar dat ze dit allemaal zomaar aan hem had laten zien. En nu was alle energie weg, kon ze alleen maar tegen hem aanleunen, zich laten troosten. Dit was nooit de bedoeling geweest. Maar toch onvermijdelijk. Ze besefte het. Hij moest nog meer zien, ze wilde het gewoon, het leek wel alsof er een grote muur was afgebroken en er een weg vrij was gekomen naar buiten. Zou de wereld nu echt opengaan? Ze pakte een Cd rom die ze gebrand had van haar werk, hij moest het allemaal zien nu. Ze zette hem op de bank en deed de Tv aan. ‘Sorry voor mijn ouwe Tv, mijn laptop is er een paar maanden geleden mee opgehouden en ik had geen geld om een nieuwe te kopen.’ ‘Daar hoef je je toch niet voor te verontschuldigen?’ Duizelingwekkende glimlach! Ze startte de cd en liet hem zelf kijken, zelf oordelen. Ze had er niets aan toe te voegen, wilde dat ook niet. Ze was eigenlijk alleen maar benieuwd naar wat hij dacht, van haar foto’s, van haar. Hij bekeek ze allemaal, stuk voor stuk met de grootste aandacht. Stelde soms vragen en gaf soms zijn mening. Alles oprecht, gemeend. Ze was blij dat ze dit deed, dat ze dit kon delen met hem. Toen de laatste foto kwam zei ze dit ook. Hij keek op zijn telefoon en glimlachte ervan. ‘Ik ben ook blij dat je dit gedeeld hebt Roosje, ik vind het heel moedig van je,’ antwoordde hij. Hij sloeg zijn arm om haar heen, liet haar tegen zich aan leunen. Geen eisen, gewoon contact, hoe bijzonder. Ze voelde hem ontspannen, keek op, hij was in slaap gevallen. Snelle jongen had zijn rustplekje gevonden. Die gedachte bracht vertedering mee. Nieuwe ervaring. Ze haalde voorzichtig zijn bril van zijn neus, duwde hem slapend opzij zodat hij kon gaan liggen en tilde zijn benen op de bank. Ze deed zijn schoenen uit, haalde een dekbed uit de kast en dekte hem toe, kuste zacht zijn voorhoofd. Slaap maar snelle jongen.

Hij wist even niet waar hij was toen hij wakker werd. Bank, kleren nog aan, vreemd dekbed… Roos, dacht hij toen. Roos en haar foto’s, Roos en haar vader. Wat een bijzondere avond… Hij keek op zijn horloge, 3 uur, midden in de nacht. Nog zo ontzettend veel uren te gaan tot de dag en hij verlangde naar haar. Hij had eigenlijk nog nooit zoveel naar iemand verlangd, zo allesoverheersend. Hij kon aan niets anders meer denken. Hij stond op, liep naar haar keuken, dronk een glas water en maakte zijn gezicht nat. Hij moest weg, naar huis, het was beter zo. Niet meer in de verleiding komen, niet zo dichtbij zijn en toch zo ver weg. ‘Ik moet naar huis Roosje, bedankt voor de bijzondere avond, slaap lekker, zie je straks :).’ Hij deed zijn schoenen en zijn jas aan, ging.

De piep van het bericht maakte Roos wakker. Bedankt voor de bijzondere avond… hij was naar huis. Jammer. Ze stond op, ging naar de woonkamer. Wat leeg. Ze ging zitten op de bank, sloeg het dekbed om zich heen. Rook zijn geur. Ging liggen. Zijn warmte was nog voelbaar in het dekbed om haar heen, hij was nog maar net weg. Ze sloot haar ogen ervan. Dag Simon, tot straks.

Zijn bril, hij had hem bij Roos laten liggen, miste het ding direct toen hij buiten stond en haar deur achter zich had dichtgetrokken. ‘Shit!’ Slaapdronken kop. Hij kon niet zonder, was zo blind als een mol en moest zelfs een taxi nemen omdat hij niet zonder durfde te rijden.

Iedere bitch zou hem die bril teruggeven ten overstaan van zijn voltallige personeel. Triomfantelijk een verovering komen incasseren. Roosje niet. Roosje kwam de volgende ochtend naar zijn kantoor, bescheiden, sloot de deur achter zich en keek nog even over haar schouder om zeker te weten dat niemand het kon zien. ‘Ha Roos, goed geslapen?’ zei hij. Daar was ze weer, eindelijk. Ze typte de tekst met haar rechterhand en hield zijn bril omhoog met haar linker. Hij pakte zijn bril van haar over, las wat ze te zeggen had: ‘Ja goed. Je hebt je bril vergeten.’ ‘Probeer het nu nog eens te zeggen maar nu met je handen. Als ik geen bril heb kan ik je zo echt niet verstaan weet je dat? Ik kan helemaal niks lezen zonder dan ding. Dus als ik vaker mijn bril bij je ga laten liggen gaan we een probleem krijgen als je niet serieus bent met die gebarentaal…Telefoon ook inleveren,’ hij moest streng zijn, ze viel nog te vaak terug op die telefoon. Hij strekte zijn hand uit om hem van haar over te nemen. Haar aarzeling was overduidelijk, haar vertrouwde connectie met de wereld, ze wilde hem liever niet afgeven. ‘Maak je niet bezorgd, ik doe er toch niets mee Roosje,’ zei hij geruststellend. ‘Ga je vaker je bril bij me laten liggen dan?’ zeiden haar handen. Graag, dacht hij. ‘Ik hoop het,’ zei hij. Ze bloosde er van. Lief. ‘Ik hoop het ook,’ zeiden haar handen weer. ‘Goed gedaan Roos, ik ben trots op je.’

‘Ik heb het geleerd!’ Het juichte het scherm op. Roos was blij. ‘Geweldig Roos! Wat goed van je… en?’ Facebookvriend was nog steeds nieuwsgierig. ‘Ze hebben het allemaal geleerd op mijn werk.’ ‘Dus..?’ ‘Dus je had gelijk, ze hadden het er voor over… maar ik denk dat het eerder is omdat die vergaderingen nu een stuk sneller gaan haha.’ ‘Niet jezelf zo naar beneden halen Roosje! Ik zou het voor je over hebben!’ ‘Lief…’ ‘Ik meen het Roos.’ ‘Je wordt toch niet verliefd op me ;-)?’ Stilte van de andere kant. ‘Firefox? Ben je er nog? Niet weggaan! Het was een grapje… alsjeblieft…?’

Hij moest er mee ophouden. Dit was geen spelletje meer! Zijn handen trilden ervan. Vreemde emoties. Geschrokken was hij van haar opmerking. Grappig bedoeld maar zo ontzettend raak. Verliefd was niet eens het goede woord. Fuck, ze zat in zijn bloed. Was dit nu houden van iemand? Alles voor iemand overhebben en alleen maar willen dat die iemand gelukkig is? Want als dit het was dan wilde hij nooit meer iets anders voelen. Dan wilde hij altijd van Roos blijven houden. Hij logde weer in, moest kijken of ze er nog was. ‘Firefox?’ Daar was ze al. ‘Nu was jij geschrokken, sorry.’ ‘Ik moest even nadenken maar ik wil je zeggen dat het klopt Roos.’ ‘… Je bent verliefd op mij? Maar je kent me niet eens?!’ Het moment van de waarheid… ‘Ik ken je wel, heel goed.’ ‘Wat bedoel je, je hebt me nog nooit gezien?!’ ‘Ik zie je elke dag.’ Stilte… Roos, blijf! Niet schrikken alsjeblieft! ‘…Simon?’ ‘Ik kom naar je toe Roosje.’

Hij stond in de deuropening. Het was onvermijdelijk. Ze liet hem binnen. ‘Ik kan je maar niet uit mijn hoofd krijgen Roosje. Ik word er ziek van,’ zei Simon. Ze raakte zijn gezicht aan, heel voorzichtig met haar vingertoppen. Elektrisch, altijd, hij sloot zijn ogen er even van. Zijn woorden hadden haar geraakt, diep vanbinnen. Ze kon hem ook niet uit haar hoofd krijgen, nooit meer. Hij pakte haar hand, kuste die vingertoppen van haar, een voor een. Wat doe je nu met me? Paniek! Dit kon niet meer teruggedraaid. Alles zou kapot gaan! Ik wil je niet kwijt! Ga naar huis, praat met me maar raak me niet zo aan, alsjeblieft! Hij liet haar los. Maar hij ging niet, begreep als altijd haar gedachten. ‘Nee, ik ga niet weg, kijk naar me Roosje, luister naar me.’ Zijn hand vormde de woorden. ‘Ik hou van jou.’ Hou je van me? …Wat een ongeloof… Van mij? Hij glimlachte. ‘Ja, van jou. Ik hoor je Roos, altijd, ook als je alleen maar denkt, en ik wil ook altijd naar je blijven luisteren. Wil jij alsjeblieft altijd tegen mij blijven praten?’ Oprecht. Hoe oprecht kon je zijn? Ze glimlachte, nog nooit in haar leven had ze die glimlach zo gemeend als nu, hier, voor deze man. Hij beantwoordde die glimlach, tilde haar een klein stukje omhoog en kuste haar, hongerig. Liet haar weer langs zijn lichaam naar beneden glijden. Zijn verlangen, ze voelde het in ieder vezeltje van zijn lijf, het maakte haar duizelig. Wat had hij dit goed verborgen, zo lang. Bijzondere man. Hij legde haar op haar bed, kleedde haar uit, kon zijn verlangen niet meer stoppen. En zij het hare niet meer. Ze liet hem in zich komen, liefste man, wil je me alsjeblieft nooit meer loslaten? Voor altijd in elkaar verstrengeld, een geworden.

Wakker worden was geweldig, een paar seconden. Na die paar seconden drong het tot haar door, hard, genadeloos. Hij was weg. Ze schoot uit bed, rende haar appartement door. Het was snel gebeurd. Hij was weg en Sophie had gelijk gehad. ‘Het gaat hem alleen maar om de thrill, snel veroveren en dan wegwezen.’ Het stond nog op haar netvliezen gebrand, zou er wel nooit meer afgaan nu. Wat was ze ongelofelijk dom geweest! Ze had zich laten veroveren… Het golfde ineens over haar heen, verdriet, overweldigend, Ze zakte op de vloer en snikte, kon het niet meer bevatten allemaal. ‘Roosje ik hou van je, Roosje ik hoor je, Roosje wat ben je mooi.’ Het dreunde allemaal door haar hoofd als een eeuwig doorzeurende mantra. Wat een verspilling van woorden! Waren dat echt allemaal leugens geweest? Prachtige zeldzaam gemene leugens. Waarom wilde hij haar kapot? Want wat was wat er nu aan het gebeuren was, snel en zeker kapot gaan. Wat nu, wat nu wat nu wat nu? Een duizendmalige vraag en geen enkel antwoord in haar hoofd. Kon ze dat kapotgaan nog tegenhouden? Het moest. Ze kon het niet laten gebeuren, niet nu, niet zo. Het internet op. Het enige wat ze kon bedenken, wat ze altijd had kunnen bedenken. Wel inktzwarte Tweets maar absoluut geen Facebook, nooit meer. Die valse belofte van geluk wilde ze nooit meer zien. Account verwijderd, alle sporen gewist. Ze pakte haar telefoon. Uit?! Batterij leeg, dat was haar echt nog nooit overkomen! Wat een enorme macht had hij over haar uitgeoefend. Haar jarenlange routine was totaal overhoop gegooid door hem. Waarom? Wat was zijn kick? Haar liefde? Zwakke gedachte, mocht niet meer voorkomen. Geen zwakte meer, geen Simon meer. De tranen veegde ze weg. Vreemd maar ze bleven komen. Oplader, ze moest een oplader vinden. Waar was hij? Ze trok lades in haar keuken open, zocht al haar kasten door en gooide de inhoud van haar tas op de grond. Geen oplader. En de tranen bleven maar komen. Ineens wist ze het, zag het helder voor zich. Ze had hem laten liggen op haar bureau, op het werk. Dat was het dan. Die ging ze niet halen. Die totale afgang gunde ze hem niet. Er moest een andere komen. Uit de winkel, alleen de gedachte maakte haar al misselijk maar ze had geen keus. Het was de enige manier om er snel een te kopen, en ze moest die telefoon aankrijgen. Het moest gewoon. De bel ging. Doorbroken gedachten.

Simon bekeek zijn telefoon en begreep het niet. ‘Roosje wat is er?’ Hij had haar al vanaf die ochtend vroeg berichtjes achtergelaten, ze werden niet gelezen en ze gaf geen reactie. Haar telefoon stond uit. Hij was het haar vergeten te zeggen, van zijn vroege afspraak die ochtend en de drukke volle dag. Ze sliep nog toen hij al weg moest en hij had haar niet willen wakker maken, het was een lange nacht geweest. Liefste Roosje, ze communiceerden al zo lang via hun telefoons, zijn berichtje dat hij van haar hield was een feest om in te typen en eindelijk te kunnen versturen. Ze had hem zo blij gemaakt, opgelucht ook dat ze hem eindelijk had toegelaten. Maar nu werd hij steeds bezorgder. Ze was niet op het werk, ze nam niet op, niets. Hij besloot iets te doen wat hij nog nooit had gedaan: hij cancelde al zijn afspraken, ging terug naar haar, stond voor haar deur met het zweet in zijn handen. Het was helemaal mis, hij zag het direct al toen ze open deed. Grote angstogen, inwit gezicht, tranen. ‘Roosje!’ zei hij geschokt, wilde haar vasthouden. Maar ze hield haar armen voor haar lichaam als afweer, duwde hem van zich af met ogen die ineens fonkelden van boosheid. ‘Neee!’ Het kwam er zo boos uit. Wat was er in vredesnaam gebeurd?! Hij liet haar los, gaf haar ruimte. ‘Wil je me vertellen wat er aan de hand is? Ik begrijp er helemaal niets van… Waar is je telefoon Roos? … Roos?’ Ze draaide zich om, ging de trap op naar boven. Hij sloot de deur en volgde haar. Wat was dit toch allemaal? Boven aan de trap was ze er al weer, telefoon in haar hand. Hij zag het probleem, het ding was uit, batterij leeg. ‘Dus je heb geen van mijn berichten gekregen?’ Ze schudde haar hoofd. Nee. Huilde. Wat een paniek. Hij zuchtte, begreep het nu allemaal. Wat was ze nog steeds afhankelijk van die rottelefoon. ‘Oh lieverd, wat dacht je? Dat ik niet meer terug zou komen?’ Ze knikte, ja. ‘Maar waarom dan? Heb ik je ooit aanleiding gegeven om dat te denken?’ ‘Nee.’ Haar handen gingen verder met praten. Ineens was de connectie er, kon ze haar gedachten omzetten in gebaren. Hij zou er blij van worden als het allemaal niet zo triest was. Wie had dit in godsnaam veroorzaakt? ‘Sophie,’ zag hij. ‘Ik heb contact gehad met Sophie via Facebook. Zij zei dat je altijd weggaat na je overwinning, dat je nooit bleef.’ ‘Oh verdomme, kutwijf!’ Ze schrok van zijn gevloek, haar handen gingen weer beschermend omhoog. Hij pakte die handen, wilde dat het tot haar doordrong. ‘Luister Roos, waarom denk je dat ik toen wegging? Sophie is een berekenend kutwijf dat via de bedden van jan en alleman carrière wil maken en daar werk ik niet aan mee. Ik hou van jou en ik ben er, ik ben niet weg en ik ga niet weg. Stop je telefoon in de oplader er kijk naar mijn berichten alsjeblieft.’ Ze trok haar handen los, antwoordde. ‘Oplader ligt op kantoor.’ ‘Dan gaan we nu naar kantoor.’ Hij pakte vastberaden haar jas van de kapstok, hield hem voor haar op, ze moest mee. Alles wat hij zei zou niets uitmaken, ze moest het lezen, de realiteit kwam voor haar van het internet. Ze moest het zwart op wit voor zich zien dan zou ze het pas geloven.

Ze was bang. Overweldigende man. Bang van hem, bang van zichzelf. Hij reed veel te snel en zwijgend de paar kilometer naar het werk, stopte de auto direct voor de deur tussen de niet-parkerenpaaltjes in. Dit was geen parkeren, dit was neersmijten snelle jongen. Hij liet zijn portier wijd openstaan bij het uitstappen, veroorzaakte een alarmerend gepiep in de auto, en liep met een paar grote haastige stappen om het ding heen. Zijn uitgestoken hand eiste haar uit te stappen, mee te lopen naar binnen. ‘Over 10 minuten allemaal in mijn kantoor!’ Hij commandeerde het iedereen die ze tegenkwamen op hun weg naar binnen. Snelle jongen had geen tijd meer te verliezen. Recht op zijn doel af. Maar welk doel? ‘Oplader erin!’ Simon ik heb geen adem meer! Trillende handen. Ja pak hem maar over, ik kan het niet zo. Telefoon aan, hij gaf hem terug. Piep, alle berichten komen binnen. ‘Liefste Roosje ik hou van je!!! Ik heb zo meteen al een afspraak, ik baal!! Moet nu weg maar zie je zo.’ ‘Roos ik wil bij je zijn!’ ‘Ik wil deze kutafspraak helemaal niet, wat een gezeik zeg!’ ‘Tijdverspilling, wil alleen nog maar jou!’ Nog steeds ademloos… verder: ‘Roos, waar ben je?’ ‘Waarom lees je niets?’ ‘Telefoon uit? Roos ik ben bezorgd! Ik kom naar je toe…’ Ze sloot haar ogen, ontspanning, ongelofelijk! ‘…Ik ben er nu,’ hoorde ze hem zeggen. Ze opende haar ogen weer. ‘Je bent er nu,’ zei haar stem, zonder aarzeling. Hij glimlachte, fluwelen aaibare ogen waren er weer. Hij pakte haar hand. ‘En nu naar mijn kantoor!’

Iedereen was er. Verwachtingsvol geroezemoes, de baas had een belangrijke mededeling. Simon glimlachte, het belangrijkste ooit! ‘Fijn dat jullie er allemaal zijn. Roos en ik hebben iets te vertellen.’ Hij keek haar aan, hoopte dat ze met deze snelle actie instemde. Daar hoefde hij niet bang voor te zijn. Ze knikte bevestigend, glimlachte. Lief. Gelukkig. ‘Roos en ik houden van elkaar en zijn vanaf nu bij elkaar… ik wil daar open over zijn om geleuter te voorkomen en ik wil niet stiekem hoeven te rotzooien hier.’ ‘Echt niet? Jammer zeg! Ik hou wel van stiekem rotzooien hoor!’ Dat was Roos, haar stem klonk luid en duidelijk over al het geroezemoes heeft. Iedereen schoot in de lach en Roos strekte haar armen naar hem uit. Hij glimlachte, gaf haar de kus die hij al de hele ochtend had willen geven. Geweldige Roos, dit is nog maar het begin!

Geschreven in 2012, toen social media nog nieuw en spannend was.

Dwaallicht

#fictie

0 notes

pieterserrien · 4 years

Text

Drie weken geleden verscheen mijn achtste boek. Net als mijn vorige is de titel De laatste getuige. Het is dan ook de tweede in een bijzondere reeks. Na het oorlogsverhaal van de 96-jarige Louis Boeckmans, tekende ik de getuigenis op van de 102-jarige Eva Fastag. Zij overleefde de Jodenvervolging in Antwerpen, de Holocaust en het Mechelse SS-verzamelkamp Dossinkazerne. Meer nog… zij was de typiste van Dossin. In deze blog vertel ik hoe dit boek tot stand kwam.

Algemene info over het boek vind je via deze link.

youtube

Hoe ik Eva leerde kennen

Het begint allemaal in de Standaard Boekhandel van Kontich midden mei 2019. Toevallig loop ik er collega-historicus Jan Maes tegen het lijf. Sinds enkele jaren kennen we elkaar dankzij onze gedeelde passie voor de kracht van het vertellen over het verleden. Al snel hebben we het over de getuigenis van Louis Boeckmans. Ik vraag hem of hij misschien nog andere ‘laatste getuigen’ kent die kunnen vertellen over belangrijke episodes van de Tweede Wereldoorlog. Lang moet Jan niet nadenken: ‘Eva Fastag’.

Thuis zoek ik meer info over Eva in mijn bibliotheek en op het internet. In het standaardwerk Dossin. Wachtkamer van Auschwitz van historicus Laurence Schram lees ik hoe ze tegen haar wil de typiste van Dossin werd. Ik ontdek dat Eva in Israël woont en ondanks haar hoge leeftijd nog kan mailen. Jan is zo vriendelijk om haar een introductiemail te sturen.

Eva Fastag en Jan Maes in Israël, juli 2019.

Zo beginnen enkele weken van heen en weer mailen. Aanvankelijk is Eva niet erg happig om van haar oorlogsgetuigenis een boek te maken. Ze vindt zichzelf niet ‘voornaam’ genoeg… Uiteindelijk is het Louis Boeckmans die haar weet te overtuigen. Niet rechtstreeks, maar dankzij zijn boek, dat ik haar per post bezorg. Nadat Eva Louis’ verhaal uit heeft, wil ze ook een ‘laatste getuige’ worden. Ze schrijft me dat ik ‘TOESTEMMING’ heb om naar Israël te komen. Ze hoopt dat Liesbeth en onze twee zoontjes mee kunnen reizen.

Bijgevolg reis ik eind augustus 2019 reis ik naar Israël. Uiteindelijk wordt mijn moeder mijn ideale reisgenoot. Ze is historicus en gidst als vrijwilliger in het museum van Kazerne Dossin. Samen met je moeder zo’n reis ondernemen, is erg bijzonder. Ik hou een dagboek bij, waaruit hieronder enkele fragmenten.

Onze reis naar Israël

Dag 1 – 22 augustus: Tegen de middag nemen we de trein richting Amsterdam. Ik heb gewacht om me echt in te lezen tot ik het vliegtuig in Schiphol betreed. Waarom? Omdat ik het gesprek met Eva zo open mogelijk wil voeren. Als ik op voorhand al te veel van deze specifieke geschiedenis ken, beïnvloed ik misschien onbewust haar getuigenis. Het vliegtuig zit vol met Joodse gezinnen, duidelijk van plan om tijdens de grote vakantie familie te bezoeken in Israël. Het valt me meteen op hoe verscheiden het Joodse volk is: chassidisch, orthodox, gelovig en heel modern, allemaal naast elkaar. Na een kleine vijf uur landen we in Tel Aviv. Het is al laat en met onze huurwagen rijden we richting een groezelig, saai hotelletje. Personeel is er niet, met een code komen we binnen.

Dag 2 – 23 augustus: We staan vroeg op en verlaten zo snel mogelijk het hotel, onze kamer laten we in de handen van een vrolijke kakkerlak… We rijden naar een Arabisch winkeltje en genieten op een bankje van een ontbijt. Een halfuurtje later rijden we verder langs de drukke snelweg. Heel wat mensen waarschuwden ons voor de agressieve Israëlische chauffeurs. Al bij al valt het nog wel mee, maar het ongeduldig toeteren zorgt wel voor wat stress.

We arriveren in de kibboets Ma’agan Michael, de gemeenschap waar Eva sinds tien jaar verblijft. Toen ze 92 was, is ze verhuisd om dichter bij haar dochter te zijn, die al lang in de streek woont. Al snel verdwalen mijn moeder en ik. Maar wanneer we zeggen dat we op zoek zijn naar Eva Fastag, weet zowat iedereen waar we heen moeten. Een jonge vader met zijn zoon brengt ons achter op hun golfkarretje naar het rusthuis. We wandelen binnen en een verpleegster wijst ons de weg. Ietwat nerveus nader ik Eva’s kamer. En dan plots komt een oude vrouw met een rollator door een klapdeur de gang binnen. Ze steekt haar hand uit: ‘Jij bent Pieter.’ Ik knik bevestigend en stel mijn mama voor. Zonder dralen leidt ze ons haar kamer in, waar ze nonchalant haar karretje opzij duwt. Ik wil haar helpen, maar Eva gedraagt zich niet als een honderdjarige. Haar bewegingen spreken boekdelen en ze schuift met de stoelen alsof ze maar half zo oud is.

Eva lijkt meteen met het interview te willen beginnen. Wat overweldigd door de kracht die deze kleine vrouw uitstraalt, geef ik haar mijn boek Zo was onze oorlog, omdat daar de oorlogsverhalen van mijn eigen grootouders in staan. Een beetje onhandig haal ik mijn iPad boven en voor de zekerheid start ik meteen de opnames.

Daar zit ze dan op een stoel tegenover mij. Achter Eva staat haar bed en hangen ingekaderde familiefoto’s als relikwieën aan de muur. Mijn aandacht valt meteen op de vastgeprikte zwart-witfoto’s: haar familieleden die tijdens de oorlog naar Auschwitz werden we weggevoerd. We praten even over onze reis tot daar, maar dan, zonder enige aanleiding, begint Eva over de titel van ons boek. ‘Ik weet niet of jij er al over gedacht hebt, maar ik wel’, zegt ze. ‘In Dossin moest ik de transportlijsten typen, dus ik dacht aan Orde moet heersen omdat de Duitsers in Dossin alle Joden ordelijk en kalm op de transporten naar Auschwitz wilden hebben.’ Ik weet niet wat ik moet antwoorden, Eva geeft me ook de kans niet: ‘Of anders In volgorde in de dood gestuurd worden, dat zou ook een goede titel zijn.’ Dan benadrukt Eva een tweede item dat ze zeker wil bespreken: ‘Tijdens die twee jaar waarin ik gedwongen werd in Dossin te werken, heb ik nooit geweten dat die mensen naar hun dood werden gestuurd. De naam Auschwitz had ik nooit gehoord.’

Ik vrees dat Eva te snel over haar ervaringen in Dossin wil getuigen, maar voor het boek wil ik eerst weten wat ze daarvoor meemaakte. Dus ik onderbreek haar. ‘Ja, ja’, zegt ze terwijl ze mij met een handgebaar lijkt te willen geruststellen. Ik vraag naar haar eerste herinneringen en het gesprek dat de basis vormt voor dit boek, gaat van start. Hieronder misschien wel het meest aangrijpende fragment uit het interview:

youtube

Drie uur later nemen we een pauze. We gaan samen eten in de refter van de kibboets. Eva vergeet bijna haar rollator. Opvallend snel stappen we naar de eetzaal, waar het heerlijkste buffet op ons wacht. Na ons middagmaal, vraag ik Eva of ze nog verder wil doen. Ze zegt ja. Liever meteen in één keer. Er volgt een intense en emotionele namiddag. Eva vertelt haar hele verhaal, van haar ‘vlucht’ als tweejarige uit Polen en de aankomst in Antwerpen, exact 100 jaar geleden, tot de bevrijding na de Tweede Wereldoorlog, exact 75 jaar geleden.

This slideshow requires JavaScript.

Onder de indruk rijden we naar onze guesthouse in Zichron Yaakov. We worden hartelijk verwelkomd door Trish Baron, die ons meteen uit eten meeneemt. Het is sabbat, wat vooral voor een bruisende sfeer zorgt in het stadscentrum. Voor we gaan slapen overlopen we de vragen die we morgen aan Eva willen stellen.

Dag 3 – 24 augustus: Na een heerlijk ontbijt, rijden we naar de kibboets. Terug in haar kamertje, vertelt Eva dat ze slecht geslapen heeft. Ze wil zo snel mogelijk terug starten met ‘het werk’, zoals ze onze gesprekken noemt. Ik vraag om enkele moeilijke episodes terug te vertellen. We zijn opnieuw vertrokken voor een gesprek van enkele uren.

Soms doen de vermoeidheid en de pijnlijke herinneringen de tranen opwellen. Ik moet af en toe zelf de tranen verbijten. Als tegen de middag haar dochter Yael arriveert, gaan we opnieuw eten in de refter van de kibboets. De namiddag is ontspannender. We bekijken samen het oude fotoalbum, maken de auteursfoto en ondertekenen het contract. Eva is verbaasd dat zij als auteur de helft van de royalty’s zal krijgen. Voor we afscheid nemen, wil ze nog per se ons de koi’s tonen die in de kibboets gekweekt worden. We volgen haar en daarna gaan we tussen de locals zwemmen in de Middellandse Zee! Als we ‘s avonds laat terugkeren door de kibboets, zien we van ver Eva energiek haar koer poetsen. 102 jaar en onvermoeibaar!

This slideshow requires JavaScript.

Dag 4 – 25 augustus: Alweer een heerlijk ontbijt, ditmaal de specialiteit (én naam van het hostelletje) van onze gastvrouw: blintzes. Op VRTNWS lees ik over Israëlische raketaanvallen op doelwitten in Syrië. Toch even schrikken. Maar Trish stelt ons gerust. Zeker in dit deel van Israël is er van de spanningen weinig te merken, sust ze. En eerlijk: ik besef dat ik het land helemaal anders had ingeschat. Dit is toch helemaal niet zoals in de nieuwsberichten over oorlogsdreiging, aanslagen en discriminatie?

Voor de laatste keer rijden we naar Ma’agan Michael. Opnieuw graven we samen met Eva in haar pijnlijke verleden. We eten alweer in de refter. We sluiten af met de opnames voor de boektrailer, waarbij Eva telkens de woorden wil aanpassen. Hilariteit alom!

In de verte: Eva keert terug naar haar kamer in de kibboets.

Na drie dagen van intense gesprekken nemen we afscheid van Eva. De beleefde handdruk van onze eerste ontmoeting heeft plaatsgemaakt voor een innige omhelzing en twee zoenen. Eva staat erop ons te begeleiden naar de parking van de kibboets, voor we elkaar voorgoed vaarwel zeggen.

‘s Avonds neem Trish ons mee naar de naburige steden: het islamitische Fureidis (daar rijden met onze huurauto was een avontuur!), Caesarina met de chique woonwijken, de Romeinse muur, de oude mozaïeken… We eten in een lokale tent uitgebaat door Irakese moslims.

This slideshow requires JavaScript.

Dag 5 – 26 augustus: Onze reis is nog niet voorbij. We rijden terug naar de luchthaven, waar we de huurauto inleveren. Na meer dan een uur wachten, vertrekt onze shuttlebus richting Jeruzalem, de stad die twee reizende historici, moeder en zoon, toch moeilijk links kunnen laten liggen. Ons hotel is de laatste halte. Voor we het beseffen rijden diep het Palestijns gebied in, tot aan Giv’at Za’ev, een van de beruchte Joodse nederzettingen. Deze hele reis voelt aan als een geschiedenisles. De veiligheidsmuur zien we niet, maar de akelige sfeer hangt in het busje. Als we Jeruzalem binnen rijden, botsen we bijna tegen een plots remmende voorligger. De chauffeur was even afgeleid door de brullende baby met overvolle pamper op de achterbank. Alle geluk bleef de schade beperkt tot tranen en een kakageurtje.

Na even te bekomen in de hotelkamer, nemen we de tram om het Holocaustmuseum Yad Vashem te bezoeken. Met het verhaal van Eva in ons achterhoofd beleven we de aangrijpende tentoonstelling op een heel bijzondere manier. Als we enkele uren later door de herdenkingstuinen wandelen, gaan we binnen in het ontroerende monument voor de naar schatting 1,5 miljoen vermoorde Joodse kinderen. Hun namen worden aan de lopende band voorgelezen, als een eindeloze herinnering. Als we het monument betreden horen we: Gerson Fastag, Antwerp… Abraham-Itshak Fastag, Antwerp… De twee minderjarige broers van Eva! Met de tranen in de ogen stappen we naar buiten. Dit kan geen toeval zijn… Hoe groot is de kans op zovele honderduizenden namen?

This slideshow requires JavaScript.

‘s Avonds nemen we de tijd om de stad te verkennen. We bezoeken de overdekte markt Mahane Yehuda en de Jaffastraat, waar geen spoor meer te zien is van de bloedige geschiedenis van terroristische aanslagen. Zoals in de Zuid-Europese Mediterraanse steden komt het leven ‘s avonds pas echt op gang. We genieten tot laat van een biertje, wijntje en liveband in een jazzbar, waar overal bordjes, posters, hebbedingetjes van Belgische bieren hangen. Bizar.

This slideshow requires JavaScript.

Dag 6 – 27 augustus: Vandaag bezoeken we de historische stad. Via de Damascuspoort betreden we de islamitische wijk. We passeren de drukke overdekte winkelstraatjes om daarna Christus’ passieweg te volgen naar de Heilige Kapel. Jeruzalem is een beklemmende stad. Elke steen lijkt er heilig. We bezoeken de Davidtoren, de Klaagmuur, de Olijfberg, de veiligheidsmuur aan de horizon… De hele toeristische tocht, honderden jaren geschiedenis op één dag.

This slideshow requires JavaScript.

Dag 7 – 28 augustus: De taxichauffeur die ons de laatste ochtend naar de luchthaven brengt, is een moslim. Hij vertelt hoe hij bij sabbat door ultraorthodoxe joden in de buitenwijken met rotte eieren werd bekogeld, omdat die vonden dat niemand mag rijden op zaterdag. Ondertussen rijden we op een snelweg dwars door Palestijns gebied, omringd door de veiligheidsmuur.

De afgelopen week was een rollercoaster van emoties en geschiedenis. Ik zag het gevaar van haat, discriminatie en stigmatisering, zowel vandaag als 75 jaar geleden. Moet ik na het horen van Eva’s verhaal mijn mensbeeld bijschaven? Hoe is het mogelijk dat zoiets gebeurd is? Dat zoiets nog steeds kan gebeuren? Hoe kunnen de slachtoffers van toen vandaag andere mensen onderdrukken? Je zou er moedeloos van kunnen worden.

Maar dan denk ik aan de restaurantjes en marktjes, waar strenge joden, moderne westerlingen en gesluierde moslima’s gezellig naast elkaar zitten te keuvelen. En dan voel ik opnieuw de warmte waarmee Eva ons ontving. Dan zie ik de schittering in haar levenslustige ogen. Ik herinner me haar snelle pas terwijl ze achter haar rollator loopt. Als iemand die zo iets vreselijks heeft meegemaakt, nog zo kan zijn, komt het wel goed met ons.

Het schrijven

Het is eind augustus. De drukte van het nieuwe schooljaar en het begin van een nieuw lezingenseizoen maken het niet makkelijk om meteen te beginnen met schrijven. Maar midden september kom ik toch goed op gang. Ik schrijf eerst alle opnames uit, die ik maakte tijdens ons driedaags gesprek in Israël. Die uren met Eva in haar kamertje in het rusthuis vormen de basis van het boek. Bijkomende vragen mail ik naar Eva, die telkens uitvoerig en snel antwoordt. Ik bezoek samen met mijn moeder het documentatiecentrum van de Dossinkazerne. Daar luisteren we naar oudere (meestal Franstalige) interviews met Eva. We doorploegen de archiefdocumenten en de verslagen van de processen tegen de bewakers van de Dossinkazerne. Elke herinnering is deel van de grote puzzel.

Dit boek schrijven is niet evident. De afstand is te groot om vlot te overleggen. Om goed te telefoneren is de verbinding niet goed genoeg, dus al onze communicatie verloopt per mail. Als ik vrienden vertel over de 102-jarige Eva die me soms meerdere mails per dag schrijft, is de verbazing steeds groot. Haar geheugen laat haar niet in de steek. Dit verhaal is misschien wel 75 jaar lang weinig verteld, het is niet vergeten.

Drie maanden lang werk ik aan ons boek. Als eind november de derde zetproef in mijn mailbox belandt, wil ik terug op het vliegtuig stappen om het boek in digitale vorm met Eva te bewonderen. Dat is jammer genoeg niet haalbaar… Hetzelfde gevoel heb ik vandaag. Liefst zou ik, zoals ik deed met Louis, boekhandels bezoeken met Eva naast mij. (ontdek hier wanneer ik het boek voorstel in jouw buurt)

Het boek

Waarom heb ik de oorlogsgetuigenis van Eva Fastag opgetekend? Het succes van ‘de laatste getuige’ Louis Boeckmans speelt mee: vier maanden stond dat boek in de top tien, duizenden lezers ontdekten zijn dappere relaas. Ik denk dat ik met dit soort boek – één verhaal, één verteller – meer mensen kan bereiken, onder wie ook mensen die voor het eerst lezen over de verschrikking van de wereldoorlog.

Louis Boeckmans leest de getuigenis van Eva Fastag.

Voor Eva is de belangrijkste reden om toe te zeggen voor de publicatie van haar verhaal haar wens dat de verschrikking van de Jodenvervolging en de Dossinkazerne nooit vergeten wordt. Ze wil vooral dat de jeugd haar verhaal leert kennen. Kortom, de missie die Eva mij meegaf: zo veel mogelijk lezers overtuigen. Dit soort boek is daarom ideaal.

Uiteraard ben ik overtuigd van het belang van Eva’s verhaal. Zij is de enige die ons nog kan vertellen over het akelige mechanisme in de Dossinkazerne, waar Joden moesten meewerken aan de administratie van de massamoord op hun eigen volk. Zij was de eerste die in de Dossinkazerne arriveerde, op de dag van de oprichting. Twee jaar lang typte Eva meer dan 25.000 namen op de transportlijsten. Zij werden naar Auschwitz-Birkenau gevoerd. Een groot deel werd bij aankomst meteen naar de gaskamers geleid. Een ander deel beleefde de verschrikking van de werkkampen. Minder dan vijf procent overleefde.

Een tweede reden waarom Eva’s getuigenis van grote historische waarde is, is de geschiedenis van het Joodse verzet. Vaak wordt de Holocaust voorgesteld alsof de Joodse slachtoffers zich zonder al te veel tegenwerking lieten wegleiden naar de uitroeiingskampen. Maar het verhaal van Eva en dat van vele andere Joden die in Dossin hebben gezeten, bewijzen dat de Joden zich in België helemaal niet lieten doen.

Een derde reden waarom ik als historicus nooit twijfelde aan de waarde van Eva’s verhaal: ze is een vrouw. Onze geschiedenis is namelijk veel te mannelijk. Die van de Tweede Wereldoorlog en in het bijzonder van het verzet, is al helemaal bezet door mannelijke hoofdrolspelers.

Ten slotte ben ik er als historicus van overtuigd dat elke getuigenis een waardevolle bouwsteen van onze geschiedenis kan zijn. Elke stem geeft alweer een nieuwe blik op het verleden. En de waanzinnige geschiedenis van de Holocaust heeft er door dit boek alweer een bijzondere getuigenis bij.

Dank aan Eva voor de moed om dit moeilijke verhaal te delen. Ik hoop dat we vele lezers zullen krijgen, zodat deze trieste geschiedenis nooit vergeten wordt.

Lees via deze link waarom ik de oorlogsgetuigenis van Eva Fastag optekende Drie weken geleden verscheen mijn achtste boek. Net als mijn vorige is de titel De laatste getuige…

#de laatste getuige #Eva Fastag

0 notes

prozeersels · 7 years

Text

Na Antwerpen

Ze dook op vanachter de piano, ik herkende haar pas toen ze me begroette. Als ik haar had moeten zoeken in de drukte van het station had ik haar drie keer voorbij kunnen lopen. Zodra ik haar zag, was ik vergeten hoe ik me haar had voorgesteld. We hadden elkaar jaren niet gesproken en slechts één ontmoeting gehad om een indruk op elkaar achter te laten. Ik voelde me alsof ik een vreemdeling ontmoette en aan haar aarzelende blik en voorzichtige stappen in mijn richting, zag ik dat ze min of meer hetzelfde ervoer. Ze opende haar houding voor een omhelzing of een kus en ik drukte éénmaal mijn lippen op haar wang. Ze fronste. “Ik dacht dat jullie er drie deden.” Accentloos Engels van een leven lang internationale scholen en Engelstalige universiteiten. “Eén voelt altijd comfortabeler,” zei ik. We bleven even zwijgend naar elkaar kijken. Ik was vergeten dat haar ogen het soort bruin droegen wat kan reizen tussen oranje en zwart, een baan licht scheen precies op haar linkeroog, het asymmetrische bracht me een moment in verwarring. “Blijven we hier staan?” Ik ontwaakte. “Nee, ik heb een plan. Mijn fiets staat vlakbij.”

Ze zat anders achterop, met aan elke kant een been. Haar armen sloten zich strak om mijn buik, ze duwde haar wang tegen mijn rug. Ik probeerde er niet te veel in te zien terwijl ik auto’s en fietsers ontweek, maar mijn geslinger ontlokte nu en dan een gesmoord angstig geluid en ik stuurde de stoep op. “Ben je okay?” Ze knikte. “Ik moet gewoon even wennen, fiets maar door.” Ik reed zo stabiel mogelijk verder. Ik probeerde gesprekken terug te halen, dingen die we vijf jaar geleden hadden besproken, maar alles wat terugkwam was die rampzalige ochtend in Antwerpen, waar ik zonder enig idee van richting of tijd met haar door het verlaten centrum had gedwaald en me steeds meer had gesloten. Wellicht was de overgang van digitaal naar fysiek op dat moment te groot geweest, of wellicht had ik gemerkt hoe enthousiast ze was om me te ontmoeten, hoe ongeduldig ze vanuit Finland op dit moment had gewacht. Onder haar vragen en grapjes lag een bijna tastbare hoop op een gedeeld begin, iets wat ons van onze gescheiden trajecten af zou werpen en ons zou laten overlappen. Ik had nog niet geleerd hoe makkelijk hoop zich liet opbouwen in de gedachten van een ander. Ik had nog niet ontdekt dat een gedachte die hardop wordt uitgesproken kan landen als een belofte. We hadden in een één van de weinige geopende zaakjes wat gegeten, mijn pinpas had geweigerd, ze had voor ons betaald en we waren zonder al te veel te zeggen naar het station terug gelopen. Er waren daarna geen gesprekken meer geweest, geen skype-conversaties tot diep in de nacht. Ik nam niet meer op.

Met een pijnlijk gezicht klom ze van de bagagedrager. We stonden voor één van de zeldzame plekken in Rotterdam waar elke keuze de juiste is. Buiten waren alle tafeltjes bezet maar binnen waren nog wat plekken vrij. We schoven aan, bestelden ons drinken en twee stukken worteltaart. Ik herkende de meisjes achter de bar, ik had hier vaak genoeg gezeten met steeds verschillende mensen. Even maakte ik me zorgen om wat ze zouden denken, tegelijkertijd wist ik dat ik voor hen een passant zou blijven. Ik keek naar aan, ze had een klein puntje van haar taart genomen en keek er bedachtzaam naar. “Ik maakte dit vroeger veel, in Finland,” zei ze, voordat ze met haar ogen dicht een hap nam.

Je kunt een gat van enkele jaren niet met een gesprek overbruggen. Het blijft altijd bij het oppervlak, er zijn altijd kleine, belangrijke momenten die worden overgeslagen. We hadden het over studies, over reizen, over steden waar ze had gewoond. We hadden het over werk, stages, hobby’s, vrienden. Er was te veel voor onze ogen om details te kunnen zien, te veel onbekend om gericht te kunnen vragen. Na een uur schoof ik mijn stoel weg. “Zullen we verder gaan?” Ze knikte, sloot achter me aan in de rij voor de kassa en protesteerde pas tegen mijn betalen toen haar deel al op nul was gezet. Buiten stapten we weer op de fiets. Haar armen gleden weer om mijn middel, ik moest mezelf bedwingen om niet even met mijn vingertoppen over de rug van haar hand te strelen. Het voelde goed om zo aangeraakt te worden, het was lang geleden.

Op de Euromast blies de wind door haar lange haar. Ik deed het lijken alsof ik hier vaker had gestaan maar ik had mijn stad nog nooit op deze manier gezien. Ze maakte wat foto’s, liep rond en bleef uiteindelijk boven het Park staan. “Zulke bomen hebben we thuis niet.” Ze wees naar kastanjes, eikenbomen en andere soorten die ik niet kon plaatsen. “Alleen naald. Altijd groen.” Ik wilde vragen of ze heimwee had, of ze zich eenzaam voelde in Utrecht, of ze gek werd van de volle steden maar ze draaide zich weg en liep terug naar de lift. Toen de deuren sloten en we naar beneden leken te vallen keek ze me van opzij aan. “Ik hou niet van grote hoogtes,” zei ze. Ik duwde mijn nagels diep in de palm van mijn hand.

Op het station werden de helft van de borden gesierd door rode letters. Ze rommelde in haar tas, controleerde haar telefoon. We stonden wat onhandig naar elkaar te kijken. Het was een risicoloos plan geweest, er was niets wat we nog konden verliezen. Ik was verbaasd geweest dat ze het vroeg, ze had niet verwacht dat ik zou antwoorden. Dingen buitelden over elkaar heen in mijn gedachten. Dat ik hoopte dat ik iets had kunnen herstellen. Dat ze iets had veranderd door me aan te raken. Dat ik haar snel weer wilde zien, dat ze de langste wimpers had die ik ooit had gezien, dat ik niet had doorgehad hoe snel de tijd voorbij was gegleden, dat ik nog altijd niet genoeg van haar wist. De klok versprong, we stonden tegenover elkaar en ik wist niet of ze dit net zo voelde, of ze net als ik duizenden dingen had om uit te spreken zonder één woord dat goed zou passen. “Je mist je trein,” zei ik. Ze drukte zich tegen me aan, mijn lippen streelden éénmaal haar wang.

13 notes · View notes

flobewarengeweest · 5 years

Text

Wonderbaarlijk mooi het eiland is

De nachten zijn donker en de winters vijandig

Vreemde vogels

Landschap kunst dat gekomen is en zijn gegaan

Niemand kan mij zien,

Ik was bang dat ik bang zou zijn

Vanaf kinds afgaan al stelt de regen mij gerust

Ik zeg alleen maar kut of fuck als ik mn sleutels kwijt ben dus ik zeg het dagelijks, wennen aan het hardop praten

Vannacht een project bedacht > geluid tape wissen > nog een keer > weer alles eisen, schaamte voor het project, voor je eigen stem, vreemd om geen tegengeluid of mimiek te zien,

In de nacht lijken sommige ideeën brilliant en dan wakker worden

Ik heb aan de kant gezeten en naar het water gekeken, zoals je op een zondag hoort te doen.

Ik zit hier tenslotte om mijn gedachte met u te delen,

Ik hou niet zo erg van gezeik over van alles en nog wat, gezeik begint en eindigt bij jezelf.

Vannacht waren er geen sterren, ik ben onder het raam gaan liggen maar er was niets om naar te kijken. Daarom keek ik naar mezelf. Van te voren was ik bang dat ik het hier moeilijk zou krijgen. En gister dacht ik ‘wat fucking decadent om wanneer je jong bent en gezond en in een warme boot zit vol met eten te kijken naar het water waar je zo veel van houd. Om dan bang te zijn voor de nacht. Omdat er misschien een gans overvliegt, of dat er heel heel misschien de kans bestaat dat er een man aanklopt. Ik heb pas een nacht gehad, dus misschien heb ik nu mijn grote volle mond nu in alle opzichten al voorbij gepraat maar ik dacht wat heeft die angst in gods naam te betekenen Maartje wortel. Ik zit hier dus in die boot na te denken over de laatste tijd, de tijd in het algemeen, de mensen om mij. Heen het kabinet , het land waar we in leven, de zogenaamde achteruit gang, de culturele kaalslag en wat dat betekent, of protest zin heeft en of kunst , zoals een opinie maker bij de volkskrant al zijn niet sowieso al protest is. Ook dacht ik na over mezelf dat ik geld krijg om een boek te schrijven, dat ik de dagen vul met het drinken van koffie, het doen van de afwas, het proper van mensen op fb omdat he tporren van mensen op fb mijn nieuwst hobby is. Soms bel ik iemand op dan praten we over het weer of over zieke vaders, we roddelen wat, we noemen het geen roddelen omdat we het goed bedoelen. Dan doe ik boodschappen, ik ren rondjes door het park, ik kijk goed om me heen, want kijken is schrijven, kijken is werken.

Maar vannacht voordat ik ziek werd, had ik bedacht om een tegengeluid te laten horen. Met die focking bezuinigingen krijgen we allemaal de kans om onszelf te herontdekken, om mezelf kritisch te bekijken tegen de achtergrond van de tijd, wilde ik hier juist alleen anders doen dan thuis.

Me deze week het leplazeres werken, ik wilde dat niet doen voor mezelf maar voor de avonden. Zoals iedere goede relatie zou dat een kwestie worden van elkaar gebruiken. In september 2011 horen de omroepen waar er gesneden gaat worden. Het zou zo maar kunnen dat er geen geld is voor de avonden, daar wil ik eens wat aan doen. Arrogantie moet je met arrogantie bestrijden. Ik dacht wat aan Samuel Becket schreef: Ever tried ever falie nomether try again fail again feel beter. Ja het zijn de nachten , het blijven de nachten. Ik dacht tik zit hier ik schrijf een boek in een week. Het zij barre tijden natuurlijk, barre tijden hoor mensen!

0 notes

josjeblogt · 5 years

Text

De diagnose

donderdag 24 januari 2019

De diagnose

Mijn man is iemand die zich regelmatig erg druk maakt als hij ergens een pijntje heeft. De angst dat hij iets heel ergs onder de leden heeft, is er altijd.

Mijn man vond een jaar geleden bloed in zijn ontlasting.

Hij maakte zich verschrikkelijk druk.

Gezien zijn hypochondrische inslag was het mijn taak om hem gerust te stellen. Zoals ik dat al jaren deed.

Hij wilde toch door voor onderzoek. En kwam terecht bij Helder Klinieken in Amsterdam.

Ze vonden aambeien en behandelden hem hieraan door middel van de elastiekjes methode.

Maar de bloedingen verdwenen niet. Sterker nog. Werden erger.

In juni begon mijn man met lijnen, omdat hij veel te zwaar is.

Doordat zijn eetpatroon veranderde, dachten we toen, begon hij ineens winden te laten waarbij bloed mee kwam.

Ik stelde hem weer gerust. De behandeling met de elastiekjes ging door.

Tot de boel ‘rustig’ was daar beneden maar bloedingen en winden door bleven gaan.

Mijn man maakte zich zo druk dat hij de dokter vroeg om doorverwijzing voor een endoscopie.

Die vond plaats op donderdag 24 januari 2019, de verjaardag van mijn dochter.

Tot het moment dat we de kamer van de arts inliepen voor de uitslag, maakte ik me niet druk. Het was vast niks.

Maar helaas. Ik zat fout.

Slecht nieuws

“Ik heb geen goed nieuws voor u” zei de arts, “u heeft darmkanker”.

Daarna wees ze op een plaatje aan waar de tumor zat. Dat die er zeker al een jaar zat. Dat ze wel een biopt genomen had, maar niet hoefde te wachten op die uitslag om zeker te weten dat haar diagnose klopte.

Ze vertelde over uitzaaiingen. Die er konden zijn.

Lymfe-klieren, longen, lever... als een soort droom ging ze door. Dit was niet echt. Dit kon niet echt zijn. Hoe? Hoe kan dit?

Ik voelde paniek. Hoe heb ik het zo lang fout kunnen hebben?

Hoe heeft de Helder Kliniek dit niet eerder kunnen constateren? Hoe erg is het dat we dit “zeker een jaar” na het ontstaan van de tumor horen? Gaat mijn man dood?

Hoe groot is de kans op uitzaaiingen?, hoe groot is de kans op genezing? Hoe... hoe... hoe...

De vragen tolden in onze hoofden. We keken elkaar aan. In pure angst, verwarring en paniek. Ik barstte in huilen uit. Mijn man was in shock.

De arts verwees ons door naar het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis, het beste “kanker-ziekenhuis” van Nederland.

Daar zouden we waarschijnlijk tien dagen later terecht kunnen voor MRI, CT, bloedonderzoek.

Pas daarna zou iets kunnen worden gezegd over het verloop. De kansen, de behandeling.

We kregen een hand. En toen stonden weer buiten de kamer van de dokter.

We omhelsden elkaar.

Ik wilde zeggen dat alles goed zou komen, dat het vast mee zou vallen allemaal, dat hij hier bovenop zou komen.

Maar ik kon het niet.

Ik wilde het wel.

Maar ik twijfelde aan mezelf, omdat ik het de eerste keer ook ‘zo fout gehad had’. Er was niet niks aan de hand, het zat niet tussen zijn oren.

Ivo heeft Darmkanker.

Vanuit de kliniek reden we naar huis. Dwars door het drukke centrum van Amsterdam. Ik durf niet zo goed in het donker auto te rijden, maar het moest.

Verdoofd

Ik verbeet mijn tranen. Ik moest nu sterk zijn.

We spraken niet veel in de auto. Wisten even niet wat we tegen elkaar moesten zeggen. Ivo sprak een paar keer uit dat hij mij niet alleen kon achterlaten. Dat dit zijn allergrootste nachtmerrie was. En dat hij niet wist hoe hij de aankomende periode tussen angst en vrees moest doorkomen.

Ik voelde hetzelfde.

Een gevoel van; dit gevecht gaan we samen aan.

Al ben ik zelf ook chronisch ziek (ik heb een aandoening waarbij mijn botten makkelijk kunnen breken en niet of nauwelijks helen), dit gevecht voeren we samen.

Ivo heeft jaren aan mijn bed gezeten als ik weer in het ziekenhuis lag.

Heeft al die jaren voor mij gezorgd als ik het even niet kon. Helpt me nog steeds alle dagen met dingen die ik niet kan, vanwege mijn ziekte.

Hoe moesten we dit samen doen? Hoe zouden we hier samen doorheen moeten gaan?

Wat wordt er eigenlijk van je verwacht hoe je omgaat met zo’n bizar bericht?

Ivo belde vanuit de auto wat mensen die ons nabij zijn.

Zijn vader, zijn zusje, zijn stiefbroer. Zijn baas. Mijn zoon. Niet mijn dochter, want die heeft toetsweek en kan dit er nu niet bij hebben.... zo waren we de eerste stap aan het zetten... het vertellen en delen van wat er aan de hand was.

Iedereen was ontzettend lief en reageerde geschokt. Dit kwam voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Want Ivo had niemand verteld dat hij al een jaar onder behandeling stond voor aambeien.

Iets dat compleet los heeft gestaan van het ontdekken en het ontstaan van deze tumor. Of misschien zelfs zijn de aambeien ontstaan door de tumor. Dat kan ook.

Iedereen wilde gelijk langskomen.

Maar daar hadden wij even geen behoefte aan.

Het is gek, eigenlijk ben je bezig anderen te troosten, omdat iedereen compleet gebroken en verslagen is door dit nieuws. Maar waar haal je de energie vandaan om anderen te troosten?

Terwijl ik na het uitlaten van de honden, thuis, even bij een buurvrouw aanbelde om mijn emotie met haar te delen, belde Ivo thuis wat meer mensen op.

Een van hen had in inmiddels dingen gelezen over hoe je als kankerpatiënt om kunt gaan met de wetenschap dat je leven vanaf nu op zijn kop staat en nooit meer hetzelfde zal zijn qua zorgeloosheid. Hij kwam met een lijstje punten waaraan we houvast zouden kunnen hebben.

Toen ik thuis kwam van het bezoekje aan onze buren, liet Ivo me lezen wat hij had bedacht:

“Ik moet alleen met mijn herstel bezig zijn en alles wat ik die moet in dit licht staan.

Ik hou het beeld voor me: Josje en ik als bejaarden op een bankje, hand in hand in het park. Dat is mijn doel!

Fatale gedachten: heeft het zin? Nee. Het heeft geen zin om ‘wat als’ te denken. Je gaat dit stap voor stap aan, het is zinloos om te denken aan wat er kan gebeuren in de ergste vormen, doe dat dan ook niet!

Hou een positieve mindset! Je wordt beter. Je gaat herstellen! Je moet knokken.

Zorg voor weinig stress! Doemdenken is ook stress en hele heftige stress, herstellen doe je door positief te blijven en stress en negatieve gedachten uit te bannen.

Ik ben beresterk. Dat blijf ik ook.”

Bij deze tekst heeft Ivo een plaatje gezocht van twee oude mensen, op de rug gezien, samen op een bankje in het park. Als ik het plaatje zie, moet ik huilen. Onbedaarlijk huilen.

Ja natuurlijk willen we samen oud op een bankje! Ja natuurlijk willen we knokken en overwinnen!

Ivo en zijn vader hebben samen een positieve stap gezet. En ik voel naast de paniek en dankbaarheid een klein beetje hoop.

We hebben beiden geen trek en gaan na n muizenhapje naar bed.

Die nacht liggen we tegen elkaar aan.

Hand in hand. Voet tegen voet.

Ik luister naar Ivo zijn ademhaling en de tranen lopen me over de wangen. Ook bij hem.

We praten, we huilen, we knuffelen. We slapen niet.

#blog #kanker positiviteit

0 notes

offtoljubljana · 4 years

Text

26. Ik ben nu een personal shopper

28/02/2020

Oké, we komen later wel op het hele personal shopper gedoe. Dit wordt een lange blogpost met best wel wat foto’s, dus haal een zak chips, zet de waterkoker aan voor thee of instant koffie, zet als het moet ook nog de haard aan... Here we go.

Luister ondertussen mee naar UNDERTALE Soundtrack. Ik ben maar ergens in de playlist doorgegaan, want gisteravond had ik de playlist moeten onderbreken om naar de nieuwste Showmance: The Glee Recap with Kevin McHale and Jenna Ushkowitz te luisteren. Het ging over de aflevering Throwdown en ze hadden Harry Shum Jr., oftewel Mike, als gast. Harry vond het best wel hilarisch om gast te zijn, want hij had letterlijk niets te doen in deze aflevering. Nadat Jenna en Kevin hem vertelden dat zij ook niets te doen hadden in deze aflevering, gingen ze verder.

Man, ik hou gewoon van Showmance. Mijn glee lovin’ heart geniet er zo veel van. Je merkt dat Jenna, Kevin en de gasten echt genieten om naar glee te kijken en om het erover te hebben, terwijl ze ook mega kritisch blijven. In deze podcast aflevering hebben Jenna en Harry het bijvoorbeeld ook over het racisme van glee gehad, aangezien zij 2 van de 3 Aziaten in deze glee club speelden. Ik snap ook nog steeds niet waarom Tina Cohen-Chang en Mike Chang allebei Chang als achternaam hebben. Zoals Jenna ook al zei: het is ook raar, aangezien Jenna/Tina niet eens Chinees is.

Er is wel altijd behind the scenes informatie. Blijkbaar kreeg Harry het bericht dat hij auditie mocht doen tijdens de begrafenis van zijn oma. Awkward.

Ugh. Genoeg over glee. Terug naar Slovenië.

Aangezien ik dit een chronologisch verhaal wil maken, beginnen we met mijn verhaal van gisteravond. Afgrijselijk nieuws en ik kan het niet geloven, maar ik had gisteren spinazie gekookt en het was niet lekker.

Ja, ik eet dit met stokjes. En wtf, het is raar. De smaak is gewoon raar. Het verklaart wel waarom ik mijn spinazie pasta ook al niet lekker vond. Ik kan niet geloven dat ik in mijn 21-jarig bestaan vieze spinazie heb gegeten. Spinazie is normaal mijn lievelingseten. What the fr-e-sh a-voca-do is this?

Ik was niet de enige met een kookprobleem. Ik vond de zout niet, dus Caroline zei: “In die witte zak daar links.”

Ik draai me om en zeg: “Caroline, dat is suiker.”

Caroline’s gezicht betrekt.

Ik: “Verklaart het iets?”

Blijkbaar had ze een omelet met suiker gemaakt en aangezien ze het mega zoet vond, bleef ze maar extra “zout” toevoegen, maar het werd juist nog viezer. Ach, wat een gedoe met al dat koken.

Oké, terug naar vandaag. Ik schrok wakker om 12:00. Yup. 12:00. Ik zei toch dat ik moe was? Om eerlijk te zijn had ik geen plannen. Ik had verwacht dat ik de hele dag zou gamen. Ik heb gisteren namelijk in één dag de rest van Order of the Phoenix van Lego Harry Potter Year 5- 7 uitgespeeld (tot 1 maart met 50% korting in de Nintendo eShop) en ik wist niet of ik vandaag weer uren wilde gamen, but what do?

Nou, ik schuifelde naar de keuken en... is dat... de zon? Jongens, de zon scheen! De laatste paar dagen waren best kil en grauw, maar nu was de lucht helder en strakblauw.

Dat rijmde. I oughta be a poet.

Met dit weer had ik geen zin om de hele dag binnen te zitten, maar what do? Toen kreeg ik ineens een impulsieve gedachte: ik ga naar het Tivoli City Park!

Het Tivoli park is het centrale park van Ljubljana, net buiten het centrum. Het is 5 km2 groot en het is goed onderhouden. Die ene Bosniër van de tour en Caroline zieden beide al dat het heel mooi was.

Nou, perfect.

Verder had ik nog meer obag wensen, dus ik dacht: ik neem eerst de bus naar de obag store, maak wat foto’s en vanaf daar neem ik lijn 8 naar busstation Tivoli, dat naast het park ligt. Daarna ga ik terug naar obag en ga ik lunchen in de stad. Bij het busstation stond ik te wachten en een arme man had autopech bij het stoplicht, dus hij had zijn gevarendriehoekje neergezet. Mooi op 30 meter afstand. Hij was zelfs zijn stappen aan het tellen.

Het gekke is dat sommige auto’s de gevarendriehoek zagen, maar daarna wel stil gingen staan in die 30 meter tussen de driehoek en de auto. Wat bereik je daarmee? Ze moesten daarna als nog van baan wisselen om langs de kapotte auto te gaan. Ach.

Rond 13:47 stond ik voor de dichte deur van de obag store. Er hing een briefje op de deur. Twee andere vrouwen wilden ook naar binnen, dus ze vertaalden het voor me. De winkel was eventjes dicht en ze zouden terug komen rond 14:30. Goed, dan maar het park eerst.

Ik nam de dus naar Tivoli en ik liep door het park en... nou... het is een park.

Dit gebouw is blijkbaar een kunstgalerij. Ik liep er even om heen en aan de achterkant stonden twee cut outs bij het raam, dus ik schrok me dood.

Er waren wel overal kleine paarse bloempjes. De foto laat niet zien hoe mooi het eigenlijk is.

Verder was er ook veel groen. Er was een bos gedeelte, maar er waren ook grote open vlaktes waar mensen met honden wandelden en ik zag twee mensen frisbeeën.

Vanaf een bepaalde hoogte kon je wel leuk het kasteel van Ljubljana zien. Dat zie je in de foto hierboven. Ik was eventjes gaan zitten op een bankje en ik dacht: wat nu?

Het park is gewoon een park. Er liggen dus wel allemaal dingen in het park, maar ik had geen zin om die hele 5 km2 te gaan lopen. Er lagen ook overal sportgedeeltes, maar dat interesseert me niet. Is het park leuk? Raad ik het aan om helemaal naar het Tivoli City Park te gaan?

Nou, als je van wandelen houdt, dan ja. Als je van sporten houdt, dan ja. Als je van moutainbiking houdt, dan ja (er reed een man op een elektrische mountainbike langs me op volle snelheid).

Maar aangezien ik niet van wandelen, sporten en mountainbiking houdt, weet ik niet of dit het waard was. Er liggen wel allemaal kleinere musea in dit park, dus daar zou ik voor terugkomen. Ik wilde wel Pokémon GO opstarten, want dat spel laat je soms de “hidden gems” van plaatsen zien, maar mijn 4G was weer eens klote.

(Ik weet dat ik niet van plan was om music recs te geven, maar Death By Glamour, het grote nummer tijdens het gevecht met Mettaton EX, is mijn favoriete nummer op deze soundtrack. MEGALOVANIA who idk her?)

Het was wel sterk genoeg om Google Maps te openen, dus ik stippelde een kleine route uit. Ik had namelijk ook genoeg 4G om het park op te zoeken en volgens Wikipedia was er ook een Tivoli Castle in de buurt. Dus ik zou van Tivoli Castle naar de andere kant van het park lopen, want net buiten het park lag een busstation met lijn 14. Vanaf dat busstation kon ik terug het centrum in en dan zou ik naar obag gaan.

Dus ik liep naar het kasteel.

Dat gebouw op de achtergrond lijkt net een berghut, maar het is een restaurant. Het kasteel is ook een expositiehal voor contemporary art, dus misschien kom ik hiervoor ook terug. Verder is het een café. Het is mooi, maar ik liep snel weer door.

Ik heb nog meer foto’s gemaakt van Tivoli park, maar aangezien ik deze blogpost niet nog voller wil maken dan dat het zou worden, zet ik die in een aparte photoset, net zoals bij de musjes.

Ik was me al aan het voorbereiden op wat ik zou zeggen tegen de vrouw achter de kassa. “Hey whassup I’m back!” klonk net niet goed genoeg. Maar van buiten zag ik al dat het mega druk was. Raar.

Ik liep naar binnen en ik kwam er al snel achter waarom het zo druk was. De winkel gaat morgen permanent sluiten. Alle producten waren een beetje per tas bij elkaar geduwd. De muren werden leeggehaald. Alles was kalig.

En alles had 80% korting. Ik weet niet hoe de Slovenen het nieuws hebben gekregen, maar de Slovenen hebben het nieuws gekregen. Mensen waren aan het hoarden. Je kon nu gewoon alle stukken los kopen, dus mensen liepen rond met obag basissen en hengsels en wat nog.

Sommigen kochten drie tassen. Er waren zoveel papieren obag zakken vol met spullen.

Het is echt zo’n winkel die leeggeroofd werd. Je kon nog maar een paar dingen krijgen. Zo had je alleen nog donkerpaarse obag Urbans.

Blauwe obag Moons.

Nog best veel bag City’s.

En ook nog veel obag Pocket (geen foto’s van gemaakt), obag Tote rugzakken (ook geen foto’s van gemaakt, maar je ziet ze in de Moon foto), dat andere formaat die mam in het roze heeft (ik weet even de naam niet), de horloges, de zonnebrillen, heel veel hengels en natuurlijk de normale obag.

Ik kwam eigenlijk voor anderen, maar ik heb toch zelf nog een tas gekocht. Ik wilde eigenlijk gaan sparen voor als Animal Crossing uitkomt, want ik wil ook nog een Switch stand en misschien het Animal Crossing hoesje, maar kom op! 80% korting. Uiteindelijk heb ik een hele obag mini, die ma en Lu ook hebben, voor €18! Nu snap ik wel waarom die ene mevrouw er meteen 3 kocht. Ik wilde eigenlijk altijd wel een obag Pocket, maar ze hadden gewoon nog een mooie bordeaux rode basis.

Dus uhm, als iemand nog wensen heeft: je hebt tot morgen!

Ik had daarna zo’n grote tas. Ik heb 2 tassen gekocht plus 4 extra paren hengels. Ik had mijn eigen obag Basket, die ik al had, ook in die tas gedaan om plaats te maken op de bus, dus dit had ik op schoot.

Maar ja, daarmee liep ik door de stad. Even terug naar het chronologische verhaal. Ik kwam toevallig Rita en Sanne tegen en ze zagen mij dus met die grote tas. Ik had Rita laten zien wat erin zat en ze vroeg waar je het kon krijgen. Ze was ook wel geïnteresseerd in een goedkope tas van €20. Ik weet niet of ze er echt naar toe is gegaan, want we gingen alle drie verder.

Inmiddels had ik honger en ik had nog steeds zin in een burger. Ik liep langs een Balkan grill genaamd N°12 Grill & Kebab en ik zocht snel op de Boni app of ik daar goedkoop kon eten en yup, voor maximaal €2,51 had ik lunch.

Dus ik bestelde een burger, maar ik kreeg een ander soort brood erbij. Ik klaagde niet. Ook kon je precies zien hoe jij het maakte en je kon zelf kiezen wat je bij je burger wilde. Ik wilde dus geen uien en dat kon.

Ik besloot ook om even binnen te gaan zitten, want het restaurant lag op de 2e verdieping. Het was eigenlijk best wel leuk en het liet me een beetje aan Italië denken.

Aangezien het ook de grote drukke winkelstraat was, had je een goed uitzicht over de winkelstraat en de mooie gebouwen.

Het enige nadeel van burgers is dat ze moeilijk te eten zijn. Alle sla enz. viel er af, de saus lekte en de twee sneden brood verschuiven. Ik heb mijn lekkende broodje dus maar in mijn eco meeneem boterhamzakje gedaan en mee haar huis genomen.

Dat ding is een reddende engel. Al mijn leftovers gaan daarin. Ik had misschien juist een grotere moeten kopen! Ik had het gekocht in Nijmegen, bij de winkel WAAR. Fun fact: WAAR stuurde me een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek de week voordat ik vertrok.

Deze zakjes zijn handig en je kan ze in de vaatwasser of wasmachine wassen. Dat heb ik wel nodig, want de saus van de kipwrap had een beetje gelekt.

Dus toen weer naar huis met bus 14. Deze buslijn is gewoon fijn, want het is minder druk en het station is dichterbij dan het station bij de mainstreet. De grootste reden dat ik de bus bij mainstreet neem, is dat die ook naar Faculty of Arts gaat.

Ik kwam thuis met mijn mega tas en Barbara was verbaasd. “Wow, you’ve been shopping!” oh Barbara, honey, you have no idea. Ik liet Barbara zien wat ik gekocht had en nu is zij ook enthousiast, dus misschien gaan we morgen samen naar de obag store. Ik had haar wel uitgelegd dat het leegverkoop is, dus misschien is er minder een stuk minder over, maar dat zien we wel. Mits, als we gaan. Misschien neem ik toch een obag Pocket. Aan de ene kant vind ik het onnodig om veel tassen te hebben, maar aan de andere kant is er 80% korting, dus is dit een kans.

Maar Animal Crossing...

Maar 80% korting...

Maar je hebt al 2 obag Baskets en nu ook een obag Mini....

Maar een hele obag Pocket voor maar €15 of zo...

Ugh. Ik zie wel.

Nou, uhm, dit is dus nu het zicht dat je krijgt als je mijn kamer binnen komt.

Mam noemde me al haar personal shopper. Misschien moet ik 10% van de prijs gaan vragen als bijbaantje. Of weet iemand de contactgegevens van obag? Ze moeten me aannemen als reclamemaakster.

Jk. Jk... unless??? 😳😳😳

Sorry voor de meme.

Dus ja. Toen nog even boodschappen gedaan bij de Spar met te weinig personeel en ik weet dat ik al eerder een foto van de bergen heb geplaatst, maar nu hing er een mooie lichtroze gloed door de lucht en dat reflecteerde heel mooi op de sneeuw.

Alsnog is het minder goed te zien op de foto. En dat is het voor nu. Mijn niet productieve dag is toch nog zeer productief geweest.

#26 #february #blog post

1 note · View note