#ingekleurd

[healution]

Oké nu is het tijd om chocolade te eten en te stressen voor mijn tattoo van morgen

#p #Gelukkig is het in de ochtend #Maar omdat die giraf zo zwart gaat ingekleurd zijn #Ben ik bang dat het pijn gaat doen #Want die vage takken op m'n pols waren al super iritant

[roderidderhottakes]

De Roder Ridder - De Vrijbuiter

Gisteren heb ik nog uitgebreid gesproken over het wapenschild van de heer van Berkendael. Zijn schild viel op de grond toen een vrijbuiter het touw in twee schoot. We kregen toen een goed beeld van zijn wapenschild.

Enkele prenten later is Johan te gast bij de heer en zien we een wapenschild hangen aan de muur.

Een wapenschild? Ja, want het is niet hetzelfde wapenschild als een paar pagina's eerder! Niet enkel is de linkerkant (denk eraan: bij de heraldiek wordt links en rechts omgewisseld) plots deels ingekleurd (maar omdat het een zwart-witte strip, weten we de kleuren nog altijd niet), maar het gehele gepaalde stuk op het wapenschild is plots verdwenen! Je kan de vorige Hot Take er even bijnemen om te vergelijken.

#roderidder #vandersteen #willyvandersteen #strips

[myrandomautistichouse]

Beautiful lillies from the book 📖 het kleine leven ingekleurd made by Marly Hendricks and Nicolien mizee

#myrandomautistichouse #actually autistic #special interest #colouring book #colouring #coloring #coloring book #lillies #flowers 💐

[anaoliveiraantao]

Je hebt mij ingekleurd met al je lievelingskleuren. Een idee van mij geschetst dat eigenlijk niet bestaat.

Wat doe je als je erachter komt dat ik niet met jouw, maar mijn lievelingskleuren ben ingekleurd?

[rotterdamvanalles]

Unieke beelden van #Rotterdam ca. 1930. De stad is volop in beweging, mensen leven nog in onschuld. De schoonheid straalt er nog van af... (ingekleurd)

De #Delftse Poort en #Loos staan nog ongeschonden.

[stuyfssportverhalen]

Krakende kettingen

De cover van het blad spat van het papier. De redactie van het Vlaamse sportblad Sport Club  weet hoe je een wielerliefhebber kunt kietelen.  En dat doe je met een actiefoto van de beklimming van De Muur in fullcolour afgedrukt, weliswaar ingekleurd maar toch. Ach het was maart 1951, Vlaanderen zit in de wederopbouw en kleurenfilms zijn zeldzaam. De kers is natuurlijk het bijschriftje met als kop…

View On WordPress

#broodjes zuurkool met braadworst #De Muur van Geraerdsbergen #Fabio Cancellara #ronde van Vlaanderen 1951 #Ronde van Vlaanderen 2010 #Sport Club Vlaamse sportblad #Tom Boonen

[jurjenkvanderhoek]

OVERAL WEL WAT IN ZIEN MET MARCEL REIJERMAN

Op het moment dat ik over de drempel de deur van Galerie Getekend binnenstap is het alsof ik het boek "overal wel wat in zien" open en doorblader. In dit boek draait Marcel Reijerman al tekenend rond het geheimzinnige proces van het maken van kunst. Zijn werk leidt mij rond in het hoofd van de kunstenaar. Kleurig en poëtisch in potlood en pastel legt Reijerman voor mij iets van dat ongrijpbare scheppingsproces vast. De tekeningen bij Galerie Getekend  tonen dat maakwerk en meer, iedere compositie vormt een nieuw hoofdstuk. Als stripverhaal beschouwend zou ik het kunnen aanmerken als de diverse stappen in de kruisgang - de statie, de plekken cq gedachten waar de inspiratie stilhoudt om tot een gelaagde compositie te komen.

Reijerman tekent zich bewerkelijke platen waarin hij onder meer collega-kunstenaars citeert om een vinger achter het mysterie te krijgen. Met die beeldende quotes probeert hij vat te krijgen op het raadsel, het geheim van dat heilige moeten. De drang om uit te drukken, het verbeelden van gedachten. De ziekte waaraan hijzelf ook lijdt. Hoe losten zij dat op, op welke manier verbeeldden zij dit. Deze aanhalingen maken onderdeel uit van zijn persoonlijke werk. Het zijn feitelijk parafrases daar Reijerman de kunst van die anderen in eigen beelden uitdrukt. Ze passen naadloos in zijn composities. Die anderen hebben bruikbare verbeeldingen gemaakt. Reijerman hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden, maar doet dat wel met hulp van bestaand beeldmateriaal.

De tekeningen van Marcel Reijerman zou je kunnen rubriceren onder beeldverhaal, ofwel de strip. Bij hem is er echter veel te zien binnen een enkele tekening. Hij heeft geen rij plaatjes nodig om scenes uit te beelden. Een compleet verhaal staat in lijn, vlak en kleur geschreven in de tekening. Slechts de titel onder in de kantlijn zijn de woorden die nodig zijn het beeld te versterken. En niet alleen wil hij daarin het maken begrijpen, maar ook het leven in het algemeen grijpen. Dat is niet een werkelijk leven, maar veeleer een spiegel waarin het surrealistische vormen reflecteert. Onderdelen van verbeelde lichamen zijn groter dan wel kleiner uitgewerkt, naar gelang dit van belang is in de uitdrukking. Zo kunnen handen groteske afmetingen aannemen om het maken en creëren te benadrukken. Want het zijn toch de handen die maken. Creëren is handwerk.

De titel stemt tot nadenken waar het beeld kijkgenot geeft. Die titel is in theorie een filosofische omschrijving van het beeld, een vlugschrift daar de afbeelding nauwelijks uitleg nodig heeft. Het geeft wel een naam aan het beeld waardoor ik niet objectief kan kijken. De titel wijst mijn gedachte een bepaalde richting, dringt zich feitelijk aan mij op zodat ik geen eigen uitweg kan zoeken. Reijerman wil dat ik de door hem aangegeven route volg om ingang te krijgen tot zijn werk. En ik volg gedwee, want verlang er naar het geheim van het scheppingsproces te weten. Van inspiratie, de inval van een idee, via het vertalen van gedachte naar beeld, en de verwerking daarvan, de uitwerking tot resultaat. Vindt ik dat zo woordelijk, naar de letter beeldend, in de composities bij Galerie Getekend? Natuurlijk niet, het mysterie moet geheim blijven, het raadsel van de kunst zal ondoorgrondelijk en onverklaarbaar zijn. Reijerman licht een tip van de sluier op en ik gluur even mee.

Zoals geschreven valt er veel te ontdekken in de composities. Alle stillevens van het leven. Stil gezet, pas op de plaats, en van alle kanten bekeken. Met veel omhaal van beelden wordt het geheim van de creatie gealfabetiseerd en gecategoriseerd. Opgeslagen in de tekening. Niet ingekleurd, zoals in de strip de schets wordt geïnkt en geletterd, Reijerman hanteert kleurpotlood en stelt meteen de tint vast zonder deze te omlijnen. Daarmee beschrijft hij figuurlijk zijn plaat, want het zijn de symbolen die verwijzen naar het verhaal. In een kakafonie van gegevens dreig ik nog weleens te verdrinken, zie ik door de bomen het bos niet meer. Maar er is altijd een rustpunt te vinden door afstand te nemen, het geheel te bewonderen zonder mij te storen aan details. Deze details maken de compositie echter wel levendig en nodigen uit tot een langdurig kijken. Het werk heeft tijd en aandacht nodig om mijn gedachte bewust te laten worden van de reden van de afbeelding.

Naast de serie om het mysterie te ontrafelen maakt Marcel Reijerman landschappen. Het zicht van kijken is dat zoals in een kubistisch kunstwerk. De getekende omgeving wordt van alle kanten bekeken, binnenste buiten gekeerd waarin figuurtjes rondlopen en beeldcitaten zijn gestrooid. Mijn oog dwaalt door de schepping, mijn blik verdwaalt in de creatie. Op elke vierkante decimeter is een stilleven te vinden. Stil in de zin van stil gezet. Want een kunstwerk is toch altijd een bevroren moment. Door deze ogenblikken bij elkaar te zetten ontstaat een levendig beeld dat wel voortdurend in beweging is. De verzamelde momenten vormen bij elkaar een doorlopend verhaal, een strip in een enkele plaat.

Denk ik het boek “overal wel wat in zien” te kunnen sluiten, want ik heb tenslotte in alle platen wel wat gezien, ontdek ik het echte mysterie van het maken. Reijerman heeft zijn schetsboeken, waarin inspiraties en ideeën zijn uitgewerkt, meegenomen uit het atelier. Hij heeft deze met moeite achter gelaten, want het geeft een inkijk in zijn manier van werken. Het opent deuren die anders gesloten blijven. Eigenlijk nog meer interessant dan de uitwerking zelf. En omdat deze schetsen en uitgeschreven gedachten zo belangrijk voor hem zijn, het fundament waarop het resultaat is gebouwd, heeft de kunstenaar van de boeken kunstwerken op zichzelf gemaakt. De kaften en banden waarin de bladen zijn gebonden zijn rijk versierd. Versierd met penningen en medailles, halfedelstenen en snuisterijen. Maar ook door die boeken krijg ik geen duidelijk zicht op het scheppingsproces. Gelukkig maar, want een geheim mag je niet door vertellen. Dat moet geheim blijven.

Tentoonstelling tekeningen van Marcel Reijerman bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. 14 januari tot en met 10 maart 2024.

#Marcel Reijerman #Galerie Getekend #tekeningen #tentoonstelling #kunstrecensie #Youtube

[elkedageenfotovanluus]

het Kersttafelkleed heeft goed dienst gedaan deze Kerst. het is bijna helemaal ingekleurd!

#tafelkleed #kleuren #2023 #december23 #kerst #christmas #kerstmis #downtime

[vanfransebodem]

Film CALLAS - PARIS, 1958 in bioscoop

“The Greatest Show on Earth”, het debuut van Maria Callas in de Parijse Opéra in 1958 werd door de Franse pers groots aangekondigd en destijds live uitgezonden in heel het land. In het jaar van haar honderdste verjaardag wordt Callas’ best gefilmde optreden aller tijden nu zorgvuldig gerestaureerd en ingekleurd op het witte doek uitgebracht. De onlangs gerestaureerde film – voor het eerst…

View On WordPress

[preachingdrummer]

Kracht

‘Hij geeft me kracht. Hij helpt me om te leven zoals Hij het wil, omdat Hij dat heeft beloofd.’ Psalm‬ ‭23‬:‭3‬ ‭BB‬‬ Ongetwijfeld de meeste bekende Psalm nr 23, waarin de Here God wordt vergeleken met een herder, en die nog eens mooi wordt ingekleurd door Jezus Zelf, Die zegt de Goede Herder te zijn Eén van de dingen die de Herder doet vinden we in de dag tekst van vandaag: ‘Hij geeft me…

View On WordPress

[myrandomautistichouse]

Lovely artichoke from the book 📖 het kleine leven ingekleurd made by Marly Hendricks and Nicolien mizee

#myrandomautistichouse #actually autistic #special interest #flowers 💐 #plant 🪴 #colouring book #coloring #bright colors #coloring book

[vroegerinleeuwarden]

Weer een ingekleurde foto: Het Fries Schathuis in de Sint Jacobsstraat in 1974 (in het gebouw zit nu de Subway)🛒 𝙽𝚎𝚎𝚖 𝚎𝚎𝚗𝚜 𝚎𝚎𝚗 𝚔𝚒𝚓𝚔𝚓𝚎 𝚒𝚗 𝚍𝚎 𝚠𝚎𝚋𝚜𝚑𝚘𝚙: 𝚠𝚠𝚠.𝚟𝚛𝚘𝚎𝚐𝚎𝚛𝚒𝚗𝚕𝚎𝚎𝚞𝚠𝚊𝚛𝚍𝚎𝚗.𝚗𝚕 (Bron: hcl, maker: A. Vd Wal, ingekleurd door C. Glim) https://www.instagram.com/p/Cp94PnrMtSD/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[kunstmetjojo]

Dit is mijn vierde experiment van het schuimblok.

Zoals je kunt zien heb ik het ook nog ingekleurd.

[peterpijls1965]

Matthias van Arkel - Strip Painting #4.

De Zweedse kunstenaar Matthias van Arkel ken ik al meer dan een kwart eeuw, om redenen die er verder niet zo toe doen, behalve dat ik ooit een heel mooie pentekening van hem cadeau kreeg toen ik hem een kleine dienst bewees. Sindsdien volg ik van grote afstand zijn ontwikkeling als kunstenaar, bijna met toenemende verbijstering. Het laatste wat ik uit betrouwbare bron over hem vernam was dat zijn werken voor meer dan een ton van de hand gaan. Er was ook iets met de Vogue.

Als ik de pentekening van Matthias in mijn gang vergelijk met het werk waarmee hij nu ook internationaal furore maakt, dan lijkt hij een enorme sprong voorwaarts te hebben gemaakt, maar misschien zie ik dat wel helemaal verkeerd. Misschien is de powerkunst die hij nu produceert wel een rechtstreeks vervolg op de ingekleurde tekening van een roos die ik ooit van hem kreeg, en die hij hij vervaardigde op vakantie in Frankrijk.

Een soortgelijke sprong voorwaarts, die dat mogelijk niet is, zie ik in het werk van Marc Mulders. Decennia geleden volgde ik deze katholieke Brabander enige tijd met belangstelling, en toen heel lang niet meer. Tot ik afgelopen week online een schilderij van hem vond, dat ik gisteren deelde op deze pagina.

Misschien ligt het aan mij, en gelukkig ben ik Rudi Fuchs niet, maar ik meen een treffende gelijkenis te zien tussen het hedendaagse werk van beide kunstenaars, die elkaar vermoedelijk niets eens kennen, althans niet persoonlijk. Verder beweer ik niets, behalve dat ik de synchroniteitstheorie van Carl Gustav Jung misschien toch weer eens uit de mottenballen moet halen.

[jurjenkvanderhoek]

LIEFDE OP HET EERSTE GEZICHT BIJ KUNST EN KUNSTENAAR

De kunstenaars hadden elkaar niet eerder getroffen, wisten zelfs van het bestaan van de ander niet af. Maakten kennis tijdens het ophangen van het werk. Niet alleen zij, maar ook de kunst van beider kunnen was nieuw aan elkaar. De compositie van de een 'zag' het werk van de ander in Kunstlokaal No.8 voor het eerst toen het uit de doos kwam. Voorzichtig en omzichtig beleefde het een het ander op het moment dat het aan de wand verscheen. De inrichters hingen het brutaalweg en ongegeneerd door elkaar aan de muur. Niet lukraak maar wel overwogen, streng afgemeten, waterpas. Maar zonder te vragen wat het werk daarvan zou vinden.

Hoewel het echter een eerste kennismaking betreft is het liefde op het eerste gezicht. Ze wagen zich vrijmoedig aan de ander en aan elkaar. Deze werken passen en lijken voor de ander gemaakt en bestemd. Ver van elkaar ontstaan in eenzelfde emotie. Gecreëerd om tezamen een gesamtkunstwerk te vormen. Een samengestelde compositie bestaande uit diverse delen. Direct nadat het gehangen is raakt het werk gewend en kan meteen communiceren. Zo zodat het tijdens de vernissage zonder woorden aansprak. De titelkaartjes ontbreken, het verhoogt de belevenis van het enkele en het geheel. Als een onbeschreven blad oogt de ruimtelijke compositie de bezoeker tegemoet. Er is een papier waarop de verdeling staat aangegeven, maar dat schuif ik terzijde om onbevooroordeeld het geëxposeerde te benaderen.

De werken grijpen figuurlijk in elkaar. De sfeer past letterlijk naadloos. Wanneer ik zonder nadenken kijk, mijn kennis uitschakel, merk ik nauwelijks verschil tussen de stijl van Betty Simonides en dat van Frank van Ansem. De composities zijn zo overeenstemmend in gesprek, dat ik mijn stem er niet tussen wil verheffen. Ik houd bij wijze van spreken mijn mond en beleef dit kunstkabinet, dit wonderlokaal, in stilte. Het spel van vlak en lijn, het stoeien met volume en ruimte, geeft al zoveel leven dat ik nauwelijks laat merken dat ik er ben. Verborgen achter mijn beschouwend vermogen kijk ik bedachtzaam rond.

Het werk bekijkt mij met aandacht terug, in belangstelling afwachtend wat ik ervan denk. Wat mijn bevinding is van hun bevestiging dat zij samen deze verbintenis aan kunnen en zijn gegaan. Het heeft ja gezegd en ik beaam dit volmondig. Zelden zag ik zo een eenheid in verschillend werk. Hoewel Kunstlokaal No.8 er een fijne neus voor heeft om tegenstellingen harmonieus samen te brengen. Er zijn in het twaalfjarig bestaan van de galerie al meerdere kunststukjes langs gekomen. De duo’s bleken maar al te vaak door te kunnen voor een solotentoonstelling. Het meervoud was veelal een enkelvoud. 

Frank van Ansem speelt gespannen met lijnen en vlakken. Even uitgezet en afgemeten als de ruilverkaveling het land indeelt. Op het scherpst van de snede is het keurig in balans. Evenwichtig recht getrokken en stijlvol ingekleurd. De lijnen trekken de blik de compositie in. Er is experiment in die lijn en dat vlak, maar vooral in de structuur van de drager. Deze wordt niet weg geschilderd, maar blijft zichtbaar als houtnerf en doorbreekt speels de schijnbare zakelijkheid. Het is geen geprogrammeerde AI maar is met warm doorbloede hand gemaakt. Even fantasierijk als de graffiti waar Van Ansem zich voordien mee bezig hield. Beide bezigheden lijken rechtlijnig tegenover elkaar te staan, maar vormen een doorgetrokken lijn in het oeuvre van deze kunstenaar.

Het platte vlak treedt de ruimte in bij de uitgestalde objecten. De uitgestreken lijnen richten zich op, lijken volume te krijgen in de lengte en de breedte. De uitdrukking blijft de abstracte vorm in een kubusachtige entourage. Fragile, maar niet breekbaar, toont het zich in beperkte afmeting robuust en krachtig. Stevig werk, op klein formaat groots. En zo past het zich aan op dat van Betty Simonides. Dat ook geen grootsheid nodig heeft om hoogmoedig te zijn. En geen pretentieuze inspiratie kent om enkelvoudig aan te spreken. Een reeks kleurige kleine rechthoekige panelen aan de wand en op de vloer doen denken aan een rij boeken in mijn kast. Netjes naast elkaar geplaatst op formaat, niets valt uit de toon alsof gerubriceerd op alfabet. Het daglicht vindt er een weg in om al bladerend schaduw te vinden.

Minimal art is geen arme kunst maar heeft schijnbaar weinig aanknopingspunten nodig. Het werk dat Kunstlokaal No.8 brengt zou je ruwweg onder dat minimalisme kunnen scharen. Betty Simonides heeft hoogstens aan een enkele kleurlijn genoeg om aan te spreken. Of een meervoudige verschuiving van een enkel kleurvlak. De transparante verfstreken, met een brede kwast aangezet, zijn observaties van het materiaal en mijmeringen over de werkwijze. Het werk is bedachtzaam opgebouwd, stijlvol gearrangeerd en doet de compositie kleurrijk klinken. Het is niet alleen de gebruikte materie dat aandacht krijgt, maar meer nog hoe de uitwerking in de ruimte daarop en daarvan is. Op welke manier de kleur van het paneel een kunstwerk maakt en hoe zich dat verhoudt tot het licht dat een scherpe dan wel diffuse schaduw werpt. 

Het lijkt op het eerste gezicht een kille tentoonstelling daar in Kunstlokaal No.8. Maar door het speelse spel met kleur, vlak en lijn dat bedachtzaam communiceert met ruimte en licht brengt het een warme sfeer binnen. Een behaaglijke stemming om te genieten van kunst in meervoudige eenvoud. De drempel lijkt hoog voor de minder geoefende kunstbeschouwer, maar is aangepast laag om de figuurlijk gehandicapte kunstliefhebber tegemoet te komen. De kunst in het voormalige schoollokaal is niet moeilijk of minder makkelijk leerbaar ernaar te kijken. De eigenaars willen onderwijzen en laten zien dat kunst vele kijkbare vormen heeft. Alles kan.

Handeling en Ervaring. Werken van Betty Simonides en Frank van Ansem in tentoonstelling bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Tot en met 24 februari 2024.

#kunstlokaal no8 #betty simonides #frank van ansem #kunst #kunstrecensie #tentoonstelling