#meftun bir genç | Explore Tumblr Posts and Blogs

haticekader · 2 years

Text

Kartallar uçar mı bir harâbeden

Köprülerden benim yarim geçer mi

Sen neden bu kadar güzelsin, bilmem

Taşırsın yeryüzüne ebedi tohumları

Ben ise kuruyacak bir suyun mahkûmuyum

Avuçlayıp öpüyorum kumları

Bir kara delikten bakarken hayat

Meydan okuyanlar kim bu serâba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar ceylan koşması

Sen nasıl bu kadar yollar aşması

Sen nasıl bu kadar güneşe meftun

Sen nasıl bu kadar sahra çeşmesi

Ben rüzgâr değilim, dokunmam çiçeklere

Ben kara parmaklı insan değilim

Kirpik uçlarımdan kayar yıldızlar

Bilemezsin, hayal akşamlarında

Renklerini kuşatan

Damıtılmış gözyaşıdır ömrümün

Ben boşluğa üfleyen cellat değilim

Karayele verdim ayaklarımı

Söyle bana eceli kim tutar perçeminden

Hangi ölü bilmez nereye gittiğini

Sen miydin o mehpâre, o memnu, o dilruba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar bulut gülmesi

Sen nasıl bu kadar bıldırcın sesi

Sen nasıl bu kadar pencere önü

Sen nasıl bu kadar gök gürlemesi

Ben kaptan değilim, anlamam gemileri

Gizli bir ummanın gelgitlerinden

İniltiler vurur sahillerime

Deniz feneri değilim

Önce yürü bu vefasız ülkeden

Sonra uzan bir tenhaya, sessiz ol

Gelip geçsin üzerinden turnalar

Düşün, sesler neden bulur sesleri

Kelam kimin damarlarında kandır

Harflerini senden alan merhaba

Hangi demin âteşidir içimde

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar gönül hanesi

Sen nasıl bu kadar yâr divanesi

Sen nasıl bu kadar çerağı ömür

Sen nasıl bu kadar inci tanesi

Ben korku değilim kapı aralarında

Pencerenin infilâkı değilim

Gölgeleri yüzlerinden tanırım

Bir resim bir ressamı ağlatır bir yerlerde

Bir eşya bir hamalı

Ben hâlâ öğütülen anılarıma değil

Değirmene inanırım

Bu derin aldanış kimden kalmadır

Bu uzaklık, bu diba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar kelâmın hası

Sen nasıl bu kadar şiir bohçası

Sen nasıl bu kadar esrarlı bir mum

Sen nasıl bu kadar rüya bahçesi

Ben bir kervan muamması değilim

Çekinmem yolların kıvrımlarından

Ellerim ışıldar alacakaranlıkta

Saklambaçlar ortasındadır evim

Kışın kartopudur adını anmak

Döner döner yüreğimde, dağ olur

Yazın güneş yanığıdır düşlerim

Sonbahar ruhumu bekleyen oba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar sevda hecesi

Sen nasıl bu kadar hayal incesi

Sen nasıl bu kadar mutluluk çağı

Sen nasıl bu kadar tarih öncesi

NURULLAH GENÇ "HİNDİBA" 💫

3 notes · View notes

muslumannotdefteri · 2 years

Text

Yağmur - Nurullah Genç

youtube

Vareden'in adıyla insanlığa inen Nur

Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından

Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur

Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından

Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayat

En müstesna doğuşa hamiledir kainat

Yıllardır bozu bulanık suları yudumladım

Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları

Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım

Hasretin alev alev içime bir an düştü

Değişti hayel köşküm, gözümde viran düştü

Sonsuzluk çiçeklerle donandı yüreğimde

Yağmalanmış ruhuma yeni bir devran düştü

İhtiyar cübbesinden kan süzülür Nebi'nin

Gökyüzü dalgalanır ipekten kanatlarla

Mehtabını düşlerken o mühür sahibinin

Sarsılır Ebu Kubeys kovulmuş feryatlarla

Evlerin arasına dikilir yesil yaprak

Yeryüzü avaredir, yapayalnız ve kurak

Zaman, ayaklarımda tükendi adım adım

Heyûla, bir ağ gibi ördü rüyalarımı

Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydim

Yağmur, gülsenimize sensiz, baldiran düştü

Düşmanlik içimizde; dostluklar yaban düştü

Yenilgi, ilmek ilmek düğümlendi tarihe

Her sayfaya talihsiz binlerce kurban düştü

Bir güzide mektuptur, çağlarin ötesinden

Ulaşır intizarın yaldızlı sabahına

Yayılır o en büyük mustu, pazartesinden

Beyazlik dokunmuştur gecenin siyahina

Susuzluktan dudağı çatlayan gönüllerin

Sükutu yar, sevinci dualar kadar derin

Çaresiz bir takvimden yalnızlığa gün saydım

Bir cezir yaşadım ki, yaşanmamiş, mazide

Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydim

Sensiz, kaldırımlara nice güzel can düştü

Yarılan göğsümüzden umutlar bican düştü

Yağmur, kaybettik bütün hazinesini ceddin

En son, avucumuzdan inci ve mercan düştü

Melekler sağnak sağnak gülümser maveradan

Gümüş ibrik taşıyan zümrüt gagalı kuşlar

Mutluluk nağmeleri işitirler Hiradan

Bir devrim korkusuyla halkalanır yokuşlar

Bir bebeğin secdeye uzanırken elleri

Paramparça, ateşler sahinin hayalleri

Keşke bir gölge kadar yakınında dursaydım

O mücella çehreni izleseydim ebedi

Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım

Sarardı yeşil yaprak; dal koptu; fidan düştü

Baykuşa çifte yalı; bülbüle zindan düştü

Katil sinekler deldi hicabın perdesini

İstiklal boşluğunda arılar nadan düştü

Dolaşan ben olsaydım Save'nin damarında

Tablosunu yapardim yıkılan her kulenin

Ebedi aşka giden esrarlı yollarında

Senden bir kıvılcımın, süreyya bir şulenin

Tarasaydım bengisu fışkıran kakülünü

On asırlık ocağın savururdum külünü

Bazen kendine aşık deli bir fırtınaydım

Fırtınalar önünde bazen bir kuru yaprak

Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım

Sensizlik depremiyle hancı düştü; han düştü

Mazluma sürgün evi; zalime cihan düştü

Sana meftun ve hayran, sana ram olanlara

Bir bela tünelinde ağır imtihan düştü

Badiye yaylasında koklasaydım izini

Kefenimi biçseydi Ebva'da esen rüzgar

Seninle yıkasaydım acılar dehlizini

Ne kaderi suçlamak kalırdı ne intihar

Üstüne pırıl pırıl damladığın bir kaya

Bir hurma çekirdeği tercihimdir dünyaya

Suskunluğa dönüştü sokaklarda feryadım

Tereddüt oymak oymak kemirdi gururumu

Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım

Haritanın en beyaz noktasına kan düştü

Kırıldı adaletin kılıcı; kalkan düştü

Mahkumlar yargılıyor; hakimler mahkum şimdi

Hakların temeline sanki bir volkan düştü

Firakınla kavrulur çölde kum taneleri

Ahuların içinde sevdan akkor gibidir

Erdemin, bereketin doldurur haneleri

Sensiz hayat toprağın sırtında ur gibidir

Şemsiyesi altında yürürsün bulutların

Sensiz, yükü zehirdir en güzel imbatların

Devlerin esrarını aynalara sorsaydım

Çözülürdü zihnimde buzlanmış düşünceler

Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım

Sensiz, tutunduğumuz dallardan yılan düştü

İlkin karardı yollar, sonra heyelan düştü

Güvenilen dağlara kar yağdi birer birer

Sensizlik diyarından püsküllü yalan düştü

Yağmur, duysam içimin göklerinden sesini

Yağarsın; taşlar bile yemyeşil filizlenir

Yıldırımlar parçalar çirkefin gövdesini

Sel gider ve zulmetin çöplüğü temizlenir

Yağmur, bir gün kurtulup çağın kundaklarından

Alsam, ölümsüzlüğü billur dudaklarından

Madeni arzuların ardında seyre daldım

Küflü bir manzaranın çürüyen güllerini

Senin için görülen bir düş de ben olsaydim

Şehirler kabus dolu; köylere duman düştü

Tersine döndü her şey sanki; asuman düştü

Kırık bir kayık kaldı elimizde, hayali

Hazindir ki; dertleri asmaya umman düştü

Ay gibisin; güneşler parlıyor gözlerinde

Senin tutkunla mecnun geziyor güneş ve ay

Her damla bir yıldızı süslüyor göklerinde

Sümeyra'yı arıyor her damlada bir saray

Tohumlar ve iklimler senindir; mevsim senin

Mekanın fırçasında solmayan resim senin

Yağmur, birgün elimi ellerinde bulsaydım

Güzellik şahikası gülümserdi yüzüme

Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım

Tavanı çöktü aşkın; duvarlar üryan düştü

Toplumun gündemine koyu bir isyan düştü

İniltiler geliyor doğudan ve batıdan

Sensizlikten bozulan dengeye ziyan düştü

Islaklığı sanadır ahımın, efgahımın

İçimde hicranınla tutuşuyor nağmeler

Sendendir eskimeyen cevheri efkarımın

Nazarın ok misali karanlıkları deler

Bu değirmen seninle dönüyor; ahenk senin

Renkleri birbirinden ayıran mihenk senin

Bir hüzün ülkesine gömülüp kaldı adım

Kapanıyor yüzüme aralanan kapılar

Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım

Yağmur, ayrılığıma seninle derman düştü

Beynimin merkezine ölümsüz ferman düştü

Silindi hayalimden bütün efsunu ömrün

Bir dönüm noktasında aklıma Rahman düştü

Nefesinle yeniden çizilecek desenler

Çehreler yepyeni bir degişim geçirecek

Aydınlığa nurunla kavuşacak mahzenler

Anneler çocuklara hep seni içirecek

Yağmur, seninle biter susuzluğu evrenin

Sana mü'mindir sema; sana muhtaçtır zemin

Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım

Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın

Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım

Kardeşler arasında heyhat, su-i zan düştü

Zedelendi sağduyu; körleşen iz'an düştü

Şarkısıyla yaşadık yıllar yılı baharın

İnsanlık bahçemize sensizlik hazan düştü

Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım

Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım

Dokunduğun küçük bir nakiş da ben olsaydım

Sana sırılsıklam bir bakiş da ben olsaydım

Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım

Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım

Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım

Senin için görülen bir düş de ben olsaydım

Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım

Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım

Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım

Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın

Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım

#Youtube

0 notes

cennet-ul-meva · 2 years

Text

"Belki derdimize çare bir çiçek.."🍀

kadraj: @cennet-ul-meva

#alıntı #pinterest #meftun bir genç #📸📸

445 notes · View notes

tarumarcarmih · 3 years

Text

onbeşşubatikibinyirmibir

Sevgili Meftun,

Her geldiğinde bir şekilde özlem gideriyoruz ama gittiğin saniye özlemeye başlıyorum tekrardan hüznün huzurunu,yani seni.

Uzun boylu, ay yüzlü bir kız vardı kasabanın birinde. Onun sevgisiyle herkes yolunu yitirmişti. İşi gücü dilberlikti, bez yıkarken saçlarını çözer, eteğini beline toplar âşıklarının gönüllerine ateş çalardı. Kemale ermiş, yaşını başını almış bir adam da Âşık oldu ona ve tez vakitte kemalini yitirdi, tecrübeli aklı deliliğe yaklaştı, yüzünün aşkıyla beli iki kat olup gönlü bela zinciriyle bir girdapta kaldı. Sonunda dayanamadı, kendini ona vakfetti, her işi onun için, her şeyi onun adına yapmaya başladı. Ücretle iş yapsa kazancını ona sunar, eline altın geçse gider o gümüş bedenliye verirdi. Bir gün genç kız kendisine dedi ki: -Yanışın her an biraz daha artmada, ama aşkta masraf ziyade gerek, sendeki sermaye yalnızca aşk olursa mutfak boş kalır, daha fazlaya gücün yetmezse geç bu sevdadan, davul dengi dengine demişler… -Sevgili, dedi âşık, bedeninde bir avuç ilikten, bir parça deriden başka bir şey kalmadı yolunda harcayacak. Bari beni sat da elde ettiğinle bir müddet daha hoş ol. Genç kız âşığını derhal Mısır’a götürdü, orada bir kürsü kurmuşlar, âdet etmişler, satıcı kürsüye oturur, kölesi ayakta durup müşteri beklerdi. Bir müddet beklediler. Adam hiç üzüntü göstermiyor, hiç boynunu bükmüyor, hatta müşteri çıktığı vakit baş gösterecek ayrılığı da aklına getirmiyordu. Bir adam gelip genç kıza sordu: - Şu ayakta bekleyen ihtiyar senin kulun mu? - Evet , benim kulumdur!.. O sırada ihtiyar düşüp bayıldı. Adam pazarlık ile onu satın aldı ve kendine geldiğinde şehrin dışında bir mezarlığa götürdü. Meğer o adamın babası ölmüş, o da babasının ruhu için bir köle azat etmeyi ahdetmiş, ihtiyarı satın alması bundanmış. Mezarın başında zavallı ihtiyarı azat edip cebini de altınla doldurduktan sonra gönlünü şad etmek için dedi ki: -Diliyorsan ey ihtiyar, Mısır’da kal, malın eksilmez, seni gözetirim. -Dilersen de var git, çünkü artık hürsün, kendi kendinin sultanısın. İhtiyar teşekkür ederek genç kızın ardınca koşup yetişti ve altınları avucuna sayıp gönlünü alana yine gönlünü teslim etti. Dünyayı onun yüzünde apaydın görüyordu ve dedi ki, -A sevgili! Şu gönül, senin için satılmaktan aldığı lezzeti bugüne dek hiçbir şeyden almadı. Hele’ benim kulumdur!’ dediğin andaki saadetim,sanmam ki başka bir kimsede olsun!.. Haydi yine beni pazara götürüp mezada (geçmiş mazi anlamında) ko!.

3 notes · View notes

yusufburaktor · 3 years

Text

Sensizlik depremiyle hancı düştü; han düştü,

Mazluma sürgün evi; zalime cihan düştü,

Sana meftun ve hayran, sana ram olanlara,

Bir bela tünelinde ağır imtihan düştü.

Nurullah Genç

4 notes · View notes

bircicekdalinatunemiskelimeler · 3 years

Text

Kartallar uçar mı bir harâbeden

Köprülerden benim yarim geçer mi

Sen neden bu kadar güzelsin, bilmem

Taşırsın yeryüzüne ebedi tohumları

Ben ise kuruyacak bir suyun mahkûmuyum

Avuçlayıp öpüyorum kumları

Bir kara delikten bakarken hayat

Meydan okuyanlar kim bu serâba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar ceylan koşması

Sen nasıl bu kadar yollar aşması

Sen nasıl bu kadar güneşe meftun

Sen nasıl bu kadar sahra çeşmesi

Ben rüzgâr değilim, dokunmam çiçeklere

Ben kara parmaklı insan değilim

Kirpik uçlarımdan kayar yıldızlar

Bilemezsin, hayal akşamlarında

renklerini kuşatan

Damıtılmış gözyaşıdır ömrümün

Ben boşluğa üfleyen cellat değilim

Karayele verdim ayaklarımı

Söyle bana eceli kim tutar perçeminden

Hangi ölü bilmez nereye gittiğini

Sen miydin o mehpâre, o memnu, o dilruba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar bulut gülmesi

Sen nasıl bu kadar bıldırcın sesi

Sen nasıl bu kadar pencere önü

Sen nasıl bu kadar gök gürlemesi

Ben kaptan değilim, anlamam gemileri

gizli bir ummanın gelgitlerinden

İniltiler vurur sahillerime

Deniz feneri değilim

Önce yürü bu vefasız ülkeden

Sonra uzan bir tenhaya, sessiz ol

Gelip geçsin üzerinden turnalar

Düşün, sesler neden bulur sesleri

Kelam kimin damarlarında kandır

Harflerini senden alan merhaba

Hangi demin âteşidir içimde

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar gönül hanesi

Sen nasıl bu kadar yâr divanesi

Sen nasıl bu kadar çerağı ömür

Sen nasıl bu kadar inci tanesi

Ben korku değilim kapı aralarında

Pencerenin infilâkı değilim

Gölgeleri yüzlerinden tanırım

bir resim bir ressamı ağlatır bir yerlerde

Bir eşya bir hamalı

Ben hâlâ öğütülen anılarıma değil

Değirmene inanırım

Bu derin aldanış kimden kalmadır

Bu uzaklık, bu diba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar kelâmın hası

Sen nasıl bu kadar şiir bohçası

Sen nasıl bu kadar esrarlı bir mum

Sen nasıl bu kadar rüya bahçesi

Ben bir kervan muamması değilim

Çekinmem yolların kıvrımlarından

Ellerim ışıldar alacakaranlıkta

Saklambaçlar ortasındadır evim

Kışın kartopudur adını anmak

Döner döner yüreğimde, dağ olur

Yazın güneş yanığıdır düşlerim

Sonbahar ruhumu bekleyen oba

Söyle bana hindiba

Sen nasıl bu kadar sevda hecesi

Sen nasıl bu kadar hayal incesi

Sen nasıl bu kadar mutluluk çağı

Sen nasıl bu kadar tarih öncesi

Söyle Bana Hindiba, Nurullah Genç

sf. 9, Timaş Yayınları.

2 notes · View notes

geldimgidiyorum · 4 years

Text

Gülriz...

Kalamış kıyısında, önünde özel plajı olan büyük bir köşkte geçen yalnız çocukluğun ve yaralı gençlik yıllarıyla yol aldığın hayatına, dağ gibi bir kadın olarak devam eden canım Gülriz’im; aşklar, terkedilişler, terkedişler, intiharlar, ihanetler, doğmamış aşk çocukları, ekonomik sıkıntılar ve hep yeniden başlamalarla, yaşamına ne çok şey sığdırmış bir kadınsın sen. Ne yüreklisin, ne direngen… Gülriz diye yazılır; cazibe, hüner, zeka, sebat, zerafet diye okunursun benim için. Sen bilmezsin tabii, nereden bileceksin; elimi tuttun bir gün. Geldin oturdun yanıma, konuştun. Anlattın bir bir, “böyleyken böyle” dedin. Kendimden umut etmeyi, kendime yetebilmeyi, kendimi öylesine değil ama, sahiden sevmeyi bana sen öğrettin.

Türkiye’nin ilk primadonnası annesi bu dünyaya gözlerini kapattığında henüz dört yaşındaydı Gülriz. Delice aşık olduğu eşinin ölümünü bir türlü kabullenemeyen babası Lutfullah Bey’in, kızını baba evinde bırakıp Beyoğlu’nda bekar hayatı yaşamayı tercih etmesiyle, Gülriz için zor geçecek yıllar da başlamış oluyordu böylece. Despot babaannesinin katı kurallarının gölgesinde, ne çocuk olabilmişti o, ne de bir genç kadın. Kendisini hür ve mutlu hissettiği tek bir yer vardı onun için; sahne… Muhsin Ertuğrul’un, babası Lutfullah’a; “annesi gibi kabiliyetli ise, getir de çocuk tiyatrosunda oynasın” demesiyle başlayan tiyatro serüveni de, tıpkı çocukluk yılları gibi kolay geçmeyecekti…

Maceralı, dönemin şartları içinde müthiş cesur kararlarla dolu bir hayattı onunkisi. Suzan ve Lutfullah’ın büyük aşkının meyvesi olarak dünyaya gelmekten gayrı, sahip olduğu ne varsa, her şey kendi azmi ve çabasının eseriydi.

Hafızasına hayran kaldığım, sözcükleri sıralayışındaki ustalığına meftun olduğum Gülriz Sururi, 1933-1977 arası yıllarını kaleme aldığı Kıldan İnce Kılıçtan Keskince ve 1977’den 2000li yıllara dek hayatının en önemli anılarını anlattığı Bir An Gelir adlı kitapları ile, bir sanatçı ve bir kadın olarak, başkalarının da elinden tutmaya devam edecek. Dünya ölümlüyse de, insan ölümsüz çünkü.

İyi ki doğdun sen, iyi ki…

(Kesinliğinden emin olmamakla birlikte, bazı kaynaklarda doğum gününün 24 Temmuz olduğu yazsa da, bu çok da mühim bir ayrıntı değil diye düşünüyorum. Geldi, yaşadı, gitti; zamansızlığa doğru…)

Kıldan İnce Kılıçtan Keskince - Milliyet Yayınları (1978)

Bir An Gelir - Doğan Kitap (2013)

#gulrizsururi

2 notes · View notes

muslumannotdefteri · 2 years

Text

Vareden’in adıyla insanlığa inen Nur

Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından

Toprağı kirlerinden arındırır bir yağmur

Kutlu bir zaferdir bu, Ebabil dudağından

İhtiyar cübbesinden kan süzülür Nebi’nin

Gökyüzü dalgalanır ipekten kanatlarla

Mehtabını düşlerken o mühür sahibinin

Sarsılır Ebu Kubeys kovulmuş feryatlarla

Yağmur, gülşenimize sensiz baldıran düştü

Düşmanlık içimizde; dostluklar yaban düştü

Yenilgi, ilmek ilmek düğümlendi tarihe

Her sayfaya talihsiz binlerce kurban düştü

Sensiz kaldırımlara nice güzel can düştü

Yarılan göğsümüzden, umutlar bîcan düştü

Yağmur, kaybettik bütün hazinesini ceddin

En son, avucumuzdan inci ve mercan düştü

Sensizlik depremiyle hancı düştü; han düştü

Mazluma sürgün evi; zalime cihan düştü

Sana meftun ve hayran, sana râm olanlara

Bir bela tünelinde ağır imtihan düştü

Haritanın en beyaz noktasına kan düştü

Kırıldı adaletin kılıcı; kalkan düştü

Mahkûmlar yargılıyor; hâkimler mahkûm şimdi

Hakların temeline sanki bir volkan düştü

Ayrılığın bağrımda büyüyen bir yaradır

Seni hissetmeyen kalp, kapısız zindan olur

Sensiz doğrular eğri; beyaz bile karadır

Sesini duymayanlar girdabında boğulur

Sensiz ufuklarıma yalancı bir tan düştü

Sensiz kıtalar boyu uzayan vatan düştü

Bir kölelik ruhuna mahkûm olunca gönül

Yüzyıllardır dorukta bekleyen sultan düştü

Tavanı çöktü aşkın; duvarlar üryan düştü

Toplumun gündemine koyu bir isyan düştü

İniltiler geliyor doğudan ve batıdan

Sensizlikten bozulan dengeye ziyan düştü

Yağmur!

Seni bekleyen bir taş da ben olsaydım!

Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım!

Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım!

Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın

Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım!*

Nurullah GENÇ

youtube

#Youtube

1 note · View note

cennet-ul-meva · 3 years

Text

" Bu kadar telaş, göçebe bir ruha fazla değil mi.?"

#pinterest #alıntı #meftun bir genç

635 notes · View notes

tarumarcarmih · 3 years

Text

onaltışubatikibinyirmibir

Sevgili Meftun,

Nasılsın Bebeğim? Şu anda ne yapıyorsun?

Umarım mutlusundur ve sen de beni düşünüyorsundur. Seni çok seviyorum ve ne olursa olsun seveceğim,unutma bunu.

"Ne çok istek. Ne çok özlem. Ve ne çok acı, yüzeye ne kadar yakın, yalnızca birkaç dakika derinde. Yazgı acısı. Varoluş acısı. Hep orada olan, yaşam zarının hemen altında sürekli uğuldayan acı. Ulaşılması böylesine kolay olan acı. Pek çok şey basit bir grup alıştırması, birkaç dakikalık derin düşünce, bir sanat yapıtı, bir vaaz, kişisel bir kriz, bir kayıp bize en derindeki isteklerimizin hiçbir zaman gerçekleşemeyeceğini anımsatır: Genç kalmak, yaşlanmayı durdurmak, yitirdiğimiz insanların dönmesi, ebedi aşkı bulmak, himaye edilmek, anlam ve önem kazanmak, ölümsüzlüğe kavuşmak."

2 notes · View notes

gunesya · 6 years

Text

Leyla’sını öldüren Mecnun’un hikayesi!

Genç bi kadındı. Çok acıların içinde boğuşurken kimdir nedir necidir bilmediği bi adama meftun oldu. Mecnun’um ben dedi adam. Uçsuz bucaksız gökleri yaratan Allah şahidimdir dedi. İnandı kadın! Sönmek üzere olan bi mumdu halbuki, yeniden yandı! Unuttu geçmişte yaşadıklarını! Yeniden tutardı hayatı yakasından. Unuttu kadın! Herşeyin sonu olduğunu, Mecnun’un çoktan öldüğünü. Hayatın acımasız, insanların güvenilmez olduğunu unuttu! Unutmak istedi, bir defa olsun acımadan sevmek acıtmadan sarılmak istedi. Zamanın Mecnun’un zamanı olmadığını unuttu. Adam çok sevdi sandı. Aynı aşkı adamın kalbine de yakıştırdı kadın. Her halini kabul ederdi! Ölüme olsa giderdi! Birden herşey değişti, adam koca bir karanlığa dönüştü! Bağırdı kadın, kurtaramadı o karanlıktan adamı! Dua etti olmadı! Konuştu anlamadı adam. Ne yapsa ne tutsa nereye gitse bilemedi. Acıdı kadın her yerinden lime lime et koparılıyormuş gibi acıdı! Acısını duyurmak için bağırdı! Anlatamadı!!! Herşeyi yaptı acıya acıya titreye titreye ölüyorum derken sesi çıkmayacak kadar takatsiz kaldı! Artık umurunda değildi adamın anladı! Ama Mecnun’a yakıştıramadı! Yine bağırdı hep bağırdı acısını kalbinden sökercesine, diline sahip olmaksızın aklına ne gelirse haykırdı! Duymadı adam. Artık kadının söylediklerini duymayacak kadar sağırdı! Hatalıydı kadın, en baştan devrin Mecnun’un devri olmadığını unuttuğunda hatalıydı! Adam artık başka Leylalara kucak açmıştı! Öfkelendi kadın daha çok bağırdı! Kalbi yırtılırcasına, acısını sökmek ister gibi, kalbini koparıp atar gibi bağırdı! Anlatamadı anlamadı adam kaçtı! Çok beddua etti kadın! Anlatamadığı her kelime için binlerce kötü söz söyledi, içini kanata kanata sanki acısı geçecekmiş gibi!! Leyla sandıklarıyla vakit geçirirken adam kadın sönmeye yüz tuttu artık! Fuzuliye ihanet gibiydi adam! Yazdığı her harfe ihanet gibiydi! Halbuki Mecnunun aşkı öylemiydi Leyla’nın köyünden gelen köpekleri bile öperdi Mecnun, Leyla dokunmuştur belki diyerek! Haindi zaman! Herkes aşşalık ve her kalp karanlıktı! Mum söndü ve Leyla öldü!

11 notes · View notes

26bozkurt-blog · 6 years

Text

Bir Yahudi çocuğun Türk bakkaldan hırsızlığı ile başlar hikaye…

İbrahim Amca bir Türk. Fransa’da yaşıyor ve mütevazı bir bakkal dükkânı var, daha doğrusu küçük bir marketi...

Ondan alışveriş yapan bir sürü site sakini var dükkânının çevresinde. Her milletten, her dinden, her renk ve ırktan pek çok insanlar… Bu evlerden biri de bir Yahudi aileye aittir. Hâdisenin kahramanı 7 yaşındaki Cad, bu Yahudi ailenin çocuğudur. Cad, her gün gelir ve İbrahim Amca’dan alışveriş yapar. Her gelişinde de ona çaktırmadan bir çikolatayı cebine indiriverir.

Bu aylarca böyle devam eder. Bir gün yine gelir, alışveriş yapar. Ama her zaman yaptığı gibi çikolata çalmayı unutur ve dükkandan çıkar… İbrahim Amca, arkasından seslenir şefkatle:

“-Cad, bugün çikolatanı almadın?” Ve uzatır ona her zaman Cad’ın aldığı çikolatayı… Şaşırır çocuk ve “Biliyor muydun?” der hayretle.

İbrahim Amca başını okşar Cad’ın ve:

“-Sakın bir daha çalma Cad, hırsızlık büyük bir suçtur. Başkasının hakkına tecavüzdür! Söz ver bana bir daha kimseden almayacağına böyle. Buraya geldiğinde yine al çikolatanı, ama benden hediye olarak” der şefkatle… Bundan sonra Cad ile arkadaş hatta dost olurlar. İbrahim Amca 50 yaşında, Cad ise 7 yaşında bir çocuktur. Aradan yıllar geçer. İbrahim Amca bu Yahudi çocuğa hem arkadaş hem baba gibi davranır. Ne zaman Cad’ın bir sıkıntısı olsa, doğru İbrahim Amca’sına koşar Cad. Onun şefkatli sinesine sığınır. Ailesiyle, arkadaşlarıyla vb. tüm meselelerini anlatır bu dostuna ve nasihatlerini, çözümlerini hayranlıkla dinler ve tatbik eder. Ne zaman bir sıkıntıyla karşılaşsa İbrahim Amca’sına koşar Cad. İbrahim Amcası çekmecesinden bir kitap çıkarır ve Cad’a vererek;

“-Hadi aç bir yeri” der, sonra Cad’ın açtığı yüzdeki iki sayfayı okur, Cad’a anlatır ve meselesini böylece çözümlerler birlikte. Hayrettir ki, her defasında da teşhis ve çözümler doğrudur! Dükkandan sıkıntıları bitmiş olarak ayrılır hep. Böylelikle tam 17 yıl geçer; Cad 24 yaşında koca bir genç delikanlı, İbrahim Amca da ötelere yürüyen bir fani… Ama dostlukları hep bu minval üzere devam etmiştir. Bir gün emr-i Hakk vâki olur ve İbrahim Amca, Hakk’ın rahmetine kavuşur. Ölmeden önce çocuklarına bir vasiyeti vardır İbrahim Amca’nın;

“-İçerideki kendisine ait küçük sandık, hediye olarak bu Yahudi gence verilecektir.”

Cad, bu en büyük dostunun ölümüyle yıkılır… Çok ağlar, çok yanar. Artık elinden tutan, meselelerine çözümler bulan, sırdaşı dert ortağı yoktur.

Vasiyet üzerine sandık Cad’a ulaştırılır. Ama ilk anların hüznüyle açmak istemez sandığı. Neden sonra yine büyük bir mesele ile baş başa kalır Cad ve içinden çıkamadığı, çok daraldığı bir vakit aklına İbrahim Amcası ve sandık gelir. Koşar açar sandığı. Bir de bakar ki sandıktan, İbrahim Amca’sının eline verip açtırdığı ve okuduğu, böylelikle problemlerini her seferinde çözümlediği o kitap çıkar. Kitabı anlamaz, çünkü Arapçadır. Koşar, okutmak için Tunuslu arkadaşına gider. Her zamanki gibi iki sayfa okumasını ve açıklamasını ister ondan. Mesele yine halledilmiştir o kitap sayesinde…

Merak eder Cad, sorar:

“-Bu kitap nedir?”

Tercüme eden Tunuslu; “-Bu Kur’an-ı Kerim’dir, Müslümanların kitabı”

Cad şaşırır, şoktadır! Hiç tereddüt etmeden Cad sorar hemen;

“-Müslüman olmak için ne yapmalıyım?”

Tunuslu gerekeni söyler ve Cad Müslüman olur. Cadullah Kur’anî adını alır ve öyle ilerler, öyle kendini yetiştirir ki bu yolda, sadece Avrupa’da yaklaşık 6000 Hıristiyan ve Yahudi’nin Müslüman olmasına vesile olur… Her geçen gün artar, hidayetine vesile oldukları...

Bu eski Kitab’ı karıştırırken arkasında bir harita çıkar önüne. Orada, İbrahim Amca’nın not ettiği şu ayet vardır:

“-Rabbinin yoluna hikmet ve güzel öğütle davette bulun!”

Bunun bir işaret olduğunu düşünerek Afrika’ya gider davetçi olarak. Önce Kenya’ya, sonra Güney Sudan’a oradan Uganda’ya ve komşu ülkelere. 30 yıla yakın dolaşır oralarda. Afrika’nın sıkıntıları bitmez. Allah’ın izniyle ve onun davetiyle İslam’a girenlerin sayısı milyonlara ulaşır. Ama o Afrika’da hastalanır ve 54 yaşında 2003 yılında Allah’a davet yolunda vefat eder.

Cad’ın annesi koyu bir Yahudi ve üniversitede hocadır. O da 2005’te Müslüman olur. Yani oğlunun ölümünden 2 yıl sonra, 70 yaşında… Oğlunu Yahudiliğe döndürmek ve ikna etmek için 30 yıl uğraşmış, bütün tecrübesini bilgisini ve gücünü kullanmış ama muvaffak olamamıştır. İşte budur hakiki din…

Neden Cad hemen Müslüman oldu? Annesi diyor ki:

“-İbrahim Amca 17 yıl boyunca bir kere bile bana “Yahudi” ya da “kâfir” demedi, hatta İslam’a gir bile demedi... Ama bir çocuğun kalbinin nasıl Kur’an’a bağlanacağını iyi bildi.”

Bir Arap kanalında Kur’an’ı, Ona sarılmayı, Kur’an’la amel etmenin lüzumunu anlatan Mısırlı Tebliğci Dr. Saffet Hicazî, konuşmasının sonunu onun kıssasına ayırmıştı. Gözyaşlarıyla İbrahim Amca’yı anlattı. Hele zerafetle, hiç örselemeden yetiştirdiği fidanının, dünyanın dört bir köşesinde, âb-ı hayat dağıtması hiç olacak şey miydi İbrahim Amca’nın?

Dr. Saffet Hicazî, bizzat tanışır Cadullah’la ve hikâyesini ondan dinler. Elinden hiç bırakmadığı hayli yıpranmış Kur’an’ı sorduğunda Cadullah;

"-Ammu İbrahim’in (İbrahim Amca) Kur’an’ı işte bu” der, yanında gezdirmektedir hep…

Londra’da, Darfur’a destek ve oradaki Müslümanların meseleleriyle alâkalı bir toplantı sırasında Hıristiyanlaştırılmak istenen Zulu kabilesinin reisiyle karşılaşan Dr. Saffet Hicazî kabile reisine:

“-Sen, Cadullah Kur’anî’yi tanıyor musun?” diye sorunca, adam çok şaşırır ve heyecanla;

“-Evet! Sen nereden tanıyorsun, yoksa gördün mü onu, konuştun mu onunla?” der ve peşpeşe sıralar sorularını.

“-Evet’’ der doktor, ‘‘onunla İsviçre’de karşılaşmıştım.” Bunu söyleyince Saffet Bey, Zulu kabilesinin reisi onun ellerine sarılır, elini yüzünü öper gözyaşları içinde… Dr. Saffet Hicazî:

“-Sen de onun tesiriyle mi İslam’a girdin?” der. O da;

“-Ben onun sayesinde Müslüman olan birinin yardımıyla Müslüman oldum” der ve sonra da Dr. Saffet Bey’i kastederek: “Madem bu eller onun elini tuttu, madem bu gözler onu gördü, ben sanki onu öpüyorum.”

Allah, Cadullah Kur’ani’ye rahmet etsin. Rabbim İbrahim Amca’ya da rahmet etsin, o gibilerin emsallerini arttırsın… Onların elinden kimler İslam’a girdi Allah bilir. Kapanmayacak bir amel defteri ile Allah’a kavuştu Cadullah ve onun İslam’a girmesine sebep olan İbrahim Amca…

Büyük fedakârlık onlarınki… Hele bu asırda! Herkesin maddeye meftun olduğu, herkesin “ben, ben” dediği, kendi çocuklarını bile önemsemeyip nefsinin bitmez tükenmez arzularının peşinde olduğu şu talihsiz asırda..

3 notes · View notes

askvetango-blog · 5 years

Text

08.05.2019 1 Hikaye Kırmızı gülün hikayesi…

Kırmızı gülün hikayesi…

Bir delikanlı güzel bir kıza ölümüne sevdalanış…Yüreği daha fazla dayanamaz olmuş onu uzaklardan seyretmeye. Bir gün o adını bile henüz bilmediği,dış görünüşünden başka hayatı hakkında hiç bir bilgi edinmediği o genç güzel kızın yolunu kesip durdurmuş delikanlı.

Güzel kız azarlayıcı ve manidar bakmış adamın gözlerine;

-Durup dururken neden kestin yolumu böyle?Yoksa yeni haramiler mi tünedi buralara? Delikanlı:

-Yok,demiş.Harami filan değilim.Sadece sonunun ne olacağını bilmediği karşılıksız bir sevdaya düştü gönlüm.Günler var ki ben o ateşte kavrulur dururum.

Güzel kız şaşırıp kalmış duyduklarına…

-Ne kadar tanıyorsun ki beni?Diye sormuş tanımadığı delikanlıya.

-Tanımak mı?Demiş, günlerdir ezberledim ben seni…Kaşların, gözlerin, yüzünde ki gamzelerin yazar, kalbimde ki sevdanın destanı.

-Senin tanımak dediğin bumu?Kimim, kimin nesiyim serbest miyim?Gönlüm boş mu dolu mu onların hakkında da bir bilgin varmıydı sevdalanırken?

-Hiç bir şey bilmem.Sadece şunu bilirim ki ben bir sevda sarhoşuyum.Bunun içinde yolunu bir harami gibi kesip senden merhamat dilenmek için yüreklendim.

-Nasıl bir marhamet ola ki bu?

-Vuslatı reddetmeyen, kalbim hayat arkadaşı olarak seçti seni.Bağışla, damda düşer gibi oldu ama benimle evlenirmisin?

Güzel kız oldukça şaşırmış buna:

-Ya! Demek böle ister gönlün?

-Evet , ne olur reddetme sakın, yoksa şuracıkta ölüp kalırım.Bana bir isim ver ordan isteyim seni.

Güzel kız delikanlıyı hassas bir seyirle izledikten sonra :

-Pekala,demiş. sana bir şartım var bunun için.Sakın ola ki söyleyeceklerimi yerine getirmezsen bir daha karşıma çıkmayasın.

Delikanlı hiç düşünmeden cevabını vermiş:

-Kabul!

Genç kız delikanlıya alaylı bir eda içinde gülümsemiş.

-Daha ne yapacağını bile bilmiyorsun ki hiç düşünmeden ”kabul” diyorsun.

-Olsun ben yaparım.

-O zaman mesele yok. yarın ben aynı saatte yine buradan geçerim.Bana elinde kırmızı bir güle gelirsen teklifini kabul demektir.

Delikanlı bir kelebek kadar hafiflemiş ve adeta kanatlarını kelebek gibi havalandırmış:

-Kabul bulurum demiş.

-O vakit hemen işe koyul.Aklın varsa hiç zaman eksiltme.

Delikanlı coşkulu bir gönülle ardına bile bakmadan yollara düşüp gitmiş.

Aslında gülleriyle ün salmış yörenin, güllerle ilgili bir özelliği daha varmış…Oralar beyaz güller diyarıymış ve kırmızı gül hiç bulunmazmış gül ağaçlerının dallarında…

O gün delikanlı bütün gül bahçelerini, tükenmeyen enerjisi ve bitmek bilmeyen azmiyle dolaşıp durmuş…Umutlarını solduran en son bahçede de kırmızı gül bulamayınca bahçe kenarındaki bir gül ağacının dibine oturup başlamış ağlamaya…Dibine oturup ağladığı gül ağacının dalına tüneyen bülbül delikanlıyı seyrediyormuş…Derler ki bülbül delikanlının hıçkırıklarına dayanamayıp hüzünlenmiş ve en içli bestelerinden birisini şakıyarak delikanlının ilgisini üzerine çekmeyi başarmış…Ve yine derler ki şakımaya başlayan o bülbül, bülbülü şeyda imiş….yani bülbüllerin üstadı…o şakımaya başladığında kuşlar ve bülbüller susarmış. İşte öylesine bir şakıyış ulaşmış delikanlının kulaklarına ve hıçkırıklarına ara verip o muhteşem besteye vemiş kendisini.Gözleri sesin geldiği noktayı bulup baba bülbülün üzerinde ısrar etmiş.Bülbül onu, delikanlı bülbülü hazin bakışlarla seyretmiş.Sonunda şakıyışını bitiren bülbül lisana gelip efkarlı delikanlıya sormuş:

-Neden ağlarsın ki öyle yanık yanık?Benim efkarımı bile alevlendirdi firkatin….

-Sorma, demiş ve o hazin hikayesini anlatmış delikanlı bülbüle.hikayenin sonuna çaresizliğini eklemiş.”şayet istediği o kırmızı gülü bulup öğle vaktinde ona ulaştıramazsam, ben öldüm demektir bülbül…Bilirim ki bu sevdanın hüsranı ölüme çağırır beni…”

Bülbül sevdayı bilenmiş.Delikanlının perişan hali dokunmuş bülbüle ve fazla düşünmeden, delikanlının yüreğine su serpen sözleri fısıldamış:

-Sen hiç üzülme demiş, istediğin kırmızı gül olsun, bulunur elbet….

Umutsuzluk ciğerini çürütmeye başlayan delikanlı, inandırıcı bulmamış bu sözlerini:

-Buralar beyaz güllerin diyarı mı,öyle söyler herkes.Gün kavuşmaya yüz tuttuğu şu saatlerden sonra nereden bulabilirim ki kırmızı gülü?Meğer olmayan bir şeyi istemiş benden sevdiğim güzel.. .

Bülbülün vadi şaşırtmış delikanlıyı:

-Her şeyin bir kolayı bulunur demiş…Sen şimdi git ve yarın gün doğumundan biraz sonra oturduğun ağacın dibine gel ve istediğin kırmızı gülü alıp sevdiğin o kıza götür.

-Bülbül sende beni teselli ettiğini sanıyorsan yanılıyorsun.Her yeri aradım, kırmızı gül yok bu bahçede, sen nereden bulacaksın ki?

-Altının ayarını sarraf olan bilir…Ben bülbülüm, gül dilinden anlarım, istersem karşısına geçer en içli bestelerimle onu kızarta bilirim…Bana gülü tarife ne hacet…Sen şimdi git ve dediğim saatte gelip kırmızı gülü sevdiğin kıza yetiştir.

Delikanlı sevinerek ayrılmış bulunduğu bahçeden.Gece zor kavuşmuş sabaha.Taze bir günün aydınlığında kalkıp bülbülün vaad ettiği saatlerde bahçeye koşup,akşam ayrıldığı gül ağacının dallarına baktığında kalbi duracak gibi olmuş.Beyaz güllerin arasında kırmızı bir gül çekmiş dikkatini ve sevincinden kalbi yerinden fırlayacak gibi atmaya başlamış.

Beyaz güllerin arasında kızarmış olan gülü usulca koparıp aldıktan sonra teşekkür etmek için etrafta bülbülü aramış.Bülbül ortalara yokmuş. Yüzündeki sevinç solmuş bülbülü göremeyince ve ağacın dibinden ayrılmaya karar verdiğinde son defa etrafını yoklamış arzulu bakışları.Umudunu kesmiş gitmek için adımını hazırlarken son olarak ayaklarının dibine ilişen bakışları sevincini iyice söndürmüş…Delikanlı ayaklarının dibinde hazin bir manzarayla karşılaşmış.Kendisine kırmızı gül vaadeden bülbülün içler acısı manzarası varmış gül ağacının dibinde….

Acı acı yutkunmuş onu seyrederken.Bülbülün ölüsü, sevdiği kızın saatinin yaklaşması arasında sıkıntılanan kalbi zor da olsa bülbülden ayrılma kararı alıp, elinde sımsıkı tuttuğu gülle birlikte yollara düşmüş.Sevdalandığı güzelin kendisine verdiği sözde aynı yerdeymiş.

Güzel kız sözünde durmuş ve karşılaşmışlar yeniden.Delikanlı soluk soluğuymuş elindeki gülü kıza uzatırken….

-Al işte, kırmızı gülü buldum ve getirdim sana verdiğim sözü tuttum, şimdi sıra sende!

Güzel kız gülü delikanlının elinden alıp, efsunlu bakışlarla incelemiş gülü…Derler ki o an genç kızın güzelliği sebebi bilinmeyen bir acının bedenini dağladıkça solmuş ve hazan düşmüş bakışlarına…Sonra delikanlıya çevirmiş içli bakışlarını.Esef varmış sesinin tonunda ve şaşırtıcıymış cevabı:

-Olmaz, kaybettin yabancı….

Delikanlı, oracıkta yığılıp kalacak gibi olmuş.Feri çekilmiş bacaklarının:

-Neden, şartını yerine getirdim işte.Vuslat sözün vardı kırmızı gülü bulup getirirsem?

-Aslında verilen zaman içinde kırmızı gülü bulup getirilmesi imkansızdı.Ben biliyordum bunu.Mucize olmadıkçe isteğim yerine gelmezdi…

-Mucize gerçekleşti ve kırmızı gülü bulup vaktinde getirdim.Bana vuslat sözü vermiştin!

Güzel kız kırmızı gülü delikanlıya iade ederken delikanlı büyük bir hayal kırıklığı içinde bakışlarını yere indirmişti.

Kız usul usul konuşmaya başladı:

-Karşıma dikilip yolumu kestiğin zaman, beni çok iyi tanıdığını söyledin,halbuki hakkımda hiç bir şey bilmiyordun.Bir aldanıştı seninki si,bir hülya…

Eğer beni tanısaydın, evli olduğumu, kalbimin yalnızca eşime ait olduğunu da bilirdin.Böyle bir hataya düşmezdin.

Ben yalnızca sana bir ders vermek istedim.Kolayca dillendirdiğin”AŞK”ın gerçek manasını anla istedim.”AŞK” gerekirse meftun olduğun uğruna canını vermektir.Bülbül gül için can verişini gör istedim.bana beslediğin hisler,yalnız ilahi aşka ulaşmak adına vasıta olabilir

Delikanlı hatasını anlamış olmalı ki araştırıp tanımadan evlenmeyi düşündüğü kıza utancından cevap bile verememiş.Titrek parmaklarının arasında güçlükle tuttuğu gül yere düşmüş….Yaptığı hatadan dolayı büyük bir pişmanlık duyarak,arkasına bile bakmadan gözlerden kaybolup gitmiş sonunda…

Alıntı

#hikaye #Kırmızı Gülün Hikayesi

0 notes