#naliet | Explore Tumblr Posts and Blogs

jurjenkvanderhoek · 10 months

Text

HET GRENSGEBIED VAN FRIES LANDSCHAP EN AMERIKAANS STADSGEZICHT

Marije Bouman brengt abstract poëtisch werk dat voortkomt uit de passie voor de natuur. De composities relateren aan wolkenluchten en landschappen. In enkele gebaren is de verf in het beeld gezet. Acrylverf op rijstpapier op doek, aquarelverf op papier. Het betreffen een grensgebied. Het terrein tussen droom en werkelijkheid. Het niemandsland tussen abstractie en realiteit. Een omgeving die zich voordoet in gedachten bij het zichtbare onderwerp. Kijk in het rond, aandachtig naar wat je ziet. Sluit de ogen, dan verschijnt dit beeld op het netvlies. Als het ware een projectie achter de oogleden.

De schilderijen van Marije Bouman, zoals te zien bij galerie Alta Bosca in Gorredijk, zijn gezet in zachte pasteltinten. Nergens bederft een donderslag bij heldere hemel de atmosfeer. Het wolkige aanbrengen van de verf straalt tederheid uit en liefde voor de materie. In gemengde techniek op papier kan de kunstenaar feller uit de hoek komen. Ook de aquarel heeft een aangescherpte tong. Wanneer Bouman de abstractie verlaat om in realiteit aan te spreken, zie ik minder gedicht en meer verhaal. Dan wordt de poëzie van de schepping het proza van het landschap. De dichterlijke vrijheid is een verhalende non-fictie geworden. Ik denk een golf in de branding te zien. Een monumentale wolk boven dat Friese dorp aan de horizon. Een beekje tussen groen, een paadje in het bos.

De werken van Marije Bouman stemmen verlangend. Een heimwee naar hoe aangenaam en aantrekkelijk de natuur kan zijn. Zonder besmetting en vervuiling door het actuele misbruik van de aarde. Zo zoals het was en waarvan we kennisnemen hoe het kan zijn, nog. Bouman ervaart de ruimte van het landschap. De oneindige beweeglijkheid van water, licht en lucht, de natuur. Iedere dag oogt het verschillend en ziet ze andere dingen. Het water ligt nooit stil. De lucht is nooit hetzelfde. Het licht valt altijd anders. Een weerspiegeling van iets ongrijpbaars dat heel werkelijk is. In haar werk probeert ze dit ongrijpbare begrijpelijk te maken.

Die tere verwerking van het landschap staat in schril contrast met de stalen objecten van Ids Willemsma. In dezelfde expositieruimte zijn twee van zijn werken op sokkels neergezet. Feitelijk horen ze niet bij de tentoonstelling, maar zijn er wel in zichtbaar. Ze vallen stevig op en passen zich door de tegenstelling juist wonderwel aan. Bij Alta Bosca staan een danser gestileerd in staal, en vleugels met veren van ijzer. Willemsma is een meester in het vereenvoudigen van meervoudige voorstellingen. Een enkele beweging van het lichaam kan voldoende zijn om te smeden in staal. Dynamische abstractie, het vrije vers in cortenstaal.

Schilder Martin de Jong houdt van steden. Hoe groter, hoe beter. Hoe hoger, hoe mooier. Zakelijke gebouwen, woontorens, met in de gevels rijen gerangschikte ramen. Complexiteit daagt hem uit. In de stad heb je geen last van de horizon. Daar staat het landschap overeind – hoe hoger de gebouwen des te verticaler de blik. Zijn schilderijen zijn geïnspireerd op New York, het zijn portretten van deze metropool. Een wiskundige opbouw gevat in strakke verticalen en rechtlijnige horizontalen. De regelmaat onderbroken door rijen ramen die in cadans donker of verlicht zijn. Er hangen enkele van deze composities in Alta Bosca. Maar De Jong toont daar voornamelijk zijn recente werk onder de noemer ARK, gereedschap. Het doek en penseel heeft hij aan de kant gelegd. Hij gebruikt het materiaal voor houtbewerking dat zijn overleden vader hem naliet. Deze erfenis is voor Martin het begin van nieuwe inzichten en een gewijzigde manier van werken.

De schilder kan als timmerman ruimtelijk werken. Eerder schilderde hij bouwvolumes, nu zaagt en timmert hij de afmetingen uit planken. Hout is na de verf zijn taal van spreken geworden. Eerst heeft hij zich het ambacht van zijn vader eigen gemaakt. Daarin zag hij een kans om de afstand die hij had gevoeld tussen hemzelf – de kunstenaar – en zijn vader – een man van ambacht en traditie – alsnog te verkleinen, schijft Feico Hoekstra in de catalogus bij de tentoonstelling. “Houten stadsgezichten maken, dat ging hij doen. Iets in de geest van dat stadsgrachtje aan de muur van zijn atelier, een staaltje inlegwerk van de oude De Jong.” Niet meteen kent hij de weg in het hout. Onwennig begint hij eenvoudig te werken in een enkele laag als maakt hij een tekening. Gaandeweg raakt hij handig en kunnen er meer lagen bij komen. Hij raakt gedreven en bedreven. “De paradox is dat hij met verf en kwast elk probleem de baas was, maar zich nu zonder zijn vertrouwde materiaal en gereedschap veel vrijer voelt.”

De wandobjecten ademen nog de stad. De reliëfs associëren aan het stadsgezicht dat gezien is in de schilderijen. Een collage van figuren gezaagd in en uit hout. Soms onbeschilderd gelaten of de sporen van eerder gebruik dragend. Maar ook geverft met acrylverf of kleur gegeven door verf en epoxyhars. Bij de meest rudimentaire vormen zijn de kruiskopschroeven storend zichtbaar. Met de huid van hars krijgt het materiaal een industrieel karakter. Dan is het stadium van experimenteren en uitproberen voorbij. De schetsen in hout zijn gemaakt. Het echte werk kan beginnen. Hij neemt afstand van het traditionele stadsgezicht. Door het samenvoegen van gezaagde contouren van torenflats en wolkenkrabbers ontstaat een soort van kroonluchter. Met behulp van een motortje aan het plafond kan de mobile draaien. Door dat bewegen in de ruimte wisselen de perspectieven en valt de aanleiding voor de vorm amper nog op.

ALTA BOSCA, galerie. Marije Bouman, schilderijen en aquarellen. Martin de Jong, objecten en schilderijen. Tot en met 9 juli 2023.

ARK, goed gereedschap is het halve werk. Martin de Jong. Tekst Feico Hoekstra. Uitgave in eigen beheer, 2023.

#alta bosca #marije bouman #martin de jong #ids willemsma #expositie #kunst #schilderijen #aquarel #object

2 notes · View notes

dutchmultimedia · 2 months

Text

Top 10 grootste farao's in het oude Egypte

Grootste farao’s in het oude Egypte De farao’s van het oude Egypte regeerden oppermachtig. Ze werden beschouwd als zowel goden als politieke figuren. De farao’s erfden de kroon via de koninklijke bloedlijn waarbij de koning, de vader, na zijn dood de troon naliet aan zijn oudste zoon. Lees meer… Lees hier meer over geschiedenis op deze website. Top 10 grootste farao’s in het oude Egypte Bron:…

View On WordPress

0 notes

ronnydeschepper · 4 months

Text

Veertig jaar geleden: Paul Young in Hammersmith

Het is al veertig jaar geleden dat ik op de BBC een live-optreden zag van Paul Young in Hammersmith. Het was de eerste kerstavond die ik moederziel alleen doorbracht en ik moet toegeven dat dit zijn sporen naliet die avond. Sommige nummers van Paul geven daar nu eenmaal aanleiding toe. Mede daardoor is het een optreden dat voor eeuwig in mijn geheugen staat gegrift. (De Royal Tarts waren er toen…

View On WordPress

#Bruce Springsteen #lloyd cole #Marvin Gaye #paul young #Rod Stewart

0 notes

dickvanas · 10 months

Text

Willem Nijholt hield miljoenen kijkers aan de buis gekluisterd

Willem Nijholt (88) mag een icoon worden genoemd. Zijn start in de showbizz maakte hij als een flamboyant danser, die van nature ook het acteren onder zijn gelederen had. De jaren 70 en 80 vormden zijn glorietijd, waarin hij niet alleen schitterde in de Nederlandse theaters, maar ook op televisie een absolute ster was. Producenten vochten om Willem, die dan ook door het publiek op handen werd gedragen.

Het was al een tijdje stil rond Willem toen vrijdagmiddag het nieuws van zijn overlijden werd bekendgemaakt. De acteur op leeftijd had gekozen voor een teruggetrokken leven met zijn partner Ben, die geen seconde van zijn zijde week. Nadat de acteur was getroffen door een herseninfarct, was hij een man met een broze gezondheid geworden. Het spreken viel hem moeilijk, net zoals het lopen. Veel contact met de buitenwereld had hij niet meer, op een paar enkelingen na.

Haperende gezondheid

Een daarvan was actrice Wieteke van Dort (80). Zij sprak haar collega nog een paar keer per week. Met haar kon Willem praten over zijn haperende gezondheid. Vlak voordat Wieteke, die ruim vijftig jaar geleden met Willem te zien was in de KRO-serie Oebele, voor filmopnamen naar Bali vertrok, liet ze aan Privé weten zich zorgen te maken over haar oude vriend.

„Het gaat niet goed met Willem. Hij gaat erg achteruit. Gelukkig houdt hij het nog vol, maar ik denk niet voor lang meer”, zei de actrice, begaand met het lot van haar collega. „Het is zo jammer dat zijn wereld zo klein is geworden. Hij komt nergens meer. Ben haalt hem nog wel eens over om een wandelingetje te maken, en dat is goed voor hem.”

Ook acteur en theaterproducent Jon van Eerd had een goede band met Willem Nijholt. „Jammer dat ik hem de laatste tijd nog zo weinig zag”, zegt hij in een eerste reactie op het overlijden. „Als we elkaar tegenkwamen, was het goed. We hadden het dan altijd meteen over ons vak. Willem is tot op het laatst kritisch gebleven, ook ten opzichte van mij. Hij kon het niet laten om te vertellen wat beter en mooier kon. Ik was het niet altijd met hem eens, maar van een grootheid als Willem Nijholt kon ik het hebben om zo nu en dan gecorrigeerd te worden. Ik had Willem een grande finale gegund. Hij koos ervoor om zich niet meer in het openbaar te laten zien, maar ik had het prachtig gevonden als hij lange tijd nog, overal waar hij kwam, als een ster zou zijn ontvangen en geëerd.”

Allrounder

De in Indonesië geboren acteur, die zijn jeugd enige tijd in een jappenkamp doorbracht, was een allrounder. Als jonge acteur schitterde hij op tv in kinderseries als Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer? en Oebele. Spraakmakend was zijn rol in de serie De stille kracht, waarin hij met actrice Pleuni Touw te zien was in een naaktscène – en waarover heel Nederland sprak. Dat was ook het geval toen hij later, halverwege de jaren tachtig, voor de serie Willem van Oranje in de huid kroop van koning Filips II van Spanje.

Willem wist miljoenen kijkers aan de buis te kluisteren en ook in het theater was er nooit een stoel onbezet als Willem Nijholt was aangekondigd. Groots waren zijn rollen in de musicals Foxtrot en Wat een planeet, die beide uit de pen van Annie M.G. Schmidt kwamen.

Tien jaar geleden verscheen Willem Nijholt voor het laatst op de buis. Toen liet hij zich in het programma 24 uur met... door Wilfried de Jong het hemd van het lijf vragen in het programma. Daarna vond hij het genoeg en koos hij voor een rustige, oude dag in stilte.

Willem Nijholt werd in Gombong op Java geboren als zoon van de KNIL-instructeur Jan Nijholt en Willemina Sophia Maria Arntz. Op zijn achtste kwam hij in een jappenkamp terecht, wat voor de rest van zijn leven een diep litteken naliet. Op zijn veertiende zag hij zijn vader terug, die door de Japanners aan de Birmaspoorweg te werk was gesteld. Na de Tweede Wereldoorlog, in 1946, verliet het gezin het toenmalige Nederlands-Indië met de Oranje en vestigde zich in Millingen aan de Rijn, het geboortedorp van zijn moeder. Zijn moeder moest door de gevolgen van het jappenkamp meteen in het ziekenhuis (gasthuis) aldaar opgenomen worden. Met zijn eerste voornaam Willem was hij vernoemd naar zijn moeders vader, Wilhelmus Arntz.

Willem Nijholt was een achterneef van de wielrenner Marcel Arntz.

In 1977 werd hij onderscheiden met de Johan Kaartprijs. In 1979-80 zond de KRO het liedjesprogramma Kun je nog zingen, zing dan mee uit, met onder andere Wieteke van Dort en Willem Nijholt. In 1978 verscheen hiervan een lp met liedjes uit het voornoemde programma.

Nijholt werd in 2011 Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Hierover was hij bijzonder verrast en emotioneel.

(Door Dick van As)

0 notes

mightymiep · 1 year

Text

Lezerscolumn: Woest | Metronieuws.nl

www.metronieuws.nl

Woest

Ik ben woest. Niet een beetje bozig, verontwaardigd of verdrietig maar allesverzengend woedend. Vorige week zat ik rond acht uur ’s avonds in een lege trein, totdat er, vlak voor vertrek, een jongeman in het zitje naast mij plaatsnam, terwijl de trein, zoals ik al had gezegd, leeg was.

Na mij een tijdje te hebben aangestaard, greep hij het moment waarop ik even opkeek van mijn telefoon (ik voelde de bui namelijk al hangen), aan om mij aan te spreken. Aangezien de man van buitenlandse afkomst was, en ik niet in vooroordelen wilde vervallen, reageerde ik – zij het zeer lauw – op zijn opmerking. Ik wilde hem immers niet aanmoedigen.

Hij begon met me een compliment te maken over mijn kapsel, om meteen over te gaan op de vraag waar ik heen reisde, hoe oud ik was, en of ik die avond met hem mee wilde gaan. Hoewel ik me in een zogenaamde sprinter bevond, vond ik het tempo waarop zijn vragen een bepaalde richting in gingen, zorgwekkend hoog, waarop ik vriendelijk doch duidelijk aangaf deze “conversatie” te willen beëindigen.

Na een minuut zijn mond gehouden te hebben, begon hij opnieuw, waarop ik een andere plek, ver van hem vandaan, heb gekozen in de nog steeds lege trein. Waarop hij het niet naliet om toch weer naast me te komen zitten en me te smeken of ik alsjeblieft met hem mee wilde gaan vanavond. Zijn smeekbedes werden intenser en dwingender, naarmate zijn uitstaphalte naderde. Nadat hij, op het nippertje, de trein verliet, bleef hij naast het raam waar ik zat staan, om seksueel getinte gebaren en opmerkingen naar me te blijven maken, kloppend op het raam totdat de trein eindelijk wegreed. Toen ik het gebeurde meldde aan de enige conductrice die in de trein – zij het goed verscholen in de eerste klasse – aanwezig was, haalde zij onverschillig zuchtend haar schouders op. Tsja, wat kon zij eraan doen? Hij was nu toch weg?

Tsja, wat doe je eraan? Wat we mijns inziens in ieder geval niet moeten doen is dit normaal vinden, en de verantwoordelijkheid over zulke situaties bij het ‘slachtoffer’ blijven leggen. De jongeman gaat vrijuit, op zoek naar een nieuw slachtoffer om zijn ongepastheden op bot te vieren. En ik? Ik stapte een halte later uit en fietste in mijn eentje in het donker naar huis, waar ik me raar genoeg veiliger bij voelde dan in de trein.

0 notes

all-the-things-i-never-said · 1 year

Text

het zijn de kleine belachelijke dingen die me vast houden aan jou. roken, warme douches en het verdriet dat je naliet. het is zo lastig maar zo comfortabel om die laatste dingen niet los te laten. het is het enige wat me nog verbind aan je, wat er voor zorgt dat ik je nog net niet helemaal kwijt ben. naarmate van tijd zal ik het toch moeten loslaten.. maar nu nog niet, geef me nog even om die blik en die aanraking te vergeten. nog even om dat gevoel van thuis komen te vergeten. nog heel heel even om mijn naïeve maar enorm grote liefde voor jou te laten uitdoven. en nog even om al het verdriet dat je mij bezorgde te verwerken. zodat ik binnen een paar maand op een avond zal gaan slapen, hopende dat je alles hebt wat je ooit zou kunnen wensen maar dat ik er nooit iets over zal horen. dat ik in mijn bed kan liggen en het me niet langer pijn zal doen als ik denk aan hoe alles ten einde liep, hoe zij nu mijn plaats inneemt naast jou in je bed, hoe ik op zomeravonden niet meer aan mijn deur zal staan wachten op jou. ik hoop dat we allebei ons goed einde krijgen, oprecht. maar vooral hoop ik dat je soms eens naar de sterren zal kijken en dat je dan denkt aan hoe hard jij mij deed oplichten deze zomer, net als die felle sterren. ik zal je voor altijd graag zien.

0 notes

peterpijls1965 · 1 year

Text

Het beestmens D. slikte 9 pillen per dag

In 2014 schreef ik over de kickbokser en bodybuilder D., met wie ik samenwoonde in een beschermde woonvorm. Hij was het vleesgeworden agressieprobleem.

Nu ik in een revalidatiekliniek met bionische benen heb leren lopen, ben ik neergestreken in een beschermde woonvorm. Daar wonen mensen die te gestoord zijn om helemaal zelfstandig wonen, maar ook niet gek genoeg zijn om permanent te worden opgeborgen in een gesloten afdeling.

Ik, zei de gek, woon hier omdat ergens in de krochten van mijn DNA is vastgelegd dat ik talent heb voor een bipolaire stoornis, in combinatie met een behandelde alcoholverslaving.

Dat ik het tot mijn 42ste heb kunnen uitstellen om van de psychiaters die diagnose te krijgen, beschouw ik als de grootste prestatie van mijn leven. Want ik wist al heel lang dat ik niet spoorde, maar aangezien ik een instinctieve afkeer had van psychiaters en pillen, medicaliseerde ik mezelf met aanzienlijke hoeveelheden alcohol en drugs om de gekte binnenboord te houden, wat tot op zekere hoogte nog lukte ook.

Ik probeerde de gang naar de psychiater zo lang mogelijk uit te stellen omdat ik voorzag wat me te wachten stond: diagnose, gevolgd door pillen om de symptomen te onderdrukken, met als doel de patiënt weer tot sociaal wenselijk gedrag te dresseren. Want er bestaat niet een psychiater, niet een pil, die een psychiatrische patiënt werkelijk kan genezen, al zijn er maar weinig psychiaters die dat hardop durven toe te geven. Het is de meest machteloze beroepsgroep ter wereld.

Ook in een beschermde woonvorm worden patiënten massaal gesedeerd met medicatie. Soms lijkt daar reden toe. Vorige zomer, voor ik werd opgenomen in een revalidatiekliniek, woonde ik in een beschermd huis samen met D., een vroege dertiger. D. was behept met drie vermoede stoornissen: borderline, autisme en schizofrenie, in combinatie met een explosief agressieprobleem.

Nooit eerder ontmoette ik een mens die zo voorbestemd leek om op een dag te veranderen in een moordmachine. Dat dat niet gebeurde, kwam omdat D. dagelijks met 9 verschillende soorten pillen in bedwang werd gehouden. Toen dat nog niet gebeurde, en D. zijn gekte en razernij dagelijks opstookte met cocaïne en amfetamine, maakte hij er een sport van om op regelmatige basis en zonder noemenswaardige aanleiding mensen in elkaar te slaan, hetgeen hem op diverse veroordelingen voor openlijke geweldpleging kwam te staan.

Niet zonder trots toonde D. me de littekens op zijn hoofd. Hij was zo’n jongen die zijn toch al geblokte lichaam in de sportschool tot massieve proporties had opgepompt. En in de kickboksring had hij geleerd hoe een medemens zo efficiënt mogelijk tot moes te slaan en te schoppen, vaardigheden die D. niet naliet op straat en in de kroeg te etaleren. Vergeleken met D. is Badr Hari een mietje.

Aldus veranderde het leven van D. in een orgie van zinloos geweld. Alleen de politiecel, de gesloten afdeling en de separeer hielden hem tijdelijk in bedwang. Toen ik hem leerde kennen, in het beschermde huis, was D. nog altijd een tijdbom, die alleen maar niet tot ontploffing kwam omdat de psychiaters, die loopjongens van de farmaceutische industrie, hem met kolossale hoeveelheden antipsychotica, slaappillen en kalmerende middelen in bedwang hielden.

Ondanks zijn paranoïde wereldbeeld zag hij me als een vertrouweling. Hij noemde me ‘de geleerde’, omdat ik, dit in tegenstelling tot hem, goed had leren lezen en schrijven. Hij was bezig zijn levensverhaal op papier te zetten, en hij wilde dat ik hem daarmee hielp. Toch deinsde hij er telkens voor terug mij zijn probeersels te laten lezen, en ik denk dat ik wel weet waarom: zijn zeer beperkte woordenschat moet het hem onmogelijk hebben gemaakt zijn gevoelens en ervaringen samenhangend op papier te zetten.

In de ogen van veel mensen zal D. niet veel meer zijn dan een redeloos, gestoord beest. Toch ontmoette ik zelden eerder zo’n gevoelige, kwetsbare kerel, die met zijn beperkte verstand en idioom dag in dag uit dappere pogingen deed het bestaan te begrijpen en met zichzelf in het reine te komen. “Geleerde”, sprak hij me dagelijks aan. “Die pillen zijn in m’n immuunsysteem gekropen. Het zijn harddrugs. Ze proberen me te vergiftigen.” Ik denk dat D. het haarfijn begreep.

0 notes

havenpoort · 1 year

Text

De geslachten Van Teylingen en Van Brederode

De oudst bekende, bewezen stamvader van het geslacht Van Teylingen is Willem van Teylingen (1198-1244). Willem had een broer, Dirk Drossaet, dit is de stamvader was van de heren van Brederode.

Dirk van Teylingen, heer van Brederode (Latijn: Theodericus de Theylingen) (ca. 1180 - 1236) was heer van Brederode en drossaard van de graven van Holland.

Hij was een zoon van Willem van Teylingen, er worden mogelijk twee moeders aan hem gelinkt, Maria van Castricum of Agnes van Bentheim. Dirk (I) wordt door historici gezien als grondlegger van het huis Brederode; het grondgebied van Brederode was echter al in het bezit van zijn vader, die uit het geslacht Van Teylingen voortkwam, waardoor hij mogelijk niet de eerste heer van Brederode was.

In 1226 werd Dirk benoemd tot drossaard aan het hof van de graaf van Holland. Hij diende onder Floris IV van Holland en Willem I van Holland. Bij afwezigheid van de graaf was hij zijn eerste vervanger.

Dirk huwde omstreeks 1215 met Aleid Alveradis van Heusden; zij kregen minstens zes kinderen:

Willem, 2e. heer van Brederode 1226—1285 - Opvolger

Dirk van Brederode 1228—±1279, rond 1255 tot ridder geslagen.

Floris van Brederode 1230—1306, heer van Doortoge en van Zegwaard

Aleidis van Brederode 1232—±1262

Catharina van Brederode 1234—?

Agnies van Brederode ±1245—±1280

Aleid van Heusden huwde na de dood van Dirk met Herbaren II van der Lede.

Stamvader Willem van Teylingen is degene die het stamslot van de familie liet optrekken: kasteel Teylingen bij Sassenheim.

Het oudste gedeelte van het kasteel, de ringmuur, werd gebouwd kort na 1200.

Het geslacht Van Teylingen zag zijn invloed in de grafelijke omgeving in die jaren (vanaf circa 1220) toenemen. Dat ging vaak ten koste van andere adellijke geslachten. Zo verdwenen zowel Dirk van Voorne als Otto van Poortvliet vanaf 1226 definitief uit de grafelijke omgeving.

In dezelfde periode lijken de Van Teylingens vanuit hun stamslot bij Sassenheim hun invloedssfeer richting Warmond te hebben uitgebreid. Nadat heer Frank van Warmond was overleden en slechts een erfdochter naliet, maakte Willem van Teylingen handig gebruik van het machtsvacuüm.

Hij bouwde een nieuw kasteel binnen de grenzen van het ambacht Warmond (later bekend geworden als 'Dirks Steenhuis') van waaruit hij nieuwe ontginningen leidde in het Warmonderbroek.

Dirks Steenhuis, dat lag bij de Warmondse Oude Dam, werd zo genoemd omdat heer Dirk van Teylingen (†1282) het kasteel 'onse steenhues' noemde. Waarschijnlijk werd het gebouwd door diens vader heer Willem van Teylingen, in de eerste helft van de 13de eeuw.

De laatste Van Teylingen die op het kasteel woonde was Jan van Teylingen (†ca. 1304). Het kasteel werd daarna in leen gegeven aan de heer van Voorne. Halverwege de 14de eeuw werd het kasteel verhuurd. In de tweede helft van de 14de eeuw was Dirks Steenhuis echter zo bouwvallig geworden, dat het gesloopt werd. In 1965 is het door kasteelkundige Renaud opgegraven.

Toen Willem van Teylingen in 1244 overleed, werd hij opgevolgd door zijn zoon Dirk van Teylingen. Deze stond aanvankelijk dicht bij graaf Floris V van Holland. Rond 1275 zag Dirk zijn invloed bij de graaf echter afnemen, waarop hij aansluiting zocht bij diens neef Floris van Avesnes. Met name droeg Dirk zijn Warmondse 'Steenhuis' in leen op aan Floris van Avesnes.

Graaf Floris wantrouwde dit zeer en joeg de Van Avesnes zijn graafschap uit. Ook werd Dirk van Teylingen uit de grafelijke omgeving verwijderd. Dirk overleed in 1282, en zijn oudste zoon overleed een paar weken later zonder een mannelijke erfgenaam na te laten, waardoor de hoofdtak van het geslacht Van Teylingen uitstierf. Het stamslot verviel aan de grafelijkheid. Een jongere zoon van Dirk, Jan van Teylingen bleef echter het Warmondse Steenhuis bewonen tot hij in (of kort voor) 1304 kinderloos stierf.

Willem van Teylingens jongere zoon Simon was de vader van Willem van Teylingen (gestorven 1320), die aanwezig was bij de gevangenneming van graaf Floris V van Holland op 23 juni 1296. Hij kon in augustus 1296 uit kasteel Kronenburg ontsnappen, waar de moordenaars van de graaf hun toevlucht hadden gezocht. Hij huwde de dochter van een Utrechtse koopman.

De Brederodes stammen af van de heren Van Teylingen (via Dirk van Teylingen (1205-1231)) en hebben zich in de tweede helft van de 13e eeuw naar het nieuwe Kasteel Brederode bij Santpoort genoemd, dat werd gebouwd tussen 1282 en ca. 1292 in opdracht van Willem I van Brederode.

Ze speelden in de Hoekse en Kabeljauwse twisten een grote rol als veldheer aan de Hoekse kant. In 1351 werd het kasteel daarbij veroverd door de Kabeljauwse Gijsbrecht II van Nijenrode na een belegering waarbij het grootste deel van het fort werd verwoest.

Het kasteel werd gesloopt en midden 14e eeuw weer opgebouwd, om (waarschijnlijk) in 1426 opnieuw te worden verwoest en in 1461 weer gedeeltelijk te worden hersteld, waarna het in 1573 door Spaanse soldaten werd geplunderd en in brand gestoken. Sindsdien is het een ruïne.

De familie speelde ook een belangrijke rol bij het begin van de Opstand, via Hendrik van Breerode (1531-1568), die heer van Vianen was.

De familie Brederode was in 1414 ook heer van Vianen geworden door een huwelijk tussen Walraven I en Johanna van Vianen. De Vrije heerlijkheid Vianen werd door hen bestuurd, waarbij het hier gelegen kasteel Batestein – na de verwoesting van slot Brederode – hun hoofdresidentie werd.

In 1679 stierf Wolfert van Brederode, de laatste heer van Brederode, waarmee de kasteelruïne Brederode verviel aan de Staten van Holland.

De heerlijkheid Vianen ging door vererving over aan een bastaardtak van Reinoud III van Brederode (1492-1556); de heren van Bolswaert. Keizer Jozef II verleende deze tak de titel van rijksgraaf van Brederode. In 1832 overleed het laatste familielid van deze bastaardtak.

Heren van Brederode

Dirk I, 1e heer van Brederode (1180-1236)

Willem I, 2e heer van Brederode (1226-1285)

Dirk II, 3e heer van Brederode (1252-1318), baljuw en bekend van de pacificatie van de Friezen

Hendrik I, 4e heer van Brederode (?-1345)

Dirk III, 5e heer van Brederode (1308-1377)

Reinoud I, 6e heer van Brederode (1336-1390)

Jan I, 7e heer van Brederode (1370/72-1415), kloosterling

Walraven I, 8e heer van Brederode (1370/73-1417), stadhouder van Holland

Reinoud II, 9e heer van Brederode (1415-1473)

Walraven II, 10e heer van Brederode (1455-1531), heer van Vianen en Ameide

Reinoud III, 11e heer van Brederode (1494-1556)

Hendrik II, 12e heer van Brederode (1531-1568) zie ook: (Eedverbond der Edelen)

Reinoud IV, 13e heer van Brederode (1520-1584)

Walraven III, 14e heer van Brederode (1547-1614)

Walraven IV, 15e heer van Brederode (1596-1620)

Joan Wolfert, 16e heer van Brederode (1599-1655)

Hendrik III, 17e heer van Brederode (1638-1657)

Wolfert, 18e heer van Brederode (1649-1679)

Andere leden

Hendrik van Brederode (kapitein), kapitein van Hoeks Rotterdam

Frans van Brederode (1465-1490), bekend uit de naar hem genoemde Jonker Fransenoorlog

Gijsbrecht van Brederode (1416-1475), bisschop van Utrecht

Hendrik van Brederode (1531-1568) heer van Vianen, een leider tijdens de Tachtigjarige Oorlog

Hendrik van Brederode (1545-1573), heer van Asten

Lancelot van Brederode (?-1573), militair en watergeus

Joris van Brederode (?-1489), burgemeester van Rotterdam

Nicolaas van Brederode, luitenant-kolonel van de Staatsen en stadscommandant van Venlo in de Tachtigjarige Oorlog

Kastelen

Kasteel Brederode te Santpoort

Kasteel Batestein te Vianen (Utrecht)

Huis ter Kleef te Haarlem

Stadskasteel Groenmarkt te Den Haag

Stadskasteel Lange Voorhout te Den Haag

Batenstein te Papendrecht

Dirk II

1256-1318

Heer van Brederode

Periode

? - 1318

Voorganger

Willem I van Brederode

Opvolger

Hendrik I van Brederode

Vader

Willem I van Brederode

Moeder

Hildegonde van Voorne

Dirk van Brederode (± 1256 Santpoort – 16 december 1318 te Reims, overleden op de terugweg uit Palestina), bijgenaamd De Goede, was heer van Brederode (1285), baljuw van Kennemerland (1288) en ridder (1290). Hij ligt begraven in de Dominicanenkerk te Reims. Hij was een zoon van Willem I van Brederode en Hildegonde van Voorne.

Levensloop

Dirk wordt voor het eerst vermeld in een oorkonde als 'ridder Dirk' in oktober 1268, hij is getuige en mede-zegelaar van Floris V van Holland in Brugge. Hij neemt in 1272 deel aan zijn eerste veldtocht tegen de West-Friezen. Deze tocht verloopt slecht en wordt beëindigd met een veldslag bij Heiloo op 20 augustus 1272. In 1282 volgde de tweede Friese veldtocht van Dirk II. Hierbij werd het stoffelijk overschot van Willem II van Holland, de vader van Floris V, teruggevonden in Hoogwoud, waarna deze veldtocht succesvol werd afgesloten.

Hij nam weer deel aan zijn derde veroveringstocht van West-Friesland in 1287 onder leiding van Floris V van Holland door middel van een vloot invasieschepen. Hierbij speelt hij een grotere rol en draagt hij de titel 'Admiraal van Holland'. Door een hevige storm, gevolgd door een vloed in december 1287, werden grote delen van West-Friesland overstroomd. Mede door een list wist Dirk en zijn mannen met hun schepen de opstandige Friezen te onderwerpen. In hetzelfde jaar trok hij voor Floris V met een leger naar Utrecht om de heren van Amstel en van Woerden gevangen te nemen.

In april 1304 maakte Dirk II deel uit van de edelen die zich succesvol tegen de indringende Vlamingen verzetten. In augustus 1315 maakte hij deel uit van een veldtocht in Vlaanderen. Na een bedevaart werd Dirk II door een ziekte getroffen en hij stierf op de terugweg naar huis in Reims op 16 december 1318.

Huwelijk en kinderen

Trouwde rond 1290 met Maria van der Lecke, (overleden op 1 april 1307), dochter van Hendrik II, heer van de Leck en Jutte van Borsele. Dirk II kreeg minstens vier kinderen met Maria van der Lecke:

Willem Dirksz van Brederode (1278-1316). Willems zoon Dirk III van Brederode volgde Willems broer Hendrik in 1345 op als 5e Heer van Brederode.

Hendrik I van Brederode (gesneuveld bij Staveren in 1345), 4e Heer van Brederode (1318-1345), trouwde met Elisabeth alias Isabella van Fontaines. Hun zoon Willem overleed vóór 1333.

Catharina van Brederode (overleden 1372), trouwde met Jan I van Polanen.

Jutte van Brederode (overleden 1346).

Elisabeth, non in de abdij van Rijnsburg.

Hendrik van Brederode

Heer van Brederode en Vianen

Periode

1556 - 1568

Voorganger

Reinoud III van Brederode

Opvolger

Reinoud IV van Brederode

Burggraaf van Utrecht

Periode

1556 - 1568

Voorganger

Reinoud III van Brederode

Opvolger

Vader

Reinoud III van Brederode

Moeder

Philippa van der Mark

Hendrik van Brederode, bijgenaamd Grote Geus ("le Grand Gueux") of Hendrik II van Brederode (Brussel, 20 december 1531 – Recklinghausen, 15 februari 1568) was een Nederlans edelman.

Leven

Hendrik van Brederode, heer van Brederode, Vianen, Schoorl, 't Oog, Bergen NH en burggraaf van Utrecht, was de oudste zoon van Reinoud III van Brederode en Philipote van der Marck. In 1557 huwde hij met Amelia van Nieuwenaar-Alpen te Vianen. Zij bleven kinderloos.

Hij werd in 1565 lid van het Eedverbond der Edelen en bood op 5 april 1566 het eerste Smeekschrift aan Margaretha van Parma aan. Van Brederode riep te Sint-Truiden de vergadering bijeen (14 juli 1566) en behoorde tot het Compromis van Breda (1567).

Hij wierf troepen te Antwerpen, bracht een aantal hiervan per schip naar Vianen, terwijl zijn commandant Bombergen ‘s-Hertogenbosch veroverde. Hendrik trachtte zich tevergeefs meester te maken van Utrecht en Amsterdam, maar het door hem bij Antwerpen samengebrachte legertje onder leiding van Jan van Marnix werd op 13 maart 1567 in de slag bij Oosterweel door generaal Beauvoir verslagen terwijl de steun door de Antwerpse calvinisten persoonlijk door Willem van Oranje werd tegengehouden.

Brederode werd in maart van dat jaar tot kapitein-generaal van Amsterdam benoemd. Samen met zijn vriend Lenaert jansz de Graeff, die zijn adjudant was, werd Brederode in april door de Spaanse veldheer Filips van Noircarmes afgezet.

Toen na de val van Valencien het verzet ineen zakte, verlieten zijn troepen Vianen en trokken naar Duitsland. Nadat Hendrik van Brederode vergeefs gepoogd had weer bij Margaretha van Parma in de gunst te komen, week hij op 27 april 1567 uit naar Emden.

In juni 1567 bezocht hij Willem van Oranje in zijn slot te Dillenburg. Teleurgesteld over diens weigering om zich achter de gewapende opstand te scharen, schrapte hij hem uit zijn testament.

Op 28 mei 1568 werd hij door de Raad van Beroerten bij verstek gevonnist, maar hij was toen reeds op 15 februari 1568 in ballingschap op kasteel Horneburg bij Recklinghausen bij overleden.

Historische betekenis

Over het optreden van Hendrik van Brederode wordt thans zeer verschillend geoordeeld: enerzijds is hij, reeds vanaf de 16e eeuw, geëerd als een van de grondleggers van de Nederlandse Opstand, anderzijds is hij, vooral in de 19e eeuw, sterk bekritiseerd om zijn onrechtmatig optreden, zijn drankzucht en bovenal om het gegeven dat zijn gewapende verzet tegen de regering had gefaald.

De leiding van het verzet werd rond 1566 overgenomen door een broer van Willem van Oranje, Lodewijk van Nassau, die eveneens met weinig succes de slag bij Heiligerlee (1568) leidde en later bij Mook sneuvelde.

Tot 1572 was het optreden van het verzet niet succesvol te noemen. Pas toen de watergeuzen onder leiding kwamen van Willem van der Marck, heer van Lumey en volle neef van Hendrik van Brederode, werd de strijd succesvoller.

Overigens speelde Willem van Oranje een dubieuze rol bij de afwikkeling van het testament van Hendrik van Brederode. In eerste instantie was Willem van Oranje door Hendrik als erfgenaam aangewezen, maar later herriep hij dit omdat hij weinig steun van hem had gekregen in het verzet tegen de Spanjaarden. Met name toen het geuzenleger van Hendrik vlak bij Antwerpen in 1567 werd verslagen, werd hulp door Oranje ontzegd en de beschikbare hulptroepen tegengehouden.

De Staten van Holland moesten eraan te pas komen om het testament te bekrachtigen, maar dat verhinderde Willem van Oranje er niet van om de stad Vianen te bezetten. Deze stad bleef een vrije heerlijkheid en werd geen deel van de Republiek. Dit eindigde in 1725 toen de Staten van Holland en West-Friesland voor een recordbedrag van 898.200 gulden de rechten kochten van het geslacht van de Graven van Lippe, de opvolgers van het geslacht Brederode in vrouwelijke lijn, nadat het geslacht in mannelijke lijn in 1679 was uitgestorven.

Voorouders van Hendrik van Brederode

Overgrootouders

Reinoud II van Brederode

(1415–1473) ∞ Jolanda van Lalaing

(–1497)

Wolfert VI van Borselen

(1430–1487) ∞ Charlotte de Bourbon-Montpensier

(1445–1478)

Robert I van Arenberg

(1440–1487) ∞ Johanna Marley

(1445–)

Philips van Croy van Chimay

(1434–1482) ∞ Walburge van Meurs-Saarwerden

(1440–)

Grootouders

Walraven II van Brederode (1462–1531) ∞ Margaretha van Borselen (1472–1507)

Robert II van Arenberg

(1468–1536) ∞ Catherina van Croy-Chimay

(1470–1544)

Ouders

Reinoud III van Brederode (1492–1556)

∞ Philippote van der Marck (1500-1537)

Hendrik van Brederode (1531–1568)

Hendrik van Brederode (1545-1573)

Hendrik van Brederode

1545-1573

Heer van Asten

Voorganger

Reinoud IV van Brederode-Cloetingen

Opvolger

Wolfert van Brederode

Vader

Reinoud IV van Brederode-Cloetingen

Moeder

Margaretha van Doerne

Hendrik van Brederode, heer van Asten, moet niet worden verward met Hendrik van Brederode, die een belangrijke aanzet tot de Tachtigjarige Oorlog heeft gegeven, en die heer van Vianen was.

Gezin

Gehuwd met: Margaretha van Vladeracken

Kinderen:

Catharina van Brederode,

Wolfert van Brederode

25-1-2023

0 notes

astroblogs · 1 year

Text

Uit steen bestaande meteoroïde tart theorieën over ontstaan zonnestelsel

De vuurbol waargenomen door het Global Fireball Observatory van Miquelon Lake Provincial Park, Alberta. (Credit: University of Alberta). Op 22 februari 2021 was er 100 km ten noorden van Edmonton, Alberta, Canada, een heldere vuurbol zichtbaar, een vallende ster die een lichtend spoor naliet en die door velen werd waargenomen – hier een video van de vuurbol. Tot de waarnemers behoorden ook twee…

View On WordPress

#meteoroïden #Oortwolk #vuurbollen

0 notes

adrianusv61 · 1 year

Text

Uit steen bestaande meteoroïde tart theorieën over ontstaan zonnestelsel

View On WordPress

#meteoroïden #Oortwolk #vuurbollen

1 note · View note

charleshaddonspurgeon · 1 year

Text

Voor Iedere Avond Het bloed van het testament Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon "Voor Iedere Avond" Zeggende: Dit is het bloed van het testament, hetwelk God aan u heeft geboden. Hebreeën 9:20 Er ligt een vreemde kracht in het woord bloed en het zien daarvan is altijd aandoénlijk. Een gevoelig hart kan nog geen musje zien bloeden. Als men door gewenning er niet vertrouwd mee is geraakt, wendt het zich met afschuw af van het slachten van een dier. Maar het bloed van een mens is heilig; en als het in woede vergoten wordt, is het moord. En tijdens een oorlog is het een misdaad om onnodig bloed te vergieten. Wordt dit gevoel van heiligheid niet veroorzaakt doordat het bloed het leven is, en dat het vergieten daarvan een teken is van de dood? Ik denk van wel. Als we nu stilstaan bij het bloed van Gods Zoon, dan wordt ons afgrijzen nog groter en we beven als we denken aan de schuld van de zonde en aan de vreselijke straf die de Drager van onze zonden moest ondergaan. Het toch al kostbare bloed wordt onschatbaar als het uit de zijde van Immanuel vloeit. Het bloed van Jezus bezegelt het verbond der genade, waardoor het voor eeuwig vaststaat. In het verleden werd een verbond bekrachtigd door een offer en het eeuwigdurend verbond werd op dezelfde wijze bekrachtigd. O, wat een vreugde, behouden te worden op het vaste fundament van Gods voornemen dat niet herroepen zal worden! De behoudenis door de werken der wet is een zwak en krakkemikkig vaartuig dat zeker schipbreuk zal lijden. Maar het schip van het verbond vreest geen stormen, want het bloed verzekert alles. Het bloed van Jezus maakt Zijn testament rechtsgeldig. Een testament wordt pas geldig bij de dood van de opsteller daarvan. Zo gezien is de speer van de soldaat een gezegende hulp voor het geloof, omdat hierdoor de dood van de Heere werkelijk werd vastgesteld. Op dit punt kan geen enkele twijfel bestaan en we mogen ons met vrijmoedigheid de erfenis die Hij Zijn volk naliet, toe-eigenen. Gelukkig degenen die hun recht op hemelse zegeningen verzekerd zien door een stervende Heiland. Maar spreekt dit bloed niet tot ons? Gebiedt het ons niet onszelf te heiligen voor Hem door Wie wij zijn vrijgekocht? Roept het ons niet op tot nieuwheid des levens en wekt het ons niet op ons geheel aan de Heere toe te wijden? O, dat de kracht van het bloed deze avond door ons gekend en ervaren zal worden.

0 notes

defke · 2 years

Text

Analist onder de indruk van nieuwste Standard-aanwinst Zinckernagel: "Dit is een kwaliteitsinjectie"

Analist onder de indruk van nieuwste Standard-aanwinst Zinckernagel: “Dit is een kwaliteitsinjectie”

Johan Walckiers Gert Verheyen is onder de indruk van Standard-aanwinst Philip Zinckernagel Standard heeft na de magere start zijn remonte helemaal ingezet. Intussen staan de Rouches vijfde en afgelopen weekend legden ze Club Brugge over de knie. Mede dankzij nieuwe aanwinst Philip Zinckernagel, die een grote indruk naliet. Vorig seizoen had Standard Cafaro gehaald, die ook kon voetballen, maar…

View On WordPress

0 notes

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

ALLEDAAGSE VOORWERPEN BRENGEN MIJ DICHTER BIJ VINCENT VAN GOGH

Om dichter bij de figuur Vincent die Van Gogh was te komen kan ik mij figuurlijk begeven in zijn werk. Aan de hand neemt hij mij mee het veld in, de straat op, bij wijze van spreken. Maar hoewel de schilderijen en tekeningen gelaagd zijn, een dieper zijn in zich hebben, blijven het vlakke dimensies. Het beeld komt er in tot leven, maar de ruimte reikt niet verder dan het perspectief van een pad door het koren, een sterrenhemel boven het landschap en stoelen op het terras. Niet dikker dan een halve centimeter, niet dieper dan de haren van het penseel. De tekening is de suggestie van zijn, de illusie van het wezen in een plat vlak. Het schilderij verbeeldt de werkelijkheid, maar is slechts een verzameling verf op een doek. Modder aan een kwastje. De betovering van het kijken.

Om dichter bij de persoon Vincent die Van Gogh was te komen kan ik zijn brieven lezen. Brieven die hij stuurde aan zijn broer Theo. De correspondentie met vrienden. Ze geven een ruime blik op de kunstenaar als individu. Hij laat het achterste van zijn tong zien in die schrijfsels, zo zodat ik op het puntje van mijn stoel zit. Door de brieven ken ik de achtergrond van zijn werk. Doorzie ik de schilderijen en begrijp ik de tekeningen. De schetsen tussen de regels door onthullen zijn gedachten, de inspiratie en de emotie. Het is het script van zijn leven, denken en doen. Daarmee kan ik de film op mijn kijken en zien laten projecteren. En natuurlijk kan ik ook zijn wezen puren uit de vele zelfportretten die hij door de jaren van zijn korte leven heen heeft gemaakt.

Om dichter bij de mens Vincent die Van Gogh was te komen is kunsthistorica Alexandra van Dongen figuurlijk gaan graven in zijn kunstwerken. Figuurlijk gaan spitten in zijn brieven. Met archeologische precisie heeft ze vondsten bloot gelegd, afgestoft en vervolgens te kijk gezet in het boek en de tentoonstelling “Dichter bij Vincent”. Die alledaagse voorwerpen zeggen veel over Vincent van Gogh zelf en zeker over de tijd en de omgeving waarin hij leefde. Hij zette ze gedetailleerd naar de werkelijkheid in zijn schilderijen en op zijn tekeningen. Zijn werken krijgen er een plaatsbepaling mee, een historische achtergrond. Een punt om in de tijd naar terug te kunnen keren. Voordat Van Gogh zich waagde aan verf en penseel was hij met potlood en krijt een documentalist. Hij hield onbewust het archief van de geschiedenis bij.

Vincent had belangstelling voor de lagere kaste, de mindere elite van het voetvolk, of wel de gewone mens die toch betekenis had voor het reilen en zeilen van de maatschappij. De werklieden; boeren en buitenlui, wevers en spinners, de postbode, de werkvrouw. Lui die de samenleving draaiende hielden. In het zweet des aanschijns werkten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Die krachtige karakters stonden model voor het verhaal dat Vincent ons naliet. Nog voordat de korenvelden en de zonnebloemen, cipressen en sterrennachten, het nachtleven en de zaaier op het land zijn doeken bevolkten schilderde Van Gogh stillevens om zich te bekwamen in het vak. Stillevens met alledaagse voorwerpen als model, met bloemen en fruit die het moment van het jaar duiden.

Van Dongen heeft zich tijdens een curator in residence periode verdiept in onder meer de potten en pannen, weefgetouwen en spoelwielen die Van Gogh heeft vastgelegd in zijn werk. De conservator historische vormgeving van Museum Boijmans van Beuningen was een maand te gast in het atelier van het Vincent van Goghhuis in Zundert. Een plek waar kunstenaars geïnspireerd raken door de omgeving waar Vincent opgroeide. “Vanwege hun creativiteit en sensitiviteit zijn kunstenaars goed in staat de ‘geest van de plek’ te doorgronden en die te vertalen naar krachtige nieuwe werken”, schrijft directeur-conservator Ron Dirven in zijn voorwoord tot het boek.

Het onderzoek van Van Dongen is daarom interessant omdat het een inkijk geeft in vooral huishoudelijke zaken en het uitgaansleven van toen weleer. Dat het gekoppeld is aan de schilderijen van Vincent van Gogh geeft het speurwerk extra cachet. Door de kunst van Van Gogh op detail uit te pluizen, elk voorwerp erin afgebeeld te doorgronden, te identificeren en de herkomst ervan te achterhalen, plaatst de kunsthistorica de schilder in zijn tijd. Het onderwijst mij de tijd waarin hij leefde, het dateert zijn werken naar de voorwerpen. Omdat Van Gogh zo precies de vorm en beschildering van de objecten op doek en papier heeft vast gelegd kan de oorsprong ervan grondig worden onderzocht. Zo is een boek ontstaan waarin aan de hand van Van Gogh’s werken teruggegaan kan worden in de tijd.

Van ieder andere schilder kan zo een zelfde queeste worden ondernomen. Dat dit bij Van Dongen Van Gogh is geworden komt doordat ze zich buiten haar comfortzone van Rotterdam in Zundert kon concentreren op die plek. De plek waar Van Gogh als jonge knaap heeft gewandeld en waar zijn geest, voor degene die vatbaar is voor een dergelijke verbeelding, nog steeds ronddwaalt. Leven en werken van Vincent spreken door zijn kunstenaarsmanieren nog voortdurend aan. Zijn invloed op de kunst na hem is groot. De expressie die hij in de impressie wist te brengen is een spiegel van zijn leven. De afgebeelde voorwerpen maken, doordat ze nu een historische duiding hebben gekregen, dat leven evenwel minder mysterieus. De figuur Vincent daalt van zijn voetstuk af en blijkt ook maar een gewoon mens te zijn.

“Dichter bij Vincent” is meer een naslagwerk dan dat het een kunstboek is. Het toont de voorwerpen die door Van Gogh in stillevens en op genrestukken werden gebruikt. Niet de schilderijen worden besproken, als wel de materialen die daar op staan afgebeeld. Van Dongen heeft deze dingen diepgaand onderzocht, de oorsprong ervan gevorst. De tentoonstelling onder dezelfde titel is vormgegeven door de kunstenaars André Smits en Monika Dahlberg. Het is geen opsomming en rangschikking van de onderzochte voorwerpen geworden, maar laat op een kunstzinnige manier de originele voorwerpen zien die Van Gogh daadwerkelijk als model heeft gebruikt. Het onderzoek is vertaalt naar een expositie met teksten, tekeningen en collages om de getoonde voorwerpen te ondersteunen. Objecten uit zijn nalatenschap die worden beheerd door het Van Gogh Museum Amsterdam en Musée d’Orsay Parijs. En archeologische vondsten uit de tuin van de pastorie in Nuenen. Deze voorwerpen dragen het DNA van de kunstenaar, de scherven de grond waar hij ooit heeft gestaan.

Dichter bij Vincent, alledaagse voorwerpen in het werk van Vincent van Gogh. Teksten Alexandra van Dongen. Uitgave Sterck & De Vreese, 2022. Tentoonstelling in Vincent Van GoghHuis Zundert, samenstelling André Smits en Monika Dahlberg – gastcurator Alexandra van Dongen, 30 juli t/m 30 oktober 2022.

https://www.vangoghhuis.com/shop/dichter-bij-vincent/

#vincent van gogh #alexandra van dongen #andré smits #monika dahlberg #sterck & de vreese #vincent van goghhuis

0 notes