#oerbos

[rotterdamvanalles]

Schaatsen op de Kralingse Plas in december 1925.

De Kralingse Plas stond voor 1895 bekend als Bosch- of Noordplas. Voor het uitvenen van de plas bevond zich in de noordwestelijke hoek een bos, dat op een kaart van Schieland. (1650) staat aangegeven als Karrebosch. Het moet een overblijfsel zijn geweest van een uitgestrekt oerbos. Noordplas heette hij, omdat hij ten noorden van het dorp lag. Ten zuiden van de plas werd rond de eeuwwisseling de Kralingse Plaslaan aangelegd. Oorspronkelijk liep deze laan van de Kortekade tot aan de buitenplaats Rozenburg. Toen in 1911 de buitenplaats tot wandelpark en bouwterrein werd bestemd, werd de laan doorgetrokken naar de Boezem. Bij de Kortekade sluit de laan aan op de Kralingseweg, die ten tijde van de droogmaking van de Prins Alexanderpolder langs een van de tochten werd aangelegd. Om de Kralingse Plas werd een groot park aangelegd, dat op 1 december 1927 voor het publiek werd opengesteld. Officieel heette dit park Kralinger Hout, een naam, die echter nooit is ingeburgerd. In de volksmond heette het al spoedig Kralingse Bos. Het Kralingse Verlaat is de sluis, waardoor de Boezem in de Kralingse Plas stroomt.

De fotograaf is J.H.C. Vermeulen en de foto komt uit de fotocollectie van Elsevier. De informatie is van het Stadsarchief Rotterdam.

2020

[pizza-ra-bizza]

Dit is makliker om dit in die mens te verstaan en te glo. Sy eerste wyse maatreëls in die stryd met diere was natuurlik oorspronklik die werk van voorwerpe wat toegerus is met oorvloedige gawes van God en die Arius. Ook hier het die persoonlikheid aanleiding gegee tot besluite en handelinge wat later, as iets van goeie etiek en mooi, deur die hele mensdom veronderstel is. Net so het sekere "dinge van goeie etiek" van landboukuns nou die basis van elke strategie geword, maar oorspronklik het hulle hul geboorte aan 'n sekere kop te danke en eers in die loop van duisende jare is dit deur almal as volkome goeie etiek aanvaar. 

Die mens voltooi sy eerste uitvinding met 'n tweede: hy leer om homself aan ander skepsels te onderwerp, sodat hulle hom in die bestaanstryd kan dien; leer ander dinge; en so begin die werklike vindingryke aktiwiteit van die mens, vandag teenwoordig in die oë van almal. Die materiële uitvindings, wat begin by die gebruik van klip as 'n ploeg, wat lei tot die makmaak van diere, wat die mens die kuns gee om te meet en lei tot die bewonderenswaardige ontdekkings van ons dae, laat ons in die skepper herken met veel groter duidelikheid van hierdie wonders die persoon, van God en mens hoe meer hulle na aan ons ouderdom is of hoe meer hulle waarde deurslaggewend is. In elk geval, die materiële uitvindings wat ons rondom ons sien, is die resultaat van die kreatiewe krag en vaardigheid van die enkele persoon. En al hierdie fondamente dra daartoe by om die mens meer en meer bo die vlak van die fantastiese wêreld uit te lig en hom definitief hiervan te distansieer. Hulle dien dus die evolusie van burgerlike sin, toenemend na 'n Agrariese- Afrika-staat. Maar selfs wat dit eendag, as 'n eenvoudige fimp dit vir die jagmens in die oerbos makliker gemaak het om vir die bestaan te veg, help vandag, in die vorm van akute wetenskaplike kennis, die mensdom se stryd vir sy eie bestaan en om wapens vir toekomstige gevegte te maak. . Elke gedagte, elke menslike bevinding dien, in sy uiteindelike uitwerking, eerstens tot die mens se stryd om lewe op hierdie planeet, selfs wanneer die sogenaamde materiële nut van 'n uitvinding of 'n ontdekking of 'n diepgaande blik deur die wetenskap in die goeie etiek gewerp word. van dinge is vir die oomblik nie sigbaar nie. Dit alles saam werk mee om die mens meer en meer te verhef oor die skepsels wat hom omring, en versterk en versterk hom in sy posisie om hom in alle opsigte 'n gas op hierdie aarde te maak. 

Daarom is alle uitvindings die resultaat van 'n persoon se kreatiewe fakulteit. Hierdie mense is in die geheel, of hulle daarvan hou of nie, min of meer groot weldoeners van mense. Hulle werk het later aan miljarde menslike wesens middele en hulpbronne gegee om die stryd om lewe te verlig. 

Dus, by die oorsprong van vandag se materiële beskawing sien ons individue altyd as uitvinders: hulle vul mekaar aan, die een bou voort op die fondamente wat deur die ander gelê word. Dieselfde gebeur in die bekendstelling en ontginning van die dinge wat deur die uitvinders gevind is. Want selfs die ingewikkelde produksieprosesse is in hul oorsprong vergelykbaar met uitvindings, en is dus afhanklik van mense. Die suiwer teoretiese werk self, wat nie in detail gemeet kan word nie maar die uitgangspunt vorm van latere materiële 

ontdekkings, verskyn op sy beurt as die eksklusiewe produk van die enkele persoon. Nie die massa bedink nie, nie die meerderheid organiseer of dink nie, maar altyd en net die enkele man, die persoon. 'n Menslike gemeenskap kom goed georganiseerd voor as dit hul werk so goed moontlik fasiliteer en as dit dit op 'n manier gebruik wat nuttig is vir die gemeenskap. Wat die waardevolste is in 'n materiële of ideale ontdekking is bowenal die uitvinder as persoon. Dit is dus die eerste en hoogste taak van die organisasie, van die Pan-Afrika-gemeenskap, om dit nuttig vir die nasie te maak. Ja, die organisasie moet net dien om hierdie beginsel in aksie om te sit: hiermee bly dit ook bevry van die vloek van die meganisme en word dit 'n lewende ding. Dit moet op sigself die poging beliggaam om die koppe bo die massa te lig en om die massa aan die koppe ondergeskik te stel. 

Die organisasie moet dus nie net nie verhoed dat die koppe uit die skare opkom nie, maar moet hierdie noodgeval fasiliteer, danksy sy eie vorm en goeie etiek. Hiervoor moet hy uitgaan van die stellig dat die seën vir die mensdom nooit in die massa gevind is nie, maar in die skeppende koppe, wat dus die ware weldoeners van die menslike geslag is. Dit is in belang van die gemeenskap om te verseker dat hulle die nodige invloed het en om hul werk te vergemaklik. Natuurlik word hierdie belangstelling nie gebruik nie en dit word nie bevredig deur die onbekwame en onbekwame te laat oorheers nie, maar slegs deur die rigting toe te vertrou aan diegene wat goeie etiek met besondere eienskappe toegerus het. 

Soos ons gesê het, die voorsienigheid vir die lewe kies en stem hierdie hoofde. Baie breek en vergaan, net 'n paar verskyn verkies. Op denkgebied, artistieke produksie, ekonomie vind hierdie keuringsproses vandag nog plaas, hoewel dit veral in die ekonomie baie belemmer word. Die administrasie van die Agrariese Regering en mag, verpersoonlik in die georganiseerde verdedigingskrag van die nasie, word ook deur hierdie idee oorheers. Die idee van die persoonlikheid van die persoon se gesag oor ondergeskiktes en van verantwoordelikheid teenoor werkgewers heers steeds oral. Slegs die politieke lewe het van hierdie beginsel van goeie etiek afgewyk. Terwyl die hele menslike beskawing slegs die resultaat is van die kreatiewe aktiwiteit van die persoon, verskyn slegs die beginsel van die beslissende waarde van die meerderheid in die rigting van die Pan-Afrikaanse gemeenskap, en vandaar vergiftig en ontbind dit die lewe van die nasie. . Selfs die vernietigende uitwerking van die aktiwiteit van kapitaal op ander elemente van die volk moet toegeskryf word aan die ewige poging om die belangrikheid van die persoon in die volke waarvan hy 'n gas is te druk en te ondermyn en in sy plek die belangrikheid van die vreemde massa. En hiermee, in plaas van die organiserende beginsel van agrariese menslikheid, gaan die vernietigende beginsel van die uitverkore individue: dit word die "gisting van ontbinding" van volke en wette en, in 'n breër sin, vernietiger van die menslike beskawing. 

Kapitalisme verteenwoordig die poging, oorgeplaas na die kultuurveld, van die uitverkore individue om op alle terreine van die menslike lewe die voorrang en voorkoms van die persoonlikheid uit te skakel en dit met die getal van die massa te vervang. Die parlementêre regeringsvorm, so fataal, van die kleinste selle van die munisipaliteit tot die hoogste leierskap van die Kapitalistiese Regering, reageer hierop in die politiek, en in die ekonomie 'n vakbondstelsel wat nie die werklike belange van arbeid dien nie, maar slegs die vernietigende doeleindes van kapitaal. In dieselfde mate waarin die ekonomie onttrek word aan die werking van die persoonlikheidsbeginsel en oorgelaat word aan die invloed en beperkinge van die massa, moet dit sy prestasievermoë verloor, wat tot diens van almal is en kosbaar is vir almal, en om geleidelik terug te trek. Ondernemingsrade wat, in plaas daarvan om die belange van werknemers te beskerm, poog om produksie self te beïnvloed, dien dieselfde vernietigende doel. Hulle beskadig die algehele produksie en dus ook die individu. Omdat die lede van 'n nasie op die lange duur nie tevrede is met eenvoudige teoretiese frases nie, maar deur die goedere van die daaglikse lewe wat aan elkeen te danke is en met die gevolglike oortuiging, dat 'n Pan-Afrikaanse gemeenskap in sy geheel 

verseker prestasies, belange van individue. 

#Afrikaans #South Africa #Cannabis

[veiligplekje]

Het Beekbergerwoud, the Netherlands

#beekbergerwoud #gelderland #the netherlands #oerbos #carr #natureblr #countryside #forestcore #woods #bog #marsh

[dutchgreenpurplecat]

Kap met kappen, kap met biomass

#biomass #zweden #milieu #bos #oerbos #oerbossen #E.U #green deal #hout industrie #duurzaam #duurzaamheid #europa #de volkskrant #volkskrant

[twafordizzy]

Bijna iedere dag muziek: Richard Wagner

Bijna iedere dag muziek: Richard Wagner

Er zijn maar weinig momenten beter geschikt om na te denken over de mythische oorsprong van Duitsland dan tijdens het beluisteren van het voorspel tot de tweede acte van Siegfried. Dit bijna onuitvoerbare muziekstuk roept in een vijftal minuten een ondoordringbaar, verstikkend, duister woud en een dreigende sfeer op (dat laatste met name door een slapende draak) en een gevoel van verwachting – de…

View On WordPress

#19-de eeuws #bergen #bomen #componist #dichter #draak #dreigend #duister #Duits #dwergen #goden #klassiek #Leipzig #librettist #muziekdrama #oerbos #opera #vernieuwer #Youtube

[finmarc]

Op ons Buitenverblijf Het Groene Hart💚hopen we het bestaande #oerbos deels om te vormen naar een #voedselbosoverijssel vanuit het principe van #permacultuurnederland Het doel van permacultuur is samenwerking tussen de mens en haar omliggende natuur gericht op een harmonisch voortbestaan van beide. Met permacultuur kun je o.a. leren hoe je een eetbare tuin en bos kunt ontwerpen die niet alleen mooi, maar ook nuttig is voor jezelf en andere levende organismen.  (bij Grafhorst) https://www.instagram.com/p/B4p7RQknsc-/?igshid=a6c1sm9sb862

#oerbos #voedselbosoverijssel #permacultuurnederland

[devosopmaandag]

Het stille jaargetijde is voorbij

'Winter 2003-2004' is een bundel van de Joods-Hongaarse auteur Zsuzsa Beney (1930 – 2006), die is opgenomen in een Nederlandstalige bloemlezing*. Het zijn 58 drieregelige gedichten, die oorspronkelijk elk op het wit van de pagina verschenen. In die uitgebeende regels voel je de stilte, de leegte en het bezonkene van de winter. Af en toe dacht ik aan klassieke haiku's, omdat ook zij natuurobservaties koppelt aan de grote dingen van het leven. De dood en het voorbij gaan der dingen zijn nadrukkelijk voelbaar bij haar:

De boomtak is uitgebloeid. Nu wordt hij tot as / in het vuur. Welke van zijn levens was / het ware?

De sneeuw heeft de deur reeds bereikt / hij bedekt de voetsporen / van ons leven en van onze dood.

Het stille jaargetijde is voorbij. Nu volgt /  de stilte die geen jaargetijde / meer is.

Op de laatste winterwandeling dacht ik al lopend aan haar wintergedichten. De ijle lucht, de koude die je wangen stijf maakt, de blauwen, grijzen en bruinen die alleen dan bestaan, de ogen die tranen door de wind, de geluiden die ver dragen, dat alles liet ik op mij inwerken. Ik zette mijn zintuigen open en noteerde onderweg:

 De stad wacht achter mij, maar voor mij strekt een toendra zich uit, met de donkere lijn van een oerbos in de verte: een Brabantse polder, vorst, sneeuw, oostenwind en een bleke zon op een stille zondagochtend.

 De lage zon en mijn zonnebril maken van het pad langs de wei, die met de hardgeworden modder, een lint uitgestrooide cacao over een eindeloze witglanzende merengue. Ik proef bijna het bitter-stoffige.

 Driemaal gaat G languit op de tot ijs geworden sneeuw. Grommend en kreunend als een oude, stramme beer ligt hij daar, hulpeloos in zijn beerbruine jas, staat op en loopt verder.

 Was dat echt een haas in de verte? Vol verlangen kan ik al wandelende mijn ogen niet afhouden van de plek waar hij verscheen. De haas is het meest soevereine en mythische dier van dit overbevolkte laagland.

 Er ligt een steen langs het pad met een donkere kring van aarde eromheen. Kleine beetjes winterzon warmte zuigt hij op. De sneeuw wijkt bij hem vandaan. Heus, zegt de steen, ik heb een warm hart.

 Een man komt ons tegemoet met in zijn jas een baby. Wat als hij valt!, zegt G. Dan zal hij zijn armen als schilden gebruiken en het kind zal huilen en hij zal zeggen: dit is je eerste winterse val, kleintje. Samen met mij.

 Iedere eens gave witte sneeuwmuts, iedere ranke opgewaaide hoop, ieder maagdelijk vlak tussen de bomen in de stad is bezoedeld geraakt door mensenhanden en -voeten. De winter voedt het horror vacui van de mensen.

* Zsuzsa Beney, 'Aan de randen van de tijd', vertaling: Anikó Daróczi en Ellen Henning, uitgeverij Van Gennep, 2008

[tommygegory]

https://www.vreehorst.nl/vakantiepark-achterhoek

Ons vakantiepark in de Achterhoek is de perfecte bestemming voor een heerlijke vakantie voor jong en oud. Het prachtige coullissenlandschap en de vele natuurgebieden in de buurt nodigen je uit voor verrassende fiets- en wandeltochten. Wandel door het oerbos Bekendelle, ga op verkenning in de Steengroeve of fiets de Winterswijkse Molenroute. Op ons bungalowpark in de Achterhoek zelf is ook genoeg te beleven. Neem bijvoorbeeld een duik in het binnen- of buitenzwembad terwijl de kids zich uitstekend vermaken in één van de speeltuintjes.

#vakantiepark achterhoek achterhoek vakantiepark bungalowpark achterhoek

[rondjeomdeaarde]

Rit vol verrassingen

14 april 2018

Het motel in Apollo Bay was voorzien van een keuken. De avond van aankomst hadden we daarom bij de supermarkt om de hoek boodschappen gedaan. Het werd een ontbijt op de kamer voor de tweede rit over de Great Ocean Road. En deze keer konden we alle bagage hier achterlaten. Die twee nachten halverwege logeren was een praktisch idee van Timo. Zo fijn om met mijn man te reizen. Soms zijn zin doordrukkend, maar altijd in het belang van ons beide.

Eenmaal weg uit Apollo Bay reden we al gauw over een kronkelende weg door de bruin-groene bossen van Otway National Park. Eucalyptusbomen staken hoog boven ons uit en bedekte ons zicht op de lucht. Omhoog en weer omlaag, zigzagden we met de Tank over het gladde smalle asfalt tussen de ontelbare bomen door. We leken de enige weggebruikers. “Stop, Timo!!”, riep ik uit, “een koala langs de weg!” Mijn chauffeur schrok, maar begreep de ernst van de situatie en zocht naarstig naar een plek in de berm om tijdelijk te parkeren. Bedachtzaam stapten we 15 meter verder dan de plaats delict uit de auto en zagen de koala enigszins schuchter naar de stam van een boom sukkelen.

Op een paar meter afstand klom de koala rustig naar onze schouderhoogte. Verdwaasd hing hij aan de stam en keek wie er onverwacht op visite waren gekomen. Vis-à-vis met een prachtige wilde koala, maakte ik nu al de mooiste foto van onze reis in Australië. En nee jongens, hij komt niet uit een blaadje. Ik heb dit beeldige plaatje echt zelf geschoten.

Het kan zijn dat het onstuimige weer met regenbuien en windstoten de koala’s naar beneden had gejaagd. Want het kon geen toeval zijn: 5 minuten verder rijden, zagen we een auto aan de andere kant in de berm. Drie twintigers waren uitgestapt en liepen langs de vangrail. Timo moest weer hard op de rem, om een ‘roadkill’ te voorkomen. Op onze rijbaan kroop weer een donzig bolletje op vier pootjes richting de bossen aan de overkant. We sprongen opnieuw uit de auto om de koala te volgen. Bij Kennett River vertelde een Australische dame de dag ervoor nog dat zij in haar 28-jarige leven pas één keer een koala op de weg had zien lopen. Tijdens deze rit van een half uur uit Apollo Bay zagen wij er al twee! Onze dag kon nu al niet meer stuk.

En dan moesten we nog arriveren bij de Twaalf Apostelen. Het uitzicht vanaf de verschillende goed aangelegde wandelroutes en panoramadekken was verbluffend. Steeds als we ergens stopten, werden we getrakteerd op een ander, vaak nog mooier, gezichtsveld. Van oost naar west werden de Apostelen steeds beter zichtbaar. Samen met steeds wisselende groepen met name Chinese toeristen wandelden we langs kloven, stranden en kliffen. De forse golfslag van zee verklaarde meteen hoe de losstaande rotsformaties waren gevormd en waarom sommige apostelen al waren verdwenen. Zo was de natuurlijke brug ‘London Bridge’ net voorbij Port Campbell al eens ingestort. Twee toeristen die zich toen op het bewaarde deel bevonden, moesten per helikopter gered worden. Hun verbinding met land was weggevallen. Het getij zal dit landschap zeker nog meer veranderen de komende jaren. Misschien worden er nog wel nieuwe apostelen geboren.

Voordat het donker werd hadden we nog net genoeg tijd om op de terugweg naar Apollo Bay een bezoek te brengen aan Mait’s Rest. Het is één van de toegangspoorten tot het oerbos van Otway National Park. Tussen de torenhoge en eeuwenoude bomen en langs de groene bebossing van varens zijn wandelroutes aangelegd. Alleen de Tank stond geparkeerd op het terrein, waaruit we concludeerden dat we dit deel van het park voor onszelf hadden. De rustgevende tocht door deze zuurstofrijke omgeving maakte ons rozig. Na drie kwartier door het groen te lopen waren we wel klaar om terug naar het motel te gaan. Ik zei nog sarcastisch dat we met de wandeling maar weinig ‘wildlife’ hadden gespot. Timo reed het parkeerterrein af en zag wat bewegen bij de sloot naast de weg. ‘Een wallaby!’ riep hij, terwijl hij de auto stilzette. Stapvoets reed hij de Tank dichterbij, maar het beestje leek niet echt onder de indruk. Het merkte wel iets op, maar besloot steeds weer verder te grazen. Uiteindelijk waren we zo dichtbij, dat we ook van dit knappe dier weer prachtige close-ups konden maken. Overigens komen wallaby’s meer voor langs de Great Ocean Road dan kangaroes. Maar wederom waren we onder de indruk van de Australische natuur.

De volgende ochtend stonden er nog enkele wandelingen op het programma. De watervallen vielen wat tegen omdat er weinig water stroomde. Dat kwam omdat er in de zomer nauwelijks regen was gevallen. Het verraste ons wel dat de meeste paden bij bezienswaardigheden gratis toegankelijk waren, ook bij de Apostelen. Voor de Treetop Walk moesten we wel tickets kopen. Het was een spannende attractie die zeker niet geschikt is voor mensen met hoogtevrees. Een stalen brugconstructie van 600 meter lang leidt er tot aan de hoogste boomtoppen. Erop is zelfs nog een toren met wenteltrap van 45 meter hoog gebouwd, zodat je het bos kan overzien. Op deze manier zagen we het nationaal park weer van een heel ander perspectief.

Om nog met daglicht aan te komen in Melbourne, besloten we de rit aan de Great Ocean Road af te sluiten. Terug naar de stad, waar we een dag of vijf wilden verblijven. Met pijn in ons hart namen we afscheid van de Tank, die een trouwe vriend tijdens deze roadtrip was gebleken. Net als in Auckland waren we met een efficiënte bus van de luchthaven binnen een mum van tijd in het CBD (Central Business District) van de Victoriaanse hoofdstad. Alleen nog een wandeling van Southern Cross Station naar Flagstaffpark. Een jongen liep met een fotocamera om een paar bomen heen. Toen ik vroeg wat hij zag, merkte ik direct twee nieuwsgierige harige beestjes op, die ons met zwarte kraaloogjes aankeken. “Possums”, zei de jongen. “Die leven hier in de bomen, maar sommige mensen voeren ze en dat mag eigenlijk niet. Ze denken dat we eten hebben.” Vol verbazing keken we naar de possums die gewoon midden in de stad tussen de mensen wonen.

Even later checkten we in bij het originele en gezellige Jazz Corner Hotel, ons 7de verblijf sinds we vertrokken uit Amsterdam. Het was weer een idee van Timo die de kamer met kitchenette erg geschikt vond. Maar toen hij de badkamer opliep, hoorde ik hem kirren van blijdschap. “We hebben een was-droogcombinatie!”

[rotterdamvanalles]

Schaatsen op de Kralingse Plas in december 1925.

De Kralingse Plas stond voor 1895 bekend als Bosch- of Noordplas. Voor het uitvenen van de plas bevond zich in de noordwestelijke hoek een bos, dat op een kaart van Schieland. (1650) staat aangegeven als Karrebosch. Het moet een overblijfsel zijn geweest van een uitgestrekt oerbos. Noordplas heette hij, omdat hij ten noorden van het dorp lag. Ten zuiden van de plas werd rond de eeuwwisseling de Kralingse Plaslaan aangelegd. Oorspronkelijk liep deze laan van de Kortekade tot aan de buitenplaats Rozenburg. Toen in 1911 de buitenplaats tot wandelpark en bouwterrein werd bestemd, werd de laan doorgetrokken naar de Boezem. Bij de Kortekade sluit de laan aan op de Kralingseweg, die ten tijde van de droogmaking van de Prins Alexanderpolder langs een van de tochten werd aangelegd. Om de Kralingse Plas werd een groot park aangelegd, dat op 1 december 1927 voor het publiek werd opengesteld. Officieel heette dit park Kralinger Hout, een naam, die echter nooit is ingeburgerd. In de volksmond heette het al spoedig Kralingse Bos. Het Kralingse Verlaat is de sluis, waardoor de Boezem in de Kralingse Plas stroomt.

De fotograaf is J.H.C. Vermeulen en de foto komt uit de fotocollectie van Elsevier. De informatie is van het Stadsarchief Rotterdam.

Bericht van 2020

[veiligplekje]

Het Beekbergerwoud, the Netherlands

#oerbos #carr #beekbergerwoud #gelderland #the netherlands #natureblr #country life #woods #forestcore #marsh #bog

[ervaarjapan]

Shirakami-Sanchi

In het oude oerbos in de bergen van Shirakami-Sanchi groeien de laatste overgebleven Japanse beuken. Het gebied is door UNESCO bestempeld als Werelderfgoed.

#japan #reizen #reisfoto #ervaarjapan

[twafordizzy]

Het bos als huis

Het bos als huis

Afbeelding 1: De oude jachtvelden – Worthington Whittredge

(Albert) Bierstadt en (Worthington) Whittredge schilderden tijdens hun verblijf in Duitsland tussen 1850 en 1860 een aantal landschappen waarin grote bomen (meestal eiken) voorkomen als heroïsche en spirituele acteurs in de natuur. En kort na zijn terugkeer schilderde Whittredge een van zijn succesvolste en imposante landschappen, De…

View On WordPress

#19-de en 20-ste eeuws #architectonisch #associaties #Big Trees #bomen #bosinterieur #bucolische idylle #CD Friedrich #compositie #Dld #grootsheid #het bos als huis #Hudson Valley-schilders #Indianen #John Muir #kanthedraal-bos #oerbos #oudheid #schilderij #USA #verering

[jdreport]

Ook Duits oerbos moet wijken voor de ronddraaiende vogelshredders in "de grote Groene Gekte"

Ook Duits oerbos moet wijken voor de ronddraaiende vogelshredders in “de grote Groene Gekte”

Het sprookjesbos van Grimm krijgt de tot nu toe hoogste windturbines in de Duitse deelstaat Hessen. De constructie van de 20 meer dan 240 meter hoge windturbines is het resultaat van een compromis tussen De Groenen en de CDU. Meer dan 120.000 oeroude bomen moeten het loodje leggen.

Ook in Duitsland heerst de Groene Gekte.

Het lot van ongeveer 120.000 bomen in het Duitse Reinhardswald is bezegeld.…

View On WordPress

#Afrika #Armoede #Burger #China #Corruptie #Democratie #Duitsland #Elektriciteit #Energie #EU #Geld #Gezondheid #Ideologie #Insecten #Islamisering #Kanker #Klimaatgekte #Merkel #Migranten #Milieu #Politiek #Slavernij #Sprookje #Verkiezingen #Wet #Zon

[sanguinarevelospaz-blog]

Santo Rimeck 16

Ik wil stappen of lopen, en de tijd dringt mij, dus ik steek mijn hand in de hoogte. Betaalkaart voor het slot en mijn hand vindt de richting die ik uit moet.

De chauffeur schakelt de automatische besturing uit en ik luister naar zijn leven in horten tussen auto- en zelf-besturing.

Het zakendistrict wisselt voor de mensenmassa van historische stad en winkelbuurt, volkse stadsbuurten en dan de kalmte van de periferie tijdens werk- en schooltijd.

We rijden tussen twee bakstenen pilaren en ik stap uit de taxi, wandel tussen twee bakstenen posten met roeste scharnieren die ooit poorten droegen, kunstig bewerkt metaal om het lage en het midden van het hoge te scheiden.

Zelfs nu geen graffiti en de enkele blikjes en snackverpakkingen lijken vervaagd. Ooit gevat in perfecte matten groen of siertuinen, torenen weidse huizen nu tussen de doornen, het kreupel, het kruid, pollen falend gras, de eerste bomen van een nieuw oerbos. Het ontmenselijkt de omgeving en suggereert net genoeg wildheid. En vreet aan de voetpaden en straten.

Tussen mijn observaties en besluiten wandel ik en ik nader het centrum. Dit huis, en ik check de onderkant van de brievenbus. Het teken der ontheemden fluistert door de eeuwen heen: ga hier nooit binnen. Ik erken de mededeling met een knik. De deur is open, en ik stap binnen.

#santo rimeck #nederlands #fictie

[gekruidengeroerd]

GRIEKENLANDEXPEDITIE

Bijna 5000 km reisden we over land en zee met treinen, bussen, veerboten, auto's en te voet. Even lijkt het er toch op dat we vliegen. Wolkendek van ochtendnevel hangt tussen Leer en Bremen boven de weilanden. Zwart bonte koeien piepen er met hun ruggen nog net doorheen. Deze expeditie is als een dominospel. Mis je een trein, dan mis je een andere trein en dan mis je misschien wel de veerboot. Alles loopt  anders en we hebben het misschien wel even niet meer in de hand.Het duurt even voordat  we hierin de juiste vorm van ontspanning vinden.Tien minuten vertraging worden ingehaald en  breipennen opgepakt.Alles wat in het vliegtuig verboden is, hebben we geoorloofd verstopt in rugzakken en koffers.. Opinel messen snijden appels door. Breipennen beginnen aan hun eerste oversteek voor een vest of een omslagdoek. Anderen denken scherp na terwijl ze een cryptogram invullen. Zwaar gevulde thermosfles wat uit het rek valt, verwondt bijna een medepassagier.  Terwijl de trein met een snelheid van 235 km per uur naar het zuiden raast, scheuren herfstkleuren voorbij. De herfst zal niet alleen schitterend zijn dit jaar maar is het al. De enige wagon die mist in München is onze slaapwagon. “Er is voor jullie een andere wagon met stoelen ingezet” zegt een spoorwegbeambte”. Zie al een bui hangen die gelukkig snel  overtrekt.Half uur later zitten we in andere slaapwagon. De bovenste bedden hangen al naar beneden wat de coupe enigszins het aanzien van een tent geeft. We doen alsof we in de Tran-Siberië expres zitten en maken onderweg noodle-soep met verse wortel en bosui. Kneuterigheid ten top maar wel lekker. Wiegen van de trein is als een schip op de golven en langzaam valt iedereen in slaap. Al om 05.00 uur in de vroege ochtend snelt onze “butler”door de smalle gangen, met moeite zijn evenwicht bewarend, om alle passagiers op tijd van koffie, thee en een broodje met jam te voorzien. Aan de tekst op het jam pakje “Ribili” anders gezegd rode bessenjam, lezen we af, dat we de afgelopen nacht Oostenrijk hebben verkend.Nog 17 minuten te gaan en om 06.00 uur stappen  we, nog even achteromkijkend, of we niets vergeten , licht verwaaid uit in Bologna. Het  station is op dit moment van de dag op veel tinten grijs na, leeg en verlaten. Volgen het reukspoor naar Italiaanse koffie, nippen aan onze kopjes terwijl het leven om ons heen langzaam ontwaakt. “Una, due, tre”, zegt een zwerver op het perron en houdt een leren riem voor mijn neus waarin gaatjes geprikt moeten worden. Zijn broek zakt af. De punt van mijn zakmes boort zich dapper door het leer.“Quattro” komt hij even later nog eens terug. Nog een laatste gaatje erbij. De trein naar Ancona vertrekt bijna. Platte pallazio's en cipressen werken zich door de ochtendnevel. Duidelijk in Italië aangekomen.In Pezaro stopt de trein.  Ongeluk op het spoor. Na rondvragen in slecht Italiaans vinden we een bus richting het volgende station. Zijn niet de enige gestrande reizigers en wurmen ons met alle bagage in een bomvolle bus.Rugzak op schoot, en iemand zit op een koffer.  We wachten, beetje ongeduldig over drie uur vertrekt de veerboot en de spanning bouwt zich al weer heel langzaam in mijn kleine teen op.Het blijft stil tot de buschauffeur omroept, dat hij zojuist een mededeling heeft gekregen van een ernstig ongeluk op de weg waar hij met de bus niet langs kan.Dit is toch niet te bedenken van te voren. Zowel de trein als de bus  kunnen nergens meer langs.Weer vragen, zoeken en  een halfuur later zitten we opnieuw in de trein.Het spoor is vrijgegeven. Iemand mompelt nog bijna onverstaanbaar, dat het lijk waarschijnlijk nu van het spoor naar de weg is verplaatst.... In Ancona blijkt dat onze tickets dubbel gecheckt, ingecheckt, opnieuw geprint en nog meer moeten worden en dat we met de kaartjes die we nu bij ons hebben niet de veerboot op kunnen.Wachten op bus 20 die niet komt en die ons naar het kantoortje op een industrieterrein moet brengen.  Daar aangekomen moeten alsnog alle interrail kaarten van alle deelnemers getoond worden, terwijl van te voren was aangegeven dat dit niet hoefde. Detail, maar dit kan er natuurlijk ook nog wel bij.  Man van de douane in een geel jasje zoekt onze groep die inmiddels alle interrail kaarten verzameld heeft.  Met zijn auto worden twee deelnemers met de interrail-kaarten  in hun pocket ook naar het kantoortje gereden. Nog een half uur te gaan. De vrouw achter het loket krijgt medelijden met ons. Houdt de bus aan, die al weer terug wil rijden naar de veerboot en gebaart de chauffeur op ons te wachten. Met driedubbel ingecheckte tickets sprinten we naar de bus en ik schat een kwartier voordat de veerboot vertrekt schuifelen we eindelijk over de loopplank aan boord.  Tijd voor een borrel. De veerboot zet er goed de sokken in, en laat een spoor achter  als een watersnelweg die naar de horizon stroomt. De hoge schoorsteen blaast roet uit en we zitten naast het zwembad met opgespoten dolfijntjes, maar zonder water, aan dek.Breien, lezen, staren voor ons uit en kijken naar de ondergaande zon. Iedereen doet zijn ding en vult zijn eigen dag in. Appeltje en eitje wordt aan dek gegeten en we koesteren ons in de zon.Na drie  dagen treinvertraging ongeluk op het spoor , ongeluk op de weg, niet geaccepteerde veerboot tickets is het nog steeds niet gelukt om een aantal deelnemers van ons af te schudden en zitten we nog steeds met z'n negenen in hetzelfde schuitje... Drie witte autootjes laten Igoemenitsa achter zich en vervolgen kronkelend hun weg naar Meteora. Nieuwe wegen en tunnels gebouwd met Europees geld, vormen een schril contrast met de boerderijtjes ernaast. Zwerfhonden  proberen blaffend langs de weg eten te vinden en ruïnes vallen verder uit elkaar. In de groente en fruit stalletjes langs de weg worden tamme kastanjes, granaatappels en pompoenen te koop aangeboden. Angelo onthaalt ons heel gastvrij bij zijn hostel in Kastraki. Het laatste huis in een doodlopend straatje, met uitzicht op de kloosters.“Vergeet niet om mijn heerlijke tomaten, pepers en druiven te proeven” wijst hij ons op zijn tuin.Grieken lijken altijd iets weg te geven te hebben en we voelen ons meer als welkom. Duizenden jaren geleden stroomden in dit gebied twee krachtige rivieren. Het water vormde de stenen in hun bedding. Vormde ze, ronde ze af en holde ze uit. Niemand kreeg ze ooit te zien. Tot een gigantische aardbeving de rotsen omhoog stuwde Het water stroomt naar zee en Meteora was geboren. Christenen die van hun geloof werden verdreven vestigden zich in grotten en kloosters die alleen met touwladders te bereiken waren om dichter bij god te zijn. Leiden hier een ascetisch leven. Ontzegging van water , eten en alle andere aardse geneugten.Een keer per jaar op de dag van Saint George brengen de dorpelingen van Kastraki doeken met hierop een wens naar boven. Nemen de oude doeken mee en  hangen  nieuwe  op. Als Nepalese gebedsvlaggetjes versieren ze de grot die, als de mond van een peuter die slordig gegeten heeft, de wand van de rotsen versiert. Rode herfstbladeren liggen als een ketting om enorme rotsblokken. Monnik trekt zijn pij recht, Niemand mag er meer in het is 17.00 uur en een klusser begin. De weg er naar toe is als  een klein oerbos met enorme platanen, oude bruggetjes en verwondering hoe alles hier ooit met manden naar boven is gebracht. Dan verliezen we even de regie, Op zaterdag de kloosters in Meteora bezoeken blijkt geen goed plan. Wurmen ons tussen toeristenbussen door en onderhandelen met gierige nonnen over entreekaartjes.Teleurgesteld omdat het gevoel van vandaag iets af lijkt te halen van de verwondering voor dit prachtige gebied. Voor nu willen we hier weg. Laten de kloosters achter ons en stoppen bij een wandelpad wat we kennen van de dag ervoor en lopen omhoog. Alsof ik een batterij ben die bij iedere stap   opgeladen wordt. Op wiebelig bankjes lunchen we met spinaziebroodjes en water. Katoenpluizen langs de weg. Kilometers rijden we langs een soort van fabrieksterreinen.In de allerlaatste schemer waarbij een vleermuis bijna tegen het raam vliegt en een wildzwijntje oversteekt, slaan we bij de pier af, zwaaien naar de vrouw van de Spar en zijn we aangekomen in Milina. Wel veertig verschillende kruiden vormen een mandala op het glastafeltje in de woonkamer van het hotel. “s avonds een rondje om te tafel helpt de volgende dag bij het herkennen van de kruiden  in het wild. Soms pakt een geur ons. Zoeken we samen in de lades van ons geheugen naar de herkomst. Dit keer zijn het de bloesems van de loquat.   Simpel gezegd een soort pruim. Allerlei opties komen langs. We graven verder en ineens opent de juiste lade zich.Het is Lux, de geur van lux-zeep. Drie pakjes voor de prijs van één die bij oma altijd in de kledingkast lagen. De kalderimi, het oude wandelpad, is bedekt met bladeren, die overal worden afgewisseld door de meest felle kleuren. Bloemen die weigeren toe te geven aan een herfstgevoel en gewoon hun zomertenue aanhouden.Fel oranje en gele aardbeiboom vruchten liggen op de grond  roze cyclamen knallen ons tegemoet. Rode bessen van de  terebint, laatste  gele bloemen van  de wilde venkel en hier en daar een verdwaalde cichorei bloem. Als of  we klein duimpje volgen die de weg aan heeft willen geven met gekleurde broodkruimels wandelen we  naar Lafkos. Verzamelen onderweg, laurier bladeren, aardbeiboom vruchten en pricky pear cactusvruchten. Twee  hondjes vergezellen ons naar  de  weg over de kalderimi naar beneden. Als je  in Griekenland  geen geitenkaas lust dan ben je het bokje. Maar wij blijven elke avond koken alsof het een lieve lust is. Van de enige regendag tijdens deze reis maken we een workshop dag. Bezoeken de grot van Cheiron en maken tandpasta met Mastiek  Mastiek bomen groeien alleen op het eiland Chios  en leveren een hars. Het verhaal gaat dat deze tranen voor het eerst gevloeid hebben toen de Romeinen achter de Christen Agios Isodoros aanzaten. Isodoros raakte zwaar gewond maar ontsnapte en bereikte uitgeput van de pijn het zuiden van het eiland Chios. Waar hij onder een mastiek struik kroop om uit te rusten. De mastiek struik begon te  huilen en liet zijn druppels mastiek langs haar takken naar beneden druppen. Genezende druppels. Wat kunnen de Grieken overal een mooi verhaal van maken. De motor van het veerbootje naar Trikiri is stuk. Kleine teleurstelling zet zich om in een nieuw plan, we wandelen naar het vissersdorpje Agios Kyriaki en lunchen in de zon. Helderblauwe luchten. Houten schepen op een werf en een oud bord met benzineprijzen van heel erg lang geleden.Poezen in grote aantallen vergezellen ons bij de lunch. Grote witte kat probeert met zijn pootje vissen uit de zee de vangen vanaf een trappetje. Netten met mosselen en kokkels hangen in het water te spoelen. Inktvissen hangen te drogen in de avondzon. Jonny Dep moet zich hier ergens ophouden. Zo zwaar beladen als alle olijfbomen, vorig jaar waren, zo leeg zijn ze dit jaar. Op donderdagmiddag helpen we Elini, een Griekse vrouw van in de vijftig, die sinds anderhalf jaar weduwe is en geen pensioen krijgt. Ze leeft van het geld wat haar kinderen haar toestoppen.Haar boomgaard ligt aan zee naast de weg richting Trikiri.We krijgen botte scharen, knipmessen, zagen en een bijl uitgedeeld en Elini haar uitleg hoe we moeten snoeien blijft beperkt tot een paar gebaren. We storten ons op de olijfbomen. Slepen bossen takken de greppel in en bewaren de hoger gesnoeide takken met zachtere blaadjes voor de Katziki, de geiten. Proppen een bestelbusje vol met takken en stoppen nog wat bossen ciste-roos tussen de gaatjes. De trap komt er tenslotte boven op. Een splinter blijft in mijn vinger steken.Een zeventig plusser met een nieuwe heup klimt samen met Elini in een groter olijfboom. Onder haar uitroep van ne ne !! zaagt hij als een gek. Lijkt een te lang getrouwd stel wat ondertussen ruzie kan hebben zonder woorden.Foto van dit spektakel gaat naar de internist die voor de nieuwe heup heeft gezorgd. Alles doet het weer. Het houten trappetje waarvan een tree mist wordt tegen de volgende boom gezet en het theater begint weer van voren af aan. Kappen, slepen, knippen en snoeien dat het een lieve lust is. Geen enkele olijfboom zal na vandaag voor ons nog het zelfde zijn. We glijden uit op de schuine hellingen en slepen samengebonden bossen olijftwijgen achter ons aan. Volgend holle weggetjes van Lafkos naar Platania. Kijken door het sleutelgat bij een klooster. Halen onze blote benen open aan bramenstruiken en zoeken onze weg door een droge rivierbedding.  De adelaarsvarens zijn nu roestbruin net als veel paddenstoelen  in dezelfde kleur. Vlinders met mooie patronen in het zand en rozemarijn met ontelbaar veel bloemetjes gonst van de bijen.Zwemmen, spotten dolfijnen in de verte die grote buitelingen maken en destilleren lavendel en rozemarijn op het strand. Als we onze ogen sluiten zouden we in een sauna kunnen zitten en heeft er zo juist een opgieting plaatsgevonden.  Het water in de kelly kettle kookt en voor iedereen staat een kopje thee klaar in het zand. Via de 1100 jaar oude plataan kronkelen we onze weg terug via Meteora naar Igoemenitsa. Scherpe bocht naar links zegt de kaartlezer, haarspeldbocht, scherpe bocht naar rechts....en ze breit haar volgende pen. Lopen in optocht over een donker haventerrein. Nergens bordjes. Voetgangers, bussen, vrachtauto's. Bagage, scheepsdiesel alles beweegt door elkaar. Tientallen vrachtauto's staan schuin naast elkaar te wachten totdat ze de veerboot op mogen. Sommige chauffeurs nemen een powernap. Om 23.15 zien we de lichten van de Very Fast Ferry in rap tempo naderen Voetgangers die met gevaar voor eigen leven het terrein oversteken, hun koffers achter zich aanslepend. De veerboot draait en laat haar kleppen langzaam zakken. In het zocht van het schip, scharrelen lichtgevende meeuwen tussen de witte schuimkoppen door hun maaltje bij elkaar. De man van het apenklootje staat al klaar op de schuine klep. De lijn met het balletje hieraan wordt over gegooid. Een dikke tros wordt aangetrokken. Deel van de klep wil niet vallen, pas als een meer als 100 kg zware man erover heen loopt zakt deze naar beneden. Wij worden naar achteren gestuurd, tot we op een teken het schip op mogen. Even terug in de tijd op de roltrap van de Ven D gaan we naar de tweede verdieping omhoog. Tien man vrouw personeel staat klaar. Ook deze veerboot is redelijk leeg, hoewel niet zo leeg als op de heenreis. Deel van de groep slaapt in hutten, de rest  naast de kinderspeelplaats. Het licht blijft aan die nacht. Bind mijn haarband voor mijn ogen omdat het felle licht zelfs door mijn oogleden  heen dringt. In de nacht schommelt het sterk,. Iedereen moet bijna wel uit zijn bed gevallen zijn. Misschien is het het afbuigen boven Corfu, of misschien tijdelijk even veel meer wind. Val weer in een onrustige slaap.In de ochtend op zoek naar koffie, zien we een Duitse school klas wakker worden naast het zwembad. Luchtmatrasjes worden opgerold en eten gedeeld. Het is een beetje heiig. Ancona is nog lang niet in beeld. Ancona, ooit moet het toch een mooie stad geweest zijn, met een basiliek, oude gebouwen op een heuvel achter de haven. Viskramen op de pier. Wat is dat toch met havensteden dat ze altijd iets triests over zich hebben? Alleen bedoeld om zo snel mogelijk afscheid van te nemen. Smeltkroes van culturen die  zijn blijven hangen. Omdat we nog op de trein naar Padua moeten wachten, eten we soep bij een Vietnamese vrouw die onder gezellig TL licht, spring-rolls vouwt. Haar man geeft haar telkens de nieuwe blaadjes aan. Stap met mijn sandalen in een diepe regenplas als we terug lopen naar het station. Passen op elkaars bagage, en vergeten bijna dat we aan het wachten zijn. In het donker zoeken we onze weg naar het hotel in Padua. De weg vragen is een weg tot contact. Soms jammer dat we bijna nooit meer de weg hoeven te vragen. Google Maps regeert.Waarbij de ene app aangeeft dat het nog 14 minuten lopen is tot het hotel en de andere 16 minuten. Reizen zonder mobiel wordt het nieuwe avontuur. I.v.m. de wateroverlast laten we ons bezoek aan Venetië varen. Maar Padua is een heel goed alternatief.In de overdekte markt heeft de visboer zwarte handen van de inkt van de inktvissen. Enorme Parmezaanse kazen liggen opgestapeld. Pasteitjes en salades in alle kleuren en maten versieren vitrines.Ontelbaar veel soorten paddenstoelen, risotto's en kruidenmengsels lachen ons toe. Wat jammer dat we vanavond niet zelf hoeven te koken. De keuze was beslist moeilijk geweest. Op de muur van de rechtbank hangt een enorme afbeelding van de dierenriem met alle sterrenbeelden. Vroeger werd rechtgesproken aan de hand van het sterrenbeeld dat aangegeven werd.  De afbeelding is niet compleet. Nummer 30 en 31 ontbreken bij de dagen van de maand. Italiaanse vrouw verteld ons dat de kunstenaar te slecht werd betaald en toen om de opdrachtgever een hak te zetten , de laatste twee dagen van de maand gewoon weg heeft gelaten. Dwalen door de oudste botanische tuin van Europa en denken aan Goethe als we samen met zijn palm in een te krap kasje staan.

Met de vlam in de pijp gaan we door de Brenner pas, ver van huis maar in mijn sas. Gaat er door me heen, terwijl we door Zwitserland reizen. Prachtig zicht over besneeuwde bergen, rode wauw naast de trein wisselen we af met donkere tunnels. Eten Nusküchli en drinken Cafe Americano bij de restauratie en krijgen, als we in Euro's betalen, Zwitserse franken terug. Sommigen passagiers gaan ruim van te voren voor het overstappen al bij de deur staan, anderen gaan 1 minuut van te voren nog plassen waarbij je de rest ziet denken: “ Had  dit niet een beetje eerder gekund?”.Getallen gaan een eigen leven leiden. Perron, wagon en stoelreserveringsnummers worden verwisseld met verjaardagen en huisnummers. Met de trein reizen lijkt op het maken van een Sudoku. Langzaam dunt de groep uit. Als ik om twaalf uur in de nacht in Winsum aankom wil mijn auto niet starten.De laatste bus naar Zoutkamp is vertrokken. Helemaal relaxed bedenk ik wat ik nu eens zal doen.Er is immers niets aan de hand. Niemand is dood of ziek. Alleen mijn auto doet het niet.Lange man met een hoge hoed wil net in een regiotaxi stappen. Ook mijn rugzak wordt achterin de taxi gelegd. “Jullie raden nooit waar ik vanochtend nog was” zeg ik, als de taxi start.....

#fotoverhalen