#ongelijkheid

[dirklagast]

Armoede - Is in België het einde in zicht van de godsvrede rond ongelijkheid?

Ik wil u drie vragen voorleggen waarmee ik tijdens het schrijven van De ongelijkheidsmachine geconfronteerd werd. De eerste luidt: welke sociale klasse kan de retour van de ongelijkheid in de nationale staten stoppen en corrigeren? Niet Voltaire en evenmin de filosofen sloegen op het einde van de 18de eeuw de bodem uit de ongelijke constructie van het ancien régime. Het waren twee politieke…

View On WordPress

#gelijkheid #ongelijkheid #Paul Goossens

[eltjedoddema]

(ab)Normoal

Eltje Doddema

View On WordPress

#arm #gedrag #leven #macht #ongelijkheid #politiek #rijk #samenleving #zelfzucht

[twafordizzy]

Ryszard Kapusciński bezweert diefstal met hulp

bron beeld: ledevoir.com Reisverhalen zult u op deze plek met enige regelmaat tegenkomen. Reisverhalen vind ik interessant omdat ze over zintuiglijke waarnemingen gaan; over de blik op de ander en iets zeggen over de waarden van diegene die schrijft en noteert. Dat daarbij feit en fictie wel eens door elkaar lopen, hoeft geen belemmering te zijn. Als het maar overtuigend gebeurt. Ik lees…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #blik op de ander #dichter #diefstal #ervaringen #fotograaf #gebeurtenissen #geld #inbraken #journalist #literatuur #onderwijs #ongelijkheid #persoonlijke #politiek #Pools #reisverhaal #reprotage #schrijver #Sulejman #veilig #verschoppelingen #vriendschap #waarden #zintuiglijke waarneming

[denuchterekijk]

Ik denk dat de gemiddelde burger hier niet eens een studie voor nodig had hoor om dit te beseffen...

#ongelijkheid #geld

[kamielchoi]

De filosoof leest #1: Geschiedenis van werk

De filosoof leest #1: Geschiedenis van werk

De filosoof leest een interview met Jan Lucassen, een emeritus hoogleraar sociale geschiedenis die na zijn pensioen een levenswerk schreef over de geschiedenis van werk. Lees hier het interview in een ander tabblad. Welkom terug in dit tabblad. Het interview begint met small talk over ‘s mans liefde voor zijn werk. Hij geeft aan dat hij van resultaat houdt, iets “puur voor de lol” doen is niet…

View On WordPress

#basisinkomen #geschiedenis #Lucassen #ongelijkheid #Volkskrant #werk

[devosopmaandag]

Hoe veel weegt een woord?

Soms ben je sociaal alert, soms intellectueel of visueel alert, soms ben je gevoelig voor geuren of smaken, voor gezichten of verhalen. De mens is een sponsdier. Sinds enige tijd ben ik politiek alert – geen wonder in deze dagen. Maatschappelijk gevoelig werd ik door een VPRO Tegenlicht-uitzending over de complexiteit van onze huidige maatschappij, waarin regels zo ingewikkeld zijn geworden dat ze zorgen voor stagnatie, ongelijkheid en wanhoop in de levens van mensen. Het is de tirannie van de bureaucratie en een falende politiek. 'Complexiteit', het is een erg algemeen woord, al legt het wel de vinger op de zere plek. Elke algemeenheid verheldert en vertroebelt. Het tegengestelde van complexiteit is eenvoud. Daar geldt misschien het zelfde voor. Was mijn vader een eenvoudig man? Zijn de gedichten van J.C. van Schagen eenvoudig?

Gisteren liep ik in de stad achter een jongen in een hagelwit t-shirt met een tekst op zijn rug. De woorden drongen opeens mijn blikveld binnen. Niet een plotselinge knal, geen lichtflits of een schreeuw maar twee woorden overvielen me. Het was hun leegte die me besprong: 'Daily Utopia'. Ik ergerde me eraan, voor de jongen was het gewoon een cool shirt. Eens zag ik een meisje met een tas waarop stond 'Life is a festival'.

Zaterdag woonde ik de opening bij van een kleine presentatie van abstracte kunstwerken. Vriend A hield een korte inleiding over de valkuilen van het gebruik van het begrip abstract. Hij zei me vooraf dat het nogal een lastige tekst was. Dat was ook zo. Nu heeft hij een geschiedenis van lastige teksten; dat komt omdat hij niet bang is om precies te zijn in zijn denken. Een in zijn ogen heldere gedachtegang moet nu eenmaal gedeeld worden zoals hij is. Hij vroeg van de handvol toehoorders het uiterste van hun denken. Hijzelf had het natuurlijk veel gemakkelijker dan wij; hij kende de tekst op zijn duimpje. Toen hij klaar was, werd het even stil. Ik bewonderde het simpele feit dat hij niet aarzelde om zo'n tekst op die hete nazomermiddag over ons uit te strooien. Noem het tegengif voor de maatschappij waarin we nu leven; de vraag is of het werkt.

Iemand had daar de meest onwaarschijnlijke taartjes gemaakt, van een vrolijke perfectie die in volkomen contrast stond met de weerbarstigheid van de kunstwerken. Er waren ook een soort cakejes in de vorm van lolly's (zogenaamde cakepops) met rode fondant cirkels waarin de titel van de tentoonstelling gedrukt was. Ik schoot in de lach, want die titel luidt: 'het altijd zijnde'. Mijn ergernis over dat 'Daily Utopia' had ermee te maken dat elke rijkdom en diepte uit het woord 'Utopia' was verdwenen. Met 'daily' samen was het een taal-ding geworden, een gadget voor mainstream consumenten. Waarom ik dan toch moest lachen om die cake-lollies? Omdat ze volkomen absurd waren en ik ervan kan leren dat ik mijn eigen ernst soms wat lichter moet nemen.

[homoerotisch]

ongelijkheid is de afgelopen drie verkiezingen een standaard onderwerp geweest en normen en waarden is waar balkenende vier fucking kabinetten mee heeft gevuld... waar heb je het over henri

[saulsplace]

Woke is het hoogste stadium van kapitalisme

De term woke zou aanduiden dat iemand zich bewust is van sociale en politieke kwesties, zoals ongelijkheid en onrechtvaardigheid, en zich actief engageert om deze ongelijkheid te bestrijden. Het probleem is dat dit engagement geen eindpunt heeft. Woke wil in elke interactie sociale onrechtvaardigheid ontdekken. Deze obsessieve, wantrouwende en moreel verontwaardigde houding heeft tot gevolg dat iedere (vermeende) ongelijkheid gevoelens van verongelijktheid aanwakkert. Al worden we in absolute zin meer gelijk gemaakt, dan nóg nemen afgunst en onverdraagzaamheid toe omdat de kleine verschillen worden uitvergroot om het activisme te voeden. Bij een nadere analyse van deze ideologie, blijkt bovendien dat woke een marketingstrategie is, die juist aanwakkert wat het claimt te bestrijden.

De paradox is dat ‘woke’ pretendeert tegenstand te bieden aan de ongelijkheid die wordt veroorzaakt door de kapitalistische productiewijze, maar tegelijk de ultieme belichaming en voortzetting is van deze productiewijze. Want nu het individu is losgetrokken uit alle hechtende banden (het economisch gilde is ontbonden, vandaag volgen de kerk en het vaderland – zelfs het familieverband staat onder druk) worden nieuwe identiteiten aangedragen en gecommercialiseerd om deze leegte te vullen. De maatschappelijke betrokkenheid wordt uit de gemeenschap weggezogen en overgeheveld naar identitaire consumptieproducten. Een mens met een ‘dunne’ identiteit hunkert naar consumeerbare symbolen om een eigen identiteit mee uit te drukken.

In Nederland heeft onlangs Laurens Buijs, docent aan de Universiteit van Amsterdam, dit fenomeen op de kaart gezet. Sinds hij werd gecanceld wegens zijn kritiek op ‘non-binariteit’, eist hij veel aandacht op. Buijs profileert zich als een grote klokkenluider, wat helaas het werk van anderen overschaduwt. Mensen als Paul Cliteur werkten decennia in stilte, onder aanhoudende tegenwerking en dagelijkse laster in de wandelgangen. Rechtse academici en cultuurmakers kampen al véél langer met linkse intolerantie. Zij betalen er een grote persoonlijke prijs voor om de toorts van de Westerse cultuurcanon brandende te houden, doch krijgen – omdat zij geen linkse achtergrond hebben zoals Laurens Buijs – van media geen kans om hierop de aandacht te vestigen.

Naast het negatieve effect van deze overschaduwing, is de impact van woke ook catastrofaal op het niveau van de individuele identiteit. Woke zet namelijk aan tot identificatie met outsiders als een ‘way out’ ten aanzien van persoonlijke tekortkomingen en maatschappelijk falen. In plaats van te onderzoeken wat je kunt verbeteren op een persoonlijk niveau, worden mensen verleid om te verzinken in: “Ik kom niet aan de bak omdat ik een andere huidskleur heb, een andere seksuele geaardheid heb” – vul het verder maar in. Woke conditioneert mensen om de wereld door de lens van minderheidskenmerken te ervaren: daarmee wordt iedere tegenslag in het leven een bewijs van discriminatie. Die slachtofferidentiteit wordt vervolgens aangemoedigd in subculturen die sterk worden vermarket. 

Een ander voorbeeld zijn de ‘digitale nomades’. Dikwijls profileren zij zich als progressieve kosmopolieten die de wereld ontdekken en de corporate bureaucratieën in de Westerse wereld ontvluchten. Vaak belanden zij in landen waar het leven aanzienlijk goedkoper is, wat weer nieuwe vormen van economische afhankelijkheid schept. In Zuid-Afrika zitten er veel wereldburgers en globetrotters in goed beveiligde laptopcafé’s. Ondanks alle progressieve voornemens verwezenlijkt dit nieuwe vormen van segregatie.

Ook transseksualiteit is een voorbeeld. Iemand zou kunnen denken dat geslachtsveranderingen een uitweg bieden aan burgerlijke normstellende kaders, die zouden bepalen wat ‘mannelijkheid’ en ‘vrouwelijkheid’ zijn. De praktijk is echter dat transseksualiteit het lichaam als een winstobject onderwerpt aan de medische en farmaceutische industrie. Die industrie heeft er een financieel belang bij om verwarring en onzekerheid te zaaien over aangeboren geslachtelijke identiteiten. Hiernaast speelt het fenomeen ‘drag queens’, wat een commercialisering is van vrouwelijkheid. Die tonnen aan glitters, make-up en dramatische outfits zijn een hypercommerciële overdrijving van de vrouwelijke identiteit. 

Het maskeren van persoonlijke tekortkomingen door ze te verbinden aan de woke-ideologie, gaat een perverse symbiose aan met het kapitalisme waar woke zogezegd tegen rebelleert. Want het mediakapitaal bombardeert ons 24/7 met YouTubers die in villa’s wonen omdat zij rijk werden met bijvoorbeeld nagellak opdoen voor een webcam. De onuitgesproken vraag die met dit impulsenbombardement voortdurend meekomt, luidt: “Als zij rijk kan worden met malle filmpjes, waarom woon jij dan niet in een villa? Je hebt toch gestudeerd?” Hier zien we een perverse symbiose van kapitalistische prestatiedrang en identitaire onzekerheden. Het kapitalisme wekt een existentiële twijfel op het meritocratische vlak, die daarna een tribale uiting krijgt via de woke identiteitspolitiek. Daarin voorziet het kapitalisme ook weer. Enter de Che Guevara shirts, de Palestijnse sjaals, regenboogvlaggen en regenboog polspandjes. 

Door zichzelf ‘woke’ te noemen en zich te profileren als een onderneming die strijdt voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid, hopen bedrijven meer klanten te lokken en hun imago te verbeteren. Dit heet ‘woke-washing’. Bedrijven en merken profileren zichzelf graag als woke om uit te venten dat ze zich inzetten voor maatschappelijke kwesties zoals sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Dit varieert van het steunen van bepaalde goede doelen tot het aanbieden van producten die ‘duurzaam’ of ‘ethisch verantwoord’ zouden zijn. 

Hopelijk is de keerzijde van deze insteek nu duidelijk. Want het is een paradox dat de woke beweging – die zogenaamd opkwam om te strijden tegen de excessen van het kapitalisme en andere vormen van onderdrukking – gelijktijdig wordt gebruikt als een marketingtrend om winsten te maximaliseren en de consumptie te bevorderen. Het benoemen van de problematische aspecten van deze trend, wijst erop dat woke inderdaad hét hoogtepunt van kapitalisme is, aangezien woke bijdraagt aan de commercialisering van sociale rechtvaardigheid.

Als u het graafwerk en de visievorming van Sid Lukkassen waardeert, steun hem dan structureel via zijn persoonlijke BackMe-pagina, en om up to date te blijven, abonneer u op zijn Telegram-kanaal. Sid is u hartelijk dankbaar!

#column #sid lukkassen #woke #kapitalisme #laurens buijs #cancelen #paul cliteur #transseksualiteit #youtube #regenboogvlag

[peecee-columns]

Onderwijs in de schaduw van de bijlesindustrie

Het is inmiddels dertig jaar geleden dat ik mijn mavodiploma behaalde, toevalligerwijs op dezelfde school als waar ik inmiddels voor het eenentwintigste jaar werkzaam ben als docent. Ik sloot mijn middelbareschooltijd destijds af met vier zessen en twee zevens. In die tijd bestond de mavo uit C- en D-niveau. Je mocht slechts enkele vakken op C-niveau doen, de rest moest op D-niveau. Ik koos ervoor om wiskunde en scheikunde op C-niveau te maken. Niet uit gemakzucht, maar uit pure noodzaak om het diploma te behalen en uitzicht te hebben op mijn vervolgopleidingen.

Voorafgaand aan het wiskunde-examen had ik elke zaterdagmiddag een uur bijles wiskunde van een man die zelf was afgestudeerd aan de TU in Eindhoven. Het gaf mij dat beetje extra kennis en vertrouwen om uiteindelijk een voldoende voor dit vak op mijn eindlijst te krijgen. Ik herinner me dat ik het altijd erg bewonderenswaardig vond dat hij zonder enige voorbereiding uitleg gaf over de les- en leerstof van die week en op al mijn vragen over de opgaven meteen een antwoord paraat had. Het was in die tijd (nog) niet gebruikelijk dat scholieren bijlessen volgden buiten de lessen om, als extraatje. Iets wat in de decennia die volgden snel veranderde.

Het gebruik van zogenaamd schaduwonderwijs, in de vorm van commerciële bijlessen die dienen als toevoeging van de reguliere lessen, is de laatste jaren namelijk enorm toegenomen. Dit blijkt onder andere uit een recente studie van de onderzoekers Louise Elffers en Daury Jansen, die beiden werkzaam zijn aan de universiteit van Amsterdam. In hun onderzoeksrapport De opkomst van schaduwonderwijs in Nederland valt te lezen dat de jaarlijkse huishouduitgaven aan schaduwonderwijs in twintig jaar stegen tot zo’n tweehonderd miljoen euro. Hierbij wordt tevens opgemerkt dat de toename van deze uitgaven het sterkst is in het voortgezet onderwijs. Dit zou volgens de onderzoekers onder andere komen door de toegenomen onderlinge competitie en de prestatiedruk in het onderwijs.

Het feit dat er tegenwoordig honderden miljoenen euro’s worden omgezet in de bijlesindustrie, leidt daarnaast tot een probleem in de vorm van kansenongelijkheid. Niet elke ouder kan het immers financieel opbrengen om enkele tientallen tot honderden euro’s per maand te betalen aan commerciële instanties die zichzelf verrijken door het aanbieden van schaduwonderwijs. Om deze ongelijkheid zoveel mogelijk op te vangen en tegen te gaan zouden de scholen zelf meer kunnen inzetten op het aanbieden van ‘bijlessen’, in de breedste zin van het woord.

Zo is er voor de leerlingen op de school waar ik lesgeef bijvoorbeeld de mogelijkheid om elke week enkele vakken naar keuze te kiezen binnen het reguliere lesprogramma, in de vorm van keuzewerktijduren. Hier kunnen de leerlingen in kleine groepjes vragen stellen over de leerstof en eventueel nog eens een specifieke uitleg krijgen over iets wat ze moeilijk vinden. Daarnaast kunnen de leerlingen drie keer per week na school onder toezicht van docenten huiswerk maken en kan er ingeschreven worden voor het krijgen van vakspecifieke bijlessen die gegeven worden door leerlingen uit de bovenbouw, de zogenaamde tutoren. Tevens kunnen leerlingen met veel spanning en onzekerheden elk jaar in aanmerking komen voor deelname aan de faalangstreductie- en de examenvreestraining.

Ik ben me ervan bewust dat niet elke vorm van kansenongelijkheid op deze manieren kan worden voorkomen. Wel denk ik dat scholen veel zelf kunnen opvangen en hun interne expertise kunnen inzetten op de manier die bij ze past door hier tijd en taakuren voor vrij te maken. Docenten, mentoren en schoolleiders dragen zodoende op maat en naar behoeften bij aan de cognitieve en sociaal-emotionele vraag van de leerlingen. Zodat ze zo goed mogelijk worden ondersteund en uiteindelijk een mooi uitzicht hebben op de gedroomde vervolgopleiding(en).  

#onderwijs bijlesindustrie kansengelijkheid kansenongelijkheid

[dirklagast]

Nog maar eens een pensioenakkoord

Maandag 10 juli 2023 werden we wakker met het nieuws dat de Vivaldisten de nacht voordien een pensioenakkoord gesloten hadden. Premier Alexander De Croo noemt het een goed akkoord – het is immers onder zijn leiding tot stand gekomen.Minister Karine Lalieux verdedigt het akkoord met vuur: zij is immers bevoegd voor pensioenen. Tot mij verbazing brengen ook nieuwslezers en journalisten dit item…

View On WordPress

#democratie #gelijkheid #ongelijkheid #pensioen #pensioenakkoord #pensioenbonus #pensioenroof #sociale afbraak #sociale zekerheid

[eltjedoddema]

Verschil

Eltje Doddema

View On WordPress

#arm #gedrag #gelijkheid #leven #maatschappij #ongelijkheid #politiek #rijk #samenleving

[twafordizzy]

Allard Schröder demonteert zijn hoofdpersonage

Schrijver Allard Schröder (1946, Groningen) was een blinde vlek voor me. Nooit van gehoord, niks van gelezen. In de Gorsselse molen kwam ik twee boeken van hem tegen: Grover en De hydrograaf. Luttele uren daarvoor had ik een aanprijzende recensie gelezen van zijn laatste boek: Sellinger. Ondertussen een heel eind op streek in Grover. Een roman die leest als een thriller, een pageturner en die een…

View On WordPress

#21-ste eeuws #donker #duister #gepaste entourage #Gorsselse molen #Groningen #innerlijke roerselen #nevenpersonages #ongelijkheid #pageturner #prachtig gevonden zinnen #schrijver #spannend #thriller #trauma #uitsluiting #vernedering

[rotterdamvanalles]

De leider van de PvdA, Joop den Uyl, bij de spoorwegovergang tussen de Rosestraat en Oranjeboomstraat, in de wijk Feijenoord, 25 februari 1971.

Johannes Marten (Joop) den Uijl (Hilversum, 9 augustus 1919 – Amsterdam, 24 december 1987) was een Nederlands politicus van de Partij van de Arbeid (PvdA). Van 1973 tot 1977 was hij minister-president van Nederland. Zijn achternaam luidde officieel 'Den Uijl', maar hij gebruikte altijd de spelling 'Den Uyl'.

Den Uyl, afkomstig uit een gereformeerd gezin en eerder werkzaam als ambtenaar en journalist, bestuurde vanaf 1949 het wetenschappelijk bureau van de PvdA. Via de Amsterdamse gemeenteraad kwam hij in 1956 in de Tweede Kamer. Na een wethouderschap in Amsterdam diende hij in het kabinet-Cals (1965-1966) als minister van Economische Zaken. Zijn grootste bekendheid vergaarde hij daarna: eerst als fractievoorzitter, progressief oppositieleider en premier van zijn eigen schaduwkabinet, vervolgens als minister-president na de Tweede Kamerverkiezingen 1972.

Het rooms-rode kabinet-Den Uyl (1973-1977) beschikte over een ruime parlementaire meerderheid en was qua samenstelling het progressiefste kabinet in de parlementaire geschiedenis. Het kabinet probeerde de ongelijkheid te bestrijden door overheidsinvesteringen, belastingmaatregelen en uitbreidingen van de sociale voorzieningen, maar moest vanaf 1975 vanwege economische tegenwind de uitgaven beperken. Tegelijkertijd kreeg Den Uyl als premier te maken met de oliecrisis van 1973 (die leidde tot de invoering van de autoloze zondag), de Lockheed-affaire, de zaak-Menten en de Surinaamse onafhankelijkheid. Het kabinet kwam voortijdig ten val door de kabinetscrisis over de grondpolitiek.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bericht van 2021

[vrijaziatisch]

Amsterdam - Zaterdag 9 maart 2024 in de Openbare Bibliotheek Amsterdam Oosterdokskade

"Nederland genieten vrouwen van meer vrijheid, toch ervaren zij nog steeds ongelijkheid. Hoe was dit vroeger, in voormalig Nederlands-Indië en Indonesië? We gaan dieper in op de vrouwenbeweging in voormalig Nederlands-Indië, Nederland en Indonesië, evenals op de invloedrijke figuren die daarbij betrokken waren."

[ronnydeschepper]

De peperbus van nonkel Miele (63): de rode draad van het sociaal verzet

De tijden van relatieve sociale rust zijn wellicht voorbij. Je hoeft er geen hooggeschoolde voor te zijn om te zien welke monsterlijke beleidsrecepten er op de werkende bevolking worden losgelaten, en dit al decennia. In 2000 schreef wijlen prof. Jaap Kruithof in zijn vuistdik boek ‘Neoliberalisme’ dat armoede en sociale ongelijkheid (burger)oorlog en fascisme zullen uitlokken. Lopen we, met de…

View On WordPress

#Bart De Wever #Conner Rousseau #guy verhofstadt #jaap kruithof #Lise Vandecasteele #Margaret Thatcher #Matthias Diependaele #Olivier Malay #Ronald Reagan #Salvador Allende

[keynewssuriname]

Opinie: Selectieve benadering mensenrechten creëert ongelijke samenleving

De universele principes van mensenrechten vormen de hoeksteen van een rechtvaardige samenleving, en dienen als richtlijn voor het beschermen van de waardigheid van elk individu. Echter, de opkomst van een selectieve benadering van mensenrechten brengt ernstige gevolgen met zich mee, waarbij sommige schendingen worden aangepakt, terwijl andere worden genegeerd. Deze selectiviteit ondermijnt niet alleen het fundament van mensenrechten, maar creëert ook een gevaarlijk voorbeeld voor ongelijkheid en onrecht. Een van de meest verontrustende aspecten van deze selectieve benadering is de politieke manoeuvre om bepaalde schendingen te negeren of te minimaliseren op basis van geopolitieke belangen. Landen lijken bereid te zijn om een oogje dicht te knijpen bij schendingen van mensenrechten wanneer het hun strategische bondgenoten betreft, wat resulteert in een dubbele standaard die de geloofwaardigheid van het internationale recht ondermijnt. Dit fenomeen komt niet alleen tot uiting op het mondiale toneel, maar ook op nationaal niveau, waar regeringen soms selectief reageren op mensenrechtenschendingen, afhankelijk van de betrokken bevolkingsgroep. Hierdoor ontstaat een verontrustend patroon waarbij de bescherming van mensenrechten wordt beperkt tot bepaalde gemeenschappen, terwijl anderen achterblijven zonder gerechtigheid. Een treffend voorbeeld van deze selectieve benadering is de reactie op economische belangen ten koste van mensenrechten. In sommige gevallen lijken landen bereid te zijn om bedrijven te steunen die betrokken zijn bij schendingen van arbeidsrechten, milieunormen of andere ethische richtlijnen, simpelweg omdat deze bedrijven economisch voordeel opleveren. Deze aanpak creëert een klimaat waarin winst boven mensenrechten wordt geplaatst, wat op lange termijn destructieve gevolgen heeft voor samenlevingen wereldwijd. Om de schadelijke effecten van deze selectieve benadering tegen te gaan, is het van cruciaal belang dat we streven naar een consequente en alomvattende toepassing van mensenrechtenprincipes. Dit vereist niet alleen dat landen verantwoordelijk worden gehouden voor hun eigen daden, maar ook dat de internationale gemeenschap samenwerkt om ervoor te zorgen dat niemand wordt achtergelaten zonder bescherming. Het is essentieel dat we afstappen van de gevaarlijke voorbeelden van selectiviteit en de universele aard van mensenrechten herbevestigen. Alleen door een gezamenlijke inspanning om gelijkheid, gerechtigheid en waardigheid voor alle individuen te waarborgen, kunnen we een wereld creëren waarin de rechten van iedereen worden gerespecteerd, ongeacht politieke, economische of sociale belangen. Read the full article