#opinyon

[pulaasul]

This perfectly encapsulates how I view Keiwa's and Ace's dynamic.

Transcript - tweet 1:

It’s crazy that everyone said ep 8 was a proof that Keiwa has always been selfish and hypocrite but actually the point of that ep was to prove Ace who saw him as selfish wrong when he sacrificed for the everyone. It’s the reason Ace insists on trusting him the entire Bujin arc.

Transcript - tweet 2:

He sees that keiwa is just like ordinary people who has their own desire but his heart was good so he can find a way to stay good and no one can fight him to knock the sense into his head except for himself.

Transcipt - tweet 3:

Like this episode was clearly the foundation of Ace's trust in Keiwa. Ace who before this saw Keiwa as just another dumb person who couldn't see his own selfishness. And then seeing him as someone who wasn't just dumb but someone who chooses to do the right thing if he could.

#kamen rider geats #sakurai keiwa #ukiyo ace #keiwa sakurai #ace ukiyo #parang gan'to nalang ako maglalahad ng opinyon ko #gagamitin ko ang salita ng iba #kasi alam ko hindi ako nagiisa sa mga opinyon ko #salungat sa paniniwala ng iba dyan #na nangaakusa ng kung anu-ano na wala naman pruweba

[fideidefenswhore]

Should I try Norah Lofts' The Concubine? I know I won't like some... er... Narrative choices involving a masque... but is it good despite this?

In my opinion… no. Purple prose slayed shook the house down

#christopher rae >> all other AB novels tbqh #i know they’re not as easy to find free to read but TRULY by opinyon. #if affordable / free is a sticking point i would instead recommend g Lawrence’s series on AB #free on KU and cheap if you don’t have it #cumbersome at times bcus she seems to integrate literally every source and perspective from her bibliography #which at times makes it read contradictory #but like definitely very readable otherwise… #my favorites from the series are the lady anne and the last which is called judge the best #what’s in btwn i can sort of take or leave . those are where her writing is the most confident #in style #anon #*my

[dimakatulog]

Date Questions

1. What is the best way to confess your true feelings to someone?

2. What is the best way to ask someone out?

3. What are red flags on a first date?

4. Is sex on the first date okay? Why or why not?

5. Describe is your ideal date.

1. Catch that someone off guard. Charot. Di ko sure di kasi ako unang nagco-confess so 🤔😎

2. Don't. Lol

3. For me lang ah, first date na sya nag aya tapos 50/50 daw kayo HAHAHAHA 50/50 sa hospital gusto mo? Char! De jk. Kasi di ba pag walang pera or kulang sa budget, ayain mo kahit sa mura lang basta ikaw magbayad lahat at di ka mag aask na hati. Upakan kita e. Independent woman naman kami yes kaya namin magbayad din kahit lahat pa yan, pero make us feel naman na in some way that you can provide! Alam nyo yun? Basta ganon! Pero pag sa mga next date na, ayan pwede na maghati! Wag sa first date pls especially kayo nag aya. Or baka sakin lang yon bahala kayo. HAHAHA di to true to life Hahahahahahaahahahahah

4. Wag sa second date nalang. Charot! HAHAHA

5. Basta date sa taong mahal ko. Kahit saan pa yan.

#opinyon ko lang to wag kayong ano hahaha

[melovesanneeeee]

Best thing I’ve read online: “Ba’t ‘di mo subukang jakulin ulo mo sa taas para labasan ka naman ng matinong opinyon?”

[ligayangdala]

🎧 NOW PLAYING: into you by ariana grande

📣 JAEHYUN JEONG. smut, basketball player!au

✍ written in taglish | ⚠ protected sex, big dick!jaehyun, public sex (cuz nasa campus kayo hellaur) | 📅 posted on july 17th, 2022 | 🔞 minors, do not interact!

SA DINAMI-DAMING PWEDENG MA-ASSIGN SA’YO, BAKIT KA PA NILAGAY SA BASKETBALL?

sa totoo lang, kasalanan mo rin naman kung bakit ka napunta sa basketball. paano, nung nagmemeeting kayo para sa intercity na mangyayari, mas pinili mong matulog kesa makinig sa moderator niyo kaya naman siya mismo ang namili ng sports na icocover mo para sa school paper. nung nalaman mong ikaw sa men’s basketball, agad kang umangal— meron namang volleyball, tennis, badminton o ‘di kaya swimming! bakit sa dami-daming choices at sports na inooffer ng school niyo talagang dito ka pa sa mga ‘to? hindi naman sa hindi sila magaling, school niyo nga ang nangununa sa mga liga dahil sa galing ng varsities niyo. pero may repustasyon kasi ang mga ‘to sa mga campus journalist. maraming journalist ang umiiwas dito at madalas niyong pinapadala para mag-interview sakanila ay ang mga lalaki.

pero dahil nga tulog ka nung naga-assign, hindi ka naman naka-kontra sa modertator niyo’t tinanggap mo na lang ang kapalaran mo. halos ilang linggo ka ring pabalik-balik sa kabilang school dahil hindi home court ang gagamitin para sa laro dahil nakareserba ito para sa women’s basketball. dahil dyan, isang linggo ka ring bwisit na bwisit sa team captain na si jeong jaehyun. paano ba naman, tuwing kakausapin mo para sa opinyon nya tungkol sa laro nila, ang palaging sinasabi sa’yo ay: “ibigay mo muna ‘yung number mo sakin, bago kita sagutin.” kaya nage-end up ‘yung center lang ng team na si johnny at ibang players ang naiinterview mo.

after the game ng semi-finals, dumiretso ka agad sa school niyo dahil may hinahabol kang deadline. lowbat na rin kasi ang laptop mo kaya napagdesisyunan mong sa club room ka nalang muna magtrabaho. malapit na rin mag-alas singko ng hapon, wala nang masyadong tao dito at naiwan ka na ng mga kapwa-journalist mo sa loob ng silid. mas gusto mo ngang nagtatrabaho mag-isa dahil mas nakakapag-focus ka’t bumibilis ang pagtatrabaho mo. hindi mo na rin napansin na may pumasok pala sa loob ng silid.

nagulat ka naman nang bigla itong magsalita sa gilid mo, sino ba naman kasing hindi magugulat? madilim na sa loob ng silid tapos ikaw lang mag-isa, nagmistulang multo ito sa sobrang puti kaya ka natakot. kaya raw siya pumunta sa club room niyo dahil handa na raw siyang magpa-interview, pero may kapalit ang pagsasagot niya sa’yo. sayang rin naman kung papalagpasin mo ang chance na interviewhin siya matapos ang mga palpak mong attempts simula nung unang araw ng laro nila. kinuha mo ang listahan ng mga tanong na inihanda mo at nagsimulang tanungin siya, habang nagsusulat ka naman ay tinititigan ka nito. sobrang seryoso niya sa pagtitig sa’yo, tila sinasaulo ang hulma ng mukha mo.

“tititigan mo nalang ba ko o sasagot ka? nagsasayang tayo ng oras oh!” reklamo mo at tinuro ang relo mo, “anong oras na, nadedely ‘yung pag-gawa ko ng article. ano ba kasing iniisip mo—”

“kung anong pakiramdam na halikan ka” kaswal na sagot nito, sumandal siya sa upuan at nginitian ka. “sa tingin mo bakit kita kinukulit sa number mo? kasi curious ako kung anong pakiramdam ng labi mo sa labi ko.”

“m-manahimik ka nga! sagutin mo nalang ‘yung tanong ko kesa gumawa ka ng kwento dyan.” umiwas ka sa tingin niya, lalo tuloy nadagdagan ang ego ng lalaking ‘to dahil nauutal ka sa harap niya. “you know what? ‘wag mo na sagutin, okay na. i’ll piece your answers together nalang. aalis na ‘ko.” inumpisahan mong kuhain isa-isa ang mga gamit mo at pinasok sa bag mo, pagkasara mo ng zipper agad kang tumayo at nagtangkang umalis pero mabilis ang kamay ni jaehyun para pigilan ka. nawalan ka ng balanse at biglang napa-upo sa kandungan niya. “s-sorry, aalis na ‘ko.”

napansin mong nakatitig si jaehyun sa labi mo kaya inikot mo ang sarili mo, nagtatangkang tumayo pero malakas ang kapit nito sa’yo. “bakit ka aalis? diba pumayag ka na may kapalit ‘yung pagsagot ko sa interview mo?” sabi nito at inalis ang bag sa braso mo pati na rin ang ibang gamit na hawak mo. “nakakainis ka, y/n. alam mo bang hindi ako nauulol sa babae ha? ano bang meron sa’yo at nababaliw ako kakaisip sa’yo? tangina, bakit ba ang manhid mo’t hindi mo nahahalata na gusto kita?”

tama ba naririnig ‘ko? isip mo, ang team captain ng basketball team ng school niyo ay may gusto sa’yo? sobrang bigat ng atmosphere kaya ang solusyon mo ay itawa nalang ito. “seryoso ka ba? ikaw, na kilala bilang captain at sandamakmak na babae ang may gusto sayo, eh may gusto sakin… na campus journalist?” tanong mo sakanya, agad naman itong tumango. “jino-joke time mo ata ko, jaehyun. sorry pero wala ‘kong oras para makipagbiruan sa’yo.”

“pag ba hinalikan kita, maniniwala kang genuine ang feelings ko sa’yo?”

“ha?”

nanlaki ang mata mo nang maramdaman mo ang labi niya sa labi mo. sobrang lambot at lasang peaches, kaya naman nanlambot ka sa braso niya. nagulat si jaehyun na ibinalik mo ang halik sakanya kaya agad ka nitong inayos sa kandungan niya. nararamdaman mong naguumpisang tumigas ang ari niya, hindi mo alam pero para bang may nagdikta sa’yo at trinaydor ka ng katawan mo nang magumpisa kang gumiling at nararamdaman mong namamasa ka na. 

humiwalay ito bigla at huminga ng malalim, “‘kala ko ba, ayaw mo—”

“shut up,” sabi mo at nagumpisang halikan ang leeg at panga nito. “condom?”

“meron,” sagot niya, “wait talagang magsesex tayo? dito?”

tumigil ka sa paghalik at hinarap siya, “ayaw mo? edi ‘wag.”

“tangina, sinong may sabing ayaw ko?”

tinanggal mo ang butones ng damit mo, si jaehyun naman ay hinubad ang tshirt niya. umalis ka sa pagkakakandong mo sakanya para hubarin ang shorts na suot mo at ganon na rin ang ginawa ni jaehyun, nanlaki ang mata mo nang makita mo ang tite niya. putangina, isip mo. “tangina ang laki mo! baka hindi magkasya sakin!”

napangisi naman si jaehyun at sinuot ang condom sa matigas niyang ari, “come here na, baby” sabi niya at hinila ka pabalik sa kandungan niya. nilinya ni jaehyun ang ulo ng tite niya sa butas mo, napailing ka naman nang maramdaman mong iniistretch nito ang masikip mong puke. “tangina, ang sikip mo nga… kaya mo ba?”

“k-kayanin…” sagot mo at unti-unting binaba ang sarili sa kanya. napaungol si jaehyun sa sikip mo, “jaehyun…” ungol mo at nag-umpisa kang sakyan siya. “oh my god, nangangalay ako!”

natawa si jaehyun sa sinabi mo, hindi niya inalis ang tite niya sayo at ang ginawa niya ay buhatin ka para ihiga sa sahig kung saan naroon ang mga damit na hinubad niyo. nag-umpisang mabagal si jaehyun, kalaunan ay binibilisan niya. nag-adjust na ang puke mo sa tite niya at ang sakit ay napaltan ng sarap. lalo mong naramdaman na papalapit ka na nung naramdaman mong paglaruan ng daliri ni jaehyun ang clit mo. medyo napalakas ang ungol mo kaya naman tinakpan mo ang bibig mo dahil baka marinig kayo ng sekyu. mahigpit ang kapit ni jaehyun sa suso mo habang lumalabas ang tamod niya sa condom.

“putangina, ang sarap mo” sabi ni jaehyun sa tenga mo at tuluyan na niyang inilabas ang tite niya sa’yo. inalis na rin niya ang condom, napansin niyang sobrang dami pala niyang nilabas kaya naman itinali niya agad ito. “so… pwede ba kitang ayain sa date?”

#nct smut #nct 127 smut #jaehyun smut #jeong jaehyun smut #nct scenarios #nct 127 scenarios #jaehyun scenarios #nct hard hours #nct 127 hard hours #jaehyun hard hours #nct hard thoughts #nct 127 hard thoughts #jaehyun hard thoughts

[bookloure]

I hesitate to call whatever this it is I’m writing here as book reviews, so I guess tawagin ko na lang silang #ReadingJourney. So ayun, here’s my reading journey with RM Topacio-Aplaon’s “Topograpiya ng Lumbay.”

Based on this book alone, I find a lot of similarities between RM Topacio-Aplaon’s writing and themes to Haruki Murakami. In my head, I see him as a “grounded Murakami.”

Topograpiya ng Lumbay follows three lonely people whose lives intersect because of a horrific event that coincided with Yolanda. In the span of a week or so, we follow their journey to unearth the past and, more importantly, find themselves. It’s one of those nothing-really-happens book. The reader just follows these lonely characters to places and listens to their pseudo-deep conversations. As I said, very Murakami-esque.

Another (unfortunate) similarity between RM and Haruki is how they write women. The fetishization of thin, lithe women is all over the novel. In more than one scene, Melody, who has a ‘maliit na suso’ at ‘mapupulang tuhod,’ masturbates for nothing but to cater to the male gaze. (I’m just tired of it. Having read a lot of women authors, I am highly sensitive to these things now. And I’m glad I am. I wouldn’t have noticed all of these bullshit when I was sixteen, and that’s sinister.)

That said, there were enough interesting elements in the novel to keep me going. It touched on topics that I thought were interesting. I can rally behind the body horror-ish vibes of the book. There are many scenes where the gross bodily fluids and functions were underscored. Clearly, may pinaglalaban din si RM pagdating sa depiction ng kadiring mga bagay na ginagawa ng mga katawan natin sa mga nobela. Merong mga pangugulangot, pagkamot ng bayag, pag-amoy ng hininga etc. At masasabi ko namang na-enjoy ko yung grossness.

There were moments when characters were used as mouthpieces. And I thought hindi ganon ka-elegant yung pagka-insert ng mga opinyon nya sa narrative. For one, RM has some strong opinions about Filipino readers who seem to prefer English novels, which I do not agree with. I tend to give Filipinos more grace just because our colonial past, our government, and the systems here are shit.

It’s the novel’s political dimension that I enjoyed the most. It felt to me like I was let in on a secret. I should say tho, that all the horrific scenes happen around this political dimension; there’s torture, mutilation, and bestiality (which thankfully was not depicted in a graphic way.) And I know that politics in rural areas of the country are violent—who can ever forget the Maguindanao Massacre?—but it’s important to be reminded.

Overall, this is not a favorite book, but I’m not giving up on RM Topacio Aplaon yet. (hello, cognitive dissonance!) I still have two of his books that I want to read before I can say for sure that he’s not the author for me.

May pakiramdam akong maiinis si RM Topacio Aplaon na Ingles ‘tong review ko ng libro nya, but whatever.

#book review #bookblr #booklr #philippine literature #topograpiya ng lumbay #rm topacio aplaon

[tigre-edi-rawr]

how are you

The realest answer would be... not okay kasi nagooverthink, pero somehow busy thinking of my plans and future haha!

Dahil nagtanong ka naman, ikkwento ko na rin sayo, kunwari bestfriend kita.

I am planning on changing my life bigtime... right now, I am rediscovering myself again. I realized I have been living for others most of my life. Kailangan makatapos para maging proud si parents. Kailangan magsakripisyo para masaya si jowa. Kailangan makaipon para sa birthday ni ganito, para may maibigay ako sa pamangkin ko na pasalubong, para madala ko sila sa lugar na to. Kailangan pabayaan yung sarili kasi kailangan unahin yung mga taong mahahalaga sakin. Tho, not all the time because I'm no martyr, pero narealize ko lang na hindi ko naalagaan yung sarili ko sa lahat ng paraan kung paano ko alagaan yung feelings na family ko o ng jowa ko. I am always dependent and surrounded by people na mahalaga sakin na... ginawa ko silang mundo. I always prioritize them first, mostly never myself. Kasi masaya naman ako basta masaya sila eh. Liit lang ng kaligayahan pero fulfilling.

I left home because I felt like as long as I stay in that house with my family, all I will do is prioritize them still. Who doesn't want to give their everything to their parents, right? Kaya I moved out. (At may sama rin ako ng loob tbh hahahahaha) I wanted to be independent, sa lahat ng sulok ng buhay. Emotionally. Physically. Mentally. Decision making. Drive sa buhay. Everything. AND BE HEALTHY. So my life would run like how I want it to be. Walang opinyon ng iba. Walang nakadepende para kanino. Walang makakaapekto sa diskarte ko, lalo sa mental health ko araw-araw. AND IT ALL HAPPENED. IT WAS FUCKING WORTH IT!

Ang problema ko nalang ngayon, mag-ipon. Paano mas makakaipon? Saan ko dadalhin yung sarili ko as a reward? Travel plans. Food meal plans. Puro adulting problems nalang.

Now, another issue for me is dependent ako sa partner. Siguro simula highschool, hindi na ako nabakante. Baka once lang, noong masiyado pa akong hopeless romantic and I really wanted to end up with my someone special na ex ko haha. Pero after non, I was never vacant for more than a month. Which is fucked up. I was consumed with fairytale thoughts, nilamon ng pagiging hopeless romantic kaya kada may butterflies sa putanginang stomach, kilig, edi go na, jowa. Biggest lesson! Men are a waste of time, energy, and love. Lahat ng minahal ko, parang sa kanta ni Toni Fowler "tahimik lang sa umpisa" puro mga anghel sa umpisa pero in the end, all I got was pain and heartbreaks. So ayun, dami kong sabi, I'm really trying my best right now to just focus on myself... my career, lifestyle, mindset, logic, thinking, perspective in life, basta yung pagkatao ko ba in general. I want to solely focus on myself. Lahat ng pagmamahal, pag-aasikaso, oras, sa sarili ko lang. For the first time in a very long time, I wanted to be single yung tipong ang lalabas na sa bibig ko ay "why do I need men? Why would I need a man to love me? Anong purpose? For what?" And right now, I learned to completely not rely or depend to someone. My emotions, chores, money problems, kahit nga mood swing ko na bigla nalang ako parang madedepress, lahat RESPONSIBILITY KO na ako lang yung nagfifix mag-isa. Sobra, sobra, sobrang fulfilling niyan insan. Kahit i-mekus mekus na ako ng mga insan sa buhay, kayang kaya ko tumayo mag-isa.

Kaya somehow I am happy because it turns out hindi lahat ng lumang ako eh nawala ko. Yung pagiging masayahin, mapagmahal sa mga taong mahalaga sakaniya, ewan... parang namimiss ko siya, yung Dathnee noong batang-bata pa. Pero sinisikap kong ibalik lahat, repair all the damages or just make it heal atleast.

And anon, to end this answer, I am making things happen for me. It's hard but I'm making it possible, I hope you are too. Thank you for asking about me! Kwento ka rin if you want hahaha

#ask

[grokebaby]

(oc ask) MEWMEW. what is ur honest opinion on evilicus cjhsjfhehfhjd

...

"Why."

"I want to kneow why."

"How did nyou feel? What did nya think?"

"Were you afraid? Hurt? Is that why you did it all? Or did this make nyou happy?"

"Did you feel cared for?"

"Anyaway.. Maybe In the end it doesn't matter all that meouch. The damage is already done, though being fixed little by little. My honest opinyon? It's hard to sum up in short.. But I will say, Evilicus is the exact reason I want to be optimistic. Hopeful. Help others see the beauty and joy, and silly-funny of life."

"Maybe Evilicus has just.. Yet to notice?"

#Ask #Oc ask game #Oc asks #Mewmew Agricola #Dark lord Evilicus #Oc lore #I had to leave out art from this.. Bc. Image limit u_u #Ty for a very uhhhh explorative? Ask? #Pls enjoy I put alot into it lol

[yb-cringe]

Scardubs ship opinyon...

SCARDUBS… aGood.. theyre so- i dont even need to say it do i they were basically married back in s7. mayor and right hand man… i loveee that one artist that did the s7 scardubs comics… all yearning and sweet oh my gkd

#sorry this is incomprehensible #asks #hermitshipping

[kimhortons]

“sino dito naguguilty dahil pina-prioritize mo yung budgetng binuo mong pamilya.”

nakita ko lang yung isang shared post sa page ng Relationship Matters PH sa facebook—di ko makuha yung link. di naman ako super relate pero naiintindihan ko yung pinang gagalingan ng nagpost kasi nafeel ko rin yon. ang daming mapanghusga sa comments, karamihan puro toxic positivity. kesyo, “mas lalo kang ibi-bless at uulanin ng biyaya kung hindi mo pababayaan ang magulang mo.” ewan, alam ko yung point pero ang cringe pakinggan. ayaw ko talaga nakakatanggap din ng mga ganyang opinyon e. like diba, sana alam muna yung buong kwento at pinang gagalingan nung tao.

sabi nung nagpost, able pa naman mag trabaho yung mga magulang niya, binigyan niya ng small business, pero nalugi lang. tsaka waldas at mabisyo daw yung tatay niya noon at di nga daw marunong mag budget. parang umaasa lang talaga na may mag abot. may nag comment pa, “you are feeling guilty because you know you can do something for your parents and you choose not to do it.” parang di nag babasa. kaloka talaga. dun talaga ako nakarelate sa inaayos mo yung financial mess mo para hindi ka matulad sakanila tapos feeling ng iba nag dadamot ka sa magulang mo. nagbibigay naman hindi lang talaga sapat.

ganito yung nafifeel ko non e. kahit anong bigay ko, hindi sapat kahit halos wala ng matira, ni hindi na nga ako makapagtabi para makaipon, wala paring kwenta akong anak kasi hindi enough yung nabibigay ko sa abot ng makakaya ko. nakapag bayad ka na ng bills, oobligahin ka pa mag bigay ng isang libo kada sahod? e magkano ba sinasahod ko nun tuwing kinsenas at katapusan, 5-6k lang. syempre may personal din akong bayarin, 1500-2k na allowance every sahod, wala talagang natitira. yun din yung hindi maintindihan ng tatay ko e. di katulad ni mommy noon, never niya ako inobliga magbigay, pero pag nanghingi siya para sa kulang sa bills hindi naman ako nagdadamot.

kaya ito, mas pinili ko nalang muna lumayo para atleast hindi ko kailangan mafeel na obligado ako kasi wala naman ako dun. pero plano ko parin mag bigay kahit sakong bigas kada buwan o grocery. mga goods na, hindi na pera. tulong parin naman yun diba. tutal baryang barya lang naman sakanila ang 500 okay na yun kung wala naman ako dun. gusto ko rin kasi maging maayos ulit yung relasyon ko kay papa, kasi nung magkalayo naman kami okay naman kami. baka mas mabuti talaga na hindi nalang kami magkasama sa iisang bubong. maayos naman akong umalis dun kaya okay na yun. sarili ko muna sisimulan ko ayusin ulit.

ito pala yung link.

#blah

[wittykahitcorny]

Hindi sa lahat ng pagkakataon ay mahalaga ang iyong opinyon. Kaya kung wala kang sasabihing maganda, mas mabuting manahimik ka.

[upismediacenter]

OPINION: ‘DI BA HOLIDAY NGAYON?: Ang Hamon ng Holiday Economics sa Kinabukasan ng Pilipinas

Photo credit: Julia Intrepido

Inilabas ni Pangulong Ferdinand Marcos Jr. noong ika-16 ng Nobyembre 2022 ang Proklamasyon 90 na binabago ang mga petsa ng tatlong opisyal na holiday para sa 2023. Dito, inanunsyo ni Marcos ang Enero 2 bilang karagdagang special non-working day. Mula Abril 9 naman, na pumapailalim sa isang araw ng Linggo nitong 2023, inilipat ang taunang paggunita ng Araw ng Kagitingan sa Abril 10, isang Lunes. Ang taunang petsa ng Bonifacio Day ay Nobyembre 30 na pumapailalim sa isang Huwebes, ngunit ngayong 2023, ginunita ito noong Nobyembre 27, ang pinakamalapit na Lunes sa orihinal na araw nito. Sa paggamit ng “prinsipyo ng holiday economics” nagdagdag si Pangulong Ferdinand Marcos Jr. ng isang karagdagang espesyal na araw na walang pasok at inilipat ang dalawang holiday sa Lunes upang makabuo ng mas mahabang katapusan ng linggo. “There is a need to adjust these holidays pursuant to the principle of holiday economics wherein a longer weekend will help encourage domestic travel and increase tourism expenditures in the county,” ayon kay Marcos Jr.

Hindi kay Marcos Jr. nagpasimula ang biglaang paglilipat ng mga araw ng pistang opisyal. Taong 2007, termino ni Dating Pangulong Gloria Macapagal Arroyo, isinabatas ang Republic Act 9492. Ipinakikilala ng proklamasyong ito ang konsepto ng movable holidays. Nakasaad dito na kung ang pagdiriwang ay papatak nang Miyerkules, iuurong ang obserbasyon nito sa pinakamalapit na Lunes sa araw ng holiday. Kung sa Linggo naman ito papatak, ang kasunod na araw ang ituturing bilang holiday. Mayroon pang isang talaan sa website ng Official Gazette na nagpapakita ng listahan ng mga regular holiday ng bansa; at kataka-taka dahil tila hindi itinuturing na mahahalagang araw ang Rizal Day, Bonifacio Day, maging ang Araw ng Kagitingan. Bakit ang Lunes na pinakamalapit sa mga petsang ito ang itinuturing na holiday, hindi ang mismong araw na nangyari ang mga makasaysayang kaganapang ito? Sa paglipat ba ng mga opisyal na petsa ay nagagampanan ang esensya ng pagdedeklara nito bilang opisyal na holiday sa simula’t sapul? Maliit na usapin lamang ba ito, na basta’t maisipan ng pangulo na gusto niya ng long weekend, magpapasa na siya ng batas para baguhin ang tamang araw ng pagdiriwang ng isang holiday?

Hindi ang ekonomiya ng isang bansa ang kaniyang esensya. Lahat naman tayo ay naghahangad ng maunlad na Pilipinas—abot-kaya ang mga bilihin, mababa ang presyo ng langis, malaya mula sa mga kadena ng kahirapan. Ngunit ang ekonomiya lang ba ang marapat ikonsidera sa bawat desisyong pinipili ng pangulo? Sa aming opinyon, ang kasaysayan ng isang bansa ay ang kaniyang kaluluwa. Ang daan-daang taon na lumipas, ang libo-libong kuwento, ang ‘di-mabilang na sakripisyo ng ating mga bayani ay hindi karapat-dapat limutin para lang bigyang-daan ang isang araw na mas malaki ang kikitain ng mga malalaking kumpanya. Sabi nga ni Jose Rizal, “ang hindi marunong lumingon sa pinanggalingan ay hindi makakarating sa paroroonan.” Paanong makauusad itong bayan kung hindi niya kinikilala ang mga taong nakipaglaban para sa kaniya? Lalong nagiging malabo ang kinabukasan—darating ang araw na dahil sa batas na ito, makakapagliwaliw nga tayo sa SM kasama ang ating pamilya, ngunit hindi na makikilala ng ating mga anak ang mga bayani ng ating lahi gaya ni Andres Bonifacio. Alam man nilang araw ng kapanganakan niya ang Nobyembre 30 dahil nakasulat sa teksbuk at itinuro ng kanilang titser, ngunit mababatid nating hindi nila ito gugunitahin, sapagkat taun-taong magbabago ang araw ng selebrasyon para sa holiday na ito. Ngayong taon, noong Nobyembre 27 ipinagdiwang ang kaarawan ni Bonifacio; ngunit sa susunod na taon, Nobyembre 25 ang ituturing bilang araw ng paggunita. Hindi ba’t talagang nakakalito? Natiyak naman na ng mga historyador ang araw ng kapanganakan ni Andres Bonifacio, ngunit nag-iiba taun-taon ang araw ng selebrasyon. Hindi ba sapat ang paggalang natin sa bayaning ito upang gunitahin nang maayos, sa mismong araw lamang, ang kaniyang kaarawan?

Tunay na nakakapagpabagabag ang mga problemang madudulot ng holiday economics sa ating bayan. Sa bawat pagkonsidera at pagpapauna natin sa ekonomikong kalagayan ng bansa ay siya namang pagbagsak ng pansariling pagkakakilala ng mga mamamayan sa kasaysayan. Malaking papel ito sa pagpapanatili ng pagkakakilanlan natin sa ating sariling kultura at upang maitaguyod ang pagkakaisa sa mga Pilipino. Ang pagtalakay sa koneksyon sa pagitan ng nakaraan, kasalukuyan, at hinaharap ay magbibigay-daan sa atin na maalala at mailapat ang kasaysayan sa ating pang-araw-araw na buhay. Ang kawalan ng sapat na pakialam at koneksyon sa mga nangyari sa ating nakaraan ay maaaring magbubunga ng historical amnesia.

Ang historical amnesia ay ang sadyang pagpapatuloy ng maling salasay sa kasaysayan. Ito ay isang sitwasyon kung saan maaaring mabaliktad ang dalawang panig—ang nang-alipusta ang nagiging mabuting bida at ang mga naalipusta ang naging masamang kalaban. Dahil sa amnesia na ito, nauudlot ang pangangalap at pagkaalam ng mga tao ng kabuuang impormasyon ukol sa kasaysayan, sapagkat mas nananatiling litaw at buhay ay ang salaysay na konvinyent para sa mga taong may makasariling political agenda. Ang kasaysayan ay dapat na isang kaalaman at isang salaysay na taglay ng lahat. Ang kamalayan ukol sa ating sariling kasaysayan ay makakatulong upang makita ang mga epekto at sanhi ng mga pagkabigo sa lipunan at matuto mula rito.

Nang tanungin ang dalawa sa mga teen housemates ng reality TV show na Pinoy Big Brother (PBB) kung paano kinikilala ng mga Espanyol ang tatlong Pilipinong pari noong 1872 na sina Mariano Gomez, Jose Burgos, at Jacinto Zamora, sa pagkuha ng pahiwatig mula sa mga unang pangalan ng mga pari, isang housemate ang sumigaw ng, “Marjo!” Nang lumabas na mali ang kaniyang sagot, ang karibal niya ay mabilis na sumagot naman ng “MaJoHa!” Matapos ang inisyal na pagtawa, unti-unti, mapapaisip ka: Ano na nga ba ang mga tinuturo sa mga kabataan ngayon? Bakit ang simpleng pangalan ng mga taong bahagi ng ating kasaysayan tulad ng GomBurZa ay hindi na alam ng iba? Makikita rin sa mga naging tugon ng mga PBB housemates sa iba pang mga katanungan na may kaugnayan sa kasaysayan na nangangailangang mapabuti ang sistema at kalidad ng edukasyon, lalo na sa pag-aaral ng Kasaysayan ng Pilipinas. Gayunpaman, ang PBB episode na ito ay isa lamang sa maraming indikasyon ng learning crisis sa bansa. Ang pagsasanay sa mga estudyante na aralin ang sarili nating kultura at kasaysayan ay higit pa sa pagsasaulo lamang ng mga pangalan, petsa, at lugar ng mga naratibong nakakaapekto sa kasalukuyang panahon. Ang mga digital tools, gaya ng social media, ay maaaring makatulong sa pagkuha ng atensyon at interes ng kabataan, upang maengganyo silang pag-aralan ang mga kaganapan noong unang panahon. Marapat nating gawin ang lahat ng paraan, upang mapanatiling relevant at hindi tuluyang mawaksi ang kahalagahan ng kasaysayan mula sa ating sistemang pang-edukasyon.

Matatandaan din ang usapin ng World War II comfort women na matapos ng 70 taon lamang lumitaw at napatunayan dahil sa takot ng mga babaeng biktima na magsalita sa gitna ng isang mundong pinamumunuan ng kalalakihan—sino ba naman ang makikinig sa kanila? Ang simbolo ng katapangang ipinakita ng mga babaeng isinatinig ang kanilang mga napiping boses upang ikwento ang malalagim na kaganapan noong panahon ng digmaan ay umantig sa damdamin ng mga Pilipino. Ang matapang na pagsasabi ng totoo ng mga babaeng ito ay ultimong nagbigay-daan sa pagtataguyod ng mga sining ng paggunita sa kanila, gaya ng dulang Nana Rosa at isang estatwang pinangalanang “Filipina Comfort Women.” Ngunit noong 2018, palihim na inalis ang monumentong nagsilbing alaala ng kanilang masidhing pagtitiis. Pero bakit? Bago alisin ang estatwa, kinontak di-umano ng Japanese Embassy ang gobyerno upang ipahayag ang kanilang concern—marahil ay dahil sa pag-aalalang baka masira ang kanilang reputasyon at relasyon sa bansa sapagkat patuloy na ipinapaalala ng rebulto ang kanilang mga kalupitan noong digmaan. Ang labanang ito ay markado sa bawat nasyon at hindi kailanman mabubura sa kasaysayan, kaya’t hindi magandang simbolo na pumayag ang pamahalaang ipaalis ang kaisa-isang bagay na, paglipas man ng maraming taon, mananatiling nakatayo bilang paalala. Hindi man tuwirang inamin ng Dating Pangulong Duterte ang kaniyang bahagi sa desisyong ito, ang mismong pagsang-ayon niya na ayos lamang na mahugasan ang dugong nasa kamay ng mga Hapon sapagkat nagbayad naman na sila ng milyones ay tanda na handa ang mga pinuno nitong bansa na ipagkanulo ang taumbayan kapalit ng pera.

Ang kalaunang pagkalimot ng taumbayan sa mga bayaning nag-alay ng buhay ay sumasalamin sa kawalan ng respeto ng gobyernong hinahayaang mabaluktot ang kasaysayan ng nasyong ito.

Dagdag pa rito, dahil sa proklamasyong ipinatupad ni Arroyo, mas napadali ang pag-aamyenda ni Marcos Jr. tungo sa pagbubura ng isang napakahalagang pangyayari sa kasaysayan ng ating bansa: ang EDSA Revolution. Inilabas ng Palasyo ang Proklamasyon Blg. 368 na nagsasaad ng opisyal na national holidays, non-working days, at special non-working days para sa susunod na taon. Nabanggit dito ang selebrasyon ng Chinese New Year (Pebrero 10), All Souls’ Day (Nobyembre 2), Feast of the Immaculate Conception of Mary (Disyembre 8), ngunit wala ang komemorasyon sa ika-38 sanang anibersaryo ng EDSA Revolution. Ang ibinigay na paliwanag ng Administrasyong Marcos sa pag-aalis ng EDSA Revolution Anniversary bilang isang holiday ay papatak ang Pebrero 25, 2024 sa araw ng Linggo. Wala raw saysay, ni sosyo-ekonomikong dulot, kung idedeklara pa ito bilang isang special non-working holiday. Rest day naman daw ito ng mga manggagawa, sabi nila. Tama naman sila. Ngunit sapat ba itong dahilan upang tuluyang alisin ito sa listahan ng mga holiday? Hindi patas sa mga bayani noong Martial Law kung aalisin ang inilaang paggugunita sa araw na tuluyang napaalis sa puwesto ang diktador na nagpahirap sa bayan sa loob ng tatlong dekada. Hindi makatarungan kung ating lilimutin ang pagmamartsa ng taumbayan patungo sa sinag ng kasarinlan.

Ang ipinatupad na ito ni Marcos Jr. ay isang halimbawa ng mga taong may sariling adyenda kaya’t ipinipilit na manipulahin ang naratibo ng kasaysayan. Hindi ba’t ito rin ang pilosopiya sa usapin na ang palaging narerekord lang sa mga libro ay ang mga nagtagumpay sa digmaan? Ang mga ibinibida lang ay ang mga makapangyarihan, ngunit hindi nakikita ang pinagdaanan ng mga ordinaryong tao, sapagkat hindi katala-tala ang kanilang pangalan sa mga pahina. Tanda ang kagahaman ng isang tao upang pabanguhin ang kaniyang imahen at baliktarin ang kasaysayan kahit na taliwas ito sa naratibo ng kasaysayan. Ano ang kahihinatnan ng bayan kung ang kaniyang kasaysayan ay binubuo lamang ng mga salaysay na nagbebenipisyo sa mga taong pinaiiral ang kani-kanilang pansariling interes? Ano na ang magiging identidad ng Pilipinas kung tinatabunan at hindi binibigyang importansya ng mga taong nakaupo ang kasaysayan nito? Tila hindi sapat ang buhay na inialay ng mga bayaning sina Andres Bonifacio, Jose Rizal, ng mga nag-aklas noong Batas Militar para sila’y mabigyan ng isang araw ng paggunita at pagpupugay. Tila hindi sapat ang dumanak na dugo’t pawis sa lupain nitong bayan. Sa isang proklamasyon lamang, mawawaksi ang lahat ng sakripisyong nagtaguyod sa bansang Pilipinas at ang nasyonalimong dapat sanang mataglay ng mga Pilipino ay patuloy lang din na lalabnaw.

Kapwa magkaiba ang pagsasaalang-alang sa ekonomiya at pagpapahalaga sa kasaysayan ngunit kapwa ring may mahalagang ugnayan ang dalawa. Hindi kailanman dapat magtunggali ang dalawang ito sapagkat pareho nitong binubuo ang Pilipinas. Kung ngayong hindi pa burado ang lahat ng alaala, ngunit madali nang piringan at utuin ang mga mamamayan—paano pa sa hinaharap, kapag nasunog na ng mga maysala ang lahat ng mga ebidensyang nagtuturo at nagpapanagot sa kanila? Hahayaan lang ba natin ang mga taong may pansariling adyenda na gawin ang anumang konvinyent para sa kanila, kahit na ito ay magdudulot ng pasakit sa taumbayan? May obligasyon tayo bilang mga mamamayanng na panatilihing buhay ang kasaysayan sa pamamagitan ng pag-alala lalo na sa panahong itong ang mga pinagkatiwalaang magpatakbo ng lipunan ay kumikilos upang burahin ang mga bahaging hindi pumpabor sa kanilang pansariling interes. Nagpapatayo tayo ng mga monumento at isinusunod pa ang pangalan sa mga kilalang tao upang alalahanin at bigyan sila ng pagpupugay, ngunit hindi naman natin ito pinag-uukulan ng pansin, kaya’t kalaunan ay nakakalimutan. Marapat nating pakatandaan: walang Pilipinas kung wala ang mga Pilipinong lumaban at bumitbit nitong bayan patungong kalayaan. Ngayon, nasa ating mga kamay ang kapangyarihang ipagpatuloy ang pakikipaglaban upang maisalin ang mga kwento ng bayan hanggang sa susunod pang mga panahon. // nina Sophia Dormiendo at Wynelle Llaguno

MGA SANGGUNIAN:

Aurelio, J., Subingsubing, K., & Corrales, N. (2023, Oktubre 14). Bongbong Marcos removes Edsa People Power anniv from list of holidays. INQUIRER.NET. https://newsinfo.inquirer.net/1845454/marcos-removes-edsa-from-list-of-holidays

Chi, C. (2023, Setyembre 11). DepEd denies political pressure behind removal of 'Marcos dictatorship' in curriculum. Philstar. https://www.philstar.com/headlines/2023/09/11/2295541/deped-denies-political-pressure-behind-removal-marcos-dictatorship-curriculum

Chua, X. (2019, January 1). Day of collective shame: When the comfort woman statue was removed. GMA News Online. https://www.gmanetwork.com/news/opinion/content/680016/day-of-collective-shame-when-the-comfort-woman-statue-was-removed/story/

Forgeard, V. (2023, Agosto 2). The Fabric of Society: How Holidays Shape and Define Cultures. Brilliantio. https://brilliantio.com/why-are-holidays-important-to-a-culture/?fbclid=IwAR2L_CPXLedkOawfRc0H_4-KEpPMiyNGqztQfieRZuZXRCo_WxHXmxPMh_M#:~:text=They%20serve%20as%20a%20platform,social%20values%20and%20historical%20events

Pag-iwayan, J. (2022, April 19). Why we should be alarmed with #MaJoHa. Manila Bulletin. https://mb.com.ph/2022/04/18/why-we-should-be-alarmed-with-majoha/#google_vignette

Proclamation No. 368 | Declaring The Regular Holidays And Special (Non-working) Days For The Year 2024. (2023). https://www.officialgazette.gov.ph/2023/10/11/proclamation-no-368-s-2023/

Republic Act. No. 9492 | An Act Rationalizing The Celebration Of National Holidays Amending For The Purpose Section 26, Chapter 7, Book 1 Of Executive Order No. 292, As Amended, Otherwise Known As The Administrative Code Of 1987. (2007). https://www.officialgazette.gov.ph/2007/07/24/republic-act-no-9492/

Sarao, Z. (2023, Oktubre 13). February 25, Edsa People Power Anniversary, not a holiday in 2024. INQUIRER.NET. https://newsinfo.inquirer.net/1845243/february-25-edsa-people-power-anniversary-no-longer-a-holiday-in-2024/

70 years on, the “comfort women” speaking out so the truth won’t die. (2015, September 2). Amnesty International. https://www.amnesty.org/en/latest/campaigns/2015/09/70-years-on-comfort-women-speak-out-so-the-truth-wont-die/

#MC2024 #Opinion #Filipino #Sophia Dormiendo #Wynelle Llaguno

[paulinefajardo]

Personal na blog ni Pauline

DULOT NG SOCIAL MEDIA SA ARAW-ARAW NATING PAMUMUHAY

Sa panahon ngayon, hindi na natin makakaila na naging parte na ng ating pang araw-araw na pamumuhay ang internet, lalo na sa mga kabataan at mga estudyante. Tayo ba bilang mag-aaral nagagamit ba natin ng may kabuluhan ang ating social media accounts?

Ang social media ay may interactive platform na kung saan ang isang indibidwal at mga komunidad ay maaring magbahagi, lumikha, at tumalakay. Nagbibigay daan ito upang mapalaganap at mapatibay ang pagbabago sa komunikasyon sa pamamagitan ng mga organisasyon mga komunidad at mga indibidwal.

Ang ating mundo ay nasasakop na ng social media maraming mag-aaral ang gumagamit nito kaya mabilis din silang mapaniwala at maimpluwensyahan ng kanilang mga nakikita, nababasa at napapanood ngunit hindi lahat ng mga impormasyon at detalye mula rito ay tama dahil madalas ang mga impormasyon galing dito ay kung hindi kulang ay may sobra at dahil iyon sa pag-eedit.

Maraming positibong epekto sa atin ang social media. Una, magiging mas madali at mabiis ang paghahanap ng impormasyon. Sa tulong din nito magkakaroon tayo ng access sa mga balita, mga tutorial at mga artikulo na magpapalawak ng ating mga kaalaman. Ito rin ay nagsisilbing paraan upang mas mapadali ang ating pakikipag- ugnayan sa ating pamilya at kaibigan , lalo na kung tayo ay malayo sa isa't isa.

Gayunpaman, mayroon ding negatibong epekto ang social media isa na rito ay ang "cyberbullying" o ang pang-aasar at pag-atake sa ibang tao sa internet. Ang mga social media platforms ay nagbibigay ng banta sa privacy at seguridad ng mga tao. Madalas na nararanasan ng mga indibidwal ang paglabag sa kanilang mga karapatan at pagyurak sa kanilang dignidad dahil sa maling paggamit ng social media. Hindi rin mapipigilang ang paglaganap ng mga pekeng balita o "fake news" ito ay nagdudu- lot ng kalituhan at hindi mamaring basehan ng tamang desisyon at opinyon.

Kaya naman bilang mga gumagamit ng social media ay mahalagang alam natin ang totoo sa hindi, ang tama sa mali, maging responsable at balanse sa paggamit nito. Sa tamang paggamit at responsableng pagkilala sa mga epekto ng social media ay magiging isa itong kapaki-pakinabang na kasangkapan sa pag-unlad ng lipunan.

[ligayangdala]

sungchan breeding kink gjmdkrjfndf

HGNNBHHGHHH sorry ngayon lang nakapagpost potangina nalasing ako kagabi at kakagising ko lang 💀

when enemy-slash-fubu!sungchan spotted you in the crowd, alam niyang may mangyayari sainyo. wala namang bago, parehas lang kayong nagbangayan kanina sa klase at nainis siya dahil ang opinyon mo ang kinampihan ng prof niyo— ang bagay na ayaw na ayaw niya. competitive kasi si sungchan, gusto niya siya ang palaging tama, ang palaging nananalo, kaya tuwing nagdedebate kayo sa klase at natalo siya, matic sa kwarto ang punta mo pagkatapos. lalo pang uminit ang ulo nito dahil sa ikli ng suot mong palda, isama mo na ang paghawak mo sa leeg ni jaemin. parang nilalandi mo kasi ito, kahit alam ni sungchan na wala siyang karapatan na magselos dahil wala naman kayong label at kilala kayong dalawa sa campus na magkaaway. "dahan-dahan lang sa pagtitig, bro. baka matunaw kung sino man 'yang tinititigan mo" tawa ni shotaro sa gilid niya, agad niyang inubos ang alak na iniinom niya at tumayo papunta sa'yo.

"fuck, channie!" ungol mo nang bigla niyang paluin ang pwet mo at bilisan ang pag galaw sa'yo, "sungchan—"

"ikli ikli ng palda mo, wala ka pang suot na panty, tapos pinaparada mo 'yung katawan mo? i'd fuck a baby in you para malaman nila kung kanino ka lang" ngisi nito, binilisan at hinigpitan niya ang kapit niya sa pwet mo para siya ang mag gagalaw sa katawan mo. "magkaaway man tayo, pero ako lang magpapaungol sa'yo ng ganto kalakas"

pinutok ni sungchan sa loob ang tamod niya kaya naman napangiti ka at tinitigan ito, humalik ka sa pisngi at umalis sa kandungan niya. inayos mo ang palda mo, "selos ka to the point na you want to breed me?" ngisi mo, "we're enemies, sungchan— as if i'd want your babies"

#🎭 admins #📥 ligayangdala asks #💭 ligayangdala thoughts #sungchan hard thoughts

[hlarome]

Tumakas sa Kalakaran, Sumama Papuntang Anawangin!

Naranasan nyo na rin ba na dahil sa sobrang pagkasabik sa inyong lakad ay hindi ka na nakatulog? Ganyan kami ng aking mga pinsan habang naghihintay sa itinakdang oras papuntang Anawangin Cove sa San Antonio, Zambales. Ayon sa nakaraan nitong kasaysayan, nabuo ang Anawangin Cove noong sumabog ang Mt. Pinatubo noong taong 1991. Sa panahong iyon, naglabas ito ng malalaking abo ng bulkan sa mabatong baybayin ng San Antonio.  Ang dating mabatong baybayin ay naging malambot, at sa paglipas ng panahon, nagsimulang tumubo ang mga agoho tree. 

Sa kabilang dako, sa pagpatak ng alas-tres ng madaling-araw, kami ng aking mga pinsan ay nagsibangon at naghanda na para sa aming paglalakbay. Gamit ang sasakyan ng aking pinsan, kami ay lumarga na. Walang katapusan ang kantahan at kwentuhan ang naganap sa aming byahe. Hindi alintana ang pagod at ang kakulangan sa tulog. Habang patungo sa aming destinasyon, kami ay bumili na ng aming mga pagkain, inumin, at mga kagamitan na maaari naming magamit tulad na lamang ng waterproof phone pouch.

Nakarating kami sa Barangay Pundaquit ng mga alas onse ng umaga. Hinintay muna namin ang gagabay sa amin papuntang Anawangin Cove at kami ay sumakay na sa bangka. Sa paglarga ng aming sinasakyang bangka, aming nadaanan and nag gagandahang pormasyon ng mga bato. Sa pagsakay na iyon, hindi ko nagawang tanggalin ang aking atensyon sa asul na tubig at ang mga naglalakihang bundok. Hindi ako nagsisinungalin na ang tanawin na aking nakita ay nakakapagpabilis ng tibok ng puso at nakakawala ng hininga.

Noong kami ay nakarating na sa aming destinasyon, kami ay nagtayo na ng aming tent. Pagkatapos, kami ay kumain na ng biniling inihaw na manok at ang dala-dalang kanin. Noong medyo lumulubog na ang araw, kami ay walang atubiling naligo sa tabing dagat. Napakasaya sapagkat kasama ko ang aking mga ate at kuya. Napakaganda ng mga bundok, hindi nakakasawa ang iba't ibang kulay ng berde, at napakasayang makipaglaro sa alon. Pagkatapos magtampisaw, kami ay nagbanlaw na. Napakahirap magbanlaw sapagkat walang maayos na palikuran at ang daloy ng tubig ay mahina lamang. Wala ring signal sa Anawangin kaya naman mayroong mga oras na kami ay nababagot. Upang labanan ito, kami ay nagpapalitan ng mga kwento, opinyon, at mga ideya. Nilibot rin namin ang buong lugar at aking masasabi na tunay na napakaganda ng kalikasan. Dahil walang kuryente, nagawa kong pagmasdan at mas bigyang halaga ang ating kalikasan. Namulat ang aking isipan sa mga katanungan na magbibigay linang at aral sa akin.

Nang tuluyang lumubog ang araw, kami ay gumawa ng campfire, nagkuwentuhan, at natulog na rin. Hanggang ngayon, naaalala ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin, mga tunog ng insekto at ibon, at ang malansang amoy ng tabing-dagat.

Maaaga kaming nagising ng aming mga pinsan dahil sa kalampag ng dagat at ang ingay ng tao sa aming katabing tent. Mabuti na rin ito sapagkat kami ay nagpaplanong umakyat sa taas ng bundok at panoorin ang pagsikat ng araw. Habang kami ay umaakyat patungo sa taas, hindi ko mapigilang magdasal at humingi ng tulong sa Panginoon. Napakataas at walang maayos na daan patungo sa tuktok, hindi pa nakakatulong na ang aking suot sa paa ay sandalyas lamang. Namasa ang aking talampakan at puro lupa ang aking mga kamay. Hindi namin naabutan ang pagsikat ng araw at hindi rin namin naabot ang pinakatuktok sapagkat kami ay naubusan na ng hininga at ako rin ay ubod ng bagal. Sa kabila nito, hindi pa rin ito humadlang upang makita ang napakagandang tanawin sa Anawangin. Nakakamangha, sa oras na iyon aking hiniling na hindi ko makalimutan ang tanawin na iyon. Para akong nakakita ng ipinintang larawan, ngunit sa pagkakataon na ito, ito ay tunay at hindi isang larawan lamang.

Pagkatapos naming bumaba, kami ay umuwi na rin. Aking masasabi na ang Anawangin Cove ay isa sa mga destinasyon na kailangan mong puntahan bago ka pumanaw. Tunay na mawawala ka sa mga asul na dagat, mga berdeng bundok, at nakakamanghang pormasyon ng bato. Sa tamang pagpaplano, ang pagpunta at paglalakbay rito ay hindi rin gaanong kagastos. Walang signal at walang kuryente rito kaya naman mapipilitan kang makipag-usap sa iyong kasama na makakatulong upang lumakas ang magandang samahan at magbibigay sa iyo ng oras upang makapag isip-isip at makatakas sa magulong buhay ng lungsod. Ang paglalakbay na ito ay nagbigay sa akin ng kaliwanagan at pagpapahalaga sa ating inang kalikasan. Aking sisiguraduhin na sa aking bawat paggising, aking rerespetuhin at mamahalin ang ating kalikasan. Ano pa ang iyong hinihintay? Tara na't tumakas sa Kalakaran, at sumama sa kalikasan!

#nature #zambales #travel

[anything-but-predictable]

I miss Jollibee! Hindi ko pa din ipagpapalit sa kahit anong posh resto ever. Pag uwi ko susulitin ko talagang mag Jollibee with family. 😊

Hindi ko alam kung bakit, Jollibee in Saudi neither in UK doesn’t even come close to the taste especially ng Jolly chicken nor Jolly spaghetti sa Pinas 🤭

On the photo were my two friends that has totally different characters and personalities, Jen is one my to-go person if I need someone to talk to about random stuffs in life, like she’s just always there to listen, without any judgment. She never invalidates my feelings or opinions, most of the time she agrees to disagree, explain her point in a nice and very polite way. And she just tell me kung saan ako masaya, dun sya. And I think we all need a friend with that kind of energy, don’t we?

Unlike my other friend, Debbie May. She diagnosed me as depressed and anti-social which I’m still trying to process if saan ang pinagggalingan nya ng opinyon nya towards me quoting me as “depressed” and “anti-social” just because I am not on Facebook or Instagram at the moment. (And I was like, “what? Kelan ka pa naging Psychiatrist!?” I mean for me that’s major. It kind of hurt my ego to be honest.

I have always thought that I am very self aware and I work on it everyday. Just because I realized how important self-awareness is. Nothing can easily bother and triggers you when you’re self-aware. I try my best not to argue anymore or to explain myself. In the past, I used to be the kind of person that argues a lot and feel the need to explain my point, but growing old and becoming more matured, I just feel like I don’t have that energy anymore. What matters is I know what works for me, how to maintain my peace and I intend to do it for I as long as Im comfortable.

Some people just don’t get it and that’s totally fine. I guess I’ve just had enough of all the chaos in social media and it takes too much of my time, it came to the point where it became very unhealthy.

So, no, I don’t think I’ll be back anytime soon. Except of course for Tumblr. No body knows me here and I feel like this is my safe space that I will never find in any social media platforms. ✨

#jollibee #kwentong buhay #online diary #journal