Tumgik
#para 30
cartas-de-luchi · 5 months
Text
30/11
Para ti estrellita:
Hoy van 365 días desde que no estás, llevo contándolos todo este tiempo. No hay día en el que asumir tu pérdida sea fácil, no creo que lo haya nunca.
El universo me obligó a borrar las conversaciones, los audios y el registro de llamadas, pero al menos me dejó la música y las fotos, que es a lo que todavía me aferro. Me aferro a esa sonrisa un poco torcida y a la primera canción que compartimos.
A veces se me olvida que no estás, me despierto y mi cerebro me manda la orden de escribirte, y luego el golpe duele más. Porque quererte sigue siendo un tanto desgarrador y un tanto masoquista.
¿Sabes? Tu número está dado de baja, estoy segura que desde hace meses, pero antes de quedarme sin conversaciones todavía podía escribirte. El universo también me quitó eso. Y no es justo, porque ahora solo me quedan los poemas y las cartas.
La gente dice que debo pasar página, que ya está bien de llorarle a un fantasma, pero es que no saben lo que yo te quería y lo que me duele todo esto. No lo entienden y a veces siento que ni yo puedo hacerlo. Me hundo en un amor que me hace daño y en una pena interminable, no avanzo.
A veces, me asomo a la ventana y miro las estrellas. Allí estás tú, en la sonrisa de la luna creciente y en el brillo de la luna llena. Estás en las cordilleras de la izquierda y en el griterío de la derecha. Estás en las flores, en las espinas, en la tierra. Estás por todos lados y así, es imposible seguir.
El otro día recordé nuestro primer San Valentín: la llamada, las risas, la sorpresa, el que me descubrieras, la carta interminable, el amor. Luego pensé en el siguiente: la distancia, el tiempo, los enfados, los reproches, el amor innegable que seguía ahí. Al final, recordé el amor que siempre nos tuvimos y que nunca murió, ni siquiera ahora.
También estuve pensando en nuestras únicas navidades juntos, fuiste lo más bonito de aquel diciembre. Tu risa fue el mejor villancico y tu sonrisa la mejor iluminación, ni siquiera Caballero podía competir contra ti. Me gustaría volver a vivir esas noches interminables donde las anécdotas no tenían fin.
También pienso mucho en los sueños que teníamos, siguen siendo los más bonitos. Pienso en las metas que nos habíamos puesto, en las promesas que no cumplimos, en el amor otra vez. Nunca dejo de pensar en el amor.
Al final, supongo que me paso las horas, los días y los meses pensando en ti y todo eso que fuimos. En la vida que deberíamos tener y que no tenemos, en qué 2023 sin ti ha sido difícil, porque era nuestro año.
Ojalá sobrevivirte fuera más fácil o tuviera un manual de instrucciones, pero la pena es eterna y yo te voy a querer siempre niño estúpido. Ojalá te hubiera dicho una última vez lo tanto que te quería. Porque ahora solo son palabras susurradas al viento que no tienen respuesta.
Te echo de menos Andrés, siempre voy a hacerlo, pero espero que con los años sea menos difícil. Te quiero, en esta vida y en las que vendrán.
Descansa estrellita, yo seguiré luchando un poco más, gracias por ser mi Boulevard, Tu Weigel.
85 notes · View notes
paradoxolotl · 2 months
Text
Tumblr media
35 notes · View notes
sudaca-swag · 3 months
Text
igual no importa cuanto calor haga hoy, yo voy a estar como los viejos hinchapelotas haciendoles a todos acordar del verano dic 22 - feb 23 donde todos los días habían como 40°, lo menos que nos merecíamos este año fue un verano tranqui como este
30 notes · View notes
thaliasthunder · 1 year
Text
i literally have never watched star wars im so sorry Will (im not)
136 notes · View notes
narakoi · 6 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
30 MONEDAS
S02 E01 - El pueblo fantasma
38 notes · View notes
sambuchito · 8 days
Text
igual a veces soy el tiktok de cuando sos gay pero fuiste a colegio catolico entonces sos medio conserva porque no banco el poliamor cierren ese antro ya los conozco a uds putos con apego evitativo
15 notes · View notes
alalumin · 7 months
Text
Tumblr media Tumblr media
"Vindication"
Όπου ο Παυρινός βλέπει το όραμα της Ελευθερίας να τον περιφρονεί τη τελευταία στιγμή. Close up under the cut γιατί λατρεύω πως βγήκε
Tumblr media
39 notes · View notes
mangjeolie · 26 days
Text
Tumblr media
FILE: MANGJEOL SOOK. ACT: ENTRENAMIENTO.
12 notes · View notes
daryj · 2 months
Text
Tumblr media
fancy
feita em: 10.02.2024
#30MX30C - dia 24: música com mais de 10 anos de lançamento.
obs: qualquer inspiração, credite-me, por favor!
spirit  ✩  port
10 notes · View notes
christiebae · 2 months
Text
Tumblr media
𝐀𝑀𝐘𝐺𝐃𝐴𝐋𝐴 ⸻ pov.
trigger warning: menção a sangue e feridas.
A amígdala e a tênue fronteira entre memória e emoção, a designação mais comum é de que é responsável pela detecção, geração e manutenção das emoções relacionadas ao medo, bem como pelo reconhecimento de expressões faciais de medo e coordenação de respostas apropriadas à ameaça e ao perigo. Christopher parecia não usar muito essas funções, vindo do fato de ser um dos que mais está presente em situações de risco, não era um patrulheiro e muito menos estava na linha de frente de grandes batalhas, mas é como se fosse Pátroclo, quando fingiu ser Aquiles em uma batalha para trazer a esperança aos gregos novamente, sempre acaba se envolvendo a esse ambiente de grande perigo e sendo mais um idiota buscando a glória. Talvez pelo fato de ser família, amigo, irmão e amante dedicado a manter quem ele amava vivo e seguro, ele agia muito mais pela emoção do que pela razão e talvez essa fosse a sua maior fraqueza.
E através da memória, do primeiro ataque que sofreu e de quando precisou fugir constantemente de pessoas que acabavam caindo nos encantos de seus poderes, Christopher se limite um pouco em alguns pontos, como o fato de que precisava ao máximo daquele par de braceletes dourados e cravejados de pedras preciosas, havia uma explicação breve sobre aquela peça, não era nada útil para as batalhas e nem mesmo era considerado uma arma, mas para Christie, definitivamente, era a sua arma. Ouro dos deuses e as estrelas presas naquela peça, elementos ligados aos deuses, tudo isso fazia parte de sua arma e aquilo bloqueava o seu poder de tal forma que ele não conseguia fazer muita coisa quando queria, apenas quando retirasse as peças, o problema era que não tinha controle e as chances de um aliado cair nos seus encantos também eram grandes demais.
Um pequeno salto no tempo e podemos ver como ele está agora, e onde ele está. O corpo estava gelado e trêmulo, ainda que não fizesse mais frio, Christopher estava com calafrios forte correndo pelo seu corpo. Estava em um dos chalés se limpando quando tudo aconteceu, as lembranças vinham devagar, porque ele realmente só se lembra de acordar e perambular entre o caos sem saber exatamente o que fazer e para onde ir, quando percebeu que não tinha os seus braceletes, foi aí que ele decidiu apenas se esconder. O australiano parecia estar com febre, o sangue já seco de sua perna e de seus braços já não incomodavam tanto, o rapaz nem se importava com a dor que sentia, só não queria que ninguém o visse de forma alguma. Havia um tronco com uma abertura que lhe cabia bem, mesmo sendo um homem alto demais, ele estava protegido e se escondendo bem, ainda dentro dos limites do acampamento, mas longe dos olhos de quem poderia encontra-lo ali.
Podia ouvir o barulho do lago, podia sentir a brisa gostosa, ainda que fizesse o garoto estremecer por completo, aos poucos conseguia se lembrar, as madeiras sobre ele e a primeira ferida vindo junto com o prego que entrou, o movimento que fez acabou rasgando a região, os braços receberam a ferida do peso junto com as farpas, pedaço de maneira que entrou na pele e rasgos vieram quando conseguiu sair debaixo dos escombros. Nenhuma ferida grave ou profunda demais, apenas o suficiente para fazê-lo sangrar demais, mas a infecção poderia ser inevitável já que não havia cuidado. Além das feridas frescas, Christopher carregava cicatrizes diversas na região de seu pulso, de todas as vezes que se machucou por debaixo de seus braceletes e nunca cuidou devidamente, porque ele fazia isso sozinho escondido na floresta, na praia ou até mesmo no próprio chalé.
Esse era o seu maior medo, fazer pessoas lhe olhar com o mesmo olhar daquelas que se tornaram vítimas de seu poder. E por isso que decidiu ser um dos melhores guerreiros daquele lugar, estava decidido e determinado a isso, Christopher precisava ser útil para além do uso daquele poder, precisava ser forte o suficiente para proteger todas as pessoas que amava. Só por isso que decidiu se esconder pelo tempo que fosse necessário, trataria daquelas feridas quando tudo ficasse calmo e ele pudesse caminhar por entre os espaços sem ser notado, enquanto os braceletes estivessem sumidos, ele não voltaria.
7 notes · View notes
cartas-de-luchi · 5 months
Text
Chico roto.
Ay, chico roto, de ojos pardos y sonrisa torcida, hoyuelos invisibles y risa estoica.
Hoy hace un año que no estás y que ya no lo harás más, te echo de menos y te quiero.
Ay, chico roto, de chistes amargos y voz musical, lengua juguetona y piel color bronce.
Hoy hace un año que me dejaste y que tu risa desapareció, tu voz se convirtió en murmullo y duele el silencio que quedó.
Ay, chico roto, de sueños imposibles y fuerzas limitadas, de luna en la sonrisa y estrellas en la mirada.
Hoy hace un año que me rompiste el corazón y que dejaste de respirar, tus latidos se desvanecieron y mis lágrimas se terminaron.
Ay, chico roto, de luz brillante y magia sin igual, de amor borboteante y melancolía cortante.
Hoy hace un año que la melancolía te llevó al otro lado, que el dolor axfisiante te hizo abandonar los sueños que aún no habíamos tachado.
Lo que quedó después de ti, aquí, fue el eco de tus te quiero, las canciones susurradas y el amor eterno que te prometí.
Luchi
17 notes · View notes
sunnybergamota · 6 months
Text
As pressões, as pressões estão me alcançando
8 notes · View notes
llilli64 · 6 months
Text
Yo bien emocionada por vivir mi primer eclipse solar y que veo ni madres :/
7 notes · View notes
dedibelyegei · 7 months
Text
Tumblr media
A dolgok kezdenek izgalmassá válni, szerintem megszűnt ország még nem volt a blogon, hát most ez is eljött, egyből a szomszédból! Megdicsőült Jugoszláviából érkezik egy kicsit különlegesebb darab, habár ekkortájt nem volt szokatlan a bélyegértékek gyári átnyomása arrafelé. Bizony a '90-es évek elején tombolt már az elképesztő hiperinfláció, ahogy megkezdődött az állam lassú bomlása, így a dínár rohamosan vesztett értékéből, 1990-től négy év alatt összesen öt pénzreformot kellett, végrehajtani (vágták a 0-kat praktikusan), mígnem '94-ben, egyszerűen hozzákötötték az árfolyamot a német márkához.
Ez a bélyeg 1990-ből, még a folyamat elejéről származik, így még nem olyan drasztikus az átnyomás mértéke, mint a későbbiekben. Eredetileg a nyomás nélküli verzió az év eleje fele jelent meg egy négytagú 'Postai szolgáltatások' sorozat legkisebb tagjaként. Ja merthogy, bár elég borzasztóan látszik, de a képen egy postás adja át valakinek a levelét. Szóval az eredeti névérték 30 PARA, nem kell félni én is ma tudtam meg, hogy ez volt a dínár váltópénze, már amíg még volt értelme. A sorozat többi tagján telefonáló postáskisasszony látható igen raj színvilágban (40 para), földgömb és postai jelképek az 50 paráson, és egy nagy ugrással az utolsó egy 5 dináros, repülős légipostás darab. Érdemes megfigyelni, hogy a Jugoslavija felirat egyik bélyegen sem egyezik teljesen, vagy betűtípusban, vagy a méretezésben mindegyik eltér kicsit.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Na de aztán az infláció vágtatott, a bélyegnyomatok meg már megvoltak, így aztán az év második felében megjelentek a zöld 30 parás bélyegek, a nálam látható átnyomásokkal, immáron egy dínáros névértéken. Egyébként természetesen a többieket is elérte ez a sors, a 40-esből pl. két dínáros lett, ilyenek. Ezzel együtt természetesen azért ezekből jóval kevesebb lett kiadva, így aztán bár a használtak nem igazán képviselnek jelentős értéket, egy ilyen postatiszta mint az én példányom, akár 1000 forintot is kóstálhat tökéletes állapotban!
7 notes · View notes
julianalvarez9 · 8 months
Note
Christian is the only one following Marco Pellegrino 🥹 he put up a lil insta story welcoming him.
man loves his argentinians 💗
Tumblr media Tumblr media
11 notes · View notes
sambuchito · 7 months
Note
que haces despierta tan temprano?
este ask me dijo desempleada de 10 formas diferentes ......
Tumblr media
8 notes · View notes