#rariteitenkabinet

[lynchiangf]

☆ : give the first lines of a song which is originally in your language

&

✓ : funniest word in your language

💌🌟🩷

☆ : give the first lines of a song which is originally in your language

we werden ouder op het stille veld

we waren mager als het ochtendlicht

we lazen zwijgend in elkaars gezicht

hoe iedere dag zich weer opnieuw voltrok

(stefan en lisette, spinvis <3)

✓ : funniest word in your language

I really like to use "rariteitenkabinet" to describe any odd set of circumstances or people. also think krakkemikkig is funny :-)

#dankjewel lieverd!! <3 #ask

[roosvergeest-jaar2]

02-12-2022 - Plint + recensie

Gistermiddag nog de laatste clips toegevoegd en de video afgemaakt. Het filmpje was klaar en technisch gezien liep alles gelukkig soepel. Ik had de drie schermen (iMac, iPad en een iPhone) in de vensterbank gezet samen met de kleedjes, wat singeltjes, oortjes, AirPods, cd'tjes en muziekboeken, om een rariteitenkabinet van muziek te creëren. Hierboven zie je een stukje uit de video, omdat die zelf wat lang is om te uploaden. Hieronder foto’s van de expo zelf, helaas door het raam moeilijk vast te leggen.

Ook heb ik een bezoeker gevraag om haar mening over mijn werk. Naast een technische opmerking dat ze de muziek bij de koptelefoon te hard vond, miste zij de samenhang. In mijn tekstje stond dat het muzikale fragmenten waren die invloed op mij hebben gehad, zij zag die invloed niet terug. Ze speculeerde dat ze misschien ook werd afgeleid door de muziek.

#02-12-2022 #4D #Plint

[toosvanholstein]

Een krater op Mercurius en een winnend lot uit een 18e eeuwse loterij

Wat een krater op Mercurius en een winnend lot in de 18e eeuw met elkaar te maken hebben? Toos van Holstein legt 't uit in TOOS&ART van deze week. Het heeft dus zeker met kunst te maken. Met heel veel kunst! En met Rachel Ruysch. #kunst #art

De kans dat er ooit nog eens een krater op de planeet Mercurius naar mij wordt genoemd, schat ik niet overmatig groot in. Maar Rachel Ruysch is die eer wel te beurt gevallen. Zij ‘t pas in 2013, dus 263 jaar na haar dood. En dat die krater ook nog maar 64 kilometer in doorsnee meet terwijl Rembrandt er een heeft van wel 700 km? Ach, typisch mannenvoortrekkerij. Maar ook, hoeveel Nederlandse…

View On WordPress

#bloemstilleven #Cosimo de Medici #Düsseldorf #Florence #Frederik Ruysch #Heidelberg #Juriaen Pool #krater #Mauritshuis #Mercurius #Poen de Wijs #Rachel Ruysch #rariteitenkabinet #Rembrandt #Rijksmuseum #Sint Petersburg #Toscane #Tsaar Peter de Grote #Willem van Aelst #Wunderkammer

[thomas-didymus-weber]

#trowbackthursday remembering making this #specimen as part of my graduation project for applied graphics (toegepaste grafiek) at @academie.berchem years ago... What do you mean, a little bit creepy?😋. ............................. #tbt #creepy #creepyart #props #propmaking #propmaker #scuplture #puppetmaker #puppetmaking #mywork #artist #rariteiten #rariteitenkabinet #wunderkammer #curiosity #cabinetofcuriosities #hooves #demon #creative #memories #jar #macabre (bij Theater Didymus) https://www.instagram.com/p/CLJwSZyBxv0/?igshid=iytb8i3ljzq6

#trowbackthursday #specimen #tbt #creepy #creepyart #props #propmaking #propmaker #scuplture #puppetmaker #puppetmaking #mywork #artist #rariteiten #rariteitenkabinet #wunderkammer #curiosity #cabinetofcuriosities #hooves #demon #creative #memories #jar #macabre

[monsters-taxidermy]

We have uploaded some new monsters in our public Ebay and Etsy stores. This is a huge preserved dragon fish. #dragonfish #dragon #cabinetofcuriosities #wunderkammer #rariteitenkabinet #odditiesandcuriosities #oddtaxidermy #raretaxidermy #fishingmonsters #taxidermy #skullartwork #skullcollectors #deepseafish #deepseamonsters https://www.instagram.com/p/CBvRwg4ps7Z/?igshid=113ue7el6ualb

#dragonfish #dragon #cabinetofcuriosities #wunderkammer #rariteitenkabinet #odditiesandcuriosities #oddtaxidermy #raretaxidermy #fishingmonsters #taxidermy #skullartwork #skullcollectors #deepseafish #deepseamonsters

[jurjenkvanderhoek]

Werken tussen traditie en experiment in Wonderkamers

De Wonderkamers in Nijeholtwolde is zeker geen rariteitenkabinet. Op de nok van het dak prijkt nog voortdurend de naam waarvoor het kleine gebouw in vroeger jaren heeft gediend. Maar van fietsen is allang geen sprake meer sinds kunstenaar Sigrid Hamelink het Batavushuisje betrok en omvormde naar atelier en expositieruimte. Een werkplaats en een podium voor hedendaagse beeldende kunst. Meest eigen werk, want Hamelink is een productief mens. Vooral in de afgelopen corona periode is ze veel bezig geweest met het uitwerken en verbeelden van nieuwe inspiraties en ideeën.

Met regelmaat nodigt zij collega’s uit hun werk te komen exposeren in haar ruimte, ofwel bij te dragen aan de inrichting van de Wonderkamers. Haar eigen keramische werk verplaatst zich dan enigszins naar de achtergrond, maar blijft voor bezoekers toch wel voortdurend zichtbaar. En ook is het aan te raden een blik te werpen in de natuurlijke tuin en de bloeiende berm te volgen langs de Heirweg en de Stadburen richting Nijelamer.

Rariteiten als in merkwaardige voorwerpen of zonderlinge kunststukken vind ik er niet, maar wel een grenzeloze verbeeldingskracht in en de onmetelijke passie voor het unieke van kunst. In Wonderkamers kan ik me bij wijze van spreken onderdompelen in een inspirerende wereld vol beeldende kunst, en kijk ik door het raam naar buiten dan staar ik mijmerend over het laagland van de Stellingwerven. Op dit moment dwaalt mijn blik over het werk van keramist Bastiaan Postma en van textielkunstenaar Almas Pieters. Zij exposeren aan de Heirweg 57 hun bezienswaardige bijzonderheden om in de betekenis van dat zonderlinge vertrek te blijven, dat rariteitenkabinet – dat de Wonderkamers van Nijeholtwolde dus niet is.

Met smeuïge klei kun je alle kanten op, moet Bastiaan Postma gedacht hebben. En ruimtelijk gezien klopt dat. Zijn werkterrein beslaat abstracte beelden, dierenfiguren en toegepaste kunst. Van deze drie soorten van vormgeving worden voorbeelden getoond in de Wonderkamers. Uit de aloude traditie van de draaischijf stammen de potten en vazen. Maar Postma geeft daar letterlijk een eigen draai aan. Op de rondingen is een print gezet in een volkse stijl met een constructivistisch karakter. Een geverniste huid wisselt af met het matte uiterlijk van de gebakken aarde. De potten zijn sierlijk en ogen voornaam. Niet bedoeld te gebruiken, maar als decoratie van het interieur.

Als tussenvorm, de overgang van de ene toepassing naar het andere gebruik, zijn de vazen met een vreemdsoortige afsluiting. Een stop, dan wel deksel. Een kop van een toekan of hoofd van een schaap, maar ook op een lange hals het gestileerde snavelwerk van de gans. In een drietal staan ze opgesteld op een abnormale sokkel. Hamelink wijkt in haar inrichting van de betegelde expositieruimte namelijk af van de gangbare voetstukken voor beelden en objecten. Ze toog naar de kringloop en zocht daar voor dit doel eigenaardige tafels en staanders. Schuurpapier erlangs en een kwast verf erover, en zie daar het keramiek van Bastiaan Postma prijkt er luxueus op.

Onorthodox is Postma zelf ook in het materiaalgebruik. In de diervormen komt hij tot grappige uitingen als de snuit van een dolfijn tegen de muur, de bek van een krokodil met scherpe tanden en een blauw paardenhoofd dat zich in de vrije ruimte buiten peinst. De abstracte kant van zijn werk vind ik in dolgedraaide kannen. Vormen die zich vervormen, elementen die door het aardewerk steken. Deze verademing in figuratie bekijk ik met een glimlach, want Postma draait veel humor in zijn werk.

Ook Almas Pieters houdt zich bezig met een traditioneel handwerk, maar experimenteert in de textiele arbeid er vrolijk op los. Waar het borduren vroeger vooral een bezigheid was voor de huisvrouw om naast het breien van sokken en haken van kleedjes de lange winteravonden door te komen, verheft Pieters dit in haar expressie tot kunststuk. Op een speelse manier benadert ze fantasierijk het ambacht. Maakt er haar eigen wereld mee. In platte steken, want de kruissteek is voor dit doel minder geschikt, zet ze haar zelf bedachte patronen op. Meest kleurig werk in een illustratieve sfeer. Het ingelijste stramien heeft veel weg van een cartoon, het vertelt een wonderlijk verhaal. De elementen vol symboliek stapelen zich op, en schreeuwen om aandacht aan de wand. De surrealistische afbeeldingen intrigeren, hypnotiseren. Ook maakt Pieters textielcollages met eenzelfde ludieke figuratie, een abstracte figuratieve vormentaal. Want wat vooral fascineert in dit werk is het kleurgebruik, meer dan de uitbeeldende kwaliteiten.

En dan, in de ruimte grenzend aan het atelier, vind ik de beelden en muurvormen van Sigrid Hamelink. In het atelier krijg ik al een duidelijke indruk van de manier van werken van deze beeldvormer. Het is een zicht in de keuken, daar waar het zich allemaal vormt en afspeelt. De witte vormpjes in elke mogelijke houding, veel variaties op het thema, op een kleine drager langs de zwarte gekleurde wand zijn curieuze hebbedingetjes. Leuke aardigheidjes in mijn interieur, kunststukjes voor in de vensterbank. Het grotere werk vind ik in stock op de zolder. Het is er een wonderlijk vertoeven tussen al die onpersoonlijke figuren.

Tentoonstelling keramiek van Bastiaan Postma en textiel van Almas Pieters bij Wonderkamers, Heirweg 57 in Nijeholtwolde. Tot 1 augustus 2021.

#wonderkamers #batavushuisje #nijeholtwolde #heirweg #sigrid hamelink #almas pieters #bastiaan postma #keramiek #textiel

[andrebannenberg]

De lente van 1976 hing in de lucht. Iedereen keek vrolijk gespannen elke avond naar het weerbericht over de vorderingen van de sakura=kersenbloesem, die in zo'n zes weken van zuid naar noord het land roze verft (de datums zijn die roze cijfertjes).

Zo kon je jouw eigen hanami-feestdag plannen in het plaatselijke park, want 'hanami' betekent picknicken onder de bloesembomen. Net zoals wij Hollanders de avond voor Koningsdag op de vrijmarkt een plekje bezet houden, zo spannen de Japanners een zeiltje met hun naam erop in het gras.

En dan is het genieten! Hele firma's met al het personeel maken eindelijk eens mee hoe de aangeschoten baas een heel vals lied zingt met behulp van de meegenomen mini-karaoke-apparatuur; hele families proberen in hun houten kommetjes met drank de dwarrelende bloesemblaadjes op te vangen, dat brengt geluk. Op straat in Okayama staan overal stalletjes, de een met groene, rode, roze, blauwe en oranje kuikentjes te koop, bij de ander kun je op minigoudvisjes vissen. Een rariteitenkabinet met een vrouw die een levende slang heen en weer beweegt tussen neusgat en mondopening, een andere dame stopt voortdurend een dikke bos brandende kaarsen in haar mond terwijl ze tussendoor boomblaadjes eet.

En na afloop geen propje of bierdopje te vinden: het spreekt gewoon vanzelf, dat je je rotzooi opruimt. (Op straat is ook geen peuk te vinden, komt natuurlijk ook omdat bij elke zebra, stoplicht en bushalte altijd geleegde as- en prullenbakken staan.)

[[31 Jaar later, in 2007, maakte ik, geïnspireerd door dat grappige weerkaartje, de 'Sakuratrip': een reis op de motorfiets vanuit het uiterste zuiden met de roze golf vijf weken mee in de nationale feestvreugde naar Sapporo in het hoge noorden. Maar daarover later.]]

#hanami #cherryblossomforecast #sakuratrip

[devosopmaandag]

Het zwijgen opgelegd

Er zijn weinig gebaren die zo universeel zijn als de wijsvinger voor de gesloten mond plaatsen. 'Wees stil' in doven-en horendentaal. En zelfs zonder een hand achter een oorschelp te plaatsen betekent het ook: 'luister!'.

Soms loop je in het bos en je hoort het allerkleinste bladgeritsel. Je houdt stil, scherpt je gehoor, je blik focust. Soms loop je een gebouw binnen, niet zelden een kerk, en je zwijgt als vanzelf, of dempt je stem op zijn minst. Soms lig je 's nachts in bed' en hoort een bons; je zorgt ervoor dat je niet langer je lakens laat ritselen en luistert. Soms loop je met iemand langs een open raam en iemand zingt. Je stopt met praten en je glimlacht naar de ander. Soms loop je in een museum en je ziet een kunstwerk dat je het zwijgen oplegt. Er valt niets te luisteren, alleen maar heel zorgvuldig en langzaam kijken.

Als ik put uit mijn herinnering en kunstwerken tevoorschijn haal die dat met mij hebben gedaan, dan zie ik: 'Gezicht op Delft' van Vermeer, 'Het begin van de wereld', het ei van Brancusi, alle werken van Agnes Martin,  het zelfportret van Rembrandt op 22 jarige leeftijd, waarin zijn ogen verdwijnen in de schaduw, 'Saut dans le vide', de sprong van het dak van Yves Klein,  'Dead dad', het verkleinde, hyperrealistische beeld van de dode vader van Ron Mueck, het twaalfde eeuwse crucifix in ivoor in het Kolumba Museum in Keulen,

En toen bezochten G en ik vorige week de tentoonstelling 'Il sacrofago di Spitzmaus e altri tresori' in het Fondazione Prada te Milaan. Filmregisseur Wes Anderson ('The Grand Budapest Hotel') en Juman Malouf kregen de kans om een tentoonstelling te maken met werken uit het Kunsthistorisches Museum en het Naturhistorisches Museum te Wenen. Zij maakten een 'wunderkammer', een rariteitenkabinet, dat vanaf de 16 eeuw onder welgestelden een rage werd, maar dan in een extreem verfijnde vorm. In die tentoonstelling zag ik een ivoren Chinees beeldje uit de 17e eeuw, vermoedelijk voorstellend Han Xiangzi, een mythologische figuur, meestal afgebeeld met een fluit. Een arm mist, en mogelijk een fluit, zijn attribuut.

Iedere keer als ik kijk naar de afbeelding val ik stil. Zonder een wijsvinger voor een mond, is het alsof zijn gezicht en zijn gebaar mij het zwijgen opleggen. Zijn aura is een extreme stilte.

[marcelvangunst]

#sammelsurium #rariteitenkabinet #skull #drente #drentsmuseum #museum #assen (bij Drents Museum) https://www.instagram.com/p/Bpe6PgjicRE/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=iumu3uvnzlfv

#sammelsurium #rariteitenkabinet #skull #drente #drentsmuseum #museum #assen

[spettersworkshops-blog]

De zotste verhalen ontstonden vandaag in ons wonderkabinet. #verteldobbelstenen #verhalenvertellen #fantasie #rariteitenkabinet #kunstkampen #vrijetijdsbesteding #bonheiden #exquisitecorpse (bij Spetters)

#verhalenvertellen #bonheiden #kunstkampen #fantasie #verteldobbelstenen #rariteitenkabinet #exquisitecorpse #vrijetijdsbesteding

[rcvandenboogaard]

1913 als schuldig genoegen

Groot doorzettingsvermogen kon de Hongaarse aristocraten-dochter Romola de Pulsky (1891-1978) zeker niet ontzegd worden. Maandenlang reisde zij de Ballets Russes achterna, om in contact te komen met de sterdanser van dit gezelschap,  Vaslav Nijinsky (1889-1950). Nijinsky was, naar het oordeel van tijdgenoten, de grootste danser die ooit geleefd heeft. En net als bij de actrice Sarah Bernardt, eind XIXde eeuw in de ogen van tijdgenoten grootste actrice ooit, moeten we het met die getuigenissen doen - podiumkunst is de vergankelijkste aller kunsten, zelfs foto- of filmregistraties kunnen de indruk niet terughalen, die de kunstenaar op de planken wist te maken.

Romola de Pulsky wist vermoedelijk wel dat Nijinsky een homoseksuele verhouding had met Sergej Diaghilev, de fameuze grondlegger van de in heel Europa gevierde Ballets Russes. Maar als goed katholiek vertrouwde zij er wellicht op dat het met de seksuele oriëntatie van Nijinsky wel weer goed zou komen, zodra zij zich over hem ontfermen kom. Ze reisde de Ballets Russes overal achterna op hun tournees en slaagde er zelfs in als leerling-ballerina in de troep te worden opgenomen. Maar hoeveel aangrenzende hotelkamers en treincoupé's zij ook wist te reserveren, om zo dichtbij haar idool te zijn als mogelijk was - Nijinsky betoonde zich vriendelijk- afstandelijk. Diaghilev had bovendien iemand in dienst, die dag en nacht een oogje in het zeil hield bij zijn voornaamste ster en minnaar.

De Pulsky's kans kwam in 1913, toen de Ballets Russes een tournee door Zuid-Amerika ondernamen en Diaghilev geen zin had in deze tijdrovende, vermoeiende onderneming. De Hongaarse had een eersteklas hut genomen aan boord van de oceaanstomer, en wel een van waaruit ze de deur van Nijinsky's hut terdege in de gaten kon houden. Kort na aankomst in Buenos Aires trouwden ze, op 10 september 1913, tot grote woede van Diaghilev, die Nijinsky prompt ontsloeg. Daarmee was het ook meteen gedaan met de kunst van Nijinsky: beroofd van zijn context bij de Ballets Russes, als getrouwd man en vader, wilde het met de dans na 1917 niet meer lukken. De laatste dertig jaar van zijn leven bracht de arme man in of op de drempel van psychiatrische inrichtingen door. De diagnose was schizofrenie.

Het verhaal van De Pulsky en Nijinsky is een van de vele fraaie anekdotes in het nieuwe boek van de Duitse historicus/galeriehouder/uitgever Florian Illies, 1913 - Was zich unbedingt noch erzählen wollte.  Het is zijn tweede boek al in deze trant: 1913 - Der Sommer des Jahrhunderts was wereldwijd een enorme hit in de boekhandel. Dat verscheen in 2013, als een herinnering aan het laatste jaar voor de Eerste Wereldoorlog. Ik heb het destijds ook gelezen, en wel met veel plezier, al kan ik mijn exemplaar nu nergens meer terugvinden - enigszins freudiaans wellicht.

Want op een bepaalde manier bevalt me niet hoe Illies te werk gaat, terwijl ik zijn boeken wel met smaak lees. Dat maakt de lectuur in zekere zin tot een 'guilty pleasure', een schuldig genoegen. Het is een beetje als bij het lezen van de Privé in de wachtkamer van de tandarts - leuk blad met goede verhalen, denk je dan, ook als ze niet waar zijn. Maar buiten die wachtkamer wil je er niet mee gezien worden. Nou goed, deze vergelijking is misschien een beetje overspannen: ook de laatste van Illies is voorzien van een uitvoerige bibliografie, vol serieuze studies en bronnen waar zijn  anekdotes vandaan komen.

Maar het blijven inmiddels wel anekdotes natuurlijk, want de schrijver ziet er verder geheel vanaf om een kader te geven voor zijn prachtige verhalen, of het jaar waarin ze spelen expliciet nader te duiden of te omschrijven. Die duiding is echter impliciet wel degelijk aanwezig. De lezer wordt uitgenodigd zich in te leven in mensen en omstandigheden die soms verrassend modern aandoen, en in een verdwenen wereld die zeker niet minder dynamisch of mondiaal-voelend was dan de onze, en - maar dat is natuurlijk vooral of onder andere het gevolg van het soort materiaal dat Illies in zijn boek heeft opgenomen - aanzienlijk sexyer, seksueler misschien zelfs wel. En over dat alles hangt natuurlijk de doem van de komende oorlog, die aan deze interessante, bruisende wereld een eind zal maken. Dat geeft alle verhalen een weemoedige, welhaast decadente bijklank.

Dat mag natuurlijk, zo omgaan met de geschiedenis. Ik denk ook niet dat Illies' beeld per se verkeerd is. Maar aan de andere kant is het wel een beetje jammer om al dat materiaal gereduceerd te zien tot een soort rariteitenkabinet, een nostalgische potpourri. Het is natuurlijk enig om te lezen dat Gabrielle D'Annunzio - die in zijn leven meer dan 3000 vrouwen heeft bezeten - in Parijs een verhouding had met Markiezin Luisa Casati, de rijkste vrouw van Italië - hij kon haar geld goed gebruiken. Wie trouwens eerder dit jaar in het Rijksmuseum in Amsterdam, op de expositie High Society, het portret heeft gezien dat Giovanni Boldoni in 1908 van de markiezin gemaakt heeft, is bereid om voetstoots te geloven hoe zij in 1913 elke avond een wandelingetje rond haar hotel, de Ritz, maakte: niet in gezelschap van een greyhound (zoals op het schilderij), maar van een gedresseerde krokodil.

Enfin honderden verhalen, de een nog leuker dan de ander, al lijken die over onze landgenote Mata Hari een beetje bleekjes uitgevallen. Maar daar staat dan weer de schildering van de 50ste verjaardag van de beroemdste Duitse dichter van 1913, de thans vrijwel vergeten Richard Dhemel, tegenover. Stefan Zweig, Thomas Mann, Arthur Schnitzler, Hugo von Hoffmannstal, Henry van de Velde, Walter Rathenau - de lijst van prominenten die niet aan de feestdis wilden ontbreken neemt geen einde.

Maar eigenlijk zijn historici die proberen patronen en context te genereren mij toch liever. Om enigszins te bekomen van Illies' song and dance heb ik daarom nog Das Zeitalter der Nervosität van Joachim Radkau nog eens ingekeken, een al uit 1998 daterende studie over de uitvinding in 1880 van de Neurasthenie als ziektebeeld (door de Amerikaanse neuroloog George M. Beard) en over de manier waarop het 'zenuwlijden' en zenuwachtigheid in de jaren voor 1914 een belangrijke rol gaan spelen in de openbare gedachtenwisseling over het karakter van die tijd, zijn krachten en zwakten.

Het door Radkau geschetste beeld is geenszins eenduidig. De alom om zich heen grijpende nervositeit gold natuurlijk veelal als een zwakte, een teken van decadentie - als iets wat niet alleen genezen kan of moet worden, maar zelfs overwonnen met daadkracht of door de macht te geven aan die lieden die er geen last van hadden. In die zin kun je denken dat de nervositeit, als tijdsverschijnsel, wellicht een van de verklaringen is voor de in onze ogen onbegrijpelijke lichtvaardigheid waarmee Europeanen in 1914 tegen elkaar ten strijde trokken - als een overwinning op de onzekerheid of vermeende decadentie van het eigen tijdsgewricht, als een louterend en kracht schenkend ritueel.

Maar niet in alle gevallen gold de nervositeit, als tijdsverschijnsel en collectieve ervaring, als iets negatiefs. Er waren er ook die dachten dat het een uiting was een nieuwe, interessantere wereld van industrie, handel en communicatie. De tijd ging steeds sneller, de opgaven aan het individu en de invloeden waaraan hij bloot stond namen steeds verder toe - logisch dat deze ontwikkelingen ook hoger eisen stelden aan de zenuwen van de mens. En dat een enkeling daarin wellicht niet kon meekomen, of zelfs een gevoel van walging of verzet voelde opkomen, tja, dat krijg je. Maar in veel gevallen wilde men, ook bij het bedwingen of juist uitleven van de zenuwen, juist een kind van zijn tijd zijn.

Ofschoon je je natuurlijk altijd moet hoeden voor al te uitgesproken historische analogieën, valt het niet zwaar om in Radkau's geschiedenissen toch parallellen met de huidige tijd te ontdekken - niet als ijzeren sleutels op onze hedendaagse werkelijkheid, maar als stof tot overpeinzing. Per slot van rekening is mij zo'n benadering toch liever dan de Schwärmereivan Illies.

Florian Illies: 1913 - Was ich unbedingt noch erzählen wollte. S. Fischer Verlag, 2018.

Illies' eerdere boek is vertaald als: Florian Illies, 1913, het laatste gouden jaar van de Twintigste Eeuw. (Vert. Jan Bert Kanon), Uitgeverij Atlas Contact 2013.

Joachim Radau: Das Zeitalter der Nervosität. Carl Hanser Verlag, 1998.

Afbeelding boven: het fatale huwelijk tussen Romola de Pulsky en Vaslav Nijinsky, Argentijns krantenknipsel uit 1913. Afbeeldingen onder: Giovanni Boldoni (1842-1931), La Marchesa Luisa Casati with a greyhound (1908); Duitse soldaten op weg naar het slagveld in 1914 (foto DPA)

DIT BLOG IS VERHUISD NAAR EEN NIEUW SITE:

https://wellalwayshaveparissite.com

ALS U MIJ VERDER WILT BLIJVEN VOLGEN, DAN LIEVER DAAR

[bluesmagazine]

Recensie: The Cyborgs - Generation X

Recensie: The Cyborgs - Generation X // @TheCyborgs

The Cyborgs –  Generation X Format: CD – Digital / Label: Bloos Records Releasedatum: 2 mei 2018

Tekst: Peter Marinus

Het was weer hoog tijd om weer eens een bezoekje aan het Blues Rariteitenkabinet te brengen en weer eens wat “patiënten” onder jullie aandacht te brengen. Dit keer kreeg het Italiaanse duo The Cyborgsde kans om hun gekte aan ons te bewijzen. En gek zijn ze!!!  Twee gehelmde…

View On WordPress

#The Cyborgs

[rotterdamvanalles]

De heer J. van Starkenburg met echtgenote uit Rijnsburg is de 700.000e bezoeker van Diergaarde Blijdorp in 1959 en werd verrast met cadeaus in het bijzijn van een olifant en diereninspecteur C. van Doorn, 23 september 1959.

Diergaarde Blijdorp is begonnen als een hobby van twee spoorwegbeambten. Zij huurden in 1856 een spoortuintje in de Rotterdamse binnenstad om hun verzameling exotische vogels onder te brengen. De eerste bewoners waren overigens een kokmeeuw, een paar eenden en later een haas. Deze hobby leidde in 1857 tot de oprichting van de Rotterdamsche Diergaarde. De eerste directeur was Henri Martin, oorspronkelijk leeuwentemmer van beroep. Geleidelijk breidde de dierentuin zich uit. Een groot apenhuis, roofdierengebouw, vogelhuis, reptielenhuis en vele andere dierverblijven verrezen en de verzameling dieren en planten groeide.

In 1937 besloot het gemeentebestuur van Rotterdam dat de Diergaarde uit het stadscentrum moest wijken voor stedelijke bebouwing. Het jaar erop begon men met de bouw van de nieuwe Diergaarde ‘Blijdorp’, genoemd naar de polder Blijdorp, waar de tuin nog steeds gehuisvest is. Architect Sybold Van Ravesteyn kreeg de opdracht voor het ontwerp. Blijdorp werd hiermee een van de eerste tuinen ter wereld die in zijn geheel door één architect ontworpen was.

Toen de overgang in volle gang was, bombardeerden de Duitsers de binnenstad en daarmee ook de Diergaarde. De chaos was enorm en vele dieren overleefden het bombardement en de vuurzee niet. Voor zover mogelijk werden de overlevende dieren overgebracht naar Blijdorp, waar men nog volop bezig was met de bouw van de nieuwe tuin. Op 7 december 1940 werd de nieuwe Diergaarde officieel geopend.

In de 160 jaren van haar bestaan heeft de Diergaarde zich ontwikkeld tot een toonaangevend instituut. Het is nog steeds een plek waar je een plezierige dag beleeft en bijzondere ontmoetingen hebt met interessante diersoorten. Alleen worden de dieren gelukkig niet meer gepresenteerd als een rariteitenkabinet of een postzegelverzameling. Anno 2017 biedt Blijdorp een respectvolle ontmoeting met diersoorten in een omgeving die recht doet aan hun natuurlijk gedrag en het gewenste dierenwelzijn. Nog steeds veranderen de ideeën over huisvesting van dieren en blijven we verbeteren en vernieuwen. Educatie en natuurbehoud zijn al vele jaren de hoofddoelstellingen en dat zal zeker niet veranderen.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van diergaardeblijdorp.nl

Bron, Rotterdam van toen, Stadsarchief Rotterdam

[jiskabouwman-blog]

Handmade; Rariteitenkabinet

[deongelofelijkereis-blog]

Het zijn drukke dagen zo tussen Kerst en nieuw. Ook voor ons. We willen vandaag veel zien op onze route! Eerst stoppen we bij ‘The Lost Gipsy Caravan’, een rariteitenkabinet van een prettig gestoorde, lokale kunstenaar. Zijn installaties vol kinderlijke creativiteit zijn prachtig en houden ons lange tijd zoet. Vrolijker dan daarvoor rijden we verder door het kustlandschap van de Catlins. Aan Cannibal Bay vinden we het perfecte lunchplekje. Geen nieuwe, hippe Kombucha-bar met vegan-muffins, maar gewoon een prachtig strand. In het zonnetje eten en verteren we. Daarna wandelen we over het strand en steken we door naar de volgende baai. Zeeleeuwen tollen hier in de branding en genieten van de middagzon. Wat een luilekker leven hebben die beesten. Net als wij zijn het dikke gelukzakken. Wanneer we tegen de avond een plekje op een camping in Kaka Point (no shit) hebben gevonden, is het tijd voor een laatste uitje. Op Nugget Point kijkt een vuurtoren uit over de woeste oceaan en de rotspilaren, de zogenaamde nuggets, honderd meter eronder. Een machtig zicht. We slaan twee vliegen in één klap want in een baai onder de vuurtoren kunnen we de zeldzame Yellow Eyed Pinguïns spotten. Nog voor we bij de kijkhut zijn, zien we er eentje in de zee dobberen. Perfect timing, Mr. Penguin! Hij spoelt aan, zet zich recht, waggelt over het strand en hopt over de keien tot aan zijn nestje in de struiken. Twee anderen volgen hem (of haar) snel daarna. Wauw! In onze hoofden begint David Attenborough spontaan interessante pinguïn-weetjes te verhalen. Voor de tweede keer vandaag glimlachen we vol kinderlijk geluk.

[monsters-taxidermy]

This is one of our taxidermy fish creation. It is authentic specimen of preserved #viperfish . Check our stores and details in the link of ly description for more info. If links dont work in your country, send private message. #monstersart #taxidermy #monstertaxidermy #cabinetofcuriosities #rariteitenkabinet #wunderkammer #horrorcollection #skullcollection #taxidermyforsale #taxidermycollector #horrortaxidermy #deaththings #horrorsculpture #skullartwork https://www.instagram.com/p/CA0EQSjJaWu/?igshid=1ak95gb5vdp98

#viperfish #monstersart #taxidermy #monstertaxidermy #cabinetofcuriosities #rariteitenkabinet #wunderkammer #horrorcollection #skullcollection #taxidermyforsale #taxidermycollector #horrortaxidermy #deaththings #horrorsculpture #skullartwork