#spirited away haku x reader | Explore Tumblr Posts and Blogs

k0ppyi · 1 year

Text

SPIRITED BACK TO YOU

.. / .-.. --- ...- . / -.-- --- ..- in which chihiro goes back to the Spirit Realm, meets old Friends, but Not the one shes looking for. (At least not in Spirit Realm)

"Happy birthday, Chihiro," her mom and dad smiled at her. Chihiro smiled and blew out the candles. "What wish did you make?" Her dad asked, "w-wish? I'm way too old for that!" She scoffed.

Chihiro spent the rest of her day with family and friends. But she couldn't help but feel as if something was calling to her.

A few days later, Chihiro decided to go on a bike ride. The feeling was still there and she had to get rid of it. "Mom, dad! I'm heading out!" She called, "wear a coat!" Her mom replied. "Oh and remember, we're going somewhere, so take the keys!" Her dad calls, "mhm!"

Chihiro biked all the way down the hill she lived on. She came to a stop. The woods, the woods where she knew there was a tunnel. "Should I go in...?" She asks herself, feeling a sense of deja vu. She turned her bike and pedaled towards the tunnel. Chihiro hopped off her bike and stepped forward. Chihiro's eyes widened. She remembered. She remembered everything. The Spirit Realm, her time as a worker at the bathhouse, Lin, Kamaji, Haku.... It all clicked. Her strange dreams where she feels deja vu, her interests in supernatural things, everything. Chihiro stepped in, "should I..?" She asked herself. She nodded, "I will," she said, stepping inside the tunnel.

The more she walked through the tunnel, the more she felt memories fading into her. And then she was on the other side. It looked the same as when she left. She wondered if everyone else changed like her. Or do people in the Spirit Realm not grow? She made her way through the city, she remembered that Haku fed her something, a berry, maybe? She ran out to a field and looked around. A red berry, yes a red berry. She picked it and pocketed it. "I guess all I have to do is wait..." she muttered. She wasn't too sure how time worked in the Spirit Realm, hopefully she would get back before her parents.

After a while of waiting, waiting, and waiting, it finally turned night. Chihiro stood up and noticed herself disappearing. She ate the berry and soon enough, she became visible. "Now what to do....what to do..." she muttered, "it'd definitely cause a ruckus if I entered the bathhouse, but what other choice do I have...?" She doubted Haku still worked for Yubaba, but still. She looked at the building, then the train tracks. 'Building or train tracks?' She asked herself. She didn't have a ticket, surely she can walk. But who knows how long it'd take for her to get to Swamp Bottom? She sighed, taking her final breath as she held her breath in.

When she passed security, she took a breath. She ran down to the boiler room and slammed the door open. As she walked in, Kamaji said, "it's rude not to knock, you know," he said, fiercely. "Kamaji, it's me, Chihiro. I have a question," she said. Kamaji straightened his back a little. He turned his head, slowly. "...Chihiro?" He muttered. Chihiro nodded, "oh! It's you! I remember when you were so small!" He said, patting her head with one arm. "Well, I'm 15 now," she chuckled, "15, wow..." he muttered, "anyways, what's your question?" He asked. "Um...I wanna know what happened after I left. You know, to Lin, Zeniba, No-Face, Haku," she said, counting on her fingers.

Kamaji went silent, as if he was thinking. "Let's see, Lin's still saving money for train tickets, so she's working here. Zeniba and No-Face are still together in the cottage. And Haku...well, he visits us, but it seems like he's busy venturing both the Human and Spirit Realm," Kamaji says. "W-what!?" She exclaimed, "what? What's wrong," Kamaji asked. "Well..I was kinda hoping to find him here, but now you told me he's in the Human Realm too. It seems impossible that I'll be able to meet with him again!" She cried, tears starting to form. Kamaji grabbed a tissue and wiped her tears, "don't cry, Chihiro, there's many possibilities you'll see him," he says, Chihiro sniffles. "He doesn't live in the Human Realm, he just goes adventuring there, plus, he couldn't have gotten too far from where you live in the Human Realm," he comforted, "you're right..." She calmed down.

Then, the door opened, "hey Kamaji, here's your food," the woman said. "Lin!" Chihiro cried, happily, "huh? Whose this dope? And how does she know my name," Lin said. Chihiro took no offense, she knows she's changed. "It's me! Chihiro!" Chihiro exclaims, "Chihiro? Jeez! You've grown so much, how long has it been? It feels like you were small and tiny just yesterday!" Lin exclaimed, "5 years for me.." Chihiro smiled. "What brings you back here?" Lin asks, "she has intentions of finding Haku," Kamaji explains. "Really?" Lin asks, "yes! Do you have any idea where he could be?" Chihiro asks, "I suggest going to the place you first met him, if he's not there, maybe you can ask Zeniba," Lin says, "I don't have train tickets," Chihiro's smile fades. Lin looks at Kamaji. "Don't Look at me, those train tickets were hard to get," he says. "Ah! Maybe I could walk!" Chihiro suggests. They both look at her. "You sure? It could take a while," "I'll be fine," Kamaji and Lin look at each other , "okay, but if you can't stand walking much longer, just come back," Lin says. Chihiro nods and runs out.

"Hey! Chihiro! Wait for me! I have the boat!" Lin calls, running down with a wooden boat. "Ah! Sorry!" Chihiro calls.

Lin places the boat in the water and boards it, "here," she says. Chihiro gets in and they make their way to the train tracks. "Alright, be safe," Lin says, "okay," Chihiro says, taking off her shoes and holding them in one hand.

Chihiro finally gets to Swamp Bottom, and she's greeted with the lamp. She follows the lamp and knocks on the cottage door. "No-Face, dear, would you go get that?" Zeniba asks. Then, the door opened. No-Face tilts their head. "Uh, hi No-Face," Chihiro waves. "Who's that" Zeniba asks. "It's me, Chihiro, granny," she says, putting her hand up. "Chihiro? Why, I haven't seen you in years," Zeniba says. "Come in, come in," she smiles. Chihiro enters. No-Face pulled out a chair for her. "So what brings you here?" Zeniba asks, "I'm looking for Haku," Chihiro says, "Haku? Hmmm..." she mutters. "Do you have any idea where he is?" Chihiro asks, "no, unfortunately I don't," Chihiro saddens. "I won't ever see him again.." Chihiro muttered. Tears started falling down her eyes as she thought of never reuniting with Haku again. "Oh dear...please don't cry," Zeniba said. No-Face took a napkin and wiped Chihiro's face. "Chihiro, honey. Dont ever look at the negative side of things. You will never get out of that pit if you do. Believe that you'll see him again. You know you'll see him again," Zeniba said, consoling the girl. Chihiro sobbed even more. But she knew Zeniba was right. She had to be positive.

Chihiro left the tunnel, this time with memories. As she was about to hop on her bike, a voice came from behind her. "Excuse me..." the boy said. Chihiro flinched in surprise, "o-oh...hello," she said, turning around. The boy in front of her looked vaguely familiar.He had a short bob-cut and thin eyes. Almost like...! Chihiro gasped, "....Haku?" She muttered, stepping closer.

The boy stared at her, smiling, "Chihiro," he smiled. Chihiro smiled and ran all the way towards him to give him a hug. "Haku!" She exclaimed, happily. Tears started spilling from her eyes as she sank to the floor. "I-I didn't think we'd meet again...." She cried, Haku wrapped his arms around her. "Now that we're together....I don't ever wanna seperate again!" Chihiro cried, launching into his chest as he fell on his bottom. "Yes....we will stay in touch..." Haku replied, happily.

Spirited Back To You On Wattpad

#aged up characters #future #future fic #ghiblilover #studio ghibli #spirited away #fanfic #x reader #happy ending #chihiro ogino #haku spirited away #haku x chihiro #writing #ship #young love #anime #wattpad #version of ending #spirited back to you

50 notes · View notes

pastel-pillows · 3 months

Text

Hear me out

Fujimoto is absolutely enamored, he gave up life as he knew it to raise his kids and looks forward to every chance he gets to see the love of his life. Devoted and love struck

Howl is charming, troubled and a bit of a brat. Prone to tantrums but so entirely devoted to the person he chooses to love, he'll give up his life for that one special person.

Haku is cunning, willing to risk his life on a whim for someone he believes he has a connection to even if there's no proof or they just met, someone who will look out for you. A great actor and spy.

Now personally I think Steve works for all of them, Eddie works for Fujimoto and Haku and Billy works for Haku and Howl.

#steve harrington #billy hargrove #eddie munson #eddie munson x reader #steve harrington x reader #billy hargrove x reader #howl pendragon #howl's moving castle #fujimoto ponyo #haku spirited away #spirited away #Ponyo

8 notes · View notes

writing-fanics · 2 years

Text

• Studio Ghibli • Fic Ideas

. In honor of my movie theater playing Spirited Away rn I’m in the Ghibli mood .

. Spirited Away .

Haku (aged up)

Forget-Me-Not

.summary: forget me nots their favorite flower and yet when they arrive in the spirit world they return to the spirit world they have no recollection of Haku.

True Love

.summary: a spirit and a human falling in love.

Howls Moving Castle

Howl

. Daffodils .

.summary: she watched as daffodil surrounded her body symbolizing her unrequited love for howl.

Ashitaka

.nobody knows your heart .

.summary: their eyes pierced through his soul as if judging him. They didn’t speak much growling and riding away.

#fanfic #x reader #angst #headcanons #fluff #romance #studio ghibli imagines #studio ghibli x reader #haku x reader #arren x reader #tales of earthsea #howls moving castle #haku spirited away

243 notes · View notes

linkemon · 19 days

Text

Haku x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ʙʏ ʀᴀᴛᴏᴡᴀᴄ́ ғɪɴᴀɴsᴏᴡᴏ śᴡɪᴀ̨ᴛʏɴɪᴇ̨, [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴢᴏsᴛᴀᴊᴇ ᴘʀᴢʏᴅᴢɪᴇʟᴏɴᴀ ᴅᴏ ᴘʀᴀᴄʏ ᴡ ᴌᴀᴢ́ɴɪ. ɴɪᴇ ᴡɪᴇ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ, ᴢ̇ᴇ ᴊᴇᴊ ᴘʀᴀᴄᴏᴅᴀᴡᴄᴢʏɴɪᴀ̨ ᴢᴏsᴛᴀɴɪᴇ ᴘʀᴀᴡᴅᴢɪᴡᴀ ᴡɪᴇᴅᴢ́ᴍᴀ. ᴏᴅ ᴢᴀᴌᴀᴍᴀɴɪᴀ ʀᴀᴛᴜᴊᴇ ᴊᴀ̨ ʜᴀᴋᴜ. ᴄʜᴌᴏᴘᴀᴋ, ᴋᴛᴏ́ʀʏ ɴɪᴇ ᴘᴀᴍɪᴇ̨ᴛᴀ ᴋɪᴍ ᴊᴇsᴛ ɪ ᴢᴀ ᴡsᴢᴇʟᴋᴀ̨ ᴄᴇɴᴇ̨ ᴘʀᴀɢɴɪᴇ ʙʏ ᴜɴɪᴋɴᴇ̨ᴌᴀ ᴛᴇɢᴏ sᴀᴍᴇɢᴏ ʟᴏsᴜ.

[Reader] ostatni raz rzuciła spojrzenie w stronę chramu. Czarny dach pokryty mchem. Czerwona brama tori wybijająca się na tle zieleni. Kilka sióstr zmierzających na jeden z rytuałów. Wszystko jak zawsze, poza człowiekiem stojącym na szczycie schodów. Wyłaniał się z wieczornej mgły, patrząc gdzieś w dal. W zamyśleniu głaskał długą brodę.

Obecny kannushi był tak stary, że dziewczyna widziała go tylko kilka razy przy najważniejszych uroczystościach. Ledwo dawał sobie radę ze swoją pracą. Nikt z młodych ludzi nie chciał go zastąpić. Nie posiadał też dzieci. Całą nadzieję pokładał w sierotach, takich jak ona. Od kilku lat jednak nie znalazł się ani jeden chłopiec w odpowiednim do nauki wieku. Kilku odeszło zanim podupadł na zdrowiu, a jedyny, jaki został, miał tylko trzy lata. Fakt, że kapłan wyszedł ją pożegnać, uznała za dziwnie podejrzany.

Poprawiła torbę, próbując zrozumieć, co właściwie zaszło wczorajszego wieczoru. Zaraz po kolacji mężczyzna wezwał ją do siebie. Niewiele mówił. Głównie Annaisha-san wyjaśniała jej sytuację. [Reader] od zawsze respektowała najstarszą miko. Nie mogła jednak powstrzymać słów złości i frustracji wydobywających się z głębi swojego serca. Dlaczego miała stąd odejść? I to jako jedyna? Cała reszta zostanie tu sobie w spokoju i będzie mogła robić to, co dawniej. Tymczasem ona miała zmienić całe swoje dotychczasowe życie, by pracować w jakiejś łaźni, u kobiety, o której nigdy wcześniej nie słyszała. Nie to miała na myśli, gdy mówiła, że pragnie przygód.

— Jak długo tam zostanę? — spytała dziewczyna, wlokąc się za Annaishą.

— Tyle, ile będzie trzeba — odrzekła kobieta. Nie odwróciła się w jej stronę ani razu. — Spakowałaś wszystko, o co cię prosiłam?

— Tak. — [Reader] wróciła myślami do śmierdzącej kulki spoczywającej w torbie. Czyżby jej pracodawczyni miała problem z molami? Powiedziano jej jedynie, że ma odpowiednio pachnieć i kazano wrzucić jeszcze drugą sztukę dla pewności.

Morze zieleni ustąpiło piaskowej ścieżce. Drobne ziarenka wciąż były lekko mokre od wilgoci. Wiele razy przebywała w tej okolicy, ale odnosiła wrażenie, że jeszcze nigdy nie widziała tego miejsca. Przed nią rysował się tunel, z którego wyzierała ciemność. Statua pomniejszego bożka zdawała się wwiercać w nią przenikliwy wzrok.

— Posłuchaj. — Miko wreszcie przystanęła i złapała ją delikatnie za ramiona. — Wiem, że jest ci ciężko, ale to jedyna nadzieja, by uratować nasz dom. Nie znam moich rodziców, tak samo jak ty. To miejsce było moją przystanią przez całe życie i wierzę, że czujesz podobnie, dlatego w imieniu wszystkich proszę cię o pomoc. Kiedy byłaś mała, mówiłaś, jak bardzo chcesz podróżować. Potraktuj to jak szansę na poznanie czegoś nowego. Jestem pewna, że twoja praca pomoże nam wszystkim stanąć na nogi i niedługo znów będziesz z nami.

[Reader] nie wiedziała, co odpowiedzieć. Objęła starszą kobietę, mocno pragnąc, by wcale nie musiała jej puszczać. Ta w ciszy pogłaskała ją po głowie, po czym poprowadziła w głąb tunelu.

Po drugiej stronie przywitało ją coś w rodzaju stacji kolejowej. Zdawało jej się, że słyszy pociąg, ale nigdzie nie udało jej się zobaczyć torów. W pośpiechu minęła ławki pokryte kurzem i czterokolorowe szyby. Na zewnątrz czekało na nią najczystsze niebo, jakie kiedykolwiek widziała. Było to lekko dziwne, biorąc pod uwagę, że południe już dawno minęło. Niebieski królował nad jej głową, gdy przemierzała połacie zielonej trawy. Musiała przyznać, że pełne kwiatów i poprzecinane maleńkimi strumyczkami miejsce zapierało dech w piersiach.

— To skansen? — zaciekawiona zadała pytanie, widząc w oddali szereg budowli.

— Coś w tym rodzaju. — Odpowiedź miko była cicha.

[Reader] mijała opuszczone budynki, czując narastający niepokój. Rozglądała się dookoła, próbując znaleźć kogokolwiek, kto sprzedawałby bilety, albo turystów, ale nie dopatrzyła się nikogo. Może interes upadł? Jeśli jednak by tak było, to dlaczego na jednym ze straganów widziała jeszcze parujące przysmaki?

— Niczego nie dotykaj! — ostrzegła ją kobieta, gdy zobaczyła, jak podchodzi w stronę szaszłyków. — Po to kazałam ci zabrać nasze onigiri. — Z niepokojem spojrzała w kierunku, z którego przyszły. — Robi się późno. Posłuchaj mnie uważnie. W tamtym kierunku — wskazała — znajduje się łaźnia. To tylko kilka budynków stąd. Zaczekaj, aż się ściemni. Potem zjedz cokolwiek. Owoc, liść, trawę, nieistotne. Pamiętaj tylko, żeby nie jeść niczego ze straganów. Potem od razu wchodź do budynku. Szukaj Yubaby. To ona ma cię zatrudnić.

— Nie możesz mnie odprowadzić? — Dziewczyna czuła, jak ogarnia ją strach.

— Nie. To… taka tradycja — zakończyła niezgrabnie Annaisha. Z tymi słowami odwróciła się i szybkim krokiem zaczęła zmierzać w drogę powrotną.

[Reader], sama, na wielkim placu, rozejrzała się niepewnie. Może tylko jej się wydawało, ale robiło się coraz chłodniej. Słońce zdawało się zachodzić niezwykle szybko, gdy szukała swojego przyszłego miejsca pracy. Objęła się ramionami, próbując odpędzić choć część zimna. Kiedy zapadł zmrok, ogarnęła ją panika. Lampy powoli się zapalały, a ona wciąż nie wiedziała, gdzie jest. Na szczęście chwilę później odetchnęła z ulgą na widok drewnianej tabliczki zwiastującej, że trafiła w dobre miejsce. Pochyliła się nad jednym z wyrastających spod betonu ziół i zerwała maleńki listek. Nie było smaczne, więc przełknęła je szybko. Kiedy jednak podniosła głowę, w gardle zamarł jej krzyk. Odruchowo cofnęła się, przylegając do murowanej ściany. Kilka metrów od niej, w bladym świetle, poruszał się potwór. Kreatura była czarna. Zdawała się pełznąć po kamieniach. Zaraz za nią wędrował zaś cały rządek czegoś, co wyglądało jak zjawy. Przezroczyste ciała sunęły nad ziemią. Podążały w kolejce do łaźni, do której miała zamiar wejść. Przerażona chciała wrócić. Gdy jednak spojrzała na miejsce, z którego przyszła, zauważyła, że pokrywa je woda. Pokręciła głową. Musiała się uszczypnąć. To na pewno był tylko sen. Nieważne jednak, ile razy mrugała, obraz pozostawał ten sam. Schody kończyły się czymś w rodzaju szerokiej rzeki. W oddali, po drugiej stronie, jaśniało coś, co wyglądało jak opuszczona stacja kolejowa, którą wcześniej mijała. Nagle zdenerwowanie Annaishy zaczęło mieć sens. Czyżby wiedziała, że coś takiego się stanie? Czy właśnie dlatego zostawiła ją w pośpiechu samą?

— Co tu robisz? — Cichy, lecz stanowczy głos wydawał się szczerze zdziwiony jej obecnością.

Przerażona chciała krzyknąć, ale czyjaś dłoń ją powstrzymała. Jej oczom ukazał się chłopak, na oko w jej wieku. Miał na sobie robocze ubrania. Ku jej uldze, jego postać była całkowicie ludzka. Widząc, że się uspokoiła, odjął rękę od jej ust.

— Nie powinno cię tu być. — Przyjrzał się jej dokładnie. Ubrania powiedziały mu częściowo, z kim mógł mieć do czynienia. Dla pewności podążył za dziwnym zapachem. Sięgnął do torby, wyjmując ziołową kulkę. Tak jak się spodziewał. — Jesteś ze świątyni? — zadał pytanie, chcąc ostatecznie potwierdzić swoje domysły.

Pokiwała głową, bojąc się odezwać.

— Tu nie jest bezpiecznie. Chodź ze mną. — Wstał i wyciągnął dłoń.

Niespokojnie rozejrzał się po okolicy. Nie zwracał jednak uwagi na duchy. Wpatrywał się w ciemniejące coraz bardziej niebo.

— Czym są… Kim są…? — Dziewczyna nie wiedziała, jak zapytać o dziwne stwory. Jej rozmówca zrozumiał jednak w mgnieniu oka.

— Nie powiedzieli ci w świątyni, gdzie cię wysyłają? Gościmy bogów, duchy, demony i wielu innych. Ludzi, takich jak ty, prawie się tu nie spotyka.

— Szukam Yubaby. Podobno prowadzi tę łaźnię. — [Reader] miała wrażenie, że jej głos brzmi obco.

— Pracuję dla niej. Trafiłaś w dobre miejsce, ale w nienajlepszym czasie…

Cokolwiek chciał powiedzieć pracownik, nie zdążył. Czarna sylwetka przechodząca nieopodal zwróciła w jego stronę dziwną głowę. Ten w odpowiedzi dmuchnął w jej kierunku. W powietrzu uniósł się przepiękny zapach płatków wiśni. Róż na moment przesłonił świat. Tajemniczy nieznajomy czym prędzej pociągnął [Reader] za sobą i zniknął w następnej ciemnej uliczce. Dziewczyna mogła przysiąc, że jeszcze nigdy w życiu nie biegła tak szybko. Nie wiedziała nawet, że jest w stanie rozwinąć taką prędkość. Zupełnie jakby ścigała się z wiatrem.

— Kupiłem nam tylko trochę czasu. Na razie nikt nie może cię znaleźć. Dopóki nie załatwimy ci pracy. Rzucę na ciebie zaklęcie i staniesz się niewidzialna. Jedynym miejscem, gdzie musisz uważać, jest most. Kiedy na niego wejdziesz, weźmiesz głęboki wdech i nie oddychaj, dopóki nie zejdziesz. Spotykamy się po drugiej stronie. Wszystko jasne?

— A możesz to powtó… — Nie zdążyła spytać. Kolejna fala drobnych kwiatów przesłoniła jej pole widzenia.

Kiedy otworzyła oczy, stała tylko kilka kroków od ogromnego, czerwonego mostu prowadzącego do łaźni. Kiedy w ogóle przebyła ten dystans?

Jej przewodnik już wkroczył na drewniane deski, lawirując między różnymi postaciami. Miała ochotę się rozpłakać, ale powstrzymała łzy. Nie miała teraz na to czasu. Nabrała powietrza i pognała za nim. Nie oglądała się za siebie. Jakaś żaba głośno konwersowała z wchodzącymi. Już chciała ją minąć, gdy wyrósł przed nią olbrzym. Czymkolwiek był, miał kilka metrów. Rdzawe cielsko przypominało bezkształtną masę z otworami na oczy. Usadowił się na środku, zapełniając całą przestrzeń. Kreatury zaczęły coś do niego mówić w dziwnych językach, który nie rozumiała. Płuca zdawały się ją palić do żywego, gdy bezskutecznie próbowała się przecisnąć obok. Musiała coś zrobić i to szybko. Gorączkowo rozejrzała się dookoła. Niedaleko leżała gałąź. Musiała spaść z jednego z nielicznych drzew. Podniosła ją, modląc się, by coś przed nią nie okazało się bogiem. Nie chciała mu się narazić. Wbiła patyk w czerwoną masę. Coś zabulgotało i skurczyło się, jakby z bólu. Popędziła przed siebie, odnajdując czarną czuprynę.

— Udało ci się. — Wyszeptał. — Chodź za mną.

Wbrew pozorom nie weszli do środka. Poprowadził ją maleńką ścieżką obok. Później zaczęli schodzić po schodach. W przeciwieństwie do przepychu, który ją przywitał od frontu, tu było znacznie bardziej obskurnie. Mijali maszynerię. Ciąg rur, który zapewne doprowadzał wodę. Niektóre z nich syczały, inne lekko przeciekały. Znów wyszli na zewnątrz. Tym razem kierowali się w górę. W pewnym momencie zatrzymała się i spojrzała w dół. To był błąd. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wysoko się znajduje. Przycupnęła na wąziutkim schodku z głową między kolanami. Tego było za wiele.

— Wszystko w porządku? — Ciepła dłoń spoczęła na jej ramieniu.

— Niezbyt. Co ja tu w ogóle robię? Jestem kilkaset metrów nad ziemią. O ile nie wyżej. O ile na dole w ogóle jest ziemia! A przecież dopiero co wyszliśmy. Jak to jest w ogóle możliwe? Dookoła są rzeczy, o których czyta się tylko w bajkach. Potrafisz czarować. A miałam tylko pracować u miłej staruszki. Wszystko jest nie tak! — Łzy płynęły gęsto, znikając gdzieś w dziwnej przestrzeni pod jej stopami.

— No już, już... — Objął ją i pogłaskał po głowie. — Na początku zawsze jest trudno. Kiedy ja tu trafiłem, też niewiele wiedziałem i byłem sam. A ty masz mnie. — Posłał jej krzepiący uśmiech.

— Ale… ja cię nie znam — wydukała, próbując się uspokoić.

— Mów mi… mów mi Haku.

— [Reader]. — Otarła łzy rękawem szaty.

Pociągając nosem, ruszyła za nowym znajomym, który nie puścił jej ręki ani razu przez resztę drogi. Była mu za to wdzięczna. Nie była pewna, czy w którymś momencie nie zaczęłaby po prostu biec z powrotem do wejścia, by chociaż popatrzeć na miejsce, z którego przyszła.

Powinna być przygotowana na to, że znajomy Haku będzie równie dziwny, jak reszta magicznego świata, ale z jakiegoś powodu oczekiwała postaci podobnej do niego. Dlatego gdy z oparów ciepłego powietrza wyłoniło się coś na kształt ogromnego pająka, schowała się za plecami chłopaka. Osiem ramion pracowało w nadludzkiej symbiozie, dokładając węgla do pieca.

— [Reader], poznaj Kamajīego. On znajdzie ci pracę…

***

[Reader] złapała ciepłą bułeczkę i włożyła ją całą do buzi. Resztę zapakowała niedbale w białą chustę. Jej szef — wielki szczur — dołożył do tego swój najnowszy wypiek, po czym poszedł na przerwę. Pokazał niezbyt czyste zęby w czymś co, jak zakładała, było uśmiechem. Chyba był zadowolony z jej dzisiejszych potraw. Kiwnęła głową kilku pracownikom i pobiegła w dół. Nie rozumiała żadnego z kucharzy. Oni prawdopodobnie też nie potrafili załapać żadnego słowa, jakie wypowiadała. Byli zbieraniną różnych gatunków. Z początku było trudno, ale jakoś udało im się współpracować. Im dłużej się zastanawiała, tym mniej potrafiła określić, ile już tu razem przebywali. Czas zdawał się tu płynąć inaczej. Miała wrażenie, że pracuje długo, choć dni też jakby się dłużyły.

Trudniejsze od samej pracy było jej zdobycie. Na samą myśl o pierwszych dniach w tym świecie przechodziły ją ciarki. Spotkanie z szefową łaźni było czymś, o czym chciała zapomnieć. Nigdy w życiu nie miała zamiaru się jej narazić. Yubaba była wiedźmą. W dosłownym tego słowa znaczeniu. Ogromna głowa i wielkie oczy, jakby wpatrujące się w jej duszę. Za nic nie chciała jej zatrudnić.

W dawnych czasach, kiedy jeszcze zakładała swój biznes, potrzebowała pracowników bardziej niż kiedykolwiek. Ludzie obyci ze światem duchów, bardziej od innych, trafiali na jej przybytek. Część chramów czy świątyń celowo wysyłała tam swoje miko, by w zamian otrzymywać zapłaty lub błogosławieństwa. Z czasem jednak wszystko się rozrosło. A właścicielka została ze swoją obietnicą, by dać pracę każdemu, kto o nią poprosi. Teraz jednak czyniła to niechętnie. Tak więc starała się na wszelkie sposoby odstraszyć zainteresowanych.

[Reader] nie mogła tak po prostu odejść, skąd przyszła. Właściwie nie miała dokąd wracać. Yubaba zapowiedziała, że i tak nie zapłaci jej chramowi, co równało się ruinie jej domu. Nie chciała też spojrzeć w twarze ludzi, którzy pokładali w niej wielkie nadzieje tylko po to, by doznać zawodu. Nawet jeśli była wściekła na Annaishę, to wciąż miała na względzie lata, kiedy się nią opiekowała. Poza tym przygotowała ją najlepiej jak potrafiła, choć skłamała. Dała jej kule, które zamaskowały ludzki zapach wśród mieszkańców tej rzeczywistości. Przygotowała też drewnianą tabliczkę. Na niej w kanji wyryła jej imię. Jak się potem okazało, tak ważne.

Tak więc z denerwującym uporem przez cały wieczór błagała o swoją posadę. Bogaty gabinet szefowej dostarczał wielu okazji, by pokazała, jak silna jest. Wiedźma czarowała z uporem, by pozbyć się młodej dziewczyny. Zaczęła od rzucenia jej stosem papierów w twarz, kończąc na dziwnych składanych ptakach, które chciały ją zadziobać. Potem poprawiła palącym ogniem z kominka i trzema głowami, które nieustannie skakały po kolorowym, frędzlowatym dywanie. Wreszcie zirytowana zagroziła, że zamieni ją w świnię. To sprawiło, że [Reader] zwróciła głowę w stronę Haku. Chłopak ostrzegł ją, że muszą się zachowywać jak nieznajomi. Nie sądziła jednak, że będzie aż tak oschły. Zdawał się kompletną odwrotnością osoby, jaką poznała wcześniej. Nawet nie mrugnął, kiedy krzyknęła, widząc świński ogon wystający z tyłu szaty. W akompaniamencie piskliwego śmiechu wrzasnęła, że potrzebuje pracy. To sprawiło, że Yubaba zamknęła swoje potężne usta, wzdychając głośno. Machnęła ręką, a ogonek zniknął. Poddała się i ze znudzeniem wręczyła jej kontrakt, narzekając przy tym na niewychowaną młodzież. Pomoc w kuchni w zamian za mieszkanie i wyżywienie. Nie miała większego wyboru. Kiedy tylko imię dziewczyny spoczęło na papierze, zmieniła je. Kilka znaków uleciało w powietrze, zostawiając ją z nową tożsamością. Chłopak ostrzegał [Reader], że tak się stanie. Właśnie dlatego tabliczka, którą ze sobą przyniosła, była szalenie cenna. Od tego czasu wypisała stare imię w regularnie odwiedzanych przez siebie miejscach. By mogła sobie o nim przypominać. Wiedźma zyskiwała władzę nad pracownikami, bo kradła ich imiona. Z czasem zapominali, kim są, by już na zawsze pozostać i pracować tak długo, jak byli w stanie. Tak jak Haku.

— Jak zawsze szybciej ode mnie. Czy ty w ogóle sypiasz?

— Czasami. — Haku uśmiechnął się tajemniczo.

Nigdy nie widziała, by spał albo drzemał. Miał jednak dużo obowiązków. Jego posada należała do najbardziej odpowiedzialnych w całej łaźni. Zawsze był na nogach od bladego świtu aż do nocy.

Schował się w ich ulubionym miejscu, pośrodku kwiatowego labiryntu. Azalie i oleandry tworzyły mozaikę różu i pomarańczu. Wstające dopiero słońce barwiło białe kamelie, na których wciąż gościła rosa. Chłopak właśnie kończył podlewać rośliny. Nie była to część jego obowiązków. Po prostu lubił to robić. Odkąd dowiedziała się, że bywa tu zawsze o tej porze, przychodziła go odwiedzać. Oparła się o ciemny żywopłot. Na moment zamknęła oczy, by rozkoszować się chłodnym powietrzem.

— Co dzisiaj na śniadanie? — spytał, zaglądając do koszyka.

— Dla bogów magiczna breja, dla demonów magiczna breja, a dla duchów…

— Też magiczna breja? — dokończył za nią Haku. — Dobrze, że jedyne, co tu widzę, to bułki. — To mówiąc, wgryzł się w jedną z nich.

Jedzenie dla istot tego świata prawie nigdy nie wyglądało smacznie. Zwykle były to papki albo zupy. Miały smaki i wiele z nich przypominało [Reader] składniki, które znała, ale to, co wkładała do ogromnych garnków, wyglądało nieznajomo. Dopiero magia zmieniała ciecze w dania, które przypominały domowe jedzenie. Wciąż się jej uczyła. Nie była to nieosiągalna umiejętność, ale wymagała czasu i skupienia. Czyli czegoś, czego w kuchni brakowało w porze wydawanie posiłków, kiedy mogła ją ćwiczyć. Haku, jako uczeń Yubaby, sporo jej pomógł. Na szczurzego szefa nie miała co liczyć. Pokazywał jej gesty łapami i to, jak powinien wyglądać efekt końcowy, ale nie był w stanie tłumaczyć słowami, co powinna robić.

— I jak? — Oparła się o ramię Haku.

— Bardzo dobre. Jesteś coraz lepsza. — Sięgnął po kolejną sztukę.

— Myślę, że niedługo awansuję. — [Reader] rozmarzyła się.

Szef ją lubił. Magia szła coraz lepiej. Do tego wokół miała przyjaciół. Kiedy pierwszy raz znalazła się w tym świecie, była przerażona. Teraz zaś poukładała sobie życie.

— Zrobiłem dla ciebie nową tabliczkę. — Haku wyciągnął z szaty kawałek drewna.

Starannie wyryte znaki kanji. Piękna kaligrafia. Tak perfekcyjna, że aż za bardzo.

— Kolejna? Mówiłam, żebyś dał sobie z tym spokój.

Chłopak cały czas upierał się, by powtarzała swoje dawne imię. Denerwowało ją to. Wystarczało, że robiła to raz dziennie. A on produkował tego rodzaju przypomnienia i zostawiał je w różnych miejscach, by miała z nimi styczność jak najczęściej. Zostawiła sierociniec i świątynię za sobą. W tamtym świecie była praktycznie nikim. Tutaj miała szansę być kimś. Dla kogoś naprawdę się liczyła. Nie potrzebowała nieustannie myśleć o przeszłości.

— To ważne. Kiedyś się stąd wyrwiesz, a wtedy…

Nie dała mu dokończyć. Gwałtownie podniosła się do pionu, zdenerwowana.

— A ty znowu swoje! Już to przerabialiśmy. Stąd nie da się uciec. Yubaba wie o wszystkim, co się tu dzieje. Istnieje mizerna szansa i nie zamierzam jej podjąć. Wiem, że cierpisz, bo nie pamiętasz, kim jesteś, ale ja nie jestem tobą!

Cień urazy przemknął po jego ciepłym obliczu. Ledwo zauważalny, ale jednak. Poczuła wyrzuty sumienia. Wiedziała jednak, że ma też trochę racji. Przerzucał na nią część swoich żali. Dawno temu podjął decyzję, której teraz żałował. Nie znał samego siebie i od lat zjadało go to od środka. Kim był? Co lubił robić? Gdzie był jego dom?

— To prawda. Żałuję, że zostałem uczniem Yubaby. Właśnie dlatego chcę cię uratować przed tym, od czego sam nigdy nie ucieknę. Co się stało z twoimi marzeniami? Kiedy cię poznałem, mówiłaś, że chcesz zwiedzać świat. Zamierzasz się poddać? — Haku złapał ją delikatnie za ramiona, jakby chciał przemówić jej do rozsądku.

— Marzenia się zmieniają. Mam teraz nowe życie. Ty jesteś jednym z powodów, dla których nie chcę stąd odejść. Powinieneś się cieszyć. — [Reader] strąciła jego dłoń.

— Ja? — Na twarzy Haku odmalował się szok.

— To takie dziwne, że cię kocham? — Dziewczyna jakby nie od razu zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Kiedy jednak się zorientowała, nie zamierzała już cofać swoich słów.

Chłopak nic nie odpowiedział. Po prostu mocno ją objął. To nie tak, że nie widział, jak ich relacja zaczęła wykraczać poza przyjaźń. Stało się to już dawno temu. Subtelne uśmiechy. Trzymanie za ręce. Spędzanie razem każdej wolnej chwili. Myśli o niej, które nawiedzały go w trakcie pracy. Już dawno połączył fragmenty tej układanki. Jednak usłyszenie tych słów od niej samej zdawało się ostatecznie pieczętować to, co między nimi było. Nie mógł tego tak po prostu zostawić…

***

Haku pożegnał Yubabę z kamienną twarzą. Wiedźma przyoblekła się w czarne jak smoła pióra. Przyjrzała mu się dłużej niż zwykle, ale wytrzymał jej przeszywające na wskroś spojrzenie. Czyżby się domyśliła?

— Zostawiam interes w twoich rękach. Dopilnuj wszystkiego. — Po tych słowach wzbiła się w powietrze i wyleciała przez otwarte okno.

Wypuścił długo wstrzymywany oddech. Festiwal nie stanowił problemu. Wszystko było właściwie gotowe. Bogaty klient wręcz spadł im z nieba. Odkąd zażyczył sobie wielkiego wydarzenia, cała łaźnia starała się mu takowe przygotować. Yubaba najchętniej sama poganiałaby pracowników przez cały wieczór, ale z nieznanych powodów w pośpiechu opuściła dom.

Haku wyszedł przed budynek. Zwykle puste budki zapełniały się wciąż nowymi gośćmi. Obsługa kąpieli dopiero zaczynała swoją zmianę, pędząc między zebranymi w kolejce. Na szczęście [Reader] już kończyła. Stała obok szefa, podjadając wystawione jedzenie. Pomachał im na powitanie. Potem bez słowa złapał za rękę dziewczyny i skierował się w stronę kamiennych schodów.

— Dokąd idziemy? — Była wyraźnie zadowolona, pogryzając magiczny szaszłyk.

— Do jednego z moich ulubionych miejsc. Prawie zawsze jest zalane, ale dzisiaj poziom wody jest wystarczająco niski. — To mówiąc, poprowadził ją przez tłum duchów.

Miał nadzieję, że pracownicy poradzą sobie bez niego przez jakiś czas. Ulice roiły się od kapryśnych bogów.

Przemierzali ukwieconą łąkę. Pąki zamknęły się z braku słońca. Cienie wydawały się gęstnieć wokół budynków pozbawionych światła. Haku poczuł mocniejszy uścisk na swojej dłoni.

— Jesteś pewny, że możemy tak daleko odejść? — [Reader] niepewnie rozejrzała się po okolicy.

— Nic nam nie będzie. Yubaba wyjechała i nie zapowiada się, by miała szybko wrócić.

Im dalej szli, tym bardziej oddalali się od łaźni. Mijała miejsca, które już dawno zatarły się w jej pamięci. Tędy szła, gdy po raz pierwszy przybyła do tej krainy. Gdy wytężała wzrok, była nawet w stanie dostrzec opuszczoną stację kolejową. Tę, przez którą przeszła dawno temu.

Dopiero gdy ujrzała światełka, zrozumiała, dokąd zmierzają. Pośrodku łąk znajdowało się drzewo otoczone przez tysiące świetlików. Było ogromne. Jego rozłożyste gałęzie sięgały wysoko w górę. Zdążyło całkowicie wyschnąć. Wciąż dała radę dostrzec puste koryto niegdyś płynącej tędy rzeki. Ptaki, które kiedyś tu mieszkały, zostawiły po sobie jedynie puste gniazda. Widok ten mógł wydawać się upiorny, jednak jej przywodził na myśl jedynie smutek.

Haku z jakiegoś powodu czuł się z związany z tym drzewem. Nie pamiętał go. Miał jednak wrażenie, że widział je w poprzednim życiu. Widok jego śmierci napawał go żalem, choć nie potrafił sobie wyobrazić, jak mogło wyglądać za życia. [Reader] nie przerywała mu opowieści. Położyła głowę na jego kolanach, co czyniła od dawna, po czym pozwoliła, by snuł domysły. Historie o tym, jak wyobrażał sobie siebie wcześniej. Co mogło go kiedyś spotkać. Chłodny wiatr o zapachu kwiatów wiśni niósł jego historie po łące. Ulatywały w stronę ciemnego nieba w otoczeniu blasku świetlików.

Będzie mu brakowało tych chwil. Tego spokoju, który przynosiła mu jej obecność. Wierzył jednak, że wybiera słuszne rozwiązanie. Miał nadzieję, że nie będzie na niego wściekła. Przynajmniej nie na tyle, by całkowicie usunąć go z pamięci. Czy w ogóle będzie go pamiętać, gdy opuści ten świat? Jak bardzo złe było, że po tym, co zamierzał zrobić, nadal samolubnie pragnął, by go kochała?

Chciał odwiedzić z nią to miejsce w innych okolicznościach, bo w pewien sposób stanowiło część jego samego. Nawet jeśli nie wiedział w jaki. To było jak podzielenie się fragmentem przeszłości. Jeśli on zapomni, ona wciąż będzie wiedzieć. Żałował, że nie mieli więcej czasu.

Modlił się do bogów by Yubaba nie dowiedziała się, że to on. Jeśli odkryje prawdę, prawdopodobnie pożegna się z życiem. Była to jednak uczciwa cena za ryzyko. Jedno życie w zamian za inne.

— Kocham cię, [Reader] — wyszeptał ostatni raz.

[Reader]. No tak. To było jej prawdziwe imię zanim tu przybyła. Słowa dochodziły do niej powoli. Nawet nie zauważyła momentu, gdy powieki zrobiły się cięższe. Na czole spoczęło coś, co zapewne było pocałunkiem. Poczuła miłe ciepło. Chciała powiedzieć to samo, ale nie miała siły. Zasnęła.

***

— [Reader], [Reader], [Reader]! — Yumeka radośnie skakała wokół niej. — Musisz koniecznie zobaczyć rzekę.

Kobieta poprawiła kapelusz, uśmiechając się. Podała małej rękę. Cieszyło ją, ile dobra udało jej się zdziałać. To był przykład szczęśliwego dziecka. Sierociniec, który założyła, miał się dobrze. W przeciwieństwie do świątyni, gdzie się wychowała, nikt nie zmuszał maluchów, by podążali jedną drogą. Znalazła ludzi gotowych wspierać ich w wyborze kariery, gdy nadejdzie czas.

[Reader] chciała odpłacić się za szczęście, którego doznała. Para, która znalazła ją w lesie kilka lat temu, dała jej dom. Lekarze uznali, że jako młoda dziewczyna, doznała częściowej amnezji. Ilekroć próbowała im tłumaczyć, że wychowała się w świątyni, mówili, że to niemożliwe. Przybrani rodzice zabrali ją na miejsce, by mogła zobaczyć, że została opuszczona. Dopiero po kilku latach pracy, gdy otrzymała tytuł znakomitego szefa kuchni, udało jej się nawiązać wystarczające znajomości, by zajrzeć do strzeżonych dokumentów. Część osób, z którymi się wychowywała, wciąż żyła. Kiedy pytała ich o swoje zniknięcie, odpowiadali jakoby któregoś dnia zwyczajnie odeszła. Podobno z powodu znalezienia rodziców gotowych ją adoptować. To, co się jednak nie zgadzało, to jak bardzo starsza wydawała się w stosunku do nich. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale czuła się, jakby w jej życiu była wyrwa. Znacznie dłuższa niż każdy wokół sugerował.

Z czasem poddała się w grzebaniu w przeszłości. Niewiele mogła zrobić i nikt nie znał odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Postawiła więc sobie nowy cel. Zwiedzała świat. Gotowała dla wielu różnych osobistości, ale także dla zwykłych osób. Okrzyknięto ją magiczną kucharką. Goście utrzymywali, że potrafiła czarować. Dania, które przyrządzała, według krytyków zdawały się mieć smak czegoś, czego nigdy u nikogo innego nie byli w stanie poczuć. Gdy rodzice zaczęli niedołężnieć, [Reader] wróciła w rodzinne strony. Tam wpadła na pomysł, by założyć sierociniec. Tyle że lepszy niż ten, który sama znała. Wychowywana na przyszłą miko, nie czuła szczęścia. Zależało jej na tym, by dzieciaki same wybierały swoje życiowe ścieżki. Po śmierci mamy i taty zaczęła coraz częściej zaglądać do budynku. Więź, która nawiązała się między nią a dziećmi, była czymś wyjątkowym. One jedyne nie śmiały się, gdy opowiadała coś, na co dorośli jedynie kręcili głowami. Że od lat śniła jej się odległa kraina. A w niej kolorowa łaźnia i magiczne istoty. Nad wszystkim przerażająca wiedźma. Częściej jednak chłopiec o łagodnym uśmiechu i zielonych oczach. Pewnego dnia jednak przestał się tam pojawiać i za nic nie chciał wrócić.

— Mówisz, że nagle znikąd zaczęła tu płynąć rzeka? — [Reader] przyjrzała się ciekawie leniwie biegnącej wodzie.

— Tak. Moja przyjaciółka Chihiro mówiła, że któregoś dnia tak po prostu się tu pojawiła. Przyjechała tu niedawno z rodzicami i odkryli ją jako pierwsi. Potem przyszli sąsiedzi. Wszyscy byli zdziwieni.

Pokiwała głową, wpatrując się w przezroczystą taflę. Z jakiegoś powodu wydawała się znajoma. Jakby już kiedyś ją widziała, ale nie było to przecież możliwe, skoro źródło pojawiło się kilka tygodni temu.

Zdjęła sandały i zanurzyła nogi w chłodnym prądzie. Świat zdawał się na moment zatrzymać. Otoczyła ją cisza. Nozdrza wypełnił zapach kwiatów wiśni. Stała pod kwitnącym, rozłożystym drzewem w otoczeniu świetlików.

— Jesteś tak głupi, Haku! — Dziewczyna zacisnęła pięść.

Bezradnie popatrzyła w stronę wody, która teraz zalewała cały teren. Odgrodził ją. Odgrodził ją od tamtego świata. Miał czelność przenieść ją pod samą stację i zniknąć, kiedy spała. Po drugiej stronie. Gdy się obudziła, był już poranek. Zostawił po sobie jedynie list, który drżącą ręką otworzyła.

Droga [Reader],

wiem, że jesteś wściekła. Masz do tego pełne prawo. Mam świadomość, że to, co zrobię, bardzo cię zaboli. Nie mogę jednak pozwolić, byś spędziła tu resztę życia i tak jak ja zapomniała, kim jesteś. Z czasem zacznie cię to uwierać, tak jak mnie. Zaczniesz zapominać o ludziach, miejscach i marzeniach, które miałaś. Świadomość, że to ja jestem główną przyczyną, dla której nie chcesz próbować stąd uciec, jest jedną z najgorszych myśli, jakie mnie spotkały. Gdybym nic nie zrobił, poczucie winy zjadłoby mnie od środka. Jak cię znam, to pewnie zastanawiasz się, czy da się tu zaczekać i zawrócić do łaźni. Odpowiem na twoje pytanie. To niemożliwe. Nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Masz tylko jedną drogę i prowadzi ona do domu. Kocham cię. To nigdy się nie zmieni. Właśnie dlatego samolubnie proszę cię o ostatnią przysługę. Przejdź przez tunel. Nie oglądaj się za siebie. Zrób każdą rzecz, której zawsze pragnęłaś. Mam nadzieję, że któregoś dnia będzie dane nam się znów spotkać. Nawet jeśli miałyby być to tylko sny.

Na zawsze twój x͕̪̙͓̟ͯ͒́̕x̵̛̯̭̒̆̿͘x̴̡̬͇̼̙͋̀̂̋ͮx̷̬̙̍̉͊́̕x̷̨̫̹͉ͤ͒̔̓͋͞x̶̫ͦ̇̽̎

Wydawało jej się, że widzi kanji tworzące podpis, ale zdawało się rozlewać i tańczyć przed oczami. Kohaku? Nie… Poprawnie byłoby…

— Nigihayami Kohakunushi. — Słowa jakby same wyrwały jej się z ust.

— [Reader], wszystko w porządku? Na chwilę totalnie się wyłączyłaś. — Yumeka pomachała jej ręką przed oczami. — Skąd wiesz, jak nazwaliśmy rzekę? Mówiłaś, że pierwszy raz o niej słyszysz.

— To nic takiego. Zamyśliłam się. Pewnie któryś z sąsiadów mi powiedział i dopiero teraz sobie przypomniałam. — Rzuciła ostatnie, przeciągłe spojrzenie na rzekę. — Chodźmy na obiad. Miałam jeszcze trochę zaczekać, ale właściwie to przyjechałam przekazać ci dobre wieści. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to niedługo będę mogła rozpocząć procedury adopcyjne. Co ty na to?

— Naprawdę?

— Naprawdę. — Uśmiechnęła się, złapała ją za rękę i razem odeszły znad brzegu. W powietrzu nadal tańczyły płatki wiśni.

#haku x reader #spirited away x reader #spirited away #sen to chihiro no kamikakushi #chihiro #Nigihayami Kohakunushi #oneshot x reader #studio ghibli #yubaba

2 notes · View notes

sinisteryanderescribe · 1 year

Text

Imagine Haku getting frustrated and mad at you for being reckless, and almost getting caught by other spirits who almost located your hidden location by your human scent. But quickly stopped his scolding after seeing you crying while nuzzling your face in his chest ; having an iron grip on his shirt.

While you may have been reckless and troublesome he couldn’t stand to see you in such a state. So as the soft hearted man he is, Haku wrapped his arms around your waist and tenderly whispered in your ear to relax your tense and frightened mind.

#Haku #spirited away #haku x reader #Haku x female reader #female reader #cute #fluff #romance #small angst #anime #x reader #sfw #imagine #haku imagine #gibli #studio gibli #human reader #fem reader

300 notes · View notes

sleepingdeath-light · 10 months

Text

tickling his s/o hcs ; haku

requested by ; anonymous (05/05/22)

fandom(s) ; studio ghibli / spirited away

fandom masterlist(s) ; here

character(s) ; haku

outline ; “Hi! If its not a bother could i request for haku x reader where Haku tickle the reader?”

warning(s) ; none, just fluff!

haku only really does this as a last resort when you’ve had a difficult day or are just really down for whatever reason

he’ll try things like your favourite foods and drink, telling jokes and bringing you fresh blankets

but if all else fails then he’ll exploit your weakness to get you to smile

soft, slender fingers prod into your sensitive skin: sides, stomach, thighs, back, neck — anywhere he can reach

straddling your waist as you shriek and giggle and snort and rock to-and-fro beneath him — not letting you escape as he continues his onslaught of affection

eventually starts laughing himself as you feebly try to slap his hands away, a cheek splitting smile on your face as you weakly beg him to get off

but even then he can barely make out what you’re saying through your joyful giggles and yelps

only stops when there are tears streaming down your cheeks and you’re hiccoughing and clutching your sides

then he’ll move to lay beside you and pull you into a side hug whilst you recover and catch your breath

kissing your temple as he smiles at you — asking you once if you’d like to talk about it (what dampened your mood)

and if you want to talk then he’ll listen

but if not then he’ll nod understandingly and just lay beside you, talking about lighter things as you stare up at the roof of your bedroom — you cuddled into his side and his thumb rubbing slow circles on the back of your hand

#sleepingdeath #gender neutral reader #fluff #fluff hcs #haku x reader #haku fluff #studio ghibli x reader #studio ghibli fluff #spirited away x reader #spirited away fluff

199 notes · View notes

yuan4i · 7 months

Text

05. salty lips

"lynetteee! scara and i brought some microwave popcorn for the movie!" you said, handing her the box of orville redenbacher microwave popcorn. thanks; my brother’s currently out with his friends, so there won’t be any disturbances." she said, taking the box and gesturing for you and scaramouche to sit on the couch. "what movie should we start with?" "spirited away!! it’s scara’s favorite!" you beamed. "we watched it several times still; we always end up crying haha-" before you could finish, your boyfriend interrupted you by shoving popcorn in your mouth. "just… shut up and watch the movie, he said, looking away, flustered.

[11:30 "it’s almost night. leave before it gets dark."] "ngh, haku’s so hot." "yn, i’m literally right here."

[49:24 "but it’s strange. i remembered yours… go ahead, eat, you must be hungry."] "THE WAY THAT HAKU SPOKE TO CHIRIO AAAH!! i want a man like that, you gushed. "i talk to you that way…" your boyfriend pouted. every time you two watch this movie, you always fan about haku. "not gonna lie, scara, you kind of do sound like haku." lynette said. "omg yeah!! he totally does!"

[1:22:04 haku! stop, go away! scrat scrat! haku! it’s you, right?"] "uwahhh chihiro’s so cute... her running to haku makes my heart melt." you sighed. "yeah, HAKU and CHIHIRO are basically canon. they like EACH OTHER." scaramouche reminded you. "sheesh, you didn’t need to break my heart like that…" "wait, i thought haku and chihiro were siblings…" "WAIT THEY ARE?? LYNETTE EXPLAIN?"

[1:58:38 "can we meet again?" "i’m sure." "promise?" "promise."] "this part always gets me…" you started tearing up. "haku promised her…" your boyfriend started to get emotional too. "i’ll get the tissues…"

after you and scaramouche finished crying, you three made a new batch of popcorn. "howl’s moving castel next? i think you two will feel better by the end of it…" lynette suggested picking up the remote. truthfully, neither you nor scaramouche have watched howl’s moving castle yet. you two were planning on watching it last week, but you two got busy, and then when you both were free, an argument between you two struck. "yeah, let’s watch it." your boyfriend agreed.

[7:02 "that’s my girl."] "he’s like... really hot… but yn, don’t even. i know what you’re going to say." the indigo-haired male said before you could say anything. how could you not though? this hot, flirty blonde appeared on the screen, and he even had a soothing voice! "he’s everything, scara, you don’t under-" "lynette! i’m home! and why does it smell like popcorn?" the front door opened, revealing lynette’s brother, lyney.

"oh! i didn’t expect there to be guests over at our dorm.” lyney introduced himself to you and scaramouche. "welcome home, lyney... how come you’re home so early? i thought you had plans with your friends…?" lynette asked, pausing the movie. "aether had to go early because he was getting tutored or something, so we all decided to go home... anyways, what are you guys watching?"

now, you four were sitting on the couch. four of you squished together with you, and lynette jammed in the middle. scara beside you, and lyney on the other side of the couch, beside lynette. "howl’s so charming, you said. "haha, yn, you must really like him?" lyney asked you. "yeah! he’s so kind. not to mention, he looks great with both blonde and black hair." lyney smiled at your response; he loved seeing you happy and hearing you talk. in fact, the sound of your voice soothed him. scaramouche eyed you and lyney’s interactions, then suddenly clung onto you. "ynnnn, i’m getting sleepy... wake me up when the movie’s done, okay?" he asked, yawning, then placed a gentle kiss on your lips. his lips were soft but salty from the popcorn, and you couldn’t remember the last time you two kissed. "yeah! sure, night night, scara, see you soon." you cooed as he leaned onto you.

ANGEL EYES ✿ prev ❀ masterlist ❀ next

lyney x reader SYNOPSIS you’re at a bar, drinking your heart out after another having a feud with your boyfriend of 2 years. you later stop at your friend’s house to stay the night but… the one who opens the door isn’t her but instead, her brother…?

notes : not sure if you guys remember, but in the last chapter for notes i mentioned that i met a cute guy!! well now i got his number and i've been talking to him daily 💕💕 the only problem is... i'm scared his best friend likes him and i don't wanna interfere LOL anyways, sorry for updating soso late! i've been busy with school </3

#⁺◟✿ angel eyes : lyney x reader #lyney x reader #lyney smau #lyney genshin impact #scaramouche x reader #scaramouche smau #genshin smau #genshin impact smau

380 notes · View notes

spacesodaa · 7 days

Text

Xiao x Reader - Here For You

Characters: Xiao, Reader (gn)

Summary: Xiao is utterly exhausted and needs someone to comfort him.

Word Count: 786

Warnings: slight mentions of blood, hurt/comfort, fluff

A/N: Slightly inspired by Spirited Away when Haku gives Chihiro onigiri by the flower bushes. Also posted on Ao3

It was around 2am when you heard the front door opening.

You were in the small cozy kitchen reading a book, so engrossed in the story you almost didn't notice.

Then the door to the kitchen was pushed open, previously ajar.

Xiao trudged in the room sighing.

His shirt was stained with blood but he didn't seem to be hurt.

You jumped up and guided him to the nearest chair.

"You look exhausted, have you eaten anything while you were gone?" you asked, the last time you saw him it was the middle of the morning.

He shook his head, he was indeed hungry now that his attention was brought to it.

You gestured for him to wait there and quickly went to your shared room.

You came back with a pair of sweatpants and one of your oversized sweaters, along with a damp rag.

You quietly helped him change and wiped away the blood smudges from his skin as he leaned in your touch a little bit more than usual.

If the sweater was big on you, on him was even bigger, making him look tiny.

A warm pang crossed your chest for a few moments.

You couldn't help it, being presented with such an adorable sight.

He was so tired, both his body and his mind were protesting loudly at the effort of still being awake.

He felt his chest tighten more and more, a knot forming in his throat as he took in the familiar flowery smell coming from your sweater, your comforting scent.

He barely registed your voice when you put a plate of rice balls in front of him.

"I kept these for you. When you're done eating we're going to go to bed and rest" you say softly, tucking a rebel lock of hair behind his ear.

You were always so caring to him, did he even deserve your kindness? To be here in your home, relaxing, when all kinds of twisted monsters and demons lurked the lands of Liyue?

He slowly took one of the rice balls in his hands, slightly shaky from the exhaustion.

It was a simple dish, yet it tasted so good, savory and slightly sweet.

That small hint of sweetness, such a familiar trait in your cooking it brought warmth to his chest and cheeks.

He hadn't even realized that the dam had broken until he heard you gasp.

Big tears were now falling down his face freely as he kept eating.

He didn't know what was happening to him, but he couldn't stop it.

It felt like the knot in his throat couldn't be undone and his eyes stinged with salty tears like they hadn't done in a very long time.

You brushed your knuckes on his now wet cheeks, a concerned look in your eyes.

"Xiao, sweetie, what's wrong?" you asked, swiping away some of the tears with your thumb.

His golden eyes looked at you, full of confusion and frustration.

He didn't know how to tell you he had no idea, he was just so tired.

You recieved no answer and quickly gave up on it, there would be time to ask later.

You gently rubbed circles on his back, trying your best to offer some comfort.

Your touch didn't leave him even after he was done eating and standing next to you, about to head out of the kitchen.

You guided his slightly unstable steps to your room and lifted the duvet covers of your half hazardly tucked bed.

When you were both comfortable you pulled him towards you, an arm tucked under his neck, the other slung over his shoulder.

He would never admit it out loud, how warm and comforting your touch was, how powerfully calming was laying with his face buried in your chest.

Slowly, as you held him close to your chest under the warm duvet covers, carding a hand in his hair from time to time, his tears dried up.

They left red streaks on his cheeks and his face felt sticky, eyes still stinging.

But even with those mildly uncomfortable feelings, his eyelids were incredibly heavy and he was lulled to sleep by the almost overwhelming warmth and limitless affection you gave him, eyes closing and breathing softly steadied out in a matter of minutes.

You smiled sadly at the sight.

He felt so small and fragile tucked away against your chest, surrounded by your arms, vulnerable in a way you had never seen him be.

You kissed the top of his head and settled back on the pillow.

"I love you and you are worth every second and every effort" you whispered before your own eyes finally closed, a relieved sigh escaping your lips.

#xiao x reader #xiao genshin impact #genshin impact imagines #genshin oneshots #genshin xiao #genshin impact #genshin drabbles

45 notes · View notes

theaskywalker · 2 years

Text

Imagine entering the spirit world by accident and Haku helping you find the way back home

Masterlist

#spirited away #haku #haku x reader #imagines #studio ghibli #japan #spirited away imagines #spirit world #kohaku river #human reader

53 notes · View notes

ateezreactionsandscenarios · 11 months

Text

A Childhood Promise

Pairing: Song Mingi x Reader

Genre: Fluff

CW: None

Word Count: 1567

Summary: You and Mingi have been best friends since you were in diapers, you’ve done everything together, but when you find a small box he’s kept at the back of his closet, your friendship is about to change forever.

Part of StayTeez Trope’pril

Prompt List Series Masterlist MasterList Buy me a Coffee

Snack bowls laid out on the table, a range of bottled drinks set out and only the light of a single lamp and the TV lighting up the living room. It was your weekly movie night with Mingi, something you’d both been doing for as long as you could remember. At this point it became a routine, you’d walk into his apartment at the same time every week and the same lay out would be there to greet you. This week was Mingi’s turn to chose the movie and you were overjoyed to see what he’d picked.

“Spirited away? I haven’t seen this film in years.” You beam looking at the TV seeing it ready to be played.

“I thought I’d take the nostalgic route today, remember, we used to watch this all the time as kids.”

“Yes, and you always kept on about how you wanted to be Haku but only his dragon form.” You giggle as the memory of 5 year old Mingi running around the living room of his home pretending he was a dragon.

“Hey, he was and still is badass.”

“I’m not saying any different.” You laugh again, giving him a small nudge with your shoulder.

“God, seeing that now has made me think back to when we were kids and all the shit we used to get up to.” You smile as flashes of memories popped up in your head.

“Do you remember the tree house your father helped us build?”

“The one that was really wonky and the door hardly stayed on?” You laughed nodding your head at Mingi, the way you two remember it was completely different; he remembered it as a wonky wooden box with a door that didn’t work properly and you remember it being a fortress where you’d both fight off goblins who were after your rock collection treasure.

“What about that trip to Jeju with your family?” Mingi beamed as he remembered the views and the endless hours of playing on the beach, meanwhile you’re erupting into laughter.

“YES, and you lost your swim shorts in the sea!” By this point you were crying from laughing so hard while Mingi sat next to you rolling his eyes.

“Yeah, yeah, laugh it up, I still haven’t forgotten about the time you were doing cartwheels on the beach and kicked an old woman in the process.” Your laughter died down as the embarrassment came back to you as you relived the whole experience.

“Ok, embarrassing moments aside, isn’t Jeju where we bought our matching friendship bracelets?” You ask, fiddling with the thin orange woven band around your wrist. “Speaking of which, where's yours?”

“I wore it for years, but you know what I’m like with delicate things so I keep it in my room so it doesn’t break.” It was true Mingi had a habit of breaking things, unintentionally of course, and it warmed you that he cherished it that much he didn’t want it to get damaged.

You both sigh out a small giggle, your reminiscing over and leaving you both smiling like idiots. You’d be lost without each other, it never mattered how many friends you’d lose in your life, as long as you had each other that was enough. Mingi leans forward to grab the remote to finally start the movie, but that’s when you jump up.

“Where are you going?”

“Blankets are essential for movie night.” You call back as you were already halfway to his room.

You knew Mingi’s apartment like the back of your hand, so finding the blankets was a piece of cake. You throw open the doors to his closet and rummage around the bottom of it looking for the perfect blanket. Pulling out piles of blankets you got to the back of the closet and that’s where you found it, a small shoe box hidden in the far corner. You peak your head through the doorway to see where Mingi was an seeing he was still on the couch waiting for you, you decide to snoop a little.

Sitting cross-legged between the open doors of the closet, you pulled the small box onto your lap and lifted the lid off. At first glance the box seemed to be filled with small trinkets and junk but when you took a closer look they were all things you recognised. You pulled out a small orange woven band that matched the one on your wrist. So this is where he kept it.

You continued to dig through the box, coming across old movie stumps, arcade tickets and a pile of photos of you and Mingi, all ranging from when you were toddlers all the way to your graduations, photos including birthday parties, holidays and playing in the park as kids. You were beaming looking through the old photos, all the memories coming back to you.

Mingi came looking for you, wondering what was taking you so long. Turning into his bedroom he finds you with the photos in hand. He freezes for a moment not sure what to do, you’d found his memory stash and part of him felt you’d feel weird about him keeping all of it.

“Y/n?”

“Mingi, I found these at the back of your closet.” You smile holding up a photo of the two of you on a beach, Mingi buried up to his neck in sand while you sit next to him, a big gappy smile with an ice cream in hand.

“What made you keep all of this?” You ask continuing to look through the box not seeing how Mingi’s face had turned a light shade of pink from embarrassment.

“Well...You’re my best friend...We’ve got a lot of memories together, ones I don’t want to forget, they’re priceless to me.” He comes over to sit next to you, picking up a pile of photos you’d put to one side a flicked through them himself. A small note peaked your interest, the paper had turned a slight yellow with age over the years. You opened it up to see a small note you’d both written as kids.

Married, house and dogs forever and ever, promise?

Promise

You giggle at the scribbles, barely readable since it looked like you wrote it when you were very young, some words were spelt wrong and some letters backwards. Mingi craned his neck over to look at what you had.

“I remember this, we promised as kids we’d get married, have a huge house with a pool and 20 dogs.” You laughed showing Mingi. “The promises kids make.”

“I still want to keep that promise.” Mingi said quietly to himself, not realising he’d said it out loud. You turned to look at him slightly wide eyed, then it hit him that he did in fact say it out loud.

“What?” You asked to make sure you’d heard him right. That was it for him, the cat was out the bag, there was no going back now.

“I said it’s a promise I want to keep...always have.”

“Mingi what are you...”

“Y/n, you’re my best friend, I love you more than anyone and I have done since I was a kid. We may have been kids when we wrote this but I was sure of it back then too, you’re the one I want to spend my every waking moment with.” He started, his confession just spilling from him at this point, happy to get it out after so many years of keeping it hidden deep down.

“As we grew up I tried to forget about it, it was just a silly promise kids make and seeing you get interested in other guys and going on dates, having boyfriends and being with you when they went wrong, I thought you’d forgotten about it or didn’t take it seriously...but I did and I still do.” You were at a loss for words. You could see the tension leaving his shoulders and him breathe a big sigh of relief like he’d been carrying a huge boulder on his back.

“Mingi...do you really mean it?”

“Of course I do, I’ve loved you since we were kids, it was always you, I didn’t say anything because I can’t lose you and I realise now I said this I might have already fucked things up but...” You cut his rambling off by giving him a sweet peck on the cheek making him stop dead in his tracks and his cheeks heated up to a deep red blush.

“Wha...What was that?” He asked, not completely processing what happened.

“You were rambling. If I knew about this sooner then I would have confessed to you sooner.” His eyes were the size of saucers. You felt the same?

“I felt the same as you growing up, granted I didn’t think too much about the promise we made as kids, but I still felt the same, watching you grow up and girls having crushes on you, I thought I wouldn’t stand a chance and would just stay the best friend.”

It was his turn to kiss you now, but not on the cheek. His hands held your face and pulled you close to him as his lips lightly met yours. He felt like he was finally breathing air for the first time, it felt so right, so natural. You guessed your nosy personality worked out in your favour for a change.

Tag List: @stardragongalaxy @kpopjust4u @whatudowhennooneseesyou @8tinytings @jenotation @grim-adventures58 @owjohny @ker1 @tinkerbell460 @haylstoney @scuzmunkie @halesandy @multihunbun @kodzukein @maskedmochii @queenwiinks @hellomingi @woosannie

#trope'pril #ateez #ateez scenarios #ateez fluff #mingi #mingi scenarios #mingi fluff #song mingi #song mingi scenarios #song mingi fluff #stayteez trope'pril #kpop #kpop scenarios #kpop fluff #titch collabs

74 notes · View notes