#sumy polly

[anthenasikes]

I forgot we're in the same timezone so we're both waking up to this big announcement

YEAH. GUYS ITS LIKE SIX AM ITS TOO EARKY FOR THIS KIND OF TERRIBLE NEWS

Man ok like y’all know i’m the athena cykes lover and i love aa5 but ONLY as like. an entirely different entity to the rest of the franchise. bc it’s just not the same thing and once you fucking sell it combined with aa4 you are absolutely fucking ruining 4 !?!??? oh my god and they’re rlly saying it’s polly’s trilogy how could they fucking do that to him. oh my god i feel so bad for him.

and aa6 can go die in a hole i need it to go away forever for real

like if they ported 4 and 5 separately from each other (which they wouldn’t but like if they did) i would be happy for both . bc i like both separately. but once you have aa4 and then go “ok now play these two right after!!” and create that continuity it’s the stupidest shit ever in the history of shit YOU GET IT YOU GET IT SUMI ITS SEVEN AM I CANT WORD RIGHT

#ask tag #holy fucking hell.

[meuflogao]

Sumi!!! Tenho estado com muita preguiça de digitar, então apenas fico na internet olhando as coisas.

Essas são as fotos dos últimos dias. Fui ao cinema, comi no meu restaurante favorito, usei camisetas divertidas, não resisti à mais um cacareco, comprei uma casa pros meus sylvanians e meu livro chegou.

Me sinto muito consumista nos meses de dezembro e janeiro e estive analisando afinal minha relação com bens materiais. Fui uma criança privilegiada e por alguns anos, a única criança da família, que nunca foi exatamente afetuosa. Não sinto que me faltou amor propriamente dito, acredito apenas que cresci em meio à adultos muito distantes emocionalmente falando, mas que sempre me presentearam muito, provavelmente como forma de compensar.

Acho que inevitavelmente eu passei a transferir uma expectativa de afeto, zelo, presença, escuta e compreensão a algum objeto, que essa era a maneira das pessoas me dizerem que eu era amada. Acredito que seja algo comum dentro de famílias em que os adultos passaram por alguma ascensão social, esse desejo de proporcionar aos que vieram depois tudo aquilo que lhes faltaram, o que não significa que eu tive exatamente tudo que queria e pedia, e isso nunca foi um problema. Nunca me ressenti pois me sentia verdadeiramente feliz com cada presente. Cuidava e amava cada objeto, fazia questão de incluir em brincadeiras, não queria que se sentissem menosprezados ou deixados de lado.

Acho que eu queria cuidar do amor nesse formato, que veio embrulhado e numa caixa, como se fosse algo mais, e talvez fosse. Eu achava que, assim como eu, todos os brinquedos tinham sentimentos, e que por isso eu deveria zelar por cada um deles. Tenho vívida a lembrança do dia em que, na primeira série, aprendi a palavra zelo. Até hoje sou assim. Não consegui me desvincular da ideia de amor em forma de objeto. Sinto um impulso de adquirir alguma coisa nova, especialmente brinquedos, pode ser um sylvanian ou uma miniatura de kinder ovo, para que eu possa amar e zelar.

Posicionei cada bonequinho na nova casinha de forma organizada e sistemática, pensei com alegria em ter que cuidar agora desse espaço, que não é só mais um pedaço de uma estante antiga, mas um lar para cada pequeno objeto-de-amor, que devo limpar quantas vezes forem necessárias na semana para que tudo continue assim, novo, amado e imaculado. Fico olhando daqui da cama e pensando como devem estar se sentindo, todos juntos num espaço delimitado, aconchegante.

Sentia muito uma sensação parecida, mas infinitamente mais intensa, quando brincava de barbie e elas faziam uma viagem de carro. Tinha um carro da susi, era um buggy, e fazia eu me sentir tão feliz e aconchegada organizá-los naquele carro para fazer uma viagem, uma sensação muito singular que nunca senti com nada que não fosse relacionado à brincadeira. Não sei o que me fascinava nesse movimento, se a proximidade física dos personagens da história, da ideia de manipular o tempo, da organização para que tudo coubesse, dos perigos da viagem num buggy em climas não favoráveis ou se a fantasia de viver uma coisa que eu mesma nunca vivi.

Hoje a temperatura caiu e enquanto escrevia esse post me lembrei disso. Uma vez, eu ia com meus pais para um sítio numa cidade vizinha num domingo, e decidi que iria incluir isso na narrativa da minha brincadeira. Um casal iria viajar e levar as crianças, que eram as pollys, e no sábado à noite eu arrumei tudo, uma mochilinha de brinquedo, os vesti e posicionei todos dentro do carro. Estava frio, e era bem tarde enquanto eu fazia isso. Lembro de estar passando Thomas e Seus Amigos na tv a cabo. No fim, nunca fomos para esse sítio, mas essa sensação particular ficou marcada em mim. Darei um beijinho de boa noite na nova casinha. :*

#cybershot

[teatralna-kicia]

“Opera za trzy grosze”

Teatr: Narodowy Stary Teatr w Krakowie

Reżyseria: Ersan Mondtag

Niemiecki reżyser wystawia niemiecką sztukę w stylistyce niemieckiego ekspresjonizmu? Brzmi pysznie, co mogło pójść nie tak? Jak się okazuje –  w sumie prawie wszystko.

„Opera za trzy grosze” Brechta opowiada o świecie przepełnionym złem, gdzie nie ma miejsca na dobrych, uczciwych ludzi. Są jedynie złodzieje, dziwki, gangsterzy i wszystkie inne negatywne osoby, które mogą wam przyjść do głowy (nie, twojego starego tam nie ma). W czasie przebiegu fabuły śledzimy losy państwa Peachum, których córka postanawia po kryjomu wyjść za gangstera, krętacza i stręczyciela, mordercę, kobieciarza oraz filantropa – Mackiego Majchra. Oczywiście, tak dobra rodzina, która trudni się wyzyskiem żebraków, nie może sobie pozwolić na takie małżeństwo, więc postanawiają zasabotować nowego zięcia, zgłaszając go na policję. Plan jest prosty – policjanci mają go złapać i powiesić. Doskonały pomysł na niewygodnych członków rodziny (nie, nie mówię o twoim starym).

Ersan Mondtag do całej tej leciwej intrygi postanawia wpleść dodatkową warstwę interpretacyjną – wojnę pomiędzy Rosją a Ukrainą. Niestety ten zabieg zupełnie mija się z celem i wydaje się być mocno niesmaczny. Całe jego brzmienie rozmija się z powagą sytuacji i porównywanie wojny między skorumpowaną policją, skorumpowanymi gangsterami i zwykłymi ludźmi do sytuacji realnej wojny jest naprawdę chybione. Dodatkowo, twórcy sprowadzają cywilów jedynie do dwóch nagich aktorów na scenie rzucanych to tu, to tam, bez ładu i składu. Mocno mnie ten pomysł zszokował i zdziwiło mnie, że nikt na jakimś etapie tej pracy nie powiedział: „ej, to chyba nie do końca się spina”. Ponadto, próba stylizowania całej rosyjskiej symboliki na faszystowską mocno trąci myszką, nie jest to odkrywcze, a jeśli miało to uaktualnić spektakl i podciągnąć go do sprytnego i aktualnego komentarza społecznego, to mocno się nie udało. Poza tym, ogólny wydźwięk spektaklu jest mocno niepokojący, biorąc pod uwagę, jaką tematykę próbuje poruszać – zostajemy z tezą, że zło zawsze i tak wygra, a osoby próbujące się mieszać i pomagać w trakcie konfliktu (w spektaklu tą figurą jest królowa angielska) zostają realnymi przegranymi, wpędzonymi na szubienicę. Mocno nietaktowna i z lekka trącąca onucą teza.

Kolejna bolączką tego spektaklu jest fakt, że mamy do czynienia z musicalem i byłoby super, gdyby aktorzy umieli śpiewać. Niestety, aktorzy Teatru Starego –  w większości najwyraźniej słusznie – wybrali pracę w teatrze niebędącym teatrem muzycznym, bo większość obsady tak niemożebnie wyje, że naprawdę ciężko się tego słuchało. Piosenki w ich interpretacji zupełnie nie wpadają w ucho i zlewają się w jedną szarą breję, idealnie niepasującą do fantastycznej scenografii. W  starciu ze śpiewaniem obronną ręką wychodzi jedynie Anna Radwan – doskonała, zabawna i naprawdę nie wiedziałem, że tak dobrze umie śpiewać, ogromy szacunek. Bawi się swoją rolą i wyciąga z niej realnie sto procent i razem z nieustępującym jej w niczym Krzysztofem Zawadzkim tworzą jeden z jaśniejszych punktów tego spektaklu. Ich występ jako państwa Peachum jest wirtuozerią, bo przyjemnie się na nich patrzy i przyjemnie słucha. Chemia, jaka się miedzy nimi tworzy, to wyższy poziom aktorstwa.

Wspaniale na scenie radzi sobie także Magda Grąziowska (nie ukrywam, że ją uwielbiam i pamiętam straszne czasy, kiedy musiałem jeździć specjalnie do Kielc, żeby popatrzeć na jej nieziemskie kreacje sceniczne). Bardzo dobrze, że dostała w Starym rolę, w której może rozwinąć skrzydła, bo do tej pory było jej bardzo mało. Świetnie śpiewa, tworzy wyrazistą postać Polly: z jednej strony niewinna, naiwna panienka, a z drugiej strony wręcz Mata Hari szemranych biznesów.

Nadmienię też, że posiadanie na scenie Iwony Budner i danie jej do powiedzenia jednej linijki tekstu powinno być uznane za zbrodnię wojenną, a autor tego pomysłu powinien zostać wysłany do Guantanamo. Niewykorzystanie potencjału, jaki jest w tej aktorce, to naprawdę wstrętny żart ze strony twórców.

Poza tymi wszystkimi narzekaniami - wizualna strona tego wystawienia „Opery za trzy grosze” jest jedynym powodem, dla którego można wybrać się do teatru. Całość w kolorach czerni i bieli, razem z charakteryzacją aktorów i kostiumami robi ogromne wrażenie i naprawdę widać napracowanko. Mondtag jako scenograf poradził sobie doskonale. Szkoda, że Mondtag odpowiedzialny za scenografię nie interweniował, gdy Mondtag-reżyser reżyserował tego prawie cztero-godzinnego molocha.

Mam wrażenie, że dyrektor Raźniak chciał mieć za swojej bytności w teatrze monumentalne, wieloobsadowe widowisko, może chciał powtórzyć sukces „Wesela” Klaty, które nadal jest grane i nie traci na swoje świeżości, niestety coś się nie udało i chyba Stary został z kukułczym jajem – przydługim i dosyć nudnym spektaklem, bo „Opera za trzy grosze” w wydaniu Mondtaga ani nie bawi, ani nie mówi o niczym głębszym. Jest zwyczajnie nijaka i ciut męcząca.

Z tym spektaklem jest tak jak trochę ze mną – ani to mądre, ani przesadnie głębokie. Może na początku frapować swoją celową brzydotą, ale po dłużej chwili nawet to nie ratuje całokształtu przedsięwzięcia.

#teatr

[peakycillianblinders]

Peaky Blinders | S05E04.

#peaky blinders #polly gray #sumy polly #helen mccrory #my edit #gifs #gifset #period drama #period drama edit #bbc series #bbc peaky blinders #peaky blinders scene #peakyblindersedit 

[kuroosweakness]

sumi pokes her dad’s side and dances smark, her plushie shark across his chest. “...hi” 

“hiya,” he mumbles with a small smile. kuroo’s eyelids flutter open and finds himself making eye contact with his favorite five year old in the whole universe, not that he knows many. 

“we changed seats in school today,” she tells him and moves smark closer to his face. 

“hi smark,” kuroo says to the shark. “really? do you like your new seat?” 

sumi tilts her head and nods. “i sit next to keiko now. she’s really pretty and nice. but she was really sad today” 

“oh? why do you think she was sad...?” kuroo lazily brings his hand up to ruffle his daughter’s silky hair that’s nearly past her shoulders. 

“hmm,” sumi escapes her dad’s touch and grabs polly the panda plushie from the other side of the bed. “keiko hid her face behind her hair and when i asked her if she was okay, she just nodded.” 

“i-” 

“but guess what!” 

kuroo arches an eyebrow at her sudden excitement and waves at sumi to come closer. “what?” 

“she talked to me during snack time!” she scootches closer and hands her dad polly the panda. 

kuroo slowly nods against his pillow and accepts polly, a bit concerned at how excited his daughter seems at the fact that someone talked to her during snack time. “oh really? what did she talk to you about?” 

sumi makes random hand gestures and suddenly grabs smark off of kuroo’s chest. “she said she was sad because she didn’t have her yarn bracelet with her.” 

“hmm...did she lose it?” he asks while playing with the chubby panda’s little black ears. sumi’s eye droop and she gives him a sad smile. 

“no...she said her mom took it away.” 

kuroo’s eyes widen in surprise. “mm...” 

“when i asked her why, she said it was because-” sumi brushes her hair out of her face.”-because her mom doesn’t like how she wears it everywhere. she took it away.” 

“that’s not very nice of her mom,” kuroo quietly says and hands polly the panda back to sumi. sumi head perks up and accepts polly while giving her dad smark the shark instead. naturally, kuroo accepts smark and fiddles his fins with his fingers. “keep talking to keiko, she’ll appreciate it” 

“i like keiko,” sumi says. “i hope she likes me too” 

kuroo smiles and pinches her cheek. “what’s there not to like about you, hm? exactly.” 

sumi’s eyes focus on the shark on her dad’s chest. suddenly, a small and tempting question appears in her brain. “daddy? ... would you take something away from me because i take it everywhere?” 

kuroo scoffs. “’course not. why would i do that?” 

“...keiko also said that she has a plush dog but she’s not allowed to bring it to school :(” 

“...i thought your kindergarten allows one toy per child a day,” kuroo questions as he tucks a strand of his daughter’s hair behind her ear. 

“her mom doesn’t let her,” sumi nervously says. “and keiko’s really sad about it because she really likes her plush dog” 

“keiko’s mom definitely isn’t nice,” kuroo points out while scanning his daughter’s suddenly sad face. 

“i told it’s okay because she gets to see doggy after school,” she beams, but quickly frowns again. “but she said her mom put her doggy on the high shelf because she’s too old for stuffed animals” 

sumi looks at her dad with trembling lips and kuroo immediately sits up to pull her in close. “aw punkin, keep talking to keiko and share your plushies with her if you’d like. you just might make her day” 

sumi presses her red cheek against her dad’s warm side. “...you won’t take smark and polly away and put them on high shelf?” 

“nope, never. polly, smark, tim, daphne...they’re all yours,” he reassures her. kuroo clears his throat, hoping the heavy feeling in his heart will go away soon. “they’ll always be with you, whenever you need them” 

without a word, sumi sniffles and clutches onto her dad’s shirt. “okay...are you sure you don’t find smark and polly ... bad?” 

“i love smark and polly,” kuroo calmly says while ruffling her hair. “not as much as you, but they’re fun and nice to be around. and they make you happy, so i gotta be grateful for them for that.” 

“okay” 

for my sake, here’s a list of all of sumi’s stuffed animals so far: 

teddy the teddy bear (grizzly bear) (her favorite...or is he?)

buddy the polar bear 

ellie the elephant 

tim the turtle 

daphne the dolphin 

smark the shark (new addition) 

polly the panda (newly introduced but has been with her for a while) 

honorable mentions: mean dinos 

(a round of applause for her dad for remembering them all <3)

#dad!kuroo #lia drabbles #is this drabble based on self comfort? most definitely :')

[idianaki]

Okej, wiem, że jestem (mocno) spóźniona, ale... życie. I upały. Upały mnie wykańczają. Przepraszam, jest mi przykro. Chyba skończę z terminami...

Skończyłam pierwszy sezon Amphibii. Kiedy to pierwszy raz pisałam wyszło mi tego... dużo, więc postanowiłam, że o samym finale napisze w osobnym poście.

Cały serial naprawdę mi się podobał. Jest zabawny i interesujący, uwielbiam postacie i podoba mi się świat. Zwłaszcza wprowadzenie magii w pełnej jej okazałości w drugiej połowie sezonu.

Ale mam dużo lepszą opinię o drugiej połowie sezonu. Mimo epizodyczności można było zobaczyć różne linie fabularne, które się przeplatały. Dzięki temu odcinki, które były "fillerami" nie raziły tak bardzo, a część z nich nawet nawiązywała do finału.

Tego zabrakło w pierwszej połowie sezonu. Poza wprowadzeniem i pół finałem sezonu wszystkie odcinki były bardzo chaotyczne i wydawały się nic nie wnosić (i tylko kilka z nich coś wniosło), przez co trudniej mi się było zaangażować.

Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego poznanie miasta i przywiązanie się do nich było ważne (finał), ale w drugiej połowie sezonu udało się to zrobić lepiej, więc sami twórcy udowodnili, że się dało. Dlatego właśnie moja ocena tego sezonu jest dużo niższa.

Em... Arki postaci! Racja! W seriach jak Amphibia (z dużą ilością "lekcji" i bardzo dużym naciskiem na odcinkowość) mam spore problemy z wyłapaniem arków postaci. Zwłaszcza za pierwszym podejściem. Często postacie się "resetują" w kolejnym odcinku, przechodzą kilka razy jedną "lekcję", a odcinki starają się wyolbrzymiać wadę, która normalnie jest ledwo widoczna.

To w sumie jeden z powodów, dla których oceniam ten sezon troszkę gorzej, heh...

Jednym z powodów, dlaczego może być z tym problem, jest epizodyczna forma odcinków i zamknięte środowisko - wioska-dżungla. A krótkie odcinki nie pozawalają na dodawanie scen, które nie są esencjonalne do fabuły. Wiem, że to czepianie się szczegółów, bo "to kreskówka głównie dla dzieci", ale znam kreskówki, które robiły to lepiej, mimo bycia produkowanymi dla tej samej grupy odbiorczej (jeśli pominiemy "Wielki Kanion"... ugh...)

Ale mimo tego wszystkiego, bardzo podobały mi się niektóre arki. Podoba mi się, że widzimy akceptację Anne następującą raczej powoli - Hop Pop był gotów zakopać jej jedyną drogę do domu dla bezpieczeństwa, mimo że wiedział, jak bardzo to jest dla niej ważne (mógł być też skrajnie samolubny i chciał ją zatrzymać, ale... to nie jest za bardzo w jego stylu...). Polly nie od razu uwierzyła, że Anne ich nie zje, a jeszcze dłużej zajęło, zanim się z nią zaprzyjaźniła. No i nie ważne, ile mogłabym na to narzekać, akceptacja Anne w wiosce była dobrze poprowadzona i miała naprawdę piękną konkluzję w "Anne of the Year".

Chciałabym też przez chwilę się pozachwycać wprowadzeniem magii do tego świata. Oh, jak ja uwielbiam światy fantasy z magią. I przez magię mam na myśli magię, nie pseudo-magiczne elementy... Dzięki temu (i charakter development) Maddie od razu podskoczyła na liście moich ulubionych postaci. Mam nadzieję, że Magia będzie mieć większą rolę w serii, zwłaszcza że pudełko, które wysłało Anne na wyspę, jest najpewniej magiczne!

To chyba będzie już wszystko. Niedługo powinnam coś napisać o "Reunion"... chyba. Raczej. Na 95%

#amphibia #my opion #first impressions #season 1

[steffloui88]

Finally had the opportunity to interview this lovely lady! :D

#Colleen O'Shaughnessey #Miles Tails Prower #Polly McShane #karen mccormick #zooey the fox #charmy bee #Genis #Jazz from Danny Phantom #sora takenouchi #interview #voice actress #Sumi Inaba #Assado #Karen Aramis #Kyoko Haida #Nelliel Tu Odelschwanck Loly Aivirrne Michiru Ogawa Yuichi Shibata Kyoko Haida #Glitter Force #Yoshino Yoshi Fujieda #Pickles #Zeeter #Naruto #Ino Yamanaka

[przemsa]

Po prostu Bruce Lee

Nie pamiętam teraz, który dokładnie był to rok. Tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty piąty? Być może. Miałem około dziesięciu, jedenastu lat. Z niecierpliwością obserwowałem wiszący w przedpokoju trzypokojowego mieszkania z wielkiej płyty zegar z kukułką. Dochodziła ósma. Za chwilę w telewizorze Rubin pokazana zostanie plansza z napisem „Film tylko dla dorosłych” i zacznie się „Wielki Szef” albo „Wejście Smoka”. Także i tego już sobie nie przypomnę. Istotne, że jestem dzieckiem i na pewno nie jest to film dla mnie. Pewne jest za to, że jeżeli rodzice zabronią mi go oglądać, mój świat legnie w gruzach. Wiem, że nic gorszego nie może mnie w tym momencie spotkać. To, że dziś w telewizji będzie Bruce Lee jest najważniejszą wiadomością w całej szkole. Wśród chłopaków oczywiście, choć może i dziewczyny (ale te nas nie interesują ani trochę) inne tematy nie istnieją. Wiemy wszyscy, że Bruce Lee nie żyje, że zabito go tajnym ciosem, że naprawdę miał takie szramy na twarzy i klacie i nabył je walcząc ze Złym Bosem. Wiem też, że nieomal nie udusiłem starszej o kilka lat kuzynki, gdy wybłagałem ją, by namalowała mi na plecach smoka, a ta nabazgrała wielki smoczek i zaczęła się śmiać, gdy zerknąłem do lustra. Miała wiele szczęścia, bo gdy ją dopadłem płacząc z wściekłości i upokorzenia, obroniła ją babcia. To były inne czasy. W telewizji nie było nic. I gdy nadawano wreszcie jakiś film, każdy chciał go zobaczyć. A Bruce Lee nie był człowiekiem, tylko nieomal nieśmiertelnym półbogiem, który – skoro zginął – musiał paść ofiarą jakiejś potężnej, złowrogiej siły nie z tego świata. Każdy chłopak, który nie bawił się z dziewczynami, a więc nie był tym, co współczesne dzieciaki potrafią nazwać z łatwością, a my musieliśmy jeszcze poczekać na Dynastię by wiedzieć, że to Stiwen po prostu, chciał być jak on. Wyłączając jeszcze pupilków pani - Ananiaszy w okularach – każdy marzył o tym, by walczyć jak Bruce Lee. Ja poszedłem nawet dalej: zacząłem pisać książkę o Wojownikach z Klasztoru Paulinów, żeby nie było, że zżynam coś o tych z Shaolin. Piękna czasy… Z wiekiem mi oczywiście przeszło. Dorastałem, zmieniały się cele i priorytety, ale twórca Jeet Kune Do na trwale zapisał się w mojej świadomości. Nie powiem, żebym zaprzątał sobie nim zbyt często głowę, ale gdy trafiam na jakąś powtórkę hongkońskich klasyków z jego udziałem nie zmieniałem kanału. Sceny walki – być może i nędzne w porównaniu z tym, co potrafi zaoferować współczesne kino – niezmiennie przykuwają moją uwagę. Nie dostarczają już (aż) tylu emocji, ale wywołują wspomnienia. Przyjemne, bo takie przeważnie było to dzieciństwo. Gdy dowiedziałem się więc, że wyszła biografia Bruca Lee nie zastanawiałem się specjalnie. Musiałem ją przeczytać i dziś dotarłem do końca. Nie chcę pisać, że była to fascynująca lektura, bo tego rodzaju ekscytacja zalatuje mi zawsze lekkim fałszem, ale te 520 stron bez przypisów skonsumowałem błyskawicznie. A szybkość czytania jest dla mnie zawsze wyznacznikiem jakości beletrystyki. Jeżeli bowiem z książką ze swej natury rozrywkową trzeba się męczyć, znak to wyraźny, że autor nie sprostał i nie warto. Ale to tylko taka dygresja. Ważne, że biografia Wielkiego Bruce’a nie nuży. Być może wynika to stąd, że nie jest to książka o nic mnie nie obchodzącym dajmy na to Keanu Reevesie, tego już jednak nie jestem w stanie rozstrzygnąć. Nie sądzę zresztą by sięgnął po nią ktoś, komu Bruce Lee zwisa niczym mnie Danny DeVito. To lektura dla fanów aktora. Nawet tak umiarkowanych jak ja, ale za to pełnych wspomnień z dzieciństwa. Tych ona na pewno nie zawiedzie, choć w sumie odbrązawia mocno tę postać. Nie chcę zdradzać czegokolwiek, więc tylko napomknę, że Mały Smok nie grzeszył zbytnią skromnością i wiernością małżeńską. Był jednak naprawdę tytanem pracy; obdarzonym niesamowitym talentem ruchowym mistrzem sztuk walki, który nie powtarzał jak małpka wyuczonych na użytek konkretnej sceny, odpowiednio sfilmowanych ciosów, ale faktycznie potrafił uderzyć lub kopnąć bardzo celnie mocno i szybko. Stworzyć swój własny, przemyślany styl. Przy zaledwie trochę ponad stu siedemdziesięciu centymetrach wzrostu i skromnej wadze, był doskonale wytrenowaną górą mięśni bez tłuszczu. Zresztą o czym ja piszę... Jaki jest Bruce Lee każdy widzi. W tym roku skończyłby osiemdziesiąt lat. Dożył tylko trzydziestu dwóch i jeżeli ktoś tak jak ja czuje przynajmniej lekkie drżenie serca na wspomnienie jego masakrujących ciosów, bardzo mu tę książkę polecam.

Autor: Matthew Polly Tytuł: Bruce Lee. Życie Wydawnictwo: Znak Literanova http://szkolanawigatorow.pl/panel/edycja/po-prostu-bruce-lee

#szkołanawigatorów #szkoła nawigatorów #coryllus #przemsa

[kuroosweakness]

dad!kuroo | sumi has a headache | masterlist

“i don’t feel so good,” sumi groans while knocking her fist against her head. kuroo whips around from his laptop to see his daughter’s face twisted in pain. 

“oh god” worry immediately overwhelms every bit of him. suddenly, he’s extremely grateful for one hour ago when she was jumping up and down the bed. kuroo quickly stoops down to her level and presses his palm against her forehead. feels normal, not too hot. 

“it hurts,” she wails as she collapses against his chest. “it hurts” 

“aw baby it won’t hurt in a few more hours, just a few more hours,” he says soothingly while rubbing her back, wishing with all his might that it’ll be less than a few hours. why do headaches have to attack sumi out of everyone? 

“hours?” she exclaims with worry. “it hurts too much for- for hours” 

kuroo gives her a small squeeze on the shoulder and looks into her teary eyes. “remember the grape flavored medicine you ate a long time ago?” 

sumi nods and goes back to resting her head on his shoulder. 

“well, if you eat that medicine again, you’ll be as good as new in a few hours,” kuroo tells her while lifting her up with one arm before fully standing up. sumi stares at the floor below her–so high! she winces when her dad’s hair pokes her on the neck. 

“i don’t like grape flavor,” she quietly murmurs. 

kuroo inhales a deep breath as he opens the medicine cabinet. “you’ll only taste it in your mouth for a few seconds. and then i’ll make you something yummy, m’kay?” 

sumi rubs the top of her head against her dad’s upper chest harshly, hoping that the pain will go away somehow. “okay,” she whispers in defeat. why must the medicine be grape flavor, out of all the flavors in the world! 

sumi shuts her eyes and clutches on the neck line of kuroo’s grey t shirt tightly. all she can hear is the ‘pop’ of the medicine bottle lid, a gush of water poured into a cup, and the shake of the pills. 

“sumi~” 

she opens one eye at the sound of her name and stiffens she feels a kiss being pressed on her cheek before her dad says, “say ah” 

reluctantly, she opens her dry mouth and feels a purple pill being placed on her tongue. yuck. 

she can hear her dad stifle a laugh, probably because of the expression she’s making, but it’s nothing to be laughing about >:( 

sumi gulps down a few sips of water. it wasn’t too bad. but it still tastes yucky. “daddy?” she whispers as kuroo shuffles out of the kitchen. 

“hmm?” 

“i ate the grape but it still hurts” 

kuroo shifts her up on his arm and looks a good look at her face. the beautiful sumi smile is replaced with a face of frustration. he presses a kiss on her forehead as his way of kissing the pain away. “your body needs time to process the medicine,” he quietly tells her. “it-” 

“how long?” she whimpers.

kuroo pauses at the front of her bedroom and twists the doorknob. “about 30 minutes...or an hour, punkin. you can sleep the pain away.” 

sumi takes a good look at her bed before deciding it’s too painful to keep her head up. “i don’t wanna- i dont want to-” oh no, why is the aching feeling getting worse? 

kuroo rubs her outer thigh with his thumb and pats her back soothingly like the way he used to when she needed burping. “what don’t you wanna do, baby?” 

“i don’t-” she knocks her head against his shoulder and suddenly feels nerves buzzing inside her hurt. feeling defeated, she points at her bedroom door. “i want to sle-” 

“mm, got it” kuroo heads back outside the room decorated with mint green walls while keeping his hand on her back. just before closing her bedroom door, he suddenly remembers. “do you want a friend to accompany you?” 

sumi nods against his shoulder as kuroo walks back in. 

“who would you like to-” 

“polly” 

kuroo leans down to snatch polly the panda plushie off of her bed. polly doesn’t seem to have a problem with this. sumi reaches out of grab a hold of her plushie and hugs her close. 

“hi polly,” she whispers. 

upon entering back into his room, kuroo sets sumi down on the mattress and goes to turn off the lights. sumi tiredly climbs under the covers and rubs her head frustratedly. 

“daddy...?” she croaks out. kuroo turns around and his eyes dart from her to the panda by her feet. “are you gonna stay here?” 

kuroo gives her a small shrug as he sweeps some strands of hair behind her ear. “if you’d like me to,” he tells her. “if you’d rather be alone, i can go outside-” 

“stay,” sumi insists. kuroo raises an eyebrow, somewhat relieved and happy that his daughter would much rather him stay. “but...” 

she glances at the scary looking plant nervously. the room is dim, with nothing but little sunlight seeping through the blinds. and somehow, it makes the plant look even scarier. 

“can you move plant?” she whispers. 

kuroo glances at what she’s staring at and chuckles. “yes, yes i can.” 

~~~

“guess what~” 

sumi slowly flutters her eyelids open and sees a blurry version of her dad. “what?” she croaks. 

kuroo pulls out smark the shark, fern the fox, tim the turtle, and buddy the polar bear from behind his back. there are way more stuffed animals, but his hands only allowed him to carry four at a time. “they’re here to visit you,” he says with a smile. 

sumi’s eyes crinkle up at the pleasant surprise. “daddy? can i eat my yummy something now?” 

kuroo nods and places the four plushies beside her. “what would you like?” 

“a popsicle!” she beams. sumi tilts her head to feel the pain, but it’s barely there anymore! thank goodness for the grape flavored pill, even though it tasted bad :P

“before dinner?” 

“pleasee~” 

how can he say no? 

#dad!kuroo #lia drabbles #kuroo tetsurou #dad!haikyuu #haikyuu scenarios #haikyuu imagines

[kuroosweakness]

dad!kuroo | sumi and her questions | masterlist

“daddy...?” sumi bops her dad on the head with polly the panda. kuroo deeply inhales and wonders if she intended for it to hurt as much as it did. he can never underestimate her strength. 

“yes?” he murmurs through his pillow. 

“do you get tired of me?” she quietly asks while fiddling with her panda’s paws. 

kuroo winces at the unexpected, somewhat hurtful question. who’s giving her these ideas? “well,” he begins. kuroo turns around to face her. “i don’t get tired of you, but it is quite tiring taking care of a little human sometimes,” he admits. 

“oh” 

kuroo brushes his finger against sumi’s cheek as he continues. “but you make it all worth it~” 

sumi changes her seating position into criss-cross and scooches closer to her dad. “i heard mrs. chen say that parenting (?) is tiring” 

“she’s definitely not wrong,” kuroo laughs. “but for the record, i wouldn’t change you for anything. it’s a type of tiring where....” he pauses and thinks for a moment. 

“you know when you go to the park and get really tired afterwards?” 

sumi eagerly nods. 

“well, even though you get tired after going to the park, you still wanna go again, because it’s worth it. that’s how it feels like, punkin” 

~~~

“daddy...?” 

looks like there’s no pleasant head bop from polly the panda this time. “yes?” kuroo mutters into his pillow again.

“what if-what if you die,” sumi wails. kuroo deeply inhales and heavily exhales. now what brought this on? 

sumi looks at her through glassy eyes. why isn’t he saying anything? why isn’t he reassuring her that he won’t? 

“i’m not gonna die anytime soon, baby. don’t worry so much, it does you no good.” 

“are you sure?” sumi asks, unconfident with her dad’s answer. but it does feel nice knowing he’ll stay with her for a long, long time. 

“i’m 99.9% sure,” he replies and gives her thigh a reassuring squeeze, or at least, it’s what he intends it to be. “i’m gonna watch you graduate elementary school, then middle school, then high school, then college if you wanna go-” 

“but what if you die,” she wails again at all the possibilities in her head. she’s heard about car crashes, plane crashes, earthquakes!....what if her dad disappears just like the way a main character’s dad does? 

“aw look at you all worried,” he teases while pulling her closer to him. he has rarely thought about the possibility of losing her; it’s not something he can think about without his throat tightening. there shouldn’t even be a possibility. “i’ll always stay here and continue making you fried rice” 

“...okay” sumi slowly nods.

“oh you’ll get sick of me after like...3rd grade,” kuroo tells her with a smile. “kids will grow independent and call their parents old and boring”  

“i don’t think so...” 

“i can guarantee it,” kuroo replies. “you’ll make more friends, find new hobbies, focus more on school....” 

sumi frowns and hugs her dad’s arm tighter. “i already have friends,” she quietly says. 

he doesn’t have the heart to tell her that her stuffed animals don’t exactly count. 

“if you die,” sumi whispers. 

oh no, here we go again. 

“i won’t have anymore breathing friends...” 

“but-” 

the realization sinks in and sumi looks at her dad with tearful eyes again. “who will i talk to?” 

kuroo bites his lips and holds in his own sudden tears. “like i said, you’ll always have me. and i’m sure you’ll make more friends. people just don’t see how brilliant you are-” 

sumi scoffs. 

“-what? can i not say the truth now? what about keiko? do you guys talk more?” 

“no...” sumi looks down at her feet. “...we change seats again.” 

kuroo heavily sighs. “either way, i’ll always be here anytime you wanna talk” 

sumi sniffles and goes back to hugging his arm. “...okay” 

~~~

“...daddy?” 

“hi baby” 

sumi grabs daphne the dolphin and smark the shark, and holds them tightly against her chest. “are you sure you’re not gonna die?” 

it’s is way too late to be having this conversation again. but sometimes, comforting words from the right person is all someone needs to hear. 

“i’m very, very sure,” he replies. “and i’m very, very sure you’re gonna stay here with me.”

“will you always love me?” 

“of course” 

“even if i get tiring?” 

who is fueling her overthinking? if he finds out that someone is influences her doubts, he’s gonna have to have a good talk with them. 

“1. you’re never going to be too tiring for me to take care of and 2. yes, i’ll always love you” 

“do you love me more than grandpa?” 

“...wellll, okay, yes, yes i do.” 

“okay,” she smiles her satisfied smile and squeezes daphne and smark close. 

#dad!kuroo #lia drabbles #sumi and her overthinking thoughts is very relatable...

[kuroosweakness]

dad!kuroo | sumi and a penguin documentary | masterlist

“hi~” sumi plops herself on the couch and peeks over her dad’s shoulders. whatever he’s typing away, she can’t understand–so many words! such small words too... 

sumi grabs polly and panda and dances the stuffed animal across kuroo’s laptop. “watcha doin~” she hums while setting polly on his keyboard. 

kuroo squishes polly’s paw and sets her aside. “replying to emails,” he replies with a tired smile. “what about you?” 

“i wanna watch an animal movie!” she excitedly exclaims. “me and polly are bored and have no one to talk to” sumi nuzzles against against a couch cushion and points at the tv with pleading eyes. 

~~~

and so kuroo turns in for the night and is now watching a penguin documentary with his daughter. 

“daddy...?” she quietly asks half-way through. “can i get a penguin plushie?” 

he tickles her feet in response, making her squeal and squirm away. sumi glares at her dad cautiously as he gives her a lazy smile. “that depends,” he answers. 

she inches back to her normal spot, keeping her feet as far from him as possible this time. before she can ask her dad what he means by “that depends,” the screen in front of her catches her attention. 

sumi watches in amazement as the camera zooms in on one specific emperor penguin. apparently, emperor penguin dads keep the baby penguin egg warm until momma penguin comes back from the ocean. 

how do they not starve? she wonders. sumi glances at her dad and wonders how many days he can go without eating...definitely not as many as emperor penguin dads...

she watches as the momma penguin and dad penguin sing to each other before she leaves, wondering what exactly they’re singing about. 

as minutes go by, kuroo tugs sumi’s blanket higher up on her body as she watches with wide, interested eyes with smark the shark by her side. 

when’s momma penguin gonna come back? she wonders. suddenly, a voiceover plays in the documentary, stating that penguin deaths are common, especially when it comes to dangerous waters. oh no. 

“is mom penguin gonna come back?” sumi tugs on her dad’s shirt, hoping he has the right, reassuring words to tell her. instead, he ruffles her hair and replies, “let’s hope so” 

the documentary camera pans over to dad penguin with the now hatched chick at his feet. emperor penguin dads can feed the chick up to three weeks before he’ll have to abandon it for the sake of his own health. 

 oh no! sumi hopes with all her might that the momma penguin returns within the next 14 days. she looks at smark the shark for support, but slowly realizes that sharks are predators to penguins. 

sumi frowns and sets smark the shark away from her. she hugs tim the turtle instead. kuroo notices and bites back an amused smile. 

her eyes bulge when she sees the dad penguin stepping away from the baby, fuzzy chick. has it been three weeks already? does this mean that momma penguin died...? 

the voiceover claims that if the dad penguin doesn’t step away, he’ll die along with the chick. he’s left with no choice but to fend for himself. the camera zooms in to the lonely, freezing chick that’s vulnerable to enemies. 

“unfortunately,” the voiceover says. “the chick will become prey to predators. or, it’ll perish from the cold. whichever comes first.” 

everything sumi sees is blurry and unclear from the tears in her eyes. kuroo takes this as a sign to pause the documentary and reassure her that- 

“the penguin chick died,” she wails into tim the turtle. “it was all cute and furry but it died” 

kuroo sighs and suddenly wishes he read about the documentary ending before letting her watch it. this is gonna keep her up all night. he lifts her trembling chin up and wipes away her tears with the pad of his thumbs; her bright red eyes and cheeks pains him too. 

“now, now,” he lifts sumi up and props her on his lap, like the way she used to sit when younger. kuroo cups half of face and leans across the coffee table to snatch a tissue. “take a deep breath” 

he deeply inhales to encourage her doing so. sumi sniffles and gulps down a mouthful of air. 

a quick google search on ‘how to comfort your child who’s crying over the death of a animal in a documentary’ would be a great help right now. 

“sumi,” he sweeps the wet strands of hair in front of her face behind her ear. “this is just one penguin family. i’m sure there are many other penguins who survived and raise a happy, healthy chi-”

“the momma penguin died too!” she sobs. the thought of momma penguin being hunted down by sharks is enough for her to send daggers at smark. 

kuroo continues rubbing her back up and down while wiping one tear after the next. he glances at a nearby digital clock in the dark and decides it’s best for her to sleep it away, if she can fall asleep, that is. 

“baby, the world’s still spinning,” he lifts her over his shoulder and stables himself against the couch as he stands up. “it’ll be okay, it’ll be okay,” he quietly says. 

sumi is too choked up to reply. she takes a deep breath and- 

what really gets her is the fact that dad penguin abandoned the baby penguin, left the baby penguin in the cold to freeze, to starve, to be eaten by- 

“daddy...?” she croaks. kuroo sets her on the bed and takes a good look at her tear-stained face. “if we were penguins...” 

oh no. 

~~~

and so the night concludes with kuroo repeatedly telling her that if he was a dad penguin, he would never abandon her, even if momma penguin never returns. 

he’s well aware that if the dad penguin never left, he would’ve died too...but kuroo can’t bring himself to tell her that :’)

#dad!kuroo #yes she gets a penguin plushie later #this is so sad :( poor sumi's heart breaking into two #this one hit too close to home for her #kuroo tetsurou #lia drabbles

[kuroosweakness]

1. friday morning | first day of their trip

-> in which sumi and her dad goes on a little weekend trip from friday through monday (so a little more then a weekend)  

sumi snatches her white t shirt and jean shorts off of her bed and gingerly folds them like the way her dad taught her five minutes ago. did he fold the shirt up-to-down or side-to-side first? uh oh. she glances at smark the shark, laying happily inside her suitcase, hoping that maybe he can help her remember the simple instructions. 

oh well, as long as if the shirt and shorts are folded, there shouldn’t be a problem! sumi excitedly sets her not-so-neat but folded clothes in the corner of her suitcase and steps back with a smile. 

look at her! packing her own suitcase like the grown person she is :) sumi brushes her hair behind her ear and starts piling her stuffed animals in her suitcase. 

she can’t afford to leave one behind; their feelings would be hurt! polly the panda? check. fern the fox? check. teddy the bear? check. tim the turtle? check. daphne the dolphin? hmmm...where- oh yeah, check. buddy the- 

“hi,” kuroo peeks through her door frame from the side with a curious and amused look. “are you planning to bring all of them with us?” 

sumi gives him a big nod and places fern right by her clothes. 

“hmm, i don’t think we’ll be able to bring all of them,” kuroo tells her while crouching down into a squat position beside her. “how about three of your favorites?” 

...sumi wiggles her eyebrows at her dad. three? how is supposed to choose? “but-” she takes a long look at her plushie pile. “-they’ll feel left out.” 

kuroo chuckles and takes her stack of clothes inside her suitcase out, refolding them for her as he says, “it’s good that you care, but i’m sure they’ll understand.” 

sumi watches him fold her white shirt. “oh! you fold from side-to-side,” she mutters in realization. kuroo nods and places her clothes back inside the suitcase. 

he stumbles back and lands on a sitting position. “how about...you choose your stuffies by random choice, so they don’t feel like you favor them over any others?” 

“hmm” sumi takes her dad’s suggestion into deep consideration. but how will she do random choice? maybe she can- 

“how about... i hold stuffed animals behind my back and you choose my right hand vs my left hand?” kuroo suggests while brushing his hand across her carpet floor. 

“okay!” sumi grabs an armful of stuffed animals and plops them down on her dad’s lap. 

“don’t look,” he reminds her. “......and look!” 

sumi turns around and tries to peek behind her dad’s back. is that a fox tail she sees? 

“hey!” kuroo laughs. “no peeking!” 

sumi cheekily blushes and decides on his left hand. 

“surrpise! teddy’s coming along with us!” kuroo waves teddy the bear in front of sumi’s face, causing her to giggle as she places teddy in her suitcase. 

“again, again!” she excitedly claps her hands and turns back around. 

“left or right?” 

“right!” 

“...guess who it is”��

“hm...buddy?” 

“nope.”

“polly?” 

“nope.”

 “daddy! just tell me!” 

kuroo brings daphne the dolphin from behind his back and tosses her to sumi. sumi misses his toss and daphne falls to the floor, causing him to laugh and point out she’ll need to work on catching. sumi frowns and tells him it’s just because his toss sucks. 

“left or right this time?” 

“hm....” 

...

“right!” 

“guess who it is” 

“...penny my future penguin plushie?” sumi cheekily asks. 

“haha” 

“smark the shark” 

kuroo makes a dramatic ‘wow’ face and brings smark from behind his back. “congratulations! we have a winner~” 

sumi giggles and gives smark a small kiss on the nose. is it his nose? she’s not too confident when it comes to shark anatomy. 

kuroo ruffles her hair and tells her, “don’t forget to pack your toothbrush and toothpaste...” 

“of course i wont!” 

~~~

“it’s gonna take a while for us to get there,” kuroo tells her as he types in the hotel address into his phone. 

“okay” she hums back while adjusting buddy the polar bear on her lap. he wasn’t supposed to come along like the way smark, daphne, and teddy are, but after stuffing the three in her suitcase, sumi realized that she won’t have a friend on the trip there. 

kuroo knew that one more plushie wasn’t gonna hurt so he just gave her a small shrug. 

to the car door on her side, she has her dried apples, granola bars, and seaweed snacks for the trip there. thankfully, her dad moved her car seat from the middle seat to the right side, so she can be close to both the window and her snacks! 

normally, her car seat is placed in the center of the backseat because according to her dad, “it’s the safest seat in the car”

but since she wants to press her nose against the window and access her snacks easily, kuroo agreed to move her car seat next to the right car door. 

“i’ll keep my eye on the road the whole time!” sumi confidently announces as she peers through her window. 

~~~

30 minutes into the drive and sumi’s deep in slumber. smark the shark is laying lazily in her lap next to a bag of half-eaten dried apples. 

(a/n: this makes me so sad...kuroo driving in silence :(

~~~

1 hour into the drive, sumi groggily opens her eyes and winces at the bright sunlight through her window. she quickly shields herself with smark the shark and takes a sip of water from her water bottle. 

... “daddy...?” 

“mm?” kuroo glances her through the rearview mirror. 

“when are we gonna get there?” 

“about 2 more hours,” he replies back while taking a sip of water himself. 

oh no. “are we...gonnastopinbetween?” 

kuroo gulps down his water and bites back a smile. “you need to pee, don’t you?” 

and so the two ends up taking a break and going to the bathroom at a gas station. so many weird, old men there! sumi clutched on her dad’s pants extra tight when he paid for their snacks.  

#okay i'll write the next few parts of them arriving at their hotel tomorrow morning :') #dad!kuroo #lia drabbles #i’m already loving this series >:)) #sumi falling asleep on the car hehe

[kuroosweakness]

nah, i don’t think kuroo joined their lil sleepover …

😈 tho he probably had his “revenge” by building a pillow fort at the door so they couldn’t get out in the morning and he may or may not have taken buddy hostage last night and oh why is obby and polly sitting on the highest shelf in the house where even mum can’t reach with a chair? i wonder how they got up there …?

AHAHA YES 😫

his revenge LOL he’s totally collect sumi’s stuffies and hide them in places he knows she won’t find, so when she asks him, he’d know, and it’ll make him look like a hero :’))

(i feel so honored that you know her stuffie’s names so well :’ do you happen to have a favorite?? 👀 we all love smark the snark ahahaha)

the way mom just shakes her head when she sees stuffed animals sitting on high kitchen shelves :’))

kuroo would feel a teeny tiny guilty so making sumi worry about her stuffies :’

i can totally see kuroo offering to carry sumi so she can reach her stuffies on the high shelf, and sumi would be all confused like “how’d they get there???”

and her dad would have a sheepish smile on the whole time :’)

THEYRE ALL SO CUTE <33 thank you sm for your input :)) i loved hearing them hehehehe

sumi is so adorable :( her whole family is so lovely :’

#lia convos #sumi kuroo related convos

[idianaki]

Okej, miałam małą przerwę bo obowiązki domowe (i Owl House) ale wreszcie skończyłam połowę pierwszego sezonu Amphibia.

Większość odcinków wciąż była fillerami, ale można się było na nich dobrze bawić. No i dodawały masę worldbuildingu. Na dodatek naprawdę podoba mi się, że wciąż zdarzało im się nawiązywać do przeszłych zdarzeń. A, no i Polly to oficjalnie moja bratnia dusza, przez większość czasu mówiła dokładnie to, co ja chciałam (nawet jeśli ona robiła to w bardziej... wrednym tonie)

Przez wszystkie odcinki w tle przewija się motyw Anne będącej z innego świata i nawiązującej do tego "jak to było w domu", ale skrzyneczka wróciła dopiero w 14 odcinku. Pojawienie się skrzyneczki na końcu wzięło mnie z zaskoczenia. W pierwszym odcinku pokazanie jej skonstruowane było w taki sposób, że spodziewałam się wielkiej dramy, jednak nic takiego się nie stało. Zamiast tego otwarto drzwi do tajemnicy, która daje mi silny klimat "Gravity Falls". A to szanuję.

Ale. Ale. Odcinki 19-20. Oh, ludzie. 19-20. Kocham te odcinki. One były tak wypakowane fabułą.

W odcinku 19 mamy w końcu jakąś politykę tego świata (jeśli ktoś się nie zorientował, że kocham politykę w światach fantasy, to moją ulubioną mangą jest One Piece, a to powinno mówić samo za siebie), dostaliśmy jakiś timeline, żeby się zorientować ile mniej więcej Anne już jest w tym świecie (i wow, twórcy wzięli to całe "day-to-day life" bardzo dosłownie, huh?) Uwielbiam całą konstrukcję odcinka. I bardzo się cieszę, że burmistrz Jestem-Twoim-Standardowym-Politykiem w końcu zniknie. Albo przynajmniej straci urząd. I chyba w końcu zakończyliśmy mini-ark z Anne będącą nienawidzoną przez wioskę (mam nadzieję). Ten odcinek też wprowadził ropuchy (to... są ropuchy prawda? Skoro Anne jest z żabami...) jako antagonistów do Anne...

A później mamy odcinek z ich perspektywy. I to od razu odwraca wszystko na głowę. Ropuchy nie są już tymi złymi badassami. Widzimy ich w bardziej "codziennym" środowisku. Imprezują. Mają wrednego szefa. I są we własny sposób dziwaczni. I widzimy, jak Sasha się w pewien sposób z nimi zaprzyjaźnia. Po kolei przekonuje strażników, żeby zrezygnowali. A na koniec udaje jej się zaimponować kapitanowi, którego imienia jeszcze nie pamiętam. Naprawdę polubiłam po tym odcinku ropuchy. I Sashę. I kapitana. Mam nadzieję, że będzie więcej odcinków skupionych na ich grupie w dalszej części sezonu.

To w sumie bardzo ciekawa, że coś, co można uznać za "pół-finał sezonu" skupia się po kolei na obu dziewczynach: Anne i Sashy zdobywających szacunek w miejscu do którego trafiły. I bardzo mi się podoba, że oba odcinki są powiązane, na więcej niż jeden sposób.

A teraz moje przemyślenia o naszych głównych postaciach!

Polly to najsłodsza chłopczyca jaką w życiu widziałam. Ona miała najmniej rozwoju, bo po co zmieniać coś, co jest doskonałe i z tego co pamiętam tylko jeden odcinek był jej poświęcony. Ale i tak jest chyba moją ulubioną postacią w serii. Zawsze w tle, mówi praktycznie to, co myślę XD

Anne powinna chyba być pierwsza... podobno jest protagonistką czy coś XD Jej postać to po prostu współczesna nastolatka i ja to uwielbiam. Zwłaszcza, że nie jest zbyt ekstremalnie napisana. Jest w stanie sobie poradzić i normalnych warunkach mogłaby uchodzić za chłopczycę niestety tu jest otoczona przez mężczyznę, chłopaka i wychowaną przez nich 5-latkę, więc jest najbliższą rzeczą do girly-girl jaką dostajemy w głównej obsadzi. Zawsze ciężko mi patrzeć jak korumpuje pozostałych. Nawet, jeśli chodzi później ma się czegoś sama z tego nauczyć. Jasne, dzięki temu ma wady. Zawsze chce wiedzieć wszystko najlepiej i ma problem ze słuchaniem innych. Oczywiście, tęskni za domem i jest samotna. Czasem ma nawet racje i budzi w ludziach coś dobrego, a jeśli nie ma, to uczy się swojej lekcji.

To nie zmienia faktu, że odcinek 18 strasznie ciężko mi się oglądało. Coś o odcinku w którym rodzina stojąca na szczerości sprzedaży zaczyna kłamać i oszukiwać mnie łamie. Oglądałam go chyba z godzinę.

O, a skoro już przy tym jesteśmy. Hop Pop! Żaba, która sprawiła, że czuję się stara! Jestem zaskoczona jak często biorę jego stronę w kłótniach z Anne. I to nie jest nawet "wiem jak to się skończy, bo protagonistka musi nauczyć się swojej lekcji". Wiem, że tego typu odcinki są zazwyczaj zaprojektowane, żeby mieć lekcję, ale kiedy bierzesz stronę "starego zgreda" ponad nastoletnią protagonistką po prostu masz takie "oh, jestem już stara" XD Hop Pop jest tym charakterystycznym, ekscentrycznym mentorem-opiekunem, który nie ma pieniędzy, ale by ich chciał. Podobne postacie były zarówno w Gravity Falls jak i w Owl House. Zapomnijmy na chwilę, że TOH wyszło po Amphibii... Pojawia się tu kilka twistów, które odróżniają go od Stana i Edy, co doceniam. I miło, że ten jeden nie jest poszukiwanym przestępcom. W większości...

Em... chyba został mi tylko Spring, tak? Spring jest dzieckiem i to mam wrażenie często wychodzi. Jest dużo bardziej podatny na sugestie Anne niż reszta rodziny i momentami mam wrażenie, że ją idolizuje. I jest całkiem uroczy jako ten dzieciak. Ale... czy tylko dla mnie 10-latek będący zaręczonym (i wykorzystanym do małżeńskich kontraktów) jest bardzo... niekomfortowe?

Em, yeah... To chyba wszystko? Przynajmniej na razie. Mam sporo na głowie, ale chciałabym skończyć sezon pierwszy w tym tygodniu (do 20.06) Wtedy napiszę więcej. (Oh, wow, to ma chyba więcej słów niż niektóre moje rozdziały...pisałam to od południa XD)

Oh god, to jest taki bałagan... W tym momencie macie wgląd do tego co dzieje się w mojej głowie. Powiedziałabym, że kiedyś napiszę o tym więcej... ale mam inne projekty, więc nie wiem, kiedy znajdę czas. A, no i muszę się zacząć w końcu przygotować na... ugh... dorosłe życie, czy coś.

#amphibia #my opinion #first impressions