#tehuis

[peterpauldoodkorte]

Dealer

Een rauw en diep ontroerend straatdrama De veertienjarige Johnny verblijft in een tehuis voor jongeren met een moeilijke thuissituatie. Terwijl hij droomt van een beter leven, dealt hij drugs en maakt hij deel uit van de Antwerpse bende van Luca. Wanneer Johnny de beroemde en succesvolle acteur Antony als vaste klant krijgt, ontstaat een bijzondere band tussen de twee verloren zielen en…

View On WordPress

#dealer #drugs #straatdrama #tehuis

[pomegrnate]

close starter for: @pochaccoed inspired by this.

'oh, finally' he whispered, feeling like his limbs were straighten by all the tension that had poured through him. three hours. three long hours had taken to make the baby fall asleep. he felt incompetent, absolutely unfit. he had gone through a variety of emotions over the last few weeks. nothing compared to the pain of losing his best friend, but feeling utterly rough and useless to take care of their kid was a close one. he wanted to make this right, he couldn't disappoint them. not now, not ever. their legacy was at their hands. 'umi felt asleep' he mumbled, not even sure if the other was even close to listen to his words, throwing himself on the couch with heaviness.

#✧ ◜tehui◞ ✧

[keynewssuriname]

Kinder tehuis Zout der Aarde: "Alles wat we hebben opgebouwd in 40 jaar binnen een wip weg"

Kinder tehuis Zout der Aarde: "Alles wat we hebben opgebouwd in 40 jaar binnen een wip weg" Met tranen in de ogen kijkt moeder Gonda Mattadien toe, hoe het vuur in haar huis nog zit te smeulen. De brandweer is nog druk bezig het gebouw minder gevaarlijk te maken, want elk moment kan het dak van het huis instorten.... lees meer op: Read the full article

[rotterdamvanalles]

Een groepje mensen voor de ingang van het katholieke tehuis voor zeelieden Stella Maris aan de Willemskade, 18-20 juli 1960.

Van de website Platform Wederopbouw Rotterdam:

Het zeemanshuis genaamd 'Stella Maris', tegenwoordig in gebruik als collectief woongebouw, is gebouwd door de architecten H. Nefkens en A.J.M. Buys en werd geopend in 1952.

Het is een rechthoekig gebouw dat is gesitueerd in de gevelwand van de Willemskade en een achteringang heeft aan de Westerstraat. Het gebouw dat iets terugligt in de rooilijn, bestaat uit een kelder, begane grond en drie verdiepingen. De gevel van de begane grond ligt voor een deel verdiept en schuin in de gevelwand en ligt iets hoger dan straatniveau; een klein betonnen trapje leidt naar de ingang. De pui bestaat voornamelijk uit glas met stalen roeden. Het deel links van de entree is versierd met een sgraffito van Bas van der Smit, aangebracht op een holle, uit de gevel springende betonnen wand die daardoor in de rooilijn van de naastliggende gebouwen ligt. Het gebouw heeft een betonskelet en is geheel bekleed met gele baksteen. De gevel van de verdiepingen is onderverdeeld in zeven traveeën door grote gelijkmatig over de gevel verdeelde vensters zonder roedenverdeling. Het platte dak is visueel iets opgelicht van het gebouw door een terugliggende lijst.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Platform Wederopbouw Rotterdam. https://wederopbouwrotterdam.nl/objecten/169

Bericht van 2020

[erikvisser]

Ik tik en prik een jongetje in zijn zij. Hij reageert niet. Hij vecht met zijn broertje. Zo zou Michel Dhondt een verhaal beginnen. Hij zou er nog aan toevoegen dat zijn vader even niet oplet, want die is bezig een plek te vinden in het zondagse café, maar misschien ook niet. Ik ben op zoek naar het herstellingsoord waar voor de oorlog tbc-patiënten verbleven en dat binnenkort wordt gerenoveerd door Jurgen Bey. Ik stel me een historisch pand voor uit de jaren 20 hier in het park, aangelegd groen in de stad. Elke dag kwamen de jonge lijders bijeen voor rust, maar aan regelmaat ontbrak het ook niet. Hilma Af Klint kwam er vertellen over het wereldgeloof, van alle geloven 10%, de rest legde ze er zelf bij, zij was niet onbemiddeld. Ik vind het gebouw uiteindelijk met hulp van een oude dame die hier al jaren wandelt, maar ook op zoek is. Na haar herseninfarct, moet ze hier elke dag wandelen, anders vergeet ze haar stad, de wegen rondom haar huis. 

Binnen in het tehuis vraag ik een rondleiding en krijg die met tegenzin. In een ronde zaal tekenen kinderen slakken en spiralen, maar eentje weigert zonder reden. Hij gaat liever elke dag een blokje om door de stedelijke natuur, om na afloop in de drukke zaal een stukje te schrijven over wat hij heeft gezien. Elk stukje heeft hetzelfde aantal woorden als zijn stappen. Hij weet niet dat hij in de voetsporen loopt van de kunstenaar Stanley Brouwn. Hij telt alleen, dit keer zijn het er meer dan anders, 267. 

[toosvanholstein]

Code Coloured Black en Codes Geel, Oranje en Rood

Een artistieke Odyssee tussen Genua, Middelburg, Nice en Gubbio. Van Sint Franciscus naar Artemisia Genteleschi. Van geel, oranje, rood en sneeuwwit naar coloured black. Dat allemaal in de nieuwe aflevering van TOOS&ART van Toos van Holstein. #art#kunst

mijn ‘tehuis’ van de laatste weken, met mijn atelier in het Palais Venise in Nice Terwijl ik in Nice bezig ben aan mijn Coloured Black serie, kleurt Nederland een beetje sneeuwwit. Dus vliegen gelijk de codes geel, oranje en rood je om de oren. Oei, oei, sneeuw! Eindelijk weer eens wat sneeuw! Maar: treinen rijden minder, auto’s vliegen bochten in en uit, gladde stoepen zorgen voor lichamelijk…

View On WordPress

[kikotapasando]

Minister Javier Silvania BREAKING NEWS Gezinsvervangend Tehuis voor personen met matige verstandelijke beperking.

Minister Javier Silvania BREAKING NEWS Nieuwsbericht – 29 november 2023 Gezinsvervangend Tehuis voor personen met matige verstandelijke beperking. De minister van GMN gaat van start met een bouwproject van vijf gelijkvloerse woningen en een overdekte met een totale oppervlakte van ca. 1.805 vierkante meter, bestemd voor personen met een matige verstandelijke beperking. Elke woning omvat 8…

View On WordPress

[shofwankarim2]

Jejak Malam Pertama Bung Hatta di Belanda

Prof Dr Suryadi Sunuri Terima Buku Shofwan dan Riki, 1/8/3023 besama Prof Dr Minako Sakai UNSW Canberra (Dok) Menapaktilasi Malam-malam Pertama Bung Hatta di Belanda — Selasa, 27/12/2022 19:40 WIB Tehuis Voor Indische Studenten (Wisma Mahasiswa Hindia), Prins Mauritsplein 23 ‘s-Gravenhage/Den Haag, tempat Bung Hatta menginap selama minggu pertama beliau baru tiba di Belanda. OLEH Suryadi…

View On WordPress

#Suryadi Leiden University

[slowdanceinavillage]

Koperpennie wortelslaai maak die bottels vol. #coperpennycarrotsalad. Soos julle weet het die vroue van Suid Afrika die fonds insamelings laat groei deur die kos wat hulle gemaak het. Ma Floss en n span vroue het gehelp om n hospitaal op Stella te bou. Hulle het n ou kooperasie help verander om die Louis Swanepoel Tehuis vir bejaardes te vestig. Die sportgronde en skoolsaal op Kameel het hulle gehelp daarstel. Die slaai het baie basaaretes se tafels laat kreun. Ma Floss was altyd besig met n fonds projek #koperpenniewortelslaai #kameelhuisetussenspore #kameel #womenempowerment (at Kameel Huise Tussen Spore) https://www.instagram.com/p/CpmhfMBs5lx/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#coperpennycarrotsalad #koperpenniewortelslaai #kameelhuisetussenspore #kameel #womenempowerment

[inge-universe]

Berti Persoons - Vlucht naar de hemel @berti.persoons #bertipersoons #vluchtnaardehemel Voorwoord van @vranckxr #rudivranckx Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? ............ Inhoud: Een indringende roman over de omzwervingen en de dromen van een Syrische jongen. Dit verhaal is een pleidooi voor verdraagzaamheid en geeft lezers vanaf 12 jaar een goede kijk op de vluchtelingenkwestie. Of zoals Rudi Vranckx in het voorwoord schrijft: ‘Draait het in ons leven immers niet om menselijkheid? Uiteindelijk zijn we allemaal kwetsbaar, zitten we allemaal in hetzelfde schuitje.’ De oorlog woedt in Syrië. Na de dood van zijn ouders blijft Abdel ontredderd achter. Zijn veiligheid staat op het spel en hij ziet geen toekomst meer. Samen met een groep onbekenden vlucht hij weg uit zijn geboortestad Aleppo, richting Turkije. Uiteindelijk komt hij in het vluchtelingenkamp van Suruç terecht. Daar krijgt hij les van een Vlaamse leraar, die hem aanmoedigt om door te gaan. Dankzij dokter Stef De Gucht raakt Abdel weg uit het kamp. In Anderlecht wordt hij opgevangen in Minor-Ndako, een tehuis waar vluchtelingenjongeren uit allerlei landen samenwonen. Maar de komst naar België betekent niet dat alles nu makkelijk wordt voor Abdel ...... ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books #bookmail #dutchbookstagram #reading #boekenpost #lezenisleuk #ya #dutchbookstagrammers #yainsta #dutchbookstagrammer #yaroman #youngadultroman https://www.instagram.com/p/CoQBn1NruYN/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#bertipersoons #vluchtnaardehemel #rudivranckx #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books #bookmail #dutchbookstagram #reading #boekenpost #lezenisleuk #ya #dutchbookstagrammers #yainsta #dutchbookstagrammer #yaroman #youngadultroman

[dickvanas]

Zorgcentrum wil niet bezuinigen op maaltijden van bewoners

Nee hoor, wooncentrum Die Buytenweyde gaat echt niet bezuinigen op de maaltijden, maar de omvang beter aanpassen aan de wensen van de bewoners! Dit is gewoon een misverstand! Veel oudere mensen eten vaak minder als de jongere bewoners. Dus kan de omvang van de maaltijd aangepast worden. Kleinere porties, bouillon in plaats van een rijk gevulde soep en geen apart verpakte toetjes meer. Uit een eerdere brief aan de bewoners kwam naar voren dat Die Buytenweye de hoeveelheid eten van haar inwoners stevig aan banden gaat leggen. Critici spraken al schande van de verkapte bezuiniging op ouderen. ‘Ze beknibbelen op de kwaliteit van leven’. Het artikel van de AD van vrijdag is niet helemaal compleet, dat ging voornamelijk over bezuinigingen. 

De organisatie bestaat uit zo’n 25 locaties in de regio Delft, Midden-Delfland, Pijnacker-Nooddorp en Westland. Deze verschillen van grootte. De bewoners van deze locaties doen niet mee. De brief heeft wel veel opschudding gebracht in Die Buytenweye. Maar de nieuwe regels zijn niet bedoeld als bezuiniging maar om de maaltijden beter af te stemmen op de wensen en de etenstrek van bewoners, aldus woordvoerder Ilonka Ouwendijk. ‘De maaltijden worden gekookt in de huiskamers van de verschillende afdelingen’. 

Bewoners van Die Buytenweye, waar onder meer mensen met dementie wonen, kregen op 29 december een brief waarin stond dat er dagelijks eten wordt verspild en dat er bezuinigd moet worden om binnen de begroting blijven. ‘Maar het is niet de bedoeling om te bezuinigen, maar de grootte van de maaltijden beter aan te passen aan de wensen van de bewoners. Oudere mensen eten meestal minder dan jongere. Er is niet genoeg koelkastruimte om resten te bewaren’. De maaltijden zouden volgens het artikel maximaal 150 gram groente, 150 gram aardappelen en 80 á 100 gram vis of vlees mogen gaan bevatten. ‘Maar nogmaals: deze hoeveelheid wordt dus aangepast aan de wensen van de hoeveelheid die mensen eten. Je hebt nu ook eenmaal de ene dag meer trek als de andere’.  

Soclaal moment

Voor de vrijwilligers die in het tehuis werken verandert er ook het één en ander. Zij mogen het eten vanaf nu afwegen en krijgen instructies voor portiegroottes. Ook mogen ze alleen mee-eten als er genoeg over is na het eten van de bewoners. Het is sneu voor de vrijwilligers die alleen maar ‘de resten mogen opmaken’. De wijzigingen vallen niet goed, onder meer bij de ouderenbond ANBO. ,,Ik vind het om het mild te zeggen erg raar”, zegt woordvoerder Renate Evers, ,,Eten is een heel belangrijk sociaal moment voor senioren in een wooncomplex, door daar op te beknibbelen doe je dat eigenlijk op de kwaliteit van leven. Zelfs vanuit een duurzaamheidsperspectief vind ik het moeilijk goed te praten mensen in hun laatste jaren hiermee lastig te vallen door hun eten te gaan wegen.”

Politiek

Ook de politiek roert zich. Hart voor Delft, dat de brief als eerste publiekelijk deelde, diende schriftelijke vragen in bij het college van b en w. Raadslid Silvia Grobben: ,,Natuurlijk moet er op van alles bezuinigd worden, maar dat kan je niet doen op eten van de senioren. Bewoners moeten om extra eten vragen als ze nog honger hebben door de kleinere porties.”

Dat vindt ze zorgelijk. ,,Je degradeert ouderen op deze manier gewoon tot bedelaars. Het is een andere generatie, die zich misschien te trots zal voelen om om extra eten te vragen en dus hongerig naar bed zal gaan.”

Andere partijen lijken voorzichtiger met een standpunt innemen. Fractievoorzitter van de ChristenUnie Bert van der Woerd wil eerst weten waar de verantwoordelijkheid precies ligt. ,,Ik vraag me af of het college hier enige zeggenschap over heeft, volgens mij ligt dit probleem eerder bij het bestuur van Pieter van Foreest zelf (de koepel waaronder het verzorgingstehuis valt, red.). Als blijkt dat dit een gevolg is van bezuinigingen of slechte verdeling van middelen van de overheid verandert dat de situatie natuurlijk wel. Bezuinigen op eten ziet er hoe dan ook niet goed uit.”

Duurzaam

Woordvoerder Ouwendijk stelt dat de aanpassingen niks met bezuinigingen te maken hebben. ,,Het is gewoon hartstikke zonde als er van alles moet worden weggegooid. Ik snap ook niet helemaal waarom het zo verwoord is in de brief naar de bewoners, daarvoor moeten we de hand in eigen boezem steken.” Ouwendijk zegt dat het budget hetzelfde is als in voorgaande jaren. ,,De begroting van de voeding is zelfs mee geïndexeerd met de huidige prijzen, er ging gewoon veel retour naar de keuken, dus we proberen passend voor inwoners te koken.’’ (red: het lijkt mij lastig om dat precies te wegen).

Ernst Greweldinger, lid van de cliëntenraad, schrok van de brief. Zijn schoonmoeder woont al jaren met plezier in het tehuis. ,,We hadden twee weken geleden een goed gesprek met het tehuis over de logistiek van de maaltijden, wat niet altijd soepel verloopt. Dat ging meer over minder voedselverspilling en beter persoonsgebonden voedsel. De inhoud van de verstuurde brief strookt hier echter totaal niet mee.‘’

Vervolgbrief voor bewoners

Dit is de vervolgbrief die op 6 januari is geplaatst op de website voor de bewoners. ‘Onlangs is er een brief aan bewoners van De Buytenweye verstuurd rondom de maaltijdverstrekkingen. Deze brief had niet zo verstuurd mogen worden. Het spijt ons dat deze brief mede door de gekozen formulering mogelijk geheel verkeerd is begrepen. We lichten u graag e.e.a. duidelijk toe.

Beleving Het is belangrijk dat bewoners kunnen genieten van de maaltijd. De beleving van eten en drinken speelt daarbij een belangrijke rol. Een gezellige sfeer zoals thuis, maaltijden die passen bij de behoefte van de bewoners en maaltijden van een goede kwaliteit. Het budget dat beschikbaar is rondom de maaltijdverstrekking aan cliënten is niet gewijzigd. Wel wordt er gekeken naar mogelijke aanpassingen die de sfeer en beleving rondom de maaltijd mogelijk bevorderen en de verspilling kunnen voorkomen.

Maaltijd passend bij uw behoefte en verspilling tegengaan. Tijdens en na het gebruiken van de maaltijd bleek dat er verdeeld over de verschillende afdelingen en huiskamers behoorlijk wat voeding niet altijd volledig werd genuttigd. Te volle borden, die bovendien niet bevorderlijk werken voor de eetlust. De ene persoon is nu eenmaal een grotere eter dan de ander en de ene dag heeft een bewoner wellicht meer trek dan de andere dag. Dat is ook logisch en heel menselijk. Het is dan niet logisch om iedereen maar dezelfde grote portie op te scheppen en vervolgens weg te gooien wat overblijft. Om deze verspilling te voorkomen willen we graag een maaltijd verstrekken meer passend bij de persoonlijke behoefte van de bewoner.

Opscheppen van de maaltijden De maaltijden worden veelal voor het  gemak van de bewoners opgeschept door een gastvrouw of - heer en/of vrijwilliger(s) die op dat moment aanwezig is. Het is soms lastig inschatten of iemand die dag veel of weinig trek heeft. Misschien smaakt het die dag beter dan gedacht of juist niet. De één houdt nu eenmaal meer van bijvoorbeeld nasi of juist van snijbonen dan de ander. Heeft een bewoner meer trek? Geen probleem, dan scheppen we gewoon nogmaals of wat meer op.

Wisselend assortiment gedurende de week Dagelijks zullen er naast het hoofdgerecht ook soepen en/of bouillons worden verzorgd. Ook hier geldt dat niet iedereen iedere dag trek heeft in een (gebonden) soep. Ook dat is menselijk. Gedurende de week zullen we zorgen voor een variatie aan soepen en bouillons met een wisselend assortiment.

Samen aan de slag met beleving en kwaliteit Er is hoe dan ook altijd voldoende voeding beschikbaar met een wisselend assortiment. Die Buytenweye gaat aan de slag met de beleving rondom de maaltijd. Samen beperken we op deze manier bovendien de verspilling van teveel bereid voedsel.

Wij hopen zo duidelijke informatie te hebben verstrekt en willen nogmaals onze excuses aanbieden voor de onduidelijke brief welke eerder is verstuurd’.

(Door Dick van As)

[pomegrnate]

open to: anyone ! also f / m / nb setting: this plot, they just found each other randomly on a coffee shop and they're about to have their first conversations in years.

ever since his favorite spot had closed he had taken the frutal job of finding the next best grains of coffee on his neighbourhood. thrill about the prospect of a good cup, he entered the place with pure illusion. simply put, there were very few things that could unsettled him at the moment. that being seid, once he had his order and was about to sit up, a voice echoed through his ears like a young memory. a very familiar yet distant ghost of his past appeared out of nowhere like a soft breeze. 'w-what...?' he turned to it, unsure he wanted to find out.

#✧ ◜tehui◞ ✧ #for anyone whs interest! mutual or non mutual #open starters #open starter #starter #rp indie

[keynewssuriname]

Kinder tehuis Zout der Aarde: "Alles wat we hebben opgebouwd in 40 jaar binnen een wip weg"

Met tranen in de ogen kijkt moeder Gonda Mattadien toe, hoe het vuur in haar huis nog zit te smeulen. De brandweer is nog druk bezig het gebouw minder gevaarlijk te maken, want elk moment kan het dak van het huis instorten. "Alles wat we hebben opgebouwd in de afgelopen 40 jaar is in een wip weg, maar ik blijf geloven in Jezus", zegt moeder Mattadien, die al 40 jaren het tehuis annex school runt van Stichting Zout der Aarde. Het tehuis annex school dat aan de Lolastraat 22 staat, is gisteren compleet afgebrand. Rond 15:13 kreeg de brandweer een melding binnen dat het tehuis in brand stond. Na onderzoek bleek een 10-jarige jongen die ook bewoner was in het tehuis, de brand te hebben aangestoken. De jongen speelde met een aansteker op bed. "Het begon eerst daar en is toen heel snel gegaan. We zagen plotseling vuur in de andere ruimtes", vertelt Mattadien. Ze kon zelf niet veel redden. De meeste spullen en inboedel zijn in brand gevlogen. "De kinderen zijn alles kwijt, geen kleren niets hebben ze nu." Het tehuis bood onderdak aan 40 kinderen. Ten tijde van de brand waren slechts 20 kinderen in het tehuis. Velen waren volgens Mattadien nog op vakantie en kwamen mondjesmaat weer terug naar het tehuis. Er worden voornamelijk kinderen opgevangen die een moeilijke thuissituatie hebben. "Ook kinderen met trauma's en andere moeilijkheden worden bij ons geplaatst. Zelfs kinderen van het binnenland zijn bij ons", vertelt Mattadien. Het huis waarin de kinderen zijn ondergebracht is het huis van Mattadien zelf. Het complex is vrij groot en is zelfs een kleuter en peuter opvang gemaakt. "We leefden van donaties. Mensen kwamen koken voor de kinderen, kleding werd gebracht. We hebben laatst 10 nieuwe matrassen gekregen, borden en kannen, maar dat zijn we nu allemaal kwijt. Het is jammer dat we dit hebben moeten meemaken, maar ik geloof in God", spreekt Mattadien zichzelf de moed in. Waar de kinderen ondergebracht zouden worden was nog niet duidelijk. Door tussenkomst van Tra Fas De en Bureau Familie Rechtelijke Zaken, zijn een groot deel van de kinderen ondergebracht bij tehuis 'Rubens Boys Ranch'. "De kinderen moeten nu een onderkomen hebben. Dat is voor mij belangrijk", aldus Mattadien. Read the full article

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Duivenvoordestraat met het bejaardentehuis aan de Oostervantstraat, 23 augustus 1973.

Uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973:

Door een onzer redacteuren ROTTERDAM, 6 okt — Het gemeentelijk „Tehuis voor Ouden van Dagen" aan de Oostervantstraat, dat sinds 1906 duizenden bejaarden heeft gehuisvest, gaat verdwijnen. Wethouder G. Z. de Vos van sociale zaken zal op 9 oktober de laatste 130 bewoners uitgeleide doen. Ze verhuizen dan naar het nieuwe huize Boekholt aan de Robert Kochtstraat in Ommoord.

Huize Oostervant gaat dicht omdat het niet langer voldoet aan de eisen die tegenwoordig aan bejaardentehuizen worden gesteld. Toch is het in 1906 gebouwd vanuit voor die tijd zeer progressieve gedachten. Het maakte een eind aan een systeem van ouderdomverzorging in het stedelijke Armhuis op de hoek van het Vasteland en de Schiedamsedyk. Dr C. B. van der Leeden beschrijft in een gedenkboek ter gelegenheid van het 50jarig bestaan de verhuizing die als een curieuze gebeurtenis werd beschouwd. Het transport nam volgens krantenberichten verscheidene dagen in beslag. „Het eerst kwamen daarbij de zieken aan de beurt die, liggend op matrassen van het huis, in grote verhuiswagens werden vervoerd. De gezonden konden zich in groepen naar dc Oostervantstraat begeven, terwijl de meer gebrekkigen in rijtuigen werden overgebracht".

MOEGEWERKT Het aantal bewoners van het nieuwe Armhuis groeide allengs naar 700. Hoe „goed" ze het hadden blijkt uit een artikel waarin een plaatselijke courant de indrukken van zijn redacteur weergaf: „Het is een geruststellende gedachte, dat Rotterdam nu een huis heeft tot stand gebracht, waar de allerarmsten die geen thuis hebben en geen bed om hun moegewerkte lijven 's nachts neer te leggen, opgenomen kunnen worden, tot hun levenslampje uitgebrand zal wezen: en dat zij dit huis nu ingericht heeft zoals het een moderne, welvarende stad betaamt". Huize Van Oostervant is in de jaren vijftig grondig gemoderniseerd, maar is niet in staat geweest de voortschrijdende opvattingen over oudedagsverzorging bij te houden. Het gebouw leent zich daar ook niet voor. Minimumeisen als een eigen woonslaapkamer met toilet en kookgelegenheid zijn niet te realiseren

Willem van Duivenvoorde (ca.1290-1354) was de bastaardzoon van Philips van Duivenvoorde. Hij was de 'kamerling' van Graaf Willem III en wordt in de Rotterdamse bronnen voor het eerst genoemd op 19 juni 1326 toen de graaf hem 61/2 morgen land verkocht - gelegen in hoefslagen in Mathenesse - in Dirk Bokels ambacht.

De Oostervantstraat heet naar Willem van Oostervant, 1287-1337, onder de naam Willem III van 1304 tot 1337 graaf van Holland, Zeeland en Henegouwen.

De foto komt uit de collectie topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973 en uit het Stadsarchief Rotterdam.

[charleshaddonspurgeon]

Bank Des Geloofs Hij zal u dekken met Zijn vlerken Hij zal u dekken met Zijn vlerken, en onder Zijn vleugelen zult gij betrouwen; Zijn waarheid is een rondas en beukelaar. Psalm 91:4. Inderdaad een beminnelijke vergelijking! Precies zoals een hen haar broedsel beveiligt en het toelaat onder haar vleugels te nestelen, zo zal de HEERE Zijn volk beschermen en hen toestaan zich in Hem te verbergen. Hebben wij niet de kleine kuikentjes zien piepen vanonder de vlerken van de moeder? Hebben wij niet gehoord hun zacht geroep van bevredigde vreugde? Laten wij op deze wijze ons verschuilen in onze God en een overvloedige rust gevoelen in de wetenschap, dat Hij ons bewaakt. Terwijl de HEERE ons overdekt, vertrouwen wij. Het zou vreemd zijn als wij het niet deden. Hoe kunnen wij wantrouwen, wanneer de HEERE zelf een woning en tehuis, een toevlucht en rustplaats voor ons wordt? Hierna gaan wij uit om te strijden in Zijn Naam en wij genieten dezelfde bewakende zorg. Wij hebben een rondas en beukelaar nodig, en wanneer wij blindelings op God vertrouwen, zoals de kuikens de hen vertrouwen, ondervinden wij, dat Zijn waarheid ons wapent van het hoofd tot de voeten. De HEERE kan niet liegen; Hij moet getrouw zijn aan Zijn volk; Zijn belofte moet bestaan. Deze vaste waarheid is het enige schild, dat wij nodig hebben. Daarachter tarten wij de vurige pijlen van de vijand. Kom, mijn ziel, verberg u onder die grote vleugels, verlies uzelf onder die zachte vlerken! Wat zijt gij gelukkig!  

[girlfrangipane]

Figaro’s dood

november.

gisteravond bespraken we wanneer we het kleine hondje laten inslapen.

--

papa wil er niet bij zijn, hij vindt het akelig

ik vraag me af of genetische eigenschappen naar boven drijven bij confrontaties met rauwe emoties

ik legde uit dat ik erbij wil zijn, niet omdat ik het echt wil

maar om een objectieve houding aan te nemen, uit interesse

te zien hoe zoiets nou gaat

het leven kunstmatig wegnemen

ik neem mijn camera mee

ik stel me een grauwe kille hal voor met groene wachtstoeltjes op ijzeren stangen tegen de muur

een beetje zoals de wachtruimte bij het station

ik hoop dat er bomen zijn, dat er een soort moment is om het diertje de natuur in te wensen

--

later.

ik heb nog niet beseft dat het gaat gebeuren

ik heb wel overwogen om het vast te leggen, er iets over te schrijven, er een filmpje van te maken of zo

met het idee het te delen

waarom weet ik niet: het idee intrigeert me

--

later.

het is een gek fenomeen

het is niet zo dat de “functie” van het diertje niet meer werkt en ze daarom moet stoppen met leven,

het is niet zo dat mijn ouders “moe” zijn van de intense verzorging - 

het is misschien omdat we het diertje voelen lijden

wat is lijden?

mam zei gisteren dat ze die vraag met pap heeft besproken

hoe bepaal je wat lijden is voor een ander?

voor een dier?

dat niet kan praten

--

het deed me denken aan het tehuis waar ik tien jaar geleden drie keer heb gewerkt.

het leek wel een baantje op de kinderboerderij

mensen zaten erbij als bejaarde huisdieren: werden verzorgd

kregen te eten, werden verschoond, naar bed gebracht

ik begon te kokhalzen toen ik de nagels van een chique oude dame moest knippen

de dagverantwoordelijke zei: dit is echt geen baan voor jou.

ze konden niet meer op een verstandelijke manier communiceren

een vrouw zat in de hoek van de kamer zazaza te roepen

een man blokkeerde de deuren met stoelen uit de eetkamer

een vrouw pakte mijn arm hard vast en huilde zo tussen de afwas en de legpuzzel in

soms lachten de medewerkers de bewoners uit

maar vaker spraken ze ze streng toe, zoals ik wel met figaro deed toen ze een puppy was

Joop, laat die stoelen staan!

Els, niet weglopen!

Marie, eten! Nu.

de familieleden van deze mensen waren druk

kwamen om de beurt eens per week langs

een keer zat ik in een dossier te kijken van de patiënt die mij het meest intrigeerde, de zaza-vrouw

want ze was nog maar in de vijftig, en zat bij de rest van het stelletje bejaarden, bijna alsof ze een grap uithaalde, hun satirisch imiteerde

maar ze was het minst beweeglijk van al

haar leven bevond zich tussen bed, eettafel en zitstoel in de hoek bij het raam.

ze moest begeleid worden bij het lopen

we smeerden haar brood met margarine en ‘stof’ (dat was het enige betekenisvolle woord dat ze kende en het betekende: gestampte muisjes), sneden dat in stukjes, en stopten het tussen haar lippen. Soms, als ze niet kauwde, moesten we haar onderkaak een zetje geven.

zaza leek niet per se gelukkig, ze was altijd neutraal. Heel af en toe glimlachte ze uit het niets, maar ze zei geen woord.

ik vond een papier in haar dossier dat ze zelf had geschreven, toen ze nog een mevrouw bij zinnen was

ze wist dat ze de ziekte van Pique had, en dat ze binnen korte tijd de weg kwijt zou zijn.

ik werd koud toen ik het einde van de brief las.

Op zakelijke toon deelde ze de lezer mee dat ze een euthanasietraject wilde ingaan vanaf het moment dat ze zelf haar brood niet meer kon smeren.

Dat was voor haar het teken dat ze zichzelf niet meer in leven kon houden, en het meest natuurlijke signaal om het levenseinde in te luiden.

Het document was plechtig ondertekend door haarzelf, nog helder van geest, en door haar kinderen opgestuurd naar het tehuis, aan het voorblad van het dossier te zien.

Maar dit was de vrouw die wij stof voerden, wiens kaken wij indrukten als de reset-knop van een computer.

Voordat ik dit verder kon onderzoeken, kwam de verantwoordelijke binnen.

Wat ben jij aan het doen? Dat mag jij helemaal niet lezen!

Ik kroop gauw terug naar mijn mand.

--

wat is lijden?

--

Figarootje slaapt of staat op. Als ze opstaat, wil ze plassen en moeten we haar gauw wegtillen uit de keuken, de gang door, naar buiten.

we stoppen kleine hapjes eten in haar bekkie, duwen het snuitje in de waterbak zodat ze drinkt.

als ze zelf wat loopt, zijn dat oneindige rondjes op het grasveld of langzame stapjes in de keuken, gevolgd door kopstootjes tegen de keukenkasten en stoelpoten.

Ze ziet niks, ze hoort niks.

--

gisteravond zat ik bij d’r en iedereen was weg uit de keuken

ze sliep zo rustig, zo vredig

en ik dacht, ik kan nu mijn hand voor het snuitje houden

haar adem wegnemen

dan hoeft ze niet in de handen van een anonieme dokter weg te kwijnen

zo’n onschuldig klein diertje

diep te ademen

--

we hebben gebeld.

maandag gaat het gebeuren.

Nog drie dagen met dit kleintje

ze zal in de kliniek blijven achteraf, ze hebben er een koelkast zei pap

ik dacht even: hoe koud zal ze het hebben in een koelkast

maar dat voelt ze dan natuurlijk niet meer

een keer per week halen ze alle kadavers op

mijn kleine fikkie wordt een kadavertje

--

het is gek dat we het verdriet van huisdierverlies op onszelf projecteren

ik was 13 toen ik het diertje kreeg

en ik zette altijd die muziek op toen ze een puppy was

zodat ze klassieke muziek zou meemaken, ergens zou dat goed voor d’r zijn wist ik

ik vertelde haar verhaaltjes

ik heb haar gezworen dat ze de enige was die mij begreep

gewoon door haar koppie tegen mijn arm en borst te duwen

door mijn aandacht te vragen

ik heb altijd het gevoel gehad dat de dieren mij niet zo leuk vonden als dat ze mijn zus of papa vonden.

ze leefden altijd op bij hen; minder bij mij.

Niet dat ik het kwetsend of zielig vond voor mezelf, maar ik vroeg me wel vaak af waarom.

misschien was ik te serieus, kwam mijn zorgzame energie meer over als storend dan de speelse aandacht van mijn zus of de kalme aanwezigheid van papa.

Het is gek dat we het gedrag van dieren op onszelf projecteren

--

we hebben het uitgesteld.

Fikkie leefde weer zo op omdat ze ons had gezien, kwispelde zelfs

we konden haar in alle vrolijkheid niet zomaar.. het leven ontnemen

ik vertrek morgen, heb afscheid genomen voor de zekerheid..

--

december.

Vandaag gaat het echt gebeuren.

Raar.

De laatste weken waren rustig, emotioneel, ik was druk op werk en met mijn film.

Vorige week donderdag belde mam om te zeggen dat ze de kliniek toch gebeld hadden, want het hondje weet niet meer waar ze is, plast nu gemiddeld 4x per uur.

Ik kan niet naar Nederland als het gebeurt.

Dit weekend zocht ik afleiding: surfskaten, raclette, spelletjes. Veel slaap.

Soms dacht ik er even aan maar dan vond ik weer een andere activiteit.

Gisteren werd het sterker, kreeg ik af en toe hartzeer en hoopte ik dat dinsdag nog heel lang zou duren.

Gisteravond had ik nergens zin in.

T nam me mee naar Wolf, een food market. Toen we ernaartoe liepen zei ik dat als ikzelf in mijn bed plas en niet meer weet als wie en waar ik me bevind, misschien gelukkiger ben dan ik ooit zal zijn.

Misschien is bewustzijn niet alles.

Als je je leven leefde zonder bewustzijn, is het dan minder waard?

En als iemand voor mij bepaalt of ik het waard ben om in leven te zijn of niet… Dat het game over is terwijl ik misschien middenin het spelletje zit.

Is dat lullig genoeg om te zeggen dat die beslissing ethisch onverantwoord is?

Maar ze zal vrij zijn van het lijden, zei T. Dat zegt hij vaker.

Ik denk: wie zegt dat ze lijdt?

De mevrouw die mijn arm pakte en huilde: zou zij opeens een moment van besef, van lijden hebben gehad? Betekent bewustzijn dan niet juist lijden?

Figaro heeft geen fysieke pijn. Ze is misschien in de war. Constant. Ze loopt tegen kastjes, benen en muren. Maar heeft ze mentale, emotionele of geestelijke pijn?

Wie kan het zeggen?

Misschien is de vraag dus niet of ze lijdt of niet - de vraag is meer: waarom nu.

Nu wel en niet over twee jaar, bijvoorbeeld.

De vraag is altijd, waarom nu. Of waarom nu niet. Nu is altijd de optie die je hebt. En van daaruit bouw je voort: wat heb ik wel, wat heb ik niet, om deze “nu” mee te vullen?

(Nu is eigenlijk een leuk woord. Het klinkt bijna universeel, Japans of Fins of Spaans. Nu is naakt. (Frans.))

Waarom nu Figaro de dood inspuiten en niet over twee jaar?

Omdat ‘nu’ misschien nog een soort van fijn moment voor haar is en we een erger ‘lijden’ kunnen voorkomen?

Omdat het steeds ongezelliger gaat worden: eerst de koude winter in de schuur, steeds meer fysieke ongemakkelijkheden.

Maar we leven allemaal naar onze dood toe. Elke dag is ouder worden en ongemakkelijkheden proberen verslaan.

Is er dan op een gegeven moment een breekpunt? Dat je denkt: het werd allemaal sterker en beter en gaver en ik was altijd veerkrachtig, maar vanaf nu wordt het zwakker en slechter en duffer en ga ik een keer opgeven.

--

Ik was elf en had genoeg van jaren celloles.

Mama gaf me Méditation van Mischa Maisky, een CD met cellomuziek, zodat ik zou doorgaan met spelen.

Ze zei: geef het zes weken, dan mag je stoppen. En hier heb je een CD.

Ik luisterde elke avond op mijn CD-spelertje om haar een plezier te doen.

Na een tijdje was ik weer vergeten dat ik had willen stoppen. Nu, achttien jaar later, heb ik eelt op mijn vingers van liefde voor dat instrument.

--

er is zo’n filosoof, een nederlander, die zegt dat geluk ons leidt. dat alles wat we doen draait om geluk te (her)vinden. ik zou zijn werk moeten lezen voordat ik oordeel, maar het klinkt zo saai, zo gemakkelijk

betekent het dat agressie, pijn en geweld slechts middelen zijn om ons naar het geluk te brengen?

ik vraag me af of een vrouwelijke filosoof dezelfde conclusie zou trekken. is ons oordeel, met onze maandelijkse fysieke ongemakken, niet representatiever dan dat van meneer geluk -

zouden alle vrouwen aan het begin van hun cyclus denken ‘o laat dit gauw over zijn’ of zijn er ook een paar als ik, die gelukkig zijn met buikkramp en duizeligheid: omdat het systeem functioneert?

is het de transformatie zelf die doet leven, die bonheur en malheur maken wat ze zijn

kunnen we daarom blij zijn met negativiteit, met aftakeling, met oud-zijn

--

ik was bij de plastisch chirurg om een plekje weg te halen op het aangezicht.

hij zei: ik zou ook een botoxje doen, dat haalt net even die twee voorhoofdrimpels weg.

ik was 29 jaar en wel benieuwd.

niet naar de botox, maar naar het mensbeeld door de ogen van deze man.

zijn jonge vrouwelijke collega had nauwelijks expressie in het gezicht.

misschien wordt zij het liefst statisch en onbeweeglijk als een foto, dacht ik, en niet dynamisch als een film

wat dat betreft leidt botox je sneller naar de dodelijke stille toekomst dan naar het jonge actieve verleden:

wij verworden immers allemaal een foto op iemands nachtkastje, een momentopname, een herinnering, een vlaagje geur, een blik. een zweempje persoon, niet meer, en mettertijd nog minder.

--

figaro staat in een lijstje op mijn oude slaapkamer. ze zit guitig op het gras en kijkt nieuwsgierig naar de persoon achter de camera.

een vastgelegde expressie, die ik plaats naast de nog levendige herinnering van een warrig mager scharminkeltje dat blind en doof door de keuken strompelt, en van wie ik net zoveel hield.

ze leeft tot ze met mij de vergetelheid intuimelt.