Tumgik
#un tipo ilustrado
46snowfox · 3 days
Text
Reiji Sakamaki Chaos Lineage Capítulo 11
Tumblr media
[Capítulo 10]
Monólogo:
“Han pasado unos días desde que comenzamos a recopilar información con tal de cambiar esta situación.
No hemos notado ningún comportamiento inusual por parte de las otras familias.
Pero a cambio, con respecto a la otra información que estuvimos reuniendo—.
Nos dimos cuenta de que el mapa que estaba dibujando Reiji-san nos presentaba una realidad aterradora.”
Lugar: Mansión Scarlet, habitación de Reiji
Reiji: Esto es…
Yui: ¡Ah! ¿Terminaste el mapa?
Reiji: Sí… ¿Quieres verlo?
Yui: S-sí.
Yui: (¿Qué pasó? Se ve algo pálido…)
Yui: ¡¿Eh?! ¿Este es el mapa completo…?
Reiji: Sí… Así es como queda en base a la información recopilada por los familiares.
Reiji: Hasta ahora les había pedido que investigaran los alrededores de las mansiones enemigas y de la iglesia para que este mapa fuera útil en la batalla.
Reiji: Pero ahora les pedí que investigaran el exterior que todavía no habíamos explorado… y lo dibujé.
Yui: P-pero los bordes de este mapa están cortados de forma completamente cuadrada…
Reiji: Así es y no hay ningún error. Estas tierras están completamente apartadas.
Yui: ¿Q-qué significa?
Reiji: Según los informes de los familiares este lugar parece ser una isla aislada.
Reiji: Un acantilado escarpado, que da la imagen de que esta zona fue completamente arrancada de la tierra, se extiende más allá de lo que uno alcanza a divisar.
Tumblr media
Reiji: Abajo hay un abismo sin fondo. Y del otro lado del acantilado es imposible ver el horizonte, es como si la niebla distorsionara por completo el paisaje.
Reiji: Dudo que un lugar así pudiera crearse de forma natural.
Reiji: En resumen, tal y como asumimos en nuestra primera hipótesis, nos encontramos encerrados en una dimensión creada con magia.
Reiji: Y lo hemos corroborado.
Yui: Realmente hemos sido encerrados dimensión artificial…
Yui: (Un bosque, una iglesia y mansiones que se encuentran dentro de un terreno cuadrado. Allí es en donde estamos.)
Yui: (Me da escalofríos de solo pensarlo. Es como si nos hubieran abandonado en un tablero de juego…)
Reiji: Incluso si ya lo sabíamos, verlo ilustrado no es nada reconfortante.
Tumblr media
Reiji: ¿El creador de esta dimensión nos estará vigilando desde arriba como si contemplara un mapa?
Reiji: ¿Observará esta batalla sanguinaria…?
Yui: (Observar esta batalla desde arriba…)
Yui: Si es así, entonces es aterrador… Solo imaginar que nos ve en este preciso instante…
Reiji: Sí, pero en vista de que no ha intervenido significa que nuestras acciones han sido toleradas.
Reiji: Sin embargo, no sabemos qué sucederá si nos atrevemos a actuar en contra de su voluntad.
Yui: (Un ser capaz de alterar los recuerdos de todos y crear esta dimensión…)
Yui: (Ese es el tipo de persona a la que nos enfrentamos…)
Reiji: Pensé que conseguiríamos alguna pista…  Pero no veo nada útil.
Yui: Este lugar realmente solo se compone de las mansiones, la iglesia, un bosque… y unas pocas zonas de descanso.
Reiji: Sí, solo hay cosas necesarias para el conflicto.
Reiji: Envié a Shu y los demás a explorar la casa y cueva abandonadas que encontramos durante la investigación.
Reiji: Solo espero que encuentren algo que los familiares hayan pasado por alto…
Yui: Sí…
Yuma: ¡Oye! Reiji, ¡¿estás en tu habitación?!
Yui: ¡Ah! ¡Es Yuma-kun!
Reiji: Hablando del demonio. Parece que han vuelto de sus exploraciones.
Yui: ¡Si encontramos algo en sus informes es probable que nuestra investigación avance!
Reiji: Sí… pero si no encontramos nada habremos llegado a un punto muerto.
Yui: Ah…
Reiji: En todo caso, vayamos al living a escuchar lo que tienen que decir.
Lugar: Mansión Scarlet, living comedor
Yui: ¡Eh! ¿Entonces no había nada especial?
Yuma: No, aunque había una choza en ruinas, pero por más que buscara no encontré nada.
Tumblr media
Shu: Lo mismo con la cueva… Aunque parecía un buen lugar para dormir sin que nadie me molestara.
Yui: No puede ser…
Yui: (Esperaba que alguno encontrara una pista para escapar de esta dimensión o para poder recuperar los recuerdos de todos…)
Reiji: Entiendo… ¿Tampoco recordaron nada ni tuvieron algún presentimiento inusual?
Yuma: ¿Aah? ¿De qué hablas? No, nada.
Reiji: Ya veo…
Tumblr media
Kino: Por cierto, me sorprende que encontraras esa cabaña y esa cueva. Digno de ti, Reiji-niisan.
Reiji: …Es que si nos enfrentamos a las otras familias el vencedor será aquel que pueda aprovechar mejor el terreno.
Reiji: En todo caso, buen trabajo. Ya pueden descansar.
Shu: Es poco común que nos dejes felicites…
Yuma: ¿No te molesta que no encontráramos nada? Pensé que buscabas algo.
Reiji: Sí… Sin embargo, parece que me equivoqué.
Yuma: ¿Qué? Si eres más específico podemos volver a buscar. Puede que hayamos pasado algo por alto.
Reiji: No, ha sido suficiente. Asegúrense de descansar.
Yuma: ¿Qué rayos? Podrías decirnos.
Shu: ¿Para qué quieres aumentar nuestro trabajo? Me voy a dormir.
Yuma: ¡Ah! Rayos, ese Shu. Y eso que Kino y yo fuimos quienes más investigaron.
Kino: Déjalo, Shu-niisan siempre ha sido así.
Yui: Shu-san…
Yui: (Todavía parece haber un aura de incomodidad entre él y Reiji-san…)
Yui: (Además, como no encontraron nada en la búsqueda hemos acabado en un punto muerto—)
*luego*
Yui: Tenía esperanzas, pero al final no conseguimos nada…
Tumblr media
Reiji: Sí. Aunque como nosotros hemos recobrado nuestras memorias, es probable que encontremos algo si vamos personalmente hasta allá.
Reiji: Pero según lo que escuchamos, es poco probable.
Yui: ¿Hay algo que podamos hacer…?
Reiji: Podríamos vagar a ciegas buscando una salida de este lugar…
Reiji: O intentar conseguir que todos los presentes recuperen sus memorias. Son nuestras únicas opciones.
Yui: No puede ser…
Yui: (¿Esta tierra si quiera tendrá una salida…? ¿Y si jamás salimos de aquí—?)
Reiji: Nos asfixiaremos estando encerrados en la habitación. Mejor vayamos a tomarnos una taza de té en el living.
Yui: ¡Ah! ¡Entonces yo lo prepararé!
*luego*
Yui: Ten, aquí tienes tu té.
Reiji: Muchas gracias. Aunque pude haberlo preparado yo.
Tumblr media
Yui: No, lo hice para agradecerte por el té de hierbas de la otra vez.
Reiji: Ya veo, entonces lo beberé con gusto.
Yui: Pasar el tiempo de esta forma me hace creer que estamos en tiempos de paz…
Reiji: Tienes razón. No sé por qué, pero afortunadamente no parece que ni Carla ni Ruki vayan a hacer algún movimiento.
Reiji: Aun así, este es un mundo artificial. No importa cuánta paz haya, no debemos acostumbrarnos a ella.
Yui: Tienes razón…
Yui: (Queremos hacer algo al respecto y no podemos. Pensar así solo me llena de ansiedad.)
Yui: (Además, si no conseguimos salir estaremos eternamente atrapados en este jardín en miniatura… ¡Y no quiero eso…!)
Reiji: Te salen arrugas por fruncir tanto el ceño.
Yui: ¡¿Eh?! Lo siento, me perdí en mis pensamientos…
Reiji: No puede ser, has empezado a parecerte a mí. Tienes que aprovechar este momento y relajarte.
Reiji: No tienes remedio. Deja tu taza allí y ven a recostarte acá.
Yui: ¿Eh? S-sí…
Yui: Ehm, ¿realmente puedo apoyarme en ti…?
Reiji: Sí. Más cerca.
Abstenerte ♟
Avergonzarte ♙
Abstenerte:
Yui: ¿Estás seguro? ¿No te cansarás?
Reiji: Si vas a preocuparte por mí, entonces no me muestres una expresión de dolor.
Yui: Uuh…
Reiji: Si entendiste, entonces ven hacia acá.
Yui: ¡¿Kya?!
Avergonzarte:
Yui: Ehm, pero estamos en el living, alguien podría vernos…
Reiji: ¿Y eso por qué sería un problema? Preocúpate por ti ahora.
Reiji: Aunque si no quieres no te obligaré.
Yui: No es justo que digas eso…
Reiji: Tú eres la injusta al avergonzarte de forma tan encantadora. Ven acá.
Yui: Ah…
Fin de las opciones
Yui: (Más que permitir que me apoye en ti, me estás abrazando…)
Tumblr media
Reiji: Relájate y cierra tus ojos un momento.
Reiji: Últimamente te has esforzado demasiado.
Yui: Pues tú has trabajado más duro que yo. Has estado ocupado durante todos estos días.
Reiji: No ha sido la gran cosa. Además, verte cansada me afecta negativamente.
Reiji: Me hace sentir inútil por no ser capaz de proteger a mi amada.
Reiji: Si no deseas hacerme sentir como un inútil, entonces asegúrate de estar en paz.
Yui: (Está acariciando suavemente mi cabeza. A pesar de que él también debe de estarla pasando mal.)
Yui: (Pero supongo que puedo dejarme consentir un momento…)
Yui: Muchas gracias. ¿Podemos estar así un poco más…?
Reiji: Sí, por supuesto. Te abrazaré hasta que te relajes.
Yui: (Abrazarlo me relaja. Supongo que es porque no podía estar así cuando él seguía sin recuperar sus recuerdos.)
Yui: (Pero, aun así, el simple hecho de poder estar a su lado me hacía feliz, supongo que es porque la persona a la que amas es alguien especial…)
Yui: (Limpiamos juntos, me enseñó a jugar ajedrez—)
Yui: Ah, el tablero de ajedrez…
Reiji: ¿Qué sucede?
Yui: No, es que recordé que también me enseñaste ajedrez aquí.
Reiji: Oh, con el tablero de ajedrez al que le faltan piezas. Es cierto, hicimos eso.
Reiji: Somos como piezas de ajedrez. Estamos peleando encima de un tablero de juego.
Yui: Ahora que lo mencionas, sí, nos parecemos.
Yui: (Ajedrez, eh…)
Yui: (Ahora que lo pienso, sigo con la sensación de que he visto piezas de ajedrez en otra parte.)
Reiji: Qué sucede, parece que otra vez piensas en algo.
Yui: Es que desde que vine a esta mansión he tenido la sensación de que vi piezas de ajedrez antes.
Reiji: ¿En otra parte además de ese tablero?
Yui: Sí, antes de ver el tablero. Pero no consigo recordar en dónde…
Tumblr media
Reiji: Piezas de ajedrez… ¿No habrá sido en la iglesia?
Yui: ¿Eh?
Reiji: Cuando supe que Eva había despertado me dirigí a la iglesia.
Reiji: En ese momento creo haber visto ciertas estatuas por allí.
Yui: Ah… ¡Es verdad!
Tumblr media
*recuerdo*
“Yui: Nn…
Yui: (¿Eh…? ¿En dónde estoy…?)
Yui: (Hay unas grandes estatuas acomodadas aquí… parecen un caballo y una reina de ajedrez.)”
*fin del recuerdo*
Yui; ¡Había estatuas en la iglesia! Y tenían forma de piezas de ajedrez.
Yui: (Ahora que lo recuerdo finalmente me quité esa espinita. ¿Pero por qué había estatuas de ajedrez en una iglesia?)
Reiji: En la… iglesia.
Yui: ¿Reiji-san?
Reiji: No, es solo que me olvidé ese lugar luego de que cumpliera con su papel de ser la zona en donde Eva despertaría.
Reiji: Puede que todavía podamos investigar la iglesia.
Yui: ¡¿Eh?!
Reiji: Antes de que despertaras esa zona estaba rodeada por una barrera mágica que impedía que accediéramos a ella.
Reiji: El lugar en donde Eva despertó. Antes de que la batalla iniciara era un santuario prohibido.
Reiji: Además, en base a este mapa es el punto central de estas tierras. ¿No crees que podría haber algo allí?
Yui: ¡Sí, tienes razón…!
Yui: (Incluso el ambiente en la iglesia era considerablemente distinto al del resto de este lugar. Es probable que haya algo escondido allí.)
Reiji: Como imaginé, valdrá la pena ir hasta allí.
Reiji: Solo por esta vez no podemos dejar que Shu y los demás se encarguen.
Reiji: Yo iré y obviamente tendré que llevarte conmigo…
Yui: ¡Iré contigo, eso ni lo dudes! ¡Si allí hay una pista para superar esta situación, entonces quiero ir!
Yui: Además, no quiero separerme de ti, Reiji-san
Reiji: Fufu… Ya veo, no es un mal razonamiento.
Reiji: Entonces vayamos mañana. ¿Te parece bien?
Yui: ¡Sí!
Yui: (Es probable que volvamos a equivocarnos. ¡Pero si existe una posibilidad, entonces lo mejor es investigarla…!)
Yui: (Además, tengo la sensación de que pasará algo. Si vamos a la iglesia, algo va a—)
Shu: ¿A dónde irán?
Yui: ¡¿Kyaa?!
Yui: ¡S-Shu-san!
Tumblr media
Reiji: ¿…Estabas aquí?
Shu: Acabo de llegar. ¿Entonces? ¿Hay que salir otra vez?
Yui: ¿Q-qué hacemos…? Parece que nos escuchó.
Reiji: No hay nada que esconder. Digámosle.
Reiji: Mañana ella y yo iremos a la iglesia.
Shu: ¿A la iglesia? Hmph… ¿Por qué irán a ese lugar?
Shu: ¿Y nosotros debemos ir con ustedes?
Reiji: …No, esta vez vuestra compañía es opcional.
Yui: ¡¿Eh?!
Shu: ¿Ah?
Reiji: Normalmente sería mejor ir en un grupo numeroso, pero la situación es distinta.
Reiji: Ya que tomaremos acciones que solo nosotros podemos comprender.
Yui: (Es cierto, para el resto no tendría ir a la iglesia ahora que Eva no duerme allí.)
Yui: (Vamos a buscar una forma de devolverles sus recuerdos o un método para salir de esta dimensión…)
Yui: (Y ellos no nos creerían si dijéramos eso…)
Reiji: Me gustaría que alguien me acompañara debido a que corremos el riesgo de que las familias enemigas nos ataquen, sin embargo, no forzaré a nadie.
Shu: Je, entonces puedo negarme.
Reiji: Exacto.
Shu: Hmm…
Shu: …Has cambiado.
Reiji: ¿Ah?
Shu: No es nada. Volveré a mi habitación.
Yui: Ah… ¡Shu-san!
Reiji: No necesitas detenerlo. Shu no tiene motivos para ayudarnos.
Yui: Pero…
Yui: (Estoy segura de que Reiji-san desea que Shu-san lo ayude.)
Yui: (Pero el Shu-san actual no puede percibir eso…)
Reiji: Intentemos conversarlo con Yuma y Kino, pero depende de ellos si quieren ir o no.
Yui: Sí…
Monólogo
“El día después de haberle explicado la situación a Yuma-kun y Kino-kun.
Reiji-san nos preparamos para ir a la iglesia.
Para nuestra sorpresa, Yuma-kun, probablemente movido por su preocupación, decidió acompañarnos.
Y Kino-kun también decidió seguirnos, aunque probablemente lo hizo solo para divertirse.
Era reconfortante saber que estarían a nuestro lado, sin embargo, Shu-san fue el único que no dio indicios de querer salir de su habitación…”
Lugar: Mansión Scaret Sala de la entrada
Reiji: ¿Están todos? Entonces vayamos rumbo a la iglesia.
Yuma: Oye, ¿está bien que dejemos aquí a Shu?
Reiji: Dije que era opcional venir. No pienso obligarlo.
Tumblr media
Kino: Je, normalmente dirías que debemos acatar las órdenes del hermano mayor. ¿A qué se debe este cambio?
Reiji: …No sirve de nada explicar de más, si ya están listos, entonces partamos.
Kino: Sí, lo que digas. Tienes la actitud tan seca de siempre.
Yui: (Llamé a Shu-san, pero no dio ninguna respuesta desde su habitación.)
Yui: (Pero es inevitable… Tal y como dijo Reiji-san, no podemos obligarlo.)
Tumblr media
Shu: *Bostezo*… Que sueño.
Yui: ¿Eh…? ¡¿Shu-san?!
Kino: ¿Eh? ¿Qué pasa? ¿Vienes a despedirnos?
Shu: No me levantaría para eso… Me cansé de estar en casa.
Yui: ¿Eh?
Shu: Que me cansé de estar en casa. Vigilar solo la mansión es agotador.
Shu: Seguirlos es más sencillo.
Yui: Entonces… ¿Vas a acompañarnos?
Shu: ¿No fue eso lo que dije?
Yui: ¡Shu-san…!
Yui: (¡Habla con la misma desgana de siempre, pero al final sí vendrá…!)
Reiji: Shu… ¿Por qué?
Shu: Si no quieres que vaya, entonces volveré a mi habitación.
Yui: ¡Ah! ¡No hagas eso! ¡Por favor ven con nosotros!
Shu: ¿Eso quieren? Entonces andando.
Yui: Ah, ¡espéranos!
Yuma: Vaya, así que habían hecho las paces. ¡Me lo hubieras dicho antes!
Shu: Cállate, no es eso.
Reiji: Hay que ver, de verdad que ama hacer lo que se le antoja…
Yui: Fufu, pues se te ve algo feliz.
Reiji: Debe ser tu imaginación. Incluso si ese holgazán viene no espero nada de él.
Reiji: Aunque ahora de verdad nos hemos reunido todos.
Reiji: Andando, a la iglesia en donde todo empezó—
Yui: ¡Sí!
Lugar: Iglesia
Shu: ¿Esta es la iglesia…? Es la primera vez que entro.
Tumblr media
Yuma: Eso es porque cuando vinimos por Eva tú te quedaste durmiendo en la mansión.
Yui: (Cuando desperté me encontraba en el centro de esta dimensión…)
Yui: (Como imaginaba, la atmósfera de este lugar es diferente…)
Kino: Parece que no hay nadie. ¿A qué vinimos a este lugar?
Reiji: Hay algo que quiero investigar, solo que no sé en dónde está.
Shu: Menudo disparate…
Yui: Reiji-san, como pensé, esas estatuas tienen formas de piezas de ajedrez.
Reiji: Es verdad. Torre, peón, rey…
Reiji: Es una decoración extraña para una iglesia.
Reiji: Además, el patrón del piso. Este patrón de cuadrados es como el de un tablero de ajedrez.
Yui: Ahora que lo mencionas, es verdad… La iglesia luce como un tablero de ajedrez.
???: Ya veo, ahora que lo mencionan se ve como si estuviéramos encima de un tablero de ajedrez.
Yui: ¡¿Eh…?!
Tumblr media
Ruki: Te estábamos esperando, Eva. Y también a Reiji de los Scarlet.
Reiji: Ruki…
Yui: (¡¿Qué hacen ellos aquí…?!)
[Capítulo 12]
[Masterpost]
¿Te gustan mis traducciones? Puedes apoyarme en ko-fi nwn
6 notes · View notes
cuberol · 8 months
Note
Acá difiero un poco, la labor de admin se me hizo agobiante en uno de esos foros. Yo era quien intervenía cada vez que notaba algo demasiado "OP" en un tema y creo que eso les cortó las alas más de una vez a los usuarios. Con pocos usuarios te sientes más en la presión de ser permisivo y si no, pues el foro se hunde. No digo que pase siempre, por suerte. // Es mi opinión, no? Pero aquí difiero un poco también.
Veo comúnmente que se deniegan habilidades o cosas op, sin ofrecer al usuario una razón real, solo, porque me sale de los huevos, y hace años yo no veía eso. Se que no son todos, pero debido a eso yo también cai en el vicio de hacer fichas sosas y simples para evitar que me retengan en la revisión de ficha que muchas veces se siente como hacer fila en el banco.
Recuerdo que en una ocasión hice una habilidad demasiado tocha, eran mis comienzos en el rol, el staff no lo moderó antes de aceptar la ficha, lo hizo luego, conversamos y se solucionó de manera cordial. Y veía lo mismo para otros usuarios. ¿Qué paso con esa cordialidad? Con ese trato y esa educación mutua.
Una de las cosas que me cautivo del mundo del rol era que en mi ignorancia de todo esto, cuando hablaba con otros usuarios o staff, muchas veces sentía que estaba delante de algún tipo de erudito, sabían tantas cosas, te compartían información, sus fuentes, te enseñaban, sin quererlo te terminaban inculcando el amor a esto, a investigar. Estudiabas sin darte cuenta porque te encantaba lo que leias y así construias un pj que se sentía real. Me terminé enamorando del hobby por esas personas.
Hoy le pides el titulo de un libro al ilustrado del foro, al que dice que sabe un chingo de poesía y literatura, y se ofende (? Porque mientras más ignorante sea el otro, mejor. Parece cuento pero es anécdota.
Sí que hay una diferencia entre hace años y el presente, una bastante marcada.
Buenas anon, aquí me duele mucho posicionarme una vez más de abuelo cebolleta, pero me temo que tengo que estar de acuerdo contigo en gran parte de lo que has dicho.
Esa diferencia marcada de la que hablas existe. No sé si debe al cambio generacional, a la popularización del rol y por tanto a la llegada a este de público menos de nicho o a cualquier otra cosa, pero la realidad es que el perfil del jugador medio ha cambiado.
Lo que antes era un hobby para frikis y gente curiosa, con ganas de aprender y con humildad en sus inicios, se ha convertido en un terreno donde el roler promedio lo que quiere es conseguir atención y popularidad trabajando lo mínimo posible, sin querer molestarse en leer demasiado ni mucho menos aprender trasfondos o sistemas con un mínimo de complejidad.
Tienen tanta prisa por conseguir lo que quieren (y exclusivamente lo que quieren, sin perder tiempo en nada más) que esto ha llegado a verse incluso en la forma de rolear: los temas libres han muerto porque el nuevo usuario no está dispuesto a arriesgarse a perder tiempo en un tema en el que quizás no consiga el match o trama que busca. Debido a esto, la gente se mueve ahora pactando escenas por privado y off-rol, de forma previa, para después entrar a rolear bajo compromiso de guion.
Por supuesto, esto es una generalización, y como en todas las generalizaciones existen excepciones valiosas y que no pueden pasarse por alto, pero es un hecho que las cosas han cambiado.
¿Cuántas veces habéis visto en los últimos tiempos a personas molestarse en aprender datos en cierta profundidad de una profesión o ámbito de conocimiento sólo porque su personaje sabe esas cosas y quieren dar el pego un poco mejor cuando postean? ¿Cuántas veces os dais cuenta de que la persona desconocida con la que habéis abierto un tema os ha leído con tanta prisa y poca atención que ha pasado por alto la mitad de los detalles e información de vuestro post? Y todo esto por no mencionar los ritmos de posteo que se manejan actualmente por ahí.
De hecho, mi último taller de rol estaba enfocado a trabajar precisamente esto: poner posts donde el personaje llevaba a cabo labores complejas de algo que el usuario no conociera previamente, precisamente para aprender de ello. No obtuve ni una respuesta, motivo por el que me enfadé y dejé de intentar ayudar a una comunidad que no quiere aprender.
El jugador medio actual tiene prisa, poca pasión y menos ganas de esforzarse, porque le interesan otras cosas. Es más, este perfil tampoco tiene interés en interactuar con jugadores del otro tipo, porque sencillamente no reciben de ellos lo que buscan.
Lo bueno es que los foros de corta vida y el boom que el rol por foro sufrió, y que inundó las comunidades de este tipo de jugadores, están calmándose. Cierran muchos foros, y cada vez queda más lo añejo, los pocos que quedan con pasión y que juegan con la sangre nueva que ha descubierto que esto de verdad les gusta.
Los demás, pues bueno, siguen chocándose por pasillos y frente a cafeterías en temas de Tinder.
PD: los foros con poderes narrativos moderados por el staff nunca me han gustado. Haz un sistema en condiciones que modere esas cosas por ti y no tendrás que pelearte con nadie por poderes OP. Porque además, los staff son sumamente fáciles de engañar por usuarios munchkins maliciosos con un poco de picardía y culturilla. Lo digo por experiencia =P
7 notes · View notes
jartitameteneis · 11 months
Text
Tumblr media
El cinturón de castidad ... la teoría que todos hemos escuchado es que se creó en la Edad Media y que servía para preservar la fidelidad de las esposas de los caballeros ... pues, ¡no es cierto!
No hay ninguna evidencia que nos indique que existieron o se confeccionaron este tipo de objetos en la Edad Media. La primera vez que se habla de ellos es en un libro de 1405, escrito por Konrad Keyeser, titulado Bellifortis, y que trata sobre máquinas de guerra. Es una obra muy técnica y ardua y se cree que el autor quiso amenizar un poco la lectura introduciendo una broma sobre un aparato que protegería la honra de los maridos cuando estaban en la batalla, lejos de sus mujeres. El cinturón de castidad pronto se convirtió en un mito del que se hablaba y se hacían numerosos chistes y sátiras para burlarse de los hombres impotentes o mayores que no podían controlar a sus esposas, que iban en busca de parejas más activas sexualmente.
Hay dibujos de la época que plasman escenas en las que el caballero que se va de viaje, le pone un cinturón de castidad a su pareja; al mismo tiempo que el amante sale del armario con otra copia de la llave. Otra de las pruebas que evidencian el aspecto mitológico y no real de este cachivache es la falta de referencias al cinturón en las novelas de tipo cortés y en los autores de los siglos XIV al XVII. De haber existido ese objeto, sin duda, habría sido utilizado por los escritores de época, pero no lo mencionan ni Bocaccio, Bardello o Rabelais, que escribían sátira erótica y que conocían a fondo la sexualidad de la época, los celos, los engaños y las artimañas usadas para engañar a los cónyuges o amantes.
Los primeros cinturones reales se fabricaron en el siglo XIX y era costumbre que formaran parte de museos de la tortura, en los que se mostraba la crueldad y el oscurantismo de épocas pasadas. El British Museum, en Londres, contaba también con una de estas piezas, atribuida a la Edad Media y que exhibía desde 1846, pero acabó retirándola tras comprobar que era falsa.
Curiosamente, lo que nunca practicaron los bárbaros, incultos y supersticiosos hombres de la Edad Media, se materializó mucho más tarde, en el siglo XIX. Hablar de los cinturones de castidad y de la sexualidad medieval era también una manera de crear fantasías eróticas, mitos sexuales que permitían hablar del tema que, de otra manera, hubiera sido más difícil de tratar. La sátira y el prisma histórico permitían acercarse a temas escabrosos con la risa o la didáctica como excusa. El siglo XIX fue una época muy “pornográfica”, había muchas imágenes, fotos y libros al respecto. Así ilustrados como Diderot o Voltaire no dudaron en confirmar su uso, ya que algunas fuentes medievales fueron interpretadas como testigos ciertos de su existencia. Por lo que en la famosa Enciclopedia de Diderot y D’Alembert se describe este “instrumento tan infame como lesivo a la sexualidad”. Objeto que también recoge Voltaire en su cuento El candado”.
En la época victoriana se fabricaron cinturones más pequeños, ligeros y refinados que eran usados por pequeños periodos de tiempo para evitar las violaciones, por ejemplo en viajes, como pruebas románticas de la fidelidad o para impedir que las mujeres, especialmente las más jóvenes, se masturbaran o se tocaran en cama durante la noche; ya que se creía que esta práctica era altamente perniciosa y podía derivar en enfermedades físicas o mentales ...
26.05.2023 Museo del Tiempo Tlalpan, A.C.
Markus Frehner
Vía: Museo del Tiempo Tlalpan, A.C.
Fuentes : Albrecht Classen ; The Medieval Chastity Belt: A Myth-making Process . Albrecht Classen es profesor de la Universidad de Arizona, en EEUU, y experto en historia medieval y considerado “máxima autoridad mundial sobre el tema”
5 notes · View notes
kinocube · 1 year
Text
Unha rosa é unha rosa
youtube
A primavera chega a Kinocube e xa comezamos a arrecender o cheiro das violetas, dos chuchameles e das chorimas. Quizabes nunha época como a nosa, na que as cores e a xeometría aparecen en gran parte asociadas aos eidos da cultura dixital, da videocreación, do gif, da publicidade, etc., restemos un chisco de importancia ás flores que crecen nos outeiros e nos parques do carón das nosas casas. 
Tumblr media
No século XIX, porén, as flores tiñan unha maior importancia. Servían como inspiración para elementos decorativos, mobles, cadros; tamén engalanaban tecidos para roupa -e non restrinxida ao xénero feminino, ollo- e elementos tapizados, entre outras cousas. Existiu incluso unha moda de asignar significados concretos a cada tipo de flor, creando mensaxes complexos en cada ramo segundo as especies que o conformaban. Non podería asegurar que a xente na realidade se mandaba mensaxes regalando flores, pero é certo que dende 1819 en diante escribíronse libros fermosamente ilustrados sobre a materia. Mira que dá que falar este século! Aínda que é certo que certas plantas, vexetais e flores xa tiñan a súa relevancia para contos populares como A Bela e a Besta, adaptado ao cinema por Jean Cocteau en 1946. E non, non é exactamente igual que a versión de Disney de 1991: no conto orixinal  a rosa tiña un significado especial, non máxico senón moral, pois é usado como metáfora da humildade de Bela fronte á superficialidade das súas irmás, que prefiren xoias e vestidos. 
Tumblr media
Algúns daqueles significados permanecen máis ou menos alterados na cultura popular hoxe en día: asociamos as rosas ao amor apaixoado e as margaridas á inocencia, por exemplo. E o cinema, coma sempre, toma vantaxe destes significados arraigados na nosa mente colectiva á hora de crear os seus sistemas simbólicos. O mellor aliado das flores na pantalla, por certo, foi o technicolor, o sistema de filmación en cor desenvolto e potenciado no Hollywood do cinema clásico. Cando o technicolor era un reclamo tecnolóxico para o público, desexoso de novas experiencias despois de décadas de cinema en branco e negro -isto daría para un artigo enteiro, pero quedádevos con que a cor leva canda o cinema case dende o comezo, aínda que non foi popularizado no cinema mainstream até esta época- os estudos querían historias vivas e saturadas que desen a máis mínima excusa para lucir as súas cores. Como os musicais de Vincente Minnelli ou, sen ir máis lonxe, The Wizard of Oz (Victor Fleming, 1939) e as súas fermosas e perigosas papoulas.
Tumblr media
Os significados ligados ás flores adoitan formar parte dun conxunto de valores asociados na tradición occidental co feminino: delicadeza, beleza, perfección, fraxilidade, vaidade. Existe un nesgo que relaciona unicamente ao xénero feminino e ao seu rol social coas flores, un nesgo limitante e limitado que desbota que si que existen épocas e contextos sociais nos que estes valores -e polo tanto os motivos florais- se poden relacionar con roles e personaxes masculinas: dende a flor de Lis como símbolo da monarquía medieval francesa até o flower power pacifista de finais dos sesenta do pasado século. 
Aos seres humanos sempre nos pareceron belas as flores. Como ás abellas. E o que ten de particular a beleza das flores é precisamente a súa fugacidade: murchan e desaparecen en pouco tempo. A súa é unha beleza efémera, curta e intensa; polo tanto, foi sempre moi tentador utilizalas para representar a fermosura da traxedia -ou o tráxico da beleza-. O feito de que todo, por moi bo que sexa, non vai durar para sempre. 
Fuxindo destas apreciacións máis xerais, os universos simbólicos internos dunha película tamén se poden construír coas flores como base, imprimíndolles significados concretos e orixinais no contexto narrativo. As rosas, en American Beauty (Sam Mendes, 1999), están por todas partes e destacan coa súa saturación e profundidade nunha cinematografía máis uniforme e coherente. Nunha primeira impresión calquera persoa diría que simbolizan a luxuria -un significado máis popular- ou o desexo na personaxe de Lester Burnham. Mais non só o acompañan a el! Acompañan a todas as personaxes todo o tempo. É quizais unha maneira de falarnos de sentimentos apaixoados mais comúns, superficiais -desexo, vaidade, perfeccionismo- en contraposición coa verdadeira beleza da imperfección e da humildade. A beleza dunha bolsa de plástico voando ao vento... por exemplo.
Tumblr media
O cinema en si mesmo é, como xa temos comentado nalgunha ocasión, un intento de capturar a arte e a beleza volátil das cousas, das persoas e dos obxectos, e mantela no tempo a través das eras. A pantalla volve eterno o efémero, e proba diso son as fermosas flores que Percy Smith filmou a florecer en 1910 e que aínda hoxe temos ocasión de desfrutar cos ollos de cen anos despois. 
Até o vindeiro episodio!
7 notes · View notes
thealphablog · 1 year
Text
La waifu con frío (Dansanko gyaru is mega cute, reseña)
Tumblr media
Me estaba dando una vuelta por la nostalgia por lo que decidí entrar a mí cuenta de Blogger encontrándome con reseñas ya re subidas en este blog como Yancha Gal no Anjou-San o Venom; para mí sorpresa me encontré con este manga al cual no recordaba haberle hecho reseña siendo que es uno que me gusta mucho en cuestión de dibujo y en cuestión de historia bueno ya lo verán además así aprovecho la noticia de su adaptación al anime.
Argumento
Dosanko Gal wa Namara Menkoi es un manga escrito e ilustrado por Kai Ikada publicado en Shonen jump+, el cual nos cuenta la historia de Natsukawa Tsubasa un chico el cual se tiene que transferir a Hokkaidō la segunda mayor isla del territorio nipón y cuya región cuenta con un frio de los mil demonios durante el invierno y adivinen ¿Quién se mudó ahí en invierno? así es, Tsubasa. Así es como él protagonista se termina encontrando con una belleza de mujer llamada Fuyuki Mimami  una Gal o Gyaryu muy atrevida, de muy buen ver por lo que de aquí en adelante comienzan las aventuras congeladas de este par qué está destinado a amarse por él resto de sus días.
Dibujo
En general este obra destaca más por su apartado visual que por otra cosa ya que si bien su trama y sus personajes son divertidos y entretenidos no deja de ser la típica trama del chico tímido que cautiva a la chica con melones de su escuela y a su rival gracias a la obra del guion, en cambio su estilo de dibujo lo encuentro fresco, no puedo llamarlo único pues deben haber más del estilo pero sí algo diferente a los estilos ya determinados entre los autores de manga. Bien saben ustedes que a nivel visual es muy difícil que tenga quejas, esta ocasión tampoco será la excepción.
Opinión
Como dije en el apartado anterior la obra destaca más por los visuales pues su trama se siente floja en ocasiones incluso para los estándares de un slide of life romcom. Pues aunque en esta obra también podemos encontrar los ya típicos teams para que los lectores decidan su dama preferida, estas solo destacan por su apariencia. Esto es algo que también afecta a Mimi —Minami— la diferencia se marca en el tiempo en que le dan a las demás para desarrollarse pues aunque cuentan con capítulos enteros y créanme cuando les digo que son capítulos seguidos —también llamados arcos— la chica principal tiene un ritmo mucho más activo lo cual hace que se te pasen volando y en donde descansa la mayoría de la comedia.
Contrastando con el ritmo lento y dramático de las otras 3. Aunque no mal interpreten sus historias son interesantes a la par que cumplidoras pues logras enfatizar con estas; solo que no la constante bomba con patas que es Mimi juega en su contra, al punto que los arcos de desarrollo de las rivales se vuelven eternos. ¡Y hablando de Mimi! Ella si en efecto se lleva toda la atención, es el alivio cómico y la que a leguas se nota que va a ganar; pero no hay nada más pese a toda la aura que la envuelve no hay nada más allá aun tomando en cuenta que le dan su debido desarrollo obvio solo se fijan en ella por sus atributos.
Como conclusión obvio les deseo el mayor de los éxitos en debut en la pantalla chica pero no le auguro algo bueno para una hipotética segunda temporada tomando en cuenta la posible extensión de la animación y el ritmo que lleva el manga estaríamos hablando de una segunda temporada un tanto tediosa al igual que una primera regular. Sin duda si te gustan los romcom tipo Yancha Gal o Nagatoro puedes darle una oportunidad al manga pero te puede llegar a aburrir después de unos capítulos y te costara mucho retomar el hilo.
Calificación final 6.8 escudos de 10
3 notes · View notes
mikedeodatojr · 2 years
Photo
Tumblr media
#Repost @uncomicmas with @repostsaveapp · · · Reseña exclusiva y adelantada de #NEWTHINK #1 a la venta el 1 de junio por AWA ¿De qué viene? Esta antología al estilo Black Mirror examina la rápida proliferación de la tecnología, la polarización cultural y política del país y los tecnócratas que nos han llevado a tales extremos de pensamiento que necesitamos presentar el presente como algo... futurista. Cada uno de los cinco números es una historia independiente es ilustrado por un artista diferente. Trama Este primer episodio analiza con detenimiento como las pantallas ha tomado poco a poco parte de nuestras vidas desde el televisor hasta los teléfonos inteligentes, como un macabro plan maestro orquestado con calma y mucha precisión. Sin duda este primer episodio es escalofriante mientras escribo esta reseña desde mi computador revisando los avisos de mensajes de mis redes sociales en el teléfono y mi familia disfruta de una serie de streaming...¿será que ya somos esclavos de la tecnología y no lo sabemos?... Arte Mike Deodato de nuevo se supera a sí mismo con un trabajo artístico o muy diferente a lo que haya hecho antes, donde ilustra una serie de situaciones con éxito sin ningún tipo de transición, logrando un cómic ecléctico lleno de situaciones que requieren muchas habilidades artísticas diferentes. Resumen Un análisis profundo y aterrador del control que tienen las pantallas en nuestras vidas, ¿Somos dependientes de los dispositivos?...este comic te da parte la respuesta Calificación 5 de 5 Créditos: Fecha de lanzamiento: 1 de Junio Escritor: Gregg Hurwitz (KNIGHTED) Artistas: Mike Deodato Jr (Redemption, Bad Mother, The Resistance) Colores Lee Loughridge Portadas: Mike Deodato Jr y Rhazzah Editorial: AWA Imprenta: Upshot Studios #allcomicsfittoprint #tech #smartphones #comicbooks https://www.instagram.com/p/CdWLptqppM_/?igshid=NGJjMDIxMWI=
7 notes · View notes
molli-ilustraciones · 2 years
Photo
Tumblr media
Todo listo! Para mañana #inktober allá vamos Seguiré la lista clásica y oficial de @inktober, solo que traducida al español que es un desafío, las palabras sueltas suelen tener más de un significado. Siempre elijo arman u cuento o historia con las palabras, este año será un tipo de poema ilustrado veremos que sale y usaré pinceles (@winsornewtonargentina y @pincelescasan) no plumin ni microfibras y la tinta que amo 😍 también Winsor and Newton. Mi Sketchbook será la bitácora de papel de acuarela de @avpsketchbooks La trampa que hago será usar cuando necesite una sola acuarela negro de marte @acuarelaslievre Nos vemos pintando!! 🖌🌈 #MolliIlustraciones #inktober2022 #tinta #tintachina #pincel #pinceles #sketchbook #acuarelas #acuarela #pintar #paint #painting #pinta #blackandwhite (at Puerto Madryn) https://www.instagram.com/p/CjJUJbvJzPu/?igshid=NGJjMDIxMWI=
3 notes · View notes
elbiotipo · 2 years
Note
Eu pera respecto a la identificación de plantas, hay como alguna página o app para identificar o al menos aprender a identificar? Para no usar wikipedia digo
Para identificaciones rápidas y furiosas uso plant.net, una app en la playstore. Está inaturalist también pero para mi verguenza todavía no la sé usar así que no la puedo recomendar
Para aprender a identificar... ufff
Mirá vengo años trabajando con esto y sigue siendo una odisea, y te digo la verdad: a veces google y Wikipedia es suficiente para cuando necesitás saber algo rápido, yo la uso todo el tiempo. Pero tiene muchísimas cosas erradas, en particular con las plantas medicinales, que son todo un mundo porque hay nombres que se les da a muchas plantas, nombres obsoletos, nombres comunes que son para plantas diferentes, nombres que se confunden, etc... entonces, no te confíes si te dicen "ah esta planta sirve para esto" al menos que estés 100% seguro que la conozcas.
Mi recomendación es buscar manuales (libgen, google scholar (para después piratearlos), etc.) referentes a tu región, preferiblemente ilustrados, que sean de fuentes confiables pero esto es todo un arte, en particular porque tenés que ver bien si son papers para una audiencia específica (que ya te entran a hablar del endocarpo y las claves dicotómicas y demás) botánica o para un público general y desgraciadamente conozco poco para el público general
Mi biblia es la Enciclopedia Argentina de Agricultura y Jardinería, y los textos deuterocanónicos son Catálogo de Nombres Comunes de la Flora Argentina y Las plantas de interés económico en Argentina. Podés encontrarlos en PDFs pero son para una audiencia botánica (en especial la primera, puras claves dicotómicas) y las otras dos son básicamente listas de nombres... para qué te sirven? para que puedas relacionar el nombre común que escuchaste con la especie científica, buscar eso en fuentes de confianza (como por google scholar) y entonces tener datos más precisos (encima que las especies científicas cambian cuando se les canta a los botánicos)
Ojalá tuviera tipo una enclopedia al estilo Curtis o guía más amena para recomendarte, pero si me acuerdo de algo parecido te comento
Advierto que la enciclopedia argentina de jardinería está muy desactualizada, tiene 1000 y algo de páginas, y el pdf pesa como medio giga por alguna razón. Pero que sirve, sirve. Cuando nos tocaba identificar plantas en la facu nos peleabamos por ella.
5 notes · View notes
gambarol · 2 years
Photo
Tumblr media
✞ ━ Devil’s Advocate
Un foro de rol ilustrado con ocho meses en línea basado en el manga de Chainsaw Man. Se considera un foro de rol original, pues no posee personajes pre-establecidos ni canónicos de ningún tipo.
No es necesario haber leído nada de la obra en la que nos basamos para comprender el universo del mismo.
3 notes · View notes
eduapp4 · 21 days
Text
Tumblr media
PIXABAY
¿Qué es?
Pixabay es una herramienta en línea que permite utilizar a un amplio banco de imágenes de alta calidad.
Acceder a un espacio colaborativo en donde compartir imágenes de autoria propia y descargar imágenes de otros usuarios de forma gratuita.
¿Cómo se utiliza?
Para utilizar Pixabay no es necesario tener usuario.
Sin embargo, si deseas descargar imágenes con resoluciones altas o utilizar las herramientas de red social (seguir usuarios, realizar comentarios, dar “me gusta” o subir tus imágenes para compartirlas), debes registrarte. Para ello, puedes utilizar tu cuenta de mail, o tu usuario de Google + o Facebook.
Coloca en el buscador una palabra clave.
Si lo deseas, filtra tu búsqueda.
Selecciona una imagen y haz clic en “Descarga gratuita”. Verás que en el margen derecho tienes las especificaciones del uso que puedes darle a la imagen según el tipo de Licencia Creative Commons que tenga.
Ventajas
También puedes encontrar vídeos e ilustraciones para descargar.
Desventajas
Es necesario registrarse para poder descargar contenido gratuito.
Metodología
Puedes copiar, modificar, distribuir y usar las imágenes, incluso para fines profesionales o comerciales, sin solicitar permiso ni atribuir su autoría. Sin embargo, el contenido mostrado puede estar protegido por marcas registradas, publicidad o por el derecho a la intimidad.
Para editar las imágenes digitales, puedes utilizar alguna de las herramientas que recomendamos o estas plataformas de diseño.
Así mejorarás tus presentaciones comerciales o proyectos web, entre otras cosas.
Y es que unos buenos contenidos gráficos marcarán la diferencia, aumentando de forma decisiva su repercusión.
Uso en la educación
Puedes elaborar juegos de foto tarjetas de memoria rápida. Componer textos escritos ilustrados con fotografías. Imprimir o proyectar fotografías de avisos o vallas publicitarias con errores ortográficos.
Elaborar boletines de noticias ilustrados sobre un país en el que se hable la lengua que se está aprendiendo.
youtube
Interactua con la página
1 note · View note
victoriadetinder · 2 months
Text
CAPÍTULO DÉCIMO CUARTO. Óscar, la mudanza y el problema de la temperatura.
Me pasaron muchas cosas desde la última vez que escribí este blog y más aún del tiempo en que dejé a Diego.  Agosto, septiembre, octubre y noviembre del 2020 fueron bastante dolorosos  por sentirme débil en muchos aspectos, como no poder ahorrar para viajar más, por tener el corazón medio roto y por la desesperante pandemia. Me gustaría hacer un paréntesis para hablar sobre este asunto en particular. 
Si algo me ha dolido de la pandemia es ver el miedo de la gente y de mis propios amigxs, un miedo que ha sido tan grande como para separarnos por mucho tiempo, no voy a hablar del virus, ni siquiera sé qué decir sobre el virus, lo que me ha dolido es la resignación, me choca la palabra RESIGNACIÓN a los 25, 26, 27…. Ya voy a cumplir 28 y seguimos en esto, no puedo (realmente no puedo), no soy capaz de resignarme, ni lo fuí nunca, a quedarme encerrada, ver las noticias, morirme de miedo porque podemos morir en cualquier momento (cosa que ya sabíamos). Y me es mucho más difícil resignarme cuando todo es tan poco coherente pero sí muy lógico, perdón pero las medidas sanitarias no son coherentes (ya ni sabemos para qué usamos el cubrebocas), ni es coherente la angustia tan grande por una de tantas (TANTAS) causas que nos están matando. Pero sí es lógico, porque lo más lógico en este mundo es el miedo pero no deja de ser incoherente.
Aunque tuve a mis amigos cerca, por supuesto que no era lo mismo, faltaban muchos y las restricciones eran constantes, el teatro, por ejemplo, fue una de las tantas cosas que quedaron enterradas, quién iba a pensar en el teatro con una crisis como esta. Tuve que enfrentarme a la cancelación de un chingo de funciones, fue muy triste pensar que el teatro no volvería a ser el mismo, porque (digan lo que digan) el teatro es un suceso y para que suceda, necesita de la mirada y la respiración del otro y sin eso no hay nada. Entonces sí, me deprimí, igual que muchxs de ustedes, nos deprimimos juntos, cada quien en su casa.
Llegó entonces el invierno y con él mis ganas de compartirme con alguien y de buscar calor. Volví a usar Tinder y conocí a Oscar, él es diseñador y gestor cultural, el día que lo conocí me ofreció té y me mostró sus libros, tiene todo una biblioteca increíble, los libros infantiles fueron la sensación de esa noche, estaba sentada en su alfombra y él iba y venía de su estudio trayendo libros sobre el mar, la muerte, el poder, el tiempo, todo explicado e ilustrado para lxs niñxs, nos reímos mucho, hacía frío esa noche, me prestó un suéter y pasamos el tiempo hablando sobre teatro y otras historias. Me pareció un tipo interesante, con buen humor y muy tímido, no nos tocamos ni nos besamos sino hasta que me despedí de él, yo fuí quien propuso besarnos y me fuí tranquila a casa, cuando llegué me mandó un mensaje.
OSCAR: Perdón por la torpeza, me encantó besarte.
Empezamos a conversar mucho por whatsapp, estábamos al pendiente el uno del otro y compartimos el amor a nuestro trabajo, ambos estábamos involucrados con la educación infantil y hablábamos mucho sobre eso. Al principio seguíamos saliendo con más personas, pero comenzó a gustarme verdaderamente: me gustó que su conversación fuera más allá de mi cuerpo, de mí, que pusiera atención a los detalles y que estuviera interesado en mi trabajo, en el teatro, incluso conoció a mis alumnitos. 
En febrero de 2021 me invitó a Los Cabos, no pude contener la emoción de conocer ese lado del mar, así que le dije inmediatamente que sí. La pasamos muy bien, una noche en un hotel bien fancy nos emborrachamos e hicimos el amor en la alberca, ninguno de los dos supo cómo llegamos a nuestra habitación, al día siguiente salimos a buscar mi ropa al pasillo. Comí el mejor ceviche que he probado en la historia y conocí el mar de Cortés. 
Óscar no me halagaba todo el tiempo pero sí me miraba, sabía que me miraba y le gustaba lo que veía, valoré mucho ese tipo de comunicación porque me percaté que en relaciones pasadas yo misma tendía a sexualizarme, era como si le atribuyera a mi físico un valor extra con el que me identificaba, el maldito asunto de querer ser bonita llegó a tanto que a veces me ponía ansiosa si no me decían que me veía bien o lo guapa que estaba. Y no me mal entiendan, está bien chido sentirse bonitas y es lindo que alguien más te lo diga también, el asunto radica en lo que significa ser bonita y el mundo que contiene esa significación, yo por ejemplo, permití muchas veces que juzgaran o hicieran comentarios sobre mi cuerpo o tenía tan aprendido el chip de ser simpática y linda que muchas veces me quedé en lugares con personas desagradables o me reí de chistes malos… y también busqué la aprobación de los hombres a partir de la objetivación de mi cuerpo, me hice una idea torcida sobre el mismo a partir de quienes querían cojer conmigo… Entonces sí en ese momento yo estaba huyendo de todas esas objetivaciones sobre mi cuerpo.
Descubrí, además que Óscar no era tan sexual ni tan cariñoso como yo pero que demostraba su amor de otras formas como preparándome el desayuno o leyéndome o con pequeños regalos que sí me gustaban porque me ponía atención cuando hablaba.
Una de las cosas que más me gustaron de él fue que se mantuviera ocupado y pareciera profesional en su trabajo. Hace poco mi amiga Norma me dijo que era normal en las tauro sentirse atraídas por la estabilidad económica y profesional de sus parejas y es que sí surge en mí una especie de ilusión o admiración cuando miro que “mis” parejas son exitosas en sus trabajos.
Con Óscar sentía que estaba avanzando porque me impulsaba, un día me confesó que encontró este blog y que en una noche leyó todos los capítulos, aunque me asustaba un poco que supiera tantas cosas de mí, por otro lado el alentaba que yo escribiera porque esperaba con ansias el siguiente capítulo, me daba su crítica y me decía que le gustaba cómo escribía. Además teníamos una especie de complicidad cuando criticábamos el mundo y nos burlábamos de él. No sé si ustedes lo hagan pero es bueno encontrar a alguien que tenga las mismas manías y gustos de ustedes, que le disgusten las mismas cosas que a ustedes para así poder juzgar a rienda suelta sin parecer un hater o por lo menos hacerlo acompañado.
Justo en medio de todo esto tuve que mudarme, dejé aquella casa con mi hamaca y mi bañera, tuve que hacerlo porque el hijo del dueño se casó y aquel departamento pasó a ser suyo, [extraño a rabiar esa habitación]. Yo y Ximeno nos mudamos a una casa grande, de tres pisos pero con mucha familia, fuimos roomates de una pareja de hermanos; Mar (que iba acompañada de su esposo y su bebé) y Rick, además de Marlenne, mi romate de a lado, éramos muchos en la casa porque generalmente se hacían comidas con toda la familia o había algún invitado, ya no tenía un jardín para mi sola, mucho menos una bañera, a Ximeno le daba pavor la bebé, la renta fue más cara que la anterior y a mí también me costó adaptarme y convivir con tantas personas.
Pasaba mucho tiempo fuera de esa casa, cada vez me quedaba más noches en casa de Óscar, era muy rico quedarnos dormidos en el sillón, a él le encanta ser muy fancy;  preparar Gin tonic, tomar buen café, buenos postres, conocía muchos lugares de buena comida y yo era feliz comiendo. Nos hicimos novios el día después de su cumpleaños, en abril, luego de conocer a su familia, recuerdo que creí que por presentarme a su familia nos estábamos comprometiendo a algo más. En ese momento yo necesitaba esa estabilidad, la pertenencia de alguien, quería enamorarme y de pronto él dijo “te amo” y empezó a dedicarme canciones. Pronto nos planteamos la idea de vivir juntos, yo la planteé primero, pero aquella idea venía del miedo y la ansiedad de no poder con los retos que se me estaban presentando, para Óscar que ganaba más todo parecía tan fácil, viajar, comprar, pagar las cuentas, yo quería también esa comodidad. Además mi hermana y mi mejor amiga emprendieron sus vidas en pareja y se veían tan contentas que yo desee eso para mí.
Cuando lo decidimos, lo hicimos casi con los ojos cerrados y por distintas necesidades que no se parecían al amor, fue el mismo día que descubrí que él tenía relaciones con otras dos chicas. Lo descubrí gracias a sus conversaciones en Instagram y fue desastroso. El desastre para mí no era que tuviera relaciones con otras mujeres, no es que sea la persona más open mind del mundo pero por alguna razón no me dolía imaginar su cuerpo con alguien más, era más bien sentirme tan pendeja y a él tan dueño de la situación, a ninguna de las tres nos tenía al tanto de sus planes, yo me encargué de que se enteraran, estaba furiosa y al mismo tiempo tranquila, no iba a arremeter porque no había nada que reclamar, solamente resolver ¿qué quería entonces de mí? ¿por qué las palabras de amor? ¿para qué vivir juntos? ¿para qué la mentira? La posibilidad de hablar y abrir la relación siempre estuvo abierta, por qué tanta falta de respeto y por qué tratarme como estúpida.
Una parte de mí pensaba en el karma, unos dos o tres años atrás tuve una relación en la que yo fui quien engañó , en otros términos pero también había ocupado ese lugar. Aquello le restó importancia al asunto, además de que tenía este ciego impulso de avanzar, volví a sentir ese miedo profundo a la soledad y a la tristeza, miedo a que eso que estaba construyendo se derribara por una razón así de estrepitosa, así de contradictoria al amor. Otra de mis razones para hacer el engaño a un lado era que ya habíamos planeado mi mudanza a su casa, cancelar el plan significaba un doble o triple esfuerzo de mi parte y no creí que fuera lograrlo. Aquella tarde fue terrible, busqué por todos lo medios estar bien, me obligué a estarlo, pero realmente dolió, sobre todo porque me hizo sentir insuficiente. Casi no cogíamos porque él parecía no tener mucho ímpetu y yo, a pesar de sentir todo lo contrario trabajaba con eso y lo respetaba, muy dentro de mí, me hice a la idea de que había algo en mí que estaba fallando.
Sé perfectamente que debí irme en ese instante, lo sé porque nada mejoró con el tiempo, aunque ya no me pusieron los cuernos (o eso quiero creer) la relación continuó siendo desequilibrada. Por un tiempo Oscar se portó amable y atento, como para remediar su infidelidad y hacerme creer en el amor, funcionó más o menos pero yo no la pasaba bien, todo el asunto me provocó mucha ansiedad porque sentía que estaba dejándome perder por permanecer en una relación donde el respeto ya se había perdido, pasara lo que pasara. 
Dejé que pasara el tiempo y el dolor calmo pero surgieron en mí los resentimientos y definitivamente eso nos alejó. Sin embargo yo había decidido intentarlo y si algo tengo es que soy terca como una mula, quería vivir el sueño de vivir en pareja y a pesar de todo sentía que podíamos funcionar.
Una de las cosas que disfruté de vivir con él es que compartimos un departamento hermoso, bien iluminado, frente a un parque en el centro de la ciudad, ideal para escribir por horas, en ese tiempo fui muy afortunada; mi trabajo me permitía usar toda la mañana para escribir y hacer otras cosas, si algo hacíamos bien yo y Óscar era el desayuno. Un desayuno de tres tiempos con postre y café, el mejor café del mundo, a veces él hacía chilaquiles, otras yo hacía hot cakes y podíamos pasar hasta dos horas entre bocados, risas, besos y llamadas de zoom. 
Cuando él tenía mucho trabajo, que era casi siempre, a mi me daba oportunidad de trabajar y escribir. Aunque les pensaba todo el tiempo no pude concretar nada de este blog, en cambio escribí teatro, me emocioné sobre todo con una performance sobre el virus y el miedo y dos monólogos sobre mujeres que marcaron la historia del feminismo en México. 
Definitivamente la casa de Oscar fue un ambiente creativo en muchos aspectos, pero algunos de ellos dolían y dolieron más con el tiempo. Pronto nuestras diferencias comenzaron a salir a flote, una de las más importantes fue nuestra relación sexual, cada vez me sentía más insatisfecha y me dí cuenta de que cuando lo hacíamos él no ponía gran esfuerzo y terminábamos cuando él terminaba, así que dejé de buscarlo. Esa diferencia abría un abismo entre los dos, mientras que yo puedo quedarme en el apapacho por horas, a él a veces le causaba ansiedad. Realmente quise que funcionara, él también, me costó mucho trabajo pero entendí esa forma de ser, sin embargo había algo detrás de esa forma de ser que terminó arruinando la relación.
Óscar estaba ensimismado, por un lado, le costaba mucho trabajo relacionarse con las personas en general, física y socialmente. Pero por otro, había algo escondido que no le dejaba estar presente y que lo convertía en alguien re tibio, con eso no pude, era como gritarle que volteara a verme. De pronto no hubo más interés ni más pasión, de pronto los libros quedaron atrás y fue común verlo acostado en el sillón viendo la tele, hice varias llamadas de atención, pero tampoco quise lidiar con ese asunto, tenía suficiente con mis propios pedos. Pronto la convivencia en casa se hizo más y más distante, yo salía sola a bailar, a andar en bici, a la Cineteca, con mis amigos porque él siempre estaba cansado y yo dejé de insistir. De vez en cuando teníamos conversaciones profundas y de vez en cuando hacíamos el amor, creo que por eso esperé tanto, por eso y porque de alguna manera disfrutaba de mi libertad. A decir verdad no estaba del todo triste, por supuesto que me hubiera gustado que fuera distinto pero tenía todo el tiempo del mundo para hacer lo que yo quisiera.
Hubo un día que Óscar salió de viaje y nos dejó la casa para mí y Ximeno solos y me sentí tan libre y feliz, puse mi música, bailé, encendí mis velas, me dí un baño, me depilé, me hice mascarillas, fumé, lloré y me masturbé como hace mucho no lo hacía, me tomé fotos desnuda y me sentí tan sensual, tan rica que no pude resistirme y yo misma me dí placer, me disfruté tanto esa noche. Me di cuenta entonces que con Óscar definitivamente no iba a funcionar, la relación estaba perdida. Hablamos y me pidió un mes para poder arreglar las cosas, quedamos en que iría a terapia, que abriríamos más espacios para conversar y discutir la relación y que si en un mes yo seguía sin sentirme a gusto, terminaríamos.
Lo tomé como nuestra última oportunidad, a fin de cuentas aquello también me permitía tomar más tiempo para organizarme si es que debía salir de su casa, pues en ese momento no tenía el efectivo suficiente, se venían dos viajes de trabajo importantes para mí y además, quería cumplir el sueño de irme a la playa por un mes en diciembre y ya era agosto, necesitaba ahorrar.
Como siempre les digo todo esto con la mayor sinceridad posible y con muchos miedos atravesados, no es que fuera una convenenciera, pero sí me fue más cómodo quedarme y precisamente de eso me arrepiento un poco, de haber elegido la comodidad antes que mi bienestar. Sin embargo, en el fondo sí guardaba esperanzas de que todo mejorara, después de todo si no hubiera habido voluntad de parte de ambos la relación hubiera terminado desde hacía tiempo.  Es precisamente lo que me gustaría cuestionar, no dudo que había amor entre nosotros, yo realmente quise poder perdonarlo y él realmente quería ser mejor persona, pero tal vez estábamos demasiado rotos como para funcionar. En el próximo capítulo les contaré los pormenores del desenlace. Cuidado a los lectores porque diré cosas desde el fondo de mi corazón esperando no herir a nadie. 
Las quiero mucho, suya, Victoria de Tinder.
0 notes
exe1pe4ez · 2 months
Text
Tumblr media
Símbolos de la horda:
Los símbolos ilustrados aquí detallan el tipo de infección que predomina en una zona específica de la ciudad. Y estos símbolos son utilizados por los supervivientes para saber qué clase de peligros aguardan en las zonas pérdidas aunque también se pueden utilizar para simbolizar si un edificio contiene infectados de un tipo en específico.
Intelectuales: Está variante de la infección , se caracteriza por causar mutaciones leves y suele mantener la inteligencia y racionalidad de los infectados pero altera su percepción de la realidad, causando terribles delirios y pesadillas lúcidas. Por eso estos infectados suelen ser impredecibles.
Mórbido: Es variante de la infección se caracteriza por causar severas mutaciones al sistema endocrino causando una explosión químico y hormonal en el afectado quien sufrirá de una horrible transformación. Volviéndose en algo que solo puede ser descrito como una masa cancerosa orgánica que solo se guía por sus más bajos deseos e instintos. Y la gran mayoría de estos no son rápidos y ágiles pero sí son muy resistentes.
Titanes: Está variante de la infección se caracteriza por causar mutaciones masivas donde se nota un aumento desmedido tanto en la masa muscular como en el sistema óseo, lo que resulta en un cuerpo desproporcionado y musculoso que debido a su propio peso, está forzado a caminar en cuatro patas, similar a un gorila. Aparte, la sobreproducción de testosterona causa que los infectados se encuentren en un estado de agresividad constante, siendo imposible razonar con ellos.
Comunes: La variante de esta infección es la más común y a diferencia del resto. El virus no muta las células de forma tan agresiva, por eso los afectados siguen pareciendo humanos solo que su piel se decolora y su cabello se cae, sus ojos se encuentran hundidos y blanqueado. Estos muestran mutaciones menores y a veces imperceptibles y viajan juntos en lentas multitudes formadas por cientos de miles de individuos. Aparte es imposible razonar con ellos ya que sus mentas están bajo los síntomas del virus, sufriendo constantes migrañas, alucinaciones y pesadillas lúcidas que los hacen extremadamente agresivos.
Cazadores: Está variante de la infección se caracteriza por dotar a los infectados de una forma muy única, dándoles características similares a la de diferentes animales predadores como garras, dientes, etcétera. Todos se caracterizan por una alta agilidad y velocidad pero suelen tener una baja resistencia física por lo que suelen valerse de estrategias como la emboscada.
Bombarderos: esta variante se caracteriza por una alteraciones a los órganos del infectado. Causando inflamaciones en el cuerpo junto con el crecimiento de grasosas ampollas, también tienen los ojos blanqueados.
Transformándolos en diferentes clases de explosivos orgánicos suicidas, los cuales pueden detonante a voluntad para liberar peligrosos químicos en su interior junto con el virus. Es recomendable mantener la distancia.
Presencia del Rey de las moscas: Un cuerpo masivo, esparcido en diferentes zonas de la ciudad. Cada uno de estos mismos es tan grande como un edificio y pueden aplastar cualquier cosa que vean o sientan. El colosal cuerpo principal se arrastra lentamente en alguna parte de la ciudad.
Aquí esta el primer capitulo de mi cómic original:
0 notes
beni75 · 3 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
© Don Vito (David G. Forés)
1-. You see, but you do not observe. The distinction is clear. Sir Arthur Conan Doyle
2-. Silent night… Be good
3-. Sir James Matthew Barrie
4-. Sketches for The Colour Out of Space
5-. Sketching knights
6-. Storm (Dagon, de Lovecraft)
7-. Syzygy Darlock. Dreadstar de Jim Starling sigue siendo una de mis sagas de ciencia-ficción favoritas
8-. The Bride
9-. The death then of a beautiful woman is unuestionably the most poetical topic in the world. Poe
10-. The facts in the case of M. Valdemar
11-. The Gardners farm
12-. The law of life
13-. The sleeper in red
14-. Charles Dickens
15-. Twiggy doodle
16-. Un tipo ilustrado
17-. Vanessa Ives
18-. Viernes 13
19-. Wake up Carmesina
20-. Watercolor doodle (garabato en acuarela)
21-. Welcome to Insmouth
22-. Wilbur (inspirado en el libro `payasadas' de Kurt Vonnegut Jr)
23-. Yayos
0 notes
macarovalencia · 3 months
Text
RESPUESTA A LA PAÑOLETA DE LA INQUISICIÓN MODERNA
Escrito por el señor Wilmer Pinzón, más conocido en redes sociales por el apodo de El Dragón Negro.
En el actuar de la señora Mónica Godoy no existe conspiración alguna y cuando cita la palabra fuego, se refiere al amor, al abrazo común y la sororidad y solidaridad que existe entre todas las que defendemos los derechos de las mujeres, entre todas las que hemos sido atacadas y somos sobrevivientes de esas violencias machistas y nefastas que usted señor Wilmer declara como daño a la sociedad por nuestros ideales feministas y la defensa de los mismos.
Al contrario que usted, no nos escondemos tras escritos casi anónimos, con palabras soeces, grotescas, de mala calidad, con clara y grave intención de hacer daño, de ser servil al más deshonroso de los representantes del actual progresismo y patriarcado colombiano, el señor Hollman Morris Rincón, al que usted tan férreamente defiende sin ningún escrúpulo y sin tener en cuenta el daño que él ha causado a muchas mujeres y seguramente hombres también, quienes por machismo no se atreven a denunciarlo.
LA PROGRAMACIÓN DEL HORROR CONTRA LAS FEMINISTAS
En su escrito usted afirma, que la pelea que van a experimentar Mónica y usted a partir de ahora, con ahora supongo que se refiera a su interminable escrito, será muyi ntensa; quizá lo dice para asustarla a ella y a nostras, quienes la apoyamos incondicionalmente.
Y es cierto, ella lo ha llamado machista, misógino, incel, sí; yo añadiría, falto de cultura, poco ilustrado, sensacionalista, bolas tristes (en el argot argentino: persona que actúa sin entendimiento, razón, ni gracia), un ser completamente falto de afecto (infeliz), solitario, infame, poco meticuloso, sin ética, ni rigor; sumamente frustrado y sin muchos fans que digamos.
No se trata aquí de devolver sus ofensas, sino de hacer una descripción lo más acertada posible de lo que su persona refleja a los demás. Así lo vemos en redes sociales, así seguramente lo ve Hollman Morris a quien no le interesa utilizarlo para que sea su escudo, su peón; no sea iluso, Morris desprecia a seres como usted, los llama perdedores, lo sé porque conozco sus métodos y sus intrigas y como utiliza a la gente para su propio provecho y limpieza de imagen; a él usted le importa un pepino y ni siguiera en vinagre, porque le sale caro.
Hablar del historial de Mónica Godoy como defensora de derechos humanos, como feminista, humanista y persona, a usted le queda muy grande; no le alcanzan las palabras, no las encuentra, no las tiene; porque simplemente ella, es una mujer sin tacha; y defenderse de un maltrato o acoso no es ser un problema para la sociedad, es ser una persona lo suficientemente valiosa y segura de sí. Si ella ha tenido peleas judiciales, tutelas, denuncias y demás, es porque en esos momentos esas acciones eran requeridas para salvaguardar su vida, su honra y su trabajo. Ella no mendiga laburo porque no es cualquier mediocre antrop��loga. Ojalá supieran quién es de verdad Mónica Godoy. Chapó por su excelencia académica y rigurosidad.
LAS AMENAZAS QUE NO ENTENDIMOS
Después de su nefasto escrito de marzo de 2023, en el que decía “afilar su katana para castigar a las hordas de feministas que destruyeron a ese candidato”, el cual obviamente es Hollman Morris, quedó demostrado que en Colombia defender los derechos de las mujeres por encima del poder patriarcal en el que vivimos, es un deporte de alto riesgo, ya que nos exponemos a que un tipo enceguecido, fanático y psicópata como usted, nos ataque en cualquier momento.
Y no solo eso, sino que quedó demostrado que la justicia en este país es más que misógina, inoperante, falsa, retrógrada e infame; ya que después de su amenaza escrita, un grupo de mujeres presentó una denuncia ante la Fiscalía por sus amenazas, porque no se puede aceptar que existan este tipo de intimidaciones hacia personas y mujeres que defendemos nuestro derecho a vivir en espacios libres de violencias basadas en género. Pero la Fiscalía archivó esa denuncia y nuevamente quedamos expuestas y exhaustas, porque defendernos nos cuesta un aliento vital y una energía que es demasiado desgastante y no porque seamos mujeres, sexo débil y todo ese palabrerío ofensivo y discriminatorio; sino porque, genera un malestar emocional que no se repara con un simple: disculpen.
En estos hechos, en estas amenazas que según usted no entendemos, hay víctimas, somos las víctimas.
Pero no estamos sentadas en el andén llorando; ni sentadas en un escritorio de un cargo público dando órdenes a las colonias de abejas obreras que laburan en difamar, maltratar, acosar y matonearnos día sí y día también por cualquier opinión que escribimos; no, nosotras señor Wilmer, nostras pensamos más allá; nosotras actuamos en defensa propia con argumentos y pruebas; nosotras somos una linda familia que acoge a toda mujer que quiera unirse a las denuncias y demostrar con hechos la verdad que todos ustedes quieren esconder.
Esa verdad es que Hollman Felipe Morris Rincón es un perpetrador de VBG y que no se puede seguir defendiendo a un ser que no atiende razones y que debería seriamente estar siendo tratado por un psiquiatra; por ególatra, narciso, un ser sin escrúpulos, manipulador, engreído, poco agradecido con el género que lo trajo a este mundo y tremendamente arrogante como para reconocer públicamente que está enfermo.
EL MORRISMO
El morrismo es una corriente nueva relativamente y se refiera a la gente que como usted señor Wilmer, se dedican a defender a muerte a Hollman Morris, a pesar de toda la evidencia, denuncias, pruebas, relatos, confesiones que sus sobrevivientes hemos hecho de manera mediática o penal. El decir es que nos paga la derecha, uribismo, da tanta risa eso, que ni ustedes en su sano juicio, que asumo es muy poco, se lo creen.
He conocido a mucha gente a lo largo de mi vida, he tenido la oportunidad de ser migrante, viajera, ciudadana del mundo; pero juro por lo más sagrado que no había encontrado gente tan fanática y manipulable que esta parte ignorante por omisión del pueblo colombiano y algunos españoles de derecha. Lo cierto es que, en los años que llevo de vuelta en Colombia, me he encontrado, no por casualidad, personas que cuando saben que trabajé con Morris, me dicen: -uy, en serio. Que, pena por ti, es un tipo despreciable, trata mal a las personas y es un maleducado y egoísta-. No miento, ni exagero, es verdad lo que afirmo. Y eso, entes que apenarme, me fortalece y me enorgullece, que aún, después de lo que pasé, incluido intento de suicidio y paso por una clínica psiquiátrica, aquí sigo, más cuerda que nunca y más elocuente, madura y responsable de mí misma que nunca. La escuela Morris me enseñó que debo alejarme de él para lograr mis metas, sueños y lograr la paz mental que toda víctima de Hollman merece.
Pero los Morristas de corazón, no han entendido, que sacrificar la vida por un ser sin humanidad, ni buena reputación, no les trae nada bueno. ¿O, dígame usted, señor Wilmer, cuando Morris caiga, qué va a hacer usted con su vida? O ¿la señora María Paula Fonseca, o los señores primos López y todos los que bajo su ala siniestra van corriendo como pollitos al corral?
Nada, no serán nadie, no serán nada. No tendrán nombre propio, porque nunca se han atrevido a volar solos, no serán reconocidos, sino todo lo contrario. Serán repudiados porque están bajo la marca de Hollman Morris. Y no es una amenaza, es que simplemente la justicia divinda, el tiempo, pondrá todo en su lugar y saldrán a la luz más denuncias, muchos más fuertes y pesadas, porque el que es, no deja de ser. Y ustedes pasarán a la inopia, al olvido. Las hojas muertas de las páginas del libro del Morrismo caerán como lápidas sobre sus cabezas.
Lo siento por usted y por el resto de Morristas, incluido el presidente Petro. Aún están a tiempo de dar un paso al costado y por lo menos dejar de defender a un Morris cada vez más acabado y solo.
NO HAY ODIO, HAY AMOR PROPIO
Las feministas a las que usted menciona en sus escritos, no vivimos del odio a los machos, no los odiamos, muchas tenemos parejas, novios, amantes y un montón de amigos hombres, los cuales en silencio y con respeto nos apoyan y cuidan.
No, nosotras vivimos de nuestro amor propio que cada vez es más fuerte, porque luchamos juntas, porque nos arropamos en nuestros dolores y heridas y nos curamos con amor, con ternura y nobleza; algo que ustedes no tienen y que sería bueno por el bien de la sociedad que aprendieran.
Mónica Godoy es la mujer más fuerte y más amorosa que conozco. En todo lo que hace pone toda su sapiencia y toda su buena voluntad; pero también sabe defenderse; sabe hasta donde puede dejar que un maltrato la afecte o no; sabe los límites que hay que poner. Gracias a ella, a mi red de apoyo, a mi psiquiátra y a mi madre, hoy estoy viva y puedo responder a sus agresivas letras con amor; con un tris de ironía y con toda la verdad que soy capaz de dar.
Usted no pone a Mónica, ni a ninguna de nosotras, a bailar con un solo dedo; usted solo provoca tristeza y una infinita sensación de desamparo y desconexión de lo que es el verdadero progresismo.
Nadie quiere quemarlo, no estamos en la época de la inquisición, ni usamos la pañoleta como escudo protector. Solo queremos que la sociedad conozca la verdad y que las mentiras dejen espacio a la luz y a la voz de las víctimas.
Por lo pronto le deseo un buen y reflexivo 2024, que sea un año para que el odio abandone su espíritu y el de todos los Morristas; si no pueden solos avisen para ayudarles con algún cupo en las clínicias psiquiátricas.
0 notes
me-encontre-no-museu · 6 months
Text
Na Minha Estante: Livros de Museu para Crianças
Enquanto eu não tive tempo para ler todos, segue um compilado de livros sobre museus para crianças.
Tumblr media
O Segredo do Museu Imperial - Stella Carr Bombas destroem bancas de jornais e livrarias. Tútti, com poderes paranormais, prevendo a destruição do Palácio de Cristal, em Petrópolis, pede socorro aos irmãos Marco, Eloís e Isabel. Investigando, ficam trancados no museu com o "estrangulador de criancinhas o "jovem dos olhos sem fundo e sete intelectuais de verdade (que pasmem querem roubar o museu). E nessa confusão é preciso desmascarar o Espectro e descobrir como é que dom Pedro II entrou nessa historia toda.
Uma Noite no Museu: O Segredo da Tumba - Michael Anthony Steele O guarda-noturno Larry Daley se estabeleceu em seu papel como zelador dos habitantes mágicos do Museu de História Natural de Nova York. Contudo, ele está prestes a enfrentar o maior desafio de todos os tempos quando, na companhia de seus amigos, descobre que a fonte misteriosa que os traz à vida todas as noites está desaparecendo rapidamente. A busca de Larry por respostas desta vez leva-o para o Museu Britânico, em Londres, onde irá começar um verdadeiro caos da magia. Será que ele vai ser capaz de salvar seus amigos a tempo? Ou eles estarão fadados a desaparecer para sempre?
Vamos ao Museu? - Nereide Schilaro Santa Rosa Você gosta de colecionar objetos Sabia que foi assim que nasceu o primeiro museu O museu é o lugar onde se guardam coisas que são importantes para a história de um país, de uma época e de um povo, no campo do conhecimento, da cultura, das tradições e das ciências. Existem museus de Arte, museus de Ciências e museus históricos. Nessas categorias há museus de todos os tipos: de móveis, objetos, da língua de um país, de arte sacra, de fósseis, de animais, de obras de arte e muito mais. Vamos juntos descobrir esse mundo de novas experiências
Mistério no Museu Imperial - Ana Cristina Massa Um grupo de meninos e meninas em busca de desafios - os Invencíveis. Assim eles se autodenominam para enfrentar outros grupos em jogos e disputas na internet. A aventura começa numa visita com a escola ao museu imperial de Petrópolis, onde compraram um quebra cabeças de três mil peças. Na tentativa de montá-lo o mais rápido possivel. Os invencíveis percebem que estão diante de um mistério que poderá levá-los a um desafio maior uma investigação que é um verdadeiro quebra-cabeças. a curiosidade os faz voltar a Petrópolis e ao Museu Imperial. antiga residência de verão de D.Pedro II e procurar as informações do presente e também do passado - que ajudem a desvendar o mistério.
Tumblr media
Incêndio no Museu - Isa Colli "Os animais que ali viviam eram muito espertos e atentos. Quando os funcionários do Museu Imperial faziam hora de almoço no zoológico, conversavam sobre tudo e eles acabavam escutando. Uns mais, outros menos, mas todos que por ali passeavam ouviram sobre os riscos reais de perda de um patrimônio mundial. Eles amavam o museu, mas se sentiam impotentes e vencidos pelo desânimo."
Museu Impressionista Ilustrado Este livro está recheado de famosas obras de pintores impressionistas. Você vai aprender sobre os pintores, as inspirações para suas artes e como eles influenciaram uns aos outros para produzir algumas das obras mais admiradas mundialmente. Lindas ilustrações das peças originais em cada página, além de detalhes de muitas obras.
Meu Museu - Maísa Zakzuk Neste livro, uma menina de nove anos escolheu o Masp, em São Paulo, para sua primeira visita a um museu. O olhar da garota revela que as obras de arte podem ser vistas de maneiras diferentes, e traz todas as noções para crianças   e adultos   que visitam um museu pela primeira vez. Com uma linguagem simples e belas ilustrações, a personagem nos revela um mundo por trás das artes: conta a história sobre a construção do Masp, como os museus se organizam, como são as exposições, e muito mais. O livro traz, ainda, obras dos mais famosos pintores da história da arte: Renoir, Monet, Picasso, Lasar Segall, Portinari, entre outros.
A Pequena Gilda no Museu -  Flávia Azevedo  Gilda é uma menina muito curiosa e sempre se interessou por arte, que só conhecia pelos livros. No dia do seu aniversário, seu pai promete levá-la ao museu próximo de sua casa, mas ele não aparece. Gilda vai sozinha e lá tem a sorte de conhecer o Sr. Manuel, zelador do museu, também apaixonado pela arte brasileira. Guiada pelo Sr. Manuel, Gilda conhece grandes artistas contemporâneos como Lygia Clark, Hélio Oiticica e Tarsila do Amaral.
Bônus: Bruxa Onilda vai a Paris
Bruxa Onilda em Paris não é um livro de museu para crianças, mas a série Bruxa Onilda marcou minha infância e o Louvre fica em Paris. Então fica aqui minha homenagem para um dos livros que me fez leitora.
Tumblr media
0 notes
repardomi · 7 months
Text
Partes de la flor: cómo explicar a los niños qué son y para qué sirven.
Las Flores a domicilio en Las Condes son elementos muy interesantes de examinar y estudiar, incluso para los niños: ya en las clases de ciencias de primaria se les enseñará el lenguaje técnico utilizado para indicar cada una de las partes que componen los órganos de las flores, pero si quieres explorar la naturaleza junto a tus hijos, aquí tienes algunas indicaciones útiles con las que aprender los nombres y las funciones de las flores.
Puedes utilizar libros ilustrados, música y juegos para que el aprendizaje sea más divertido, pero también puedes ir directamente a recoger flores y luego examinar sus partes. Aquí tienes todo lo que necesitas saber sobre las flores.
La importancia de la flor para la naturaleza: sus funciones.
Estamos acostumbrados a considerar las flores un adorno estético para nuestra casa o jardín, pero en realidad las flores tienen una función muy importante en la naturaleza. De hecho, son el órgano a través del cual ciertos tipos de plantas pueden reproducirse, transmitiendo así su especie. Por tanto, no es casualidad que las flores sean coloridas y vistosas porque, precisamente por su función tan vital para la supervivencia de las especies, es importante que sean muy visibles y atraigan a las abejas para la polinización, que es una etapa esencial en el proceso de reproducción de las plantas. Por eso las flores se caracterizan por los colores vivos y las formas distintivas que nos parecen tan ornamentales.
1 note · View note