Tumgik
#woordjes
stormvanwoorden · 6 months
Text
Ik ben echt niet gemaakt voor deze wereld en ik wil niet in clichés vervallen, maar het is zo gemakkelijk. Want ik wil gewoon dansen en zingen en poëzie schrijven en kunst maken. Ik wil in een bos zitten en rondlopen en paddestoelen bekijken. En natuurlijk wil ik mij als persoon (blijven) ontwikkelen, maar ik wil geen cursussen volgen, noch webinars bekijken of seminaries bijwonen. Ik wil gewoon paarden aaien en daaruit leren dat een dier dat mij met één welgemikte trap kan doden ook kan schrikken van mijn plotse beweging. Net zoals ik kan schrikken van iemand die een plotse beweging maakt. Want wij zijn beiden prooidieren. Maar ik ben ook een roofdier. Zie je dan niet hoe ik op mezelf jaag? Omdat ik alles goed wil doen. Alleen, geld en succes interesseren mij helemaal niets en mijn grootste "ambitie" is om zo mens mogelijk te zijn. Perfect imperfect zijn. Maar ik ben zo'n gevoelige persoon en de meningen van anderen zijn wel belangrijk voor mij. Zo belangrijk zelfs dat ik soms niet kan maken wat ik wil maken, want het zal toch niet goed zijn. Zo belangrijk zelfs dat ik mezelf in stukken snijd en al mijn "tekortkomingen" uitvergroot. Altijd maar in cirkels lopen om uit te dokteren of ik nu wel of niet schoon ben zoals ik ben, of ik nu toch de moeite waard ben of niet. En natuurlijk ben ik dat, want tekortkomen voor wat? En voor wie? Voor mensen die mij niet kennen? Voor een systeem dat toch niet om zijn mensen geeft? Maar natuurlijk ben ik dat niet, want de maatschappij legt zoveel eisen en (schoonheids)idealen op, en we zijn zo zo gemeen voor elkaar. Elke uiterlijke en innerlijke afwijking van die opgelegde idealen, van het vooropgestelde maatschappelijk en sociaal pad, wordt zo zwaar bestraft. Maar dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn overtuiging dat kunst maken en dansen en zingen niet gaat om "goed of slecht zijn", maar om creëren en zich (emotioneel) uiten. Zelfexpressie is per definitie subjectief en gaat zoveel dieper dan of iets commercieel is of niet. Dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn wil om zoveel mogelijk mens te zijn. Want wat dan als mijn tanden een beetje scheef staan of niet schitterend wit zijn? Of wat dan als ik eens compleet naast het ritme dans? Zie je dan niet dat ik leef? Dat ik een dier van vlees en bloed ben? Een mens. Geen robot of object dat naar de pijpen van de poppenmeester danst.
48 notes · View notes
Text
Tussen onze eerste hallo
En onze laatste vaarwel
Zat zo onwijs veel liefde
104 notes · View notes
ochtendstorm · 10 months
Text
Wanneer mensen verdwijnen, dan bouw ik een muur. Voor mij voelt het meestal alsof zij die bouwden, want zij gingen weg en zij verdwenen en zij vonden mij niet belangrijk genoeg meer. Ik kan relativeren en rationaliseren en begrijpen, maar wanneer mensen verdwijnen, dan word ik toch boos. Boos op afwezig, boos op verlaten gevoelens, boos op te weinig moeite, boos op buitengesloten worden uit iemands leven. Boos dat ik vooral voor mezelf houd, boos dat ik laat borrelen en borrelen. Boos dat hopelijk niet ontploft. Boos maakt alles kapot, dus ik houd het in. Wanneer mensen verdwijnen, dan verdwijn ik dubbel zo hard. Dan verwar ik afwezig met afwijzing. Ik ben liever een muur dan een deur die jij sluit.
38 notes · View notes
Text
Tumblr media
Zoektocht naar mezelf / Journey to myself
7 notes · View notes
lyeeriz · 2 months
Text
Het enige dat ik heb geleerd, is dat dit gevoel nooit echt weggaat. Wat je ook doet, hoeveel je ook probeert. Het blijft je achtervolgen.
4 notes · View notes
diep-in-het-bos · 1 year
Text
Mijn ankerpunten zijn verdwenen. En ik weet even niet waar de haven is gebleven.
Het kompas in mij heeft nooit gewerkt.
Tragisch, verloren op zee.
13 notes · View notes
mompelen · 1 year
Text
Ik begin me terug meer en meer te verwonderen aan het feit dat jij misschien niet zo speciaal was als ik dacht. Maar dat alles speciaal was omdat ik het mee speciaal maakte. Dat ikzelf de glitters en confetti meenam naar alle herinneringen. En nu ik dit zelf niet meer altijd kan opbrengen opmerk dat alles maar heel gewoontjes rondom u is. Misschien begin ik dan nu eindelijk mijn eigen waarde in te zien en te beseffen dat ook ik ertoe doe.
8 notes · View notes
vijzewijsjes · 2 years
Text
Hij vertelde me metaforisch over het weer: "na regen komt zonneschijn".
Ik voelde vooral nattigheid: "Ik hoop dat je me niet bedonderd".
27 notes · View notes
muisjee · 2 years
Text
Sessie zes, 30 juni 2022
Ik was vijf minuten te vroeg. Om de vorige keer te compenseren, grapte ik. Het zou de laatste zijn vandaag en vandaag was ik daar meer klaar voor dan op de oorspronkelijke datum zo’n twee weken geleden. Laatsten zijn niet mijn ding, maar daar word ik vast nog wel beter in.
Ze vroeg hoe het ging en ik kon nu volmondig én in volle overtuiging zeggen dat ik echt wel heel gelukkig was. De redenen zorgden ervoor dat ik helemaal ging stralen. Ondertussen nam ik een slok van mijn espresso wat eigenlijk een lungo had moeten zijn.
Het ging over familie en over waar ze stonden in verhouding tot mij. Niet veel later lag er een rozenkwarts op tafel, twee houten poppetjes, een gelukspoppetje en er stond ook nog ergens een soldaat.
De rozenkwarts was ik. Een hoop liefde met een veerkracht waar je u tegen zegt. En weet je wat nog het meest bijzondere was aan dit hele traject? Mijn vader kreeg een plekje op de tafel (weliswaar als die soldaat, maar toch). Niet omdat hij een goede man was, laat staan een goede vader, maar omdat hij er mede voor heeft gezorgd dat ik dat hoopje liefde ben geworden. Ik voelde nu pas was alle gesprekken met mij hadden gedaan. Ik was eindelijk op de plek waar dingen de juiste plek begonnen te krijgen.
Ik vroeg aan haar of een familieopstelling helpend zou zijn. Of het mij de laatste inzichten en rust zou kunnen geven. Dat zou het en ik was al aan het nadenken of ik die investering in mezelf wilde doen.
Ze schoof de rozenkwarts over de tafel mijn kant op met de woorden; ‘Deze wil ik aan je geven, jij bent deze rozenkwarts. Hij past bij je.’
Met de rozenkwarts in mij hand geklemd liep ik voor de laatste keer bij haar de deur uit. Ze gunde mij het allerbeste en al het geluk. Toen ik de steeg uit wandelde viel ik huilend in armen waar ik al een aantal weken mijn thuis in vind.
15 notes · View notes
Quote
Aan de jongen wiens hart nog aan een ander behoorde
ik zie rouw overal. ik zie het in mijn moeder, als ze het raam uitstaart, denkende aan de dromen die ze los heeft gelaten, van een goede man en kinderen, maar in plaats daarvan woont met mijn vader en zijn extensies. ik zie het in mijn oma, wanneer ze op de verjaardag van haar geliefde een kaarsje namens hem uitblaast, en verlangend kijkt naar zijn foto op de muur. ik zie het in mijn zus, die met tranen in haar ogen de versie van haar moet rouwen die nog niet wist hoe gruwelijk het hart van een man kan zijn. en hier zit ik dan, verdoofd door mijn egotistische verlangen, rouwende om iets, wat nooit bestemd was voor meer. je was nooit de mijne om te verliezen. - September 2022
11 notes · View notes
geschrevengedachtes · 2 years
Text
Mijn hart maakt een sprongetje
telkens wanneer ik je stem hoor.
Al is het niet bij wie het zou moeten
een gevoel, een tinteling, een lach.
Telkens wanneer jij er bent.
Het is niet bij wie het zou moeten
voor mij niet, noch voor jou.
En toch is het iedere keer weer
een gevoel, een tinteling, een lach.
Jij bent het altijd en iedere keer weer.
9 notes · View notes
stormvanwoorden · 6 months
Text
Ik pluk de dag en stop hem in een doosje voor later
52 notes · View notes
Text
Het is oké
Dat niet alles
Voor altijd is
8 notes · View notes
ochtendstorm · 10 months
Text
Tumblr media
24 notes · View notes
Text
Tumblr media
Vergeet mij niet / Don't forget me
5 notes · View notes
gevoelsels · 1 year
Text
Boos zijn voelt als thuis komen.
5 notes · View notes