Öyle gecelerim oldu ki ağlamaktan adımı unuttum, nerede olduğumu unuttum, zaman algımı unuttum. Ve o gecelerden öyle zamanlar geçti ki neye ağladığımı unuttum. Ama asla o acının nasıl hissettirdiği, o gece dünyanın bana karşı nasıl sessiz olduğunu ve kendimi avutmak için söylediğim yalanları unutmadım.
Yazmadım, uzun zaman oldu. Neden mi? Belki dedim, belki düzelir. Sabrettim, güldüm, kahkahalar attım. Olmadı, olmuyor işte kimse sevmiyor beni; kimse sevmeyecek beni...Üzgünüm şımarık, kötü, kalp kıran, çıkarcı bir kız olamadığım için. Sizler böylelerini sevmeye, sevilmeye layık görüyorsunuz. Parçalanmış kalpleri daha da eziyorsunuz. Sizler sevgiyi basitleştiriyorsunuz. Ama artık hayır, ben inanmıyorum. Ne sevgiye ne aşka ne dostluğa! Yalan hepsi, gerçek değiller. Tebrik ediyorum sizleri...