#ze lijken het wel wat beter te gaan doen

[zoueriemandzijnopmars]

Stemwijzer zegt vdd.. Naja laten we dat dan maar doen.

Nou ja, weet je, ik ga niemand vertellen hoe die moet stemmen dat mag iedereen lekker zelf weten, maar gezien de .. en de ‘naja’ krijg ik het idee dat deze vraag meer bedoeld is als kritiek op de stemwijzer en dat je liever geen vvd stemt.

En dat is ook prima! Ik zie de stemwijzer meer als hulpmiddel die vaak bevestigt wat ik al weet, maar soms met partijen komt die ik niet had verwacht. Dit geeft je dan een kans om daar toch eens beter naar te kijken en dan te beslissen of de stemwijzer gelijk had of juist niet. Ik neem het resultaat uit de stemwijzer niet klakkeloos over.

Ik denk wel dat voor mensen die geen idee hebben van politiek de stemwijzer een goede eerste stap kan zijn. (Ik kan me niet voorstellen dat je meest gehate partij bovenaan komt. Ik kan me zo indenken dat als je geen vvd fan bent er ook nog wel minstens 3 andere partijen zijn die je erger vindt.) De stemwijzer kan helpen door je een kleinere verzameling partijen te geven waar je je focus op kunt leggen. En zelfs als ze klakkeloos op de bovenste partij stemmen is dat naar mijn mening beter dan niet stemmen.

Wel denk ik dat de stemwijzer natuurlijk problemen heeft. Soms zijn er stellingen waarbij partijen het oneens lijken te zijn, maar als je naar hun uitleg gaat is het gewoon een gekke verdraaiing van hun woorden. (Ik kreeg een stelling of het aantal tweede kamerleden moest worden verhoogd naar 250. D66 was het oneens want ze wilden minstens 260 kamerleden…) Ook zijn veel stellingen ontkennend gesteld, wat het soms moeilijk maakt te bedenken wat eens en oneens nou betekent, ik vind bijvoorbeeld de stelling ‘de regering moet zich ertegen verzetten dat meer landen lid worden van de Europese Unie’ omslachtig verwoord, ‘uitbreiding van de EU is prima’ geeft hetzelfde idee veel simpeler weer. Daarom is het ook belangrijk om te kijken wat de toelichting van de partijen is, dit kan zowel tijdens het invullen als naderhand om je top partijen te vergelijken. Ik denk dat als je dat doet, de stemwijzer een heel nuttig hulpmiddel kan zijn bij het kiezen van een partij.

Verder zou ik mensen aanraden om na te gaan wat ze nou zelf belangrijk vinden en op basis daarvan de verkiezingsprogramma’s te vergelijken en een beslissing te maken.

#nederlands #nederblr #dutch politics #en je kan ook nog tactisch stemmen natuurlijk #ik weet niet helemaal wat deze vraag heeft geprompt want het enige wat ik recent over de stemwijzer zei was dat ik de vragen stom vond #de stemwijzer helpt ook met kleinere partijen in de spotlight zetten #maar ik vind de vragen dus en slecht geformuleerd en het vervelend dat het maar zo’n beperkt aantal onderwerpen is #terwijl er natuurlijk veel nuances zijn. #bij mij staat de vvd rond de 20 #jammer genoeg scoort de sgp wel consequent hoger dan ik wil omdat er geen vragen over vrouwenrechten en de doodstraf zijn #oh als je de sgp wilt onderzoeken kan dat niet op zondag trouwens #dan is de site geblokkeerd #superirritant #iig ik denk dat de sgp mijn meest gehate partij is maar ze staan nooit onderaan vanwege dit soort dingen #i got an ask!

[jurjenkvanderhoek]

IN DIERVERHALEN MAAKT TOON TELLEGEN FILOSOFIE OVERDENKBAAR

Heb ik het nieuwe boek van Toon Tellegen gelezen, zak ik lekker onderuit in mijn fauteuil. Behaaglijk in de stof dat me welhaast omsluit zo kruip ik er in weg. Sluit mijn ogen. De tekeningen van Thé Tjong-Khing doemen voor mijn toegedekte pupillen op. Deze illustraties laten de zojuist gelezen verhalen achter mijn oogleden tot leven komen. Dan droom ik weg op de woorden en de pennenstreken. Waan ik mij dat onschuldige dier dat vol met vragen zit waarop menselijkerwijs geen antwoorden mogelijk zijn. Wat zal ik graag die eekhoorn of deze mier zijn, de olifant of het nijlpaard. Leven zonder je zorgen te maken om de grote vragen des levens. Je verwonderen om details, je afvragen wat er is daar verderop. De mammoet zal ik willen zijn die op zijn beurt de olifant wil zijn. Om gelukkig te leven in het nu en niet dat toen.

De dieren stellen elkaar vragen waar wij mensen niet opkomen, misschien nog niet aan toe zijn deze te bedenken. Die voor ons gesneden koek zijn, menen we. Omdat het onwerkelijke gedachten schijnen te zijn, niet realistisch. Niet ter zake doend, maar voor de dieren juist heel hier en nu. Oh, wat zal ik graag zo blank in het leven staan, als een onbeschreven blad. Zo zoals de dieren die in de verhalen van Tellegen kinderlijke vragen stellen. Het mensenkind heeft die onbevangenheid van deze dieren nog. Grote vragen stellen, die boven hun macht lijken te gaan. Kleine antwoorden verwachten, die de wereld en het leven tastbaar maken, begrijpelijk.

Toon Tellegen maakt met zijn verhalen filosofische vraagstukken bereikbaar, begaanbaar en voelbaar. Het diepste mijmeren landt door zijn woorden eenvoudig in mijn denken. Ik doorzie aan de hand van zijn vertellingen, die welhaast voor kinderen geschreven lijken te zijn, het bestaan beter. Levensvragen die voor de kleine krekel antwoorden verdienen om het leven aan te kunnen en de wereld verstaanbaar. Wat is er achter de muur waarop eekhoorn en mier stuiten na een lange reis. Daar is niets. Ik vraag me weleens af of het heelal een einde kent. Het heel is al, het is de ganse ruimte. Maar naar menselijke maatstaven bestaat oneindig niet. Net zoals eeuwig geen optie is in het leven. En wat is daar dan na, wanneer die onmetelijke ruimte afgemeten is. Eekhoorn breekt er zijn hoofd over, terwijl de mier genoegen neemt met niets. Zoals de mol en de aardworm onder de grond op het einde van de aarde stuiten, niet meer verder kunnen graven en onverrichte zake terugkeren. Dat was zeker de fundering van een huis zal de lezer raden, want de mens wenst wel overal een passend antwoord op. Mol en worm zingen elkaar in slaap en praten nergens meer over. De muis deed een niet te geloven ontdekking: wij bestaan niet. Dus is de olifant verzonnen, die op zijn beurt ontdekt dat de toekomst een vergissing is.

In zijn boek laat Tellegen de dieren vragen stellen die ertoe doen. Vraagstukken waarmee de schrijver misschien al langer rondloopt, maar aan niemand heeft durven voorleggen nog. De kans dat hij voor gek wordt verklaart namelijk is niet gering. De mensen van nu zijn zo rationeel dat de fantasie uit haar voegen barst en vervliegt in de tijd. De werkelijkheid staat hoog in het vaandel en degene die daarvan afwijkt wordt met liefde afgeschoten. Daarom zijn het de dieren die hoger kunnen vliegen en dieper kunnen graven. Zij nemen geen blad voor de mond, maar vragen waar het opstaat. Daarom maakt Tellegen van de dieren net mensen.

Foto Michael van Uden

De verhalen zijn fabels waarin de moraal tussen de regels door gelezen kan worden. In de beeldspraak wordt een abstracte waarheid duidelijk gemaakt. Want is dat niet de kern van de filosofie, je bezig houden met fundamentele vragen over het bestaan, de werkelijkheid, de rede, waarden en het verstand. De dieren spreken met elkaar na diep nagedacht te hebben. Ze bevragen elkaar om het zijn te onderzoeken, mogelijkheden te argumenteren, op hun manier logisch te denken. De dieren van Tellegen zijn vrije denkers. Naar menselijk idee is er geen logica in te ontdekken, maar de vragen zijn steekhoudend en doen er zeker toe. De schrijver geeft overigens geen duidelijk afgepaste antwoorden. De dieren denken het te weten, maar de lezer blijft veelal in het ongewisse en moet dieper in de gelaagde verhalen duiken om een waarheid te bevestigen.

In de filosofie van Toon Tellegen zweeft de waarheid niet boven de werkelijkheid. Maar kun je wel in gedachten hoog boven de realiteit vliegen om de feiten te overzien. De dieren kijken in hun onnozelheid van onder op het zijn, maar spreken er over alsof ze het van boven bekijken. Ze maken de levensvragen beschouwelijk, handzaam en laagdrempelig. Ze spreken hun ongecompliceerde gedachten aan elkaar uit om meer te weten te komen van het bestaan en het doel, de zin van het leven: waar gaan we eigenlijk heen.

De verhalen in het boek zijn niet alle nieuw. Voor mij wel. De oude verschenen in eerdere uitgaven. Tellegen vulde het aantal voor deze uitgave aan met enkele onlangs geschreven  vertellingen. De filosofische vraagstukken ontroeren in handen van dieren. Door hun onlogische logica zetten de dieren de mensen aan het denken. En soms kan ik een omfloerste lach niet onderdrukken. Die dieren zijn net mensen. Met al hun belachelijke gedachten, ideeën en standpunten. Toon Tellegen houdt ons een spiegel voor. Een lachspiegel waarin we ons zijn vervormd weerzien.

Foto Martin Waalbeer

De verbeeldingen uit ons dagelijks leven projecteert Tellegen op de dieren in zijn verhalen. De eekhoorn en de mier gaan in het eerste verhaal naar de verte, de toekomst. Ze lopen urenlang door naar die verte en stuiten op een muur, kunnen niet verder. De mier klimt op de muur en ziet niets. Kijkt hij in het hiernamaals? Er zijn mensen die menen dat daar inderdaad niets is. En dan de vraag van de krekel aan de schildpad. Is hij er wel zeker van dat hij de schildpad is. Je bent wat je doet, of is dat niet het wezen van het zijn. En de mier kan alles denken. Zich alles indenken en uitdenken. Denken heeft geen geheimen. Verder doordenken dan tot oneindig. Overdenken, toedenken. Maar iemand wegdenken kan ze niet. De neushoorn en het nijlpaard, beide willen het eerst aan de beurt zijn in de winkel van de sprinkhaan. Ze voeren allerlei redenen aan om maar aan te geven dat deze voor de ander eerst aan de beurt is. “Mijn wil bestond eerder dan ik. Die hing al in de lucht toen er nog niks bestond, de hele wereld niet, de zon niet, het was nog helemaal donker en koud en stil, maar mijn wil om vandaag hier in de winkel van de sprinkhaan iets te kopen, die zweefde al rond.” Zijn wij alle niet zo kleinzielig om haantje de voorste te zijn, op de eerste rij te staan, te denken dat het nu onze beurt is.

Toon Tellegen bedenkt wonderlijke dingen, filosofeert zich een punthoofd. Geeft oplossingen voor onbestaande vraagstukken. Deze zijn echter wel heel werkelijk, wanneer je er goed bij nadenkt, het overdenkt. Er peinzend induikt. Wat te denken van de verjaardag van de eendagsvlieg. Hij heeft maar één enkele dag in zijn leven, dus kan hij slechts een veruurdag vieren. Logisch toch? De krekel is zo nieuwsgierig naar hoe zijn gevoel eruitziet dat hij zich binnenste buiten keert. En wat is de waarde van de tor. Hij is iets waard. Niet helemaal niets. En schrijft het op de muur. “Dat ben ik, dacht hij. Dat moet ik nooit vergeten.” Kun je de grootte van iets afmeten. Wat is groot en wat is klein. Verjaardagen zijn klein, want duren nooit langer dan een dag. Verdriet is groot, onherbergzaam en koud en stil. Maar het kan ook klein zijn, zo weg te blazen. De struisvogel steekt zijn kop in de grond en droomt ergens anders te zijn. Wat zal ik dat graag wensen, me ergens voor afsluiten en menen op een andere plek te zijn dan daar waar ik ben en niet wil zijn.

En soms praat ik net als de eekhoorn met de dingen in mijn kamer. Vooral nadat ik dit boek van Toon Tellegen en Thé Tjong-Khing heb gelezen en bekeken. Ik leg het voor me op tafel en richt mijn woord tot het boek. Stel de vragen die de dieren elkaar stellen, het boek geeft me de antwoorden. Zoals op iedere pot een deksel past, zo sluit elk antwoord de vraag af. Misschien niet altijd even bevredigend, is het een dooddoener. Nadenkend, in de diepte overdenkend, kan ik de vraagstelling wegdenken en me het antwoord indenken. Tellegen schrijft waarheden als koeien. Thé tekent er een levendige verbeelding bij. En ik zak nog dieper weg in mijn fauteuil. Is het een foute uil?

Waar gaan we eigenlijk heen. Tekst Toon Tellegen. Illustraties Thé Tjong-Khing. Uitgave Em. Querido’s Uitgeverij, 2023.

#toon tellegen #thé tjong-khing #dierverhalen #querido #boekbespreking

[gedachtesvanvandaag]

18/4/24 20:06

Aan Ceren Lieve Ceren,

Er is veel wat ik wil zeggen maar niet kan. Dit is vooral omdat wij geen contact meer hebben. Vooral omdat het beter is en misschien ook gewoonweg te ingewikkeld nu nog. Ik snap eigenlijk ook niet helemaal hoe dit zo op is gelopen. Het voelt alsof niks heel indrukwekkend groot en beladen tussen ons gebeurd is. Zo lang spraken wij immers nog niet met elkaar en we hebben elkaar een handvol keren gezien. Toch voel ik verdriet en verlies. Voorop omdat ik ergens toch de verwachting, misschien ook wel wens, had dat het wel los zou lopen tussen ons en het een verdrietige ontdekking vond dat het niet ging. Het voelde allemaal zo opwindend, elkaar zo weer tegenkomen. Het gevoel van dat er iets te ontdekken viel. Hoe wij zo niet elkaars mensen waren maar toch veel in elkaar konden herkennen. Het was nieuw en dat was eng maar leuk en spannend en onbekend en opwekkend. Me af kunnen vragen wie jij bent en wat dit was en wat er ging gebeuren en waarom dan terwijl ik het allemaal aan het ontdekken was. En toen was dat opeens heel snel klaar. Maar ook ervaar ik dit, zo heb ik dat de laatste tijd ontdekt, omdat de situatie iets in mij geraakt heeft. Iets losgemaakt. Ik heb veel nagedacht over wat dit dan is. Wat raakt mij? Wat zie ik in jou dat mij raakt? Wat is dit in de situatie tussen ons, hoe die is gelopen dat mij raakt?

Ik denk dat ik geconfronteerd ben met mijn eigen verharding en kwetsbaarheid. Hoe tegenstrijdig dit wellicht mag klinken, ze hebben alles met elkaar te maken. Ik voelde me streng. Streng op alles wat je zou kunnen doen of deed wat mij onveilig kon laten voelen. Die gevoelens van onveiligheid gaan verder dan jou. Het is ik die bang ben voor fouten maken, omdat dit niet veilig voor mij voelt. Ik weet zelf niet goed te reguleren in zulke situaties dus voel enorme bedreiging en intolerantie bij ''fouten'' van anderen die ik waarneem. Vooral als ze voor mij konden lijken op situaties die mij pijn konden doen. Zo vond ik het enorm spannend als jij niet aanwezig kon zijn in mijn beleving. Bij mij gingen alle alarmbellen af en wekte dit de indruk dat je me teleur zou gaan stellen. Ik vond dat jij hier verantwoordelijk voor was en dat ik verdiende dat je het wel voor me op zou brengen om de dingen te doen die mij veilig zouden laten voelen, ongeacht of je daar de ruimte en middelen voor had. Achteraf besef ik me dat ik met deze verwachtingen je ook niet liet zijn hoe je in deze tijd van je leven bent. Ik besef dat ik dit eerder bij anderen heb gedaan en enorme gevoelens van afwijzing heb gegeven die niemand verder hielpen. Ik hoop dat jij dit niet zo gevoeld hebt. Ik ben niet beter dan jij en het is niet eerlijk dat ik je gereduceerd heb tot een afwezig persoon die niets met mijn verwachtingen kon. Dit is ik die streng voor mezelf ben uit angst en daarom ook voor de mensen om mij heen.

Achteraf had ik gewild dat ik kwetsbaarder en toleranter was geweest. Zachter. Ik had gewild dat ik je meer het gevoel had gegeven dat het veilig was een beetje ontwricht te zijn en niet meteen de juiste dingen weten te doen of te zeggen. Ik had gewild dat ik iets meer rust voor je had kunnen brengen en voor mezelf ook rustiger had kunnen blijven. Ik had immers vooral behoefte een verbinding met je aan te gaan, maar dit zou van mij ook kwetsbaarheid gevraagd hebben die ik niet heb opgebracht. Ik was namelijk heel bang, en een beetje moedeloos. Je hebt het een keer zelf gezegd toen wij aan het bellen waren: ''ik zou je kwetsbaarheid niet tegen je gebruiken.''. Ik weet niet of je het toen door hebt gehad maar je woorden voelden als een kras in m'n hart. Je legde met je woorden de vinger precies op de zere plek in mij. Omdat het enige wat ik op dat moment in mijn lichaam kon voelen een overtuiging was die zei ''ik geloof het toch niet, het is me al eerder overkomen''. Iets in mij is zo ontzettend teleurgesteld geweest dat ik een overtuiging heb overgehouden dat ik er nooit echt op kan vertrouwen dat ik uiteindelijk niet gigantisch teleurgesteld en in de steek gelaten zal worden.

Cer, ik denk dat wij uiteindelijk ook maar gewoon twee meisjes zijn met ingewikkelde ouders in een wereld die niet helemaal gemaakt is voor ons om makkelijk te navigeren. We proberen er ook maar iets van te maken ondanks het gewicht van wat we hebben meegemaakt en een beetje beschadigde hersenen. Het spijt me dat ik je niet kon accepteren in je kwetsbaarheid en beperkingen. Dat kon ik bij mezelf ook niet. We verdienen meer. Ik wens ons toe dat we dat zullen toelaten in ons leven. Liefs, Aysel

[keynewssuriname]

Nurmohamed geeft toe dat de NDP bij PanAm een betere dealmaker was dan de VHP

De straten van het North Gate project – PanAm begint op een doolhof van Nurmohamed en Santokhi te lijken. De mannen spelen balletje-balletje met ons. De PanAm case had door Nurmohamed en Santokhi simpeler uitgelegd kunnen worden, maar zij maken er een spaghetti van en daardoor neemt argwaan toe. Dus denk a torie en stel je zelf een paar vragen: het is een juweel van een project waarmee de VHP groots kan scoren en er is een onderliggende overeenkomst op basis waarvan Nurmohamed en de President vinden een betalingsopdracht – uiteraard met inachtneming van alle betalingsprocedures – te mogen geven: 1. Waarom creëert de VHP dan zoveel ruis en verwarring met steeds afgeven op de vorige regering? Waarom niet simpel focussen op stemmen bij elkaar harken met de show van een mooi project, ook al was het van de vorige regering? 2. Waarom wil de President per se de Vicepresident en de ABOP erbij slepen? Normaliter is Santokhi een man van onemanshow en alleen met de eer vandoor willen gaan. 3. Waarom draait Nurmohamed overuren met zijn optreden – LIM FM, KAAK, ABC, Persconferentie – voor een case die hij in principe in 10 minuten simpel had kunnen uitleggen? Kennelijk met de bedoeling de discussie een bepaalde richting op te duwen? Reconstructie Dus wat was zo simpel en waar zit de verwarring die gecreëerd wordt door Nurmohamed en Santokhi? Het is inmiddels duidelijk – Nurmohamed ontkent dat ook niet – dat er geen verplichting was bij de overheid om USD 8 mio te betalen op basis van de overeenkomst met Panam zoals afgesloten in 2019 door de vorige regering. Woorden als 'inkomen' en 'mondelinge' afspraken vormen geen basis. Overigens sinds wanneer zouden Santokhi en Nurmohamed zo gentle zijn om de mondelinge afspraken van de vorige regering na te komen. De hele discussie in de samenleving, mede aangezwengeld door de klokkenluider, gaat over een betaling zonder een grondslag in een overeenkomst. Maar Nurmohamed en Santokhi hebben naderhand wel een overeenkomst opgesteld waarin ze alsnog – let wel op het woord alsnog!  – een verplichting van ongeveer USD 8 mio op zich hebben genomen om dat bedrag aan PanAm cadeau te doen. Oeps, bedoel te betalen. Dus de samenleving stelt dat er geen grondslag is om te betalen en Nurmohamed zegt van wel omdat die nu – let wel NU!  – wel een overeenkomst heeft waaruit wel grondslag voor betaling zou blijken. Mooi zo, dan moeten wij een paar andere vragen stellen en een andere discussie voeren, namelijk: Waarom hebben Nurmohamed en Santokhi alsnog de behoefte gehad om een commerciële rijke projectontwikkelaar USD 8 mio te geven, terwijl de overheid zelf geen geld heeft en terwijl er baby’s sterven in ziekenhuizen omdat er geen geld is en terwijl er geen water uit de kraan komt midden in de stad omdat er geen geld is en terwijl er kinderen zijn die hongerig naar school moeten moet er geen geld is en terwijl “invaliden” hun tegemoetkomingen niet krijgen omdat er geen geld is. Waarom doet een president dat? Mooie betaalbare huizen waren er al. Ook zonder USD 8 mio. De huizen stonden er al. Mooie betaalbare woningen zijn nodig en die kun je realiseren door goede deals te maken zoals de vorige regering dat aantoonde en niet door Sinterklaas te spelen. Waarom doet de President dat? Bepaalde richting opduwen Nurmohamed en Santokhi en sinds kort ook de futubois van de VHP, sturen de discussie graag in een andere richting en vertellen ons een "stuur-ons-het-bos-in" verhaal. Nurmohamed spartelt al dagen en slaat wild om zich heen door zijn frustratie. Hij strooit met modewoorden als PPP en verwijten over verwaarloosde projecten van de vorige regering. Hij maakt zoveel heisa zodat men niet bij de echte tjoetja van dit verhaal komt. Hij leidt iedereen inclusief het OM af van de echte broeija. Het gaat niet om North Gate. Die torie zit mogelijk ergens anders als je steeds de “waarom vraag” blijft stellen”. Wat is dan de echte tjoetja en broeija? Was er iets strafbaars? Je kan alleen vaststellen of er strafbare feiten zijn begaan als je ook in de juiste richting gaat zoeken met de juiste hypotheses en dat gaat het OM niet doen want zoals Nurmohamed het nu brengt kan men bij het OM tot de conclusie komen dat er hoogstens andere politieke keuzes zijn gemaakt dan wat anderen zouden maken doch er zijn geen overtredingen in de zin van de wet begaan. Einde oefening en zo dreigt dit met een sisser af te lopen tenzij. Tenzij de “kraskoppen” – om een woord van Oostburg te lenen – in Suriname zelf onderzoeksvragen voorleggen aan het OM. Dit is dan ook het uur der waarheid voor al die “nationalisten” die zo van hun land houden. Schijn bedriegt Alles wijst erop dat het mogelijk niet gaat om het PanAm project, maar om mogelijk iets anders want waarom zouden Nurmohamed en Santokhi zomaar alsnog – let wel alsnog – USD 8 mio geven aan een rijke projectontwikkelaar terwijl de regering zelf arm is en het volk op alle fronten het moeilijk heeft. Let wel, er was dus totaal geen verplichting en geen reden voor. En dit moet de onderzoeksrichting zijn voor het OM. Het onderzoeken van die waarom vraag zal ergens anders naartoe moeten leiden. En hier moet het zorgpunt van het volk zitten, namelijk gaat het OM die waarom vraag onderzoeken? Hoe diep gaan ze zoeken? Hoe diep kunnen ze zoeken? Naast juridisch-technische vragen moeten motieven onderzocht worden, het OM moet hypotheses bouwen en via “follow the money” de hypotheses bevestigen of ontzenuwen. En de hypotheses moet men zoeken in “wie allemaal kan hier beter van geworden zijn”. Dit betekent eventueel beslag leggen op de administratie van de ontwikkelaar om geldstromen te identificeren. Het is vreemd dat de ontwikkelaar in elk geval in de media heeft verklaard dat die geen geld heeft ontvangen. Is dat zo? En waarom zegt die "man" dat als hij het toch zou hebben ontvangen ook al was het via een stroman zoals sommigen beweren. Bedenk dat het geld van North Gate naar andere projecten zou gegaan kunnen zijn en dat de njang in dat ander project gemaakt kan zijn, bij bijvoorbeeld project “Runway to North Sun two” oftewel “voorsorteren op noorderzon” oftewel “project lekkers klaarzetten voor later”. Huiswerk voor OM en kraskoppen Het is belangrijk dat het OM het onderzoek op verschillende fronten doet en zich niet beperkt tot of er onrechtmatig betaald is want ik vrees dat die betaling door de aanvullende overeenkomst gedekt is en dat het onderzoek dan doodloopt. Als men toch dat traject op wil dan zijn de volgende vragen relevant om beantwoord te krijgen: a. Moest bij de aanvullende overeenkomst en de aangegane verplichting geen openbare aanbesteding plaatsvinden? b. Kan de nieuwe verplichting van de overheid – gecreëerd door Nurmohamed en Santokhi – worden gebaseerd op de aanvullende overeenkomst immers die overeenkomst lijkt te gaan over een PPP waarbij North Gate geen karakter zou hebben van een PPP. Dus mogelijk toch geen basis in de aanvullende overeenkomst. c. Als blijkt dat er uiteindelijk toch een grondslag is voor een verplichting vanuit de overheid dan is de vraag of die verplichting ongeveer USD 8 mio moest zijn? Is dit bedrag niet te veel? Ik vrees dat dit met een sisser afloopt. Ik vermoed dat de tjoetja en broeija ergens anders ligt, in de vraag “waarom ALSNOG USD 8 mio willen betalen”. Huiswerk voor de samenleving De samenleving moet nu wakker worden en dieper nadenken. Er is een regering die USD 8 mio cadeau heeft gegeven aan een rijke projectontwikkelaar. Zijn Santokhi en Nurmohamed Sinterklaas geworden? Mooie betaalbare huizen komen ook zonder USD 8 mio cadeau te geven want dat had de vorige regering bewezen. Mooie betaalbare woningen zijn nodig en die kun je realiseren door goede deals te maken zoals de vorige regering dat aantoonde en niet door Sinterklaas te spelen. De samenleving ziet dat de NDP – de vorige regering- kennelijk in staat was huizen te laten bouwen zonder USD 8 mio voor infrastructuur te hoeven te betalen en dat de VHP – deze regering – door de knieën gaat voor de ontwikkelaar die kennelijk alsnog wat geld wil zien. Dus de NDP heeft toen sterker onderhandeld en is een betere dealmaker? Trap niet in de verhalen van Santokhi. Zoals altijd weet Santokhi even niks en laat hij anderen de "slag" vangen en gebruikt hij de tijd om een storyline te bedenken die hij straks kan "verkopen" om zijn huid te redden en zijn eigen handen in onschuld te wassen. Zoals hij dat ook deed bij HPSG, Surfin, SLM, Italianen en Jerusalem Ambassade. Santokhi blijft deze dagen akelig selectief stil. Laat dit het zoveelste bewijs zijn dat het behoorlijk mis is met zijn betrokkenheid bij het volk en met zijn leiderschap. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

[dickvanas]

Acht Oscars voor Elvis Presley-film

 Volgende maand staat hij drie avonden in een volgepakt Ziggo Dome, maar eerst is Bouke Scholten nog op het witte doek te bewonderen. ‘De verpersoonlijking van Elvis Presley kruiptvertolkt in de film Grenzeloos Verraad in de rol van verzetsstrijder. Mijn twee zoons moesten wel lachen toen ze me zo zagen.”

Het gaat Bouke Scholten na zijn winst in The Tribute: Battle of the Bands voor de wind. Op 21, 22 en 23 april staat de 41-jarige zanger met zijn Elvis Matters Band in een volgepakt Ziggo Dome en er zijn al twee extra concerten in de poptempel aangekondigd voor volgend jaar. Over drie weken wacht er echter eerst nog een andere mijlpaal,: wanneer hij zijn acteerdebuut maakt op het witte doek, in Grenzeloos Verraad; eerst te zien in de bioscoop en daarna op Netflix.

 In Jinek gaf Bouke Scholten vrijdag een ontroerend optreden. Aan tafel zong hij Can't Help Falling in Love. Sinds zijn deelname aan The Tribute: Battle of the Bands is Bouke niet meer weg te denken op radio en televisie.

In Jinek zong ook Heartbreak Hotel, maar ook In The Ghetto, beide akoestisch omlijst door een gitarist. De intieme sfeer zorgt voor een ontroerende uitvoering van Can't Help Falling in Love. De gasten van Jinek waren duidelijk geroerd.

 Film over Elvis

Austin Butler (31) heeft alles gedaan om zich in te leven in Elvis Presley voor de film 'Elvis'. Zo heeft hij op een wel heel vreemde manier geprobeerd om aan te komen. Austin heeft er alles aan gedaan om op Elvis te lijken. Om aan te komen heeft de acteur ijs in de magnetron gestopt om het vervolgens op te drinken. "Ik hoorde dat Ryan Gosling voor zijn rol in The Lovely Bones Häagen-Dazs-ijs in de magnetron deed en dat opdronk. Dus ben ik dat ook gaan doen".

Niet alleen met ijs probeert hij zijn vetpercentage te verhogen. "Ik haalde twee dozijn donuts en at ze allemaal op. Ik kwam snel aan. Het was leuk voor een week, maar daarna voelde ik me slecht over mezelf." Hoewel de filmopnames in eerste instantie chronologisch zijn gepland, loopt het onder andere door corona in de soep. Hierdoor wordt het onmogelijk om de wat gezettere Elvis te combineren met de dunne Elvis, vertelt Austin, en draagt de acteur een dikmaakpak om de laatste jaren van Elvis zo echt mogelijk neer te zetten. 

De film kreeg de Oscars voor: Beste film, Beste acteur, Beste camerawerk, Beste Production Design, Beste kostuumontwerp, Beste make-up en haar, Beste montage en Beste geluid.  

 Bouke: „In de film Grenzeloos Verraad speel ik Ik speel een klein rolletje als verzetsstrijder. Je ziet me wat kleren klaarleggen voor soldaten in de Tweede Wereldoorlog die op doorreis zijn, en ik heb wat tekst. Ik had nog nooit eerder op een set gestaan en zie tijdens de première op 27 maart voor het eerst het resultaat, maar dat acteren ligt me wel. Lekker cowboytje spelen, net als vroeger. In de toekomst zou ik graag een film maken met over een verhaal dat ik momenteel zelf aan het schrijven ben. Niet enkel als demet een bad guy, ook niet als de of een good guy, maar een beetje van allebei. Ik ben een groot fan van spaghettiwesterns en films van Quentin Tarantino, waarin je ook vaak karakterspersonages voorbij ziet komen die een bepaalde gelaagdheid met zich meebrengen.”

Superheldenfilms

Met zijn zoons van 16 en 9 kijkt hij vooral superheldenfilms van Marvel. „Ze moesten wel lachen toen ze me zo zagen op een foto voor Grenzeloos Verraad. Ik stond er volgens hen echt bij als Rambo. De regisseur wilde me op een gegeven moment zelfs klompen aantrekken, zodat ik een soort boer met een geweer was. Het leek me beter dat toch maar niet te doen, haha. Ik kan niet wachten om iedereen straks het eindresultaat te laten zien bij de première op 27 maart en daarna het dak eraf te blazen in de Ziggo Dome. We zijn al begonnen met de repetities, hebben een setlist voor de nummers ingeleverd en gaan een on-Nederlandse show neerzetten. Daarbij kijk ik met een schuin oog naar LEE TOWERS en de manier waarop hij dat ooit naar ons land heeft gebracht. Als klein jochie vond ik het al geweldig wat hij deed. Ik heb veel bewondering voor hem.”

Lee Towers

Zijn grote voorbeeld heeft ook lovende woorden voor Bouke. „BoukeHij is, net als ik, een jongen van de gestampte pot”, zegt Lee. „Niet lullen, maar poetsen en dat al twintig jaar. Voor het grote publiek lijkt hij misschien een laatbloeier, maar Bouke komt echt niet tussen de schuifdeuren vandaan. Hij timmert al een behoorlijk poosje aan de weg en is daardoor gepokt en gemazeld. Zijn stem staat als een huis en ik twijfel er niet aan dat hij met mooi licht, zijn repertoire en een groot orkest een dijk van een show gaat neerzetten.”

(Door Dick van As)

[dagboekliesa3d]

01/07/2019

- Ik voel vandaag dat ik echt nood heb aan sociaal contact, aan in het gezelschap zijn van mensen die me begrijpen en accepteren. Ik heb vooral nood om dingen te zeggen, mijn hart te luchten en echt naar geluisterd te worden. Mensen die zich dan weer tegen mij keren, daarbij is het dan weer het risico getriggerd te worden, of dat ik mij heel snel ga irriteren aan hun gedrag of het feit dat ze mij geen empathie kunnen geven.
 Bij een psycholoog voel ik me veilig daarvoor, maar daar kan ik net niet bij terecht voor 2,5 maand. Ik heb gewoon een extreme nood aan erkenning voor mijn gevoelens en gedachten, een teken krijgen dat ik toch een beetje verbonden ben met anderen. Als ik dit aan mezelf geef, voel ik niet die verbondenheid met de wereld.
 Ik voel alsof ik met niets in de wereld nog een connectie voel, alles voelt dof en weinig verwondert mij nog. Misschien moet ik simpelweg wat meer dingen proberen om weer de connectie te voelen zoals muziek luisteren. Ik weet niet wat mij nog echt voldoening kan geven. Misschien dat mensen kunnen helpen wel veel kan doen? 
Ik weet niet, het voelt echt alsof ik met een ernstig groot en diep gat in mijn hart zit en zowel bij Flor zijn als alleen zijn zou me echt eenzaam en doelloos doen voelen. Misschien is het probleem vooral van geen groter doel of dromen te hebben? Ik zou nog wel een goeie artiest willen worden maar ik voel dat ik dat niet in mij heb. De idee dat ik geen dromen meer heb, maakt me wel verdrietiger dan het gebrek aan sociaal contact. Misschien is het geen schrik om Flor te missen, maar om betekenis en een doel te missen. Ik heb iets nodig dat mij genoeg betekenis geeft om blij te zijn om op de wereld te zijn en er een plaats te verwerven: nu is het allemaal zo nutteloos omdat ik voel dat niemand mijn waarden deelt in mijn omgeving en iedereen zo anders is: ik wil een community van gelijkgestemde mensen maar ik heb te weinig hoop dat ik iemand vind zoals mij - iedereen voelt te anders, te verschillend. Ik moet het gewoon kunnen durven om toch te gaan hoewel ik geen hoop heb. Misschien moet ik dan al blij zijn als ik iemand vind met 1 gedeelde interesse? Maar ik haat echt om indruk te moeten maken op mensen, ik voel dat mezelf zijn niet genoeg is, omdat ik dan toch gesloten ben en niemand aantrek. Ik moet open zijn maar dat kost me enorm veel energie. Als ik gesloten ben trek ik ook eerder mensen aan die daar misbruik van maken. 
- Ik voel me hier nu ook echt alleen in dit appartement, ondanks de mensen buiten. Ik voel echt nood aan gezelschap van anderen. Ik kan naar de bib gaan om tussen mensen te zitten, of ik kan naar een stream van Oxygen Not Included op Youtube kijken of muziek luisteren. Of misschien toch ernstig een huisdier overwegen. Ik denk dat dat wel al echt kan helpen om desnoods een vis te hebben.. Of ik zoek asap werk voor sociaal contact, dat kan ook. Nu begin ik alvast met de YouTube-stream terwijl ik kuis.
 - Ik heb nood aan sociaal contact en emotionele connecties maar als de kans zich dan voordoet om contact te zoeken, houd ik me toch in, misschien omdat ik te gevoelig, kwetsbaar en makkelijk te triggeren ben, ook omdat ze niet aan mijn verwachtingen voldoen van minimale vriendelijkheid. Elk sociaal contact voelt gevaarlijk omdat ik me zo snel afgewezen kan voelen, wat dan verdriet oproept van vroeger. Daardoor ben ik ontzettend kieskeurig omdat ik zo min mogelijk getriggerd wil worden. Geen sociaal contact voelt dan toch beter dan emotioneel getriggerd te worden. Maar ik weet echt niet hoe ik dat verdriet kan verwerken en niet zo snel getriggerd word. Ik voel me dan niet slecht over mezelf, maar het is dan de pijn van te anders te zijn, nergens bij te horen. Mijn emoties lijken het enige waarmee ik me nog verbonden kan voelen, omdat ik verder andere waarden en normen heb dan meesten, andere interesses, andere achtergrond.. Ik kan eigenlijk enkel praten over emoties omdat dat het enige is wat mij definieert en mij tegenhoudt om mij andere dingen toe te wijzen. Ik houd van obscure games, niemand is zo bezig met milieu als ik, ik ken niet veel mensen met interesse in persoonlijkheidsstoornissen.. Interesse in HSP komt er het dichtste bij. Niet veel mensen die graag dingen maken of autobio comics lezen..

[thimosonius]

Het makkelijkste en tevens het moeilijkste is als je het mij vraagt "jezelf zijn". Jezelf zijn zou niet moeilijk moeten zijn, helaas hebben velen er toch moeite mee. Op zich best logisch, want jezelf zijn is niet altijd geaccepteerd, tenminste zo kan het voelen. Velen willen op iemand lijken waar ze tegenop kijken. Meestal merk je dit aan bepaalde kleding, spraak, interesses en vaak leg je hiermee een filter over jezelf. Je echte interesses maken plaats voor interesses van iemand waarvan anderen die al hebben goedgekeurd. Wederom klinkt het heel logisch. We hebben de behoefte om geaccepteerd te worden in bepaalde kringen. Ik merk wel dat hoe minder ik mij bij anderen aanpas naar wie zij graag zouden zien, hoe beter ik mij voel. Dit gaat natuurlijk niet van de een op de andere dag, dit kost tijd en is een kwestie van oefenen. Een simpele stap om meer jezelf te worden (zijn) is door antwoorden te geven die als eerst in je opkomen. Bijvoorbeeld als iemand je uitnodigt voor iets waar je geen zin in hebt of iemand wil ergens gaan eten waar jij echt niet wil eten.. Een simpele "nee" kan je dus al dichterbij brengen 😅. Het staat even los van iets als beleefdheid, het is vooral merken of je je meer op je gemak voelt als je meer doet wat je zelf wil doen. Als jij die knal gele trui nou wil kopen, koop die dan, laat anderen je dan niet er vanaf praten. Het is maar een idee natuurlijk... 😁❤️💪🏾 #idee #ondernemen #idool #jezelf

[kulabata]

Nairobi

Hoewel we van bovenop Oboke, de heuvel boven het dorp, in de verte Kenia kunnen zien liggen, gaan we er eigenlijk nooit heen. Maar nu moet ik naar Nairobi, dus kan ik eens kijken hoe het leven er aan de andere kant van de grens uitziet. Ik heb meerdere mensen horen zeggen dat Kenia en Tanzania een beetje als Nederland en België zijn: het noordelijke land is welvarender, en veel dingen zijn er beter georganiseerd, maar als je de grens naar het zuiden passeert, wordt het eten wel beter en worden de mensen ook gezelliger. We gaan het zien. Of tenminste: dat is nog maar even de vraag, want als ik bij de Keniaanse grens aankom, blijkt dat ik van tevoren een visum had moeten aanvragen. Ik word allicht al meer Tanzaniaan dan ik bewust doorheb, want ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat dat zou moeten – in Tanzania doen we daar niet aan en kun je het gewoon aan de grens aanvragen. De grensbewaker geeft aan dat ik anders wel nu op mijn laptop een online aanvraag kan doen, en dat hij hem met het referentienummer gelijk kan goedkeuren. En zo geschiedt.

Aan de andere kant van de grens wacht Joseph mij op met zijn auto. De inwoner van Nairobi is hier gisteren naartoe gereden, en rijdt mij vandaag in een rit van zo’n acht uur weer terug. Het eerste wat opvalt aan Kenia is dat er langs bijna de gehele route vrolijk beschilderde winkels zijn. Geen hutjes met golfplaten dakjes, maar winkels van beton. Op de gevel staat dan dikwijls reclame voor een ander merk dat deze reclame heeft gesponsord (concurrenten Crown Paints of Royal Paints waarmee de zaak geschilderd is, of de lokale monopolist op de telecommarkt) en de naam van de zaak. En daar zijn Kenianen erg creatief mee. Een bloemlezing:

-        Clean cuts butchery

-        We are good in bed – quality mattresses and pillows

-        Da Booze-up – fine wines and spirits

-        The Panadol bar (Panadol is een merknaam van paracetamol, oftwel: hier kun je je pijn laten verzachten)

-        Catherines blessings (de gevel verraadt verder niet wat er nou verkocht wordt, maar mensen zullen toch niet naar binnen gaan om tegen betaling gezegend te worden?)

-        Mannenmodezaak Mr Sir Shop

-        Vrouwenmode: Mother and Dotas (daughters)

-        Kledingzaak The corny collection

-        Jumbo supermarkt (zelfs in karakteristieke gele kleur!)

-        Drips hotel (niet heel aanlokkelijk??)

-        En ook heel erg twijfelachtig: Lolita Girl’s school uniforms

Wat niet anders is dan in Tanzania zijn de volgepropte bussen met rijdende gebedsteksten erop: a prayer a day keeps the devil away. Wat we in Tanzania dan weer niet hebben, zijn de echt gevaarlijke, roestende gebutste koekblikken met ofwel de behoorlijk ironische opdruk ‘Prestige’ (niets prestigieus aan te ontwaren) of fonetisch geschreven teksten in Swenglish, de samentrekking van Swahili en English. Waar ze in Swenglish vooral gek op zijn, is het verbasteren van de -er aan het einde van een woord, waardoor je vindingen krijgt als ‘city hoppa’, ‘badda dan most’ (better of badder?) en het prachtige ‘kata pila’ (catterpillar = rups). Op deze ochtend waarop ik, eerlijkheid gebiedt te zeggen, een beetje een kater heb, ben ik blij een privéauto te hebben gehuurd zodat ik niet opeengepropt in zo’n bus zit. Op de stukken waar het wegdek plots verdwijnt en we stapvoets over de losse keien rammelen, heb ik al genoeg medelijden met mezelf. Dat neemt alleen maar toe als we aan het begin van de avond op de ringweg van Nairobi stil staan. Doordat ook de bermen in beide richtingen inmiddels muur- en muurvast staan, staan we op deze tweebaansweg in een vierbaansfile. Op meerdere plekken staan auto’s in tegengestelde richting met hun voorbumpers tegen elkaar aan op dezelfde baan. Dit gaat duidelijk wel even duren. Gelukkig heb ik in de afgelopen maanden het wachten herleerd, zoals de Tanzanianen als het regent wachten tot het droog wordt, en in de tussentijd simpelweg hun brein lijken uit te zetten. Dus is het: gordel los, dutje op de achterbank, en wachten tot het verkeer weer op gang komt.

Na drie uur stilstaan, lost de file op, en pas tegen middernacht komen we bij mijn hotel aan. Bij de entree zijn zware beveiligingsmaatregelen getroffen en wordt de auto van buiten en van onder helemaal geïnspecteerd voordat we mogen voorrijden. Joseph vertelt dat dit normaal is sinds de aanval van Al-Shabaab op een groot winkelcentrum in Nairobi in 2013. In de praktijk voelt de stad echter helemaal niet onveilig, enkel heel chaotisch. Dat blijkt bijvoorbeeld als ik de volgende dag bij daglicht in een taxi zit en er over de snelweg een kudde koeien over de linkerbaan sjokt zonder herder erbij. Als ze te ver de weg op komen, worden ze door de automobilisten bijgestuurd met hun voertuigen. Om onduidelijke reden zien de dieren er hier midden in de grote stad gezonder uit dan hun soortgenoten op het groene Tanzaniaanse hoogland.

In Nairobi begint duidelijk te worden dat er inderdaad wat dingen beter geregeld zijn dan in Tanzania. Zo dragen alle motorrijders gele helmen, die volgens een taxichauffeur goedkoop gesubsidieerd worden geleverd. Het dragen ervan wordt ook de door de politie afgedwongen. Hoeveel hoofdwonden we op male ward zouden kunnen voorkomen als dat bij ons ook zo was, dan was de hele acha pombe, endesha ng’ombe-campagne niet nodig. Ook qua COVID-beheer heeft het land het beter voor elkaar, al zit daar ook wel een luchtje aan. Zo zegt de taxichauffeur: ‘Eerst had de regering helemaal geen zin om de COVID-statistieken wereldkundig te maken. Maar toen zei de WHO: we betalen jullie voor elk geval dat gemeld wordt. En prompt had Kenia de dag erop zijn eerste geval! In die week liep het heel snel op. Aan het eind van de week waren het er al 500. Daar heeft de regering goed aan verdiend.’

Op een vrijdag rijd ik met Joseph weer terug naar Tanzania. Halverwege de ochtend staat het verkeer in de hele stad muurvast. Volgens Joseph is dat omdat veel mensen het weekeinde doorbrengen met hun familie in dorpjes door het hele land. Met het geld dat ze in de grote stad verdienen, bouwen ze daar mooie huizen voor zichzelf en hun familie, ook al is dat soms honderden kilometers verderop. De bouwvallen die verder langs de weg tegenkomen, suggereren dat de bouw van zulke huizen hetzelfde gaat als in Tanzania: als er wat geld is, wordt er eerst een stuk land gekocht. Dan wordt er verder gespaard, en als er voldoende geld bij elkaar is, wordt er een fundering opgezet. De volgende fases zijn achtereenvolgens muren, dak, en hang- en sluitwerk. Als je een overgroeide bouwval ziet zonder dak erop, is het onduidelijk of daar iets in aanbouw is, of alweer in verval, wat helaas de architectuur in Oost-Afrika vrij goed samenvat. Aandoenlijk zijn de al dan niet afgebouwde bouwsels met platte daken waar de metalen spijlen aan de bovenkant uit de muren en dak steken. Ik stel me zo voor dat de droom is dat hier ooit nog een tweede verdieping opgezet kan worden. Dat zou het gebouw een ghorofa maken, het Swahiliwoord voor een gebouw met meerdere verdiepingen. En ghorofa hebben status. Zo werkt Chirangi op de bovenverdieping van de enige ghorofa op het ziekenhuisterrein, en staat in het gehuchtje Ingri Juu bij ons in de buurt opeens een ghorofa omdat daar de District Commissioner werkt. Die heeft nog iets meer status nodig, dus rondom dit kantoor is de weg, die dan al 25 kilometer onverhard is, plotseling gedurende 100 meter geasfalteerd. Want een overheidsgebouw aan een ongeasfalteerde weg, dat kan niet.

Als we Nairobi eenmaal uit zijn, is het goed doorrijden, maar desalniettemin zijn we wel een uur of acht onderweg. Dit keer ben ik wat beter voorbereid op de grenspassage, maar desalniettemin sta ik ruim een uur bij de douane omdat een visum waarmee je meerdere keren mag in- en uitreizen een compleet nieuw concept lijkt voor de douaniers. In hun verwarring wordt er zelfs met het ministerie gebeld hoe dit precies zit. Joost en Kees zouden me aan de Tanzaniaanse kant ophalen met de auto, en als Joost op een gegeven moment bel waar ik blijf en ik vertel wat er aan de hand is, zegt hij: “Oh, maar wij zitten hier in de lokale bar te drinken met Kiasi, het hoofd van deze grenspost, en we zijn hele goede vrienden geworden! Ik neem hem wel even mee, dan is het zo opgelost.” Kiasi blijkt straalbezopen, komt strompelend aanzetten, maar opgelost is het dan inderdaad. Als tegenprestatie wil de straalbezopen, corpulente eind veertiger dat we nog even zijn ambtswoning zien, het portret van zijn vrouw bekijken en zijn vader spreken aan de telefoon. Al met al een surrealistische ervaring, die toch ook weer niet zo gek voelt omdat ik terug ben in ‘mijn’ land, en dit nu eenmaal is hoe de dingen hier gaan. Na Kiasi’s vader telefonisch een goede nachtrust te hebben gewenst, vindt hij het goed dat we gaan, als we maar beloven om snel terug te komen. Die belofte kunnen we veilig doen – hij lijkt niet in een staat te verkeren waarin hij zich iets van deze avond gaat herinneren. We stappen in de Nissan, en rijden richting Shirati. Ik ben niet lang weg geweest, maar wat ben ik blij om weer terug te gaan. Het is toch een beetje thuiskomen.

[k3fanblog]

studio100 is homofoob?? tell me more alsjeblieft

Nee, studio 100 is niet homofoob voor zover ik weet. Het is meer dat er voor zover ik weet ook niet echt een lgbt+ personage in een studio 100 product bestaat? En dat ze hun producten nog steeds best wel verdelen in jongens/meisjes, al lijkt het dat ze dat beter willen gaan doen nu aangezien ze expliciet hebben vermeld dat ook mannen zich mogen aanmelden voor K3.

Dus het is meer dat studio 100 ook niet echt helemaal lgbt+ vriendelijk/supportive is. Maar ik denk dat studio 100 meer zoals de meeste mensen in Nederland (ik ben Nederlands, dus ik houd het ff bij Nederland) is, waarin lgbt+ dingen helemaal prima zijn, maar ze het nou niet per sé zelf nodig vinden het te promoten/normaliseren.

#like waarom moest er een mega toby komen #en prinsesje en superman is een top nummer maar waarom maken ze dan niet een single met die boodschap #Maar zoals ik zei #ze lijken het wel wat beter te gaan doen #kleine stapjes #oftewel studio 100 is gewoon een bedrijf dat af en toe probeert te scoren met inclusiviteit #studio 100 #I got an ask!!!

[jurjenkvanderhoek]

WERK VAN INEZ ODIJK DRINGT ZICH AAN MIJ OP, POSITIEF

"Uiteindelijk gaat het Odijk om het kijken." Maar daar gaat het iedere kunstenaar om, denk ik. Er moet gekeken worden. Het werk moet gezien worden. Maar Jef Schaeps bedoelt in het verantwoorden van zijn beschouwing op het werk van Odijk dat ik niet gewoon moet kijken, maar mijn blik moet openen om doordringend te zien zodat ik de wereld achter het zichtbare ontdek. Inez Odijk toont mij in haar werk een gelaagde omgeving. In de tekening zie ik wat ik denk te zien, wat tastbaar is en wat ik begrijp. Maar achter dat zichtbare speelt meer, in die gelaagdheid speelt het gevoel, de ervaring. Denk ik er meer te zien dan wordt getoond. Hoever kunnen wij daarin doordringen, vraagt Schaeps zich af.

Ik doe een poging in dit werk op te gaan wanneer ik het kunstenaarsboek "Groeven en aanwas" van Odijk doorblader. De ene bladzij volgt op de andere pagina, ik houd eens stil om mijn blik te scherpen en mijn gedachten over het beeld te laten gaan. De bedrukking van de bladspiegel biologeert, houdt de aandacht vast. Eigenlijk dringt de wereld van Odijk in mìj door, het beeld belast mij positief met de zichtbaarheid. En niet andersom, ik hoef mij niet te verdiepen. Ik hoef haar werkelijkheid niet door te prikken, hoef niet door te graven tot ik het abstracte beeld bereik. In positieve zin dringt het werk zich aan mij op en lost als vanzelf het raadsel op. En ik laat dit reikhalzend toe.

In de uitgave met afdrukken van houtsneden, lijnetsen en inkt op papier draait het enkel om het kijken. Actief kijken. Interactief zien, want het werk beïnvloedt mijn gedachten. De afdrukken zijn het onderwerp van het boek. Het geeft een indruk van het kunnen van Odijk, de kunst waarin zij zich uit. De twee teksten die bij de beelden gaan, van de genoemde Schaeps en die van Landa van Vliet, duiden het werk maar zeggen niets over de vrouw achter de kunst. Een verademing dus, dacht ik. Niets te weten over het hoe en waarom, de gedachte achter het doen. Om aldus objectief te kunnen kijken. Onbevangen te zien. Onbevooroordeeld te doorgronden.

Wat de schrijvers doen is inderdaad kijken. In dat kijken het beeld bevatten. In het aftasten Odijk doorzien om voor mij het mysterie te ontraadselen. Dat is wat ze schrijven, waar ze over schrijven. Over hun bevinding, hun beleving, het gevoel, de emotie. En niet over wat Odijk bedoelt zal hebben. Zo kan ik neutraal blijven kijken, want mijn zien wordt niet in een bepaalde vaststaande richting geduwd. Hoewel de schrijvers dat in principe wel onopzettelijk proberen met hun korte zienswijze op het werk. Toch kan ik er het mijne van vinden. Zelf het raadsel oplossen. Enkel is het schrijven een handreiking, zodat ik mijn ogen open en beter kijk. Het eens kan zijn met wat geschreven is, ermee instemmen, maar wel mijn eigen waarde ertegen aan kan zetten. Zelf kijken en zien.

Het werk van Inez Odijk boeit. Wanneer het eenmaal in mijn blikveld is kan ik mijn ogen er niet van los laten. Ik wil zien wat daar gebeurt, wat de voorstelling is in de gutslijnen of de pennenstreken. In velden opgebouwd uit diverse verschillende composities kijk ik naar een schijnbaar ondoordringbaar vegetatieve voorstelling. Lig ik als het ware op mijn knieën en beschouw de planten in mijn wilde tuin op groeihoogte. Het is een wildernis van streepjes, lijnen, punten in een effen getint vlak. Deze composities in een raamwerk van aaneensluitende en in elkaar overlopende beeltenissen wanneer het een tableau betreft zijn onderling uitwisselbaar. Hoewel de afgedrukte versies in het boek de eigenlijke samenstellingen lijken, kunnen deze in een andere opstelling even realistisch zijn. En ook kan een deel uit het geheel worden genomen om autonoom tot uitdrukking te komen.

In de stilstand, de status quo van het beeldvlak, is vreemd genoeg alles in beweging. De verstilde voorstelling gunt de blik geen rust. Mijn ogen zien in de afbeelding voortdurend opnieuw een actie die het definitieve gegeven uitdrukt. Doordat mijn ogen in beweging zijn om ieder detail te kunnen opnemen, te doorzien en in het geheel te overzien, krijgt de compositie als vanzelf een dynamisch karakter. Mijn kijken brengt leven in de op zichzelf dode materie: de inkt die onder de pers gedwongen is op deze manier tot uitdrukking te komen.

In deze levendige composities dringen zich voorstellingen aan mij op. Van korte afstand gezien is het werk een abstract geheel van lijnen en punten van waaruit vlakken en omgevingen ontstaan. Op afstand wordt de handeling, met de focus van een monnik, die Odijk zich getroost heeft duidelijk. Het maagdelijke wit vloeit samen tot het tafereel dat afsteekt tegen het blauwe of rode dan wel zwarte fond. Ik zie daar een plant opdoemen, een bloem ontstaan, een gezicht opgloeien of een boom groeien. Het beeld bedriegt de ogen niet. Zoals Van Vliet opmerkt is het precies: “Inez Odijk duidt het schemergebied tussen het zien en de geest”. In het volle licht lijkt alles waarheid, maar het echte zijn is zichtbaar in de nevel van de morgen, in het halfduister van de avond. Het ontwaken van de dag, het inslapen van de tijd.

In het mysterie dat uit het gedruis van guts en kerf, naald en penseel, groef en aanwas een te begrijpen beeld ontstaat neemt Odijk mijn blik mee de inspiratie in. In de wildernis van kunstige bezigheden wil mijn oog een ontdekking doen. Er valt voldoende te beleven in het schijnbaar gelaagde vlak. Niet tastbaar gelaagd, maar de voelbare diepte. Tussen de regels van punten en lijnen door doemt al te vaak een niet door Odijk getekend beeld op. Mijn geest vult het inzicht in, ik zie door de afdruk een herinnering aan een eens gezien iets ontstaan. Een déjà vu, alsof ik eerder in gedachten in deze compositie was. De lijnen en vormen maken in mijn denkwereld een andere voorstelling dan bedoeld is door de kunstenaar. Ik doorzie mijzelf in haar werk. Zij laat mij kijken met de geest. Haar werk doet een beroep op mijn geheugen.

De houtsneden en pentekeningen hebben een actief karakter. Het verdient concentratie in kijken, omdat door de veelheid aan uitgedrukte gegevens het zien rap raakt afgeleid. Ook in de portretten, die zijn opgebouwd uit vooral een stijlvolle wirwar van punten en stippen, krijgt het oog nauwelijks rust. De blik vindt slechts een moment houvast op de uitgesproken oogopslag en in de volle lippen. En wanneer dan de mens beschutting zoekt in de tuin, zich afwendt van het leven, wordt het zijn onderdeel van het wezen. Pas in de serie lijnets en droge naald van de Maas is een serene rust weergegeven. Hoewel de lijnen, die het stromende water suggereren, maar nauwelijks een stilstaand beeld laten zien. Kijk ik in de golven van de rivier dan raakt mijn blik algauw duizelig en verdrinkt in de spiegelende schommeling. Odijk zet dit fluctuerende karakter van het water stil in haar grafiek. Maar doet nog wel vermoeden dat de wind over het oppervlak gaat, het in beweging zet. Die abstracte weergave toont de realiteit.

Inez Odijk verbeeldt de tijd in haar composities. Ze pakt het moment en suggereert het volgende ogenblik. Het is zoals ze het zelf omschrijft: “Het werken is als een wandeling; onderweg stel ik vragen, ontleed ik. Ik kom op een spannend punt waar bewegingen zich concentreren tot een vorm, of een uitzicht. Een kort moment, voordat alles weer lijkt op te lossen.” Ik ga mee op haar wandeling, concentreer me op de beweging. Dat enkele vluchtige moment ligt vast in haar werk.

Kunstenaarsboek “Groeven en aanwas”, grafiek en tekening van Inez Odijk. Tekst Landa van Vliet, Jef Schaeps. Omslag: houtsnede in oplage, gevouwen. Uitgave Art Collart, april 2022.

https://www.walgenbach.nl/?s=Odijk

#inez odijk #groeven en aanwas #kunstenaarsboek #houtsneden #grafiek #tekeningen

[ochtendstorm]

Oh my god meid als je zo erg twijfelt moet je gewoon die opname doen. Geen honderd anons gaan je overtuigen, doe gewoon eens even voor jezelf zorgen pleaaaaase het is pijnlijk om te zien hoe je jezelf martelt met twijfels terwijl iedereen met drie hersencellen inziet dat je hulp nodig hebt. Je bent volwassen, maak een keuze, get a grip. Doe die opname.

Ik begrijp dat het misschien frustrerend kan zijn om een aantal berichten in dezelfde trend te zien wanneer voor jou (als persoon die me helemaal niet kent) het antwoord duidelijk is. Maar ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet per se verwacht dat anonieme mensen mij gaan overtuigen van wat ik wel of niet moet doen, niet dat reacties niet welkom zijn, maar zoals je zegt gaat het om anonieme mensen die zeker wel meer dan drie hersencellen hebben, maar die niet per se inzicht hebben in mijn situatie en achtergrond, waardoor op hun advies rekenen niet een heel goed idee zou zijn.

Ik gebruik tumblr al jaren vooral als plek om mijn gedachten en gevoelens kwijt te kunnen, niet om mijn problemen op te lossen of om advies te krijgen van onbekenden, gewoon een plek om te kunnen delen en misschien soms ook om me minder alleen te voelen, maar ik heb geen verwachtingen dat mensen die me niet kennen beslissingen voor me gaan maken of mijn problemen voor mij gaan oplossen. Gelukkig ben ik volwassen genoeg om dat te kunnen beseffen.

Ik wil je er ook aan herinneren dat als mijn posts je storen je helemaal geen verplichting hebt om me te blijven volgen. Je kan zelfs andere blogs blokkeren als je merkt dat ze je eigen mentale gezondheid triggeren. Het is ook voor jou je eigen verantwoordelijkheid om je grenzen op dat vlak te bewaken. En dit soort berichten sturen is denk ik voor niemand heel helpend, ook voor jou niet.

Verder begrijp ik dat het voor een buitenstaander heel erg kan lijken dat het een simpele keuze om te maken, maar zoals de echte volwassene die ik ben beschouw ik dat als iets complexer en probeer ik de voor- en nadelen tegen elkaar af te wegen omdat een opname ook niet altijd de beste oplossing is. Ik zou je geen illusies maken over dat opnames altijd helpen en soms niet vooral verergeren.

Ook is het niet omdat ik de leeftijd van een volwassene heb bereikt dat ik zomaar ineens een grip heb en mijn leven onder controle heb en ik altijd de beste keuzes maak. Ik heb niet magisch op mijn 18 een knop omgedraaid die het leven simpeler maakt. Dat idee dat volwassenen het allemaal weten en kunnen lijkt me ook een idee dat je beter loslaat, niet enkel voor jezelf, maar ook voor de mensen in je omgeving.

[keynewssuriname]

Belfort valt door de mand bij Bakana Tori van LIM FM, de aap komt uit de mouw

Belfort levert veel kritiek op Santokhi, Brunswijk en de regering. Helemaal begrijpelijk en helemaal mee eens en met hem zijn er een heleboel Surinamers die kritiek leveren, maar er is een verschil tussen Belfort en die heleboel Surinamers, want Belfort heeft politieke ambities en zelfs ambitie om president te worden. En dan moet Belfort anders beoordeeld worden. Na Bakana Tori van LIM FM van donderdag 9 november is overduidelijk geworden dat: 1. Belfort leeg, hol en visieloos is, net als nu iedereen dat bij Santokhi ziet 2. Belfort een praatjesmaker is die alleen maar praat in plaats van levert 3. Belfort valse karaktertrekken heeft, net als nu iedereen dat bij Santokhi ziet Het is belangrijk om hiervan bewust te zijn, omdat Suriname al een keer “gepakt” is door iemand – Santokhi – die dit allemaal ook heeft. Het land is totaal niet gebaat bij politici die ook op Santokhi lijken. Belfort is zo’n tweede Santokhi. Ik zal het nu analyseren en laten zien. Als Surinamers nu nog steeds in Belfort willen geloven, dan zijn zij bij deze gewaarschuwd en dan moeten ze na 2025 niet meer “piepen”, dan moeten ze op de blaren zitten zoals ze nu op de blaren zitten nadat ze Santokhi hadden geloofd. Niemand wilde toen doorvragen, door analyseren en dan heb je nu een kat in de zak. Deze keer zal er geen excuus meer zijn. Lees de analyse hoe Belfort door de mand is gevallen en hoe de aap uit de mouw is gekomen en waarom hij een kat in een zak zal blijken te zijn. Waarom is Belfort leeg, hol en visieloos De man klaagt de hele tijd, maar aan dat klagen van hem hebben wij niets. Hijzelf zal geen haar beter zijn. Waarom moeten wij geloven dat Belfort wel weet hoe een land tot ontwikkeling te brengen? Hij laat nimmer en zelfs op verzoek niet doorschemeren wat zijn “verstand” is. Hij overtuigt ons, maar niet dat hij niet hol en leeg is, terwijl ons vermoeden alsmaar groter wordt dat hij alleen maar kan klagen. Hij leent jouw horloge om jou vervolgens te vertellen hoe laat het is. Iedereen weet dat we dede in a film en dan hebben wij Belfort niet nodig om ons ook te komen vertellen dat we dede in a film. Let vooral op dat Belfort zelf nooit een analyse of onthulling brengt, maar altijd achterna holt bij wat eerder al ergens in de krant of radio al door een ander gezegd is. Hij wil zijn visie en plan nog niet ontvouwen. Waarom moeten wij dan geloven dat hij visie heeft? Wanneer in zijn hele politieke carrière heeft Belfort ooit visie en intelligentie laten zien als het om het ontwikkelen van het land gaat. Het gaat om het ontwikkelen van het land en niet om een korps of een tuinmanagen!! Santokhi had zelfs verhalen en nog hebben mensen die verhalen niet kunnen verifiëren. Belfort laat dat zelfs niet merken en toch wil hij dat mensen hem moeten geloven op zijn bruine ogen? Het wordt nog ernstiger als wij ontdekken dat hij vals is en een praatjesmaker is. Waarom Belfort een praatjesmaker is die alleen maar praat in plaats van levert Hij klaagt alleen maar, maar onderneemt nooit actie. Belfort heeft nog nooit een klacht ergens ingediend of een actie opgestart tegen zoveel misstanden. Wat is het verschil tussen Belfort en een stelletje buurtjongens die bij omoe snesi bij een djogo de hele avond alle klachten met elkaar delen en lekker alles herkauwen? Neks. In Bakana Tori van LIM FM van dinsdag 7 november heb ik in een analyse aangegeven dat Belfort een praatjesmaker is die zelf geen actie onderneemt en dat hij een voorbeeld aan Serena Essed kan nemen hoe je van praatjes maken over kan gaan tot actie die meer helpt dan 4 tot 5 keer per week op alle stations – net als de buurtjongens bij omoe snesie het doen – te klagen en te herkauwen. Belfort hoort dat maar leert er niets uit. Waarom zou hij denkt hij, die Hikmat zal ik doodzwijgen. Wel 2 dagen na mijn analyse komt Belfort zelf bij LIM FM en in de Bakana Tori van donderdag 9 november vraagt Limburg hem wat hij vindt van de grondconversie en het besluit van Santokhi. Belfort denkt om meteen gebruik te maken van alle onderbuik in de samenleving en begin met zijn geijkte geklaag en afgeven op Santokhi. En geheel terecht vraagt een scherp oplettend Limburg hem maar wat hij dan ertegen gaat doen. Belfort niet gehinderd door enige schaamte en eigen reflectie papegaait dat de zaak naar CHof moet en heel stoer herhaalt hij ook “no a zaak moes go na CHof yere”. En Limburg blijft vriendelijk doch indringend en vraagt hem wat hij Belfort dan gaat doen en Belfort stapt over op uitweidingen over allesbehalve zijn eigen actie. Zie hier het bewijs dat Belfort alleen maar praatjes heeft en nooit zelf actie onderneemt. Nooit actie die hem moeite kost. Ik heb hem zelfs een tweede kans geboden door in te bellen en hem mee te confronteren en gezegd dat hij zich onsterfelijk zou maken door de zeggen “ik Belfort ga morgen de zaak bij CHof indienen of laten indienen”. Als door een adder gebeten werd hij vals in zijn reactie. Hier is dus bewezen dat de man hardleers is, koppig is en totaal niet gaat leveren. Er is nul reden om op hem te bouwen. Waarom Belfort valse karaktertrekken heeft Belfort is vals en in het gesprek bij Bakana Tori van 9 november viel hij door de mand. De aap kwam uit de mouw. Geconfronteerd met zijn praatjesmakerij werd hij heel vals en sneerde mij dat ik in Nederland woon en geen stemrecht heb, dus niet moet “zeuren” (mijn vertaling) met Suriname. Dit is trouwens ook wat veel politici en Surinamers doen als ze “klem lopen” en door hun inhoudelijke argumenten heen zijn namelijk de diaspora sneren dat zij Suriname niet kennen en op afstand zijn en niet moeten bemoeien. Zelf hebben ze door hun onkunde 48 jaar lang een teringzooi van het land gemaakt en nog mogen anderen hen daarop niet wijzen. Maar ik had een uitgelezen kans om Belfort direct met zijn valsheid te confronteren. Ik hield hem en de luisteraars voor. Belfort zelf is gemiddeld 2 keer per week – ja u leest het goed – op de diaspora radio’s in Nederland, hij gebruikt die stations en dan is ver zijn en in Nederland zijn geen probleem en diaspora is goed. Hij zoekt graag fondsen en ondersteuning bij de diaspora in Nederland en dan is Nederland en diaspora goed. Hij zoekt mensen in Nederland om hem te helpen en dan is diezelfde diaspora in Nederland goed. Hoe vals kan je zijn? Wat voor verdorven karakter kan je hebben om zo openlijk “schizofreen” te doen. Zie hier, hij verschilt geen centimeter van Santokhi. Als Belfort nu al ruim voor de verkiezingen zo handelt dan is er toch geen reden om aan te nemen dat hij na de verkiezing als zijn buit binnen is anders te gedragen. Zijn masker viel in een emotioneel gesprek. Wij kregen een inkijk in de echte Belfort en zijn foute karakter. Gewaarschuwd mens telt voor twee De Surinamers zijn dus nu gewaarschuwd. Als Belfort zo vals kan zijn, als hij nu al een praatjesmaker blijkt te zijn en hij niets van zijn visie wil delen dan is er geen enkele reden om te geloven dat hij geen lood om oud ijzer is. Santokhi verdrijven en Belfort binnenhalen is lood om schrootijzer binnenhalen. Voor de goede orde, Santokhi moet weg, hij moet verdreven worden, het moet maar dan moet Suriname wel een betere krijgen en niet weer een leeghoofd dat zich ook vals blijkt te gedragen. Hikmat Mahawat Khan Noot: er zijn veel Surinamers – aan de reactie op de FB van LIM FM tijdens BT te lezen – die geen onderscheid kunnen maken tussen Santokhi en Hindostanen. Aan die Surinamers zeg ik denk aan de befaamde uitspraak van Bouterse in Ocer. Hij zei “if yu lob Santokhi of if yu no lob a mang dat na yu zaak, maar Santokhi is niet hetzelfde als Hindostanen dus generaliseer niet.” Velen waren boos op mij en uit de posts te lezen boos vanuit een racistisch motief en tegen hen zeg ik “if yu lobi mi, if yu no lobi mi na yu zaak, maar vermoei mij niet met jouw racistische onzin. Ik benoem en laat zien wat zo opzichtig op tafel ligt.” Read the full article

[schilderenopnr]

schilderen op nummer

De kunstvorm schilderen op nummer stelt iedereen in staat om op eenvoudige wijze prachtige schilderijen te maken. Het enige wat je nodig hebt is een verf op nummer kit en de wens om het te leren. Wat volgt zijn enkele tips om je te helpen bij het leren maken van je eigen verf op nummer schilderijen.

Paint by number is een vorm van schilderen waarbij je schildert door eenvoudige kleuraanwijzingen te volgen. Dit was een populaire manier van schilderen in de jaren vijftig en zestig. De instructies werden vaak gegeven via postorder of door een bedrijf dat verf en doeken leverde aan het publiek. Als u nog schilderijen op nummer hebt die u waarschijnlijk in de jaren tachtig of negentig hebt gekocht, dan bent u nu goed voor een paar honderd dollar. Gelukkig is er een nieuwe golf van paint by number bedrijven die laten zien hoezeer deze vorm van schilderen is geëvolueerd.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Paint by number, of schilderen op nummer zoals het ook wordt genoemd, is een vorm van schilderen waarbij in plaats van verf op een leeg doek aan te brengen, eerst een raster wordt verstrekt door de kunstenaar. De kunstenaar gebruikt dit raster vervolgens als leidraad voor het aanbrengen van de verf, meestal in een vaste volgorde, om uiteindelijk een voltooid werk te produceren. Voor veel mensen was schilderen op nummer een introductie in de wereld van de kunst. Het idee om een groot schilderij op te delen in een reeks beheersbare stappen is een goede manier voor nieuwe kunstenaars om hun vaardigheden op te bouwen.

Als kind heb je misschien voor je verjaardag een paint by number kit gekregen, of misschien hebben je ouders er zelfs een voor je gekocht. Als je je ooit hebt afgevraagd wat er met die kits is gebeurd, of ze zelfs nog wel verkrijgbaar zijn, lees dan verder.

Er zijn twee manieren om een foto om te zetten in een paint by number. Bedenk wel dat ze niet hetzelfde zijn. De eerste is om een paint by number te maken met behulp van een bestaande kit. De tweede is het maken van een verf op nummer zonder foto.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Over de vraag of je een foto al dan niet kunt omzetten in een schilderij op nummer wordt al jaren gediscussieerd, en in het internettijdperk begint het debat online proporties aan te nemen. Kun je dus een foto omzetten in een schilderij op nummer? Het korte antwoord is: ja dat kan, en nee dat kan niet.

De kunst van het schilderen op nummer begon in de Verenigde Staten in het begin van de jaren 1950. Het idee was om een uniek kunstwerk te maken door primaire kleuren te mengen en met een penseel een zwart-wit, voorbedrukt doek in te vullen. Het eindresultaat was een uniek kunstwerk dat

Persoonlijk hou ik niet van schilderen met nummers. Ze zijn geweldig als inleiding tot het schilderen, zeker, maar ik denk niet dat de resultaten als 'echte' kunst kunnen worden beschouwd, en ik denk niet dat het eindresultaat voor de meeste mensen de moeite waard is. Maar wat ik wel leuk vind is dat ik zelf een foto kan nemen en die kan omzetten in een paint by number formaat. Het is niet zo leuk als echt schilderen, maar het is nog steeds een leuk effect, en ik denk dat het er cool uitziet op een muur. Hier is hoe ik het doe.

Wat is de beste manier om te schilderen op nummer

Misschien heeft u al eens paint-by-number kits zien liggen in een hobbywinkel of een souvenirwinkel. Dit ambacht, voor mensen van alle leeftijden, is zowel leuk als ontspannend. Het proces is heel eenvoudig, en het resultaat is iets om trots op te zijn. Alles wat je nodig hebt zijn de juiste gereedschappen, een beetje geduld en de wens om iets moois te maken.

Het aantal verschillende paint-by-number sets dat tegenwoordig verkrijgbaar is, is verbazingwekkend, van Disney-figuren tot Afrikaanse wilde dieren. Het enige wat ze allemaal gemeen hebben zijn eenvoudige, genummerde verfvlekken en voorgedrukte afbeeldingen, die op een bord worden geplaatst. Er is geen speciaal artistiek talent voor nodig; hoe minder artistiek je bent, hoe beter de resultaten.

Paint by numbers is een gemakkelijke en snelle manier om kleur toe te voegen aan een saaie muur. Mensen die niet goed zijn in schilderen kunnen er een mooie muur mee maken. Het is niet zo moeilijk. De nummers vertellen je wat je moet schilderen, en als je klaar bent, kun je iemand anders het rekenwerk laten doen. Het beste van schilderen met nummers is dat ze gemaakt zijn door kunstenaars. Sommigen van hen zijn behoorlijk goed. Je kunt verf op nummer kits kopen bij de kunsthandel. Of je kunt er zelf een maken.

Is schilderen op nummer gemakkelijk

Schilderen met nummers, zegt u? Dat klinkt als iets dat we alleen met kinderen doen en met een goede reden: het is gemakkelijk. (Daarom heten ze ook "makkelijk"!) Maar, is het dat echt? Als je dit probeert te doen met behulp van verf op nummer instructies, zal het niet gemakkelijk zijn. Als je kijkt naar een verf-op-nummer tekening van een vaas met bloemen, zul je zien dat er heel veel kleuren in zitten. (Er zijn zelfs minstens 16 verschillende kleuren gebruikt!) Kijk eens goed naar de bloemen. Zie je een stipje met een cijfer ernaast? Dat zijn de kleuren die de kunstenaar heeft gebruikt.

Schilderen op nummer als een manier om te ontspannen bestaat al sinds de jaren 1950, en hoewel het formaat in de loop der jaren is geëvolueerd, is het idee hetzelfde: volg een genummerd raster op een stuk papier terwijl je verf dept in kleine potjes om een afbeelding te maken. Tegenwoordig bestaan er paint-by-number kits in allerlei thema's, en ze zijn niet alleen voor volwassenen. Als je je afvraagt hoe een paint-by-number werkt, het is simpel. Elk nummer komt overeen met een vakje op het rooster, en in elk vakje zit een klein beetje voorgemengde verf, variërend van een enkele kleur tot een hele regenboog. Het idee is om elk vakje in te vullen met alleen de kleuren in dat vakje. Het resultaat is dat je

Kun je voltooide verf op nummer schilderij verkopen

Een schilderij op nummer is een kunstwerk dat wordt gemaakt door een persoon die geen kunstenaar is. De persoon schildert door de afbeelding op het nummer te volgen. Dit kan een leuke hobby zijn die alleen of met vrienden kan worden gedaan. Veel mensen zijn verbaasd dat ze kunnen schilderen door de aanwijzingen op het nummer te volgen.

Kijk, ik zit al meer dan 20 jaar in de verf-op-nummer business en ik heb nog nooit een probleem gehad om mijn werk te verkopen. En waarom zou ik? Schilderen op nummer is een kunstvorm die al meer dan 50 jaar bestaat en er is geen teken van verdwijning. Maar ik heb een probleem met mensen die proberen hun voltooide schilderijen te verkopen voor zo veel als 20.000 dollar. Ik denk dat mensen worden opgelicht! Ik kan een schilderij op nummer buiten bij het zwembad schilderen in minder dan een dag en ik zou $200 vragen. Alles meer dan dat is gewoon gek.

Hoe lang duurt schilderen op nummer

Hoewel digitaal schilderen veel voordelen heeft ten opzichte van het traditionele "schilderen op nummer", houden veel mensen nog steeds van de "oude-school" methode van schilderen op nummer. Het is immers goedkoop, leuk en gemakkelijk en vereist niet veel vaardigheid. Dat zou kunnen verklaren waarom schilderen op nummer al bestaat sinds de jaren 1940, en de trend is nog niet uitgestorven. Schilderen op nummer lijkt veel op kleuren in een kleurboek, behalve dat je een penseel gebruikt in plaats van een kleurpotlood.

Wat is schilderen op nummer? Schilderijen op nummer zijn schilderijen waarbij het eindresultaat wordt bereikt door het aanbrengen van specifieke nummers. Dus om bijvoorbeeld een boom te schilderen, moet je eerst de 1 boomstam aanbrengen, dan de 2 takken, enzovoort, enzovoort. Dit is hetzelfde met alle andere objecten op een schilderij schilderen op nummer.

Kan schilderen met nummers je leren schilderen?

Velen van ons hebben als kind op nummertjes geschilderd, maar heb je er ooit bij stilgestaan dat je met schilderen op nummertjes ook kunt leren schilderen? Het gebruik van een schilder-door-nummer-kit kan een snelle manier zijn om de basis van het schilderen te leren en toekomstige vaardigheden te ontwikkelen. Een schilder-door-nummer-kit is een reeks voorgedrukte kaarten met omtrekken van voorwerpen, getallen en symbolen. Je schildert door de gids te volgen om de omtrek van het voorwerp of de scène in te vullen.

Zoals u wellicht weet, bestaat schilderen op nummer uit het schilderen in de kleuren die door nummers worden aangegeven. Dit wordt meestal gedaan met een dekkende verf die kleurloze waterverf wordt genoemd. Het schilderen op nummer ontstond in Frankrijk in de jaren 1920. De eerste afbeelding bestond uit een zwarte kat, vandaar de naam "Paint by number". Hoewel de term sindsdien is uitgebreid in zijn betekenis. (hoe wist je dat het zwart was?)

Wanneer u een groot oppervlak schildert, zoals de muren van een huis, moet u kiezen of u lichte of donkere kleuren wilt schilderen. Het schilderen van de muren in lichte kleuren kan een geweldige manier zijn om een ruimte op te fleuren. Echter, door ze donker te schilderen kan een kamer er rustig en gezellig uit gaan zien. Donkere tinten kunnen een kamer ook groter doen lijken.

Schilder je eerst lichte of donkere kleuren

Het belangrijkste om te onthouden is dat je begint met een goede basis, wat betekent dat je oude verf, vuil of iets anders dat een goede verfbeurt in de weg kan staan, moet verwijderen. Ik begin graag met een laag grondverf, een speciale verf die ervoor zorgt dat de nieuwe verf aan de muur en aan de oude verf hecht, zodat je je geen zorgen hoeft te maken dat je nieuwe verflaag eraf gaat zodra je klaar bent. Het eerste wat je dus moet doen is de muur een beetje schuren, zodat de primer kan hechten.

#schilderen #schilderen op nummer #hobby

[dagboekliesa3d]

28/04/2019

- De laatste tijd voel ik me vooral ontzettend doelloos: ik heb altijd wel een soort doel of passie gehad, zoals mijn achtergrond uitpluizen en mijn waarheid achterhalen. Inmiddels ben ik zover, en nu lijk ik niets (groots) meer te willen als verandering in de wereld. Het meeste waar ik verandering in wil brengen, ligt buiten mijn bereik of heb ik geen controle over.
 Sommige zaken zijn bv niet te veranderen omdat bepaalde mensen naïef en arrogant blijven: ik kan nog zoveel opkomen voor iets als ik wil, als het geen verandering lijkt te brengen, laat staan dat iemand er naar luistert.. Het voelt door sociale media dat ik absoluut geen impact heb op anderen, ze een spiegel voorhoud maar ze wegdraaien en dan voelt het nutteloos om nog iets te zeggen.
 Sociale media is ook de enige plek waar ik dat nog kan, maar ik krijg daar geen eerlijke stem. Het voelt alsof ik de behoefte heb om invloed uit te oefenen met mijn kennis, maar dat niet kan, ik ben altijd extreem beïnvloed door likes en dat houdt me tegen. Ik kan mijn comics uitwerken en op een blog zetten, maar ik zie het nut niet van die moeite te doen als niemand het ziet. Ik heb ook niet meer het gevoel dat ik iets kan bijdragen op vlak van kennis over mentale gezondheid: meesten willen het niet onder ogen komen (ik word er mee omringd) en er zijn al genoeg bronnen.. 
- Voorbije 2 dagen was ik met Flor in Tielen bij zijn ouders en ik voelde me echt op mijn gemak door sociaal contact rond mij te hebben, anders dan Flor. Dat ik kon babbelen en vooral een gesprek voeren met actie-reactie, waar ik echt gehoord werd. Dat gebeurt nog heel weinig, op sociale media wordt niet meer gereageerd op dingen die ik zeg (tenzij met holle niets-betekende likes, ipv woorden wisselen). Door de ervaringen met mama en Myra waarbij nooit echt geluisterd werd, had ik echt genoeg van sociaal contact, en putte mij dat uit. 
Nu ik nieuwe energie heb en me eerder onderprikkeld voel, voelt het heel goed om een normaal gesprek te voeren, bijna als een verslaving: ik voel me quasi beter rondom mensen (buiten Flor) dan met Flor of alleen. Het is alsof ik me veiliger voel omdat ik me verbonden voel met anderen, met de buitenwereld. Online voelt verbondenheid wat leeg omdat er geen echte gesprekken meer zijn - iedereen haakt zomaar af. Dus ik mis wel gesprekken over gedeelde interesses met mensen die ik al vertrouw.
 Maar anderzijds denk ik weer dat dit misschien afleiding is: als ik met anderen bezig ben, hoef ik mij minder doelloos te voelen: het gaat nu om dit gesprek en ik hoef niet na te denken over wat ik straks ga doen. Ik voel me ook niet meer verzadigd: ik wil alleen maar meer van dat gevoel van erbij te horen, verbonden te zijn, me geaccepteerd en comfortabel te voelen.. Ik krijg daar niet genoeg van (vooral om geaccepteerd te worden? Ik kan dat gevoel niet krijgen als niemand reageert op wat ik deel - ze zien ook eerder een post, en niet mij) Of is de nood en het verlangen zo groot dat ik er heel veel van nodig heb? Wat als ik 5 mensen zie op een week en ik het nog mis? Ben ik dan toch heel extravert? Of is het maar een cover-up omdat ik een doel mis? 
Ik ben bv ook enkel extravert bij mensen die me echt zien en me respecteren, maar ik ben wel nog steeds wantrouwend tov mensen, verlegen, angstig en in meesten ongeïnteresseerd (zeker als ze geen interesse lijken te hebben in een connectie met mij)
 Bv als ik in de flow kom door iets te doen, mis ik helemaal niemand, maar momenteel heb ik niks om in de flow mee te raken. 
 De psychologe zei eergisteren dat gamen een afleiding is, maar wat is een afleiding voor wat? In haar geval misschien voor contacten te leggen, maar wat als sociaal contact een afleiding is voor het gemis/verlies van een moederfiguur?
 Het jaagt me wel wat schrik aan als ik nu een extravert blijk te zijn die mensenschuw is en wantrouwend.. Wat als ik enkel extravert kan zijn met mensen die ik vertrouw? Ik kan er moeilijk bij gaan wonen.. 
Bv als ik zou gaan werken met mensen die me niet accepteren en bv roddelen, dat zou me enorm triggeren en heel schuchter maken > het zijn vooral de triggers van de sociale trauma’s in familie + in school die me introvert maken.
 - Ik voel me misschien ook nog te onzeker over mijn identiteit als zoekende om mijn plaats te vinden, omdat daar op neergekeken wordt? (Itt als fotografe: iedereen zag me graag komen als “de fotografe” ipv als Liesa) 
> Bij Radio Scorpio haalde ik ook eerder energie uit me nuttig maken in de buurt van mensen die me accepteren, ondanks ik wel schuchter was. Nu kan ik me niet meer verschuilen achter een talent - als ik nu ergens bij zou aansluiten is het met mijn kwetsbare, emotionele zelf. En ik heb teveel kwetsuren van onbegrip daarover en angst om getriggerd te worden om dat te durven? Ik heb echt schrik dat ik naar een workshop ga en niet verder kom van sociaal contact dan een begroeting, en ik me op de achtergrond houd.
 - Ik voel alsof ik veel kan doen, maar weinig wil doen. Ik ben altijd gericht geweest op mezelf te verbeteren en inzichten op te doen door kennis over mentale kwesties te bestuderen, maar ik heb het voorlopig gehad. Ik wil niets meer verwerken of in mij opnemen voor lange termijn, enkel als het mij met mijn vraagstukken nu helpt. Ik wil eigenlijk gewoon even niets meer lezen over mentale gezondheid, het is mij wat te veel.
 - Qua betekenis van het leven en een groter doel wil ik wel mensen doen lachen, bv met comics 
- Ik heb wel wat spijt van banden te verbreken in een staat van permanente overprikkeling (en frustratie op Twitter). Ik wil gewoon over normale dingen spreken op sociale media. Er is echt nood aan zo’n plek, ipv enkel mensen die om hulp vragen en mensen die daar op reageren.. Mensen posten ook nog amper.. Of het moet gestroomlijnd..
 - Zolang ik TO DO’s heb voel ik dat ik me kan bezighouden, maar ik heb al schrik voor erna; ik zie voorlopig niet het nut van borduren, comics uitwerken, fictie lezen, puzzelen.. of is het een kwestie van er gewoon mee te beginnen, zelfs als ik er niet enthousiast over ben?
 > het is vooral dat ik bijna altijd wel enthousiast ben over iets, maar nu niet (tenzij gamen, maar vind ik ook al moeilijk om gewoon te beginnen). Ik zie echt geen nut op lange termijn, alles voelt leeg. Ik voel bv dat nu schrijven ook niet echt iets doet, bv een verandering in gevoelens of gemoed.
 - Voorbije 3 maanden had ik nog de drive om comics te maken om indruk te maken op E., maar nu ik ze niet meer idealiseer boeit het me niet meer. Ik zie geen reden meer om ze uit te werken voor publiek en dan in angst te zitten omdat ik me kwetsbaar opstel. Misschien omdat de angst nog teveel in mijn systeem zit en makkelijk getriggerd wordt? 
- Vorige weken wou ik huishouden zo snel mogelijk afwerken, zodat ik snel kon lezen, tekenen.. Nu ben ik opgelucht en dankbaar dat ik huishouden kan doen..