zwartewolk

[zwartewolk]

Fucked up how love ends but grief doesn't

[zwartewolk]

This is how you move on

[zwartewolk]

“People go but how they leave always stays.”

— Rupi Kaur

[zwartewolk]

there’s so much intimacy in understanding. Someone who doesn’t understand you is not going to know how to love you because they don’t know who you are.

[zwartewolk]

I keep looking for you everywhere I hope I never find you

[zwartewolk]

[zwartewolk]

you are loved, even when you feel alone

[zwartewolk]

Net enkel berichtjes van je gelezen. Het is jammer dat je door zo’n periodes bent moeten gaan. Ik geloof je zeker dat ze eigenlijk meer hunzelf zien in de andere persoon en hoezeer je ook je best doet ze hun niet in iemand anders kunnen vinden. Jammer dat hoe spreekt over hem, je graag hem hebt willen leren kennen maar hij enkel jou wou veranderen. Basis van je berichtjes lijk je zeker een persoon die trots op zichzelf mag zijn en de liefde verdient die ze niet zoekt maar altijd op haar weg mag vinden 😉 neem zeker tijd voor jezelf en weet goed wat je verdient! Verzorg je maar goed! 🤗

-

[zwartewolk]

Anaïs Nin, The Diary of Anaïs Nin, 1931–1934

[zwartewolk]

[zwartewolk]

“You can close your eyes to the things you don’t want to see, but you can’t close your heart to the things you don’t want to feel.”

— Johnny Depp

[zwartewolk]

starting to realize i don’t have a lot of friends. i just know a lot of people

[zwartewolk]

[zwartewolk]

[zwartewolk]

Jennifer Chang, from "Dialogues (Against Literature)"

[zwartewolk]

Silver lining

"an advantage that comes from a difficult or unpleasant situation: When things look black, there's always a silver lining. "

Ondertussen zijn we meer dan een halfjaar ver. Elk ons eigen weg gegaan. Tis godverdomme moeilijk geweest. Heb lang het goede willen blijven zien in je, en de hoop blijven koesteren dat alles uiteindelijk weer goed zou komen. Tis moeilijk om in te zien hoe diep ik gegaan ben voor je afgelopen twee jaar, en hoe hard je me laten vallen hebt. Heb alles opnieuw moeten leren na onze breuk: leren genieten van kleine dingen, leren wat geluk is, leren dat het leven het nog waard is, leren mezelf graag zien en vooral leren verdergaan. Verdergaan zonder de pieken samen, maar vooral zonder onze dalen.

De eerste maanden ben ik echt sterk geweest, want een mens moet vooruit weet je, geen tijd om stil te blijven staan. Aanpakken, doordoen en verdergaan. Als je je dagen druk genoeg invult, dan is er geen tijd voor gemis. Weglopen van je verdriet lukt voor een eindje, maar uiteindelijk haalt het je toch altijd weer in. Het overvalt je, en grijpt je bij de keel. Sommige momenten is het leven het niet meer waard, en geraak je uitgestreden. Radeloos en moe. Verward en op. Maar hetgeen altijd maar weer overheerst is die liefde, die liefde voor jou die nooit verdwenen is.

Weglopen van de problemen schijnt ondertussen wel één van mijn signatures te zijn. Al sport ik mijn ziel eruit, ik blijf thuiskomen op een plek die niet meer als thuis voelt. Ik kon niet blijven in een stad waar alles, maar dan ook alles, mij doet denken aan jou. Verhuizen naar een nieuwe stad en een letterlijke nieuwe start nemen. Veilig naar de bakker, de supermarkt en de dorpskern. Gij komt hier nie, gij moet hier niet zijn, gij hebt hier niks verloren. Ik ben hier veilig. Een nieuwe stad zonder herinneringen, herinneringen aan jou, aan ons, en onze twee jaar samen. Ik kom niet meer in onze stad, ze is van jou nu, ge hebt gewonnen.

Hetgeen me nog het meest is opgevallen sinds onze breuk, is de rust die ik heb teruggevonden binnenin mij. De afgelopen twee jaar waren vol spanning, druk, angst en vooral onrust. Sinds de breuk kan ik weer ademen, voelen, helder denken en leven. De waas waar ik met jou in geleefd heb, is langzaamaan als sneeuw voor de zon aan het verdwijnen. Het benauwde me at first, maar pijn voelen is uiteindelijk beter dan niks voelen at all.

Ge komt nog vaak voor in mijn gedachten en dromen. Meestal vooral uit heimwee, heimwee naar de goeie momenten, want voor de duidelijkheid, die waren (er) wél echt. Toegegeven, ze waren schaars, maar daarom dan ook des te waardevoller. Met de tijd begint meer en meer door te dringen hoe je me behandeld hebt. Hoe ik slechts een veilige back-up was, en hoe je gewetensloos je eigen ego achternaging. Hoe elke dag een competitie was tussen ons, en mij en de-perfecte(-onbestaande)-vrouw. Hoe uitputtend het was om elke dag liefde te moeten verdienen, en het waard te zijn om te bestaan. Hoe niks nooit genoeg was, en dan al zeker ik niet. De hartbrekende discussies, met ruzie en geweld, met kwetsende woorden en vernederingen, met verwijten en schuld. Schuld door mij, ja natuurlijk, altijd door mij.

Iets wat me hard is bijgebleven is dat je steeds benadrukte dat ík echt problemen had, labiel was, ongecontroleerd en een gevaar voor mezelf en mijn omgeving. Sinds ik opnieuw een helder zicht op de situatie begin te krijgen, ben ik beginnen inzien dat dit enkel een projectie van jezelf is. Ik heb recent van ontdekt dat ik echt een goed persoon ben. Een warme persoonlijkheid, een oprechte en eerlijke vrouw, en vooral iemand waar je echt op kunt rekenen. Vrienden omschrijven mij vaak als enthousiast en positief, iets wat ik de afgelopen twee jaar volledig was kwijtgespeeld. Ik was bijna vergeten wie ik was als persoon vóór ik jou kende. Mensen wijzen me er tegenwoordig vaker en vaker op dat ik echt een sterke vrouw ben, en hoe meer ik erover nadenk, des te meer ik het begin te geloven. Gij moogt der zijn, Laetitia.

Gij, als emotieloze persoon zonder empathie, gij hebt mij weggesmeten alsof ik niks was. Het emotieloze-zijn is iets waar ik nog vaak flashbacks van krijg. Zo ver mogelijk van wegblijven zegt mijn psycholoog, en misschien heeft hij wel echt gelijk. Ge moet mij niet meer komen opzoeken, of langs mijn huis passeren. Ge moet mij niet meer sturen of aan mijn deur komen staan. Ze is toe. Het is genoeg geweest.

Ik ben vrij nu. Vrij om de warme persoon te zijn die ik altijd al geweest ben, en vrij om mijn vele, oprechte liefde te geven aan iemand die ze waard is. Vrij om liefde terug te ontvangen, want liefde komt vanaf nu van twee kanten. Ik geef toe dat ik tot op een aantal weken nog steeds hoopte op een verzoening, of ook maar een sorry. Maar ik heb het losgelaten. Want wat doet het er toe hoe graag ik jou zie, als jij geen liefde hebt voor mij? Als gij mij kunt de dieperik induwen, zonder ook maar een greintje schaamte of respect? Wat ben ik met iemand die mij behandelt gelijk ik niks ben?

Ik ga voort nu. Kop op. Bereiken wat ik bereiken wil. Zijn wie ik zijn wil. Geluk en positiviteit verspreiden, waar ik al altijd voor gestaan heb. Ik was dicht bij mijn einde, in elke betekenis van het woord, maar ik sta er weer. Sterker dan ooit tevoren, en mijn hart weer aaneengelijmd. De barsten zullen voor eeuwig en een dag te zien blijven, maar om die barsten te kunnen zien moet je eerst nog dicht kunnen komen. Ik ben op mijn hoede nu.

"The day you broke my heart, was the day you set me free."

-03072023 01:55

[zwartewolk]

how to disappear completely and never be found again