#maatschappelijke ambitie

[stormvanwoorden]

Ik ben echt niet gemaakt voor deze wereld en ik wil niet in clichés vervallen, maar het is zo gemakkelijk. Want ik wil gewoon dansen en zingen en poëzie schrijven en kunst maken. Ik wil in een bos zitten en rondlopen en paddestoelen bekijken. En natuurlijk wil ik mij als persoon (blijven) ontwikkelen, maar ik wil geen cursussen volgen, noch webinars bekijken of seminaries bijwonen. Ik wil gewoon paarden aaien en daaruit leren dat een dier dat mij met één welgemikte trap kan doden ook kan schrikken van mijn plotse beweging. Net zoals ik kan schrikken van iemand die een plotse beweging maakt. Want wij zijn beiden prooidieren. Maar ik ben ook een roofdier. Zie je dan niet hoe ik op mezelf jaag? Omdat ik alles goed wil doen. Alleen, geld en succes interesseren mij helemaal niets en mijn grootste "ambitie" is om zo mens mogelijk te zijn. Perfect imperfect zijn. Maar ik ben zo'n gevoelige persoon en de meningen van anderen zijn wel belangrijk voor mij. Zo belangrijk zelfs dat ik soms niet kan maken wat ik wil maken, want het zal toch niet goed zijn. Zo belangrijk zelfs dat ik mezelf in stukken snijd en al mijn "tekortkomingen" uitvergroot. Altijd maar in cirkels lopen om uit te dokteren of ik nu wel of niet schoon ben zoals ik ben, of ik nu toch de moeite waard ben of niet. En natuurlijk ben ik dat, want tekortkomen voor wat? En voor wie? Voor mensen die mij niet kennen? Voor een systeem dat toch niet om zijn mensen geeft? Maar natuurlijk ben ik dat niet, want de maatschappij legt zoveel eisen en (schoonheids)idealen op, en we zijn zo zo gemeen voor elkaar. Elke uiterlijke en innerlijke afwijking van die opgelegde idealen, van het vooropgestelde maatschappelijk en sociaal pad, wordt zo zwaar bestraft. Maar dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn overtuiging dat kunst maken en dansen en zingen niet gaat om "goed of slecht zijn", maar om creëren en zich (emotioneel) uiten. Zelfexpressie is per definitie subjectief en gaat zoveel dieper dan of iets commercieel is of niet. Dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn wil om zoveel mogelijk mens te zijn. Want wat dan als mijn tanden een beetje scheef staan of niet schitterend wit zijn? Of wat dan als ik eens compleet naast het ritme dans? Zie je dan niet dat ik leef? Dat ik een dier van vlees en bloed ben? Een mens. Geen robot of object dat naar de pijpen van de poppenmeester danst.

#nederlands #mijn #gedachten #mijn gedachten #zinnen #zinnetjes #woorden #woordjes #tekst #teksten #schrijfsel #mijn woorden #mijn zinnen

[edwinstolk]

Samenwerking rond Hart van Gemeente Krimpen aan den IJssel

Goed nieuws! De komende periode werk ik samen met de mensen die wonen, werken en ondernemen in de gemeente Krimpen aan den IJssel. Een artistiek onderzoek rond de lang gekoesterde wens van een 'Hart van Krimpen'.  Hoe ziet dat er eigenlijk uit?

De eerste fase van dit onderzoek luistert naar de titel cardio_visie en bestaat uit het ophalen van zoveel mogelijk informatie afkomstig van zoveel mogelijk mensen die zich willen engageren rond de vraag; wat is eigenlijk een kloppend 'Hart van Krimpen'?

Ellen Jacobs (beleidsadviseur van o.a. cultuur in deze gemeente) schreef: “Ik hoop op een verrassend, nieuw perspectief op het vraagstuk. Waarbij we ook leren hoe een andere manier van kijken, samenwerken en leren zorgt voor verbinding. Wij willen samen bouwen aan de identiteit van het dorp en het verder door ontwikkelen van een toekomstvisie.”

Dit project is onderdeel van innovatielabs, een initiatief van Ministerie van OCW, voortgekomen uit een ambitie in het coalitieakkoord om maatschappelijke vraagstukken te verbinden aan de creatieve sector.

De samenwerking met Gemeente Krimpen aan den IJssel is voortgekomen uit een selectieproces in het Talentvolle Gemeente project, waarin we optrekken met Cathalijne Smulders, SETUP en Mara van Waveren van Stichting Lobby Lokaal.

De foto’s zijn gemaakt door Hristina Tasheva

Lees meer op deze website: https://www.edwinstolk.nl/

#Krimpen aan den IJssel #Hart van Krimpen #innovatielab #Ministerie OCW #edwin stolk #gemeente

[regioonlineofficial]

Het college van de gemeente Krimpenerwaard heeft een keuze gemaakt voor de aannemers die het nieuwe gemeentehuis gaan bouwen. Daarmee is de realisatie van het duurzame en circulaire nieuwe pand weer een stap dichterbij. Helaas vallen de bouwkosten hoger uit dan geraamd. Belangrijkste oorzaak hiervan is de stijging van de materiaalprijzen. Er wordt gewerkt aan het doorvoeren van besparingen die niet ten koste gaan van de beoogde gebruikskwaliteit van het gemeentehuis. Op deze manier wordt de overschrijding in belangrijke mate teruggebracht. Om te voorkomen dat er in de bouwfase alsnog tekorten ontstaan, stelt het college aan de raad voor om een aanvullend krediet beschikbaar te stellen.  Veel voordelen nieuw gemeentehuis Het nieuwe gemeentehuis gaat veel voordelen bieden. Zo wordt het gebouw helemaal duurzaam, circulair en energieneutraal gebouwd. Daarmee voldoet het aan alle huidige en toekomstige eisen van de Klimaatwet en draagt het bij aan de duurzame doelen van de gemeente Krimpenerwaard. Daarnaast is nieuwbouw de voordeligste oplossing en zal een forse jaarlijkse kostenbesparing opleveren ten opzichte van de verbouwing van de vier bestaande kantoren. De voornaamste redenen zijn: het nieuwe gebouw wekt zelf alle energie op die nodig is en het beheren van één nieuw gebouw is goedkoper dan het beheren  en verbouwen van vier gebouwen. Wethouder Pascal van der Hek licht toe: “Het grootste voordeel is dat straks alle diensten onder één dak worden samengebracht, wat leidt tot een efficiëntere dienstverlening aan inwoners, bedrijven en maatschappelijke organisaties. Bovendien krijgen de vier huidige gemeentekantoren een nieuwe bestemming. Zoals de raad heeft verzocht, zal hierbij worden gekeken naar de mogelijkheid om sociale huurwoningen te realiseren. Prijs hout gestegen Na het raadsbesluit van 14 maart 2023 heeft het college doorgepakt. Het ontwerp van het nieuwe gemeentehuis is verder uitgewerkt en de bouwopdracht aanbesteed. Meerdere goede partijen hebben ingeschreven en er is een keuze gemaakt voor de meest geschikte aannemers: een bouwaannemer en een installatieaannemer. Zij gaan het gemeentehuis bouwen.Tijdens de aanbesteding bleken de prijzen in korte tijd aanzienlijk te zijn gestegen. Deze situatie was helaas niet te voorzien en is kenmerkend voor de huidige markt. De belangrijkste oorzaak van de kostenstijging is het gebruik van hout. Steeds meer opdrachtgevers kiezen voor houtbouw, omdat dit een duurzame methode is. Daardoor is de vraag naar hout en houten producten en -bouwelementen toegenomen en de prijs gestegen. Extra krediet Allereerst worden de mogelijkheden onderzocht om een aantal aanpassingen te doen in het ontwerp om kosten te besparen. Tegelijkertijd moet er financiële ruimte komen om mogelijke tegenvallers tijdens de bouw van het gemeentehuis het hoofd te bieden. Om die reden wordt de raad voorgesteld om een extra krediet beschikbaar te stellen van € 1.500.000 excl. btw. Het doel van de raad om de jaarlijkse lasten niet hoger te laten worden dan de jaarlasten van de huisvesting in de huidige kantoren, blijft ook met het extra krediet haalbaar. Doelstellingen van de raad blijven overeind Het extra budget zal er toe leiden dat de uitgangspunten die de raad heeft gesteld aan het nieuwe gemeentehuis overeind blijven. Zo blijft het gemeentehuis voldoen aan het programma van eisen op het gebied van de dienstverlening en kantoorhuisvesting voor de ambtelijke en bestuurlijke organisatie. Daarnaast voldoet het gebouw aan de ambities in de nota van uitgangspunten op het gebied van duurzaamheid; een energieneutraal gebouw met energieverbruik nul-op-de-meter. Het mag straks als voorbeeld worden beschouwd voor bouwend Nederland op het gebied van duurzame bouw.

[hafffff]

Want er is geen tijd om te wachten op meer waardering, meer geld, meer tijd en ruimte om eens rustig en overzichtelijk te herstructureren. Soms denk ik, in de meest pessimistische bui, dat het geen zin heeft: het verminderen van de werkdruk en eisen vraagt een complete herziening van decennia aan structuren en werkwijzes die niet zo makkelijk te veranderen zijn, al is het maar omdat we er nooit aan toe zullen komen omdat de theater- of dansvoorstelling, de expositie, het evenement of festival, het boek, of welk culturele eindproduct dan ook de voorrang krijgt, en omdat we nou eenmaal in een kapitalistisch systeem leven waarin alles productief en nuttig moet zijn, ook, of juist, dat waarvan het nut telkens weer bevraagd wordt.

Er wordt teveel opgehangen aan de voldoening van iets realiseren en teweeg brengen, waarin het doel de middelen en de mensen heiligt en het uitputtende proces naar de achterkant wordt geschoven omwille van een resultaat. Ik ben er bang voor dat pleiten voor minder me over doet komen als lui en ongemotiveerd. Er is niet per se iets mis met hard werken: iets mag ook tijd en moeite kosten, dat is inherent aan een creatief proces, en maakt het waardevol. Ik bedoel eerder dat we wat we doen, goed moeten doen. En hoe goed kan iets zijn als het alleen tot stand kan komen als we collectief continu over onze grenzen gaan? We moeten meer tijd nemen en wellicht iets minder willen. (Het lastige hieraan is dat tijd geld is, en dat we niet binnen afzienbare tijd gaan veranderen dat er meer geld naar de culturele sector en diens mensen gaat. Het is helaas waarschijnlijker dat er weer flink bezuinigd wordt. Tegelijkertijd is de afgelopen jaren de aandacht voor fair pay toegenomen. Terecht, maar als er niet meer middelen bijkomen, betekent dat dat hetzelfde bedrag over minder mensen verdeeld kan worden. Ze werken dan tegen een eerlijkere beloning, dat wel, maar als we alsnog niet iets veranderen aan de ambities en werkdruk, betekent het uiteindelijk alleen dat we ons in een burn-out blijven werken, zij het tegen een marktconform tarief.

Daarnaast roept dit de vraag op: als er minder wordt geproduceerd, wie mag dat dan doen? En wie gaat daarover? Als er minder ruimte is voor iedereen, werkt dat privilege in de hand. Hierin is dus ook iets te behalen vanuit de overheden, fondsen en subsidiënten, die enerzijds (zeggen te) luisteren naar het veld, maar ook het systeem in stand houden door zoveel eisen en voorwaarden te stellen dat, om het geld te krijgen, je als gezelschap of instelling eigenlijk niet anders kan dan hoog in te zetten op je beloftes, vervolgens door een overvraagd budget niet alles gehonoreerd krijgt en op een onhoudbare manier hard aan het werk moet om alsnog het aantal speelbeurten of bezoekers te behalen, zodat je geen risico loopt de wel toegekende subsidie weer in te moeten leveren.) Ik wil rustig, beleefd, helder en beargumenteerd schrijven, maar diep van binnen kan ik soms wel gillen van frustratie. Ik vat dit onderwerp persoonlijk op en het raakt me: het gaat immers om mijn vrienden, en om mezelf. Hierin kan het informele van de culturele sector een meerwaarde zijn en ik heb het dan ook steeds vaker met anderen in de culturele sector over deze persoonlijke overwegingen, moeheid en ontevredenheid. Toen ik laatst een van mijn opdrachten stopzette omdat ik merkte dat ik er fysiek aan onderdoor ging, was daar alle begrip voor. Er is meer aandacht voor fair pay, voor sociale veiligheid en het bevragen van machtsposities. Er wordt echt wel gesleuteld aan de kaders die soms zo muurvast lijken. Ik waardeer het dat de culturele sector niet zo winstgedreven is, al is dat niet echt een keus, maar gericht is op de mens, op samenwerking, op de creatieve geest, de mogelijkheden en op de menselijkheid. Het frustrerende hierin is dat we dus die menselijkheid kwijt te lijken raken, dat mensen worden ingezet als middel om een creatief of maatschappelijk einddoel te bereiken. Terwijl de individuele burn-out te voorkomen is als we daar collectief voor zouden kiezen. Laten we dus weer wat meer uitkijken voor elkaar en de focus op de mens terugbrengen in een sector die daar zo goed in is, die ons spiegelt wat het is om mens te zijn op een zwevend en draaiend stuk rots in een oneindig uitdijend universum. 

[saulsplace]

Stelt de Westerse mens te hoge eisen aan het leven?

In de moderne Westerse wereld worstelen velen met stressklachten, depressies en burn-outs. Soms voelt het alsof we te veel van het leven vragen en verwachten. Wat als we die verwachtingen zouden bijstellen, en ons vergelijken met zoveel mensen op aarde die gevangen zitten in uitputtend fysiek werk? 

De zojuist geschetste denktrend gaat echter voorbij aan drie belangrijke punten. Ten eerste, de perverse motieven die inefficiënte sociaaleconomische systemen hebben om zichzelf in stand te houden en zichzelf als ‘onveranderlijk’ voor te stellen. Ten tweede, de grote invloed van de levensbeschouwing waarmee iemand opgroeit: is die houding open of gesloten, denkt men in kansen of ziet men slechts bedreigingen? Ten derde, de inefficiënte allocatie van arbeidsproductiviteit naar ‘bullshit jobs’. Als we deze drie aspecten aanpakken, kunnen onze levensverwachtingen naar boven worden bijgesteld. 

Westerse zelfhulpgoeroes versus uitputtende arbeid in de derde wereld

De vraag die hier dus voorligt is of Westerse mensen – in het algemeen gesteld – te hoge eisen stellen aan het leven. Er zijn immers miljarden mensen op aarde die niet verder komen dan dagelijks te werken als schoonmaker of mijnwerker. Hier staat de betrekkelijk ‘verwende’ Westerse mens tegenover, met zijn coaches, zijn therapeutes en zelfhulpgoeroes. De Westerse cultuur lijkt zó in de ban van ‘naar jezelf op zoek gaan’, dat dit realistische perspectief op de monotone dagelijkse levensinvulling van miljarden mensen, wordt overschaduwd door de genoemde zelfhulpcultuur.

Dit lijkt juist, zolang je de situatie vanuit microperspectief beziet. De schoonmaker in een Egyptisch resort heeft inderdaad weinig keus dan om dagelijks verblijven schoon te maken. Als hij dit niet doet, eindigt hij bijvoorbeeld op een markt tussen de vliegen en kamelen, schreeuwend om de vluchtige aandacht van passanten. Een niet bepaald beter lot, en dus lijkt het een vaststaand feit dat de schoonmaker dagelijks moet schoonmaken, hoe uitputtend of monotoon dat bestaan ook moge zijn.

Maar als je uitzoemt, zie je dat dit perspectief niet juist is. We zullen de situatie nu vanuit drie invalshoeken benaderen.

De inertie van sociale systemen

De eerste daarvan is, het sociale systeem en hoe het sociale systeem zichzelf in stand houdt. Is het wel nodig om die kolenarbeid handmatig te blijven verrichten? Velen vrezen dat als je innovatie toepast, het dagelijks leefritme van mensen verdwijnt. En hoewel hun werk monotoon is en in sommige gevallen afstompend, zijn hun identiteiten ermee vergroeid. Het is bijvoorbeeld onzin om te denken dat iedereen met een cursus programmeren plots ICT-ingenieur zou kunnen worden. Bang voor disruptie en instabiliteit, is de leidende gedachte al snel: “We houden het maar zoals het is.” Terwijl in feite de innovatieve techniek zich er wel toe leent, om bij het afdoende wil anders te doen.

Basishouding en leidende mores

De tweede invalshoek is de leidende mores oftewel de basishouding waaruit alles aanvangt. Wat krijgt een kind mee in de opvoeding? Het maakt nogal wat uit wat die grondgedachte is: de basisintuïtie onder het maatschappelijk verhouden en het ‘in de wereld staan’. Leert het kind van de ouders dat het ongeveer alles kan bereiken als het zijn uiterste best doet? Leert het dat de overheid er is om zijn dromen en ambities te helpen verwezenlijken? Óf groeit het kind op binnen een fatalistische geloofsleer die het inprent dat alles door een goddelijke wil is voorbepaald, dat de maatschappelijke machtsverschillen overeenstemmen met een door God gewilde orde? 

Binnen deze tweede invalshoek is veel te halen en te winnen. Waarom is Amerika, ‘de Nieuwe Wereld’, niet door de Ottomanen ontdekt en gekoloniseerd? Waarom is er in Amerika vrijheid, welvaart, innovatie, en een stuk minder in communistische en islamitische landen? Er moet een verband zijn tussen de positieve verwachtingen die liggen ingerold binnen het credo ‘Life, Liberty and the Pursuit of Happiness’, en de uiteindelijk positieve resultaten. Netto positiever althans dan in Iran, om een land te noemen.

Uiteraard is er wat af te dingen aan de absoluutheid van waarmee het liberale Westen nu wordt afgezet tegen islamitische en communistische landen. China kent niet al onze ethische beperkingen en kan in die zin technologie veel rücksichtslozer toepassen en daar weer andere voordelen uit trekken. Kijken we naar de VS, dan valt het lot op van ‘The Greatest Generation’: de generatie die opgroeide voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zij versloegen de Duitse Nazi’s en Japanse imperialisten en kwamen daarna thuis om te ondernemen en in het maatschappelijk welbevinden te investeren met tijd, geld en arbeid. De rol van de overheid was nog betrekkelijk beperkt; de leidende visie was toch vooral dat iedereen verantwoordelijk was voor zijn eigen geluk en zélf aan de slag moest. Dit was een goede omstandigheid om te ondernemen en welvaart te scheppen.

Zoemen we hier nu weer van uit, dan zie we dat de meeste mensen rust, ordelijkheid en regelmaat behoeven: een zekere status quo oftewel de gevestigde orde moet dit garanderen. Daarom kan die status quo niet al te veel fluctueren onder een overdaad aan maatschappelijke stijgingskansen. Dit leidt min of meer tot socialisme, namelijk het garanderen van het geluk van de bevolking met collectieve maatregelen. “De mensen moeten worden beschermd”, is dan het idee. 

The Greatest Generation legde de basis van de welvaart, wat weer de voedingsbodem werd van een uitdijende overheid, die vervolgens de mensen tegen zichzelf begon te beschermen. Daardoor worden al die kansen weer ingeperkt en – vanwege alle bureaucratische rompslomp en het vereiste juridische specialisme – voortaan nog slechts voorbehouden aan een ‘select few’. Zoals mijn broertje ooit zei toen hij bijna begon te werken bij een bank: de generatie die nooit wat aan compliance heeft gedaan, dwingt ons nu om elke cryptotrade tot achter de komma boekhoudkundig vast te leggen.

Als je de maatschappelijke uitdagingen beziet – vergrijzing, mantelzorg, en nog een keur aan problemen gerelateerd aan immigratie, natuur, klimaat en monetaire inflatie – lijkt dit iedere hoop inderdaad bij voorbaat dood te slaan. De uitdagingen zijn immens en de arbeidspoel van echt competente mensen die op een niveau van excellentie functioneren, lijkt enkel te krimpen. In dit licht is het aannemelijk dat de verwachtingen van de Westerse mens – inclusief de voortdurende oproep om gelukkig te zijn en geen negatieve emoties in jezelf toe te laten of überhaupt te erkennen – inderdaad te hoog te zijn. Die verwachtingen zijn dan zelfs een bron van zelfbedrog, hypocrisie en geestelijke uitputting. 

Inefficiënte toebedeling van arbeidskracht

Maar nu blijkt – wederom vanuit macroperspectief bezien – dat het totaal aan arbeid en creativiteit dat in de maatschappij bestaat helemaal niet efficiënt is toebedeeld. De allocatie is uiterst inefficiënt: steeds meer tijd gaat uit naar energieslurpende bullshitbanen, spreadsheets invullen en ander werk dat AI ook kan doen. Hofculturen, die vooral draaien om status en sociale spelletjes, zuigen zich vol met beleidsfunctionarissen en PR-managers, terwijl écht efficiënte sectoren die duidelijk iets bijdragen aan het leven, zoals de boeren, het leven onmogelijk wordt gemaakt. In plaats van kernenergie kiezen we voor inefficiënte windmolens. Voor elke uitkeringtrekker staan er meerdere coaches en controleurs op de loonlijst en alsnóg lukt het niet om al die administratieve achterstanden weg te werken op gemeentelijk niveau. Misschien omdat het geestdodend werk is…

Basisinkomen en tegenwerking door gevestigde belangen

Als je uitzoemt zie je dat de allocatie van arbeid absurde uitgangspunten volgt. En dat we wel degelijk veel meer welvaart kunnen scheppen en méér kwaliteit uit ons leven kunnen halen als we écht zouden willen. Zelfrijdende auto’s, om iets te noemen. Er zijn nogal wat gevestigde belangen die daar weinig in zien: autoverzekeraars en het CBR, bijvoorbeeld.

Basisinkomen is ook zoiets. Zullen mensen op de bank zitten en TV kijken? Of gaan ze excelleren binnen hun kracht? Überhaupt de vraag op deze wijze stellen, is véél te kort gedacht. Basisinkomen vergt namelijk een hiërarchie die het geld rondpompt en opnieuw in circulatie brengt. Zoals we de overheid kennen, zal dit weer gepaard gaan met regeltjes en structuren, die de scheppende impuls en de ondernemingslust dempen. Ook mensen ontlasten door bijvoorbeeld werk door AI te laten doen is niet genoeg: het individu dat aan het begin staat van een scheppende missie moet zich door de maatschappij verwelkomd voelen – aangemoedigd in plaats van tegengewerkt.

Recapitulatie en conclusie

Enfin, de doorsnee mens zal waarschijnlijk niet verder kijken dan het perspectief van die Egyptische schoonmaker of die Chinese mijnwerker. Maar daarmee houden we ons gevangen in onze eigen onwetendheid, omdat we niet voorbij het huidige systeem en de huidige voorspelbare zekerheden durven te denken. Durf je de gedachte van de omverwerping van het huidige systeem in jezelf toe te laten – durf je dat aan? 

Hier komen we tot slot op de controlled opposition. Iedereen die ook maar enige tractie durft te geven aan een gedachte die de gevestigde maatschappelijke hiërarchieën in het geding brengt, zal met intimidatie, omkoping en verlokking binnen het gareel worden gebracht. Zo verstart en versteent een maatschappelijk systeem, totdat een ander systeem dat overschaduwt en voorbijstreeft. Zijn we terug bij de Ottomanen en de Nieuwe Wereld.

Volg Sid via Telegram en steun hem via BackMe! Schrijf je in voor Sids nieuwsbrief.

De gecrowdfunde documentaire over de gekozen burgemeester, gemaakt samen met Peter van Asselt, is voltooid! Schrijf u hier in voor de presentatie van de Gekozen Burgemeester documentaire – 27 april, toepasselijk op Koningsdag, Arnhem!

#column #sid lukkassen #politiek #westen #cultuur #controlled opposition #maatschappij #opinie #filosofie #ai #autonomie #robotica #bullshit jobs #revolutie

[financeyourlifeinfo]

Entrepreneur and E-commerce Giant Rishi Kartaram: 'If You Don't Truly Persevere, You Won't Achieve Anything'

In de snelgroeiende wereld van e-commerce zijn er enkele opvallende namen die opvallen door hun unieke visie, doorzettingsvermogen en succes. Een van die opmerkelijke persoonlijkheden is Rishi Kartaram, een gedreven ondernemer en de oprichter van een bloeiende e-commercegigant. Met een scherp zakelijk inzicht en een onuitputtelijke vastberadenheid heeft Rishi een inspirerend succesverhaal geschreven dat velen aanspreekt. In dit blogartikel zullen we dieper ingaan op het leven en de prestaties van deze visionaire ondernemer.

Het begin van een ondernemende reis:

Rishi Kartaram werd geboren in een bescheiden gezin, maar zijn ambitie en ondernemingsgeest waren van jongs af aan duidelijk zichtbaar. Al op jonge leeftijd ontwikkelde hij een passie voor technologie en innovatie. Na zijn studie informatica begon Rishi te werken bij een gerenommeerd technologiebedrijf, waar hij waardevolle ervaring opdeed en zijn vaardigheden aanscherpte. Maar diep van binnen wist hij dat zijn ware roeping elders lag - in het opbouwen van zijn eigen imperium.

Het ontstaan van zijn e-commercegigant:

In de vroege jaren van het internet zag Rishi de enorme potentie van e-commerce. Hij geloofde dat het online winkelen de toekomst was en besloot de sprong te wagen. Met een klein team en minimale financiële middelen startte Rishi zijn e-commercebedrijf. De weg was hobbelig, en het succes kwam niet van de ene dag op de andere. Er waren talloze uitdagingen en tegenslagen die Rishi bij elke stap moest overwinnen. Maar zijn vastberadenheid en toewijding aan zijn visie gaven hem de kracht om door te zetten, zelfs in moeilijke tijden.

Doorzettingsvermogen in het gezicht van tegenspoed:

Het pad naar succes was bezaaid met obstakels, waaronder hevige concurrentie, logistieke problemen en de druk om constant te innoveren. Rishi geloofde echter sterk in zijn bedrijfsmodel en weigerde toe te geven aan de uitdagingen die zich voordeden. Hij wist dat doorzettingsvermogen cruciaal was om zijn doelen te bereiken. In plaats van zich te laten ontmoedigen door mislukkingen, leerde hij waardevolle lessen uit elke tegenslag en gebruikte hij die kennis om zijn bedrijf te laten groeien.

Visie en innovatie:

Wat Rishi Kartaram onderscheidt van anderen, is zijn ongeëvenaarde visie en innovatie. Hij hield voortdurend de vinger aan de pols van de snel veranderende e-commerce-industrie en anticipeerde op toekomstige trends. Zijn bereidheid om te investeren in nieuwe technologieën en strategieën gaf zijn bedrijf een voorsprong op de concurrentie. Hierdoor kon hij zijn klanten een naadloze en gepersonaliseerde winkelervaring bieden, waardoor ze loyale ambassadeurs van zijn merk werden.

Impact op de gemeenschap:

Naarmate het succes van zijn e-commercegigant groeide, vergat Rishi Kartaram nooit de gemeenschap waaruit hij voortkwam. Hij zette zich actief in voor verschillende maatschappelijke initiatieven, vooral op het gebied van onderwijs en technologie. Rishi wilde anderen inspireren en deuren openen voor jonge ondernemers en technologen, net zoals hij zelf ooit de steun en aanmoediging nodig had.

Conclusie:

Rishi Kartaram is een levend bewijs van wat er kan worden bereikt met echte toewijding en doorzettingsvermogen. Zijn succesvolle ondernemersreis is een inspiratiebron voor aspirant-ondernemers die dromen van het opbouwen van hun eigen e-commerce-imperium. Zijn verhaal herinnert ons eraan dat obstakels en uitdagingen onvermijdelijk zijn, maar met de juiste mentaliteit en vastberadenheid kunnen we alles bereiken wat we voor ogen hebben. Rishi Kartaram bewijst dat als je echt doorzet, je alles kunt bereiken wat je wilt in het leven.

[tjenkehpala]

“Van delen word je rijk, dat doen we te weinig.”

Ik ben Gustav Patty. Ik ben 2e generatie orang Maluku. Papa Antony Patty dari kampong Alang, mama Maria Lopumeten ook uit Alang, ‘kediaman’ en oorspronkelijk uit Latuhalat. Mijn vader was bestuurslid van de bond ‘Ex-Knil militair op weg naar huis’. Vanuit dit proces is onder andere de Molukse wijk Leerdam ontstaan. Ik kom uit een gezin van 4 kinderen. 2 broers, mijn zus en ik en zijn we allemaal opgegroeid eerst in Woerden daarna in Beugelen (Staphorst) en vervolgens in Vught. In het kamp was het onbezonnen, gezellig terwijl je niet wist dat het erbarmelijk, geïsoleerd en eigenlijk onder de maat was. Je mocht vroeger ook niet het kamp zomaar verlaten omdat een portier de boel in de gaten hield. Los van deze feiten was het als kind een fijne tijd en konden we op elkaar bouwen. Hierdoor zag je niet dat onze ouders, maar indirect en geestelijk ook wij, pijn leden. Met Jimmy Belmartin, familie Tahamata en bijvoorbeeld Nippy Noya groeide ik op. In het kamp hadden we overigens de Ambonese school. Toen ik ouder werd ging ik naar de zeevaartschool. Jong wilde ik trouwen en heb ik toen de keuze gemaakt om in het huwelijksbootje te stappen. Ambities heeft altijd in me gezeten en is het vak ‘wiskunde’ mijn favoriet. Hierdoor wist ik dat ik een hoger doel had in mijn leven en ik mijn ambities moest volgen. Ik werd hierdoor tekenaar constructeur bij een aluminiumbedrijf. Op basis van de treinkapingen en ik van Molukse afkomst, ben ik in 1978 door dit bedrijf ontslagen. Dit was een pijn-maar ook keerpunt voor me en heeft dit gegeven impact gehad. Omdat ik naast deze ambities sportmasseur was kreeg ik de kans om mee te gaan met de Nederlandsche voetballers en heb Ik les gehad bij de KNVB in Zeist. In de jaren die daarop volgden heb ik geleerd dat je met je eigen lichaam pijnen kan bestrijden. Het Molukszijn heeft invloed gehad op mijn zienswijze in de gezondheidszorg. Later ben ik in zorg diverse functies gaan uitoefenen zoals maatschappelijk werker, opbouwwerker en projectonwikkelaar bij de provincie Gelderland. Het is een bevoorrechte positie om Molukker in Nederland te zijn omdat we taken te verrichten hebben. Bijvoorbeeld vrede te sluiten tussen Christenen en Moslims, we hebben onze mooie pelaschap die ons krachtig maakt en we kunnen goed delen als we willen en laten dit vaak aan de wereld zien. Ook hebben we aanspreekvormen die mooi en authentiek zijn. We moeten elkaar meer als ‘adik en kaka’ bevestigen en hier positief mee omgaan, niet als machtsmiddel maar als kracht. In de valkuilen kijken we soms te vaak met de KNIL-bril. Mijn advies is dat we de taak hebben om ‘Nasihat’ oftewel advies te geven. We moeten als huidige generatie wakker worden en onze know how bundelen en overdragen aan de Molukken. Bijstand geven, adviseren en implementeren; we hebben immers 71.000 Molukkers en genoeg te geven. De nieuwe generaties zou ik zeggen; ‘Djang undure’ oftewel deins niet terug en probeer de kracht te vinden door te gaan. Je hoeft nergens bang voor te zijn. We zijn zo compleet alleen moeten we meer bewust worden en gebruik van maken.

[pietercappon]

Ik heb een factsheet gemaakt die een blik geeft op de huidige verdeling van ruimte in Gelderland en de ruimteclaims die de toekomst zullen brengen. Deze is in het kader van Ruimtelijk Perspectief Gelderland gemaakt. Ruimtelijk Perspectief Gelderland is een project wat de ambities voor ruimtelijke ontwikkeling en maatschappelijke ontwikkelingen in beeld brengt.  

Visualisaties zijn gemaakt met behulp van RAWGraphs, Adobe Illustrator en ArcGIS Pro.

[thebelgiumtimes]

[actuma]

Leesontwikkeling van leerlingen staat onder druk

De leesvaardigheid van leerlingen in het (speciaal) basisonderwijs is gedaald ten opzichte van 10 jaar geleden, in het speciaal basisonderwijs (sbo) nog iets sterker dan in het basisonderwijs (bo). Dat blijkt uit de nationale peiling Leesvaardigheid einde (s)bo 2020-2021. Om de dalende trend te keren zijn er zowel veranderingen nodig in het leesonderwijs op scholen, als in het leesgedrag van de leerlingen thuis. Deze veranderingen vragen om een brede aanpak, waarbij scholen onder meer samenwerken met ouders, bibliotheken, gemeenten en consultatiebureaus. Ambities ten aanzien van de te behalen leesniveaus niet gehaald Het peilingsonderzoek laat zien dat de beheersing van het streefniveau 2F aan het einde van het (speciaal) basisonderwijs achterblijft bij de ambitie. Niveau 2F is het streefniveau voor leerlingen die het (s)bo verlaten en het minimale niveau om mee te kunnen doen in de maatschappij. Dit niveau wordt behaald door 50% van de leerlingen in het bo en 7% van de leerlingen in het sbo, terwijl de ambitie is dat 65% van alle leerlingen aan het einde van het primair onderwijs niveau 2F behaalt. De leesontwikkeling van leerlingen staat dus onder druk. Met alle gevolgen van dien, zowel voor de schoolprestaties en het succes in het vervolgonderwijs van leerlingen, als voor hun latere maatschappelijke deelname en functioneren. Door lezen verwerk je immers niet alleen informatie (zoals op verpakkingen en in handleidingen), maar lezen zet je ook aan het denken en leert je om anderen beter te begrijpen. Uit onderzoek blijkt bovendien dat er een sterk verband bestaat tussen een geringe leesvaardigheid en werkloosheid, lage lonen en beperkte carrièrekansen. Helft van de leerlingen leest minder dan 15 minuten per dag buiten school Uit het peilingsonderzoek blijkt dat de helft van de leerlingen nu minder dan 15 minuten per dag leest in de thuisomgeving. Leerlingen ervaren bovendien vanuit thuis een geringe ondersteuning bij het lezen. Zo geeft de meerderheid van de leerlingen bijvoorbeeld aan dat ze (bijna) nooit met hun ouders spreken over wat ze in hun vrije tijd lezen. Aanmoedigingen om te gaan lezen worden thuis nog wel eens gegeven, maar lang niet bij alle leerlingen. Het onderzoek laat tegelijkertijd zien dat leerlingen die vaker buiten school lezen, een hogere leesvaardigheid hebben. Geїntegreerd leesonderwijs en schoolbrede aanpak dragen bij aan betere resultaten Er zijn verschillende aanknopingspunten om de leesvaardigheid van leerlingen te verbeteren. Zo laat het peilingsonderzoek zien dat hoe meer begrijpend lezen wordt geïntegreerd in andere vakken zoals wereldoriëntatie en wetenschap & techniek, des te beter de leesvaardigheid van leerlingen is. Een meerderheid van de bo- en sbo-leerkrachten integreert begrijpend lezen al regelmatig in andere vakken. Dit zou, volgens een geraadpleegde focusgroep van leesexperts, nog meer z’n vruchten kunnen afwerpen als er daarbij meer aandacht wordt besteed aan hoe leerlingen teksten daadwerkelijk goed lezen en als er meer gebruik wordt gemaakt van zogenaamde rijke teksten. Hiervoor is wel verdere expertise-ontwikkeling en professionalisering van het handelen van leerkrachten nodig. Het verbeteren van het leesonderwijs is namelijk niet alleen een taak van de taal-/leescoördinator, maar vraagt een gezamenlijke inspanning van het gehele schoolteam. Met een juiste focus op begrijpend lezen, meer aandacht voor hogere-orde-vaardigheden (zoals interpreteren en evalueren) en gebruik van inzichten over effectief leesonderwijs, zijn er volgens de focusgroep betere resultaten over de hele linie mogelijk. Verdere verbetering mogelijk door gezamenlijke aanpak Goed leesonderwijs heeft volgens de focusgroep veel effect op leesvaardigheid én leesplezier, maar voor een stevige impuls aan de leesontwikkeling is meer nodig dan inspanningen door en op scholen. Een brede aanpak, die verder reikt dan de schoolmuren, is van belang. Onlangs werd al aangekondigd dat hier vanuit het masterplan basisvaardigheden een impuls aan gegeven wordt, onder meer via de ‘Bibliotheek op school’. Ook andersoortige initiatieven, zoals BookTok, kunnen een rol spelen in het bevorderen van de leesmotivatie onder (oudere) leerlingen. Scholen, ouders, gemeenten, bibliotheken en consultatiebureaus moeten de handen ineenslaan om ervoor te zorgen dat leerlingen gemotiveerd raken en blijven om te lezen en toegang hebben tot boeken. Dat is nu nog niet voor iedere leerling vanzelfsprekend. Bij het duiden van deze peilingsresultaten is het belangrijk om mee te wegen dat de afname van dit peilingsonderzoek plaatsvond in een bijzondere periode, namelijk kort na de tweede scholensluiting tijdens de coronapandemie. Hoewel we de invloed hiervan met het huidige peilingsonderzoek niet in kaart kunnen brengen, toont monitoringsonderzoek aan dat de leergroei met betrekking tot begrijpend lezen in de afnameperiode relatief laag was. De verminderde leergroei in de coronaperiode is inmiddels weer gerepareerd. Dat betekent echter nog niet dat de absolute vaardigheid voor begrijpend lezen in het laatste leerjaar van het (s)bo daarmee ook op het gewenste niveau is. Bron: Onderwijsinspectie Read the full article

[balksternieuws]

Brede Aanpak Dakloosheid

07-11-2022 BALK – Iedereen gewoon (t)huis is de ambitie van de Brede Aanpak Dakloosheid in Friesland (BAD). De BAD helpt de inwoners van Friesland die dak- of thuisloos (dreigen te) raken. In 2021 is de aanpak gestart en telt inmiddels 12 projecten. De BAD is een initiatief van de Friese gemeenten en de aanbieders van Maatschappelijke opvang; Wender, Limor en het Leger des Heils. Ook het…

View On WordPress

[jouregio]

Brede Aanpak Dakloosheid

07-11-2022 JOURE – Iedereen gewoon (t)huis is de ambitie van de Brede Aanpak Dakloosheid in Friesland (BAD). De BAD helpt de inwoners van Friesland die dak- of thuisloos (dreigen te) raken. In 2021 is de aanpak gestart en telt inmiddels 12 projecten. De BAD is een initiatief van de Friese gemeenten en de aanbieders van Maatschappelijke opvang; Wender, Limor en het Leger des Heils. Ook het…

View On WordPress

[stefselfslagh]

Handleiding voor oprechte excuses.

Dit stuk verscheen op 17 september in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Van Bart De Pauw tot Will Smith, van Gert Verhulst tot Beyoncé: steeds vaker bieden publieke figuren al dan niet in tranen hun 'diepgevoelde' excuses aan. Maar zijn de verontschuldigingen wel van goede kwaliteit? Stef Selfslagh puurde uit de spijtbetuigingen van de jongste maanden een snelcursus sorry zeggen.

Er gaat tegenwoordig geen week voorbij of iemand biedt ons met ogen die schuldbesef moeten rapporteren zijn excuses aan. De Amerikaanse acteur Will Smith zei sorry omdat hij stand-up-comedian Chris Rock tijdens de Oscaruitreiking een pets in het gezicht had gegeven. Neil Parish van de Britse conservatieven verontschuldigde zich omdat hij in het Lagerhuis naar niet nader gespecifieerde porno had gekeken. Prins Joachim, zoon van prinses Astrid, vroeg vergiffenis omdat hij tijdens de covidcrisis 'wat kan mij mijn voorbeeldfunctie schelen' had gemompeld en naar een lockdownfeestje was gegaan. Koen Pelleriaux van het GO!-onderwijs sloeg mea culpa omdat hij in een interview gesuggereerd had dat onze leerkrachten de ambitie hebben van een boomstronk. En Beyoncé bood haar excuses aan omdat ze op haar nieuwe album een zin zingt die mogelijk beledigend is voor mensen die lijden aan spasticiteit. 

Sommigen zien in de explosie van het aantal publiekelijke geuite sorry's een geruststellend teken van beschaving. 'Ik ben blij dat de maatschappij eindelijk wat minder bot wordt. Laten we daar dankbaar voor zijn en rond een met respect voor fauna en flora aangelegd kampvuur gaan zitten.' Anderen zien in onze excuseerdrang het ultieme bewijs dat we in een hypersensitieve tijdgeest leven waarin altijd wel iemand zich gekwetst voelt. 'Ik zeg het al jaren: de Westerse cultuur is een slachtoffercultuur geworden. We moeten ons dringend opnieuw vermannen en ja, ik ben er fier op dat ik met het woord 'vermannen' zowel transvrouwen als panseksuelen schoffeer.'

De waarheid ligt vermoedelijk ergens in het laffe midden. Het is prima dat er vragen gesteld worden bij onze geïnstitutionaliseerde ongevoeligheid voor alles wat buiten het eigen referentiekader valt. Maar dat neemt niet weg dat die maatschappelijke herijking soms tot redeloze buitensporigheden leidt. Wanneer een songtekst zo ongevaarlijk moet zijn dat alleen mensen die nadrukkelijk beledigd willen worden er nog aanstoot aan kunnen nemen, zijn we niet de meest weerbare versie van de mensheid die we kunnen zijn.

Maar of u de huidige sorrycultuur nu lovens- dan wel betreurenswaardig vindt, er is vooral een probleempje met de sorry's zélf. En dat komt hierop neer: onze excuses klinken veel te vaak als insults, added to injuries. Wat op sociale media of in persoonlijke gesprekken de indruk moet wekken een verontschuldiging te zijn, is in werkelijkheid vaak niets anders dan een verwijt, een beschuldiging of een uitvlucht. Daarom: een snelcursus sorry zeggen, en wel in de vorm van tien bruikbare adviezen. Zo hoeft u na uw initiële sorry niet ook nog eens sorry te zeggen voor de manier waarop u sorry hebt gezegd.

1. Zeg sorry voor uw gedrag, niet voor de reactie van de ander.

Toen kunstenaar Jan Fabre zich in de rechtbank moest verantwoorden voor geweld, pesterijen en ongewenst seksueel gedrag, las zijn advocate een handgeschreven brief van hem voor. Daarin stonden onder meer deze zinnen: 'Ik bied mijn oprechte verontschuldigingen aan aan wie zich door mij gekwetst voelt. Ik wens jullie de anarchie van de schoonheid en de liefde toe.' Dat klinkt grootmoedig, maar het betekent eigenlijk: 'Het probleem is niet dat ik mij ten opzichte van jullie misdragen zou hebben, het probleem is dat jullie provinciale zieltjes zo snel gekrenkt zijn.'

Ook in het stalkingproces tegen televisiemaker Bart De Pauw werden er excuses uitgesproken. 'Ik wil graag mijn verontschuldigingen aanbieden aan alle mensen die mijn gedrag storend vonden", zei De Pauw in de rechtbank van Mechelen. 'Het spijt mij voor al jullie gevoelens van ongemak en verdriet.' Vrij vertaald: 'Het is onbegrijpelijk dat jullie mijn gedrag storend vonden, maar aangezien jullie blijkbaar al bij het ontvangen van een paar speelse sms-berichten emotietjes van ongemak voelen opborrelen, zal ik maar sorry zeggen.' Sorry zeggen voor de reactie van de ander in plaats van voor je eigen gedrag is in deze age of apology een klassieker. Het lijkt alsof je sorry zegt, maar wat je écht doet, is de ander ridiculiseren. 'Het spijt me dat je je gekwetst voelde' betekent zoveel als 'Wat ben jij lichtgeraakt, zeg'. 'Ik betreur ten zeerste dat je aanstoot hebt genomen aan mijn gedrag' wil zeggen 'Ik wou dat jij mentaal niet in de middeleeuwen was blijven hangen.'

De geveinsde verontschuldiging zegt maar één ding: 'Jij bent het probleem, niet ik.' En dat is uiteraard het laatste wat de persoon die u gekwetst heeft, ertoe zal aanzetten om u opnieuw in de armen te sluiten. Knoop het dus in uw toerekeningsvatbare oren: excuses dienen niet om u te helpen ontsnappen aan uw verantwoordelijkheid. Ze zijn bedoeld om de ander te overtuigen van uw schuldinzicht.

2. Erken wat er gebeurd is.

Een verontschuldiging is geen verontschuldiging als ze niet eerlijk benoemt wat er gebeurd is. Een zin als 'Ik herinner me niet dat ik je gisteren een lachkoe heb genoemd, maar als ik dat toch gedaan zou hebben: sorry dan' is qua spijtbetuiging niet echt efficiënt. De waarheid heeft haar rechten, zeker als je op vergeving uit bent. 

Om nog even terug te keren naar de zaak-De Pauw (de beste 'hoe richt ik mezelf communicatief ten gronde?'-casus in jaren): volgens Bart De Pauw zélf kan hem alleen maar verweten worden dat hij 'sms-jes met flirterige toon' verstuurde. Dat die flirterige toon bij momenten behoorlijk dreigend was en dat 300 sms'en per week in elke rechtbank ter wereld volstaan om het woord cyberstalking te rechtvaardigen, heeft hij nooit over zijn lippen gekregen. Het maakt zijn latere excuses hopeloos ontoereikend: je kan niet geloofwaardig sorry zeggen voor iets wat je volgens jezelf niet gedaan hebt.  

Hoe moeilijk het is om ten volle te erkennen wat je fout gedaan hebt, bewees ook de Amerikaanse komiek Louis CK, die er een gewoonte van had gemaakt om in het bijzijn van vrouwelijke collega's ongevraagd te masturberen. 'Ik ben mij nu pas bewust van de omvang van de impact van mijn acties', schreef hij in zijn verontschuldingsbrief. Waarmee hij eigenlijk bedoelde: 'Ik dacht godverdomme dat jullie het leuk vonden dat ik voor jullie ogen mijn blote lul leegschudde. Krijg nou wat.' Een reactie die het geloof in het empathisch vermogen van de heer CK alleen maar verder heeft aangetast. 

3. Verdrink uw excuses niet in zelfmedelijden.

Sommige mensen slagen erin om tijdens het uiten van hun doorvoelde excuses vooral aandacht te vragen voor hun eigen lijden. 'Ik voel me zo verschrikkelijk slecht dat ik jou dit heb aangedaan. Soms vraag ik me af of ik nog wel verder kan met mijn leven. Ik voelde me al langer kut, maar nu ik weet dat ik jou heb teleurgesteld, vind ik 's ochtends nauwelijks nog de moed om op te staan.'

Nu is het niet per se verkeerd om de ander mee te geven dat u afziet: een minimum aan hartzeer bewijst dat u niet de koude etterbak bent waarvoor u sinds uw misstap wordt aanzien. Maar als u meer woorden besteedt aan uw eigen kwellingen dan aan de pijn die u bij de ander hebt veroorzaakt, belandt u onvermijdelijk aan de verkeerde kant van de narcismeschaal. 

Neem daarom een voorbeeld aan de Japanners. Een Japanner gaat bij het uitspreken van zijn verontschuldigingen ook in overdrive, maar niet om medelijden op te wekken. "De directeur van een failliete bank speelt geen toneel als hij huilend om vergiffenis vraagt", schrijft een redacteur van de Nederlandse krant Trouw. "Hij neemt oprecht de verantwoordelijkheid die zijn functie met zich meebrengt en accepteert de bijbehorende schande. In Japan is je excuses aanbieden een kwestie van weloverwogen door het stof gaan en je aangetaste eergevoel herstellen." 

Onthoud: in tranen gedrenkte nederigheid is goed, van pathos doortrokken zelfmedelijden niet.  

4. Zeg alleen sorry als u het meent.

Het is niet omdat sommige mensen met een rood aangelopen gezicht eisen dat u uw excuses aanbiedt dat u dat ook moet doen. Toen er onlangs een video opdook waarin de Finse premier Sanna Marin met vrienden aan het feesten was, riepen zedenmeesters 'dat haar gedrag niet strookte met de ernst van haar ambt' en 'dat ze maar beter met geloofwaardige excuses kon komen.' Sanna Marin reageerde op de heisa door te melden dat ze net als iedereen recht heeft op een privéleven, dat ze net als iedereen haar vrije tijd met vrienden doorbrengt en dat ze net als iedereen van plan is om dat in de toekomst te blíj́ven doen.' Case closed, moraalridders terug in de mand. 

Ook al smeekt uw omgeving u om sorry te zeggen, spreek het woord alleen uit als u het ook meent. En als uw omgeving wel érg vaak op excuses aandringt, verander dan van omgeving. Vorige zomer miste de Engelse voetballer Markus Rashford een penalty in de EK-finale tegen Italië. Op vraag van de communicatie-adviseurs van de Engelse voetbalbond sloeg Rashford mea culpa: 'Het enige wat ik kan zeggen is sorry. Ik wou dat het anders was gelopen.' Terwijl hij uiteraard had moeten zeggen: 'Gemiste penalty's horen bij voetbal zoals Jennifer Saunders bij Joanna Lumley. Wie dat niet kan aanvaarden, moet maar een curlingfan worden.'

Nog dit: als uw excuses wél van de gemeende soort zijn, wacht dan niet te lang om ze te overhandigen. Will Smith wachtte vier maanden om zich in een video rechtstreeks tot Chris Rock te richten. Dat doet vermoeden dat zijn excuses veeleer geïnspireerd waren door zijn tanende populariteit dan door een aanval van uitgestelde spijt. Timing is ook in sorryland álles.

5. Een mondelinge sorry is beter dan een schriftelijke.

Een mondelinge sorry zegt: 'Ik heb een fout gemaakt en ik voel me niet te beroerd om je persoonlijk om vergeving te komen vragen.' Een schriftelijke verontschuldiging zegt: 'Ik heb een fout gemaakt maar ik moet vandaag ook nog naar de stomerij dus dump ik mijn excuses gemakshalve maar even in je mailbox.' Met andere woorden: het gaat niet alleen om wat je zegt, maar ook om hoé je het zegt. 

Juliette Schaafsma en Marieke Zoodsma, excuusonderzoekers - ik verzin niks - aan de universiteit van Tilburg, wijzen er in cultuurtijdschrift rekto:verso op dat de uitvoering bij het maken van excuses cruciaal is. "In 2008 verontschuldigde Australië zich omdat het gedurende tientallen jaren honderdduizend Aboriginal-kinderen had weggehaald bij hun ouders. Toenmalig premier Kevin Rudd richtte zich in het parlement rechtstreeks tot de afgevaardigden van de Aboriginal-gemeenschappen, die persoonlijk aanwezig waren. Ook was de ceremonie live op televisie en op grote schermen rond het parlementsgebouw te volgen."

"Vergelijk dat met de excuses die George W. Bush in 2004 aanbood voor de mishandeling van Iraakse gevangenen in de Abu Ghraib-gevangenis. De Amerikaanse president verontschuldigde zich tijdens een persconferentie met de Jordaanse koning Abdullah II. Maar waarom tijdens een persconferentie, en waarom in Jordanië? Dit was geen collectief ritueel waaraan ook slachtoffers deelnamen, alleen een onderonsje waarin Bush de politieke belangen van de VS veilig stelde. Zijn spijt had vooral betrekking op de  imagoschade voor de VS, en minder op het leed van de slachtoffers, die hij niet eens aansprak."

Lang verhaal kort: als Jan Fabre nog eens een platform krijgt om zijn slachtoffers zijn excuses aan te bieden, doet hij dat beter in eigen persoon in plaats van het aan zijn advocate uit te besteden.

6. Na sorry komt niks meer.

Sommige spijtbetuigingen lijken verdacht veel op verwijten. Ze beginnen wel met een sorry, maar focussen al snel op wat de ander verkeerd heeft gedaan. 'Sorry dat ik een volle fles gin naar je hoofd gooide, maar als jij niet gezegd had dat mijn haar niet goed lag, had ik dat natuurlijk nooit gedaan.' 'Sorry dat ik je in het bijzijn van je ouders een hoer noemde, maar je kan moeilijk ontkennen dat het jurkje dat je droeg nauwelijks zichtbaar was.'

De Nederlandse cabaretier Pieter Derks formuleerde het op NPO Radio 1 als volgt: 'Na sorry komt niks meer. Geen maar, geen behalve, geen want, geen hoewel, geen en. Gewoon sorry, punt, en dan niks. Het gaat namelijk altijd mis bij wat daarna komt.' 

Dat beseft nu hopelijk ook Bart De Pauw, die tijdens zijn sorryspeech verslag uitbracht van zijn bezoek aan de therapeut. 'Er is een soort autismespectrumstoornis vastgesteld', zei De Pauw. 'Ik wil me daar niet achter verschuilen, maar zo'n stoornis kan inhouden dat je bepaalde boodschappen niet goed leest.' 

Primo: als je je dan toch niet achter je autismespectrumstoornis wil verschuilen, zwijg er dan over. Secundo: zelfs als je de - in dit geval: trotse - eigenaar bent van een autismespectrumstoornis interpreteer je sms'en als 'Ik wil niet dat je me nog zulke berichten stuurt, Bart' niét als 'Ik hoop dat je me vannacht nóg dertig zulke berichten stuurt, Bart.' En tertio: als je wil dat de rechter je autismespectrumstoornis als een verzachtende omstandigheid aanvaardt, zeg je erbij om wélke stoornis het gaat. Het syndroom van Asperger? Het Pervasive Development Disorder? Het Multiple complex Development Disorder? Verlicht ons! Zoniet is 'ik heb een soort autismespectrumstoornis' gewoon het nieuwe 'ik was dronken': een doorzichtige poging om de verantwoordelijkheid voor je daden buiten jezelf te leggen.

7. Een sorry dient niet om de ander te doen stoppen met zeuren.

Ga er niet van uit dat de persoon tegen wie u sorry zegt na uw excuses meteen zin zal hebben om samen Kumbaya-tattoos te gaan zetten. De meeste mensen hebben wat tijd nodig om de littekens op hun ziel te laten helen. Ze willen uw verontschuldigingen wellicht even laten bezinken en er op een later tijdstip op terugkomen. Besef dat een opmerking als 'Ik heb toch sorry gezegd? Wat zit je nu nog te zeiken?' uw zonet uitgesproken excuses aanzienlijk aan kracht zal doen inboeten. 

Toen Marc Overmars tijdens zijn eerste persconferentie als sportief directeur van Antwerp aan de tand gevoeld werd over het seksueel grensoverschrijdend gedrag waarvoor Ajax hem had ontslagen, zei hij een tikje verhit: 'Het is spijtig wat er bij Ajax gebeurd is, maar het is nu tijd om de pagina om te slaan.' Die zin was om twee redenen problematisch. Eén: 'Het is spijtig wat er gebeurd is' betekent niet 'Ik heb spijt van wat ik gedaan heb'. Het kan ook betekenen: 'Het is spijtig dat ik betrapt ben'. Of: 'Het is spijtig dat ik die klikkende kutwijven niet nog méér dickpicks gestuurd heb'. Twee: voor je met een zeker gezag kan zeggen 'dat het tijd is om de pagina om te slaan', moeten de laakbare feiten minstens een jaar oud zijn. Als ze, zoals bij Overmars, nog maar van een maand geleden dateren, klink je als een man die door zijn vrouw op overspel wordt betrapt en met de onderbroek nog op de enkels zegt dat het wel érg lang duurt voor ze hem vergeeft.

8. Richt je excuses tot de juiste mensen.

Bij het uitspreken van uw excuses hoort u zich te richten tot de mensen die u gekwetst, benadeeld of onteerd heeft. Dat klinkt als een vanzelfsprekende richtlijn, maar toch speelde de Nederlandse voetbalanalist Johan Derksen het voor elkaar om ertegen te zondigen. 

Eind april bekende Derksen tijdens een jolig onderonsje in het SBS6-programma Vandaag Inside dat hij in zijn wilde jaren een bewusteloze vrouw met een kaars had gepenetreerd. In de halfbakken excuses die twee dagen later volgden, adresseerde hij niet de vrouw in wiens vagina hij een kaars had geschoven, maar de makers van Vandaag Inside. "Het is een grote chaos bij het programma. En ik ben de veroorzaker van alle ellende. Als we nu door zouden gaan, zitten we de hele tijd met de handrem op te praten." Het is alsof je je bij de buren gaat verontschuldigen voor de geluidsoverlast die je tijdens het neerschieten van je vrouw hebt veroorzaakt. 'Ik had een geluidsdemper moeten gebruiken. Dom van me.'

9. Sorry zeggen doe je voor de ander, niet voor jezelf.

De Nederlandse journalist Gawie Keyser schrijft op het debatplatform brainwash.nl: 'Als je sorry zegt omdat je op zoek bent naar verlossing, maak je de situatie alleen maar erger. Sorry zeggen doe je voor de ander, niet voor jezelf.' 

Keyser heeft een punt: je verontschuldigt je niet om onbezwaard je zondige leven te kunnen verderzetten, maar om het verdriet van de ander te verzachten. Dat impliceert dat je je pas bij de bestemmeling van je excuses aanmeldt wanneer die expliciet heeft aangegeven daar ook klaar voor te zijn. Ziet hij een gesprek nog niét zitten, verdwijn je deemoedig weer naar de achtergrond. In geen geval stuur je hem een bericht als 'Your loss, onbuigzame klootzak'. 

Mag je je na het uitspreken van een welgemeende sorry dan niet opgeruimd voelen? Tuurlijk wel. Zolang je je eigen opluchting maar ondergeschikt maakt aan de verlossing van degene die je beschadigd hebt.

10. De ene sorry is de andere niet.

Zoals niet alle fouten even ernstig zijn, hoeven niet alle sorry's even zwaarwichtig te klinken. Het best kiest u voor uw spijtbetuiging woorden die qua draagwijdte min of meer in overeenstemming liggen met wat u verkeerd hebt gedaan. Als u aan de kassa van de supermarkt per ongeluk iemand hebt voorgestoken, is spreken over 'boetedoening' en 'het aanvaarden van de straf die God u zal opleggen' een ietsiepietsie overdreven. Als u moedwillig iemands huis in de as hebt gelegd, is gewag maken van een 'inschattingsfout' dan weer even misdadig als de brandstichting zelf. De gouden regel: zorg ervoor dat het gewicht van uw woorden recht evenredig is met de zwaarte van de feiten. Een richtlijn die overigens ook wielercommentatoren weleens zouden mogen volgen.

Tot slot: ondanks dit stuk zal u op tijd en stond nog altijd geconfronteerd worden met mensen die nog liever met een scherp mes hun huid laten afpellen dan sorry te zeggen. Volgens de Amerikaanse psycholoog Guy Winch komt dat echter niet omdat ze zo koppig zijn, maar omdat ze zo'n lage eigenwaarde hebben. 'Spijt betuigen is emotioneel ongemakkelijk en best pijnlijk voor het ego', zegt Winch op Ideas.Ted.com. 'Wie genoeg eigenwaarde en zelfrespect heeft, kan zo’n tijdelijke deuk in het ego best opvangen. Maar voor mensen die niet veel zelfvertrouwen hebben, is dat onmogelijk. Hun verdedigings-mechanismen gaan aan het werk, waardoor ze de andere persoon aanvallen of de omstandigheden de schuld geven.'

De moraal van het Guy Wynch-verhaal: sommige mensen moeten niet leren om sorry te zeggen, maar om zichzelf wat leuker te vinden.

[regioonlineofficial]

Vanaf 28 maart kan iedereen via een dashboard de woningbouwontwikkelingen van gemeente Schagen volgen. De woningnood wordt in heel Nederland steeds nijpender en het oplossen daarvan is een van de grote maatschappelijke opgaven van de overheid. De cijfers op het dashboard geven de stand van zaken weer. Behalve dat het een algemeen beeld geeft, kan er ook gekeken worden per kern, per (groot) project of per jaar. De cijfers worden 3x per jaar geüpdatet. Wethouder Simco Kruijer: "De woningbouwmonitor geeft op hoofdlijnen inzicht in de voortgang van ons woningbouwprogramma. Het is mooi oom dit aan onze inwoners te kunnen laten zien." Woningbouw en betaalbaarheid In het coalitieakkoord is de ambitie opgenomen om in de periode 2022 - 2026 te starten met de bouw van 1.600 wooneenheden. Verder zetten we in op een groei van het aandeel betaalbare huur en koop in de totale woningvoorraad. Beide ambities zien we terug in het dashboard. Voor de toekomstige projecten is het vaak nog niet duidelijk hoe de verdeling over de prijsklassen precies uitpakt maar we streven naar minimaal 30% sociale huur en daar bovenop minimaal 40% betaalbare woningen. Dit zijn binnen de gemeente Schagen huurwoningen tot € 1.000 of koopwoningen tot € 355.000, zoals is afgesproken in de Woondeal 2.0 Het woningbouwdashboard is te vinden via deze link.

[hafffff]

"Volgende maand wordt het rustiger," zeggen we, elke maand

(Een pleidooi om rustiger aan te doen in de culturele sector)

Het gaat niet goed met mijn vrienden. Of met mij, trouwens. De afgelopen tijd komen ze er één voor één bij uit dat ze overspannen zijn en het liefst gister nog hun werk moeten afschalen of stopzetten. Ook voor mij is overspannenheid een schrikdraad waar ik telkens een schok van krijg, een paar stappen terug neem en een paar maanden later weer m’n vingers aan brand. Het overvalt ze en het overvalt mij ook. Hoe hebben we dit niet zien aankomen? Omdat we allemaal in de culturele sector werken wordt werk uitvoerig besproken, alle nieuwe opdrachten, tips, advies, roddels. En de werkdruk of -stress die we ervaren is in deze gesprekken vaak aan de orde van de dag. We hadden het dus aan kunnen zien komen, achteraf gezien. Maar stress op onze werkplekken ervoeren we als een onvermijdelijke en onveranderlijke factor waar we het maar mee moesten doen, dan dat het alarmbellen af liet gaan.

In eerste instantie denken we dan ook dat het aan onszelf ligt, zoeken we heil in het aanpassen van onze werktijden, beter structureren of simpelweg proberen accepteren dat het zo chaotisch en stressvol verloopt. Maar het ligt niet aan ons. Of tenminste - de culturele sector trekt wellicht relatief sneller mensen aan die creatief, ambitieus, dromerig en mensgericht zijn, die out of the box denken en goed gedijen in weinig structuur en informele sfeer. Wat de culturele sector ook is - een ongestructureerde, chaotische maar gedreven bedoeling, waarin je team of samenwerkingspartners of mede-makers zowel je netwerk, collega’s, concurrenten als je vangnet zijn. Als people pleaser, perfectionist of creatief brein zonder duidelijke grenzen delf je al snel het onderspit. Maar in plaats van dat we de werklast zo inrichten dat mensen die vanuit intrinsieke gedrevenheid in de sector terecht komen hun krachten en enthousiasme zo kunnen inzetten dat ze elkaar vicieus versterken, gaan deze mensen er snel aan ten onder dat veel van deze goedbedoelde energie verloren gaat in het werkproces. We bedenken ons nu pas: misschien stappen we door het type werk eerder in onze valkuilen, maar aan wie ligt dat?

Mijn vrienden en ik zijn niet de enige. We kennen allemaal verhalen van collega’s en andere bekenden uit de culturele sector die een burn-out hebben gehad, recent uitgevallen zijn of voor wie het hoogstwaarschijnlijk een kwestie van tijd is. Het is eerder regel dan uitzondering. En hoewel er steeds meer terechte algemene aandacht is voor burn-out en zeker ook specifiek in de culturele sector, staat vooral centraal hoe deze individuele uitval niet een collectief probleem wordt: hoe je het herkent en het voor kan zijn en dus kan blijven werken, of als het al te laat is hoe een herstelproces gaat, wat een arbo-arts is en wanneer je terug aan het werk kan. Om vervolgens weer aan het werk te gaan precies onder dezelfde omstandigheden waarin het mis ging.

Waar komt die drang vandaan om koste wat kost door te gaan? Er zijn meerdere factoren. Torenhoge ambities en artistieke plannen gaan samen met weinig geld en weinig tijd, waardoor je je als maker of organisatie helemaal uit de naad werkt voor 20 euro per uur (excl. btw en reiskosten) om het allemaal voor elkaar te krijgen. Omwille van artistieke plannen wordt voorgenomen rust telkens uitgesteld. Na deze deadline, die ene aanvraag, deze reeks voorstellingen, of in ieder geval even volhouden tot de vakantie. “Volgende maand wordt het rustiger”, zeggen we, elke maand. Dat is zeker niet uniek voor de culturele sector, ook de zorg en onderwijs staan onder druk, en in heel Nederland heeft überhaupt 1 op de 6 ondernemers burn-out klachten. Al helemaal in de culturele sector wordt de grind verheerlijkt: je doet het toch omdat je het leuk vindt? Omdat je geen klap verdient, moet je wel passie-gedreven zijn, en de maatschappelijk gangbare werktijden van 9 tot 17 zijn hier sowieso al diffuus. Daarnaast hebben we de maatschappelijke wind niet mee. Of zeg maar gerust tegen. Kunst en cultuur wordt stelselmatig weggezet als linkse hobby: de onzorgvuldige bezuinigingen van een ongevoelige Halbe Zijlstra en de gevolgen daarvan worden nog steeds aangehaald, en in de huidige politieke plannen van de grootste maar gelukkig niet de enige partij worden alle subsidies simpelweg doorgestreept. We moeten nog maar zien of dat gaat gebeuren, maar dat het überhaupt al een optie is dit voor te stellen en dat het zo’n grote groep mensen er niet van weerhoudt alsnog erop te stemmen (los van de andere, bizarre voorstellen in het partijprogramma), is niet in ons voordeel. Cultuur blijft een ondergeschoven kindje, en er wordt sinds jaar en dag hard gewerkt om dat tij te keren. Te hard: die blijvende bewijsdrang zorgt ervoor dat we over de kop gaan. Maar vooralsnog zullen kunst en cultuur in die ondergewaardeerde positie blijven en daar zullen we nu mee moeten werken. > deel 2

[prayerswithlove]

Heer God, in mijzelf aanwezig; in volledig vertrouwen leg ik mijn innerlijk- en fysieke leven in uw handen, opdat ik met een kalme geest volledig aanwezig kan zijn in hier en nu.

De geest kan zowel kalm als onrustig zijn. Gericht zijn op het ik (verlangens/ambitie/onzekerheden) en vinden van controle maakt de geest onrustig. Bij velen is de geest continue onrustig.

We streven naar goedkeuring van een zelfgecreerde ik die moet passen binnen de maatschappelijke norm (die uiterlijk en plaatsgebonden is), en naar controle welke we nooit vinden.

Gericht zijn op het Goddelijke brengt de geest tot rust. Overgave brengt je geest tot rust. Jouw ware Zelf is rust, is overgave, is vertrouwen.

Je geest afstemmen op je ware Zelf, door je aandacht te richten tot God, zorgt voor een kalme geest. Je geeft je in vertrouwen over, en ontdoet jezelf van de last het allemaal zelf te moeten doen.