aalbert3 - Tumblr blog

aalbert3 · 7 years

Text

Cycle4Dreams Mont Ventoux 2016

Lieve vrienden, familie en collega’s, Afgelopen zaterdag was het eindelijk zo ver: de eerste editie van Cycle4Dreams, locatie Provence, om de Mont Ventoux te beklimmen. Nadat we donderdagmiddag waren aangekomen en kwartier hadden gemaakt en een klein ritje naar de voet van de Kale Berg, was het ’s avonds kennis maken met de meeste deelnemers. Andere deelnemers kwamen pas op vrijdag aan. In de aanloop naar de dag dat we met de hele groep de Mont Ventoux zouden beklimmen, was het een groot, gezellig samenzijn met alle deelnemers. Een speciaal moment was om droomkindje Nick te ontmoeten; Nick heeft enkele jaren geleden zijn vader verloren en had als droom, als fervent fietser, de Mont Ventoux te beklimmen. Prachtig om te zien dat het doel waar we dit voor doen, grote positieve effecten heeft op een kind. Zaterdagochtend ging om 06.00u de wekker om de nodige carbo’s naar binnen te schuiven. Het doel was om vroeg te starten omdat Marc en ik de Ventoux 3x op wilden fietsen: vanuit Bedoin, Malaucene en Sault. Meer smaken zijn er overigens niet.. Andere deelnemers wisten nog niet zeker wat hun doel die dag was en om ook vroeg te starten, stonden we met ongeveer 10 man aan het vertrek om 07.00u. De rest van de groep is om 09.00u vertrokken en hadden als doel 1x naar boven te fietsen. In de verte lag de Ventoux op ons te wachten gehuld in een dikke laag bewolking en mist. De straffe wind reeds onder aan de berg beloofde veel goeds voor de laatste 5km in het maanlandschap van de Kale Berg. De klim vanuit Bedoin is 20km en na 1u en 43 minuten beleefde ik een onwerkelijke situatie in dikke mist door boven op de top aan te komen. De ijskoude wind sneed door mijn gezicht (1 graad en windkracht 6)en gelukkig konden we met 4 man even opwarmen in de auto van bikkel Heidi (grote animator achter de Stichting Dream for Kids): DANK! Marc en ik daalden vervolgens klappertandend en bibberend naar Malaucene om een poging te wagen om iets in het Frans te bestellen in het lokale café. Uiteindelijk lukte dit en genoten we even van het warme moment. In de lastige klim weer naar de top (circa 20 km), kwamen we nog 3 andere afdalende Dream4Kidders tegen (2x Robert en Ron). Geweldig om op dat moment te beseffen dat zij ook voor 3x de top gingen die dag. Boven op de top werd ik enorm verrast: vriend en dispuutsgenoot Matti stond samen met zoontje Ferre als support mij op te wachten! Dit flabbergasted moment deed mij erg goed. Weer een hele fijne motivatie om te beseffen dat veel mensen met je meeleven op deze dag! Na een wederom koude afdaling kwamen Marc en ik aan in Sault, waar we op een zonnig terras met prachtig uitzicht op de berg Leon, Jan en kindje Nick tegenkwamen. Supporters Matti, Ellen en Ferre schoven ook nog aan, dus hartstikke gezellig. Het zonnetje begon eindelijk wat te schijnen, dus pakten we onze stalen (anno 2016 carbon..) rossen om voor de laatste klim van 26km naar de top van de Reus van de Provence te gaan. Al keuvelend bereikten we het legendarische Chalet Reynard op ongeveer 6km van de top. Vanaf die locatie is er geen enkele vorm van beschutting meer te vinden. Deze laatste 6km met windkracht 7 op de kop waren loodzwaar en we hadden soms moeite om niet van de weg te worden geblazen. Uiteindelijk bereikte Marc en ik samen de top, echt een euforisch moment na een lange dag fietsen! In de afdaling kwamen we Leon nog tegen die toch voor de 2e keer naar boven fietste: hulde voor onze groenteman uit Oirschot (tip: echt lekkere bananen!)! Even later passeerden we ook nog de beide Robert en Ron die nog 5km te klimmen hadden: ook voor hun een zeer straffe prestatie! Na de afdeling naar de camping in Bedoin werden we hartelijk begroet door de andere deelnemers die de berg 1x hadden beklommen. ’s Avonds bij de BBQ werd het eindbedrag onthuld dat we met zijn allen hebben opgehaald voor Dream4kids: ruim €21.000!! een prachtig resultaat dat allemaal ten goede komt om dromen van kinderen waar te maken. Uiteraard is stiekem ook mijn droom deze dag uitgekomen door toe te treden tot de club van “ Le fou de Mont Ventoux” (3x de top fietsen op dezelfde dag). ;-) Na mooie speeches en bedankwoorden van de organisatie werd het hard tijd om vloeibaar bij te tanken hetgeen ook aardig lukte. Het was een fantastisch weekend en bij thuiskomst in Nederland leek het alsof ik 3 weken was weg geweest. Uiteraard, en dat was ook het hoofddoel van dit bericht, wil ik jullie gigantisch bedanken voor jullie gulle bijdrage voor dit prachtige doel. Ik heb dit enorm gewaardeerd en heeft mij een grote stimulans gegeven door te kiezen voor de grootste mogelijke uitdaging: 3x Ventoux. Tenslotte heb ik nog een oproep voor jullie. Ik heb live kennis mogen nemen van de vreugde van een kind die het erg moeilijk heeft in het leven. De verdere persoonlijke verhalen van andere droomkindjes heeft mij erg geraakt. Namens de Stichting wil ik jullie vragen om voor je zelf en in je eigen (privé)netwerk na te gaan of het organiseren van dromen iets voor je is. Middels onderstaande link tref je hier meer informatie over: http://www.dream4kids.nl/kom-in-actie/word-vrijwilliger Meer informatie ook via: [email protected]. Groetjes, Berry

0 notes

aalbert3 · 9 years

Text

Maratona 2015

De wekker gaat in onze kamer, het is half 5 ’s ochtends. De eerste zonneschemering is al zichtbaar achter de toppen van de bergen in Colfosco, zodat het tijdstip nog enige vorm van beschaving heeft. De dag van de Maratona dles Dolomites waar ik zo lang naar uit heb gekeken. In de knusse ontbijtzaal van het hotel zitten al diverse internationale collega’s zwijgend hun ontbijt naar binnen te werken. Het stapelen van de dag ervoor is nog voelbaar in mijn maag. Of is het toch een spanningsknoop in mijn lijf? Mijn gebruikelijke cruesli spoel ik weg met 3 espresso’s, fruitsap en yoghurt.

Na een douche, trek ik mijn koele kleding, uiteraard afkomstig uit Londen, aan voor die dag. Men heeft al gewaarschuwd voor de hitte waardoor ik op besluit op geen enkel vestje of mouwstukken mee te nemen. De gedachtegang dat ik de nodige ijskoude kilometers in het voorjaar heb gereden en door wind en weer de Rapha-500 heb voltooid, geeft mij vertrouwen in deze keuze.

Ik haal de fiets uit het speciaal geprepareerde fietshok en fiets om 5.29u met enkele honderden deelnemers richting de startplaats in La Villa. Sommige Italianen begeven zich in compleet witte plastic pakken naar het startvak. Een vraag of zij werken in het lab van Dottore Ferrari wordt met de typische Italiaanse norsheid niet beantwoord. Aangekomen in het gele Warsteiner “beginners-startvak” moet ik glimlachen om de Belse Antwerpenaren voor me. Hun sponsor Café Zeezicht brengt goede herinneringen naar boven.

Stipt om half 7 wordt er vanaf 10 afgeteld door de luidsprekers, gevolgd door een hevig kanonschot 2 kilometer verderop. De helikopters scheren over onze hoofden. Het kan beginnen! Althans, nadat we gedurende een half uur stapvoets over de start zijn gereden, is het echt koers. Er wordt direct met een aardig tempo in de groep gereden bergop naar Corvara, tevens de finishplaats. Daar begint de officiële Sellaronda, de eerste 4 bergen.

Na 5 km begint vanuit Corvara de Passo Campolongo (5,8km-6,1%), die ik dag ervoor in een rustig ritje al ben opgereden. En prachtige klim met haarspeldbochten. De helikopters vliegen weer vlak over ons heen om de typische Maratona-plaatjes te schieten. Geconcentreerd heb je nauwelijks door dat ze er vliegen en zoveel lawaai maken. Helaas moeten we tot 3 maal toe het voetje aan de grond zetten, omdat dit peloton nog te groot is voor deze col. Het tempo is dus aan de rustige kant, prima voor mijn plan voor deze dag om rustig, op basis van hartslag, te beginnen. In de afdaling naar Arabba, de voet van de Pordoi (9,2km-6,9%), stevig in de remmen door een opstopping vanwege een valpartij. Met een mooi tempo (34x25) rijden we de Pordoi op waarbij het vaak de uitdaging is om de slingerende Italianen te ontwijken danwel te passeren. De Pordoi is een geleidelijke klim van ruim 9 km, bekend van diverse ritten in de Giro. Het uitzicht halverwege de klim en op de top is werkelijk adembenemend. Het blijft heel speciaal om in dit formidabele gebied op een top boven te komen. Het is niet voor niets Unesco-erfgoed! De afdaling is steil maar goed te doen; heerlijk dat afgezette parcours zonder verkeer; wel jammer van die vervelende hyper-itakkers.. Verder stonden in deze afdaling de eerste tientallen renners langs de kant van weg met lekke banden. Carbonwielen zien er prachtig uit op die Dogma’s maar het risico van klapbanden is aanwezig en manifesteert zich ook! Gelukkig wist mijn mannetje mij te overtuigen van de Mavic Ksyrium SLR klimwielen MET aluminium binnenwerk. No problemo dus, arriverdeci aan de finish.

Na de korte en bochtige afdaling doemt de volgende col op, de Passo Sella (5,5km-7,9%). Deze klim is niet lang, wel steiler dan de voorgaande 2 bergen. De temperatuur loopt al aardig op, echter door de bomen klim ik met een lekker tempo naar boven. Af en toe de ketting op de 28, hartslag nog steeds onder de 160. Ik lig mooi op schema en geniet van het prachtige uitzicht. Onderweg staan diverse groepjes lokale bewoners met grote koeienbellen ons aan te moedigen. Aan dit soort acties merk je dat de Maratona echt leeft in Alta Badia en de dag van het jaar is voor de mensen uit de omliggende dorpjes. Op de top van Sella volgt (vanzelfsprekend) een afdaling naar de Passo Gardena (5,8km-4,3%). Dit is makkelijkste klim van de dag en de laatste van de Sella Ronda. Er zit zelfs een stukje licht dalend stuk weg in, waar de grote molen zijn werk kan doen. Op de top rij ik de tentjes met drinken en voeding voorbij. Ik heb me voorgenomen om pas bij de volgende stop bij te tanken. Ik voel even aan mijn tweede bidon, hier zit nog voldoende sportdrank in. Ik besluit dus conform masterplan door te rijden. In een geweldige en zonnige afdaling naar Corvara, komen we ook door Colfosco. In opperste concentratie met 70 km/u hoor ik in het dorp plots mijn naam roepen. Joyce ziet mij bij puur toeval tussen alle duizenden renners. Wellicht dat mijn felgroene Rapha-jersey eruit springt tussen de vele zwarte Maratona-shirts. Met een luide schreeuw van herkenning suis ik verder richting dal. Na een scherpe bocht naar recht rijden we langs de finish. Dit is mentaal pittig. De kilometerteller staat pas op 55km en de zwaarste bergen komen nog. Na de bekende Passo Campalongo kom ik boven op de top bij de eerste ravitaillering. Vrijwilligers staan met honderden flessen de bidons op verzoek bij te vullen. Het is een redelijk chaos, maar ik ben zeer dankbaar voor de met ijskoud water gevulde bidons. De kaiserbroodjes met tirolerham en stukjes sinaasappel en citroen laat ik voor wat het is. Ik neem 2 repen en rij weer door. Na de afdaling naar Arraba volgt een over het algemeen dalend, glooiende weg door het dal naar Pieva di Livinallongo. Ik rij in een groep met voornamelijk Italianen die zich weer gedragen als wheelsuckers. Ik maak een gebaar om rond te draaien, maar hier wordt alleen door een Nederlandse jongen gehoor aan gegeven. Mijn bord wordt niet leeggegeten en ik zet de boel op de kant omdat de wind schuin tegen staat uit het dal. Na ongeveer 20 km volgt de splitsing van de jongens en de mannen. Ik sla rechts af richting de Passo di Giau. Op een steil stukje besluit ik uit het zadel het tempo hoog te houden. Oei, vanuit het niets een kramp in mijn linkerkuit. Waar komt dat ineens vandaan? Het ging zo lekker, toch te weinig gedronken? Ik drink mijn hele bidon leeg en neem 2 Borne magnesium-tabletten. Ik schakel iets zwaarder om de kramp eruit te fietsen. Dit lukt godzijdank. Op de Colle Santa Lucia (2,5km-7,5%) vraag ik voor de zekerheid aan een Italiaanse pensionado voor de zekerheid of dit de Giau al is. Nee, antwoordt hij, dit is nog maar de aperitivo. Als dit het aperitivo is, vrees ik dat de Giau antipasti, primo, secondo en dolce in 1 is..

Op de top van dit klimmetje is een nieuwe, zeer welkome bevoorrading. De temperatuur is op dit moment al de 30 graden gepasseerd. ik pak 2 gelletjes en stap weer op de fiets. Na enkele kilometers zie ik het bord staan dat het begin van Giau aangeeft. Deze berg is in de voorbereiding mijn grote schrik aangezien het 10km lang met gemiddeld 10% omhoog gaat. Ik schakel direct terug naar de lichtste versnelling, de 28 tandjes gaan zijn werk doen. De eerste kilometer passeer ik veel mensen. In de 2e kilometer beginnen mijn bovenbenen echter al vol te lopen. Ik kijk op mijn Garmin en het kwik geeft 37 graden aan. Mijn hemel, het is nog lang naar de top. De snelheid komt alleen nog op de wat vlakkere (8%) bruggetjes boven de 10 km/u. Langs de kant van de weg vullen veel groepjes hun bidons bij en houden hun hoofd onder het ijskoude bergwater van beekjes. Doorrijden is mijn devies. Tijdens de klim passeren 2 ambulances mij. Er zijn renners op de klim onwel geworden. Ik besluit met verstand te rijden en stoemp naar boven. Ik kan ook niet harder en heb geen puf meer om te drinken. Met het verstand op nul hark ik mezelf naar de top. Met nog een kilometer te gaan, zie ik de top van pas liggen. Dit doet me mentaal goed; ik probeer op de pedalen te staan, maar zak snel terug in het zadel. Geen versnelling meer in de benen. Op de top heb ik een bevrijdend gevoel: ik heb deze verschrikkelijke berg overwonnen. De Giau heeft me zeer veel pijn gedaan maar niet op de knieën gekregen.

Als ik van de fiets stap, lijken mijn benen verlamd. Ik strompel naar de stand met flessen water en vul mijn bidons. Ik pak 2 stukken banaan en eet bij mijn fiets ook nog een reep en een gelletje. Mijn maag protesteert enorm en ben even bang dat ik ga overgeven. Ik ben diep gegaan en moet nog over de laatste col. Ik praat een Nederlandse vrouw die op de grond ligt nog wat moed in. Geen idee of mijn woorden tot haar door dringen. Ik neem een flinke teug uit mijn bidon, shit: aqua frizzante, hoe verzin je het. Weer strompel ik met mijn bidons naar een fles water. In de afdaling naar de voet van de laatste col merk ik dat ik minder scherp de vele bochten aansnij en besluit verder geen risico’s te nemen. Ik wil graag heelhuids aankomen en nog zonder kleerscheuren van de rest van de vakantie genieten.

De laatste col bestaat uit 2 delen; de Passo Falzarego (12km-6,7%) en een klein stukje naar de Passo Valparola. Ik sluit aan bij een internationaal groepje en pak het achterwiel van een Deen. Dit is een prima tempo zonder dat ik me helemaal het snot voor de ogen rij. Op een vlakker stuk met wind tegen pak ik over om het tempo erin te houden. Ik merk dat de vele trainingskilometers hier hun werk doen. Ik kan blijven draaien ondanks de pijn in mijn benen. De hartslag is geen probleem maar heb continue toch de angst dat de kramp er weer in schiet. De warmte neemt in de tussentijd ook niet bepaald af en er is weinig beschutting op deze berg. Ik drink nu heel regelmatig en boven op de top gooi ik de bidons met inmiddels lauw geworden water weg. Hier bevindt zich nog een laatste bevoorrading waarvan ik vantevoren niet had gedacht dat ik hier nog bij zou tanken. Weer is het koude water zeer welkom. Ik kijk om me heen en geniet nog even van het magnifieke uitzicht op 2200 meter hoogte. Wellicht morgen met de auto een leuke rit, maar ik moet eerst maar eens naar de finish. Ik kijk naar links en schrik van de steilheid naar de top de van Valarola. Ik had niet gerekend op nog een kilometer met stijgingen van boven de 10%. Ik rij richting een bocht in de hoop dat hier een laatste doek over de pas hangt. Nee dus, na de bocht erop zie ik 200 meter verder het wegdek stoppen. Ik schakel 3 tandjes erbij en ga op de pedalen staan. Slecht plan; handjes in de beugel en Froome-stem-staring dan maar. Ik ben boven en de beloning van een 15 km lange afdaling wacht op me. Halverwege de afdaling probeer ik uit het zadel na een bocht te versnellen. Op dit moment schiet zowel in mijn rechterbovenbeen en linkerkuit de complete kramp. Erg lastig fietsen, ik kan 3 kilometer lang helemaal niets meer. Gelukkig gaat het nog goed omlaag voordat er een vals plat voor ons ligt. Dit voelt weer beter en ik maak me op voor een fijn Italiaans dessert. In het startdorpje La Villa ligt de Mur dles Giat. Sinds enkele jaren is deze pukkel van 1,2 km in het parcours gelegd. Op het steilste deel van 19% is bovendien de Fanzone waar honderden mensen langs de kant van de weg staan. Uiteraard is het laatste wat ik wil niet fietsend naar boven komen. Nog nooit in mijn leven heb ik op een berg moeten afstappen en dit gaat me uitgerekend nu niet gebeuren! Ik leg de ketting direct op het grootste tandwiel achter en leg mijn handen op de remgrepen. Ik zie al diverse lieden afstappen net als ieder jaar op de Keutenberg tijdens de Amstel Gold Race. Deze ervaring heb ik in mijn achterhoofd en schreeuw tijdig naar afstappers voor me dat ze aan de kant moeten gaan, maar dan in wat minder vriendelijke bewoordingen. Op het steilste stuk kom ik uit het zadel voor een laatste krachtinspanning. Dit gaat tot mijn verbazing nog best soepel; ik ben boven en sla links af voor nog een stukje vals plat. De laatste 5 km over de doorgaande weg gaan nog wat omhoog, te vergelijken met de Loorberg. Met 5 Italianen in mijn wiel leg ik er nog een mooi tempo op door bij het vod van de laatste 2 km de grote plaat te kiezen. 300 meter voor de finish hoor ik mijn naam en een zeer bekende stem. Joyce heeft me getraceerd tussen al die duizenden fietsers! De laatste bocht naar links en ik zie de finish liggen. Juichend kom ik over de finish, ik ben binnen!! Wat een gelukzalig gevoel en alle pijn en moeilijke momenten verdwijnen uit mijn lichaam en geheugen. Nadat een schone fraulein de lang gewenste medaille omhangt, maak ik nog een selfie met d’r.

Vervolgens schud ik de hand en bedank il President Michil Costa die ieder deelnemer persoonlijk feliciteert. Wat een toewijding! Ik heb de Maratona uiteindelijk in 8 uur voltooid, niet helemaal volgens mijn verwachting, maar ben toch uitermate tevreden over de dag!

Na een dikke poen van Joyce leggen we ons neer op het gras in een parkje vlakbij de finish samen met honderden andere finishers. De twee grote Forst-pinten gaan er prima in. Bier en fietsen gaat toch echt uitstekend samen. Om me heen zie ik vele uitgebluste mensen waar partners toch enigszins bezorgd pogen de ander op te lappen. Het is een verrassend zware dag geweest waarbij de hoge temperatuur een verraderlijke rol heeft gespeeld.

’s Avonds eten we in La Perla waar het idee van de Maratona jaren geleden is ontstaan. De vader van de huidige Maratona-president is grondlegger van deze werelddag en bovendien nog steeds eigenaar van dit hotel. Wat een heerlijk diner en de sfeer ademt nog steeds de Maratona uit. Na het eten krijgt ik nog een persoonlijke rondleiding in het speciale Pinarello-museum waar allerlei fietsen staan van (oud)-toppers. Het mooiste exemplaar vind ik de tijdrit-fiets van Indurain, zeer vooruitstrevend in die tijd.

Dit is een heel mooi einde van deze 5 juli 2015, een dag met prachtige herinneringen!

Maratona, ci vediamo!

Berry

#rapha #mdd29 #maratona #cycling

1 note · View note