doctoraryam

[doctoraryam]

پارامترهای تاثیر گذار روی تعداد ایمپلنت

در زمان شروع ایمپلنت تعداد ایمپلنت ها در فک بالا ۶ عدد و در فک پایین ۵ عدد بود که بصورت موازی در قسمت قدام فک قرار داده می شد و یک پروتز چند واحدی برروی آنها قرار می گرفت. حتی گزارش هایی مبنی بر پروتزهای ثابت برروی دو یا سه عدد ایمپلنت هم وجود داشت. مسئله مهم در تعداد ایمپلنت بیومکانیک و طریقه قرار گیری (distribution) آنها در فک است.

در اوایل اعتقاد بر این بود که ایمپلنت های دندانی باید در موارد پروتزهای تمام فک (full arch) باید بصورت موازی باشند. در فک بالا در مواردی که حجم استخوان برای  قرار دادن  مناسب ایمپلنت ها کافی نباشد. تکنیک های پیوند استخوان انجام می گیرد تا بتوان تعداد بیشتری ایمپلنت در موقعیت های بهتری قرار دارد.

پارامترهای زیادی برروی تعداد ایمپلنت مورد نیاز تاثیر دارند:

فرم فک.

جثه بیمار.

شرایط آناتومیک.

که باید بر اساس توقعات بیمار و وضعیت اقتصادی بیمار متعادل شود.

موقعیت قدامی خلفی ایمپلنت ها (anterio-posterior distribution ) بسیار مهم است و تاثیر بسیار مهم برروی ماندگاری ایمپلنت و مشکلات تکنیکی آنها دارد.

منبع: پارامترهای تاثیر گذار روی تعدا ایمپلنت

[doctoraryam]

آسیب به عصب توسط ایمپلنت

فاکتورهای مکانیکی که می توانند باعث آسیب به عصب شوند

سوزن تزریق.

دریل ایمپلنت.

ایمپلنت.

براده های استخوان (foreign body).

هماتوم.

تیغ جراحی.

وسایل کنار زننده بافت نرم.

فاکتورهای اتیولوژیک شیمیایی و گرمایی  در حین عمل باعث آسیب به ساختار عصب می شوند.

آسیب به عصب متعاقب بی حسی

بی حسی به میزان زیاد در حین جراحی ایمپلنت بطور موثر از درد و اضطراب بیمار می کاهد ولی گاهی بی حسی های موضعی آسیب به عصب آلوئولار تحتانی می تواند رخ دهد. حتی گاهی آسیب به عصب آلوئولار تحتانی متعاقب یک بی حسی بلاک نیز گزارش شده است، هر چند بسیار محدود است.

نشان داده شده است که پریلوکائین ۴%(سیتانست) و آرتیکائین ۴% نسبت به لیدوکائین آسیب بیشتری به عصب می زنند.  گزارش شده است که ۵۴% آسیب های عصب در حین بلاک فک تحتانی توسط آرتیکائین رخ میدهد.

آسیب به عصب آلوئولار تحتانی بوسیله دریل ایمپلنت

شدیدترین نوع آسیب توسط دریل و ایمپلنت بوجود می آید. آسیب ها وارده در حین جراحی به عصب می تواند به دو صورت رخ دهد:

بصورت مستقیم (مکانیکی یا شیمیایی).

غیر مستقیم (ایسکمی و تحریکات حرارتی).

اکثر دریل های ایمپلنت کمی از طول خود ایمپلنت بلندتر هستند و این خود احتمال آسیب را (نسبت به محاسبات استخوان باقیمانده) بیشتر می کند. یکی دیگر از علت های آسیب به عصب جابجایی ایمپلنت بدرون کانال می باشد برای مثال در خلف تبدیل استخوان اسفنجی غالب است و فضای بینی ترابکولی بیشتری وجود دارد . که این خود باعث فرورفتن ایمپلنت به سمت کانال می شود.

منبع: آسیب به عصب توسط ایمپلنت

[doctoraryam]

پارامترهای تاثیر گذار روی تعداد ایمپلنت

پارامترهای زیادی برروی تعداد ایمپلنت مورد نیاز تاثیر دارند:

فرم فک.

جثه بیمار.

شرایط آناتومیک.

که باید بر اساس توقعات بیمار و وضعیت اقتصادی بیمار متعادل شود.

موقعیت قدامی خلفی ایمپلنت ها (anterio-posterior distribution ) بسیار مهم اس�� و تاثیر بسیار مهم برروی ماندگاری ایمپلنت و مشکلات تکنیکی آنها دارد.

فاکتورهای موثر در تعداد ایمپلنت و نوع پروتز

فاکتورهای زیبایی مثل ساپورت لب و خط لبخند.

دندانهای مقابل.

فضای موجود بین دو فک.

آناتومی استخوان باقیمانده.

حجم استخوان باقیمانده.

بهداشت بیمار.

توقعات و همکاری بیمار.

قانون کلی در ارتباط با تعداد ایمپلنت

یک قانون کلی در مورد تعداد ایمپلنت وجود دارد:

تا حد ممکن پروتزهای ایمپلنت باید از هم جدا باشند. یعنی در هر فک بهتر است یک بریج ۶ واحدی در قسمت جلو متکی بر سه یا دو ایمپلنت و در طرفین بریج ۳ واحدی متکی بر دو واحد ایمپلنت قرار داده شود. تعداد بیشتر ایمپلنت الزاما روش صحیحی نمی باشد و حتی امکان دارد در آینده مشکلاتی ایجاد کند.

منبع: پارامتر های تاثیر گذار بر تعداد ایمپلنت

[doctoraryam]

خصوصیات مورد نیاز ممبران (غشاء)

خواص جلوگیری کننده: بدین معنی که باید از نفوذ بافت نرم لثه جلوگیری کند و درجاتی محافظت در برابر باکتریها در صورت باز شدن ناحیه مورد پیوند به دهان بدهد.

حفظ کننده فضا (spacemaking capacity): ممبران باید فضای مناسبی ایجاد کند که در آن رشد استخوان بتواند اتفاق بیافتد.

(Attachment) قابلیت چسبندگی و یا یکی شدن بافتهای اطراف را داشته باشد.

قابلیت مدیریت پذیری (manageability): ممبران باید از لحاظ کلینیکی قابل مدیریت و هندل کردن باشد.

انواع ممبرانها

ممبران غیر قابل جذب مثل:

PTFE  پلی تترافلورواتیلن.

تیتانیوم.

ممبران های قابل جذب طبیعی:

کلاژن های بدون کراس لینک مثل: کلاژن نوع ۱ و ۲ و ۴ و ۶ مثل ممبران بوتیس (JOSON) و بیوگایدBIOGIDE.

کلازن های باکراس لینگ: کلاژن نوع ۱ و ۲ مثل BIOMEND  و MATRIXDERM.  

قابلیت جذب مصنوعی (سنتتیک): مثل آلیفاتیک پلی استر مثل BIOMESH   و EPI GUIDE

تقسیم بندی دیگر ممبران ها:

پلی مر های ساختگی (سنتتیک) مثل PTFE.

پلی مر های طبیعی مثل کلاژن CHITOSAN  و ALGINATE.

فلزی مثل تیتانیوم  و آلیاژهای کروم کبالت.

ترکیبات غیر آلی مثل سولفات کلسیم و فسفات کلسیم.

منبع: نقش غشا ممبران در پیوند استخوان

[doctoraryam]

بیماری لوپوس و کاشت ایمپلنت

برای درمان ایمپلنت برای بیمارانی که مبتلا به لوپوس هستند شواهد و مدارک زیادی در دسترس نیست و به طبع هیچ دستورالعمل مشخصی هم وجود ندارد. در این بیماری آنتی بادی ها در بافت های همبند ارگان های مختلف تجمع میابند و باعث پاسخ ایمنی می شوند. این بیماری در ۹۰% موارد خانم های جوان تا میانسال را درگیر میکند.

حضور بیماری لوپوس ممکن است باعث نقص ساختاری سر و صورت به طرق مختلف شود. بزرگترین مشکل خشکی دهان (گزوروستومیا) سوزش و خارش مخاط دهان و ضایعات مخاطی دردناک میباشد. ناراحتی بیمار با دست دندانهای متحرک بد تر میشود چون باعث تحریک مداوم مخاط دهان می شود و باعث پایین آمدن کیفیت زندگی بیمار می شود.

لوپوس در ۶۰% بیماران بر روی مفصل گیجگاهی فکی تاثیر میگذارد که باعث محدودیت باز شدن دهان و دردناک بودن آن میشود. مشکلات سیستمیک شایع بیماری لوپوس شامل اندوکاردیت (libman-sacks)که در ۵۰% این بیماران دیده میشود، تجمع کمپلکس های خودایمنی در دیواره داخلی دریچه های قلب باعث ضایعات قلبی میشود که میتواند توسط باکتریمی گذرای حاصل از جراحی ها کلونیزه شود.

پس درمان های جراحی دهان در همچنین بیمارهایی نیاز به پیش درمانی آنتی بیوتیک دارد. البته در صورتی که بیمار لوپوس سابقه بیماری قلبی نداشته باشد نیاز به پیش درمانی آنتی بیوتیک نیست ولی پس از جراحی همیشه نیاز به آنتی بیونیک میباشد

سندرم آنتی فسفولیپید که به عنوان سندرم ضد انعقادی لوپوس شناخته می شود یک اختلال خود ایمنی می باشد که یکی از تظاهرات لوپوس میباشد. حدود ۶۰-۳۰ از بیماران دارای این سندرم، دارای لوپوس هستند. خیلی از این بیماران برای کنترل وضعیت خود آسپیرین مصرف میکنند دردوزهای پایین برای جراحی های دهان نیاز به قطع کردن آن نیست و صرفا با ابزار های ضد خونریزی موضعی (مثل فشار دادن گاز استیریل) میتوان خونریزی را متوقف کرد.

پوکی استخوان (استئوپنی واستئوپروز) در۶۷%از خانمهای دارای لوپوس دیده می شود. از علل آن استفاده ار کورتون (به عنوان علت اصلی) یائسگی زود هنگام، نقص کلیوی، سطوح پایین ویتامینD و داشتن لوپوس به مدت طولانی و سن بالا نیز عنوان میشود. در ضمن اثبات شده است که وجود دیابت نوع ۲ باعث تغییر متابولیسم استخوان می شود.

منبع: بیماری لوپوس و کاشت ایمپلنت

[doctoraryam]

فاکتور های کلیدی در شکست ایمپلنت

بصورت کلی فاکتورهایی که مستقیم یا غیر مستقیم در شکست ایمپلنت نقشی دارند به دو گروه بزرگ فاکتورهای خارجی و داخلی تقسیم می شوند.

فاکتورهای داخلی:

این طبقه بندی شامل فاکتورهای موضعی یا فاکتورهای مرتبط با میزبان می باشد.

فاکتورهای مرتبط با میزبان (بیمار)فاکتور های سیستمیک:

سن و جنس: بعضی مطالعات نشان داده اند که خانمها نسبت به آقایان بیشتر مستعد به شکست ایمپلنت هستند. یک مطالعه مشخص کرده است که میزان شکست ایمپلنت در میان خانمهای یائسه ۵/۲ برابر نسبت به خانمهای جوان است. بعضی گزارش ها هم حاکی از موفقیت پایین تر ایمپلنت در افراد مسن نسبت به جوان می باشد. البته بعضی متخصصان ایمپلنت اظهار می دارند که میزان شکست ایمپلنت در میان مردان بیش از زنان است آنهم بعلت تمایل بیشتر مردان به استفاده از سیگار و عدم رعایت کامل بهداشت دهان می باشد. بعضی مطالعات هم گزارش کرده اند که موفقیت یا شکست ایمپلنت بصورت مستقیم ربطی به سن و جنس ندارد.

سیگار: سیگار به عنوان یک ریسک فاکتور محیطی قوی در شکست ایمپلنت محسوب می شود.

ژنتیک: اگر چه مطالعات زیادی پلی مورفیسم ژنتیکی میزبان را بررسی می کرده اند ولی این که آیا فاکتورهای ژنتیکی موثر برروی استعداد شخص به عدم شکست ایمپلنت می باشند غیر واضح است.

بیماریهای متابولیکی:

بیماریهای متابولیکی مستقیما برروی التیام زخم و متابولیسم استخوان تاثیر گذارند.

در موارد بیماریهای زیر بهتر است از روش ایمپلنت فوری استفاده نشود و روش دو مرحله ای راه حل بهتری برای آنهاست:

دیابت .

پوکی استخوان.

پرکاری تیروئید.

تاریخچه اشعه درمانی.

فاکتورهای موضعی:

بی دندانی: هر چه که سن بیمار بالاتر می رود نیاز بیمار برای درمانهای لثه (پریودنتال) و پروتزی (روکش)افزایش می یابد. گزارشات زیادی وجود دارند که شکست ایمپلنت در بیماران کاملا بی دندان بیشتر از بیماران نسبتا بی دندان می باشد ولی مطالعات اخیر مشخص کرده است که این فرض اشتباه است و تفاوتی وجود ندارد.

شرایط بهداشتی دهان: وقتی بیمار دارای بهداشت ضعیف است جرم و پلاک در دهان و بالطبع در اطراف ایمپلنت افزایش می یابد. برخلاف دندان، ایمپلنت و لثه اطراف آن نسبتا به جرم و پلاک بسیار حساس هستند. در نتیجه عفونت اطراف ایمپلنت به سادگی پخش می شود و غیر قابل کنترل می باشد و منجر به تحلیل استخوان شدید می شود.

تاریخچه بیماریهای لثه: همانند بیماریهای لثه اطراف دندان در اطراف ایمپلنت هم سالها طول می کشد تا بیماری ایجاد و پیشرفت کند. بیماریهای لثه اطراف ایمپلنت و دندان دارای ریسک فاکتوری مشترکی هستند یعنی عامل اصلی بیماری هر دو یکسان است.

کیفیت و کمیت استخوان: بدست آوردن ثبات اولیه ایمپلنت درون استخوان شرط اولیه برای جوش خوردن ایمپلنت به استخوان می باشد. ایمپلنت برای موفقیت نیاز به حجم کافی استخوان دارد. باید حداقل ۱ میلی متر در تمام جهات در اطراف ایمپلنت استخوان باشد. از لحاظ کیفیت هم باید استخوان مناسب باشد در صورتی که استخوان بسیار کورتیکال باشد و خونرسانی مناسبی در آن وجود نداشته باشد احتمال جوش خوردن و موفقیت درازمدت ایمپلنت در آن پایین می اید.

عرض لثه کراتیزه: عرض لثه کراتیزه در میان افراد مختلف و حتی در نقاط مختلف دهان یک فرد متفاوت است. تاثیر حضور یا عدم حضور لثه کراتیزه در موفقیت درازمدت ایمپلنت مورد توافق تمام متخصصین ایمپلنت نیست ولی به هر حال در حضور لثه کراتیزه، سلامتی لثه بالاتر و احتمال تحلیل لثه در اکثر موارد کمتر است.

فاکتورهای خارجی:فاکتورهای مرتبط به دکتر ایمپلنت

تجربه جراحی: تجربه و مهارت متخصص فاکتور بسیار مهمی در نتیجه درازمدت ایمپلنت می باشد.

تروما و آسیب جراحی: برای یک نتیجه مطلوب ایمپلنت آسیب های جراحی باید در حداقل نگاه داشته شوند. افزایش حرارت استخوان در حین دریل کردن باعث نکروز (مرگ)استخوان در آن ناحیه و عدم جوش خوردن ایمپلنت می شود. درجه حرارت بالاتر از ۴۷ درجه سانتیگراد برای یک دقیقه آسیب های غیر قابل برگشت به استخوان می زند.

محیط ضدعفونی و پاکیزه: هرچه محیط تمیز تر نگاه داشته شود احتمال جوش خوردن مناسب بیشتر است.

تکنیک برش: برش های کریستال نسبت به وستیبولاراجح است. البته تفاوتی در میزان جوش خوردن ایمپلنت میان این دو روش دیده نشده است.

تکنیک های ایمپلنت بدون برش (flapless):

روش های بدون شکافتن لثه باعث:

درد و ناراحتی کمتر بیمار و رضایت بیشتر وی می شود

کوتاه شدن زمان جراحی.

حفاظت بیشتر از لثه و استخوان.

البته این روش نیاز به تجربه و مهارت بالایی دارد.

جراحی یک مرحله ای و یا دو مرحله ای: روش یک مرحله ای یا (non submerged) دارای مزایای زیادی می باشد:

کاهش زمان درمان و هزینه.

حفظ استخوان کرستال.

امکان قرار دادن پروتز موقت.

در روش دو مرحله ای نیاز به جراحی مرحله دوم می باشد که البته صرفا بستن یک فرم دهنده لثه برروی ایمپلنت است که نسبت به جراحی خود ایمپلنت بسیار ساده تر است.

پاتولوژی پری اپیکال: قرار دادن ایمپلنت بصورت فوری ( بلافاصله پس از کشیدن دندان) دارای مزایای زیادی است ولی در خیلی از موارد دندانها دارای عفونت هستند. البته طبق آزمایشات و تجربه تفاوتی میان موفقیت ایمپلنت در حفرات دارای عفونت و بدون عفونت دیده نشده است. البته ناحیه عفونی باید به دقت توسط کورت و شستشو تمیز شود.

منبع: فاکتورهای کلیدی در شکست ایمپلنت

[doctoraryam]

توصیه های مهم برای بخیه زدن در ایمپلنت

برای برش های buccal releasing:

باید از نخ های ۰-۷ و ۰-۹ استفاده کرد و جنس آنها از پلی پروپلین (polypropylene) و پلی آمید(polyamide) استفاده کرد که در انواع تجاری Prolene  وEthilon  و Nylon موجود است در تمام نواحی دیگر از نخ های ۰-۶ و ۰-۷ می توان استفاده کرد. در نواحی مولارها از پلی پروپیلن (prolene) بهتر است استفاده نشود ولی در بقیه نواحی هم از پلی پروپیلن و هم پلی آمید ها (Ethilon  وNylon ) می توان استفاده کرد.

واکنش بافتی و آسیب حاصل از بخیه زدن:

واکنش بافتی حاصل از ورود سوزن بخیه به درون بافت در روز سوم پس از بخیه زدن دیده می شود. هم نخ های قابل جذب و غیر قابل جذب باعث آسیب بافتی می شوند. چنانچه نخ های قابل جذب در ناحیه برای مدتی بیش از ۲ هفته باقی بمانند یک واکنش التهابی حاد در آن ناحیه رخ میدهد که علت این پدیده ورود باکتری بدرون کانال نخ (بخصوص پلی فیلامانها یا چند رشته ای ها) می شوند.

آزمایشات مشخص کرده است ریسک مهاجرت باکتریال درون نخ در محیط مرطوب و پر از باکتری دهان افزایش می یابد. عفونتهای زخم معمولا در کنار نخ بخیه هایی که در زخم رها شده اند آغاز می شوند. نخ های چند رشته ای یا پلی فیلامان باعث تحلیل مهاجرت باکتریایی به درون زخم می شوند که برانگیزنده سیستم ایمنی شخص و ایجاد التهاب است. این تنها دلیل این است که باید از نخ های مونوفیلامان غیر قابل جذب استفاده شود و در زودترین زمان ممکن نیز خارج شوند.

احتمال عفونت ناحیه را می توان بوسیله استفاده از مواد شستشو دهنده (دهان شویه) و یا اعمال موضعی کلروهگزیدین بصورت روزانه کاهش داد. یک روش نوید بخش دیگر برای کاهش مهاجرت باکتریایی در طول نخ بخیه پوشش نخ با مواد باکتریواستاتیک می باشد.

نخ بخیه ویکریل (vicryl plus) مارک Ethicon ساخت کشور آلمان یک نخ بخیه قابل جذب است که توسط مواد Triclosan  پوشانده شده است که می تواند رشد باکتریها را تا ۶ روز(توسط تخریب غشاء سلولهای باکتریها) ممانعت کند. بصورت کلی بخیه زخم شدیدا خونرسانی ناحیه و التیام زخم را به تاخیر می اندازد.

نقش ثبات لبه های زخم:

تشکیل لخته خون یک پیش نیاز برای التیام هرگونه زخمی می باشد. در جراحی های لثه بازسازی لثه چسبندگی لخته خون به ریشه عریان کلید شروع پروسه های رژنراتیو می باشد. ضخامت لثه و فلپ نیز نقش مهمی در ثبات و باز نشدن زخم دارند چنانچه ضخامت لثه بیشتر از ۱ میلی متر باشد بازشدگی زخم بسیار کمتر اتفاق می افتد.

تکنیک های بخیه:

هدف اولیه بخیه قرار دادن لبه های زخم در کنار هم و افزایش التیام می باشد. نکته مهم در جراحی های لثه و ایمپلنت توسط بهترین متخصص ایمپلنت این است که باید از انواع مختلفی از بخیه در ترکیب باهم استفاده کرد.

منبع: توصیه های بخیه زدن در ایمپلنت

[doctoraryam]

ایمپلنت در بیماران خود ایمنی (اتوایمیون)

بررسی انواع بیماری های خود ایمنی

لیکن پلان دهانی (oral lichenplan ): این بیماری یکی از انواع بیماری های خود ایمنی مزمن و التهابی می باشد. ممکن است دارای علائم باشد و یا نباشد. حدود۳/۱ از این بیماران دارای مشکلات لثه می باشند. بیماران از زخمها و درد و حساسیت مخاط دهان شاکی هستند بنابراین استفاده از دنچر (دست دندان متحرک) می تواند برای آن ها بسیار عذاب آور باشد. میزان موقعیت ایمپلنت در این افراد تفاوتی با افراد غیر مبتلا ندارد.

سندرم شوگرن ( sjogren’s syndrome ): شوگرن یک بیماری خود ایمنی مزمن می باشد. بعلت درگیری غدد برون ریز به خصوص غدد اشکی و بزاقی بیماران دارای خشکی دهان و خشکی چشم می باشند. به همین علت استفاده از دست دندان متحرک در این بیماران بسیار مشکل است. بسیاری از این بیماران آرتریت روماتوئید هم دارند در نتیجه در رعایت بهداشت دهان به مشکل بر می خورند. در عین حال آن ها باید از داروهای ضدالتهابی و سرکوب کننده سیستم ایمنی هم استفاده کنند که نه تنها امکان دارد با جوش خوردن ایمپلنت تداخل پیدا کند بلکه سلامتی بافت های لثه ایمپلنت هم در آینده ممکن است با مشکل مواجه شود. پس باید مزایای ایمپلنت را با ریسک های آن برای بیمار در نظر گرفت و سپس اقدام به درمان کرد.

اپیدرمولیزبولوزا (EPIDERMOLYSIS BULLOSA): این بیماری ارثی و نادر می باشد. در آن پوست و مخاط تاولهایی میزند که پس از پاره شدن اسکار (جای زخم) به جا میگذارند. در اثر زخم های گوشه دهان وتشکیل اسکار، دهان کوچک می شود. ایمپلنت با میزان موفقیت بالا قابل انجام است

اسکلروزیس سیستمیک (systemic sclerosis): یک بیماری خود ایمنی که بافت های همبند ارگان های مختلف را درگیر می کند. این بیماری باعث اسکروزه شدن پوست و همچنین ارگان های دیگر(مثل ریه، قلب، سیستم روده ای معده) انجام می شود. بافت های دهانی شامل صورت ماسک زده (کشیده شده) لب نازک، دهان کوچک، چسبیدن زبان به کف دهان می باشد. دهان کوچک، محدودیت در بازکردن دهان و بزاق کم مانع بهداشت دهان می شوند.

پمفیگوس(PEMPHIGUS): یک بیماری پوستی مخاطی خود ایمنی که با زخم هایی بر روی پوست و مخاط مشخص می شود. در این بیماری تاول هایی برروی پوست و مخاط کل بدن (دهان ،بینی، مری، نای، ژنیتال) زده می شود که پس از ترکیدن اسکار (جای زخم) برجا می گذارد.

لوپوس اریتماتوز (LUPUS): یک بیماری خود ایمنی با اختلالات در عروق خونی و بافت های همبند می باشد که دارای دوره هایی از التهاب حاد و مزمن و وقفه هایی از رکود بیماری می باشد. به صورت عمده مفاصل ارگانهای داخلی و پوست را درگیر می کند. تظاهرات دهانی بصورت زخم های بدون درد می باشد. اکثر این بیماران از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند که باعث ایجاد عفونتهای قارچی در آنها می شود.

منبع: ایمپلنت در بیماران خود ایمنی اتوایمیون

[doctoraryam]

پیدایش انواع نخ های بخیه

در قرن بیستم از انواع نخ بخیه طبیعی مثل silk  وcotton  و linen استفاده می شد.

۱٫نخ بخیه سیلک:

مقاومت بالایی به پاره شدن دارد ولی باعث واکنش جسم خارجی در بدن می شود ولی به علت کشش مناسب آنها علیرغم عدم سازگاری مناسب با بافت های بدن بصورت گسترده استفاده می شوند. از معایب دیگر نخ بخیه سیلک کلونیزاسیون باکتریای برروی آن است. در نتیجه برای زمان طولانی نمی توان آنها را در دهان نگاه داشت.

۲٫نخ بخیه کات گوت (catgut):

این نخ از زیر مخاط روده گوسفند و گوساله تهیه می شود. در طی ۱۴-۶ روز این نخ قوام خود را از دست میدهد و مستعد به تحلیل آنزیماتیک می شود. آغشته کردن کات گوت به مواد شیمیایی نیز از تحلیل آن جلوگیری نمی کند. در بافتهای نرم این نخ باعث التهاب می شود در نتیجه در بسیاری از جراحی لثه دیگر استفاده نمی شود.

۳٫نخ بخیه سنتتیک (غیرطبیعی):

امروزه در جراحی های لثه نخ های سنتتیک بصورت غالب استفاده می شوند.

بر اساس نوع رفتار آنها به دو گروه تقسیم می شوند:

قابل جذب.

غیر قابل جذب.

یک تقسیم بندی دیگر آنها بصورت زیر است:

منوفیلامنت (تک رشته ای).

پلی فیلامنت (چند رشته ای).

بعلت اینکه نخ های پلی فیلامنت مستعد آلودگی و عفونت زخم هستند در نتیجه نخ های منوفیلامنت ارجح هستند. نخ سودومنوفیلامنت به نخ های پلی فیلامنتی گفته می شود که توسط یک لایه پوشانده شده و عملا تبدیل به یک رشته ای شده اند ولی دارای خصوصیات مناسبی نیستند و در حین عمل پوشش روی آنها معمولا کند می شود که تکه های کند شده باعث تحریک سیستم ایمنی و ایجاد التهاب می شوند.

از مزایای نخ های سنتتیک:

خصوصیات فیزیکی مطلوب.

سازگاری بافتی مناسب آنها.

موارد مورد استفاده برای نخ های سنتتیک:

آمین (پلی امید).

کربوهیدرات غیر اشباع (polyoletins).

الکل اسیید(پلی استر).

گلی کولیک اسید نیز که نوعی از پلی استر است (الکل و اسید).

نخ بخیه سنتتیک غیر قابل جذب:

مواردی که به صورت مرسوم برای نخ های منوفیلامان استفاده می شوند دارای قطر ۱/۰ تا ۰۱/۰ میلی متر می باشند و معمولا از جنس پلی آمید می باشند. معمولا در این نخها واکنش های بافتی نادر است.

منبع: انواع نخ بخیه ایمپلنت

[doctoraryam]

آیا ایمپلنت دردناک است؟

میزان درد حین جراحی

در کل طبق آمار قسمت بسیار زیادی از بیماران در حین جراحی هیچ دردی حس نمی کنند حدوداً ۱۰ درصد بیماران درد بسیار خفیف را حس می کنند که احتمالا به خاطر عدم انجام بی حسی مناسب می باشد. یک اشتباه شایع هم این است که بی حسی تمام نواحی که قرار است ایمپلنت شود با هم انجام می‌شود و ناحیه آخر ایمپلنت در لحظه کار، دیگر بی حسی خود را تقریبا از دست داده است.

میزان درد پس از عمل

بیشترین میزان درد بیمار مربوط به ۲۴ ساعت اول پس از جراحی می باشد و کم کم در روزهای بعد کاهش می یابد. تقریباً ۸۰ درصد بیماران در روز اول تجربه درد را خواهند داشت که معمولا با چند مسکن درد از بین میرود. بنابراین بیشترین میزان درد از ۶ تا ۲۴ ساعت اول است و اکثر بیماران آن درد را خفیف گزارش می کنند. سن به عنوان یک فاکتور مهم در ایجاد درد بیمار نقشی ندارد ولی جنسیت مهم است.  بانوان با احتمال بیشتری در ۲۴ ساعت اول درد را گزارش می کند.

در یک مطالعه دیده شده است که هر چه متخصص ایمپلنت ماهر تر و با تجربه تر باشد میزان درد پس از عمل کمتر خواهد بود. استفاده از پروتز موقت هم باعث ایجاد درد بیشتر در یک هفته اول می شود استفاده از ایمپلنت های جراحی هم باعث درد بیشتری می شود.

منبع: میزان درد ایمپلنت حین جراحی و پس از آن

[doctoraryam]

نتایج درمان ایمپلنت: موفقیت یا شکست

مطالعات زیادی برای بررسی میزان موفقیت یا شکست ایمپلنت صورت گرفته است. واژه موفقیت (success) دارای گستره وسیعی از معانی می باشد.

آلبرکسون (Albrektsson) موفقیت ایمپلنت را این گونه تعریف کرد:

شواهد کلینیکی و رادیوگرافی مبتنی بر جوش خوردن استخوان به ایمپلنت.

البته اخیرا همچین تعریفی به تنهایی قابل قبول نیست و صرف جوش خوردن ایمپلنت به استخوان  نمی توان آن را موفق تلقی کرد و باید از جنبه های مختلف بخصوص زیبایی و عملکرد در وضعیت مناسب و قابل قبولی از لحاظ بیمار و بهترین متخصص ایمپلنت قرار گیرد.

یک ایمپلنت موفق نباید درد یا عفونت داشته باشد.

شواهدی مبنی بر تحلیل استخوان نباشد.

التهاب لثه نداشته باشد.

بیمار راضی باشد.

پروتز (روکش) آن در وضعیت مناسبی قرار داشته باشد.

چنانچه ایمپلنت هرکدام از معیارهای بالا را نداشته باشد شکست خورده به حساب می آید و بسته به نظر دکتر ایمپلنت و بیمار باید درمان و یا در اکثر موارد خارج شود. پس باید در طرح درمان و اجرا آن یک تیم متخصص و قوی وارد عمل شود.

در مواردی به علت عدم تجربه و مهارت کافی شخص درمانگر امکان دارد که ایمپلنت به بعضی از ساختارهای مهم من جمله سینوس، عصب و یا حتی بقیه دندانها نزدیک شود که در این موارد هم علیرغم جوش خوردن ایمپلنت شکست خورده تلقی و باید خارج شود چون دردرازمدت می تواند آسیب های غیر قابل جبرانی وارد نماید.

منبع: نتایج درمان ایمپلنت

[doctoraryam]

پیوند استخوان چگونه انجام می شود

در مواقعی که استخوان بیمار از لحاظ کیفیت و کمیت حداقل استاندارد را برای کاشت ایمپلنت نداشته باشد، از پیوند استخوان بهره می بریم.

علل کافی نبودن استخوان ( تحلیل استخوان )

بیماری لثه.

بعضی افراد به صورت ژنتیکی استخوان های ظریفی دارند.

بعضی پس از کشیدن دندان به سرعت دچار تحلیل استخوان در آن ناحیه می شوند.

وقتی به صورت مادر زادی یک یا چند دندان در یک ناحیه وجود ندارد، بالطبع استخوان هم در آن ناحیه وجود ندارد.

در موارد ضربه.

در موارد پوکی استخوان شدید.

به صورت کلی از لحاظ زمانی، چند نوع پیوند استخوان داریم

پیوند استخوان همزمان با کاشت ایمپلنت.

پیوند استخوان چند ماه قبل از کاشت ایم��لنت.

پیوند استخوان همزمان

وقتی استخوان بیمار حداقل های لازم برای کاشت را دارا باشد، ولی نیاز به کمی تقویت استخوان دارد، به صورت همزمان در همان جلسه کاشت، پیوند استخوان هم انجام می شود.

پیوند استخوان چند ماه قبل از کاشت

وقتی استخوان حداقل طول و عرض لازم را برای کاشت ندارد، باید در ابتدا پیوند استخوان را انجام داد و بسته به وضعیت فک، ۳ تا ۶ ماه بعد، عمل کاشت انجام شود.

پیوند استخوان به چند روش انجام می شود

اتوگرفت ( استخوان خود بیمار )

آلوگرفت ( استخوان انسان دیگر )

زنو گرفت ( استخوان از گونه دیگر )

آلوپلاست ( مواد سنتیک )

اتو گرفت:

بهترین نتیجه را دارد و استاندارد طلایی پیوند استخوان است. دارای دو منبع داخل دهانی و خارج دهانی می باشد.

منابع داخل دهانی: ناحیه چانه، ناحیه دندان آسیای سوم ( عقل )، حفره دندان کشیده شده، ناحیه راموس فک می باشند که تا حدودی محدودیت در میزان برداشت دارد.

منابع خارج دهانی: معمولا به صورت روتین نیاز به منابع خارج دهانی نمی باشد، مگر در نقایص بسیار شدید فکی که نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد که می تواند از استخوان های لگن، پا و یا جمجمه به دست آید.

توجه داشته باشید که کیفیت استخوان داخل دهانی بسیار بالا تر از خارج دهانی است.

آلوگرفت:

این استخوان ها به صورت پک در شیشه های مخصوصی قرار دارد که استریل و منجمد شده می باشد. معمولا نسبت به روش اتوگرفت، روش آسان تری می باشد.

زنو گرفت:

از حیوان های مختلفی مثل: گاو، خوک، شتر و … تهیه می شود و همان مراحل انجکاد و استریلیزاسیون بر روی آن انجام می گیرد.

این روش هم معمولا خطری ندارد و بهترین نوع آن BIO-OSS می باشد.

آلوپلاست ( مواد سنتیک ):

از لحاظ کیفیت، پایین تر از استخوان های ذکر شده می باشد. اما از لحاظ بی خطر بودن در حد استخوان خود بیمار است.

این مواد به صورت یک داربست (  Filler) عمل کرده و پس از مدتی با استخوان های بیمار جایگزین می شود ( جایگزین استخوان فرد خواهد شد ).

منبع: پیوند استخوان برای کاشت دندان

[doctoraryam]

هدف نهایی در درمانهای ایمپلنت

هدف نهایی درمان های ایمپلنت بازسازی بافت های از دست رفته و دندانها می باشد و در نهایت بدست آوردن اهداف زیر:

عملکرد مناسب.

زیبایی.

ماندگاری درمان.

ایمپلنت و استخوان پیرامون آن نیاز به یک طرح درمان دقیق دارند برای اینکه در آینده بتوانند در مقابل نیروهای جویدن مقاومت کنند.

مفهوم All on fonr در ایمپلنت

اخیرا مفهوم های جدیدی نیز در دندانپزشکی ایمپلنت مطرح و اجرا شده اند که در آنها کل روکش ها (پروتز) برروی چهار و یا حتی سه ایمپلنت قرار میگیرند که اجرای آنها مستلزم تجربه و مهارت کافی می باشد. نکته مهم در مورد این درمان ها این است که برای تمام بیماران کاربرد ندارند و فقط در موارد خاص قابل انجام  می باشد. ملاحظات اولیه درمورد آناتومی دندان ها و کاربرد آنها و روابط قرار گیری آنها نسبت به هم کمک بزرگی در فهم اکلوژن ایمپلنت می نماید.

اکلوژن و اصول آن

اکلوژن به طریقه قرار گیری دندان ها در ارتباط با هم گفته می شود (چیدمان دندانها).

اصول:

دندانهای انسان ها از میمون ها در طی ۶ میلیون سال شکل گرفته است. دندانهای آسیاب در گذشته هم وجود داشته اند ولی دندانهای نیش کوچک تر شده اند و دیگر برای کشتن به کار نمیرود. در شکل دندان های قدامی (اینسایزورها) هم تفاوتی ایجاد نشده است.

انتقال نیروی جویدن به اسکلت صورت

دندانهای خلفی غذا را آسیاب و آماده برای بلع می نمایند. صورت به گونه ای طراحی شده است که استخوان های گونه (زایگوما) بیشترین میزان نیروها را در ناحیه دندانهای آسیاب تحمل می نمایند. در ناحیه قدام فک بین ریشه های دندان ها و حفرات سینوس و بینی استخوان وجود دارد که نیرو های حاصل از جویدن در ناحیه قدام به آنها منتقل می شود. دندانها در فک پایین توسط استخوان بسیار محکم تری نسبت به فک بالا احاطه و ساپورت می شوند. میزان ترابکولا ها در استخوان در قدام فک کمتر از خلف فک می باشد. همچنین میزان ترابکولای استخوان فک پایین  بیشتر و ضخیم تر از فک بالا است.

روابط فک بالا و پایین

به صورت نرمال دندانهای فک بالا کمی بیرون تر از دندانهای فک پایین قرار دارند. به این نوع رابطه بین فک بالا و پایین کلاس ۱ فکی گفته می شود. در صورتی که فک بالا عقب تر از فک پایین باشد کلاس ۳ می باشد و در صورتی که فک بالا بسیار بیرون زده تر از فک پایین باشد به آن کلاس۲ گفته می شود.

اجزاء اصلی اکلوژن (چیدمان دندانها)

چالش ایمپلنت در اکلوژن:

جایگزینی دندان توسط ایمپلنت در همچین سیستم پیچیده فکی کاری بسیار چالش برانگیز است و نیاز به دقت نظر و مهارت و تجربه دارد.

اکلوژن دارای ۳ جزء اصلی می باشد:

ساپورت خلفی.

ابعاد ورتیکال (ovd).

راهنمای قدامی و مرکزی.

ساپورت خلفی:

ساپورت خلفی تکیه گاهی برای تحمل اکثر نیروهای جویدن است و در عین حال تامین کننده ابعاد عمودی فک نیز میباشد.

راهنمای غیر مرکزی:

راهنمای غیر مرکزی یک رابطه تماسی دینامیک است که در آن دندان ها از حالتی که برروی هم قرار داند (MI) به هر طرف می لغزند و به حالت لب به لب قرار میگیرند.

راهنمای قدامی (overlap):

میزان پوشانندگی دندانها برروی هم تایین کننده میزان جدا شدن دندانهای خلفی در حین حرکات قدامی و لترالی می باشد.

منبع: هدف نهایی در درمان ایمپلنت

[doctoraryam]

ایمپلنت در بیماران با سابقه بیماری لثه

گونه ای باکتریایی اطراف دندان و اطراف ایمپلنت ۶ ماه پس از گذاشتن روکش یکسان هستند. درمان های حمایتی پس از گذاشتن ایمپلنت (جرم گیری و معاینات دوره ای) در بیماران با تاریخچه بیماری لثه می توانند باعث سلامتی بافت های اطراف ایمپلنت و جلوگیری از تحلیل استخوان شود و در معاینات دوره ای باید مرتبا تاکید بر بهداشت بهتر و تکرار روش های کنترل پلاک و بهداشت شود. در عمل دیده شده است که بیمارانی که معاینات دوره ای انجام نمیدهندو بهداشت را پیشه پا افتاده می انگارند درجات بیشتری از مشکلات در اطراف ایمپلنت خواهند داشت .

به صورت کلی در صورت شروع بیماری های لثه اطراف ایمپلنت های با سطوح خشن احتمال پیشرفت و سرعت بیشتری در بیماری خواهند داشت. بیمارانی که ایمپلنت می گذارند باید بهداشت دهان خود را بصورت خوب رعایت کنند. وجود جرم و پلاک نه تنها در دراز مدت باعث بیماری های لثه می شود حتی در کوتاه مدت هم باعث عدم جوش خوردن استخوان به ایمپلنت و شکست درمان می شود.

بنابراین برداشت مکانیکی جرم و پلاک (توسط مسواک و نخ دندان ) مهم ترین عامل در جلوگیری از ایجاد بیماری های لثه در اطراف دندان و ایمپلنت می باشد و استعداد ذاتی به بیماری های لثه در مقام دوم پس از آن قرار داد ( یعنی بهداشت مهم تر است ). نیاز به معاینات دوره ای بر اساس شدت و وسعت بیماری و فاکتور های دخیل در بیماری متفاوت است.

منبع: ایمپلنت بیماران با سابقه بیماری لثه

[doctoraryam]

آیا ایمپلنت را می توان به دندان متصل کرد؟

مزایای اتصال ایمپلنت به دندان

از محاسن اتصال ایمپلنت به دندان باز شدن دست بهترین متخصص ایمپلنت در انواع پروتزهایی است که می تواند به بیمار بدهد و احتمال نیاز به سینوس لیفت و خیلی از پیوند های استخوان کاهش می یابد. وجود دندان در یک پروتز باعث احساس فشار توسط آن پروتز می شود چون ایمپلنت ها هیچ گونه حسی ندارند. از مزیت های دیگر پایین آمدن هزینه درمان برای بیماران می باشد.

معایب اتصال ایمپلنت به دندان

دندان سالم حدود ۲۰۰ میکرون (۲/۰ میلی متر) حرکت می کنند ولی حرکت ایمپلنت کمتر از ۱۰ میکرون است و این حرکت به خاطر انعطاف استخوان است. بنابراین وقتی ایمپلنت به دندان متصل باشد اختلاف در حرکت دندان و ایمپلنت باعث می شود که دندان بدرون حفره خود فرو برود. پروتز به صورت کانتی لور (یکطرفه) قرار گیرد که این باعث می شود استرس بروی ایمپلنت افزایش یابد و باعث ایجاد مشکلات بیولوژیکی و تکنیکی شود.

اما این مسئله همچنان مورد توافق همگان نیست و خیلی افراد اظهار می دارند که درست است که ایمپلنت به اندازه دندان حرکت ندارد ولی این توسط انعطاف استخوان و انعطاف خود قطعات ایمپلنت و حتی انعطاف چسب روکش ایمپلنت تا حد زیادی جبران می شود و بعضی مطالعات هم نشان داده اند که در این حالت نیرو هم به دندان و هم به ایمپلنت وارد می شود و ایمپلنت متحمل نیروی اضافه نمی شود.

مشکلات اتصال ایمپلنت به دندان

مشکلات تکنیکی: مشکلات تکنیکی شامل آسیب به دندان یا ایمپلنت اجزای ایمپلنت و روکش های آن ها می باشد. اینطور فرض شده است که وقتی نیرو وارد می شود چون دندان حرکت دارد از نیرو فرار می کند و بیشتر نیرو توسط ایمپلنت تحمل می شود. بنابراین استفاده از اتصالات غیر سخت برای جلوگیری از این مشکل پیشنهاد شده است که البته این خود باعث ایجاد مشکلات دیگری من جمله انتروژن ( به داخل حفره فرو رفتنی دندان )می شود.

انتروژن دندان (فرورفتنی): وقتی یک ایمپلنت به یک دندان متصل می شود، احتمال فرورفتن دندان به درون حفره حدودا ۳ تا ۵ درصد می باشد و بعضی اظهار کرده اند که ۵۰% از انیتروژن ها در افراد با عادات پارافانکشنال (دندان قروچه ) بوجود می آید. خیلی از دانشمندان اظهار کرده اند که اتصالات غیر سخت (Stress_ breaking ) باعث انیتروژن بیشتری نسبت به اتصالات سخت می شوند. اگر از اتصالات سخت استفاده شود تفاوتی در نوع پروتز ایمپلنت (پیچ شونده وسمان شونده) وجود ندارد.

منبع: اتصال ایمپلنت فوری به دندان

[doctoraryam]

عدم جوش خوردن ایمپلنت به چه دلیلی اتفاق می افتد؟

عدم جوش خوردن ایمپلنت به ندرت اتفاق می افتد و می تواند علل مختلفی داشته باشد:

یکی از آن ها حساسیت ذاتی شخص می باشد این نوع عدم جوش خوردن به علت پاسخ های ایمنی بدن میزبان به ایمپلنت می باشند. برای بررسی این احتمال این مهم است که خصوصیات ذاتی افرادی که تجربه عدم جوش خوردن ایمپلنت را داشته اند بررسی شود تا فاکتور هایی که می تواند بر روی جوش خوردن استخوان به ایمپلنت تاثیر بگذارند شناسایی شود. سیستم ایمنی در تنظیم بالانس سیتوکین ها و عوامل التهابی نقش دارد. بر اساس شرایط محیطی دهان (وجود میکروب ها در حفره دهان) پاسخ ایمنی و شدت آن متغیر می باشد که این فاکتور های التهابی بر روی جوش خوردن ایمپلنت و ترمیم زخم تاثیر می گذارند.

در گذاشتن ایمپلنت پروسه جراحی باعث تحریک پاسخ های التهابی اولیه (ترشح سایتوکاین ها واینترلوکین ها) می شود. انواع اینترلوکین نقش مهمی در استخوان سازی بازی می کنند (IL6) در حالی که بعضی از انواع اینترلوکین به عنوان یک عامل ضد التهاب وارد عمل می‌شوند مثل اینترلوکین ۱۰(IL10). اشکال مختلف،  IL6  و IL2 در افراد مختلف همراه با افزایش استعداد به واکنش های التهابی و بیماری های لثه می‌شود.

افزایش سطوح واسطه های التهابی در افراد با عفونت های موضعی یافت شده است که باعث بد تر شدن تحلیل استخوان و تهدید کننده موفقیت ایمپلنت می باشد به علاوه شرایط التهابی بر روی توازن و بالانس دیگر مولکول های درگیر در متابولیسم استخوان مثل ماتریکس متالوپروتئیناز ها(MMPS) و بازدارنده های آن ها می شود. انواع متعدد MMP (واسطه های التهابی ) همراه با بیماری های متعدد لثه واستخوان می باشد و حضور آن ها باعث می شود که مایع لثه باعث بیماری‌های لثه اطراف ایمپلنت و متعاقباً تحلیل استخوان شود.

ارتباط میان ثبات اولیه ایمپلنت و کیفیت استخوان کاملاً ثابت شده است بنابراین تجربه و مهارت بهترین متخصص ایمپلنت و روش های جراحی که او به کار می برد و کیفیت ایمپلنت (نوع برند ) تاثیر بسیار زیادی بر روی بقاء آن در دراز مدت دارد. بنابراین تکنیک هایی که باعث افزایش سطح تماس ایمپلنت با استخوان می شوند کاملا بر روی بقاء ایمپلنت تاثیر گذارند.

اکثر شکست های ایمپلنت قبل از نصب روکش اتفاق می‌افتد ( حدود ۸۲ %) که نشان دهنده نقش ناحیه گیرنده ایمپلنت در پروسه جوش خوردن می باشد.

منبع: دلیل عدم جوش خوردن ایمپلنت

[doctoraryam]

ملاحظات پروتزی برای موفقیت ایمپلنت های تک دندان

از قدیم درمان یک تک دندان از دست رفته یا بر اساس تراش دندان های مجاور بوده یا به وسیله پروتز های متحرک لثه دار (فیلیپر) تا زمانی که در اوایل ۱۹۸۰ استفاده از ایمپلنت های دندانی برای جایگزین تک دندان همه گیر شد. طول عمر ایمپلنت ها و دندان های متکی بر روکش مشابه است و حدود ۱۰ سال می باشد با این تفاوت که در ایمپلنت نیاز به تخریب دندان‌های مجاور نیست. میزان بقاء تک دندان ایمپلنت در ۵ سال حدود ۹۵% ذکر شده است اگرچه ایمپلنت های دندانی بقاء بسیار عالی دارند ولی در عین حال دارای مشکلات بیولوژیکی و تکنیکی در مقایسه با روکش های متکی بر دندان هستند.

هدف از قالب گیری چیست؟

هدف از گرفتن قالب انتقال دقیق موقعیت ایمپلنت و موقعیت آن نسبت به دندان ها و ساختار های مجاور به لابراتوار می باشد. یک قالب دقیق یکی از فاکتور هایی است که می تواند از بسیاری از مشکلات بعدی جلوگیری کند. پیشنهاد می شود برای هر بیمار از وسایل قالب گیری اختصاصی  (Customize)استفاده کنید و در عین حال متصل کردن (Impression coping) ها به هم به وسیله یک رزین مثل دورالی(Duralay) باعث دقیق تر شدن قالب می شود.

اتصال اباتمنت به ایمپلنت

اباتمنت به اشکال مختلف می تواند متصل شود. اتصال داخلی (internal connection) باعث کاهش مشکلات به علت پخش نیرو ها به درون بدنه ایمپلنت می باشد.

اتصال اباتمنت به پروتز (روکش)

بعضی از متخصصین ایمپلنت بر این باورند که طریقه اتصال اباتمنت به روکش بر روی نتیجه نهایی و کارکرد ایمپلنت در دراز مدت تاثیرگذار است به هر حال دو طریقه موجود است:

از طریق پیچ.

از طریق سمان (چسب).

حسن روش پیچ شونده قابلیت بازیابی ساده آن است یعنی هرگاه که بهترین متخصص ایمپلنت بخواهد با باز کردن این پیج می تواند روکش را ازایمپلنت  جدا کند. از مزایای نوع سمان شونده قیمت پایین تر، پیچیدگی کمتر و زیبائی بیشتر می باشد. کلا ساختن نوع سمان شونده  بسیار ساده تر از نوع پیچ شونده است. از نظر التهاب و خونریزی و تجمع پلاک و جرم تفاوتی بین انواع سمان شونده و پیچ شونده دیده نشده است.

منبع: ملاحظات پروتزی ایمپلنت تک دندان