kouters

[kouters]

Een lijst positieve dingen die nu gebeuren

Soms is het lastig om positief te blijven. Maar juist in tijden van nood gebeuren er veel positieve dingen. Alleen, al dat positiefs wil nog wel eens ondersneeuwen in de constante stroom aan slecht nieuws op de nieuwssites. Daarom hier een lijst om blij van te worden.

Er werd gisterenavond om acht uur uitbundig geklapt vanaf de balkons in onze buurt. Dat had ik niet verwacht. Het was zo aanstekelijk dat ik – ik was het vergeten – begon mee te doen.

KPN heeft voor niks een zwik extra tv-zenders beschikbaar gesteld om de tijd door te komen. Nick Toons is hier thuis met gejuich ontvangen. Met klassiekers als Sponge Bob en Fairly Odd Parents.

Er komen noodfondsen en noodoplossingen, zelfs voor freelancers als ik. Boetes en rentes worden verlaagd door leningverstrekkers.

Voor theaterliefhebbers. Er verschijnen tientallen theatervoorstellingen gratis online. Protip: Wie is er bang voor Virginia Woolf? van Dood Paard of met kinderen, tijdens het thuisscholen: Jabber van Kwatta, of alles van de Theatertroep.

Online theaterlessen voor jonge kinderen door Buro Bis.

Een masterclass scenario schrijven door Willem Bosch.

Gratis kinderoppas.

Gratis spelletjes aan huis bezorgd, yoga-les, maatschappelijke hulp bij Corona-angst (telefonisch) of kindertekeningen in de bus.  

Er gebeurt vast nog veel meer positiefs de komende weken. Als je nog een tip hebt, zet ik hem erbij.

[kouters]

Een schooltje beginnen

Vandaag gaan we een kleuterschooltje beginnen. We doen alleen groep 2. En misschien een beetje groep 1. Er is al een flipboard (lag nog in de berging). We hebben twee tablets besteld. We hebben een rooster gemaakt voor dag 1. Morgen zien we verder.

We hebben twee kinderen op ons schooltje, onze eigen kinderen (3 en 5). We hebben een juf en een meester, die samen de klas delen. Die meester ben ik. Ik heb er zin in.

Vandaag begint mijn eerste les met buitenspelen, tussen 9 en 10. Dan is het een kwartiertje fruit eten en daarna gaan we weektaken bedenken, een stapel gelamineerde kaarten maken met daarop educatieve opdrachten waarvan ze er iedere dag eentje moeten maken. Net als op de echte school. Dan lunch en daarna neemt de juf het klasje van me over.

We zullen de komende weken gaan werken met klei, tekenspullen, verf, puzzels en speelgoeddieren. We gaan dansen (online lessen), rekenen en taal leren via Squla (of een goedkoper alternatief als ik dat vind), klusjes doen in en om het huis (handig!), theater maken, hardlopen, een spreekbeurt doen, verhalen verzinnen, plantjes planten op het balkon, koken en hopelijk vaak genoeg ook even niks.

Als iemand nog andere ideeën of tips heeft hoort deze kersverse meester die graag.

[kouters]

Slecht nieuws

Slecht nieuws. Het Coronavirus verspreidt zich steeds verder over de wereld. De beurzen kelderen dagelijks met nieuwe records. We worden allemaal met lichte dwang richting een vrijwillige semi-quarantaine gedreven, waardoor sommigen van ons tijdelijk geen werk en geen inkomen meer hebben. Winkels raken leeg.

Soms lijkt het alsof er geen redden meer aan is. Ik zit nu ook thuis, ik heb aandelen, ik heb minder werk. Het wc-papier raakt langzaam op (grapje).

Maar ik maak me er niet druk over. Het heeft geen enkel nut om je druk te maken over zaken die buiten je macht liggen. Je kan er niks aan doen. Focus daarom op andere, positieve, creatieve dingen. Nieuwe klussen, nieuwe hobby’s.

Een ding kan ik wel doen en dat is minder slecht nieuws kijken. Als er iets slecht is voor je gezondheid dan is het wel een overdosis aan nieuws. Zeker in crisistijden als deze, wanneer alle media vol op het orgel gaan. ‘Nieuws is voor het brein wat suiker is voor het lichaam’ schrijft de Zwitserse auteur Rolf Dobelli in zijn boek Het Nieuwsdieet, waarin hij pleit voor het radicaal stoppen met nieuws volgen. Nieuws, vooral het slechte, is verslavend.

De telefoon speelt hierin een belangrijke rol. Pushberichten, krantenapp’s, dagelijkse nieuwsbrieven, updates, breaking news, Twitter, Facebook, de hele dag door word je gebombardeerd met slecht nieuws. Ik heb het allemaal uitgezet. Of in ieder geval de drempel om te kijken hoger gemaakt. Dit is volgens mij het beste dat je nu voor je eigen gezondheid kan doen.

[kouters]

Dit heb ik bereikt na een week om half zes opstaan

Ik gaf mezelf vorige week een uitdaging. Lukt het me om elke dag om 5 uur op te staan? Kan ik van een avondmens veranderen in een ochtendmens?

Dit zijn de resultaten:

Zaterdag: 5:55

Zondag: 6:25

Maandag: 6:15

Dinsdag: 5:25

Woensdag: 5:35

Donderdag: 5:35

Vrijdag: 5:45

Zaterdag: 5:35

5 uur is niet gelukt. Dat is niet erg. De tweede helft van de week ben ik behoorlijk consistent anderhalf uur voor de rest van het huis opgestaan. Totaal aan extra tijd deze week: negen en een half uur!

Dat zijn negen en een half uur die ik anders in de avond ervoor goeddeeld op mijn telefoon of naar de tv starend had doorgebracht. Pure winst dus.

Ben ik nu geen avondmens meer? Vooruit, misschien was ik al een tijdje een tussenmens door tussen 7 en 8 op te staan, maar toch. Ik ben nu absoluut een ochtendmens geworden. Het is heerlijk om voor de dag uit een klusje te hebben gedaan.

Dit heb ik met al die extra tijd gedaan:

Koffie gedronken.

8 blogjes geschreven, zoals deze (recursief linkje. Nerdy!)

Begonnen met een online cursus Frans.

Gewerkt aan dit artikel voor de Volkskrant.

Een brief geschreven aan een vriend.

Begonnen met handelen op Marktplaats.

Laptop opgeruimd.

Gelezen (De Zwarte Zwaan: De impact van het hoogst onwaarschijnlijke van Nassim Nicholas Taleb.)

Wat ik niet gedaan heb, maar wel van plan was: sporten. Ik wilde gaan hardlopen. Maar vooralsnog is dat een stap te ver. Geeft niet. De marathon van Amstelveen volgende week is toch afgelast.

De komende weken worden interessante tijden. Ik ga door met mijn zelfverkozen laatnachtelijke afzondering. Ik houd half 6 voorlopig aan als wektijd. 

Ik heb het virus van het minimalisme ook te pakken en ga veel meer spullen wegdoen of verkopen op Marktplaats (iemand behoefte aan een racefiets?). 

En ik ga stukjes blijven schrijven op deze blog, om mezelf elke ochtend een doel te geven. Misschien dat het ook tijd wordt om de vormgeving en functionaliteit van deze blog wat meer aandacht te geven. Zoals het een professionele influencer betaamt. Of zitten jullie niet te wachten op dagelijkse stukjes?

[kouters]

Iets maken met mijn eigen handen

Ik zou iets willen kunnen maken. Met mijn handen bedoel ik.

Ik kan eigenlijk niks maken. Ik heb het nooit goed geleerd. Vroeger op school had ik handenarbeid. Dat waren niet mijn favoriete lessen. Ik heb daar nooit iets gemaakt waar ik trots op was. Wát maakten we eigenlijk bij handenarbeid? Ik heb geen idee meer.

Op de basisschool hadden we een tijdlang breiles. We moesten een sjaal breien. Ik was een jaar of acht. Het werd de kortste sjaal ooit. Maar het lukte wel, en ik herinner het me nog.

Toen ik in de twintig was, werkte ik een paar jaar bij de Praxis, achter de kassa. Dagelijks kwamen er mensen langs mijn kassa met planken, latjes, schroeven, scharnieren, houtlijm, verf en gereedschap. Ik had respect voor die mensen. Die gingen allemaal iets maken. Misschien was het een muur of anders een stoel, een boekenkastje of desnoods een nutteloos kunstvoorwerp. Dat wilde ik ook wel.

Ik heb toen nog op internet naar simpele bouwinstructies gezocht voor een stoel of een tafel. Maar we hadden geen stoel of tafel nodig. Ik kocht nooit planken, latjes en een handvol schroeven bij mijn eigen kassa. Ik durfde het niet.

Laatst zag ik het programma Next in Fashion op Netflix, waarin talentvolle topontwerpers het tegen elkaar moeten opnemen. Ik heb niks met mode. Dat dacht ik tenminste, totdat ik deze mensen bezig zag en hoe ze binnen luttele uren de mooiste kleding in elkaar flansten.

Ik moest denken aan mijn vader die ik twintig jaar geleden regelmatig achter de naaimachine zag zitten. Kussens, lakens, theedoeken, herstelde kleding, gordijnen, van alles kwam er onder vandaan. Ik herinnerde me ook het gehannes met de draad en de onderdraad en de spoel en de naaikop en ik weet allemaal niet hoe het weet. En toen kreeg ik de onweerstaanbare behoefte om het zelf eens te proberen. Hoe moeilijk kan het zijn, een T-shirt in elkaar naaien?

Ik vroeg mijn vader of hij die naaimachine nog heeft. Ja hoor, die stond nu op zolder. Ik mocht hem de volgende keer zo meenemen. Ik hoop dat ik het ga doen.

[kouters]

Mislukken

Ik verkocht gisteren mijn fietscomputer op Marktplaats. Hij was nog Zo Goed Als Nieuw, helaas. Daarom was ene ‘Marcel’ er natuurlijk ook als de kippen bij om hem voor een prikkie van mij over te kopen.

Ik had mijn fietscomputer nog maar een paar dagen, toen ik besloot te stoppen met wielrennen. Nou ja, dat besloot ik niet, dat ging vanzelf. Ik was gevallen. Ik sneed een bocht in Spaarndam niet goed aan en reed tegen een geparkeerde auto aan. Ik viel. Er was geen schade, wel een beetje bloed rond mijn knie. Gefrustreerd reed ik naar huis. Ik stak door rood over op de Haarlemmerweg, waardoor een auto vol in de remmen moest, van me af stuurde en zachtjes mijn achterwiel aantikte. De door het open raampje scheldende vrouw keurde ik geen blik waardig. Ik was vernederd en boos en wilde hier niks mee te maken hebben.

Wielrennen is niet mijn sport. Dat begreep ik toen. Een paar maanden later ben ik gaan hardlopen. Dat was twee en een half jaar geleden Volgende week ren ik mijn tweede marathon. Soms moet je eerste ergens in mislukken, voordat je ergens anders goed in wordt.

Toch wilde ik mijn fietscomputer lange tijd niet wegdoen. Hij was nog Zo Goed Als Nieuw. En stel dat ik weer begin. Maar ik begon nooit meer. Gisteren merkte ik hoe goed het voelt om dat soort onafgemaakte eindjes in mijn leven weg te doen.

Gestructureerd als ik ben, heb ik gelijk een lijstje gemaakt met andere ongebruikte spullen die ik kan verkopen. Er staan al 35 dingen op.

Bovenaan de lijst staat nu mijn racefiets. Die had ik ook nog.

[kouters]

Minimalisme voor je laptop

Ik hou van minimalisme. Ik hou niet van opruimen, maar wel van minimalisme. Dus als ik het minimalisme noem, lukt het me altijd wonderwel op om te ruimen. Vanochtend was mijn laptop aan de beurt. Dit heb ik in twintig minuten gedaan:

E-mail: Alle nieuwsbrieven opgezegd. En ook alle andere automatische notificaties die in mijn e-mail terechtkwamen. Twitter, Slack, mijn bank, alles. Als een bericht belangrijk genoeg is, bereikt het me toch wel.

Bureaublad: Helemaal leeg gemaakt, op knoppen voor de drie meest gebruikte applicaties na: Word, Chrome en Spotify.

Browser: Alle bookmarks opgeschoond, op de sites die ik dit jaar heb bezocht na. Internetgeschiedenis en tijdelijke bestanden opgeschoond.

Bestanden: Al mijn bestanden staan in ‘the cloud’, OneDrive in mijn geval. Dus ik kon alles dat om onduidelijke redenen toch op mijn computer stond, verwijderen.

Nu kijk ik naar een leeg scherm. Tijd om alles weer op te vullen.

[kouters]

30K

Ik ben vandaag 14.086 dagen oud. Dat vertelde mijn browser me vanochtend. En ook dat ik dus waarschijnlijk nog 15,914 dagen te leven heb. Het blauwe balkje eronder is bijna voor de helft volgelopen.

Dat blauwe balkje is mijn leven. Het helpt me om uitstelgedrag tegen te gaan. Soms heb ik last van uitstelgedrag. Dat is ook een reden dat ik vroeg ben gaan opstaan.

Ik heb de Google Chrome-app 30K geïnstalleerd, gemaakt door Edward Butler. Butler gaat ervan uit dat ieder mens (gemiddeld genomen) 30.000 dagen leeft. Zijn programaatje toont elke keer als ik een tabblad open, hoe ver ik inmiddels (gemiddeld genomen) ben in mijn leven.

Dat is niet confronterend, nog niet tenminste. Ik heb vooralsnog tijd zat. Elke dag eentje minder.  

[kouters]

Routine

Zonder een goede routine is het erg lastig om vroeg op te staan. Er moet een reden zijn, anders kan ik net zo goed blijven liggen. Ik moet de avond ervoor zin hebben in wat ik de volgende ochtend ga doen. Dit is wat ik doe als ik vroeg opsta.

Niet snoozen. (Vandaag mislukt.)

Een glas water drinken. Daarvan verdwijnt de ergste sufheid.

Koffie zetten. Ik hou van koffie. Alleen de geur al.

Bewegen. Ofwel door de kamer lopen. Ooit wil ik gaan hardlopen op dit tijdstip. Buiten natuurlijk.

Licht. Een mens heeft licht nodig.

Een paar gedachten opschrijven voor dit blog.

Nog iets lezen.

Me goed voelen dat het weer gelukt is.

[kouters]

Poes

Vanochtend was het wel heel moeilijk om vroeg op te staan. Misschien had ik gisteren niet uit eten moeten gaan, een fles wijn moeten drinken en om half een naar bed moeten gaan?

Het is nog even wennen, dit nieuwe zelfopgelegde ritme.

Iemand zei me gisteren dat dit een slecht plan is. Door elke dag om 5:00 op te staan raak je ‘uit fase’. Dat is ongezond, en je functioneert er slechter door. Waarom die extreme discipline? Zoals met alles in het leven geldt ook hier: met mate.

Ik denk dat ze gelijk heeft wat betreft dat laatste.

Ik denk niet dat het onmogelijk of ongezond is om je ritme aan te passen. Twee keer per jaar de klok een uur verzetten, is ook nog nooit iemand dood aan gegaan. 

Vanochtend ging de wekker weer om 5:55. Twintig minuten later stond ik in de woonkamer voor het raam. Ik zag een rat, twee jonge, grijze zwanen en een poes.

[kouters]

5 uur

Ik ben geen ochtendmens. Slapen is een van mijn favorietste bezigheden. Ik kan het ook heel goed. Uitslapen is een hobby.

Waarom ben ik dan vandaag vrijwillig om 5:55 opgestaan?

Omdat ik mezelf een uitdaging heb gegeven: een week lang elke dag om 5 uur opstaan.

Normaal sta ik tegenwoordig op tussen 7 en 8 uur. Jonge kinderen, de basisschool, werk en het feit dat ik geen twintig meer ben, brachten me op dat ritme. Het is een prima ritme. Een stuk vroeger dan toen ik nog studeerde, maar desalniettemin prima. Soms ben ik niet te genieten om 7:00, maar dat gaat na een kop koffie wel over.

Toen ik jonger en nog zonder verantwoordelijkheden leefde, kon ik regelmatig door de week uitslapen tot 10 uur. O, wat een heerlijk leven was dat. Maar ik had verder ook nagenoeg niks te doen.

Een paar dagen geleden ontdekte ik deze blog van ‘5am joel’ en werd ik enorm geïnspireerd. Joel was ooit ook geen ochtendmens. Toen begon hij elke dag op te staan om 5:00. Volgens hem is het ‘extremely difficult yet extremely rewarding’. Toen ik dat las, was ik om. Meer motivatie heb ik niet nodig. Als ik ergens van houd, naast slapen, dan is het wel een goede uitdaging.

Elke dag stuurt Joel om 5:30 een inspirerende e-mail rond naar zijn mailinglijst. Door zichzelf deze taak te geven en zichzelf zo te dwingen elke dag publiekelijk in te klokken, hield hij het in het begin vol.

Vandaar dit blogje.

Vandaag ben ik begonnen. 5:55 is de eerste stap. De komende dagen bouw ik geleidelijk op naar 5:00. Dit betekent ook dat ik iedere avond om uiterlijk 10:00 naar bed moet. Liever eerder. Dat is het extremely difficult-gedeelte van de uitdaging.

Een aantal dingen die ik (op den duur) hoop te bereiken met deze uitdaging:

·       Meer productiviteit (deze blog!)

·       Beter humeur als om 7 uur de kinderen door de deur breken

·       Meer boeken lezen

·       Meer sporten

Als ik na een week aantoonbaar resultaat zie, dan ga ik er gewoon mee door.

[kouters]

Gek

Vandaag deed ik iets geks.

Ik ging hardlopen. Dat is niet gek. Maar wat ik deed toen ik wegrende op mijn vaste startpunt tegenover ons huis, is dat wel. Ik strekte mijn benen, ik zette Strava aan en ik begon te rennen, niet naar rechts, maar naar links.

Hardlopen doe ik sinds 2017. Daarvoor sportte ik niet. Maar dan ook echt nooit. Als kind had ik al een hekel aan sport. Voetbal was voor een ander type jongens. Gymles was het vervelendste lesuur. Ik at redelijk gezond. Ik was niet dik. Prima toch?

Toch begon ik in augustus 2017 met hardlopen, op mijn zesendertigste verjaardag. Een paar dagen daarvoor zag ik Dafne Schippers wereldkampioen worden op de 200 meter, maar of dat er iets mee te maken had, weet ik niet. Ik wilde het gewoon proberen. Experimentje. Ik doe het nog steeds, dus het experiment is geslaagd.

Ik hou van experimentjes. Vandaag besloot ik om mijn vaste rondje van vijf kilometer, dat ik al ruim twee jaar loop, tegen de richting in te lopen. Als je op de kaart kijkt, liep ik vandaag met de klok mee rondom de Erasmusgracht, in plaats van tegen de richting in.

Waarom? Geen idee.

Ik weet wel dat het soms ontzettend bevrijdend kan zijn om vaste patronen te doorbreken. Ik doe het eigenlijk veel te weinig. Als fanatiek sporthater gaan hardlopen, bleek een uitstekend idee. Ik ontdekte een sport die ik wél leuk vind.

Mijn vaste hardlooprondje tegen de richting in lopen, was ook interessant. Straten waar ik al honderd keer kwam, voelden als onbekend terrein. Tot twee keer toe nam ik een verkeerde afslag, waardoor het rondje 500 meter langer werd. Psychologisch was dit loopje ook anders dan normaal. Waar het normaal voor mijn gevoel in het begin altijd te snel gaat en aan het eind te langzaam, was dit nu precies andersom. Ook zag ik huizen en woonboten die ik geloof ik nog niet eerder had gezien. Ik struikelde over een put die ik niet kende.

En ik realiseerde me dat ik het leuk vind om mezelf te verrassen. Om vraagtekens te zetten bij mijn ingeroeste voorkeuren en gewoontes. Om tegen de richting in te lopen, al is het maar even. Er is geen betere inspiratie.

[kouters]

Commode

We verkochten de commode. Zes maanden stond het loodzware kastje te koop op internet voordat Josiah reageerde. Of we die ‘dresser’ nog te koop hadden staan. Zeker. En of we hem ook konden bezorgen? Binnen Amsterdam? Prima. En wat kost hij eigenlijk? 75 euro. ‘Perfect!’

En dus reed ik afgelopen zaterdag door de stad met een platgeklapte achterbank en negentig kilo commode achterin. Onderweg kreeg ik van Josiah een berichtje. Of ik hem wilde bellen als ik er was, want de buzzer deed het niet meer. Ik parkeerde onderaan een groot gebouw met minstens acht verdiepingen. Ik belde Josiah en begon vast de onderdelen uit te laden. Het duurde zeker vijf minuten voordat hij beneden was. Als er maar wel een lift in dat gebouw zat, die liefst ook nog werkte.

Josiah schudde me de hand. Er was zeker een lift en hij werkte. We brachten alle commode-onderdelen naar zijn verdieping op zes hoog. Ik vroeg Josiah of hij binnenkort vader ging worden. Hij keek me aan alsof ik een grap had gemaakt. Nee, zei hij, deze is gewoon voor mezelf. Ik heb een kast nodig. Ik vertelde dat we de commode hadden gebruikt als aankleedplek voor onze kinderen. Hij vond het fascinerend. Hij had nog nooit gehoord dat iemand een ‘dresser’ zo gebruikte. Hoe is dat nou? vroeg hij. Wat? Kinderen hebben, hoe is dat nou? Ik moest lachen om de vraag. Leuk, zei ik maar.

Het appartement was netter dan ik had verwacht. Josiah vertelde me dat hij onlangs uit Canada was gekomen om hier in Amsterdam aan de Rietveld Academie te kunnen studeren. Hij was ingetrokken bij zijn broer, die ook aan de Rietveld studeert, en diens vriendin. Hij en zijn broer maken keramiek voor restaurants. Toen liet hij mij zijn kamer zien: acht vierkante meter met een matras op de grond en overal kleren. Een kastje was inderdaad geen overbodige luxe. Dit is het eerste meubelstuk dat ik ooit heb gekocht, zei Josiah trots. Hij was nu zesentwintig.

Ik vroeg me hardop af wat mijn eerste meubelstuk was. Waarschijnlijk het bed dat ik met Irene kocht bij IKEA. Toen was ik vierentwintig of zoiets. Josiah moest niks hebben van IKEA. Die winkel vond hij shit.

Samen zette we de commode in elkaar. Ik had twee schroevendraaiers meegenomen, een voor de grote en een voor de kleine schroeven. Daar was Josiah erg blij mee, want hij had zelf geen schroevendraaiers, dacht hij. Toen hij zag dat de lades een soft-close-systeem hadden, was hij helemaal onder de indruk. Schitterend vond hij het, en hij kon niet stoppen met de lades open en dicht doen.

Toen ik wegging, keek ik nog een keer achterom door het raam naar binnen. Josiah zat in kleermakerszit op de grond met zijn nieuwe commode te spelen. Ik liep met mijn schroevendraaiers in een plastic zakje naar de auto en voelde me opeens heel erg volwassen. Het voelde niet slecht.

[kouters]

Google Maps (2)

Mijn fiets heeft een standaard die te kort is. Dat is onhandig. Als er geen rek of hek is om mijn fiets rechtop te houden, dan laat ik hem balanceren op die te korte standaard. Mijn fiets dondert vaak op de grond als ik hem probeer te balanceren op die te korte standaard. Dit gebeurt meestal bij school, waar de rekken altijd vol zijn.

Zo stond ik laatst te hannesen met mijn fiets en mijn zoon, toen ik in de verte opeens een bekende auto de straat in zag rijden. De gigantische camera bovenop liet er geen misverstand over bestaan. Het was de auto van Google Maps. Dit was mijn kans om mezelf weer terug op de kaart te zetten, nadat ik er eerder vanaf was gehaald. Ik probeerde mijn fiets te draaien, maar mijn zoon zat nog niet in zijn zitje, waardoor we schuin gingen hangen en zijn gewicht ons allebei naar de grond trok. Met al mijn kracht hield ik de fiets net boven de grond, terwijl mijn zoon er op zijn kop in hing. Kijk dan, die gekke auto daar, riep ik.

Hij begreep het niet. Hij riep verbolgen dat ik hem moest helpen.

De auto van Google kachelde traag voorbij, terwijl ik met de ene hand mijn zoon optilde, met de andere hand mijn fiets overeind hield en een mismaakte glimlach uit mijn mond wrong richting de gigantische camera. De Gibraltarstraat staat er lekker op de komende jaren. Ik kan niet wachten tot ik weer verwijderd word.  

[kouters]

Muis

Mijn dochter en ik waren naar een theatervoorstelling. Altijd spannend, theater. De voorstelling heette In de kelder staat een huis en was bedoeld voor iedereen van twee en ouder. Mijn dochter is twee, dus dat was goed. We hadden van te voren een filmpje van de voorstelling gekeken op YouTube. Een ‘teaser’ werd dat filmpje enigszins misplaatst genoemd. Maar ik wilde mijn dochter helemaal niet plagen, ik wilde haar juist geruststellen. Kijk, deze voorstelling gaat over een muis en die muis is niet echt, maar van stof en die muis doet allemaal grappige dingen met blikjes en doosjes en heeft nog een gek stemmetje ook. Ze was niet overtuigd, maar wilde wel meegaan. We namen ook haar knuffelmuis mee. Die konden we laten zien aan de theatermuis. Daarmee zouden we het ijs misschien kunnen breken.

Op de fiets naar het theater waren we allebei stil. Mijn dochter was in gespannen afwachting, ik was bang dat alles wat ik zou zeggen de spanning alleen maar zou vergroten. De zaal was nog niet open. We moesten wachten in de foyer, waar we op twee stoelen gingen zitten met zicht op de gesloten deuren. Ze speelde wat met de knuffelmuis. Om exact half elf gingen de deuren open. Ik moest haar naar binnen dragen, dat was het minste wat ik kon doen. Ze wilde niet op de voorste banken bij de andere kinderen gaan zitten. Ze wilde op mijn schoot. Om me heen kijkend, zag ik dat ze een van de jongste toeschouwers was, misschien wel de jongste. Ze vroeg me waar haar muis was. Niet meer in haar handen. Voor ons op de grond lag hij ook niet. Ik klopte op mijn lege zakken. Nergens een muis te bekennen. Die waren we dus onderweg van de foyer naar de zaal verloren. De voorstelling begon al. Eerst was ze bang. Toen het zaallicht uitging, kroop ze dicht tegen me aan. Toen de theatermuis tevoorschijn kwam, ging het beter. Ik keek naar haar gezicht en zag haar glimlachen. Toen vond ik het minder spannend. 

[kouters]

Boot

We zitten op de boot, de WL35 Brakzand, en varen door de Waddenzee. Het waait hard. Een visser heeft het sleepnet in zee gegooid en vertelt ons over de rijkdom van de zee. Er zit hier zeebaars, harder, poon, bot, krab, garnaal, noem maar op. Omdat het augustus is en de zee dus warmer, achttien graden vandaag, verwacht hij enkel jonge, kleine vissen te vangen. De grote trekken naar koudere plekken. In april moeten we terugkomen om zulke exemplaren te zien. Hij houdt zijn handen zo ver uit elkaar als hij kan. Mijn zoons ogen worden groot. Ja! Doen we dat? Ik leg mijn arm op zijn schouders.

Na tien minuten haalt de visser het net weer in. Hij haalt het zeewier eruit en stort een deel van de vangst in een emmer, de rest gaat terug in zee. De emmer leegt hij in een metalen bak waar een laagje water in staat. Tientallen krabjes glijden door de bak. Daartussen zwemmen honderden piepkleine visjes. Mijn zoon staat versteld. Moet je kijken, pap. Al die krabjes! De visser houdt een kronkelend slangetje omhoog. Een zeenaald, vertelt hij. Een klein geval. Deze doen vijftien euro, als ze tenminste zo groot zijn. Hij laat ook een baby-bot zien, wat garnalen en een wat grotere kreeft. Overal vertelt hij de prijzen erbij.

Maar vandaag gaat alles terug in zee. Dit is een vegetarische vistocht, zegt hij. Het gaat hem erom ons een beetje een indruk te geven van de rijkdom van de Waddenzee. Het is niet voor niets werelderfgoed. Alle kinderen aan boord mogen de visjes en kreeften uit de bak pakken en overboord gooien. Mijn zoon geeft een paar pas geboren garnalen terug aan het water. De manier waarop hij de glibberige beestjes stuk voor stuk in zijn als kommetje gevormde handen heel voorzichtig overhevelt, ontroert me. Bij de rand van de boot brengt hij zijn handen omhoog. Even denk ik te zien dat hij het beestje iets toefluistert, voordat hij verder stuurt op zijn reis door de zee, maar misschien heb ik dat niet goed gezien.

[kouters]

Momenten

Ik drink geen alcohol meer. Ik dronk het iedere dag, maar twee maanden geleden ben ik daarmee gestopt. Ik dronk niet absurd veel, volgens mij: elke dag een paar blikjes bier, soms wijn, als dat er was, en als er geen bier of wijn in huis was, dan liep ik naar de kast met de sterke drank, waar altijd wel een fles whisky of wodka of Cointreau klaar stond. Rum heb ik ook wel eens gedronken, meestal met ijs.

De eerste keer dat ik alcohol dronk was op 31 december 1999. Ik heb dus al in twee millennia gedronken. Het was een bijzondere oudjaarsavond. We waren allemaal achttien, het leven stond op het punt van losbarsten, het voelde als een moment dat gemarkeerd moest worden. Passoa Jus leek daarvoor uitermate geschikt.  

In de jaren daarna dronk ik eigenlijk alleen op feestjes en terrasjes. Dat veranderde geleidelijk. Om een geven moment, in de jaren dat ik kinderen kreeg, ben ik dagelijks gaan drinken. Dat heeft verder niks met de kinderen te maken, maar meer met de regelmaat die die kinderen je opleggen. Maar nu ben ik dus gestopt. Ik ben gaan hardlopen en gestopt met drinken. Volgende maand word ik 38. Dat is jong noch oud. Ik hoop nog lang jong noch oud te blijven. Vanavond is mijn derde zwemles.