ms-felies
minor.kunst.cultuur ~Felicia
Felicia Pohlert - e-mail: [email protected]
28 posts
Don't wanna be here? Send us removal request.
Last Seen Blogs
midnightinjapan
Between the Sunset and the Sunrise
struck-by-the-rain
punch kick! 🪴⚽
sweetcandy-1998
sweet candy 1998
kttymya
Kitty ♡
paulsmthsblg
Paul Smith's Blog
Photo
A Love Spell to Tell is vandaag 2 jaar geworden!
0 notes
Text
Verslag excursie no. 15 Renoir in Filmhuis Den Haag
Ik heb lang gewacht met het bezoeken van een film. Maar ik heb uiteindelijk de meest toepasselijke film voor mij gevonden; Renoir.
Wat mij al meteen na het kijken van de trailer opviel, was de mooie kwaliteit van de film in zijn geheel. Het speelt zich voornamelijk af in de buitenlucht, in de natuur, dus de scenes moeten ook wel mooi in beeld gebracht worden. Dat is zeker gelukt. Het voelde voor mij alsof ik helemaal in de film werd gezogen en zelf door de natuur liep. Het was heel mooi gefilmd.
Van te voren wist ik niet precies wat ik ervan moest verwachten. Ik had gezien dat het over de schilder Renoir ging en het model (Andree) dat hij voor zijn schilderij gebruikte. Hij bouwde een speciale band met haar op, totdat zijn zoon Jean terug kwam uit de oorlog en ook zijn oog liet vallen op dit model. Dat zorgde voor frictie tussen het drietal.
Tijdens de film was ook de dramatiek van het verhaal goed te zien. Het was voor Renoir niet makkelijk dat er bij thuiskomst van zijn zoon zo'n frictie zou zijn met Andree
Voor mij heeft deze film een beter beeld gegeven in de tijd waarin deze schilder leefde, maar ook de maatschappij die er toen was. Het was als schilder niet een gemakkelijk leven en daar is het cliché ook door ontstaan, dat ouders hun kinderen zeggen om maar beter geen kunstenaar te worden. Voor Renoir maakte dat verder niet verschil en maakte hij rustig zijn schilderijen in het huis dat hij in het platteland had.
0 notes
Text
Verslag excursie no. 14 Gastcollege Wethouder Laan
Een gastcollege van een wethouder. Dat leek mij niet zo interessant, dat zou vast over beleid gaan e.d. Het ging om een gastcollege van Antoinette Laan, wethouder van Rotterdam met de portefeuilles sport & recreatie en kunst & cultuur, namens de VVD. Vanuit de opleiding zelf zijn dit natuurlijk zeer relevante onderwerpen, maar vanwege de minor ging ik voornamelijk voor de tweede portefeuille; kunst & cultuur.
Vanaf haar studententijd deelt ze een warme band met Rotterdam, ze heeft hier namelijk Bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit gestudeerd. Ze heeft jarenlang in de bedrijfswereld gewerkt en was tegelijkertijd ook al aangesloten bij de VVD. Dat zorgde ervoor dat ze in 1998 werd gevraagd om dagelijks bestuurder te worden van deelgemeente Kralingen Crooswijk. Deze baan houdt zij zes jaar, om daarna met haar man naar Zuid-Afrika te verhuizen vanwege zijn baan. In Zuid-Afrika werkt zij o.a. een jaar als assistent defensie attaché op de Nederlandse ambassade in Pretoria en studeert zij voor een Master International Relations op WITS University in Johannesburg.
Bij terugkeer in Nederland wordt zij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2010, wethouder van de bovengenoemde portefeuilles.
Tijdens het gastcollege wisselen de onderwerpen sport en kunst zich constant. Maar wat ze over o.a. een poppodium te zeggen had, is mij goed bijgebleven. Het is een onderwerp dat vaak ter sprake komt, want na de sluiting van Watt is er geen opvolger voor gekomen. Dat zij voor de sluiting heeft gezorgd, wordt haar vaak verweten. Terwijl zij nog niet aan het bestuur stond toen het al slechter ging met Watt. Ze zou graag zien dat er weer een nieuw podium komt, maar daar zijn op dit moment nog geen concrete plannen of gelden voor. Daarom wordt nu geld besteed aan het aantrekken van relevante artiesten, in de Rotterdamse Schouwburg of De Doelen, zoals artiesten als Kyteman.
Volgens velen noemt de VVD 'kunst een linkse hobby', dat is enkel een vooroordeel. Voor Antoinette Laan geldt kunst & cultuur juist als een van de belangrijkste functies binnen de maatschappij, het brengt gespreksstof op en is een basisbehoefte.
Ten tijde van dit gastcollege was er ook een discussie gaande over de verkoop van museumitems van Wereldmuseum, uit de Afrika collectie. Antoinette Laan is hierover van mening dat musea dit zelf moet kunnen bepalen, maar dat het volledig uit zijn verhaal is getrokken. Het is namelijk niet zo dat het nu zo is dat elke particulier een Afrikaans bijltje kan kopen. Het blijft namelijk binnen de kunst & cultuur sector. Voor musea onderling biedt het de mogelijkheid om collecties van elkaar over te nemen. Zo is een aantal jaar geleden de kantcollectie van Boijmans van Beuningen naar een museum in Frankrijk gegaan, dat scheelt namelijk ook in kosten van onderhoud. Dat niet alleen, Rotterdam heeft ruim 1 miljoen stukken in een depot staan. Dan kan het ook maar beter worden doorverkocht en tentoon worden gesteld, dan dat het in een depot blijft opgesloten. Dit is ook hoe ik er over denk, kunst kan je best als objecten worden gezien die kunnen worden verkocht. Dat haalt namelijk niks af van de daadwerkelijke waarde. Kunst is er juist om gezien te mogen worden en in sommige musea passen bepaalde stukken niet binnen de collectie of zijn er al genoeg items van. Zo heeft het Wereldmuseum ruim 1000 speertjes, daarvan hoef je die niet allemaal binnen de collectie te houden. Aan 20 speertje heb je ruim voldoende en aangezien kunst ook van gemeenschapsgelden worden aangekocht, mag daar ook weer geld van terug worden verdiend.
Wat Antoinette Laan nog als tip heeft meegegeven aan VTM'ers is: Iedereen moet vooral doen wat goed is voor jezelf. Geloof in alles wat je doet, wees eerlijk naar jezelf en nee is ook een antwoord.
Dat zijn mooie woorden waar ik niet alleen mee wil afsluiten, maar ook onthou om vaker toe te passen. Al met al is het toch een heel inspirerend college geweest, wat mijn blik heeft veranderd betreft overheden en dagelijkse zaken die binnen een gemeenteraad van toepassing zijn. Ik heb er veel van geleerd, omdat ik er eigenlijk nog maar heel weinig van wist. Het is goed om te zien dat Rotterdam zo een gedreven en enthousiaste wethouder heeft met deze portefeuilles. Dat laat ook zien dat er een overbrugging zit tussen haar taken en die van een VTM'er. Zo hoop ik dat er nog mooie evenementen kunnen plaatsvinden binnen de leisure sector, o.l.v. wethouder Antoinette Laan.
0 notes
Text
Verslag excursie no. 13 Wereld van Witte de With
Op vrijdag 14 september was het de eerste dag van het Rotterdamse festival Wereld van WItte de With. Omdat ik daar nog niet eerder naartoe was geweest, vond ik het in kader van deze minor wel een goed idee om daar naartoe te gaan.
Van te voren hadden we al een beetje uitgezocht naar welke tentoonstellingen wilden gaan. Uiteindelijk zijn we langs galerie Mama gelopen, de fototentoonstelling over Turkije, de muziekshow bij WORM en natuurlijk de hele straat bekeken.
Wat mij opviel was dat bij elke locatie van dit festival het heel druk was, mensen liepen overal naar binnen. Het scheelde natuurlijk dat het voornamelijk gratis was en het was laagdrempelig. Ik vroeg me daarbij wel meteen af of het doordeweeks dan ook zo druk zou zijn? Vast niet, maar hoeveel mensen er dan zouden komen.
Maar daar is dit festival natuurlijk ook voor, om per instelling te kunnen zien wat zij hebben, in de hoop daar later meer bezoekers mee te trekken.
Van alles dat ik heb gezien, hebben we het langst stilgestaan bij de muziekoptredens bij WORM. Daar stonden in de zijstraat een oude truck, wat als podium moest dienen. De acts die daar optraden waren uit verschillende muziekstijlen, van alternatief tot pop en rock. Ondanks dat dit zo verschillend was, paste het wel goed bij elkaar. Je zag ook dat iedereen er ook langer bleef staan. Het was een prima sfeertje om gewoon rustig naar de muziek te luisteren, af en toe even te bewegen op de muziek of een biertje te drinken.
Over drank gesproken, het is al vaak ook in de lessen genoemd. Dat het in de cafe's tijden dit festival drukker is dan in de culturele instelling. Misschien is dat ook wel zo. Want ik zag wel iedereen steeds drinken, alsof het een grote discotheek was.
De tentoonstellingen die ik heb gezien, heb ik als positief ervaren en wie weet dat ik dit jaar weer zal gaan. Misschien dan minder vanwege school en neem ik er ook een aantal glaasjes wijn van!
0 notes
Text
Verslag excursie no. 12 FOAM
In het Foromuseum Amsterdam is een bijzondere tentoonstelling te zien geweest van werken van Dianne Arbus. De bekende fotografe overleed in 1971, maar sindsdien zijn haar werken nog veel in de aandacht gekomen.
Tijdens de rondleiding die we kregen, vertelde onze gids veel over de foto's en wat de achterliggende gedachte van Dianne Arbus was. Want zoals op de foto's was te zien, waren het geen 'normale' mensen die op de foto's stonden. Maar kunnen ze het beste worden omschreven als excentriek. Het is een uiteenlopend gezelschap, van gehandicapten tot tweelingen.
Fotografie maakt normaal gesproken niet zo'n indruk op mij. Misschien omdat het voor mij te veel de werkelijkheid is, je kan er niks omheen denken. Niet zoiets als dat ik bij een schilderij van Monet heb, dan kan er altijd nog iets in verscholen zitten, iets wat niet direct is afgebeeld. Maar juist bij deze tentoonstelling, is dat beeld bij mij veranderd. Je zag het verhaal dat Dianne Arbus je wilde vertellen. Zij zag iets speciaals in mensen en wilde dat delen. Dat is dus ook de voornaamste reden geweest dat zij deze mensen fotografeerde.
Een ander kenmerk van wat haar fotografie zo bijzonder maakte, was dat er altijd meer op stond dan enkel een persoon. Het was altijd alsof de foto er uit was geknipt. Dan ontbraken er weer de ellebogen van mensen of stond iemand er in verhouding tot het grote geheel niet goed op.
We hebben na de rondleiding nog lang in het museum gelopen, voor elke foto stilgestaan en geprobeerd te ontdekken wat daar nu het bijzondere aan was. Dat dit de laatste keer was dat deze grote collectie werd tentoongesteld maakt het alleen maar nog bijzonderder. Want na een tijd raken de foto's beschadigd en mogen ze niet meer tentoongesteld worden.
Bij het weggaan kregen we vrijkaartjes mee, om een volgende keer terug te komen naar een andere tentoonstelling. Een goede reden om FOAM nog een keer een bezoek te brengen.
0 notes
Photo
Donderdag 24 januari 2013 vanaf 16:00 uur
Eindpresentatie Minor Kunst & Cultuur Management
0 notes
Text
Verslag excursie no. 9 Scapino Ballet
Dit was voor mij de eerste keer dat ik naar een voorstelling van Scapino ben geweest. Wat misschien een onrealistische verwachting was, dat ik dacht dat het verhaal van Romeo & Julia volledig zou worden uitgebeeld. Maar dat was niet het geval, naar mijn idee. Het ging wel over het de koppel Romeo & Julia en de strijd met de neef van Julia. Uiteindelijk maakt dat het ook wel logisch, want voor een modern dansgezelschap is het niet een logische keuze om voor een bestaand verhaal te gaan. Maar wat Ed Wubbe ook goed heeft veranderd, is door er nieuwe muziek voor te maken. Het zijn is nu een mix van verschillende culturen geworden. Wat de internationale bezetting alleen nog maar groter maakt.
De zitplaatsen waren wat minder, we zaten op het tweede balkon en ook nog eens aan de zijkant bij de rand. Gelukkig had ik niet per se last van hoogtevrees, maar leidde het wel af waardoor ik van tijd tot tijd angstig naar beneden keek.
Zodra de muzikant begon met spelen was mijn aandacht gelukkig meteen gericht op het podium. Vanaf het moment dat de eerste danser op het toneel verscheen, zat ik zo ongeveer op het puntje van mijn stoel, aandachtig te kijken.
Voorafgaand aan de voorstelling had ik al meer informatie opgezocht over Scapino zelf, maar ook de dansers en het verhaal van de voorstelling. Wat mij ook verraste was dat de hoofdrolspelers anders waren dan op de website stond. Dat vind ik ook nog steeds jammer dat niet overeenkomt met het zoeken naar informatie achteraf. Omdat in de media/publiciteit enkel een duo wordt gebruikt in de communicatie. Al vond ik de Romeo & Julia die ik heb gezien, alsnog heel mooi dansen. Ik heb dan niet per se veel verstand van dans, maar vond wel dat deze dansers de emotie in het verhaal mooi overbrachten.
De livemuziek had eigenlijk een geheel eigen onderdeel ingenomen tijdens de voorstelling, de muziek week ook af bij wat je normaal zou verwachten bij een dansvoorstelling. Daarnaast vond ik het decor ook heel mooi gemaakt en goed geïntegreerd in het verhaal. Met name de scene waarin van trede naar trede wordt gelopen. Maar ook de scene waarbij de twee urban dansers op de muur klimmen en tegen de wand opspringen, alsof het niks is. Op die momenten heb ik wel even mijn hart vastgehouden, want ik vond het maar eng. Elke keer dacht ik weer dat er een van zou vallen.
Wat ik meestal bij dansvoorstelling heb, is dat ik de groepsdansen indrukwekkender vind dan de solo of duo dansen. Dat was bij deze voorstelling dan ook het geval. Wat het niet minder mooi maakt, maar ik vind dansen waarbij iedereen synchroon danst zoveel meer indruk maken.
Wat voor mij het verschil maakte met How Long is Now van Conny Janssen Danst, was de overloop van scene naar scene, die ik bij Scapino beter vond verlopen. Daarom vond ik het dan ook een leuke excursie toen we, nadat we naar de voorstelling van Scapino waren geweest, bij een van de repetities van Scapino mochten kijken. Dat zorgde ervoor dat ik nog meer respect kreeg voor deze dansers, als je ziet hoe hard zij ervoor moeten trainen.
In de voorstelling lijkt het alsof het allemaal zo makkelijk gaat, maar dat is in werkelijkheid wel anders. Tijdens de repetitie hebben we gezien hoe oefeningen steeds opnieuw moeten worden gedaan, totdat het allemaal perfect gaat. Daarnaast dacht ik dat zelfs Romeo en Julia altijd wel perfect zouden dansen, maar dat was ook wel anders. Zo zie je maar, de besten kunnen ook foutjes maken.
Al met al heb ik zeer van de voorstelling genoten, het benadrukte voor mij juist weer even waarom ik dans zo'n mooie discipline vind. Met name de dramatiek en emotie die ik heb gezien, raakte mij. Ik hoop dat er nog veel van dit soort mooie voorstellingen mogen komen bij Scapino. Ik kom kijken!
Bron:
http://www.scapinoballet.nl/nl/pages/voorstellingen+romeo_julia_7
0 notes
Text
Verslag excursie no. 8 Lunchconcert De Doelen
Voor mij de eerste keer in De Doelen, de tweede grote concertzaal van Rotterdam. Dat maakte het voor mij al een speciale beleving. Ik ben altijd al erg ondeer de indruk van theaters en concertzalen, aan de binnenkant. Want het ziet er altijd zo mooi, deftig en chic uit. Dat is bij De Doelen zeker zo.
Het duurde even voordat het orkest opkwam, maar er zouden twee stukken worden opgevoerd. Namelijk:
Mendelssohn - Ouverture A Midsummer Night’s Dream
Schumann - Introduktion und Allegro appassionato
Dat zouden ook de stukken zijn, die tijdens de avondvoorstellingen in de opvolgende dagen, ook onderdeel zouden uitmaken van het repertoire.
Wat mij meteen opviel was dat het orkest gewoon gekleed was in dagelijkse kledij en niet netjes in pak of jurk. Dat de reden hiervoor was dat het enkel om een lunchconcert ging, waarbij een voorproefje werd gegeven voor de daadwerkelijke voorstelling, wist ik wel. Maar het gaf het orkest er wel een heel andere uitstraling.
We hadden zelf mooie zitplaatsen uitgekozen en zaten aan de zijkant van de zaal. Tijdens de opvoeringen heb ik uitgebreid om me heen zitten kijken. De zaal vond ik er dan ook indrukwekkend uitzien, waarschijnlijk ben ik niet gewend. Maar van de zachte stoelen tot de balkonnetjes bovenaan, heeft het een positieve indruk op mij achtergelaten.
De muziek sprak mij ook aan, het tweede stuk wel iets meer dan het eerste stuk. In het tweede stuk zaten iets meer uitschieters, terwijl ik het eerste stuk niet zeer bijzonder vond. Wat ik bij een klassieke voorstelling als deze altijd fijn vind, is dat je eigenlijk niet per se ergens naar hoeft te kijken. Dus heb ik mij gedurende de voorstelling vermaakt door om me heen naar de zaal te kijken, na te denken over alles en nog wat en te luisteren naar de muziek. Van klassieke muziek raak ik altijd ontspannen en was het eigenlijk als een soort meditatie. Zo heb ik het gehele stuk ervaren.
Omdat je tijdens het luisteren niet bepaald naar een persoon hoeft te kijken, want er wordt immers door iedereen gespeeld, heb ik gekeken naar hoe iedere muzikant zijn/haar instrument bespeeld. Zo werd het tweede stuk ook interessanter doordat de pianist zich bij het orkest voegde.
Dat het na een half uur alweer was afgelopen, haalde me wel abrupt uit deze zen modus. Maar ik heb al met al zeer genoten van deze ervaring en uitvoering. Of ik er vervolgens nog eens naartoe zou gaan, betwijfel ik zeer. Maar dat ligt er meer aan dat ik niet echt het verschil in muziekrepertoire zie. Daarvoor zou ik dus specifiek naar een bepaald stuk willen gaan en anders zou ik het verschil niet weten.
0 notes
Text
Verslag excursie no. 11 NAi Museumwoning Sonneveld
Architectuur is een van de kenmerken van Rotterdam. Dat is alom bekend en zie ik ook als een van de belangrijkste pluspunten van de stad. Dat juist de Nederlands Architectuur Instituut in Rotterdam is, lijkt dan ook niet meer dan logisch. De reden dat ik in mijn verslag over deze excursie mij juist richt op de museumwoning en niet op het NAi, is dat de museumwoning een betere indruk heeft achtergelaten en ik het een bijzonderdere attractie vind dan het reguliere NAi.
Ik ben al vaker langs de museumwoning gelopen, maar heb mij daarvoor nooit gerealiseerd dat dit een 'museum' is en al helemaal niet een onderdeel van het NAi. Als ik er langs liep dacht ik altijd dat het een mooie villa was, waar mensen woonden. Dan werd ik er bijna jaloers op, omdat ik het ten eerste een mooie villa vindt en ten tweede het natuurlijk op een heel mooie locatie staat. De ligging die nog precies binnen museumpark valt, het NAi, Boijmans en de Kunsthal op loopafstand, dat lijkt voor mij de ideale combinatie.
Vanaf het moment dat ik de deur binnenstapte, voelde het alsof ik mij in een andere tijd begaf. Alles, maar dan ook echt alles was volledig jaren 30 stijl. Er was niks modern aan te vinden. De stijl zelf heeft niet mijn persoonlijke voorkeur, maar sommige elementen zou ik graag in mijn eigen huis willen toepassen. Zoals de ouderwetse keuken, die totaal niet binnen de gebruiksgemakken van tegenwoordig past. De stijl van de jaren 30 zou ik als heel kleurrijk omschrijven. Er is geen enkele kamer in dezelfde kleuren en van de vloer tot de muren is alles gekleurd. Dat geeft mij een heel positief gevoel om er doorheen te lopen.
0 notes
Text
Verslag excursie no. 10 Culturalis: Koorsandwich
Een van de evenementen van Culturalis is Koorsandwich, een middag waarop meerdere Haagse koren optreden. Elke twee maanden vindt Koorsandwich plaats in het Nutshuis in Den Haag. Op zaterdag 24 november vond de laatste Koorsandwich plaats en namen er meerdere koren deel aan mee.
Culturalis is een culturele instelling in Den Haag. Zij organiseren evenementen binnen kunst & cultuur, zowel op externe locatie als in hun eigen Culturalis Theater. In jaar 3 van mijn opleiding heb ik hier 5 maanden stage mogen lopen en heb ik zelf kunnen ervaren hoe zij te werk gaan.
Koorsandwich is een evenement waar verschillende Haagse koren optreden, waar bezoekers een vrije in- en uitloop hebben. Daarnaast vindt het plaats tijdens lunchtijd, dus om daar op in te spelen worden broodjes en soepen verkocht door de cateraar van het Nutsgebouw. Dit wordt dan ook graag gekocht, zodat onder het genot van koren op de achtergrond je ook nog eens fijn kunt lunchen.
Vanwege mijn stage had ik natuurlijk al vaker van Koorsandwich gehoord, maar wist ik niet zo goed wat ik er precies bij moest verwachten. Ja, koren die zouden optreden. Maar of ze goed zouden zijn (dat moest haast wel) en met wat voor muziek ze zouden optreden wist ik niet. Daarnaast had ik ook geen idee van wie hier op af zou komen.
Ik kwam wat later binnenlopen tijdens het concert en heb daardoor de eerste twee koren niet gehoord. Maar Femmes Vocales samen met Morgana kamerkoor en afsluiter Het Haags Vocaal Ensemble wel. Wat mij gelukkig meeviel, was dat het gelukkig niet per se heel klassieke zware stukken waren die ze zongen. Maar met name het laatstgenoemde koor zong stukken uit meerdere stijlperioden, wat voor een aangename afwisseling zorgde. Wat mij ook opviel, was de mate van professionaliteit die dit koor had. Want het zijn in feite amateur zangkoren, alleen zijn zij wel op zoek naar geschoolde amateurs en dat is dan ook zeker te horen. Ook Femmes Vocales en Morgana brachten licht klassiek muziek en waren sterk in hun samenzang.
Het publiek was voornamelijk van een oudere leeftijd (ik schat 55+) en leek ook voornamelijk mee te zijn gekomen met de diverse koren. De zaal was helemaal vol, met als voornaamste reden dat het ook de laatste editie van dit evenement zou zijn. Ik voelde mij er als jongere niet per se ongemakkelijk, maar het scheelde dat er ook oud collega's van mijn stage waren.
Het is jammer dat dit de laatste editie was, want ik denk dat gezien de opkomst het een zeer gevraagd evenement is. Maar tijdens de toespraak van organisator Culturalis werd ook al vermeld, dat er wordt gekeken of het evenement zelfstandig door kan gaan. Dit werd goed ontvangen door de aanwezigen. Ik ben benieuwd of het gaat lukken, maar ik hoop over een niet al te lange tijd nieuwe posters van Koorsandwich te zien. Het zou zonde zijn als zo'n mooie opgezet evenement moet verdwijnen!
Bronnen:
Foto's: http://www.flickr.com/photos/culturalis/
0 notes
Text
Nog een designerhotel?
In navolging van het Modez Hotel in Arnhem, wat door ontwerper Piet Paris is ingericht, is vanaf 29 oktober in Amsterdam het Andaz-hotel te vinden. Een hotel van de bekende Hyatt-groep, die onder handen is genomen door Nederlandse ontwerper Marcel Wanders.
De internationaal bekende Wanders, heeft Dutch design internationaal groot gemaakt. Zijn bekende werken worden tentoongesteld in bekende musea en zijn bekroond met prijzen. Het is een flamboyante stijl, die in Nederland nog aarzelend wordt ontvangen.
Desondanks wordt Marcel Wanders veelvuldig gevraagd ontwerpen te maken, die als gebruiksvoorwerpen worden gebruikt. Deze verschillende vormen van samenwerking lijken ook niet op te houden. Ook nu is het een combinatie van design en kunst. Het Andaz Hotel is alles behalve een normaal of standaard hotel. Met de vrijheid die Wanders heeft gekregen, is er een resultaat wat deze ontwerper kenmerkt.
In vergelijking met het Modez Hotel in Arnhem, is dat dit een onderdeel is van een grote hotelketen. Het lijkt mij dan dus ook een nieuw initiatief van hotelketens, om hun 'oude' inrichting om te gooien en juist door een ontwerper de kans te geven het hele hotel een nieuwe uitstraling te geven, het hotel specialer te maken. Want het geeft het hotel wel een Unique Selling Point, door te kunnen zeggen dat het is ingericht door een bekende ontwerper.
Een nieuwe marketingmogelijkheid.
Ja misschien wel, nu we in een economisch minder periode zitten en hotels/bedrijven er alles aan doen om meer klanten aan te trekken. In hoeverre lijkt dit mij dan ook een juiste insteek van marketing. In het geval van Andaz spreek je over een hogere prijsklasse, waarbij hun doelgroep de zakenlieden en 'rijkere' toeristen zijn. Naar mijn idee wordt het nu wel veel gericht op toeristen, vanwege de oer-hollandse invloeden. Dat het een luxehotel is, dat is zeker. De hightech-snufjes zorgen ervoor dat het hotel prima in deze tijd past. De prijs daarentegen is hoog, wat het een exclusiviteit geeft. Tegelijkertijd weerhoud dat menig designliefhebber/Marcel Wanders fan, om dit te bekijken.
Dat wordt nog even doorsparen om ooit in dit mooi ingerichte hotel te overnachten. Voorlopig hebben we de foto's op internet.
Bronnen:
NRC Handelsblad Lux Bijlage - zaterdag 27 oktober 2012
http://www.amsterdam.prinsengracht.andaz.hyatt.com/ verkregen op 29 oktober 2012
0 notes
Text
Verslag excursie no. 5b Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen
Na het bezoek aan Museum aan de Stroom, is het Museum voor Hedendaagse Kunst (oftewel Muhka) een bezoek aan gedaan. Waar ik van te voren de indruk had gekregen dat deze twee musea dicht bij elkaar zouden liggen, werd het nog een flinke wandeling in een snel tempo.
Eenmaal aangekomen bij het Mukha, was het nogmaals een indrukwekkend gebouw. Een gebouw waar je meteen de link bij legt, dat het een museum kan zijn. Het bracht bij mij wel meteen een 'hedendaags' gevoel op, dat het zou passen bij de werken die we binnen zouden aantreffen. We kwamen voor de tentoonstelling van Jimmie Durham, een bekende kunstenaar die met hedendaagse kunst de maatschappij voor een vraagstuk wil werken.
Hedendaagse kunst heeft niet mijn voorkeur als het gaat om kunstvormen. Maar het was er ook een die ik nog niet veel vaker heb bezocht. Dat het dan toch met een bijzondere tentoonstelling als deze zou worden aangevuld, maakte het enkel specialer.
Een kwestie van leven en dood en zingen is er een die je wel moet interesseren. Wat voor mij zeer conceptuele kunst leek, heeft voor een ander meer betekenis. De werken van Jimmie Durham is een combinatie van oude materialen en nieuwe technieken. Hij wil daarmee zich afzetten tegen maatschappelijke vraagstukken en trekt daarin geheel zijn eigen lijn.
Tijdens de rondleiding zijn we langs alle werken gelopen en hebben we meer achtergrondinformatie gekregen. Wat voornamelijk in mijn hoofd omgaat, is hoe deze kunstvorm toch wereldwijd zo een succes kan zijn.
Het kunstwerk dat het meeste indruk op mij heeft gemaakt, is Sweet Light/Crude. Een kunstwerk dat bestaat uit 25 geverfde olievaten, met daarop bedrukte teksten variërend van True, Pure, Good, Brave, Fine etc.
De reden dat dit mijn aandacht heeft getrokken zijn de woorden die er op zijn bedrukt, in verschillende combinaties tot een diepere betekenis kunnen leiden. Voor mij zijn dat de woorden Very en Fine. Het is een uitdrukking wat vaak wordt gebruikt als mensen vragen hoe het met je gaat. 'Het gaat goed, het gaat echt goed', maar is dat ook zo? Zeggen we dat dan niet te snel, gewoon zodat mensen niet verder vragen? Een kunstwerk om over na te denken en voor mij ook een om steeds weer nieuwe combinaties in te vinden. Vast niet wat Jimmie Durham ooit heeft bedoeld, maar goed het is de manier waarop ik kunst interpreteer.
Bronnen:
http://ensembles.mhka.be/items/896 verkregen op 28 oktober 2012
http://www.muhka.be/ verkregen op 28 oktober 2012
http://www.muhka.be/jimmiedurham//nl/home verkregen op 28 oktober 2012
0 notes
Text
Subsidies terug naar af
Musea krijgen nu subsidie per 4 jaar, dat ik wettelijk zo besloten. De reden hiervoor is dat het dan tegelijk zou kunnen vallen met het politieke bestuur dat hierover bepaald en ook voor maximale tijdsduur van 4 jaar regeert.
Het is voor musea natuurlijk veel fijner als zij weten dat ze voor langere periodes dan 4 jaar een collectie kunnen samenstellen of de gebouw huur kunnen betalen. Dat lijkt nu op een moment te komen wanneer de nieuwe subsidie periode ingaat, namelijk per 1 januari 2013.
Maar is dat daadwerkelijk nodig om de periodes te veranderen. Daarnaar willen musea ook weer af van de door de staatssecretaris aangestelde raden die over de cultuurinstellingen beslissen.
De wetgeving is nu al een aantal keer achter elkaar veranderd, maar steeds blijven instellingen zich erover bekommeren dat het weer niet goed is. De zelfstandigheid die er nu bij de musea ontstaat, is wel iets wat wordt toegejuicht. Musea zijn nu in staat om zelf betere beslissingen te kunnen nemen over artistiek, maar ook financieel beleid.
Na het college over subsidies heb ik dit bijpassende artikel erbij gevonden. Wat mij een ideaal moment leek om hier over door te gaan. Wat betreft subsidies voor culturele instellingen, is dat deze sector nog moet wennen aan al de bezuinigingen. Het levert een hoop kopzorgen op en er wordt om meer actie gevraagd om aanvragen te doen.
Toch zijn er ook instellingen die op eigen initiatief hun bestaansrecht voortzetten, door inzet van sponsors, donateurs, mecenaten en commerciële inkomsten. Dat lijkt mij dan ook de weg die nu moet worden ingeslagen, ik heb het zelf bij vorige stages gemerkt. Er moeten creatievere oplossingen komen om aan geld te komen. Als dat betekend dat je overdag de zalen in theaters kunt vullen met recepties en presentaties van bedrijven, dan moet dat maar. Er is te lang vanuit gegaan om geld te krijgen van de overheid.
Bronnen:
http://www.nrc.nl/nieuws/2012/10/23/musea-willen-weer-langjarige-subsidies/ verkregen op 28 oktober 2012
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/musea/huidig-subsidiebeleid-musea verkregen op 28 oktober 2012
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/musea/nieuw-subsidiebeleid-musea verkregen op 28 oktober 2012
0 notes
Text
Verslag excursie no. 7 Dutch Design Week - Vrijdag 26/10
Design is altijd al een grote interesse geweest. Vandaar ook dat ik met veel plezier uitkeek naar de Dutch Design Week (DDW) in Eindhoven. Op vrijdag 26 oktober jl. ben ik daar naartoe geweest en van te voren had ik al een heel schema gemaakt met waar ik naartoe wilde gaan.
Van te voren had ik al gezien dat er waarschijnlijk te veel locaties zouden zijn om op een dag te kunnen bezoeken. Daarom heb ik ervoor gekozen om als eerste naar Area Strijp te gaan. Het Klokgebouw was voor mij dan ook het beginpunt.
De exposities die ik in het Klokgebouw wilde zien, waren de volgende:
24hr+Taipei
Taipei klinkt voor mij niet als een design stad, ik ben er dan ook niet heel erg mee bekend. Juist om deze reden leek deze expositie mij interessant, ik was erg benieuwd naar wat Taipei op het gebied van design te bieden had.
COLOUR ONE for MINI by Scholten & Baijings
Een van de redenen waarom ik graag naar deze locatie wilde gaan, was vanwege deze expositie. In de krant (NRC) had ik al over deze expositie gelezen, o.a. een interview met de ontwerpers. Mini is voor mij een van de 'leukste' auto's die er worden gemaakt, vanwege de vormgeving van de auto, maar ook vanwege de mogelijkheden voor de klant om de auto vorm te geven.
Fatboy Deleting Dull
Fatboy staat als merk bekend vanwege de grote zitzakken, in diverse kleuren en maten. Op de DDW werd de nieuwste aanvulling gepresenteerd, The Baboesjka, die je zelfs kon winnen. Helaas voor mij, geluk was niet aan mijn kant en ging ik niet als winnaar naar huis. Wat ik als positief heb ervaren was dat Fatboy zich als merk niet vast blijft houden aan de 'bekende' zitzakken, maar nu ook met meer gangbare en praktischere zitbanken de collectie uitbreid.
Shapeways 3D Printing Marketplace
3D printen kan eigenlijk niet ontbreken op een design beurs. Shapeways staat al bekend als bedrijf waar je eigen ontwerpen in 3D kan laten maken. Tijdens de expositie waren veel voorwerpen uitgestald. Van koffiekopjes tot manchetknopen, het was een plek waar je inspiratie kon opdoen om zelf items te ontwerpen.
Na nog lang in het boekenwinkeltje te hebben rondgekeken, ben ik verder gelopen naar de volgende locatie. SX/Videolab was ongeveer 10 minuten lopen vanaf het Klokgebouw. Eenmaal buiten zag ik al meteen een van de Mini Design Rides rijden, een gratis vervoersmiddel van DDW om van de ene locatie naar de andere locatie te rijden, in een voor DDW aangepaste Mini.
Exposities in SX/Videolab:
2 to 3D
Anna Korshun Design
Etsy: The marketplace we make together
Een website waar knutselaars hun (hand)gemaakte spullen kunnen verkopen, dat is wat Etsy inhoud. In een tijd waar authenticiteit en handmade producten weer helemaal hip zijn, komt Etsy als geroepen. Helaas was het event al gesloten toen ik er kwam. Ik had graag wat meer willen weten over deze nieuwe online marktplaats.
Katinka Versendaal Studio Presentation
Nog een andere locatie waar ik ben geweest zat precies tussen het Klokgebouw en SX/Videolab in, namelijk Strijp-S. Yksi Winkel/Expo bood een podium voor twee Nederlandse designmerken, Spectrum en IXXI.
IXXI maakt wandcollages in diverse prints. Zo hebben ze bekende schilderijen omgevormd tot mozaiek-achtige wandcollages om in huis als decoratie op te hangen. Enkele voorbeelden van schilderijen zijn Mona Lisa van Da Vinci, Meisje met de Parel van Vermeer en Zelfportret van Vincent van Gogh.
Ik ben te kort geweest om alles gezien te kunnen hebben. Maar ik ga volgend jaar graag terug om weer alles te bekijken. Het is zo'n positieve ervaring geweest, dat ik eigenlijk niet zo goed begrijp dat ik er niet eerder naartoe ben geweest. Tot volgend jaar Dutch Design Week!
http://www.ixxidesign.com/nl/categorien/2-interieurproducten.html
0 notes
Text
Verslag excursie no. 6 Nederlands Fotomuseum
Terug van Antwerpen, weer andere excursies. Nu naar het Nederlands Fotomuseum, te vinden op de Kop van Zuid, naast Las Palmas. Het Nederlands Fotomuseum is een plek waar verschillende stromingen samen komen, het biedt zowel professionals als amateurs de gelegenheid tot tentoonstellen. Houdt er een groot archief op na en heeft ook bewegend beeldmateriaal en gesproken verhalen achter de foto's.
Dat maakte mij wel nieuwsgierig, fotografie is een van de kunstvormen waar ik niet veel van af weet of in heb verdiept, maar wel in ben geïnteresseerd. De tentoonstelling waar we naartoe zijn geweest is die van Lewis Hine, Fotograferen voor verandering. Een tentoonstelling die bestaat uit zwart/wit foto's, die zijn genomen in de jaren 30 van de vorige eeuw. Niet zomaar een fotograaf, maar een die bekend was vanwege de fotografie rondom de bouw van het Empire State Building in New York. Daar is nu in het Fotomuseum werk van een andere fotograaf naast gezet, A tribute to the Men who Built van fotograaf Ruud Sies.
In de tentoonstelling van Lewis Hine zijn 170 vintage foto's te zien, uit zijn gehele oeuvre. Beginnend met de portretfoto's van immigranten op Ellis Island, tot de bouw van Empire State Building. Het zijn zeer uiteenlopende beelden, die veel menselijke arbeid laten zien in fabrieken. Lewis Hine wilde met zijn foto's levens verbeteren. Dt is iets wat we nu niet meer zoveel terugzien in de maatschappij. We leven nu in een tijd waar ieder vooral voor zich leeft en hooguit aan zijn/haar eigen omgeving denkt. Wie denkt nu nog een ander' leven te verbeteren, wordt bestempeld als idealist. Terwijl als we terugkijken naar het werk van Lewis Hine, we het inspirerend vinden. Want dat is het ook.
Met name de kijk op veiligheid vindt ik een interessant punt. De manier waarop Lewis Hine de foto's heeft gemaakt, is zeer risicovol geweest. Op grote hoogtes met enkel de meest primitieve veiligheidsmaatregelen foto's nemen, van werkers die aan een zijden draadje vastzitten, moet stalen zenuwen hebben.
In contrast met deze werkwijze staat dan het werk van Ruud Sies, tegenwoordig wordt niemand meer een werkplaats opgestuurd zonder eerst maatregelen te hebben genomen. De techniek is daarvoor vooruit gegaan en werkgevers willen zich beter indekken tegen schadeclaims. Als tribute aan het werk van Lewis Hine, heeft de Rotterdamse fotograaf Ruud Sies, de hoogbouw aan de Wilhelminapier vastgelegd. Dit immens hoge gebouw, wat de skyline van Rotterdam zal aanvullen, wordt op dit moment nog gebouwd. Ruud Sies wilde daarmee vooral de individuele werkers in beeld brengen, die op hun manier bijdragen aan een groot project.
Het mooie aan deze tentoonstelling vond ik de zwart/wit beelden, ook al kunnen we tegenwoordig al lang in kleur foto's maken. Toch heeft zwart/wit een bijzonder effect op foto's, de beelden krijgen meer waarde. Een idee van vroeger, levert inspiratie op om in deze tijden een vergelijkbaar initiatief te beginnen. Het in beeld brengen van de bouw van een gebouw vind ik zeer interessant, omdat je je altijd kunt afvragen hoe een hoog gebouw daar toch ineens zo kan staan. Van iets kleins komt iets groots, zo draagt ieder zijn steentje bij.
Bronnen:
http://www.nederlandsfotomuseum.nl/component/option,com_nfm_agenda/task,view/id,361/Itemid,/lang,nl/ verkregen op 28 oktober 2012
http://www.nederlandsfotomuseum.nl/content/view/840/lang,nl/ verkregen op 28 oktober 2012
http://www.nederlandsfotomuseum.nl/ verkregen op 28 oktober 2012
0 notes
Text
Verslag excursie no. 5a Museum aan de Stroom (Antwerpen)
Eerste echte excursie in Antwerpen, Museum aan de Stroom (oftewel MAS). Het bezoek aan dit museum is er een waar ik wel naar uit heb gezien. In aanloop naar de studiereis naar Antwerpen, hebben we van docenten veel over het MAS gehoord. Met name ook door 'gastdocent' Hugo Bongers, onze gids in Antwerpen.
Het was bij mij dan ook een hoop enthousiasme en nieuwsgierigheid, waarmee ik naar dit museum ging. Ten eerste al de architectuur, het ontwerp en indeling, maar vooral de inrichting en interieur. Misschien daarom ook wel een reden waarom ik het van de voren niet heb opgezocht op internet, zodat het een verrassing bleef. Want dat was ik zeker, verrast. Het is een gebouw dat opvalt, niet alleen omdat het weinig andere hoogbouw om zich heen heeft. De nieuwsgierigheid bleef totdat ik binnen was, gedurende de rondleiding zag ik genoeg om me heen waar ik meer over wilde weten.
We begonnen onze rondleiding bij een uitzicht op de stad, want het MAS kent zeer bijzondere glazen panelen die op elke etage aan een kant zijn. Het uitzicht is daardoor indrukwekkend, op elke etage is een andere kant te zien, over de stad, het water, de kerktorens, nieuwe wijken etc. Daar kregen we uitleg over de indeling van het museum. Naast een vaste collectie en opstelling, is er ook een groot kijkdepot waar we begonnen. Elke tentoonstelling begon met een 'startruimte', een hal eigenlijk waar je een korte introductie krijgt. Het kijkdepot was dan ook stereotype archief of depot, veel (metalen) stellingen met lades en opslagplaatsen. We werden geïntroduceerd met Lange Wapper, een Antwerpse mythe, hoe hij te werk ging. Na deze etage volgden de vaste collecties, Machtsvertoon, Wereldstad en Wereldhaven. Helaas was er niet genoeg tijd om ook Leven en Dood te bekijken, maar reden genoeg om nog eens terug te gaan.
Naast een museum is het MAS ook een sociale ontmoetingsplaats naar mijn mening. Dit is van te voren ook zo benoemd, een plek waar je kan komen om kennis op te doen, te eten en drinken, vrienden te ontmoeten en een uitzicht vanaf het panorama dak. Er zit een toprestaurant gevestigd, maar ook andere horeca op de begane grond. Van het uitzicht kan tot laat worden genoten en is een ver uitzicht te zien. Het is een imposant gebouw, waar alles uitgedacht lijkt te zijn en een betekenis heeft. Zoals de handjes die aan het gebouw zijn bevestigd.
Zoals te verwachten is het geen museum waar je binnen een uur weer buiten staat. Rome kun je tevens ook niet in een week bekijken. Misschien geldt dat niet letterlijk voor het MAS, maar je moet er zeker terugkomen. Wat ook tijdens uitleg voorafgaand aan het bezoek is verteld, is de impact die dit museum heeft gehad op de omgeving en de wijk waarin het is gebouwd. Het zorgt ervoor dat een hele wijk weer opbloeit en verder wordt ontwikkeld. Creativiteit staat aan de basis ontwikkeling, op meerdere manieren.
Bronnen:
http://www.mas.be/ verkregen op 28 oktober 2012
0 notes