mymarion01

[mymarion01]

Η αγάπη δεν κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Η αγάπη κάνει το γύρισμα να αξίζει τον κόπο.

Ακράτα Αχαΐας, 30/08/23

[mymarion01]

delete the old version of me inside your head, it expired.

[mymarion01]

Άμα πρόκειται να με πληγώσεις τουλάχιστον πες το μου από την αρχή για να προλάβω να προετοιμαστώ.

Οι συνεδρίες κοστίζουν.

#γκρικ στιχακια #greek quotes #greek tumblr #ελληνικά #αγαπη #θλιψη #γκρικ ταμπλερ #γκρεεκ #γκρικ μπλογκ #γκρικ ποστ #γκρικ κουοτς #ελληνικά στιχάκια #ερωτας #ελληνικα #ελληνικο ποστ #ελληνικο tumblr #σκεψεις #πονος

[mymarion01]

being attracted to men is a gift actually

[mymarion01]

[mymarion01]

Μπιλιαρδο

Ανημερα του Αγιου Βαλεντινου. Ζευγαρακια σε ακριβα εστιατορια, με σοκολατακια και καρδουλες. Εγω σε παμπ. Οχι μονη. Μαζι του. Εκεινος να γυαλιζει τη στεκα κατω απο το θαμπο φως της λαμπας φθορισμου και εγω να τον κοιταζω. Μου εσκασε ενα χαμογελο και μου ειπε δινοντας μου τη στεκα που με τοσο μερακι ετοιμαζε: "Ελα, ετοιμη εισαι!"

"Ναι λες και τωρα που τη γυαλισες θα παιξω καλυτερα ας πουμε. Αφου σου ειπα εχω παιξει μονο δυο φορες"

Χαχανισε. Καρφωσε το βλεμμα του στο δικο μου και ενιωσα ενα ριγος να διαπερναει το σωμα μου. Ακομα το ειχε. Αυτη η αισθηση εμενε ιδια και απαραλλαχτη οσα χρονια και αν ειχαν περασει.

"Ουτε εγω ξερω να παιζω καλα. Αληθεια"

Εστησε τις μπαλες σε τριγωνικο σχηματισμο και πηρε θεση για να σπασει. Οπως και εκανε. Με την πρωτη. Και μετα μου ελεγε οτι δεν επαιζε καλα...

Σειρα μου να χτυπησω. Τζουφια. Γελασε δυνατα καθως εριξα ενα βρισιμο μαζι με το αθλιο χτυπημα μου και με πλησιασε με αυτοπεποιθηση. Σταθηκε απο πισω μου και επιασε και εκεινος τη στεκα με το ενα χερι, ενω με το αλλο με βοηθησε να τη σταθεροποιησω. Ενιωσα την καυτη ανασα του στο αυτι μου καθως μου ψιθυρισε απαλα:"Προσπαθησε να βρεις κεντρο αυτη τη φορα." Ακολουθησα πιστα τη συμβουλη του και οντως το χτυπημα ηταν σχεδον αψογο. Ασχετα που δε χτυπησε καμια μπαλα.

"ΦΑΟΥΛ" Φωναξε παιχνιδιαρικα.

"Τι...?" αντιγυρισα με σηκωμενο φρυδι

"Πρεπει να χτυπησεις οπωσδηποτε μπαλα του αντιπαλου αλλιως ειναι φαουλ. Αρα βαζω τη μπαλα οπου θελω."

"Ρε ειναι σιγουρα ετσι οι κανονες η τα βγαζεις απο το μυαλο σου?"

"Ετσι ειναι, ετσι ειναι."

Ανασηκωσα τους ωμους συγκαταβατικα.

Εστησε τη μπαλα και χτυπησε. Κατεβασα μια γουλια απο τη μπυρα μου και με μιμηθηκε χαϊδευοντας απαλα τη μεση μου καθως περνουσε απο πισω μου.

Το παιχνιδι συνεχιστηκε. Για οση ωρα παιζαμε απλα ηταν σαν να μην υπηρχε κανενας γυρω μας. Οι υπολοιποι θαμωνες ειχαν εξαφανιστει μεσα σε ενα συννεφο ομιχλης που νοητα σκεπασε το μαγαζι καθως ενα τραγουδι των Led Zeppelin αντηχουσε καπου στο βαθος.

Παρατηρουσα τις κινησεις του. Τα γυμνασμενα χερια του, τους ωμους του, αυτο το υπεροχο χαμογελο του, τα ζωηρα, γεματα σπιθες ματια του.

"Μας φερνετε 2 μπυρες ακομα?" ειπε στο σερβιτορο και μου εκλεισε το ματι. Χαμογελασα γιατι αν δεν το ειχε κανει αυτος ειχα σκοπο να το κανω εγω. Ποσο καλα με ηξερε...

Εν τελει εχασα, με μικρη διαφορα παραδοξως. Με αγκαλιασε σφιχτα και μου ειπε γλυκα: "ενταξει, δε γινεται να κερδιζεις σε ολα. Επρεπε και εγω να σε κερδισω μια φορα." Καθισαμε στο βαρελι μας και κατεβασαμε τις μπυρες μας, λεγοντας χιλια δυο πραγματα. Ειχαμε πολυ καιρο να τα πουμε. Και καθε φορα παραδοξως ενιωθα λες και δεν ειχε περασει ουτε ενα λεπτο απο την τελευταια φορα που τον ειχα δει. Και ας ειχαν περασει μηνες.

"Ξερεις... δεν ειναι ευκολο να βρεις το αλλο σου μισο..."

Ξεροκαταπια.

"Γιατι το λες αυτο?" Η καρδια μου ασυναισθητα εκανε δυο τρεις αναποδες τουμπες πριν προσγειωθει ξανα στη θεση της με παταγο. Τα ματια του πηραν μια πιο σκοτεινη αποχρωση καθως βρηκαν τα δικα μου.

"Καταρχας, πρεπει να αρεσει σε εσενα. Δευτερον, πρεπει να αρεσεις εσυ σε αυτον. Τριτον, πρεπει να ταιριαζετε. Και τεταρτον..." εκανε μια μεγαλη παυση που εμοιαζε αιωνια πριν ολοκληρωσει τη φραση του.

"Τεταρτον πρεπει να ειστε κοντα..." Ηταν ξεκαθαρο υπονοουμενο. Ενιωσα τις λεξεις αυτες να με σουβλιζουν καθως ηξερα πολυ καλα που αναφεροταν. Δεν ημασταν κοντα. Και δεν ηθελε την αποσταση. Ουτε εγω ηθελα αλλα θα μπορουσα να το αντεξω αν το αντεχε εκεινος.

Χαμογελασα και εγνεψα καταφατικα. Ειχε περασει η ωρα οποτε προτεινα να φυγουμε. Ηταν και περιοδος εξεταστικης οποτε το ξενυχτι θα μπορουσε να αποβει μοιραιο.

Βγηκαμε εξω στον κρυο αερα και εβαλα τον μπερε μου, που ηξερα ποσο του αρεσε. Με σταματησε και σταθηκε απεναντι μου διορθωνοντας τον, λεγοντας οτι δεν ηξερα να τον βαζω, ασχετα που εκεινος εν τελει τον εβαλε χειροτερα απ οτι εγω. Γελασα και τον πειραξα γιατι εκεινος φορουσε κουκουλα.

"Ασε μας βρε τρομοκρατη. Παιξε παραπερα"

"Ναι μιλησε τωρα και η Γαλλιδα καλλιτεχνης"

Κολλησε τοτε διπλα μου καθως περπατουσαμε. Ισως να περιμενε να τον πιασω αγκαζε οπως καθε αλλη φορα, αλλα δεν το εκανα. Ενιωθα πολυ παραξενα ξαφνικα. Σα να ξυπνησε κατι μεσα μου που κοιμοταν χρονια τωρα. Σαν την πρωτη φορα που ειχαμε βγει, που κανενας απο τους δυο μας δεν ειχε ορισει αυτο που ειχαμε ως φιλικο. Τοτε που μου αρεσε απιστευτα και πιστευω πως ενιωθε και εκεινος το ιδιο. Ημουν σιγουρη βασικα. Απλα η αποσταση...

Φτασαμε στο σπιτι μου με πειραγματα και φωνες. Του εκανα μια χαζη αναπαρασταση ενος χαρακτηρα απο βιντεοπαιχνιδι και εκεινος ειχε λυθει στα γελια. Τοτε με κοιταξε βαθια στα ματια. Με αγκαλιασε δυνατα και χαιρετηθηκαμε.

"Περασα υπεροχα."

"Και εγω"

Ανεβηκα στο σπιτι μου και ανοιξα το κινητο μου. "Στειλε μου οταν φτασεις να ξερω οτι εισαι καλα." Καθε φορα του το εστελνα αυτο και ας ηξερα οτι εμενε λιγα τετραγωνα μακρια. Και ας ηταν μεγαλυτερος απο εμενα. Και ας ημουν σιγουρη οτι θα ηταν μια χαρα.

Μου απαντησε στο δευτερολεπτο:

"Θα βγω και μια μικρη βολτα με τους φιλους μου. Γκρινιαζουν οτι ηρθα και δεν τους ειδα."

"Καλα κανουν χαχα"

"Οι μεγαλοι ερωτες δεν κρυβονται"

Εκει κομπιασα. Πηρα μια βαθια ανασα και πληκτρολογισα την απαντηση που ηθελα, ξεροντας οτι ισως να ρισκαρω λιγο

"Καποιες φορες κρυβονται"

Αναυδος. Μου εστειλε μια φατσουλα εκπληκτη σα να περιμενε την επομενη φραση μου. Δειλιασα.

"Καληνυχτα. Παω για υπνο."

Το διαβασε κατευθειαν. Μαλλον ξενερωσε. Αλλα δεν ειπε τιποτα. Απλα με καληνυχτισε γλυκα. Πεταξα το κινητο μου στο κρεβατι.

Στο μυαλο μου εφερα μια εικονα. Εμας τους δυο να στεκομαστε απεναντι ο ενας απο τον αλλο στο τραπεζι του μπιλιαρδο. Να χτυπαμε ταυτοχρονα μπαλια και να βαζουμε την μαυρη μπαλα μεσα. Καταλαθος. Αυτογκολ. Γκειμ οβερ... Αυτο ειχαμε κανει ουσιαστικα. Οχι στο μπιλιαρδο, αλλα στις ζωες μας.

#greek tumblr #greek quotes #ελληνικά #απόσταση #απελπισια #αγαπη #αυτός #ερωτας #λυπη #ιστορια αγαπης #αληθινες ιστοριες #δράμα #θλιψη

[mymarion01]

why her?

why anyone else when she exists?

[mymarion01]

this is simply the greatest video i have ever seen

[mymarion01]

Σημασία δεν έχει με ποιους κοιμάσαι αλλά ποιος σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο.

-Μαλβινα

[mymarion01]

Ακουμπούσες το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου και εγώ σε κρατούσα αγκαλιά από τον λαιμό. Ξαφνικά με ρώτησες

“Γιατί χτυπάει τόσο γρήγορα η καρδιά σου;”.

Πάγωσα.

Σου απάντησα “Δεν ξερω”,

με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τι να σου έλεγα; Ότι εσύ φταις που η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα όταν είσαι κοντά μου; Ότι εξαιτίας σου πάει να σπάσει η καρδιά μου, επειδή με κάνεις τον πιο χαρούμενο άνθρωπο πάνω στη γη;

Με ξανά αγκάλιασες και εγώ συνέχισα να χαμογελάω.

[mymarion01]

Να πάω στην μάνα του, να της σφίξω το χέρι να της πω:“Να το χαίρεστε το παλικάρι σας. Κανείς δεν μου έχει βγάλει έτσι το λάδι”

[mymarion01]

[mymarion01]

[mymarion01]

[mymarion01]

Τι είναι απόσταση;

 Μαθηματικά ορίζεται ως το ευθύγραμμο τμήμα που ενώνει δύο σημεία, δύο ευθείες ή ένα σημείο με μία ευθεία. Ένα ευθύγραμμο τμήμα λοιπόν…

Πώς θα μπορούσε ένας τέτοιος ορισμός να είναι πλήρης; Η απάντηση είναι πως δε θα μπορούσε, μιας και η γλώσσα των μαθηματικών δε μπορεί να ορίσει κάτι τόσο αόριστο και ας έχει προσπαθήσει να θέσει όρια ακόμα και στο άπειρο, αποτυπώνοντάς το σε αμέτρητα φυλλάδια αδιάφορων εξισώσεων.

Η αλήθεια είναι πως ακόμα και οι πιο δυσνόητοι μαθηματικοί τύποι αποδεικνύονται ανεπαρκείς όσον αφορά τον ακριβή ορισμό της απόστασης. Γιατί;

Επειδή κανένας δε μπόρεσε ποτέ να αποτυπώσει μαθηματικά τα συναισθήματα. Το φόβο, την αγωνία, τη μοναξιά. Κανένας δεν μπόρεσε να περιγράψει με αύξουσες ή φθίνουσες συναρτήσεις τη μονοτονία της καθημερινότητας που βιώνουν άνθρωποι που αγαπιούνται και παρ’ όλα αυτά είναι καταδικασμένοι να ζουν χωριστά.

Κανένας δε μπόρεσε να προσδιορίσει το όριο της ανθρώπινης υπομονής όταν η διάθεση τείνει στο μηδέν και η καθημερινή φθορά στο άπειρο. Καμία εξίσωση δε μπορεί να απαλύνει τον πόνο και την αίσθηση του κενού από τ��ν οποία εκείνος πηγάζει και όσοι άγνωστοι και αν αποκαλυφθούν το πρόβλημα θα έγκειται πάντα στις παραμέτρους της ζωής που μας καθηλώνουν χιλιάδες μίλια μακριά χωρίς τη θέλησή μας.

Γιατί με τα μαθηματικά μπορούμε μόνο να μετρήσουμε την απόσταση, όχι να τη μηδενίσουμε. Και ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είναι μηδενική, θέτοντας αυτή την τιμή όπως προσπάθησαν να μας μάθουν στο λύκειο, η πραγματικότητα θα καραδοκεί παντού, υπενθυμίζοντας με θράσος την παρουσία της. Γιατί σε αντίθεση με τις υποθέσεις και τις πιθανότητες, εκείνη έχει υπόσταση, σάρκα και οστά.

Η απόσταση λοιπόν δεν είναι απλά ένα ευθύγραμμο τμήμα. Είναι μία συνθήκη, μία δοκιμασία, ένα εμπόδιο, μία περιπέτεια. Είναι άγχος, πόνος, θλίψη αλλά και προσμονή, υπομονή και ελπίδα. Είναι τέλος και αρχή, θάνατος και ζωή. Σε κάθε περίπτωση είναι κομμάτι της ζωής που μας μαθαίνει να εκτιμούμε περισσότερο όσα μας συμβαίνουν. Και είναι επίσης ο καλύτερος τρόπος για να μάθουμε τι πραγματικά αξίζει να είναι στη ζωή μας. Ό,τι αξίζει μένει… με απόσταση ή χωρίς.    

#greek tumblr #greek quotes #πόνος #θλίψη #ελληνικά #απόσταση #έρωτας #αγάπη #ελληνικο μπλογκ #ελληνικο ποστ #ελληνικά στιχάκια #ελληνικο ταμπλρ

[mymarion01]

[mymarion01]