piesparkles

[piesparkles]

kendini anlatmak. çok zorlayıcı ama dehşet hissettirmiyor mu size de? hayatın neresinde olursan ol, durup çevrene bakındığında ve kendini uzaktan gördüğünde kalakalıyor musun sen de? ellerini uzatıp tam tutacakken iplerin kopup kopup durması, yenilmeyip en baştan başlamaya karar vermen ve bu paradoksun asla bozulmaması.. duvara bakıp bomboş hissettiğiniz olmuştur tabi, onu sormuyorum. benim sorduğum yedi milyar insanın nefes aldığı bir yerde soluksuz kalmayı başarıp başarmadığın. kim olursa ol, sol tarafında gerçek bir kalp taşıyıp taşımadığın. aynaya baktığında, o derinliklere gelen ağlama hissi. neden böyle oluyor, anlamıyorum doğrusu. neden böyle hissediyorum? neden bazı şeyleri değiştiremiyorum? bazı şarkılar neden işliyor mesela sebepsizce? elini alıp yanağına koyduğunda neden ağlama hissi dolar ki insanın içine? sevgisizlik, neden bu kadar işlemişken bu kadar yabancı gelir? bir şeyleri anlamdırmaya çalışmak felsefe sayılır mı? bir şeylere alışmak alışamamaktan zor mudur? hayata galip gelmek ya da mağlup olmak kavramları kullanılabilir mi? kafan karışıkken de günler iyi geçer mi? kitaptan başını kaldırdığında o dünyada devam etmen mümkün mü? neden yazdım bunları bilmiyorum. ama zusak'ın dediği gibi siz bundan çok uzaksınız. parmaklarınız, hayatımı sizinkine bağlayan bir şekilde sayfaları çeviriyor. gözleriniz güvende. bu yazılanlar sizin zihninizde sadece birkaç cümleden ibaret. benim içinse gerçek. şimdi her dönemeçteki bedeli düşünerek devam etmek zorundayım. hiçbir şey bir daha aynı olmayacak. çığlık çığlığa haykırarak nedenini sormak istiyorum. bu gece dağınık yıldızlar buz parçaları gibi aşağıya yağıyor ama hiçbir şey beni yatıştıramıyor. hiçbir şey bana kaçış imkanı vermiyor. tamamiyle sıkıştım.

[piesparkles]

dinliyordu sessizce dünya ve bir de tanrı, cennetten gülümseyen

[piesparkles]

Peki sen, durup durup denize bakan çocuk, da­ha ne arıyorsun? Yazılacak her şey senden önce ya­zıldı, söylenecek her şey söylendi çoktan. Artık her şeyin bir adı var şu dünyada. Ölümün bile bir adı var. Topuklarından attıkları her adımda kan sızan adamlar geçti bu yollardan. Peki sen çocuk? Dünya hiçbir zaman gökyüzüne yansımayacak, artık hiç değilse bunu biliyorsun. Sesler gitmiş, bir tek yankı­ları kalmış geride. Bedeni olmayan seslerin çığlığa dönüşmeyi kurduğu yerlerde sen şarkı söylemek için bekliyorsun. Çocuk, yanılıyorsun.

[piesparkles]

[piesparkles]

zaten boşluğun birindeyim, ne anlamı var kendimi karanlığın birine daha atmanın, diye karşılık veriyor sana.

"Şu sıralar pencere pervazına oturup; neden atmıyorsun o boşluğa kendini, diyorum."

[piesparkles]

sigaramdan sigarasını yaktı, sonra da sen benden yakarsın, bu ateşi sabaha kadar taşırız, dedi. olur da sen kimsin, hangi tanrıdan çaldık bu söndüremeyeceğimiz ateşi.

[piesparkles]

biz, dünyaya kanlı bir avuç tarafından savrulmuş tohumlarız. kanlı bir avuç; yeryüzü, yatağımız.

[piesparkles]

güzellik bizi mutsuz ediyor tamamlanmışlık hissi hasta ediyor çünkü yalanla sınandık, yalanla doyurulduk, yalanla dolduruldu kan damarlarımız.

[piesparkles]

kafamdaki bu yaralar sana bir şey ifade ediyor mu?

[piesparkles]

acı çekmek istemiyorsan kendini parçalara ayırmalısın.

[piesparkles]

kendinden kaçmış hep. sonunda yine kendine sığınmış. kimsesizliğinin meziyeti dağ gibi olmak olmuş. bunu marifet sanmış da dik duracağım diye omurgalarını kırmış. hah.

[piesparkles]

boğulsak da suyun üstünde kalsak önemi yok. hepsi yaşam çünkü.

sudan çıkmak dışında.

ama sudan hiç çıkılmaz. kıyı diye bir şey yoktur.

tek kıyı, intihar.

o da yaşamın bir parçası mı?

bir 'an'ın dondurulması değil mi o da?

[piesparkles]

“Kış. Öğleden sonra. Her yer karla kaplı. Hava güneşli. Ama bir umut yok. Bütün insanların bütün hayatı bu güneşli, soğuk, umutsuz kış günü işte.”

[piesparkles]

çekil önümden tanrım, intihar edeceğim

bir melek kesecek bileklerini ben öldüğüm için

kelebekler daha uzun sanacak ömürlerini

şeytanlar ayakta alkışlayacak bu görkemli ölümü

acılarım sevinçten isimlenecek, biçimlenecek.

[piesparkles]

tanrım, ne kadar soğuksun. kontrolü kaybettiğinin farkında mısın?

[piesparkles]

neden herkes sanki kendi düşmemiş de ben itmişim gibi bakıyor?

[piesparkles]

eğer yaşamımın saçmalığını düşünecek olursam, hemen gidip kendimi köprüden nehre atmam gerek.