Αν θες να φύγεις ,αυτή η πόρτα θα 'ναι ανοιχτή.Δεν είμαι εύκολο παιδί, και δεν ανοίγομαι εύκολα και ας το προσπαθώ καμιά φορά.
Με κυνηγάνε τα λάθη μου,με στοιχειώνει το παρελθόν.Το προβάλω γαμωτο σε κάθε παρόν μου.Δεν ζω την στιγμή.Εχω μια φωνουλα στο κεφάλι μου ,που μου λέει πως τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου ακόμη και αν όλα δείχνουν να πηγαίνουν μια χαρά.
Λέω μαλακίες στην προσπάθειά μου να σπάσω τον πάγο και ίσως αυτό σε παραξενεψει.Δεν έχω μάθει να επικοινωνώ με λόγια, ξέρω μόνο να επικοινωνώ με γραπτά,που δεν δείχνω ποτέ σε εκείνους στους οποίους αναφέρομαι.Οποτε αν δεν με ρωτήσεις κάτι,πολύ πιθανών να μην το μάθεις και ποτέ.
Παλαιότερα δεν είχα άμυνες.Τα ζούσα όλα στο κόκκινο και δεν φοβόμουν το να πληγωθώ.Δεν με ένοιαζε.Πιστευα πως ότι και να συμβεί είμαι σε θέση να το αντιμετωπίσω.Τα έδινα όλα χωρίς να κρατήσω τίποτα για εμένα.Και ήταν ωραίο ώσπου με πρόδωσε το σώμα μου και τα ψυχοσωματικά μου ήταν αυτά που μου χτύπησαν το καμπανάκι, υπενθυμίζοντας μου πως δεν είμαι ο Θεός και δεν είμαι σε θέση να αντέχω τα πάντα.Πως πρέπει να μάθω να κάνω καλύτερες επιλογές και να έχω όρια ,πράγμα που καμιά φορά κάνω λίγο αγαρμπα.Μπορει να δείχνω απότομη,όμως είναι ο τρόπος μου να εκφράζω αυτό που θέλω και ας μην το κάνω σωστά.
Εν πάση περίπτωση,ναι,μπορεί να μην με αντέξεις έχω τις παραξενιές μου ,όμως μέσα σε όλα αυτά τα ελαττώματα, ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος διατεθιμενος να σου προσφέρει τον ουρανό με τα άστρα αν δω ότι το αξίζεις.Αν δω,ότι είσαι διατεθειμένος να κάνεις το ίδιο για εμένα ,αν χρειαστεί.
Έχω δώσει έναν όρκο όμως,που πρέπει να τηρήσω και αυτός είναι πως δεν πρόκειται να κρατήσω κανέναν κοντά μου πια με το ζωρι.Στο πα και πριν αυτή η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή και εγώ έτοιμη πάντοτε να την διπλόκλειδώσω.
ακόμη ένα γράμμα που το ξεκινάω χωρίς να ξέρω τι θέλω να σου πω .Ακόμη ένα γράμμα που δεν θα διαβάσεις ποτέ εσύ,παραμονο κάτι άγνωστοι οι οποίοι θα με καταλάβουν πολύ περισσότερο από ότι με κατάλαβες ποτέ .
Και αυτό,για να είμαι ειλικρινής,πονάει λίγο.
Έμαθα ρώτησες για εμένα.Ρωτησες πως είμαι,και μου κάνει εντύπωση εφόσον τόσο καιρό δείχνεις να μην σε ενδιαφέρει καν το τι απεγινα έπειτα από όλα αυτά.Εστω από ενδιαφέρον,δεν έστειλες ένα γαμωμηνυμα.Το έχω παράπονο αυτό.Μεγαλο.
Ε λοιπόν,να σου απαντήσω πως ,δεν άλλαξαν και πολλά.Δεν προχώρησα ποτέ ειλικρινά,παρόλες τις προσπάθειες που έκανα για να ξεφύγω από τα συναισθήματα μου για εσένα.Αλλαξα πόλη,γύρισα,αλλά σπίτι και γειτονιά,έπεσα στο κρεβάτι,ξανασηκώθηκα,άλλαξα γκομενους,άλλαξα χρώματα στα μαλλιά μου,τα έκοψα,τα ξαναμακρυνα,άλλαξα φίλους μα πάντα , τα πάντα όλα κατέληγαν σε εσένα.Οπου και αν ήμουν,και όπου και αν είμαι πραγματικά το μόνο που ήθελα ήταν να σε πάρω τηλέφωνο να σου τα πω .Να δεις την φαινομενική πρόοδο μου,Να σου αποδείξω ότι δεν με διέλυσες εντελώς,αλλά απέμεινε κάτι δικό μου μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή.
Όμως όλα ήταν και είναι μάταια.Γιατι δεν έχω προχωρήσει.Και ακόμη όσο και να μην το παραδέχομαι σε κανέναν και πουθενά,θα πέθαινα να ήσουν εδώ και το πιστεύω ακράδαντα πως το φορτίο που με βαραίνει θα ήταν πιο ελαφρύ μαζί σου.Ησουν η ελπίδα μου.Το μονο κίνητρο που είχα για να συνεχίσω να παλεύω,ήσουν οι όμορφες μέρες μου και οι πιο ξεκούραστες νύχτες μου.Ησουν το γέλιο μου,μα τώρα συνειδητοποίησα πως εχω να γελάσω πολύ καιρό.
Σίγουρα θα σου είπαν πως είμαι καλά.Αλλα αληθεια,δεν θα ήθελα να με έβλεπες έτσι.Δεν είμαι η κοπέλα που γνώρισες,αγαπημένε μου.