super-stories-blog

[super-stories-blog]

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ E-TWINNING

Φέτος στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας ασχοληθήκαμε με το πρόγραμμα e-twinning με θέμα το technomythology. Πρόκειται για μια ευρωπαϊκή δράση μέσω της οποίας σχολεία από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες συνεργάζονται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας διάφορες εφαρμογές της Τεχνολογίας και της Πληροφορικής με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και την δημιουργία καινούριων φιλιών. Για το συγκεκριμένο θέμα, το σχολείο μου έγραψε πολλούς μύθους με στοιχεία τεχνολογίας. 

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού που συμμετέχει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι αρκετά δύσκολος. Ο αρμόδιος θα πρέπει να έχει πρώτα από όλα πολύ καλές γνώσεις ξένων γλωσσών, τεχνολογίας και προγραμμάτων Web 2.0 μέσω των οποίων γίνεται η επικοινωνία. Να είναι υπομονετικός, να βοηθάει τους μαθητές όταν δυσκολεύονται και να είναι ικανός να αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα συντονισμού, συνεργασίας ή ακόμα και κακής επικοινωνίας.

         Οι μαθητές που συμμετέχουν σε αυτό το πρόγραμμα αποκομούν πολλά οφέλη. Μαθαίνουν να συνεργάζονται με άλλους μαθητές αλλά και εκπαιδευτικούς χρησιμοποιώντας τα αγγλικά τους και την τεχνολογία αναπτύσσοντας έτσι περισσότερο τις τεχνολογικές τους δεξιότητες. Επίσης ως πολίτες του αύριο συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και μαθαίνουν να ακούν και να συμβιβάζονται σύμφωνα με αυτές. Με λίγα λόγια γίνονται πιο ανοιχτόμυαλοι!

         Η γλώσσα που χρησιμοποιήσαμε σε αυτό το πρόγραμμα ήταν η αγγλική καθώς αποτελεί την κυρίαρχη γλώσσα. Μέσω αυτής καταφέραμε να επικοινωνήσουμε και να συνεργαστούμε με διάφορα σχολεία. Παρόλο που η χρήση της αγγλικής γλώσσας ήταν αξιοσήμαντη δεν σημαίνει ότι δεν επιφέρει κινδύνους για την μητρική μας καθώς οι περισσότεροι νέοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ξένες συντομογραφίες την παραγκωνίζουν. Γι’ αυτό κρίνεται απαραίτητη η χρήση της ελληνικής γλώσσας σε τέτοια προγράμματα ώστε να προωθούν την καλλιέργειά της κυρίως στους νέους.

Κατά τη διάρκεια της δράσης αυτής αντιμετωπίσαμε κάποια πρακτικά προβλήματα στο εργαστήριο του σχολείου μας. Δεν είχαμε γρήγορη πρόσβαση στο διαδίκτυο και επαρκή εξοπλισμό. Για να διορθωθούν αυτά θα πρέπει το κράτος να διαθέσει περισσότερα χρήματα στην παιδεία και να επανδρώσει όλα τα σχολεία με αρκετούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

         Οι περισσότερες εφαρμογές Web 2.0 έχουν περιορισμένα δικαιώματα και ζητούν πληρωμή. Πρόκειται για μια σειρά τεχνολογιών που βασίζονται στο Web με σύγχρονες μορφές δικτύωσης θεωρώ ότι η πληρωμή γι’ αυτό είναι άδικη. Πολλά σχολεία σε διάφορα κράτη δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν οικονομικά με αποτέλεσμα να υπάρχουν άνισες ευκαιρίες των μαθητών για εκπαίδευση. Οι εφαρμογές του είναι απαραίτητες γι’ αυτό θα πρέπει ίσως η ευρωπαϊκή ένωση να μεριμνήσει γι’ αυτό.

         Συμπερασματικά το e-twinning είναι ένα χρήσιμο πρόγραμμα δημιουργικής μάθησης μέσω από το οποίο οι μαθητές συνεργάζονται με άλλα σχολεία, βγαίνουν από τα όρια της τάξης και το μάθημα αποκτά ευρωπαϊκή διάσταση. Οι μαθητές παίρνουν εφόδια για να αντιμετωπίσουν την πραγματική ζωή!        

[super-stories-blog]

Μία πραγματική φιλία

       Ο άνθρωπος από τα πρώτα χρόνια της ζωής του μέχρι τα γεράματά του γνωρίζει διαρκώς ανθρώπους.Με άλλους κολλάει από την πρώτη στιγμή, με άλλους  στην πορεία και με άλλους ποτέ. Η φιλία είναι πολλή σημαντική στη ζωή μας.                                                                                                                                  Πραγματικός φίλος, για εμένα, είναι αυτός που βρίσκεται δίπλα σου σε κάθε στιγμή της ζωής σου,ευχάριστη ή δυσάρεστη...Που χαίρεται στη χαρά σου και λυπάται στη λύπη σου...Που σε βοηθά, σε στηρίζει και σου συμπαραστέκεται όποτε τον έχεις ανάγκη.Αυτά είναι τα συναισθήματα μιας πραγματικής φιλίας, όπως αυτής που θα περιγράψω παρακάτω.                                                                   Πρόκειται για τη φιλία ανάμεσα στην Κατερίνα και την Έρικα. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που γνωριστήκανε. Ήταν η πέμπτη μέρα της Γ’ τάξης του Δημοτικού. Η δασκάλα μας, η κυρία Μαρίνα, μας είχε προετοιμάσει για να καλωσορίσουμε ένα κορίτσι, την Έρικα. Μας εξήγησε ότι δεν μιλούσε καλά ελληνικά και δεν γνώριζε κανένα άλλο παιδί εδώ στο σχολείο. Μας προέτρεψε, λοιπόν, να την γνωρίσουμε, να την δεχτούμε και να την αγκαλιάσουμε. Όλοι καταλάβαμε το νόημα της συζήτησης εκτός τον Αλέξη.                                                                            Ο Αλέξης ήταν ένα αυθόρμητο και πολλές φορές σκλ��ρό παιδί που περηφανευόταν συνεχώς για την δύναμή του και την εξυπνάδα του. Σε κάποιο διάλειμμα, πλησίασε την Ερικα και με έντονο ειρωνικό τρόπο της είπε:                  -Ε, εσύ αλβανάκι! Τι ήρθες να κάνεις εδώ; Να πας στον τόπο σου!                        Η Ερικα ένιωσε αμήχανα και δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της...Και τότε πετάχτηκε η Κατερίνα μπροστά.                                                                               -Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να της μιλάς έτσι! Μην την ξαναενοχλήσεις! Αυτό ήταν...                                                                                                                       Έτσι γεννήθηκε μια δυνατή φιλία.                                                                                    Από τότε έγιναν αυτοκόλλητες... Στα διαλείμματα έκαναν συνεχώς παρέα. Η Έρικα ένιωθε ασφάλεια δίπλα στη φίλη της, αλλά και η Κατερίνα φαινόταν πολύ χαρούμενη. Η μία στήριζε την άλλη. Έγιναν οι καλύτερες φίλες.                              Τα χρόνια πέρασαν και εμείς μεγαλώσαμε. Εγώ επέλεξα άλλο γυμνάσιο και χάθηκα με τα κορίτσια. Προχθές όμως τις συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Έμεινα έκπληκτη όταν άκουσα ότι παραμένουν ακόμα φίλες και μάλιστα κολλητές!                                                                                                                             Συμπερασματικά, μια φιλία για να επιβιώσει, χρειάζεται αγάπη,χρόνο και εμπιστοσύνη και αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της καθημερινής ζωής.

[super-stories-blog]

ΜΙΑ ΑΣΤΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

      Όταν βυθίζομαι στις αναμνήσεις μου, θυμάμαι πολλά αστεία περιστατικά που έχουν συμβεί με την οικογένειά μου! Όμως ένα από αυτά που έχει σημαδέψει τη ζωή μου ήταν αυτό που συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι στο σπίτι της ξαδέλφης μου που μένει σε μια πολυκατοικία στο Ηράκλειο.Είχαμε πάει για διακοπές για τρία βράδια.                                                                                                                           Το πρώτο βράδυ είχαμε πάει βόλτα στο κέντρο.Κάτσαμε σε μια καφετέρεια και αργότερα θελήσαμε με την αδελφή μου, την Εμμανουέλα να εξερευνήσουμε την πόλη. Έτσι,ξεκινήσαμε να κάνουμε βόλτες και να βγάζουμε φωτογραφίες. Περάσαμε υπέροχα! Όταν ήταν η ώρα να φύγουμε, αργά το βράδυ,μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Το αμάξι δεν έπαιρνε μπρος! Μία,δύο,τρεις...ΤΙΠΟΤΑ! Είχαμε μείνει από μπαταρία! Βγήκαμε έξω και περιμέναμε μέχρι να περάσει κανένα αμάξι να μας βοηθήσει. Μετά από μισή ώρα περίπου, πέρασε, ευτυχώς, ένα φορτηγό το οποίο μετά από νόημα που του κάναμε, σταμάτησε. Συνδέσαμε τα δύο αυτοκίνητα με κάτι καλλώδια, φόρτισε η μπαταρία κι έτσι τέλειωσε η πρώτη αναποδιά!                                                                                                          Όμως, οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εδώ! Μόλις, φτάσαμε έξω από το σπίτι, η μαμά μου πήγε να ξεκλειδώσει την πόρτα,αλλά δυστυχώς δεν άνοιγε. Εγώ και η Εμμανουέλα αρχίσαμε να γελάμε χωρίς σταματήμο! Μετά από πολλές άστοχες προσπάθειες, αποφασίσαμε να πάμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο. Όμως δεν κρατούσαμε αρκετά χρήματα,ώστε να μπορούμε να το πληρώσουμε. Για καλή μας τύχη, υπήρχε ένα παράθυρο το οποίο ήταν ακριβώς δίπλα στο μπαλκόνι του σπιτιού. Έτσι ο μπαμπάς που δεν φοβόταν, πέρασε στο μπαλκόνι και μπήκε στο σπίτι.Πήρε χρήματα,κάποια απαραίτητα ρούχα και φύγαμε για να βρούμε κάποιο κοντινό ξενοδοχείο.                                                                                                         Όπως βγαίναμε από την πολυκατοικία, ξαφνικά το φοβερό μάτι της αδελφής μου έπεσε σε μια μικρή διαφήμιση,η οποία έγραφε: <<Κλειδαράς όλο το 24ωρο.>> και ένα τηλέφωνο. Ο μπαμπάς μου κατευθείαν πήρε τηλέφωνο! Μας είπε ότι θα ερχόταν γρήγορα γιατί ήταν δύο-τρία τετράγωνα παρακάτω.Περιμέναμε,περιμέναμε...ΤΙΠΟΤΑ! Ξαναπήραμε τηλέφωνο για δεύτερη φορά,αλλά καμία απάντηση.Μετά από αρκετή ώρα. ήρθε! Δεν είπαμε κουβέντα γιατί υπήρχε πιθανότητα να θύμωνε και να έφευγε. Και μετά ποιος ψάχνει για άλλον κλειδαρά;                                                                                              Μας άνοιξε,τον πληρώσαμε και όταν έκλεισε η πόρτα, κοιταχτήκαμε όλοι και ξεσπάσαμε σε γέλια.Αυτή η νύχτα θα μου μείνει αξέχαστη, γιατί ζήσαμε μία αστεία περιπέτεια. Ευτυχώς,ήταν μαζί μας και η αδελφή μου γιατί αλλιώς...Ποιος ξέρει!Τώρα το λέμε και γελάμε αλλά εκείνη τη στιγμή οι γονείς μου ήταν αρκετά αγχωμένοι.Ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου!                                                        

[super-stories-blog]

Μία περιπέτεια

      Η ζωή είναι γεμάτη περιπέτειες...Άλλες είναι αστείες, άλ��ες τρομακτικές και άλλες διδακτικές...Αυτή η περιπέτεια που έχω αυτή τη στιγμή πιο έντονα στο μυαλό μου είναι αυτό που συνέβη στην παραλία στο Αμμούδι, πέρυσι το καλοκαίρι.                                                                                                                      Ένα αυγουστιάτικο πρωινό,λοιπόν, καθώς η ζέστη ήταν αφόρητη, αποφασίσαμε να πάμε με την οικογένειά μου για μπάνιο στην παραλία στο Αμμούδι. Πρόκειται για ένα κολπάκι με πεντακάθαρα, κρυστάλλινα νερά και χρυσή αμμουδιά. Επειδή η θάλασσα είχε λίγο κυματάκι, εκείνη τη μέρα, θεώρησε ο μπαμπάς μου σωστό, να βουτήξει πρώτος για να δει αν είναι ασφαλές και για τους υπόλοιπους. Έκανε,λοιπόν, τα μακροβούτια του και όλα φαίνονταν υπέροχα μέχρι τη στιγμή που προσπάθησε να βγει έξω.                                                             Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι ενώ κολυμπούσε αδιάκοπα και κουραζόταν, έμενε στο ίδιο σημείο και δεν μπορούσε να φτάσει στη ξηρά. Αγχωθήκαμε όλοι τόσο πολύ, αλλά ο μπαμπάς μου παρέμεινε ψύχραιμος...Ούτε πνιγόταν, ούτε έπινε νερό και κολυμπούσε στην επιφάνεια.Κάποια στιγμή ένας κύριος τον συμβούλεψε να γυρίσει ανάσκελα για να ξεκουραστεί.Μετά από πέντε λεπτά ύπτιας κολύμβησης, κατάφερε να ξεφύγει από τα ρεύματα, πιάστηκε από το σωσίβιο που του πετάξαμε και πάτησε τα πόδια του στη ξηρά σώος και αβλαβής! Τρέξαμε όλοι και τον αγκαλιάσαμε.                                                                Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να πνιγεί στη θάλασσα. Πάντα συνέδεα τον πνιγμό με τεράστια κύματα ή με ανθρώπους που δεν ξέρουν κολύμπι.Αυτή η περιπέτεια μου έδωσε ένα πολύ καλό μάθημα:<<Να αγαπώ τη θάλασσα, αλλά και να την φοβάμαι...>>.