#NRC Handelsblad | Explore Tumblr Posts and Blogs

stefselfslagh · 1 year

Text

Drie dagen in het spoor van Arnon Grunberg: “In New York kan ik vergeten wie ik ben.”

Dit stuk verscheen op 24 december in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Arnon Grunberg was al vaak de auteur, maar nog nooit het onderwerp van een embedded reportage. Stef Selfslagh trok naar New York en liep drie dagen mee met de winnaar van de P.C. Hooftprijs. "Voel je je ongemakkelijk? Dat hoort bij het onderduiken."

Arnon Grunberg is al meer dan een decennium een bewonderd schrijver wanneer hij in 2005 beslist om kamermeisje te worden. Drie weken lang jongleert hij in een Beiers hotel met luchtverfrissers, dweilen en microvezeldoekjes en laat hij zich door hotelgasten vriendelijk glimlachend vernederen. 'Het klinkt onbescheiden, maar ik heb talent om slaaf te zijn', schrijft hij later in NRC Handelsblad.

Grunbergs hotelproject kadert in zijn voornemen om nooit een schrijver te worden die enkel de zolderkamerversie van het leven kent. Ook na zijn carrière in het Beierse hotelwezen begeeft hij zich met metronomische regelmaat in onbekende werelden. Hij duikt onder in brandweerkazernes, slachthuizen en woonzorgcentra. Hij loopt embedded mee met Amerikaanse soldaten in Irak en treedt toe tot het dansgezelschap van de Duitse choreografe Nicole Beutler. Telkens puurt hij uit zijn participerende studiereizen reportages waarin de literatuur de journalistiek aftroeft.

'Ik wil weten hoe mensen dat doen, leven', verklaart Grunberg zijn aandrang om in andermans bestaan te infiltreren. En ook: 'Ik zie de dingen graag met eigen ogen. Daarin verschilt de schrijver niet van de journalist, hij hanteert alleen een ruimere definitie van het woord 'nieuws'.' Omdat ook ik geneigd ben om nieuws een rekbaar begrip te noemen, doe ik Arnon Grunberg deze zomer een ongewoon voorstel. Ik vraag hem of hij het ziet zitten om voor één keer niet de auteur, maar het onderwerp van een embedded reportage te zijn. Of ik, als het niet stoort tenminste, eens een dag of drie in zijn leven mag onderduiken.

Ik ga er van uit dat op mijn verzoek hetzij een galant geformuleerde afwijzing hetzij een bestraffende stilte zal volgen. Maar voor ik het goed en wel besef, hebben we de datum geprikt waarop ik me met bandopnemer en notitieboekje in zijn leven zal aanmelden. Dat dat leven zich op dat moment in New York zal afspelen, maakt het feest in mijn hoofd compleet: je debuteert als onderduiker liever in Manhattan dan in Amsterdam.

Er worden mij als observator in spe slechts twee beperkingen opgelegd: als hij straks aan het schrijven is, mag ik niet over zijn schouders meelezen, en ik ben overal welkom, behalve in zijn appartement in West 37th Street. Op de eerste restrictie reageer ik met begripvol geknik, op de tweede met een pruillip. Is hét kenmerk van de embedded reportage niet dat ze ook achter de gordijnen kijkt? Dat ze de muur tussen schijn en zijn neerhaalt? Dat ze de haren in het doucheputje telt? Maar Arnon Grunberg houdt me liefdevol op afstand. "Thuis is te intiem. Ik sluit niet uit dat je er nog briefjes van voormalige geliefden kan vinden. Die zie ik liever niet in de krant verschijnen."

Ik denk aan wat er in de briefjes van mijn eigen voormalige geliefden staat en berg mijn pruillip weer op. Ook herinner ik me dat Grunberg ooit schreef dat er in zijn New Yorkse appartement maar twee soorten mensen over de vloer komen: mensen met wie hij seks heeft en mensen die hij betaalt om schoon te maken. Ik hoef bij nader inzien tot geen van beide categorieën te behoren.

Minestronecrisis Drie maanden later ontmoeten we elkaar opnieuw, dit keer in Via Quadronno, een Italiaans restaurant op slenterafstand van Central Park. Zijn behalve Arnon Grunberg eveneens op de lunchafspraak: Marianne Koeman, de Nederlandse met wie hij in 1995 in New York neerstreek en met wie hij nog steeds intercontinentaal bevriend is; Mayu, zijn achttienjarige petekind aka de zoon van Marianne; en Alyosha, de anderhalf jaar oude krullenbol die hij samen met de Nederlandse schrijfster Niña Weijers op de wereld zette.

Marianne en Mayu wonen in Amsterdam, maar zijn op verzoek van Grunberg naar New York gevlogen om hem een weekje te assisteren. "Niña verblijft in een schrijvers-residentie upstate", vertelt hij. "Alyosha en ik zijn voor het eerst met z'n tweeën. Dat is leuk, maar van werken is er vorige week niet veel in huis gekomen. En als ik niet tot schrijven kom, lonkt de crisis. Nu Marianne en Mayu hier zijn, hoop ik wat werk in te halen."

Ik ben nog maar net ondergedoken en de omstandigheden smeken al om een existentiële vraag: wie is Arnon Grunberg als hij niet kan schrijven? "Dat is een ingewikkelde kwestie", geeft hij toe. "Schrijven is een belangrijk deel van mijn identiteit. Ontneem me de mogelijkheid om te werken en ik voel me verlaten. Vorige week had ik het echt moeilijk. Ik besefte plots dat ik totaal nieuwe schrijfroutines zal moeten ontwikkelen. Want als Alyosha bij me is, krijg ik nauwelijks een e-mail geschreven, zelfs niet als de babysit komt helpen."

Via Quadranno zit afgeladen vol. Twintig jaar geleden stelden de eigenaars van het restaurant Arnon Grunberg voor om mee in hun zaak te investeren. Voor twintigduizend dollar mocht hij zich mede-eigenaar noemen. Hij overwoog het aanbod, maar sloeg het af. "Ik wilde dat mijn dividenden uitbetaald werden in gratis pasta. Dat zagen de eigenaars niet zitten."

"Mama", noemt Alyosha me nadat hij me wat beter in zich heeft opgenomen. Het misverstand wordt rechtgezet, Grunberg verzekert me dat ik er niet overdreven vrouwelijk uitzie. "Alyosha noemt iedereen die hij leuk vindt mama." "En iedereen die hij niét leuk vindt papa", grijnst Mayu. Een stelling die weerlegd wordt wanneer Alyosha zich uit de armen van Marianne losrukt om bij zijn vader een zoen te gaan vorderen.

Vorige week at Grunberg hier samen met zijn zoon minestrone. Dat ging prima, tot Alyosha zijn bord van zich wegduwde. De soep belandde eerst op de grond en nadien op de trui van de vrouw naast hem. "Ik had Alyosha net verteld dat hij zijn moeder pas over vier weken terug zou zien", zegt Grunberg. "Misschien werd hij daarom zo boos."

"Ook toen we weer thuis waren, bleef hij maar krijsen. Alles heb ik geprobeerd om hem te kalmeren: voorlezen, zingen, zelfs samen in bad gaan. Niks hielp. Ik dacht: 'Zo meteen bellen de buren de politie en moet ik naakt de deur opendoen. Dat krijg ik nooit uitgelegd.'"

"Toch heb ik Niña nergens mee lastig gevallen. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat ze deze maand in alle rust kan schrijven. Al heb ik de indruk dat ze liever had gehad dat ik haar al na twee dagen in totale wanhoop had opgebeld met de mededeling: 'We redden het niet zonder jou.'" (lacht)

Het is de eerste keer dat Arnon Grunberg een relatie heeft met een schrijfster. Ik vraag of ze behalve geliefden ook concurrenten zijn. "Nee, en gelukkig maar. Er ligt in een relatie al zoveel competitie op de loer. Zelfs in het samen grootbrengen van een kind kan wedijver sluipen. Want: van wie houdt het kind het meest? Ik vermijd die strijd door duidelijk te maken dat Niña voor Alyosha de nummer één is. Mijn moeder kwam voor mij ook op de eerste plaats. Ik zou mezelf verraden, mocht ik het erg vinden dat dat ook voor Alyosha zo is."

Diane Keaton-lookalike De carpaccio's zijn verorberd, de namiddag kan ontzegeld worden. Marianne en Mayu gaan met Alyosha naar Bryant Park, Arnon Grunberg en ik trekken naar de New York Public Library. Het plan van de schrijver: twee uur in stilte werken. Het plan van de journalist: twee uur doen alsof hij werkt.

Je zou denken dat in een gebouw met een gewichtige naam gewichtige activiteiten plaatsvinden. Maar aan de tafel waaraan we plaatsnemen, wordt vooral tijd gedood. Een vrouw met een morsig voorkomen doet een dutje. Een jongen trekt steeds opnieuw de capuchon van zijn hoodie over zijn hoofd. Een Diane Keaton-lookalike maakt met naald, draad en geduld een borduurwerkje. De man naast me wisselt driftig scrollen af met uitdrukkingsloos staren. De stilte die over de aanwezigen hangt, geeft hun handelingen iets sacraals. Ik vraag me af of ik niet per ongeluk in het werk van een Brooklynse performancekunstenaar ben beland. I Am Not Me: a metaphor for the unknowable connections between random human organisms. Of iets van die strekking.

Arnon Grunberg gaat naast de slapende en vermoedelijk dakloze vrouw zitten en haalt zijn laptop en notitieboekje boven: hij heeft zich voorgenomen om een aantal aantekeningen in volwaardige zinnen te transformeren. Zoals beloofd sluip ik niet achter hem heen om mee te lezen. Wel noteer ik in mijn logboek: 'Donderdag. Geobserveerde creëert literatuur. Vingers vliegen vaardig over het toetsenbord, tijd en ruimte lijken te vervagen.'

Wanneer Diane Keaton het borduren na anderhalf uur voor bekeken houdt, klapt ook Grunberg zijn laptop dicht. "Vlotte het een beetje?", vraag ik. Het is niet omdat ik mensen bespied dat ik niet met ze meeleef.

Grunberg knikt. "Ik vreesde eventjes dat de duttende dame zou stinken. Maar dat was gelukkig niet het geval en ook door de andere aanwezigen heb ik me geen moment gestoord gevoeld."

Is hij een literaire scherpslijper? Iemand die een heleboel woorden op auditie laat komen en pas na veel wikken en wegen de meest geschikte kiest? "Ik probeer van het schrijven een gracieus proces te maken. Als een zin nog niet helemaal is wat hij moet zijn, laat ik hem nog wat sudderen. Het juiste woord komt wel. En als het een goed woord is, gebruik ik het desnoods drie keer na elkaar. Ik hang niet voortdurend met mijn neus in synoniemenwoordenboeken."

Probeert hij weleens te ontsnappen aan het schrijven? Denkt hij soms: 'Ik wou dat ik het vandaag bij mijmeren kon laten? Dat ik mijn gedachten niet in onwankelbare woorden hoefde te gieten?' "Soms zou ik liever een dutje doen dan te schrijven. Maar discipline is voor mij een automatisme geworden. Het komt niet meer in me op om een dag niet te werken."

We arriveren in Bryant Park, waar Mayu met Alyosha aan het spelen is. "Hebben mensen je weer gevraagd of je de au pair van Alyosha bent?", vraagt Grunberg aan Mayu. "Nee. Maar wel of hij mijn zoon is." "En, wat heb je geantwoord? Nee hoor, ik heb deze jongen gestolen?"

Vader en zoon gaan een ritje maken op de carrousel in het park. Er zijn twee paarden en een hert beschikbaar, maar Alyosha kiest voor een konijn met oren zo groot als Papoease peniskokers en een staart die meer weg heeft van een prehistorische slagtand. Een voorliefde voor de ongerijmdheden van het leven is vast erfelijk.

Dagen vol afslagen "Het gaat goed, Stef, niemand van ons heeft een hekel aan je", laat Arnon Grunberg me de volgende ochtend bij het ontbijt in café Delectica weten. Marianne en Mayu glimlachen, Alyosha kauwt op een stukje bagel. "Ik probeer dan ook zo onzichtbaar mogelijk te zijn", zeg ik, en ter verantwoording van mijn onzichtbaarheid lees ik een fragment voor uit de Grunberg-compilatie Thuis ben je: 'De schrijver doet er goed aan zich op de vlakte te houden. Geen meningen, vooral geen meningen. De observatie is al mening genoeg.'

"Die woorden lijken me nog steeds accuraat", zegt Grunberg. "Mensen vragen me na een embedded verblijf weleens: heb je gevonden wat je zocht? Maar als ik ergens onderduik, weet ik niet op voorhand wat ik wil vinden. Ik wil me vooral laten verrassen."

"In september liep ik mee met de ambtenaren van de Dienst Terugkeer & Vertrek in Rotterdam. Die mensen zetten elke dag geweigerde asielzoekers uit het land: een behoorlijk meedogenloze daad. En toch had ik de indruk dat ze hun job naar eer en geweten verrichten. Als je écht met mensen praat, krijg je altijd meer begrip voor hun positie."

Je denken scherpen aan het leven, noemt hij het. Hij heeft weinig ontzag voor schrijvers die in een mentaal vacuüm vertoeven. "Ook al kom je niet achter je bureau vandaan, dan nog moet je je gedachten toetsen aan de werkelijkheid, vind ik. Je wil als schrijver toch iets zeggen over de tijd waarin je leeft? Anders maak je jezelf wel héél ongevaarlijk."

De zon glipt tussen de wolkenkrabbers door, we besluiten een ochtendlijke wandeling te maken.

Voor de ingang van warenhuis Macy's zien we een bedelaar zonder benen: de man heeft zijn romp op het deck van een skateboard gemanoeuvreerd. Ik ga ervan uit dat het skateboard de helaasheid van zijn lot moet aandikken en voorbijgangers tot gullere giften moet verleiden. Maar dan begrijp ik dat het gewoon zijn vervoermiddel is: als hij straks naar huis wil, kan hij het board met behulp van zijn armen in beweging brengen.

Marianne deelt mijn ontzetting over de situatie van de bedelaar. Maar ze zegt ook: "Sommige bedelaars verdienen zoveel geld dat ze er in blijven hangen, in dat bedelen."

Als psychologe werkte Marianne negen jaar met New Yorkse psychiatrische patiënten. Een heftige tijd, vertelt ze, waarin ze leerde om niet te snel conclusies te trekken. "Ooit zei een cliënt tegen me: 'Er ligt een lijk in de koffer van mijn auto.' Ik dacht: die man heeft een psychose. Maar er lag écht een lijk in zijn koffer."

We kuieren voorbij de Chrysler Building, al lang niet meer het hoogste, maar wel nog altijd het mooiste gebouw van New York. Toen Marianne Koeman en Arnon Grunberg hier zevenentwintig jaar geleden voor het eerst rondliepen, waren ze beiden nog prille twintigers. De dagen lagen voor hen als een eindeloze woestijn.

"Elke dag zat vol afslagen die we overtuigd namen", vertelt Grunberg terwijl hij de kinderwagen voortduwt. "Ik had net Blauwe Maandagen geschreven, moest maar om de twee weken een column naar NRC Handelsblad sturen, ons leven was één grote improvisatie. Vandaag zijn mijn dagen veel strakker ingedeeld. Als ik toevallig iemand leer kennen, moet ik zeggen: 'Leuk gesprek, maar laten we het over drie weken verder zetten, bij voorkeur op woensdag, tussen drie uur dertig en vier uur vijftig.'" (lacht)

Toch ervaart hij New York ook na zevenentwintig jaar nog altijd als een bevrijding. "In Nederland word ik zo snel in de hoedanigheid van schrijver gedwongen. Dat is geen ramp - ik kijk niet neer op ontmoetingen met lezers - maar ik wil ook nog andere rollen vervullen. En dat lukt me in New York beter dan in Amsterdam. Ik kan hier makkelijker vergeten wie ik ben."

Dan, mijmerend: "Als alles ooit mis gaat, kan ik in deze stad zo een ander leven beginnen. Er is hier altijd een tweede en zelfs derde akte mogelijk. Dat onbeslotene, daar hou ik van. Ik denk niet dat ik New York ooit zal verlaten. Behalve wanneer ik negentig ben. Dan trek ik naar Zwitserland. Ik wil mijn laatste adem tussen de bergen uitblazen."

Twee ambulances met brullende sirenes rijden voorbij. Wat verderop boort een bouwvakker gaten in onze oren. Telkens verwacht ik dat het lawaai Alyosha zal doen schrikken. Maar de New Yorkse drukte doet hem niks. Een cursus Mediteren Voor Peuters is voorlopig nergens voor nodig.

Trust women Next stop: het kruispunt gevormd door Columbus Avenue en West 106th Street, waar de Upper West Side onwennig tegen Harlem aanschurkt. Hier woont Michel, de Fransman bij wie Arnon Grunberg twee keer in de week Franse les volgt.

"Michel is een oude trotskist", vertelt hij. "Ik ben het niet altijd met hem eens, maar hij is wel een vriend. In het begin leerde hij me de Franse spelling en grammatica. Nu voeren we gewoon lange gesprekken en geeft hij me af en toe aanwijzingen. Ik ben zeer gehecht aan onze bijeenkomsten."

Het appartement van Michel is een one size fits all-flat: bureau, bed, boekenkast, kookfornuis en koelkast delen dezelfde ruimte. Op het prikbord boven de werktafel hangt een briefje met de woorden Trust Women. Ik wil Michel vragen of dat een zelf bedacht geheugensteuntje dan wel een oude feministische slogan is, maar de les is al begonnen: hij ondervraagt Grunberg in het Frans over de groentenaversie van Alyosha.

Andere gespreksonderwerpen die in de loop van de les de revue passeren, zijn: de gelijkenissen tussen de Oekraïense vluchtelingen van vandaag en de Vietnamese asielzoekers van vroeger ('Zij die voor de slechten moeten vluchten, zijn automatisch de goeien'), het noodlot ('Het is niet omdat je in Nederland geboren bent dat de geschiedenis je wel zal overslaan') en terrorisme ('Terreur loont op korte termijn, maar op lange termijn heb je de steun van het volk nodig'). Er is geen wet die zegt dat Franse lessen over monsieur et madame Dupont moeten gaan.

Het Frans van Grunberg is uitstekend, maar niet foutloos: vrouwelijke lidwoorden staan af en toe ten onrechte hun plaats af aan mannelijke en 'de schemering' is niet 'le coucher du soleil' maar 'le crépuscule'.

Op het einde van de les leest Grunberg nog een stukje voor uit La Vie Devant Soi van de Franse schrijver Romain Gary. Als hij het boek weer dichtslaat, vertelt hij me dat Gary op zesenzestigjarige leeftijd zelfmoord pleegde. Op zijn afscheidsbriefje stonden vijf woorden: 'Je me suis bien amusé.'

Ook ik vermaak me, en toch neem ik na de Franse les afscheid van Arnon Grunberg. Hij gaat zo meteen vergaderen met zijn accountant, en wanneer het woord accountant valt, heb ik principieel nog vanalles te doen.

A grand slam career 's Avonds zien we elkaar terug in Grand Central Terminal, het iconische treinstation van New York. Hier liet Al Pacino op magistrale wijze het leven in Carlito's Way. Hier voeren elke dag meer dan vijfhonderdduizend passagiers een enerverende get-the-fuck-out-of-my-way-choreografie op.

De art deco-klok in de stationshal loopt, net zoals alle andere klokken in Grand Central, één minuut voor. Zo hebben de passagiers altijd zestig seconden extra om hun trein te halen. Ook de Amerikaanse spoorwegmaatschappij doet wat ze kan om de ratrace zo aangenaam mogelijk te maken.

Arnon Grunberg heeft een tafel voor vijf gereserveerd in Cipriani Dolci, een restaurant op het westelijke balkon. Het is ons vijfde restaurantbezoek in twee dagen. Ik schrijf op: Arnon Grunberg schrijft tussen het betalen van restaurantrekeningen door.

"In New York is er veel begrip voor mensen die elke dag uit eten gaan", zegt Mayu. "Er wordt in deze stad hard gewerkt: iedereen snapt dat je geen tijd hebt om te koken. Sommige appartementen worden hier zelfs zonder keuken verkocht."

Alyosha krijgt eend, frietjes en een ijsje. Tijdens een bezoek aan het Consultatie-bureau - de Nederlandse tegenhanger van Kind & Gezin - werd geconstateerd dat hij wat te licht is voor zijn leeftijd. En dus staat hij op een dieet van frietvet, vleessaus en koolhydraten.

Grunberg: "De mensen van het Consultatiebureau zeiden: 'Zorg ervoor dat hij aankomt. Het maakt niet uit hoé.' Dat Alyosha na deze maand nog steeds geen groenten zal lusten, is een probleem dat zijn moeder mag oplossen." (lacht)

Wanneer we aan de praat raken met de twee mannen naast ons, stelt Grunberg Alyosha aan hen voor als zijn jongste zoon en Mayu als zijn oudste.

"Ik heb Mayu lange tijd mijn petekind genoemd", legt hij wat later uit. "Ook al was ik door de afwezigheid van zijn biologische vader al lang zijn feitelijke vader. Maar toen Alyosha geboren werd, vroeg Mayu me of ik wel van hem zou blijven houden. Sindsdien noem ik hem mijn oudste zoon. Mayu moet weten dat hij in mijn leven dezelfde plaats inneemt als Alyosha."

Voor zijn achttiende verjaardag kreeg Mayu van zijn feitelijke vader een brief cadeau: het inmiddels ook te boek gestelde Loslaten. Ik vraag hem of hij blij was met zijn coming of age-geschenk. "Zeker", zegt hij. "Al heb ik de brief wel moeten vervolledigen. Op het einde herhaalt Arnon de woorden die hij ook al bij mijn geboorte schreef: 'Welkom in mijn oeuvre, Mayu.' Toen ik dat las, heb ik gezegd: 'Vanaf nu ben jij ook welkom in míj́n oeuvre, Arnon.'"

Ik neem een slok wijn en bid dat mijn veertienjarige zoon zich binnen een paar jaar met even mooie woorden van mij losweekt.

Hoewel ook de huisgemaakte tortellini en de risotto met verse erwten verdedigbare gespreksonderwerpen waren geweest, praten we over de parasitaire relatie tussen het leven en de literatuur. Ik vraag Arnon Grunberg of hij ooit niet-levensbedreigende catastrofes heeft veroorzaakt, met als enige doel om er nadien een handvol mooie zinnen over te schrijven.

"Soms heb ik wel behoefte aan een beetje spanning", zegt hij. "De wereld is zo chaotisch en verraderlijk. Daar wil je in je eigen leven toch iets van meekrijgen? Maar het drama komt vanzelf wel op je af, je hoeft het niet uit te nodigen om de literatuur ter wille te zijn. Als je dat wél doet, wordt het schrijven een soort van afgod. En een afgod eist altijd offers."

"Los daarvan is het een enorme troost dat ik occasionele narigheden in woorden kan omzetten. Eigenlijk speel ik een beetje vals met het leven: ik hang al schrijvend min of meer boven mijn eigen bestaan. Ook tijdens ruzies heb ik de neiging om het conflict meteen te analyseren. Dat schijnt niet zo prettig te zijn voor de persoon die ruzie met je wil maken. Soms willen mensen gewoon uitgescholden worden." (lacht)

Staat het leven weleens in de weg van de literatuur? Kunnen gebeurtenissen té pijnlijk zijn om over te schrijven? "Ik heb dat zelf nog niet meegemaakt. Maar ik kan me voorstellen dat je van de dood van een kind geen literatuur kan maken. Tenzij op een heel indirecte manier."

Alyosha maakt aanstalten om stukjes eend op de grond te gooien. "Niet met de eend gooien", zegt Grunberg. "Daar wordt papa diep ongelukkig van." Even later belandt de eend alsnog op de grond, doemen in het hoofd van Arnon Grunberg minestrone-scenario's op en besluiten we met een ontroerende eendracht om naar huis te gaan.

In Park Avenue lopen we voorbij een opgewonden zakenman. 'I did it!', roept hij in zijn telefoon. 'I have a grand slam career!" We beginnen noch te monkellachen noch met onze ogen te rollen. Verlossing vinden in het werk is niet per definitie slechter dan geluk halen uit een moestuintje.

Het is al nacht wanneer ik terug naar mijn hotel in West 32nd Street ben gewandeld. In een bar in de buurt drink ik een Catskill Ball Lightning Pilsner - sommige merknamen maken reclamecampagnes overbodig - en stel ik mezelf twee vragen.

Eén: is Arnon Grunberg, zoals De Standaard onlangs schreef, 'een raadselachtig figuur voor wie openhartigheid de beste vermomming is'? (Antwoord: raadselachtigheid is niet het tegendeel van authenticiteit. Als je je kan verbergen achter openheid, kan je je ook openbaren in geheimzinnigheid.) En twee: moet ik mijn stuk straks 'een onbeschroomde inkijk in het leven van Arnon Grunberg' noemen of hou ik het voorzichtigheidsheidshalve bij 'een waarheidsgetrouwe leugen'? (Antwoord: álle reportages zijn waarheidsgetrouwe leugens.)

Voor ik in bed kruip, krijg ik nog een berichtje: 'Het waren mooie dagen. Ook al ben je niet in mijn appartement geweest: je hebt veel intieme momenten meegemaakt. Maak je geen zorgen als je je af en toe wat ongemakkelijk hebt gevoeld. Dat hoort bij het onderduiken. Slaap lekker.'

De volgende dag sluiten we ons embedded onderonsje af met een fotosessie op het dakterras van de Niarchos Foundation Library. De weergoden zijn ons genadig, de schrijver kan onder een staalblauwe hemel gefotografeerd worden.

Arnon Grunberg gaat op een stoel zitten, haalt zijn laptop uit zijn tas en denkt: als ik dan toch als schrijver moet poseren, kan ik tijdens het poseren net zo goed schrijven. Hij begint geconcentreerd te tikken, de Bank of America Tower speelt met sublieme onverschilligheid voor decor. Geestelijke arbeid tegen de achtergrond van stedelijke grandeur: het filmische schrijversleven van Arnon Yasha Yves Grunberg in één beeld samengevat.

Met een onjournalistieke omhelzing stappen we uit onze rollen van observator en geobserveerde. Arnon Grunberg duikt in een taxi en gaat naar huis. Ik duik de stad in en vergeet wie ik ben.

4 notes · View notes

mariacallous · 2 years

Text

The House of Representatives of the Netherlands — the lower house of the Dutch parliament — has declared Russia a state sponsor of terrorism, citing the war in Ukraine.

According to the Dutch newspaper NRC Handelsblad, the overwhelming majority of representatives voted in favor of the decision. The resolution states that the Russian army is “structurally and deliberately” shelling civilian targets in Ukraine, according to the TV channel WNL.

Dutch Deputy Prime Minister Wopke Hoekstra noted that the measure is symbolic, as the country has no legislation stipulating specific consequences for state terrorism sponsors.

5 notes · View notes

rotterdamvanalles · 5 days

Text

Gezicht op de Duivenvoordestraat met het bejaardentehuis aan de Oostervantstraat, 23 augustus 1973.

Uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973:

Door een onzer redacteuren ROTTERDAM, 6 okt — Het gemeentelijk „Tehuis voor Ouden van Dagen" aan de Oostervantstraat, dat sinds 1906 duizenden bejaarden heeft gehuisvest, gaat verdwijnen. Wethouder G. Z. de Vos van sociale zaken zal op 9 oktober de laatste 130 bewoners uitgeleide doen. Ze verhuizen dan naar het nieuwe huize Boekholt aan de Robert Kochtstraat in Ommoord.

Huize Oostervant gaat dicht omdat het niet langer voldoet aan de eisen die tegenwoordig aan bejaardentehuizen worden gesteld. Toch is het in 1906 gebouwd vanuit voor die tijd zeer progressieve gedachten. Het maakte een eind aan een systeem van ouderdomverzorging in het stedelijke Armhuis op de hoek van het Vasteland en de Schiedamsedyk. Dr C. B. van der Leeden beschrijft in een gedenkboek ter gelegenheid van het 50jarig bestaan de verhuizing die als een curieuze gebeurtenis werd beschouwd. Het transport nam volgens krantenberichten verscheidene dagen in beslag. „Het eerst kwamen daarbij de zieken aan de beurt die, liggend op matrassen van het huis, in grote verhuiswagens werden vervoerd. De gezonden konden zich in groepen naar dc Oostervantstraat begeven, terwijl de meer gebrekkigen in rijtuigen werden overgebracht".

MOEGEWERKT Het aantal bewoners van het nieuwe Armhuis groeide allengs naar 700. Hoe „goed" ze het hadden blijkt uit een artikel waarin een plaatselijke courant de indrukken van zijn redacteur weergaf: „Het is een geruststellende gedachte, dat Rotterdam nu een huis heeft tot stand gebracht, waar de allerarmsten die geen thuis hebben en geen bed om hun moegewerkte lijven 's nachts neer te leggen, opgenomen kunnen worden, tot hun levenslampje uitgebrand zal wezen: en dat zij dit huis nu ingericht heeft zoals het een moderne, welvarende stad betaamt". Huize Van Oostervant is in de jaren vijftig grondig gemoderniseerd, maar is niet in staat geweest de voortschrijdende opvattingen over oudedagsverzorging bij te houden. Het gebouw leent zich daar ook niet voor. Minimumeisen als een eigen woonslaapkamer met toilet en kookgelegenheid zijn niet te realiseren

Willem van Duivenvoorde (ca.1290-1354) was de bastaardzoon van Philips van Duivenvoorde. Hij was de 'kamerling' van Graaf Willem III en wordt in de Rotterdamse bronnen voor het eerst genoemd op 19 juni 1326 toen de graaf hem 61/2 morgen land verkocht - gelegen in hoefslagen in Mathenesse - in Dirk Bokels ambacht.

De Oostervantstraat heet naar Willem van Oostervant, 1287-1337, onder de naam Willem III van 1304 tot 1337 graaf van Holland, Zeeland en Henegouwen.

De foto komt uit de collectie topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973 en uit het Stadsarchief Rotterdam.

0 notes

twafordizzy · 10 months

Text

H.M. van den Brink en het roekeloze talent van New Yorks burgemeester

Voormalig burgemeester van New York Edward Koch; bron beeld: nydailynews.com Voordat Hans Maarten van den Brink (1956, Oegstgeest) romans ging schrijven was hij journalist. Kunstredacteur bij NRC Handelsblad en correspondent voor diezelfde krant in de VS. In Boven de grond in Washongton en New York doet hij verslag van zijn bevindingen in het land van de onbegrense (on)mogelijkheden. De…

View On WordPress

#20-ste eeuws #correspondent #cynisme #democraat #Edward Koch #journalist #kosmetisch #kunstredacteur #New York #oplossing #roman #schuldgevoel #VS

0 notes

whydonatefr · 10 months

Text

Un Plan Détaillé Étape par Étape sur la Création d’une Fondation

La création d’une organisation à but non lucratif ou d’une fondation n’est pas une tâche facile. Comme pour beaucoup de choses qui valent la peine d’être faites, la mise en place d’une organisation à but non lucratif ou d’une fondation exige une réflexion critique, du dévouement, de la patience et beaucoup de travail. Bien que l’ensemble du processus puisse être assez intimidant, fastidieux et parfois accablant en raison de sa complexité, une approche systématique étape par étape peut contribuer au succès. Nous sommes bien conscients que la création d’une fondation demande du courage, et nous admirons donc votre engagement !

Pour vous aider, nous avons élaboré un guide détaillé des principales étapes à suivre pour créer une fondation ou un organisme à but non lucratif de manière systématique, organisée et sans stress.

1. Qu’est-ce qu’une organisation à but non lucratif ?

Avant d’aborder la création d’une fondation, prenons le temps de réfléchir à ce qu’est une organisation à but non lucratif.

En général, pour être classée comme organisation à but non lucratif, une organisation doit fonctionner et fournir ses services sans avoir pour objectif principal de réaliser des bénéfices. Les organismes sans but lucratif servent l’intérêt public et sont généralement classés par les autorités fiscales dans la catégorie des organismes qui ne doivent pas payer d’impôts.

Il existe cinq types différents d’organisations sans but lucratif. Chaque désignation comporte son propre ensemble de règles concernant :

Fondation

Fondation de fonds de tiers

Fondation ANBI

Fondation SBBI

Fondation du Bureau Fiduciaire

Une organisation à but non lucratif nouvellement créée relève du régime de l’ANBI si elle remplit les conditions suivantes :

Aide sociale

Culture

Éducation, science et recherche

Nature, environnement et durabilité

Soins de santé

Le bien-être des animaux

La jeunesse et les soins aux personnes âgées

La coopération au développement

Religion, philosophie et spiritualité.

La promotion de l’ordre juridique démocratique

Le logement public

Soutien d’une institution d’intérêt public institution

Parmi les autres types d’organisations à but non lucratif non couvertes par le régime de l’ANBI figurent les groupes d’intérêt, les clubs de loisirs, les fonds d’avantages sociaux des employés, etc.

Les organismes publics de bienfaisance, les fondations, les groupes de défense sociale et les organisations commerciales sont les types d’organismes à but non lucratif les plus courants. Les organismes publics de bienfaisance, qui comptent près de 43000 organisations enregistrées aux Pays-Bas, constituent la grande majorité des organismes qui entrent dans la classification de l’ANBI. Parmi les exemples, citons les banques alimentaires, les musées, les groupes artistiques, les sports amateurs, les collèges, les organismes de logement à loyer modéré et les organismes de protection des animaux.

Cliquez ici pour en savoir plus sur les différents types d’organisations à but non lucratif.

Maintenant que nous savons ce qu’est une organisation à but non lucratif, il est temps de nous lancer dans cette aventure. Accrochez-vous !

2. Quel est l’avantage de créer une fondation ?

Selon le NRC Handelsblad, plus de 43 000 organisations à but non lucratif sont enregistrées rien qu’aux Pays-Bas. Si ce chiffre est encourageant et porteur d’espoir pour le progrès du monde, il signifie aussi qu’il y a probablement beaucoup d’autres organisations à but non lucratif qui font déjà un travail similaire à celui que vous voulez faire.

Bien sûr, cela ne doit pas être un réel problème lorsque vous créez une fondation.

Toutefois, supposons que votre organisation ne puisse se distinguer d’aucune manière et ne puisse offrir une solution claire à un problème existant. Dans ce cas, il sera difficile d’obtenir un financement pour la création d’une fondation. En fait, il sera également plus difficile d’obtenir un soutien si vous vous contentez de reproduire des services existants plutôt que de les améliorer ou de les compléter de manière significative.

Il existe également plusieurs façons de remplir une mission qui vous tient à cœur. La création d’une organisation à but non lucratif enregistrée auprès de l’ANBI ou la création d’une fondation est compliquée, et les autres solutions peuvent être plus faciles. Et si les estimations varient, la plupart des experts s’accordent à dire que moins de la moitié des entreprises existent depuis plus de cinq ans. Celles qui survivent sont confrontées à des problèmes financiers.

Déterminer le ‘besoin’ de votre organisation à but non lucratif :

Étape 1

Réfléchissez à la population cible que vous souhaitez servir. Vous n’avez pas besoin d’entrer dans les détails pour l’instant, mais assurez-vous d’identifier les besoins du public que vous souhaitez servir. Réfléchissez à la solution que vous souhaitez apporter et à la valeur ajoutée que vous apportez.

Étape 2

Trouvez des données sur les caractéristiques démographiques des personnes qui ont besoin de vos services et montrez également que ce besoin n’est pas satisfait.

Étape 3

Identifiez les organisations à but non lucratif ou à but lucratif qui répondent déjà aux mêmes besoins ou qui ciblent la ou les populations que vous voulez servir.

Étape 4

Envisagez d’autres solutions que la création d’une fondation ou la création de votre propre organisme sans but lucratif, en vous associant d’une manière ou d’une autre à une organisation existante, en devenant consultant, en créant un fonds orienté par le donateur ou en recherchant un parrainage fiscal.

Étape 5

Faites une triple vérification avec vous-même et les autres personnes avec lesquelles vous travaillez. Réfléchissez aux questions suivantes :

Avec tout cela en tête, voulons-nous toujours créer une fondation ?

Compte tenu de tous les avantages et inconvénients, la création d’une fondation ou la mise en place d’une fondation est-elle le meilleur moyen de remplir cette mission ?

Avons-nous une valeur ajoutée en créant une fondation, et avons-nous une solution spécifique pour un problème spécifique ?

Conseil Professionnel 1 : Pour vous aider, vous pouvez également réaliser une évaluation des besoins à but non lucratif sur la population concernée.

Conseil Professionnel 2 : Veillez à conserver toutes les données qualitatives et quantitatives que vous recueillez tout au long du processus de recherche. Elles vous seront utiles plus tard comme “données basiques” lorsque vous commencerez à suivre et à évaluer le travail de votre organisation dans le futur.

3. Comment Mettre sur Pied une Fondation ?

Votre organisation à but non lucratif doit être construite sur des bases solides et claires. Une vision et des valeurs claires garantissent une organisation solide et bien gérée. Pour une base raisonnable, prenez les éléments suivants avec vous :

Choisissez un nom pour votre organisation à but non lucratif.

Identifiez et énoncez-le besoin ou problème.

Concevez et apportez une solution à ce problème.

Définissez une population.

Déterminez une vision et des valeurs.

Arrivez à une déclaration de mission pertinente.

3.1 Choisir un nom pour votre organisation à but non lucratif

Au début, vous devez également choisir un nom pour votre organisation à but non lucratif. Il existe de nombreuses façons de nommer votre organisme à but non lucratif. Cependant, vous pouvez affirmer sans risque de vous tromper que vous devez choisir un nom unique, lié d’une manière ou d’une autre aux principales activités de votre association. Cette décision donnera le ton et influencera l’image de marque de votre association pour les années à venir. Il est donc sage de prendre le temps de réfléchir à cette décision.

Comment choisir un nom pour une organisation à but non lucratif ?

Essayez de faire un brainstorming avec votre équipe ou avec vos amis et connaissances.

Voyez quels sont les noms qui vous inspirent ou ceux qui sont mémorables.

Gardez à l’esprit la mission de votre organisation à but non lucratif, quelles sont vos principales activités, qui sont vos membres, ou même où vous vous trouvez.

Assurez-vous que le nom de votre association à but non lucratif est facile à prononcer et à retenir. Utilisez des mots descriptifs, mais essayez de ne pas en faire trop ou de ne pas rendre le nom trop long. N’utilisez pas de jargon technique ou sectoriel.

Les abréviations sont bonnes si vous les utilisez correctement.

Remarque : il peut être judicieux de vérifier la disponibilité des domaines web car cela peut avoir une incidence sur le nom que vous choisissez.

Une fois que vous avez choisi votre nom, vous devez vérifier si le nom est déjà une marque déposée d’une autre entreprise.

Comme mentionné précédemment, pour attirer des fonds, vous devez être en mesure de démontrer qu’il existe un besoin suffisant pour les services de votre organisation et que celle-ci est également équipée pour répondre à ce besoin.

Une fois que vous avez identifié le besoin, la solution et la population (ce que vous avez probablement déjà fait à l’étape 1), il est temps de les transformer en un énoncé de mission clair et puissant.

3.2 Créer une bonne mission

Une bonne mission est essentielle. Elle peut aider votre organisme à but non lucratif à clarifier son objectif et peut être très motivante pour le personnel et les bénévoles. Elle envoie un message puissant sur ce que vous défendez, et lorsqu’elle est clairement décrite et communiquée, elle dirige votre énergie et votre attention et vous aide à prendre des décisions par la suite.

Nous avons écrit un article entier sur la façon de rédiger une excellente déclaration de mission pour les organismes à but non lucratif, mais voici quelques lignes directrices fondamentales pour vous montrer :

Assurez-vous que la déclaration de mission de votre organisme à but non lucratif est sans ambiguïté, simple et facile à comprendre.

Une déclaration de mission bien formulée doit également être courte et aller droit au but.

Un énoncé de mission doit principalement informer les autres sur ce que vous faites et guider les membres de votre équipe et les parties prenantes.

Une bonne déclaration de mission qui accueille les contributions de chacun est régulièrement révisée et partagée avec tout le monde.

Assurez-vous qu’il ne s’agit pas d’un slogan marketing, qu’il n’utilise pas un langage d’expert et qu’il ne contient pas de mots à la mode et de généralités.

Une bonne déclaration de mission vous aidera à établir une base solide pour élaborer un plan et vous guidera pour attirer les bonnes personnes dans votre organisation lors de la création d’une fondation.

3.3 Déterminer votre vision et vos valeurs organisationnelles avant de créer une fondation

Si votre vision peut inclure certains éléments de votre mission, elle doit être encore plus progressive.

Votre vision est le futur que vous voulez créer ; votre grand plan – comment vous allez changer le monde.

Voici quelques exemples de grandes déclarations de vision d’organisation à but non lucratif :

Croix-Rouge : Aide aux personnes dans le besoin.

WWF : soutient les animaux en voie de disparition et leur habitat.

Alzheimer Europe : Aide à la guérison de la maladie d’Alzheimer.

KWF : Plus de guérison, moins de cancer et une meilleure qualité de vie.

Cordaid : Nous défendons les personnes dans le besoin.

Vos valeurs sont des qualités idéales et des qualités qui vous aident à remplir votre mission et à réaliser votre vision. Les valeurs organisationnelles d’un organisme à but non lucratif sont les croyances les plus fermes, qui guident les actions d’une organisation, unissent ses employés et définissent sa marque. Ce sont des idées abstraites qui guident la pensée et les actions de l’organisation.

Selon la GRH stratégique, les valeurs indiquent ce qui est important pour vous en tant qu’individu et pour votre organisation. En d’autres termes, les valeurs que vous défendez reflètent qui vous êtes, ce qui influence à son tour ce que vous faites et comment vous le faites, ainsi que votre culture.

Par exemple,

bonne volonté

respect

Nous traitons tout le monde avec dignité et respect.

Intendance

Nous honorons notre héritage en étant socialement, financièrement et écologiquement responsables.

Ethique

Nous nous efforçons de respecter les normes éthiques les plus élevées.

Apprendre

Nous nous mettons au défi de rechercher l’excellence et l’apprentissage continu.

Innovation

Nous embrassons l’amélioration continue, la créativité audacieuse et le changement.

Ne sautez pas cette étape ! Il peut être tentant de faire l’impasse sur une partie de ce travail, car vous pensez peut-être que vos idées initiales sont suffisantes et que le travail sur les ‘’aspects pratiques’’ doit avoir la priorité.

Mais cela peut comporter des risques importants car votre mission, votre vision et vos valeurs seront les plus importantes pour prendre de nombreuses décisions importantes, qui auront un impact à long terme sur votre organisation.

4. Préparer un business plan ou plan d’affaires détaillé

Certains fondateurs d’associations à but non lucratif choisissent d’embaucher ou de recruter des bénévoles avant d’établir un plan, mais nous recommandons de faire l’inverse. Ce n’est que lorsque vous aurez établi un plan que vous pourrez estimer les revenus, les coûts et les talents dont vous avez besoin et que vous pouvez vous permettre.

En outre, une fois le plan établi, les pièces peuvent être utilisées pour soumettre la demande d’ANBI.

Par conséquent, lorsque vous créez une fondation, investissez du temps à l’avance pour élaborer un plan détaillé. Un tel plan fournit la structure et la discipline nécessaires pour examiner les questions stratégiques et opérationnelles d’importance critique.

Avant de commencer à rédiger le plan d’affaires de votre organisation à but non lucratif, il est judicieux de réaliser une étude de marché supplémentaire (en plus des recherches que vous avez déjà effectuées pour votre analyse des besoins et pour déterminer votre public cible). Plongez dans vos données démographiques. Par exemple, si vous créez une organisation ou une fondation à but non lucratif qui se concentre sur l’alphabétisation et qui, selon vous, répondra aux besoins des jeunes de votre région, vous devez évidemment savoir combien il y a d’écoles dans votre région, combien il y a de familles dans votre région ou communauté, et combien de jeunes ont accès à un ordinateur à la maison.

Un excellent plan d’affaires à but non lucratif établit une feuille de route pour les trois à cinq prochaines années de votre travail. Indépendamment de la taille ou de la situation financière, lorsque vous créez un plan d’affaires pour un organisme sans but lucratif, vous créez essentiellement un plan directeur pour le fonctionnement de votre organisme, les responsabilités de chacun et la manière dont vous souhaitez atteindre vos objectifs. Voici les principaux éléments constitutifs d’un plan d’affaires pour un organisme à but non lucratif :

4.1 Résumé de la gestion de la fondation

Il s’agit de la première partie de votre plan d’affaires, mais elle doit être rédigée en dernier. Il doit décrire la mission et le but de votre organisme sans but lucratif, résumer votre analyse de marché (qui montre un besoin concret) et expliquer comment votre organisme sans but lucratif répondra à ce besoin.

Avant de décrire vos programmes ou services, rédigez votre mission, votre vision et vos valeurs.

4.2 Produits, programmes et services

Utilisez cette section pour décrire en détail les produits et services que votre organisme sans but lucratif offrira. Qui en bénéficiera ? Quels sont vos objectifs axés sur les résultats, et comment comptez-vous les atteindre ? Comment vos programmes et services créent-ils un changement positif ?

4.3 Plan Marketing

Expliquez les tendances de votre marché et démontrez la nécessité des services de votre organisme sans but lucratif. Comment ferez-vous connaître ces activités ? Quels canaux utiliserez-vous pour cela ?

4.4 Plan Opérationnel

À quoi ressemblent vos activités quotidiennes ? Déterminez votre structure organisationnelle. En structurant votre organisation, déterminez ce que chaque rôle accomplira. Et où allez-vous vous installer ?

4.5 L’impact du plan

Décrivez le changement que vous voulez apporter. Quels sont les objectifs spécifiques que vous voulez atteindre ? Comment allez-vous mesurer le changement que vous opérez ? Comment allez-vous utiliser ce que vous avez appris et le partager avec d’autres ?

4.6 Plan Financier

Quelle est votre situation financière ? Incluez les états des flux de trésorerie, les bilans et les comptes de résultat (le cas échéant). Fixez un budget. Comment les revenus sont-ils garantis ? Quels sont les flux de revenus potentiels ? De combien d’argent avez-vous besoin pour démarrer, et de combien avez-vous besoin pour continuer ? Quels sont les coûts de démarrage ? Y a-t-il encore des lacunes ?

Lisez ici notre article sur la manière de rédiger un solide business plan de démarrage pour une fondation à but non lucratif.

5. Constituer une équipe de direction forte et motivée

Les bonnes personnes sont la chose la plus importante pour diriger avec succès une organisation à but non lucratif ou créer une fondation.

Vous devez trouver des partenaires qui partagent votre passion pour la mission. La création d’une structure de direction de confiance et d’un réseau de personnes passionnées et engagées est le seul moyen de garantir la prospérité de votre organisme sans but lucratif.

Examinons trois groupes de personnes clés qui sont indispensables à toute organisation à but non lucratif.

5.1 Membres du conseil d’administration

Le recrutement d’excellents membres du conseil d’administration est l’un des processus les plus critiques pour la création d’une fondation. Votre conseil d’administration est en fin de compte responsable de la conformité réglementaire, de la prise de décisions stratégiques, du soutien aux opérations quotidiennes, des recrutements et d’un large éventail de tâches similaires.

Réfléchissez aux connaissances, aux compétences, aux aptitudes et aux autres attributs qu’un bon candidat devrait posséder pour être le dirigeant idéal de votre organisation à but non lucratif, et quels sont les attributs les plus importants pour vous ?

Veuillez noter que les membres du conseil d’administration ne peuvent pas être rémunérés. Vous devez l’indiquer dans vos statuts et votre demande 1023. Un fondateur peut être rémunéré s’il joue un rôle de personnel, comme un directeur ou un président. S’il est employé, il ne peut siéger au conseil d’administration qu’en tant que ‘membre sans droit de vote.’

5.2 Le personnel

Certains des employés que les organisations à but non lucratif recrutent généralement au départ sont un responsable des adhésions, un responsable des communications, un responsable de la collecte de fonds ou un responsable des événements.

Les rôles que vous choisissez dépendent vraiment beaucoup de votre plan opérationnel et du type d’organisation à but non lucratif. Si l’une de vos principales activités consiste à organiser des événements, vous devriez envisager d’embaucher un gestionnaire d’événements. De même, si votre organisation à but non lucratif est un club ou une association, il peut être nécessaire d’embaucher un responsable des adhésions.

Contrairement au conseil d’administration et aux bénévoles, les employés sont généralement rémunérés. C’est pourquoi vous devez déterminer le montant que vous pouvez consacrer aux salaires. Pensez aux différents avantages que vous pouvez offrir à votre personnel.

Pour embaucher la meilleure équipe, rédigez des descriptions de poste claires avec des mesures de réussite, des responsabilités clés et des parcours d’apprentissage et de croissance. Votre mission doit être ancrée partout, afin que vous embauchiez des membres de l’équipe qui sont réellement passionnés par leur travail.

5.3 Les bénévoles ou volontaires

De nombreuses organisations à but non lucratif comptent sur leurs bénévoles pour mener à bien leurs activités. Considérez attentivement ce point avant de recruter des bénévoles :

Combien de temps attendez-vous de vos bénévoles qu’ils s’engagent chaque semaine ?

De combien de bénévoles avez-vous besoin pour soutenir les activités quotidiennes ?

Demandez-vous si vos bénévoles ont besoin de compétences particulières et, le cas échéant, où pouvez-vous les trouver ?

Allez-vous former vos bénévoles ? Si oui, combien de temps et d’efforts êtes-vous prêt à investir dans la formation ?

Les opportunités pour les volontaires seront-elles en personne ou en ligne ?

Toutes ces questions vous aideront à créer des descriptions des rôles des volontaires et à promouvoir les opportunités. N’oubliez pas de partager votre mission avec les bénévoles et de faire en sorte qu’ils puissent s’inscrire facilement !

En savoir plus sur le recrutement et la fidélisation de bénévoles de qualité.

Conseil d’expert : Avant d’embaucher officiellement des personnes (et même si vous n’en embauchez pas), votre organisme sans but lucratif doit obtenir un RSIN. Vous en aurez également besoin pour ouvrir un compte bancaire pour votre organisation et remplir les nombreux formulaires d’enregistrement requis par les autorités locales. Pour demander un RSIN, vous pouvez consulter le site Web de la Chambre de commerce.

6. Construisez votre identité à la base

Remarque : vous pouvez également effectuer cette étape à l’étape 2 si cela vous convient mieux – juste après avoir défini votre mission, votre vision et vos valeurs.

Une fois que vous avez votre mission, votre vision et vos valeurs, vous devez élaborer des stratégies pour les communiquer au monde extérieur. En interne, il est également essentiel que chacun comprenne ce que votre organisation représente et pourquoi. En ce qui concerne les objectifs et les priorités, tout le monde doit être sur la même longueur d’onde pour projeter une identité de marque cohérente.

Lisez cet article que nous avons rédigé pour vous afin d’en savoir plus sur la manière de suivre une stratégie de marque en tant qu’organisation à but non lucratif.

L’image de marque est importante

Une bonne stratégie de marque à but non lucratif permet d’unir toutes les parties prenantes, de vous démarquer, de faire passer votre message et de gagner la confiance de votre public. En outre, elle est essentielle pour une collecte de fonds réussie et un engagement accru.

Une marque est plus que son identité visuelle : le nom, le logo et la conception graphique. Une marque est une construction dans l’esprit de ceux qui en ont conscience. Et la gestion de la marque consiste à gérer toutes ces associations.

Lors de la construction d’une marque, il est vital de se référer à vos données démographiques afin d’adapter votre communication à leurs besoins exacts.

Pensez à un excellent logo pour votre organisation – simple mais convaincant, émouvant et reconnaissable, mémorable, et qui communique ce que vous êtes.

Conseil de professionnel : Pour favoriser la cohérence, créez un guide simple pour la marque de l’organisme à but non lucratif qui reprend vos principaux éléments de conception, la typographie, le logo et les autres éléments de la marque. Veillez à ce que le guide contienne des règles sur ce qui est autorisé et ce qui ne l’est pas lorsque vous utilisez ces éléments en ligne et hors ligne. Par exemple, vous pouvez préciser que votre logo ne doit pas être modifié ou utilisé sur des fonds ou dans des contextes spécifiques.

7. Légaliser pour votre association à but non

La légalisation de votre organisme sans but lucratif est un processus en plusieurs étapes :

Choisir un nom pour votre organisation.

La nomination d’un conseil d’administration.

Déterminer votre structure juridique.

Soumettre les documents administratifs.

Faire une demande d’exonération fiscale.

Obtenir les licences requises

Il existe différents types d’organisation à but non lucratif .

Il existe également différents types d’organisations à but non lucratif (par exemple, les trusts, les associations, les fondations, les sociétés, et ainsi de suite), et leurs structures peuvent varier d’un État à l’autre. En général, la loi de l’État fournit des directives spécifiques sur ce qui est requis pour chaque désignation. Veillez à lire attentivement la réglementation de l’État afin d’obtenir une structure juridique correcte.

Cliquez ici pour en lire plus :- https://whydonate.com/fr/blog/mise-en-place-fondation/

#Création d’une Fondation #création d’une organisation à but non lucratif

0 notes

maniraja1 · 1 year

Text

Sanda Dia: Belgium reckons with verdict over black student's hazing death

Others disagree. During the trial of the 18 students, a defence lawyer responded to Mr Dia’s father’s questioning of why his son did not survive the hazing, stating in quotes cited by Dutch newspaper NRC Handelsblad: “It has nothing to do with colour and everything to do with physique, with height, with weight.”

View On WordPress

0 notes

rcvandenboogaard · 1 year

Text

Het Kremlin heeft geen behoefte aan pottekijkers

Onder de vele dieptepunten waarvoor het Kremlin sinds de inval in Oekraïne gezorgd heeft, is de arrestatie van een buitenlandse correspondent misschien niet de ergste, maar wel tekenend voor het niveau van beschaving waarvoor Poetins regime tekent. De Amerikaan Evan Gershkovich, 31-jarige correspondent van de Wall Street Journal, zit sinds eind maart vast in de beruchte Lefortovo-gevangenis, op…

View On WordPress

0 notes

inge-universe · 1 year

Photo

John Stuart Reid & Bastiaan Geleijnse - Fokke & Sukke: Het afzien van jaren nul. 2000-2010 Tien jaar afzien gebundeld @fokke__sukke @dwarsliggerboek ............ Inhoud: Het jaarlijkse cartoonoverzicht van Fokke & Sukke over een jaar waarin heel wat werd afgezien. Cartoons verschenen eerder in o.a. NRC Handelsblad. Handig voor mensen die graag grappen hamsteren. ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #lezenisleuk #bookmail #boekenpost #cartoons https://www.instagram.com/p/CmNEmJ8rCGp/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #lezenisleuk #bookmail #boekenpost #cartoons

0 notes

martycreatess · 2 years

Text

Visual research

Holger Huber -Alices Adventures in Wonderland

I really liked Holger Huber's design of Alice in Wonderland. I like how instead of using traditional illustrations, he is emphasizing the story visually by using varying type areas, typographic features, die-cutted holes, folded inserts, etc, and playful layouts to rise the reader's attention and enrich the reader's experience of the classic story with contemporary relevance!

That is something I definitely want to incorporate into my design. As the book that I choose is quite long and slow-paced the first and the last chapter of the book are not that interesting so I definitely want to play with that and make only the important bits stand out.

Philip Mentrup - Box of insults

Philipp Mentrup finds out that insults are a constant part of our everyday daily life. They can be either charming and funny, or hurtful and insulting, depending on their context. Box of insults is a self-initiated project that consists of 2 books and 10 postcards. The books are designed so they can be read individually, or together placed side by side as one. In this way, Mentrup tells the whole story from both viewpoints (of an asshole and victim - the names of the books). The project aims to illustrate that roles can shift, and boundaries can get blurry!

I like the concept of two books telling different parts of the same story, and I think it would fit my idea of talking about the double standard - either having the men and women perspective or making a comparison between the Victorian era and modern life. However as much I like the concept, I also think it will have a bigger impact if I do that comparison within the same book so readers can be able to relate their nowadays experiences with that of the rural unfortunate girl!

Cobbenhagen Hendriksen - Censorship daily

When the sealed issues of the Dutch daily evening paper NRC Handelsblad lands on Thomas Erdbrinik's doormat in Tehran(Iran) its contents have already been secretly checked by the Iranian authorities. They do so by seeking images that are unsuitable for the eyes of the inhabitants of the Islamic Republic. Forbidden items used to be carefully suppressed using scissors, a ruler, and blue stickers. Photographer Jan Drik van der Burg collected the mangled newspapers from his friend and teamed up with Cobbenhagen Hendriksen to create a beautifully produced publication entitled Censorship Daily.

Very similarly when Thomas Hardy was trying to publish Tess of the d'Ubervilles, it was rejected a few times - one of the original reasons for censorship was that Hardy was breaking the sexual norms of his society and challenging the sexual double standard that existed. He proclaimed to all that the rape of Tess, his epitome of nature, made her no less a good woman than those in "decent" society. Looking at this, interesting visuals I can include in my publication are images showing the censorship of the Victorian era and the women objectifying or using that for the modern part of it and showcasing the censorship women are experiencing nowadays!

Marc Monguilod - Trapped

Trapped are all the people who have been repressed by a country or regime because they have raised their voices through culture. Raised in eight pieces as an object book which hide different censored, banned material whose authors have been punished!

The idea of interacting with the book is really interesting to me as it would be a good fit for the theme I am following with my publication -double standards, men dominating women, and censorship! However an issue I am finding is that if I were to have a similar/interactive design. Once the ripping, for example, is done it would be taken away from it, as once the secret is revealed the book would lose that special something.

0 notes

matyldasaresta · 2 years

Photo

GOŁYMI RĘKAMI Autor: BART MOEYAERT Nie jestem zwolenniczką tego rodzaju literatury, ale jak już zaczęłam, to jakoś nie mogłam odłożyć. Może w założeniu to jest szokująca historia, na pewno nie jest przyjemna, ale forma przekazu, dość ciężka, która chyba miała podkręcać klimat, jakoś mnie blokowała. Nie pałam sympatią to tej opowieści - nie lubię, kiedy dzieje się krzywda zwierzętom i nie lubię o tym czytać. Smutny nastrój, zero przyjemności z lektury, ponurość. Taka atmosfera. *** "Poruszająca opowieść o chłopięcym wybryku, który nieoczekiwanie wymyka się spod kontroli, o zmaganiu się z poczuciem winy i o dziecięcych uprzedzeniach. Ward i Bernie są przyjaciółmi. Zawsze razem, jak jedna para butów. Jest ostatni dzień roku, chłopcy spacerują po łąkach z psem Warda, Elmerem. Niby przypadkiem trafiają do zagrody Betjemana, mężczyzny ze sztuczną ręką. Ward wyjmuje z kojca jego starą kaczkę, żeby się z nią pobawić – i niechcący ją zabija. Tak zaczyna się nieubłagany splot zdarzeń i konsekwencji, który sprawi, że nic już nie będzie takie samo. Bart Moeyaert z bezkompromisową szczerością oddaje przeżycia młodego bohatera i po mistrzowsku buduje opresyjną atmosferę, która sprawia, że wszystko czuje się na własnej skórze. I choć książka ta została napisana z myślą o młodzieży, jej literacką jakość i siłę wyrazu docenią nawet najbardziej wymagający dorośli czytelnicy. "Gołymi rękami" zostało wyróżnione wieloma nagrodami, w tym Deutscher Jugendliteraturpreis i prestiżowym niderlandzkim Srebrnym Rysikiem. "Niewielu jest pisarzy tak surowych, a jednocześnie tak wrażliwych". „NRC Handelsblad” "Będziecie czytali tę książkę ze ściśniętym sercem, bo jest tak przejmująca, bo jest tak wspaniale napisana – bo takie rzeczy zdarzają się naprawdę". „De Groene Amsterdammer” "Moeyaert nie robi żadnych uników, przed niczym się nie cofa. Ta książka jest nieustraszona, świetnie napisana i, szczerze mówiąc, chwilami dość przerażająca". David Almond https://www.instagram.com/p/Ckh_r8VtzyS/?igshid=NGJjMDIxMWI=

0 notes

saulsplace · 2 years

Photo

De ‘nazitweet’. De SDGs. En de vermoorde onschuld.

Door: Pepijn van Houwelingen

FVD is een anti-globalistische partij. Wij strijden voor behoud van onze individuele vrijheid en nationale soevereiniteit - en dus tegen de ‘Grote Stroming’ die sinds het einde van de Koude Oorlog de Westerse wereld is gaan domineren, waarin langzaam maar zeker wordt toegewerkt naar een mondiale technocratie die vrijwel alle aspecten van ons leven steeds verder neerlegt bij een almachtige, supranationale overheid.

We zien het aan de EU, die alsmaar meer bevoegdheden opeist. Aan de Wereld Gezondheidsorganisatie die zich tijdens Corona ging gedragen als mondiaal ‘ministerie van volksgezondheid’. We zien het aan de retoriek en plannen van het World Economic Forum, aan het Marrakesh Immigratiepact, de klimaatverdragen, enzovoorts.

Mondiale elites, grote multinationals en supranationale organisaties spinnen een web dat de gehele planeet omspant en dat de beslissingsmacht over onze levens overhevelt naar een globalistisch niveau.

Deze megatrend - zichtbaar in vrijwel alle facetten van het leven - wordt gestructureerd via de zogeheten ‘Sustainable Development Goals’ (SDGs), die in 2015 zijn opgesteld en door de Verenigde Naties zijn aangenomen. Het betreft 17 onhaalbare, idealistische doelen (zoals ‘geen honger’, ‘goede gezondheid voor iedereen’, ‘schoon drinkwater’) die precies vanwege hun onhaalbaarheid, eindeloze overheidsinspanningen zullen vergen.

Over deze SDG’s - deze ‘doelen voor duurzame ontwikkeling’ - is in ons land, noch in enige ander land, ooit een fatsoenlijk debat gevoerd - hoewel het nastreven ervan onvermijdelijk betekent dat we geleidelijk onder mondiaal technocratisch gezag zullen worden gesteld. We zijn dus via die SDG’s op weg naar een soort wereldregering. En alle maatschappelijke spelers doen eraan mee.

Daarom was er op 23 september j.l. een ‘SDG-vlag dag’ ingesteld. Minister Kuipers (D66) en minister Van Gennip (CDA) hesen de ‘vlag’ van de SDG’s omhoog om uit te drukken dat ze volledig achter de globalistische agenda staan.

Ik tweette erover. ‘De façade en de werkelijkheid’ was de tekst ter ondersteuning van - links - een afbeelding van de oorspronkelijke foto met de SDG-vlag, en - rechts - deze vlag vervangen door de swastika. Ongepast? Onhandig? Misschien. Gezien de onzinnige ophef die erop volgde, had ik het waarschijnlijk beter niet kunnen doen. En wellicht was een vergelijking met de hamer-en-sikkelvlag van het communisme beter geweest. Accurater. Want het socialistische gelijkheidsdenken kenmerkt het globalisme welbeschouwd meer dan het fascistische corporatisme - dat wil zeggen, de fusie tussen grootbedrijf en almachtige staat zoals Mussolini en Hitler die voor zich zagen. Hoewel, de twee ontlopen elkaar eigenlijk ook niet zoveel. Enfin. Dat is een discussie voor historici.

Hoe dan ook verwijderde ik de swastika en plaatste een nieuwe tweet met de rode communistische banier. Die vlag werd genegeerd (de associatie met communisme lijkt niemand te deren) - maar de ziedende reacties op de nazivlag bleven aanhouden. In de media werd gesproken van een ‘nazitweet’. Er werd gedreigd met schorsing van mij als Kamerlid. Aangifte door het kabinet hangt mogelijk boven mijn hoofd.

Een beetje overdreven, niet? Want ten eerste zien we haast dagelijks dat mainstream politici en journalisten nazivergelijkingen maken. Zelf werd ik bijvoorbeeld als ‘bruinhemd’ afgebeeld in NRC Handelsblad en werd mij in de Kamer verweten ‘Hitlerverheerlijkend’ te zijn. Er gaat geen week voorbij zonder dat we door iemand ‘fascisme’ in de schoenen geschoven krijgen. Ook andere FVD-ers worden continu in verband gebracht met het nazisme, met Mussolini, met “ein Volk, ein Reich”-retoriek, enzovoorts. Het mag kennelijk allemaal, het is blijkbaar volstrekt normaal als de gevestigde orde dat soort demonisering aanwendt tegen de oppositie. Maar als wij het een keertje doen - hoe lichtvoetig en plagerig ook - is de wereld te klein. Wat een dubbele standaarden. Wat een hypocrisie!

Maar ten tweede, en veel belangrijker, is het bij uitstek de functie van het vrije publieke debat - waarin eigenlijk alles gezegd moet kunnen worden, behoudens oproepen tot geweld - om ideeën uit te wisselen en conflicten vreedzaam op te lossen. Daar moet, op het scherpst van de snede, het politieke gevecht kunnen plaatsvinden. Nu dreigt - behalve die flauwe theateract der vermoorde onschuld - een voor de democratie uiterst gênante escalatie, waarbij Kamerleden elkaar gaan proberen te schorsen om ‘beledigende uitspraken’ en de regering een parlementariër mogelijk in de rechtbank de maat gaat willen nemen.

Het is zodoende nogal droevig gesteld met het publieke debat in ons land. Waarom gaat het toch nooit over de inhoud? Waarom kiezen de media altijd weer voor het uitvergroten van een relletje - en niet voor een bespreking van het punt dat ik wilde maken? Waarom wordt onze vrijheid van meningsuiting, zelfs in ons parlement, steeds verder ingeperkt?

Voor de goede orde: zo’n pesterige tweet met een vlag van het ene of het andere totalitaire regime had ik best kunnen laten. Het hielp niet - en het zorgde voor verwarring. Maar come on, grow a pair of balls. De SDG’s komen eraan, ze gaan uw en mijn vrijheid ondermijnen. De globalistische plannen bestaan, ze worden elke dag verder doorgevoerd. Dát is waar het écht om gaat, en daar zal ik altijd aandacht voor blijven vragen en verzet tegen blijven organiseren!

#forum voor democratie #pepijn van houwelingen #globalisme #great reset #sdg #communisme #who #world economic forum #twitter #tweet #statement #inhoud #debat #framing

0 notes